Momenteel zit ik in Canada voor een rondreis. Al sinds 23 september, en land 4 november weer in Amsterdam.
De reis is begonnen in Toronto met een huurauto, en eindigt morgen in Vancouver. Na 4 dagen Vancouver gaat de reis door naar Toronto met de trein (4 nachten), en de volgende ochtend alweer door naar Montreal, aldaar 2 nachten en terug naar Toronto voor 2 nachten, en dan naar huis.
Tijdens de roadtrip-deel heb ik vrijwel nergens hotels/motels geboekt, enkel in Niagara vooraf.
Ik zal per dag - waar mogelijk - een verslag gaan schrijven de komende periode. Qua foto's alleen hoogtepunten hier, tzt als ik thuis ben komt er een linkje naar een online album waar alle uitgezochte/bewerkte/geselecteerde foto's bekeken kunnen worden.
Helaas heeft mijn GoPro het afgelopen woensdag begeven, dus de timelapse movies die ik maakte zijn daarna gestopt..
[ Bericht 12% gewijzigd door greavy op 21-10-2019 06:09:29 ]
De dag begon vroeg, slecht geslapen vanwege de spanning. Mijn vervoer naar station Zwijndrecht was er keurig om half 9, om 9u nam ik de trein. Mooi de eerste trein na de spits, dus 40% korting. Vroeg op Schiphol, maar beter te vroeg als te laat als er iets gebeurt onderweg.
De vlucht vertrekt 15:00, ik was om 10:11 al op Schiphol. Inchecken vanaf 11:00, dus tijd zat.
Uur vertraagd vertrokken, halfuur te laat in Toronto. Snel huurauto halen, en naar Niagara Falls.
Hotel: The Oakes - Overlooking the Falls. Dure kamer geboekt, 15e etage met gegarandeerd uitzicht over de watervallen. Totaal 3 nachten hier.
Dag 2, dinsdag 24 september
Vandaag stond dus verkennen van de watervallen bij Niagara, Canada op de planning. Het was adembenemend mooi. Indrukwekkend. Qua kracht en waterverloop eigenlijk niet voor te stellen. Je zou denken dat het water "boven" een keer op raakt gezien de hoeveelheden liters water per seconde verstuwd worden.
Veel toeristen hier, precies wat ik verwachtte. Touringcars reden af en aan met hordes toeristen die van attractie naar attractie reden, steeds gehaast om op tijd verder te kunnen.
Dan is het zo toch een stuk fijner.
De magnifieke Horseshoe Falls, de grootste van de watervallen hier. Het is onwerkelijk hoeveel kracht er op die waterval staat.
De American Falls, een stuk kleiner als de Horseshoe Falls. Maar zeker niet minder mooi. Juist die rotsen waar het water op en overheen een weg baant geeft ook wel een bepaald sfeertje.
Niet goedkoop, maar zeker de moeite. De Skylon Tower. Met een lift naar boven naar het uitzichtsplatform. Je kan rondlopen, en genieten. Geen tijdslimiet. Rechts de Horseshoe Falls, links een klein stukje van de American Falls.
De American Falls vanaf de Skylon Tower
Uiteraard ben ik ook met de boot naar de Falls geweest, en bij de Horseshoe Falls er achter geweest. Prachtig om te zien, maar wat zo toeristisch gebied. Iets vanaf de Falls wijk weg, en je betaalt een stuk minder. Idem dito voor parkeren, bij de Falls 20-40 dollar per dag, iets het stadje in 5-10 dollar per dag.
met de bus naar de White Water Walk gegaan. Met een lift ga je naar het waterniveau, en via een circa 300 meter lange boardwalk kan je langs het water lopen.
Een prachtige plek, want het water zit hier in een stroomversnelling. Op zijn Engels "water rapids", deze is van categorie 6. De snelste die er is, en dat houdt in dat je er niet kan raften of dergelijke. Snelheden tot 100kmh worden hier bereikt.
Cat. 5 is al levensgevaarlijk en alleen voor de grote professionals, maar 6 is not-done. Mede vanwege de vele rotsen die door het water heen zitten.
De laatste 2 foto's zijn gemaakt bij de Whirlpool Aero Car, waar je met een soort van gondel over het water gaat. Opmerkelijke is dat je een oversteek maakt, maar toch beide oevers die de baan heeft, Canada is en je toch door Amerika gaat.
Het water maakt hier een scherpe bocht om de rivier weer te volgen.
De water stroomversnellingen op de Niagara River, tussen de 40 en 100km.h afhankelijk van de breedte en diepte ter plaatse.
Met een ND-filter werd de beweging anders in beeld gebracht.
Vanaf boven bij de kabelbaan over de rivier, waar het water door een bocht moet wringen, wat een leuk beeld geeft.
De dag nog wat volgemaakt bij de vlindertuin hier vlakbij, en daarna in Niagara een bankje aan het water gezocht en genoten. Een rustig dagje dus.
Ik vergeet helemaal de nachtfoto's vanaf Niagara Falls ...
Gisterochtend vanuit Niagara Falls vertrokken, in de richting van Windsor. Onderweg de Niagara Parkway genomen, een weg die parallel aan de Niagara River loopt.
Weg bij het massatoerisme, op naar de rust! Zodra je de wijk Fallsview verlaat is het gelijk al een stuk rustiger.
De tweede foto - net als de derde - is gemaakt in Point Pelee National Park. Een park waar je in de rust kan genieten van de natuur. Geen industrie of wegen, maar heerlijk tussen de wildlife natuur.
Uiteindelijk in Windsor beland in een typisch Motelletje, en zometeen weer vertrekken in de richting van Tobermory, maar mogelijk niet verder dan Southampton, Ontario. Maar dat zien we onderweg wel, er staan geen boekingen open
Even douchen en slapen, want morgen(21-10) moet ik de ferry van 09u alweer halen naar Vancouver toe. Voor de verandering even een reservering gemaakt.
Dag 4, 27 september 2019
vroeg ontbeten en vroeg op pad vanuit Windsor. Naja, half 8 ontbijten en vertrok daar om 08:15. De motels hebben in vrijwel alle gevallen geen ontbijt, maar hier in Canada is dat geen probleem. Op elke straathoek zit wel iets waar je goed en betaalbaar ontbijten kan. En dat weten de Canadezen ook, want is overal druk ;-)
Eerst naar de riverside gegaan, de oever aan de Canadese kant langs de rivier de Detroit. Deze oever is populair onder de lokale bevolking om tot rust te komen. Veel bankjes en alles tip-top in orde. Zwerfafval vind je hier vrijwel niet. Net als in de rest van Canada. De Canadezen wandelen ook graag langs de wateren.
De Riverside zoals de bevolking uit Windsor deze weg en naastgelegen parken noemt, bied uitzicht op de Amerikaanse oever van de rivier de Detroit. Een rivier die je zonder Amerikaanse travel authorisation absoluut niet over komt. Strenge grenscontroles, hoge hekken en overal camera's. De borden laten je alleen al afschrikken dit niet te doen.
De brug die bij de eerste 2 foto's te zien is, is de Ambassador Bridge. De brug werd in 1929 al opgeleverd, en heeft een overspanning van 2286 meter, met een centrale overspanning van 564 meter. Hiermee is de brug de grootste hangbrug van zijn soort en betreft de drukste grensovergang in Noord-Amerika tussen Canada en Amerika. Voor passage op de brug is een tolvergoeding verplicht.
Qua oversteken tussen Detroit en Windsor heb je nog de Detroit-Windsor Tunnel en voor vrachtverkeer nog een speciale veerdienst.
De vroegere veerdiensten die uitgebaat werden, zijn er - op de truckferry na - niet meer. Foto 3 laat nog een oude oprijbrug zien van de vroegere aanlegplaats. Het gebied langs de rivier is in de laatste jaren geheel opgeknapt en tot een park gemaakt, waar ook veel beelden te zien zijn.
Foto 4 toont de skyline van Detroit, uiteraard vanaf Windsor genomen.
Nadat ik Windsor verlaten had, ben ik via de trage, maar mooie riverside naar het noorden gereden, en veelal (parallel) langs de rivier. Geen snelwegen, maar heerlijk binnendoor en onderweg nog een paar kleine stops, omdat het anders veel te lang aan één stuk door rijden zou worden. De stops ook heerlijk aan het water gedaan ;-)
De St Clair Parkway was een prachtig stuk om te rijden.
Uiteindelijk in Goderich aangekomen bij het strand voor een laatste stop, zie de laatste foto. Zitten op het bankje is geheel voor eigen risico, daar het water hier best wild kan zijn, en het nog vóórbij het bankje geslagen werd met de golven.
Mooi op tijd in Southampton gearriveerd. Gelijk gebruik gemaakt van de wasserette hier in de straat, en gegeten. Kunnen er dus weer een paar dagen tegenaan met schone was.
Na de nachtrust gaan we door naar Tobermory om de ferry naar Manitoulin Island te nemen, en uiteindelijk weer via een dijk het vaste land te bereiken. Hoe en wat het precies gaat lopen wordt steeds een groter raadsel. Ben benieuwd waar ik morgen de nacht door ga brengen.
De planning is de ferry van 13:30 uit Tobermory, gezien we anders pas zondag weer weg kunnen. Achteraf zal blijken of ik optimistisch was, of had ik veel tijd over?
Je bent dus wat verderop wezen parkeren en dan flink stukje lopen naar de Falls of valt dat allemaal wel mee?
Ik had mijn auto bij het hotel geparkeerd(moest ik ooo betalen) voor de gehele verblijfstijd en alles te voet of met de WeGo gedaan.quote:Op maandag 21 oktober 2019 09:30 schreef Frozen-assassin het volgende:
Mooie plaatjes van Niagara Falls!
Je bent dus wat verderop wezen parkeren en dan flink stukje lopen naar de Falls of valt dat allemaal wel mee?
Als je iets verderop parkeert loop je misschien maximaal een kwartier verder.
Het ging mij dan ook om die watervallen ja. Maar het is een uit de hand gelopen commercieel spelletje geworden helaas. Niks is daar goedkoop, overal de hoofdprijs gevraagd. NiagaraParks heeft daar de ‘concessie’ en kan doen wat zij willen..quote:Op maandag 21 oktober 2019 11:08 schreef de_boswachter het volgende:
Gaaf hoor ! Niagara Falls zou ik zelf nooit naartoe gaan omdat het net een kermis is, van de andere kant begrijp ik wel dat mensen dit wonder willen zien. Jammer dat de Canadezen het zo (commercieel) verkracht hebben.
De attracties met de AdventurePass Plus maken het dan iets aangenamer, maar eigenlijk is dat al misleiding. Met die pas krijg je 52% korting voor het hele pakket, maar die kan je bij aankomst nog gewoon kopen. Dus doe je dat niet ben je een dief van eigen portemonnee.
We waren bij dag 5 gebleven, dus gaan verder met Dag 6, 28 september 2019
Vandaag alweer 6 dagen op reis, en nog 36 te gaan. Of ik spijt heb van deze keuze? Nee, echt niet. Het is gewoon GAAF. Zo'n mooi land.
Vanochtend begon de dag weer zoals de hele week al rond 6:30. Rond half 8 aan het ontbijt. Ditmaal werd het bij "Just like Mom's". Een bar/tentje op een hoek van de straat, net buiten Southampton. Op een kruising tussen 2 Highways. Leek mij wel wat.
Eenmaal binnen, een oud vrouwtje die rond loopt, stuk of 15 tafels en ik was echt niet de enige gast. 4 Potten koffie op de plaat, en er werd ook koffie rondgebracht. Heerlijk gemoedelijk sfeertje, en zeker betaalbaar. En het eten? Je wilde je vingers zo ongeveer mee op eten.
Eenmaal vertrokken kwam ik uit bij de Sauble Falls. De Sauble Falls zijn niet groot, maar wel fraai om van dichtbij te zien. Zie foto 1 en 2.
Het Sauble Falls Provincial Park wordt beheerd door OntarioParks, en is een kleine vergoeding voor benodigd. Daarvoor worden er wel toiletten en douches onderhouden, en het park en looppaden keurig bijgehouden.
Gezien ik vandaag nog de ferry van Tobermory naar South Baymouth (Manitoulin Island) wilde hebben, gelijk doorgereden naar de Grotto Cave. Eigenlijk heet het Bruce Peninsula National Park, maar men kent het vanwege de Grotto Cave.
Achteraf was misschien de ferry de andere ochtend toch een beter idee, maar dat wist ik dus later pas. Ja, ik had de planning kunnen opschuiven want tijd zat, maar uiteindelijk niet gedaan.
Fraai stukje kust bij de Grotto Cave, maar ook enorm toeristisch. Ik kon gelukkig nog in het tijdslot die t/m 12:30 geldt, daarna komt de volgende groep vanaf 12:30 tot 17:00. Ben je na 12:30 niet weg, krijg je een gegarandeerde boete, en bij enorme drukte wordt je auto getakeld.
Gezien ik de boot moest halen (vertrek 13:30, maar boarden vanaf 13:00) en ik nog geen kaartjes had, ben ik bij de Caves wezen kijken in vluchtig tempo maar wel redelijk goed beeld kunnen krijgen, uiteindelijk stond ik rond 12:15 bij de ferry. Het was al druk, maar ik kon toch nog zonder reservering mee. Gelukkig. Volgens mij geen achterblijvers, maar er was geen plek voor nog eens 10 auto's.
2 Plaatjes van en nabij de Grotto Cave, zie foto 3 en 4.
Bruce Peninsula National Park is prachtig. De Grotto is een toeristische trekpleister in dit National Park. Zelfs zo erg, dat er in de drukke periodes lange wachtrijen staan om het park binnen te komen. Wel moet je het hele jaar door een Parking Permit hebben, die maar een paar uur geldig is. Tijdsloten van 8 tot 12:30 en 12:30 tot 17:00. Ben je te laat terug bij de parking, dan krijg je gegarandeerd een boete. In de drukke periode wordt je auto zelfs weggesleept.
Hier aangekomen bij de Grotto. Alles hier is door de natuur gevormd, zonder enige menselijke hulp. De looppaden zijn daarom ook niet overal even strak, en moet je goed opletten waar je loopt. Met mijn zwakke heup was het werk rondom de rotsen soms wel wat lastiger, maar ik heb mij goed kunnen redden.
Cyprus Lake is een meer die vlakbij de Grotto ligt. Cyprus Lake is het grootste meer in het Bruce Peninsula National Park, waar de Grotto ook bij behoord.
De meren in dit park worden door veel wandelaars gebruikt, omdat hier prachtige (rustgevende) hike trails liggen. Iets wat mij best eens leuk lijkt, maar gezien de heup niet te doen is. Dit betreffen veelal hikes over oneffen gronden van vele kilometers en/of uren.
Daarna weer naar de auto, en op naar de ferryterminal.
Nadat de ferry vertrokken was, zie je onderweg nog een paar kleine (onbewoonde) eilanden. Cove Island sprong er wel uit, mede omdat hier nog een ouderwetse vuurtoren staat, en nog een paar andere huisjes en gebouwen. Zie hiervoor de foto.
Cove Island is de grootste van de eilandjes tussen Tobermory en South Baymouth, en is volgens mij inmiddels onbewoond. Op het eiland staat nog de vuurtoren (al sinds 1855!) en enkele huisjes.
Vanaf de boot doorgereden naar de High Falls. Of nouja, waterval? Kan er net mee door.. Ik wist dat het niet veel zou zijn, maar gezien de borden langs de weg toch maar even kijken.
Tenslotte nog naar de Whitefish Falls gereden, ook niet een hele grote waterval, maar juist met het rustige water en de rotsen heeft het wel een mooi sfeertje.
De Whitefish Falls zijn prachtig. Rotsen waar wat water doorheen stroomt, en een meter of 6 moet dalen. De rotsstenen zijn door de natuur zodanig ingesleten dat het niet één grote val is, maar een paar "verdiepingen".
De Whitefish Falls behoren tot de Whitefish River.
Naast de Whitefish Falls staat ook nog een soort van gebouwtje, wat mij doet denken aan een oud, enorm in verval geraakt, huis.
En zoals jullie zien, de herfstkleuren doen hier ook zijn intrede, maar het is toch nog tegen de 20 graden met het zonnetje.
Vanavond - na 6 motels bezocht - eindelijk een kamer kunnen vinden in Massey. De laatst beschikbare kamer in dit motel. Morgen gaat de reis weer verder. Hoe het kwam dat alles vol zat? Nou.. Het eiland, Manitoulin island, is erg populair onder de vissers. En laat nou net dat weekend een vissersevenement zijn, dus goed gevuld.
Dag 7, 29 september was alweer aangebroken vanuit Massey..
Vanochtend uit Massey vertrokken, en in Spanish een ontbijt genuttigd. In Massey was nog niks open, en de moteleigenaar adviseerde mij dit tentje. Een leuk tentje, een vrouw van in de 50 die het alleen runt, op zondagochtend best veel klanten. 6 Grote potten koffie op de plaat, en tijdens het opnemen van bestellingen en opdienen ook nog tijd voor de keuken. Prachtig.
Daarna vertrokken naar het Kinsmen Park bij Sault Ste Marie. Een park met veel wandelroutes(Hiketrails), maar ook 2 watervallen. Helaas was het park dicht voor gemotoriseerd verkeer vanwege een hardlooptocht door het park. Dan maar te voet het park in. Niemand die ons tegenhield, net als zoveel anderen te voet gingen. Gewoon onder de afzettingen door als het pad veilig was.
Eerst naar de Crystal Falls gelopen. Deze watervallen liggen op een doodlopend pad, die voor de ruige ondergrond met rotsstenen een houten looppad heeft gekregen. Zie voor de Crystal Falls foto 1 en 2.
Daarna de "Falls Hike", een wandelroute van circa 2km vanaf en terug naar de parkeerplaats in het park, vervolgd. Dit werd nu ca. 3,8km vanwege de afgesloten wegen in het park.
Tijdens deze wandeling (foto 3) kwam ik de mooie herfstkleuren al tegen, met een rustig meertje naast het pad. De andere Falls in het park is de Minnehaha Falls. Deze niet verwarren met de Amerikaanse versie bij Minnesota.
De Minnehaha Falls (foto 4, boven) is een gecreëerde waterval, want oorspronkelijk zaten hier nog meerdere afdelingen voor. Men heeft er destijds voor gekozen om een meertje, Crystal Creek, te creëren, waardoor deze waterval dus bij de dam werd gemaakt. Foto 5(onder) is eveneens uit Kinsmen Park.
Daarna naar de iets verderop gelegen Chippewa Falls gereden. Het leuke aan deze waterval is, is dat je hier heel veel rond kan lopen op de rotsstenen. Bij foto 6(onder) heb ik een plekje opgezocht op één van de rotsstenen en kijk genietend naar de waterval. Foto 7(tweede onder) is vanaf het wandelpad naast Highway 17 gemaakt.
Gepland waren de Alona Bay Lookout en Agawa Rocks Photo-lookout te bezoeken. De eerste was weinig uitzicht meer aan over vanwege veel struiken die hier opgegroeid waren. De tweede was ik al bang voor, maar die was al gesloten vanwege "off-season". Meestal rond 25 september sluiten ze dat pad af had ik al op internet gelezen. Helaas. Ik had stiekem gehoopt dat het nog open zou zijn vanwege het mooie niet-winterse weer, maar dat was valse hoop.
Uiteindelijk kwam ik uit bij de Sand River met de bijhorende Falls. Foto 8(onder) toont deze hier.
De Sand River, en specifiek ook deze plek bij de watervallen, zijn erg geliefd onder vissers. Hier zwemmen namelijk weer roze en "coho" zalmen.
Tenslotte nog even naar de Magpie Falls bij Wawa. Ook een prachtige waterval. Helaas is hier het hikepad naar de waterval met grote hekken afgesloten vanwege "safety issues", maar men was al aan het werk met vernieuwen van eea.
Daarna doorgereden naar het dorpje hier, Wawa. Eerst wezen eten en toen een overnachtingsplaats wezen zoeken. Meerdere motels, "Motor In" en een hotel. De overige 5 motels hadden borden "Closed for season" staan, en bij het hotel verderop aangekomen even gebabbeld met de eigenaar. Naar blijkens zijn de toeristen weg, en is een motel runnen niet meer haalbaar. In de zomer zit het hier helemaal vol, half september is de leegloop. Het hotel had daardoor al 30% low-season discount vanaf 25 september tm eind maart. Zo zou hij nog een enkele toerist kunnen trekken, en een paar andere Canadezen. Helaas had ik hier hele slechte ervaringen mee, en had ik achteraf toch maar voor de bijna dubbel zo dure Motor-Inn moeten gaan, want het bed wat ik kreeg was het matras helemaal versleten. Ondanks mijn klacht bij de vriendelijke eigenaar werd ik afgescheept met een paar dekens, dus het probleem was bekend. Gezien ik geen zin meer had om nog te gaan zoeken naar iets anders (Motor-Inn nog wel plek?), had ik het maar geaccepteerd en een zeer matige nachtrust gehad.
'Morgen(30 september)' wordt het - naar het schijnt - slecht weer. Ik was al van plan morgen kilometers te maken, want de route richting Thunder Bay heeft niet heel veel spectaculairs te bieden. Of het eindigen in Thunder Bay wordt, of nog een stukje verder, weet ik nog niet. Dat zien we morgen wel.
Maarrrrr..
Dag 8, 30 september was alweer aangebroken! - De dag stond bekend om het kilometersknallen, ik wilde immers ruim 3200km in 3 dagen wegtikken en maximaal 9-10u per dag rijden.
In Wawa slecht, heel slecht geslapen. Het bed had wel vering, maar geen stof leek het. Ondanks alles lag je op een keihard matras en voelde je het ijzer. Maar andere opties waren er niet. Vol, of gesloten ("Closed for season"). Gevraagd aan de chef van het hotel of er een andere kamer was. Ik had de laatste. Dan maar het beste er van maken. Kreeg 2 extra dekens mee zonder morren, dus het probleem van deze kamer zal bekend geweest zijn. Die dekens konden dan OP het matras gelegd worden.
Verder niks aan de hand hoor. Echt tiptop in orde verder, dat hotel.
Na het ontbijt elders in de straat, want het hotel serveert dat niet, rond 8u de auto afgetankt en weer vertrokken. Op naar Kakabeka Falls was het idee, met een tussenstop bij de Aguasabon Falls. Verder zou er niet veel te zien zijn, op veel bomen en dergelijke na. Regenen deed het, dus even een korte hike die ik anders had willen doen, nu overgeslagen. Geen probleem, soms zit het tegen.
De Aguasabon Falls zijn een waterval die overtollig water afvoeren. Hoezo overtollig water? Er is een dam gemaakt bij het Hays Lake. Hierdoor is er een soort van reservoir ontstaan, die gebruikt wordt voor de stroomopwekking. Het overtollige water vervolgt echter zijn "normale" weg, op naar het open water. Het Lake Superior.
Niet veel aan de waterval te zien, maar wel leuk. Het water valt een roteind naar beneden, en gaat door een nauwe "gang" weer weg. Zie de eerste foto.
Hierna weer verder gereden. Kilometers, kilometers. Er leek geen einde te komen aan de TransCanada Highway 17. Op naar de Kakabeka Falls! Vanaf Wawa toch ruim 500km rijden..
In Kakabeka Falls - zo heet het dorpje ook - maar even getankt bij een tankstationnetje met een pompbediende die full-service doet. Die tankt voor jou af ed. En dat nog goedkoper dan de Petrol-Canada of Esso in het dorpje, waar je dit zelf moet doen. Klein babbeltje, hij kende Nederland van de goede marihuana ...
Foto 2 en 3 zijn bij de Kakabeka Falls gemaakt. De geschiedenis achter deze waterval stond nergens op de borden.. Wel dat hij 40 meter hoog is, en daarmee de tweede grootste waterval in Ontario is, en het gehele jaar geopend voor bezichtiging. Ja, u leest het goed. Geopend. Er moet een parkeerkaart gekocht worden om er uberhaupt te mogen parkeren. Een uurtje is 3 dollar, 2 uur wordt 5 dollar, en een dag was 12,50 dollar. Kamperen kan er ook, dan betaal je extra. Wel meerdere gratis en schone toiletten door het park verspreid.
Besloten om verder te rijden, want rond 14u was het eigenlijk nog vroeg om al te stoppen en een motel te zoeken. Nouja, eerstvolgende mogelijkheden zouden pas over zo'n 320km zijn. Fort Frances. Prima, gas erop. Kleine 3u20 sturen (je mag maximaal 90 op de Highways, niet te verwarren met de Freeways!). Net vertrokken uit het park, afgeslagen naar Highway 11. Groot bord.
"CAUTION
Check your fuel
No fuel services next 250km"
Gelukkig had ik dus getankt. Gas erop! 50km voor Fort Frances de schrik.. Rij een helling op, die daarna weer iets zakt. Prima. Op het moment dat ik zicht krijg achter de helling, komt er een zwarte beer uit de bossen rechts. Loopt op zijn dode akkertje de weg op en gaat links de bossen weer in. Nog geen 200mtr voor mij, dus dan rem je toch wel even..
Tsja, als je 300km door een park rijdt, namelijk Quetico. Provincial Park Quetico is een wildernispark met een omvang van 4760 vierkante Kilometer. Weinig wegen, vrijwel geen dorpen. Her en der wat verdwaalde woningen. Echt in de vrije natuur dus. Om de wildernis en dieren te beschermen, liggen er geen hike trails die diep de wildernis in gaan. Ook ter bescherming van de mensen want diverse soorten wild dier kan je tegenkomen. Kamperen mag alleen op de aangegeven locaties, die uitgekozen zijn als "safe". Op je hoede blijven moet altijd wordt overal gemeld.
Inmiddels dus in Fort Frances. Hier zat vrijwel alles al vol, dus heb mij een luxe kamer toegeëigend. Iets duurder, maar om na 823km rijden door heel veel regen vandaag nog zeker 200km te rijden ging mij te ver. Ik was er wel klaar mee, het was al rond 17u.
Morgen door naar de richting Winnipeg, maar of het slapen in Winnipeg zelf wordt, of er nabij ergens. Nog geen idee..
Ohja, tijdens het rijden door Park Quetico ben ik ook van tijdzone veranderd. Nu is het 7 uur verschil met Nederland, ipv 6 zoals eerder.
Nou, beertjes lopen ook gewoon op de hiking trails hoor!!quote:
50km voor Fort Frances de schrik.. Rij een helling op, die daarna weer iets zakt. Prima. Op het moment dat ik zicht krijg achter de helling, komt er een zwarte beer uit de bossen rechts. Loopt op zijn dode akkertje de weg op en gaat links de bossen weer in. Nog geen 200mtr voor mij, dus dan rem je toch wel even..
Tsja, als je 300km door een park rijdt, namelijk Quetico. Provincial Park Quetico is een wildernispark met een omvang van 4760 vierkante Kilometer. Weinig wegen, vrijwel geen dorpen. Her en der wat verdwaalde woningen. Echt in de vrije natuur dus. Om de wildernis en dieren te beschermen, liggen er geen hike trails die diep de wildernis in gaan. Ook ter bescherming van de mensen want diverse soorten wild dier kan je tegenkomen. Kamperen mag alleen op de aangegeven locaties, die uitgekozen zijn als "safe". Op je hoede blijven moet altijd wordt overal gemeld.
Wij waren net begonnen aan onze hike, toen de family Grizzly ons tegemoet kwam lopen over het pad
Toch maar even terug richting de auto en wachten tot ze een heel stuk verder waren 
Maar een ervaring was 't!
Tof verslag so far, ben benieuwd naar de rest!
Zelf in Canada alleen maar de Niagara falls bezocht helaas. Je verslag inspireert om toch nog eens die kant op te gaan. Ben benieuwd naar de rest van je verslag
Vanavond eens op mijn gemakje lezen 
Deed je deze reis alleen? En wat was het gemiddelde walk-in rate bij motels?
Gelukkig hadden ze er genoeg watervallen 
Alleen, ja.quote:
Deed je deze reis alleen? En wat was het gemiddelde walk-in rate bij motels?
Ik was vandaag de restanten qua financiën van deze trip aan het verwerken. Ik heb - inclusief alle dure hotels in Niagara, Vancouver en Toronto, totaal ¤2989,09 betaalt voor 37 overnachtingen. Dat betekent 80,79 gemiddeld per nacht.
Niagara heb ik voor 3 nachten ¤523,02 betaalt. Vancouver had ik lastminute in het BestWestern 2 nachten bijgeboekt die dubbel zo duur waren als de oorspronkelijke 2 nachten. Daar betaalde ik voor de vooraf gereserveerde 2 nachten ¤135,28 en de bijgeboekte 2 nachten zelfs ¤313,95. Ik had geen zin in hotelchange, dus heb het duurdere tarief geaccepteerd voor de lastminute 2 nachten. Daarover later in een verslag meer.
Toronto betaalde ik voor 2 nachten in een appartement achter het Union Station ¤254,87. Ik zocht specifiek daar een hotel, dus dat kwam wat duurder uit.
Als ik dus de dure hotels weg laat, en kijk naar het gemiddelde, zit ik rondom de ¤63 per nacht. Had misschien iets goedkoper gekund als ik vroeger had geboekt in Jasper (nu betaalde ik ¤105 per nacht) en dat 3 nachten lang maar vrijwel alles zat vol.
Als alle verslagen hier staan zal ik nog eea over de kosten toelichten op deze 6-weken durende trip.
Op 1 oktober ging mijn reis vanuit Fort Frances richting Winnipeg, en ik wilde er voorbij komen. Zou veel regen komen, en dat gebeurde ook. Kilometers vreten dus. Ik eindigde in Yorkton, dus voorbij Winnipeg.
Vandaag was het weer een rijdag. Morgen wordt het ook kilometers knallen. Nu zit ik in Yorkton, morgen hoop ik net voorbij Edmonton te komen. Dan moet ik daarna nog 400 kilometer naar de Canadese Rockies. Heb nu al ruim 1700km in 2 dagen gereden, morgen nog 850 en dan donderdag nog een stuk. Ja, dat krijg je als je het "halve" land door moet voor je volgende doel. Ruim 3000km verder. En dan mag je maar 90kmh op de meeste wegen. Geen snelwegen hier zoals in Nederland, dat zijn Freeways in Canada. Hier zijn de Highways vergelijkbaar met provinciale wegen.
Vanochtend dus vertrokken na het ontbijt. Even een stop bij de Nestor Falls, en weer door. Onderweg nog her en der een korte stop, want wilde rond 18u in Yorkton zijn. Dat werd rond 17:30, dacht ik. Maar ik was alweer een tijdzone opgeschoven! 16:30 was het dus ..
Vanochtend dus provincie Ontario verlaten, Manitoba doorkruist en nu in Saskatchewan. En dus weer een uur eerder. Niet dat er vanaf begin van Manitoba nog veel te zien is naast kilometers aan graanvelden, dus doortrappen lukt wel..
Onderweg haalde ik nog een treintje in, en wie zal ik dan niet zijn iets verderop even te stoppen.. Bleek het een keteltreintje te zijn, die uit een schamele 102 ketelwagens bestond.. De overweg zal maar net dicht gaan dan.. Hoewel ik ze later nog langer zag. Voor en achter een locomotief, omdat zo'n lange trein anders kan "breken", de achterop lopende duwt dus mee.
Nu dus in Yorkton, en morgen weer verder. Veel heb ik niet te vertellen vandaag. 2 Foto's even bijgevoegd. Foto 1 van de Nestor Falls, foto 2 van de keteltrein.
Op 2 oktober geen foto's gemaakt. Het weer was nog slechter als 1 oktober, en die dag heb ik 917km weggereden, vanaf Yorkton richting Edmonton. Ik eindigde in een guesthouse in Nisku, vlakbij het vliegveld. Dat had ik de avond vooraf in Yorkton online geboekt.
De Nestor Falls
En de genoemde keteltrein.
Donderdag 3 oktober 2019
Ik begon de dag in Camrose of eigenlijk Nisku, nabij Edmonton, waar ik 1 nacht had in een guesthouse. Heel lief vrouwtje, super schoon huis. Niks op te merken.
Vanuit Nisku is het 4 uur rijden. Er werd een stop bij Hinton ingelast voor een lunch en even naar Brûlé. Helaas waren een aantal foto's mislukt, omdat ik ergens aan een instelling ongemerkt had lopen knoeien wat ik veel te laat door had. Maar toch één foto die wel goed ging (daarna waren er een paar fout gegaan).
Ter hoogte van Solomon heb je een uitzichtspunt, vanaf de berg het dal in, en op de achtergrond weer de bergen richting Jasper. De rivier is de Athabasca River, die begint in de Canadese Rockies bij Jasper, en eindigt bij het Athabascameer, ongeveer 1230 kilometer verderop.
Daarna naar Jasper doorgereden, en eerst even getankt, en door naar de Jasper Skytram. De Jasper Skytram gaat naar 2277 meter boven zeespiegel. Boven op de berg vroor het toen al 11 graden, en het sneeuwde. Wegens mijn mindere mobiliteit was een lange wandeling geen optie, want dat is "offroad" en zeker glad en kan zwaar worden met sneeuwval. Even rondgekeken rondom de bordessen, en dan maar weer naar beneden.
Uitzicht richting Jasper
Gewoon, langs de kant van de weg. Steken ook zonder te kijken de weg over, trekken niks van de toeristen aan ;-)
Daarna nog even naar de Magline Canyon gereden. Een impossante kloof in de Rockies, die bekend staat als één van de meest impossante hier. Het stromende water heeft hier in de jaren gezorgd voor afschuren van de rotsen, en slingert een beetje rond.
Hierna terug naar Jasper, ingecheckt in het hotel, en weer een wasje gedraaid bij een nabij gelegen coin laundry services.
Vrijdag 4 oktober 2019, rondom Jasper
Heb een "car-mountain trail" gevolgd richting Snaring en verder. Een soort van verhard pad dwars door de bergen, waar je alleen met een 4wiel-aangedreven auto die hoog op de vering staat, komen kan. Een SUV oid dus. De weg begint fatsoenlijk onverhard, maar wordt steeds slechter. Smal, slingerend en vol met gaten en andere verrassingen. Vanaf een bepaald punt wordt aangegeven dat dit alleen voor specifieke voertuigen te doen is, anders kan je nog draaien. Was ik blij dat ik de 4Wheeldrive-versie bij het verhuurbedrijf had aangevraagd. Een prachtig pad, heerlijk genoten.
Paar uur onderweg geweest, want snel rijden kan je hier niet.
Uitzicht vanaf het pad
De 2 zwarte beren van redelijk dichtbij
En 2 treinen hier door het dal. Beide treinen hadden een enorme lengte, het einde zie je niet.
tof dat je helemaal van oost naar west bent gereden, dat hoor je niet vaak! De foto’s doen me denken aan onze trip naar het oosten in oktober 2016. Fall foliage Benieuwd naar je ervaringen in West-Canada, daar gaan wij wellicht volgend jaar heen
En ik voel mee met je zwakke heup op een hard matras, vreselijk is dat
En inderdaad, die herten/reeën lopen gewoon rondom en door Jasper heen
5 oktober 2019 waren we dus aanbeland..
Op zaterdag 5 oktober was ik vanaf Jasper vertrokken richting Banff, met een verblijf in Canmore, net iets voorbij Banff. Onderweg diverse stops gemaakt, want de Icefields Parkway is écht prachtig.. Misschien de mooiste weg tot nu toe die ik bereden heb.
Vroeg weg, want ik moest om 09:45 bij de Athabasca Glacier zijn, want had een boeking gemaakt voor bezoek aan de Glacier. De eerste tour, dus nog redelijk rustig boven. Ook de Skywalk werd daar bezocht. Maar voordat we er waren, nog enkele stops, waaronder de Athabasca Falls, Sunwapta Falls en de Tangle Creek Falls. En natuurlijk enkele uitzichtspunten. Na de tour werd nog naar het Peyto Lake gereden, en waren uiteindelijk rond 17u in Canmore. Gelijk inchecken, eten enz.
Betreffende de Athabasca Glacier: Online reserveren, en dan indien je het kan halen de eerste tour doen. Dat scheelt heel veel touristen boven, want jij komt dan als "eerste" boven..
Net nadat de zon op had moeten komen al bij de Athabasca Falls. Hier zie je het hard stromende water met een lange sluitertijd. Helaas niet de tijd om hier lang te blijven wachten op meer daglicht, want ik moest op tijd bij de Glacier zijn.
Doorkijkje door het rotsgesteente. Hier bij de Falls heb je niet alleen de Falls, maar ook een kloof.
Nadat het water is neergestort komt er wat rust in
De Sunwapta Falls zijn wel leuk om even gezien te hebben. Mooi groen dal, met de bergtoppen al wit.
Inmiddels al dichterbij de glacier (zie links op beeld), maar beneden in het dal was het nog niet wit.
De Athabasca Glacier. PRachtig om te zien, maar koud. Voor de veiligheid hebben ze hier een bepaald gebied "safe" gemaakt, maar buiten die paaltjes is het geheel eigen risico, en kan zelfs levensgevaarlijk zijn. Ondanks een dikke laag ijs, ligt er heel veel sneeuw bovenop. Je kan dan gauw een meter of 30-50 vallen, als er een gat onder de bovenste sneeuwlaag zit. Zo is er in 2014 een man terug gevonden door een groep hikers die de gletsjer over gingen. Die man bleek al 19 jaar vermist te zijn, en onder de sneeuw te liggen. Waarschijnlijk door wind en andere invloeden was er sneeuw verdwenen, en kwam er een hand tevoorschijn.
De waarschuwingen zijn dan ook overal enorm, betreed de gletsjer alleen in groepen, ben met touw verbonden met elkaar (bij vallen kan de rest je dan weer omhoog hijsen cq de val laten breken), neem een satelliet telefoon mee (daar is geen telefoon ontvangst) en nog enkele dingen.
Maar prachtig om te zien? Dat zeker!
Daarna door met de bus naar het uitzichtsplatform
Minder fraai als de Glacier, en nog drukker bezocht dan de Glacier is het platform langs de weg. Enkel met excursies vanaf het Infopoint te bereiken, want met je auto kan je er niet komen.
Uiteindelijk weer terug bij de auto, en even terug gereden naar de Tangle Creek Falls, vlakbij was het maar op de heenweg geen tijd meer voor gegund.
De Tangle Creek Falls zijn maar smal, maar overbruggen wel een hoogte en zitten enkele "hoeken" in. Juist daarom misschien veel interessanter dan een grote brede waterval.
En tenslotte het Peyto Lake bezocht.
Na een korte stop in Banff doorgereden naar Canmore, ingecheckt in het hotel en een restaurant opgezocht.
.Bedankt voor de herinnering!
zondag 6 oktober ging het ook weer vroeg weg, want ik wilde de toeristische attractie Banff Gondola doen, uiteraard bij Banff. Men gaat om 8u open, dus ik had gelijk al een tijdslot voor 8u gereserveerd voor "upstream". De eerste die de gondel in mocht, er waren achter mij nog een man of 6. Boven was het prachtig! Uitzichten om te genieten, en nog niet heel druk met toeristen zo vroeg. Een uurtje later ziet dat er al heel anders uit.
Toen via de boardwalk naar het topje van de berg de Sulphur Mountain. Pas halverwege de terugweg kwam ik toeristen tegen, ik denk 90% Japanners. Mooi voor de drukte dus. Daarna nog even naar het Lake Minnewanka voor een cruisetocht om 12u, uit voorzorg ook alvast vooraf gereserveerd, en maar goed ook.. Druk, maar wat een mooi meer. Toerisme kan je ook daar merken, want je doet er nog geen uur over en ziet amper de helft van het meer. Nu konden ze om 13u weer een tocht doen, en zo ieder uur t/m de laatste van 18u. Maar toch genoten.
Daarna nog even naar de berg Norquay, waar je met een chairlift een stuk omhoog kan en een uitzicht krijgen over oa de stad. Veel is daarboven niet, alleen het uitzicht is leuk even te zien.
Terwijl ik vanaf de top van de Banff Gondola onderweg was over de boardwalk, begon de zon ook boven de bergen uit te komen en gaf een mooi kleurenspel. Hierop zie je de goed verzorgde boardwalk ook. Wel veel traptredes in verband met hoogteverschillen, maar niet erg steil.
Vanaf het hoogste punt bij de boardwalk, vanaf de Sulphur Mountain. De laatste paar meters ligt geen boardwalk meer. Dit leid naar een weerstation.
En de laatste top van de berg, de andere kant uit gekeken. Beneden zie je de Trans Canada Highway slingeren, net als de rivier de Bow en de Bow Valley Parkway. Deze laatstgenoemde was over enkele kilometers geheel afgesloten vanwege wegwerkzaamheden.
Vanaf het bordes bij het weerstation, heb het gehaald!
Iets lager, voordat je de laatste tredes naar het weerstation neemt. Hier op een bankje aan het genieten van het magnifieke uitzicht, kan er geen genoeg van krijgen..
Uitzicht richting het dorpje Banff en omgeving, met op de achtergrond het Lake Minnewanka
Vanaf de uur durende rondvaart op het Lake Minnewanka mooie uitzichten, maar je reist amper de helft van het meer af. Zelfstandig een bootje voor een uur of 3 huren schijn je veel meer te kunnen, daar de rondvaartboot ook best snel vaart.
Bij de Cascade Ponds heb je een soort van relax-gebied. Hier kan je barbecueen in de voorziene potten, op een bankje zitten relaxen of een rondje om het meertje lopen.
Tenslotte nog naar de Mount Norquay, en daar de chairlift omhoog. Hier heb je een uitzicht over de omgeving en het stadje Banff, verder stelt het niet veel voor.
Ik ben benieuwd naar de rest van je verslag!Een enkele reis naar beneden met de gondel is boven te verkrijgen. De gondel is dus niet verplicht ;-)
's Ochtends uit Canmore naar Banff vertrokken, want ik wilde nog een paar aankopen in Banff doen én ik had de Bow Falls nog niet bezocht. Vanwege het toeristische hier wilde ik daar vroeg zijn, en zo was ik daar om 09u, toen de eerste toeristenbussen er ook al waren.
De specifieke outdoor-winkel in het centrum ging pas om 10:00 open, dus nog even een wandeling gemaakt door het stadje, maar de eindbestemming was Radium, nabij de hot springs. Uiteindelijk reed ik om en nabij 11 uur uit Banff weg.
De Bow Falls zijn niet heel spectaculair groot, maar desondanks een toeristische trekpleister. Het water valt ongeveer 9 meter naar beneden over een breedte van 30 meter.
Na Banff ben ik naar de Bow Valley Parkway gereden, die deels was afgesloten tussen Banff en Castle Junction. De Bow Valley Parkway gevolgd tussen Castle Junction en Lake Louise, en daarna weer via de Trans Canada Highway terug gereden naar Castle Junction, gezien ik via Highway 93 moest, de Kootenay Highway.
Bij een viewpoint op de Bow Valley Parkway kwam ook nog eens precies op dat moment een lange double stack containertrein langs gebruld.
En vanaf het viewpoint de andere richting uit kijkende.
Inmiddels op de Kootenay Highway gekomen, bij het parkeerplaatsje bij aanvang van de Simpson River Trail. Daar ligt een bruggetje de Bow River over, en krijg je dus een uitzicht door het dal.
Opmerkelijk hier is dat er weinig groen is. En dat komt doordat er de afgelopen jaren vele (zware) bosbranden zijn geweest, en dus de bomen verbrand zijn. Voordat je het gebied betreed staan er ook grote waarschuwingsborden, dat de bomen niet geruimd zijn, en dat er instabiele bomen met bijkomend gevaar kunnen zijn. Advies is bij harde wind bijvoorbeeld niet het gebied in te gaan, en ga niet onder de bomen stops inlassen, maar doe dit op open plekken.
En nog zo'n beeldje, kijkend naar de andere kant van het dal.
Bij het Kootenay Valley Viewpoint is een parkeerplaats in beide richtingen, maar als je vanaf de Rockies richting Radium reist, moet je te voet oversteken via een voetgangersoversteekplaats. Let goed op het verkeer, want niet iedereen remt af naar de maximum snelheid daar..
Uitzicht hier het dal in, richting de Rockies kijkend.
In Radium liepen er geiten rond op straat, en die kijken niet uit. Verkeer moest dus ineens abrupt stoppen omdat de geiten de straat over staken.
Dat mag ookquote:
In een ver verleden oa ook de Icefields Parkway gedaan, echt onvergetelijk.
Lake Louise nog bezocht?
En de treinen kunnen daar inderdaad lang zijn; heb in de VS eens een half uur staan wachten midden in de Mojave desert voor er een trein voorbij was en we door konden rijden
Verzamelen was om 09:00, maar ik was toen nog de enige. De andere 6 mensen kwamen wel, maar stonden op Highway 93, de Kootenay Parkway dwars door Kootenay National Park. Er lag veel sneeuw op de weg, en er was een auto gecrasht. Hulpdiensten hadden de weg al afgesloten, en de Parks Canada Officer had deze mensen gemeld dat het binnen een halfuurtje weer open ging. De sneeuwploegen waren al onderweg vanaf beide kanten, dus dat kon nooit lang duren. Bergen van het voertuig was al gestart.
Uiteindelijk duurde het bijna 2 uur voor ze verder konden, en waren rond 10:30 bij het basecamp. Sneeuw? Welke sneeuw.. In Radium en Invermere was geen sneeuw, alleen ver bergopwaarts.
In Banff had ik gister nog geen sneeuw, maar daar lag vanochtend rond de 8cm sneeuw. In het Kootenay NP was het dus nog meer. Prima, we waren compleet. De briefing.
In de briefing werd ons verteld dat er risico's waren. Risico's dat we de top niet konden bereiken. Er was al een sneeuwstorm boven gaande, en waarschijnlijk zou het voordat wij bij de basecamp terug waren, ook al sneeuwen. De trip was door de sneeuw niet zonder gevaren. De kans werd gegeven om af te haken, en het geld werd dan gerestitueerd. Maar iedereen koos ervoor de berg op te gaan. Kijken waar het schip strand.
Beneden dus nog geen sneeuw, maar op een kwart van de klim begon het al te sneeuwen. Steeds meer sneeuw, steeds hardere sneeuwbuien. Uiteindelijk kwamen we wel aan bij de lodge van Toby Creek Adventures, maar werd al snel duidelijk dat de top bereiken onverantwoord was. Gezien er geen telefoonbereik is, had de gids een satelliettelefoon, en werd aan het basecamp doorgegeven dat wij bij de lodge eindigden, en na een barbecue lunch weer terug kwamen. Of de situatie beneden al veranderd was? Nog niet, maar de sneeuw zou niet lang laten wachten. Er werd bij het basecamp rond de 15cm verwacht, beneden in het dal rond de 10cm.
De terugreis naar beneden bleek dat wel. Echt tot bijna beneden door de sneeuw ploeteren. Waar de rit omhoog nog een groot deel op 2wheeldrive kon, moest nu de terugrit op 4wheeldrive, en zelfs het eerste deel op de low-gear 4wheeldrive. Een leuke ervaring, maar gevaarlijk was het niet geweest. De ervaren gids wist wat hij deed, hij deed het al 8 seizoenen lang. De gids zei ook dat de tochten van de komende 7 dagen allemaal gecancelled werden, het werd te gevaarlijk. Wij waren dus de laatste groep. Na 15 oktober zou de excursie sowieso al stil liggen tot ergens in mei.
Beneden was de weg wit, het groen werd al goed wit. Dat was dus voorspeld. Ons werd ook gewaarschuwd dat het verderop ook gevaarlijk kon zijn op de weg, want het basecamp had nog geen sneeuwploeg op de doodlopende bergweg gezien(de weg liep door in een active logging road waar geen activiteiten waren die dagen). En verhip, daar kwam de sneeuwploeg. Één vrachtwagen, een uitklapbare sneeuwschuiver voor en de opgaande en teruggaande baan schuivend en ook strooien. Prima, maar toch voorzichtig doen, en pas vertrekken als de wagen op de terugrit weer gepasseerd was.
Beneden in het dal was de sneeuw vrijwel verdwenen, maar op mijn rit naar Radium terug kwam ik nog in een sneeuwstorm terecht. Zeker 5cm sneeuw op de weg, weinig zicht. Voor mij gleed zo een auto de berm in, maar waarschijnlijk door de 4wheeldrive kon hij hem de weg weer op krijgen. Duidelijk niet verstandig hard te rijden. Even later zag ik in de achteruitkijkspiegel de auto achter mij op de weg slingeren, kreeg toch weer grip. Die deed het toch maar wat voorzichtiger, ik ook.
En ineens zag ik blauwe en oranje zwaailampen in de spiegel. Afremmen en stoppen, op de rijbaan betekende dat en zover mogelijk naar de zijkant uitwijken dat het nog veilig blijft. Dat was de sneeuwploeg. Met veel geweld en horning kwamen ze ons voorbij, en op gepaste afstand ben ik weer gaan volgen.
Wat was ik blij dat ik de sneeuwploeg zag..
De aankomende nacht zou het ook sneeuwen, net als de volgende dag. Maar ik ging richting Revelstoke, en daar zou nauwelijks sneeuw vallen. Ik ging dus het sneeuwgebied weer uit.
Bij de Hidden Falls. Deze waterval is al bijna helemaal bevroren, maar voor volledige bevriezing moet het nog even doorvriezen. In de winter dus een bonk ijs.
Boven op de berg bij de cabin werd even een barbecue lunch genoten. Na een halfuur stonden onze voertuigen al aan de grond vastgevroren en moesten met gepast geweld losgeschud en gereden worden. Na dat halfuur lag er hier ook veel meer sneeuw als toen we arriveerden, ons rijpad van de heenweg was alweer grotendeels verdwenen.
Uitzicht vanaf de cabin richting het dal, of nouja, eigenlijk zie je niet zoveel naast een sneeuwstorm, sneeuw en ondergesneeuwde bomen.
Op weg terug naar Radium even een stop gemaakt, bij een bruggetje over het beekje(of riviertje, geen idee). Het bleef maar hard sneeuwen..
De active logging road was gewoon open, maar ik heb de gok niet genomen daar heen door te rijden, en rechtsomkeert gemaakt. Deze periode waren de werkzaamheden even minder daar, dus je komt ook vrijwel niemand tegen.
Mijn aardig ondergesneeuwde en erg smerige auto. Een fijne bak, heeft zijn werk goed gedaan. Hier na het omkeren even een fotootje genomen, in de richting van het dal.
Inmiddels al een eind gedaald, en daardoor een blik over het Lake Lillian, waar de omgeving ook snel witter wordt.
Langs een parkeerterrein aan de highway even een stop gemaakt. Normaal zou je hier een dal zien, maar daar was nu niks van waar.
Laatste beeldje vanuit de auto, tijdens een sneeuwbui, nadat de sneeuwploegen al langs waren geweest.
Vanochtend uit Radium vertrokken naar de richting Revelstoke. Een prachtig stuk snelweg dwars door de bergen. Was om half 9 in Radium nog -7 graden, en wit. In Revelstoke geen sneeuw gezien. En tijdzone wisseling, nu is het ipv 8u eerder dan in Nederland al 9u vroeger.
Onderweg stonden er ineens verkeersregelaars, dat kan best. Verkeer over 1 rijbaan zeker, wij werden stilgezet. Werkzaamheden was de gedachte.
Vervolgens zie je ineens een helikopter voor je naar beneden komen, met een groot koord eraan met een soort van bak. Wat bleek? Er waren op de berg losse rotsstenen die dringend verwijderd moesten worden, en die werden dus met een helikopter afgehesen. Beneden werd het op een dienstterrein gelegd, maar uit veiligheid mocht er tijdens het dalen en lossen van de rotssteen niemand passeren. Ging om meerdere rotsstenen, want de helikopter ging gelijk weer terug naar het gebied waar stenen weg moesten.
Uiteindelijk in Revelstoke aangekomen, en was het plan om de berg "Mount Revelstoke" op te gaan. Er zou een mooie weg, met stijle stukken weg en S-bochten, liggen. Bij het toegangspoortje werd al verteld: Halverwege is de weg dicht vanwege sneeuw, te voet kan je wel verder. Auto's ed mogen niet door. Helaas, plan viel dus in duigen. Maar halverwege was ook al een mooi uitzicht. Gezien mijn heup was een wandeling de berg op niet aan te bevelen, het was vrij pittige klim.
Daarna in Revelstoke naar de wasserette geweest, want er moesten weer kleren gewassen worden.
Ingecheckt in het motel, aan de overkant gegeten, en nu nog even relaxen. Morgen gaat de reis voor 2 nachten naar Squamish.
Rogers Pass. Witte omgeving, schone wegen. Precies zoals het hoort.
En laaghangende wolken rondom de bergtoppen met strakblauwe luchten.
De helikopter die een rotssteen had veilig gesteld en liet afzakken.
Helaas was hoger bereiken vanwege de sneeuw niet mogelijk, dus dan maar vanaf deze hoogte een uitzichtsplaatje over Revelstoke.
In Revelstoke was het vrij druk met treinbewegingen, en kon ik deze binnenkomende graantrein vastleggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door greavy op 22-12-2019 17:19:32 ]
Vandaag vroeg uit Revelstoke vertrokken. Op naar Squamish, met diverse tussenstops.
De rit begon met -8 graden, en eindigde in +10, maar is nu al rond het 0-punt. Hier dus wel wat warmer als het gebied waar ik eerst zat, maar die winter komt echt binnenkort wel.
Het voordeel van vroeg opstaan en op pad gaan met kou is het mooie weer. Damp die van het water komt, dauw op het land. En in de bergen laag hangende wolken, die verdwijnen als de zon tevoorschijn komt.
Maar landschappen veranderen. Zo gingen we de volle bebossing uit, op naar de "kale" bergen. Ook mooi, maar zo anders als waar ik eerst zat.
Bij Kamloops rechtsaf naar Highway 1 en later rechtsaf naar 97, om op Highway 99 te komen. Hoewel, Hwy99 is niet echt een Highway te noemen, zo'n mooie bergroute waar geen snelheid in zit door de bochten en klimmen. Één klim sprong eruit met 18% helling, inclusief haarspeldbochten. Geen wonder dat vrachtwagens hier maar maximaal 27 ton mogen wegen. Maar genieten was dat wel. Kamloops lake, ik dacht eerst dat het een brede rivier was. Maar niet dus.
Langzaam kwamen we dus op Hwy99, zo Marble Canyon Provincial Park in. Een prachtig meertje(Crown Lake), picknickplaatsen en herfstkleuren. Een tussenstop was hier mooi op zijn tijd, eventjes buiten de auto genieten. Wat een rust, stilte. De natuur doet je dan goed. Was pas halverwege.
Daarna langs het Pavilion Lake, en op naar de Fraser Canyon, om bij het Seton Lake weer een langere tussenstop te plannen. Duffey Lake was ook weer de moeite, en helemaal dat slingeren daarna weer door de bergen. Nog erger als eerder, het bleef slalommen om de bergwanden.
Uiteindelijk in Whistler een stop bij het visitor center gehad, om voor morgen(vrijdag) een "guided bear view tour" te doen, maar als solo reiziger kan je alleen boeken als er een tour open staat met nog plaats. De tour van 07:30 werd wel erg vroeg vanuit Squamish, dus die van 13:45 of 16:30 wordt het, maar dit weet ik pas morgen.
Daarna via de grotere wegen, want het ergste was al voorbij, door naar Squamish. Ondanks dat hier 3- en vierbaanswegen liggen blijf je klimmen en dalen. Een prachtige dag weer zo!
Three Valley Lake in aller vroegte, nog dauw van het water en laaghandende wolken.
Kamloops Lake door de canyons, een heel ander beeld als eerder deze week met veel bossen.
Crown Lake Campsite. Een prachtig rustig meertje, met picknickplaatsen en waar je kan kamperen voor een kleine vergoeding.
De Fraser Canyon, bij Fountain Valley. Via Highway 99 gereden die via Lillooet naar Pemberton en zo via Whistler naar West-Vancouver loopt. Een prachtige route, waar heel veel te zien is!
Ditmaal aan de andere kant van de rivier de Fraser. Bij Lillooet kan je het water over, en door het dorpje een heel eind parallel terug rijden. Dit heb ik een stukje gedaan.
Uiteindelijk bij Seton Lake viewpoint aangekomen. Seton Lake loopt uit bij het Bridge River Power Project, en dus de hydro dam.
Duffey Lake lijkt op deze manier net onderbroken, maar het meer is nog veel groter dan alleen wat hier op beeld staat.. Achter mij loopt het nog door.
Nogmaals bij Duffey Lake, de andere kant op gekeken.
Als laatste werd nog het Lower Joffre Lake bezocht. Zoals de naam zegt, is dit het laag gelegen meertje. Als je de hike volgt, kom je nog uit bij de Middle Joffre Lake, en uiteindelijk het Upper Joffre Lake. Het lower lake is amper 5 minuten lopen vanaf de parkeerplaats. De laatste 2 heb ik niet bezocht, omdat deze hike ook aangeschreven staat als pittig, vanwege de pittige stijging. Als je tussen het Middle en Upper lake loopt, kom je nog langs de Holloway Falls.
Voor mij dus niet haalbaar vanwege de stijgingen.
Maar jah, hike is steil. Vond hem niet bijster pittig, maar vooral steil. Steil als in, kuiten-staan-strak-omhoog en knietjes-doen-au-naar-beneden. Maar het was het helemaal waard (en geen spierpijn gehad
)Klopt, de meningen verschillen maar Middle of Upper Lake zijn veel mooier. Voor mij echt niet te doen, heb een zwakke heup. Heb het wel overwogen. Over ca. 2km naar Middle Lake stijg je om en nabij de 270 meter.quote:
Eerste Joffre lake is meteen ook de minste van de drie. Meer 2 en 3 zijn veel mooier
Maar jah, hike is steil. Vond hem niet bijster pittig, maar vooral steil. Steil als in, kuiten-staan-strak-omhoog en knietjes-doen-au-naar-beneden. Maar het was het helemaal waard (en geen spierpijn gehad
Ik vond het jammer dat het niet ging, en dat heb ik in de vakantie vaker gehad, maar ik weet mijn grenzen, en heb die zelfs in de vakantie nog meermaals uitgetest en net iets overschreden om het toch te halen..
Klopt, dit is iets wat ik nooit zal vergeten. Het was echt veel zien, en dagelijks weer genieten. Zelfs in mijn eentje nooit een moment gehad dat ik spijt had, of eigenlijk wel weer klaar was met de trip.quote:
Prachtige beelden. Dat moet in het echt nog veel indrukwekkender zijn geweest.
Klopt! Zoals ik dus al jaren doe. Maar dit was toch wel de eerste trip wat echt iets speciaals was, en ook het eerst Europa verlaten.quote: