AFC AJAX #3368: Blok 3 here we go!

Edson Álvarez kwam bij Ajax binnen als dé vervanger van Matthijs de Ligt. Inmiddels is de 21-jarige Mexicaan echter een van de twee controleurs op het Amsterdamse middenveld. In een open interview vertelt hij over zijn bijzondere jeugd, zijn keuze voor Ajax, het aanstaande vaderschap en zijn ambities.

Hoewel het Dusan Tadic vorig seizoen overkwam, krijgen niet heel veel voetballers een spelvariant naar zich vernoemd. Edson Álvarez wel. De Mexicaan is pas enkele maanden in Nederland, maar de Álvarez-variant is inmiddels een ingeburgerde term als het over het voetbal van Ajax in dit seizoen gaat.

Het team van trainer Erik ten Hag heeft met Tadic, David Neres, Hakim Ziyech, Quincy Promes, Donny van de Beek en Klaas-Jan Huntelaar zóveel creatieve en aanvallende kracht dat zeker in de grote wedstrijden tegen toptegenstanders een sterk verdedigend en controlerend blok geen overbodige luxe is. Met Lisandro Martínez en Álvarez heeft Ten Hag dit seizoen een goed functionerend vangnet op het middenveld gecreëerd.

In de Champions League-wedstrijden en ook tegen het countergevaarlijke PSV speelde Ajax met dat Latijns-Amerikaanse blok. In de wat zwakkere Eredivisie kiest de coach geregeld voor Van de Beek als meer voetballende middenvelder naast Martínez. Álvarez moet dan even genoegen nemen met een plek op de bank.

De multifunctionele Mexicaan kan in de komende periode echter zijn hart ophalen. Hij had even geen interlandverplichtingen en kon afgelopen week zijn rust pakken om in blok 3 weer belangrijk te zijn voor zijn nieuwe club. Met onder meer de dubbele Champions League-ontmoeting met Chelsea, zijn eerste Klassieker tegen Feyenoord en het lastige thuisduel met FC Utrecht zal Álvarez weer genoeg wedstrijden spelen op het Amsterdamse middenveld.

‘Ik heb natuurlijk ook gemerkt dat er twee varianten lijken te bestaan en dat Donny de laatste duels in de Eredivisie speelde’, zegt Álvarez als we hem ernaar vragen. ‘Iedere voetballer wil alles spelen, ik dus ook. Maarwe voetballen met Ajax zóveel wedstrijden en dus hebben we ook heel veel goede spelers nodig. Maar uiteraard heb ik het er met de trainer over gehad. Hij gelooft in mij en dat is voor mij het belangrijkste. Dan maakt het niet uit dat ook ik af en toe op de bank moet zitten. Als ik speel, zal ik honderd procent geven en proberen zó goed te presteren dat ik in het elftal blijf. Dat ik met Martínez een goede klik heb, scheelt natuurlijk wel. Dat wij Spaans met elkaar kunnen praten, maakt het veel gemakkelijker. Daardoor kunnen we snel op elkaar reageren, voetballen we zelf beter en maken we het team dus ook beter.’

Álvarez lacht als we hem naar zijn huidige positie op het middenveld vragen en we hem zeggen dat hij toch echt werd gehaald als dé vervanger van Matthijs de Ligt. ‘Dat zou veel extra druk hebben kunnen geven’, weet ook de Mexicaan. ‘De Ligt is voor heel veel geld naar Juventus vertrokken. Maar vanaf het moment dat ik wist dat ik naar Ajax zou gaan, is die druk er sowieso. Ik heb me alleen niet druk gemaakt dat ik de vervanger van De Ligt werd genoemd.Ik zie mezelf namelijk niet zo. Ik heb me in eerste instantie gericht op de positie van centrale middenvelder. Daar heb ik in Mexico de laatste maanden het meest gespeeld. Ik vind het een fijne plek, maar als het nodig is, kan ik natuurlijk ook heel goed centraal achterin spelen. En verder moeten de mensen mij niet vergelijken met De Ligt. Ik ben Edson Álvarez, ik ben naar Ajax gekomen om mijn eigen geschiedenis te schrijven.’

AJAX OF PSV

Álvarez is de eerste Mexicaan bij Ajax en de duurste speler (zeventien miljoen euro inclusief bonussen) die vanuit de Mexicaanse competitie de stap naar Europa heeft gezet. Wie in het Nederlandse voetbal Mexico zegt, denkt eigenlijk direct aan PSV. Bij de Eindhovenaren stonden immers Carlos Salcido, Maza Rodríguez, Héctor Moreno, Andrés Guardado, Hirving Lozano en nu Erick Gutiérrez onder contract. ‘Natuurlijk heb ik met de meesten van hen gesproken’, vertelt Álvarez. ‘Ook met Chicharito (Javier Hernández, red.), Guillermo Ochoa en andere Mexicanen die eerder de stap naar Europa maakten. Bij PSV staan de deuren voor Mexicaanse spelers altijd open, dat zou voor mij dus ook de makkelijkste en veiligste keuze zijn. Maar voor mij was het eigenlijk direct duidelijk dat ik naar Ajax wilde.’

Álvarez zag vorig seizoen op tv in Mexico alle Champions League-wedstrijden van de Amsterdammers. Hij wist dus dat het niet makkelijk zou worden. ‘Ik zal niet liegen, ik was best een beetje bang om naar Ajaxen Nederland te gaan. Dit is namelijk compleet buiten mijn comfortzone. Ik was absoluut klaar voor een volgende stap in mijn carrière, maar Nederland staat als land wel aan de basis van het moderne aanvallende voetbal. Hier leer je het abc van het voetbal, met Ajax als meest aanvallende club. Voor mij dus de ideale voetbalschool. Hier kan ik groeien als persoon, maar vooral als voetballer.’

Het snelle, aanvallende spel van Ajax is voor Álvarez de grootste uitdaging. ‘Ik ben niet bang te zeggen dat ik daar wel een beetje tegenop zag. Maar ik weet ook dat als het lukt me aan het Ajax-spel aan te passen, ik een veel betere voetballer word. Daarom heb ik hiervoor gekozen. Het is niet de makkelijkste weg, maar vooralsnog ben ik heel tevreden met deze nieuwe stap in mijn leven. Ik ben blij dat ik de stijl en de snelheid van spelen inmiddels redelijk beheers, al ben ik natuurlijk nog volop bezig me verder aan te passen. Ik ben hier pas een paar maanden.’
‘In Nederland leer je het abc van het voetbal, met Ajax als meest aanvallende club. Voor mij dus de ideale voetbalschool’

De snelheid van het spel is volgens Álvarez sowieso het grootste verschil met het voetbal in Mexico. ‘Daar heb je meer tijd, in de Eredivisie gaat het echt sneller. Verder is het spel hier fysieker, de spelers zijn meestal groter en daardoor sterker dan bij ons. Maar we hebben heel veel talent in Mexico. Latino’s zijn vaak heel streetwise, voetbalintelligent en kunnen daarom heel snel reageren en anticiperen. Dat maakt de overstap naar Europa weer wat gemakkelijker. Dat ik de eerste Mexicaanse speler bij Ajax ben, maakt de uitdaging nóg groter. Want ik wil met mijn transfer ook aan Ajax laten zien dat zij net als PSV rustig kunnen vertrouwen op Mexicaanse voetballers. Voor mijn landgenoten wil ik de deur bij Ajax openzetten.’

VADERSCHAP

Bij binnenkomst in huize Álvarez in Amsterdam voelt het warme welkom als een comfortabele deken in een koude winternacht. Een groot deel van de vriendelijke Mexicaanse familie wacht het bezoek van VI op. De heerlijke geur van gefruite ui, gehakt en knoflook vult de neus. Geen Mexicaans gerecht, Álvarez’ schoonvader Jonathan maakt Italiaanse lasagne.Zijn dochter Sofia, de vriendin van de voetballer, kijkt aan de keukentafel goedkeurend toe. Ze heeft trek voor twee.
In de serre van het smaakvolle appartement zitten de ouders van de Ajacied gemoedelijk tegenover elkaar. Vader Evaristo leest een boek en moeder Adriana haakt. Ze lijkt haast te hebben, dus wordt het werkje waarschijnlijk iets voor haar kleindochter die snel ter wereld zal komen.

Sofia is momenteel namelijk het stralende middelpunt van de familie. Ze is hoogzwanger, letterlijk en figuurlijk vol van verwachting en volgende week uitgerekend. Het kan een bijzonder feestelijke week worden, aangezien Álvarez volgende week donderdag 22 jaar wordt en Sofia een dag later jarig is. ‘Het is heel fijn dat de familie er is, dat we het allemaal samen mogen beleven en dat ze de komende tijd nog bij ons zijn om ons te helpen’, lacht Sofia.
Als we Álvarez vragen wat voor vader hij denk te gaan zijn, zegt hij: ‘Ik weet het niet, het wordt mijn eerste keer. Maar vóór haar dertigste mag ze geen verkering, haha. Toen ik hoorde dat ik vader zou worden van een meisje, vulde mijn hart zich met blijdschap. Ik zal mijn dochter straks al mijn liefde geven en alles wat ze verder wil. Niet onbeperkt natuurlijk. Ze zal, net als ik heb gedaan, ook moeten leren zelfstandig te worden. De komende tijd wil ik samen met mijn vrouw en familie eerst genieten.’

NEDERLAND

Dat hij dat vooral in Nederland zal doen, stemt Álvarez tevreden. ‘Ik vind het tot nu toe heerlijk hier’, vervolgt de voetballer. ‘Het is hier heel veilig, dat is toch anders dan in Mexico. Daar kunnen kinderen niet overal meer zo makkelijk op straat spelen zoals ik dat nog heb gedaan. Het is er vaak onveilig. In Nederland kan dat wél en ik ben ook zeker niet bang om hier lekker naar buiten te gaan. De supporters van Ajax zijn fantastisch en de mensen op straat zijn ook heel aardig. Ik moet het land natuurlijk nog goed ontdekken, maar ik ben blij dat ik hier ben. Natuurlijk is het hier wat kouder dan in Mexico en is de taal moeilijk, maar verder kan ik me snel en goed aanpassen. Ik heb met het eten bijvoorbeeld totaal geen problemen. Ik vind de Nederlandse keuken prima en volgens mij heb ik ook al stroopwafels gegeten.’ Dan in het Nederlands: ‘Lekker, lekker.’

Hoewel zijn uitspraak nog verbetering behoeft, is het al snel tijd voor Álvarez en zijn familie om het bezoek eens flink uit te lachen, zonder hen overigens belachelijk te maken. De voetballer laat ons de plaats waar hij zelf is opgegroeid, Tlalnepantla de Baz – een voorstad van Mexico City – zelfs meerdere keren uitspreken. ‘Say it, Say it’, lacht Álvarez en ook Nathan van Kooperen, de begeleider van de voetballer in Nederland, moet eraan geloven. ‘Lekker Nathan, lekker’, lacht Álvarez.

BOKSHANDSCHOENEN

Tlalnepantla de Baz dus. Álvarez – met zijn voornaam Edson vernoemd naar Pelé (Edson Arantes do Nascimento) – groeide er op als jongste in een gezin van vijf. Hij heeft een oudere zus (29) en een oudere broer (27) met wie hij bijna altijd op straat voetbalde. ‘Als ik aan mijn jeugd denk, kijk ik terug op een heel mooie tijd’, begint Álvarez. ‘Nu kan er helaas niet meer alles. Maar ik heb als kind nog tot ’s avonds heel laat op straat kunnen voetballen. Dat kan nu echt niet meer, veel te gevaarlijk. De wijk waarin wij woonden, was in mijn jeugd al een moeilijke buurt. Geld was er niet, de mensen waren arm, dus je moest altijd goed oppassen dat je niet werd bestolen of beroofd. De wetten van de straat waren soms hard voor de kinderen. We voetbalden elke dag, maar geregeld eindigde dat in een vechtpartij. Mijn vader heeft op een dag van de nood een deugd gemaakt. Toen mijn broer en ik weer eens met een kapot gezicht thuiskwamen, heeft mijn vader voor ieder kind uit de buurt bokshandschoenen gekocht. Dan vochten we tenminste voor ons plezier, werden onze gezichten niet beschadigd en waren we ook met sport bezig.’

Álvarez’ ouders hebben altijd hard gewerkt. Het huis waarin ze woonden, had twee verdiepingen. In het bovenste deel woonde het gezin en beneden had pa Álvarez zijn bedrijf. ‘Mijn vader maakt sportkleding voor scholen, sportverenigingen en amateurclubs’, vertelt junior. ‘Vanaf zijn negende jaar heeft hij gewerkt en hij doet het nog steeds. Mijn ouders doen het echt samen. Mijn moeder was in mijn jeugd de spil van het gezin. Zij zorgde dat alles iedere dag goed verliep.’

‘Mijn familie betekent ook alles voor me. Ons gezin is de motor in mijn bestaan. Zij zorgen ervoor dat ik altijd maximaal wil presteren. Ik wil ook voor hen alles uit mijn carrière halen. Dat drijft me. Dankzij hen ben ik zover gekomen, ben ik in Nederland en kan ik nu voor Ajax voetballen. Zij hebben me altijd geholpen nu wil ik wat terugdoen en ook voor hén zorgen.’
Het voetbaltalent heeft Álvarez van zijn vader, die zelf ook nog altijd speelt. Als middenvelder schopte hij het tot de derde divisie in Mexico. Na iedere wedstrijd geeft senior zijn zoon nog tips en adviezen. ‘Of ik naar hem luister? Altijd. Mijn vader heeft er echt verstand van’, aldus de middenvelder van Ajax.

CASA CLUB

Al op negenjarige leeftijd verliet Álvarez het gezin om in de opleiding van Pachuca te gaan voetballen. Hoewel hij van een andere lichting was, maakte hij daar ook Hirving Lozano en Erick Gutiérrez mee.Op zoek naar de roots van Lozano waren we twee jaar geleden bij Pachuca én bij Casa Club, het oude vervallen houten clubhuis waar de jongste jeugd van Pachuca was gehuisvest. Het gebouwtje had nog het meest weg van een barak in een gevangenenkamp.
Hoewel de kinderen goed werden verzorgd, een dak boven hun hoofd hadden, lekker konden voetballen, onderwijs en eten en drinken kregen, was het allesbehalve een inspirerende plek. In kleine koude kamertjes sliepen vier jongetjes op stapelbedden. Verwarming was er niet en de 48 talentjes die er zaten, hadden één gemeenschappelijke doucheruimte.

Als we Casa Club bij Álvarez ter sprake brengen, zegt de voetballer: ‘What a shit place.’ Daar is geen woord Spaans bij. Het is duidelijk dat de Mexicaan er geen fijne herinneringen aan heeft. ‘Het was er heel vaak bitterkoud, omdat Pachuca zo hoog ligt’, vertelt Álvarez. ‘Je leert er op jonge leeftijd heel zelfstandig te worden. Niet alleen op tijd te komen, je schoolwerk af te hebben, je kamer netjes te houden en dat soort dingen. Maar je leert ook voor jezelf op te komen en jezelf te verdedigen tegen de ouderen kinderen. Ieder jongetje daar had dezelfde droom. Daar deed je alles voor, je wilde absoluut niet worden weggestuurd.’

‘Het was heel erg moeilijk Edson op zo’n jonge leeftijd al te laten gaan’, vult moeder Adriana aan. ‘Hij was uit duizenden kinderen gekozen en Edson had een doel. Daar wilde hij alles voor doen. Hoe moeilijk het ook was, ik kon geen nee zeggen. We hebben hem altijd gesteund. Edson had het zwaar, maar wij hadden dat ook.Vrijdag was voor mij de belangrijkste dag van de week, dan kon ik naar Edson toe. Pachuca was gelukkig maar anderhalf uur rijden en we hadden daar een piepklein kamertje met één bed en een klein oventje gehuurd, waar ik er voor Edson kon zijn. Mijn man en kinderen kwamen in het weekend naar de wedstrijd en daarna gingen we met het hele gezin naar huis. Elke maandagochtend om vijf uur bracht zijn vader hem weer naar Pachuca. Edson huilde, mijn man en ik ook, en heel vaak heb ik gezegd: Kom toch weer thuis, blijf bij ons. Maar Edson zei: “Nee, ik blijf daar, ik wil mijn dromen waarmaken”.’

‘Toen ik anderhalf jaar niet in clubverband had gevoetbald, had ik in mijn hoofd al afscheid van mijn droom genomen’

Álvarez houdt het vol, zolang zijn droom levendig blijft. Maar vier jaar later spat die ruw uiteen. Hij moet vertrekken en zijn wereld stort in. ‘Je zou het nu niet meer zeggen misschien, maar ik was te klein’, zegt Álvarez. ‘Ik was in het begin aanvoerder van mijn teams. Ik speelde als spits en scoorde veel. Maar de laatste twee jaar gingen niet goed. Er kwamen veel kinderen uit het noorden in de opleiding en zij zijn fysiek groter en sterker dan hun meeste leeftijdgenoten in Mexico. Over mijn voetbalkwaliteiten bestond geen twijfel, maar ik was toen echt klein en mager, en kon op dat gebied niet tegen de anderen op. Om die reden moest ik weg.’

‘In het begin was het heel moeilijk die beslissing te accepteren. Ik dacht dat ik had gefaald en mijn familie had teleurgesteld. Ik voelde die druk, ik was ook nog maar net veertien jaar. Maar later wist ik dat het juist goed nieuws was geweest. Ik was nog een kind en mocht terug naar huis. Ik had mijn ouders nodig en voelde dat ik in de toekomst meer kansen zou krijgen mijn droom alsnog waar te maken. Maar toen ik anderhalf jaar niet in clubverband had gevoetbald, had ik in mijn hoofd al afscheid van die droom genomen. Er waren veel positieve veranderingen in mijn leven. Ik genoot van mijn familie en had het heel leuk met vrienden. Met hen voetbalde ik op straat en ik ging naar de middelbare school in Mexico-Stad. Ik leerde veel nieuwe mensen kennen. Mijn leven was fijn en leuk, en voetbal was weer gewoon een hobby.’

CLUB AMÉRICA

Tot op een dag de telefoon ging. Het was Arturo Carranco, een scout van Pachuca. Hij kon zijn oren niet geloven en werd zelfs heel boos toen Álvarez hem vertelde dat hij was gestopt met voetballen. Dat kon Carranco niet accepteren. De scout kende iemand bij Club América en Álvarez moest er op stage gaan. ‘De rest is geschiedenis’, lacht de Ajacied.

‘Edson vertelt niet het gehele verhaal’, zegt zijn moeder als haar zoon even bij zijn vriendin in de keuken kijkt. ‘Hij moest voor iedere training twee uur heen en twee uur terug reizen. De eerste twee dagen ging ik mee om hem de weg te wijzen, daarna ging hij alleen. Bij América trainden de talentjes die op stage waren in witte shirts. Aan het eind van de dag kreeg je een nieuw shirt als je mocht blijven. Kreeg je niets, dan zat je stage erop en moest je weg. Dat was elke dag heel spannend. Sommige jongetjes verkeerden zo al een jaar in onzekerheid. Edson kreeg na een maand te horen dat hij definitief mocht blijven. Toen er bij een jeugdelftal een verdediger uitviel, kwam oud-prof en trainer Jésus Chucho Ramírez bij de talentjes die stageliepen en vroeg wie er verdediger was. Edson riep direct: “Ik”. Dat was natuurlijk niet zo, hij was spits. Maar hij werd door Ramírez meteen meegenomen naar een toernooi in Argentinië. Edson deed het heel goed en zo is hij bij Club América gekomen.’

In drie seizoenen speelde Álvarez liefst 107 officiële wedstrijden voor Club América. Hij begon als rechtsback, speelde de meeste duels centraal achterin en eindigde als controlerende middenvelder. In die periode werd de multifunctionele voetballer ook international en inmiddels staat Álvarez al op 28 interlands voor El Tri.

Het afgelopen jaar was voor Álvarez het meest bijzondere in zijn nog prille carrière. Eerst was de voetballer als basisspeler met Mexico actief op het WK, daarna bezorgde hij Club América hoogstpersoonlijk het kampioenschap, vervolgens kwam zijn transfer naar Ajax tot stand, won hij met El Tri de Gold Cup en wordt hij dus heel snel voor het eerst vader.

‘Dit jaar is compleet’, beschouwt Álvarez. ‘Ik heb heel mooie dingen meegemaakt, maar toch ook wat slechte. Toch zou ik het niet anders willen en alles weer precies hetzelfde doen. Het WK was natuurlijk fantastisch om mee te maken, zeker de overwinning op Duitsland (1-0). Maar ik heb toen ook de keerzijde van het voetbal gezien. Het was een moeilijke tijd, omdathet volgens velen niet goed ging. Toen we in de achtste finale werden uitgeschakeld door Brazilië, zocht de Mexicaanse pers naar dingen om ons keihard onderuit te halen. Het is gelukkig maar een klein deel van de voetbalwereld. In Mexico is die kwartfinale van een WK echt een thema, die hebben we sinds de eindronde van 1986 in eigen land nooit meer gehaald. De vijfde wedstrijd, daar wordt altijd maar over gesproken. Dat is het eerste doel dat we nu willen realiseren. We willen het met deze groep beter doen dan de generaties vóór ons.’

Hoe mooi het voetbal óók kan zijn, besefte Álvarez een half jaar na het WK. ‘In de finale om het kampioenschap tegen Cruz Azul scoorde ik twee keer’, lacht hij. ‘Als je op die manier de titel wint, is dat natuurlijk fantastisch. Net als het winnen van de Gold Cup dit jaar. Twee jaar geleden speelde ik ook al mee op dat toernooi. Toen kwamen we niet verder dan de halve finale, daarom waren we nu extra gemotiveerd te winnen. Als dat dan lukt, ben je zo ongelooflijk trots.
Net zo trots als op mijn transfer naar Ajax. Toen ik in mei hoorde dat ze interesse in me hadden, was dat waanzinnig nieuws. Maar ook heel spannend, omdat ik toch een tijdje in onzekerheid zat of het wel zou doorgaan. Maar het allerbeste nieuws dat ik ooit heb gekregen in mijn leven is toch dat ik vader word van een meisje. Dat is de allermooiste droom die uitkomt.’

CHAMPIONS LEAGUE

Als we over de Champions League beginnen, lacht Álvarez dat dat inderdaad ook een uitgekomen droom is die heel kort achter het vaderschap zit. ‘Toen ik tegen Lille op het veld voor het eerst de hymne van de Champions League hoorde, werd ik emotioneel. Dat was een heel bijzonder moment. Ik was zo ongelooflijk trots na alles wat er is gebeurd in mijn leven. Van de straat in Mexico naar de Champions League, dat is een heel lange weg vol hobbels en doet echt iets met me. Ik had de wedstrijden in de Champions League altijd alleen maar op tv gezien. En dan ineens sta ik zelf op het veld... Ik heb mijn tranen bedwongen, maar het scheelde niet veel. Toen ik scoorde tegen Lille, was het plaatje compleet, fantastisch. Het is moeilijk in woorden uit te drukken wat ik voelde. Ik heb vooral heel erg genoten.’

Hij beseft dat de druk en verwachtingen bij Ajax na het succesvolle vorig seizoen ongelooflijk hoog zijn. ‘Iedereen verwacht dat wij in de Champions League zullen overwinteren’, weet de voetballer. ‘Zeker als je ook nog eens in Mestalla met 3-0 wint van Valencia. We zijn met twee overwinningen in elk geval heel goed gestart. Maar er komen nu twee duels met Chelsea aan die zeer lastig zullen zijn. We weten wel dat als we winnen, we al bijna door de groepsfase heen zijn. Eerlijk gezegd vind ik eigenlijk ook dat we het nu moeten halen.’

KAMPIOENSCHAP

Hoewel Álvarez dus tevreden kan terugkijken op een bijzonder jaar en zijn start bij Ajax, beseft de voetballer ook dat het allemaal nog beter kan. ‘Dat is ook het mooie’, weet de Mexicaan. ‘Ik ben hier net en dus nog steeds bezig met aanpassen. Dat heeft tijd nodig. Maar ik heb op het hoogste niveau, de Champions League, al goed gepresteerd, dus ik weet dat ik het kan. En ik weet ook dat het over een paar maanden nog veel beter zal zijn. Dat moet ook, want ik wil hier grote dingen laten zien. En daarna? Dat zien we dan wel. Eerst de focus op Ajax. Kampioen worden en hopelijk heel ver komen in de Champions League. Ik hou van het aanvallende voetbal dat Manchester City speelt, dat is vergelijkbaar met dat van Ajax. Ooit daar voetballen zou een volgende stap kunnen zijn, maar eerst wil ik heel veel mooie dingen bij Ajax realiseren.’

‘IK IDENTIFICEER ME ALS VOETBALLER MET DE LEEUW’

Vol trots showt Edson Álvarez de drie tattoos op zijn lijf als we ernaar vragen. Binnenkort zal de naam van zijn dochter eveneens in inkt op de huid van de voetballer verschijnen.

De leeuwenkop op de onderarm van de Mexicaan is zeer goed gelukt, al is de tattoo niet zo indrukwekkend als die op de gehele rug van Memphis Depay. Beide voetballers halen er wél dezelfde kracht uit. Op de linkerbovenarm van Álvarez staat aan de achterkant Russia (met een omgekeerde R) en daaronder de datum 17-06-2018 en op zijn enkel zijn de S en T in een symbool vereeuwigd, waarbij de letter T als het religieuze katholieke kruis is getatoeëerd.

‘De leeuw is heel belangrijk voor me’, begint Álvarez. ‘Ik identificeer me als voetballer met de leeuw. Vlak voor de wedstrijd kijk ik ook altijd even naar deze tattoo. Dan voel ik de moed en de kracht, dat neem ik dan mee het veld op.

Russia en de datum behoeft geen uitleg, toch? De wedstrijd tegen Duitsland was mijn debuut op het WK. Het was een heel speciaal moment, helemaal omdat we met 1-0 wonnen.

En de laatste tattoo op mijn voet zijn de initialen van mijn vriendin. De T is een kruis, net als het gouden kruis om mijn nek. Ik ben zeer religieus en geloof heel erg in God. In Mexico aanbidden we Virgen de Guadalupe – de maagd van Guadalupe – zij is de beschermvrouw van ons land. Ik bid veel en vaak, voor iedere wedstrijd, maar ook de avond ervoor al. Ik ga op dit moment niet heel veel naar de kerk, maar ik hoef niet per se naar een kerk te gaan om mijn geloof te belijden.’