WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 17: Aranda de Duero - Guadalajara, 219,6 km
Nog vijf dagen resten ons tot in Madrid. De tweede week was ongewoon lang, de renners moesten zeven dagen achter elkaar op de fiets kruipen. Daardoor gaat de derde week ongewoon kort worden, dat voelt vreemd. Het voelt vooral vreemd omdat het zwaartepunt in de derde week lag, het gevoel bekruipt je dat we richting Madrid gaan uitbollen. De tweede week was een belangrijke week, er werd veel duidelijk. Al onze vermoedens werden direct na de eerste rustdag bevestigd, we hadden eigenlijk al het idee dat Roglic dit rondje zomaar eens kon gaan winnen. Hij sloeg toe tijdens de tijdrit en reed iedereen op achterstand. Anderhalve minuut voor Pogacar, paar seconden meer voor Valverde, twee minuten voor Lopez en drie voor Quintana, zeg maar dag tegen de spanning. Hoewel er tijdens de elfde rit wel wat spanning kwam, alleen niet van de klassementsrenners. De rit richting Urdax werd er een voor de vluchters en die maakten er voor de verandering een keer een spannende strijd van. We zagen heel wat demarrages, tot Iturria op een kilometer of 30 van het eind besloot weg te rijden. Hij reed snel een mooie voorsprong bij elkaar, waarna ze achter hem wat nerveus werden. Allemaal sprongen ze wel een paar keer achter Iturria aan, waardoor de voorsprong slonk en weer groter werd. Hollen en stilstaan, maar aan het eind kwamen de achtervolgers wel heel erg dicht. Ze konden zijn achterwiel bijna aanraken, maar toen viel het toch weer stil. Zodoende kon Iturria een knappe solo afronden, na Burgos en Cofidis pakte ook Euskadi-Murias een ritzege mee. Alleen Caja Rural blijft achter, daar verzamelen ze tweede plaatsen. Dat zagen we weer tijdens de rit naar Bilbao, een mooie rit door het Baskenland. Weer een rit voor de vluchters, al duurde het meer dan 100 kilometer voor er eindelijk een keer een kopgroep vertrokken was. De uitkomst werd uiteindelijk bepaald op de steile muur van Arraiz. Aangemoedigd door ontelbaar veel supporters reed Philippe Gilbert weg van zijn medekoplopers. Barcelo en Aranburu konden niet mee op de klim, maar probeerden in de afdaling richting Bilbao dichter te komen. Dat lukte wonderwel, maar het laatste gat werd nooit meer gedicht. Op een seconde of drie van Gilbert kwam Aranburu als tweede over de streep, voor Barcelo. Bijna twee Baskische ritzeges in het Baskenland, dat was wel heel erg fantastisch geweest.
Tijdens de 13e rit verlieten we het Baskenland, we gingen op weg naar de steile beklimming van Los Machucos. Ook deze rit leek lang naar de vluchters te gaan, maar het peloton schoot toch nog op gang en zo werden alle vroege vluchters in de slotfase opgeraapt. Pierre Latour hield het vol tot op anderhalve kilometer van het eind, maar was toen ook een vogel voor de kat. Een Sloveense entente raasde hem voorbij, Roglic en Pogacar wisten weg te rijden van de andere klassementsrenners. In de laatste meters zette Roglic niet meer aan, waardoor Pogacar zijn tweede rit van deze Vuelta wist te winnen. Een wonderbaarlijke Vuelta voor de jonge Sloveen, het is ongekend hoe goed hij hier rond aan het rijden is. Nooit vertoond. Voor Roglic weer een goede dag, hij liep een halve minuut uit op Quintana en Valverde en zelfs een hele op Lopez. De dag daarna kregen we een makkelijkere rit voorgeschoteld richting Oviedo. Een rit voor de sprinters, al was de finale toch wat lastig. Vooral omdat ze met z'n allen onderuit gingen, Mezgec was het grootste slachtoffer van die valpartij. Bennett had daar dan weer geen last van, hij kon zijn sprint lanceren en reed ver weg van Richeze en Van der Sande. Na een tweede ritzege voor Pogacar volgde er dan ook een tweede voor Bennett, verder hebben we deze Vuelta opvallend veel verschillende ritwinnaars. Ook tijdens de 15e rit zagen we weer iemand anders winnen. We gingen klimmen naar Santuario del Acebo en weer zagen we de vluchters zegevieren. In het peloton voelden weinig ploegen zich geroepen om hard op kop te rijden. Tony Martin reed de hele dag op de cruise control rond, waardoor de kopgroep met een riante voorsprong aan de klim mocht beginnen. Sergio Samitier begon als eerste aan de klim, maar hij werd al snel ingehaald door Sepp Kuss. De Amerikaan van Jumbo-Visma was vooral om tactische redenen mee, maar omdat Roglic hem toch niet nodig had mocht hij voor zijn eigen kans gaan. Nou, dat ging best aardig. Hij won, met 40 seconden voorsprong op Guerreiro en Geoghegan Hart. Daarachter reed Valverde weg van de rest van de klassementsrenners, met Roglic in zijn wiel. Weer zette Roglic een groot deel van zijn concurrenten op achterstand, waarbij het vooral opvallend was dat Quintana veel tijd verloor. Later bleek dat hij verkouden zou zijn, arme jongen.
De dag voor de rustdag kregen we een korte maar lastige rit voorgeschoteld. We gingen op weg naar La Cubilla, een enorm lange klim. De rit kende een vlakke aanloop van 50 kilometer. Dit nodigde niet direct uit tot aanvallen van grote jongens, dus zagen we een of ander flopgroepje met non-valeurs wegrijden. Pas in de buurt van de San Lorenzo gingen er wat fatsoenlijke jongens in de achtervolging, waaronder Fuglsang. Op de klim sloten zij aan, waardoor er een vrij omvangrijke kopgroep ontstond. In het peloton leek het stil te vallen, maar op de San Lorenzo zagen we toch ineens actie. Roglic leek ver te zitten, terwijl Education First en Astana op kop aan het rammen waren. Paniek, chaos, consternatie. Het bleek uiteindelijk allemaal mee te vallen, samen met Gesink reed Roglic naar voren en toen viel het na nog wat mislukte aanvalspogingen van renners van Movistar en Astana toch weer stil. De orde werd hersteld en na de afdaling van de San Lorenzo kregen we in de vallei weer Tony Martin en Lennard Hofstede in beeld. Zij mochten weer ouderwets op kop gaan rijden, waardoor de voorsprong van de nog verder uitgebreide kopgroep gestaag groeide. De beklimming van de Cobertoria werd daardoor een enorm saai verhaal. Er gebeurde vooraan niets, er gebeurde achteraan niets. Met een minuut of zeven voorsprong kwam de kopgroep boven op de Cobertoria.
In de afdaling en het stuk richting de slotklim zagen we vooraan veel schermutselingen. Veel jongens wilden graag met wat voorsprong aan de Cubilla beginnen, maar achteraf bleek het allemaal weinig zin te hebben. Knox reed een tijd in de aanval, leverde hem niets op. Gilbert en De Gendt waren heel actief, hadden ze ook niets aan. Na iedere aanval kwam alles weer samen, daardoor begonnen we met z'n allen aan de slotklim. Cavagna mocht het eerste deel van de klim voor z'n rekening nemen, omdat de percentages niet zo hoog waren kon hij een kilometer of 10 op kop rijden voor Knox. Nadat de werken van Cavagna gedaan waren zagen we Luis Leon Sanchez in de aanval gaan, hij mocht openen voor Fuglsang. Direct werd duidelijk dat veel jongens al stikkapot zaten, er bleven plots nog maar vijf renners over. Fuglsang, Knox, Geogheghan Hart, Brambilla en dus Sanchez. Amanuel Gebreigzabhier deed een poging om de oversteek te maken, maar dat lukte niet. Hij verdween net als de rest langzaam uit beeld, het zou tussen die vijf gaan. Sanchez reed een tijd op kop, waarna Fuglsang in de aanval ging. Brambilla ging met hem mee terwijl Hart en Knox moesten afhaken. In het peloton zagen we ondertussen dat het commando werd overgenomen door Astana, in een poging Roglic onder druk te zetten. Dat had vooral tot gevolg dat Quintana weer eens moest lossen.
Vooraan zagen we plots dat Fuglsang alleen was, het brommertje van Brambilla had het begeven. Hart reed in z'n eentje achter Fuglsang aan, maar hij kwam nooit meer in de buurt van de Deen. Jakob Fuglsang won zodoende voor het eerst in z'n leven een rit in een grote ronde, een feit waar ik nogal van schrok. Hart werd tweede, voor Sanchez en Knox. Daarachter zagen we vrij veel aanvallen, Lopez probeerde het een aantal keer. Zelfs Majka ging een keer in de aanval. Aanvankelijk leverde dat niet veel op, maar bij een volgende aanval was het wel raak. Lopez en Pogacar reden samen weg, terwijl Roglic en Valverde moesten passen. Wederom paniek en consternatie, ging Roglic dan toch nog in de problemen komen? Dat bleek mee te vallen, hij reed even later toch weer naar Lopez en Pogacar toe. Valverde had wel echt een probleem, hij verloor aan het eind van de dag 20 seconden op het groepje Roglic. Niet echt een betekenisvolle dag voor het klassement uiteindelijk, terwijl het op de San Lorenzo een spectaculaire dag leek te worden. De koers ligt na twee weken zodoende in een plooi. Roglic heeft bijna drie minuten voorsprong op Valverde, bijna vier op Pogacar en nog veel meer op de rest.
We zouden dus zomaar een saaie derde week kunnen krijgen, we houden nog immers nog maar vijf ritten over. Twee bergritten nog maar. Toch kan het zomaar een leuke laatste week worden. De eerste dag na de rustdag krijgen we namelijk een rit die op papier heel makkelijk lijkt, maar het kan heel verraderlijk blijken te zijn. We gaan rijden over de Spaanse hoogvlakte, dat heeft in het verleden vaak leuke ritten opgeleverd. De dag daarna trekken we naar de bergen in de buurt van Madrid en werken we bijna exact dezelfde rit af als in 2015. Dat was de rit waar Tom Dumoulin op een hoop werd gereden, zoiets zou Roglic natuurlijk ook nog altijd kunnen overkomen. Na een relatief vlakke rit met een hellende aankomst in Toledo krijgen we daarna op zaterdag de laatste bergrit van de Vuelta, we gaan naar Plataforma de Gredos. Lijkt op papier een vrij waardeloze rit, of het daar nog leuk wordt zal vooral afhangen van de komende twee ritten. Afsluiten doen we daarna traditiegetrouw in Madrid. Maar we beginnen dus met een rit over de Spaanse hoogvlakte. We rijden van Aranda de Duero naar Guadalajara, het zal de langste rit van deze Vuelta zijn.
Aranda de Duero is een stad met 32.000 inwoners in de provincie Burgos, regio Castilië en Leon. De stad werd opgericht ten tijde van de reconquista, het was een onderdeel van de verdedigingslinie rond de rivier Duero. In de eeuwen daarna kwam Aranda de Duero tot bloei, dankzij de strategisch gekozen plek en het verbouwen van wijn. Dat ze hier niet vies zijn van wat wijn is ook te zien aan de meer dan 300 bodegas die Aranda de Duero rijk is. Middeleeuwse wijnkelders, weggestopt onder de grond. Er is sprake van een ciduad subterranéa, een ondergrondse stad. Het ondergrondse gangenstelsel van wijnkelder naar wijnkelder levert een wandelroute op van liefst zeven kilometer, het is de moeite waard. Heden ten dage wordt er hier nog steeds veel wijn bewaard, de bodegas zijn zo goed aangelegd met allerlei vernuftige constructies dat ze het geheel maar van groot cultureel belang hebben gemaakt. Dat komt de stad goed uit, want met zo'n label kun je mooi mensen deze kant oplokken. Bovengronds hebben ze hier enkele mooie kerken en tal van musea, ook de moeite waard. Daarnaast is Aranda de Duero vooral een ondernemende stad, met tal van ondernemingen. Veel bedrijven hebben zich hier gevestigd, ze leven dus niet puur van het toerisme. Het schijnt ook een sportieve stad te zijn, volgens de lokale burgemeester heeft Aranda een enorm sportpotentieel, wat wordt aangetoond door de variëteit en kwaliteit van de vele disciplines die worden beoefend. Alleen met het fietsen wil het nog niet echt vlotten, maar misschien dat de Vuelta daar verandering in kan brengen. De omgeving van de Duero is nochtans een behoorlijk mooie en fietsvriendelijke omgeving, langs de oevers is het fijn vertoeven. Dat fietsen en Aranda de Duero geen goede combinatie is blijkt ook uit het feit dat hier niet echt bekende wielrenners vandaan komen. Ja, ene Carmelo Miranda. Die was ooit een paar jaar prof bij Banesto, maar het werd geen doorslaand succes. Al komen er sowieso weinig goede sporters uit deze stad, de man waar ze het meest trots op mogen zijn is Juan Carlos Higuero. Een middellangeafstandsloper die ooit een paar keer meedeed aan de OS. Oja, ze hebben hier ook nog een Romeinse brug die helemaal niet uit de tijd van de Romeinen komt. Aranda de Duero dus. Daar was de Vuelta ooit één keer eerder, in 2006. Waar we toen naartoe gingen? Guadalajara, net als nu.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een tijd door de straten van Aranda de Duero. Ze rijden via een brug over de rivier Duero en zetten vervolgens koers richting het zuiden. Buiten Aranda de Duero begint in het dorpje Fuentespina de koers echt, de eerste vijf kilometer van de rit rijden de renners rechtdoor over een brede en vlakke weg door een kale vlakte. We komen uit in Fuentelcésped, waar er een wat smallere passage volgt. De weg begint hier ook omhoog te lopen, iets wat het de komende vijf kilometer zal blijven doen. Buiten Fuentelcésped gaat het weer vijf kilometer rechtdoor over de kale hoogvlakte, terwijl het dus steeds een beetje zeurend omhoog gaat. Als de weg afvlakt gaan we nog een kilometer rechtdoor, waarna er een bocht naar rechts volgt. Na deze bocht volgen er nog een aantal, de weg begint wat levendiger te worden. De omgeving ook, er verschijnen zowaar een paar bomen langs de kant van de weg. Het terrein wordt ondertussen iets glooiender, zo gaat het na de bocht bijvoorbeeld een halve kilometer wat steviger omhoog. Daarna gaat het nog twee keer kort omhoog, met tussendoor wat korte afdalinkjes. We rijden over een slechte weg door een stuk Spanje dat volkomen uitgestorven lijkt te zijn. Na een tijd verdwijnen de bomen weer uit beeld en blijft er alleen een volkomen lege woestenij over. De renners komen na 14 lange kilometers uit in de buurt van het stuwmeer van Linares. Ze volgen een tijd de boorden van dit meer en zien na een tijdje in de verte een mooi dorpje boven op een heuvel liggen. Het dorpje is voorzien van een stevige ommuring en om er te komen moet je over een oude brug rijden. Maderuelo, zo heet het. Een bewijs dat deze omgeving toch niet volledig uitgestorven is. De renners rijden overigens niet over de brug richting Maderuelo, ze laten het dorp rechts liggen en volgen de weg langs het meer nog wat langer.
Voorbij Maderuelo blijft de weg behoorlijk slecht en vrij bochtig. Wel is het ondertussen zo goed als vlak geworden, het hoogteverschil zal de komende kilometers minimaal zijn. De omgeving is hier wat ruiger, waardoor er meer valt te zien dan tijdens het begin van de rit. Niets mis met een akkertje op z'n tijd, maar als je kilometer na kilometer alleen maar wat graan ziet langs de kant van de weg verliest het zijn charme. De weg die we volgen komt door Aldealengua de Santa Maria, een nieuw bewijs dat er in de provincie Segovia best wat mensen wonen. Pedro Delgado bijvoorbeeld, onze grote vriend van de leuke filmpjes is afkomstuig uit deze streek. Voorbij dat dorp met die lange naam rijden we verder richting Languilla over een weg die alleen maar slechter lijkt te worden. Het asfalt verdient hier bijna de naam asfalt niet meer. Na 36 kilometer komen we uit in Languilla, een dorpje dat helaas niet zo mooi is. De huizen verkeren hier ongeveer in dezelfde staat als het asfalt, alsof er al 100 jaar niet meer naar omgekeken is. We kunnen maar beter snel doorfietsen en dat gaat ook gebeuren, buiten Languilla gaat het een kilometer of vier zo goed als rechtdoor over een redelijk vlakke weg terwijl er weer allerlei velden vol tarwe en graan in beeld verschijnen. Aan het eind van deze weg komen we vlak voor Ayllón zowaar een keer een rotonde tegen, daarna rijden we rechtdoor dit middeleeuwse dorpje in. De oude middeleeuwse poort die in dit dorpje staat komen we alleen niet tegen, voor die tijd slaan we linksaf en dan rijden we weer het dorp uit. Even later gaat het naar rechts en vervolgens fietsen we zeven kilometer rechtdoor over een weg die voor de verandering wel een keer is voorzien van goed asfalt. Het is weer een weg dwars door de akkers, een zo goed als vlakke weg. We fietsen richting het merkwaardige dorpje Cuevas de Ayllón, vlak voor we dit dorpje bereiken gaat het een paar kilometer wat vals plat omhoog. In de laatste meters voor het dorp gaat het dan weer naar beneden, na twee bochten naar links komen we uit in het verlaten dorp. Vroeger had het nog een stuk of 60 inwoners, tegenwoordig is er bijna niemand meer over. Aan de rechterkant van de weg zien we wat opvallende bouwwerken, zo heeft men een aantal woningen in de rotsen gebouwd. Tegenwoordig bewaren ze wijn in deze grotwoningen, na de leegloop is er toch een nieuwe functie gevonden.
Bovengronds komen we op de heuvels rond Cuevas de Ayllón een paar oude molentjes tegen, ook gaaf. We hebben inmiddels 50 kilometer afgewerkt en rijden nu verder richting Montejo de Tiermes. Buiten het uitgestorven dorpje gaat het een kilometer aan 5% omhoog, een bord langs de kant van de weg wijst ons op het feit dat het zelfs tijdelijk aan 10% omhoog zal gaan. Na een kort vlak stukje gaat het nog een kilometer of twee vals plat omhoog, waarna we na een kort afdalinkje een vlakkere strook recht door een open vlakte krijgen. Vlak voor Montejo de Tiermes gaat het nog eens een halve kilometer wat steiler omhoog, maar daarna zal het een aantal kilometer vlak zijn. Twee kilometer na Montejo passeren we het dorpje Torresuso, daarna zal het een kilometer of 12 duren tot we het volgende dorpje in beeld krijgen. Al rijden we wel vrij dicht langs de historische stad Tiermes. Deze stad kwam vooral in de belangstelling omdat hij grotendeels uitgehouwen is in de rotsen. De archeologische vindplaats is tegenwoordig een toeristische attractie. In Tiermes maakten de vroegere inwoners blijkbaar op een bijzondere manier gebruik van het gesteente, ze bewerkten het op zo'n manier dat onderzoekers later dachten dat er misschien wel allerlei vreemde culturen bij betrokken waren. Er zijn in Tiermes veel bouwconstructies gevonden die ongebruikelijk zijn voor die tijd, bijvoorbeeld een groot buizensysteem waarmee men waarschijnlijk de afvoer en toevoer van water regelde. Intrigerend wel, maar voor de koers verder niet relevant. De renners fietsen verder over een weg door het totale niets. Het is af en toe een klein beetje glooiend de komende kilometers, maar het mag allemaal geen naam hebben. Alhoewel, we komen tussendoor nog een klimmetje van een kilometer aan 5% tegen. Verder gaan we het tijdens dit deel van de rit vooral van de wind moeten hebben. Als het hier waait krijg je een spektakel dat zijn weerga niet kent, rechte en brede wegen door een landschap dat zo leeg is als het hoofd van Dylan Teuns. Akkers, eindeloze akkers. In de verte, heel ver weg, zien we af en toe een berg. Na 75 kilometer koers komen we uit in Tarancueña, de bergen zijn dan inmiddels dichtbij gekomen.
In Tarancueña begint de weg al wat omhoog te lopen en dat blijft buiten het dorp zo. Het gaat drie kilometer omhoog aan 5% gemiddeld, toch een stevig klimmetje. Tijdens dit klimmetje rijden we zowaar een keer door een mooie omgeving, maar dat houdt aan de andere kant van de berg snel op. We rijden een kilometer naar beneden over een brede en rechte weg, vervolgens gaat het drie kilometer rechtdoor over deze weg door een vlakte die weer zo kaal is als het maar zijn kan. Aan het eind van deze vlakte slaan de renners rechtsaf, ze rijden daarna dwars door Retortillo de Soria. Dat is weer zo'n verlaten en achtergelaten dorpje, waar de helft van de huizen een dak mist. De weg in dit dorpje met vooral veel ruïnes en één groot agrarisch bedrijf begint nu weer wat omhoog te lopen, een tweede klimmetje volgt. Vier kilometer gaat het omhoog door een landschap dat je ook zomaar terug zou kunnen vinden op Mars. Het kale en rotsachtige gebied heeft een wat roodachtige gloed, gelukkig staan er hier heel wat windmolens waardoor je toch zeker weet dat je nog op aarde bent. Na vier kilometer aan ongeveer 4% geklommen te hebben komen we boven op de klim, we verlaten Castilla y Leon en rijden Castilla-La Mancha binnen. In deze regio houden ze de wegen wat minder bij, van een mooi en brede weg komen we op een smal weggetje terecht met het nodige oplapwerk. Blijkbaar heeft het klimmetje een naam, we zijn zojuist bovengekomen op de Alto de Carrascosa. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, de renners gaan zes kilometer afdalen over een weg die in het begin vrij bochtig is. Door het smalle en slechte wegdek is het best een rotafdaling, er wordt in het roadbook ook voor gewaarschuwd. Na drie lastige kilometers komen we uit in Miedes de Atienza, hierna gaat het een aantal kilometer rechtdoor. Eerst in licht dalende lijn, daarna is het tijdelijk vlak. Al ruilen we dat vlakke werk vrij snel weer in voor een stuk vals plat omhoog van twee kilometer, terwijl we ondertussen weer door de open vlaktes rijden. Na het stuk vals plat rijden we vier kilometer volledig rechtdoor in licht dalende lijn richting Tordelloso. Hier slaan we bij een rotonde linksaf, waarna we over een bredere en betere weg rechtdoor rijden richting Atienza. Hier zal na 103 kilometer de tussensprint volgen.
De weg richting Atienza is een kilometer of vijf lang. In deze vijf kilometer richting het middeleeuwse dorpje met oude stadsmuren en een kasteel op de top van een heuvel gaat het steeds een beetje vals plat omhoog, door terrein dat gewoon leeg blijft. Vlak voor Atienza komen de renners een rotonde tegen, waarna ze door het dorp rijden. Buiten het dorp sluiten ze na een rotonde weer aan op de hoofdweg, het gaat nu drie kilometer rechtdoor over een brede weg. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, waarna we een tijdje naar beneden rijden over een mooie weg met zowaar een aantal bomen langs de kant van de weg. Twee kilometer later slaan de renners linksaf, daarna rijden ze elf kilometer over dezelfde weg. Een brede weg, maar wel met een aantal bochten. Het is grotendeels vlak, op een subtiele afdaling van een kilometer of twee na. Het peloton rijdt weer een tijd door het midden van het niets, het is een merkwaardig stukje Spanje. De wind kan hier wel wat minder z'n ding doen, de weg is deels beschut door de bergen die hier erg dichtbij zijn. Na 118 kilometer rijden we langs het kleurrijke maar toch uitgestorven dorp Imón, waar de weg plots een stuk slechter wordt. We slaan hier rechtsaf en rijden over een bruggetje richting de Salinas de Imón. Ze hebben hier ook wat zoutmeren, al is het qua omvang een stuk kleiner dan in Torrevieja. Voorbij de salinas gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor over een behoorlijk vlakke weg, nog steeds door een merkwaardig landschap. Aan het eind van deze weg slaan de renners rechtsaf, ze zetten daarna koers richting Sigüenza. De weg naar dit dorpje is breed en kaarsrecht. Tien kilometer lang rijden we volledig rechtdoor, door een gebied waar de wind zich weer naar hartelust kan uitleven. De eerste twee kilometer in rechte lijn loopt het wat vals plat omhoog, daarna zal het een kilometer of vijf vooral erg vlak zijn. Aangezien ik ondertussen erg nieuwsgierig ben geworden naar het weerbericht heb ik maar vast gekeken. In de omgeving van Sigüenza gaat het teringhard waaien, windkracht 5 tot 6 in de middag. In de rug of schuin in de rug, als mijn weerbericht een beetje klopt. We krijgen waaiers, 100%. Het kan eerder al gebeuren, maar op deze strook in de omgeving van Sigüenza kan er geen enkel misverstand over bestaan. Goed, aan het eind van het stuk rechtdoor over de vlakke weg rijden we vier kilometer vals plat omhoog, door meer beschut gebied. Daarna volgt er een afdaling van anderhalve kilometer over een bochtige weg richting Sigüenza. Nadat we over het spoor zijn gereden fietsen we na 134 kilometer dit dorpje binnen, een historisch dorpje. De Romeinen hebben hier nog een robbertje lopen matten, ongekend. Uiteraard hebben ze ook hier weer een kasteel.
In dit dorpje waar vooral veel middeleeuwse overblijfselen te vinden zijn, zoals een kicken kathedraaltje en een oude stadspoort, werken we een bochtig rondje af. Na een bocht naar links en eentje naar rechts komen we op een weg terecht die omhoog begint te lopen. In totaal gaat het twee kilometer omhoog aan iets van 4% gemiddeld, maar in de straten van Sigüenza zelf loopt het tijdelijk omhoog aan een procentje of zeven. Buiten het dorp wordt het wat meer vals plat, na het passeren van een rotonde wordt het zelfs helemaal vlak. Na die rotonde rijden de renners vijf kilometer rechtdoor in een gebied dat nog steeds behoorlijk open is. Iets meer bomen hier, maar als het hier waait merk je dat meteen. In dit stuk van vijf kilometer gaat het nog een keer anderhalve kilometer vals plat omhoog, verder rijden we vooral in licht dalende lijn verder. Na die vijf kilometer rechtdoor begint de weg wat bochtiger te worden. We fietsen verder richting Mandayona over een weg die een kilometer of vijf zo goed als vlak zal zijn. Een brede en keurige weg, met wat meer beschutting langs de kant van de weg. Even later gaat het vier kilometer licht naar beneden, een afdaling zonder veel lastige bochten. Als we het eind van deze afdaling bereiken slaan we rechtsaf, daarna rijden we rechtdoor over een vlakke weg Mandayona in. Na een wat bochtigere en iets smallere passage in dit dorp gaat het daarbuiten zeven kilometer min of meer rechtdoor over een volledig vlakke weg. De bomen verdwijnen weer iets meer uit het zicht, hier zijn de vlaktes weer open. Uiteindelijk komen we uit in Matillas, waar er een scherpe bocht naar links volgt. We rijden vervolgens drie kilometer over een vlakke en beschutte weg verder richting Bujalaro. Vlak voor we dit dorp bereiken gaat het een kilometer aan 5% omhoog, daarna dalen we dwars door het dorp af. Een vrij listige passage, met een aantal bochten. Buiten Bujalaro wordt er koers gezet richting Jadraque. Het zal een tijdje vlak zijn terwijl we dwars door open terrein rijden. Niet lang daarna gaat het nog eens een kilometer omhoog aan 5%, zeker met die wind erbij wordt het stiekem toch een lastig ritje. Boven op het klimmetje duiken we kort naar beneden, terwijl we in de verte het kasteel van Jadraque al zien liggen. De renners komen uit bij een rotonde, waar ze linksaf slaan. Een korte afdaling met zelfs een haarspeldbocht onderweg richting het centrum van Jadraque volgt daarna, alles bij elkaar gaat het toch 2,5 kilometer naar beneden. Na nog een lastige bocht naar rechts komen de renners na 169 kilometer uit in het centrum van Jadraque, ze houden continu zicht op het kasteel dat hoog boven de stad uittorent. Hoewel het kasteel Castillo del Cid heet heeft El Cid hier blijkbaar nooit gewoond, bedrog.
Het is nog 50 kilometer fietsen tot de finish. Als we het laagste punt in Jadraque bereiken begint de weg direct weer omhoog te lopen. Er volgt een klim van vijf kilometer aan 4% gemiddeld, waar om een of andere reden verder geen aandacht aan wordt besteed. Toch best een pittig dingetje hoor, vooral als we het centrum van Jadraque verlaten komen we buiten het dorp een paar steile haarspeldbochten omhoog tegen. We fietsen een rondje om het kasteel heen en vooral in die omgeving gaat het redelijk stevig omhoog. Zodra het kasteel uit beeld verdwijnt volgt er een redelijk lange uitloper vals plat omhoog, na een bochtige passage zijn we nu naar goed gebruik weer terug op een rechte weg door een open vlakte. Na vijf kilometer klimmen bereiken we de top van de klim, we slaan rechtsaf en rijden daarna drie kilometer rechtdoor over een vlakke weg langs de akkers. De renners rijden wel kort door het kleine dorpje Miralrío, maar verder heeft de wind weer wat tijd om geintjes uit te halen. Aan het eind van deze weg komen we uit in Casas de San Galindo, waar de renners kort achter elkaar twee rotondes tegenkomen. Voorbij de tweede rotonde rijden we weer twee kilometer rechtdoor tot in Padilla de Hita, waar nog een rotonde ligt. Na een vlakke kilometer is er ondertussen een afdaling van een kilometer of zes begonnen, waarvan alleen de eerste kilometer de moeite waard is. Tot aan die rotonde in Padilla de Hita gaat het stevig naar beneden, daarna lijkt de weg gewoon vlak te zijn. We rijden een kilometer of acht verder richting Hita, door terrein dat behoorlijk open is. Af en toe komen de renners een bocht tegen, maar het gaat vooral heel erg rechtdoor. Het loopt bovendien vrij licht naar beneden, ondanks het feit dat het niet echt met het blote oog valt waar te nemen zal het de snelheid alleen maar verder de hoogte in gaan stuwen. Twee kilometer voor we langs Hita fietsen wordt het echt vlak, via een paar flauwe bochten komen we dan na 188 kilometer uit in dit dorpje. Ook hier hebben ze de beschikking over een kasteel, al is het niet veel meer dan een ruïne. In het centrum van dit middeleeuwse dorpjes hebben ze trouwens nog meer ruïnes, zo zijn ze er ook niet in geslaagd om de kerk op een goede manier te conserveren.
In de directe omgeving van Hita wordt het terrein wat meer beschut, maar als we na een paar bochten dit dorp weer verlaten is daar geen enkele sprake meer van. We rijden vier kilometer volledig rechtdoor in het midden van het niets, over een weg die licht naar beneden loopt. We komen daarna uit in Torre del Burgo, waar er tijdelijk wat meer beschutting is. Lang duurt dat niet, buiten het dorp rijden we weer elf kilometer zo goed als rechtdoor langs velden vol graan. Buiten Torre del Burgo loopt de weg wel even omhoog, een kilometer of drie gaat het vals plat omhoog aan 2% gemiddeld. In de vier kilometer daarna loopt het ook steeds een beetje vals plat omhoog, met twee keer een klein stukje in dalende lijn tussendoor. Aan het eind van die lange strook vals plat rijden we na een wat langere afdaling met onderweg een paar bochten richting Tórtola de Henares. Tussendoor is het nog even een kilometer vlak, daarna duiken we dus Tórtola in. Dit dorpje bereiken we op een kleine 16 kilometer van het eind. In Tórtola pakken we een paar bochtjes mee, richting het eind van het dorp begint de weg vervolgens opnieuw vals plat omhoog te lopen. Richting een rotonde vlak buiten het dorp loopt het zelfs een halve kilometer aan 6% omhoog, toch een minder vlakke finale dan je zou vermoeden. Voorbij deze rotonde rijden de renners vier kilometer voornamelijk rechtdoor over een licht glooiende weg. Het terrein is hier iets meer beschut, maar de wind die hier gunstig zou moeten staan kan er af en toe toch tussendoor blazen. Buiten Guadalajara komen we vervolgens uit bij een reeks van rotondes. Bij de eerste rotonde gaan we rechtdoor, bij de tweede die direct daarna volgt gaan we naar links en als we vervolgens heel snel uitkomen bij de derde gaat het naar rechts. We rijde nu op een brede en niet beschutte weg langs de snelweg, maar blijven daar niet lang. We nemen de eerste de beste afslag en slaan schuin rechtsaf een smallere weg in. Aan het eind van deze weg rijden we door het dorpje Taracena, een vrij levenloos dorpje waar een creatieve fotograaf toch nog wat van kan maken.
In Taracena bevinden we ons inmiddels op minder dan tien kilometer van het eind. We rijden dwars door het dorp, waar in het centrum wat drempeltjes liggen. Buiten Taracena rijden de renners een halve kilometer rechtdoor over een wat slechtere weg, daarna rijden ze via een wat smallere weg weer richting de grote weg langs de snelweg. Deze weg volgen we een kilometer, tot we weer een rotonde tegenkomen na een tweetal bochten. Bij deze rotonde gaan we naar rechts, waarna we drie kilometer vooral rechtdoor rijden over een behoorlijk vlakke weg. Aanvankelijk lijkt de weg wat beschut te zijn, maar al snel rijden we weer volledig onbeschermd in de rondte. Na een kort afdalinkje komen we op vier kilometer van het eind uit bij een grote ronde, die langs rechts genomen wordt. We pakken deze rotonde voor driekwart mee en komen na een wat smallere oprit op een brede weg richting het centrum van Guadalajara terecht. Op de kaart van de organisatie valt te zien dat hier ergens een klim moet liggen, maar die kan ik niet ontdekken. Het is hier zo vlak als wat, fake news dus. Op drie kilometer van het eind slaan we flauw linksaf, de weg wordt hier ook wat smaller. We rijden via een bruggetje over de Henares en slaan aan de andere kant van de brug bij een rotonde rechtsaf. Vrij snel daarna slaan we meteen weer linksaf, waarna we zien dat de weg wat omhoog begint te lopen. Tot aan de streep zal het vals plat omhoog gaan, maar wel wat minder spectaculair dan de organisatie ons wil laten geloven. Met mijn eigen berekeningen kom ik aan drie kilometer aan 2,5%, dat is niet heel spannend. Al komen andere bronnen dan weer tot drie kilometer aan 3%, wat nog steeds niet heel spannend is. Tot op twee kilometer van het eind rijden we zo goed als rechtdoor, daarna komen we een soort van rotonde tegen waar we rechts moeten aanhouden. Op anderhalve kilometer van het eind komen we uit bij de volgende rotonde, maar hier hebben de renners niet veel last van. Na deze rotonde volgt er een flauwe bocht naar rechts, terwijl het omhoog blijft lopen. Dit is nog wel een stevig stukkie omhoog, het gaat hier een tijdje aan een procent of vijf omhoog. Vlak voor de laatste kilometer slaan de renners vervolgens linksaf, daarna rijden ze rechtdoor tot op 600 meter van het eind over een weg die gewoon vlak lijkt te zijn. Voorbij een kerk slaan ze rechtsaf en rijden ze de finishstraat in. Deze straat loopt wel weer zichtbaar omhoog, maar op 300 meter van het eind vlakt het weer af. De finish vindt daarna plaats op de vlakke Calle Toledo.
We zijn aangekomen in Guadalajara, een stad die tussen 1999 en 2006 enorm vaak voorkwam in de Vuelta. In die jaren kwam er hier drie keer een rit aan, vier keer vertrok er een. Het begon in 1999, met een aankomst. Cristian Moreni, niet bepaald van onbesproken gedrag, wint in Guadalajara. Een dag later gaat er ook weer een rit van start in deze stad, aankomst ligt boven op de Alto de Abantos. Daar wint Roberto Laiseka, zo'n beetje het eerste grote succes van Euskaltel. Twee jaar later kwam er weer een rit aan in Guadalajara, ditmaal gewonnen door de voor mij vrij onbekende Guido Trenti. Een dag daarna vertrekken we weer richting de Alto de Abantos, deze keer wint Gilberto Simoni daar. Vier jaar later gaat er weer een rit van start in deze stad, een tijdritje richting Alcala de Henares. De altijd onsympathieke Ruben Plaza wint, kan gebeuren. Eén jaar later volgde de voorlopig laatste passage in Guadalajara. De eerder benoemde rit met vertrek vanuit Aranda de Duero wordt gewonnen door Luca Paolini, plotseling vraag ik me af hoe het tegenwoordig met Paolini zou gaan. Ook toen was er weer een dubbele passage in Guadalajara, een dag later gingen we naar Cuenca waar Samuel Sanchez zou winnen. De Vuelta van 2006, wat een mooie Vuelta was dat. Terug naar het heden, in Guadalajara wonen tegenwoordig 86.000 mensen. Niet te verwarren met het Mexicaanse Guadalajara, al is er uiteraard wel een link. De stichter van het Mexicaanse Guadalajara, na Mexico-Stad de grootste stad daar, was afkomstig uit het Spaanse Guadalajara. Verwacht je toch ook niet, zeg. Leuk willekeurig feitje van Wikipedia over de naam: De naam Guadalajara is afgeleid van het Arabische Wādī al-Ḥajārah dat "rivier met stenen" betekent. Guadalajara dankt deze naam aan de rivier de Henares en de vele stenen langs de oevers. In Guadalajara komen we meerdere fraaie gebouwen tegen, zoals het Alcazar Real de Guadalajara, een oud fort uit Andalusische tijd. Hoewel er niet heel veel meer over is van dit fort, maar toch. De stad heeft ook de beschikking over enkele paleizen, want vroeger stelt Guadalajara heel wat voor. Palacio del Infantado is een van die paleizen, ziet er niet slecht uit. De stad heeft ook enkele leuke parkjes en heel wat kerken. Van al het religieuze erfgoed steekt de Panteón de la duquesa de Sevillano er wel dik bovenuit, dit gebouw gelegen op een heuveltje in een van de parkjes is bijzonder fraai. Als je alle mooie gebouwen achter elkaar wil zien moet je voor vijf euro een tour meepakken van de Oficina de Gestión Turística Municipal, dat is volgens het geheel onafhankelijke roadbook absoluut de beste optie. Het is verder best een sportieve stad, een van de 100 steden die de titel Ciudad Europea del Deporte mag dragen. Daarnaast organiseren ze hier veel evenementen en feestjes, de Maratón de Cuentos schijnt de moeite waard te zijn. Ook zijn ze hier trots op hun stierengevechten, het is dus een achterlijk gat.
In startplaats Aranda de Duero wordt het overdag 22 graden, maar dat boeit niemand. We willen weten hoe hard het waait. Het waait vrij hard in Aranda de Duero, windkracht 4. De wind komt vanuit het noordoosten, tijdens het eerste deel van de rit gaat de wind daardoor minder een rol spelen. Schuin op de kop, het grootste deel van de tijd. Desondanks gaat het erg nerveus zijn, want na iedere bocht kan de wind ineens goed staan. We rijden technisch gezien de hele rit door een open gebied, overal kan het dus gaan gebeuren. Toch zet ik mijn geld vooral op het stuk rond Sigüenza. Daar staat de wind een tijdje schuin in de rug en daar waait het nog een stuk harder, bijna windkracht 6. Als je daar te ver zit ben je gewoon de lul, ook al is het dan nog meer dan 80 kilometer tot de finish. Voorbij Sigüenza staat de wind een tijd vooral in de rug, of schuin in de rug. Ik denk niet dat het snel stil gaat vallen, we zouden zomaar eens een heftige koers kunnen krijgen. Als we in Mandayona rechtsaf slaan staat de wind tot in Jadraque weer vooral schuin in de rug, terwijl we nog steeds windkracht 5 halen. Dat is op 50 kilometer van het eind, kan me moeilijk voorstellen dat ploegen op dat punt terughoudend gaan zijn. Daarna gaat het wel even omhoog, waarna de wind een aantal kilometer wat meer in de rug zal staan. Hoeft niet te betekenen dat er dan geen waaiers gevormd gaan worden, als er vooraan hard genoeg gereden wordt wapperen er vanzelf renners af. We krijgen koers tot in Guadalajara met deze windkracht, daar twijfel ik eigenlijk geen moment aan. Voor we Guadalajara binnenrijden staat de wind ook nog een tijd behoorlijk goed, tot op een kilometer of acht van het eind. Daarna staat het wat meer in de zij en zodra we de stad binnenrijden is er beschutting. In Guadalajara en omgeving waait het overigens ook gewoon hard, windkracht 5 blijven we halen. Het wordt 25 graden daar, zonder kans op regen. Aangezien dit de langste rit van de Vuelta is beginnen we ongewoon vroeg, om 11:49 al. De uitzending begint helaas pas om 15:00, Eurosport 1 en Sporza zijn er pas in de buurt van Sigüenza bij. Dat is mogelijk wel het juiste moment, als we een beetje geluk hebben maken we de bocht richting Sigüenza mee, waar het vermoedelijk vol op de kant gaat. Dan hebben we dus een topshow tot aan de finish, die vrij vroeg zou komen. Met zoveel wind in de rug heb ik het idee dat de richttijd van 17:18 tot 17:55 niet heel accuraat gaat zijn.
Dit wordt dus een waaierrit, dat kan niet anders met zoveel wind en zoveel open ruimte. Brede en rechte wegen door een open vlakte, je krijgt het niet vaak op zo'n presenteerblaadje. Als we hier geen waaierspektakel krijgen weet ik het ook niet meer. Mogelijk dus een dag waar veel renners gaan sneuvelen, je gaat hier parcourskennis en een sterke ploeg nodig hebben. Als er dus mensen zijn die van plan waren om Jon Aberasturi op te stellen kan ik dat afraden, heel Caja ligt er natuurlijk meteen af zodra het op de kant gaat. We mogen toch wel verwachten dat Quick Step hier een poging gaat wagen om de boel uit elkaar te rammelen, zo kunnen ze Jakobsen en eventueel Richeze in een gunstigere positie richting de finish brengen. Ook Movistar en Astana gaan proberen Jumbo-Visma en Roglic te verrassen, wat zomaar zou kunnen gebeuren. Al heeft Roglic dan wel weer het geluk dat hij een sterke ploeg heeft, met iemand als Martin in je ploeg kan een eventuele misser nog hersteld worden. Al moeten ze hier gewoon op het juiste moment op kop kunnen zitten, het is nogal voor de hand liggend. En dan is het een kwestie van zo hard mogelijk trappen, iets wat de Jumbo's wel kunnen. Ik vrees eerder voor de kleine Colombiaantjes, voor die jongens wordt het muy duro. De sprint kan zomaar een vreemde sprint worden, we komen naar alle waarschijnlijkheid niet aan met een groot peloton. Namen noemen is dus eigenlijk een pure gok, waaiers zijn voor een deel kunde en voor een groter deel geluk. De sprinters die de finale vervolgens halen moeten ook nog rekening houden met het laatste stuk in stijgende lijn, na meer dan 200 kilometer en onderweg toch ook weer 2000 hoogtemeters kan zo'n laatste strook omhoog funest blijken te zijn.
1. Bennett. Ik neem aan dat de mannen van Bora wel attent gaan koersen, ze hebben er alle reden toe. Het anonieme klassement van Majka moet verdedigd worden en Bennett zelf maakt kans op de ritzege. Als hij de veldslag weet te overleven kan niemand hem in de finale verslaan. Zoals hij liet zien in Oviedo kan hij ook heus wel wat hoogteverschil aan, deze finale lijkt zelfs ideaal voor hem te zijn. Een sprint op de macht, en macht heeft hij.
2. Richeze. Ik zie die dikke Jakobsen hier wel weer in de problemen komen. Hij heeft natuurlijk een goede ploeg om zich heen, dus hij zal wel in de goede waaier zitten. Maarja, dan moet je nog een tijd in die waaier blijven, alle hoogtemeters overwinnen en dan ook nog die vals platte finale. Dat wordt weer een ontploffende brommer, net als in Oviedo. En dus mag Richeze de honneurs waarnemen. Wat hij weer braaf gaat doen met een tweede plaats.
3. Sarreau. Nogal een gok, want deze jongen zie ik ook wel ergens in de mongolenwaaier belanden. Maar goed, je moet toch aan vijf snelle jongens komen. Valt niet mee. Als hij de waaiers weet te overleven kan hij wel hoog eindigen, dat liet hij bijvoorbeeld in Oviedo zien.
4. Degenkolb. Je zou toch verwachten dat Degenkolb wel een waaiertje kan overleven. Met Looney Theuns erbij zou dat moeten lukken. Is dan wel weer de vraag wie van die twee gaat sprinten, en hoeveel het gaat uitmaken.
5. Boasson Hagen. Ik weet het anders ook niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 11-09-2019 10:17:47 ]
Nog vijf dagen resten ons tot in Madrid. De tweede week was ongewoon lang, de renners moesten zeven dagen achter elkaar op de fiets kruipen. Daardoor gaat de derde week ongewoon kort worden, dat voelt vreemd. Het voelt vooral vreemd omdat het zwaartepunt in de derde week lag, het gevoel bekruipt je dat we richting Madrid gaan uitbollen. De tweede week was een belangrijke week, er werd veel duidelijk. Al onze vermoedens werden direct na de eerste rustdag bevestigd, we hadden eigenlijk al het idee dat Roglic dit rondje zomaar eens kon gaan winnen. Hij sloeg toe tijdens de tijdrit en reed iedereen op achterstand. Anderhalve minuut voor Pogacar, paar seconden meer voor Valverde, twee minuten voor Lopez en drie voor Quintana, zeg maar dag tegen de spanning. Hoewel er tijdens de elfde rit wel wat spanning kwam, alleen niet van de klassementsrenners. De rit richting Urdax werd er een voor de vluchters en die maakten er voor de verandering een keer een spannende strijd van. We zagen heel wat demarrages, tot Iturria op een kilometer of 30 van het eind besloot weg te rijden. Hij reed snel een mooie voorsprong bij elkaar, waarna ze achter hem wat nerveus werden. Allemaal sprongen ze wel een paar keer achter Iturria aan, waardoor de voorsprong slonk en weer groter werd. Hollen en stilstaan, maar aan het eind kwamen de achtervolgers wel heel erg dicht. Ze konden zijn achterwiel bijna aanraken, maar toen viel het toch weer stil. Zodoende kon Iturria een knappe solo afronden, na Burgos en Cofidis pakte ook Euskadi-Murias een ritzege mee. Alleen Caja Rural blijft achter, daar verzamelen ze tweede plaatsen. Dat zagen we weer tijdens de rit naar Bilbao, een mooie rit door het Baskenland. Weer een rit voor de vluchters, al duurde het meer dan 100 kilometer voor er eindelijk een keer een kopgroep vertrokken was. De uitkomst werd uiteindelijk bepaald op de steile muur van Arraiz. Aangemoedigd door ontelbaar veel supporters reed Philippe Gilbert weg van zijn medekoplopers. Barcelo en Aranburu konden niet mee op de klim, maar probeerden in de afdaling richting Bilbao dichter te komen. Dat lukte wonderwel, maar het laatste gat werd nooit meer gedicht. Op een seconde of drie van Gilbert kwam Aranburu als tweede over de streep, voor Barcelo. Bijna twee Baskische ritzeges in het Baskenland, dat was wel heel erg fantastisch geweest.
Tijdens de 13e rit verlieten we het Baskenland, we gingen op weg naar de steile beklimming van Los Machucos. Ook deze rit leek lang naar de vluchters te gaan, maar het peloton schoot toch nog op gang en zo werden alle vroege vluchters in de slotfase opgeraapt. Pierre Latour hield het vol tot op anderhalve kilometer van het eind, maar was toen ook een vogel voor de kat. Een Sloveense entente raasde hem voorbij, Roglic en Pogacar wisten weg te rijden van de andere klassementsrenners. In de laatste meters zette Roglic niet meer aan, waardoor Pogacar zijn tweede rit van deze Vuelta wist te winnen. Een wonderbaarlijke Vuelta voor de jonge Sloveen, het is ongekend hoe goed hij hier rond aan het rijden is. Nooit vertoond. Voor Roglic weer een goede dag, hij liep een halve minuut uit op Quintana en Valverde en zelfs een hele op Lopez. De dag daarna kregen we een makkelijkere rit voorgeschoteld richting Oviedo. Een rit voor de sprinters, al was de finale toch wat lastig. Vooral omdat ze met z'n allen onderuit gingen, Mezgec was het grootste slachtoffer van die valpartij. Bennett had daar dan weer geen last van, hij kon zijn sprint lanceren en reed ver weg van Richeze en Van der Sande. Na een tweede ritzege voor Pogacar volgde er dan ook een tweede voor Bennett, verder hebben we deze Vuelta opvallend veel verschillende ritwinnaars. Ook tijdens de 15e rit zagen we weer iemand anders winnen. We gingen klimmen naar Santuario del Acebo en weer zagen we de vluchters zegevieren. In het peloton voelden weinig ploegen zich geroepen om hard op kop te rijden. Tony Martin reed de hele dag op de cruise control rond, waardoor de kopgroep met een riante voorsprong aan de klim mocht beginnen. Sergio Samitier begon als eerste aan de klim, maar hij werd al snel ingehaald door Sepp Kuss. De Amerikaan van Jumbo-Visma was vooral om tactische redenen mee, maar omdat Roglic hem toch niet nodig had mocht hij voor zijn eigen kans gaan. Nou, dat ging best aardig. Hij won, met 40 seconden voorsprong op Guerreiro en Geoghegan Hart. Daarachter reed Valverde weg van de rest van de klassementsrenners, met Roglic in zijn wiel. Weer zette Roglic een groot deel van zijn concurrenten op achterstand, waarbij het vooral opvallend was dat Quintana veel tijd verloor. Later bleek dat hij verkouden zou zijn, arme jongen.
De dag voor de rustdag kregen we een korte maar lastige rit voorgeschoteld. We gingen op weg naar La Cubilla, een enorm lange klim. De rit kende een vlakke aanloop van 50 kilometer. Dit nodigde niet direct uit tot aanvallen van grote jongens, dus zagen we een of ander flopgroepje met non-valeurs wegrijden. Pas in de buurt van de San Lorenzo gingen er wat fatsoenlijke jongens in de achtervolging, waaronder Fuglsang. Op de klim sloten zij aan, waardoor er een vrij omvangrijke kopgroep ontstond. In het peloton leek het stil te vallen, maar op de San Lorenzo zagen we toch ineens actie. Roglic leek ver te zitten, terwijl Education First en Astana op kop aan het rammen waren. Paniek, chaos, consternatie. Het bleek uiteindelijk allemaal mee te vallen, samen met Gesink reed Roglic naar voren en toen viel het na nog wat mislukte aanvalspogingen van renners van Movistar en Astana toch weer stil. De orde werd hersteld en na de afdaling van de San Lorenzo kregen we in de vallei weer Tony Martin en Lennard Hofstede in beeld. Zij mochten weer ouderwets op kop gaan rijden, waardoor de voorsprong van de nog verder uitgebreide kopgroep gestaag groeide. De beklimming van de Cobertoria werd daardoor een enorm saai verhaal. Er gebeurde vooraan niets, er gebeurde achteraan niets. Met een minuut of zeven voorsprong kwam de kopgroep boven op de Cobertoria.
In de afdaling en het stuk richting de slotklim zagen we vooraan veel schermutselingen. Veel jongens wilden graag met wat voorsprong aan de Cubilla beginnen, maar achteraf bleek het allemaal weinig zin te hebben. Knox reed een tijd in de aanval, leverde hem niets op. Gilbert en De Gendt waren heel actief, hadden ze ook niets aan. Na iedere aanval kwam alles weer samen, daardoor begonnen we met z'n allen aan de slotklim. Cavagna mocht het eerste deel van de klim voor z'n rekening nemen, omdat de percentages niet zo hoog waren kon hij een kilometer of 10 op kop rijden voor Knox. Nadat de werken van Cavagna gedaan waren zagen we Luis Leon Sanchez in de aanval gaan, hij mocht openen voor Fuglsang. Direct werd duidelijk dat veel jongens al stikkapot zaten, er bleven plots nog maar vijf renners over. Fuglsang, Knox, Geogheghan Hart, Brambilla en dus Sanchez. Amanuel Gebreigzabhier deed een poging om de oversteek te maken, maar dat lukte niet. Hij verdween net als de rest langzaam uit beeld, het zou tussen die vijf gaan. Sanchez reed een tijd op kop, waarna Fuglsang in de aanval ging. Brambilla ging met hem mee terwijl Hart en Knox moesten afhaken. In het peloton zagen we ondertussen dat het commando werd overgenomen door Astana, in een poging Roglic onder druk te zetten. Dat had vooral tot gevolg dat Quintana weer eens moest lossen.
Vooraan zagen we plots dat Fuglsang alleen was, het brommertje van Brambilla had het begeven. Hart reed in z'n eentje achter Fuglsang aan, maar hij kwam nooit meer in de buurt van de Deen. Jakob Fuglsang won zodoende voor het eerst in z'n leven een rit in een grote ronde, een feit waar ik nogal van schrok. Hart werd tweede, voor Sanchez en Knox. Daarachter zagen we vrij veel aanvallen, Lopez probeerde het een aantal keer. Zelfs Majka ging een keer in de aanval. Aanvankelijk leverde dat niet veel op, maar bij een volgende aanval was het wel raak. Lopez en Pogacar reden samen weg, terwijl Roglic en Valverde moesten passen. Wederom paniek en consternatie, ging Roglic dan toch nog in de problemen komen? Dat bleek mee te vallen, hij reed even later toch weer naar Lopez en Pogacar toe. Valverde had wel echt een probleem, hij verloor aan het eind van de dag 20 seconden op het groepje Roglic. Niet echt een betekenisvolle dag voor het klassement uiteindelijk, terwijl het op de San Lorenzo een spectaculaire dag leek te worden. De koers ligt na twee weken zodoende in een plooi. Roglic heeft bijna drie minuten voorsprong op Valverde, bijna vier op Pogacar en nog veel meer op de rest.
We zouden dus zomaar een saaie derde week kunnen krijgen, we houden nog immers nog maar vijf ritten over. Twee bergritten nog maar. Toch kan het zomaar een leuke laatste week worden. De eerste dag na de rustdag krijgen we namelijk een rit die op papier heel makkelijk lijkt, maar het kan heel verraderlijk blijken te zijn. We gaan rijden over de Spaanse hoogvlakte, dat heeft in het verleden vaak leuke ritten opgeleverd. De dag daarna trekken we naar de bergen in de buurt van Madrid en werken we bijna exact dezelfde rit af als in 2015. Dat was de rit waar Tom Dumoulin op een hoop werd gereden, zoiets zou Roglic natuurlijk ook nog altijd kunnen overkomen. Na een relatief vlakke rit met een hellende aankomst in Toledo krijgen we daarna op zaterdag de laatste bergrit van de Vuelta, we gaan naar Plataforma de Gredos. Lijkt op papier een vrij waardeloze rit, of het daar nog leuk wordt zal vooral afhangen van de komende twee ritten. Afsluiten doen we daarna traditiegetrouw in Madrid. Maar we beginnen dus met een rit over de Spaanse hoogvlakte. We rijden van Aranda de Duero naar Guadalajara, het zal de langste rit van deze Vuelta zijn.
Aranda de Duero is een stad met 32.000 inwoners in de provincie Burgos, regio Castilië en Leon. De stad werd opgericht ten tijde van de reconquista, het was een onderdeel van de verdedigingslinie rond de rivier Duero. In de eeuwen daarna kwam Aranda de Duero tot bloei, dankzij de strategisch gekozen plek en het verbouwen van wijn. Dat ze hier niet vies zijn van wat wijn is ook te zien aan de meer dan 300 bodegas die Aranda de Duero rijk is. Middeleeuwse wijnkelders, weggestopt onder de grond. Er is sprake van een ciduad subterranéa, een ondergrondse stad. Het ondergrondse gangenstelsel van wijnkelder naar wijnkelder levert een wandelroute op van liefst zeven kilometer, het is de moeite waard. Heden ten dage wordt er hier nog steeds veel wijn bewaard, de bodegas zijn zo goed aangelegd met allerlei vernuftige constructies dat ze het geheel maar van groot cultureel belang hebben gemaakt. Dat komt de stad goed uit, want met zo'n label kun je mooi mensen deze kant oplokken. Bovengronds hebben ze hier enkele mooie kerken en tal van musea, ook de moeite waard. Daarnaast is Aranda de Duero vooral een ondernemende stad, met tal van ondernemingen. Veel bedrijven hebben zich hier gevestigd, ze leven dus niet puur van het toerisme. Het schijnt ook een sportieve stad te zijn, volgens de lokale burgemeester heeft Aranda een enorm sportpotentieel, wat wordt aangetoond door de variëteit en kwaliteit van de vele disciplines die worden beoefend. Alleen met het fietsen wil het nog niet echt vlotten, maar misschien dat de Vuelta daar verandering in kan brengen. De omgeving van de Duero is nochtans een behoorlijk mooie en fietsvriendelijke omgeving, langs de oevers is het fijn vertoeven. Dat fietsen en Aranda de Duero geen goede combinatie is blijkt ook uit het feit dat hier niet echt bekende wielrenners vandaan komen. Ja, ene Carmelo Miranda. Die was ooit een paar jaar prof bij Banesto, maar het werd geen doorslaand succes. Al komen er sowieso weinig goede sporters uit deze stad, de man waar ze het meest trots op mogen zijn is Juan Carlos Higuero. Een middellangeafstandsloper die ooit een paar keer meedeed aan de OS. Oja, ze hebben hier ook nog een Romeinse brug die helemaal niet uit de tijd van de Romeinen komt. Aranda de Duero dus. Daar was de Vuelta ooit één keer eerder, in 2006. Waar we toen naartoe gingen? Guadalajara, net als nu.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een tijd door de straten van Aranda de Duero. Ze rijden via een brug over de rivier Duero en zetten vervolgens koers richting het zuiden. Buiten Aranda de Duero begint in het dorpje Fuentespina de koers echt, de eerste vijf kilometer van de rit rijden de renners rechtdoor over een brede en vlakke weg door een kale vlakte. We komen uit in Fuentelcésped, waar er een wat smallere passage volgt. De weg begint hier ook omhoog te lopen, iets wat het de komende vijf kilometer zal blijven doen. Buiten Fuentelcésped gaat het weer vijf kilometer rechtdoor over de kale hoogvlakte, terwijl het dus steeds een beetje zeurend omhoog gaat. Als de weg afvlakt gaan we nog een kilometer rechtdoor, waarna er een bocht naar rechts volgt. Na deze bocht volgen er nog een aantal, de weg begint wat levendiger te worden. De omgeving ook, er verschijnen zowaar een paar bomen langs de kant van de weg. Het terrein wordt ondertussen iets glooiender, zo gaat het na de bocht bijvoorbeeld een halve kilometer wat steviger omhoog. Daarna gaat het nog twee keer kort omhoog, met tussendoor wat korte afdalinkjes. We rijden over een slechte weg door een stuk Spanje dat volkomen uitgestorven lijkt te zijn. Na een tijd verdwijnen de bomen weer uit beeld en blijft er alleen een volkomen lege woestenij over. De renners komen na 14 lange kilometers uit in de buurt van het stuwmeer van Linares. Ze volgen een tijd de boorden van dit meer en zien na een tijdje in de verte een mooi dorpje boven op een heuvel liggen. Het dorpje is voorzien van een stevige ommuring en om er te komen moet je over een oude brug rijden. Maderuelo, zo heet het. Een bewijs dat deze omgeving toch niet volledig uitgestorven is. De renners rijden overigens niet over de brug richting Maderuelo, ze laten het dorp rechts liggen en volgen de weg langs het meer nog wat langer.
Voorbij Maderuelo blijft de weg behoorlijk slecht en vrij bochtig. Wel is het ondertussen zo goed als vlak geworden, het hoogteverschil zal de komende kilometers minimaal zijn. De omgeving is hier wat ruiger, waardoor er meer valt te zien dan tijdens het begin van de rit. Niets mis met een akkertje op z'n tijd, maar als je kilometer na kilometer alleen maar wat graan ziet langs de kant van de weg verliest het zijn charme. De weg die we volgen komt door Aldealengua de Santa Maria, een nieuw bewijs dat er in de provincie Segovia best wat mensen wonen. Pedro Delgado bijvoorbeeld, onze grote vriend van de leuke filmpjes is afkomstuig uit deze streek. Voorbij dat dorp met die lange naam rijden we verder richting Languilla over een weg die alleen maar slechter lijkt te worden. Het asfalt verdient hier bijna de naam asfalt niet meer. Na 36 kilometer komen we uit in Languilla, een dorpje dat helaas niet zo mooi is. De huizen verkeren hier ongeveer in dezelfde staat als het asfalt, alsof er al 100 jaar niet meer naar omgekeken is. We kunnen maar beter snel doorfietsen en dat gaat ook gebeuren, buiten Languilla gaat het een kilometer of vier zo goed als rechtdoor over een redelijk vlakke weg terwijl er weer allerlei velden vol tarwe en graan in beeld verschijnen. Aan het eind van deze weg komen we vlak voor Ayllón zowaar een keer een rotonde tegen, daarna rijden we rechtdoor dit middeleeuwse dorpje in. De oude middeleeuwse poort die in dit dorpje staat komen we alleen niet tegen, voor die tijd slaan we linksaf en dan rijden we weer het dorp uit. Even later gaat het naar rechts en vervolgens fietsen we zeven kilometer rechtdoor over een weg die voor de verandering wel een keer is voorzien van goed asfalt. Het is weer een weg dwars door de akkers, een zo goed als vlakke weg. We fietsen richting het merkwaardige dorpje Cuevas de Ayllón, vlak voor we dit dorpje bereiken gaat het een paar kilometer wat vals plat omhoog. In de laatste meters voor het dorp gaat het dan weer naar beneden, na twee bochten naar links komen we uit in het verlaten dorp. Vroeger had het nog een stuk of 60 inwoners, tegenwoordig is er bijna niemand meer over. Aan de rechterkant van de weg zien we wat opvallende bouwwerken, zo heeft men een aantal woningen in de rotsen gebouwd. Tegenwoordig bewaren ze wijn in deze grotwoningen, na de leegloop is er toch een nieuwe functie gevonden.
Bovengronds komen we op de heuvels rond Cuevas de Ayllón een paar oude molentjes tegen, ook gaaf. We hebben inmiddels 50 kilometer afgewerkt en rijden nu verder richting Montejo de Tiermes. Buiten het uitgestorven dorpje gaat het een kilometer aan 5% omhoog, een bord langs de kant van de weg wijst ons op het feit dat het zelfs tijdelijk aan 10% omhoog zal gaan. Na een kort vlak stukje gaat het nog een kilometer of twee vals plat omhoog, waarna we na een kort afdalinkje een vlakkere strook recht door een open vlakte krijgen. Vlak voor Montejo de Tiermes gaat het nog eens een halve kilometer wat steiler omhoog, maar daarna zal het een aantal kilometer vlak zijn. Twee kilometer na Montejo passeren we het dorpje Torresuso, daarna zal het een kilometer of 12 duren tot we het volgende dorpje in beeld krijgen. Al rijden we wel vrij dicht langs de historische stad Tiermes. Deze stad kwam vooral in de belangstelling omdat hij grotendeels uitgehouwen is in de rotsen. De archeologische vindplaats is tegenwoordig een toeristische attractie. In Tiermes maakten de vroegere inwoners blijkbaar op een bijzondere manier gebruik van het gesteente, ze bewerkten het op zo'n manier dat onderzoekers later dachten dat er misschien wel allerlei vreemde culturen bij betrokken waren. Er zijn in Tiermes veel bouwconstructies gevonden die ongebruikelijk zijn voor die tijd, bijvoorbeeld een groot buizensysteem waarmee men waarschijnlijk de afvoer en toevoer van water regelde. Intrigerend wel, maar voor de koers verder niet relevant. De renners fietsen verder over een weg door het totale niets. Het is af en toe een klein beetje glooiend de komende kilometers, maar het mag allemaal geen naam hebben. Alhoewel, we komen tussendoor nog een klimmetje van een kilometer aan 5% tegen. Verder gaan we het tijdens dit deel van de rit vooral van de wind moeten hebben. Als het hier waait krijg je een spektakel dat zijn weerga niet kent, rechte en brede wegen door een landschap dat zo leeg is als het hoofd van Dylan Teuns. Akkers, eindeloze akkers. In de verte, heel ver weg, zien we af en toe een berg. Na 75 kilometer koers komen we uit in Tarancueña, de bergen zijn dan inmiddels dichtbij gekomen.
In Tarancueña begint de weg al wat omhoog te lopen en dat blijft buiten het dorp zo. Het gaat drie kilometer omhoog aan 5% gemiddeld, toch een stevig klimmetje. Tijdens dit klimmetje rijden we zowaar een keer door een mooie omgeving, maar dat houdt aan de andere kant van de berg snel op. We rijden een kilometer naar beneden over een brede en rechte weg, vervolgens gaat het drie kilometer rechtdoor over deze weg door een vlakte die weer zo kaal is als het maar zijn kan. Aan het eind van deze vlakte slaan de renners rechtsaf, ze rijden daarna dwars door Retortillo de Soria. Dat is weer zo'n verlaten en achtergelaten dorpje, waar de helft van de huizen een dak mist. De weg in dit dorpje met vooral veel ruïnes en één groot agrarisch bedrijf begint nu weer wat omhoog te lopen, een tweede klimmetje volgt. Vier kilometer gaat het omhoog door een landschap dat je ook zomaar terug zou kunnen vinden op Mars. Het kale en rotsachtige gebied heeft een wat roodachtige gloed, gelukkig staan er hier heel wat windmolens waardoor je toch zeker weet dat je nog op aarde bent. Na vier kilometer aan ongeveer 4% geklommen te hebben komen we boven op de klim, we verlaten Castilla y Leon en rijden Castilla-La Mancha binnen. In deze regio houden ze de wegen wat minder bij, van een mooi en brede weg komen we op een smal weggetje terecht met het nodige oplapwerk. Blijkbaar heeft het klimmetje een naam, we zijn zojuist bovengekomen op de Alto de Carrascosa. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, de renners gaan zes kilometer afdalen over een weg die in het begin vrij bochtig is. Door het smalle en slechte wegdek is het best een rotafdaling, er wordt in het roadbook ook voor gewaarschuwd. Na drie lastige kilometers komen we uit in Miedes de Atienza, hierna gaat het een aantal kilometer rechtdoor. Eerst in licht dalende lijn, daarna is het tijdelijk vlak. Al ruilen we dat vlakke werk vrij snel weer in voor een stuk vals plat omhoog van twee kilometer, terwijl we ondertussen weer door de open vlaktes rijden. Na het stuk vals plat rijden we vier kilometer volledig rechtdoor in licht dalende lijn richting Tordelloso. Hier slaan we bij een rotonde linksaf, waarna we over een bredere en betere weg rechtdoor rijden richting Atienza. Hier zal na 103 kilometer de tussensprint volgen.
De weg richting Atienza is een kilometer of vijf lang. In deze vijf kilometer richting het middeleeuwse dorpje met oude stadsmuren en een kasteel op de top van een heuvel gaat het steeds een beetje vals plat omhoog, door terrein dat gewoon leeg blijft. Vlak voor Atienza komen de renners een rotonde tegen, waarna ze door het dorp rijden. Buiten het dorp sluiten ze na een rotonde weer aan op de hoofdweg, het gaat nu drie kilometer rechtdoor over een brede weg. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, waarna we een tijdje naar beneden rijden over een mooie weg met zowaar een aantal bomen langs de kant van de weg. Twee kilometer later slaan de renners linksaf, daarna rijden ze elf kilometer over dezelfde weg. Een brede weg, maar wel met een aantal bochten. Het is grotendeels vlak, op een subtiele afdaling van een kilometer of twee na. Het peloton rijdt weer een tijd door het midden van het niets, het is een merkwaardig stukje Spanje. De wind kan hier wel wat minder z'n ding doen, de weg is deels beschut door de bergen die hier erg dichtbij zijn. Na 118 kilometer rijden we langs het kleurrijke maar toch uitgestorven dorp Imón, waar de weg plots een stuk slechter wordt. We slaan hier rechtsaf en rijden over een bruggetje richting de Salinas de Imón. Ze hebben hier ook wat zoutmeren, al is het qua omvang een stuk kleiner dan in Torrevieja. Voorbij de salinas gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor over een behoorlijk vlakke weg, nog steeds door een merkwaardig landschap. Aan het eind van deze weg slaan de renners rechtsaf, ze zetten daarna koers richting Sigüenza. De weg naar dit dorpje is breed en kaarsrecht. Tien kilometer lang rijden we volledig rechtdoor, door een gebied waar de wind zich weer naar hartelust kan uitleven. De eerste twee kilometer in rechte lijn loopt het wat vals plat omhoog, daarna zal het een kilometer of vijf vooral erg vlak zijn. Aangezien ik ondertussen erg nieuwsgierig ben geworden naar het weerbericht heb ik maar vast gekeken. In de omgeving van Sigüenza gaat het teringhard waaien, windkracht 5 tot 6 in de middag. In de rug of schuin in de rug, als mijn weerbericht een beetje klopt. We krijgen waaiers, 100%. Het kan eerder al gebeuren, maar op deze strook in de omgeving van Sigüenza kan er geen enkel misverstand over bestaan. Goed, aan het eind van het stuk rechtdoor over de vlakke weg rijden we vier kilometer vals plat omhoog, door meer beschut gebied. Daarna volgt er een afdaling van anderhalve kilometer over een bochtige weg richting Sigüenza. Nadat we over het spoor zijn gereden fietsen we na 134 kilometer dit dorpje binnen, een historisch dorpje. De Romeinen hebben hier nog een robbertje lopen matten, ongekend. Uiteraard hebben ze ook hier weer een kasteel.
In dit dorpje waar vooral veel middeleeuwse overblijfselen te vinden zijn, zoals een kicken kathedraaltje en een oude stadspoort, werken we een bochtig rondje af. Na een bocht naar links en eentje naar rechts komen we op een weg terecht die omhoog begint te lopen. In totaal gaat het twee kilometer omhoog aan iets van 4% gemiddeld, maar in de straten van Sigüenza zelf loopt het tijdelijk omhoog aan een procentje of zeven. Buiten het dorp wordt het wat meer vals plat, na het passeren van een rotonde wordt het zelfs helemaal vlak. Na die rotonde rijden de renners vijf kilometer rechtdoor in een gebied dat nog steeds behoorlijk open is. Iets meer bomen hier, maar als het hier waait merk je dat meteen. In dit stuk van vijf kilometer gaat het nog een keer anderhalve kilometer vals plat omhoog, verder rijden we vooral in licht dalende lijn verder. Na die vijf kilometer rechtdoor begint de weg wat bochtiger te worden. We fietsen verder richting Mandayona over een weg die een kilometer of vijf zo goed als vlak zal zijn. Een brede en keurige weg, met wat meer beschutting langs de kant van de weg. Even later gaat het vier kilometer licht naar beneden, een afdaling zonder veel lastige bochten. Als we het eind van deze afdaling bereiken slaan we rechtsaf, daarna rijden we rechtdoor over een vlakke weg Mandayona in. Na een wat bochtigere en iets smallere passage in dit dorp gaat het daarbuiten zeven kilometer min of meer rechtdoor over een volledig vlakke weg. De bomen verdwijnen weer iets meer uit het zicht, hier zijn de vlaktes weer open. Uiteindelijk komen we uit in Matillas, waar er een scherpe bocht naar links volgt. We rijden vervolgens drie kilometer over een vlakke en beschutte weg verder richting Bujalaro. Vlak voor we dit dorp bereiken gaat het een kilometer aan 5% omhoog, daarna dalen we dwars door het dorp af. Een vrij listige passage, met een aantal bochten. Buiten Bujalaro wordt er koers gezet richting Jadraque. Het zal een tijdje vlak zijn terwijl we dwars door open terrein rijden. Niet lang daarna gaat het nog eens een kilometer omhoog aan 5%, zeker met die wind erbij wordt het stiekem toch een lastig ritje. Boven op het klimmetje duiken we kort naar beneden, terwijl we in de verte het kasteel van Jadraque al zien liggen. De renners komen uit bij een rotonde, waar ze linksaf slaan. Een korte afdaling met zelfs een haarspeldbocht onderweg richting het centrum van Jadraque volgt daarna, alles bij elkaar gaat het toch 2,5 kilometer naar beneden. Na nog een lastige bocht naar rechts komen de renners na 169 kilometer uit in het centrum van Jadraque, ze houden continu zicht op het kasteel dat hoog boven de stad uittorent. Hoewel het kasteel Castillo del Cid heet heeft El Cid hier blijkbaar nooit gewoond, bedrog.
Het is nog 50 kilometer fietsen tot de finish. Als we het laagste punt in Jadraque bereiken begint de weg direct weer omhoog te lopen. Er volgt een klim van vijf kilometer aan 4% gemiddeld, waar om een of andere reden verder geen aandacht aan wordt besteed. Toch best een pittig dingetje hoor, vooral als we het centrum van Jadraque verlaten komen we buiten het dorp een paar steile haarspeldbochten omhoog tegen. We fietsen een rondje om het kasteel heen en vooral in die omgeving gaat het redelijk stevig omhoog. Zodra het kasteel uit beeld verdwijnt volgt er een redelijk lange uitloper vals plat omhoog, na een bochtige passage zijn we nu naar goed gebruik weer terug op een rechte weg door een open vlakte. Na vijf kilometer klimmen bereiken we de top van de klim, we slaan rechtsaf en rijden daarna drie kilometer rechtdoor over een vlakke weg langs de akkers. De renners rijden wel kort door het kleine dorpje Miralrío, maar verder heeft de wind weer wat tijd om geintjes uit te halen. Aan het eind van deze weg komen we uit in Casas de San Galindo, waar de renners kort achter elkaar twee rotondes tegenkomen. Voorbij de tweede rotonde rijden we weer twee kilometer rechtdoor tot in Padilla de Hita, waar nog een rotonde ligt. Na een vlakke kilometer is er ondertussen een afdaling van een kilometer of zes begonnen, waarvan alleen de eerste kilometer de moeite waard is. Tot aan die rotonde in Padilla de Hita gaat het stevig naar beneden, daarna lijkt de weg gewoon vlak te zijn. We rijden een kilometer of acht verder richting Hita, door terrein dat behoorlijk open is. Af en toe komen de renners een bocht tegen, maar het gaat vooral heel erg rechtdoor. Het loopt bovendien vrij licht naar beneden, ondanks het feit dat het niet echt met het blote oog valt waar te nemen zal het de snelheid alleen maar verder de hoogte in gaan stuwen. Twee kilometer voor we langs Hita fietsen wordt het echt vlak, via een paar flauwe bochten komen we dan na 188 kilometer uit in dit dorpje. Ook hier hebben ze de beschikking over een kasteel, al is het niet veel meer dan een ruïne. In het centrum van dit middeleeuwse dorpjes hebben ze trouwens nog meer ruïnes, zo zijn ze er ook niet in geslaagd om de kerk op een goede manier te conserveren.
In de directe omgeving van Hita wordt het terrein wat meer beschut, maar als we na een paar bochten dit dorp weer verlaten is daar geen enkele sprake meer van. We rijden vier kilometer volledig rechtdoor in het midden van het niets, over een weg die licht naar beneden loopt. We komen daarna uit in Torre del Burgo, waar er tijdelijk wat meer beschutting is. Lang duurt dat niet, buiten het dorp rijden we weer elf kilometer zo goed als rechtdoor langs velden vol graan. Buiten Torre del Burgo loopt de weg wel even omhoog, een kilometer of drie gaat het vals plat omhoog aan 2% gemiddeld. In de vier kilometer daarna loopt het ook steeds een beetje vals plat omhoog, met twee keer een klein stukje in dalende lijn tussendoor. Aan het eind van die lange strook vals plat rijden we na een wat langere afdaling met onderweg een paar bochten richting Tórtola de Henares. Tussendoor is het nog even een kilometer vlak, daarna duiken we dus Tórtola in. Dit dorpje bereiken we op een kleine 16 kilometer van het eind. In Tórtola pakken we een paar bochtjes mee, richting het eind van het dorp begint de weg vervolgens opnieuw vals plat omhoog te lopen. Richting een rotonde vlak buiten het dorp loopt het zelfs een halve kilometer aan 6% omhoog, toch een minder vlakke finale dan je zou vermoeden. Voorbij deze rotonde rijden de renners vier kilometer voornamelijk rechtdoor over een licht glooiende weg. Het terrein is hier iets meer beschut, maar de wind die hier gunstig zou moeten staan kan er af en toe toch tussendoor blazen. Buiten Guadalajara komen we vervolgens uit bij een reeks van rotondes. Bij de eerste rotonde gaan we rechtdoor, bij de tweede die direct daarna volgt gaan we naar links en als we vervolgens heel snel uitkomen bij de derde gaat het naar rechts. We rijde nu op een brede en niet beschutte weg langs de snelweg, maar blijven daar niet lang. We nemen de eerste de beste afslag en slaan schuin rechtsaf een smallere weg in. Aan het eind van deze weg rijden we door het dorpje Taracena, een vrij levenloos dorpje waar een creatieve fotograaf toch nog wat van kan maken.
In Taracena bevinden we ons inmiddels op minder dan tien kilometer van het eind. We rijden dwars door het dorp, waar in het centrum wat drempeltjes liggen. Buiten Taracena rijden de renners een halve kilometer rechtdoor over een wat slechtere weg, daarna rijden ze via een wat smallere weg weer richting de grote weg langs de snelweg. Deze weg volgen we een kilometer, tot we weer een rotonde tegenkomen na een tweetal bochten. Bij deze rotonde gaan we naar rechts, waarna we drie kilometer vooral rechtdoor rijden over een behoorlijk vlakke weg. Aanvankelijk lijkt de weg wat beschut te zijn, maar al snel rijden we weer volledig onbeschermd in de rondte. Na een kort afdalinkje komen we op vier kilometer van het eind uit bij een grote ronde, die langs rechts genomen wordt. We pakken deze rotonde voor driekwart mee en komen na een wat smallere oprit op een brede weg richting het centrum van Guadalajara terecht. Op de kaart van de organisatie valt te zien dat hier ergens een klim moet liggen, maar die kan ik niet ontdekken. Het is hier zo vlak als wat, fake news dus. Op drie kilometer van het eind slaan we flauw linksaf, de weg wordt hier ook wat smaller. We rijden via een bruggetje over de Henares en slaan aan de andere kant van de brug bij een rotonde rechtsaf. Vrij snel daarna slaan we meteen weer linksaf, waarna we zien dat de weg wat omhoog begint te lopen. Tot aan de streep zal het vals plat omhoog gaan, maar wel wat minder spectaculair dan de organisatie ons wil laten geloven. Met mijn eigen berekeningen kom ik aan drie kilometer aan 2,5%, dat is niet heel spannend. Al komen andere bronnen dan weer tot drie kilometer aan 3%, wat nog steeds niet heel spannend is. Tot op twee kilometer van het eind rijden we zo goed als rechtdoor, daarna komen we een soort van rotonde tegen waar we rechts moeten aanhouden. Op anderhalve kilometer van het eind komen we uit bij de volgende rotonde, maar hier hebben de renners niet veel last van. Na deze rotonde volgt er een flauwe bocht naar rechts, terwijl het omhoog blijft lopen. Dit is nog wel een stevig stukkie omhoog, het gaat hier een tijdje aan een procent of vijf omhoog. Vlak voor de laatste kilometer slaan de renners vervolgens linksaf, daarna rijden ze rechtdoor tot op 600 meter van het eind over een weg die gewoon vlak lijkt te zijn. Voorbij een kerk slaan ze rechtsaf en rijden ze de finishstraat in. Deze straat loopt wel weer zichtbaar omhoog, maar op 300 meter van het eind vlakt het weer af. De finish vindt daarna plaats op de vlakke Calle Toledo.
We zijn aangekomen in Guadalajara, een stad die tussen 1999 en 2006 enorm vaak voorkwam in de Vuelta. In die jaren kwam er hier drie keer een rit aan, vier keer vertrok er een. Het begon in 1999, met een aankomst. Cristian Moreni, niet bepaald van onbesproken gedrag, wint in Guadalajara. Een dag later gaat er ook weer een rit van start in deze stad, aankomst ligt boven op de Alto de Abantos. Daar wint Roberto Laiseka, zo'n beetje het eerste grote succes van Euskaltel. Twee jaar later kwam er weer een rit aan in Guadalajara, ditmaal gewonnen door de voor mij vrij onbekende Guido Trenti. Een dag daarna vertrekken we weer richting de Alto de Abantos, deze keer wint Gilberto Simoni daar. Vier jaar later gaat er weer een rit van start in deze stad, een tijdritje richting Alcala de Henares. De altijd onsympathieke Ruben Plaza wint, kan gebeuren. Eén jaar later volgde de voorlopig laatste passage in Guadalajara. De eerder benoemde rit met vertrek vanuit Aranda de Duero wordt gewonnen door Luca Paolini, plotseling vraag ik me af hoe het tegenwoordig met Paolini zou gaan. Ook toen was er weer een dubbele passage in Guadalajara, een dag later gingen we naar Cuenca waar Samuel Sanchez zou winnen. De Vuelta van 2006, wat een mooie Vuelta was dat. Terug naar het heden, in Guadalajara wonen tegenwoordig 86.000 mensen. Niet te verwarren met het Mexicaanse Guadalajara, al is er uiteraard wel een link. De stichter van het Mexicaanse Guadalajara, na Mexico-Stad de grootste stad daar, was afkomstig uit het Spaanse Guadalajara. Verwacht je toch ook niet, zeg. Leuk willekeurig feitje van Wikipedia over de naam: De naam Guadalajara is afgeleid van het Arabische Wādī al-Ḥajārah dat "rivier met stenen" betekent. Guadalajara dankt deze naam aan de rivier de Henares en de vele stenen langs de oevers. In Guadalajara komen we meerdere fraaie gebouwen tegen, zoals het Alcazar Real de Guadalajara, een oud fort uit Andalusische tijd. Hoewel er niet heel veel meer over is van dit fort, maar toch. De stad heeft ook de beschikking over enkele paleizen, want vroeger stelt Guadalajara heel wat voor. Palacio del Infantado is een van die paleizen, ziet er niet slecht uit. De stad heeft ook enkele leuke parkjes en heel wat kerken. Van al het religieuze erfgoed steekt de Panteón de la duquesa de Sevillano er wel dik bovenuit, dit gebouw gelegen op een heuveltje in een van de parkjes is bijzonder fraai. Als je alle mooie gebouwen achter elkaar wil zien moet je voor vijf euro een tour meepakken van de Oficina de Gestión Turística Municipal, dat is volgens het geheel onafhankelijke roadbook absoluut de beste optie. Het is verder best een sportieve stad, een van de 100 steden die de titel Ciudad Europea del Deporte mag dragen. Daarnaast organiseren ze hier veel evenementen en feestjes, de Maratón de Cuentos schijnt de moeite waard te zijn. Ook zijn ze hier trots op hun stierengevechten, het is dus een achterlijk gat.
In startplaats Aranda de Duero wordt het overdag 22 graden, maar dat boeit niemand. We willen weten hoe hard het waait. Het waait vrij hard in Aranda de Duero, windkracht 4. De wind komt vanuit het noordoosten, tijdens het eerste deel van de rit gaat de wind daardoor minder een rol spelen. Schuin op de kop, het grootste deel van de tijd. Desondanks gaat het erg nerveus zijn, want na iedere bocht kan de wind ineens goed staan. We rijden technisch gezien de hele rit door een open gebied, overal kan het dus gaan gebeuren. Toch zet ik mijn geld vooral op het stuk rond Sigüenza. Daar staat de wind een tijdje schuin in de rug en daar waait het nog een stuk harder, bijna windkracht 6. Als je daar te ver zit ben je gewoon de lul, ook al is het dan nog meer dan 80 kilometer tot de finish. Voorbij Sigüenza staat de wind een tijd vooral in de rug, of schuin in de rug. Ik denk niet dat het snel stil gaat vallen, we zouden zomaar eens een heftige koers kunnen krijgen. Als we in Mandayona rechtsaf slaan staat de wind tot in Jadraque weer vooral schuin in de rug, terwijl we nog steeds windkracht 5 halen. Dat is op 50 kilometer van het eind, kan me moeilijk voorstellen dat ploegen op dat punt terughoudend gaan zijn. Daarna gaat het wel even omhoog, waarna de wind een aantal kilometer wat meer in de rug zal staan. Hoeft niet te betekenen dat er dan geen waaiers gevormd gaan worden, als er vooraan hard genoeg gereden wordt wapperen er vanzelf renners af. We krijgen koers tot in Guadalajara met deze windkracht, daar twijfel ik eigenlijk geen moment aan. Voor we Guadalajara binnenrijden staat de wind ook nog een tijd behoorlijk goed, tot op een kilometer of acht van het eind. Daarna staat het wat meer in de zij en zodra we de stad binnenrijden is er beschutting. In Guadalajara en omgeving waait het overigens ook gewoon hard, windkracht 5 blijven we halen. Het wordt 25 graden daar, zonder kans op regen. Aangezien dit de langste rit van de Vuelta is beginnen we ongewoon vroeg, om 11:49 al. De uitzending begint helaas pas om 15:00, Eurosport 1 en Sporza zijn er pas in de buurt van Sigüenza bij. Dat is mogelijk wel het juiste moment, als we een beetje geluk hebben maken we de bocht richting Sigüenza mee, waar het vermoedelijk vol op de kant gaat. Dan hebben we dus een topshow tot aan de finish, die vrij vroeg zou komen. Met zoveel wind in de rug heb ik het idee dat de richttijd van 17:18 tot 17:55 niet heel accuraat gaat zijn.
Dit wordt dus een waaierrit, dat kan niet anders met zoveel wind en zoveel open ruimte. Brede en rechte wegen door een open vlakte, je krijgt het niet vaak op zo'n presenteerblaadje. Als we hier geen waaierspektakel krijgen weet ik het ook niet meer. Mogelijk dus een dag waar veel renners gaan sneuvelen, je gaat hier parcourskennis en een sterke ploeg nodig hebben. Als er dus mensen zijn die van plan waren om Jon Aberasturi op te stellen kan ik dat afraden, heel Caja ligt er natuurlijk meteen af zodra het op de kant gaat. We mogen toch wel verwachten dat Quick Step hier een poging gaat wagen om de boel uit elkaar te rammelen, zo kunnen ze Jakobsen en eventueel Richeze in een gunstigere positie richting de finish brengen. Ook Movistar en Astana gaan proberen Jumbo-Visma en Roglic te verrassen, wat zomaar zou kunnen gebeuren. Al heeft Roglic dan wel weer het geluk dat hij een sterke ploeg heeft, met iemand als Martin in je ploeg kan een eventuele misser nog hersteld worden. Al moeten ze hier gewoon op het juiste moment op kop kunnen zitten, het is nogal voor de hand liggend. En dan is het een kwestie van zo hard mogelijk trappen, iets wat de Jumbo's wel kunnen. Ik vrees eerder voor de kleine Colombiaantjes, voor die jongens wordt het muy duro. De sprint kan zomaar een vreemde sprint worden, we komen naar alle waarschijnlijkheid niet aan met een groot peloton. Namen noemen is dus eigenlijk een pure gok, waaiers zijn voor een deel kunde en voor een groter deel geluk. De sprinters die de finale vervolgens halen moeten ook nog rekening houden met het laatste stuk in stijgende lijn, na meer dan 200 kilometer en onderweg toch ook weer 2000 hoogtemeters kan zo'n laatste strook omhoog funest blijken te zijn.
1. Bennett. Ik neem aan dat de mannen van Bora wel attent gaan koersen, ze hebben er alle reden toe. Het anonieme klassement van Majka moet verdedigd worden en Bennett zelf maakt kans op de ritzege. Als hij de veldslag weet te overleven kan niemand hem in de finale verslaan. Zoals hij liet zien in Oviedo kan hij ook heus wel wat hoogteverschil aan, deze finale lijkt zelfs ideaal voor hem te zijn. Een sprint op de macht, en macht heeft hij.
2. Richeze. Ik zie die dikke Jakobsen hier wel weer in de problemen komen. Hij heeft natuurlijk een goede ploeg om zich heen, dus hij zal wel in de goede waaier zitten. Maarja, dan moet je nog een tijd in die waaier blijven, alle hoogtemeters overwinnen en dan ook nog die vals platte finale. Dat wordt weer een ontploffende brommer, net als in Oviedo. En dus mag Richeze de honneurs waarnemen. Wat hij weer braaf gaat doen met een tweede plaats.
3. Sarreau. Nogal een gok, want deze jongen zie ik ook wel ergens in de mongolenwaaier belanden. Maar goed, je moet toch aan vijf snelle jongens komen. Valt niet mee. Als hij de waaiers weet te overleven kan hij wel hoog eindigen, dat liet hij bijvoorbeeld in Oviedo zien.
4. Degenkolb. Je zou toch verwachten dat Degenkolb wel een waaiertje kan overleven. Met Looney Theuns erbij zou dat moeten lukken. Is dan wel weer de vraag wie van die twee gaat sprinten, en hoeveel het gaat uitmaken.
5. Boasson Hagen. Ik weet het anders ook niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 11-09-2019 10:17:47 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Op zich een beetje meh-ritje, maar wel leuker dat de sprintritten niet allemaal biljartlaken vlak zijn.
Jack does it in real time...
Wel leuk dat ze vaak in de Giro naar Guadalajara gingen, maar is dat niet een beetje om?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ik gok dat MAL de slag mist en heel Astana zich uit moet laten zakken om hem te helpen
QuickStep heeft wel een godenteam om waaiers te gaan trekken hier. Declercq, Stybar, Gilbert, Cavagna
[ Bericht 39% gewijzigd door Frozen-assassin op 11-09-2019 09:44:00 ]
QuickStep heeft wel een godenteam om waaiers te gaan trekken hier. Declercq, Stybar, Gilbert, Cavagna
[ Bericht 39% gewijzigd door Frozen-assassin op 11-09-2019 09:44:00 ]
Ja, verleidelijk om heel QS op te steellen vandaag.quote:Op woensdag 11 september 2019 09:35 schreef Frozen-assassin het volgende:
Ik gok dat MAL de slag mist en heel Astana zich uit moet laten zakken om hem te helpen
QuickStep heeft wel een godenteam om waaiers te gaan trekken hier. Declercq, Stybar, Gilbert, Cavagna
Waarbij de kans wel aanwezig is dat de sprinter dan lostquote:
Ik gok dat MAL de slag mist en heel Astana zich uit moet laten zakken om hem te helpen
QuickStep heeft wel een godenteam om waaiers te gaan trekken hier. Declercq, Stybar, Gilbert, Cavagna
Maar als ze echt volledig uit elkaar kunnen rijden, lossen ze dat vast ook wel op ja.
Het waait wel in ieder geval
twitter:IgorTominec twitterde op woensdag 11-09-2019 om 11:23:02 Ob dana¨njem vetru bo etapa na #LaVuelta19 ¨e bolj zahtevna, kot če bi ¨li v klanec https://t.co/aHkQFXj1y4 reageer retweet
Ob dana¨njem vetru bo etapa na 
quote:
Het waait wel in ieder gevaltwitter:IgorTominec twitterde op woensdag 11-09-2019 om 11:23:02 Ob dana¨njem vetru bo etapa na #LaVuelta19 ¨e bolj zahtevna, kot če bi ¨li v klanec https://t.co/aHkQFXj1y4 reageer retweet
etapóntwitter:BorjaCuadrado twitterde op woensdag 11-09-2019 om 11:43:49 Cómo sopla el viento en el comienzo. Hay mucha tensión en el pelotón y será de todo menos día de transición. A poco que se den las circunstancias, sale un etapón #LaVuelta19 https://t.co/VXDVgVvLF7 reageer retweet
Cómo sopla el viento en el comienzo. Hay mucha tensión en el pelotón y será de todo menos día de transición. A poco que se den las circunstancias, sale un etapón 
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Stage winner in Ares del Maestrat, Jésus Herrada (Cofidis) is out of La Vuelta 19. His team said on social media the Spanish rider is "sick".quote:
Dit komt over alsof ze hem niet geloven.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:
twitter:radiotour_en twitterde op woensdag 11-09-2019 om 12:06:14 Quintana at the front https://t.co/H8uHl2QuB6 #LaVuelta19 reageer retweet
Quintana at the front
124
66
62
7
152
28
154
178
138
26
121
11
76
102
55
114
182
175
117
74
17
153
43
76
212
118
162
115
11
158
95
198
73
91
geeft koersradio
66
62
7
152
28
154
178
138
26
121
11
76
102
55
114
182
175
117
74
17
153
43
76
212
118
162
115
11
158
95
198
73
91
geeft koersradio
Op
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Je gaat toch niet nu al nerveus worden he Slob? Ze moeten nog bijna 200 kilometer door de wind beuken.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Waarom zouden ze een group met Sam Bennett terughalen?quote:
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Jakobsen is ook mee blijkbaar, net als heel Quick Step zo ongeveer.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Enorme groep met genoeg verrassende namen.. denk dat Quintana het verprutst, al is die voor Roglic ook weer niet zo gevaarlijk met al meer dan 7 minuten achterstand. Dan zullen Astana en UAE eerder zenuwachtig worden
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Denken dat Tony M. hier wakker van ligt.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Vooral Astana en UAE, lijkt me. Jumbo uiteraard ook wel, maar Roglic heeft nog wel een grote voorsprong op de nummers 2 t/m 4.quote:
Al heeft UAE zelf ook 3 renners mee, dat is ook lekker
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Zelfs Pernsteiner is mee, hoe is dat dan weer mogelijk. 
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Volgens Haussler was dat het grote doel van vandaag!quote:
Zelfs Pernsteiner is mee, hoe is dat dan weer mogelijk.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Zelfs Aritz Bagües is mee. Kun je nagaan.quote:
Jetse Bol zou mee zijn. Dan stelt het niks voor.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
De samenstelling van de kopgroep wijzigt continu, denk dat ze zelf ook aan het gokken zijnquote:
Jetse Bol zou mee zijn. Dan stelt het niks voor.
quote:GC threats at the front
12:22
Among the attackers, Nairo Quintana (Movistar Team) is the best classified rider on GC: 6th, +7'43".
Sunweb's Wilco Kelderman (8th, +10'34"), Deceuninck-Quick Step's James Knox (11th, +13'26") and Bahrain-Merida's Hermann Pernsteiner (10th, +12'05") are also at the front with several teammates to support them.
Neilson Powless (Jumbo-Visma) is waiting for the bunch.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Zijn ze nu al in paniek ja? Dat lijkt me wat overdreven.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Sowieso lijkt het mij niet onverstandig om juist iemand van voren te hebben mocht het halverwege de koers nog helemaal losgaan.quote:
[..]
Zijn ze nu al in paniek ja? Dat lijkt me wat overdreven.
