[Vuelta] Etappe 16: Pravia - Alto de la Cubilla #1

Etapa 16: Pravia - Alto de la Cubilla. Lena, 144,4 km

De zware bergrit met onderweg twee keer de beklimming van de Acebo kende een vrij spectaculair begin. Vroeg op de dag reden er vijf renners weg, maar dat was niet naar de zin van Movistar. Tijdens de eerste beklimming van de Acebo besloten ze hard op kop te rijden, waardoor het gat met de koplopers vrij snel gedicht werd en er achteraan een hoop renners moeten afhaken. Het leek een leuke rit te gaan worden, maar schijn bedriegt. Uiteindelijk maakte Movistar alleen maar tempo om Marc Soler de oversteek te laten maken. Soler kreeg Geoghegan Hart en Guerreiro met zich mee, waarna even later ook Ion Izagirre, Sepp Kuss, Oscar Rodriguez en Sergio Samitier aansloten. Met de hervormde kopgroep reden we verder, terwijl het peloton liet begaan. Jumbo-Visma mocht weer controleren, Tony Martin reed de rest van de rit op kop. De voorsprong van de koplopers liep gestaag omhoog, maar niet voordat er nog een klein groepje de oversteek had gemaakt vanuit het peloton. Het werd daarna een vrij saaie rit, er gebeurde niet veel meer. Op de Puerto del Pozo de las Mujeres Muertas reed Samitier weg uit de kopgroep, later gingen Ben O'Connor en Dani Navarro in de achtervolging. Met anderhalve minuut voorsprong op de achtervolgende groep kwamen ze boven op deze voorlaatste klim, terwijl de achterstand van het peloton op begon te lopen naar vijf minuten. In de afdaling en de vallei richting de tweede en laatste beklimming van de Acebo werd het gat tussen de achtervolgers en de koplopers steeds kleiner, waarna een samensmelting volgde. Niet lang na die samensmelting ging de altijd actieve Samitier nog eens in de aanval, samen met Kiryienka.

Dit duo begon met een voorsprong van 40 seconden aan de beklimming naar Santuario del Acebo. Dankzij een sprintje in het peloton zakte de voorsprong van de koplopers richting vier minuten. Vooraan reed Samitier snel weg van Kiryienka, waarna we vanuit de achtervolgende groep Sepp Kuss meteen zagen demarreren. Niemand volgde de Amerikaan, hij reed snel naar Samitier toe en even later had hij al 20 seconden voorsprong op de eerste achtervolgers. De meesterknecht van Roglic leek zodoende op weg naar persoonlijk succes. Ruben Guerreiro kwam zwoegend in beeld, heel even leek hij dichter te komen maar een tijdje later begon de voorsprong van Kuss weer toe te nemen. Geoghegan Hart sloot zich aan bij Guerreiro en met z'n tweeën kregen ze het niet voor elkaar om dichter te komen. Het tempo leek eerder te stokken, waardoor Oscar Rodriguez zijn karretje kon aanhaken bij deze twee. Vanuit het peloton zagen we vrij ver van de top Alejandro Valverde in de aanval gaan, Primoz Roglic ging met hem mee. De rest kon niet reageren. Quintana, Lopez, Pogacar en Majka, ze bleven allemaal zitten. Roglic en Valverde liepen snel uit, de samenwerking tussen die twee liep ook eindelijk een keer gesmeerd. Vanuit de voormalige kopgroep zakte Marc Soler terug, hij mocht een tijdje op kop gaan rijden voor Valverde. Ion Izagirre zakte dan weer terug tot de groep Lopez, waar Fuglsang ook al een tijd op kop had gereden. Het dichten van het gat lukte geenszins, de achterstand liep alleen maar op.

Kuss kwam solo aan bij het heiligdom en had alle tijd van de wereld om iedereen netjes een hand te geven, een toch wel redelijk indrukwekkende prestatie van de Amerikaan die de afgelopen weken voor het eerst laat zien dat hij constant op een hoog niveau kan presteren. Guerreiro won het sprintje voor de tweede plaats, op een seconde of 40. Hart werd derde, voor Rodriguez. De eerste klassementsrenner was Roglic, hij werd 8e. Valverde zat in zijn wiel, Lopez en Pogacar strompelden 40 seconden later binnen. Quintana verloor nog veel meer, de kleine Colombiaan staat nu op meer dan vijf minuten in het klassement. Alles bij elkaar opgeteld een vrij saaie rit. Vooral het middenstuk was erg saai en ook de slotklim zorgde voor weinig spektakel. Vooraan reed Kuss heel snel weg en we wisten eigenlijk meteen dat hij ging winnen. Daarachter reden Valverde en Roglic ook heel snel weg, ook daar was er weinig spanning. Valverde staat nog steeds op 2:25 in het klassement, de rest staat inmiddels op zo'n enorme achterstand dat we vermoedelijk gaan toewerken naar een enorm saaie slotweek. Zeker als Jumbo-Visma zo sterk blijft fietsen, op de tegenvallende Bennett na stijgt iedereen daar boven zichzelf uit. Ze mogen hun kunsten vandaag nog een keer vertonen. Normaal zouden we nu een rustdag hebben, maar in Asturië wilden ze graag nog een rit. Dus gaan we nog een keer klimmen, weer naar een voor de Vuelta onbekende aankomst. Een korte rit met drie lange beklimmingen, aankomst boven op Alto de la Cubilla.




De laatste rit voor de tweede rustdag was in eerste instantie tien kilometer langer, met in het begin twee extra beklimmingen. Het had dus nog wat zwaarder kunnen zijn, maar zelfs zonder die extra klimmetjes komen we ook vandaag weer aan meer dan 4000 hoogtemeters. We gaan die hoogtemeters verzamelen na het vertrek vanuit Pravia, een stadje met 9000 inwoners in het noorden van Asturië. Lang geleden was Pravia een belangrijke plaats, het was zelfs ooit de hoofdstad van het Koninkrijk Asturië. Dat had men te danken aan Silo van Asturië. Hij was afkomstig uit deze omgeving en door verstandige huwelijkstactieken kon hij uiteindelijk koning van Asturië worden. Zijn eerste actie als koning? Pravia de hoofdstad van Asturië maken, ten nadele van Cangas de Onis. Ter ere van deze bijzondere historische figuur staat er in het centrum van Pravia heden ten dage nog steeds een standbeeld. In de gemeente Pravia komen we enkele restanten van het rijke verleden tegen, de kerk San Juan Evangelista bijvoorbeeld. Een van de oudste Asturische kerken, met een bijzondere steen op de deur. La piedra laberíntica del Rey Silo, een steen volledig gevuld met de woorden Silo princeps fecit. Een verwijzing naar het verleden, al kijk je bij de kerk wel naar een kopie. Van de originele steen, die minstens 1000 jaar oud is, is maar een klein deel bewaard gebleven. Vroeger was er blijkbaar ook een hele omwalling, maar daar is niets meer van over. Tegenwoordig moet men het vooral van de vruchtbare gronden hebben. Pravia ligt daar waar de Nalón en de Narcea in elkaar opgaan, het groene land is hier dus nog een stukje groener. Het zorgt ervoor dat de gemeente ook wel wordt gezien als de boomgaard van Asturië. Ze verbouwen hier zelfs kiwi's, lekker man. In het centrum van Pravia komen we op het centrale plein naast een beeld van Silo ook enkele mooie gebouwen tegen. Naast een paar oude paleizen staat hier ook de kerk Santa María La Mayor, de belangrijkste kerk van de gemeente. En dan is er natuurlijk nog Heno de Pravia, blijkbaar een bekend soort zeep. Een paar Basken die zich gespecialiseerd hadden in het produceren van parfum en aanverwante producten kwamen tijdens een reis door Asturië uit in Pravia. Hier viel vooral de geur van hooi erg op. Het inspireerde ze, er zou zeep moeten komen met de geur van vers gesneden hooi. Zo geschiedde, dit zeep werd geproduceerd en het werd een doorslaand succes. Men vernoemde het naar Pravia, de naam werd dus Heno de Pravia. Hooi van Pravia, tegenwoordig in alle mogelijke vormen beschikbaar, van zeep tot deo en van shampoo tot luchtverfrisser.



In de naar hooi ruikende plaats werken de renners vandaag een iets kortere neutralisatie af. Ze rijden kort door Pravia, waarna het net buiten dit plaatsje meteen los zal gaan. De eerste tien kilometer van de rit rijden we langs de Narcea, over een brede weg. Het is hier enorm groen, en vrij heuvelachtig. De eerste kilometers komen we gelijk weer een paar korte klimmetjes tegen, deze weg is nogal vergelijkbaar met de weg door de vallei in en rond Cangas del Narcea. Het is dus geen volledig vlakke aanvangsfase, al blijven de langere beklimmingen voorlopig uit. Na tien kilometer rijden we een keer over de Narcea en daarna komen we uit in La Rodriga. Vlak voor dit dorpje komen we zowaar een rotonde tegen, een van de weinige momenten waarop er gestuurd moet worden tijdens het begin van de rit. Twee kilometer later komen we nog een keer een rotonde tegen, wow. Verder is het vijf kilometer eigenlijk gewoon praktisch vlak, op heel veel bomen en een verdwaald dorpje na komen we niets tegen. Een van die verdwaalde dorpjes is Requejo, buiten dit nietszeggende plaatsje rijden we nog eens zes kilometer verder over een zo goed als vlakke weg. Aan het eind van deze weg slaan de renners linksaf, ze rijden daarna af op de kerk van San Martín de Lodón. Voorbij de kerk begint de weg wat meer stelselmatig omhoog te lopen, op weg naar een van de favoriete dorpen van Alejandro Valverde. We gaan naar Belmonte, wat toevallig ook de achternaam van zijn moeder is. Voor we Belmonte bereiken moeten de renners de komende tien kilometer wel wat hoogtemeters overwinnen, toch al snel 300. Het is vooral veel vals plat, met af en toe een kleine steilere strook omhoog en ook wat stukjes in dalende lijn. We rijden inmiddels niet meer over de hoofdweg door de vallei, een feit dat af te lezen valt aan de staat van het asfalt. De weg kent meer scheuren dan een gemiddelde woning in Groningen, het is echt heel erg pover. Uiteindelijk komen we na 30 kilometer koers uit in Belmonte, een dorpje gelegen aan de rivier Pigueña.



Buiten Belmonte rijden de renners 20 kilometer verder over dezelfde weg langs de Pigueña, op zoek naar de voet van de eerste klim van de dag. Door een overdaad aan groen werken we ons langzaam een weg omhoog. De voet van de klim ligt 300 meter hoger dan Belmonte, er moet dus sowieso wat hoogteverschil overwonnen worden. Aangezien het tussendoor ook een aantal keer kort naar beneden gaat pakken we zelfs nog meer hoogtemeters mee, in totaal bijna 600 zelfs in dit stuk van 20 kilometer. Toch gaat dat allemaal wel op een vrij geleidelijke manier, we komen voorlopig nog geen steile klimmetjes tegen. We komen vooral mooie natuur tegen, al rijdende over de redelijk bochtige weg langs de rivier. Af en toe zien we de rivierbedding, dan weer fietsen we tussen wat rotswanden door. Tussendoor komen we een paar keer een leeg dorpje tegen, het lijkt me ook niet direct heel praktisch om in dit ruige gebied te wonen. Een van die dorpjes is Aguasmesta, hier slaan we linksaf en dan begint de weg iets serieuzer omhoog te lopen. Richting de voet van de Puerto de San Lorenzo gaat het alvast vier kilometer aan 3% omhoog. We rijden onderweg door een tunneltje en komen we vervolgens uit in La Riera, een dorpje omsloten door allerlei bekende bergen. Een van die bergen luistert naar de naam San Lorenzo. Die berg is vanuit La Riera tien kilometer lang, aan 8,5% gemiddeld. Na een minimaal stukje vlak buiten La Riera slaan we linksaf en rijden we over de rivier Somiedo. Vervolgens gaat het gelijk aan 9,5% omhoog tijdens de eerste kilometer van de klim, met stroken tot 16%. De Puerto de San Lorenzo is voorzien van een vrij brede en goede weg, waardoor het makkelijker lijkt dan het is. Nochtans gaat het na de eerste lastige kilometer twee kilometer aan 11% omhoog, na de lange aanloop zal dat hard aankomen. Ook dit stuk van de klim kent weer pieken tot 16%, dat stemt niet tot vrolijkheid als je eigenlijk een rustdag in gedachten had. In de buurt van het gehucht Las Morteras vlakt de klim wel tijdelijk af, na een kilometer aan 5% volgt er een kilometer waar het eigenlijk gewoon helemaal plat is. De eerste helft van de klim eindigt dus op een makkelijke manier, de tweede helft gaat dan weer op een enorm stevige manier verder. Met gestrekt been vliegt de San Lorenzo in de strijd, opnieuw gaat het twee kilometer aan 11% omhoog. We blijven pieken houden tot 16%, terwijl het in de volgende kilometer gemiddeld aan 10% blijft stijgen. Na een iets makkelijkere voorlaatste kilometer van de kilometer waarin het aan 5% stijgt gaat het richting de top verder aan 9,5%.




Na 60 kilometer komen de renners boven op de Puerto de San Lorenzo, een beklimming van de eerste categorie. Een buitengewoon pittige klim, die we kennen uit het verleden. In 2012 zat de klim bijvoorbeeld in een rit met aankomst boven op Cuitu Negru, waar Cataldo uiteindelijk De Gendt zou verslaan. Op de top is er een prachtig uitzicht over de omgeving, de renners zien heel wat lager de weg liggen waar ze straks overheen gaan rijden. Een afdaling van 11 kilometer richting San Martín de Teverga begint direct na het passeren van de top. Ook de andere kant van de San Lorenzo is behoorlijk lastig, het gaat vijf kilometer enorm steil naar beneden aan meer dan 10%. De weg naar beneden is behoorlijk bochtig, het is dus automatisch een technische en lastige afdaling. Meteen in het begin komen de coureurs een aantal haarspeldbochten tegen, later zullen het meer korte en snelle bochtjes zijn. Het wegdek maakt de afdaling nog wat lastiger, er staan in ieder geval een paar bordjes langs de kant van de weg die waarschuwen voor gaten in de weg. Op het oog lijkt dat mee te vallen, maar zo'n bord zal er niet zomaar staan. Na het lastige eerste deel van de afdaling komen we een klein stukje in stijgende lijn tegen, waarna het nog eens vier kilometer aan ongeveer 6% naar beneden gaat. Het wordt een stuk minder lastig, de bochten nemen in hoeveelheid af. De laatste twee kilometer voor we San Martín bereiken wordt het zelfs nog wat makkelijker, het wordt bijna vlak. Op de achtergrond zien we ondertussen allerlei fraaie bergtoppen verschijnen, het is een prettige omgeving om te vertoeven. In San Martín slaan we bij een rotonde linksaf, daarna rijden we rechtdoor het plaatsje uit. Buiten het dorp gaat het nog tien kilometer verder in licht dalende lijn, richting de bevoorrading. In tien kilometer tijd komen we 200 meter lager uit, maar dat gevoel bekruipt je niet als je hier fietst. Dat het tussendoor ook nog een keer een halve kilometer omhoog gaat valt evenmin op. Het valt vooral op dat we hier door een werkelijk prachtige omgeving rijden. We fietsen dwars door de kloof die de rivier Teverga in de loop der jaren heeft uitgesleten. Een aantal keer fietsen we precies tussen de rotswanden door, een schitterend zicht. Langs de brede weg zien we een smaller weggetje liggen, de Senda del Osa. Het berenpad, als ik dat zo vrij mag vertalen. Een populair fiets- en wandelpad, nog dichter langs de langs de randen van de kloof. Veel tunneltjes onderweg, en de kans om een echte beer te tegen te komen. De naam is niet zomaar gekozen, er schijnen hier echt beren te zijn. Al is er laatst een overleden, RIP beer. Ook mensen sterven hier naar het schijnt met enige regelmaat, niet het meest veilige pad van allemaal. Enfin, na 81 kilometer koers slaan de renners rechtsaf en verlaten ze de kloof van de Teverga. De komende kilometers rijden ze verder langs de Trubia.



We gaan op weg naar de volgende klim van de dag, de overbekende Alto de la Cobertoria. De weg door de vallei is elf kilometer lang en kent een glooiend karakter. In de komende elf kilometer gaan we ongeveer 250 meter hoger uitkomen, het loopt vooral vaak wat zeurend vals plat omhoog. Een vervelende weg, waar maar geen einde aan lijkt te komen. Een ideale weg voor wat snode plannetjes, maar daar lijken bepaalde ploegen niet sterk genoeg voor te zijn. Wel een mooie weg, de natuur blijft hier van een ongekende pracht. Uiteindelijk komen de renners, na onderweg nog door een tunneltje gereden te hebben, na 92 kilometer uit in Santa Marina. In dit dorpje slaan we linksaf en dan zijn we vertrokken, de Alto de la Cobertoria begint. Deze klim, vaste prik in de Vuelta, is van deze kant 8,1 kilometer lang. In deze kilometers gaat het aan 8,6% gemiddeld omhoog, een gemiddelde dat wat omlaag wordt gehaald door de eerste kilometer. In het begin gaat het slechts aan 6,6% omhoog, de klim gaat op een minder brutale manier van start dan de San Lorenzo. In de volgende kilometers wordt het wel steeds lastiger, Drie kilometer aan ongeveer 8%, met daarin ook een aantal stroken boven de 10%. Toch wordt het na vier kilometer klimmen pas echt lastig, want in de laatste kilometers naar de top gaat het aan 9% of meer omhoog. Er is zelfs nog een kilometer aan 10%, met uitschieters richting 14%. Een uiterst zware klim, waarvan de top na 100 kilometer wordt bereikt. De Alto de la Cobertoria is een klim van de eerste categorie die bijna jaarlijks in het parcours wordt opgenomen. Er was zelfs ooit een finish boven op de berg, dat was tijdens de Vuelta van 2006. De man die recentelijk wereldkampioen Ironman in de leeftijdscategorie 45-49 werd wist toen te winnen, ik heb het natuurlijk over Alexandre Vinokourov. Het meest recent zagen we de Cobertoria in de Vuelta van 2017, onderweg naar de Angliru. Dat was de rit waar Alberto Contador op een heroïsche manier zou winnen. In de jaren daarvoor zagen we de Cobertoria vooral van de andere kant beklommen worden, maar dit is dezelfde kant als in 2017.




De afdaling van de Cobertoria is tien kilometer lang en behoorlijk steil. Deze kant van de Cobertoria is zo mogelijk nog lastiger dan de andere kant, maar het voordeel is dat de weg altijd breed blijft. Niet ver na de top passeren we overigens de weg die ons ook zou kunnen brengen naar de Alto de Gamoniteiro. Daar kom ik altijd op terug en ook nu weer. Het schijnt nogal ingewikkeld te zijn om daar een aankomst te organiseren, maar als ik zie op wat voor plaatsen ze de afgelopen dagen allemaal zijn aangekomen zou het daar toch ook eens een keer moeten lukken. Ik zal niet rusten voor de Gamoniteiro een keer in het parcours opgenomen wordt. Enfin, we rijden verder naar beneden, richting Pola de Lena. De afdaling van de Cobertoria is steil en bochtig, maar dankzij de brede weg is dit in het verleden altijd een afdaling zonder heel veel gevaar gebleken. Het gaat een aantal kilometer aan 11% naar beneden, maar er zijn weinig écht lastige bochten en het gaat ook een aantal keer lang rechtdoor. Daarom moet iedereen tien kilometer later veilig kunnen aankomen in Pola de Lena, de stad die ik altijd bestempel als het hart van Asturië. Vanuit Pola de Lena kun je aan veel beklimmingen beginnen, daarom komt de Vuelta hier ook ieder jaar langs. Niet alleen de Vuelta, ook de Vuelta a Asturias komt hier bijna altijd wel een keer aan. De laatste jaren leverde dat minder leuke winnaars op, zoals Weimar Roldan en Julian Quintero, maar in het verleden zagen we hier absolute eindbazen als Amets Txurruka en Igor Antón de handjes in de lucht steken. Pola de Lena is dus een topstad, waar aan het eind van de afdaling een linke bocht naar rechts volgt. Na deze bochten gaat het twee keer naar rechts en dan rijden we door de vallei naar het zuiden. Het is nog zes kilometer fietsen tot aan de tussensprint en in deze zes kilometer gaat het steeds een beetje vals plat omhoog. Tussendoor komen de renners een paar rotondes tegen, verder loopt de brede weg vooral rechtdoor. We volgen een tijd de snelweg en rijden door wat kleine dorpjes, waar er vrij veel opvallend gekleurde huizen staan. Ook in Campomanes hadden ze verf op overschot. De renners slaan linksaf en rijden over een wat smallere brug, waarna ze zich in dit plaatsje bevinden. Hier ligt na 116 kilometer de tussensprint van de dag, op 28 kilometer van de finish.



Na de tussensprint slaan de renners rechtsaf en rijden ze rechtdoor Campomanes uit. Over een slechte weg fietsen we verder naar het zuiden, richting de Alto de la Cubilla. Officieel begint de slotklim volgens de organisatie pas op 18 kilometer van het eind, maar je zou net zo goed kunnen beweren dat de klim direct buiten Campomanes begint. In dat geval spreken we over 28 kilometer klimmen aan 4,6% gemiddeld. Een eindeloze klim, zeker voor Spaanse begrippen. Buiten het dorp gaat het een aantal kilometer vals plat omhoog, funest voor het gemiddelde. Daarom laat de organisatie de klim liever wat later beginnen, dat komt het gemiddelde ten goede. Na een kilometer aan 2,5% gaat het vervolgens drie kilometer aan 1,5% omhoog, dat maakt niet direct veel indruk. We rijden over een bochtige weg die wel vrij breed is, met asfalt dat op de meeste punten te wensen overlaat. De tocht naar de top van La Cubilla brengt ons ook langs allerlei dorpjes, zoals Sotiello en Espinedo. In en rond Espinedo loopt de klim drie kilometer aan 2% omhoog, het echte werk laat nog even op zich wachten. Buiten Espinedo fietsen de coureurs door een vrij donker bos, waar het nog wat bochtiger wordt. Iets steiler ook, er volgt zowaar een kilometer aan 6%. Het steilere werk is slechts een klein voorproefje, we dalen in de volgende kilometer vooral af. Een kilometer in dalende lijn, met een paar scherpe bochtjes onderweg. Vervolgens rijden we over een klein riviertje, passeren we een van de vele silo's die deze regio rijk is en gaat het weer omhoog. Aan 3% gemiddeld slechts, ook deze kilometer valt nog mee. We hebben nu tien kilometer afgewerkt en voorlopig valt La Cubilla erg mee. Toch gaat daar heel snel verandering in komen. We slaan rechtsaf, rijden over een smal bruggetje en slaan daaran weer linksaf, waarna we over een iets smallere weg verder gaan rijden. Deze weg begint eindelijk serieus omhoog te lopen, de Alto de la Cubilla kan nu echt beginnen.




Beginnen doen we met twee kilometer aan 6%, in de buurt van het dorpje Telledo. Voorbij dit dorpje gaat de bochtige weg zelfs een kilometer aan 8% omhoog, met stroken tot 10%. Bijzonder ruw asfalt, dat maakt de klim nog wat lastiger. In de volgende kilometer gaat het aan 5,5% omhoog, waarna er een wat makkelijkere kilometer volgt aan 3,5%. De Alto de la Cubilla is onregelmatig, die conclusie kan nu al getrokken worden. Al stabiliseert de klim de komende drie kilometer wel een beetje, na een kilometer aan 5% volgen er twee aan ongeveer 6%. We bevinden ons inmiddels op het punt waar het grootste geheim van La Cubilla zich langzaam aan het ontluiken is: het uitzicht. De eeuwigdurende klim voert door een een prachtig natuurgebied, waar enkele bofkonten mogen wonen. De mensen in Rospaso bijvoorbeeld, wat een mazzelaars. Iedere dag ontwaken met zo'n uitzicht, je zou voor minder. De weg kronkelt ondertussen vrolijk verder, in de buurt van Tuiza de Abajo bereiken we een steiler stuk van de klim. Op ongeveer tien kilometer van de streep is dat, we gaan nu een kilometer aan 8% omhoog. Het terrein begint ondertussen steeds ruiger te worden, we passeren de nodige rotswanden en in de verte zien we een aantal kale bergtoppen liggen. Voorbij Tuiza de Abajo slaan we een keer scherp rechtsaf, het loopt daarna nog een tijdje verder vrij steil omhoog aan 7%. Terwijl er twee kilometer aan 7% wordt geklommen verdwijnt de vegetatie een beetje. De renners kunnen nu naar links kijken, daar zien ze ergens beneden de weg liggen waar ze net nog reden. Een buitengewoon idyllisch beeld, vooral door al het natuurgeweld dat hier om je aandacht vraagt. Je komt ogen tekort, gelukkig is er dan nog altijd de weg om je op te focussen. Een makkelijke kilometer is een aantocht, het gaat tijdelijk slechts aan 4% omhoog. Daarna gaat het weer vrij steil omhoog aan 7%, aan het eind van die kilometer bevinden we ons op vijf kilometer van het eind.




De eerste van die vijf laatste kilometers is een makkelijke, het gaat opnieuw slechts aan een procent of vier omhoog. De klim lijkt alleen maar mooier te worden als het vervolgens weer aan 7% omhoog gaat, tot op drie kilometer van het eind. Het lastigste werk is nu eigenlijk wel aan de rug, zo steil wordt het tot aan de top niet meer. Na een kilometer aan 6,3% gaat het in de voorlaatste kilometer aan 5,9% omhoog. Als we daarna de vod passeren gaat het tot de top weer omhoog aan 6,3%. Daarna bereiken we na 144 kilometer koers en 28 kilometer klimmen de top van de klim, op de grens tussen Asturië en Castilië en Leon. De onmeunig lange klim wordt richting het eind nog behoorlijk bochtig, terwijl het landschap steeds kaler wordt. Op de top blijft er qua vegetatie niet veel over, maar het uitzicht is daardoor des te mooier. De Puerto de la Cubilla, een berg om van te houden. Net als de Gamoniteiro stond deze beklimming al een paar jaar op mijn verlanglijstje. Vooral vanwege de lengte, om eerlijk te zijn. Spanje heeft een schrijnend gebrek aan lange beklimmingen, terwijl je dit soort beklimmingen ook juist nodig hebt in een grote ronde. Iedere keer een klim van vier kilometer aan 10% wordt ook niemand meer wijzer van na een tijd, ter variatie heb je dit soort werk nodig. Daarom wilde ik graag dat ze naar La Cubilla gingen, vooral omdat ze ieder jaar toch naar deze omgeving trekken. Dat de Cubilla bovendien een hoop natuurpracht te bieden heeft is een bijzonder mooie bijkomstigheid. De Alto de La Cubilla ligt in het natuurpark Las Ubiñas-La Mesa, een van de biosfeerreservaten in Asturië. Gelegen in de Huerna-vallei wordt de klim omgeven door majestueuze bergen zoals La Tesa, La Mesa en La Almagrera, die tijdens een groot deel van de beklimming aan de linkerkant liggen. Aan de rechterkant komen we dan weer een paar andere bergen tegen, zoals El Fariñentu, Los Fontanes en de witte koningin, Peña Ubiña, die met zijn 2.417 meter een van de hoogste bergen in het Cantabrische gebergte is. Voor fietstoeristen is deze misschien wel mooiste klim van Asturië al jaren een populaire bestemming, voor koersen bleek dat een ander verhaal te zijn. De Vuelta was hier nog nooit, maar ook de Vuelta a Asturias is hier nog niet geweest. Alleen wat amateurwedstrijdjes zijn ooit geëindigd op La Cubilla. Nu is het een keer tijd voor het echte werk, op deze berg om van te houden.




De Puerto de la Cubilla wordt vergeleken met beroemde Alpencols zoals de Galibier. Vooral het bovenste deel van de klim heeft daar wel wat van weg, al ligt de vergelijking voor het grootste deel in de lengte van de klim. Ook Pedro Delgado spreekt van een klim die doet denken aan de Alpen. Ja, we hebben weer een nieuwe Periocpuerto. Perico heeft dit keer gezelschap gekregen van Alicia Gonzalez, wielrenster van Movistar Team. Ze is afkomstig uit Asturië en kent deze omgeving dus een beetje. Haar vriend mocht ook mee, een of andere Jonathan Lastra ofzo? Van Caja Rural? Nooit van gehoord. Perico lijkt ook te denken dat ie Lastras heet, Michel Wuyts vindt dit leuk. Het filmpje maakt duidelijk wat we al weten, dat dit een mooie klim is. Verder valt vooral op dat hier normaal veel koeien rondlopen, die niet zomaar aan de kant gaan voor fietsers en motorrijders. Dani Navarro is hier trouwens de boel ook komen verkennen, voor wat het waard is.



De rit begint in Pravia, voor de mensen die dat ondertussen alweer vergeten zijn. In Pravia schijnt het een beetje een sombere dag te worden, al blijft het 's middags wel droog. Veel warmer dan 19 graden wordt het niet, terwijl de wind overdag grotendeels afwezig is. In Pola de Lena, in de buurt van de slotklim, zal het ongeveer hetzelfde verhaal zijn. Veel bewolking, weinig regen. Een graad of 18 in de middag en een klein beetje wind vanuit het noorden. In de nieuwe aflevering van Pericopuerto zien we dat het weer zomaar ineens om kan slaan op La Cubella. Onderaan was het nog prachtig weer, richting de top begon het flink te regenen. Zoiets kan nu ook gebeuren, er zal immers genoeg bewolking zijn. Toch wordt er pas in de avond regen verwacht, normaliter blijft het droog. Boven op de top zal het 13 graden zijn, terwijl er wat meer wind zal staan. Best wat wind vanuit het noorden, dit houdt in de dat de renners de wind in de laatste kilometers redelijk in de rug zullen hebben. Al is het veel draaien en keren, dus dan staat ie soms ook tegen. De laatste rit voor de tweede rustdag begint om 13:28, het is immers maar een korte rit. De rit wordt weer integraal uitgezonden, ja! Eurosport 1 is er meteen om 13:25 bij, Sporza sluit aan na het onvermijdelijke journaal. Dat wordt dus rond 13:40. De aankomst wordt weer verwacht tussen 17:22 en 17:50, voor wat het waard is.



Volgens Karsten Kroon is wielrennen een moeilijk te voorspellen sport, en wie ben ik om het met hem oneens te zijn? Het blijft natuurlijk een merkwaardige sport, dat wielrennen. Dus heb ik geen zin in deze voorspelling, dit wordt weer een lastig verhaal. In principe zeg je: laatste dag voor de rustdag, enorm lange aankomst bergop, klassementsrenners. Maarja, principes. Welke ploeg gaat controleren? Gaan Astana en Movistar nog wat ondernemen? Het lijkt allemaal niet veel zin te hebben, Roglic is te sterk. Quintana en Lopez zijn dan weer niet sterk genoeg. Goed, dit is wel een andere klim natuurlijk. Een veel langere klim met wat lagere percentages, een heel ander verhaal. Zou kunnen dat Astana en Movistar willen zien wat Roglic waard is op zo'n langere klim. De Cubilla wordt wel eens vergeleken met de Galibier en in de Tour van 2017 won Roglic een rit met onderweg de Galibier. Ik denk dus niet dat deze klim hem minder goed ligt, maar als je Valverde heet moet je natuurlijk iedere gelegenheid aangrijpen. Als Astana en Movistar geen snode plannen hebben gaat Tony Martin vandaag weer de hele dag op kop rijden en dan wint een kopgroep. Het cynisme en de berusting nemen langzaam de overhand, we gaan weer voor wat vluchters.
1. Nieve. Nu wel dan, pannenlap.
2. Gebreigzabhier. Of jij dan, lelijke windturbine.
3. Higuita. Gaan we nog wat doen René? Ouwe droogtrommel.
4. Fuglsang. Gisteren mocht Ion, nu is het de beurt aan deze boterletter.
5. Poels. Deze koeienvlaai mag ook wel eens wat laten zien.

quote:

Op maandag 9 september 2019 13:24 schreef Frozen-assassin het volgende:

twitter:

JetseBol twitterde op maandag 09-09-2019 om 10:44:38 Vandaag een slotklim op van ruim 20km en dan met de auto terug naar beneden naar de start vd klim waar de bussen staan geparkeerd. Is het puur in logistiek opzicht niet handiger om bij de bus te finishen? Ik vraag dit voor een vriend @:lavuelta reageer retweet

Wat een ludieke tweet weer van Bolle Jetsers. Die jongen heeft talent, zou ie iets mee moeten doen.

Kan ie gelijk stoppen met fietsen.

We zijn live!