WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 13: Bilbao - Los Machucos. Monumento Vaca Pasiega, 166,4 km
De tweede dag in het mooiste wielerland op aarde begon met een zelden vertoond spektakel. Twee uur lang deden zo ongeveer alle renners in het peloton een poging om weg te rijden, maar niemand slaagde daar in. Normaal gesproken ligt de koers al in een plooi als de uitzending begint, maar nu zagen we twee uur nadat de koers was begonnen op de eerste livebeelden nog steeds de ene demarrage na de andere. Een kilometer of 100 afgewerkt en nog geen vlucht, dat heb ik niet vaak gezien. Uiteindelijk reed er een grote groep weg in de afdaling richting Dima, daar waar het volgens Fernando Barcelo ook kon gebeuren. Hij kent dat gebied goed omdat hij er vaak traint, en hij bleek gelijk te hebben. Hij zat mee, net als 18 anderen. Met z'n allen reden ze naar de eerste Baskische muurtjes, terwijl de voorsprong snel opliep. Na zo'n enorm lange fase zonder enige pauze tussendoor vonden ze het in het peloton tijd om eens rustig te gaan plassen. Voor ze het wisten hadden de koplopers vijf minuten voorsprong, terwijl ze begonnen aan de klim naar Urruztimendi. Vooraan bleef het nog vrij rustig op deze klim, maar in het peloton zagen we een ontketende Gesink op kop sleuren. Hij bracht de voorsprong snel naar beneden, desondanks zou het peloton nooit meer in de buurt komen van de ritzege. Nee, de winst zou toch naar een van de jongens vooraan gaan. In aanloop naar de Vivero zagen we meerdere renners in de aanval gaan, Grosssssssschartner bleek van deze jongens het sterkste te zijn. Dat dachten we althans, tot we richting de top van de klim ineens Tsgabu Grmay zagen aansluiten. Met z'n tweeën reden ze voor de eerste keer naar Bilbao, terwijl er in de achtervolgende groep langzaam een samenwerking ontstond. Gilbert was mee, en hij had als knecht Tim Declercq bij. Valerio Conti was ook mee, hij had dan weer Marco Marcato tot zijn beschikking. De knechten reden hard op kop en dus werd het gat van 40 seconden met de twee koplopers langzaam maar zeker dichtgereden.
In de straten van Bilbao, waar het volk rijen dik stond, kwamen de koplopers echt in het zicht van de achtervolgers. Het verschil was nog amper 10 seconden en dat bleef zo terwijl we richting de enorm steile muur van Arraiz reden. Tijdens de eerste meters van deze klim werden Grmay en Großschartner ingerekend, waarna de rest een beetje naar elkaar keek. Even later besloot Gilbert dan maar te versnellen. Voor hij het wist zaten er nog maar twee renners in z'n wiel, twee jonge renners die werden aangemoedigd door de fanatieke fans. Alex Aranburu was weer van de partij, maar hij haakte vrij snel weer af. Fernando Barcelo bleef langer in het wiel van Gilbert hangen, maar moest er uiteindelijk ook af. Gilbert reed snel 20 seconden voorsprong bij elkaar en leek op weg naar de ritzege. Daarachter zagen we dat Aranburu zijn tweede adem vond en weer naar Barcelo reed. Gilbert dook de afdaling in en het lag niet echt voor de hand dat hij nog in de problemen zou komen. Toch was dat wel een beetje zo, want het duo Aranburu en Barcelo naderde snel. Van 20 seconden ging het naar 15, naar 10 en toen werd het zelfs nog een klein beetje spannend. Helaas was de rit net wat te kort, de twee kwamen niet meer bij Gilbert. De Belg is de opvolger van een andere Belg, Jens Keukeleire. Het is zijn zesde overwinning in de Vuelta, vertelde Michel Wuyts een keer of 10. Achter hem won Aranburu een paar seconden later het sprintje van Barcelo. Een Bask op de tweede plaats in Bilbao, toch net niet helemaal perfect. Zeker niet omdat het opnieuw een tweede plaats is voor Aranburu, die arme jongen gun je ondertussen meer. Barcelo, een geadopteerde Bask, werd derde. In principe een prima resultaat voor Euskadi-Murias, maar je hoopt altijd op meer. Desondanks is Barcelo zelf heel tevreden, hij heeft het omschreven als een van zijn mooiste dagen op de fiets. Op zo'n steile klim aangemoedigd door al dat volk in de achtervolging gaan op Gilbert, het zorgde voor kippenvel. Zit ook wel weer wat in.
In het peloton gebeurde verder niet veel. Gesink reed lang op kop en zorgde ervoor dat de voorsprong van de koplopers beperkt bleef. Op de steile klim in de finale zagen we Bennett een tijd op kop rijden, nadat hij moest afhaken probeerde Lopez een keer in de aanval te gaan maar die poging werd snel geneutraliseerd. Daarna reden ze gezellig met een klein groepje naar de finish, zonder elkaar het vuur aan de schenen te leggen. Onder aanvoering van Soler kwam deze groep over de streep, terwijl we zagen dat Roglic en Pogacar alle tijd van de wereld hadden om elkaar een boks te geven en allerlei grappen te vertellen. Voor het klassement een dag om snel te vergeten, verder was het natuurlijk weer een prachtige rit in een fantastisch decor. De fans waren weer op de afspraak, daarom wil de heer Guillén het liefst ieder jaar naar het Baskenland. Gelijk heeft ie, maar het blijft een lul. Het Baskenland gaan we tijdens de volgende rit verlaten. We gaan op weg naar Cantabrië, alwaar we aankomen op een krankzinnig zware klim. Eentje die we nog kennen uit 2017, toen won daar iemand die niet won.
Een dag na de aankomst in Bilbao bevinden we ons nog steeds in deze fantastische stad. De renners verzamelen zich op de parkeerplaats voor San Mamés, het stadion van Athletic Club de Bilbao. Dit is het nieuwe San Mamés, dat in 2013 geopend werd. Bij de openening van het stadion ontbrak er nog een tribune, omdat het nieuwe stadion voor een deel is gebouwd op dezelfde plek als het oude stadion. Pas na de sloop van het oude San Mamés, de magische kathedraal, kon het stadion afgemaakt worden. Het is een bijzonder stadion geworden, zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Er is plaats voor 53.332 mensen in deze nieuwe kathedraal, waar de Baskische fans kunnen genieten van spelers als Iñaki Williams, Iker Muniain en de altijd sympathieke Raul Garcia. Moderne stadions zijn over het algemeen spuuglelijk, maar San Mamés is een uitzondering. Van binnen ziet het er perfect uit, maar de Baskische ontwerpers hebben vooral van de buitenkant iets bijzonders weten te maken. Een opvallende constructie, die vooral 's nachts een blikvanger is. De buitenkant kan namelijk van kleur veranderen, iets wat het geval is als Athletic 's avonds moet spelen. Het nieuwe stadion heeft net niet de intensiteit van het oude San Mamés, maar men is behoorlijk dicht in de buurt gekomen. Athletic Club is overigens een van de meest bijzondere clubs van Spanje, voor de mensen die onder een steen leven. Buiten het feit dat de club nog nooit is gedegradeerd uit de Primera Division valt Athletic vooral op vanwege het gevoerde beleid. Alleen Basken of spelers opgeleid of opgegroeid in het Baskenland zijn welkom. Dat men ondanks deze zelf opgelegde beperking nog nooit is gedegradeerd zegt veel over de club, met een eigen identiteit en een goede jeugdopleiding kom je een eind. Omdat ze amper spelers kunnen kopen wegens een gebrek aan beschikbare Basken is het ook een van de meest gezonde clubs van Spanje. Een tijdje terug was het met Celta de Vigo en Eibar de enige club zonder schulden, een prestatie van jewelste in de bananenrepubliek die wij Spanje plegen te noemen. In 2020 zal San Mamés een van de 12 stadions zijn waar het Europees kampioenschap voetbal 2020 wordt gehouden. Het klootjesvolk mag dan ook kennis maken met het mooiste stadion van Spanje en omstreken, waar dan helaas wel wat minder Basken op het veld zullen staan. Geen fenomenale goals van Aritz Aduriz, geen supersonische sprints van Iñaki Williams. Tijdens de neutralisatie rijden de renners het stadion binnen. Daarna rijden ze een rondje langs het veld, dat lijkt me vooral voor de jongens uit Bizkaia een speciaal moment. Veel van die wielrenners zijn ook voetbalfans, zoals Igor Antón. Hij kreeg na zijn afscheid van de wielersport een paar maanden later een eerbetoon in San Mamés. Als wielrenner mocht hij het veld op, alwaar hij een staande ovatie kreeg van 50.000 Basken. Prachtige beelden, vond ik zelf. Ze hadden een goede wedstrijd uitgekozen om hem te eren, de derby tegen het fantastische Eibar stond namelijk op het programma.
Athletic vond dat ze hem wel moesten eren, omdat hij degene was die in 2011 wist te winnen in Bilbao. Na 33 jaar zonder Vuelta was de koers weer terug in het Baskenland, een gebeurtenis die toch een diepe indruk heeft achtergelaten. Het tekent ook de relatie tussen de voetbalclub en de koers. In totaal is de Vuelta al een keer of 74 in Bilbao geweest, vooral in een ver verleden. In de vroegste geschiedenis van de Vuelta blijkt Athletic Club ook een eigen wielerploeg te hebben gehad, dat wist ik dan weer niet. Bovendien blijkt de voetbalclub een van de drijvende krachten te zijn geweest achter het ontstaan van de Itzulia. Staat op de officiële site van de Vuelta, dus dan zal het wel zo zijn. In het verleden is er twee keer een rit aangekomen bij het oude San Mamés. In 1960 wist Franz de Mulder te winnen in de buurt van het stadion, twee jaar later deed Rudi Altig dat dunnetjes over. Er is dus onmiskenbaar een link tussen de club en de edele wielersport, na vandaag voegen we daar een nieuw hoofdstuk aan toe. We rijden dus een rondje door het stadion, waar normaal vlak voor de wedstrijd altijd het beste clublied ooit klinkt. Als ik het goed heb begrepen mogen de fans speciaal voor deze gelegenheid het stadion in, dat is wel lachen natuurlijk. Verder hoef ik denk ik niet veel meer te vertellen over Bilbao, de meeste hoogtepunten van de stad hebben we gisteren al gezien. De commentatoren hebben ons ook al het nodige verteld. Dat de stad sinds de opening van het Guggenheim een flinke opleving heeft meegemaakt, etc. Daarom geef ik jullie alleen nog maar even een paar data mee, zodat je misschien een extra reden vindt om snel naar Bilbao te gaan. Op 14 september vindt er een evenement van Red Bull plaats dicht bij het Guggenheim. Red Bull Cliff Diving! Ziet er op de beelden spectaculair uit, zeker met het museum op de achtergrond. In oktober is het dan weer de triatlon en de nachtmarathon. Wist niet dat zoiets ook een ding was, maar op 19 oktober kan je 's nachts een eind gaan lopen om zo van alle gebouwen en straatjes te genieten vanuit een ander perspectief. De triatlon is dan weer op 5 oktober. Op 15 december wordt dan weer Athletic-Eibar gespeeld, de belangrijkste wedstrijd van het jaar.
Na een rondje door San Mamés gereden te hebben verlaten de renners dit prachtige stadion. We rijden daarna nog een rondje langs de buitenkant van het stadion, ook zeker de moeite waard. De renners rijden langs de straatjes met de vele barretjes waar je zeker naartoe moet als je een keer een wedstrijd van Athletic bezoekt. Vervolgens fietsen we nog een tijd voor de straten van Bilbao, het zal een lange neutralisatie zijn. Genoeg tijd om te genieten van deze prachtige stad, je zou voor minder. Buiten Bilbao gaat de rit pas echt beginnen. Over een brede weg rijden de renners naar het zuiden, de eerste tien kilometer zal het terrein licht glooiend zijn. Onderweg naar Sodupe komen de coureurs op wat rotondes na weinig tegen, men heeft een makkelijke weg door de vallei gevonden. We komen door wat schattige dorpjes, zoals Alonsotegi en Zaramillo. Buiten Zaramillo gaat het langs het spoor twee keer kort achter elkaar een halve kilometer omhoog, aan iets van 6%. Het eerste serieuze klimwerk van de dag, vooral interessant voor de jongens die in de vlucht van de dag willen zitten. Na deze korte klimmetje gaat het kort naar beneden, waarna we na een bocht naar rechts in Sodupe uitkomen. Vanuit dit dorpje fietsen we vijf kilometer verder richting Gueñes, over een weg die glooiend blijft. Tussendoor gaat het weer een keer of drie kort omhoog, de Baskische achtbaan doet z'n ding. Toch is het hier redelijk makkelijk fietsen aangezien het vooral rechtdoor gaat, alleen in de buurt van Gueñes komen de coureurs een keer een rotonde tegen. Buiten Gueñes, waar we na 15 kilometer passeren, slaan de renners rechtsaf richting Aranguren en Zalla. De weg naar deze dorpjes loopt een kilometer of twee wat vals plat omhoog, terwijl de renners over een wat bochtigere weg door een groot industrieel gebied fietsen. Na twee bochten naar rechts in Aranguren rijden we direct Mimetiz binnen, in de gemeente Zalla. De passage in dit dorpje is wat smaller en de renners komen zelfs kort wat steentjes tegen, buiten het dorp gaat het dan weer vooral rechtdoor richting het westen.
Het is nog een kilometer of twee zo goed als vlak, maar daarna begint er een klim van vijf kilometer. Gemiddeld gezien gaat het aan 4% omhoog, een goed opwarmertje met het oog op de rest van de dag. Voorbij de klim is het een kilometer of twee behoorlijk vlak, terwijl de renners een keer over het spoor moeten rijden. Na het spoor volgt er een bocht naar links en dan volgt er een korte afdaling richting Traslaviña. Richting dit dorpje komen we een paar stevige bochten tegen, maar al snel wordt het weer vlak en ook wat rechter. Eenmaal in Traslaviña loopt de weg weer wat vals plat omhoog, het volgende korte klimmetje van de dag begint. Al is klimmetje een overstatement, het gaat de komende drie kilometer slechts vals plat omhoog. Over een bochtige weg rijden we naar de Cantabrische enclave in het Baskenland, een klein stukje Cantabrië waar we de eerste gecategoriseerde klim van de dag gaan tegenkomen. Voor het zover is rijden we na het stuk vals plat omhoog ook nog een kleine drie kilometer vals plat naar beneden over de bochtige weg. Uiteindelijk komen we uit in Valle de Villaverde, de Cantabrische enclave. Een gebied waar in het verleden nogal wat om te doen was, de Baskische nationalisten wilden dit stukje Cantabrië graag inlijven bij het Baskenland. Cantabrië is nooit op die eisen ingegaan, wat ertoe heeft geleid dat de zaak zelfs naar de rechter is gegaan. Die vond dat dit stukje historisch gezien bij Cantabrië hoorde en dus bestaat de Cantabrische enclave nog altijd. De laatste jaren zijn de spanningen wat gaan liggen, maar het blijft een vreemde situatie. De inwoners van Valle de Villaverde lopen tegen allerlei praktische problemen aan, het schijnt bijvoorbeeld vrij ingewikkeld te zijn om in een andere autonome regio naar school te gaan of in een andere regio gezondheidszorg te ontvangen. De lokale problemen hier hadden dus over het algemeen best een probleem, maar tegenwoordig werken de lokale autoriteiten goed samen en leeft men in goede harmonie samen. Enfin, eenmaal in Cantabrië gaat de weg vrij snel omhoog, we beginnen aan de Alto de la Escrita. Deze beklimming van de derde categorie is zes kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Een klim over een mooie en brede weg, dwars door een bos. Na heel wat bochten komen we na 39 kilometer boven op de klim, we verlaten nu de Cantabrische enclave weer en bevinden ons opnieuw in het Baskenland.
De afdaling van La Escrita is 6,5 kilometer lang. Van de andere kant is het een vrij vergelijkbare klim, het zal dus niet heel steil naar beneden gaan. Wel een behoorlijk bochtige afdaling, een paar van die bochten zijn nog vrij scherp ook. Desondanks zou dit een makkelijke afdaling moeten zijn, iedereen kan een paar kilometer later veilig El Callejo bereiken. Hier wordt het vlak, dat zal de komende twee kilometer zo blijven. Van El Callejo rijden de renners rechtdoor naar Karrantza, waar er linksaf geslagen wordt. Even later volgt er een nieuwe bocht naar links en daarna rijden we rechtdoor richting het fraaie dorpje Concha, waar de volgende klim van de dag gaat beginnen. Onderweg naar Concha loopt het al een beetje omhoog, maar even later begint de klim pas echt als we in het centrum van Concha rechtsaf zijn geslagen. De Alto de Ubal staat op het programma, een klim van acht kilometer aan 6% gemiddeld. Al is dat het verhaal van de organisatie, de meeste andere mensen laten de klim wat later beginnen en komen derhalve aan een kilometer of zeven aan 6,7%. Dat valt te verklaren, want na het eerste oplopende stuk richting Kontxa gaat het nog even kort naar beneden. Dat snoeien we weg en dan komen we aan een eerste kilometer aan 7%. Bij het buitenrijden van het dorp slaan de renners nog een keer rechtsaf en dan loopt de weg dus meteen vrij pittig omhoog. Even later wordt het wat makkelijker, het gaat in de drie kilometer daarna slechts aan 6% omhoog. Vervolgens gaat de brede weg dwars door een agrarische omgeving opnieuw aan 7% omhoog, zelfs een tijd aan 7,5%. In de laatste meters voor de top wordt de Ubal weer wat makkelijker, het gaat nog maar omhoog aan 5%. Na een kleine 57 kilometer komen we boven op deze klim van de derde categorie, had er toch ook wel een van de tweede categorie kunnen zijn. We bevinden ons nog steeds in het Baskenland, maar je kan merken dat we hier toch vrij ver van de bewoonde wereld zijn. De paar boerderijen op de flanken van de berg zien er allemaal vrij armoedig uit, dit zal niet het meest welvarende deel van de regio zijn. Logisch, je wil natuurlijk ook niet bijna in Cantabrië wonen. Voorbij de klim, die in het verleden wel eens is opgenomen in het parcours van de Ronde van het Baskenland, gaat het vijf kilometer naar beneden. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, het gaat geregeld aan meer dan 8% naar beneden. Doordat de weg ook vrij bochtig is wordt het een vrij technische afdaling, die de renners via Sangrices naar Lanestosa brengt.
Aan het eind van deze niet al te lange maar toch heftige uitdaling komen we uit in Lanestosa, best een leuk dorpje. Bij het binnenrijden van Lanestosa slaan de renners rechtsaf, waarna ze twee kilometer rechtdoor rijden over een vlakke weg. We staan op het punt om Baskenland opnieuw te verlaten, nu definitief. Voor de tweede keer vandaag rijden we Cantabrië binnen, en nu blijven we daar tot aan de finish. De eerste meters in Cantabrië werken we af in dalende lijn, terwijl we langs de kant van de weg enkele opvallende rotswanden zien verschijnen. In de regio van grootheden als Oscar Freire, Manolo Saiz, Juan José Cobo en Angel Madrazo rijden we over een bochtige weg naar Salto del Oso. Net buiten dit dorpje slaan we rechtsaf, waarna we acht kilometer over een glooiende weg gaan fietsen. De renners zetten koers richting Regules, waar de voet van de volgende klim ligt. Voor ze aan deze klim beginnen pakken ze onderweg al bijna 200 hoogtemeters mee, onder meer dankzij een klimmetje van anderhalve kilometer aan 6% ergens halverwege. Na dit klimmetje gaat het ook weer een kilometer naar beneden over een bochtige weg door een bijzonder fraaie vallei. Vervolgens is het een kilometer of twee vrij vlak, maar toch nog steeds bochtig. Daarna gaat het in het laatste stuk voor Regules nog een paar keer kort omhoog, ook in het bijzonder groene Cantabrië hobbelen we wat af. Eenmaal in het kleine Regules begint de derde echte klim van de dag, de Collado de Asón. Na een paar bochten rijden we over een bruggetje, we zien dan het fraaie Hotel La Casa del Puente liggen. Na nog een bocht linksaf zal de weg een kilometer aan 3% omhoog gaan. De beklimming van 13 kilometer lang is begonnen. Gemiddeld gaat het aan 4% omhoog, het is geen enorm zware klim. Toch gaat het na de eerste kilometer wel twee kilometer aan 6% omhoog, het is niet helemaal niets. Na nog een kilometer of vier rond de 5% bereiken we in de buurt van het dorp Hazas een vlakker deel, waardoor het gemiddelde zakt. Na een vlakke kilometer gaat het twee kilometer aan 3% omhoog, waarna het in de laatste kilometers richting de top weer aan ongeveer 4% zal stijgen. Door een buitengewoon prettige omgeving kronkelen de renners zich een weg omhoog naar de top van deze beklimming van de tweede categorie. Bijna boven op de Collado de Asón wordt het landschap helemaal adembenemend mooi.
Vlak voor de top slaan we na een aantal bochten rechtsaf een smaller weggetje in. Voorbij de top gaan we ook over deze smalle weg dalen. Boven zien de renners aan hun linkerkant de vallei liggen, als ze heel goed kijken zien ze daar ook meteen een bochtige weg tegen de wand aan getekend. Daar moeten we naar beneden, het gaat dus een lastige afdaling worden. Er zal elf kilometer naar beneden gereden worden, de eerste zes daarvan over een bochtige en steile weg. In het begin komen we direct kort achter elkaar vier zware haarspeldbochten tegen, met tussen die bochten in een aantal snelle bochtjes. Vervolgens rijden we over een wat rechtere weg door de beeldschone vallei richting Arredondo. Een paar jaar geleden kon ik dan nog een ludieke opmerking maken over Julian Arredondo, maar ik vrees dat iedereen hem ondertussen vergeten is. Het bochtige stuk van de afdaling is drie kilometer lang, dat is toch wel echt het lastigste deel van de afdaling. Daarna gaat het nog wel drie kilometer aan vrij hoge percentages verder, maar de ingewikkelde bochten blijven behoorlijk achterwege. In de buurt van Asón rijden we alleen wel nog even een bos in, waar het iets onverzichtelijker is. Buiten het bos dalen de renners vijf kilometer verder richting Arredondo, het zwaarste werk is achter de rug. Bijna beneden komen de renners een brug tegen, waar de weg tijdelijk nog wat smaller wordt. Dat is het laatste puntje van mogelijk gevaar, hierna gaat het rechtdoor tot in Arredondo. In dit kleine dorpje beginnen we aan een lokale ronde, het is weer van dat. We beginnen bijna direct buiten het dorp aan een van de favoriete beklimmingen van Unipublic, de Puerto de Alisas.
Na een bocht naar links rijden we in Arredondo een paar meter omhoog, voordat het in het centrumpje wat meer naar beneden gaat. Het is niet zo'n groot dorp, dus al snel laten we de huizen achter ons. Op dat moment begint de Puerto de Alisas meteen, de klim die ik de afgelopen jaren al vaker in beeld heb zien verschijnen. In 2011 in ieder geval, net als in 2016 en 2017. In 2016 zat de klim in het begin van de rit toen we naar Bilbao gingen, in 2017 zat de klim in de finale van de rit. Die rit zou eindigen op Los Machucos, waar we nu ook gaan finishen. Toen reden we de Alisas van de andere kant op, om na de afdaling direct aan de klim te beginnen. Als we nu dus van deze kant aan de klim beginnen rijden we dus langs de weg richting Los Machucos, de mogelijkheid tot afsnijden bestaat, scheelt je toch al snel een kilometer of 50. Enfin, de Puerto de Alisas dus. Vanuit Arredondo is dat ding negen kilometer lang aan 6% gemiddeld, het is daardoor een beklimming van de tweede categorie. De brede weg begint aan 4% omhoog te lopen, maar daarna volgt er meteen een kilometer aan 7%. Na een kilometer aan 6% en eentje aan 6,5% gaat het nog eens aan 7% omhoog, we hebben dan alweer de helft van de klim gehad. De Puerto de Alisas is nooit heel beslissend geweest, het is daar simpelweg niet lastig genoeg voor. Na twee kilometer aan 6% gaat het richting de top nog maar aan 4% omhoog, we zullen nog even moeten wachten op meer spanning en sensatie. Na 106 kilometer koers komen de renners boven op deze klim, die ondertussen bij het meubilair van de Vuelta hoort. Qua omgeving is het verder wel een mooie klim, dat de weg mooi breed is zal de organisatie ook wel aanspreken. Een bochtige klim ook, al zullen dat renners vooral als het naar beneden gaat pas echt gaan merken. Na de top is het nog 60 kilometer fietsen tot de finish, de eerste tien daarvan werken we in dalende lijn af.
De afdaling van de Puerto de Alisas is dus bochtig, vooral in het begin. We komen gelijk een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, aangevuld met een aantal kortere bochten. Als we een paar bochten hebben gehad fietsen we langs een monumentje, een kunstwerk met drie fietsertjes. 'Homenaja al ciclismo', misschien dat we hier daarom zo vaak komen. Terwijl de vergezichten werkelijk schitterend zijn gaat het een kilometer of zeven tussen de zes à zeven procent naar beneden, desondanks zou ik toch niet willen spreken van een ingewikkelde afdaling. De weg is breed, het asfalt is behoorlijk goed en heel wat renners zullen vanwege het verleden parcourskennis hebben. Al gingen we hier meestal omhoog, maar toch. Na de zeven serieuze kilometers in dalende lijn gaat het nog drie kilometer op een subtielere wijze verder naar beneden, waarna we zowaar een keer een vlakke kilometer tegenkomen. We hebben de bochten inmiddels achter ons gelaten en rijden over een brede en rechte weg dwars door de vallei naar La Cavada. Twee kilometer gaat het vals plat naar beneden, maar dit mag geen naam hebben. Na de Alisas bevinden we ons in een tussenfase, het gaat nog wel even duren voor de volgende klim begint. De renners hebben 148 kilometer afgewerkt als ze La Cavada betreden, een dorpje met een oude poort en een kanon. Vroeger werden hier wapens gemaakt, tegenwoordig verwachten we dat het grove geschut van de renners komt. In La Cavada volgt er een scherpe bocht naar rechts, daarna rijden we vier kilometer min of meer rechtdoor richting Entrambasaguas, grotendeels over een vlakke weg. Buiten La Cavada gaat het een halve kilometer vals plat omhoog, maar daarna kennen we tot aan Entrambasaguas geen moeilijkheden meer.
In dit dorpje slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, ze rijden daarna zeven kilometer verder over een brede maar bochtige weg. Deze weg is ook grotendeels vlak, al begint het na een tijd wat vals plat omhoog te lopen. Door een donker bos begeven we ons richting de voet van de volgende klim van de dag, de Puerto de Fuente las Varas. Een berg met een klinkende naam, maar veel stelt het niet voor. Na het vrij lange stuk vals plat omhoog begint buiten het gehucht Hornedo deze klim van de derde categorie, terwijl we over een weg rijden die voorzien is van behoorlijk gedateerd asfalt. Voor het eerst in dagen rijden de renners langs een huis met een Spaanse vlag voor het raam, een paar bochten later loopt het voor het eerst omhoog. Al telt dit volgens de organisatie niet mee, bij Unipublic komen ze aan zes kilometer tegen 4,5% gemiddeld. In totaal is de klim eigenlijk acht kilometer lang, aan 4% gemiddeld. Dit heeft te maken met het feit dat we beginnen met een kilometer aan 5%, waarna er een korte afdaling van iets minder dan een kilometer volgt. Na deze afdaling gaat het weer omhoog aan 4,4% en hier laat de organisatie de beklimming van Fuente las Veras pas beginnen. Het stukje in dalende lijn is nog wel even hinderlijk, we slaan in een kleine nederzetting linksaf en daarna gaat het over een wat smallere weg naar beneden met een paar hinderlijke bochten onderweg. Al snel wordt het dus weer vlak en nog sneller loopt de weg weer omhoog, na de kilometer aan 4,4% gaat het zelfs twee kilometer aan 6% omhoog. Na dit steilere stuk slaan we rechtsaf en dan rijden we over een bredere weg met beter asfalt verder richting de top van de klim. In de laatste kilometers van de beklimming gaat het nog maar aan 4% gemiddeld omhoog, ook hier hoeven we eigenlijk weer geen vuurwerk te verwachten. Na 137 kilometer, op 29 kilometer van de finish, komen we boven op de Puerto de Fuente las Varas. Weer een klim in een mooie omgeving, als we boven zijn zien we met een beetje mazzel de wolken tussen de bergen liggen.
Na de top van de klim is het nog even een halve kilometer vlak, vervolgens gaat het vijf kilometer naar beneden richting Matienzo. Het gaat gemiddeld gezien aan een procent of zeven naar beneden, de andere kant van de klim is dus een stuk lastiger. Vooral ook omdat het vrij bochtig is, het zorgt ervoor dat positionering hier weer een rol van betekenis zal spelen. Langs het wolkendek zal het vier kilometer pittig naar beneden gaan, met onderweg ook een paar haarspeldbochten. De bewolking hangt hier zo laag dat het karretje van Google door een enorme mistbank leek te rijden, valt te hopen voor de renners dat zij daar minder last van gaan ondervinden. Aan het eind van de korte maar venijnige afdaling komen we dus uit in Matienzo, het zal nu twee kilometer zo goed als vlak zijn. Af en toe een strook vals plat omhoog hooguit, terwijl we toewerken naar de volgende klim van de dag. Buiten Matienzo, waar zo ongeveer alle huizen verlaten lijken te zijn, begint de voorlaatste klim van vandaag. We gaan de Puerto de la Cruz Usaño bedwingen, een beklimming van vier kilometer aan 4,7% gemiddeld. Al is dat het verhaal van de organisatie, ik heb het idee dat ie zelfs nog een stukje korter is. Volgens mij klopt 3,5 kilometer aan iets meer dan 5% beter. De klim van derde categorie is in ieder geval onregelmatig, het gaat een paar keer stevig op en af. We rijden weer over een smalle weg, waar in het dagelijks leven nogal wat stront op de weg ligt. Het is hier een behoorlijk agrarisch gebied, op wat verdwaalde koeien en een sporadische tractor na komt hier geen levende ziel, behalve nu dan. Desalniettemin is het wel mooi, we rijden weer langs een paar imponerende bergen af. Na een kilometer aan 6% is de volgende kilometer door een wat vlakker stuk tussendoor wat minder lastig. Gemiddeld gaat het aan 4% omhoog in die kilometer, waarna we richting de top wat heftiger werk voorgeschoteld krijgen. De bochtige weg duikt het bos in en gaat daar aan 6,5% omhoog. Buiten het bos zijn we boven en dan moeten de renners nog 19 kilometer fietsen tot de finish.
Een korte afdaling van drie kilometer richting Riba volgt. Weer een listige afdaling, ook nu gaan we weer langs de moeilijke kant van de beklimming naar beneden. In het begin gaat het zelfs aan 8% omlaag, terwijl de renners ook nog een lastige haarspeldbocht tegenkomen. Een paar korte bochtjes later komen we nog een haarspeldbocht tegen, vervolgens komen de renners nog twee lastige bochten tegen en daarna rijden ze via een wat smallere brug over de Asón. We zijn nu in Riba, een klein en onbeduidend dorpje waar de coureurs eerst linksaf slaan en even verderop rechtsaf. Na heel wat kilometers over een wat smallere weg te hebben gereden mogen we nu over de brede doorgaande weg terug naar Arredondo rijden. Vier kilometer volgen we de Asón, de weg langs de rivier is redelijk bochtig maar wel zo goed als vlak. Uiteraard gaat het wel een beetje op en af, maar veel vlakker dan dit wordt het niet in Spanje. Net buiten Arredondo komen de renners een smalle brug tegen, waarna ze het dorp voor de tweede keer binnenrijden. In de straten van Arredondo loopt het licht omhoog, een paar bochten later vlakt het weer af en dan rijden we voor de tweede keer vandaag langs de opvallende kerk. Voorbij de kerk ligt er na 154 kilometer nog een tussensprint op de renners te wachten, we bevinden ons inmiddels op 12 kilometer van het eind. Buiten Arredondo beginnen we in principe voor de tweede keer aan de Puerto de Alisas, na een vlak stukje buiten het dorp gaat het al snel een kilometer aan 4% omhoog. Daarna wordt de klim nog wat steiler, het dreigt aan 7% omhoog te gaan. Voordat we aan de steile haarspeldbochten beginnen slaan we linksaf en gaan we op weg naar Los Machucos.
In 2017 kwamen we vanuit de andere kant en moest er direct na de afdaling een scherpe bocht naar rechts genomen worden, deze aanloop richting Los Machucos is wat makkelijker. Het gaat schuin naar links, zonder een echte bocht. We merken direct dat de weg wat minder breed wordt, bovendien is het meteen een stuk vlakker. Drie kilometer lang fietsen de renners over een bochtige en relatief vlakke weg, met nog wel een paar kleine knikjes naar boven. Ze rijden door het gehucht Bustablado en buiten deze nederzetting begint de slotklim, de sinds twee jaar wereldberoemde Alto de los Machucos. De weg wordt na Bustablado direct heel smal, het is niets meer dan een geitenpad. In totaal is Los Machucos 7,2 kilometer lang en 8,7% gemiddeld, een klim van de buitencategorie. Al waren dat de cijfers van 2017, de organisatie heeft het dit jaar nog wat spannender proberen te maken door 400 relatief vlakke meters weg te strepen. Daardoor kom je aan 6,8 kilometer aan 9,2%, alles voor de beeldvorming. Na Bustablado begint de klim met een kilometer aan 5%, maar schijn bedriegt hier. Het gaat gelijk aan meer dan 10% omhoog, alleen volgt er ook snel een kort afdalinkje. Dit klimmetje is zo onregelmatig als het maar zijn kan, geen enkele strook is gelijk aan de volgende. De afdalinkjes die in de klim zitten zijn steeds lastig, omdat de weg smal is en omdat het nogal bochtig is. Na het eerste korte afdalinkje gaat het een kilometer omhoog aan 14%, met uitschieters richting 26%. Een van die steile stroken loopt ook een paar honderd meter rechtdoor, waardoor je de muur voor je ziet, grandioos. Na deze steile kilometer is het een paar hectometer vlak, maar daarna volgt het volgende korte muurtje weer. Het is een halve kilometer vlak en toch stijgt het in de hele kilometer aan 8,5% gemiddeld, dan weet je wel hoe laat het is. Het is nu nog ongeveer vijf kilometer tot de finish en de makkelijkste kilometer van de klim is in zicht. Het gaat een kilometer omhoog aan 6%, hoewel dat vooral komt door een vlak stukje en een gevaarlijk stukje afdaling. Na die afdaling gaat het gewoon weer omhoog aan 17%, maak je geen zorgen. Deze steile percentages trekken we door in de volgende kilometer. Sterker nog, we komen uit bij de kilometer die de meeste indruk heeft gemaakt. Daar waar de steile stroken zitten met de betonplaten waar men gleuven in heeft geslepen om het geheel nog enigszins berijdbaar te houden. In deze krankzinnig steile bochten komen de renners stijgingsgraden tegen tot aan 22%, veel meer Unipublic dan dit wordt het niet.
Op ongeveer drie kilometer van de streep is deze strook gedaan. Het hormigón met de gleufjes erin verdwijnt, maar de hoge percentages dan weer niet. In de vorige kilometer ging het aan 12% omhoog en dat is ook nu het geval, weer 12% gemiddeld met nu enkele uitschieters richting 19%. In de kilometer die daarop volgt gaat het aan 10% omhoog, met ook weer wat stroken aan 17%. We komen nu heel dicht bij de finish in de buurt en rijden kort voor de top nog over een veerooster, dan weet je ongeveer in wat voor gebied je bent. Op ongeveer één kilometer van de finish komen de coureurs boven op de voorlopige top. Er volgt nu een afdaling van ongeveer 500 meter, met enkele venijnige bochtjes. Wel de ideale gelegenheid om wat vaart te maken, want aan het eind van dit korte afdalinkje botsen de renners op de volgende muur. Het gaat nog even 100 meter aan een procent of 10 omhoog, voor het in de laatste meters richting de finish afzwakt. Aan het eind is het zo goed als vals plat. We stoppen trouwens niet op de officiële top, maar een stukje daarvoor. Bij het bovenstaande profiel moet je de laatste kilometer dus even wegdenken. De Alto de los Machucos, ook wel bekend als Collado de la Espina, maakt voor de tweede keer deel uit van de Vuelta. Het is een bizar zware klim, waar we in 2017 bijzondere dingen zagen gebeuren. Vroeg op de dag reed er een groepje vluchters weg, met in die groep onder meer Stefan Denifl. Hoewel de voorsprong richting de slotklim niet meer zo groot was hield Denifl op de slotklim wonderwel stand. Vanuit de groep der favorieten gingen Contador en Lopez in de aanval, terwijl Froome het wat moeilijker had. Contador reed niet veel later weg bij Lopez en deed er alles aan om Denifl bij te halen. Iets wat hem normaal had moeten lukken, maar die dag niet. Denifl was niet te stoppen, de Oostenrijker van Aqua Blue won zodoende tot ieders verrassing de rit. Hij hield een halve minuut voorsprong over op Alberto Contador, die toen met zijn laatste dagen als prof bezig was. Later zou blijken waarom Denifl zo goed was die dag, Stefan was namelijk een van de klanten van Mark Schmidt. Na het uitbreken van dat schandaal was Denifl zo ongeveer als eerste de lul. Hoewel hij voor het nieuws bekend werd al met pensioen was gegaan volgde er toch een schorsing van vier jaar. Eigenlijk heeft Denifl dus helemaal niet gewonnen op Los Machucos, maar ik geloof dat hij officieel nog wel in de boeken staat. In principe is de overwinning natuurlijk voor Contador, die heeft er toch wel iets meer recht op dan zo'n nobody uit Oostenrijk. Ik weet nog wel dat ik toen vrij mad was, goed dat hij inmiddels is ingehaald door de feiten. Nog een leuk verhaal: Wilco Kelderman sprak in 2017 over veertien keer de Cauberg achter elkaar, zo zwaar was deze klim volgens hem. Wordt wel lachen dus. Boven op de top is de omgeving trouwens behoorlijk fraai. Een prachtig uitzicht over het rotsachtige Cantabrië valt daar te bewonderen. Bij de finish komen we een monument tegen ter ere van la Vaca Pasiega. Pasiega is een koeienras dat je alleen tegenkomt in Cantabrië, er staat dus een koe op de top. Niet alleen op de top trouwens, tijdens de hele klim kom je koeien tegen in de vele velden langs het geitenpad waar de renners naar boven mogen kruipen. In 2017 voorspelde ik dat dit zomaar een klim zou kunnen worden die we de komende jaren vaker zouden gaan zien, af en toe heb ik er dus wel een klein beetje verstand. Twee jaar later zijn we terug, zo goed is deze marteling van de renners de organisatie bevallen.
In Bilbao wordt het vandaag 21 graden overdag. Er is weinig kans op regen, dat is wel zo prettig. Bovendien waait het minder hard dan gisteren, al zal er nog steeds wel wat wind staan vanuit het noordoosten. In principe staat het dan tijdens het eerste deel van de rit een beetje schuin in de rug, we krijgen vermoedelijk een snelle aanvangsfase. In Arredondo zal het minder warm zijn, daar slechts 19 graden in de middag. Ook wat meer kans op regen, al zou dat vooral in het begin van de middag moeten vallen. Later op de dag wordt het droog, als het goed is. Ook hier wat wind, op de slotklim zou het dan grotendeels in de rug staan. Dat record van Contador fietsen we gewoon uit de boeken, niets mis mee. Boven op Los Machucos is het natuurlijk nog een stukje frisser, we houden amper 11 graden over. De rit begint officieel om 12:58, nadat we eerst nog een rondje door San Mamés hebben gereden. Helaas krijgen we daar geen beelden van, we moeten weer wachten tot 15:00 op beeldmateriaal. Tegen die tijd hebben de renners het Baskenland verlaten en bevinden ze zich in Cantabrië. Finishen doen we tussen 17:20 en 17:51, al zeggen die tijden deze Vuelta echt niets. Ook nu zouden ze er prima voor vijf uur weer kunnen zijn. Goed, voor de mensen die visueel ingesteld zijn heb ik ook nog een filmpje van Perico in de aanbieding. Je zou natuurlijk ook de beelden uit 2017 kunnen terugkijken, maar dan zie je Denifl in actie. Nee, dan is het prettiger om naar Pedro Delgado en Fran Ventoso te kijken. Ventoso reed met Delgado omhoog, omdat hij uit Cantabrië komt. Hij komt zelfs uit hetzelfde dorp als David de la Fuente, een van de favorieten van Michel Wuyts. Ventoso doet ook mee aan deze Vuelta, maar we hoeven hem vandaag niet vooraan te verwachten.
Oei, dit is een lastige. Al bij al is het een loodzware rit, met 4000 hoogtemeters onderweg. Toch lijken de beklimmingen wel mee te vallen, op de laatste na dan. Het zal vooral van Astana en Movistar gaan afhangen. Jumbo-Visma zal het liefst een groep zonder gevaarlijke renners laten wegrijden, zodat de bonificatieseconden in ieder geval weg zijn. De gele mannen gaan nooit rijden voor de ritoverwinning. Als Astana en Movistar geen snode plannen hebben wordt het dus een rit voor de vluchters. Dat zullen de renners in het peloton ook weten, dus kunnen we weer een felle strijd verwachten in het begin van de rit. Iedereen zal weer mee willen zitten, want hier ligt een overwinning voor het grijpen. Of die overwinning er ook gaat komen ligt dus aan Astana en Movistar. Deze ploegen moeten Roglic onder druk gaan zetten en dit is wel een slotklim waar je dat kan doen. In 2017 had Froome hier bijvoorbeeld een slechte dag in de rode trui, dat zou Roglic ook kunnen overkomen. Ze moeten het in ieder geval proberen, zeker omdat de rit hierna weer wat makkelijker is. Er is derhalve geen excuus om je te sparen, hier moet alles op alles gezet worden om de ploeg van Jumbo-Visma uit te dunnen en Roglic te isoleren. Zal geen makkelijk verhaal worden, misschien zelfs wel een kansloos verhaal. Ik verwacht eigenlijk wel een scenario zoals in 2017. Toen kwam er ook wel een achtervolging op gang, maar dat was te laat. Daardoor kon Denifl het uitzingen tot aan de finish, terwijl zijn vluchtgenoten werden ingerekend.
1. Rodriguez. Oscar dus, voor de duidelijkheid. Er is ook een Cristian, maar die heeft nog nooit van z'n leven in beeld gereden. Gisteren kwam Rodriguez op ruime achterstand binnen, terwijl ik hem nog best lang de groep der favorieten zag zorgen. Waarschijnlijk toch laten lopen met het oog op een vlucht. Of zichzelf gigantisch opgeblazen, maar dat lijkt me minder waarschijnlijk. Hij stond nog behoorlijk dicht in het klassement, maar door het tijdsverlies van gisteren kan hij nu mooi alle vrijheid krijgen om in de aanval te gaan. En als hij eenmaal in de kopgroep zit is het een gevaarlijke klant, dat zagen we vorig jaar. Toen won hij ook op zo'n debiel steile klim, daarom schrijf ik hem nu voorzichtig met potlood op.
2. Geogheghan Hart. Ik blijf het gewoon proberen met deze jongen. In Andorra ging hij wel in de aanval en vandaag kwam hij binnen in de groep der favorieten, je zou toch zeggen dat hij een eind moet kunnen komen als hij vandaag in een kopgroep weet te belanden. Het zal ook wel moeten, de Vuelta van Ineos is tot nu toe een thermonucleaire ramp en dat accepteert Brailsford niet.
3. Lopez. Goed, er blijven er dus een paar vooruit. En dan komt Lopez ineens in beeld. Als hij in Andorra niet op z'n muil was gegaan had iedereen dit een logische suggestie gevonden. Hij was daar echt heel erg sterk en ik denk niet dat de rest hem nog had bijgehaald. Tenzij hij veel fysieke problemen heeft overgehouden aan die val moet hij nu direct weer in de aanval gaan. Hij probeerde het richting Bilbao al een keer, maar dat was geen geschikt moment. Geschikte momenten zijn er hier wel. In 2017 was hij al sterk op deze klim, hoewel hij toen Contador moest laten wegrijden. Kwam wel binnen in het eerste groepje na Contador, dat is dus zo slecht nog niet. Ik hoop ook vooral dat hij hier wat tijd pakt, dan kan de Vuelta misschien nog spannend worden.
4. Pogacar. Die blijft ons voorlopig nog verrassen, tot de tweede rustdag in ieder geval. Het gaat een beetje regenen misschien, dus dan is hij weer helemaal in z'n sas. De komende dagen verwacht ik nog wel wat mooie dingen van hem.
5. Quintana. Met Valverde in z'n wiel. En Roglic wat verderop.
De tweede dag in het mooiste wielerland op aarde begon met een zelden vertoond spektakel. Twee uur lang deden zo ongeveer alle renners in het peloton een poging om weg te rijden, maar niemand slaagde daar in. Normaal gesproken ligt de koers al in een plooi als de uitzending begint, maar nu zagen we twee uur nadat de koers was begonnen op de eerste livebeelden nog steeds de ene demarrage na de andere. Een kilometer of 100 afgewerkt en nog geen vlucht, dat heb ik niet vaak gezien. Uiteindelijk reed er een grote groep weg in de afdaling richting Dima, daar waar het volgens Fernando Barcelo ook kon gebeuren. Hij kent dat gebied goed omdat hij er vaak traint, en hij bleek gelijk te hebben. Hij zat mee, net als 18 anderen. Met z'n allen reden ze naar de eerste Baskische muurtjes, terwijl de voorsprong snel opliep. Na zo'n enorm lange fase zonder enige pauze tussendoor vonden ze het in het peloton tijd om eens rustig te gaan plassen. Voor ze het wisten hadden de koplopers vijf minuten voorsprong, terwijl ze begonnen aan de klim naar Urruztimendi. Vooraan bleef het nog vrij rustig op deze klim, maar in het peloton zagen we een ontketende Gesink op kop sleuren. Hij bracht de voorsprong snel naar beneden, desondanks zou het peloton nooit meer in de buurt komen van de ritzege. Nee, de winst zou toch naar een van de jongens vooraan gaan. In aanloop naar de Vivero zagen we meerdere renners in de aanval gaan, Grosssssssschartner bleek van deze jongens het sterkste te zijn. Dat dachten we althans, tot we richting de top van de klim ineens Tsgabu Grmay zagen aansluiten. Met z'n tweeën reden ze voor de eerste keer naar Bilbao, terwijl er in de achtervolgende groep langzaam een samenwerking ontstond. Gilbert was mee, en hij had als knecht Tim Declercq bij. Valerio Conti was ook mee, hij had dan weer Marco Marcato tot zijn beschikking. De knechten reden hard op kop en dus werd het gat van 40 seconden met de twee koplopers langzaam maar zeker dichtgereden.
In de straten van Bilbao, waar het volk rijen dik stond, kwamen de koplopers echt in het zicht van de achtervolgers. Het verschil was nog amper 10 seconden en dat bleef zo terwijl we richting de enorm steile muur van Arraiz reden. Tijdens de eerste meters van deze klim werden Grmay en Großschartner ingerekend, waarna de rest een beetje naar elkaar keek. Even later besloot Gilbert dan maar te versnellen. Voor hij het wist zaten er nog maar twee renners in z'n wiel, twee jonge renners die werden aangemoedigd door de fanatieke fans. Alex Aranburu was weer van de partij, maar hij haakte vrij snel weer af. Fernando Barcelo bleef langer in het wiel van Gilbert hangen, maar moest er uiteindelijk ook af. Gilbert reed snel 20 seconden voorsprong bij elkaar en leek op weg naar de ritzege. Daarachter zagen we dat Aranburu zijn tweede adem vond en weer naar Barcelo reed. Gilbert dook de afdaling in en het lag niet echt voor de hand dat hij nog in de problemen zou komen. Toch was dat wel een beetje zo, want het duo Aranburu en Barcelo naderde snel. Van 20 seconden ging het naar 15, naar 10 en toen werd het zelfs nog een klein beetje spannend. Helaas was de rit net wat te kort, de twee kwamen niet meer bij Gilbert. De Belg is de opvolger van een andere Belg, Jens Keukeleire. Het is zijn zesde overwinning in de Vuelta, vertelde Michel Wuyts een keer of 10. Achter hem won Aranburu een paar seconden later het sprintje van Barcelo. Een Bask op de tweede plaats in Bilbao, toch net niet helemaal perfect. Zeker niet omdat het opnieuw een tweede plaats is voor Aranburu, die arme jongen gun je ondertussen meer. Barcelo, een geadopteerde Bask, werd derde. In principe een prima resultaat voor Euskadi-Murias, maar je hoopt altijd op meer. Desondanks is Barcelo zelf heel tevreden, hij heeft het omschreven als een van zijn mooiste dagen op de fiets. Op zo'n steile klim aangemoedigd door al dat volk in de achtervolging gaan op Gilbert, het zorgde voor kippenvel. Zit ook wel weer wat in.
In het peloton gebeurde verder niet veel. Gesink reed lang op kop en zorgde ervoor dat de voorsprong van de koplopers beperkt bleef. Op de steile klim in de finale zagen we Bennett een tijd op kop rijden, nadat hij moest afhaken probeerde Lopez een keer in de aanval te gaan maar die poging werd snel geneutraliseerd. Daarna reden ze gezellig met een klein groepje naar de finish, zonder elkaar het vuur aan de schenen te leggen. Onder aanvoering van Soler kwam deze groep over de streep, terwijl we zagen dat Roglic en Pogacar alle tijd van de wereld hadden om elkaar een boks te geven en allerlei grappen te vertellen. Voor het klassement een dag om snel te vergeten, verder was het natuurlijk weer een prachtige rit in een fantastisch decor. De fans waren weer op de afspraak, daarom wil de heer Guillén het liefst ieder jaar naar het Baskenland. Gelijk heeft ie, maar het blijft een lul. Het Baskenland gaan we tijdens de volgende rit verlaten. We gaan op weg naar Cantabrië, alwaar we aankomen op een krankzinnig zware klim. Eentje die we nog kennen uit 2017, toen won daar iemand die niet won.
Een dag na de aankomst in Bilbao bevinden we ons nog steeds in deze fantastische stad. De renners verzamelen zich op de parkeerplaats voor San Mamés, het stadion van Athletic Club de Bilbao. Dit is het nieuwe San Mamés, dat in 2013 geopend werd. Bij de openening van het stadion ontbrak er nog een tribune, omdat het nieuwe stadion voor een deel is gebouwd op dezelfde plek als het oude stadion. Pas na de sloop van het oude San Mamés, de magische kathedraal, kon het stadion afgemaakt worden. Het is een bijzonder stadion geworden, zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Er is plaats voor 53.332 mensen in deze nieuwe kathedraal, waar de Baskische fans kunnen genieten van spelers als Iñaki Williams, Iker Muniain en de altijd sympathieke Raul Garcia. Moderne stadions zijn over het algemeen spuuglelijk, maar San Mamés is een uitzondering. Van binnen ziet het er perfect uit, maar de Baskische ontwerpers hebben vooral van de buitenkant iets bijzonders weten te maken. Een opvallende constructie, die vooral 's nachts een blikvanger is. De buitenkant kan namelijk van kleur veranderen, iets wat het geval is als Athletic 's avonds moet spelen. Het nieuwe stadion heeft net niet de intensiteit van het oude San Mamés, maar men is behoorlijk dicht in de buurt gekomen. Athletic Club is overigens een van de meest bijzondere clubs van Spanje, voor de mensen die onder een steen leven. Buiten het feit dat de club nog nooit is gedegradeerd uit de Primera Division valt Athletic vooral op vanwege het gevoerde beleid. Alleen Basken of spelers opgeleid of opgegroeid in het Baskenland zijn welkom. Dat men ondanks deze zelf opgelegde beperking nog nooit is gedegradeerd zegt veel over de club, met een eigen identiteit en een goede jeugdopleiding kom je een eind. Omdat ze amper spelers kunnen kopen wegens een gebrek aan beschikbare Basken is het ook een van de meest gezonde clubs van Spanje. Een tijdje terug was het met Celta de Vigo en Eibar de enige club zonder schulden, een prestatie van jewelste in de bananenrepubliek die wij Spanje plegen te noemen. In 2020 zal San Mamés een van de 12 stadions zijn waar het Europees kampioenschap voetbal 2020 wordt gehouden. Het klootjesvolk mag dan ook kennis maken met het mooiste stadion van Spanje en omstreken, waar dan helaas wel wat minder Basken op het veld zullen staan. Geen fenomenale goals van Aritz Aduriz, geen supersonische sprints van Iñaki Williams. Tijdens de neutralisatie rijden de renners het stadion binnen. Daarna rijden ze een rondje langs het veld, dat lijkt me vooral voor de jongens uit Bizkaia een speciaal moment. Veel van die wielrenners zijn ook voetbalfans, zoals Igor Antón. Hij kreeg na zijn afscheid van de wielersport een paar maanden later een eerbetoon in San Mamés. Als wielrenner mocht hij het veld op, alwaar hij een staande ovatie kreeg van 50.000 Basken. Prachtige beelden, vond ik zelf. Ze hadden een goede wedstrijd uitgekozen om hem te eren, de derby tegen het fantastische Eibar stond namelijk op het programma.
Athletic vond dat ze hem wel moesten eren, omdat hij degene was die in 2011 wist te winnen in Bilbao. Na 33 jaar zonder Vuelta was de koers weer terug in het Baskenland, een gebeurtenis die toch een diepe indruk heeft achtergelaten. Het tekent ook de relatie tussen de voetbalclub en de koers. In totaal is de Vuelta al een keer of 74 in Bilbao geweest, vooral in een ver verleden. In de vroegste geschiedenis van de Vuelta blijkt Athletic Club ook een eigen wielerploeg te hebben gehad, dat wist ik dan weer niet. Bovendien blijkt de voetbalclub een van de drijvende krachten te zijn geweest achter het ontstaan van de Itzulia. Staat op de officiële site van de Vuelta, dus dan zal het wel zo zijn. In het verleden is er twee keer een rit aangekomen bij het oude San Mamés. In 1960 wist Franz de Mulder te winnen in de buurt van het stadion, twee jaar later deed Rudi Altig dat dunnetjes over. Er is dus onmiskenbaar een link tussen de club en de edele wielersport, na vandaag voegen we daar een nieuw hoofdstuk aan toe. We rijden dus een rondje door het stadion, waar normaal vlak voor de wedstrijd altijd het beste clublied ooit klinkt. Als ik het goed heb begrepen mogen de fans speciaal voor deze gelegenheid het stadion in, dat is wel lachen natuurlijk. Verder hoef ik denk ik niet veel meer te vertellen over Bilbao, de meeste hoogtepunten van de stad hebben we gisteren al gezien. De commentatoren hebben ons ook al het nodige verteld. Dat de stad sinds de opening van het Guggenheim een flinke opleving heeft meegemaakt, etc. Daarom geef ik jullie alleen nog maar even een paar data mee, zodat je misschien een extra reden vindt om snel naar Bilbao te gaan. Op 14 september vindt er een evenement van Red Bull plaats dicht bij het Guggenheim. Red Bull Cliff Diving! Ziet er op de beelden spectaculair uit, zeker met het museum op de achtergrond. In oktober is het dan weer de triatlon en de nachtmarathon. Wist niet dat zoiets ook een ding was, maar op 19 oktober kan je 's nachts een eind gaan lopen om zo van alle gebouwen en straatjes te genieten vanuit een ander perspectief. De triatlon is dan weer op 5 oktober. Op 15 december wordt dan weer Athletic-Eibar gespeeld, de belangrijkste wedstrijd van het jaar.
Na een rondje door San Mamés gereden te hebben verlaten de renners dit prachtige stadion. We rijden daarna nog een rondje langs de buitenkant van het stadion, ook zeker de moeite waard. De renners rijden langs de straatjes met de vele barretjes waar je zeker naartoe moet als je een keer een wedstrijd van Athletic bezoekt. Vervolgens fietsen we nog een tijd voor de straten van Bilbao, het zal een lange neutralisatie zijn. Genoeg tijd om te genieten van deze prachtige stad, je zou voor minder. Buiten Bilbao gaat de rit pas echt beginnen. Over een brede weg rijden de renners naar het zuiden, de eerste tien kilometer zal het terrein licht glooiend zijn. Onderweg naar Sodupe komen de coureurs op wat rotondes na weinig tegen, men heeft een makkelijke weg door de vallei gevonden. We komen door wat schattige dorpjes, zoals Alonsotegi en Zaramillo. Buiten Zaramillo gaat het langs het spoor twee keer kort achter elkaar een halve kilometer omhoog, aan iets van 6%. Het eerste serieuze klimwerk van de dag, vooral interessant voor de jongens die in de vlucht van de dag willen zitten. Na deze korte klimmetje gaat het kort naar beneden, waarna we na een bocht naar rechts in Sodupe uitkomen. Vanuit dit dorpje fietsen we vijf kilometer verder richting Gueñes, over een weg die glooiend blijft. Tussendoor gaat het weer een keer of drie kort omhoog, de Baskische achtbaan doet z'n ding. Toch is het hier redelijk makkelijk fietsen aangezien het vooral rechtdoor gaat, alleen in de buurt van Gueñes komen de coureurs een keer een rotonde tegen. Buiten Gueñes, waar we na 15 kilometer passeren, slaan de renners rechtsaf richting Aranguren en Zalla. De weg naar deze dorpjes loopt een kilometer of twee wat vals plat omhoog, terwijl de renners over een wat bochtigere weg door een groot industrieel gebied fietsen. Na twee bochten naar rechts in Aranguren rijden we direct Mimetiz binnen, in de gemeente Zalla. De passage in dit dorpje is wat smaller en de renners komen zelfs kort wat steentjes tegen, buiten het dorp gaat het dan weer vooral rechtdoor richting het westen.
Het is nog een kilometer of twee zo goed als vlak, maar daarna begint er een klim van vijf kilometer. Gemiddeld gezien gaat het aan 4% omhoog, een goed opwarmertje met het oog op de rest van de dag. Voorbij de klim is het een kilometer of twee behoorlijk vlak, terwijl de renners een keer over het spoor moeten rijden. Na het spoor volgt er een bocht naar links en dan volgt er een korte afdaling richting Traslaviña. Richting dit dorpje komen we een paar stevige bochten tegen, maar al snel wordt het weer vlak en ook wat rechter. Eenmaal in Traslaviña loopt de weg weer wat vals plat omhoog, het volgende korte klimmetje van de dag begint. Al is klimmetje een overstatement, het gaat de komende drie kilometer slechts vals plat omhoog. Over een bochtige weg rijden we naar de Cantabrische enclave in het Baskenland, een klein stukje Cantabrië waar we de eerste gecategoriseerde klim van de dag gaan tegenkomen. Voor het zover is rijden we na het stuk vals plat omhoog ook nog een kleine drie kilometer vals plat naar beneden over de bochtige weg. Uiteindelijk komen we uit in Valle de Villaverde, de Cantabrische enclave. Een gebied waar in het verleden nogal wat om te doen was, de Baskische nationalisten wilden dit stukje Cantabrië graag inlijven bij het Baskenland. Cantabrië is nooit op die eisen ingegaan, wat ertoe heeft geleid dat de zaak zelfs naar de rechter is gegaan. Die vond dat dit stukje historisch gezien bij Cantabrië hoorde en dus bestaat de Cantabrische enclave nog altijd. De laatste jaren zijn de spanningen wat gaan liggen, maar het blijft een vreemde situatie. De inwoners van Valle de Villaverde lopen tegen allerlei praktische problemen aan, het schijnt bijvoorbeeld vrij ingewikkeld te zijn om in een andere autonome regio naar school te gaan of in een andere regio gezondheidszorg te ontvangen. De lokale problemen hier hadden dus over het algemeen best een probleem, maar tegenwoordig werken de lokale autoriteiten goed samen en leeft men in goede harmonie samen. Enfin, eenmaal in Cantabrië gaat de weg vrij snel omhoog, we beginnen aan de Alto de la Escrita. Deze beklimming van de derde categorie is zes kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Een klim over een mooie en brede weg, dwars door een bos. Na heel wat bochten komen we na 39 kilometer boven op de klim, we verlaten nu de Cantabrische enclave weer en bevinden ons opnieuw in het Baskenland.
De afdaling van La Escrita is 6,5 kilometer lang. Van de andere kant is het een vrij vergelijkbare klim, het zal dus niet heel steil naar beneden gaan. Wel een behoorlijk bochtige afdaling, een paar van die bochten zijn nog vrij scherp ook. Desondanks zou dit een makkelijke afdaling moeten zijn, iedereen kan een paar kilometer later veilig El Callejo bereiken. Hier wordt het vlak, dat zal de komende twee kilometer zo blijven. Van El Callejo rijden de renners rechtdoor naar Karrantza, waar er linksaf geslagen wordt. Even later volgt er een nieuwe bocht naar links en daarna rijden we rechtdoor richting het fraaie dorpje Concha, waar de volgende klim van de dag gaat beginnen. Onderweg naar Concha loopt het al een beetje omhoog, maar even later begint de klim pas echt als we in het centrum van Concha rechtsaf zijn geslagen. De Alto de Ubal staat op het programma, een klim van acht kilometer aan 6% gemiddeld. Al is dat het verhaal van de organisatie, de meeste andere mensen laten de klim wat later beginnen en komen derhalve aan een kilometer of zeven aan 6,7%. Dat valt te verklaren, want na het eerste oplopende stuk richting Kontxa gaat het nog even kort naar beneden. Dat snoeien we weg en dan komen we aan een eerste kilometer aan 7%. Bij het buitenrijden van het dorp slaan de renners nog een keer rechtsaf en dan loopt de weg dus meteen vrij pittig omhoog. Even later wordt het wat makkelijker, het gaat in de drie kilometer daarna slechts aan 6% omhoog. Vervolgens gaat de brede weg dwars door een agrarische omgeving opnieuw aan 7% omhoog, zelfs een tijd aan 7,5%. In de laatste meters voor de top wordt de Ubal weer wat makkelijker, het gaat nog maar omhoog aan 5%. Na een kleine 57 kilometer komen we boven op deze klim van de derde categorie, had er toch ook wel een van de tweede categorie kunnen zijn. We bevinden ons nog steeds in het Baskenland, maar je kan merken dat we hier toch vrij ver van de bewoonde wereld zijn. De paar boerderijen op de flanken van de berg zien er allemaal vrij armoedig uit, dit zal niet het meest welvarende deel van de regio zijn. Logisch, je wil natuurlijk ook niet bijna in Cantabrië wonen. Voorbij de klim, die in het verleden wel eens is opgenomen in het parcours van de Ronde van het Baskenland, gaat het vijf kilometer naar beneden. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, het gaat geregeld aan meer dan 8% naar beneden. Doordat de weg ook vrij bochtig is wordt het een vrij technische afdaling, die de renners via Sangrices naar Lanestosa brengt.
Aan het eind van deze niet al te lange maar toch heftige uitdaling komen we uit in Lanestosa, best een leuk dorpje. Bij het binnenrijden van Lanestosa slaan de renners rechtsaf, waarna ze twee kilometer rechtdoor rijden over een vlakke weg. We staan op het punt om Baskenland opnieuw te verlaten, nu definitief. Voor de tweede keer vandaag rijden we Cantabrië binnen, en nu blijven we daar tot aan de finish. De eerste meters in Cantabrië werken we af in dalende lijn, terwijl we langs de kant van de weg enkele opvallende rotswanden zien verschijnen. In de regio van grootheden als Oscar Freire, Manolo Saiz, Juan José Cobo en Angel Madrazo rijden we over een bochtige weg naar Salto del Oso. Net buiten dit dorpje slaan we rechtsaf, waarna we acht kilometer over een glooiende weg gaan fietsen. De renners zetten koers richting Regules, waar de voet van de volgende klim ligt. Voor ze aan deze klim beginnen pakken ze onderweg al bijna 200 hoogtemeters mee, onder meer dankzij een klimmetje van anderhalve kilometer aan 6% ergens halverwege. Na dit klimmetje gaat het ook weer een kilometer naar beneden over een bochtige weg door een bijzonder fraaie vallei. Vervolgens is het een kilometer of twee vrij vlak, maar toch nog steeds bochtig. Daarna gaat het in het laatste stuk voor Regules nog een paar keer kort omhoog, ook in het bijzonder groene Cantabrië hobbelen we wat af. Eenmaal in het kleine Regules begint de derde echte klim van de dag, de Collado de Asón. Na een paar bochten rijden we over een bruggetje, we zien dan het fraaie Hotel La Casa del Puente liggen. Na nog een bocht linksaf zal de weg een kilometer aan 3% omhoog gaan. De beklimming van 13 kilometer lang is begonnen. Gemiddeld gaat het aan 4% omhoog, het is geen enorm zware klim. Toch gaat het na de eerste kilometer wel twee kilometer aan 6% omhoog, het is niet helemaal niets. Na nog een kilometer of vier rond de 5% bereiken we in de buurt van het dorp Hazas een vlakker deel, waardoor het gemiddelde zakt. Na een vlakke kilometer gaat het twee kilometer aan 3% omhoog, waarna het in de laatste kilometers richting de top weer aan ongeveer 4% zal stijgen. Door een buitengewoon prettige omgeving kronkelen de renners zich een weg omhoog naar de top van deze beklimming van de tweede categorie. Bijna boven op de Collado de Asón wordt het landschap helemaal adembenemend mooi.
Vlak voor de top slaan we na een aantal bochten rechtsaf een smaller weggetje in. Voorbij de top gaan we ook over deze smalle weg dalen. Boven zien de renners aan hun linkerkant de vallei liggen, als ze heel goed kijken zien ze daar ook meteen een bochtige weg tegen de wand aan getekend. Daar moeten we naar beneden, het gaat dus een lastige afdaling worden. Er zal elf kilometer naar beneden gereden worden, de eerste zes daarvan over een bochtige en steile weg. In het begin komen we direct kort achter elkaar vier zware haarspeldbochten tegen, met tussen die bochten in een aantal snelle bochtjes. Vervolgens rijden we over een wat rechtere weg door de beeldschone vallei richting Arredondo. Een paar jaar geleden kon ik dan nog een ludieke opmerking maken over Julian Arredondo, maar ik vrees dat iedereen hem ondertussen vergeten is. Het bochtige stuk van de afdaling is drie kilometer lang, dat is toch wel echt het lastigste deel van de afdaling. Daarna gaat het nog wel drie kilometer aan vrij hoge percentages verder, maar de ingewikkelde bochten blijven behoorlijk achterwege. In de buurt van Asón rijden we alleen wel nog even een bos in, waar het iets onverzichtelijker is. Buiten het bos dalen de renners vijf kilometer verder richting Arredondo, het zwaarste werk is achter de rug. Bijna beneden komen de renners een brug tegen, waar de weg tijdelijk nog wat smaller wordt. Dat is het laatste puntje van mogelijk gevaar, hierna gaat het rechtdoor tot in Arredondo. In dit kleine dorpje beginnen we aan een lokale ronde, het is weer van dat. We beginnen bijna direct buiten het dorp aan een van de favoriete beklimmingen van Unipublic, de Puerto de Alisas.
Na een bocht naar links rijden we in Arredondo een paar meter omhoog, voordat het in het centrumpje wat meer naar beneden gaat. Het is niet zo'n groot dorp, dus al snel laten we de huizen achter ons. Op dat moment begint de Puerto de Alisas meteen, de klim die ik de afgelopen jaren al vaker in beeld heb zien verschijnen. In 2011 in ieder geval, net als in 2016 en 2017. In 2016 zat de klim in het begin van de rit toen we naar Bilbao gingen, in 2017 zat de klim in de finale van de rit. Die rit zou eindigen op Los Machucos, waar we nu ook gaan finishen. Toen reden we de Alisas van de andere kant op, om na de afdaling direct aan de klim te beginnen. Als we nu dus van deze kant aan de klim beginnen rijden we dus langs de weg richting Los Machucos, de mogelijkheid tot afsnijden bestaat, scheelt je toch al snel een kilometer of 50. Enfin, de Puerto de Alisas dus. Vanuit Arredondo is dat ding negen kilometer lang aan 6% gemiddeld, het is daardoor een beklimming van de tweede categorie. De brede weg begint aan 4% omhoog te lopen, maar daarna volgt er meteen een kilometer aan 7%. Na een kilometer aan 6% en eentje aan 6,5% gaat het nog eens aan 7% omhoog, we hebben dan alweer de helft van de klim gehad. De Puerto de Alisas is nooit heel beslissend geweest, het is daar simpelweg niet lastig genoeg voor. Na twee kilometer aan 6% gaat het richting de top nog maar aan 4% omhoog, we zullen nog even moeten wachten op meer spanning en sensatie. Na 106 kilometer koers komen de renners boven op deze klim, die ondertussen bij het meubilair van de Vuelta hoort. Qua omgeving is het verder wel een mooie klim, dat de weg mooi breed is zal de organisatie ook wel aanspreken. Een bochtige klim ook, al zullen dat renners vooral als het naar beneden gaat pas echt gaan merken. Na de top is het nog 60 kilometer fietsen tot de finish, de eerste tien daarvan werken we in dalende lijn af.
De afdaling van de Puerto de Alisas is dus bochtig, vooral in het begin. We komen gelijk een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, aangevuld met een aantal kortere bochten. Als we een paar bochten hebben gehad fietsen we langs een monumentje, een kunstwerk met drie fietsertjes. 'Homenaja al ciclismo', misschien dat we hier daarom zo vaak komen. Terwijl de vergezichten werkelijk schitterend zijn gaat het een kilometer of zeven tussen de zes à zeven procent naar beneden, desondanks zou ik toch niet willen spreken van een ingewikkelde afdaling. De weg is breed, het asfalt is behoorlijk goed en heel wat renners zullen vanwege het verleden parcourskennis hebben. Al gingen we hier meestal omhoog, maar toch. Na de zeven serieuze kilometers in dalende lijn gaat het nog drie kilometer op een subtielere wijze verder naar beneden, waarna we zowaar een keer een vlakke kilometer tegenkomen. We hebben de bochten inmiddels achter ons gelaten en rijden over een brede en rechte weg dwars door de vallei naar La Cavada. Twee kilometer gaat het vals plat naar beneden, maar dit mag geen naam hebben. Na de Alisas bevinden we ons in een tussenfase, het gaat nog wel even duren voor de volgende klim begint. De renners hebben 148 kilometer afgewerkt als ze La Cavada betreden, een dorpje met een oude poort en een kanon. Vroeger werden hier wapens gemaakt, tegenwoordig verwachten we dat het grove geschut van de renners komt. In La Cavada volgt er een scherpe bocht naar rechts, daarna rijden we vier kilometer min of meer rechtdoor richting Entrambasaguas, grotendeels over een vlakke weg. Buiten La Cavada gaat het een halve kilometer vals plat omhoog, maar daarna kennen we tot aan Entrambasaguas geen moeilijkheden meer.
In dit dorpje slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, ze rijden daarna zeven kilometer verder over een brede maar bochtige weg. Deze weg is ook grotendeels vlak, al begint het na een tijd wat vals plat omhoog te lopen. Door een donker bos begeven we ons richting de voet van de volgende klim van de dag, de Puerto de Fuente las Varas. Een berg met een klinkende naam, maar veel stelt het niet voor. Na het vrij lange stuk vals plat omhoog begint buiten het gehucht Hornedo deze klim van de derde categorie, terwijl we over een weg rijden die voorzien is van behoorlijk gedateerd asfalt. Voor het eerst in dagen rijden de renners langs een huis met een Spaanse vlag voor het raam, een paar bochten later loopt het voor het eerst omhoog. Al telt dit volgens de organisatie niet mee, bij Unipublic komen ze aan zes kilometer tegen 4,5% gemiddeld. In totaal is de klim eigenlijk acht kilometer lang, aan 4% gemiddeld. Dit heeft te maken met het feit dat we beginnen met een kilometer aan 5%, waarna er een korte afdaling van iets minder dan een kilometer volgt. Na deze afdaling gaat het weer omhoog aan 4,4% en hier laat de organisatie de beklimming van Fuente las Veras pas beginnen. Het stukje in dalende lijn is nog wel even hinderlijk, we slaan in een kleine nederzetting linksaf en daarna gaat het over een wat smallere weg naar beneden met een paar hinderlijke bochten onderweg. Al snel wordt het dus weer vlak en nog sneller loopt de weg weer omhoog, na de kilometer aan 4,4% gaat het zelfs twee kilometer aan 6% omhoog. Na dit steilere stuk slaan we rechtsaf en dan rijden we over een bredere weg met beter asfalt verder richting de top van de klim. In de laatste kilometers van de beklimming gaat het nog maar aan 4% gemiddeld omhoog, ook hier hoeven we eigenlijk weer geen vuurwerk te verwachten. Na 137 kilometer, op 29 kilometer van de finish, komen we boven op de Puerto de Fuente las Varas. Weer een klim in een mooie omgeving, als we boven zijn zien we met een beetje mazzel de wolken tussen de bergen liggen.
Na de top van de klim is het nog even een halve kilometer vlak, vervolgens gaat het vijf kilometer naar beneden richting Matienzo. Het gaat gemiddeld gezien aan een procent of zeven naar beneden, de andere kant van de klim is dus een stuk lastiger. Vooral ook omdat het vrij bochtig is, het zorgt ervoor dat positionering hier weer een rol van betekenis zal spelen. Langs het wolkendek zal het vier kilometer pittig naar beneden gaan, met onderweg ook een paar haarspeldbochten. De bewolking hangt hier zo laag dat het karretje van Google door een enorme mistbank leek te rijden, valt te hopen voor de renners dat zij daar minder last van gaan ondervinden. Aan het eind van de korte maar venijnige afdaling komen we dus uit in Matienzo, het zal nu twee kilometer zo goed als vlak zijn. Af en toe een strook vals plat omhoog hooguit, terwijl we toewerken naar de volgende klim van de dag. Buiten Matienzo, waar zo ongeveer alle huizen verlaten lijken te zijn, begint de voorlaatste klim van vandaag. We gaan de Puerto de la Cruz Usaño bedwingen, een beklimming van vier kilometer aan 4,7% gemiddeld. Al is dat het verhaal van de organisatie, ik heb het idee dat ie zelfs nog een stukje korter is. Volgens mij klopt 3,5 kilometer aan iets meer dan 5% beter. De klim van derde categorie is in ieder geval onregelmatig, het gaat een paar keer stevig op en af. We rijden weer over een smalle weg, waar in het dagelijks leven nogal wat stront op de weg ligt. Het is hier een behoorlijk agrarisch gebied, op wat verdwaalde koeien en een sporadische tractor na komt hier geen levende ziel, behalve nu dan. Desalniettemin is het wel mooi, we rijden weer langs een paar imponerende bergen af. Na een kilometer aan 6% is de volgende kilometer door een wat vlakker stuk tussendoor wat minder lastig. Gemiddeld gaat het aan 4% omhoog in die kilometer, waarna we richting de top wat heftiger werk voorgeschoteld krijgen. De bochtige weg duikt het bos in en gaat daar aan 6,5% omhoog. Buiten het bos zijn we boven en dan moeten de renners nog 19 kilometer fietsen tot de finish.
Een korte afdaling van drie kilometer richting Riba volgt. Weer een listige afdaling, ook nu gaan we weer langs de moeilijke kant van de beklimming naar beneden. In het begin gaat het zelfs aan 8% omlaag, terwijl de renners ook nog een lastige haarspeldbocht tegenkomen. Een paar korte bochtjes later komen we nog een haarspeldbocht tegen, vervolgens komen de renners nog twee lastige bochten tegen en daarna rijden ze via een wat smallere brug over de Asón. We zijn nu in Riba, een klein en onbeduidend dorpje waar de coureurs eerst linksaf slaan en even verderop rechtsaf. Na heel wat kilometers over een wat smallere weg te hebben gereden mogen we nu over de brede doorgaande weg terug naar Arredondo rijden. Vier kilometer volgen we de Asón, de weg langs de rivier is redelijk bochtig maar wel zo goed als vlak. Uiteraard gaat het wel een beetje op en af, maar veel vlakker dan dit wordt het niet in Spanje. Net buiten Arredondo komen de renners een smalle brug tegen, waarna ze het dorp voor de tweede keer binnenrijden. In de straten van Arredondo loopt het licht omhoog, een paar bochten later vlakt het weer af en dan rijden we voor de tweede keer vandaag langs de opvallende kerk. Voorbij de kerk ligt er na 154 kilometer nog een tussensprint op de renners te wachten, we bevinden ons inmiddels op 12 kilometer van het eind. Buiten Arredondo beginnen we in principe voor de tweede keer aan de Puerto de Alisas, na een vlak stukje buiten het dorp gaat het al snel een kilometer aan 4% omhoog. Daarna wordt de klim nog wat steiler, het dreigt aan 7% omhoog te gaan. Voordat we aan de steile haarspeldbochten beginnen slaan we linksaf en gaan we op weg naar Los Machucos.
In 2017 kwamen we vanuit de andere kant en moest er direct na de afdaling een scherpe bocht naar rechts genomen worden, deze aanloop richting Los Machucos is wat makkelijker. Het gaat schuin naar links, zonder een echte bocht. We merken direct dat de weg wat minder breed wordt, bovendien is het meteen een stuk vlakker. Drie kilometer lang fietsen de renners over een bochtige en relatief vlakke weg, met nog wel een paar kleine knikjes naar boven. Ze rijden door het gehucht Bustablado en buiten deze nederzetting begint de slotklim, de sinds twee jaar wereldberoemde Alto de los Machucos. De weg wordt na Bustablado direct heel smal, het is niets meer dan een geitenpad. In totaal is Los Machucos 7,2 kilometer lang en 8,7% gemiddeld, een klim van de buitencategorie. Al waren dat de cijfers van 2017, de organisatie heeft het dit jaar nog wat spannender proberen te maken door 400 relatief vlakke meters weg te strepen. Daardoor kom je aan 6,8 kilometer aan 9,2%, alles voor de beeldvorming. Na Bustablado begint de klim met een kilometer aan 5%, maar schijn bedriegt hier. Het gaat gelijk aan meer dan 10% omhoog, alleen volgt er ook snel een kort afdalinkje. Dit klimmetje is zo onregelmatig als het maar zijn kan, geen enkele strook is gelijk aan de volgende. De afdalinkjes die in de klim zitten zijn steeds lastig, omdat de weg smal is en omdat het nogal bochtig is. Na het eerste korte afdalinkje gaat het een kilometer omhoog aan 14%, met uitschieters richting 26%. Een van die steile stroken loopt ook een paar honderd meter rechtdoor, waardoor je de muur voor je ziet, grandioos. Na deze steile kilometer is het een paar hectometer vlak, maar daarna volgt het volgende korte muurtje weer. Het is een halve kilometer vlak en toch stijgt het in de hele kilometer aan 8,5% gemiddeld, dan weet je wel hoe laat het is. Het is nu nog ongeveer vijf kilometer tot de finish en de makkelijkste kilometer van de klim is in zicht. Het gaat een kilometer omhoog aan 6%, hoewel dat vooral komt door een vlak stukje en een gevaarlijk stukje afdaling. Na die afdaling gaat het gewoon weer omhoog aan 17%, maak je geen zorgen. Deze steile percentages trekken we door in de volgende kilometer. Sterker nog, we komen uit bij de kilometer die de meeste indruk heeft gemaakt. Daar waar de steile stroken zitten met de betonplaten waar men gleuven in heeft geslepen om het geheel nog enigszins berijdbaar te houden. In deze krankzinnig steile bochten komen de renners stijgingsgraden tegen tot aan 22%, veel meer Unipublic dan dit wordt het niet.
Op ongeveer drie kilometer van de streep is deze strook gedaan. Het hormigón met de gleufjes erin verdwijnt, maar de hoge percentages dan weer niet. In de vorige kilometer ging het aan 12% omhoog en dat is ook nu het geval, weer 12% gemiddeld met nu enkele uitschieters richting 19%. In de kilometer die daarop volgt gaat het aan 10% omhoog, met ook weer wat stroken aan 17%. We komen nu heel dicht bij de finish in de buurt en rijden kort voor de top nog over een veerooster, dan weet je ongeveer in wat voor gebied je bent. Op ongeveer één kilometer van de finish komen de coureurs boven op de voorlopige top. Er volgt nu een afdaling van ongeveer 500 meter, met enkele venijnige bochtjes. Wel de ideale gelegenheid om wat vaart te maken, want aan het eind van dit korte afdalinkje botsen de renners op de volgende muur. Het gaat nog even 100 meter aan een procent of 10 omhoog, voor het in de laatste meters richting de finish afzwakt. Aan het eind is het zo goed als vals plat. We stoppen trouwens niet op de officiële top, maar een stukje daarvoor. Bij het bovenstaande profiel moet je de laatste kilometer dus even wegdenken. De Alto de los Machucos, ook wel bekend als Collado de la Espina, maakt voor de tweede keer deel uit van de Vuelta. Het is een bizar zware klim, waar we in 2017 bijzondere dingen zagen gebeuren. Vroeg op de dag reed er een groepje vluchters weg, met in die groep onder meer Stefan Denifl. Hoewel de voorsprong richting de slotklim niet meer zo groot was hield Denifl op de slotklim wonderwel stand. Vanuit de groep der favorieten gingen Contador en Lopez in de aanval, terwijl Froome het wat moeilijker had. Contador reed niet veel later weg bij Lopez en deed er alles aan om Denifl bij te halen. Iets wat hem normaal had moeten lukken, maar die dag niet. Denifl was niet te stoppen, de Oostenrijker van Aqua Blue won zodoende tot ieders verrassing de rit. Hij hield een halve minuut voorsprong over op Alberto Contador, die toen met zijn laatste dagen als prof bezig was. Later zou blijken waarom Denifl zo goed was die dag, Stefan was namelijk een van de klanten van Mark Schmidt. Na het uitbreken van dat schandaal was Denifl zo ongeveer als eerste de lul. Hoewel hij voor het nieuws bekend werd al met pensioen was gegaan volgde er toch een schorsing van vier jaar. Eigenlijk heeft Denifl dus helemaal niet gewonnen op Los Machucos, maar ik geloof dat hij officieel nog wel in de boeken staat. In principe is de overwinning natuurlijk voor Contador, die heeft er toch wel iets meer recht op dan zo'n nobody uit Oostenrijk. Ik weet nog wel dat ik toen vrij mad was, goed dat hij inmiddels is ingehaald door de feiten. Nog een leuk verhaal: Wilco Kelderman sprak in 2017 over veertien keer de Cauberg achter elkaar, zo zwaar was deze klim volgens hem. Wordt wel lachen dus. Boven op de top is de omgeving trouwens behoorlijk fraai. Een prachtig uitzicht over het rotsachtige Cantabrië valt daar te bewonderen. Bij de finish komen we een monument tegen ter ere van la Vaca Pasiega. Pasiega is een koeienras dat je alleen tegenkomt in Cantabrië, er staat dus een koe op de top. Niet alleen op de top trouwens, tijdens de hele klim kom je koeien tegen in de vele velden langs het geitenpad waar de renners naar boven mogen kruipen. In 2017 voorspelde ik dat dit zomaar een klim zou kunnen worden die we de komende jaren vaker zouden gaan zien, af en toe heb ik er dus wel een klein beetje verstand. Twee jaar later zijn we terug, zo goed is deze marteling van de renners de organisatie bevallen.
In Bilbao wordt het vandaag 21 graden overdag. Er is weinig kans op regen, dat is wel zo prettig. Bovendien waait het minder hard dan gisteren, al zal er nog steeds wel wat wind staan vanuit het noordoosten. In principe staat het dan tijdens het eerste deel van de rit een beetje schuin in de rug, we krijgen vermoedelijk een snelle aanvangsfase. In Arredondo zal het minder warm zijn, daar slechts 19 graden in de middag. Ook wat meer kans op regen, al zou dat vooral in het begin van de middag moeten vallen. Later op de dag wordt het droog, als het goed is. Ook hier wat wind, op de slotklim zou het dan grotendeels in de rug staan. Dat record van Contador fietsen we gewoon uit de boeken, niets mis mee. Boven op Los Machucos is het natuurlijk nog een stukje frisser, we houden amper 11 graden over. De rit begint officieel om 12:58, nadat we eerst nog een rondje door San Mamés hebben gereden. Helaas krijgen we daar geen beelden van, we moeten weer wachten tot 15:00 op beeldmateriaal. Tegen die tijd hebben de renners het Baskenland verlaten en bevinden ze zich in Cantabrië. Finishen doen we tussen 17:20 en 17:51, al zeggen die tijden deze Vuelta echt niets. Ook nu zouden ze er prima voor vijf uur weer kunnen zijn. Goed, voor de mensen die visueel ingesteld zijn heb ik ook nog een filmpje van Perico in de aanbieding. Je zou natuurlijk ook de beelden uit 2017 kunnen terugkijken, maar dan zie je Denifl in actie. Nee, dan is het prettiger om naar Pedro Delgado en Fran Ventoso te kijken. Ventoso reed met Delgado omhoog, omdat hij uit Cantabrië komt. Hij komt zelfs uit hetzelfde dorp als David de la Fuente, een van de favorieten van Michel Wuyts. Ventoso doet ook mee aan deze Vuelta, maar we hoeven hem vandaag niet vooraan te verwachten.
Oei, dit is een lastige. Al bij al is het een loodzware rit, met 4000 hoogtemeters onderweg. Toch lijken de beklimmingen wel mee te vallen, op de laatste na dan. Het zal vooral van Astana en Movistar gaan afhangen. Jumbo-Visma zal het liefst een groep zonder gevaarlijke renners laten wegrijden, zodat de bonificatieseconden in ieder geval weg zijn. De gele mannen gaan nooit rijden voor de ritoverwinning. Als Astana en Movistar geen snode plannen hebben wordt het dus een rit voor de vluchters. Dat zullen de renners in het peloton ook weten, dus kunnen we weer een felle strijd verwachten in het begin van de rit. Iedereen zal weer mee willen zitten, want hier ligt een overwinning voor het grijpen. Of die overwinning er ook gaat komen ligt dus aan Astana en Movistar. Deze ploegen moeten Roglic onder druk gaan zetten en dit is wel een slotklim waar je dat kan doen. In 2017 had Froome hier bijvoorbeeld een slechte dag in de rode trui, dat zou Roglic ook kunnen overkomen. Ze moeten het in ieder geval proberen, zeker omdat de rit hierna weer wat makkelijker is. Er is derhalve geen excuus om je te sparen, hier moet alles op alles gezet worden om de ploeg van Jumbo-Visma uit te dunnen en Roglic te isoleren. Zal geen makkelijk verhaal worden, misschien zelfs wel een kansloos verhaal. Ik verwacht eigenlijk wel een scenario zoals in 2017. Toen kwam er ook wel een achtervolging op gang, maar dat was te laat. Daardoor kon Denifl het uitzingen tot aan de finish, terwijl zijn vluchtgenoten werden ingerekend.
1. Rodriguez. Oscar dus, voor de duidelijkheid. Er is ook een Cristian, maar die heeft nog nooit van z'n leven in beeld gereden. Gisteren kwam Rodriguez op ruime achterstand binnen, terwijl ik hem nog best lang de groep der favorieten zag zorgen. Waarschijnlijk toch laten lopen met het oog op een vlucht. Of zichzelf gigantisch opgeblazen, maar dat lijkt me minder waarschijnlijk. Hij stond nog behoorlijk dicht in het klassement, maar door het tijdsverlies van gisteren kan hij nu mooi alle vrijheid krijgen om in de aanval te gaan. En als hij eenmaal in de kopgroep zit is het een gevaarlijke klant, dat zagen we vorig jaar. Toen won hij ook op zo'n debiel steile klim, daarom schrijf ik hem nu voorzichtig met potlood op.
2. Geogheghan Hart. Ik blijf het gewoon proberen met deze jongen. In Andorra ging hij wel in de aanval en vandaag kwam hij binnen in de groep der favorieten, je zou toch zeggen dat hij een eind moet kunnen komen als hij vandaag in een kopgroep weet te belanden. Het zal ook wel moeten, de Vuelta van Ineos is tot nu toe een thermonucleaire ramp en dat accepteert Brailsford niet.
3. Lopez. Goed, er blijven er dus een paar vooruit. En dan komt Lopez ineens in beeld. Als hij in Andorra niet op z'n muil was gegaan had iedereen dit een logische suggestie gevonden. Hij was daar echt heel erg sterk en ik denk niet dat de rest hem nog had bijgehaald. Tenzij hij veel fysieke problemen heeft overgehouden aan die val moet hij nu direct weer in de aanval gaan. Hij probeerde het richting Bilbao al een keer, maar dat was geen geschikt moment. Geschikte momenten zijn er hier wel. In 2017 was hij al sterk op deze klim, hoewel hij toen Contador moest laten wegrijden. Kwam wel binnen in het eerste groepje na Contador, dat is dus zo slecht nog niet. Ik hoop ook vooral dat hij hier wat tijd pakt, dan kan de Vuelta misschien nog spannend worden.
4. Pogacar. Die blijft ons voorlopig nog verrassen, tot de tweede rustdag in ieder geval. Het gaat een beetje regenen misschien, dus dan is hij weer helemaal in z'n sas. De komende dagen verwacht ik nog wel wat mooie dingen van hem.
5. Quintana. Met Valverde in z'n wiel. En Roglic wat verderop.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Genot weer, Rellende_RotBask!quote:Op vrijdag 6 september 2019 02:54 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Etapa 13: Bilbao - Los Machucos. Monumento Vaca Pasiega, 166,4 km
Ik had eigenlijk een trip naar de Vuelta gepland deze dagen, kwam er echter niet uit met mijn zwager, die in Oviedo woont. Prachtige omgeving. Wist ook niet dat de klim niet toegankelijk was. Dan maar op tv genieten
Oud Wereldkampioen
4-voudig Nederlands Kampioen
je mag me aanraken
4-voudig Nederlands Kampioen
je mag me aanraken
Vandaag is voor Valverde.
Het leven is geen krentenbol...
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Ik dacht dat ze Baskenland juist uit gingen zwaaien.quote:
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Goede beelden wel.
twitter:
😲 @
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ajb geen Madrazo in de aanval vandaag. Ik heb al veel te veel van die koekenbakker gezien deze Vuelta.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Die tijdrit in Bernabeu was een stuk geslaagder dan dit broddelwerk.quote:Op vrijdag 6 september 2019 13:08 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Goede beelden wel.twitter:lavuelta twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:44 😲 @:AthleticClub 🙌#LaVuelta19 https://t.co/RocM7UQ4dk reageer retweet
Put these foolish ambitions to rest.
quote:
Goede beelden wel.twitter:lavuelta twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:44 😲 @:AthleticClub 🙌#LaVuelta19 https://t.co/RocM7UQ4dk reageer retweet
Op
Er wordt behoorlijk afgesneden.quote:
Goede beelden wel.twitter:lavuelta twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:44 😲 @:AthleticClub 🙌#LaVuelta19 https://t.co/RocM7UQ4dk reageer retweet
KUTxabank! En anders niets!quote:
Het leven is geen krentenbol...
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Bernabeu is een smakeloos stadion. Net als Spanje, totaal geen karakter.quote:
[..]
Die tijdrit in Bernabeu was een stuk geslaagder dan dit broddelwerk.
De beste Spaanse schilder heet El Greco.
De muziek is binnengekomen door een stel zigeunertjes, en de Arabieren hebben er wat jengelende saus overheen gegooid.
Hoezo hoogstaand land met cultuur?
Dan liever dit in het eigenzinnige Baskenland.
Zeg me dat dit een grapje is.twitter:CajaRural_RGA twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:54 #LaVuelta19 En marcha la etapa desde el césped de San Mamés. Hoy se cambian los goles por los pedales en la Catedral¡Allá vamos! 💪 https://t.co/P2mIfNOIRU reageer retweet
Het beste adres voor al uw primeurs!
quote:Zeg me dat dit een grapje is.twitter:CajaRural_RGA twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:54 #LaVuelta19 En marcha la etapa desde el césped de San Mamés. Hoy se cambian los goles por los pedales en la Catedral¡Allá vamos! 💪 https://t.co/P2mIfNOIRU reageer retweet
Jij bent raar.quote:Op vrijdag 6 september 2019 13:36 schreef De_Verschoppeling het volgende:
[..]
Bernabeu is een smakeloos stadion. Net als Spanje, totaal geen karakter.
De beste Spaanse schilder heet El Greco.
De muziek is binnengekomen door een stel zigeunertjes, en de Arabieren hebben er wat jengelende saus overheen gegooid.
Hoezo hoogstaand land met cultuur?
Dan liever dit in het eigenzinnige Baskenland.
Put these foolish ambitions to rest.
Gierenquote:Zeg me dat dit een grapje is.twitter:CajaRural_RGA twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:54 #LaVuelta19 En marcha la etapa desde el césped de San Mamés. Hoy se cambian los goles por los pedales en la Catedral¡Allá vamos! 💪 https://t.co/P2mIfNOIRU reageer retweet
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Hombre. Muy, muy duro. Poco mas.quote:
Hij is in vorm.
@:Rellende_Rotscholier
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Wie is die Jumbo die wil afsnijden maar half van zijn fiets valt?quote:
Goede beelden wel.twitter:lavuelta twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:44 😲 @:AthleticClub 🙌#LaVuelta19 https://t.co/RocM7UQ4dk reageer retweet
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Deze foto's ga ik boven m'n bed hangen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Nee, een uit de klei getrokken cultuurchristen. Zo noemen we dat hier.quote:
Al hebben de Arabieren wel mooi huisgehouden in Granada. Alleraardigste bouwwerken daar. Komt in de buurt van de Hollandse binnensteden.
Spanje is groot geworden door ons Berbersquote:
[..]
Bernabeu is een smakeloos stadion. Net als Spanje, totaal geen karakter.
De beste Spaanse schilder heet El Greco.
De muziek is binnengekomen door een stel zigeunertjes, en de Arabieren hebben er wat jengelende saus overheen gegooid.
Hoezo hoogstaand land met cultuur?
Dan liever dit in het eigenzinnige Baskenland.
Jij hebt geen vriendin nodig in je leven?quote:
Deze foto's ga ik boven m'n bed hangen.
quote:Zeg me dat dit een grapje is.twitter:CajaRural_RGA twitterde op vrijdag 06-09-2019 om 13:01:54 #LaVuelta19 En marcha la etapa desde el césped de San Mamés. Hoy se cambian los goles por los pedales en la Catedral¡Allá vamos! 💪 https://t.co/P2mIfNOIRU reageer retweet
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Wout mag lekker oprotten.quote:
Wout wil de bergtrui en in de ontsnapping.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Mooiste stadion van europaquote:
Deze foto's ga ik boven m'n bed hangen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Het peloton rijdt vandaag door Matienza en daar staat blijkbaar een kunstwerk ter ere van een wielrenner uit die omgeving. Gonzalo Aja, om precies te zijn. Mijn vraag is: wat heeft Gonzalo de mensen daar misdaan?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Pedrero
Latour, Bouchard, Venturini
Novak
Grossschartner
Gilbert
Docker, Higuita
Armirail
De Gendt
Grmay, Howson
Meintjes
Poels, De la Cruz
Cras, Fabbro, Guerreiro
Power, Tusveld
Brambilla, Eg
Madrazo
Jesus Herrada, Atapuma
Bizkarra, Saez
Latour, Bouchard, Venturini
Novak
Grossschartner
Gilbert
Docker, Higuita
Armirail
De Gendt
Grmay, Howson
Meintjes
Poels, De la Cruz
Cras, Fabbro, Guerreiro
Power, Tusveld
Brambilla, Eg
Madrazo
Jesus Herrada, Atapuma
Bizkarra, Saez
Ze moeten in de Vuelta (en trouwens ook in de Giro) de puntentellingen voor het punten- en bergklassement eens aan gaan passen. De puntentrui wordt steeds gewonnen door een klimmer en de bergtrui door een totale nobody. In de Tour werden ze na Charteau tenminste verstandig.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik sta volledig achter Higuita Monster.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
