Het wordt tijd om dit topic eens wat leven in te blazen, want hoewel de grootste afspraken in Zuid-Amerika al lang en breed achter de rug zijn, zijn er toch nog wel twee wedstrijden die het volgen waard zijn. De een is de Vuelta del Porvenir, die pas in november wordt verreden, en de ander is de mythische Clasico RCN, die morgen begint. Gezien de startlijsten zullen de Tour Colombia en San Juan meer aanzien hebben, maar als je de geschiedenis mee zou nemen is de Clasico RCN na de Vuelta a Colombia de grootste en belangrijkste wedstrijd die er in Zuid-Amerika te vinden is.
Mythisch is 'ie zeker, en ook de geschiedenis mag er wezen. In het verleden zijn een aantal van de beste renners die ooit hebben geleefd afgezakt naar Colombia om aan deze koers mee te doen. Ik noem Bernard Hinault, Laurent Fignon, Sean Kelly en Claudio Chiappucci. Op die laatste na lukte het geen van hen om überhaupt op het podium te staan. Weggereden door Lucho Herrera, Fabio Parra en Álvaro Mejia. De komst van Hinault was zo groot dat er heuse commercials op de televisie verschenen voor het aanstaande duel met Lucho. Dat Hinault toen al bijna achter de geraniums zat maakte niemand wat uit. Hij werd vernederd en Herrera was vetrokken. Een jaar later won hij de Vuelta en was hij de eerste Colombiaan die een grote ronde won.
Sinds die jaren is er natuurlijk heel wat veranderd. Terwijl Colombiaans wielrennen, of Zuid-Amerikaans überhaupt, beter is dan ooit en je als ploeg niet meedoet als je er geen hebt, zijn de grootste wedstrijden in eigen land in de vergetelheid geraakt. De Clasico RCN is zelfs geen UCI-race meer en ook de Vuelta a Colombia heeft momenteel die status niet. Ik zeg momenteel, want daar komt volgend jaar gelukkig weer verandering in met een promotie naar 2.2. Enfin, UCI-race of niet, hij zal verreden worden.
In het parcours van de Clasico RCN, dat tien etappes lang is, zit onder andere de eveneens mythische La Linea. Zoals elk jaar gebruikelijk tegenwoordig. Helaas hebben ze de laatste jaren het geniale plan bedacht om hem zover mogelijk van de finish te leggen en dat doet wel iets af van deze onmenselijke alto. De dag dat ze hem in het parcours van de Tour Colombia leggen, wordt een gouden in de wielergeschiedenis. Lijkt me stug dat ze zoiets voor durven leggen aan een peloton vol Europeanen, maar een mens mag dromen. Meer dan 23 kilometer lang, naar een hoogte van meer dan een dikke drie kilometer. Daar waar dromen kapot kunnen, vraag dat maar aan Oscar Sevilla.
Omdat het niet zoveel zin heeft om een startlijst te ontleden en te lullen over renners die we nooit meer in Europa gaan zien, zoals de twee favorieten en vrienden van de show Oscar Sevilla en Fabio Duarte, wil ik het enigszins beperken tot zij die eraan komen, want er staan behoorlijk wat leuke namen aan de start. Soms met, soms zonder ervaring in Europa. De eerste naam is al direct een interessante en dat is die van Juan Diego Alba. Hij kwam aan het licht toen hij deel uitmaakte van een Colombiaanse selectie die de hele Girobio op een hoop reed, waar hij zelf de etappe over twee keer de Mortirolo wist te winnen en derde werd in het eindklassement. Die prestatie alleen leverde hem een contract op bij Movistar. Uiteraard heeft hij voor de oplettende kijker al wat meer laten zien dan dat. Zo won hij vorig jaar een rit in Antioquia en Boyacá en eindigde hij tweede in een etappe in de Vuelta a Colombia naar Ibagué. En een rit naar Ibagué kan maar een ding betekenen: die etappe ging over La Linea. Ook zijn ploegmaat Juan Tito Rendon is het volgen waard. Tito heeft een wat onorthodoxe weg afgelegd naar hier, want hij reed vorig jaar nog voor het World Cycling Center van de UCI. Tito is behoorlijk rap en kan een heuvel over. Dat bleek toen hij vorig jaar in aanloop naar Innsbruck en rit wist te winnen in Rüebliland. Ondertussen eindigde hij ook nog eens achtste in Aubel - Stavelot, op een zeer respectabele zes minuten van ene Remco Evenepoel.
Medellin heeft niet alleen de twee grote favorieten in huis, ze hebben Harold Tejada in huis. Harold is de nationaal kampioen bij de beloften in zowel de weg- als tijdrit en is anders dan de doorsnee Colombiaan. In de wereld van lichtgewichten is Harold een dikzak. Het is zowaar geen pocketklimmer. Ook hij kende dit jaar zijn internationale doorbraak toen hij Vansevenant kwam kloppen en zodoende een rit kon winnen in de Tour de l'Avenir. Daarmee val je natuurlijk op en het was voor Vino een reden om hem een contract te geven. Nu koerst hij dus voor Medellin, het voormalige EPM, en die renners zijn niet altijd te vertrouwen. Het is dus afwachten of ze er verstandig aan doen om hem te nemen, maar hij heeft wel mogelijkheden om uit te groeien tot een aardige prof.
Gianni is een visionair, dat kan niet vaak genoeg worden benadrukt. Want naar wie ik persoonlijk het meest uitkijk, zowel hier als volgend jaar, is mijn vriend Alexander Cepeda. Hij is hier en hij is de kopman van zijn ploeg. Alexander is een fenomeen. Zijn weg naar hier is een soort kruising tussen Carapaz en Evenepoel. Hij was een heel leuke voetballer, vond er geen reet aan en heeft toen zijn opleiding genoten in Colombia op weg naar een contract bij Androni. Het werd een keer tijd ook. Hij heeft dit jaar al een overwinning op de eveneens mythische Cristo Redentor staan en ook zijn ritzege in l'Avenir, op weg naar een top tien klassering in het eindklassement, over de Croix de Fer mocht er wezen. Voor Savio reden genoeg om hem voor vier jaar vast te leggen. Alexander wordt een must watch volgend jaar.
Wie zomaar op de nominatie zouden kunnen staan om volgend jaar de driekleur te vertegenwoordigen in bijvoorbeeld de Girobio of l'Avenir, zijn Rafael Pineda en Diego Camargo. Jongens die ondanks hun leeftijd al meedoen bij de 'profs'. Dat klinkt totaal niet indrukwekkend, maar de Vuelta a Colombia is geen ronde voor kinderen. Camargo won recentelijk het eindklassement in de Vuelta de Boyacá, terwijl Pineda al best wat jaren hoog staat aangeschreven en dit ook meerdere keren heeft bevestigd.
Ik vraag me bij dezen ten slotte hardop af of de prostaatkanker van Brailsford niet stiekem een hersentumor blijkt te zijn, want dit kan niet. De Colombiaanse versie van Leonardo Basso. Brandon Rivera schijnt namelijk gewoon een contract te krijgen bij INEOS. Waarom? Omdat hij al een leven lang de beste vriend is van een regerend Tour-winnaar. Ze zaten samen op de mountainbike. En waar de een ons naar het beloofde land bracht, moet de ander genoegen nemen met een gouden medaille van de Pan-Amerikaanse tijdrit. Ik overdrijf enigszins, want Brandon Rivera is geen slecht coureur, maar geen World Tour materiaal. Brailsford: min min.