Remco Evenepoel (Aalst, 25 januari 2000) is een Belgisch wielrenner die anno 2019 rijdt voor Deceuninck–Quick-Step. In juni 2019 won hij de Ronde van België. Datzelfde jaar won hij ook de Clásica San Sebastián en werd hij Europees kampioen tijdrijden.
Carrière
In april 2017 debuteerde Evenepoel in het wielrennen, de sport waarin zijn vader Patrick Evenepoel van 1991 tot 1994 prof was. In zijn eerste wedstrijd bij de junioren eindigde Evenepoel 71e, maar twee maanden later boekte hij meteen zijn eerste overwinning. Uiteindelijk sloot hij het seizoen 2017 af met 7 overwinningen, waaronder La Philippe Gilbert. Aan het einde van het seizoen was hij ook geselecteerd voor het wereldkampioenschap in het Noorse Bergen, maar daar moest hij na drie valpartijen opgeven.
In zijn tweede seizoen bij de junioren begon Evenepoel met winst in het clubkampioenschap te Rumst. Daarna won hij onder andere Kuurne-Brussel-Kuurne en de Guido Reybrouck Classic, alvorens hij zich begin mei tot Belgisch kampioen tijdrijden kroonde.Een week later schreef hij, na twee etappezeges, ook het eindklassement van de prestigieuze Vredeskoers op zijn naam. Eind mei won hij een etappe en het eindklassement in de Trophée Centre Morbihan, en werd hij Belgisch kampioen op de weg.
In juli werd hij Europees kampioen tijdrijden voor junioren. Hij won voor landgenoot Ilan Van Wilder en de Italiaan Antonio Tiberi. Bij de beloftencategorie kon enkel Edoardo Affini zijn tijd verbreken. In de wegwedstrijd, twee dagen later, won Evenepoel met een voorsprong van bijna tien minuten op de Zwitser Alexandre Balmer.Begin augustus won Evenepoel de derde etappe en het eindklassement van Aubel-Thimister-Stavelot. Een maand later schreef hij drie etappes en het eindklassement van de Giro della Lunigiana op zijn naam.
Evenepoel tijdens het WK tijdrijden voor junioren in 2018
Evenepoel tijdens het WK op de weg voor junioren in 2018
Op 25 september werd Evenepoel wereldkampioen tijdrijden voor junioren in het Oostenrijkse Innsbruck. Hij klopte de Australiër Lucas Plapp met 1 minuut en 23 seconden, de grootste voorsprong ooit op een wereldkampioenschap tijdrijden voor junioren. De Italiaan Andrea Piccolo vervolledigde het podium.Twee dagen later wist hij ook de wegrit te winnen, met anderhalve minuut voorsprong op de Duitser Marius Mayrhofer en de Italiaan Alessandro Fancellu. Evenepoel reed, nadat hij eerder vanwege materiaalpech een achterstand van bijna twee minuten had goedgemaakt, op 20 kilometer van het einde weg en kwam solo over de finish. Hij was daarmee de eerste junior ooit die in hetzelfde jaar zowel het wereldkampioenschap tijdrijden als het wereldkampioenschap op de weg wist te winnen. Uiteindelijk sloot Evenepoel zijn seizoen af met 36 zeges en bracht zo zijn totaal op 43 zeges bij de junioren.
n 2019 werd Evenepoel prof bij de Belgische wielerploeg Deceuninck Quick-Step. Hij sloeg de beloftencategorie over en maakte op 27 januari als 19-jarige zijn profdebuut in de Ronde van San Juan. Hij maakte er meteen indruk en werd na de tweede etappe leider in het jongerenklassement. In de daaropvolgende derde etappe, een tijdrit over 12 kilometer, eindigde hij derde, zijn eerste podiumplek bij de profs.Uiteindelijk werd hij negende in het eindklassement en won hij het jongerenklassement met een voorsprong van drie seconden op de Zwitser Gino Mäder.
Zijn World Tour-debuut maakte Evenepoel in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten eind februari. Na vijftiende te zijn geworden in de eerste bergrit, moest hij in de vierde etappe opgeven door een valpartij. De daaropvolgende wedstrijden die hij reed waren Nokere Koerse, zijn profdebuut op Belgische bodem, en de Bredene Koksijde Classic. De eerstvolgende etappewedstrijd die hij reed, was de Ronde van Turkije in april. In de koninginnenrit deed hij een gooi naar de overwinning, maar werd hij uiteindelijk vierde.[In het eindklassement eindigde hij eveneens als vierde.
Tijdens de koninginnenrit van de Ronde van Romandië was Evenepoel mee met de vlucht van de dag. In slechte weersomstandigheden ging hij mee tot de slotklim, maar toen Daniel Martin versnelde, moest hij lossen. In de afsluitende tijdrit werd hij vijftiende. In de Ronde van Noorwegen kwam Evenepoel tijdens de eerste etappe ten val. Op Twitter postte hij een foto van zijn gedeukte helm. "Deze helm heeft mijn leven gered", schreef hij erbij. "Nog eens het bewijs dat je er altijd een moet dragen." In de vijfde etappe trok hij samen met de Zwitser Marc Hirschi in de aanval. Pas op 4 kilometer van het einde werden ze gegrepen door het uitgedunde peloton.
Eind mei nam Evenepoel met zijn ploeg Deceuninck Quick-Step deel aan de Hammer Series Stavanger. De ploeg won de tweede etappe, de Hammer Sprint, en eindigde zesde in het eindklassement. Twee weken later reed hij solo naar de zege in de klimwedstrijd van de Hammer Series Limburg. Hij reed op 29 kilometer van het einde weg van zijn medevluchters en hield aan de finish meer dan een minuut over op de eerste achtervolgers.Deceuninck Quick-Step won ook de sprintwedstrijd en het eindklassement.
Op 13 juni behaalde Evenepoel tijdens de tweede etappe van de Ronde van België zijn eerste individuele overwinning bij de profs. Op 12 kilometer van het einde trok hij in de aanval met werelduurrecordhouder Victor Campenaerts. Nadat die laatste in een linkse bocht onderuit ging, reed Evenepoel solo naar de winst. In de daaropvolgende dagen slaagde hij erin zijn leiderstrui te behouden en zo zijn eerste etappewedstrijd bij de profs te winnen.
Eind juli won hij de derde etappe van de Adriatica Ionica Race. Hij haalde het na een solo van iets meer dan 25 kilometer met twee minuten voorsprong op zijn dichtste achtervolgers. Een week later werd hij de jongste winnaar ooit van een World Tour-wedstrijd door op indrukwekkende wijze de Clásica San Sebastián te winnen (enkel Victor Fastre en Georges Ronsse waren vóór de invoering van de World Tour jonger toen ze een grote eendagswedstrijd wonnen).[Nog een week later werd hij Europees kampioen tijdrijden in Alkmaar. Hij was 18 seconden sneller dan de Deen Kasper Asgreen, tevens ploeggenoot bij Deceuninck Quick-Step. Evenepoel droeg zijn overwinning op aan collega-wielrenner Bjorg Lambrecht, die drie dagen eerder was overleden tijdens de Ronde van Polen.
[ Bericht 0% gewijzigd door capuchon_jongen op 21-08-2019 19:46:29 ]
Patje doet het!quote:
Remco zit goed bij DQS. Zal daar volledig groeien. Hopelijk neemt hij niet teveel hooi op zijn vork. Hopelijk gaat Remco verstandig zijn in zijn keuzes. Hopelijk wordt het een wereldtopper
twitter:sporza_koers twitterde op dinsdag 27-08-2019 om 13:31:27Daar is de eerste @EvenepoelRemco-tattoo: "Ik zal er nog veel mee kunnen pronken" https://t.co/lUW8Jl3cvH #opvallend https://t.co/9pjZ8v0sdP reageer retweet
quote:Op dinsdag 27 augustus 2019 13:47 schreef Momo... het volgende:
twitter:sporza_koers twitterde op dinsdag 27-08-2019 om 13:31:27
Rustig aan. Niet gelijk de nieuwe Eddy noemen.quote:Op woensdag 21 augustus 2019 23:01 schreef Jason22 het volgende:
Over 10 jaar zitten we hier weer en heeft hij al minimaal 12 grote rondes gewonnen!
Ja, lijkt bijna Evenepoel. Bijna.quote:twitter:sporza_koers twitterde op dinsdag 27-08-2019 om 13:31:27
Bijna is een ruim begrip.quote:
quote:Remco Evenepoel gaat onderuit in Dernycriterium Wetteren, Laurens De Plus wint
Laurens De Plus (Jumbo-Visma) heeft maandagavond het Dernycriterium in het Oost-Vlaamse Wetteren gewonnen. De eerste reeks werd gewonnen door werelduurrecordhouder Victor Campenaerts, de finale door De Plus. Remco Evenepoel, in strijd verwikkeld met De Plus voor de eindzege, kwam in de laatste bocht ten val en liep daarbij schaafwonden op.
Belgisch kampioen Tim Merlier werd tweede, voor Oliver Naesen. Iljo Keisse eigende zich de vierde plaats toe, Jasper Philipsen de vijfde.
De start van de eerste reeks van 15 ronden werd gegeven door AA Gent-trainer Jesse Thorup, met in zijn gezelschap assistent Gunther Schepens. Halfkoers vormde zich een kopgroep met Merlier, Keisse, Evenepoel en Otto Vergaerde. Publiekslieveling Laurens De Vreese zorgde op vijf ronden van het einde voor een hergroepering en lag vervolgens aan de basis van een ontsnapping met ook nog Campenaerts, Jasper De Buyst en Michael Vanthourenhout. In de sprint haalde Campenaerts het op overtuigende wijze, voor De Buyst en De Vreese.
In de tweede reeks, de finale over 30 ronden, lag het tempo meteen heel hoog. Merlier zonderde zich halfkoers van het peloton af. Wat later loste Oliver Naesen hem af. Met nog vier ronden voor de boeg smolt alles opnieuw samen. Het sein voor De Plus, Evenepoel, Keisse, Naesen en Merlier om een aanval op te zetten. Net voor het ingaan van de slotronde versnelden De Plus en Evenepoel. Het leek uit te draaien op een sprint met twee, tot in de laatste bocht Evenepoel ten val kwam en zo zijn winstkansen zag verdwijnen. Merlier finishte als tweede, Naesen als derde.
“Blessures vallen mee”
“De gangmaker van Evenepoel draaide iets te enthousiast de laatste bocht in, waar Remco onderuit glipte. De blessures vallen wel mee. Hij liep gelukkig enkel maar wat schaafwonden op”, meldde persverantwoordelijke Stefanie Clerckx van Deceuninck - Quick-Step.
[ Bericht 0% gewijzigd door Godshand op 06-09-2019 09:19:04 ]
Dan moet Remco maar wat vaker fietsen.quote:
En dat zal hij binnenkort weer doen. Hij is geselecteerd voor het WK wielrennen zowel de tijdrit en de wegritquote:
[..]
Dan moet Remco maar wat vaker fietsen.
Het WK kan schriftelijk afgedaan worden.quote:
[..]
En dat zal hij binnenkort weer doen. Hij is geselecteerd voor het WK wielrennen zowel de tijdrit en de wegrit
Eerst nog even de dubbel in Canada binnenhengelen.quote:
[..]
Het WK kan schriftelijk afgedaan worden.
quote:Remco Evenepoel verhuist toch niet naar Monaco: “Mijn ouders vonden het niets voor mij”
De verhuisplannen van Remco Evenepoel zijn voorlopig van de baan. Het 19-jarige wielertalent had het plan opgevat om in Monaco te gaan wonen om daar beter te kunnen trainen voor het grote rondewerk, maar na een bezoek aan het prinsdom hebben zijn ouders zich bedacht.
“Mijn ouders zijn er onlangs een kijkje gaan nemen en kwamen tot het besluit dat het toch niet echt iets voor mij is”, vertelt Evenepoel bij Het Laatste Nieuws. “De realiteit is ook gewoon dat ik op mijn jonge leeftijd voorlopig nog te weinig verdien om dat allemaal te kunnen bekostigen.”
De renner van Deceuninck-Quick Step blijft voorlopig dus gewoon bij zijn ouders in het Vlaams-Brabantse Schepdaal wonen.
quote:Remco Evenepoel: “Om de beste te worden, moet je hard werken. En ik ben van plan om de beste te worden”
Nog twee dubbels wachten er Remco Evenepoel (19) vooraleer hij na een fenomenaal debuutjaar vakantie mag nemen. Eerst Québec en Montréal, dan de tijd- én de wegrit op het WK. “Ik ben Europees kampioen, dus ik mag dromen. Ik wil een medaille in de tijdrit en dan aanvallen in de wegrit. Op een WK is alles mogelijk.”
“Welke kracht van een superheld ik zou willen hebben?” Remco Evenepoel is wat verrast door de vraag van een Canadese journaliste. Onzichtbaar kunnen worden? Kunnen vliegen? “Neen, pak maar teruggaan in de tijd. Dan kan ik in bepaalde koersen het anders en beter aanpakken.”
Nóg beter? Wat de jonge wielergod in zijn eerste jaar bij de profs al liet zien, was fenomenaal. Stel je voor dat hij alle koersen die hij niet won nog eens mag overdoen. “Eigenlijk is het waar. Ik had nooit durven te dromen dat ik al vijf wedstrijden ging winnen, met daarbij een klassieker als San Sebastian én een Europese titel tijdrijden. En ik mag zowaar al naar het WK. Maar daarna heb ik toch nood aan vakantie, hoor.”
Evenepoel oogt ook wat vermoeid in Canada. Na de Ronde van Duitsland heeft hij zware trainingen afgewerkt in zijn geliefkoosde Ardennen. Hij klom als een bezetene naar boven, om dan rustig af te dalen en de oefening opnieuw te doen. Tientallen keren. “Die specifieke blokken zijn hard, dat kruipt in de kleren. Maar ik denk dat ik tegen vrijdag (vandaag, nvdr.) en zeker zondag wel goed gerecupereerd zal zijn. Want de vorm is er zeker. Aanvallen hier zal wel niet simpel zijn. Op een plaatselijk parcours krijg je weinig vrijheid. De beslissing valt vaak in het slot. Maar het zijn nog altijd de renners die de koers maken, dus alles kan. Montréal is zwaarder en moet mij het best liggen.”
Maar hij kan de twee wedstrijden in Canada gebruiken als voorbereiding voor het WK. Maandag kreeg hij te horen dat hij, behalve voor de tijdrit, ook geselecteerd is voor de wegrit. En dat was toch een verrassing. “Ik heb wel niet zelf naar de bondscoach gebeld, hoor”, zegt Evenepoel. “Op het EK in Alkmaar vroeg Rik Verbrugghe mij of ik klaar was om ook de wegrit te rijden. En ik heb ja gezegd. Dit is een kans die ik moet grijpen. Wat mijn rol in Yorkshire zal zijn? Dat zien we dan wel. Ik concentreer mij op de tijdrit. Als ik daar goed ben, zal ik ook goed zijn in de wegrit. Er zitten drie dagen tussen. Dat is genoeg om te recupereren.”
Duitse motor
Volgens de Franse klepper Julian Alaphilippe wordt zijn jonge ploegmaat zelfs de te kloppen man in de race tegen de chrono. “Ik ben Europees kampioen, dus ik moet dromen”, reageert Evenepoel. “Mijn doel is het podium. Val ik ernaast, dan is het zo. Mijn seizoen is nu al fantastisch. Maar laten we zeggen: top vijf is goed, top drie is top en winnen magnifiek. Roglic wordt de grootste tegenstander. Maar er is ook Thomas, titelverdediger Dennis en ploegmaat Asgreen. En Campenaerts natuurlijk. Maar ik zal ook goed zijn, hoor.”
De wegrit is dan een mooie bonus voor Evenepoel, maar denk maar niet dat hij daar anoniem gaat meerijden. “Ik heb geen sprint. Als ik iets wil doen, moet ik aanvallen. Maar ik heb gelezen dat Mathieu van der Poel ook niet gaat wachten. Dat is goed, ik weet wie ik moet volgen. (lacht) Maar we gaan koers maken en we hebben een sterk team, met meerdere pionnen. Wij moeten ook de wedstrijd niet controleren. Dat moeten de teams van Sagan, Alaphilippe, Valverde en Van der Poel doen. Wij kunnen hen in moeilijkheden brengen.”
“285 kilometer is lang, ik weet het. De langste wedstrijd ooit voor mij. Maar dat zeiden ze ook over San Sebastian, en wie won er? Een WK is speciaal, er kan van alles gebeuren. Een solo van honderd kilometer? (grijnst) Dat denk ik niet. Maar eerlijk: volgend jaar in Martigny maak ik meer kans.” Wie in Yorkshire dan wel mag winnen van Evenepoel? Het antwoord volgt na een lange stilte: “Tim Declercq!”
Wat wel nieuw wordt voor Evenepoel: in Yorkshire rijdt de welp van The Wolfpack tegen vrienden als Alaphilippe. “Dat is nieuw voor mij, maar uiteindelijk kies je voor jezelf. Dat hebben we op het EK ook gezien. Viviani ging achter Lampaert aan en klopte hem. Al vertrekt Elia nu wel. Dus eigenlijk zijn we die trui kwijt. (lacht) Tja, dat zijn koerssituaties die je vooraf moeilijk kan plannen.”
Wat het WK ook brengt: het seizoen is nu al meer dan geslaagd voor Evenepoel. “Ik dacht in het begin van het seizoen niet echt aan winnen. Maar die klik kwam er in de Tour of Norway. Ik was dicht bij die eerste zege. Ik werd pas op twee kilometer van de aankomst ingehaald. Daar heb ik gevoeld: Hé, ik kan nu al winnen bij de profs. Ik heb daar dan over gepraat met Yves Lampaert. Hij zei dat ik moest koersen zoals vorig jaar bij de junioren. Hij zag dat ik het gevoel om te winnen aan het verliezen was. Ik ben dus beginnen aanvallen en heb gekoerst om te winnen. Met het gekende resultaat. Ik heb het Yves in de Ronde van Duitsland nog gezegd: Jij hebt mijn succesrijke seizoen gelanceerd.”
In die Ronde van Duitsland kreeg Evenepoel enorm veel positieve reacties van de andere renners. “Na mijn solotocht van honderd kilometer kwamen veel renners zeggen dat wat ik had gedaan fenomenaal was. Dat ze als gekken hebben moeten achtervolgen. Allemaal goed en wel, antwoordde ik, maar ik heb niet gewonnen. Maar ze vertelden wel dat het peloton kon terugkomen dankzij de motoren. Ik heb de beelden achteraf gezien en het was duidelijk: ik reed moederziel alleen, met de motoren… achter mij. Ze reden voor het peloton uit. Renners zeiden: Zonder die motoren had je gewonnen.”
Het gaat wel allemaal snel voor Evenepoel. Dat besefte ook ploegmanager Patrick Lefevere, die zijn goudhaantje vastlegde tot 2023. “Het gevoel dat ik bij deze ploeg heb, wil ik niet kwijt. We zijn winnaars. Iedereen vecht samen voor de zege. Het is een grote familie, waar iedereen overeenkomt.”
Het was woensdagmorgen dan ook een aandoenlijk tafereeltje voor het hotel in Québec. Alle ploegen waren al op training vertrokken, maar de renners van Deceuninck-Quick step volgden op een iPhone samen de etappe in de Vuelta, die na een geweldige teamprestatie werd gewonnen door Philippe Gilbert. Ze schreeuwden hem vanuit Canada naar de zege, met ploegleider Luca Bramati op kop.
“Er zijn niet veel ploegen die leven voor de koers zoals wij”, zegt Evenepoel, die zich niet gek laat maken door alle heisa rond zijn persoon. “Ik amuseer mij op en naast de fiets. Dat is de belangrijkste regel van de koers. Ik weet wat ik wil. Om de beste te worden, moet je hard werken en opofferingen maken. En ik ben van plan om de beste te worden.”
Al blijft hij één zwak puntje hebben. “Rijden op kasseien, dat gaat niet”, vertelt hij, met een anekdote erbij. “Vorige week wou ik trainen in de Ardennen, maar het was erg slecht weer. Dus heb ik thuis in de buurt maar wat rondgereden. Ik kwam een pijl tegen van het parcours van de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Ik heb die vol goede moed gevolgd, maar na de eerste kasseistrook ben ik teruggekeerd. Euh, laten we zeggen dat mijn banden niet goed waren opgepompt...”
Alaphilippe: “Remco kan wereldkampioen tijdrijden worden”
Er staat vandaag heel wat mooi volk aan de start in Québec. Op de persconferentie kregen Peter Sagan en Julian Alaphilippe ook vragen over die kleine Belgische wonderboy Remco Evenepoel. “Het is toch indrukwekkend wat hij al heeft laten zien”, zei Sagan, winnaar in 2016 en 2017. “Hij haalt al topniveau bij de profs en is nog maar 19. Jullie Belgen hebben geluk met hem, er wacht jullie een mooie toekomst.” Ploegmaat Alaphilippe vindt Evenepoel zelfs de favoriet voor de WK-tijdrit. “Dat ik zoiets zeg, zorgt niet voor extra stress bij hem. Hij heeft die rol afgedwongen met prestaties en ik merk dat hij zeer gemotiveerd is. Wat hij op het EK tijdrijden heeft gedaan, was fenomenaal, dus ik denk niet dat er veel renners op het WK sterker zullen zijn dan Remco. Hij zit ook prima bij onze ploeg en wordt fantastisch begeleid. En niet alleen de benen zijn prima, het zit ook goed in het hoofd.”
“Wat de wegrit betreft: hij zal niet zomaar deelnemen, maar het wordt toch lastig, denk ik. 285 kilometer is lang, zeker als je ook de tijdrit hebt gereden. Maar anderzijds: met Remco weet je nooit.”
Buiten Monaco zijn er geen huizen en bergen?quote:
https://nos.nl/video/2303(...)alent-evenepoel.html
https://www.hln.be/sport/(...)et-oumaima~acc68190/
Arme jongen, al die mensen die hem als een celeb behandelen....quote:
Onze vriend neemt een rebound:
https://www.hln.be/sport/(...)et-oumaima~acc68190/
quote:Evenepoel lost niets over mogelijke Giro-deelname: "Ik ben een brave wolf"
Wie een handtekening wou van Remco Evenepoel, moest op de Boekenbeurs in Antwerpen zijn. De Europese kampioen tijdrijden signeerde er "The Wolfpack", een fotoboek dat een kijk biedt achter de schermen bij Deceuninck-Quick Step. Maar wie te weten wou komen of hij in 2020 de Giro rijdt, kwam thuis van een koude kermis.
Naarstig zette Evenepoel zijn handtekening op enkele exemplaren van "The Wolfpack". "Het is de eerste keer dat ik op de Boekenbeurs ben", bekende de vicewereldkampioen tijdrijden. "Ik lees zelf liever stripboeken, maar ik ben wel van plan om meer boeken te lezen. Tijdens het seizoen keek ik veel Netflix, maar dat zijn steeds dezelfde series. Ik wil nu wat sportbiografieën lezen, zoals die van de Borlées."
Evenepoel is nog niet te veel bezig met zijn tweede seizoen bij de profs. "Ik heb nog niet getraind. Ik heb al wat andere dingen gedaan, zoals lopen en crossen. Ik kijk wel uit naar het begin van het seizoen, ik heb er zin in. Mijn twee hoofddoelen zijn de Olympische Spelen in Tokio en het WK in Zwitserland."
En hoe zit het met zijn eerste grote ronde, eventueel de Giro? "Daar kan ik nog niet op antwoorden, want we hebben er met de ploeg nog niet over gesproken. Als het zou passen in mijn voorbereiding op de Spelen, zou het zeker kunnen. Maar ik heb niets te willen, de ploegleiding zal beslissen."
Het parcours van de Giro lijkt Evenepoel in 2020 op het lijf geschreven, maar hij klapte niet uit de biecht. "Of ik een brave soldaat ben? Ik ben een brave wolf", besloot hij met een kwinkslag. "Ik ga me in elk geval goed voorbereiden met veel stages."
(Dit bericht is niet bestemd voor mensen met kaal haar)quote:Remco Evenepoel steunt nieuw initiatief van zijn mama: “Veel geluk met je nieuwe start”
Remco Evenepoel (20) heeft zijn mama Agna een hart onder de riem gestoken. De moeder van de jonge wielergod van Deceuninck - Quick-Step start een kapperszaak in Schepdaal. Opvallend: de zaak komt op de parking van Café De Rustberg, waar ook het supporterslokaal van Evenepoel zich bevindt.
“Een nieuwe start voor mijn mama. Ik ben er zeker van dat ze haar nieuwe job zal uitoefenen als de beste. Veel geluk mama!”, postte Evenepoel op Facebook.
SPOILERRemco Evenepoel (20) kroop bij zijn zware valpartij in de Ronde van Lombardije door het dunste oog van de dunste naald. Maar hey, daar piekert hij niet langer over. De doorzetter in hem denkt positief, vecht terug, werkt keihard. Met de stellige intentie om straks opnieuw de pannen van het dak te koersen. Voor het eerst doet Evenepoel het volledige verhaal.
Morgen zal het exact één maand geleden zijn dat je zwaar ten val kwam in de Ronde van Lombardije. Hoe gaat het inmiddels met je?
“Steeds beter, dank je. Ik maak elke dag vorderingen, beweeg almaar vlotter en heb minder appelflauwtes. Eigenlijk doet dat bewegen deugd. Want als ik te lang lig, spannen mijn hamstring, kuit en bilspier op. Niet dat ik dan tegen de krampen aan zit, maar ik krijg wel goesting om te stappen. Met het goeie weer kan dat ook buiten. Dat scheelt.”
Lukt dat stappen?
“Ja, zeker. ’t Is niet meer zoals in de video die ik vijf dagen na mijn val postte op Instagram. Waarin ik letterlijk met krullende tenen vooruit kroop. Nu kan ik mijn voet al mooi afrollen. En mag ik 30% steunen op mijn rechterbeen, wat neerkomt op ongeveer 20 kilogram. Eigenlijk is dat nog ‘niks’. Maar alleszins beter dan er totaal níet op te mogen duwen.”
Hoe zit het met je gewicht?
“Prima. Met de Ronde van Lombardije woog ik ongeveer 62,5 kilogram. Toen ik in San Fermo della Battaglia het ziekenhuis verliet was dat nog amper 57. Nu ligt het rond de 59,5. Wellicht ben ik wat spiermassa kwijtgespeeld. Maar ik let er ook op. Ik eet niet te veel, omdat ik geen tien kilo mag bijkomen, hé. Anders heb ik een groot probleem als ik terugkeer in competitie. Het is goed zoals het nu is.”
Hoe kom je voor de rest de tijd door?
“Ik maak een dagplanning op en houd daarbij bepaalde voedingsschema’s aan. Echt al gericht en gestructureerd, dus. (lachje) Kwestie van toch een béétje opnieuw aan te knopen met het leven van een wielrenner. In de voormiddag maak ik steevast tijd voor oefeningen. Ik leg een Compex (spierstimulator, red.) op of train mijn benen wat. Mét ondersteuning, weliswaar. Na het middageten kijk ik naar de Tour op tv. Dat overbrugt al snel een uur of drie. In de latere namiddag volgt meestal een tweede Compex-sessie. En na het avondmaal trek ik sinds kort ook naar de kine, voor een warmtebehandeling. Zo kom ik toch minstens één keer per dag het huis uit. Daar kijk ik telkens naar uit.”
We zagen je daarnet ook de finale van de etappe in Tirreno-Adriatico volgen op je smartphone. Doet het pijn om je collega’s te zien koersen?
“Momenteel nog niet. Maar ik denk dat ik met het WK en de Giro meer moeite ga hebben. Tegen dan zal ik wel terug wat mogen ‘trainen’, wat het mentaal iets makkelijker maakt. Misschien moet ik mijn training plannen tijdens de live, zodat ik het niet zie. (lacht) Ach, het zal wel meevallen, zeker? Ik kijk ook bewust, om zo snel mogelijk weer te wennen aan de potentiële risico’s die bij voorbeeld aan afdalingen zijn verbonden. Niet dat ik een angstgevoel overhoud aan mijn val. Maar hoe meer ik andere renners er mee zie omgaan, hoe beter voorbereid ik zal zijn als ik over enkele maanden zelf terug aan de bak moet.”
Wat herinner je je nog van die val?
“Alles. Van de eerste tot de laatste seconde. Van het moment dat ik in het ravijn duik tot ze me in de ambulance leggen. En ver daarna.”
De aanleiding en de omstandigheden van je crash kwamen nooit in beeld. Hoe is het precies kunnen gebeuren?
“Eigenlijk is het jammer dat ik geen GoPro droeg, zodat ik de aanleiding van de val kon bewijzen. Nu moet iedereen mij maar geloven op mijn woord. Daags voordien had ik tijdens de verkenning, samen met ploegleiders Geert Van Bondt en Davide Bramati, nog twintig minuten stilgestaan bij de twee bewuste bochten. Om ze mooi te kunnen uittekenen. Ik heb ze zeker twee, drie keer opnieuw gereden zodat ik de ideale lijn kon bepalen. We maakten ze zelfs even ‘verkeersvrij’, zodat ik ze op koerssnelheid kon nemen. Ik kende ze echt vanbuiten. In koers kreeg ik het advies van ‘Brama’ (Bramati, red.) om me achteraan het groepje te zetten. ‘Laat je vijf a tien meter uitzakken, Remco’, zei hij. ‘Neem geen risico want je wéét hoe gevaarlijk die bochten zijn.’ Dat heb ik ook gedaan. Uiteindelijk bleek dat de verkeerde beslissing. De twee jongens voor mij maakten een foutje in de eerste bocht, waar Bakelants en De Plus in het verleden ten val kwamen.”
“Wie precies, weet ik niet meer. (lacht) Het kunnen er maar zes zijn, hé. Ze gingen naar de buitenkant. Ik schrok. ‘Oei, ’t is prijs voor hen’, vreesde ik. Gelukkig konden ze corrigeren. Omdat ik zelf een betere lijn had genomen en met iets meer snelheid uit de bocht kwam, reed ik eigenlijk los op de twee af. Dat deed me, in paniek, wat afremmen. Mijn achterwiel schoof weg, ik moest zelf bijsturen in de eerste bocht. Waardoor ik naar buiten werd gedrukt in de tweede en op mijn beurt moest corrigeren. Maar… net niet, dus. (lachje) Vijf centimeter scheelde het of ik was dat muurtje voorbij en dan was er van een crash nooit sprake geweest. Nu raakte ik het met de buitenkant van mijn been. Dat kan je zien, want het slaat nog steeds blauw en geel uit.”
“Raar dat ik op die plek niks brak en enkel moest genaaid worden. Ik ging overkop, probeerde dat muurtje nog vast te grabbelen — ik had ook wonden aan mijn handen. Maar dat is me dus niet gelukt. Ik viel recht naar beneden. In een eerste reactie keek ik spontaan de diepte in. Vraag me niet waarom. Ik zag een zwart gat, wellicht door alle schaduwen. Op dat moment besefte ik nog niet hoe diep ik zou vallen en hoe ik precies zou neerkomen: hard of zacht. Uiteindelijk belandde ik eerst op de tip en vervolgens op de zool van mijn rechtervoet. De eerste tien seconden na de val kreeg ik geen lucht meer. Dat kwam door mijn gekneusde long. Ik wilde meteen rechtkrabbelen, maar door die bekkenbreuk kon ik geen kracht zetten. Ik keek naar boven. ‘Waar lig ik?’, vroeg ik me af. Ik zag de brug en riep meteen om hulp. Al was het meer praten, want ook mijn stem miste kracht.”
“Niemand hoorde me. Heel even, een vijftal minuten, voelde ik me echt ‘verlaten’. Toen begon alles, hé. Het op de brancard leggen. De helse weg naar boven. Moeilijk, zo tussen de bomen en supersteil omhoog. Pas in de ambulance op weg naar het ziekenhuis is alles een beetje bezonken.”
Bramati en Van Bondt waren diep onder de indruk. Knap, wat ze voor jou hebben gedaan.
“Absoluut. De dagen erna had ik elke dag contact met hen. ‘Chute, chute (valpartij, valpartij, red.’, kregen ze te horen in de volgwagen. Zonder te weten over wie het ging. Toen ze bij de plek toekwamen en mijn fiets zagen staan, drong het tot ze door dat ik in het ravijn was gedoken. En was het eerste wat ze zich afvroegen: ‘hoe gaan we hem daar aantreffen?’ Ze parkeerden de auto over de brug en liepen te voet terug. Ik wil me niet inbeelden wat er toen allemaal door hun hoofden is gegaan. Duizend keer heb ik hen al bedankt. En ik zal dat nog oneindig veel doen. Vooral voor de mentale kracht en de kalmte die ze op dat moment in mijn bijzijn hebben getoond. ‘Help me overeind’, vroeg ik. ‘Want ik wil verder’. Ging natuurlijk niet. ‘Ik denk dat er iets gebroken is, ik kan niet meer bewegen’, zei ik. Waarop we met z’n allen een beetje rustiger zijn geworden. Voor hen was het een hele opluchting dat ik bij bewustzijn was, kon spreken en alles nog hoorde.”
Durf je al opnieuw doelen stellen? Of ben je daar nog niet mee bezig?
“Toen ik in Italië in het ziekenhuis lag, was ik al vooruit aan het denken. ‘Haal ik de Giro nog?’, vroeg ik ‘Dockie’ (ploegdokter José Ibarguren Taus, die de hele tijd bij hem bleef, red.) in het Frans. ‘Non, petit, non, non, non’, antwoordde hij. Ik: ‘oké, het zij zo. De Vuelta dan misschien? Die start toch bijna een maand later?’ Maar opnieuw klonk het: ‘non, Remco, best is om dit seizoen gewoon te vergeten. En te focussen op 2021’. Dat er een breuk zou zijn, kon ik al wel vermoeden. Ik kon mijn been namelijk niet bewegen. Vraag was: moest ik worden geopereerd of niet? Ja, vonden ze in Italië. Wat alles veel ingewikkelder zou maken. Maar na onderling overleg tussen de teamartsen besloten ze me over te brengen naar Herentals van zodra ik met het vliegtuig naar België kon worden getransporteerd. En de beslissing daar te laten nemen. Uiteindelijk bleek er, na een nieuwe scan, geen ingreep nodig. Dat was supergoed nieuws, voor mijn herstel én voor mijn toekomst. Al besef ik dat ik heel veel geluk heb gehad.”
“Op 25 september, over exact elf dagen dus, volgt een nieuwe scan. Dan krijg ik wellicht opnieuw positief nieuws. En kan ik weer verder vooruitblikken. Stappen zetten. Doeltjes stellen. Nog geen grote, naar volgend seizoen toe. Maar dag per dag.”