Ik zit de laatste tijd me vaak af te vragen of mijn band met mijn moeder (die niet normaal te noemen is) zo extreem is als het soms lijkt....
Mijn vader is overleden toen ik 15 was. Toen ik 13 was werd er bij hem longkanker vastgesteld en hij ging erg snel achteruit. Nu jaren later weet ik dat ik zo vaak met mijn vader botste omdat we zo vreselijk veel op elkaar lijken.
Laatst hoorde ik van mijn zus dat ze zich nog herinneren dat ze hele goede gesprekken met mijn vader gehad heeft, en buiten de gesprekken die ik met hem gevoerd heb toen hij bijna overleden was kan ik me verder niets herinneren. Ik was er misschien nog te jong voor en onze botsende karakters maakte het vaak onmogelijk om te praten.
Ik snap hem nu meer, hoe meer ik over mezelf leer des te meer kan ik snappen waarom hij reageerde zoals hij deed en hoe raar hij soms ook mocht doen ( depressief, agressief zonder slaan, afstandelijk, kil, koud en arrogant) ik hou wel enorm van hem.
Mijn moeder is een ander verhaal.
Mijn moeder is er altijd voor me geweest (ik ben enorm veel ziek geweest), mijn moeder stond altijd voor me klaar en hield van me.
Mijn moeder is een ster in emotionele chantage, afbrekende kritiek, keiharde aanvallen, verborgen gemene steken onder water, enorme aandacht vragen op een negatieve manier, ze heeft een soort koningin uitstraling: wij moeten naar haar kruipen en doen wat ze zegt anders heb je mot.
En ondanks wat ze tot de dag van vandaag steeds uithaalt bij mij en mijn zus hou ik wel van haar. De relatie is ernstig bekoeld, dat wel, maar ik hou wel van haar. Ze is mijn moeder, misschien pik ik daarom te veel van haar. Dat is ook een houding die zij heeft: ik ben je moeder en als je het niet bavalt kun je gaan (want dat doe je toch niet).
Ondanks alle pijn, verdriet en woede die zij teweeg brengt bij me zal ik nooit zomaar weggaan en nooit meer terugkomen. Zij is de enige ouder die ik over heb, en buiten mijn zus, is zij mijn enige link met mijn verleden en mijn vader.
Ik kan soms vreselijk jaloers en verdrietig worden als ik naar mijn schoonfamilie kijk. Ik mag daar mijzelf zijn, iedereen heeft recht om gehoord te worden en ze gaan op een hele ontspannen manier met elkaar om. En als er eens mot is is dat niet het einde van de wereld maar gewoon iets wat kan gebeuren aangezien niemand hetzelfde is.
Hoe is het bij andere mensen?
quote:Sterkte
Mijn vader is overleden toen ik 15 was. Toen ik 13 was werd er bij hem longkanker vastgesteld en hij ging erg snel achteruit. Nu jaren later weet ik dat ik zo vaak met mijn vader botste omdat we zo vreselijk veel op elkaar lijken.
Verder heb ik een goede band met me ouders.. kan er weinig over zeggen, staan altijd voor me klaar e.d. Denk dat ik half niet besef hoe geluk ik daarmee heb, maarja, ben niet anders gewend! 
Van wat ik me kan herinneren van mijn jeugd heb ik zeker op het emotionele vlak mijn eigen boontjes moeten doppen.
Ik was echt een probleemkindje, en heb mijn ouders af en toe tot waanzin gedreven.
Mijn vader en ik hadden eigenlijk altijd ruzie, zeker rond de periode dat ik in de puberteit kwam. Waarschijnlijk omdat onze karakters heel veel op elkaar lijken. Ik kan me eigenlijk weinig positiefs meer herinneren van deze man.
Ik heb hem sinds mijn 15e niet meer gezien, na een ruzie waarin hij zei me kapot te willen maken.
De relatie met mijn moeder is nu stukken beter, maar op jongere leeftijd was ze vooral emotioneel afwezig voor mij en mijn broer. Maar nadat ik op mijn 16e op mezelf ben gaan wonen is de relatie langzaamaan verbeterd. Ik weet niet hoe de relatie geweest zou zijn als ze niet van mijn vader gescheiden zou zijn.
* Defcon2 heeft redelijk open relatie met zijn ouders...
eigenlijk is het enige nadeel dat ze nog wel es ruzie met elkaar hebben...
verder kan ik eigenlijk met alles bij ze terecht, en doen ze vrijwel nergens moeilijk over... 
Nu heb ik ook de laatste tijd best veel meegemaakt. Veel dierbaren verloren en alles. En mijn ouders hebben mij toen ook heel goed gesteund en andersom ook toen zij het ff druk en moeilijk hadden. Dit heeft onze band eigenlijk alleen maar sterker gemaakt. Ik praat nu veel meer met ze, vind het leuker om zo es iets te gaan doen met mijn ouders enz.
Moeder: ik lijk nogal op mijn moeder. Emotioneel, verzorgend, opvliegend, veeleisend. Daardoor is de band die we samen hebben heel diep, we weten veel van elkaar en ik weet ook altijd zeker dat ze van me houdt en er voor me is. Maar aan de andere kant zorgt het ook voor heel veel strubbelingen. Ze wordt vaak kwaad omdat ik me rot voel, stelt hoge eisen aan wie ik moet zijn en wat ik moet doen. Ik heb daar moeite mee en hak er dan met de botte bijl in. De laatste jaren gaat het beter, omdat ik meer opensta voor haar en duidelijker zeg wat ik vind. En zij ook. Het contact tussen haar en mijn zusje is een stuk makkelijker, maar we zijn wle stapelgek op elkaar.
Vader: 4 handen op 1 buik. Mijn vader heeft veel problemen gehad in zijn jeugd en heeft daardoor de neiging om op te zoek te gaan naar problemen. Toch is ie ontzettend lief en niet veroordelend. Daardorr stort ik vaak mijn hart bij hem uit en hij weet dat dan te relativeren. Andersom gebeurt net zo vaak of vaker. Als ik heel goed kijk, is het een beetje zo dat mijn vader niet echt een vader in de vertrouwde zin van het woord is: het is vaak ook zo dat ik over hem moet moederen. Dus: letten op zijn gezondheid, helpen met werkproblemen, dingen regelen etc.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en zijn vervolgens weer bij elkaar gekomen om daarna nog 2 keer uit elkaar te gaan. Op dit moment zijn ze al een paar jaar weer samen en ik weet dat ze heel veel van elkaar houden ondanks alle problemen die er geweest zijn.
Echt veel dezelfde karakter eigenschappen enzo..
En dat botst nogal eens..
Toch kan ik altijd bij hem terecht, als ik hem nodig heb dan brengt hij me weg met de auto enzo.. ook als we bijvoorbeeld de dag ervoor nog ruzie hebben gehad.. hij is gewoon een schat hoewel ik dat soms niet zo vind..
Met mijn moeder heb ik een echte vriendinnen band...
Ik ben al 2 jaar thuis vanwege ziekte en elke dag staat ze weer voor me klaar..
Ze zorgt voor me.. als ik niet wil eten dan zorgt ze wel dat ik eet...
Als ik niet veel drink dan schenk ze het in en zet ze het naast me neer..
Als ik een slechte dag heb dan laat ze alleen de honden uit, terwijl ik normaal altijd mee ga...
En we gaan ook altijd samen boodschappen doen..
Als er wat met mn moeder zal gebeuren.. dan ben ik denk ik ook half dood..
Ik kan gewoon niet zonder mn ouders
Ik ben gewoon altijd goed opgevoed en daar ben ik enorm blij mee
quote:Het lijkt wel of je het over mijn schoonmoeder hebt. Dat is ook zo'n typ.
Op donderdag 9 januari 2003 10:30 schreef DarkElf het volgende:
Mijn moeder is een ster in emotionele chantage, afbrekende kritiek, keiharde aanvallen, verborgen gemene steken onder water, enorme aandacht vragen op een negatieve manier, ze heeft een soort koningin uitstraling: wij moeten naar haar kruipen en doen wat ze zegt anders heb je mot.Hoe is het bij andere mensen?
Mijn eigen ouders zijn fantastische mensen. Ondanks het lichamelijk en vooral geestelijk slecht ging met mijn vader. De laatste jaren was het leven wel heel erg hard 
En dat soort momenten dat versterkt w.s. ook de band met mijn ouders.
Wat je zelf zegt over je moeder:
Ik denk niet dat je je moet laten misleiden door haar. Ga wel gewoon je gang. maar krijg een beetje het gevoel dat je een beetje bang voor haar bent?
), maar sinds in op mezelf woon en eigenlijk al sinds ik een jaar of 18 was en ze me als volwassen begonnen te beschouwen (dat is vrij plotseling gegaan: opeens was ik verantwoordelijk voor mezelf) begrijp ik me vader steeds meer en kan ik me soms ietwat ergeren aan de wereldvreemdheid van mn moeder (al bedoelt ze het allemaal voor 100% goed, soms kan ik me erg ergeren aan de bloemetjes-mentaliteit van haar en dat ze zo vaag kan doen (geesten/spritituele praat en zo)). Me vader is veel pragmatischer en veel concreter, en dan ben ik ook dus dat klikt beter. Niet lullen, doen en bek houden en daarna een biertje drinken en hij staat toch een stuk steviger in de maatschappij en de wereld.quote:
Op donderdag 9 januari 2003 10:44 schreef Ripley het volgende:
Hmmmm...Moeder: ik lijk nogal op mijn moeder. Emotioneel, verzorgend, opvliegend, veeleisend. Daardoor is de band die we samen hebben heel diep, we weten veel van elkaar en ik weet ook altijd zeker dat ze van me houdt en er voor me is. Maar aan de andere kant zorgt het ook voor heel veel strubbelingen. Ze wordt vaak kwaad omdat ik me rot voel, stelt hoge eisen aan wie ik moet zijn en wat ik moet doen. Ik heb daar moeite mee en hak er dan met de botte bijl in. De laatste jaren gaat het beter, omdat ik meer opensta voor haar en duidelijker zeg wat ik vind. En zij ook. Het contact tussen haar en mijn zusje is een stuk makkelijker, maar we zijn wle stapelgek op elkaar.
Ik ken het verhaal een beetje terug van je moeder... maar bij mij gaat het een stuk beter. Wel fijn dat je zo´n zusje hebt! 
quote:Een 2e moeder
Vader: 4 handen op 1 buik. Mijn vader heeft veel problemen gehad in zijn jeugd en heeft daardoor de neiging om op te zoek te gaan naar problemen. Toch is ie ontzettend lief en niet veroordelend. Daardorr stort ik vaak mijn hart bij hem uit en hij weet dat dan te relativeren. Andersom gebeurt net zo vaak of vaker. Als ik heel goed kijk, is het een beetje zo dat mijn vader niet echt een vader in de vertrouwde zin van het woord is: het is vaak ook zo dat ik over hem moet moederen. Dus: letten op zijn gezondheid, helpen met werkproblemen, dingen regelen etc.
, Bewondering voor je 
quote:
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en zijn vervolgens weer bij elkaar gekomen om daarna nog 2 keer uit elkaar te gaan.
quote:
Op dit moment zijn ze al een paar jaar weer samen en ik weet dat ze heel veel van elkaar houden ondanks alle problemen die er geweest zijn.
en ze leven nog lang en gelukkig 
En nu ik terug ben bij mijn vriending is alles ernstig bekoeld. Ik heb gezegd tegen hen dat ik haar voorlopig niet wil zien, ben uiteindelijk terug gegaan om het toch een kans te geven ( en dat was maar goed ook, het gaat beter dan ooit), maar dat snappen zij totaal niet. Als je weg gaat, dan blijf je weg, ga je niet terug........ zucht.......
Neuh, geen goede band nu
quote:Dat zeg ik
Op donderdag 9 januari 2003 10:49 schreef X-Ray het volgende:
Vroeger was de band met mn moeder beter dan met die ouwe (die gaf me altijd op me klote
quote:Misschien maar niet omdat ik bang ben haar pijn te doen ofzo. (vaak genoeg gedaan volgens haar en nee daar voel ik me niet schuldig over)
Op donderdag 9 januari 2003 10:47 schreef Catty34 het volgende:[..]
Wat je zelf zegt over je moeder:
Ik denk niet dat je je moet laten misleiden door haar. Ga wel gewoon je gang. maar krijg een beetje het gevoel dat je een beetje bang voor haar bent?
Zoals ik zei is zij 1 van de weinige linken met mijn verleden en ik hou wel van haar. Ik ga me gang en geef haar gewoon weinig stof tot kritiek geven etc.
Ik was vroeger misschien bang van haar, ze kan nogal intimiderend zijn. Maar hoe ouder ik word des te meer zie ik wat er achter haar buitenkant schuil gaat en daar kan ik alleen medelijden mee hebben. Dat iemand van die leeftijd zichzelf zo behandelt in de hoop iets te zijn wat ze deels wel en deels niet is. En dat iemand van die leeftijd zo krampachtig iets uit probeert uit te stralen door haar eigen onzekerheid. Zonde vind ik dat.
Het ligt ingewikkeld.............
quote:Snap wat je bedoelt. Misschien reageert ze ook zo omdat ze bang is ook jullie te verliezen. Durf je met haar hier over te praten? Misschien dat ze dan wat losser komt en misschien dan ook wat meer geniet van het leven. Omdat ze zo krampachtig reageert lijkt me voor haar ook niet prettig.
Op donderdag 9 januari 2003 10:59 schreef DarkElf het volgende:[..]
Misschien maar niet omdat ik bang ben haar pijn te doen ofzo. (vaak genoeg gedaan volgens haar en nee daar voel ik me niet schuldig over)
Zoals ik zei is zij 1 van de weinige linken met mijn verleden en ik hou wel van haar. Ik ga me gang en geef haar gewoon weinig stof tot kritiek geven etc.
Ik was vroeger misschien bang van haar, ze kan nogal intimiderend zijn. Maar hoe ouder ik word des te meer zie ik wat er achter haar buitenkant schuil gaat en daar kan ik alleen medelijden mee hebben. Dat iemand van die leeftijd zichzelf zo behandelt in de hoop iets te zijn wat ze deels wel en deels niet is. En dat iemand van die leeftijd zo krampachtig iets uit probeert uit te stralen door haar eigen onzekerheid. Zonde vind ik dat.
Het ligt ingewikkeld.............
Mijn "schoonmoeder" stookt tussen haar kinderen, maar ik begrijp dat jij goed kan omgaan met je zus.
quote:Praten met haar heb ik meerdere keren geprobeerd maar zij voelt zich zo snel aangevallen dat ze als een blinde klote opmerkingen gaat maken en daar pas ik voor (na een flink aantal pogingen dan
Op donderdag 9 januari 2003 11:10 schreef Catty34 het volgende:[..]
Snap wat je bedoelt. Misschien reageert ze ook zo omdat ze bang is ook jullie te verliezen. Durf je met haar hier over te praten? Misschien dat ze dan wat losser komt en misschien dan ook wat meer geniet van het leven. Omdat ze zo krampachtig reageert lijkt me voor haar ook niet prettig.
Mijn "schoonmoeder" stookt tussen haar kinderen, maar ik begrijp dat jij goed kan omgaan met je zus.
)Stoken doet ze als de beste maar sinds een paar jaar is de band met mijn zus enorm gegroeid, en kunnen we heel open en eerlijk er samen over praten. Zo krijgt mijn moeder dus bij mij en bij mijn zus geen poot aan de grond.
Mijn moeder is vreselijk onzeker en ik heb daar op zich begrip voor maar als ze koste wat het kost zichzelf boven de rest wil zien, koste wat het kost wil voorkomen dat mensen haar onzekere kant zien dmv ongelooflijke snerende opmerkingen, aroogante onderuithalende opmerkingen gaat maken en altijd doet alsof jij haar zo ongelooflijk veel pijn en verdriet bezorgd dan houdt het een keer op.
Ze is zo en ik moet daarmee leren leven, kan ik dat niet dan houdt ons contact op, dat is mij al meerdere malen pijnlijk duidelijk gemaakt.
Misschien kom ik ooit zover dat ik het kan negeren en misschien barst de bom binnenkort.... Ik zie het wel.
quote:Het klinkt misschien een beetje hard, maar volgens mij is het niet onzekerheid bij je moeder. Ik heb het idee dat er mee speelt. Heb je niet het idee dat het erger geworden is hoe ze reageert?
Op donderdag 9 januari 2003 11:15 schreef DarkElf het volgende:[..]
Stoken doet ze als de beste maar sinds een paar jaar is de band met mijn zus enorm gegroeid, en kunnen we heel open en eerlijk er samen over praten. Zo krijgt mijn moeder dus bij mij en bij mijn zus geen poot aan de grond.Mijn moeder is vreselijk onzeker en ik heb daar op zich begrip voor maar als ze koste wat het kost zichzelf boven de rest wil zien, koste wat het kost wil voorkomen dat mensen haar onzekere kant zien dmv ongelooflijke snerende opmerkingen, aroogante onderuithalende opmerkingen gaat maken en altijd doet alsof jij haar zo ongelooflijk veel pijn en verdriet bezorgd dan houdt het een keer op.
Ze is zo en ik moet daarmee leren leven, kan ik dat niet dan houdt ons contact op, dat is mij al meerdere malen pijnlijk duidelijk gemaakt.
Misschien kom ik ooit zover dat ik het kan negeren en misschien barst de bom binnenkort.... Ik zie het wel.
quote:oh jawel, mijn moeder nu en 5 jaar terug is een wereld van verschil maar zij lijkt op haar familie. Die zijn allemaal zo raar, sterker nog, zij wilde geen contact meer met ze door hoe ze waren en nu is ze zelf zo.
Op donderdag 9 januari 2003 11:25 schreef Catty34 het volgende:[..]
Het klinkt misschien een beetje hard, maar volgens mij is het niet onzekerheid bij je moeder. Ik heb het idee dat er mee speelt. Heb je niet het idee dat het erger geworden is hoe ze reageert?
Maar als je dat zegt....
Ik mag doen en laten wat ik wil, als ik maar rekening met ze houdt.
Dus bijv zachtjes de trap op stampen om 7 uur 's ochtends, even bellen als ik nie thuis slaap enzo.
En als ik de auto nodig heb, hoef ik het maar te zeggen.
Financieel is het precies hetzelfde, geloof dat ik een beetje verwend ben.
Ik heb voor de rest heel goed contact met mijn ouders, we praten overal over.
Is wel fijn als ouders op een bepaald moment door hebben dat je nog wel hun kind bent, maar dat ze je daarom niet klein hoeven te houden.
Kortom zulke ^0^ ouders.
Veel sterkte hoor, ik hoop dat ze zelf gaat inzien dat ze verkeerd bezig is. En misschien is het dan ook we een keer goed dat de bom barst. Want hoe pijnlijk zij dat zegt, des te moeilijker het voor haar wordt. Want je zus zou partij voor jouw kiezen! (lijkt mij)
quote:Thenx, ik heb idd nog steeds het gevoel dat de bom wel gaat barsten (misschien wel als ik in groepstherapie zit?)
Op donderdag 9 januari 2003 11:32 schreef Catty34 het volgende:
tja sommige families hebben dat wat heel sterk.Veel sterkte hoor, ik hoop dat ze zelf gaat inzien dat ze verkeerd bezig is. En misschien is het dan ook we een keer goed dat de bom barst. Want hoe pijnlijk zij dat zegt, des te moeilijker het voor haar wordt. Want je zus zou partij voor jouw kiezen! (lijkt mij)
We zien het wel, en gelukkig heb ik mijn zus nog
Gelukkig realiseer je je dat je moeder kostbaar is en blijf je van haar houden. Ik vind dat bewonderenswaardig.
Ik heb zelf gelukkig een goede realtie met mijn ouders. Ik ben geadopteerd, wat soms ook voor spanningen kan zorgen in de familie. gelukkig hebben mijn ouders altijd achter me gestaan. Vroeger kon ik ze niet goed begrijpen en hadden we geregeld ruzie, maar nu ik wat ouder ben merk ik dat we steeds meer op gelijke voet kunnen communiceren.
Ik hoop dat dat voor iedereen hier geldt. Ik zie ook beter de dingen die ze voor me doen en gedaan hebben. Dingen die op het eerste gezicht vanzelfsprekend lijken, maar als je er goed over nadenkt helemaal zo eenvoudig nog niet zijn (bijvoorbeeld ik ben door mijn studie heengekomen zonder studieschuld door een behoorlijke bijdrages af en toe van mijn ouders. Daar hebben ze best wat voor over gehad, zeker als je in aanmerking neemt dat ik nog een broer en een zus heb).
Ze hebben het best moeilijk gehad in sommige tijden. Gelukkig staan we nu alle drie redelijk op eigen benen
en hebben ze een hele zorg minder. Dat wil niet zeggen dat we niet meer bij ze aan kunnen kloppen, ze zullen altijd voor ons klaarstaan (andersom ook overigens). Dat is het om een goede ouder te zijn denk ik. zonder voorwaarde houden van. Ik denk dat mijn ouders daar heel goed in geslaagd zijn (achteraf
)Toen ik mijn grijze moeder( ze is 63) op 18 december j.l. 's nachts om twee uur door Cinestar zag lopen in de pauze van The Two Towers op zoek naar een rustig plekje om haar broodje op te eten en koffie uit de thermoskan te drinken waarna ze vol enthousiasme met een vreemde jongeman over de film zat te praten, was ik zo trots op haar. Ik dacht zie haar toch ziten tussen al dat jonge grut. Zo relakst, zo lief, zo spontaan. Dan wil ik alleen maar even lekker met haar knuffelen .
En mijn vader: dat is mijn maatje, Ik ben ook verschrikkelijk trots op hem. Gewoon doordat hij is zoals hij is. Met hem kan ik vreselijk lachen, maar dat is helaas niet zo'n Tolkienliefhebber. Met hem moet ik dus naar James Bond.
er zijn wel problemen maar dat heeft iedereen wel denk ik.
Mijn moeder ach een apart geval, moelijke jeugd gehad, misbruikt jongste van het gezin etc. Aan de ene kand wat ik weet van mijn moeder , hou ik van haar en aan de andere kand kan ze op zode mieteren. Nog nooit heeft ze ooit een vriendinnetje van mij geaccepteerd er viel altijd wel wat over te zeggen. voorbeeld: meisje met een oost europese achternaam, (overgroot opa was toen hier heen getrokken) recatie moeder he bah toch geen buiten lander her dat moet ik niet over de vloer. Constant. Als ik en mijn zusjes eten maakte in de keuken ruimde we alles netjes spik en span op we wisten wat er zou gebeuren het maakte niet uit wat we deden er werd weer is gegilt dat de hele keuken afgebroken was.
Dit zijn maar een paar voorbeeldtjes, conclusie mijn oudste zus ging met 17 het huis uit woont sindsdien in america, Ik leefde vanaf mijn 13e bij vriendtjes en sliep vaak op straat was nooit thuis, ben op mijn 18e officieel het huis verlaten en mijn middelste zus was aandachts ziek dus die bleef thuis tot haar 27ste.
Ik spreek me moeder zelden maar als ik haar spreek is het 5 minuutjes en hang ik weer op. Van mij hoeft ze niet te bellen.
Familie nooit gekend dus ik weet niet wat ik mis, ook al moet ik wel toegeven dat ik het graag zou hebben. zeker als ik naar de band van mijn vriendin en haar broer kijk. Nu noem ik mijn beste maat die ook geen goeie familie band heeft mijn broer en ik ben zijn broertje 33-25 wij snappen elkaar en zijn blij zo hebben we toch nog familie.
Maar verder heb ik een moeder die ok is.
quote:allereerst: respect voor het feit dat je je eigen mening probeert te vormen van je vader. Lijkt me niet makkelijk als je zoveel negatiefs hoort van anderen.
Op donderdag 9 januari 2003 12:39 schreef Dwan het volgende:
Mijn vader is overleden toen ik 5 jaar was ik heb weinig herinneringen aan hem alleen hele vage die soms in een droom voorbij komen. (deze zijn wel mooi) De rest van de verhalen over hem, dat hij veel dronk, zwak en klootzak was heb ik van mijn moeder mijn hele leven aan moeten horen. Maar ik heb me zelf aan geleert niet naar andere te luisteren en zelf een mening te vormen. Ik bedoel dus niet klakkeloos overnemen.Ik spreek me moeder zelden maar als ik haar spreek is het 5 minuutjes en hang ik weer op. Van mij hoeft ze niet te bellen.
Familie nooit gekend dus ik weet niet wat ik mis, ook al moet ik wel toegeven dat ik het graag zou hebben. zeker als ik naar de band van mijn vriendin en haar broer kijk. Nu noem ik mijn beste maat die ook geen goeie familie band heeft mijn broer en ik ben zijn broertje 33-25 wij snappen elkaar en zijn blij zo hebben we toch nog familie.
Het lijkt me ook heel vreemd en verdrietig om zo'n belangrijk persoon al op zo'n jonge leeftijd te moeten missen.
en je moeder en de rest van de familie; ik ben blij dat je een "surrogaat " familie gevonden hebt dmv van je vriend en je vriendin. Ik denk dat ieder mens diep in zijn hart wel behoefte heeft aan een familie en een band, en als dat niet met je eigen fam. kan, hoe pijnlijk ook, is het mooi als je het ergens anders wel kan vinden.
Als ik jou was, zou ik het gesprek met je moeder aangaan en vertellen hoe je je hierover voelt. Niet zoals je het hier zegt, wnat hier komt vooral woede naar haar toe naar voren en mensen voelen zich dan eerder verplicht zich te verdedigen dan een oplossing te zoeken. Ik zou meer met haar praten over hoe jij je voelt en wat je graag wilt en een vorm proberen te vinden die bij jullie past. Een vorm waarbij jullie bijvoorbeeld afspraken maken over gevoelige dingen en een vorm die klein begint en die je kunt uitbouwen tot iets groters. Hoe precies weet ik ook niet natuurlijk, maar misschien kun je er eens met je zus over praten hoe jullie het zien en wat er reeel is.
Tuurlijk zit ik ermee. Ik wéét namelijk dat zij een lieve moeder (geweest) is. En ik blijf toch hopen, tegen beter weten in wrs, dat die moeder weer eens naar boven komt.
Ik heb al meerdere malen een gesprek met haar gehad over onze relatie etc en het enige wat ik meteen terug krijg is dat "ik haar zo'n ongelooflijk verdriet doe elke keer met mijn gedrag en of ik niet weet hoe ik haar daarmee beschadig".
Hoewel ik, als ik diep in mezelf kijk, ik dondersgoed weet dat ik het liefst het contact zou verbreken. Ik doe mezelf pijn en verdriet door te blijven hopen op een verbetering.
De relatie met mijn moeder is een punt in mijn punten voor mijn aankomende groepstherapie en ik hoop eigenlijk dat ik daardoor weer steviger in mijn schoenen kom te staan en daardoor iets kan doen: contact verbreken of doorgaan zo.
Ik weet alleen ook dat ik daar nu niet sterk genoeg voor ben. Ik zou mezelf verwijten gaan maken die ik mezelf niet hoef te maken en ik zou mezelf de schuld geven en daar wil ik niet mee leven. Dus moet ik sterker worden.......
quote:DE, ik ben in gezinstherapie geweest. Omdat het heel goed klikte met de therapeute heb ik daar veel aan gehad. We hebben allemaal de ruimte gekregen om te vertellen wat ons dwarszat en hebben daar eigenlijk geleerd om beter te communiceren ipv elkaar de schuld van van alles te geven. De therapeut geeft een richting aan het gesprek en let er op dat dingen niet omgedraaid worden etc.
Op donderdag 9 januari 2003 13:26 schreef DarkElf het volgende:
Lieve Ripley,Tuurlijk zit ik ermee. Ik wéét namelijk dat zij een lieve moeder (geweest) is. En ik blijf toch hopen, tegen beter weten in wrs, dat die moeder weer eens naar boven komt.
Ik heb al meerdere malen een gesprek met haar gehad over onze relatie etc en het enige wat ik meteen terug krijg is dat "ik haar zo'n ongelooflijk verdriet doe elke keer met mijn gedrag en of ik niet weet hoe ik haar daarmee beschadig".
Hoewel ik, als ik diep in mezelf kijk, ik dondersgoed weet dat ik het liefst het contact zou verbreken. Ik doe mezelf pijn en verdriet door te blijven hopen op een verbetering.
De relatie met mijn moeder is een punt in mijn punten voor mijn aankomende groepstherapie en ik hoop eigenlijk dat ik daardoor weer steviger in mijn schoenen kom te staan en daardoor iets kan doen: contact verbreken of doorgaan zo.
Ik weet alleen ook dat ik daar nu niet sterk genoeg voor ben. Ik zou mezelf verwijten gaan maken die ik mezelf niet hoef te maken en ik zou mezelf de schuld geven en daar wil ik niet mee leven. Dus moet ik sterker worden.......
Staat je moeder misschien open voor zoiets? En zie jij er iets in?
quote:Ik sta er absoluut open voor maar helaas(klinkt heel gemeen wat ik nu ga zeggen) liegt mijn moeder altijd tegen de buitenwereld.
Op donderdag 9 januari 2003 13:29 schreef Ripley het volgende:[..]
DE, ik ben in gezinstherapie geweest. Omdat het heel goed klikte met de therapeute heb ik daar veel aan gehad. We hebben allemaal de ruimte gekregen om te vertellen wat ons dwarszat en hebben daar eigenlijk geleerd om beter te communiceren ipv elkaar de schuld van van alles te geven. De therapeut geeft een richting aan het gesprek en let er op dat dingen niet omgedraaid worden etc.
Staat je moeder misschien open voor zoiets? En zie jij er iets in?
We hebben in een eerder opname van mij een gesprek gehad bij een familie therapeut en hij wist hoe ze zou zijn: ze verbaasde hem Hij had nog niet eerder iemand gezien die zo kil, hard, gemaakt vriendelijk en onderuithalend was en hij zag dat je daar niet zomaar doorheen kan breken.
Mijn moeder was een en al vriendelijkheid en begrip tijdens dat gesprek maar ik heb maanden moeten luisteren naar hoeveel pijn ik haar gedaan had door leugens over haar te vertellen etc etc
Misschien komt het weer ter sprake tijdens mijn aankomende therapie en wie weet wat er dan gebeurt.....
Maar eerlijk gezegd heb ik dat idee ook een beetje opgegeven. Ik zie het nu als iets waarin ik naar een beslissing toe moet groeien, ik kan niets van haar verwachten hierin.
Wel erg fijn dat het bij jullie zo goed is gelopen
quote:Thanks
Op donderdag 9 januari 2003 13:36 schreef DarkElf het volgende:[..]
Ik sta er absoluut open voor maar helaas(klinkt heel gemeen wat ik nu ga zeggen) liegt mijn moeder altijd tegen de buitenwereld.
We hebben in een eerder opname van mij een gesprek gehad bij een familie therapeut en hij wist hoe ze zou zijn: ze verbaasde hem Hij had nog niet eerder iemand gezien die zo kil, hard, gemaakt vriendelijk en onderuithalend was en hij zag dat je daar niet zomaar doorheen kan breken.
Mijn moeder was een en al vriendelijkheid en begrip tijdens dat gesprek maar ik heb maanden moeten luisteren naar hoeveel pijn ik haar gedaan had door leugens over haar te vertellen etc etc
Misschien komt het weer ter sprake tijdens mijn aankomende therapie en wie weet wat er dan gebeurt.....
Maar eerlijk gezegd heb ik dat idee ook een beetje opgegeven. Ik zie het nu als iets waarin ik naar een beslissing toe moet groeien, ik kan niets van haar verwachten hierin.
Wel erg fijn dat het bij jullie zo goed is gelopen
Een goede therapeut doorziet het gedrag van je moeder wel denk ik. Maar dan moet jij ook de moed hebben om haar er op dat moment mee te confronteren.
Ik zou iig zeggen: denk er nog eens over na en bespreek het eens met je therapeut. Dat kan iig geen kwaad toch?
quote:Is ook wat ik van plan ben te gaan doen
Op donderdag 9 januari 2003 13:40 schreef Ripley het volgende:[..]
Thanks
Een goede therapeut doorziet het gedrag van je moeder wel denk ik. Maar dan moet jij ook de moed hebben om haar er op dat moment mee te confronteren.
Ik zou iig zeggen: denk er nog eens over na en bespreek het eens met je therapeut. Dat kan iig geen kwaad toch?
quote:ik kan er alleen maar naar gissen
Op donderdag 9 januari 2003 13:42 schreef EggsTC het volgende:
DarkElf, enig idee wat de rede is waarom je moeder zo doet?
quote:Waarom vraag je er niet een keer direct naar, maar ik denk dat je dat wel een keer geprobeert heb. Heb wel bewondering voor je dat je je moeder zo blijft respecteren, menig ander had dr allang uitgekotst.
Op donderdag 9 januari 2003 13:42 schreef DarkElf het volgende:[..]
ik kan er alleen maar naar gissen
quote:heb idd wel eens gesprekken met haar gehad met het standaard gevolg. Ik slecht zij onschuldig
Op donderdag 9 januari 2003 13:44 schreef EggsTC het volgende:[..]
Waarom vraag je er niet een keer direct naar, maar ik denk dat je dat wel een keer geprobeert heb. Heb wel bewondering voor je dat je je moeder zo blijft respecteren, menig ander had dr allang uitgekotst.
quote:Waarom jij slecht?
Op donderdag 9 januari 2003 13:45 schreef DarkElf het volgende:[..]
heb idd wel eens gesprekken met haar gehad met het standaard gevolg. Ik slecht zij onschuldig
Overal de schuld van krijgen?
Zolang jij maar weet waar je mee bezig bent en wat waar is, en wat niet!
Maarja, als ze zo blijft doen zou´k toch een keer het contact verbreken, daar moet je het gewoon met dr over hebben... Je bent getrouwd dus heb altijd een lieve man over die voor je klaarstaat(neem ik aan).
Ken de situatie, maar zo erg heb ik het dus nie.........
* meelevend is...*
quote:Oh ja ik heb een geweldige man! Maar ook die weet dat als ik nu het contact verbreek ik mezelf gek zou maken van schuldgevoelens dus die stimuleert het niet. Die vind dat ik er eerst maar sterker in moet worden en dan moet ik een beslissing nemen. Erg verstandig van hem
Op donderdag 9 januari 2003 13:48 schreef EggsTC het volgende:[..]
Waarom jij slecht?
Overal de schuld van krijgen?
Zolang jij maar weet waar je mee bezig bent en wat waar is, en wat niet!Maarja, als ze zo blijft doen zou´k toch een keer het contact verbreken, daar moet je het gewoon met dr over hebben... Je bent getrouwd dus heb altijd een lieve man over die voor je klaarstaat(neem ik aan).
quote:Naja, succes iig... hoop dat je eruit komt, as je wil praten ken je altijd mailen, zie me profiel.
Op donderdag 9 januari 2003 13:50 schreef DarkElf het volgende:[..]
Oh ja ik heb een geweldige man! Maar ook die weet dat als ik nu het contact verbreek ik mezelf gek zou maken van schuldgevoelens dus die stimuleert het niet. Die vind dat ik er eerst maar sterker in moet worden en dan moet ik een beslissing nemen. Erg verstandig van hem
quote:
Op donderdag 9 januari 2003 13:52 schreef EggsTC het volgende:[..]
Naja, succes iig... hoop dat je eruit komt, as je wil praten ken je altijd mailen, zie me profiel.
komt wel goed ooit quote:Jij moet een keer meer aan jezelf denken, ik heb het idee dat je je eigen gevoel opoffert voor anderen
Op donderdag 9 januari 2003 13:53 schreef DarkElf het volgende:[..]
.quote:<grin> nee hoor.
Op donderdag 9 januari 2003 13:55 schreef EggsTC het volgende:[..]
Jij moet een keer meer aan jezelf denken, ik heb het idee dat je je eigen gevoel opoffert voor anderen
Ja dat is ook een behandelpunt btw
quote:-edit: geen smilie reacties aub, anders begint het een beetje te veel op SC te lijken -
Op donderdag 9 januari 2003 13:55 schreef DarkElf het volgende:[..]
<grin> nee hoor.
Ja dat is ook een behandelpunt btw
[Dit bericht is gewijzigd door Ripley op 09-01-2003 14:01]
Vader is iets korter geleden, maar ook al bijna een jaar. Die spreek ik iets vaker, een keer of 8 a 9 per jaar. Maar bijna altijd op hun initiatief.
Vind het wel best zo.
Met kerst vroeg m'n moeder mij hoe het toch kwam, wat ze verkeerd gedaan had waardoor ik zo mislukt was. Toen ik daar geen antwoord op had werd ze kwaad. Ik kon toch wel normaal antwoord geven, ik moest toch weten wat ze fout gedaan had? Nog steeds geen antwoord op, ik wist niet dat ze me zo mislukt vond...............
Vroeger vond ik het heel erg dat dit zo was, ik wou een band met ze hebben. Die bestond uit liefde en ik wilde alles doen om zo goed mogelijk naar voren te komen en dat zij van me zouden gaan houden. Ik snapte niet hoe het kwam dat ik alleen een verstandverhouding (vreemd woord:?) met ze had. Nu denk ik dat ze misschien wel van me houden/hielden maar dat ze verbitterd/teleurgesteld waren in mij en het moeilijk vonden om met mij te leven.
De afgelopen jaren heb ik de band zelf steeds verder en verder kapot gemaakt. Ik probeer het wel op te bouwen en er ook voor hen te zijn, dat hebben ze al die jaren bij mij ook geprobeerd te doen.
Alleen het steekt ontzettend dat ze er geen rust bij nemen, dat de dingen nou eenmaal zo gebeurd zien, ziekte en stoornissen, daar voorkom je niks aan als ouder.....dat betekent niet dat je iemand hebt laten mislukken of dat iemand mislukt is
Succes!
quote:zal het schelden van je moeder geen onmacht zijn? Ze zien dat het mis gaat, maar ze kunnen er niets aan doen. I
Op donderdag 9 januari 2003 14:39 schreef Luchtbel het volgende:
Ik heb een zeer rationele band met mijn ouders door omstandigheden. Ik weet wel dat ze mijn ouders zijn en dat daar zeg maar mijn verleden ligt maar ik kan er niks mee.Met kerst vroeg m'n moeder mij hoe het toch kwam, wat ze verkeerd gedaan had waardoor ik zo mislukt was. Toen ik daar geen antwoord op had werd ze kwaad. Ik kon toch wel normaal antwoord geven, ik moest toch weten wat ze fout gedaan had? Nog steeds geen antwoord op, ik wist niet dat ze me zo mislukt vond...............
Vroeger vond ik het heel erg dat dit zo was, ik wou een band met ze hebben. Die bestond uit liefde en ik wilde alles doen om zo goed mogelijk naar voren te komen en dat zij van me zouden gaan houden. Ik snapte niet hoe het kwam dat ik alleen een verstandverhouding (vreemd woord:?) met ze had. Nu denk ik dat ze misschien wel van me houden/hielden maar dat ze verbitterd/teleurgesteld waren in mij en het moeilijk vonden om met mij te leven.
De afgelopen jaren heb ik de band zelf steeds verder en verder kapot gemaakt. Ik probeer het wel op te bouwen en er ook voor hen te zijn, dat hebben ze al die jaren bij mij ook geprobeerd te doen.
Alleen het steekt ontzettend dat ze er geen rust bij nemen, dat de dingen nou eenmaal zo gebeurd zien, ziekte en stoornissen, daar voorkom je niks aan als ouder.....dat betekent niet dat je iemand hebt laten mislukken of dat iemand mislukt isSucces!
k vind alleen niet dat ze tegen een kind mogen zeggen dat je mislukt bent. Je blijft hun kind, en dan zou je toch onvoorwaardelijke liefde moeten geven.
Je moet het niet betrekken op je zelf, dat de band tussen je ouders en jou niet goed zijn. Jij hebt ook niet om stoornissen en ziekten ( zoals je dit zelf verwoord) gevraagd, alhoewel dit wel moeilijk lijkt voor je ouders.
en als ik dit ingewikkeld uitleg hoor ik het graag, ik ben daar best wel goed in namelijk
quote:Dank je maar denk dat ik wel begrijp wat je bedoeld hoor...
Op donderdag 9 januari 2003 14:52 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
zal het schelden van je moeder geen onmacht zijn? Ze zien dat het mis gaat, maar ze kunnen er niets aan doen. I
k vind alleen niet dat ze tegen een kind mogen zeggen dat je mislukt bent. Je blijft hun kind, en dan zou je toch onvoorwaardelijke liefde moeten geven.
Je moet het niet betrekken op je zelf, dat de band tussen je ouders en jou niet goed zijn. Jij hebt ook niet om stoornissen en ziekten ( zoals je dit zelf verwoord) gevraagd, alhoewel dit wel moeilijk lijkt voor je ouders.
en als ik dit ingewikkeld uitleg hoor ik het graag, ik ben daar best wel goed in namelijk
Ik denk ook dat het onmacht is...ik heb jarenlang ook zo op hen gereageerd. Ik snap(te) ook niet waarom de dingen zo zijn zoals ze zijn en dat snap ik nog steeds niet maar daar heb ik me inmiddels bij neergelegd.
Wat je zegt over onvoorwaardelijke liefde, is misschien wel waar. Maar van een kind verwacht je ook liefde denk ik....en als je dat niet krijgt tja...ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben in hun plaats. Ik heb nergens om gevraagd, maar zij hebben ook iets gekregen wat ze niet wilden of anders wilden...
Alleen ik probeer me nu wel in hun situatie te plaatsen en er rekening mee te houden, maar als dat van de andere kant niet gebeurd...dan kom je weer in dezelfde situatie terecht als het eerder was...
Ik neem aan dat je het wel bespreekbaar hebt willen maken bij je ouders, m.n. omdat ik je site heb doorgelezen en daar leg je het verhelderend uit. Maar mischien heb je gelijk en is de schade te groot om er nog iets aan te doen....
Sterkte er mee, met alles bedoel ik dan
quote:Dank je...
Op donderdag 9 januari 2003 15:31 schreef zwaaibaai het volgende:
Ik neem aan dat je het wel bespreekbaar hebt willen maken bij je ouders, m.n. omdat ik je site heb doorgelezen en daar leg je het verhelderend uit. Maar mischien heb je gelijk en is de schade te groot om er nog iets aan te doen....
Sterkte er mee, met alles bedoel ik dan
Ik had ook gehoopt dat het voor hen ook duidelijker werd op die manier. Als je er met elkaar over praat is het toch altijd emotioneel op een andere manier kun je elkaar misschien wel begrijpen. Maar schijnbaar niet...helaas...ik wil graag leren om te houden van en er voor open te staan en het is wel makkelijk als dit kan beginnen bij de mensen die er sowieso zijn...maar als dat niet gaat, wat moet je dan he?
quote:Maar ze hebben het dus wel gelezen? Hebben ze daar ook een reactie opgegeven? ( ik heb je gastenboek niet door gelezen namelijk)
Op donderdag 9 januari 2003 15:52 schreef Luchtbel het volgende:[..]
Dank je...
Ik had ook gehoopt dat het voor hen ook duidelijker werd op die manier. Als je er met elkaar over praat is het toch altijd emotioneel op een andere manier kun je elkaar misschien wel begrijpen. Maar schijnbaar niet...helaas...ik wil graag leren om te houden van en er voor open te staan en het is wel makkelijk als dit kan beginnen bij de mensen die er sowieso zijn...maar als dat niet gaat, wat moet je dan he?
paps: kan ik heel goed mee opschieten, praat ik niet veel over gevoelens en zo, maar weet wel dat ik daar altijd terecht mee kan en altijd raad kan vragen.
mams: is getraind in het herkennen en analyseren van gedrag, leest mijn lichaamstaal als een van de beste; vervelende is dat ze je ook kan laten praten over dingen die je niet wilt, levert zo nu en dan een nogal belazerd gevoel. Heeft zo haar eigen ideeen over dingen, waarvan ik weet dat ze ook wel goed kunnen zijn, maar niet altijd de manier die ik mijn leven wilt leiden. En dan merk je dat ze me toch blijft sturen; maar ja, dat zijn moeders.
Uiteindelijk best toppie ouders.
quote:Wel gelezen, geen reacties. Helaas maar ach misschien ooit
Op donderdag 9 januari 2003 16:00 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
Maar ze hebben het dus wel gelezen? Hebben ze daar ook een reactie opgegeven? ( ik heb je gastenboek niet door gelezen namelijk)
quote:wellusssss heb net getekend!!! ( ik vond dat inderdaad nogal lullig, wel kijken maar niet tekenen, dus toch gedaan)
Op donderdag 9 januari 2003 16:09 schreef Luchtbel het volgende:[..]
Wel gelezen, geen reacties. Helaas maar ach misschien ooit
Ik dacht dat je mij bedoelde ..............
quote:Nee ik bedoelde niet jou......moet m'n reactie nog even uitleggen ben ik namelijk heel goed in
Op donderdag 9 januari 2003 16:24 schreef zwaaibaai het volgende:
en ik geloof dat ik je reactie net ff verkeerd begrepen had.....Ik dacht dat je mij bedoelde ..............
of snap je het nu? quote:Ik snap um wahahahahaha, ach ik hap graag
Op donderdag 9 januari 2003 16:26 schreef Luchtbel het volgende:[..]
Nee ik bedoelde niet jou......moet m'n reactie nog even uitleggen ben ik namelijk heel goed in
quote:Moet kunnen
Op donderdag 9 januari 2003 16:30 schreef zwaaibaai het volgende:[..]
Ik snap um wahahahahaha, ach ik hap graag
Naarmate ik ouder word gaat het ook steeds beter.
Mijn moeder is iemand die overbezorgd is .
Op mijn 16e uit huisgeplaasts omdat ik toch echt niet meer onder bedwang te houden was .
Daarna is mijn moeder ernstig ziek geworden , kreeg acuut leverfalen en raakte in coma , was bijna dood en is toen getransplanteerd wat lukte .
Ik was inmiddels al weer terug bij ouders maar dat ging niet goed , mijn Borderline werd steeds erger en uiteindelijk is de diagnose gesteld .
Ik ging in therapie , ze verdiepten zich in het ziektebeeld en het ging beter en is nog steeds zo .
Heb hun ook eindelijk mijn grote geheim uit het verleden verteld en ze steunen me , alleen merk ik dat mam weer meer naar het overbezorgde toegaat , dat ze me weer in het beschermende wereldje te veel meeneemt .
Mijn moeder is ook een verhaal apart. Eigenlijk hebben we altijd een beetje langs elkaar geleefd. We zien en spreken elkaar nauwelijks en onze gedachten staan eigenlijk lijnrecht tegenover elkaar. Zij begrijpt mij niet en andersom. Dingen waar zij een groot probleem van maakt zijn voor mij echt zaken waar ik niet wakker van zou liggen. Wanneer ik een simpele oplossing bied, dan klopt dat volgens haar weer van geen kant en is het weer heibel in de tent. Zaken die mij aangaan worden vaak afgeschoven als 'dat zal wel aan jou liggen'. Ik houd dus ook liever m'n mond. Ook als ik ergens met haar naar toe moet, mondt dat bijna altijd uit in ruzie.
ik heb toch even door het topic gebladerd en eens komt er van mij ook een reactie in, als ik eraan toe ben
Ik denk aan jou, je doet het goed. Way to go meissie
Op dit moment heb ik niet echt veel contact met mijn vader maar zijn nieuwe vrouw is erop gebrand om het contact tussen ons niet te laten verwateren. Van haar hoorde ik dan ook dat hij zo enorm trots is op hoe ik terecht ben gekomen na alle ellende die we meegemaakt hebben. Dit is iets dat hij me nooit zelf zal vertellen. Ik heb wel besloten om toch maar wat vaker contact te zoeken. Het verleden kunnen we toch niet meer goedmaken maar misschien kunnen we van vandaag en morgen nog iets moois maken.
quote:
Op donderdag 9 januari 2003 22:37 schreef DuchessX het volgende:
Dag Donker Elfje,ik heb toch even door het topic gebladerd en eens komt er van mij ook een reactie in, als ik eraan toe ben
Ik denk aan jou, je doet het goed. Way to go meissie
doe maar rustig aan meis, zoals ik al zei: ik heb er ook een paar jaar over gedaan voor ik eraan toe was. Is heel normaal.quote:Wat dacht je van gewoon doen, en dan confronteren. Probeer eerst eens een bescheiden kleurtje ( iets donkerder of lichter) voor dat je over gaat op paars of zo. Dat is dan minder schokkend. Je ouders kunnen er aan wennen, en dat kan de rest vanzelf
Op donderdag 9 januari 2003 17:47 schreef Alter_Ego het volgende:
Kap aan de ene kant goede band, maar ik durf nix te zeggen/vragen. Wil bv me haar verven en goth worden en stuff (al een half jaar oid) en durf nix te vragen aan ze :/ Tips?
quote:Lijkt ontzettend op mijn situatie:
Op donderdag 9 januari 2003 16:07 schreef Roonaan het volgende:
*posts it the male way. kort en bondig.
paps: kan ik heel goed mee opschieten, praat ik niet veel over gevoelens en zo, maar weet wel dat ik daar altijd terecht mee kan en altijd raad kan vragen.
mams: is getraind in het herkennen en analyseren van gedrag, leest mijn lichaamstaal als een van de beste; vervelende is dat ze je ook kan laten praten over dingen die je niet wilt, levert zo nu en dan een nogal belazerd gevoel. Heeft zo haar eigen ideeen over dingen, waarvan ik weet dat ze ook wel goed kunnen zijn, maar niet altijd de manier die ik mijn leven wilt leiden. En dan merk je dat ze me toch blijft sturen; maar ja, dat zijn moeders.Uiteindelijk best toppie ouders.
vader: tegenovergestelde karakter als ik... kan ik wel mee opschieten, maar praat niet echt over gevoelens. Toch botst dit ook vaak omdat we tegen bepaalde dingen zo ontzettend anders aankijken.
Moeder: heeft precies hetzelfde karakter als ik... kan ook heel moeilijk zijn! ze weet precies als er iets is of als ik niet lekker in mijn vel zit. Met haar kan ik over alles praten.
Al met al heb ik een goede band met mijn ouders. Daarnaast botst het altijd wel eens in opvattingen en bepaalde zaken die zij niet kunnen accepteren van deze tijd, maar dat blijf je houden denk ik, altijd! dat is het leeftijdverschil. Ik denk dat ze ook erg veel van mij en mijn zusjes (2 jongere) houden! Alledrie zijn we geen probleemkinderen dus ze mogen wel in hun handjes klappn!
maar die is nu dus een maand geleden overleden. Ik heb ook een hele goede band met mijn moeder maar het was toch anders dan met mijn vader.
Ik besef nu pas nu hij dood is hoeveel ik van hem hield en hoe hard ik hem nodig had eigenlijk
ik hou ook heel veel van mijn moeder en ik zeg nu elke dag tegen haar dat ik van haar hou want het kan zoals je ziet elk moment over zijn. Me vader is dus geheel onverwachts overleden aan een hartverlamming.
Maar helaas, sinds een tijdje, en helemaal sinds ik het huis uit ben is alles veranderd. Mams kan en doet veel dingen die de moeder van DE ook doet, alleen zij claimt altijd de slachtoffer rol. En ik krijg de schuld dan weer in m'n schoenen geschoven. Met m'n vader is de verstandhouding beter geworden, maar nog steeds moet ik het voortouw nemen, dat vind ik niet altijd even prettig.
Op dit moment probeer ik zo min mogelijk contact te zoeken met ze, alleen als het nodig is. Gezellig is het iig niet meer...
Ik vind het vreselijk maar het zij zo.
Wij lijken veel opelkaar ook kwa doen en laten en dat is ook altijd waar ik mij veel aan heb geergerd bij mijn moeder en bij mijzelf kan ik het ook niet uitstaan.
En mijn stiefvader tja laat maar die wil helemaal niets meer.
Mijn echte vader ken ik pas sinds ik 17 was en dus een moeizame relatie.
Ik heb nu een schoonmoeder die super is. Dus daar heb ik veel aan.
Maar ik ken die jaloezie wel dat als je mensen goed ziet omgaan met hun ouders en die relatie is fantastisch.
Wederzijds is dat ook zo, ze vertelde me laatst in een flink aangeschoten bui met kerst (dronken mensen zeggen de waarheid
) dat ze mij als haar soulmate ziet quote:Heb geen band met mijn ouders.
Op donderdag 9 januari 2003 10:30 schreef DarkElf het volgende:Hoe is de band die je met je ouders hebt?
Ja, een biologische verder niet.
Mijn moeder heeft me een hele tijd los kunnen laten toen ik nog op mezelf woonde, maar dat is een beetje aan het versloffen. Dan krijg je dus gesprekken zoals "had je vrij vandaag" op het moment dat ik een dag ziek thuis ben van mijn werk. En daar kan ik me niet helemaal in vinden.
Ik kan het wel goed met haar vinden, en ze is de liefste moeder die iemand zou willen hebben. Maar doordat er dus af en toe wat onnodige botsingen zijn, vind ik haar soms wat vervelend . Ik verwacht ook dat dat dat weer over gaat op het moment dat ik weer mijn eigen plekje heb. Ik vertel haar niet alles, omdat ik weet dat ze zich snel zorgen maakt. Daardoor is het dus OF dat het goed met me gaat, en dat ik veel vertel, OF dat het minder met me gaat, en dat ik bijna niks vertel.
Mijn vader is een ander verhaal. Mijn vader is vaak gesloten, en aan de hand van foto's van vroeger kan ik reconstrueren dat hij toch wel blij met mij is. De eerste indruk van mensen die bij me thuiskomen, is dat hij erg stil is. Ik weet dat hij dat niet per definitie is, want bij familie en vrienden is hij 1 van de gangmakers. Hier thuis zijn de weinige gesprekken die we hebben van huishuidelijke aard. Heb je je post wel bekeken, heb je die rekening al betaald, zou je de afwas willen doen? Toch stoort het me niet. Ik weet eigenlijk niet beter. Ik weet dat mijn ouders altijd achter me staan, me altijd helpen, en altijd van me zullen blijven houden, wat ik ook doe. En dat is genoeg.
En nu ga ik zo met mijn moeder winkelen, want ze heeft nieuwe kleren nodig, en dat kan ze niet zonder mijn deskundige oordeel .
Ook raak ik ze tegenwoordig aan en knuffel ze als ik ze bezocht heb en weer wegga. Dat is iets heel aparts wat ik vroeger nooit had kunnen denken.
quote:
Op donderdag 9 januari 2003 13:29 schreef Ripley het volgende:[..]
DE, ik ben in gezinstherapie geweest. Omdat het heel goed klikte met de therapeute heb ik daar veel aan gehad. We hebben allemaal de ruimte gekregen om te vertellen wat ons dwarszat en hebben daar eigenlijk geleerd om beter te communiceren ipv elkaar de schuld van van alles te geven. De therapeut geeft een richting aan het gesprek en let er op dat dingen niet omgedraaid worden etc.
Staat je moeder misschien open voor zoiets? En zie jij er iets in?
Ik heb het ook gehad tijdens m'n linehanbehandeling en die therapie heeft ervoor gezorgd dat we leerden wat de ander dwarszat en wat er in hem/haar omging en wat de reden was waarom we elkaar bijna totaal negeerden en niet communiceerden. Die therapeuten zagen dingen die wij niet zagen. Ik kan het iedereen aanraden, want de band met mijn ouders is momenteel super en zo'n achterban die je regelmatig belt om te vragen hoe het is of die laat merken dat ze van je houden is echt geweldig en een extra stimulans om bep. dingen te ondernemen.
[Dit bericht is gewijzigd door SEMTEX op 11-01-2003 13:53]
) naar het adres van een vriendin van mij (omdat ze niet weten waar ik woon). Toen heb ik ze een e-mail gestuurd dat ik geen post meer van ze wil ontvangen en daarna hebben ze me gelukkig weer met rust gelaten. Op 16 januari ben ik jarig en ik hoop dat ze dan ook niets van zich laten horen.Ik voel me er steeds rustiger onder om geen contact met ze te hebben en ik denk er niet meer dagelijks aan.
Ik denk dat er met jouw moeder ook meer aan de hand is dan je denkt, DarkElf. Ik denk dat ze haar onmacht en problemen uit door jou te pakken, omdat ze geen andere manier kent. Je zou er eens achter moeten proberen te komen wat voor probleem ze heeft.
quote:Daar ben ik het wel mee eens in theorie, maar in de praktijk is dat gewoon niet te bepalen en ook niet te realiseren, want bijna elke vrouw kan zwanger raken.
Op zaterdag 11 januari 2003 14:00 schreef SEMTEX het volgende:
Ik vind eigenlijk dat ouders pas kinderen mogen krijgen als ze geestelijk helemaal ok zijn.
Ik had bijna altijd ruzie met hem, omdat hij heel vaak loog, nooit zijn beloftes na kwam en vaak ruzie uitlokte met zijn klote-opmerkingen. Ik mis zijn gezeur!
Als ik nu wat doe waar het hij had niet mee eens geweest zou zijn, hoor ik nog steeds zijn stem in mijn hoofd die commentaar geeft.
Mijn moeder is helemaal een vreemd geval. De ene keer kan ik goed met haar praten. Een andere keer verwaarloosd ze ons. Ik vertel haar nooit waar ik mee zit.. Ze geeft namelijk meestal toch geen antwoord. Vriendinnen van mij vertellen hun moeder alles, bijvoorbeeld over hun vriendjes... Ik heb het daar nooit over met me moeder. Ze vindt alles best wat ik doe.
Zij denkt dat het wel goed met me gaat, dat ik wel voor mezelf kan zorgen en dat ik het op school ook wel aardig doe. Zij weet niet dat ik al bijna een jaar depressief ben, dat ik ook verdriet om me vader heb, dat ik sommige vrienden van mij niet mee naar huis durf te nemen, omdat ik bang ben voor haar reactie en dat ik op school me helemaal niet kan concentreren.
quote:Bovendien is vrijwel niemand geestelijk helemaal ok
Op zaterdag 11 januari 2003 14:03 schreef Oxazepam het volgende:
Daar ben ik het wel mee eens in theorie, maar in de praktijk is dat gewoon niet te bepalen en ook niet te realiseren, want bijna elke vrouw kan zwanger raken.
Over "in therapie met je vader/moeder: ik denk dat het heel zinnig kan zijn als de band met (een van) je ouders verstoord is en je daaraan kunt werken door samen in therapie te gaan, als het je niet zonder therapie lukt om die verstoorde relatie weer enigszins ok te krijgen. Helaas zit zoiets er in mijn geval echt niet in Ik kan niet anders dan me er maar bij neerleggen (wat nog niet lukt 
) en dat maakt me weleens verdrietig, dat er totaal geen perspectief is.
quote:Rtificial en ik denken ook dat er meer aan de hand is dan dat ze zegt. Dat gevoel geeft ze gewoon maar haar muren zijn zo dik en zo hoog dat ik er niet omheen kan komen en dus nooit haar ware gevoelens kan zien. Ik heb dat al vele malen geprobeerd, helaas tevergeefs.
Op zaterdag 11 januari 2003 14:00 schreef SEMTEX het volgende:Ik denk dat er met jouw moeder ook meer aan de hand is dan je denkt, DarkElf. Ik denk dat ze haar onmacht en problemen uit door jou te pakken, omdat ze geen andere manier kent. Je zou er eens achter moeten proberen te komen wat voor probleem ze heeft.
quote:Mooi dat je zoiets nu hebt met je ouders
Op zaterdag 11 januari 2003 13:46 schreef SEMTEX het volgende:Ook raak ik ze tegenwoordig aan en knuffel ze als ik ze bezocht heb en weer wegga. Dat is iets heel aparts wat ik vroeger nooit had kunnen denken.
Ik heb dat sinds een jaar of twee met mijn zus en daar geniet ik ook enorm van.
quote:Ik denk dat je ook een hele lange weg moet gaan voor je je er uberhaupt deels bij neer kan leggen. Het blijven je ouders nu eenmaal en ondanks de pijn en het verdriet zit er ook liefde en dat maakt het allemaal zo verwarrend.
Op zaterdag 11 januari 2003 14:11 schreef Fogerty het volgende:[..]
Helaas zit zoiets er in mijn geval echt niet in
quote:De stap om helemaal geen contact meer te hebben ben ik nog niet aan toe, hoewel ik wel een paar maal serieus op het punt heb gestaan.
Op zaterdag 11 januari 2003 13:53 schreef Oxazepam het volgende:
Ik voel me er steeds rustiger onder om geen contact met ze te hebben en ik denk er niet meer dagelijks aan.
Mag ik vragen hoe jij je beslissing heb medegedeeld aan ze en hoe dat gegaan is? Je hoeft geen antwoord te geven als het te gevoelig is voor je hoor.
quote:Ik heb het ze eigenlijk niet echt medegedeeld, 't is meer een proces van jaren geweest waarin ik al heel vaak het contact heb verbroken, maar me ook elke keer weer schuldig voelde en toch weer contact met ze opnam, waarna ze me na niet al te lange tijd elke keer weer teleurstelden.
Op zaterdag 11 januari 2003 15:24 schreef DarkElf het volgende:
Mag ik vragen hoe jij je beslissing heb medegedeeld aan ze en hoe dat gegaan is? Je hoeft geen antwoord te geven als het te gevoelig is voor je hoor.
Vorig jaar rond deze tijd ging het heel erg slecht met me en was ik meer dood dan levend en ook tóen hebben ze me weer laten vallen. Op 16 januari 2002 werd ik 30 jaar en ze hebben niets tegen me gezegd (ik was naar hun huis gegaan, maar ze zeiden gewoon geen woord tegen me). Vlak daarna ben ik verhuisd en heb ze niet verteld waarheen. Na 4 maanden stuurde m'n moeder me een e-mail dat ze me zo miste en ik tuinde er weer in. Ik heb toen vlak daarna met m'n moeder afgesproken op neutraal terrein, maar het enige wat ze die dag deed was klagen over m'n broer, z'n vriendin en m'n vader. Ze heeft geen één keer gevraagd hoe het eigenlijk met míj ging.
Toen nog een tijdje sporadisch telefonisch en e-mailcontact gehad, maar ik had er steeds minder zin in, want elke keer als ik m'n moeder sprak was ik minimaal een week lang depressief omdat ik niet mocht praten over dingen die vroeger zijn gebeurd.
Vrij recentelijk (volgens mij afgelopen oktober of november) heb ik m'n moeder opgebeld met de eis dat er nu eindelijk eens gepraat ging worden, maar ze hing op. Gevolg was dat ik natuurlijk weer ontzettend down werd en ik heb toen besloten geen contact meer op te nemen. Vlak na dat laatste telefoontje van mij kreeg ik van haar een hele boze e-mail in hoofdletters dat ik haar alleen maar mocht bellen als ik niet over vroeger zou gaan praten. Ik heb niks meer van me laten horen.
En afgelopen Kerst kreeg ik dus een kerstkaart van m'n ouders (die ze dus naar m'n vriendin hadden gestuurd omdat ze niet weten waar ik woon). Daarop heb ik ze dus een e-mail gestuurd om geen post meer naar me te sturen. M'n vriendin heeft vorige week die kerstkaart aan me gegeven, maar ik heb 'm niet eens bekeken, ik heb 'm zo weggegooid.
Als ze op een gegeven moment wel openstaan voor communicatie (wat ik ten zeerste betwijfel) hebben ze altijd nog m'n e-mailadres, maar ik weet niet of ik er zelf nog voor opensta. Het verschil namelijk met nu en een tijdje geleden is dat ik me niet meer schuldig voel als ik geen contact met ze heb.
Ik hoop dat je, ondanks het gemis, nu kan genieten van de rust die het met zich meebrengt.
Ik heb zelf gelukkig een hele goede band met mijn ouders. Ze hebben altijd alles in het werk gesteld om mij een goede toekomst te bezorgen.
Iedere interesse die ik had, werd aanvaard en gestimuleerd. We zijn zeker niet arm, maar ook zeker niet ordinair rijk, maar ik kreeg alles wat mijn hartje begeerde. Was ik geinteresseerd in Bach? Hopla, ze brachten een dik boek en talloze CDs mee. Hield ik van Hermans? Daar kwam weer een hele bibliotheek. Was ik gefascineerd door Dante? Daar lag diens oeuvre al op me te wachten.
En toen ik nog wat jonger was, nam mijn vader me iedere zondag mee naar het Rijksmuseum voor Oudheden. Ik mocht alles lezen. Ik heb echt een enorm bevoorrecht bestaan gekregen.
Mijn ouders zijn gescheiden en kunnen elkaar absoluut niet luchten, ksta er ook voortdurend middenin.. ik woon bij mijn moeder, ze is heel open over alles en als ik dan hoor hoe moeilijk mijn vader doet over vanalles tegen mijn moeder (die het al heel zwaar heeft) vind ik het soms erg moeilijk om aardig tegen hem te doen.. En dat zie je altijd pas achteraf dat het niet klopt...Band met m'n moeder: Ook niet goed te noemen. Ik woon op dit moment wel bij haar, maar ik word er vaak gek van. Zij is zo iemand van 'Mijn mening is de enige juiste' en tegenspraak wordt niet geduld. Ze is geen kwaaie moeder, dat niet, maar zo ontzettend koppig. We praten vaak langs elkaar heen, we begrijpen elkaar gewoon niet. Ik heb dus ook niet echt veel contact met haar.
Eigenlijk werd er in ons gezin verdomd weinig gecommuniceerd, en als dat eens gebeurde mondde dat uit op ruzie. Talloze ruzies, en er hing eigenlijk constant een gespannen sfeer. Daarom ben ik wel blij dat m'n ouders gescheiden zijn. Al met al kon ik eigenlijk nooit met m'n problemen bij m'n ouders terecht- nog steeds niet. En ik heb altijd gedacht dat we wel een normaal gelukkig gezin hadden 
Ma is de zorgzame moeder die denkt dat ik nog steeds 16 ben en waar ze dus alles nog aan moet vertellen. Dat is een goeie eigenschap op zich maar teveel is niet tof zeg maar. Maar verder een schat van een moeder. Alles wil ze voor je doen, en ze is er in voor en tegenspoed
Pa is ook een toffe gozer die zit vaak inhoudt helaas. Hij kan soms heel tof uit de hoek komen. Ik lijk ook veel op mijn vader in doen en laten alleen hij is veel stricter met dingen opruimen enzo. Maar met problemen aanpakken en organisatie enzo zijn we helemaal gelijk.
Verder later ze me erg vrij en steunen mij in elke beslissing die ik neem.
Mam, pap....ik hou van jullie
quote:Ja je ziet haar denken en kijkt ernaar, en bij elk antwoord dat ze geeft lijkt het alsof ze dingen weglaat. En zo gaat dit nu ook bij mijn eigen moeder.
Op zaterdag 11 januari 2003 15:17 schreef DarkElf het volgende:[..]
Rtificial en ik denken ook dat er meer aan de hand is dan dat ze zegt. Dat gevoel geeft ze gewoon maar haar muren zijn zo dik en zo hoog dat ik er niet omheen kan komen en dus nooit haar ware gevoelens kan zien. Ik heb dat al vele malen geprobeerd, helaas tevergeefs.
Ik heb een aantal keren geprobeerd te praten om nou eens echt alles op tafel te leggen. Maar nee hoor, en nu sturen we elkaar alleen nog 2 keer in het jaar kaartjes en dat is het.
Mijn moeder was perongeluk zwanger geraakt van mij toen ze 19 was en toendertijd moest ze dus trouwen. Dit is dus gebeurt, en ze waren anderhalf jaar later alweer uitelkaar. Die twee konden niet goed met elkaar overweg (hun persoonlijkheid stond lijnrecht tegenover elkaar) en in mijn ogen vind ik het meest stomme dat ze ooit getrouwd zijn geweest. Ik heb karakter van beiden en dit word mij ook kwalijk genomen in alles wat ik doe en laat door mijn moeder. Ze heeft me psychish altijd onder druk gezet om maar keuzes te maken die zij eigenlijk had moeten maken, maar ze kon het waarschijnlijk niet.
En dan had ik ook nog het geluk dat ze streng gelovig zijn en dus 2 keer op een zondag naar de kerk. Rokje aan hoedje op en gaan met die banaan.
Als kind was ik niet een van de makkelijkste omdat ik vaak stal uit winkels, omdat ik zelf nooit zoveel had en ook nooit met de meute meeliep. Dus dat is mijn aandeel aan het verhaal.
En nu had ik dus na 6 jaar huwelijk ook de benen genomen, omdat de stress overliep, ik kon niet meer. Ik was gewoon helemaal op.
En wat doet mijn bitch van een moeder, die kiest voor haar exschoon zoon. Ik werd al onmiddelijk aangevallen, voor waar ik helemaal mee bezig was, ben toen voor het eerst de deur uitgerend. Alles wat je nodig hebt na zoveel jaren van troubles aan alle kanten, is liefde en een arm om mij heen. En die heb ik niet gehad.
Ik ben ook een meester leugenaar geweest. Ik durfde nooit de waarheid te vertellen, omdat ik bang was dat ze boos zou worden. En de gewoonte bij ons in huis was, als je ook maar een beetje tegensprak of als je bijvoorbeeld in hun ogen een te grote mond had, dan kreeg je een klap voor je hoofd. Zo eentje waar je goed voor lul bij staat. En geloof me ik had ze echt niet altijd verdient.
Het is nu zelfs zo dat met mijn hele familie heb ik contact, maar mijn moeder en stiefvader hebben geen contact met mijn familie, zelfs niet met haar bloedeigen zuster. Mijn tante (haar zus) heeft mij van de zomer nog gezegd, meid die band met je moeder komt nooit goed. Je moeder heeft altijd al zo gedaan. Mijn oma heeft er net zoveel verdriet van als ik.
Ja en nu ga ik trouwen in April. Ze kent mijn vriend niet, ik woon in Engeland (was toen een perfecte vlucht en heeft byzonder goed uitgepakt mag ik wel trots op zijn, maar stiekem wist ik ook wie daar zat te wachten) en heb dus nu ook helemaal mijn eigen leven.
Maar het doet wel pijn, en elke keer dat er weer iets gebeurt in je leven (byzondere dagen zoals bruiloft, kerst, verjaardagen enz.....) dan zit ik daar weer over na te denken.
Een vreselijk gefrustreerde lewis de boxer
Overigens heb ik geen hekel aan ze of ruzie met ze. Ik heb gewoon voor mijn gevoel niet echt een speciale band met mijn ouders. Het zijn gewoon aardige mensen bij wie ik de eerste 18 jaar ingewoond heb.
quote:Ze hebben me vandaag een e-mail gestuurd van één regel om me met m'n verjaardag te feliciteren, zelfs een persoonlijk tekstje en een e-card konden er natuurlijk weer niet vanaf. En bovendien hebben ze die e-mail een dag te vroeg gestuurd, ze hebben Internet thuis en op hun werk dus ze hadden 'm ook morgen kunnen sturen.
Op zaterdag 11 januari 2003 13:53 schreef Oxazepam het volgende:
Op 16 januari ben ik jarig en ik hoop dat ze dan ook niets van zich laten horen.
Maar nu zit ik dus wel weer met een dilemma. Ik weet niet of ik ze een e-mail zal gaan sturen of ze me asjeblieft met rust willen laten of niets terugsturen en gewoon weer niets van me laten horen.
quote:tjees, lekkah dan.
Op woensdag 15 januari 2003 15:58 schreef Oxazepam het volgende:[..]
Ze hebben me vandaag een e-mail gestuurd van één regel om me met m'n verjaardag te feliciteren, zelfs een persoonlijk tekstje en een e-card konden er natuurlijk weer niet vanaf. En bovendien hebben ze die e-mail een dag te vroeg gestuurd, ze hebben Internet thuis en op hun werk dus ze hadden 'm ook morgen kunnen sturen.
Maar nu zit ik dus wel weer met een dilemma. Ik weet niet of ik ze een e-mail zal gaan sturen of ze me asjeblieft met rust willen laten of niets terugsturen en gewoon weer niets van me laten horen.
Ligt er aan wat je zelf wil. Ik neem aan dat je het hoofdstuk hebt af gesloten, en dat je niets met hen te maken willen hebben.
Je kan dit gewoon negeren, dan bloedt het vanzelf dood. Het is ook de makkelijkste weg. Je kan ook een mail terug sturen met de tekst zo iets als: ROT OP, BLIJF WEG, MISLUKKINGEN DER NATUUR!!!.
Maar dat staat zo rot
't Is net wat je zelf wil..... Het blijft wel moeilijk lijkt me
quote:och meis toch, je word er wel een beetje stil van. ( ikke wel tenminste). Het lijkt me ook moeilijk hoor, zo vlak voor een belangrijke dag in je leven. Onwijs veel sterkte
Op maandag 13 januari 2003 15:24 schreef Lewis.de.boxer het volgende:* indrukwekkend verhaal*
Een vreselijk gefrustreerde lewis de boxer
quote:Ja, in principe heb ik het hoofdstuk afgesloten, verstandelijk gezien dan, maar ja dan zie je in je inbox dat er een e-mail van ze is gekomen en dan hoop je toch ergens heel stiekem dat ze iets liefs geschreven hebben en wéér wéér wéér word je na het lezen van die e-mail teleurgesteld en dat gaat dan ook weer gepaard met tranen in m'n ogen van teleurstelling en boosheid op mezelf omdat ik eigenlijk niet had mógen hopen dat ze iets liefs geschreven zouden hebben omdat ik na 31 jaar van talloze teleurstellingen eigenlijk wel had moeten weten dat ze de kilste mensen zijn die ik ooit in m'n leven ben tegengekomen.
Op woensdag 15 januari 2003 16:06 schreef zwaaibaai het volgende:
Ligt er aan wat je zelf wil. Ik neem aan dat je het hoofdstuk hebt af gesloten, en dat je niets met hen te maken willen hebben.
quote:Ja ik begrijpt het heel goed dat je daar stiekem op hoopt, maar zou het dan niet beter zijn toch die email te gaan sturen waarin je zegt dat je ook geen emails wilt hebben omdat ze het niet menen o.i.d.? ( en ja ik ben wereldkampioen lange zinnen maken)
Op woensdag 15 januari 2003 16:25 schreef Oxazepam het volgende:[..]
Ja, in principe heb ik het hoofdstuk afgesloten, verstandelijk gezien dan, maar ja dan zie je in je inbox dat er een e-mail van ze is gekomen en dan hoop je toch ergens heel stiekem dat ze iets liefs geschreven hebben en wéér wéér wéér word je na het lezen van die e-mail teleurgesteld en dat gaat dan ook weer gepaard met tranen in m'n ogen van teleurstelling en boosheid op mezelf omdat ik eigenlijk niet had mógen hopen dat ze iets liefs geschreven zouden hebben omdat ik na 31 jaar van talloze teleurstellingen eigenlijk wel had moeten weten dat ze de kilste mensen zijn die ik ooit in m'n leven ben tegengekomen.
quote:Ik heb ze een mailtje teruggestuurd dat ze me niet meer moeten mailen en dat ze ook niet moeten proberen op een andere manier contact met me te krijgen en dat ze me met rust moeten laten.
Op woensdag 15 januari 2003 16:31 schreef zwaaibaai het volgende:
Ja ik begrijpt het heel goed dat je daar stiekem op hoopt, maar zou het dan niet beter zijn toch die email te gaan sturen waarin je zegt dat je ook geen emails wilt hebben omdat ze het niet menen o.i.d.? ( en ja ik ben wereldkampioen lange zinnen maken)
quote:Hoe voel je je nu er onder?
Op woensdag 15 januari 2003 19:09 schreef Oxazepam het volgende:[..]
Ik heb ze een mailtje teruggestuurd dat ze me niet meer moeten mailen en dat ze ook niet moeten proberen op een andere manier contact met me te krijgen en dat ze me met rust moeten laten.
quote:Niet schuldig, maar ook weer niet geweldig, het was denk ik het beste wat ik kon doen (voor mezelf), anders blijf ik morgen tijdens m'n verjaardag er maar weer mee rondlopen of ik moet mailen of niet.
Op woensdag 15 januari 2003 20:32 schreef zwaaibaai het volgende:
Hoe voel je je nu er onder?
quote:Waarom ga je niet op jezelf Wonen?
Op woensdag 15 januari 2003 22:04 schreef Anton het volgende:
(is vrij moeilijk, ik woon nog bij ze).
On-topic:
Na veel moeite, therapie, tranen, boosheid, frustratie, walging, onbegrip, schuldgevoel wordt de relatie met mijn moeder langzaamaan steeds wat beter .
quote:Hartstikke fijn voor je lieve Moonah
Op woensdag 15 januari 2003 23:22 schreef Moonah het volgende:[..]
On-topic:
Na veel moeite, therapie, tranen, boosheid, frustratie, walging, onbegrip, schuldgevoel wordt de relatie met mijn moeder langzaamaan steeds wat beter
Ik heb mijn moeder telefonisch gesproken een paar keer deze week en ik verbaas me af en toe nog steeds over haar arrogantie en kwetsende opmerkingen, niet alleen over mij maar over bijna iedereen die ik ken
Hoe kan iemand nou tevreden zijn met zichzelf als je continue zo gemeen doet tegen anderen maar wel op een lieve manier verpakt zodat je de steken onder water alleen hoort als je echt luistert.
Ik sprak laatst met mijn schoonmoeder en die had een afspraak gehad met mijn moeder en haar man na de bruiloft en als ik van haar (en mijn schoonzusje die erbij was evenals mijn schoonvader) hoor wat mijn moeder gezegd heb schaam ik me werkelijk helemaal kapot
Ik snap het gewoon niet.
) besef ik dat in vergelijking daarmee mijn moeder een zegen is Ze is nu ook al bijna drie jaar stabiel, dat helpt ook mee natuurlijk. Ik probeer haar steeds meer te zien als eigenlijk gewoon een lieve en intelligente vrouw die de pech heeft dat ze een ziekte heeft die overal zoveel invloed op heeft.
Ik kon heel erg goed met mijn vader overweg, mijn moeder was eerlijk gezegd altijd 'tweede keus'. En nu is mijn pap al bijna 4 jaar (!!) dood, en de relatie met mam wordt er niet beter op. Ik kan wel goed met haar overweg, maar het botst regelmatig. En ik vind het steeds moeilijker dat ze zoveel huilt enzo. Ze is eerst de hele dag aan het zeiken en dan ineens is ze aan het janken, en dan moet ík lief gaan doen. No way!
[edit] Mijn mama zit erg in de rouw, ze heeft het sinds een paar weken ineens weer heel moeilijk.
Ik ben in de jaren gewoon 'harder' geworden tegenover haar. Ik zeg het gewoon als me iets niet aanstaat, ook al veroorzaak ik daarmee een ruzie ofzo.
Kweenie, het loopt gewoon niet meer zoals vroeger. Misschien ben ik ineens dwars, of misschien zijn we gewoon allebei koppig. DAMN, ik mis mijn pap.. *doet moeite niet te huilen..*
[UPDATE]
Mijn moeder heeft afgelopen donderdag een boom aangereden. Ze werd onwel achter het stuur en is uit de bocht gevlogen. Een meneer was snel ter plaatse en heeft haar aan de praat weten te houden tot de hulpdiensten er waren. De brandweer heeft haar uit de auto moeten halen.
Ze ligt nu in het ziekenhuis en is er eigenlijk heel goed vanaf gekomen. Een flinke kniewond, een hoofdwond van oor tot oor en wat kneuzingen.
Ondertussen is het hier een chaos. Afwas die maar blijft komen, de was die nooit af komt..
Ik mis haar. Ik had nooit gedacht dat zo'n klein ongeluk zo'n impact zou hebben. Ik realiseer me ineens dat ze echt de enige ouder is die ik nog heb. En dat zij, net als alle andere mensen, ook sterfelijk is.
Ik heb mam in het ziekenhuis voor het eerst in een hele tijd 'zomaar' een knuffel gegeven. Het zal een ommekeer zijn.. ofzo..
quote:PROBEER, dat was een mooi gekozen woord. Inmiddels is mijn moeder naast geestelijk ook nog lichamelijk ernstig ziek geworden en dat heeft nogal wat losgemaakt bij mijn zusjes en mij. Ik kan eigenlijk gewoon geen enkel contact meer met haar hebben zonder in een gigantisch dal te storten. Tegelijkertijd weet ik dat zodra zij er lucht van krijgt dat ik het niet trek of niet meer wil, zij zelf in een gigantisch dal zal storten. Ik heb tot nu toe altijd nog de puur rationele afweging gemaakt dat als IK in een dal stort, de wereld daar doorgaans minder last van heeft dan als zij het doet. Maar ik krijg er zo langzamerhand schoon genoeg van.
Op maandag 20 januari 2003 16:25 schreef Fogerty het volgende:
Ik heb het idee dat het beter aan het worden is.
[knip]
Ik probeer haar steeds meer te zien als eigenlijk gewoon een lieve en intelligente vrouw die de pech heeft dat ze een ziekte heeft die overal zoveel invloed op heeft.
Ik weet nu niet goed wat ik moet. Op hun mailtje over de uitslag van een onderzoek heb ik niet geantwoord, en ik zie die mensjes voor me (ze zijn niet zo jong meer), daar ver weg zittend op de bank, elkaar vertellend dat ik dan toch zeker morgen wel zal bellen. Zal ik ongetwijfeld ook wel gaan doen, en daarna is het natuurlijk weer goed mis en ga ik zuipen.
Ik probeer mijzelf te vertellen dat het toch niet nodig is om van zo'n klein beetje contact meteen weer zo ondersteboven te zijn, dat ik redelijk moet blijven, het langs me heen moet laten gaan, afleiding zoeken, dat het wel mee zal vallen, dat ik me niet zo moet aanstellen en me niet zo opfokken. Maar dat vertel ik mezelf elke keer al, en elke keer gaat het toch weer zo mis.
quote:Mail.
Op zaterdag 10 mei 2003 16:19 schreef Fogerty het volgende:
Hij moet toch maar weer even omhoog, het is immers morgen
quote:Schuldgevoel is erg ja, vooral als je weet dat je ouders eigenlijk zo graag goed en leuk contact willen. Ik kon/kan het ook moeilijk opbrengen omdat ik er doorgaans niet gelukkig van word.
Op zaterdag 10 mei 2003 16:19 schreef Fogerty het volgende:
Hij moet toch maar weer even omhoog, het is immers morgen moederdag.
[..]PROBEER, dat was een mooi gekozen woord. Inmiddels is mijn moeder naast geestelijk ook nog lichamelijk ernstig ziek geworden en dat heeft nogal wat losgemaakt bij mijn zusjes en mij. Ik kan eigenlijk gewoon geen enkel contact meer met haar hebben zonder in een gigantisch dal te storten. Tegelijkertijd weet ik dat zodra zij er lucht van krijgt dat ik het niet trek of niet meer wil, zij zelf in een gigantisch dal zal storten. Ik heb tot nu toe altijd nog de puur rationele afweging gemaakt dat als IK in een dal stort, de wereld daar doorgaans minder last van heeft dan als zij het doet. Maar ik krijg er zo langzamerhand schoon genoeg van.
Ik weet nu niet goed wat ik moet. Op hun mailtje over de uitslag van een onderzoek heb ik niet geantwoord, en ik zie die mensjes voor me (ze zijn niet zo jong meer), daar ver weg zittend op de bank, elkaar vertellend dat ik dan toch zeker morgen wel zal bellen. Zal ik ongetwijfeld ook wel gaan doen, en daarna is het natuurlijk weer goed mis en ga ik zuipen.
Ik probeer mijzelf te vertellen dat het toch niet nodig is om van zo'n klein beetje contact meteen weer zo ondersteboven te zijn, dat ik redelijk moet blijven, het langs me heen moet laten gaan, afleiding zoeken, dat het wel mee zal vallen, dat ik me niet zo moet aanstellen en me niet zo opfokken. Maar dat vertel ik mezelf elke keer al, en elke keer gaat het toch weer zo mis.
Toen ik nog klein was, vertelde mijn moeder wel eens dat ze zo verdrietig werd van mensen die niet gelovig zijn en dat ze ook vaak wakker lag om mijn opa, die niet in God geloofde en daar ook niets van wilde weten. Toen vroeg ik me al af hoe ik dan ooit aan haar moest gaan uitleggen dat ik ook niet geloof. Ze blijft ook steeds hoop houden, als ik bijvoorbeeld uit belangstelling vraag naar dat soort zaken, dan zie ik haar ogen alweer oplichten. Ik had daardoor altijd het gevoel dat ik het verdriet dat ik haar aandeed nooit goed zou kunnen maken en dat ze nooit trots op mij zou kunnen zijn. En het idee dat ze misschien wakker ligt van mij, terwijl daar wat mij betreft geen reden voor is, vind ik afschuwelijk. Het helpt wel als je die gevoelens uitspreekt. Het bleek in ieder geval in mijn geval dat mijn moeder mijn gevoelens veel beter begreep dan ik dacht.
quote:Jij hebt toch niet zo'n leuke jeugd gehad hè, RG. Ik las nog wat oudere stukjes van jou. Wist ik niet joh...
Op maandag 12 mei 2003 18:13 schreef RaisinGirl het volgende:[..]
Schuldgevoel is erg ja, vooral als je weet dat je ouders eigenlijk zo graag goed en leuk contact willen. Ik kon/kan het ook moeilijk opbrengen omdat ik er doorgaans niet gelukkig van word.
Toen ik nog klein was, vertelde mijn moeder wel eens dat ze zo verdrietig werd van mensen die niet gelovig zijn en dat ze ook vaak wakker lag om mijn opa, die niet in God geloofde en daar ook niets van wilde weten. Toen vroeg ik me al af hoe ik dan ooit aan haar moest gaan uitleggen dat ik ook niet geloof. Ze blijft ook steeds hoop houden, als ik bijvoorbeeld uit belangstelling vraag naar dat soort zaken, dan zie ik haar ogen alweer oplichten. Ik had daardoor altijd het gevoel dat ik het verdriet dat ik haar aandeed nooit goed zou kunnen maken en dat ze nooit trots op mij zou kunnen zijn. En het idee dat ze misschien wakker ligt van mij, terwijl daar wat mij betreft geen reden voor is, vind ik afschuwelijk. Het helpt wel als je die gevoelens uitspreekt. Het bleek in ieder geval in mijn geval dat mijn moeder mijn gevoelens veel beter begreep dan ik dacht.
Ik heb een slechte band met mijn ouders, wat ze zelf misschien niet eens doorhebben..
Vader: oppervlakkig, zodra ik een emotioneel onderwerp aandraag, moet er zo snel mogelijk over gegaan worden op een ander onderwerp. Rationele gesprekken kunnen wel.
Moeder: Bij binnenkomst en vertrek geef ik een kusje omdat ze dat graag wil, van mijn kant is die 0,0 gemeend.
Ze heeft heel het gezin van mijn 10'de tot mijn 20'ste door een hel laten gaan, met haar onredelijke gestoorde dictator gedrag. Op mijn 16 heb ik aan mezelf beloofd dat ik haar nooit meer zou vergeven, omdat ik dat al te vaak had gedaan.
Ik wenste haar dood, en nu maakt het me niet uit, ik zie ze 1 keer in de maand en dan sturen de gesprekken weer naar bijv. politiek, i.p.v. hoe het met óns gaat..
Maar ja ... wat wil je ... Michelin ...
bah pff maar ga ik jullie niet mee vervelen met m'n ma is t best wel okay, kan wel met dr praten over alles alleen ze is er bijna nooit, sinds me pa nix doet moet mn ma onze zaak alleen runnen (cafetaria/cafe)
dusss....
Met m'n vader heb ik echt praktisch geen band. Ik heb hem laatst gezien toen ik 7 was. Hij heeft mijn moeder mishandeld, ons beiden de deur uitgezet en alleen het deel van het vaderschap op zich genomen wat plezierig voor hem was. Zorgen voor mij deed hij niet. Ik was nog jong en bevatte veel dingen niet (zoals dat hij m'n moeder mishandelde), maar als je op een avond de politie binnen krijgt omdat ze je vader het huis uit moeten gooien (uit zichzelf ging hij niet) begint er toch wel iets te branden in je hoofd.
Na een aantal jaren echt een moeizame band gehad te hebben met m'n vader heb ik alles afgekapt. Hij wou me nog maar eenmaal per week zien en dat was op een verplichte dinsdag, zelfs toen schonk hij geen aandacht aan me. Ik heb hem gezegd dat ik hem nooit meer wilde zien en dat is sindsdien ook niet meer gebeurd. Ik heb (vooral de afgelopen 2 jaar) ongeveer 4/5 brieven van hem gehad en het afgelopen jaar probeert hij 'actief' weer contact met mij te krijgen. Ik heb er totaal geen behoefte aan (na al die jaren van stilte en pijn) dus ik heb er nog niet op gereageerd.. Maar samenvattend: Band met vader is slecht .
En nu m'n moeder.. . Zij heeft mij min of meer opgevoed vanaf mijn geboorte. Ik geloof echt dat ze geprobeerd heeft een goede moeder te zijn maar in mijn ogen is dat nogal mislukt. Het werd een gewoonte bijvoorbeeld om 2/3 keer in de week midden in de nacht uit te gaan en aangezien ik heimwee heb kon ik daar HEEL slecht tegen. Sinds 3 jaar geleden werd de situatie onhoudbaar. Ze liet me doen wat ik wilde, als ik om 1 uur 's nachts thuis wou komen was dat goed. In ruil daarvoor vond ze dat ik niet mocht zeuren over haar alcoholverslaving (dit was geen overeenkomst oid, het werd gewoon besloten).
Aangezien ze ook nog agorafobie (pleinvrees) had was ik de aangewezen persoon voor de boodschappen en de sociale contacten. Als er iets opgehaald moest worden deed ik dat.
Alles ging mis, ik bleef zitten en vrienden konden niet meer op bezoek komen omdat ons huis een te grote pestbende werd..
Dit ging door tot ze haar vriend ontmoette..
Alles leek zo goed te gaan, de angstaanvallen (door de agorafobie) werden minder en er was een 3e persoon in het spel! Iemand die haar ook probeerde duidelijk te maken dat 's nachts uitgaan (en bijvoorbeeld 3 dagen lang verdwijnen zodat BlaatschaaP alleen thuiszat) echt niet kon. Maar aan al het goed komt een eind en zo ook bij dit. De vriend bleek enorm agressief te zijn en heeft m'n moeder meerdere malen in elkaar geslagen. Nu zat ik er tussenin, ik heb 2 keer een gevecht tussen die 2 moeten meemaken waarbij ik met ALLE macht en kracht die ik had die 2 probeerde uit elkaar te halen. Ik ben er heilig van overtuigd dat, als ik er niet geweest was, ze elkaar heftig verwond of misschien zelfs vermoord hadden. Natuurlijk was deze situatie ook onhoudbaar en na de meest erge dingen gedaan te moeten hebben om m'n moeder duidelijk te maken dat hij out of the picture moest ben ik 'weggelopen'. Eigenlijk gebeurde dit in overleg met m'n moeder, omdat zij zich zou laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Dit is er nooit van gekomen en na heftige ruzies heb ik besloten hier, bij mijn oma en tante, te blijven wonen.
Dit laatste is een dik jaar geleden gebeurd en sindsdien heb ik sporadisch contact met haar. Ze is in januari bevallen van haar 2e kind, Nailo, een kind van de vriend. Ik heb haar ongeveer 3 keer gezien dit jaar.
Samengevat: Met beide ouders hele slechte band.
Jezus, volgens mij heb ik nog nooit zo'n lange post geschreven op Fok! maar dit is eigenlijk het alleringrijpendste in mijn leven en tja sorry, het kwam er gewoon uit ..
quote:Jezus, wat een verhaal
Op dinsdag 13 mei 2003 21:23 schreef BlaatschaaP het volgende:
M'n ouders? Daar vraag je me wat..
[...]
En je bent nog zo jong
Ik begrijp uit andere postings van je dat het bij je oma en tante ook niet altijd ideaal is, maar goed, het is in elk geval beter, en het moment dat je op jezelf kunt gaan wonen komt in zicht. En ik denk dat je dan pas echt goed kunt beginnen e.e.a. te verwerken, omdat je dan eindelijk echt aan jezelf toekomt. Voorlopig nog maar gewoon zo goed mogelijk stand houden, wat je voor zover ik weet redelijk lukt. Hou je taai!
mn pa heb ik nooit gezien, band: 0.0
mn moeder en ik wonen nu omdat mn broer en zus uit huis zijn samen in een huis.. ze is heel vrij en vertrouwt me volkomen, ze belet me niet om dingen te doen omdat ze weet dat ik graag dingen probeer enzo
ik kan haar in principe alles vertellen, behalve de dingen die moeders nou eenmaal niet hoeven te weten, en ze probeert me zo goed en zo kwaad als het kan te helpen.. ze is er altijd voor me en is superlief we gaan vaak samen winkelen of gewoon zitten en praten over van alles.. ze is niet mn beste vriendin ofzo maar het kon veel erger.. we hebben wel lol altijd samen
als er dan eens ruzie is hehe maarjah hoort erbij
Wel erg indrukwekkende verhalen hier trouwens...
quote:Sterk van je dat je dat hier durft te posten, Blaatschaapje. Je hebt al veel meegemaakt in je leven. Ik kan het begrijpen dat je er af en toe even door heen zit. De laatste tijd gaat het toch wat beter met de relatie met je oma en tante?
Op dinsdag 13 mei 2003 21:23 schreef BlaatschaaP het volgende:M'n ouders? Daar vraag je me wat..
Ik denk wel is aan d'r, maar ik heb d'r al 9 jaar niet gezien en 6 jaar niet gesproken.
Komt omdat ik heb besloten dat het voor beiden beter is het contact te verbreken. Ik was compleet labiel en emotioneel als ik bij mijn moeder was geweest, en zij ook.
Ze is manisch depressief zoals wel bekend en ik schaamde me voor haar gedrag, vond het eng, was bang, kon het niet plaatsen etc etc.
Het laatste telefoongesprek was de dag dat ik 18 werd, haar vriend vroeg of ze even met me mocht praten en dat stond ik natuurlijk toe.
Het begon leuk en aardig, maar omdat ik afstandig was waarschijnlijk sloeg dat geheel om, ze werd furieus, gaf mij de schuld van al het slechte in de wereld
Ik weet dat ze er niets aan kan doen, ik heb ook geen kwade gevoelens naar haar, alleen ik kan ook niet met er omgaan.
Mijn vader en stiefmoeder wordt steeds beter en beter gelukkig
Ik heb altijd op mijn tenen gelopen thuis, onzeker geweest, kon de situatie niet hendelen. Maar nu begint het al beter te worden, we worden opener en eerlijker, beginnen elkaar beter te kennen.
Het contact wordt warmer en ik begin me er eindelijk thuis te voelen.
Gelukkig, want dat wilde ik al zo lang, maar heb nu pas de moed om er verandering in te brengen, om uit mijn oude patroon te breken.
Daarnaast is bijv mijn vader ook erg met zichzelf bezig, en de band met anderen. Hij oefende bijv laatste tijd knufjes geven aan mij Hij heeft altijd geleerd dat lichamelijk contact niet mag tussen ouders en kind. Het maakt me zenuwachtig maar ik vind het wel geweldig dat ie het doet 
Ik kan geen simpele band denk met mijn ouders of mensen hebben die dicht bij me staan, het moet to the heart zijn, open, liefdevol en eerlijk, dat is gewoon wat ik voel.
Begin februari heb ik aangegeven dat ik een soort van rust periode wilde tussen mij en mijn moeder nadat het voor de zoveelste keer enorm uit de klauwen was gelopen. Ik wilde de komende maanden het liefst zo weinig mogelijk afspreken en maar af en toe telefonisch contact hebben. Ik kon er niet meer tegen
Ze snapte me totaal niet, vond me egoistisch en hard, deed haar verschrikkelijke pijn etc etc etc. Rond mijn beslissing zijn verschrikkelijk nare gesprekken gevoerd terwijl ik gewoon rust wilde.....
Ik heb me erg schuldig gevoeld en vroeg me af ok ik het goede gedaan had door eindelijk eens voor mezelf te kiezen. Na enige tijd merkte ik echter dat de rust die het me opleverde me erg beviel. Ik heb haar nu vanaf februari 2 x gezien en een keer of 8 gesproken.
Ook in die sporadische gesprekken ging het vaak enorm fout.
De keren dat zij wel vriendelijk was deden me erg goed en kreeg ik toch weer hoop op een normaal contact maar elke keer weer werd ik teleurgesteld. Je blijft op de een of andere manier toch hopen, hoe dom dat ook is.
De situatie is onveranderd nu, ik zie haar nauwelijks, spreek haar zelden en als we elkaar spreken gaat het over koetjes en kalfjes, net alsof ik met een buurvrouw sta te praten. De ruzies blijven, verleden week een enorme rel gehad en ik kreeg weer van alles naar mijn hoofd geslingerd, ik doe alles fout, doe haar bewust pijn etc etc.
Ik heb helemaal geen moeder gevoel meer bij haar en vraag me af of ik een koetjes-kalfjes relatie wel wil, vind het nogal hyppocriet eigenlijk maar ja als dat de enige manier is waarop ik contact kan hebben met haar.......
Ik heb het erg makkelijk gehad om het contact gewoon maar te verbreken met mijn eigen moeder, aanleiding was dat ze mij en mijn broertje had gekidnapt.
Ik leef iig erg met je mee, ik kan me donders goed voorstellen hoe dat voelt.
Wat zegt de therapeut hierover? Kan hij/zij je naar een oplossing toeleiden?
Iig zal ik proberen om afstand te blijven creeeren, maar het is heel moeilijk want jij bent juist degene die bang is om te kwetsen, maar moet je jezelf wel laten kwetsen dan? (Ohw en ik weet zelf donders hoe moeilijk dit is want ik moet nu zelf leren grenzen te stellen in relaties omdat ik datzelfde heb).
Ik hoop dat je iig de wijsheid vind hoe je ermee om moet gaan.
De peuten denken dat ik alles zo rustig mogelijk aan moet doen, voel ik me hier prettig bij dan moet ik het contact zo minimaal mogelijk laten zijn, komt er ooit een dag dat ik een beslissing durf te nemen zonder de angst dat ik me later verschrikkelijk schuldig ga voelen dan kan ik altijd nog 100% voor mezelf kiezen. Probleem is echter dat ik ook nog een verschrikkelijk lieve zus heb en die niet kwijt wilt raken en daar ben ik bang voor: dat als ik echt voor mezelf kies en mijn moeder niet meer wil zien ik mijn zus ook een beetje verlies.
Dus ik hou de situatie als ik hem zelf wilde hebben, voorlopig
Hij is later ook nog bij mijn moeder gaan wonen, maar kwam toen zelf voor de keuze en heeft hetzelfde gekozen hoe moeilijk ie dta ook vond.
Hij probeerde me altijd om te turnen van jah je moet je er gewoon nix van aan trekken totdat hij zelf zag hoe confronterend het kan zijn als je zo dicht en liefdevol bij iemand wilt staan maar dat onmogenlijk wordt gemaakt.
Zolang je het op deze manier aankan is het wel goed, alleen blijf wel aan jezelf ook denken, die is ook belangerijk hoor (Het belangerijkst zelfs )
hmm gewoon goed, open enz
alleen af en toe es een bietje afzetten tegen ze he
maar goed dat hoort erbij dacht ik zo 