[Etappe 21] Rambouillet - Paris Champs-Élysées #1

Etappe 21: Rambouillet - Paris Champs-Élysées, 128 km

De laatste bergrit werd door de aanpassing van de route een behoorlijk vreemde rit. Geen drie beklimmingen onderweg, maar meteen dwars door de vallei richting Val Thorens. De strijdplannen werden daardoor nogal beperkt, het zou allemaal op de slotklim zelf moeten gebeuren. In aanloop naar die slotklim zagen we in de vallei weer eens een grote groep wegrijden. Achter die groep zagen we De Gendt en Wellens in een chasse patatte, want die twee wilden nog wat aandacht. Aan de voet van de klim had de kopgroep een voorsprong van 2:30 op het peloton, waar bijna meteen Jumbo-Visma begon te rijden. Ze hadden het voor de rit al aangekondigd en belofte maakt schuld. Zelfs iemand als Teunissen werd op kop gezet, in een ultieme poging om Alaphilippe naar de verdoemenis te fietsen. Vanuit de grote kopgroep zagen we al vrij snel een paar renners vertrekken. Nibali, Zakarin, Woods, Gallopin en Perichon waren vooraan de sterkste mannen, al kwam Omar Fraile later nog een keer aansluiten. De voorsprong van de koplopers liep terug naar twee minuten, maar daarna stagneerde het verschil nogal. George Bennett werd op kop gezet, maar na zijn twee valpartijen van een paar dagen geleden zat er niet veel meer op bij Sjors. Desondanks niets dan lof voor Bennett, nadat hij eigenlijk al gelost was kwam hij nog een keer terug om wat langer op kop te rijden. Na die tweede beurt op kop was het wel helemaal klaar, de parkeermeter werd nog nooit zo rijkelijk gevuld met muntjes. Dit was het sein voor De Plus om het commando over te nemen. De sterke Belg, die volgens de Belgen eigenlijk gewoon de kopman had moeten zijn, reed kilometers op kop. Onder zijn schrikbewind liep de voorsprong van de koplopers terug tot een minuut, terwijl we zagen dat Vincenzo Nibali zijn vluchtgenoten ter plaatse had gelaten. We zagen in de groep der favorieten Richie Porte afhaken, toch wel het eerste grote slachtoffer van deze korte rit. Niet veel later moest er nog iemand afhaken en zeker niet de minste, Julian Alaphilippe kraakte in al zijn voegen. Met nog 13 kilometer te gaan was het meteen onmogelijk om zijn podiumplaats te behouden, goed nieuws voor Kruijswijk. Op een kilometer of vijf van het eind hield De Plus het pas voor gezien, straffe kost. Tegen die tijd had Nibali nog steeds een fatsoenlijke voorsprong, hij leek op weg naar de ritzege. Daar had verandering in kunnen komen als de favorieten slag om slinger waren gaan demarreren, maar daar was absoluut geen sprake van. De aanvallen kwamen van figuren als Marc Soler en Simon Yates, daar schiet een mens niets mee op. Blijkbaar was iedereen tevreden met de verworven positie, of er zat niets meer in de tank. Onder aanvoering van Wout Poels reden ze gezellig met z'n allen naar de laatste kilometer, terwijl Nibali nog steeds een voorsprong van een halve minuut had. De Italiaan reed na een volledig mislukte Tour toch nog naar een ritzege, waardoor de Tour gelijk niet meer volledig mislukt is. Een enorm sterke prestatie vandaag, wat opmerkelijk is aangezien hij echt vreselijk slecht was de voorgaande dagen. Al heeft hij deze zege wel te danken aan het gebrek aan activiteit achter hem, ze hadden hem nog makkelijk bij kunnen halen. Pas in de laatste kilometer zagen we een aanval van Mikel Landa, zo'n beetje de eerste die echt weg wist te rijden. Terwijl we keken naar een juichende Nibali zagen we achter hem ineens Valverde opdoemen. De eeuwige veteraan had blijkbaar zijn ploeggenoot Landa nog ingehaald. Landa werd wel nog derde, voor het duo van Ineos. Bernal en Thomas kwamen samen over streep, Egan wint de Tour en Thomas wordt tweede. Daar weer achter zagen we Buchmann binnenkomen, de onzichtbare Duitser was ook nu weer zijn beste impressie van Zubeldia aan het vertonen. Hij pakte nog wel twee seconden op Kruijswijk, maar dat was niet voldoende om ONZE Steven voorbij te gaan. Kruijswijk eindigt dus op het podium, een prestatie waarmee hij een paar jaar geleden Nederland op z'n kop had gezet. Nu lijkt niemand het iets te boeien, vooral omdat Steven ook niet echt een boeiende Tour heeft gereden. We hebben zeker de laatste dagen van de Tour naar heel weinig gekeken, eigenlijk.

Een jammerlijk einde van de Tour, het had zoveel mooier kunnen zijn. Toch kunnen we wel concluderen dat Bernal de terechte winnaar is. Bergop was hij de beste en in de andere ritten liet hij weinig steken vallen. Dat Thomas tweede wordt is wel lichtelijk lachwekkend, dat zou niet moeten kunnen. Al ligt het ook aan de concurrentie, als alle toppers hier in topvorm aan de start waren verschenen was Kruijswijk waarschijnlijk 8e geworden en Buchmann 9e. We missen iemand als Pinot, die tot hij uitviel wel de betere was van Kruijswijk en Buchmann. Ook missen we figuren als Froome, Roglic, Dumoulin en natuurlijk Evenepoel die überhaupt niet van de partij waren. Het is dus een beetje een magere Tour geworden, wat jammer is omdat het toch best lang best leuk leek te worden. Het weer gooide roet in het eten, als de afgelopen twee ritten in z'n volledigheid waren afgewerkt hadden we toch wel wat andere dingen gezien. Alaphilippe is uiteindelijk vijfde geworden, toch wel veel respect voor de Tour die hij heeft afgewerkt. Enige kanttekening is dat hij zonder inkortingen en neutralisaties nog een paar plaatsen was gezakt, maar afijn. Hoe dan ook, we gaan deze Tour maar eens afsluiten. Tijd om naar Parijs te gaan. Met Bernal in het geel en wit, Sagan in het groen en Bardet helaas in de bolletjestrui. Niet echt terecht dat Bardet de bergkoning is na zijn povere Tour, maar that's cycling. Een eerste Colombiaanse overwinning, dat zat er al een aantal jaar aan te komen. We kunnen zomaar vertrokken zijn voor een aantal jaar, als Bernal nog een paar procent weet te verbeteren gaat het in de toekomst enorm saai worden. Voor Thomas zou het zomaar het laatste kunstje kunnen zijn, daar verwacht ik niet veel meer van. Voor Kruijswijk is het prachtig dat het hem uiteindelijk is gelukt, podium in een grote ronde. Hij had natuurlijk de Giro van 2016 moeten winnen, dit lijkt me een stevige pleister op de wonde. Dat het op een redelijk kleurloze manier is gebeurd zal hem waarschijnlijk aan z'n reet roesten. Buchmann is ook een kind zo blij met zijn vierde plaats, voor dat soort jongens heeft dat meer betekenis dan wij soms beseffen. Laat ik dan toch maar afsluiten met wat respect voor de renners. Goed gedaan jongens, lekker gewerkt. Nu nog even naar Parijs kachelen en daar een sprintje uit de tenen persen op de Champs-Élysées.




De laatste rit van de 106e editie van de Tour de France gaat van start in Rambouillet, een van de vele steden in de omgeving van Parijs. We bevinden ons op een kilometer of 700 van Val Thorens, het is een aardige verplaatsing geweest voor de renners. Voor de derde keer in de geschiedenis zijn we in Rambouillet. De stad debuteerde in 1966 en toen kwam de Tour op dezelfde dag direct twee keer langs. Het begon met een korte ochtendrit van Orleans naar deze stad, gewonnen door de Belg Ward Sels. Een paar uur later vertrok de afsluitende tijdrit vanuit Rambouillet richting Parijs. Toen deden ze nog wel eens wat anders dan een matige sprint op de Champs-Élysées ter afronding, gewoon een tijdrit van 50 kilometer. Lucien Aimar droeg de gele trui en met ONZE Jan Janssen en Raymond Poulidor die ondertussen ook wel een beetje van ONS is had hij nog twee geduchte concurrenten die hij af moest zien te houden. Dat lukte, Rudi Altig won de tijdrit en Aimar behield zijn gele trui. De enige Tourzege voor de Fransman, net als Bernal deed hij dat zonder een rit te winnen. In 2012 keerde men pas terug naar Rambouillet, toen voor zo'n standaardrit richting de Champs-Élysées. Toentertijd bevonden we ons in het tijdperk Mark Cavendish, in die jaren won hij vier keer achter elkaar in Parijs. De overwinning in 2012 zou zijn laatste zijn in Parijs, maar in andere plaatsen wist hij nog wel het een en ander te winnen. Zeven jaar later zijn we terug in deze stad met 27.000 inwoners, vooral bekend dankzij het uitgestrekte bos van Rambouillet en het kasteel van Rambouillet. Dit kasteel gaat terug tot de veertiende eeuw en is tegenwoordig een officieel verblijf van de Franse president. Het is ook regelmatig het toneel voor internationale topontmoetingen en staatsbezoeken. Ten oosten van het centrum ligt de hippodroom van Rambouillet, waar drafrennen worden gehouden. Voorts heb je ook nog het Palais du Roi de Rome, een paleisje dat men ooit heeft laten bouwen voor de zoon van Napoleon. Napoleon zelf schijnt ook een tijdje in Rambouillet te hebben gewoond, net als Charles de Gaulle. In het kasteel van Rambouillet werd in februari 1999 door de NAVO het Akkoord van Rambouillet opgesteld. Nadat het akkoord door Joegoslavië was afgewezen, werd door de NAVO besloten dat militaire acties niet konden uitblijven en volgde de tweede fase van de Kosovo-oorlog. En dan komt Jérémie Aliadière hier ook nog eens vandaan.



Starten doen we uiteraard in de buurt van het kasteel, waar anders? Opmerkelijk genoeg begint deze rit met een neutralisatie, wat redelijk overbodig is aangezien de laatste rit richting Parijs tot altijd geneutraliseerd wordt verreden tot we de eerste keer aan de meet passeren. We krijgen nu weer de gebruikelijke plichtplegingen te zien. Alle mannen van Team Ineos onder een rijtje, we zien dus ook een blinkende Moscon en Kwiatkowski terwijl beide heren volgens mij geen meter op kop hebben gereden. Daarna krijgen we natuurlijk weer de matige scenes met de glazen champagne en misschien doen ze nog wel gek met een sigaar. Nou, jongens en meisjes, het is allemaal wat. Na de glazen champagne rijden we door een lommerrijke omgeving, van het ene bos rijden we naar het volgende. Af en toe rijden we ook door een dorpje, zoals Le Perray-en-Yvelines en Auffargis. Zou het wat uitmaken? Nee. Door een donker bos rijden de renners verder naar Dampierre-en-Yvelines. Moeten hunnie weten. We rijden verder naar Chevreuse, het is heus. Het bosrijke gebied waar we doorheen fietsen is ook vrij heuvelachtig, het gaat daarom een paar keer omhoog en omlaag. Ook dat heeft weinig betekenis, toch heeft de organisatie ervoor gekozen om op een paar van die stukken omhoog een bergprijs neer te leggen. Ik snap niet zo goed waarom, want als je toch jaarlijks kiest voor deze betekenisloze rit naar Parijs heeft het weinig zin om er op zo'n manier nog wat artificiële elementen aan toe te voegen. Na drie weken koers is de strijd om de bergtrui normaal wel beslist, dan gaat niemand hier moeilijk doen voor die punten. Is nu ook het geval, Bardet heeft die trui binnen en daar is niets meer aan te doen. Als je de bergtrui spannend wil houden tot de laatste dag moet je oprotten met die Champs-Élysées en ergens anders eindigen. Als je de optocht naar Parijs in stand wil houden moet je oprotten met je bergpunten. De ASO blijft een organisatie vol ransmakaken. Van Chevreuse rijden we naar Saint-Rémy-lès-Chevreuse en buiten dit dorpje ligt de Côte de Saint-Rémy-lès-Chevreuse. Een klimmetje van 1,3 kilometer aan 6,1%, daardoor een klim van de vierde categorie. Ik kan je vertellen, we zijn tijdens deze Tour zwaardere beklimmingen opgereden waar geen punten te verdienen vielen. Het slaat allemaal nergens op, het is gelul. Tot zover deze rant, ik moet wel op een goede manier afsluiten natuurlijk.



Na dit klimmetje rijden we richting Châteaufort en daar volgt een nieuw klimmetje, de Côte de Châteaufort. Eén kilometer aan vijf procent, weer een klimmetje van de vierde categorie. Ook weer volkomen overbodig dus allemaal, maar goed. Na dit klimmetje rijden de renners een aantal kilometer langs uitgestrekte akkers richting Toussus-le-Noble. We hebben nu alle klimmetjes gehad waar punten te verdienen zijn, maar het terrein wordt nog steeds niet helemaal vlak. Voorlopig wel, als we richting Buc rijden. De renners rijden een tijd langs een best wel kicken aquaductje, en slaan daarna rechtsaf onder het aquaduct door. Het gaat een paar kilometer naar beneden richting Jouy-en-Josas, waar de renners nog een keer door een klein tunneltje moeten rijden. In dit plaatsje bereiken we voorlopig het laagste punt. We slaan een keer linksaf en dan rijden we weer omhoog. Een klimmetje met een lugubere naam begint, de Côte de l'Homme Morte. De berg van de dode man, dat is niet zo fraai. Met twee kilometer aan 4,4% lijkt het me overigens wel mee te vallen. Overigens wel weer typisch de willekeur waar ik me aan stoor, hier is dan weer geen bergpunt te verdienen. Op een klim van 1 kilometer aan 5% wel, twee kilometer aan 4,4% niet. Zoek het lekker uit met je hele handel. Een paar bochten en wat dorpjes later rijden we over een weg met de naam Rue du Pavé de Meudon. Merkwaardig genoeg is dit een weg zonder pavé, hier ligt gewoon asfalt. Het gaat dan wel weer omhoog, al geeft het roadbook niet aan hoe lang en aan hoeveel procent. Omdat het verder toch nergens over gaat ga ik ik het zelf ook niet opzoeken, dikke boeiend. Na dit klimmetje rijden de renners nog een tijdje door de bossen rond Meudon, waarna ze in de stad zelf uitkomen. Van Meudon rijden we over brede en rechte wegen richting Parijs. We verkennen dus alvast een deel van de buitenwijken van Parijs, waarna we na 69 kilometer langs de Jardin du Luxembourg fietsen. Kicken tuintje enzo.



Voorbij de Jardin de Luxembourg fietsen de renners verder richting het centrum. Na een tijdje rijden ze langs de Notre Dame, de arme Notre Dame. Hierna gaan we nog een vreemde truc meemaken, we steken via Pont Neuf de Seine over, daarna slaan we linksaf en dan rijden we naar de achterkant van het Louvre. Daarna rijden we dwars door het Louvre heen. Door de kleine poort waar normaal alleen toeristen lopen gaan nu renners rijden. Via het binnenplein van het Louvre rijden de renners om de fontein heen richting de volgende smalle doorgang. Daarna komen we uit op het bekende plein van het Louvre met de piramide. Ook hier fietsen we gezellig langs, waarna we aan het eind van het terrein van het Louvre rechtsaf slaan, richting de derde smalle doorgang tussen een poort door. Daarna slaan we linksaf en dan rijden we rechtdoor richting het lokale parcours. Ter hoogte van de Jardin des Tuileries sluiten we 72 kilometer aan op het lokale rondje. 1,5 kilometer later passeren we voor het eerst aan de meet en dan gaan we acht rondjes afwerken. Het rondje is hetzelfde als altijd, voor de volledigheid lepelen we 'm nog maar even op: Over de Champs-Élysées naar de Arc de Triomphe, daar helemaal omheen fietsen, dan weer terug over de Champs-Élysées. Over het Place de la Concorde en dan langs de Tuileries weer terug naar de Champs-Élysées. Heel erg spannend is het niet. Na 89,5 kilometer is er nog een tussensprint. Deze tussensprint volgt na de derde passage aan de meet, 2,5 kilometer verderop. Na die acht rondjes en in totaal 128 kilometer koers zal de Tour voorbij zijn.



Voor de 45e keer vormt de Champs-Élysées het slotstuk van de Tour de France. De laatste jaren is het iedere keer een rit voor de sprinters. Vorig jaar waren alle sprinters uitgevallen dus zagen we hier alleen maar mongolen sprinten. Kristoff won de sprint van de mindere goden voor Degenkolb en Demare. Het jaar daarvoor was de vlaggetjesbrigade hier aan het feest omdat Dylan Groenewegen iedereen regelrecht naar huis fietste. Dillie, vorig jaar afwezig maar nu ogenschijnlijk redelijk probleemloos over de bergen gekomen, pakte zijn eerste zege in de Tour tijdens die laatste rit in 2017, dat was best een prima sprintje. In 2016 redde Greipel hier zijn Tour, na een aantal kansloze sprints wist hij op de Champs-Élysées toch nog een rit te winnen. Het jaar daarvoor ging dat hem beter af, toen won Greipel er zijn vierde rit van die Tour. De twee jaar daarvoor was Marcel Kittel met afstand de sterkste en de vier jaar daar weer voor was deze rit iedere keer een prooi voor Mark Cavendish. In 2008 won Gert Steegmans verrassend en in 2007 ging de rit naar Daniele Bennati. 2006 was het jaar dat Thor Hushovd won op de Champs-Élysées en 2005 was dan weer het laatste jaar dat de rit niet eindigde in een massasprint. Alexandre Vinokourov muisde er vanonder in de straten van Parijs en hij won, net voor de sprinters. Op die manier schoof hij ook nog een plekje op in het klassement, het kan dus nog wel in deze rit. Net als de afgelopen jaren hoop ik weer op een nieuwe Vino, maar waarschijnlijk wordt het wel weer heel erg saai. Zelfs vorig jaar met een gebrek aan sprinters werd het nog een massasprint, al scheelde het niet veel. Yves Lampaert muisde er in de slotfase vanonder en wist het bijna te halen, maar in de laatste meters moest hij toch kapituleren. Dit jaar zal Lampaert dat trucje waarschijnlijk niet kunnen herhalen, zijn sprintkopman Viviani heeft Parijs gehaald en dus mag Lampaert controleren. Ook alle andere sprinters zijn er nog, dus er zullen genoeg ploegen zijn die de boel weer gaan controleren. Over de stad Parijs zelf weiger ik ondertussen al een paar jaar iets te zeggen, veel valt er eigenlijk ook niet meer te vertellen. Het grootste nieuws is dat de Notre Dame lichtelijk is afgefikt, maar die hele toko gaat dankzij alle donaties weer grondig gerenoveerd worden. Zo'n stad is het, ze vertellen daar hun eigen verhalen wel. Hebben ze mij niet voor nodig.



Laten we maar meteen met het belangrijkste beginnen: De slotrit gaat weer eens laat van start. We starten pas om 18:05 en na een neutralisatie van vijf minuten gaan we om 18:10 nog eens een tijd geneutraliseerd verder fietsen. Parijs bereiken we pas ergens rond 20:00, twee uur voor lul rondfietsen dus, waar je zin in hebt. Finish wordt verwacht tussen 21:10 en 21:29, het wordt een latertje. In Parijs is het overdag niet eens zo warm, laat staan tegen de avond. 23 graden overdag, tegen 21:00 gaan we richting de 20 graden. Het zal wel droog zijn, maar er staat behoorlijk veel wind. In de laatste meters is er waarschijnlijk sprake van tegenwind, deze sprint is dus weer eens in het voordeel van die tyfusdwerg uit Australië.



Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit een massasprint gaat worden.
1. Ewan. Dit kutkind kan weer lekker profiteren in de wielen en dan in de laatste 12 meter zijn neus pas aan het venster steken. Het grote voordeel is dat ik de rit niet kan zien, dus hij gaat maar lekker z'n gang.
2. Viviani. Zou eigenlijk nog een keer moeten winnen, als je ziet wat voor een ploeg hij heeft. Kun je nagaan wat dat volgend jaar met Viviani wordt als hij bij Cofidis rijdt. Haha, balen man Elia. Al zal dat contract de pijn verzachten.
3. Kristoff. Kristoff is altijd goed voor een ereplaats op de Champs-Élysées. Vorig jaar won hij zelfs, met de kanttekening dat toen dus iedereen naar huis was. Sagan was er nog wel, maar die ging dan een paar dagen daarvoor weer hard op z'n plaat en het was toen een wonder dat hij überhaupt Parijs haalde. Enfin, winnen gaat dit jaar in ieder geval niet lukken met alle andere sprinters die er nog bij zijn.
4. Groenewegen. Dit wordt natuurlijk helemaal niets meer. Zonder Van Aert en Martin wordt het nog moeilijker dan normaal om hem in een goede positie af te zetten. Die is al kansloos voor ze goed en wel begonnen zijn, jammer joh.
5. Sagan. Ja, ofzo. Misschien. Denk het wel.