[Etappe 14] Tarbes - Tourmalet #7

Etappe 14: Tarbes - Tourmalet Barèges, 117,5 km

Het schijnt een leuke tijdrit te zijn geweest. Nouja, behalve voor Wout van Aert dan. Hij reed blijkbaar tegen een hek aan, liep een stevige vleeswond op en bloedde bijna helemaal leeg. Heb ik van horen zeggen, tenminste. Het schijnt dat hij nog wel leeft, maar er kan wel een streep door zijn naam. Ook Schachmann zien we in het vervolg van de Tour niet meer terug. De tot nu toe licht tegenvallende Duitser ging in dezelfde bocht als Van Aert onderuit en brak daarbij een paar middenhandsbeentjes. Twee van de heren die aan een absoluut wonderjaar bezig zijn sluiten de Tour dan toch af in mineur, dat is zonde. Van Aert was vooraf te grote favoriet om de tijdrit te winnen, maar onderweg zag het er blijkbaar al niet echt naar uit dat de voorspellingen uit gingen komen. Hij verloor onderweg al redelijk wat tijd op de altijd onberekenbare Thomas De Gendt. Het blijft een vreemde patriot, de Belg van Soudal-Lotto-Soudal. Het ligt er maar net aan met welk been hij uit bed stapt, als dat met links is doet hij zijn best en komt hij ook zowaar meedoen om de knikkers, is het met rechts dan heeft hij moeite om de tijdslimiet te halen. Het was deze keer met links, een pleister op de wonde voor Michel en José. Ik neem aan dat er een begrafenisstemming hing na de val van Van Aert, maar gelukkig was er dan nog De Gendt. Lang leek De Gendt op weg naar de overwinning, want iedereen greep net naast zijn tijd. Het was wachten op de klassementsrenners, die op dit klaarblijkelijk fantastische en fenomenale parcours toch een gooi naar de zege konden doen. Niet alle klassementsrenners, want Bardet reed weer eens als een oud wijf in de rondte. Ook Dan Martin verloor weer lekker veel tijd en Quintana was niet vooruit te branden. Een andere Colombiaan zakte ook deftig door het ijs, onze Jody gaat de Tour niet winnen. Het is over, het is voorbij. Boeken toe. Steven Kruijswijk leek dan wel weer een goede zaak te doen, in het begin van de tijdrit was hij naar het schijnt de snelste. Het lukte hem alleen niet om dat tempo vast te houden, waardoor hij aan het eind toch nog behoorlijk wat tijd verloor. Een zesde plaats, op 45 seconden van de winnaar. Niet slecht, maar als hij halverwege zo ongeveer de snelste was mag je toch meer verwachten. Twee renners deden een gouden zaak. Ten eerste Thomas, hij dook aan de finish onder de tijd van De Gendt. Hij sloeg een behoorlijk groot gat met de rest en vooral ook met ploeggenoot Bernal. Thomas is nu echt de kopman van Ineos en ligt op schema om voor het tweede jaar op rij de Tour te winnen. Alhoewel, is dat eigenlijk wel zo? De altijd lachwekkende Julian Lollerphilippe dook nog even 14 seconden onder de tijd van Thomas. In het verleden heeft Alaphilippe nog wel eens wat goede tijdritten afgewerkt, maar dit gaat ondertussen helemaal nergens meer over. De vraag is niet meer wanneer hij de gele trui gaat verspelen, maar of dat überhaupt gaat gebeuren. Dat kan toch niet, Johan? Goed, normaal gesproken zakt Alaphilippe er nog wel een keer door, maar wat is ondertussen normaal? Deze hele Tour is not normal. Dat gaan we de komende dagen vast ook weer zien. Aan het eind van de tweede week duiken we twee dagen achter elkaar de Pyreneeën in. We beginnen met een korte rit met aankomst bergop, boven op de Tourmalet.

Verlost van het juk van Pau bevinden de renners zich inmiddels in Tarbes, een stad met 48.000 inwoners in de voormalige regio Midi-Pyrénées (nu Occitanië), departement Hautes-Pyrénées. We duiken dit weekend dan wel de Pyreneeën in, maar onze startplaats ligt niet in de bergen. Waar we ons nu bevinden is het vrij vlak, we zijn dan ook nog steeds vrij dicht in de buurt van het onvermijdelijke Pau. Tarbes is een stad waar ik wel eens eerder wat over heb geschreven, aangezien hier in 2015 een rit van start ging. Dat was de rit met aankomst boven op La Pierre-Saint-Martin. Het was de eerste afspraak in de bergen voor de renners en Chris Froome liet er geen gras over groeien. Hij reed meteen iedereen op een hoop, een minuut achter hem werd ploeggenoot Porte tweede. Quintana werd derde en ONZE Gesink werd vierde, volgens mij was dat het moment dat Merijn Zeeman moest janken. In het verleden waren we nog veel vaker in Tarbes, het is naar het schijnt de 14e keer dat de Tour hier is. In 2006 vertrok hier in ieder geval een rit, met aankomst op Pla de Beret. De inmiddels grotendeels weggemoffelde Denis Menchov won toen, no? Ook in 2001 gingen we van start in Tarbes, voor een rit met aankomst op Luz Ardiden. Dat zou een fantastische rit worden, een van mijn vroegste herinneringen. De uitgemergelde Roberto Laiseka wist Jan Ullrich en Lance Armstrong af te houden. Sindsdien wapper ik trots met de Baskische vlag. Tarbes is ook enkele keren een aankomstplaats geweest. Voor het laatst in 2009, die rit werd gewonnen door de man met de neus als een zinksnijder, Pierrick Fedrigo. Die rit in 2009 betekende een terugkeer als finishplaats voor Tarbes na meer dan 50 jaar. De laatste keer voor 2009 dat er een rit aankwam in Tarbes was in 1951. Een rit met een heel bekend verhaal, een heel erg belegen anekdote. De 13e rit van de Tour van 1951 ging van Dax naar Tarbes, over de Aubisque. In de afdaling van de Aubisque viel Wim van Est in een ravijn. Hij overleefde het, tot ieders verbazing. Wel verloor hij de gele trui, die hij juist een dag eerder had veroverd. Tarbes is de stad waar Yvette Horner vandaan kwam. Die naam zegt mij verder niets, maar het schijnt een nogal significant figuur in de Tourgeschiedenis te zijn geweest. De Franse accordeonspeelster was in de jaren 50 en 60 de grote ster van de publiciteitskaravaan van de Tour de France. Ze was de allereerste vrouw in de Ronde van Frankrijk. De Française zat op het dak van een auto, terwijl ze de accordeon bespeelde. Aha. Vorig jaar overleed ze, daarom zijn we waarschijnlijk weer terug in Tarbes. De accordeonmuze van de Tour nog even de laatste eer bewijzen. Tarbes is verder wel een aardig stadje, al is het allemaal niet heel bijzonder. Kerkje, parkje, je kent het wel. Tevens bedint zich in Tarbes blijkbaar een experimenteel centrum voor het ontmantelen van afgedankte civiele en militaire vliegtuigen, dat deel uitmaakt van de Franse Aerospace Valley-cluster.

Van start gaan de renners langs de overdekte markthal Halle Marcadieu, een gebouw in klaarblijkelijk typisch Franse stijl. Ik heb al een paar van dit soort gebouwen voorbij zien komen tijdens de Tour. Van de buitenkant lijkt het meer op een centraal station, maar afijn. Even verderop zit een café met de naam Parijs-Roubaix, dat is natuurlijk wel helemaal fantastisch. Tijdens de neutralisatie, die vandaag maar weer eens een kwartier duurt, rijden de renners door Tarbes. Ze rijden rechtdoor richting het westen en passeren dwars door het winkelcentrum van de stad. We komen onderweg onder meer een zaak van Bouygues Telecom tegen, dat bestaat dus nog steeds. Buiten het centrum fietsen we nog door wat lelijke wijken en daarna gaat het buiten de stad rechtdoor richting Ibos. In dit dorpje slaan we linksaf en dan kan buiten Ibos de rit echt beginnen. In de eerste twee kilometer van de rit gaat het rechtdoor over een vlakke weg, waarna we Azereix binnenrijden. In dit dorpje komen we wat flauwe bochten en een aantal verkeersobstakels tegen, waarna het buiten dit plaatsje drie kilometer rechtdoor gaat richting het volgende dorpje. We komen uit in Ossun, een dorpje zoals zovelen in deze streek. Het is hier duidelijk de periferie van Occitanië, grijze dorpjes met op het oog weinig activiteit. Na een rotonde en een aantal bochten in dit niet zo bruisende dorpje slaan we aan het eind een keer scherp rechtsaf, waarna we meteen merken dat de weg omhoog loopt. Het gaat anderhalve kilometer omhoog aan een procent of vijf, de eerste uitdaging van de dag. Daarna is het een kilometer of drie vlak, waarna we kort afdalen over een niet al te bochtige weg richting Pontacq. In Pontacq zelf pakken we nog een paar bochten mee, maar buiten het dorp gaat het een aantal kilometer rechtdoor richting de eerste echte klim van de dag. Na drie kilometer rechtdoor te hebben gereden over een vlakke weg komen we uit in Labatmale. In dit dorpje begint de weg plotseling vrij steil omhoog te lopen, de Côte de Labatmale is begonnen. 1,4 kilometer aan 6,7% volgens de organisatie. Klimmetje van de vierde categorie, waarvan we de top na 18 kilometer koers bereiken.

les-panneaux-du-village-de-labatmale-sont-desormais-bilingues.jpg

Als we de top van de klim hebben gerond volgt er een afdaling van drie kilometer. Stiekem nog best een venijnige afdaling, de renners komen kort achter elkaar een paar pittige bochten tegen. Eenmaal beneden komen we uit in Bénéjacq, waar het toch ook nog steeds vrij bochtig is. Buiten het dorp gaat het twee kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, waarna de renners kort achter elkaar twee rotondes tegenkomen. Bij de tweede rotonde gaat het naar links, daarna mag er een kilometer of vier vooral rechtdoor worden gereden. Op een behoorlijk grote hoeveelheid vluchtheuvels na komt het peloton voorlopig weinig tegen, de wegen zijn breed en het blijft nog een tijdje vlak. In de buurt van het dorpje Igon slaan we rechtsaf, om vervolgens drie kilometer rechtdoor te rijden tot in Asson. Eenmaal in Asson slaan we linksaf en dan gaat het eigenlijk in één streep rechtdoor naar beneden, richting de voet van de Col du Soulor. Oké, het duurt nog 17 kilometer voor we die voet bereiken, maar veel gaan we in de tussentijd niet meer beleven. De weg wordt iets glooiender, dat is absoluut een feit. In het begin gaat het een beetje op en af, maar na een tijd zal het toch vooral vals plat omhoog lopen. Alleen in de buurt van Arthez-d'Asson loopt het tijdelijk wat steiler omhoog, een kilometertje aan 7%. Buiten dat, ach. Wel nog een paar van die korte knikjes omhoog, maar een naam mag het niet echt hebben. Over het algemeen is de weg breed, al komen we nog wel een keer een splitsing tegen. De wegen worden gesplitst en ineens moeten de renners verder over een weg die nog maar één rijbaan breed is. De andere rijbaan ligt aan de andere kant van de rivier. Na een bruggetje overgestoken te hebben komt de weg weer samen en dan werken we de laatste kilometers richting Ferrières af, waar de voet van de klim ligt. Door een mooi groen landschap kronkelen we ons een weg omhoog in licht stijgende lijn. We komen nog een keer zo'n splitsing van de weg tegen, aan het eind van die splitsing zijn we bijna in Ferrières. Het duurt nog een paar kilometer, maar na 49,5 kilometer komen we dan echt uit in dit plaatsje met een kerk en een standbeeld.

AF1QipPEXdFriQ98JyqfCl9sM9mGxSiVRlI4VVbfTq6o=s1600-h1200

AF1QipPEXdFriQ98JyqfCl9sM9mGxSiVRlI4VVbfTq6o=s1600-h1200

Voorbij de kerk begint de weg voor het eerst wat serieuzer omhoog te lopen. We zijn vertrokken, de Col du Soulor is begonnen. Een beklimming die normaal gesproken onlosmakelijk verbonden is met de Aubisque, maar dit jaar mooi niet. We beginnen eraan van een andere kant dan normaal, een alternatieve kant. Een kant die voor het laatst werd bedwongen in 2010, toen ook in een rit met aankomst boven op de Tourmalet. Deze rit is daar eigenlijk een slap aftreksel van. De rit in 2010 was 174 kilometer lang en had onder weg ook nog de Marie Blanque. Enfin, deze kant van de Soulor is 12 kilometer lang en in deze kilometers gaat het aan 7,8% gemiddeld omhoog. Een beklimming van de eerste categorie, die begint met een kilometer aan 7,7%. Een gemiddelde kilometer dus, maar dat is eigenlijk een unicum. Deze klim is behoorlijk onregelmatig, dat merken we tijdens de tweede kilometer al. Het gaat aan 8,4% omhoog, dat is meteen stevig werk. Een wat makkelijkere kilometer volgt, aan 5,7%. Vervolgens gaat het aan 7% omhoog waarna we zelfs een kilometer aan 11% krijgen. Tijdens het eerste deel van de klim rijden we vooral door een bos, met af en toe een dorpje tussendoor. Een van die dorpjes is Arbéost. In die dorpjes is het wat meer draaien en keren en soms gaat het hier ook licht naar beneden. Tijdens de zesde kilometer van de klim krijgen we met dat soort werk te maken. Het gaat maar aan 3% gemiddeld omhoog, vooral omdat het kort naar beneden gaat. Buiten zo'n dorpje loopt het dan meteen weer steil omhoog, wat de renners ook gaan merken. Twee kilometer aan 10% gemiddeld achter elkaar, altijd lekker. Daarna is het nog vier kilometer fietsen tot de top, maar het lastigste is geweest. Alhoewel, na een kilometer aan 7% gaat het nog twee kilometer lang aan 8% omhoog. In de laatste kilometer van de klim gaat het nog maar aan 4% omhoog, het wordt richting de top zelfs bijna helemaal vlak. Na 60,5 kilometer komen de renners boven en dan gaan we zien dat Marcus Burghardt een opvolger krijgt. Hij kwam in 2010 blijkbaar als eerste boven, toen we de Soulor van deze kant bedwongen. De Soulor is een mooie klim, ook van deze kant. Het eerste deel speelt zich vooral af in het bos, richting de top wordt het terrein steeds meer open. De renners fietsen langs overhangende rotsen en hebben aan de rechterkant van de weg een prachtig uitzicht over de Pyreneeën. Weidse blikken, schitterende vergezichten. Niks mis mee.

In de buurt van de top van de Soulor komen we in het dagelijks leven veel koeien en ook schapen tegen, voor de renners te hopen dat die dieren een snipperdag nemen. Zal wel, met alle fans op de klim. Als we op de top rechtsaf slaan gaan we verder richting de Aubisque, een klim die vorig jaar nog voorkwam in de Tour. Toen zou de rit beneden eindigen in Laruns. Dat was de hilarische rit waar Roglic in de afdaling wegreed en Tom Dumoulin echt razendpissigwoest omdat de motoren hem zouden hebben geholpen. Dit terzijde, want we gaan helemaal niet naar rechts. We gaan naar links en dus dalen we de Col du Soulor af van de meer gebruikelijke kant. Vorig jaar reden de renners hier omhoog, nu gaat het naar beneden. De weg is langs de kant die we net beklommen hebben redelijk smal, maar na de top en de bocht naar links is de weg een stuk breder. Het is niet lastig om te zien waarom de gebruikelijke kant van de Soulor de gebruikelijke kant van de Soulor is. De afdaling van de Col du Soulor, het kleine broertje van de Aubisque dus, is niet zo heel erg eenvoudig. Het gaat zeven kilometer stevig naar beneden, richting Arrens-Marsous. Vooral in het begin volgen de bochten elkaar in hoog tempo op, terwijl het heel steil naar beneden gaat. Een paar kilometer later nemen de bochten in frequentie iets af, terwijl het ook net wat minder steil naar beneden gaat. Alsnog blijft het opletten, ik vind het een pittig afdalinkje. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Arrens, een paar bochten later gaan we via een brede en vlakke weg op weg naar Marsous. Ook in Marsous is het even bochtig, maar daarna rijden we een kilometer of vier min of meer rechtdoor over een weg die grotendeels vlak is. Een klein beetje op en af, maar noemenswaardig is het niet. Aan het eind van dit vrij lange vlakke stuk gaat het nog eens zeven kilometer naar beneden, het tweede deel van de afdaling. Dit tweede deel is een stuk minder interessant. De weg is enorm breed en het gaat vooral rechtdoor. De eerste serieuze bocht komen we eigenlijk pas beneden tegen, in Argelès-Gazost. Dit dorpje bereiken we na 79,5 kilometer. Argelès-Gazost is eigenlijk ook weer een toeristisch thermendorpje met een casino en meer van dat spul, desondanks komen ze er hier bekaaider vanaf dan in de beide Bagnères. Blijkbaar slechts één keer een Touretappe hier gestart, in 1996. Richting het altijd mooie Pamplona, waar Laurent Dufaux won. Om de pijn te verzachten hebben ze hier dan wel weer Parc animalier des Pyrénées, een kicken dierentuintje.

Argel%C3%A8s-Gazost-Cr%C3%A9dit-HPTE-Jean-Masson.jpg

Argel%C3%A8s-Gazost-Cr%C3%A9dit-HPTE-Jean-Masson.jpg

Na een paar stevige bochten in het centrum van Argelès-Gazost fietsen de renners tijdelijk over een wat smallere weg. Eenmaal buiten het centrum wordt de weg weer breder. Een bocht en een rotonde later bereiken we de weg die door de vallei loopt. Een brede weg, die de komende vier kilometer vooral rechtdoor zou gaan. Het is vlak, tijdelijk in ieder geval. Aan het eind van de rechte weg komen de renners uit bij een rotonde, waar ze schuin naar rechts gaan. Ze rijden daarna Pierrefitte-Nestalas in, waar de tussensprint van de dag ligt. Na de rotonde loopt de weg omhoog, de laatste meters richting de tussensprint moet er dus voorzichtig geklommen worden. Niet dat zo'n tussensprint nu nog iets uitmaakt, maar goed. 86 kilometers hebben we ondertussen afgewerkt, nog 31,5 te gaan. De komende 13 kilometer gaan we door een vallei fietsen, richting Luz-Saint-Sauveur. Na een kilometer aan 4% in Pierrefitte-Nestalas komen we uit bij een rotonde, waarna het in licht dalende verder gaat in het dorpje Soulom. Buiten Soulom komen we nog een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Ineens bevinden we ons dan in het dal dat de rivier Gave de Gavarnie door de jaren heen heeft weten uit te slijpen. Een mooi dalletje. Prachtige rotswanden langs de kant van de weg, aangevuld met het nodige groen. Helemaal veilig is het hier alleen niet, getuige de netten die soms boven de weg hangen. De weg in deze vallei loopt steeds een beetje vals plat omhoog, en soms meer dan dat. Al bij al valt dit allemaal nog wel mee, maar we komen toch meer dan 200 meter hoger uit. Je moet dan nog rekening houden met het feit dat het af en toe ook kort naar beneden loopt, dus in totaal schrijven we 350 hoogtemeters bij. Desondanks zal hier niet veel gebeuren, het echte werk moet nog komen. Nadat we twee keer via een bruggetje de rivier zijn overgestoken rijden we rechtdoor richting Esquièze-Sère en deze weg loopt al voorzichtig een kilometer aan 4% omhoog. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, waarna we via een nieuw bruggetje Luz-Saint-Sauveur binnenrijden. Dit kleine toeristische dorpje heeft het goed getroffen, het ligt ingeklemd tussen twee meer dan bekende beklimmingen. Op het eerste het beste bord in het dorp wordt aangegeven hoe je richting Luz Ardiden kunt. Dat bord gaan we alleen negeren, want we moeten naar de Tourmalet. Ondanks het feit dat we hier met enige regelmaat passeren is er hier in de hele geschiedenis van de Tour blijkbaar pas één rit van start gegaan, ooit een tijdrit in 1985. Arme drommels. Maar goed, ze hebben dan wel weer een tempelierskerk en een brug die gebouwd is in opdracht van Napoleon.

Na een tweetal bochten in Luz-Saint-Sauver zijn we vertrokken. Op 19 kilometer van de finish gaat ie dan beginnen, de Col de Tourmalet. De Pau onder de beklimmingen. Een berg die al 100 keer beklommen is. Het spijt me dat ik meteen weer zo moet beginnen, maar dit is niet leuk. Ik doe dit sinds 2014 en alleen in 2017 kwam de Tourmalet niet voor in het parcours. Het begint een tikkeltje lachwekkend te worden. De Tourmalet is natuurlijk een mooie klim, maar donderstraal gewoon een eind op weet je wel. Om een simpel voorbeeld te noemen: we rijden langs de voet van Luz Ardiden. Acht keer voorgekomen in de Tour, tegenover de 80+ van de Tourmalet. Zullen we naar Luz Ardiden gaan of de Tourmalet? De Tourmalet natuurlijk, haha! Ja, nee. Maar goed, de Tourmalet dus. Die is van deze kant 19 kilometer lang. Het is de kant van de klim die we de laatste jaren minder vaak beklommen hebben. In 2016 gingen we hier wel omhoog, maar toen was het de eerste klim van de dag in een rit met vier beklimmingen. Het kan dus best zijn dat de herinneringen aan deze kant van de klim een klein beetje vervlogen zijn. Daarom gooien we er toch nog maar wat percentages tegenaan. De klim met de brede weg begint relatief eenvoudig met twee kilometer aan 6,2%. Vervolgens wordt het een aantal kilometer wat lastiger. Vijf kilometer aan 8% gemiddeld, dat mag er op zich wel zijn. Aan het eind van dit steile stuk rijden we Barèges binnen, het dorpje dat we als hoofdschuldige mogen aanmerken voor de zoveelste passage op de Tourmalet. De naam Barèges keert namelijk terug in de verschillende aankondigingen, dus zullen ze hier wel een flinke sloot geld op tafel hebben gelegd voor een aankomst bergop. Het is een klein dorpje, maar het staat wel vol met hotels en appartementen. Geld genoeg, blijkbaar. Na een korte raadpleging van Wikipedia weet ik wel waarom: Het dorp leeft van de thermale baden (Thermes de Barèges en Thermes de Barzun), bergtoerisme en van het skiseizoen. De thermale baden worden gevoed door bronnen met warm zwavelhoudend water. De diverse bronnen worden gemengd tot de juiste temperatuur wordt bereikt. Veel Fransen nemen een door de ziektekostenverzekeraars vergoede kuur van drie weken voor o.a artritis en luchtwegaandoeningen. De fan van Barèges die dit stukje heeft geschreven gaat daarna nog door: Barèges ligt in de rand van het Nationale Park van de Pyreneeën. In en rond het dorp worden alle bergsporten en -activiteiten aangeboden, zoals parapente, wandelen, fietsen en bergbeklimmen. Eén keer per jaar komt de Tour de France langs, vaak naar beneden, soms naar boven. Het hoogtepunt van die etappe is de Tourmalet, op 12 km van Barèges. In de winter staat het dorp in het teken van skiën. Het skigebied Barèges-La Mongie is het grootste skigebied in de Franse Pyreneeën. Het hoogtepunt van de etappe is altijd de Tourmalet? Op je muil, gauw!

Nadat we langs de thermen van het vermoeiende Barèges zijn gefietst gaat het dus nog 12 kilometer verder omhoog. De kilometer in Barèges zelf was niet zo lastig, het ging hier slechts aan 5,5% omhoog. Het duurt even voor de weg buiten Barèges weer wat steiler omhoog begint te lopen, maar zodra dat het geval is krijgen we wel direct een van de meest steile kilometers van de klim voorgeschoteld. Het gaat tijdelijk aan 8,7% omhoog, hoera. Daarna zwakt het wat af richting 7,6%, waarna het nog wat verder afzwakt richting 5,9%. Daarna gaat het weer drie kilometer omhoog aan 8%, het echte werk. We fietsen richting Super Barèges, het skistation. In de buurt van het skistation is de klim weer wat makkelijker, het gaat tijdelijk aan 4,4% omhoog. Dat is wel meteen het laatste makkelijke deel van de klim, richting de top gaan we nog een aantal kilometer vlammen. Vier kilometer richting de top, waarvan de eerste kilometer nog enigszins meevalt. Van 4,4% gaat het naar 6,2%, maar vervolgens gaat het echt los. De lastigste kilometer van de klim is in aantocht, het gaat aan 11% omhoog. Na deze kilometer gaat het terug naar 7,2%, waarna we in de slotkilometer afsluiten met een aantal meter aan 10%. Na 19 kilometer klimmen komen we dan boven op deze beklimming van de buitencategorie, de eerste van deze Tour. 19 kilometer aan 7,4% gemiddeld. Op de top ligt er voor de winnaar naast de ritzege ook nog de Souvenir Jacques Goddet klaar. Boven op je ritzege nog eens 5000 euro extra, altijd mooi meegenomen. Jacques Goddet was een journalist die later de koersdirecteur van de Tour werd. Hij bedacht blijkbaar onder meer de groene trui en ook het ontstaan van de proloog zouden we aan hem te danken hebben. Ter ere van hem staat er een buste op de top van de Tourmalet en wordt er dus bijna jaarlijks een prijs uitgereikt op deze klim. Te gek. Na 117,5 kilometer zijn we helemaal klaar met deze teletubbierit.

1843b

Moet ik nog iets vertellen over de geschiedenis van de Tourmalet? Dat we hier in 1910 voor het eerst bovenkwamen, bijvoorbeeld? Dat Octave Lapize toen als eerste boven was en dat er ter ere van hem ook een monument op de top staat? Beetje uitgekauwd allemaal he. Sinds de introductie van de Col du Tourmalet in 1910 is geen enkele andere klim vaker voorgekomen in de Tour. Gaap. De teller staat ondertussen op 83 ofzo, niet meer normaal. Wel is het blijkbaar pas de derde keer dat hier daadwerkelijk een rit aankomt, normaal fungeert de Tourmalet alleen als pas. In 1974 kwam hier naar het schijnt voor het eerst een rit aan en toen won Jean-Pierre Danguillaume. De beste man kende ik eerlijk gezegd niet, maar zijn palmares mag er toch best zijn. De winnaar in 2010 ken ik dan weer wel. Negen jaar geleden zagen we op de flanken van de Tourmalet een spannende strijd tussen Alberto Contador en Andy Schleck. Ze deden flink hun best om elkaar te lossen, maar dat wilde maar niet lukken. De rest moest wel lossen, en goed ook. De nummer drie kwam op meer dan een minuut achterstand binnen, om over de rest nog maar te zwijgen. Na een tijd gaven Contador en Schleck het op. Het zou niet lukken om elkaar te lossen, dus reden ze samen naar de top van de klim. Ze besloten een beetje te overleggen, want er viel nog wel een ritzege te verdelen. Contador reed in het geel en was op weg om de Tour te winnen, hem maakte het dus allemaal niet zoveel uit. De jonge Schleck, in de witte trui, mocht best de rit winnen. En zo geschiedde. Zonder aan te zetten reed Contador naar de finish. Schleck gooide er een minimale versnelling uit en kon probleemloos als eerste over de streep rijden. Later bleek dat Schleck niet alleen de rit zou winnen, maar ook de Tour als geheel. Iets met cero, cero, nog wat cero's en dan een cinco. In de tussentijd zijn we nog zes keer over de Tourmalet gereden, echt gaaf. De laatste keer dat we de Tourmalet van deze kant bedwongen dateert dus van 2016, toen kwam Thibaut Pinot hier als eerste boven. Was toen wel de eerste klim van de dag, dus dat boeite uiteindelijk echt totaal niet. Vorig jaar passeerden we hier ook nog eens, maar dan wel van de andere kant. Julian Alaphilippe kwam als eerste boven, hij zou dat kunstje nu graag nog eens herhalen.

In startplaats Tarbes wordt het overdag 28 graden. Een minieme kans op regen en weinig wind, niet heel spannend. Het beetje wind dat er is komt vanuit het noorden, de renners worden dus snel richting de Pyreneeën geduwd. In Luz-Saint-Sauver, aan de voet van de Col du Tourmalet, wordt het 's middags 30 graden. Er is in de middag een klein beetje kans op regen, waaien doet het verder niet echt. Het beetje wind dat er staat zal op de slotklim waarschijnlijk redelijk in de rug staan, we gaan voor een nieuwe recordtijd. Boven op de Col du Tourmalet is het iets frisser, 20 graden. Ook daar een kleine kans op regen en weinig kans op wind. Deze korte rit begint uiteraard pas vrij laat, om 13:30. Na een neutralisatie van een kwartier gaan we om 13:45 echt los. De vlakke aanvangsfase nodigt uit tot een lang gevecht om de vlucht van de dag te geraken, het kan de moeite lonen om jezelf meteen broekloos op de bank te deponeren. Onze vrienden van Sporza zijn er zowaar een keer integraal bij. Meteen vanaf het begin live, lekker hoor. We hoeven een keer niet over te schakelen naar Eurosport, genot. Aankomst wordt verwacht tussen 16:50 en 17:13.

Dit zou zomaar weer een tegenvallende rit kunnen worden. Eerlijk gezegd snap ik weinig van het ontwerp en de plaatsing van de verschillende ritten. Ten eerste is het vreemd om met een bergrit te beginnen en daarna een tijdrit in te plannen. Je weet dan op voorhand dat er tijdens die eerste bergrit niets gaat gebeuren, zeker niet als er na de laatste klim nog een afdaling van 30 kilometer volgt. Dat lijkt verdacht veel op bewuste sabotage. Ook na de tijdrit krijgen we te maken met een aantal opmerkelijke beslissingen. Ik heb het al vaker over de gouden formule gehad, maar die formule schijnt nog steeds te lastig te zijn voor de parcoursbouwers. Het is nochtans simpel. Je begint met een lange rit met meerdere beklimmingen, in een poging de renners af te matten. Vervolgens gooi je er een dag later een korte rit in met minder beklimmingen, dan kan iedereen los. Dat is nu omgedraaid. We beginnen met een korte bergrit met twee beklimmingen, terwijl we morgen dan weer een langere bergrit krijgen met vier beklimmingen. Niet optimaal, lijkt me. Maar goed, we moeten het er maar weer mee doen. Laten we het eens over deze rit zelf hebben. Vanwege de geringe afstand hoop ik dat we een strijd gaan krijgen tussen de klassementsrenners. Het is een eenvoudige rit om te controleren, omdat het niet zo lang is en omdat we een vlakke aanloop hebben. De Ineostrein heeft hier geen enkel probleem mee, als ze willen. Toch hoop ik vooral op jongens als Pinot en Bardet. We moeten het van dat soort gasten hebben. Laten we hopen dat de jongens die op achterstand staan meteen hun best willen doen om daar verandering in te brengen. Dat alleen kan deze rit redden. Zonder ploegen die initiatief nemen gaat zelfs deze rit naar een vluchter. Na bijna twee weken koers verdienen we wel eens een gevecht tussen de klassementsrenners. Come on he. Hop hop hop. Tak tak tak.
1. Thomas. Ik vrees met grote vrezen. De lollerbrit gaat gewoon door met het belachelijk maken van de sport. RIP aan de nabestaanden. Voor de gele trui zal het overigens voorlopig nog niet genoeg zijn, Alaphilippe gaat de schade hier gewoon prima kunnen beperken.
2. Pinot. Dat ging niet zo lekker in die waaierrit, maar verder is hij echt absurd sterk bezig. Ook zijn tijdrit was van een hoog niveau, iets wat in het verleden nog wel eens anders was. Komt nog wel goed met Pinot, al is de eindoverwinnig al gaan vliegen.
3. Landa. Dat wordt weer een mooie kamikazeaanval, ik heb er nu al zin in. Alleen hopen dat hij het wat langer vol kan houden deze keer en dat er geen terugval volgt. Zonder Barguil had het een mooie Tour kunnen worden, maar nu wordt het misschien zelfs nog wel beter omdat hij vroeg in de aanval moet gaan. Ik heb er zin in. Ik heb er enorm veel zin in. Ik zit te popelen Johan, dat wil jij niet weten.
4. Fuglsang. Jakob staat nog steeds op het lijstje van de hoop, vooral om aan te tonen dat alle mensen die over zijn prestaties tijdens vorige grote rondes beginnen vooral een hoop onzin verkopen. De ene Tour is de andere niet. Zo, bam. Pak aan.
5. Buchmann. Emanuel Zubeldiamann gaat geruisloos naar de vijfde plaats sluipen. En Bora zag dat het goed was.