[Etappe 12] Toulouse - Bagnères-de-Bigorre #3 Kopgroep in stukjes

Etappe 12: Toulouse - Bagnères-de-Bigorre, 209,5 km

Hoerenkots.




Daags na de donkerste dag uit de lange geschiedenis van de Tour de France gaan we verder op de plaats delict. We gaan van start in Toulouse, de stad die sinds gisteren samen met Pau op de shitlist staat. In de stad waar de allerlelijkste afgrijselijkste schijtrenner ooit een rit won bouwen ze normaal in het dagelijks leven vliegtuigen. Airbus zit hier, wat op zich wel treffend is. Vliegtuigen zijn minstens zo kut als naakte molratten. Naast Airbus zit hier ook het Centre national de Météo-France, het nationaal weeronderzoekscentrum om het maar op een lelijke manier te vertalen. De mensen hier zagen waarschijnlijk de bui al hangen. Toulouse is qua inwonersaantal de vierde stad van Frankrijk, alleen in Marseille, Lyon en Parijs wonen meer mensen. Het is ook een universiteitsstad, met liefst vier universiteiten en blijkbaar ook nog 17 hogescholen. De eerste universiteit ontstond hier al in de 13e eeuw, het was de eerste Franse universiteit buiten Parijs. In totaal studeren 110.000 mensen hier, misschien dat een van die knappe koppen een oplossing kan vinden voor de Australiaanse rattenplaag die de Tour teistert. Een inwoner van Toulouse die ik nog over het hoofd had gezien is Anthony Perez. Hij ging daarom tijdens de vorige rit maar in de aanval, al slaagde die aanval helaas niet. Als eerste van de kopgroep liet hij lopen, terwijl zijn ploeggenoot Rossetto nog een poging deed om naar de De Gendt van Wanty te rijden. De Gendt had zich in de kopgroep blijkbaar als een lul gedragen, maar in vergelijking met de walgelijke klootzak Ewan zal het best meevallen. Een andere renner die gelinkt is aan Toulouse luistert naar de naam Blel Kadri. In 2013 woog hij 21 kilo en won hij een lastige heuvelrit in de Tour, zes jaar later weegt hij 210 kilo en werkt hij in een Decathlon, wij hopen op een vergelijkbaar scenario voor de volgekalkte circusmidget van Lotto-Soudal. Hoewel er in Toulouse veel industrie is te vinden komen we in het centrum ook een aantal gebouwen tegen die veel mooier zijn dan Juwen met z'n meelwormenhoofd. Zo is er de kathedraal Saint-Étienne en de middeleeuwse pelgrimskerk Saint-Sernin. Er is ook het Capitool, waar we het stadhuis en een theater tegenkomen. Voor het Capitool ligt het Place du Capitole, blijkbaar het symbool van de stad. De rivier die door de stad stroomt is de Garonne, en dat levert enkele mooie bruggen op. Ook de kades en de overs zouden mooi moeten zijn. Bovendien zijn ze hier nogal trots op het Canal du Midi. Dan is er ook nog het Jardin des Plantes, waar ze met een beetje wat giftige planten hebben om het hoofd van Juwen in te duwen. Anders is een van de 2,5 miljoen voorwerpen in het Musée de Toulouse misschien nog wel geschikt om hem licht te verwonden. Voor de stevige drinkers onder ons beschikt Toulouse ook nog over de beste wijnbar van de wereld. Misschien dat ik daar mijn verdriet dan maar moet verdrinken.



Toulouse is een stad waar men naast wielrennen vooral interesse heeft in voetbal en rugby. Dat gaan de renners merken tijdens de start, want we vertrekken voor de poorten van het Stadium de Toulouse, ook wel Stadium Municipal genoemd. Het stadion bevindt zich op een riviereiland in de bedding van de Garonne, het Île du Grand Ramier. Dit stadion wordt vooral gebruikt door de lokale voetbalclub, Toulouse FC. Dit is een club die al jaren in de Ligue 1 speelt, al hebben ze de afgelopen jaren wel een aantal keer in degradatienood gezeten. Met de lokale rugbyclub, Stade Toulousain, gaat het een stuk beter. Dit is blijkbaar een van de grootste clubs van Europa. Hun belangrijkste wedstrijden werken ze af in dit stadion, voor de reguliere wedstrijden wijken ze uit naar het kleine Stade Ernest-Wallon. De laatste renovatie van dit oude stadion, gebouwd in 1937, vond plaats in 2016. Dit was natuurlijk met het oog op het EK voetbal van 2016, dat uiteraard in Frankrijk werd gehouden. Vier wedstrijden werden er gespeeld in Toulouse, voor 33.000 toeschouwers. Wel fijn dat we hier starten, misschien dat een van de rugbyers of voetballers even langs kan komen om die Australische pisvlek te tackelen. Ewan, die overigens gedeklasseerd had moeten worden wegens het afwijken van zijn lijn en het daardoor hinderen van Bonifazio. Die ranzige cementmolen wijkt nadat Groenewegen is aangegaan helemaal uit naar links in een poging nóg wat langer in de slipstream te hangen, het is immers verboden om langer dan 50 meter op kop te rijden. Als je bij dat manoeuvre ervoor zorgt dat iemand anders die rechtdoor gaat in de remmen moet, is een deklassering het enige logisch gevolg. Helaas doet de jury er alles aan om mij tegen te werken, c'est ridicule. Maar afijn, genoeg nu over dat mismaakte stukje bananenbavarois. We gaan van start en in de eerste kilometers van de rit rijden we dwars door Toulouse. Zonder de ongelukkige Niki Terpstra verlaten we het Île du Ramier, wat in de toekomst blijkbaar het Central Park van Toulouse moet worden. De renners rijden door een aantal behoorlijk lelijke wijken van Toulouse, waar er vooral veel flatgebouwen te zien zijn. Na een tijd rijden ze zelfs door een of ander afgebladderd industriegebied, waarna buiten de stad langs het Aérodrome Toulouse Francazal de rit officieel begint.



In de eerste officiële kilometers buiten de stad van de vliegtuigen komen de renners vooral krankzinnig veel rotondes tegen. Een stuk of acht in de eerste tien kilometer, je zou voor minder. Het gaat wel redelijk rechtdoor in deze eerste kilometers, terwijl de weg behoorlijk vlak is. Geen ideale wegen om weg te rijden met een groepje, het kopgroepje dat uiteindelijk zal onstaan kan zomaar vooral opgevuld worden door erkende hardrijders en minder door gevleugelde klimmers. In de eerste kilometers rijden de renners van het eerste dorpje naar het andere en in deze dorpjes komen ze met enige regelmaat allerlei vluchtheuvels en middenbermen tegen. Zolang de vlucht niet vertrokken is kan het zomaar heel nerveus zijn in het peloton en dan kunnen we een valpartij links en rechts niet uitsluiten. Laten we hopen dat die proleet met z'n petje achterstevoren een verkeersbord kopt. Na een kilometer of 12 fietsen we langs Muret en dan verlaten we rotondeland. We verlaten eigenlijk ook gewoon de bewoonde wereld en dus rijden we een aantal kilometer vooral rechdoor langs bomen en mais. Zeven kilometer vooral rechtdoor, met onderweg twee dorpjes waar ze wat minder verkeersobstakels hebben neergezet. Na 20 kilometer komen we uit in Lavernose-Lacasse, waar er wel weer even ouderwets gedraaid en gekeerd wordt. Buiten Lavernose-Lacasse rijden de renners eigenlijk simpelweg 17 kilometer rechtdoor, richting Saint-Élix-le-Château. Onderweg komen ze een stuk of vier rotondes tegen en dat is het dan zo ongeveer. 17 kilometer rechtdoor langs de akkers van het voorlopig vlakke Franse land. Tussendoor rijden we nog door Lafitte-Vigordane, waar een paar flauwe bochtjes en wat verkeersobstakels liggen, maar daarna gaat het weer vrolijk rechtdoor tot in Saint-Élix-le-Château. Dit plaatsje waar ze - je veracht het niet- een kasteel hebben bereiken we na 37 kilometer koers.



Na een stuk of vijf bochten in Saint-Élix-le-Château rijden we recht op het kasteel af, speciaal voor de mooie beelden waarschijnlijk. Daarna slaan we wel weer snel rechtsaf en na nog een bocht naar links rijden we buiten het dorp over de grote weg verder. De komende vijf kilometer rijden de renners weer grotendeels rechtdoor over een vlakke weg, met tussen de dorpjes door nog steeds enorm veel akkers en weilanden. Aan het eind van de weg komen we uit in het boerendorpje Benque waar we kort achter elkaar rechtsaf en daarna linksaf slaan. Dan rijden we nog eens langs de akkers een aantal kilometer verder. De weg begint hier iets glooiender te worden, maar ambetant wordt het nog niet. Even verderop bereiken we een wat bochtigere fase van het parcours en hier begint de weg ook voor het eerst serieus omhoog te lopen. Het gaat twee kilometer omhoog aan iets meer dan drie procent gemiddeld, ja lap. Na dit klimmetje rijden de renners een aantal kilometer verder over de weg die licht glooiend blijft. Ze passeren ondertussen dorpjes als Francon en Samouillan, niet echt de meest bruisende kernen van Frankrijk. Voorbij Samouillan is het een kilometer of twee vlak, waarna er een korte maar bochtige afdaling volgt over een brede weg. Aan het eind van deze afdaling is het een paar meter vlak, maar daarna begint de eerste officiële klim van de dag. Voor we naar de Pyreneeën trekken pakken we hier eerst nog een klimmetje van de vierde categorie mee, de Côte de Montoulieu-Saint-Bernard. Volgens de organisatie 1,7 kilometer lang aan 5,2% gemiddeld, maar in totaal gaat het 3,4 kilometer omhoog aan 4,7% gemiddeld. Zou het veel uitmaken? Nee, niet echt. Wel een lastige kilometer aan het begin, het gaat even aan 6% omhoog. Na de klim dalen we even kort een kilometer af en dan rijden we Aurignac binnen, waar we meteen op een paar bloembakken stuiten. Aurignac, dat we na 64 kilometer bereiken, is vooral bekend vanwege een grot die net buiten het dorp ligt. In deze grot heeft men belangrijke archeologische vondsten gedaan. Daarom spreken we blijkbaar tegenwoordig over het Aurignacien. We pakken Wikipedia er even bij: Aurignacien is een archeologische cultuur uit het Laat-paleolithicum in Europa en Zuidwest-Azië. Het Aurignacien begon tussen 40.000 en 36.000 jaar geleden en eindigde tussen 28.000 en 26.000 jaar geleden. De naam is afgeleid van de vindplaats Aurignac in het departement Haute-Garonne in Frankrijk. Waarvan akte.




In Aurignac fietsen de renners langs het Musée de l'Aurignacien, waar je vanalles kan vinden over deze historische periode. Ook wat vondsten uit die tijd, al schijnt een groot deel verloren te zijn gegaan omdat de menselijke botten die werden gevonden opnieuw werden begraven op een tot nu toe onbekende plaats. Lekker man, in 1850 stonden ze nog niet zo stil bij de archeologische importantie. Enfin, na een rotonde in Aurignac verlaten we deze stad en dan gaat het een kilometer of twee nog wat verder omhoog, over een brede en keurig geasfalteerde weg. Vervolgens gaat het twee kilometer naar beneden over deze weg, met daarna een wat langer stuk van een kilometer of zes waar het wat glooiender zal zijn. Paar keer licht op en af, maar over het algemeen stelt het niet veel voor. We rijden nog steeds door ruraal Frankrijk, alwaar de vervallen en soms verlaten dorpjes worden afgewisseld door land dat weinig om het lijf heeft. Een van de dorpjes die we passeren draagt de naam Aulon, en hier hebben ze een hekel aan automobilisten. Talloze vluchtheuvels, wegversmallingen en bloembakken. Buiten Aulon rijden de renners wat meer door een bos, eenmaal buiten het bos komen ze uit in Latoue. Hier ligt een rotonde, maar verder is het hier niet eens zo slecht fietsen. Van Latoue fietsen we naar Lieoux, over een weg die nog steeds mooi breed is. Het wordt wel wat bochtiger, vooral omdat we 2,5 kilometer omhoog gaan fietsen. Gemiddeld gaat het aan een procentje of vier omhoog, maar er zit wel een wat zwaardere strook tussen. Niet dat het veel uitmaakt, maar toch. Na 78 kilometer komen we uit in Lieoux en vanuit dit dorpje is het nog een kilometer of zeven fietsen tot in Saint-Gaudens. Het eerste deel van de tocht richting Saint-Gaudens is makkelijk. Het is een kilometer of drie zo goed als vlak, voor we twee kilometer gaan afdalen over een weg die weer voorzien is van wat vluchtheuvels. Buiten dat is het hier wel mooi breed, totdat we in de stad zelf zijn. We slaan rechtsaf en dan meteen weer linksaf, waarna we over een of ander achterafweggetje richting het centrum fietsen. Saint-Gaudens is een stad die de echte Tourliefhebber wel kent, in het verleden ging hier namelijk nog wel eens een rit van start. Wat te denken van de Tour van 2011, toen ging er in deze stad een le-gen-da-ri-sche rit van start. Van Saint-Gaudens naar Plateau de Beille, alwaar de OG alien de rit wist te winnen. Jelle Vanendert, dames en heren!



De tocht door Saint-Gaudens is vrij vervelend. Een aantal rotondes, flink wat bochten en behoorlijk veel verkeersmeubilair. Ook buiten deze stad, waar we overigens na 85 kilometer passeren, gaat het nog een tijdje zo verder. We dalen een tijdje af richting de Garonne en pakken onderweg nog wat rotondes mee. Na de zoveelste rotonde slaan de renners in Valentine linksaf, waarna ze nog een aantal bochten tegenkomen. Ook hier weer wat vluchtheuvels en dat soort werk, maar buiten Valentine gaat het dan weer ouderwets een aantal kilometer rechtdoor over een brede weg langs akkers en weilanden. De weg is een kilometer of zes behoorlijk recht en heel vlak, terwijl we tussendoor dorpjes als Labarthe-Rivière en Ardiège passeren. Buiten dat laatste dorpje rijden we een bos in waar de weg wat bochtiger wordt en waar het ook wat meer omhoog gaat. Een kilometer of twee vals plat, met aan het eind zelfs nog een wat lastigere halve kilometer. Blijkbaar bereiken we dan de top van de Col de Hountarède, niet echt de naam col waardig. We dalen lichtjes af richting Barbazan, waar de straatjes wat smaller en bochtiger worden. Ook buiten Barbazan is het wat draaien en keren, waarna we via een wat smallere brug over de Garonne rijden, richting Loures-Barousse. In dit dorpje slaan we na nog een rotonde ontweken te hebben rechtsaf, waarna we een tijd door de vallei van de Garonne mogen rijden. Over deze weg valt eigenlijk bijzonder weinig te vertellen. Van Loures-Barousse rijden we simpelweg 14 kilometer min of meer rechtdoor, over een weg die breed is en af en toe een beetje vals plat omhoog loopt. We passeren wat lelijke dorpjes, zoals Bagiry en Saléchan. Het volgende dorpje, Esténos, is eigenlijk meer het vermelden waard. Hier staan namelijk enorm veel paaltjes, ik hoop dat die ondingen wel op tijd verwijderd gaan worden. Buiten Esténos rijden de renners nog eens vier kilometer rechtdoor, tot ze bij een rotonde uitkomen in Cierp-Gaud. Tegen die tijd hebben ze 116 kilometer afgewerkt, meer dan de helft van de rit afgewerkt. In Cierp is het tijd voor de ravitaillering. Ze hebben hier een gek gebouwtje dat ook zomaar in de Efteling had kunnen staan.



Na de rotonde rijden de renners nog een aantal kilometer verder door de vallei over een brede weg. Direct na de rotonde begint de weg omhoog te lopen. Het zal de komende zeven kilometer grotendeels vals plat omhoog lopen, met tussendoor ook nog een keer een wat steilere strook. De weg begint na een tijd behoorlijk te kronkelen. We steken bijvoorbeeld drie keer kort achter elkaar via een brug de rivier over, maar buiten dat is het fietsen hier behoorlijk evident. Na de kilometers vals plat loopt het nog zeven kilometer verder vooral rechtdoor richting Bagnères-de-Luchon. In deze kilometers hebben we vooral te maken met een paar rotondes, verder niets. Bij het binnenrijden van Bagnères-de-Luchon volgt na 130,5 kilometer de tussensprint van de dag. Alsof dat nog niet genoeg is gaan we na de tussensprint een grote ronde door de stad rijden, wat niet per definitie had gehoeven. Als je na de tussensprint rechtsaf slaat en dan rechtdoor rijdt kom je uiteindelijk weer op het parcours terecht, maar de renners slaan na de bocht naar rechts linksaf en dan volgt er dus de ronde door de stad. Een overbodige ronde, aangezien iedereen Bagnères-de-Luchon ondertussen wel kent. Teringjantje, wat komen we hier vaak zeg. Voor mijn gevoel ieder jaar zowat, ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. Flikker lekker op met je Bagnères-de-Luchon joh. Paupergat met je thermen en je casino. Vorig jaar waren we hier in ieder geval nog, toen won Julian Alaphilippe de rit. Bergop werd hij nog gelost door Adam Yates, maar de Brit ging in de afdaling onderuit en daar kon Alaphilippe mooi van profiteren. Een dag later ging er dan ook nog een rit van start in deze stad, dat was de lachwekkende rit die slechts 65 kilometer lang was. Tijdens die rit zagen we ook de legendarische Formule 1-start. Wat een unaniem belachelijk groot succes was dat, niet meer normaal. Om een of andere reden wordt dat experiment dit jaar niet herhaald, ik zou niet weten waarom. Bagnères-de-Luchon dus, volgend jaar komt hier ongetwijfeld weer een rit aan. Zoek het uit met je hele handel.



Onderweg naar Bagnères-de-Luchon zagen we al steeds meer bergen verschijnen, maar we bevinden ons nu echt in de Pyreneeën. Na een aantal onnodige bochten in dit thermendorpje gaan we beginnen aan een beklimming die ik ondertussen ook wel vaak genoeg heb gezien. We gaan wéér aan de Peyresourde beginnen. In 2014 kwam ie voor in de Tour, in 2016 en 2017 ook en natuurlijk vorig jaar. Ik kan deze klim ondertussen wel dromen, en dat is best vervelend aangezien het helemaal geen boeiende klim is. Sinds 2016 staat het bekend als de klim waar Froome in de afdaling wist weg te rijden, dan weet je ongeveer wat voor een klim het is. Niet lastig genoeg om het verschil bergop te creëren, blijkbaar. Al beklimmen we wel de andere kant van de klim, ten opzichte van 2016. Dezelfde kant als vorig jaar, toen we na de spectaculaire start die niet zo spectaculair was direct omhoog gingen. Als de Tourorganisatie aan knip- en plakwerk doet haal ik mijn oude voorbeschouwing ook maar even naar boven, met enkele kleine aanpassingen. De Col de Peyresourde is een beklimming die we allemaal wel kennen, want de berg zit tegenwoordig bijna ieder jaar in het parcours. In 1910 debuteerde de klim al en sindsdien heeft men deze klim een keer of 50 opgezocht. Ook in 2017 nog, toen de rit aankwam boven op een steile nieuwe weg in Peyragudes. Ook in 2016 kwam de klim voor, toen werd hij alleen wel van de andere kant beklommen. Dat was de bewuste rit waar Froome koos voor een aanval in de afdaling. Vanuit Bagnères-de-Luchon is de Peyresourde 13 kilometer lang en 7% gemiddeld. Direct gaat het een kilometer omhoog aan 6%. Daarna wordt het wat makkelijker met een kilometer aan 3%. Een kilometer aan 6% wordt opgevolgd door een steile aan 8%, waarna er een kilometer aan 7,5% volgt, wat dan weer het einde is van het eerste deel van de klim. Een kilometer ter recuperatie aan 4% volgt. Dit is dan weer het startschot voor het tweede, lastige deel van de Peyresourde. Het gaat zeven kilometer omhoog tussen de 7 en 8,5%. Geen makkelijke stukken meer, steeds stevig bergop. Na 13,2 kilometer klimmen bereiken we dan de top van de Peyresourde, waar vorig jaar geen punten uitgedeeld werden. Toen koos de organisatie namelijk voor een extra ommetje via Peyragudes, maar die ongein laten ze dit jaar achterwege. Na 146 kilometer komen de renners boven op deze beklimming van de eerste categorie.




De afdaling van de veel te vaak gebruikte Peyresourde is eigenlijk best wel poepsimpel. De weg is breed en langs deze kant niet heel erg bochtig. Het gaat op een enorm makkelijke manier naar beneden, richting Loudervielle. Na een aantal kilometer min of meer rechtdoor gedaald te hebben komen we in Loudervielle twee haarspeldbochten tegen. Daarna gaat het weer anderhalve kilometer min of meer rechtdoor, tot Estarvielle. Het is echt eenvoudige afdaling, waarbij het ook wel helpt dat we hier dus zowat jaarlijks komen. Iedereen kent deze afdaling ondertussen wel. Al gaan we in Estarvielle wel een andere kant op in vergelijking met vorig jaar. Toen sloegen we linksaf richting Loudenvielle, nu gaan we verder rechtdoor. Het gaat nog twee kilometer naar beneden, maar het grote dalen is gedaan. Voorbij Estarvielle komen we nog twee bochten tegen, maar vervolgens gaat het rechtdoor tot aan Avajan. Hier wordt de weg vlak, waarna we de komende 12 kilometer door een vallei gaan rijden. In deze vallei zal het grotendeels vlak zijn, terwijl de weg lekker breed is. Een beetje bochtig af en toe, maar het is hier toch vrij aangenaam fietsen. We rijden na 159 kilometer door het dorpje Bordères-Louron, waar we linksaf zouden kunnen slaan om nog een klimmetje mee te pakken en zodoende de rit wat interessanter te maken, maar we rijden gewoon rechtdoor. We ontwijken dit klimmetje en blijven in de vallei, waardoor er als het ware een rondje wordt gereden rond deze berg. Het is een weinig memorabel stukje vallei. Een paar keer licht op en af, maar er spring niets uit. Aan het eind van dit stuk in de vallei fietsen we langs Ancizan, waarna de renners nog een stukje verder rechtdoor rijden richting Guchen. In dit enigszins pittoreske dorpje met de toch wel lichtelijk opvallende naam slaan we na 168 kilometer rechtsaf, waarna even verderop de laatste klim van de dag gaat beginnen.



Als we rechtsaf geslagen zijn wordt de weg iets smaller en niet veel later begint de weg omhoog te lopen. We gaan beginnen aan de Hourquette d'Ancizan, een beklimming van de eerste categorie. Het gaat tien kilometer omhoog aan 7,5% gemiddeld. Best een pittige klim dus, vooral in het begin. De smalle weg loopt direct een kilometer lang aan 8,5% omhoog, opgevolgd door twee kilometer aan 9%. Na deze lastige kilometers volgt er nog een pittige kilometer aan 8%, waarna er een moment van rust wordt ingelast. Halverwege de klim gaat het een kilometer aan 5,5% omhoog, dat mag wel even. De renners hoeven deze informatie overigens niet uit het roadbook te halen, ze kunnen ook gewoon op de klim naar de bordjes kijken. Iedere kilometer staat er netjes een bord met de hoogte, afstand tot de top en het gemiddelde van de komende kilometer. Wat een service. Na de kilometer van relatieve rust gaat het weer een kilometer aan 8,5% omhoog, het word weer lastig. Even reden de renners door een wat meer open gebied, maar eenmaal terug in het bos gaat het direct steil omhoog. Als deze kilometer achter de rug is hebben de renners het lastigste deel wel gehad. In de laatste vier kilometer richting de top gaat het aan 7% gemiddeld omhoog. In de voorlaatste kilometer gaat het nog wel aan 8% omhoog, maar omdat het in de slotkilometer van de klim dan weer aan 6% omhoog gaat kom je toch weer op die zeven gemiddeld uit. Na 179 kilometer, op 30 kilometer van de finish, komen de renners boven op deze relatief nieuwe klim in de Tour. In tegenstelling tot de veel te vaak gebruikte Peyresourde zijn we hier nog bijna nooit geweest. Dat zal vooral te maken hebben met het wat smallere wegdek, want verder is dit toch helemaal geen onaardige klim. Alleen jammer dat we ons op 30 kilometer van het eind bevinden, dat zal de aanvalslust niet ten goede komen. In 2011 kwam de klim pas voor het eerst voor, Laurent Mangel zou zichzelf toen richting de geschiedenisboeken fietsen. Twee jaar later kwam de Tour weer eens langs, toen kwam Dan Martin als eerste boven. Dat was een rit die ook zou eindigen in Bagnères-de-Bigorre, de finale van deze rit komt volledig overeen met de rit van toen. De laatste passage op de Hourquette dateert van 2016, al beklommen we 'm toen wel van de andere kant. Thibaut Pinot kwam als eerste boven, maar aan die informatie hebben we eigenlijk niets. Op de top van de klim zijn er trouwens weer wat bonificatieseconden te verdienen, volledigheidshalve.




Na de beklimming van de Hoerenkots van Ancizan is het dus nog 30 kilometer fietsen tot de finish. Wie deze finale goed wil verkennen kan zich dus tot de beelden van 2013 wenden. Dat was wel een vermakelijke rit toen. Movistar probeerde tijdens die rit al heel vroeg het treintje van Sky op te roken en dat lukte best aardig, het zorgde in ieder geval voor de nodige spanning en sensatie. Uiteindelijk was die rit wel een stuk zwaarder dan de rit van nu, een stuk of vijf beklimmingen in plaats van twee. Eigenlijk komt alleen het einde overeen. Op de Hourquette d'Ancizan zagen we zowaar een keer Quintana in de aanval gaan, maar dat leek allemaal nergens op. Hij kwam niet weg, er werd veel naar elkaar geloerd en daar wist Dan Martin van te profiteren. Hij wist wel weg te rijden en hij kreeg Fuglsang met zich mee. Met z'n tweeën doken ze vervolgens de lange afdaling in, richting Bagnères-de-Bigorre. Ik kan me de beelden van toen niet meer zo goed herinneren, dus ga ik het zelf toch nog maar even verkennen. Direct na de top gaat het drie kilometer naar beneden over een vrij bochtige en smalle weg. Meteen een paar lastige haarspeldbochten in het begin, al kan het nooit heel lastig zijn als Martin en Fuglsang het peloton wisten af te houden. Niet echt meesterdalers, die twee. Na de drie kilometer in dalende lijn volgt er een klein stukje bergop. Na een paar scherpe bochtjes gaat het 700 meter omhoog aan 10%, dat breekt zo lekker de afdaling. Eenmaal boven op dit knikje gaat het nog eens 6,5 kilometer verder naar beneden over de smalle en bochtige weg. We komen nog een aantal haarspeldbochten tegen en ook een aantal snellere bochten. Deels rijden de renners door open velden, maar ze moeten ook een tijd door een bos afdalen. Er lopen hier ook vrij veel koeien rond, misschien gaat dat nog leuke taferelen opleveren. Aan het eind van dit deel van de afdaling komen we uit in Payolle, een plaats die ondertussen ook vrij bekend begint te worden. Voor mijn gevoel passeren we hier ook zo ongeveer ieder jaar en dat klopt wel. De weg waar we nu over rijden diende in 2016 bijvoorbeeld als aankomstplaats, al reden de renners toen de andere kant op. De coureurs kwamen toen via de Col d'Aspin deze kant op, om te finishen naast Lac de Payolle. De grootste rittenkaper van die jaren, Stephen Cummings, pakte zijn jaarlijkse overwinning mee. Hij is er nu ook weer bij, je hebt hem vast al eens in het laatste wiel zien hangen. Die rit in 2016 is echter toch vooral blijven hangen vanwege de instortende boog die boven op Adam Yates viel. Daarom zijn we nu die mooie bogen met de vod kwijt, spijtige zaak. Enfin, Payolle bereiken we na 189 kilometer, op 20 kilometer van de finish.



In Payolle rijden we over een smal bruggetje en dan slaan we linksaf. Daarna bevinden we ons in de afzink van de Col d'Aspin, een beklimming die we dit jaar voor de verandering een keer overslaan. De weg is hier een stuk breder geworden en dat maakt het laatste deel van de rit een stuk makkelijker. De komende 16 kilometer gaat het vooral naar beneden, maar het is lastig om van echt dalen te spreken. Heel steil gaat het niet meer naar beneden en tussendoor komen we ook nog een paar stukjes die licht omhoog hellen tegen. Het gaat verder vooral veel rechtdoor. Af en toe in een dorpje nog een lastige bocht, maar het is behoorlijk vanzelfsprekend fietsen hier. Op 8,5 kilometer van de finish fietsen de renners door het dorpje Campan en hier is het iets bochtiger. Ze rijden ook kort even over wat steentjes. Buiten het dorp is het terrein ineens volledig open, het is voor de renners te hopen dat er hier in deze vallei van Campan niet ineens een forse tegenwind staat. Het gaat min of meer volledig rechtdoor tot op drie kilometer van het eind, steeds in licht dalende lijn. Op drie kilometer van het eind volgt er een scherpe bocht naar rechts, waarna de renners via een wat smallere weg over een brug rijden. De weg na de brug loopt een klein beetje vals plat omhoog, maar al snel gaan we weer in licht dalende lijn verder. Een paar hectometer verderop volgt er een bocht naar links, waarna we over de Avenue des Pyrénées richting de finish gaan rijden. Pas op 750 meter van het eind verlaten we deze weg. We slaan linksaf, rijden weer over een brug en dan gaat het rechtdoor over de vlakke en brede weg tot op 200 meter van het eind. Na een nieuwe brug slaan we linksaf en dan gaat het in de laatste meters rechtdoor tot aan de finish.




Voor de 12e keer is de Tour in Bagnères-de-Bigorre. Het wordt de zevende keer dat hier een rit aankomt en in het verleden hebben we hier al meerdere grootheden zien winnen. Of nouja, eigenlijk vooral één grootheid. We gaan terug naar het jaar 2008, het mythische jaar 2008. Eigenlijk weet iedereen al waar ik naartoe ga want in iedere show is het al de revue gepasseerd. Rit 9 van de Tour de France van 2008 was erg vergelijkbaar met de rit van nu. Ook toen vertrokken we vanuit Toulouse en ook toen was het eerst vooral vlak, voordat we aan de Peyresourde begonnen. Na de Peyresourde reden we alleen over de Col d'Aspin, in plaats van de Hourquette d'Ancizan. Op de Col d'Aspin kregen we een prachtige voorstelling van Riccardo Ricco. De fenomenale Riccardo Ricco. Een renner zoals ze daarvoor en daarna nooit meer gemaakt zijn. De Col d'Aspin is nochtans niet zo indrukwekkend, maar Ricco sloeg er een gat alsof hij op de Zoncolan reed. Hij fietste iedereen volledig de moeder en kwam met een ruime voorsprong aan in Bagnères-de-Bigorre, alwaar hij zijn tweede overwinning van die Tour kon bijschrijven. Guidon van onder, buitenblad, genieten. Helaas duurde het feest niet zo lang, een paar dagen later kwam het nieuws naar buiten dat Ricco betrapt was. Hij verdween samen met de rest van de geniale ploeg Saunier Duval uit de Tour en hij verloor ook meteen zijn overwinningen. De zege in Bagnères-de-Bigorre staat nu op naam van Vladimir Efimkin, daar wordt geen mens vrolijk van. We zijn bestolen. Ze hadden onze Ricco nooit moeten pakken, we hebben sindsdien nooit meer iemand zo mooi zien vlammen in de bergen. Tijdens Vive le Velo werden de oude beelden nog eens getoond en de altijd hypocriete Karl Vannieuwkerke vroeg zich hardop af waarom we deze beelden nog tonen. Ik heb het antwoord Karl: omdat het fucking fantastisch is.



Na de fenomenale tentoonstelling van Ricco keerden we dus in 2013 nog eens terug naar Bagnères-de-Bigorre. Op de laatste klim van de dag reden Jakob Fuglsang en Dan Martin weg uit de groep der favorieten en in de lange afdaling richting de finishplaats wisten ze goed samen te werken. Zodoende bleven ze uit de greep van het peloton. In de straten van Bagnères-de-Bigorre wisten we daarna wel wat er zou gaan gebeuren. Fuglsang is een strijkijzer van jewelste, terwijl Dan Martin nog wel aardig rap is. De theorie bleek te kloppen, Martin klopte Fuglsang met speels gemak. Sindsdien zijn we nog wel een aantal keer in Bagnères-de-Bigorre geweest, maar niet meer voor een aankomst of een finish. Wel om er snel doorheen te fietsen richting de bergen. Bagnères-de-Bigorre kunnen we beschouwen als het broertje van dat andere Bagnères, Bagnères-de-Luchon. Al is Bigorre een stukje groter, hier wonen bijna 8000 mensen. Het komt verder wel ongeveer op hetzelfde neer, ook Bagnères-de-Bigorre is een thermenstadje waar ze het vooral van toerisme moeten hebben. Ook hier beschikken ze over een casino, erg verderfelijk. Verschil is wel dat ze hier ook redelijk wat industrie hebben. In het centrum staan een aantal aardige gebouwen, zoals de kerk van Saint-Vincent en de Tour des Jacobins. Verder komt er zowaar een wielerprof uit dit stadje. Het gaat om Bruno Armirail, een jongen die aan zijn tweede seizoen bij Groupama-FDJ bezig is. Het is voorlopig nog geen doorslaand succes, om het op een beschaafde manier te zeggen. Een persoon met wat meer bekenheid die ook een connectie met Bagnères-de-Bigorre heeft is blijkbaar de Franse president, Emmanuel Macron. De familie van zijn moeder komt hier vandaan, is het verhaal. Bagnères-de-Bigorre was ook nog een aantal jaar het tweede thuis van Laurent Fignon, vanuit deze plaats organiseerde hij allerlei fietsgerelateerde activiteiten. Bagnères-de-Bigorre dus, veel leuker dan Bagnères-de-Luchon. Ze schijnen hier net als in Toulouse ook aan rugby te doen, op vrij hoog niveau. Een uitsmijter van jewelste.



In startplaats Toulouse wordt het 's middags 27 graden. Er is geen kans op neerslag, maar er zal wel aardig wat wind staan. Misschien zelfs wel schuin in de rug, spannend! In finishplaats Bagnères-de-Bigorre is het iets frisser, slechts 22 graden in de middag. Er is hier een minieme kans op regen, maar het zal gewoon droog blijven. Minder wind hier, vooral tijdens het vlakke eerste deel van de rit krijgen we met de wind te maken. Het beetje wind dat er is staat in de finale overigens wel tegen, voor de aanvallers niet zo plezant. De eerste afspraak in de Pyreneeën begint vrij vroeg, het is immers een lange rit. Om 11:30 staan de renners aan het vertrek, waarna ze om 11:50 definitief gaan vertrekken. Ik verwacht een spannende openingsfase, met veel aanvalspogingen. Het kan dus de moeite lonen om direct naar Eurosport 1 te zappen, of de PLAYER aan te slingeren. Op het iconische duo van Sporza moeten we weer een tijd wachten, ze zijn er zoals altijd weer rond 14:10 bij. Tegen die tijd bevinden de renners zich in de vallei op weg naar Bagnères-de-Luchon. Op het ontstaan van de vlucht na heb je dan verder weinig gemist. Finishen doen we tussen 16:53 en 17:27.



We gaan de bergen in, maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat we ook een felle strijd gaan zien tussen de klassementsrenners. De rit leent zich daar niet echt voor. Na de laatste beklimming nog een stuk van 30 kilometer tot de finish, dat spreekt niet tot de verbeelding. En dan krijgen we tijdens de volgende rit ook nog eens te maken met een tijdrit. Nee, ik kan me niet voorstellen dat de klassementsrenners hier meteen het achterste van hun tong gaan laten zien. Om voor de ritzege te kunnen gaan moet je ook dat lange stuk vlak nog eens gaan controleren, dat is allemaal wel vervelend. Het lijkt me daarom een uitgelezen kans voor de vluchters. Ligt natuurlijk ook een beetje aan de groep die ontstaat, maar als er een groep van meer dan 10 renners vertrekt is de zaak meteen beslecht. En de kans dat zo'n grote groep gaat wegrijden is groot, iedereen wil in deze vlucht zitten. Ik grabbel vijf namen uit de grabbelton.
1. Bilbao. Ik wil graag een Baskische overwinning om de zure smaak van gisteren uit mijn mond te spoelen. Fraile is ook goed, of Gorka Izagirre.
2. Barguil. Je zou toch verwachten dat we de Franse kampioen nog een keer in de aanval zien gaan. Ik heb het liefst ook dat hij gewoon voor het peloton gaan rijden, dan kan hij Landa niet meer van de fiets beuken. Putain.
3. Mühlberger. Altijd een Boragod noemen. Ik begin mijn vertrouwen in Schachmann te verliezen, dus dan schakelen we door naar de volgende. Mühlberger is ook heel sterk en mag vast wel een keer voor eigen rekening rijden, de altijd onzichtbare Buchmann en Konrad plakken toch weer lekker in de wielen van Ineos en co.
4. Nibali. Het is eigenlijk wel de verwachting dat Nibali voor etappezeges gaat, nu hij bergop een paar keer heeft moeten lossen. Ik heb er alleen niet gek veel vertrouwen in. Waarschijnlijk is hij gewoon ranzig slecht. Dan wordt het vanuit een kopgroep ook verdomd moeilijk om te winnen, maar we noemen hem voor de zekerheid toch maar.
5. Van Avermaet. Ja, sowieso he.

quote:

Op donderdag 18 juli 2019 16:05 schreef Frozen-assassin het volgende:
Eens kijken wie als een mongool gaat dalen. En een strook 700m met 10% aldus de voorbeschouwing

Dat duurt 5 seconden

Kamaan Pello

quote:

Op donderdag 18 juli 2019 16:27 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Ze zijn alle drie niet traag, dat kan dus wel vermakelijk worden.

Bilbao, Muhlberger, Yates lijkt me wel de meest logische volgorde