Duitsland 1986.
Een redacteur van een hoogstaand Duits muziek maandblad gelieerd aan het auto/motor/sport magazine (waar hij ook redacteur van was) kreeg de kans om als eerste in de wereld het nieuwe album van Talk Talk te reviewen.
Het album: The colour of Spring.
Aangezien er toen nogal wat electronica bands bezig waren ging de redacteur en reviewer er blijkbaar vanuit dat ook dit album bijna of volledig uit synthesizers kwam.
Niets, maar dan ook niets was er goed aan The Colour of Spring.
Volgens hem kwam alles uit de computer en was het album een aanfluiting voor de echte muziekliefhebber, iedereen die een paar fatsoenlijke oren aan zijn hoofd had zou dit album links moeten laten liggen.
Op een schaal van 1/10 gaf hij het album een 1.
Ik kocht het album een week later als een van de eerste en ik begreep er niets van.
Ik had in mijn leven nog maar zelden zo'n goed opgenomen album gehoord, alles klonk kristalhelder, elk geluidje, elke piano aanslag ging me door merg en been en er was in mijn optiek bijna geen synthesizer te horen op het hele album.
In de volgende editie van het Duitse blad werd aangekondigd dat de redacteur na door het stof te zijn gekropen in een editorial, ontslag had genomen, en in bijna elke review die ik daarna gelezen heb over TCoS kreeg het album het maximum aantal sterren.
Nog steeds na al die jaren een van mijn favoriete albums.