[Etappe 8] Mâcon - Saint-Étienne #1

Etappe 8: Mâcon - Saint-Étienne, 200 km

WE hebben weer gewonnen. WE moesten er een paar dagen op wachten, maar eindelijk heeft ONZE Dylan het voor elkaar gekregen. Nadat een dag eerder de Belgische Dylan won was het nu de beurt aan onze deb. Dat de rit met aankomst in Chalon-sur-Saône in een massasprint zou eindigen was vooraf al duidelijk. Ook de renners hadden die boodschap wel begrepen, dus zagen we slechts twee renners in de aanval gaan. Natuurlijk weer iemand van Wanty en natuurlijk was diegene opnieuw Yoann Offredo. Hij kreeg gezelschap van een jongen van Cofidis, Stephane Rossetto. Met z'n tweeën mochten ze vrij lang voor Jan met de korte achternaam op kop rijden. De controle in het peloton was strak, nooit kregen de koplopers meer dan een minuut of vier voorsprong. Er gebeurde verder de hele dag niets, zoals je kon verwachten. In het begin van de rit gingen Tejay van Garderen en Mike Teunissen nog wel een keer onderuit, maar veel meer hoefde Radio Tour niet door te geven. Pas richting de tussensprint zagen we een keer wat gebeuren. Op een kilometer of 30 van het eind kwam die tussensprint en na de tussensprint trokken een aantal renners door, in een poging de rest te verrassen. Dat lukte deels, want een aantal jongens kwamen terecht in een tweede groep. Onder meer Van Aert zat even dik in de shit, maar uiteindelijk viel het vrij snel weer stil en dus kon iedereen weer aansluiten. Door deze versnelling werd de kopgroep wel snel ingerekend. We konden al vroeg gaan toewerken naar de sprint. Veel gebeurde er in de voorbereiding eigenlijk niet, pas in de allerlaatste kilometers werd het een beetje spannend. In de laatste vijf kilometer van de rit lagen er wat wegversmallingen op het parcours en dus deden de mannen van Jumbo hun best om Groenewegen van voren te houden. Wout van Aert leverde een kabinetstukje af door in volle finale een kilometer of twee op kop te rijden. Nadat hij klaar was nam Grondahl Jansen het commando over en hij wist zijn taak te volbrengen tot de laatste kilometer. Tot zover leek alles vrij soepeltjes te lopen voor de mannen van Jumbo, maar nadat Jansen had afgegegen kwam er ineens een golf over Teunissen en Groenewegen heen. Zaten ze toch weer verkeerd, een vlekkeloze sprint is er dit jaar nog niet van gekomen. Even later zagen we Teunissen een poging wagen om toch wat meer naar voren te rijden en bij die poging raakte hij Groenewegen weer eens kwijt. De trein van Quick Step ging dwars door Teunissen en Groenewegen heen en na het nodige gebeuk van de schouders leek Groenewegen in een kansloze positie te zitten. De deze leek even ver weg, maar hij kreeg snel daarna toch weer wat ruimte om op te schuiven naar voren. Hij knalde voorbij Teunissen en zijn positie zag er weer wat rooskleuriger uit. Toch zat hij nog steeds achter jongens als Viviani en Ewan, wat hem deed besluiten om direct aan te gaan. Hij maakte er een lange sprint van en dat pakte goed uit. De rest ging net wat later aan en ze kwamen er allemaal niet meer overheen. Viviani zakte er zelfs helemaal door, al lag dat naar eigen zeggen aan een lekke band. Ewan kwam nog wel in de buurt, maar gelukkig was de finale jump van Groenewegen goed genoeg om de zege binnen te halen. De derde overwinning voor Jumbo en de eerste voor Groenewegen, het vlaggetjesfestijn duurt voort. Na deze sprintrit duiken we het tweede weekend van de Tour in. Tijdens het weekend gaan we twee dagen achter elkaar de heuvels in. Op zaterdag rijden we van Mâcon naar Saint-Étienne en deze rit lijkt gemaakt te zijn voor de vluchters.




Van start gaan we dus in Mâcon, een stad met 34.000 inwoners in het departement Saône-et-Loire. Het is de zesde keer dat de Tour hier passeert. Tot 1991 kwam de Ronde van Frankrijk nooit langs in Mâcon, maar toen de Tour eenmaal kwam werden de inwoners meteen getrakteerd op twee ritten. Rit 20 van die Tour zou van Aix-les-Bains naar Mâcon gaan en Vjatsjeslav Jekimov zou die rit winnen. Eén dag later gingen de renners van start in Lugny. Ze zouden een tijdrit van 57 kilometer gaan afwerken, met opnieuw een aankomst in Mâcon. Deze tijdrit werd dan weer gewonnen door Miguel Indurain, in die jaren een vrij normale zaak. 1991 zou achteraf sowieso een bijzonder jaar blijken te zijn voor deze stad, want in hetzelfde jaar werd ook nog ene Antoine Griezmann geboren. Deze niet al te sympathieke voetballer is afkomstig uit Mâcon en toevallig stapte hij gisteren na een veel te lang durende soap voor een slordige 120 miljoen over van Atletico Madrid naar Barcelona. Na de dubbele passage in 1991 keerde de Tour pas in 2002 weer terug in deze stad, toen won Lance Armstrong een tijdrit van exact 50 kilometer. Dat waren nog eens tijden, beter dan die minimalistische tijdritten van tegenwoordig. De laatste aankomst in in Mâcon dateert van 2006, toen wist Matteo Tosatto te winnen vanuit de vlucht. Sindsdien zijn we in 2012 nog eens hier geweest, maar dan wel slechts voor de start van een rit. Er werd koers gezet richting Bellegarde-sur-Valserine, waar de altijd sympathieke Thomas Voeckler won. Mâcon dus, een stad die zwaar te lijden heeft gehad onder de verschillende conflicten die men door de eeuwen heeft betwist. Tijdens de Franse revolutie vond men het bijvoorbeeld nodig om de lokale kathedraal bijna volledig te slopen. Van de voormalige kathedraal Saint-Vincent resteren nog enkele delen, waaronder het voorportaal en de torens. Een impressie van de voormalige kathedraal wordt dan weer tentoongesteld in de ruïne. Ze hebben bovendien een nieuwe kathedraal gebouwd ter vervanging van de oude, je moet toch wat. In het centrum komen we het maison de bois tegen, een houten vakwerkhuis uit de renaissance, versierd met figuratief snijwerk, verder is er een Museum voor Schone Kunsten gevestigd in een voormalig Ursulinenklooster. En dan is er ook nog het Hospice de la Charité, voorzien van een vondelingenluik. Dat schijnt redelijk uniek te zijn in Frankrijk. Uiteraard bevinden we ons ook weer in een wijnstreek. Mâcon is de hoofdplaats van de wijnstreek Mâconnais. Er kan hier dus stevig gezopen worden, zeker als het jaarlijkste wijnfestival wordt georganiseerd.




Vertrekken doen de renners langs de oevers van de Saône. Tijdens de opnieuw belachelijk lange neutralisatie rijden ze een rondje door het centrum van Mâcon, waarna ze ook buiten het centrum nog een tijd geneutraliseerd moeten rondtoeren. Buiten de stad, op een godverlaten locatie langs het spoor, gaat de rit dan echt beginnen. Het zou zomaar een leuke beginfase kunnen worden, want iedereen wil waarschijnlijk in de vlucht van de dag. Tijdens de eerste vijf kilometer van deze rit knallen we vooral rechtdoor over een brede weg die voorlopig ook nog zo goed als vlak is. Lastig om op deze wegen meteen weg te rijden, het duel zou wel eens een tijdje kunnen gaan duren. Na vijf kilometer komen we uit in Crêches-sur-Saône. Hier slaan de renners rechtsaf en dan rijden ze weer twee kilometer rechtdoor over een weg die lichtelijk vals plat omhoog loopt. In Le Bourgneuf volgt er dan een bocht naar links en dan krijgen we met het eerste klimmetje van de dag te maken, anderhalve kilometer aan 5%. Hier kan het eerste verschil gemaakt worden, terwijl we weer eens langs wat wijnranken fietsen. In de Bourgogne zuipen ze wat af. Na het klimmetje rijden we een aantal kilometer wat meer naar beneden over brede maar bochtige wegen. We passeren ondertussen het ene wijndomein na het andere, het is echt niet te doen hier. Na het stuk in dalende lijn gaat het weer een aantal kilometer vals plat omhoog, maar al snel wordt het weer vlak. Als we Chénas passeren gaat het dan weer een aantal kilometer in licht dalende lijn verder richting Romanèche-Thorins. Onderweg naar Romanèche komen we naast ontelbare wijngaarden ook nog een molen tegen, dat is wel echt wat je wil.



Na 17 kilometer komen we uit in Romanèche-Thorins en na een korte passage door dit dorpje rijden we verder langs wijn, wijn en wijn. Of nouja, het moet ooit allemaal wijn worden. De weg richting het volgende dorpje, Lancié, is ook weer breed en vooral vrij glooiend. Het gaat weer een paar keer op en af, maar pas voorbij Lancié krijgen we met een wat langere klim te maken. Klim is misschien weer wat van het goede teveel, maar het gaat in ieder geval drie kilometer achter elkaar omhoog aan een procent of drie. De Gendt gaat hier gewoon weer een minuut of vijf tempo rijden met Wellens in het wiel en dan zien we daarna wel wie er genoeg jus in de benen heeft om te volgen. We komen uit in Villié-Morgon, nog steeds op wijnterrein. Buiten dit dorpje is het een kilometer of vijf vrij vlak als we richting Régnié-Durette rijden. Beetje draaien en keren tussen de druiven door, verder weinig verheffend. Als we door dit plaatsje zijn gereden gaat het een kilometer of twee naar beneden over een brede weg, die wel wat bochtig is. Aan het eind van dit stukje in dalende lijn slaan we linksaf, waarna het een tijdje rechtdoor gaat tot aan een rotonde. Bij deze rotonde gaat het schuin naar links en dan rijden we over een vlakke weg verder richting Cercié, waar na 33 kilometer de tussensprint van de dag volgt. Zou dus ook best kunnen dat we tot dit moment geen vlucht krijgen, wegens de strijd voor de puntjes. Of misschien gaat Sagan wel weer eens ouderwets in de aanval, dat kan ook. Cercié-en-Beaujolais ligt best mooi, tegen een helling vol wijnranken aan. Niet zomaar een helling trouwens, het gaat om Mont Brouilly. Dat is een helling die je kan beklimmen, wat men in 2017 ook deed tijdens Parijs-Nice. Toen zou er een tijdrit eindigen boven op de berg, gewonnen door Julian Alaphilippe. Een steil onding, de renners hebben mooi mazzel dat ze er nu met een boog omheen mogen fietsen.



Voorbij de tussensprint rijden we het centrum van Cercié in en buiten dit centrum slaan de renners rechtsaf richting Saint-Lager. Na de bocht zal de weg een aantal kilometer vals plat omhoog lopen, richting de eerste klim van de dag. Na een rondje door het centrum van Saint-Lager gaat het buiten het plaatsje weer eens verder over een bochtige en brede weg tussen de wijngaarden door. In de vijf kilometer tussen Saint-Lager en het volgende dorpje, Odenas, komen we een meter of 100 hoger uit. Het gaat dus vooral vals plat omhoog, met af en toe een wat lastiger stukje. In Odenas komen we een paar rotondes tegen, maar het is wel weer wat vlakker. Even buiten dit plaatsje slaan we een keer rechtsaf en dan rijden we over een smallere weg verder naar Le Perréon. In dit stuk van een kilometer of vijf gaat het weer een paar keer op en af, maar vooral op. Een paar vervelende stroken, maar in vergelijking met wat hierna komt stelt het weinig voor. De laatste twee kilometer voor Le Perréon gaat het nog even licht naar beneden en voorbij dit dorpje zal het nog een kilometer vlak zijn. De weg is inmiddels weer breder geworden, terwijl de eerste officiële klim van de dag nu angstvallig dichtbij komt. Na 44,5 kilometer koers beginnen we aan de Col de la Croix Montmain. Deze beklimming van de tweede categorie is 6,1 kilometer lang aan 7% gemiddeld, dat is gelijk behoorlijk pittig. We beginnen direct met een kilometer aan 7,5%, gevolgd door de zwaarste kilometer aan 8,7%. Een kilometer aan 7,5% volgt, met daarna nog twee kilometer aan 8%. Doordat de laatste kilometer van de klim vals plat is zakt het gemiddelde wat, maar dit is echt een verdomd lastige klim. Het zal niet zomaar de eerste de beste vluchter zijn die tijdens deze rit met de zege gaat lopen. Na 51 kilometer, op een kwart van de koers, komen de renners boven op deze niet bijzonder mooie klim. We nemen weinig mooie vergezichten waar, na een kaal eerste deel van de klim gaat het daarna vooral verder door een bos waar ze de boel lelijk bij elkaar gekapt hebben.




De beklimming was voorzien van een redelijk smalle weg, maar op de top van de klim slaan we rechtsaf en dan komen we op een bredere weg terecht. Deze weg brengt ons naar Lamure-sur-Azergues, na een afdaling van vijf kilometer. Een afdaling die toch nog redelijk pittig is, omdat het asfalt hier niet enorm fantastisch lijkt te zijn. We komen ook een aantal lastige bochtjes tegen die moeilijk in te schatten zijn. Toch zal het wel meevallen in de praktijk, zo vroeg op de dag hoeft men hier geen rare fratsen te ondernemen en op het gemakje is dit prima te doen. Eenmaal beneden in Lamure, na een laatste lastige haarspeldbocht, slaan de renners linksaf. Vervolgens rijden ze een aantal kilometer voornamelijk rechtdoor, dwars door een vallei. Het is de komende kilometers dus vooral vlak, als we koers zetten richting Chamelet. In de tien kilometer tussen Lamure en Chamelet komen we 100 meter lager uit. Af en toe pakken we een klein stukje in stijgende lijn mee, maar het is toch vooral heel aangenaam fietsen op de enorm brede weg door de vallei. Na 66 kilometer komen we uit in Chamelet, een Italiaans aandoend dorpje gelegen op een heuvel. Hier slaan de renners rechtaf, een krappe bocht tussen twee huizen door. Ze rijden over een bruggetje en na de brug begint de weg gelijk omhoog te lopen. We beginnen aan de volgende klim van de dag, de Col de la Croix de Thel. Deze beklimming van de tweede categorie is kort maar krachtig. Het gaat vier kilometer omhoog aan 8% gemiddel, straffen toebak. Over een wat smallere weg gaat het eerst een kilometer aan 7% omhoog, dat valt nog mee. Daarna volgt een kilometer aan 8%, waarna de lastigste kilometer volgt. Het gaat een kilometer lang aan ongeveer 9% omhoog, dat mag gezien worden. In de laatste kilometer richting de top wordt het iets makkelijker, maar het blijft aan ongeveer 8% omhoog gaat. Na 71 kilometer komen we boven op deze klim, waar op de top een mooi uitzicht over de omgeving te zien is. Carl Berteele (die man met de varkenskop en de totaal niet rullevante informatie op de motor) zou spreken van een indrukwekkend vergezicht.




Na de tweede lastige beklimming van de dag volgt er niet direct een afdaling. We rijden na de klim zes kilometer verder over een plateau, waar het een beetje op en af gaat. Het is een bochtige en redelijk smalle weg, die niet te peilen is. Richting de ene bocht gaat het wat naar beneden, een bocht later gaat het weer wat feller omhoog. Dit gaat zes kilometer zo door, tot we in de buurt van Valsonne kort anderhalve kilometer naar beneden duiken. Geen lange afdaling, maar toch best pittig. We komen een aantal lastige bochten tegen, vooral als we bijna beneden zijn in het dorpje Valsonne zelf. Eenmaal beneden slaan we linksaf en dan rijden we drie kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg door een dalletje. Aan het eind van dit stukje rit komen we uit in Saint-Clément-sur-Valsonne. Voor we goed en wel dit dorpje betreden slaan we rechtsaf en dan loopt de weg direct steil omhoog. Een paar meter later volgt er een steile haarspeldbocht naar rechts en dan zijn we vertrokken. De volgende klim is bezig en dat is te merken. De Col de la Croix Paquet is slechts twee kilometer lang, maar het gaat wel aan 10% gemiddeld omhoog. Daar kan geen misverstand over bestaan, de renners worden direct geconfronteerd met een muur van jewelste. In de eerste 500 meter gaat het aan 8% omhoog, maar daarna volgt een leuke kilometer. 12% gemiddeld, voor de lol. Richting de top wordt het weer wat makkelijker, in de laatste 500 meter gaat het opnieuw aan 8% omhoog. Toch wel humor om te lachen, dit klimmetje. Na 84,5 kilometer komen we boven op deze muur van de tweede categorie, Spaanse praktijken in Frankrijk. Volgens de voormalige prof Blaise Sonnery (wie kent hem niet?), die toevallig afkomstig is uit de regio, wordt het hier enorm spec-ta-cu-lair! Hij verwacht hier een enorme mensenmassa en renners die moeite gaan hebben om boven te komen. Zit wel wat in, dit is geen kattenpis.





Het is niet alleen een muur omhoog, ook naar beneden tikken we een procent of tien aan. De weg is dan wel weer behoorlijk breed, dat scheelt. Volgens de voormalige prof die niemand kent is het asfalt hier best goed, niet korrelig. Nou, dan zou iedereen dus veilig beneden moeten komen. Het is ook niet echt een lange afdaling, eigenlijk valt het dus reuze mee. Beneden komen we uit in het plaatsje Tarare, waar blijkbaar de voetballer Corentin Tolisso vandaan komt. Die jongen kan er echt niets van, ondanks het feit dat hij bij Bayern speelt. We rijden een uitgebreid rondje door deze plaats, met de nodige rotondes en bochten. Als we Tarare bijna dreigen te verlaten via de doorgaande weg volgt er nog een bocht naar rechts en dan rijden we meteen door naar de volgende klim van de dag. Aan de rand van Tarare begint de weg omhoog te lopen, we zijn begonnen aan de langste klim van de dag. De Côte d'Affoux is 8,5 kilometer lang, aan 4,5% gemiddeld. Een beklimming van de derde categorie, die beduidend minder zwaar is dan alles wat we hiervoor hebben meegemaakt. De eerste kilometers van de klim gaat het veredeld vals plat omhoog, heel spannend is het niet. Halverwege komen we uit in Saint-Marcel-l'Éclairé, waar ze nogal veel paaltjes op de weg hebben geplaatst. Vervolgens gaat het nog een aantal kilometer wat steiler omhoog. We komen zelfs nog een kilometer tegen aan 6% gemiddeld, maar hier ligt niemand meer van wakker na wat we eerder al hebben gezien. Al kruipt het allemaal in de benen, dat dan weer wel. Als de renners de top van deze minder tot de verbeelding sprekende beklimming bereiken hebben ze 97 kilometer afgewerkt, Zaagmans komt bijna de rit doormidden zagen.




Als we eenmaal boven zijn in de buurt van het plaatsje Affoux volgt er niet gelijk een afdaling. We bevinden ons op een plateau, waar het de komende drie kilometer zo goed als vlak zal zijn. Dan volgt er een minimale afdaling van anderhalve kilometer, waarna het weer een aantal kilometer vlak is. De renners rijden door een bosachtig gebied, over een brede weg. De komende 14 kilometer, tot in Saint-Laurent-de-Chamousset, valt er eigenlijk weinig te melden. In deze kilometers komen de renners 150 meter lager uit, dat is niet veel. Het is dus vooral vlak, met af en toe een strook in dalende lijn en heel sporadisch een klein knikje omhoog. Brede wegen, met redelijk goed asfalt op het oog. Na een tijd door een bos te hebben gereden bereiken de renners na een tijd weer wat meer de bewoonde wereld. Ze rijden door een aantal dorpjes, zoals Villechenève en Les Auberges. Tussen de dorpjes door kronkelen we ons een weg verder over de brede wegen door de open vlaktes van het plateau. Na 115 kilometer komen we uit in Saint-Laurent-de-Chamousset en na een paar bochten en een rotonde in deze nederzetting, waar ze een chateau hebben, verlaten we het plateau. Het gaat nu een aantal kilometer daadwerkelijk naar beneden, al is er geen sprake van een lastige afdaling. We dalen negen kilometer over een prachtige brede weg, met alleen maar soepele en vriendelijke bochten. Halverwege komen we uit bij een rotonde, waar de renners naar links moeten. Ze rijden langs wat lelijke industrie, waarna het grootste dalen is gedaan. Het gaat nog een beetje verder naar beneden, bijna niet waarneembaar. Tussendoor komen we alleen nog een rotonde tegen, verder is het aangenaam fietsen. Aan het eind van dit stuk in de vallei slaan de renners rechtsaf. Ze gaan dan op weg naar Courzieu, een dorpje dat aan de voet van de volgende klim van de dag ligt. Richting Courzieu is het nog een kilometer vlak, maar daarna begint de Côte de la Croix de Part. Ze hebben veel kruizen in deze omgeving, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Deze klim is weer wat zwaarder, het gaat namelijk vijf kilometer omhoog aan 8%. We beginnen nochtans met een makkelijke kilometer aan 4%, maar daarna gaat het goed los. Van een kilometer aan 8% gaat het naar een kilometer aan 9% en daarna krijgen we zelfs nog een volle kilometer aan 10% cadeau. Richting de top wordt het dan weer wat makkelijker, al is een kilometer aan 8% nog steeds niet te onderschatten. Na 133 kilometer komen de renners boven op deze col van de tweede categorie, die voorzien is van een wat smallere weg.




Tijdens deze klim, die om een of andere reden vrij Baskisch op me overkomt, rijden de renners vooral door een donker bos. Ze komen bergop ook een aantal bijzonder steile haarspeldbochten tegen, maar in de afdaling valt dat gelukkig mee. Op de top bereiken we een bredere weg, die niet echt angstaanjagend hard naar beneden loopt. Het gaat in eerste instantie vier kilometer naar beneden, zonder veel lastige bochten. We komen uit in Montromant, waarna het even een tijdje vlak is. Ook gaat het nog kort een beetje vals plat omhoog, voordat we nog een kilometer of drie verder dalen richting Saint-Genis-l'Argentière. Ook dit tweede deel van de afdaling stelt bijzonder weinig voor, iedereen moet heelhuids Saint-Genis kunnen bereiken. Na een paar bochten in dit plaatsje rijden we verder richting Sainte-Foy-l'Argentière over een bochtige edoch vlakke weg. Twee kilometer later bereiken we dit dorpje. Hier gaan we linksaf slaan bij een rotonde en dan is het bijna meteen tijd voor de volgende klim van de dag. Er wordt nogal wat afgeklommen tijdens deze rit, in totaal halen we bijna 4000 hoogtemeters. We gaan nu naar het dorpje Aveize, waar de top van de Côte d'Aveize ligt. Deze beklimming van de tweede categorie is 5,2 kilometer lang en kent een gemiddeld stijgingspercentage van 6,4. We rijden over een brede doorgaande weg omhoog en krijgen in het begin een kilometer aan 6% voor de kiezen. Daarna gaat het een kilometer aan 6,6% omhoog, voor het lastigste deel van de klim volgt. Weer eens een kilometer aan 8%, dat hadden we vandaag nog niet gehad. Na die lastige kilometer valt het verder wel mee, in de laatste drie kilometer van de klim gaat het aan 5,5% gemideld omhoog. Tijdens de eerste kilometers van de klim is het terrein open, waardoor de wind een rolletje zou kunnen spelen. Daarna rijden we wel weer door een bos, tot we na 148,5 kilometer Aveize bereiken. Hier wordt het wel weer open en dus kunnen we een beetje rondkijken. De conclusie is dan dat er niet veel te zien is, al hebben ze wel een kicken voetbalveldje in Aveize.




Als we door Aveize zijn gereden gaat het een kilometer of zes licht naar beneden richting Saint-Symphorien-sur-Coise. Een makkelijke afdaling, met amper bochten onderweg. Als we eenmaal aankomen in Saint-Symphorien volgen de bochten elkaar dan wel weer rap op. Na een stuk of vijf bochten en een rotonde verlaten we dit dorpje weer en dan begint het feest van de ongecategoriseerde beklimmingen. We komen kort achter elkaar een stuk of drie klimmetjes tegen, die volgens de organisatie niet de moeite waard zijn. Is gelul natuurlijk, want buiten Saint-Symphorien gaat het gewoon doodleuk vier kilometer omhoog aan 6% gemiddeld. Dat is op z'n minst een klim van de vierde categorie, misschien zelfs een van de derde categorie. Go home ASO, you're drunk. Alsof de rit nog niet zwaar genoeg was krijg je er dit soort verstopte bergjes bij, altijd lekker. De klim is eerst voorzien van een brede weg en lijkt vrij gelijkmatig te zijn, maar voorbij het dorpje Coise slaan we ineens een smal boerenweggetje in en daar lijkt te weg wat steiler omhoog te lopen. Allemaal verrassingen, leuk. Een kilometer aan 7% ofzo tussendoor, altijd goed voor de sfeer. Op de top van dit eerste klimmetje slaan we rechtsaf en dan is het even een kilometer min of meer vlak, waarna het weer anderhalve kilometer omhoog gaat aan een procent of vijf. Het tweede verstopte klimmetje, maar dat ze hier geen categorie op plakken valt nog te billijken. De weg is op dit tweede klimmetje wat breder geworden en na het tweede klimmetje gaat het ook weer anderhalve kilometer naar beneden, tot in Marcenod. Geen ingewikkelde afdaling, vooral omdat het niet heel zwaar naar beneden gaat. We rijden dwars door Marcenod en dan gaan we op weg naar Saint-Christo-en-Jarez. De weg richting dit dorpje is eerst een kilometer vlak, voor we op het derde klimmetje getrakteerd worden. Het gaat ongeveer een kilometer aan 7% omhoog, ook dat mag niet onderschat worden. Vervolgens is het een kilometer of twee gewoon vlak, voordat we na 170 kilometer Saint-Christo-en-Jarez binnenfietsen.



In Saint-Christo-en-Jarez begint de afdaling. Na de stiekeme klimmetjes gaat het nu een aantal kilometer naar beneden. In Saint-Christo volgt er een linke bocht naar links en dan verlaten we deze plaats al snel weer. Het gaat een kilometer of 10 naar beneden, zonder dat de afdaling ooit spectaculair wordt. Tussendoor gaat het ook nog een paar keer kort omhoog, veel spanning en sensatie komen we niet tegen in de afdaling van de Col de la Gachet. Het is makkelijk fietsen richting Sorbiers. We komen wel wat bochten tegen, maar de weg is altijd breed en er is eigenlijk geen enkel moment te vinden dat het echt steil naar beneden gaat. Het is dus een makkelijke zaak om na 182 kilometer koers Sorbiers te bereiken. Sorbiers is niet zomaar een plaats. Dit is de locatie waar de betreurde Andrei Kivilev woonachtig was, voor hij in 2003 om het leven kwam. De laatste keer dat de Tour langskwam in deze regio passeerden we ook in Sorbiers en ook toen werd Kivilev herdacht, dat doen we nu gewoon dunnetjes over. Ter ere van Kivilev wordt er ieder jaar een wedstrijd georganiseerd, de Montée Andrei Kivilev. Vanuit Sorbiers rijden de deelnemers dan naar Saint-Christo-en-Jarez, een bergtijdrit over de trainingswegen van Kivilev. We rijden nu alleen een beetje andersom, van Saint-Christo-en-Jarez dalen we juist af richting Sorbiers. Het zal vooral weer een speciale rit zijn voor iedereens favoriete wielerpersoonlijkheid, Alexandre Vinokourov. Hij was immers enorm goed bevriend met Kivilev. Samen trokken ze vanuit het verre Kazachstan naar Europa, om de wereld te veroveren. Kivilev kwam terecht bij een wielerclub in Saint-Étienne, hij stootte door naar de profs en wist zelfs een keer vierde te worden in de Tour, voor hij in de plaats waar hij werd opgeleid het leven zou laten tijdens de tweede rit van Parijs-Nice in 2003.



Na een bochtige passage in Sorbiers rijden de renners rechtdoor naar de laatste officiële klim van de dag. Het is nog 18 kilometer tot de finish en we fietsen eerst een kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. Het gaat vervolgens schuin naar rechts en daarna krijgen we een scherpe bocht naar links voorgeschoteld. Na deze bocht loopt de weg meteen omhoog, we zijn begonnen aan de Côte de la Jaillère, een klim van twee kilometer aan 8% gemiddeld. De smalle en vrij slechte weg loopt meteen 500 meter aan 8% omhoog, voor de gezelligheid. Al snel wordt het iets vlakker, de volgende halve kilometer gaat het omhoog aan 6%. De tweede kilometer van de klim is een stuk lastiger. De percentages gaan stijgen richting de tien, met een halve kilometer aan 9,5%. In de laatste meters richting de top gaat het dan weer aan 8,5% omhoog, het blijft dus lastig. De extra moeilijkheid zit in de smalle weg en het feit dat er richting de top nog een paar steile en smalle bochtjes genomen moeten worden, positionering is hier vrij belangrijk dus. Na 187,5 kilometer, op 12,5 kilometer van het eind, komen de renners boven op deze beklimming van de derde categorie. We zien hier ook de derde aflevering van het nieuwe experiment, dat van de bonificatieseconden. Voor de eerste op de top liggen er weer acht seconden klaar. Ik heb zo'n vermoeden dat dit experiment gaat mislukken, maar leuk dat men wat probeert.





Direct na de top van de klim verlaten we het slechte en smalle wegdek. We mogen even over een brede weg rijden, maar dat feest duurt niet lang. Een kleine kilometer loopt de brede weg naar beneden, tot we schuin rechtsaf slaan. Een klein knikje omhoog van een meter of 200 volgt, waarna we verder naar beneden rijden over een smallere weg. De komende acht kilometer gaan we over dit soort wegen rijden. Wat smaller, met de nodige bochten en vooral op en af. Van een langer durende afdaling is geen sprake. Het gaat iedere keer een paar honderd meter naar beneden en dan gaat het net zo snel weer een hectometer omhoog. Na alles wat we tijdens deze rit hebben meegemaakt is het toch een lastige finale. Het smalle en slechte wegdek helpt daarbij niet. De korte stukjes naar beneden zijn voorzien van een paar onoverzichtelijke bochten, wat het geheel nog wat lastiger maakt. Na drie kilometer fietsen over deze onhandige weg loopt het aan het eind nog een kilometer vals plat omhoog, voor er een bocht naar links volgt. Na deze bocht bevinden we ons weer op een bredere weg. Deze weg loopt vier kilometer min of meer rechtdoor, voornamelijk in dalende lijn. Het wordt eindelijk wat makkelijker, werd ook wel tijd. Goed, er zijn wat flauwe bochtjes, maar dit is prima te doen. Op een kilometer of vier van het eind rijden we L'Etrat binnen, aan de buitenkant van Saint-Étienne. We rijden rechtdoor het centrum in en op dat moment begint de weg weer licht omhoog te lopen. Een meter of 800 aan een procent of drie, veredeld vals plat. Op drie kilometer van het eind slaan we plotseling rechtsaf, een scherpe bocht van 90% moet genomen worden. Na deze bocht loopt de weg wat feller omhoog, sterker nog, het gaat zelfs 600 meter omhoog aan 8%. Als er nog een groepje bij elkaar is vinden de renners hier toch wel de ideale gelegenheid om de boel nog even uit elkaar te rammelen. Het is finale met de nodige haken en ogen, om iedere hoek zit er wel weer een andere verrassing. Op de top van dit verrassend zware klimmetje slaan de renners linksaf, waarna de weg even vlak is. Ze slaan 300 meter nog een keer linksaf, waarna de weg nog even een paar meter vals plat omhoog loopt. We bevinden ons inmiddels op minder dan twee kilometer van het eind en na nog een klein stukje vals plat volgt er een duik naar beneden. We bevinden ons overigens in Saint-Priest-en-Jarez, voor de volledigheid. De duik naar beneden in deze plaats is een kleine kilometer lang en redelijk gevaarlijk. Eerst komen de coureurs een lange en lopende bocht naar rechts tegen, dat is geen probleem. Na die bocht duiken ze nog eens extra naar beneden, maar dan volgt er aan het eind een scherpe bocht naar links. Deze wil je wel goed nemen, anders vlieg je rechtdoor tegen een muur aan. Na deze bocht komen we uit bij een rotonde, die langs de linkerkant genomen wordt. We zitten dan inmiddels in de laatste kilometer en in deze slotkilometer is het gewoon vlak. Wel komen we nog een aantal bochten tegen. Op 800 meter van het eind slaan we rechtsaf, waarna het rechtdoor gaat tot op 300 meter van het eind. Na een flauwe, lopende bocht naar links gaat het in de laatste 200 meter van de rit rechtdoor. Blijkbaar loopt het nog wat vals plat op, maar dat is amper te zien.




We finishen aan de rand van Saint-Étienne, ver buiten het centrum. Saint-Étienne is een stad met 170.000 inwoners, 400.000 inwoners als je iedereen in de metropool meeneemt in je overwegingen. Het is een stad met een vreselijk lange geschiedenis in de Tour. We zijn hier voor de 26e keer, niet te doen. Voor het laatst waren we hier in 2014, maar toen kregen we wel een andere rit voorgeschoteld. Een beduidend makkelijkere rit zou gewonnen worden door Alexander Kristoff, voor Sagan en Demare. Een dag later zou er ook een rit vertrekken vanuit Saint-Étienne, met aankomst op Chamrousse. Die rit werd gewonnen door Nibali. Ook nu zal er na een aankomst in Saint-Étienne een rit vertrekken vanuit deze stad, dus ga ik jullie nog niet alles vertellen over deze stad. Voorlopig gaan we het maar bij de Tourgeschiedenis van deze stad laten. Die geschiedenis is dus groot, met mannen als Zoetemelk, Hinault, Kelly en Ullrich op de erelijst. Een van de meest bijzondere verhalen schijnt dan weer uit 1985 te komen. De Colombiaan Luis Herrera wist te winnen, op zichzelf al een bijzonder feit. Tegenwoordig winnen de Colombianen alles, toen was het nog nieuw en spannend. Het grote verhaal kwam alleen niet van Herrera, maar van een valpartij achter hem. Bij die valpartij ging gele trui Bernard Hinault hard op z'n muil. Met een gezicht vol bloed reed hij over de finish. Hij bleek zijn neus gebroken te hebben, maar reed de Tour toch uit en wist de Tour zelfs te winnen. Dat vinden die Fransen leuk he, wordt natuurlijk pontificaal als anekdote opgevoerd in het roadbook. De mooiste winnaar in Saint-Étienne is misschien nog wel Ludo Dierckxsens. De sympathieke kale Belg won hier in 1999 zijn enige rit in de Tour, in de trui van Belgisch kampioen. In de tussenliggende jaren zagen we in 2005 Lance Armstrong nog een tijdrit winnen en in 2008 was het de beurt aan een jonge Marcus Burghardt. Goed, tot zover de Tourinformatie. Met de inhoudelijke spreekbeurt over deze stad gaan we morgen wel verder. De finishlocatie nodigt ook niet echt uit tot een grandioos opstel over Saint-Étienne. We finishen namelijk langs het lokale sportpark, in de buurt van het stadion van AS Saint-Étienne. Daar gaat de volgende rit overigens ook van start, leuk. Was ooit een spuuglelijk stadion, maar voor het EK 2016 hebben ze die oude teringzooi een beetje opgeknapt. Nu is het nog steeds lelijk, maar wat moderner. Goede vraag voor een pubquiz wel trouwens: welke club is het vaakst kampioen geworden in Frankrijk? Olympique Lyon toch zeker? Nee. Olympique Marseille dan? Dacht het niet. Oké, dan is het PSG! Nee, natuurlijk niet, die poenerige club stelde voor de poen niets voor. Misschien Monaco dan? Nee, AS Saint-Étienne. Jawel.



In startplaats Mâcon wordt het overdag 26 graden. Het zal droog blijven en er staat een gezond briesje, vanuit het noorden. We rijden vooral richting het zuiden, dus de renners hebben de wind zowaar een keer in de rug. In finishplaats Saint-Étienne wordt het iets minder warm, slechts 24 graden. De weergoden zijn Tim Wellens gigantisch aan het matsen, dit gaat nergens meer over. Ook in Saint-Étienne blijft het door en ook daar staat er een redelijk windje vanuit het noorden. Misschien krijgen we zowaar een keer een snelle rit, wie weet. Vanaf 12:10 kunnen we dat allemaal mee gaan maken, dan begint de rit officieus. Na een weer veel te lange neutralisatie gaat het om 12:25 echt los. We kunnen gaan genieten van de strijd om in de vlucht van de dag te geraken met begeleidend commentaar van Jan Hermsen en Bobbie Traksel. De PLAYER is uiteraard meteen live, wij lachen halsstarrige mensen zonder deze fantastische service wederom uit. Michel en José zijn er zoals te doen gebruikelijk pas om 14:10 weer bij en tegen die tijd hebben de renners al 70 kilometer afgewerkt. Ze bevinden zich tegen die tijd op de tweede beklimming van de dag, de kopgroep zal tegen die tijd wel vertrokken zijn. Aankomen doen we tussen 17:12 en 17:44, maar met deze wind zou het ook wat vroeger kunnen zijn.



Dit zou normaliter een dag voor de vluchters moeten zijn. Het is een behoorlijk zware rit, te zwaar voor de sprinters en zelfs te zwaar voor de sterker klimmende sprinters zoals Matthews en Sagan. Tenminste, normaal gesproken. Het is dan weer wat te licht voor de klassementsrenners, zo zullen ze het in ieder geval inschatten. In principe is het terrein helemaal niet ongeschikt voor een mooie strijd tussen de klassementsrenners, maar dat genot gaan ze ons voorlopig nog niet gunnen. Het wordt dus een dag voor de vluchters en dat weet iedereen. Daarom wil iedereen ook in de aanval en daarom slaat het nergens op om vijf namen te noemen. Je kan er 50 noemen, met gemak. Aangezien het ondertussen bedtijd is denk ik er verder niet te lang over na en krijgen jullie van mij vijf standaardnamen die je ook gewoon zelf had kunnen verzinnen. Waarbij ik alleen nog even de kanttekening wil plaatsen dat het duel om de gele trui eventueel roet in het eten zou kunnen gooien. Het verschil tussen Alaphilippe en Ciccone is zo klein dat Alaphilippe ongetwijfeld een poging gaat wagen om de trui weer terug te winnen. Dat zou kunnen door in de aanval te gaan, maar dat laat Ciccone vast niet gebeuren. Misschien gaat Ciccone dan zelf wel mee in de aanval, zoals Van Avermaet ook ooit deed. Eventueel zou het ook kunnen dat Quick Step toch gaat controleren, zodat Alaphilippe aan het eind voor de ritzege kan gaan. Die kans lijkt me alleen vrij klein, geen idee hoe je zo'n rit als deze gaat controleren. Toch maar weer terug naar de vluchters dus.
1. Van Aert. Na het zien van Vive le Velo ben ik om. Wout van Aert is de beste wielrenner die ooit heeft bestaan. Het is een schande dat hij steeds moet knechten voor de minderwaardige renners van de Jumbo. Wout moet van het juk van de ploeg verlost worden. Ze moeten hem in de aanval sturen, zodat hij zelf een keer kan winnen. De glorieuze glorietocht vol glorie gaat beginnen. Wout van Aert wint met vijf uur voorsprong en neemt ook meteen alle andere truien over. België boven.
2. Van Avermaet. Nog zo'n fantastische Belg die echt fantastisch is. De Olympisch kampioen, wie doet dat hem na? Deze rit is natuurlijk veel te zwaar voor hem, maar dat zeiden ze in Rio ook!
3. Wellens. Gaat in ieder geval in de aanval, al was het maar om puntjes te sprokkelen voor de bergtrui. Dat hij er verder geen kloot van bakt vergeten we dan maar. Dat hij ook nooit Parijs gaat halen omdat we in de Pyreneeën de 30 graden gaan aantikken vergeten we dan ook maar even.
4. Naesen. Dit is veel te zwaar voor Naesen, maar hij heeft wel toestemming om tijdens deze rit in de aanval te gaan. Dat schiet dus niet op, maar weet hij veel.
5. Evenepoel. Zelfs zonder mee te doen weet Remco vijfde te worden. Wat een talent.