Het kleutertopic deel 20

quote:

Op woensdag 24 juli 2019 20:59 schreef Sunshine1982 het volgende:
Ik zit ergens een beetje mee in mijn maag.

Ik heb een vriendin en haar dochtertje heeft dezelfde leeftijd als de mijne. Wij zien elkaar regelmatig, onze kinderen zien elkaar wat minder door weinig tijd overdag. Deze vakantie hebben we wat vaker met de kids afgesproken.

Haar dochter vertoond m.i. naar gedrag naar mijn dochter toe. Nu is ze altijd al vrij dominant geweest naar Noor toe, maar ik vind het steeds erger worden.

Niet stoppen met handelingen naar Noor toe terwijl Noor meermaals zegt dat ze moet stoppen, driftig worden als iets haar niet zint, lelijk doen zodat ik een huilend kind heb, dingen afpakken,...
Overigens is dit niet alleen bij Noor. Ze was op haar kinderfeestje aanwezig en toen had ze het ook aan de stok met een paar andere kinderen.


Als haar moeder erbij zit gaat het redelijk goed (hoewel haar moeder haar dan nog steeds op wat dingen wijst), maar zodra ze uit zicht is en ik ben alleen met de meiden vertoont ze het gedrag meer. Ik vind het lastig om met de situatie om te gaan; in hoeverre spreek je iemands kind aan?

Als ik naar mijn vriendin kijk en ik zie hoe ze haar kind aan spreekt, vind ik dat ok. Ik zou dat op dezelfde manier doen denk ik. Maar het dringt gewoon niet door bij dat meisje zo lijkt het.

Een vriendin van mij heeft een dochtertje en dat is echt een sneaky kind.. altijd knijpen, duwen afpakken, maar dan zodat niemand het ziet (denkt ze) mijn kinderen en haar dochter gaat ook gewoon niet samen.. Als ze samen spelen spreek ik haar ook gewoon aan op gedrag als ik het eerder zie dan moeder...
Zij spreekt mijn kinderen ook gewoon aan als ze iets stout doen.

Mijn kinderen zijn absoluut geen heilige maar iig niet sneaky..

Heb je dit al eens met je vriendin besproken?

quote:

Op woensdag 24 juli 2019 21:26 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Een vriendin van mij heeft een dochtertje en dat is echt een sneaky kind.. altijd knijpen, duwen afpakken, maar dan zodat niemand het ziet (denkt ze) mijn kinderen en haar dochter gaat ook gewoon niet samen.. Als ze samen spelen spreek ik haar ook gewoon aan op gedrag als ik het eerder zie dan moeder...
Zij spreekt mijn kinderen ook gewoon aan als ze iets stout doen.

Mijn kinderen zijn absoluut geen heilige maar iig niet sneaky..

Heb je dit al eens met je vriendin besproken?

Nee, omdat ik daar toch een beetje huiverig voor ben. Ze zit er ook mee in haar maag hoe haar kind kan doen. Maar ik kan haar allicht vragen hoe ze er tegenover staat als ik de boel in goede banen leid als ze er even niet is.

[ Bericht 12% gewijzigd door Sunshine1982 op 24-07-2019 21:41:44 ]

Hier spreek ik gewoon de vriendjes van wurm aan zoals ik wurm zelf ook aanspreek als hij iets doet wat niet kan. De ouders van de vriendjes doen dat ook. (Wij zijn allemaal buren en onze kids zitten ontzettend veel bij elkaar in de tuin en op het gezamelijke pleintje. )

We zitten niet helemaal op 1 lijn met zaken oplossen, maar het is prima zo. Ze weten dat alle ouders er ook zijn om hen te helpen als ze er onderling niet uitkomen of hulp nodig hebben.

Afpakken, duwen en trekken, lelijke praat, boos worden en fysiek geweld zijn dingen waar ik bij ingrijp of help. Meestal door ook aan te geven dat vrienden zo niet tegen elkaar doen en dat goed met elkaar praten helpt te begrijpen en afspreken.

Ondertussen hoor ik het ze zelf ook zeggen: "Laten we even praten. Ik heb een plannetje!"

quote:

Op woensdag 24 juli 2019 21:30 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Nee, omdat ik daar toch een beetje huiverig voor ben. Ze zit er ook mee in haar maag hoe haar kind kan doen. Maar ik kan haar allicht vragen hoe ze er tegenover staat als ik de boel in goede banen leid als ze er even niet is.

Je kunt haar vertellen dat je het haar gunt om even wat tijd voor zichzelf te hebben en dat jij wel even op de kinderen let. En hoe kan je haar dochter dan het beste aanspreken op dingen die niet mogen? Want je wilt dat wel op een prettige manier doen natuurlijk.

Ik denk dat je, met zo’n insteek, ver komt in een gesprek én je vriendin steunt in haar manier van omgaan met het gedrag van haar kind.

quote:

Op woensdag 24 juli 2019 22:16 schreef MevrouwCactus het volgende:

[..]

Je kunt haar vertellen dat je het haar gunt om even wat tijd voor zichzelf te hebben en dat jij wel even op de kinderen let. En hoe kan je haar dochter dan het beste aanspreken op dingen die niet mogen? Want je wilt dat wel op een prettige manier doen natuurlijk.

Ik denk dat je, met zo’n insteek, ver komt in een gesprek én je vriendin steunt in haar manier van omgaan met het gedrag van haar kind.

Ja, dit vind ik ook wel een goed idee

quote:

Op woensdag 24 juli 2019 20:59 schreef Sunshine1982 het volgende:
Als ik naar mijn vriendin kijk en ik zie hoe ze haar kind aan spreekt, vind ik dat ok. Ik zou dat op dezelfde manier doen denk ik. Maar het dringt gewoon niet door bij dat meisje zo lijkt het.

Maar als je vind dat zij het goed doet, en jij het zelf hetzelfde zou doen, dan kun je dat toch ook gewoon zo doen? Ik corrigeer kinderen hier ook gewoon, ongeacht of het mijn eigen kind is of een ander kind. Alleen als de ouders het ook zien en er zelf al iets van zeggen doe ik dat niet. Of wil je juist wel anders/sterker corrigeren?

quote:

Op donderdag 25 juli 2019 00:14 schreef FlyingFish het volgende:

[..]

Maar als je vind dat zij het goed doet, en jij het zelf hetzelfde zou doen, dan kun je dat toch ook gewoon zo doen? Ik corrigeer kinderen hier ook gewoon, ongeacht of het mijn eigen kind is of een ander kind. Alleen als de ouders het ook zien en er zelf al iets van zeggen doe ik dat niet. Of wil je juist wel anders/sterker corrigeren?

Nee, maar ik weet niet in hoeverre dat geaccepteerd wordt. Mijn vriendin roept haar dochter bij haar en spreekt haar vervolgens op ooghoogte aan. Afhankelijk van de situatie krijgt ze dan straf.


Gaat dat niet te ver om zo andermans kind aan te spreken? Minus de straf uiteraard.

Ik vind het prima als een ander mijn zoon corrigeert als hij zich misdraagt. En als het om een van mijn vrienden gaat, al helemaal. En dat gaat ook wel eens stukken minder pedagogisch ('Hey! Stop daar eens mee!' ) dan een goed gesprek op ooghoogte. Helemaal prima.

Zijn mensen echt zo gevoelig dat dit iets is waar je bij na moet denken ?

quote:

Op donderdag 25 juli 2019 09:10 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Nee, maar ik weet niet in hoeverre dat geaccepteerd wordt. Mijn vriendin roept haar dochter bij haar en spreekt haar vervolgens op ooghoogte aan. Afhankelijk van de situatie krijgt ze dan straf.


Gaat dat niet te ver om zo andermans kind aan te spreken? Minus de straf uiteraard.

Nee, vind ik niet. Vooral als je hetzelfde doet kan ik me niet voorstellen wat iemand daar fout aan zou vinden. Persoonlijk zou ik ook gewoon straf uitdelen dan als moeder (en ik bij mijn eigen kind) dat op dat moment ook zou doen. Maar als je je daar niet fijn bij voelt, bespreek dat dan eerst even. Ik kan me niet voorstellen dat ze daar bezwaar tegen heeft. Ik zou het eerder bezwaarlijk vinden als mijn kind (bij slecht gedrag) nooit gecorrigeerd zou worden als ik er niet bij ben. Zolang het niet op een extreme manier gaat.

Ik vind het wel wat lastig. Ik sprak een paar jaar geleden een Engels jongetje aan dat L sloeg op de glijbaan in het zwembad, maar dat werd niet in dank afgenomen. Sterker nog, hoe durfde ik het kind aan te spreken, de moeder gilde het hele zwembad bij elkaar en een uurtje later werd ik nog even aangesproken door de tienerzoon. Als ik nog een keer iets tegen het broertje zou zeggen dan wist hij me te vinden op de camping. Ik ben me echt kapot geschrokken van de reactie van deze mensen en stond te trillen als een rietje, terwijl ik alleen iets in de trant van 'zou je alsjeblieft kunnen stoppen met het slaan van mijn dochter' zei. Ik voelde me heel onveilig omdat ik alleen met L was, het was daardoor echt een nare ervaring. Natuurlijk is dit een uitzondering, maar het heeft me wel een beetje huiverig gemaakt om 'zomaar' een ander kind aan te spreken.

Bij bekenden is het overigens geen probleem. Ik vind het prima als zij mijn kinderen aanspreken en doe dat andersom ook.

Ik sprak laatst ook een kind aan die sac sloeg om een bal in een ballenbak. Geen ouder te bekennen.

Wat een nare ervaring Nikki. Zegt alles over hun dan over jou.

Ik zou daar niet eens gevoelig voor zijn. Maar als je van een schreeuwlelijk onder de indruk raakt of je erg kwetsbaar ervan voelde snap ik dat je er wel 2 of 3 keer over na zou denken.

Geen badmeester aangesproken na dat incident?

Sunshine, ik zou het bespreken met de moeder. Misschien vindt ze het juist wel fijn als ze "helpt".

Ik heb een vriendin (zie haar alleen maar weinig meer, omdat we nu op 100km wonen). Maar mijn kind was eentje die niet zo sterk in zijn schoenen stond en haar zoon was erg dwingend. Die moeder wist ook wel dat haar kind niet de makkelijkste was, maar kreeg het zelf ook niet voor elkaar. Wel enigszins als ze erbij was, maar eenmaal uit het zicht werd het erger. Ik heb toen gevraagd of ik beide kinderen evenveel mocht aanpakken in zo'n situatie, en dat vond ze prima. Vanaf die tijd, als ik de 2 kinderen samen had, maar ook in de speeltuin als ze erbij was, sprak ik de kinderen gewoon aan op wat ze deden. Maar ik legde ook uit wat de gevolgen waren (bijv "als je dit doet, dan vinden anderen dat onaardig, en vinden ze het niet leuk om met je te spelen. Beter kun je ... "). Dat leerde hij thuis niet. Het jochie zat ook gewoon met zichzelf in de knoop. Een brutale grote broer, met soortgelijke vrienden, een mama die niet erg zelfverzekerd was, tussen 2 culturen etc. Bij mij ging het eindelijk al redelijk snel goed, de duidelijkheid en alternatieven pikte hij best aardig op. Het ging niet altijd goed, maar wel een stuk beter bij ons in huis. Hij accepteerde het ook gewoon, en mams was alleen maar blij dat hij een plek had waar hij kon spelen zonder nare verhalen achteraf.
(en tegelijk heb ik mijn kind ook aangesproken op dingen, ook op het sterker in zijn schoenen leren staan)

Bij vreemde kinderen doe ik het ook minder snel, maar als het uit de hand loop spreek ik ze gerust aan.

Ik zou het fijn vinden als iemand mijn kind aanspreekt op zijn gedrag als ik het niet zie, maar vind het ook altijd lastig in hoeverre ik een ander kind aan moet spreken.

Als mijn kind bij een ander speelt dan ga ik ervan uit dat de ouders haar er op aanspreken als er iets niet goed gaat, net zoals dat ik andere kinderen er hier op aanspreek als hier iets niet goed gaat. Lijkt me niet meer dan redelijk? Laatst in de speeltuin voor ik het doorhad ook nog andermans kind aangesproken die z’n flesje in de bosjes gooide het was eruit voor ik er erg in had en besefte me pas later wat ik eigenlijk gedaan had

Maar ik snap ‘m niet zo goed sun, je wilt de dochter van je vriendin aanspreken op negatief gedrag als je vriendin er ook bij zit? Die er ook al goed op reageert? Of als ze er juist niet bij zit? Ik zie het nut er eigenlijk niet zo van in, hier ook kindjes die volledig over S. heen walsen of juist kindjes waar S. volledig overheen walst. Denk dat je dat in deze leeftijd toch blijft houden?

quote:

Op vrijdag 26 juli 2019 22:04 schreef krijgerrtje het volgende:
Als mijn kind bij een ander speelt dan ga ik ervan uit dat de ouders haar er op aanspreken als er iets niet goed gaat, net zoals dat ik andere kinderen er hier op aanspreek als hier iets niet goed gaat. Lijkt me niet meer dan redelijk? Laatst in de speeltuin voor ik het doorhad ook nog andermans kind aangesproken die z’n flesje in de bosjes gooide het was eruit voor ik er erg in had en besefte me pas later wat ik eigenlijk gedaan had

Maar ik snap ‘m niet zo goed sun, je wilt de dochter van je vriendin aanspreken op negatief gedrag als je vriendin er ook bij zit? Die er ook al goed op reageert? Of als ze er juist niet bij zit? Ik zie het nut er eigenlijk niet zo van in, hier ook kindjes die volledig over S. heen walsen of juist kindjes waar S. volledig overheen walst. Denk dat je dat in deze leeftijd toch blijft houden?

Nee, als vriendin er niét bij zit. Dan vertoont haar dochter meer dat gedrag dan dat ze erbij zit.

Dat van over elkaar heen walsen, dat heb je en dat zal je altijd hebben. Maar moeten we dan alles maar goed vinden?

Nee ik bedoelde niet dat we dat altijd goed moeten vinden, maar meer dat er op aanspreken in dit geval waarschijnlijk niet direct het gewenste effect heeft.

Maar als die vriendin er niet bij is en ze spelen samen dan is er toch niks mis mee om alles in goede banen te laten leiden?

quote:

Op vrijdag 26 juli 2019 22:15 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Nee, als vriendin er niét bij zit. Dan vertoont haar dochter meer dat gedrag dan dat ze erbij zit.

Dat van over elkaar heen walsen, dat heb je en dat zal je altijd hebben. Maar moeten we dan alles maar goed vinden?

Indien geen accuut gevaar of pijn, ja dan kan je er ook voor kiezen het maar eens goed te vinden. Ook van deze verhouding leert ze. Waarschijnlijk meer van een gesprek achteraf met je dochter hoe ze het aan kan pakken als ze het niet leuk vindt, dan altijd maar in te grijpen.

Heb nl een beetje het idee dat je nogal snel over je toeren bent en dat dan bij andere kinderen/ ouders neer wil leggen.

Zou wat zijn als je als je andere kinderen te spelen krijgt je hun gedrag maar gewoon moet ondergaan wat dan als ze 12 zijn? Natuurlijk kun je ze ergens op aanspreken.

Dat gezegd hebbende +1 op always. Leerzame situaties zijn waardevol. De kinderen zijn niet voor niets bevriend, toch? Ze trekken naar elkaar toe om de een of andere reden, laat ze fijn zelf de balans vinden.

Soms kan ook een gesprek met je eigen kind al iets doen met de andere.

Ik heb weleens mijn eigen kind gevraagd wat hij er van vond dat vriendje zijn speeltje opeiste(de tigste keer die middag). Mijn oudste kon mij uitleggen dat hij dat stom vond, dat er genoeg speelgoed was, en dat dit niet eerlijk delen was. Vriendje reageerde daar al direct op door het terug te geven, hoefde ik hem niet aan te spreken. Na een tijdje begon zoon dit zelf ook te zeggen tegen vriendje, dat hij wel eerlijk wilde spelen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2019 09:21 schreef Deepfreeze het volgende:
Soms kan ook een gesprek met je eigen kind al iets doen met de andere.

Ik heb weleens mijn eigen kind gevraagd wat hij er van vond dat vriendje zijn speeltje opeiste(de tigste keer die middag). Mijn oudste kon mij uitleggen dat hij dat stom vond, dat er genoeg speelgoed was, en dat dit niet eerlijk delen was. Vriendje reageerde daar al direct op door het terug te geven, hoefde ik hem niet aan te spreken. Na een tijdje begon zoon dit zelf ook te zeggen tegen vriendje, dat hij wel eerlijk wilde spelen.

Ik denk dat dit een betere manier is inderdaad dan het kind in kwestie aanspreken Zo wordt het een leerzaam iets voor beide partijen.

Genoeg tips gehad, thanks!

Morgen is Sarah jarig 5 jaar alweer, ik wordt er ieder jaar toch een beetje weemoedig van... terugblikken enz. ;-) Ze was dit jaar voor het eerst echt aan het aftellen en zenuwachtig, en iedereen die het maar wilde horen (of niet) weet nu dat ze morgen jarig is.

Dat over elkaar heen walsen af en toe is echt iets des kleuters volgens mij, uitzonderingen uiteraard daargelaten. Ze zijn daarvoor toch net wat teveel nog op zichzelf gericht, willen graag hun eigen ding doen, moeten nog erg leren rekening te houden met. I walst ook snel over anderen heen, heeft altijd ideeën, weet wat ze wel/niet wil, neemt graag leiding, kan overenthousiast of aanwezig zijn etc. Ik merk dat er twee type kinderen zijn waar zij het beste meer overweg kan: 1. kinderen die niet onder de indruk zijn van dat dwingende gedrag en het maar wat negeren of er een beetje om lachen 2. kinderen die heel lief zijn maar ook weer niet zo dat ze alles zomaar accepteren, dus als het belangrijk is wel tegengas geven.

Het moeilijkste is het als I iemand treft die net zo strongwilled en heetgebakerd is als zij zelf. . Dat is overigens net zo goed leerzaam, maar dan heb je dus wel twee stampvoetende, krijsende kinderen naast elkaar. . Maar moeilijk is het ook als een kind helemaal geen tegengas geeft, maar die kinderen zoekt zij zelf eigenlijk meestal niet op.

Ik zou bij twee kinderen die vaak samen spelen, maar waar het vaak niet lekker gaat, vooral veel meeluisteren en observeren om goed te gaan begrijpen waar in de communicatie het niet goed gaat en ook wat zij daar allebei aan kunnen doen om het te verbeteren. Ik heb zelf eens zo'n soort gesprekje gedaan met I en haar toenmalige buurmeisje, die ook snel conflicten hadden samen. Na dat meerdere malen van dichtbij te hebben gehoord, kon ik ze wel een beetje uitleggen hoe ze daar samen uit konden komen, als de een wat meer dit en de ander iets meer zo. Ik legde toen nog de uitdrukking 'zand erover' uit (aangezien ze allebei nogal koppig waren) en dat werd vervolgens een stopwoordje van I als gesprekken haar niet aanstonden. "Klaar. Zand erover!!" . .