[Etappe 17] Commezzadura - Anterselva/Antholz #3 Nans Nans Nans

Tappa 17: Commezzadura (Val di Sole) - Anterselva/Antholz

De rit na de rustdag beloofde een zware rit te worden en dat kwam ook uit. Vroeg in de rit reed er een grote kopgroep weg, met daarin renners als Bilbao, Hirt, Ciccone, Dombrowski, Masnada, Cattaneo, Caruso en natuurlijk Koentje Bouwman. Deze kopgroep kreeg aanvankelijk niet direct een grote voorsprong, maar gedurende de rit werd de voorsprong steeds wat groter. Movistar reed op kop van het peloton en zij hadden klaarblijkelijk geen enkele intentie om de kopgroep snel terug te halen. De rit had heel spectaculair moeten worden, met actie op de Gavia. Deze klim werd echter geschrapt waardoor we het moesten doen met de beklimmingen van Cevo en Aprica. Deze beklimmingen bleken alleen goed te zijn om de renners wat uit te putten, verder zagen we er niets gebeuren. Het was wachten op de Mortirolo, op die loodzware klim zou alles gaan gebeuren. Dat bleek ook zo te zijn. Al vroeg op de klim zette Nibali een mannetje op kop, maar nadat die knecht afhaakte stokte het tempo weer een beetje. Hector Carretero werd weer eens op kop gezet, het tempo dat hij aan de rest oplegde was genoeg om toch een hoop mannen te lossen. Voor Nibali ging het desondanks niet hard genoeg, hij schoof Pozzovivo naar voren. Vooraan zagen we ondertussen dat de kopgroep flink uitgedund werd, alleen Nieve, Hirt, Caruso en Ciccone bleven over. Later haakte ook Nieve af, waardoor de kopgroep helemaal klein werd. In het peloton moesten nog meer mensen lossen dankzij het werk van Pozzovivo. Renners als Zakarin en Yates kregen het lastig. Nibali vond het daarna wel tijd om zelf aan te vallen. Hij demarreerde behoorlijk hard en niemand ging achter hem aan. Movistar zette Pedrero op kop, hij mocht het tempo gaan bepalen voor Landa en Carapaz. Hugh Carthy vond dat tempo niet zo boeiend, dus reed hij in z'n eentje naar Nibali toe. Vanuit de kopgroep zagen we de andere Nibali, Antonio, terugdwarrelen. Hij mocht als bruggenhoofd fungeren, wat werk opknappen voor zijn oudere broer. In de groep van de roze trui zagen we ondertussen dat Primoz Roglic het moeilijk had. Het lossen op de dag voor de rustdag bleek geen incident, de Sloveen van Jumbo-Visma is simpelweg niet in orde. Hij verloor snel terrein op de rest en zelfs Mollema reed hem vanuit de achtergrond weer voorbij. Ondertussen bleef Pedrero lekker peddelen. De 27-jarige Spanjaard van Movistar laat zien dat je ook best op latere leeftijd een doorbraak kan bleven, hij heeft nog nooit zo sterk gereden als nu. Nadat Pedrero het voor gezien hield moesten Carapaz en Landa het zelf oplossen. Dit leek eventjes niet zo vlot te gaan, maar uiteindelijk wisten ze toch terug te keren tot bij Nibali en Carthy. Ook Lopez was mee, hij leek aan het begin van de Mortirolo al snel te moeten lossen, maar op eigen tempo reed hij zich toch weer naar voren.

Er werd regen voorspeld, maar het bleef lang droog. Tot de koplopers in de buurt kwamen van de top van de Mortirolo. Ineens kwam het met bakken uit de hemel, wat voor fraaie beelden zorgde. Hirt en Ciccone reden samen over de top van de Mortirolo. Ciccone pakte weer wat extra punten voor zijn bergtrui, als hij op de fiets blijft zitten kan die trui hem niet meer ontgaan. Het was sowieso koud op de Mortirolo, maar met die regen erbij werd het helemaal vervelend. Een jasje aandoen leek vrij verstandig, maar Ciccone slaagde daar niet in. Ook daarachter werd niet iedereen voorzien van een jasje. Lopez wel, hij demarreerde net voor de top, deed een jasje aan en reed als Ivan Basso in zijn beste dagen op zijn gemakje naar beneden. Het was anticiperen, wetende dat Nibali hem ongetwijfeld voorbij zou vliegen. Dat gebeurde alleen niet. Nibali reed samen met Landa en Carapaz over de top en in de afzink deed hij geen enkele poging om weg te rijden. Vlak voor de afdaling begon kwamen Landa en Carapaz hun ploeggenoot Amador tegen, die terug was gevallen vanuit de kopgroep. Amador mocht de afdaling voor zijn rekening nemen, iets wat aan hem wel is toevertrouwd. Lopez had dan weer Bilbao bij zich, in een poging om op het vals platte stuk omhoog richting de finish misschien wel weg te rijden van de groep Landa. Daardoor zagen we vooraan ruzie ontstaan tussen Hirt en Ciccone. Hirt kreeg te horen dat hij even rustig aan moest doen en niet meer mocht overnemen, want Bilbao en Lopez kwamen er misschien wel aan. Ciccone stond op het punt om hem op z'n bek te slaan, maar reed uiteindelijk toch door. Nadat even later bleek dat de groep met Carapaz en Nibali weer naar Lopez reed mocht Hirt toch weer overnemen bij Ciccone. Probleem opgelost. Caruso had zich ondertussen laten uitzakken tot bij de groep Nibali en daar begonnen ze met een aantal man kop over kop te rijden. Dat was ook wel nodig, want vanuit de achtergrond kwam Roglic weer in de buurt. Op de klim zakte hij helemaal weg, hij eindigde in een groep met Yates. Op de top had hij meer dan een minuut achterstand, maar na wat risico's genomen te hebben in de afdaling kwam hij terug tot op 40 seconden. Dat was het signaal voor Nibali en Carapaz om hun mannen hard door te laten rijden, terwijl ze zelf ook een duit in het zakje deden. We zagen trouwens ook weer wat motoren die vrij dicht voor die groep reden, er was dus ook wel sprake van koersvervalsing. De UCI heeft een van die motoren voorlopig uit koers gehaald, maar de tijdswinst die het de groep van Nibali heeft opgeleverd wordt natuurlijk niet ongedaan gemaakt. Roglic en co mochten het zonder motor oplossen.

In de straten van Ponte di Legno zagen we na de lange strook vals plat een sprintje tussen Ciccone en Hirt. Ciccone had het vrij koud, hij was na die natte en koude afdaling flink aan het klappertanden. Daardoor leek het niet uitgesloten dat Hirt wel een kans zou hebben, maar zelfs een bijna onderkoelde Ciccone bleek hij niet te kunnen verslaan. In het sprintje was Ciccone duidelijk de sterkste, hij boekte zo opnieuw een ritzege in de Giro. De rit die hij won in 2016 kwam nogal als een verrassing, hij was toen eerstejaars prof. Ondertussen is er van een verrassing geen sprake meer, Ciccone rijdt al weken ijzersterk en in die zin zat deze overwinning er wel een keer aan te komen. Iets meer dan een minuut achter hem zagen we Nibali, Carthy, Carapaz en Landa samen over de streep komen. Lopez had op het laatste steile stukje van de wedstrijd nog moeten lossen, hij verloor 20 seconden. Eén minuut achter Lopez zagen we Yates en Roglic binnenkomen. Voor Roglic is de Giro ondertussen voorbij. Hij staat nu meer dan twee minuten achter Carapaz en ook Nibali is hem voorbij. Ook bij Yates lijken er geen tekenen van verbetering te zijn. Voorlopig gaat de strijd om de eindzege nog maar tussen twee personen, Nibali en Carapaz. Waarbij Carapaz absoluut in het voordeel is. Hij had het zwaar op de Mortirolo, maar heeft de aanval van Nibali desondanks afgeslagen. De eerste van vier bergritten in de slotweek hebben we gehad. We gaan nu verder met de volgende bergrit. Wel een wat makkelijkere rit, geen Mortirolo onderweg. Desalniettemin komen we onderweg wel vier beklimmingen tegen. Het kan weer een leuke rit worden, zeker met de zware vorige rit in de benen. Gaat iedereen het slechte weer goed verteren? Zo'n afdaling in de kou en regen kan een aanslag op je lichaam zijn. We moeten dus niet raar opkijken als we op de slotklim verrassende ontwikkelingen krijgen.




De dag na de zware rit met onderweg de Mortirolo bevinden we ons in de gemeente Commezzadura, een locatie in de provincie Trente. We zitten nu aan de andere kant van de Passo del Tonale, in de regio Trentino-Zuid-Tirol. Commezzadura is niet echt een dorp, het is een gemeente met een aantal kleine plaatsjes in Val di Sole. Val di Sole kennen we als rasechte opportunisten natuurlijk allemaal sinds een paar jaar, hier wordt namelijk jaarlijks een wereldbeker mountainbiken verreden! De volledig objectieve website visittrentino.info omschrijft Commezzadura op de volgende manier: Midden in een van de mooiste skigebieden van Europa - Folgarida-Marilleva en Madonna di Campiglio - aangesloten bij de Skirama Dolomiti Adamello Brenta, is Commezzadura samen met Vermiglio de hoofdplaats van de Noorse skitechniek. Daartoe draagt ook de Sci Club Val di Sole bij die al bestaat sinds 1960. De beroemdste piste is die van Roncacci waar diverse internationale competitiewedstrijden worden gehouden. Commezzadura omvat de deelgemeenten Mestriago en Mastellina waar de schilders Guardi en Piano werden geboren en waar de kerk van S. Agata staat die een van de mooiste van de vallei is. Verder zijn er nog Deggiano, Almazzago, het vakantiedorp Costa Rotian en het plaatsje Daolasa waarvan de skiliften verbonden zijn met die van Marilleva. Ze zijn direct bereikbaar vanuit het station waar de Dolomiti Express stopt.



Dat komt wel redelijk overeen met het stukje propaganda in het roadbook, al hebben ze daar ook nog een uitleg van de naam Commezzadura. Dat zou zoveel moeten betekenen als '"Land toegekend aan huurders in ruil voor de helft van de gewassen". Beetje een feodaal gebeuren dus, dat kan qua tijdlijn wel kloppen want de naam komt voor het eerst voor in een documentje uit 1213. Commezzadura bestaat dus inderdaad uit vijf kleine plaatsjes, waar in totaal amper 1000 mensen wonen. Sinds 1927 horen die plaatsjes bij elkaar in deze gemeente. Er staan historische gebouwtjes, zoals een aantal fonteintjes en kerken. De kerk van S. Agata inderdaad, maar blijkbaar ook de kerk van S. Giuseppe in Piano. De eerste kerk heeft fresco's, dat maakt 'm bijzonder. Verder is het toch wel het vermelden waard dat de Giro hier voor het eerst is voor een vertrek. Aangezien de weg door de vallei naar de Tonale kan leiden zijn we hier wel eens doorheen gereden, maar we zijn er nog nooit daadwerkelijk gestopt. Volgens wintersport.nl is Commezzadura een rustige gemeente waar het toerisme nog niet echt hoogtij viert. Je vindt hier wel hotels en appartementen, maar het is een rustige plaats gebleven zonder massatoerisme. Dat zal ongetwijfeld de reden zijn dat we hier nog nooit zijn aangekomen of vertrokken. Wel goedkope accomodatie hier, blijkbaar. Aanrader voor de mensen met een lichtere portemonnee. Van start gaan de renners op de parkeerplaats in Daolasa, het dorpje waar we de skilift tegenkomen die je naar Marilleva brengt. Ook komen we hier uit de kluiten gewassen hotel tegen. Tevens is Daolasa ook de plaats van het Bike Park en derhalve dus ook de plaats van het mountainbikegebeuren. ONZE Mathieu werd daar afgelopen jaar slechts derde, matig.



Na de neutralisatie in Commezzadura gaat de rit buiten de gemeente echt van start. Het eerste deel van deze rit gaan we over brede en rechte wegen dwars door de vallei rijden, langs de Torrente Noce. De eerste vijftien kilometer van deze rit gaat het eigenlijk gewoon continu rechtdoor, over een brede weg in licht dalende lijn. Die dalende lijn is dan wel weer zo licht dat het eigenlijk gewoon vlak is. We passeren een aantal dorpjes, maar daar rijden we straal voorbij. Pas in de buurt van het dorpje Cis komt er verandering in dit scenario. We slaan linksaf en komen daarna op een smallere en wat bochtigere weg terecht. Deze weg loopt een paar bochten verderop kort omhoog, maar al snel wordt het weer vlak. We hebben op dat moment een mooi uitzicht over Lago di Santa Giustina, een fraai meertje. Als dit meertje uit het beeld verdwijnt gaat de weg kort naar beneden, waarna we in de buurt van Cagnò over een weg gaan rijden met een aantal haarspeldbochten. Het loopt hier een aantal kilometer omhoog. Een kilometer of twee aan een procent of zes, toch even een pittig klimmetje tussendoor. Na dit klimmetje loopt het nog even een paar kilometer vals plat omhoog verder, terwijl we richting Revò rijden. Na 22 kilometer komen we boven uit in dit dorpje, omgeven door allerlei wijnranken. Ook zien de we in de verte het meer weer liggen. Op alle hellingen die afdalen naar het meer wordt een plaatselijke druivensoort geteeld, de Groppello, waarvan de Trentino Groppello di Revò wordt gemaakt. Zo, dat pak je ook weer even mee.



Na de passage in Revò is het even twee kilometer vlak, waarna de weg weer wat verder vals plat omhoog gaat lopen. We rijden rechtdoor over een brede weg, langs wat dorpjes en vooral langs heel wat druiven. Richting Cloz loopt de weg drie kilometer lang vals plat omhoog, waarna het richting Brez weer een kilometer licht naar beneden gaat. Vervolgens zetten we koers richting Fondo over een weg die steeds bochtiger wordt. Het is nog een kilometer of drie behoorlijk vlak, maar daarna begint de weg serieus omhoog te lopen. In de buurt van Fondo begint de beklimming van de Passo della Mendola. Het gaat direct steil omhoog, we krijgen te maken met een halve kilometer aan 12%. In deze meters gaat het zelfs tijdelijk aan 15% omhoog, de Mendola begint furieus. We fietsen nog steeds tussen de wijnranken door en de weg vlakt vrij snel af als we door het dorpje Fondo rijden. Halve kilometer vals plat, dat is weer een ander verhaal. Daarna gaat het wel weer een kilometer aan 6% omhoog, de Mendolapas is een serieuze beklimming ondanks het feit dat er op de top geen punten zijn de verdienen voor de bergtrui. We rijden via een bochtige weg door het dorp en net als we op het punt staan om Fondo te verlaten slaan we linksaf, terug het dorp in. Over een smal weggetje dat ook vrij steil is rijden we verder naar Malosco. De passage in dit dorpje is ook weer bochtig en smal, met ook nog een passage over steentjes. Buiten het dorp komen we weer op de brede doorgaande weg terecht, die heel even wat vlakker is. Al snel loopt het weer omhoog, waarna we worden geconfronteerd met twee kilometer aan 6,5%. Na dit stuk komen we uit bij een splitsing, waar we naar rechts gaan. De weg loopt vervolgens een kilometer naar beneden richting Ruffrè, met een paar bochtjes onderweg terwijl de weg iets smaller is geworden. Eenmaal in Ruffrè loopt de weg weer omhoog, we krijgen nog 2,5 kilometer aan 6,4% voorgeschoteld. Na 43 kilometer komen we dan boven op de Passo della Mandola, na 8,4 kilometer aan 4,5% gemiddeld geklommen te hebben. Verwarrend genoeg heeft de organisatie wel een profielkaartje van de klim laten maken, maar zijn er dus geen bergpunten te verdienen. Duidelijk verhaal. Boven op de pas komen de renners het ietwat verloederde vakantieoord Mendola tegen. Dit was ooit eind 19e eeuw een belangrijke toeristischte trekpleister, enkele groten der aarde trokken naar Mendola. Tegenwoordig is het niet meer zo populair, mede omdat de weg er naartoe niet zonder gevaren is. De rotswanden naast de weg willen nog wel eens wat stenen naar beneden laten vallen. Toch durft de Giro hier nog wel langs te komen, tijdens de Giro van 2016 bijvoorbeeld nog. Toen beklommen we de pas wel van de andere, zwaardere kant.




Die kant gaan we nu afdalen. Richting Appiano zal het ongeveer 15 kilometer naar beneden gaan aan 6,4% gemiddeld. Een afdaling over een brede weg, maar wel met de nodige haarspeldbochten. Vooral in het begin volgen die bochten elkaar in hoog tempo op. Desondanks vind ik de afdaling wel meevallen. Er zitten een paar wat lastigere bochten tussen, maar de meeste haarspeldbochten zijn prima te nemen. De weg is breed en het gaat niet al te steil naar beneden, tevens is het behoorlijk overzichtelijk. Na de eerste sessie haarspeldbochten rijden de renners tijdelijk verder over een wat smallere weg die wat snelle bochtjes kent, dit deel is daardoor misschien zelfs nog wel een beetje lastiger. Al snel wordt de weg weer wat breder en dan duurt het niet lang voor we de volgende sectie met haarspeldbochten bereiken. Ook dit valt door de brede weg en het feit dat het niet extreem steil naar beneden gaat wel mee, al fietsen we ondertussen wel door een bos waardoor het overzicht wat minder is. De afdaling valt al bij al wel mee dus. Dankzij de natuur in de omgeving is het zelfs een mooie afdaling, prima te doen. Alleen te hopen dat er geen rotsblokken naar beneden vallen, al hangen er tegenwoordig bijna overal netten. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Appiano, waar we we nog wat laatste haarspeldbochten meepakken. Na 57 kilometer bevinden we ons dan in een vallei, waar we de komende kilometers ook gaan blijven. Beneden slaan de renners linksaf, waarna er een kort steil knikje omhoog van 200 meter volgt. Daarna gaat het over een brede en vooral rechte weg nog een kilometer of vijf subtiel verder naar beneden, zonder dat het opvalt.




Aan het eind van dit stuk in dalende lijn rijden we over de rivier Adige. We rijden daarna een aantal kilometer verder over de brede weg door de vallei, die nu vlak is. Na 68 kilometer komen we dan uit in Bolzano/Bozen. U mag zelf kiezen wat u fijner vindt, de Italiaanse of de Duitse naam. We bevinden ons uiteraard in Zuid-Tirol, dus worden we overal getrakteerd op twee namen. Bolzano, of Bozen, is de plaats waar Manuel Quinziato vandaan komt. Ik acht de kans ongeveer 100% dat Karsten Kroon zijn naam tijdens de uitzending gaat noemen. Bozen is een grote stad, met ongeveer 100.000 inwoners. 70% van die inwoners heeft Italiaans als moedertaal, de Italiaanse overheid is er hier vrij aardig in geslaagd om het Duits uit de mensen te rammen. Bozen is bekend vanwege het Zuid-Tiroler Archeologiemuseum, waar we de mummie Ötzi kunnen bezichtigen. Anton Anton! Bolzano is een stad waar heel veel wintersporters vandaan komen. Vooral veel alpineskiërs, biatleten en snowboarders. Ook Eva Lechner komt hier vandaan, die komen we tijdens het veldrijden nog wel eens tegen. Het is tevens blijkbaar een van de steden in Italië met de hoogste kwaliteit van leven. Nou, Bolzano dus. Te gek.



Na de tocht door Bolzano slaan we rechtsaf, steken we via een brug een rivier over en slaan we daarna weer linksaf. We gaan lang langs het water rijden, over een brede weg die toch vooral vlak is. We rijden zo'n beetje drie kilometer rechtdoor richting Kardaun en na wat bochten in dit plaatsje gaat het weer een kilometer of vijf vooral rechtdoor richting Blumau. We rijden door een mooi gebied, langs de kant van de weg komen we allerlei hoge bergen en een aantal rotswanden tegen. Het is een mooie kloof waar we doorheen moeten, maar qua parcours is het niet heel interessant. Af en toe loopt het een paar meter omhoog, maar het mag allemaal geen naam hebben. Na Blumau rijden we nog eens een kilometer of vijftien door de vallei richting Waidbrück. Dit deel van de rit loopt vooral vals plat omhoog, met af en toe een paar hectometer waar het iets meer dan vals plat is. Alsnog weinig interessant, al blijft de omgeving prima. We rijden af en toe door een tunnel, dat is eigenlijk het meest spannende van dit deel van de rit. Na 92 kilometer rijden we langs Waidbrück en hier zien we aan de overkant van de rivier een kasteel op een berg staan. Komt me bekend voor, blijkt inderdaad bekend te zijn. In 2017 reden we ook nog in deze omgeving, toen tijdens een rit met aankomst in Ortisei. Dat is voor nu verder weinig relevant, want we zitten toch net weer op andere wegen. Na Waidbrück fietsen we nog eens zes kilometer verder door de ellenlange vallei. De weg blijft breed, maar wordt wel wat glooiender. Een golvend karakter, een paar keer kort op en af. Niet voldoende om voor een element van spanning te zorgen, maar het is in ieder geval niet volledig vlak. Na 97 kilometer rijden door Klausen en daarna is het nog 12 kilometer fietsen tot de eerste tussensprint van de dag. De weg leek iets glooiender te worden, maar het is nu gewoon weer vlak hoor. 12 vlakke kilometers langs het water richting Bressanone, of Brixen. Op een paar rotondes na komen we eigenlijk weinig tegen tot in Brixen. Nee, het is eigenlijk een kilometer of 50 lang totaal niet boeiend. Goed, na 109 kilometer rijden we na wat rotondes en bochten door Bressanone. In deze stad spreekt blijkbaar 70% Duits, dus dan kan ik het beter Brixen noemen. Uit Brixen, een plaats met 22.000 inwoners, is Gerhard Kerschbaumer afkomstig. De opportunisten onder ons kennen hem sinds vorig jaar als verdienstelijke mountainbiker. Brixen is een historische stad, zelf zeggen ze dat het de oudste stad van Tirol is. Er staan in het historische centrum wel wat aardige gebouwtjes, kerkjes en dat soort werk.



Na de tussensprint in Brixen gaan we bij een rotonde naar rechts, steken we een rivier over, gaan we weer naar rechts en na een tijdje langs de rivier gereden te hebben volgt er een scherpe bocht naar links. Na deze bocht begint de weg omhoog te lopen, we gaan eindelijk weer echt klimmen. Via een aantal bochten rijden we door een luxe buitenwijk van Brixen. Langs de villa's loopt de weg al anderhalve kilometer omhoog aan 5%, voordat de klim volgens de organisatie echt begint. Er gaat geklommen worden richting Elvas. Dit is een klim van de vierde categorie, 3,4 kilometer lang aan 7,6% gemiddeld. In totaal dus vijf kilometer lang, aan een iets lager gemiddelde. Daar waar de organisatie de klim laat beginnen gaat het een halve kilometer aan 6% omhoog, waarna er een steile halve kilometer aan 8% volgt. Daarna gaat het een kilometer lang aan 7,5% omhoog, toch best een pittig dingetje dit. Het wordt nog pittiger, want we krijgen hierna een halve kilometer aan 9% gevolgd door een halve kilometer aan 10,5%. In de buurt van de top wordt het weer wat makkelijker, in het dorpje Elvas gaat het nog maar aan een procentje of vier omhoog. Na 114 kilometer koers komen we boven in Elvas, een klein maar pittoresk dorpje.




Na de klim is het een kilometer vlak, terwijl de renners richting Naz rijden. In dit kleine dorpje slaan we linksaf en daarna blijft het nog een tijdje behoorlijk vlak. De weg waar we op uitkomen gaat na een tijdje wel naar beneden lopen, in totaal gaat het ongeveer drie kilometer naar beneden, zonder al te lastige bochten. Een makkelijke afdaling, over een brede weg. Beneden komen we uit in Sciaves, we zijn dan weer terug in de vallei. We zijn ook weer terug op de brede en vlakke weg. Al gaat het beneden wel kort een paar meter omhoog, maar daarna maken we een tijdje niets mee. We rijden richting Mühlbach, waar we na 124 kilometer passeren. Daarna rijden we vrolijk verder langs de rivier, richting Vandoies. Het is geen inspirerend stukje rit, al komen we ergens halverwege nog wel een kasteelruïne tegen langs de weg. Vlak voor we Vandoies binnenrijden gaan we bij een rotonde naar links, waarna we de weg langs de vallei verlaten. We rijden even door het dorp, pakken nog een bocht naar links mee en daarna begint de volgende klim van de dag. Het gaat nu 6,6 kilometer omhoog aan 7,6% gemiddeld. De klim naar Terenten, of Terento, begint nog makkelijk met een kilometer aan 3,3%. Daarna wordt het serieuzer, we krijgen te maken met vier kilometer aan 9%. In dit zware stuk van de klim komen we nog een keer een halve kilometer tegen aan 10%, met een uitschieter richting 12%. Na dit zware stuk wordt het makkelijker, in de laatste twee kilometer van de klim gaat het aan 5,5% omhoog. Na 135 kilometer komen de renners dan boven op deze klim van de derde categorie. Ze fietsen door de straten van het bijzonder toeristische dorpje Terento. De hotels vliegen je hier om de oren, niet te doen. Volgens het ongetwijfeld objectieve suedtirol.info staat Terento bekend om zijn zonnige ligging op een bergplateau en de vele mooie vergezichten. Het dorp is de ideale bestemming voor een actieve vakantie in een rustige omgeving. Het weidse uitzicht over de Dolomieten en de bergen van Sarntal vormt het indrukwekkende decor tijdens wandelingen naar bergtoppen en bergweiden, naar bergmeren als het Tiefrastensee of naar de aardpiramiden, een natuurlijk architectonisch meesterwerk. En dan ligt er ook nog eens een wintersportgebied in de buurt, fantastisch.




Boven in Terento volgt er een afdaling van zes kilometer in de richting van Falzes. Dit is een makkelijke afdaling. De weg is breed, het gaat niet steil naar beneden en er zijn weinig bochten onderweg. Als we bijna beneden zijn komen we nog wel een haarspeldbochten tegen en bijna direct daarna nog een wat lastigere bocht naar links, maar verder is dit een afdaling waar je met de ogen dicht naar beneden kan, geen enkel probleem. In de buurt van Issengo wordt het vlak, waarna we een kleine drie kilometer rechtdoor rijden naar Falzes. Deze naam komt me bekend voor en dat heeft te maken met het feit dat de Giro hier een aantal keer is geweest. In 2004 kwam hier bijvoorbeeld een rit aan, Damiano Cunego, de kleine prins, reed toen iedereen op een hoop. Ook in 2012 kwamen we aan in dit plaatsje. Ion Izagirre bleek toen de sterkste te zijn van een omvangrijke kopgroep, hij was toen nog een onbekende renner, dit was min of meer zijn doorbraak. Falzes, of Pfalzen, is overigens een weinig boeiend dorpje. Daarom rijden de renners snel rechtdoor verder. Het gaat nog twee kilometer verder rechtdoor over een vlakke weg, waarna we weer in een wat bochtigere fase belanden. Er moet nog een klein stukje afgedaald worden richting Brunico, of Bruneck. De afdaling, die ongeveer drie kilometer lang is, stelt niet veel voor. Een paar bochten onderweg, maar de weg is nog steeds breed en het gaat niet heel denderend hard naar beneden. Eenmaal beneden slaan we linksaf en daarna rijden we rechtdoor het centrum van Bruneck in. In deze stad vindt na 153 kilometer de tweede tussensprint van de dag plaats. Bruneck, of Brunico, is een stad met 15.000 inwoners. Het is de hoofdstad van het Pustertal, ook wel bekend als Val Pusteria. We raadplegen suedtirol.info weer voor wat zonder enige twijfel accurate informatie: Brunico staat voor sport, vooral voor bergsport. Het is echter ook een levendig en stijlvol stadje met een boeiende combinatie van traditie en moderne tijd. Dit is vooral te zien aan de architectuur, het ambachtswerk en de horeca. De berg Kronplatz domineert de stad. Ho, wacht, nu heb je mijn interesse. De Kronplatz? Plan de Corones? Ja, dat ligt hier in de buurt. Je kan daar natuurlijk aan wintersport doen, maar je kan ook de berg beklimmen, zoals we tijdens de Giro al een aantal keer hebben gedaan. Wanneer gaan we er weer naartoe? Ik vond dat wel een vermakelijke berg altijd. Enfin, Bruneck dus. Schlossje erbij, niks mis mee.



Na de tussensprint in Bruneck is het nog 28 kilometer fietsen tot de finish. Deze laatste kilometers van de rit werken we vooral in stijgende lijn af. Na de tussensprint is het wel nog even anderhalve kilometer vlak, terwijl we een paar bochten tegenkomen. Daarna loopt de weg 2,5 kilometer omhoog aan een procent of vier, richting Percha. Buiten Percha gaat het even een halve kilometer omhoog aan een procent of zes, maar daarna gaat het net zo makkelijk weer een halve kilometer naar beneden. De weg is hier wat bochtiger, maar dit stukje in dalende lijn is verder niet zo uitdagend. Hierna is het een kilometer of twee zo goed als vlak, terwijl de weg ook weer behoorlijk rechtdoor loopt. We rijden langs het gehucht Nove Case en hierna loopt de weg weer een kilometer omhoog aan vijf procent. Een kort knikje naar beneden volgt, met daarna een kilometer die bijna volledig vlak is. We rijden dan bijna rechtdoor Rasun di Sotto binnen, maar voor we dat doen slaan we linksaf bij een rotonde. Na deze rotonde loopt de weg weer anderhalve kilometer omhoog aan 5%. Het einde van dit klimmetje bereiken we ter hoogte van Rasun di Sopra, na 164 kilometer. Fototechnisch gezien is dit een strategisch gelegen dorpje. Voorbij dit dorpje is het nog eens drie kilometer zo goed als vlak, maar daarna begint de echte finale. In Rasun di Sopra komen we overigens ook nog een oude brug tegen en dan hebben ze hier ook nog eens een kasteel. Dat wordt ongetwijfeld nog wel in beeld gebracht.



In de buurt van Anterselva di Sotto komen we een kort knikje omhoog tegen, waarna het een tijdje naar beneden gaat. We rijden langs de eerste van drie Anterselvas en hier gaat het drie kilometer omhoog aan 5%. We bevinden ons nu op minder dan tien kilometer van de finish. Na dit klimmetje is het anderhalve kilometer vlak en dan begint volgens de organisatie de slotklim pas echt. We rijden via Anterselva di Mezzo naar Anterselva di Sopra en daar gaat het los. Een slotklim van 5,5 kilometer aan 6,9% gemiddeld. Een reuzencol is het niet, maar toch een vrij behoorlijke klim. Het gaat eerst 500 meter omhoog aan 5%, maar daarna gaat het een kilometer omhoog aan bijna 8%. We rijden overigens nog steeds door een vrij brede vallei, ondanks het feit dat de weg omhoog loopt. Op de dorpjes na zien we naast de weg vooral uitgestrekte weides. De wind zou hier eventueel een rol kunnen spelen, mocht het waaien. De weg is verder zo breed dat het amper omhoog lijkt te gaan, maar schijn bedriegt. We krijgen zelfs te maken met een kilometer aan bijna 10% gemiddeld, met een steilste strook van 12%. Dit maken we mee op drie kilometer van het eind, een ideale plaats voor een late uitval dus. We rijden langs Anterselva di Sopra en dan wordt de klim iets makkelijker, al is een kilometer aan 8,7% nog steeds behoorlijk zwaar. Op twee kilometer van het eind wordt het nog wat makkelijker, tot aan de vod stijgt het aan 7,8% gemiddeld. De eerste 4,5 kilometer van de klim gaat het gemiddeld aan 8,2% omhoog, dat is het deel waar de renners actie moeten ondernemen. In de laatste kilometer krijgen ze namelijk met een opvallende situatie te maken. We rijden langs het biatlonstadion van Antholz en in eerste instantie gaan we gewoon rechtdoor over een weg die nog wat verder omhoog loopt. Op 750 meter van de streep volgt er dan weer een bocht naar rechts waarna we over een volgens mij tijdelijk aangelegde weg richting het stadion fietsen. We pakken op deze niet al te brede weg een paar bochtjes mee, waarna we op ongeveer 500 meter van de finish stevig naar beneden gaan, onder een tunnel door. Aan de andere kant van de tunnel gaat het dan weer stevig omhoog, waarna we ons in het stadion bevinden. Hier maken we een rondje zoals de biatleten het ook zouden doen. Zij doen dat op sneeuw, de renners mogen gelukkig over het asfalt rijden. In de laatste meters, die vlak zijn, pakken de renners nog twee bochten mee, de laatste op 150 meter van het eind.





We finishen dus in het biatlonstadion van Antholz/Anterselva. De Südtirol Arena is een stadion waar met enige regelmaat belangrijke wedstrijden worden georganiseerd. Volgend jaar bijvoorbeeld, laat dat nou net de reden zijn dat we hier langskomen. In 2020 worden de wereldkampioenschappen biatlon georganiseerd in Antholz. Daarom moet deze locatie even in het zonnetje worden gezet, in een poging om volgend jaar meer toeschouwers naar het evenement te lokken. Speciaal voor de gelegenheid zullen morgen ook enkele biatleten van de partij zijn. Onder meer twee jongens uit Bruneck, Lukas Hofer en Dominik Windisch. Dit boeit echter helemaal niemand, want er is ook een dame uit Bruneck aanwezig. Dorothea Wierer zal acte de présence geven en afgaande op haar instagram is ze meer dan welkom. Ervaring met het organiseren van een wereldkampioenschap hebben ze hier genoeg, in de jaren 1975, 1976, 1983, 1995 en 2007 hadden ze dat feestje hier ook al. Tevens schijnt er hier vaak een wereldbeker te zijn, die wegens de hoogte van het parcours heeft te gelden als een van de zwaarste wedstrijden. Het belangrijkste biatlonstadion van Italië ligt dus in Antholz of Anterselva, een gemeente waar in totaal 2900 mensen wonen. De dorpjes hier stellen stuk voor stuk weinig voor, maar het is met name dankzij de omgeving een populaire bestemming voor vele winter- en zomervakanties. Voorbij het biatlonstadion heb je bijvoorbeeld ook nog het meer van Anterselva, lekker hoor.



In finishplaats Anterselva zal het overdag niet zo warm worden, blijkbaar maar vier graden. Is het mei of is het november? Er is tevens wat kans op regen, maar wel minder dan gisteren. Wel staat er een stevig windje vanuit het noorden, wat meteen wil zeggen dat we geen leuke slotklim gaan krijgen. De laatste kilometers van de rit rijden de renners juist naar het noorden, dwars door open weides. De wind kan hier dus z'n gang gaan en derhalve gaan de renners met tegenwind moeten klimmen. Pas richting het eind van de rit verschijnen er wat bomen en zal er beschutting zijn. Nee, na het lezen van dit weerbericht heb ik ineens geen zin meer in de rit. Sorry jongens, dit wordt niks. In startplaats Commezzaruda zal het wat warmer zijn, 13 graden daar. Nog steeds best fris, zeker voor de tijd van het jaar. Ook daar een beetje kans op regen en ook daar redelijk veel wind vanuit het noorden. Gedurende rit rijden we vooral richting het oosten en het noorden, dus dat wordt afzien. Veel tegenwind gedurende de dag, we pakken het langzaamste tijdschema erbij. De rit begint om 12:20 en na vijf minuten neutralisatie gaan de renners er dan echt vandoor. Eurosport is er zoals te doen gebruikelijk weer om 13:15 bij. De renners zijn dan bezig met de beklimming van de Mendolapas, als het goed is. De aankomst wordt verwacht tussen 16:55 en 17:28. Ik zet in op zes uur, met een beetje mazzel zijn ze voor het donker wordt binnen.



Het zou natuurlijk heel flauw zijn om te beweren dat Martin Fourcade morgen gaat winnen. De waarheid is dat deze rit opnieuw lastig te voorspellen is. Het hangt zoals altijd volledig van de renners af. De rit lijkt in principe niet moeilijk genoeg om grote verschillen tussen de renners te creëren. Eigenlijk is alleen de slotklim nog een beetje lastig en dat lastige deel is dan meer een kilometer of vier lang. Dan moet je denken aan de beklimming van de Civiglio, zulke verschillen. Dat viel op de top allemaal wel mee, het lag toen op een zakdoek. Voor tijdwinst hoeft iemand als Nibali het tijdens deze rit waarschijnlijk niet te doen, tenzij er gekke dingen gebeuren. De enige reden om te rijden zou zijn omdat hij een keer een rit wil winnen. Of hij daarvoor zijn mannen de hele dag gaat opofferen is maar de vraag. Movistar zal er geen probleem mee hebben om een groep een voorsprong van een kwartier te geven, dus zal de rest het werk weer moeten opknappen. Mitchelton-Scott wil misschien nog wel controleren voor Yates, maar eerlijk gezegd doen ze er beter aan om Nieve nog eens in de aanval te sturen, of Hamilton ofzo. Astana is altijd een ploeg om rekening mee te houden, maar tot nu toe hebben ze vooral mannen in de aanval gestuurd zodat er in het peloton niet gereden hoefde te worden. Kortom, ik verwacht eigenlijk weer een rit voor de vluchters. Alleen lastig in te schatten wie er in aanmerking komen voor de vlucht van de dag aangezien we tijdens de vorige rit weer zo'n grote groep weg zagen rijden. Die jongens zullen wel redelijk moe zijn, al is het voor niemand een makkelijke dag geweest. Als de klassementsrenners er toch voor gaan zie ik Nibali wel winnen, maar de kans is dan groter dat er weer iemand mag wegrijden, Yates of Lopez bijvoorbeeld. Enfin, ik ga voor wat vluchters dus. Hoera voor vijf verkeerde namen.
1. Kangert. EFgoden zijn massaal op de brommer. Carthy en Dombrowski stijgen boven zichzelf uit. Kangert blijft een beetje achter, maar staat desondanks 20e in het klassement. Deze rit zou een goede gelegenheid voor hem kunnen zijn om in de aanval te gaan. Als tijdrijder kan hij de vlakke aanloop gebruiken om mee te springen.
2. O'Connor. Ben heeft op twitter beloofd dat hij zich vandaag gaat tonen. Belofte maakt schuld.
3. Bakelants. Blijven proberen Jan! Ooit gaat het lukken. Dat zeg ik ook altijd tegen mezelf als het over mijn voorspellingen gaat.
4. Izagirre. Als ik hem maar vaak genoeg blijf noemen lukt het uiteindelijk vast wel een keer. Iedere dag gaat er een andere renner van Astana in de aanval, nu is Ion weer aan de beurt. Vind ik. Heb er alleen geen vertrouwen in dat het goed gaat aflopen op basis van zijn huidige vorm.
5. Jungels. Bob is echt viesslecht deze Giro. Hij kwam hier om een klassement te rijden, maar ondertussen wordt ie iedere keer gelost. Het zou kunnen liggen aan het klassieke voorjaar dat hij heeft gereden, of misschien is hij wel gewoon ziek. Weet ik allemaal niet eigenlijk, maar je moet toch vijf renners noemen. Bob is iemand die vandaag wel mee zou kunnen gaan in de aanval. De vlakke aanloop is in zijn voordeel, maar met zijn vorm van de afgelopen dagen zal het lastig worden om op de slotklim de rit naar zijn hand te zetten.

Tevens is voetbal geen sport.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 17:25 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Dan eet je in, laten we zeggen, zes en half uur tijd alleen een koekje.

Dit klopt. Iedereen heeft eenmaal een andere levensstijl en klok (daarbuiten gelaten of het gezond is zoals Mani89). Ik ben het al jaren gewend, jij bent wat anders gewend.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 18:36 schreef maxi-mus het volgende:
Einde Kiki hype.

Hopelijk wordt de Europa League-finale ook heel erg kut vanavond.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 18:48 schreef wimderon het volgende:

[..]

Ik snap niet dat men op de banken staat voor een meisje dat na elke bal die 10 centimeter uit gaat, na elke bal die via de netband aan de verkeerde kant valt bijkans in huilen uitbarst of vol onbegrip met haar racket stuitert, een mentaal wrak is en in interviews monotoon open deuren intrapt.

Of ja, toch weer dat vlaggetje, is het niet @:El-Stinho?

Tennis is mijn niche niet, maar ik constateer dat ze wel een hoge gunfactor heeft mede door de aanwezigheid van Raemon ''Dit smaakt naar gravel'' Sluiter.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:07 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Dat weet je zelf ook wel.

Leg het aan ons even uit. Ik ben ook maar een bescheiden jongen die geen tennis volgt. Het volk wil duiding.

In de tussentijd tot Slobeend met zijn duiding komt, tip ik graag wat liedjes.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:20 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Dat Ameland is echt een mensonterend kutnummer. Gewoon kut en anders niks.

Iedere dorpsidoot heeft recht op een mening, jij ook Hans!

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:21 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

Mensen met een andere mening vind je vaak wat eng merk ik ja.

In dit geval is dat lastig, want muziekbeleving is relatief voor iedereen. Ik ben altijd bereid om een discussie aan te gaan.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:26 schreef Mani89 het volgende:

[..]

twitter:

liamgallagher twitterde op maandag 20-05-2019 om 17:54:58 Me growing my hair long is more exciting than anything noel gallghers high flying pretend spaced out pancakes will ever do LG x reageer retweet

Zo, die is goed ziedend.

Wel zin in een Zomergasten met @wimderon .

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:31 schreef Mani89 het volgende:

[..]

Oh dat, ehm ja ik probeer ze nog wat te vermageren.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:46 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Mensen die naar tennis kijken kan ik overigens totaal niet serieus nemen. Dat zijn over het algemeen mensen die postzegels verzamelen, radler drinken, een Skoda hebben, Frankijk als favoriete vakantieland hebben, twee keer per jaar naar Walibi gaan, fervente bezoekers van de kermis zijn, naar een concert van Chef Special gaan, bootschoenen dragen, zichzelf heel wat vinden omdat ze af en toe wat sambal op hun tosti doen, rijstwafels eten, luidruchtig lachen en hun kleding kopen bij de Primark. Nee, daar worden we niet vrolijk van.

.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:49 schreef VoMy het volgende:
Barney staat ook altijd te huilen aan de okkie.

Barney hangen we niet aan voor de sake van het vlaggetje; thans, de vaste volgers op dit forum fappen niet op het vlaggetje. Natuurlijk speelt het mee dat hij een belangrijke rol heeft gehad in het ontwikkelen van darts binnen Nederland, maar die man is op zichzelf pure cult.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:54 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]

Ik heb Jesse Klaver eigenlijk altijd wel een behoorlijke minkukel gevonden. Dat heeft hij nu wel weer bevestigd in ieder geval, wat een amateuristische puinzooi.

Wat vind je er overigens van dat Dotan heel aandachtshoerderig nieuwe muziek uitbrengt en daar een embargo tot 08:00 's ochtends op zet?

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 19:59 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Ik zet nog even Vampire Weekend aan.

Geen The National?

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 20:01 schreef Slobeend het volgende:

[..]

Dat heb ik vanmiddag al geluisterd.

Oh, ik had me in moeten lezen .

quote:

Wat is Michael van Praag ook een kansloos hoopje mens.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 20:18 schreef Mani89 het volgende:
Zullen het er gewoon op houden dat tennis KUT is? Net als autoo'tje rijden en tegen een bal aan trappen.

Autorijden is ook geen sport. Ik hoop dat de Formule 1 in Zandvoort een geweldig fiasco wordt.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 20:20 schreef VoMy het volgende:

[..]

Schaatsen.

Nu ga ik even dekking zoeken.

Schaatsen is geen sport.

Vrede op aarde, mensen.

I Am Easy To Find, a song by The National on Spotify

Nee toch liever niet

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 20:26 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Maar als we het over die dingen gaan hebben in de topics waar die dingen horen, sterven etappetopics een pijnlijke dood ~ 15 minuten na afloop.

Of TheArt maakt zich nog om iets willekeurigs druk.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 21:00 schreef Koffieplanter het volgende:
Niet gezien en ik ben het ook niet van plan om het ooit te zien, maar als ik Thijs was zou ik allang zelfmoord hebben gepleegd vanwege certified gladjanus Hidde van Warmerdam.

Hidde van Warmerdam duikt overal op namens het AD. Hemeltergend.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 21:02 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Hidde had de rest van z’n leven bij AT5 moeten blijven. Dat deed ‘ie leuk.

Had 'ie nooit weg moeten gaan, dat was echt zijn niveau.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 21:18 schreef maxi-mus het volgende:
De EL finale is een walgelijk gedrocht.

Met ook nog eens twee clubs uit het zeer vervelende voetballand Engeland.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 21:35 schreef hhh38 het volgende:

[..]

Ik ween om de toekomst van Newcastle na de overname. Weer een club die veranderd gaat worden in een gedrocht

Ik zag een recente stat waarin de nummer 20 nog meer geld uitgekeerd krijgt dan Valencia als nummer 4 in Spanje. Hoe krankzinnig wil je het hebben. En oh, wat zijn ze trots in Engeland dat ze eindelijk met die miljarden wat succes gaan boeken in Europa. Eng, eng, eng.

quote:

Op woensdag 29 mei 2019 23:31 schreef wimderon het volgende:

[..]

De Priem heeft het vandaag ineens over last na de valpartij en toch ook nog over maagproblemen.

Fietst wel bij Jumbo, dus dan moet je daar respect en begrip voor hebben.