[Etappe 13] Pinerolo - Ceresole Reale (Lago Serrù) #4 Doei D

Two sunny cities, one break. Dat waren de eerste woorden die ik hoorde toen ik de etappe terugkeek via de fantastische Eurosport PLAYER. Ik heb helaas de etappe gemist omdat ik zo nodig bier moest gaan zuipen met Knut en Saind. Echt superdom, want nu ben ik als een teringlamme mongool op m'n toetsenbord aan het duwen. Oh, oh oh. Wat een dom idee. Jeroen Vanbelleghem dacht dat hij Jan Polanc herkende in de kopgroep. Daar had hij meer dan gelijk in. Karsten Kroon dacht dan weer Sütterlin te herkennen, ook correct en tevens juist. Connor Dunne was er ook bij, met zijn twee meter en vier! Blijkbaar reed er een grote groep weg, met daarin Jan Polanc. Dat is wel echt een briljante zet van UAE-Emirates, volgens Karsten. Die hoeven de hele dag niet te werken! Nee, dat klopt. Ik zie Vuillermoz in de patattenjacht, hahaha sukkel! De kopgroep van dienst was best groot, met in deze kopgroep onder meer de sympathieke Conor Dunne, Jan Bakelants en Jantje Polanc. Nou, jongens, daarna zagen we nog een interview van Mark de Bruijn met Sho Hatsuyama. Ik had al er al geen zin meer in, maar toen werd ik wel even heel verdrietig hoor. Jezusmina, wat hemeltergend kut. Arme Sho. #pray4sho. Hoe dan ook, de voorsprong van de kopgroep werd vrij groot. Op een bepaald moment kregen ze zelfs meer dan 15 minuten voorsprong. Dat was wel het moment dat de ploegen in het peloton in actie kwamen, de voorsprong mocht een beetje verkleind worden. Swishfund. Jeroen en Karsten zitten weer niet op dezelfde golflengte. Imitatie van Bram Tankink. Ondertussen zagen we Marco Haller en Sean Bennett vooraan in de aanval gaan, zonder veel succes. We kunnen de finale reclamevrij volgen, heeft iemand die bingo genoteerd? Op de lastige klim naar Montoso bleven er vooraan niet veel renners over. Polanc, Dunbar, Caruso, Brambilla, Capecchi en Cataldo reden op kop, met in de achtervolging Cesare Benedetti. In het peloton zagen we ondertussen Miguel Angel Lopez in de aanval gaan op de klim naar Montoso. Carapaz en Nibali reageerden en dus moest Roglic zelf in de achtervolging. Het werd meteen duidelijk dat zijn ploeg abominabel slecht is, Roglic zal de komende anderhalve week alles zelf moeten corrigeren. Nadat de situatie hersteld was ging Landa in de aanval en Lopez ging achter hem aan. Met z'n tweeën reden ze weg van de rest. Ondertussen werd roze trui Conti gelost, misschien nog wel enigszins relevant. Vooraan gebeurde er niet heel veel, men reed in gestrekte draf richting de laatste klim van de dag. Achter de kopgroep zagen we dat de knechten van Movistar en Astana zich uit hadden laten zakken. Boaro en Sütterlin mochten op kop gaan rijden voor Landa en Lopez, waardoor deze heren een aardige voorsprong bij elkaar wisten te fietsen. Op de steile slotklim in Pinerolo zagen we dat Brambilla en Capecchi vooraan de sterkste renners waren. Dunbar kon net aan volgen, hij sloot na het klimmetje in de afdaling aan. Na de afdaling zagen we in de straten van Pinerolo weer wat we ook in 2016 zagen. Het tempo kwam vooraan steeds lager te liggen, waardoor een aantal achtervolgers wisten aan te sluiten. Benedetti en Caruso konden in de laatste meters terugkeren. Aangezien er geen enkele rappe man vooraan te vinden was kregen we een nogal opmerkelijke sprint voorgeschoteld. De sprint der traag stervende zwanen werd gewonnen door Cesare Benedetti, de Italiaan die blijkbaar ook een halve Pool is. Op 31-jarige leeftijd wint hij zijn allereerste koers ooit, het Bora-effect. Een minuut of acht later zagen we Lopez en Landa over de streep bollen, beide heren wisten een halve minuut van hun achterstand af te knabbelen. Roglic kwam samen met Carapaz, Nibali, Mollema en nog een aantal renners over de streep. Het is meteen duidelijk geworden dat Roglic een waardeloze ploeg heeft, maar verder weten we na deze rit nog steeds vrij weinig. Misschien dat we na de volgende rit meer gaan weten. Er gaat nu echt serieus geklommen worden. 200 kilometer, drie serieuze bergen onderweg. Je moet er anderhalve week op wachten, maar dan begint de Giro echt. Jantje Polanc nam overigens de roze trui over van zijn ploeggenoot Valerio Conti. Toch een pluim voor UAE-Emirates, ze hebben het perfect gespeeld. Polanc heeft ook meteen een behoorlijk grote voorsprong in het klassement, vier minuten voor op Roglic. Ik denk niet direct dat we met een nieuwe Arroyo te maken hebben, maar het gaat ook weer niet heel eenvoudig worden om Jan de vernieling in te fietsen. Dat gaat dus spettacolo opleveren, zin in!

Dames en heren, we bevinden ons nog steeds in Pinerolo. We weten ondertussen al het een en ander over de wielergeschiedenis van deze stad, maar er is nog meer! Zo kwam hier vijftien jaar na de glorietocht van Fausto Coppi nog een keer een rit aan. Die rit in 1964 werd gewonnen door Franco Bitossi, ook geen kleine naam. Een kleine 20 jaar later kwam men nog eens terug, in 1982 ging Giuseppe Saronni met de zege aan de haal. Toch best veel grote namen aan het feest in Pinerolo, in het verleden nochtans. Wat ook opvalt is dat we bijna altijd twee dagen in Pinerolo zijn. Na een aankomst in de stad gaat er een dag later vaak een rit van start. Dat zagen we in 2016 bijvoorbeeld, vraag dat maar aan Steven Kruijswijk. Zijn rit vanuit Pinerolo over de Agnello richting Risoul liep niet helemaal goed af, hij schijnt er 's nachts nog wel eens huilend van wakker te worden. Jan Boven krijgt nog steeds een hartaanval iedere keer dat hij de vrouwelijke stem van de koersradio CADUTA hoort roepen. Arme Jan. Overigens is ook de Tour ooit in Pinerolo geweest, dat was in 2011. In die jaren leek Edvald Boasson Hagen nog een veelbelovende renner. In een lastige etappe met Montgenevre, Sestriere en Pramartino bleek hij de sterkste van een kopgroepje te zijn. Bauke Mollema zat ook in die kopgroep, maar hij moest zijn meerdere erkennen in de toen nog jonge Noor. Die etappe werd vooral memorabel dankzij de afdaling van de Pramartino. Tijdens de technische afdaling dwars door een donker bos zagen we meerdere renners rechtdoor het skoekeloen in vliegen. Ook Bauke Mollema vloog een keer rechtdoor, desondanks wist hij wel tweede te worden tijdens deze rit. Dit was natuurlijk ook de afdaling waarin de man in de gele trui, Thomas Voeckler, een bocht totaal verkeerd inschatte en met een sprongetje ineens bij een paar mensen op het terras terechtkwam. Ja, was lachen. Ook tijdens de Tour van 2011 gingen we een dag later weer van start in Pinerolo, ze hebben de zaakjes hier goed op orde. Terwijl het verder geen al te bijzondere stad is. Zelfs het lokale pleintje, de Piazza Vittorio Veneto, stelt niet veel voor. Vooral een grote parkeerplaats, met langs die parkeerplaats een aantal gebouwen die net aan de moeite waard zijn. Fonteintje erbij, stadhuisje, nog wat oude gebouwtjes. Verderop staat de lokale duomo, best een aardig kerkje. Aardige façade, van de binnenkant ook wel weer aardig aangekleed. Verder valt het eigenlijk wel mee. Het kasseienklimmetje is een van de hoogtepunten van Pinerolo en dat zagen we gisteren al. Aan het eind van dat klimmetje komen we trouwens nog wel de kerk van San Maurizio tegen, al zal dat tegen deze tijd al uitgebreid in beeld zijn gebracht. Geen onaardige kerk, in ieder geval.

We beginnen in het centrum van Pinerolo. Lang blijven we niet in de stad, we gaan al snel op weg naar het oosten, in een poging om de stad te verlaten. Na de start gaan we direct een kilometer of twee rechtdoor, over een vlakke weg. We slaan daarna linksaf en vervolgens gaat het een kilometer of drie rechtdoor tot Roletto. In Roletto slaan we rechtsaf en daarna gaat het een kilometer of twee omhoog aan een procentje of vier. Wisten jullie trouwens al dat de ziekte van Loëlle leefbaar is geworden? Ten eerste, wie de fuck heet er Loëlle? Ten tweede, wie de fuck wil haar helpen? Enfin, de frisdrank schijnt in de aanbieding te zijn bij de Coop. Goed, na het klimmetje gaat het even kort naar beneden richting een of ander dorpje waarvan ik de naam niet weet. In dit plaatsje slaan we linksaf en dan gaat het een kilometer of vijf rechtdoor over een rechte en vlakke weg. Vervolgens slaan we nog een keer linksaf, op weg naar Cumiana. Richting Cumiana begint de weg al een beetje omhoog te lopen, maar na een aantla bochten in dit dorp loopt de weg serieus omhoog. We pakken de Colletta di Cumiana mee, een klim van vier kilometer aan 6%. Paar stevige bochten onderweg, een best serieus klimmetje dus. Na dit klimmetje gaan we naar beneden richting Giaveno, een korte afdaling van twee kilometer met een paar bochten. Daarna rijden we over een rechte weg het dorp in, waarna het een beetje vals plat omhoog verder gaat. Buiten het dorp gaat het dan weer licht naar beneden, waarna we langs een aantal meertjes fietsen. We komen na 26 kilometer uit in Avigliana, een dorpje met een kerk. En nog een aantal gebouwtjes. Tja, gewoon een dorp. Iha, holiday ads.

Buiten Avigliana pakken we nog heel wat bochten en rotondes mee, maar het is verder wel vlak. We rijden naar Almese, waar de voet ligt van de eerste echte klim van de dag. Richting Almese komen we nog wat bochten tegen, maar verder is het in dit deel van Italië best aangenaam fietsen. Buiten Almese begint de eerste serieuze klim van de dag, de Colle del Lys. Dit is best een pittige klim, het gaat 15 kilometer omhoog aan 6,4% gemiddeld. We zijn ondertussen al een kilometer of 26 onderweg, dus als de vlucht van de dag nog niet vertrokken is zal het hier zeker gebeuren. De eerste drie kilometer van de klim gaat het namelijk aan 7% omhoog, dat is toch vrij serieus werk. Daarna vlakt het wel even af, met een kilometer aan 3%. Vervolgens gaat het een kilometer of drie omhoog aan 6%, dat is vrij acceptabel. We krijgen daarna wel te maken met een kilometer in dalende lijn, waarna het weer een kilometer of vijf omhoog gaat aan een procent of zeven gemiddeld. De Colle del Lys is voorzien van een smalle weg, dwars door een bos. Na het lange stuk aan een procent of zeven gaat het in de laatste kilometers van de klim nog even wat steiler omhoog. In de laatste twee kilometer van de klim worden we geconfronteerd met percentages rond de tien procent. Twee kilometer aan 9,3% gemiddeld, dat is het echte werk. Na 54 kilometer komen we boven op de Colle del Lys, een klim die we vorig jaar nog in de Giro zagen. Toen kwam de klim van de andere kant voor in de rit naar Jafferau, dat was die ene rit waar Chris Froome iedereen om z'n moeder liet roepen.

De afdaling van de Colle del Lys is niet zo eenvoudig. De weg is vrij smal en vooral vrij bochtig. Een technische afdaling, die de nodige gevaren met zich meebrengt. Uiteindelijk gaat het een kilometer of 13 naar beneden, met heel veel bochten en met name een aantal haarspeldbochten onderweg. Het is een onregelmatige afdaling, met tussendoor ook wat vlakke stukjes. Beneden komen we uit in Viu, waarna we een aantal kilometer door een vallei gaan fietsen. In deze vallei gaat het voornamelijk naar beneden, al gaat dat wel op zo'n manier dat het vooral vlak lijkt. De weg door de vallei is niet heel spannend. We rijden wel door wat dorpjes en we komen ook wel wat bochten tegen, maar het is vooral vlak. Tussendoor komen we wel een stuk of drie of drie korte knikjes omhoog tegen, maar daar krijgt een paard zeer zeker niet spontaan de hik van. Serieus, wie de fuck heet er Loëlle? Hoe dan? De tocht door de vallei is echt eindeloos lang, na heel veel kilometers door deze ellende komen we uit in Busano, waarna het rechtdoor gaat richting Cuorgnè. Dit plaatsje bereiken we na 118 kilometer en hier komen we de eerste tussensprint van de dag tegen.

Na Cuorngnè gaan we weer eens even een beetje klimmen. Het loopt een aantal kilometer omhoog, een kilometer of drie aan een procent of drie. Daarna is het in de buurt van Castelnuovo eventjes vlak, waarna de volgende klim van de dag echt begint. We gaan beginnen aan Pian del Lupo, een klim van 9,4 kilometer aan 8,7%. Een serieuze klim, die meteen begint met twee kilometer aan 8%. Daarna wordt het echt vervelend, met twee kilometer aan 11%. Zelfs een steilste stuk aan 14% tussendoor, dat is niet al te best. Vervolgens wordt de klim wel weer wat makkelijker, met drie kilometer aan 7,5%. In de laatste kilometer richting de top zwakt het helemaal af, we gaan dan nog maar omhoog aan 5,5%. Na 134 kilometer komen we dan boven op de Pian del Lupo, een klim die debuteert in de Giro. Nog nooit bedwong men deze klim, terwijl het toch wel een hele behoorlijke berg is. Een beklimming van de tweede categorie, een vrij steil onding. Het weggetje is hier weer eens smal, bovendien behoorlijk bochtig.

Ja, goed, normaal zou ik dit allemaal wat uitgebreider bespreken, maar gezien de omstandigheden blijft het vandaag allemaal een beetje beknopt. Of gewoon slordig, zo mag je het van mij ook best noemen. Na de beklimming van Pian del Lupo gaan we naar beneden, echt waar. Een lastige afdaling, wat te verwachten viel. De klim is bochtig en kent een smalle weg, de afzink is niet veel anders. Het gaat een kilometer of 15 naar beneden over een bochtige weg, het is dus weer eens een technische afdaling. Wat is Guinness trouwens toch een vreselijk bier. Die shit drink ik echt nooit meer. Dit verder terzijde. Vooral het tweede deel van de afdaling is lastig, omdat het enorm bochtig is. Na een enorm lange afdaling met een stuk of 12 haarspeldbochten komen we beneden uit in Pont Canavese. Na de passage in dit dorpje gaan we heel wat kilometers door een vallei fietsen, langs een of ander riviertje. De weg in de vallei loopt steeds een beetje vals plat omhoog, al begint de slotklim officieel nog niet. Na 162 kilometer rijden we door Locana en hier ligt de tweede tussensprint van de dag. Locana is op zich een fraai stadje, maar ze kampen hier toch wel met wat problemen. Er is vooral sprake van een enorme leegloop, iedereen hier trekt richting Turijn in de hoop een baantje te vinden. Daarom schijn je hier 9000 euro te krijgen als je alleen al op het idee komt om je in Locana te vestigen. Lijkt me de moeite waard, als je dan een huisje krijgt met een watervalletje op de achtergrond.

Na Locana fietsen we nog een aantal kilometer verder door de vallei. Daarna begint de slotklim. Ik ga slapen. Morgen wordt deze regelrechte ramp van een voorbeschouwing nog wel enigszins aangevuld, misschien. Hieronder is een profiel te zien. Dan weet je ongeveer wat voor een klim het is. Het wordt een rit voor de klassementsrenners, dat durf ik ook vast te zeggen.

Deel 2:
Na Locana fietsen we nog een aantal kilometer verder door de vallei. De weg door de vallei is breed en het uitzicht is beeldschoon. Links en rechts doemen verschillende hoge bergen op, maar de renners ondervinden daar voorlopig nog weinig hinder van. In het stuk na Pont Canavese loopt de weg een kilometer of 10 vals plat omhoog, we komen iets meer dan 100 meter hoger uit in dit stuk. De weg is vooral recht, met her en der wat flauwe bochten naar links en rechts. Veel zal dat ondertussen niet uitmaken, want na de zware Pian del Lupo zal de groep hier inmiddels niet meer zo groot zijn. Af en toe rijden de renners door een schattig gehuchtje, zoals Bardonetto. Hier wordt de weg wat smaller en volgt er ook een kort klimmetje, waarna we buiten dit plaatsje ineens de rivier Orco zien liggen. Best een prima riviertje, niks mis mee. Langs de rivier fietsen we verder, terwijl de weg ondertussen gewoon vlak is. Na de licht oplopende sprint in de straten van Locana fietsen de renners nog een aantal kilometer verder door de vallei. Het is nog een kilometer of 13 fietsen tot de slotklim echt begint. In deze 13 kilometer komen de renners dan wel weer 400 meter hoger uit, de weg begint steeds heviger omhoog te lopen terwijl de natuur steeds ruiger wordt. Buiten Locana valt het nog wel mee met het klimwerk, het gaat eerst twee kilometer omhoog aan 2%. Daarna krijgen we een kilometer aan 3%, met daarna weer twee kilometer aan 2%. Vooral vals plat dus, al wordt het na het eerste tunneltje waar de renners doorheen moeten wel een wat ander verhaal. We krijgen zowaar te maken met een kilometer aan 4%, afgewisseld door wat werk aan 3,5%. We passeren het ene na het andere pittoreske dorpje, waar de weg af en toe wat smaller wordt. Na nog een paar kilometer aan 4% bereiken we bijna Noasca, waar de organisatie de klim officieel laat beginnen. Volgens de organisatie is de klim slechts 20 kilometer lang, eigenlijk gaat het 34 kilometer omhoog. En dan te bedenken dat men de laatste vijf kilometer van deze klim nog geschrapt heeft ook. Het fraaie dorpje Noasca bereiken we dus op 20 kilometer van de streep, de laatste twee kilometer richting dit dorp loopt het zowaar vrij steil omhoog met een kilometer aan 6% en eentje aan 5%. De Colle del Nivolet is nu echt losgebarsten.

Het kaartje van de hele klim, met de vals platte aanloop en ook het laatste deel dat we niet doen, na Lago Serrù.

Voorbij Noasca gaat het dus echt los. Zoals op de verschillende profielen te zien valt is de Colle del Nivolet, die we nu de klim naar Lago Serrù noemen omdat we de top niet gaan bereiken, een onregelmatige klim. Buiten Noasca wordt het meteen lastig, we komen kort achter elkaar vier haarspeldbochten tegen en hier gaat het aan 10% omhoog. Anderhalve kilometer aan 8%, dat is toch fatsoenlijk. Daarna krijgen we wel te maken met anderhalve kilometer vals plat. Vervolgens verlaten we de brede doorgaande weg, omdat we anders door een tunnel van drie kilometer zouden moeten rijden. Dankzij de gebrekkige Italiaanse techniek zouden we dan vrij lang niemand zien, dus pakken we een alternatieve weg. Deze alternatieve weg is lastig, het gaat drie kilometer omhoog aan 8,7% gemiddeld. Tussendoor zit er een steil stukje aan 14% tussen, dat is het echte werk. Op oude beelden ziet deze alternatieve weg er trouwens heel slecht uit, maar het schijnt dat er ook hier een nieuw laagje asfalt is neergelegd. Na nog wat haarspeldbochten maken we weer de aansluiting met de normale weg, ook meteen het signaal dat een wat vlakker stuk zich aankondigt. In de buurt van het dorpje Prese krijgen we met een kilometer aan 3% te maken, waarna er richting Ceresole Reale nog wel even een steile kilometer aan 7% volgt. We fietsen door dit dorpje dat heeft te gelden als aankomstplaats, maar zijn er dan nog lang niet. Het is nog 12 kilometer fietsen tot de finish, terwijl we langs het kunstmatig aangelegde meer van Ceresole rijden. Best een blauw meertje.

In de laatste 12 kilometer van de rit krijgen we eerst te maken een korte afdaling zonder lastige bochten. Daarna is het een kilometer of vier min of meer vlak. Het loopt heel vals plat omhoog, terwijl we door een omgeving fietsen die steeds aan schoonheid lijkt te winnen. Veel groen, af en toe gigantische rotsen langs de kant van de weg en soms komt de rivier ook weer in beeld. Een lust voor het oog. Na het lange stuk vals plat komen we weer in een aantal haarspeldbochten terecht, waar de weg uiteraard wat steiler omhoog loopt. Kilometer aan 7,5%, lekker. Daarna vlakt het wel weer wat af, een vals platte kilometer aan 2% volgt. We werken daarna toe naar de volgende haarspeldbochten en hier krijgen we ook met een verandering van het terrein te maken. We verlaten het bos en komen in open terrein terecht. De vergezichten zijn hier prachtig, de weg begint voor de renners wat minder prachtig te worden. We komen in de bochtige slotfase van de rit terecht. In de laatste zes kilometer van de klim gaat het aan 9% gemiddeld omhoog, terwijl er ondertussen meer dan 10 haarspeldbochten afgewerkt moeten worden. Het venijn zit dus in de staart, met op drie kilometer van de streep zelfs een kilometer aan 10%. In de voorlaatste kilometer van de rit gooien we er nog een schepje bovenop, met een halve kilometera aan 11%. Daarna hebben we het zwaarste werk wel gehad, in de slotkilometer zakt het langzaam van 10% richting 4%. In de laatste meters van de rit wordt het dus weer makkelijk, terwijl de renners recht op de stuwdam van Lago Serrù afstevenen.

agnello%20046.jpg

Na een kleine 200 kilometer is de rit gedaan, maar het had nog zoveel mooier kunnen zijn. De klim stopt niet in Serrù, het gaat nog een kilometer of vijf verder omhoog. Die laatste kilometers van de Colle del Nivolet zijn de mooiste van de hele klim, maar dat gaan we dus niet te zien krijgen. Een gemiste kans, nog vijf kilometer aan 7,5% erbij was natuurlijk fantastisch geweest. De organisatie durfde dat echter niet aan, misschien vanwege ruimtegebrek op de top of omdat ze het op deze manier ook wel zwaar genoeg vinden. Zwaar is het natuurlijk wel, we gaan duidelijk boven de 2000 meter. Als Valverde hier van de partij was riep hij nu al om z'n moeder. De Colle del Nivolet behoort met zijn 2612 meter tot de hogere geasfalteerde bergpassen van Europa. Het landschap is in deze zone ongeschonden en erg ruw, volgens Wikipedia. Dat kan ik wel bevestigen. In zuidelijke richting heeft men hier uitzicht op de berg Cima d'Oin en zijn gletsjer. 300 meter onder de pashoogte liggen twee stuwmeren; het één groen, het ander blauw. Daar weten we alles van, want we gaan dus finishen bij een van deze meertjes. Dat doen we trouwens voor het eerst in de historie van de Giro. De Nivolet is nochtans een bekende klim, zeker onder wielertoeristen. Desondanks is men nog nooit op het idee gekomen om deze klim daadwerkelijk aan te doen. Gelukkig komt daar nu verandering in. Het is absoluut de moeite waard. Ceresole Reale, dat de aankomst zou moeten zijn, is overigens een piepklein dorpje met 164 inwoners. Ze moeten het hier vooral van de toeristen hebben die in de zomer door de bergen willen wandelen. Er is een hiking trial van negen kilometer rond het meer van Serrù, voorzien van picnic areas! Er is ook een bezoekerscentrum, waar je leert over de geschiedenis van deze locatie. Onder meer over de verhouding tussen man en de alpensteenbok. Nou, dat lijkt me reuze interessant. Goed, leuke klim, volgende keer wel graag tot de top van de Nivolet, al was het maar voor de plaatjes. Al schijnt de berg momenteel wat minder groen te zijn, richting de top komen we momenteel vooral enorme sneeuwmuren tegen. Het is maar goed dat Kruijswijk er niet bij is. Misschien ook wel een van de redenen waarom we deze klim niet eerder hebben gezien, ze hebben best wat moeite moeten doen om alle wegen begaanbaar te maken.

Ja, ondertussen is de rit dus al bezig. Eurosport is ook al begonnen met de uitzending, dus niemand gaat mijn poging om de beschamende vertoning van afgelopen nacht te rectificeren lezen, maar afijn. Wellicht dat het nog de moeite van het vermelden waard is dat we niet zo'n best weer hebben in de buurt van van de aankomst. 13 graden in Ceresole Reale, richting de top zal het dan nog wel wat frisser zijn. Er is kans op regen, wat niet zo fraai is. Toch een aantal lastige afdalingen onderweg, dus het zou de voorkeur genieten als het gewoon droog blijft. Wind is er dan weer niet echt, dat scheelt.

Ondertussen zitten we al op een kilometer of 120 van het eind en na een razendsnelle openingsfase is er een vrij omvangrijke groep weggereden, met in die groep onder meer Mollema en Zakarin. Een dappere poging van Mollema, het mag gezegd. Deze groep heeft al drie minuten voorsprong en aangezien er zulke sterke gasten voorin zitten lijkt het me niet eens volledig uitgesloten dat de kopgroep het gaat halen. Op voorhand leek me dat niet het meest logische scenario. Ik was normaal gesproken uitgegaan van een strijd tussen de klassementsmannen. Dat kan nog steeds natuurlijk, het stuwmeer is nog ver. Iemand heeft een poging gedaan om mij te imiteren en met de top vijf die deze persoon heeft bedacht kan ik redelijk goed leven, daarom nemen we het integraal over. Al is Sam Oomen natuurlijk een waardeloze suggestie.

[quote]1. Mikel Landa. Mikel is een Bask, dus die moet ik wel als eerste noemen. Verder hebben we gisteren kunnen zien dat hij zijn benen niet voelt en hij heeft ook nog eens 5 minuten goed te maken, want typisch voor #FreeLanda staat hij alweer een godsgruwelijk eind op achterstand. Zijn ploeg kan ook nog inzetten op Carapaz maar die heeft natuurlijk nooit het niveau om op het podium van een grote ronde te eindigen, dus dat zou wel heel dom zijn.
2. MAL. Superman zit in het zelfde schuitje als Landa, namelijk een voorlopig vrij kansloos schuitje voor de eindoverwinning. Dat is meestal een teken voor MAL om een hele serie demarrages te plaatsen op slotklimmen, waar de concurrenten niet warm of koud van worden aangezien je hem gerust een half minuutje kan geven. Vandaag eindigt de klim bergop wat betekent dat hij niet hoeft af te dalen na de top en dat werkt natuurlijk in zijn voordeel. Astana heeft ook een veel te goede ploeg om níet het initiatief te nemen, die zullen ook de kopgroep wel kort houden.
3. Yates. Gisteren leek hij niet heel sterk, maar dat leek Roglic ook niet en voor Chaves is deze berg natuurlijk te lang. Hij vindt zichzelf de favoriet voor de eindzege, dus dat mag hij dan in deze eerste serieuze bergrit laten zien. Waarschijnlijk springt hij 300 meter voor de streep weg uit een groepje favorieten, zo'n laffe haas is het wel. Zijn ploeg gaat uiteraard ook geen flikker uitvoeren.
4. Roglic. Roglic de tijdrijder, Roglic de daler, Roglic de sprinter , Roglic de klimmer die als eerste bovenkomt op een klim van 20km, waarom ook niet. Primoz is al 3 maanden in topvorm en hij zegt zelf dat zijn beste dagen nog moeten komen. Dat zou natuurlijk hilarisch zijn nu half Slovenië een dopingstraf boven het hoofd hangt. En dan wint hij vanzelfsprekend in juli ook nog eens de Tour, als ultiem eerbetoon aan Pantani.
5. Oomen. Het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat de kopgroep wel vooruitblijft en dat een matige B-klimmer bovenaan met de bloemen mag zwaaien terwijl de grote namen nog maar halverwege de klim zijn. Dat zou wel passend zijn bij deze Giro die tot dusver een heel peloton aan muizen gebaard heeft en een half uurtje spektakel. Verder is Oomen natuurlijk vies slecht in vorm, dus ik had hier veel beter Sosa kunnen noemen. Een overwinning van Gallopin zou echt mensonterend zijn.[/quote]