TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Reisverslag Schotland: West Highland Way + Cape Wrath Trail
Dit is het verslag van mijn wandeltocht, 17 apr – 8 mei 2019, van Milngavie (bij Glasgow) naar Cape Wrath in de uiterste noordwest punt van Schotland. De hele tocht was solo en ik heb gekampeerd in een klein tentje.
Route
De door mij gevolgde route is simpelweg een combinatie van twee bekende routes: de West Highland Way en een variant van de Cape Wrath Trail. Samen vormt dit een schitterende continue route!
West Highland Way (WHW)
Deze route van ongeveer 152 km loopt van Milngavie naar Fort William en is de bekendste en meest populaire meerdaagse wandelroute in Schotland. Het is een relatief makkelijke route over (meestal) goede paden. Naast dat het een prachtige route is, is er ook veel gezelligheid.
Cape Wrath Trail (CWT)
Deze route loopt van Fort William naar Cape Wrath en wordt vaak omschreven als “Britain's toughest backpacking route”. Hierbij loop je soms over landrover tracks, soms over paden/ trails van wisselende kwaliteit en soms domweg over padloos terrein door heide, peat bogs, rotsen of een combinatie van dit alles, waarbij je zelf de beste route moet vinden.
Er is niet één CWT maar er bestaan diverse varianten. Hierbij is de belangrijkste keuze of je de westelijke tak kiest via Knoydart of de oostelijke via de Great Glen (bij Morvich komen ze weer samen). De Knoydart variant is aanzienlijk zwaarder maar ook veel mooier (imo) dus dat is de variant die ik heb gelopen.
Dan zijn er nog een paar kleinere add-ons die extra afstand en tijd toevoegen maar zeer de moeite waard zijn. De eerste is vanaf Glen Torridon achter Beinn Eighe langs (kost ca 1 extra dag over zeer ruw padloos terrein) en de tweede is een kleine omweg via Shenavall (kost enkele uren en wat extra klimmen). Beiden waren hoogtepunten van deze trek!
De door mij gevolgde variant van de CWT kwam op 391 km, waarmee de totale route dus op 543 km kwam. Een schitterende route waar ik enorm veel plezier aan heb beleefd!
Kaartje van de totale route
Hoogteprofiel van de totale route
Herbevoorrading
Alle herbevoorrading heb ik gedaan via mail drops: een doos met eten sturen naar een adres op de route waar je het kunt oppikken. Totaal had ik 3 herbevoorradingsmomenten:
[1] @ km 152: Fort William
[2] @ km 264: Morvich
[3] @ km 423: Oykel Bridge
Op het West Highland Way gedeelte van de route kom je vaak door plaatsjes waar je gewoon eten kunt kopen, maar ik koos ervoor om al mijn eten vanaf het begin mee te dragen zodat ik een extra zware rugzak had, met als doel dat ik dan beter getraind was als ik aan de Cape Wrath Trail begon.
Verslag
Op 16 april vertrok ik om 18:30 met een nachtbus vanuit mijn woonplaats in zuid Engeland naar Glasgow. Ik had natuurlijk ook kunnen vliegen maar ik vond de bus een beter idee want dan kon ik gelijk s'morgens vroeg starten met mijn wandeling. De bus kwam om 6:20am aan in Glasgow en de trein naar het startpunt in Milngavie is maar 23 minuten. Even voor 7:30am was ik dus al op de trail!
Voordeel is ook dat ik in de bus gewoon een gastankje (om te koken) kon meenemen. In het vliegtuig kan dat niet en had ik dus na de latere aankomsttijd ook nog eens eerst de stad in gemoeten om dat te kopen.
Anyway, even voor 7:30am begon ik dus al aan mijn wandeling. Veel zin in!
Het officiële startpunt van de WHW in Milngavie
De eerste dag was al gelijk een mooie wandeling en het werd geleidelijk aan steeds mooier. Ik besloot wel om rustig aan te doen want ik was nog ongetraind en aan het einde van de middag begon ik ook te voelen dat ik de voorgaande nacht in de bus niet super goed had geslapen. Relatief vroeg zette ik na zo'n 26 km mijn tentje neer even buiten Garadhban Forest.
Er stond wel een loeiharde wind maar mijn tentje kan dat goed hebben. Echter, een kerel die bij mij in de buurt kwam kamperen pakte een uurtje later alles weer in omdat zijn tent finaal wegwaaide (ik had hem nog gewaarschuwd...).
Zelf heb ik heerlijk geslapen en de gemiste slaap van de busreis de nacht ervoor was volledig ingehaald.
De volgende dag werd ik wakker met zonnig maar ietwat heiig weer. Na een korte wandeling stond ik op Conic Hill met een schitterend uitzicht op Loch Lomond!
Vandaag wil ik Inversnaid bereiken want een paar km van de WHW af ligt het Inversnaid RSPB reservaat waar deze tijd van het jaar Black Grouses (Korhoen) baltsen. En dat is een vogel die ik nog nooit heb gezien dus dat moet veranderen!
Bij Inversnaid ga ik dus van de trail af en kampeer net buiten het reservaat. De volgende morgen sta ik om 6:00am al volledig ingepakt met mijn verrekijker op de plek waar volgens mijn informatie de Black Grouses zouden baltsen. Maar ze laten zich niet zien.
Dan komt er een man met verrekijker aangelopen die al eerder in het reservaat was. Hallo zegt hij, ik ben de beheerder van het reservaat. Jij bent zeker degene die mij een mail had gestuurd met de vraag over de locatie van de Black Grouses? Ze laten zich hier deze ochtend niet zien, maar als je wilt kunnen we samen even met de auto 5 mijl verderop gaan kijken, daar zijn ze gegarandeerd!
Nou, dat liet ik mij natuurlijk geen 2x zeggen! Dus zijn we samen naar die balts gegaan, met prachtig zicht op maar liefst 10 Black Grouses!
Spectaculaire balts met 10 Black Grouses! De mannetjes sloven zich hier uit in de hoop dat er een vrouwtje komt kijken.
Hierna zette hij mij weer af op de trail. Het was prachtig weer en het beloofde een schitterende dag te worden! Het landschap werd hier ook steeds mooier.
Om 7:26am was ik alweer terug op de trail, met dit schitterende uitzicht op Loch Lomond!
Het laatste stukje van Loch Lomond
Inmiddels is het niet alleen maar mooi weer, het is zelfs behoorlijk heet! Ik kom aardig wat mensen tegen op de trail dus er is veel gezelligheid vandaag.
Zo heb ik Schotland nog niet eerder gezien. Normaal kom ik er altijd later in het jaar en is het veel groener.
Genieten van het schitterende landschap op wat aanvoelt als een zwoele zomerdag!
Aan het eind van de dag zette ik mijn tentje neer op By The Way campsite bij Tyndrum. Misschien een beetje flauw om op een campsite te gaan staan, maar dit is bewoond gebied en als ik hier "wild" kampeer heb ik het gevoel dat ik in iemand's tuin sta!
Verder ken ik de beheerder van de campsite en er heerst hier zo'n lekker WHW-hiker sfeertje, want dit is zo'n typische WHW-campsite en daarom misschien ook wel een deel van de WHW-experience.
Dat hiker sfeertje is wel een leuk aspect van de WHW. De WHW is typisch een "beginners" route: veel mensen die voor het eerst een multi-day backpack doen en super enthousiast zijn want dit is iets spannends buiten hun comfort zone!
Een groepje zwoele Braziliaanse meiden waar ik onderweg al gezellig mee had gekletst kwam bij mij advies vragen over wat ze aan moesten met hun zere voetjes, dus ik heb die arme meisjes maar even getroost en van goed advies voorzien.
De volgende dag vertrek ik alweer rond 7:15am. Ik ken dit gebied goed want zo'n beetje alle munros (heuvels hoger dan 3000ft) die langs de WHW liggen heb ik ooit beklommen.
Op weg naar Bridge of Orchy, met Beinn Dòrain op de achtergrond.
Vandaag is een makkelijke dag over goede paden door glooiend moorland met o.a. Black Mount en Rannoch Moor als backdrop. Ook weer veel gezelligheid onderweg.
Over moorland, met op de achtergrond Black Mount
Na een flink stuk met twee gezellige Zwitserse meiden loop ik het laatste stuk weer alleen. S'middags zet ik mijn tentje neer bij Glencoe Mountain. De volgende dag loop ik verder richting Kinlochleven.
In tegenstelling tot de eerder genoemde Black Grouses zijn deze Red Grouses zeer algemeen. Vaak blijven ze stil zitten tot je er bijna bovenop staat. Maar deze zat op een prominente rots te zingen.
De route in de buurt van Glencoe Pass is één van de mooiste stukjes van de WHW.
Lagangargh Hut aan de voet van Buachaille Etive Mor met op de achtergrond Buachaille Etive Beag. Dit is één van de meest gefotografeerde plekjes in Schotland.
Er volgt een klimmetje over Devil's Staircase en dan een lange afdaling naar Kinlochleven...
Na Kinlochleven loop ik verder naar Tigh-Na-Sleubhaigh, een heerlijk stille glen. Een ideale kampeerplek, dus hoewel ik eigenlijk nog niet wou stoppen zet ik hier toch maar mijn tentje neer. Heerlijk om niet gebonden te zijn aan een vast schema!
Uitzicht vanuit mijn tentje.... De berg kijkt als een evil eye mijn tent binnen. Ik val in slaap bij het geluid van een kabbelend beekje.
De volgende ochtend loop ik vlot verder naar Fort William, waar ik om 10:42am het officiële eindpunt van de WHW bereik. Het is opnieuw een stralende dag en eigenlijk iets te heet! Nu snel naar het postkantoor waar een doos met herbevoorrading op mij wacht. Gelukkig is het netjes aangekomen! Nu begint het tweede (en spannender) deel van mijn tocht: de Cape Wrath Trail!
Fort William. Eindpunt van de WHW en startpunt van de CWT.
De Cape Wrath Trail begint op het Ardgour schiereiland aan de andere kant van Loch Linnhe, dus ik moet eerst met de ferry naar de overkant. Omdat ik lekker vroeg in Fort William aankwam ben ik ruim op tijd voor de 12:20 ferry.
Vanaf de ferry kijk ik nog even terug op Fort William. Ben Nevis op de achtergrond heeft opvallend weinig sneeuw voor de tijd van het jaar.
En zo begin ik dan vroeg in de middag aan de Cape Wrath Trail. Genoeg tijd om alvast een flink stuk te lopen. Het eerste stuk is echt een makkie want dat gaat gewoon over een stille maar geasfalteerde weg. Toch voelt het al heerlijk afgezonderd.
Aan het eind van de middag bereik ik Cona Glen, waar ik mijn tentje naast de Cona River zet. S'avonds ga ik eventjes in mijn poedelnakie de rivier in. Koud, maar daarna voel ik mij heerlijk schoon.
De volgende dag voert mij door aanvankelijk eenzaam terrein, waar ik de hele dag regelmatig koekoeken hoor zingen. Maar na het oversteken van een pas daal ik af naar Glenfinnan, wat een belangrijke toeristenattractie is. Hier is het druk!
Het bekende Glenfinnan monument
Ik rust even uit op deze prachtige plek bij Loch Shiel
Vanaf hier draai ik naar het noorden, onder het Glenfinnan Viaduct door dat tegenwoordig bekend staat als het Harry Potter Viaduct.
Eenmaal weg van Glenfinnan wordt het weer heerlijk rustig. Ik vind een prachtige kampeerplek een stukje voorbij de Corryhully bothy.
De volgende morgen steek ik een pas over en daal af naar Strathan bij Loch Arkaig. Vanaf hier volg ik min of meer Glen Dessary naar het westen.
Even terugkijken naar Strathan en de bergen waar ik vandaan kom
Zo, ik ben nu goed onderweg
Het eerste stuk richting Loch Nevis ben ik in 2016 al eens geweest toen ik een paar munros hier beklom. Toen was het hier heel nat en boggy. Maar nu is het zoveel droger! Als ik Loch Nevis nader (maar nog niet kan zien) voelt het als een heerlijk afgelegen sprookjesland met meertjes en rivieren. Dit is weer echt genieten!
Na een flinke wandeling komt het prachtige Loch Nevis in zicht: een afgelegen sea loch. Daar ga ik kamperen.
Er stond een loeiharde wind, dus ik zette mijn tentje achter een ruïne om de ergste wind te blokkeren. Toen ik in de ruïne keek lag daar een hert uit te rusten dat zich snel uit de voeten maakte!
Inmiddels loop ik een volle dag voor op schema, met dank aan het mooie droge weer. Ik kan mijzelf nu dus belonen met een extra maaltijd die ik over heb.
De volgende dag was één van de dagen waar ik echt naar had uitgekeken. Eerst de Carnach rivier oversteken waar geen brug meer is en dan over trackloos terrein naar een pas klimmen waar je dan een pad tegenkomt naar Barrisdale Bay, één van de mooiste plekjes van Schotland!
Ik had ongelofelijke mazzel met het droge weer van de laatste tijd, want de Carnach River waar ik verhalen over had gehoord van water tot aan je middel en dergelijke kon ik gewoon op m'n boots met droge voeten doorheen lopen! Mijn plan B en C voor als de rivier niet veilig was over te steken konden in de shredder!
De klim naar de pas, het laatste stuk bloedsteil ruw en trackloos, was inspannend maar prachtig!
Boven op de pas kijk ik uit op het ruwe, trackloze landschap. In de verte Lochan Nam Breac en daarachter Loch Quoich, omringd met munros die ik ooit beklommen heb. Schitterend om het nu vanaf deze kant te zien!
Eenmaal de pas over werd al snel Barrisdale Bay zichtbaar! Vanaf hier was het een makkelijk pad omlaag.
Zoals gezegd, één van mijn favoriete plekken in Schotland
Het sublieme seascape van Barrisdale Bay.
Enkele kilometers voorbij Barrisdale vind ik een mooi kampeerplekje aan de oever van Loch Hourn. Terwijl ik mijn potje kook komt er een hert grazen niet ver van mijn tent. Deze foto heb ik genomen vanuit mijn tent!
En zo werd ik s'morgens wakker, in het gouden ochtendlicht!
De zonneschijn duurt echter niet lang. De eerste echte regenbui van deze wandeling is in aantocht. Hier ben ik ongeveer halverwege op weg naar Kinloch Hourn. Het blijft hier schitterend!
Bij Kinloch Hourn draai ik naar het noordwesten en begin aan een lange klim naar The Saddle onder de Forcan Ridge. Maar eerst nog even een laatste blik op Loch Hourn met op de achtergrond Ladhar Bheinn.
Dit boompje heeft veel ontberingen moeten doorstaan
De ruim 700m klim naar The Saddle (het hoogste punt van de hele trek) gaat aanvankelijk over een goed pad (na een steil eerste stuk). Maar het laatste stuk is ruw, steil, padloos terrein en de klim gaat daardoor gevoelsmatig niet snel. Er is afwisselend regen en zonneschijn.
Eindelijk (bijna) boven kijk ik nog even terug naar waar ik vandaan kom. Even later zie ik een Golden Eagle rond de Forcan Ridge vliegen. Een prachtig gezicht! (helaas geen foto)
Nu volgt er een steile afdaling naar Gleann Undalain. Zeer natte, drassige grond, maar mijn schoenen zijn nog nieuw en dus goed waterdicht. Voetjes blijven droog! Ik vraag mij af of er wel droge grond is om op te kamperen. Dan spot ik van bovenaf een eilandje in de Undalain River. De vegetatie (kort groen gras) suggereert dat het waarschijnlijk relatief droog is en als ik daar eenmaal aankom blijkt dat inderdaad het geval. Ondanks de regen heeft de rivier nauwelijks water dus daar loop ik zo doorheen.
Op dit heerlijk eenzame plekje in een fantastisch mooi landschap kook ik mijn pasta, terwijl in de verte een koekoek mij toezingt. Hier doe ik het voor....
Hier kampeer ik op het eilandje in de rivier. Vaak zijn eilandjes de droogste plekken in dit soort landschap omdat er aan beide kanten een rivier is die het water afvoert. Deze foto nam ik de volgende morgen om 6:52am, zoals je ziet met een mooi ochtendzonnetje (na harde regen s'nachts). Dan heb je weer gelijk zin om verder te gaan!
Na heerlijk te hebben geslapen op mijn privé eilandje rest er de volgende morgen nog een klein stukje afdaling over een goed pad (+ stukje weg) naar Morvich, waar ik een nieuwe resupply heb wachten.
Loch Duich bij Invershiel. Veel Schotland gangers zullen dit kennen want de A87 loopt hierlangs.
Toffe vintage benzinepomp in Morvich
Na de resupply in Morvich heb ik 9 dagen eten in mijn rugzak dus dat is opeens weer een stuk zwaarder. En er staat een flinke klim op het programma, want ik ga nu een pas over langs de beroemde Falls of Glomach. Mijn grootste zorg is echter de afdaling na de pas want die staat bekend als een beetje tricky en dus niet ideal met een zware rugzak.
De Falls of Glomach zijn spectaculair! Het water valt meer dan 100 meter omlaag, de diepste val van een waterval in de UK. Voor de schaal: dat uitstekende puntje op de ridge is een persoon.
De afdaling was niet heel fijn maar toch niet half zo lastig als ik had gevreesd. Hier kijk ik terug naar de Falls of Glomach en de bergen waar ik overheen ben gekomen.
Na de afdaling arriveer ik in Glen Elchaig en ik vind een prima kampeerplekje langs de Elchaig River. De volgende dag loop ik in een soort halve cirkel via diverse glens en passen om een aantal bergen heen.
Glen Elchaig s'morgens om 7:29am. Het eerste stuk van de wandeling gaat over een relaxte bijna horizontale 4x4 track door gras en tussen geurende gorse (Gaspeldoorn)
Scottish Red Deer voelt zich hier ook helemaal thuis.
Na een tijdje wordt het landschap wilder, de paden vager en komen er weer stukken ruw trackloos terrein die moeten worden doorkruist. Ook moeten er wat riviertjes worden overgestoken, sommigen met een moeilijke reputatie, maar door de droogte is dat opnieuw totaal geen probleem.
Ik kom ook langs een paar meertjes, waarvan eentje (Loch Calavie) met een onverwacht mooi piepklein zandstrandje
Ik besluit de dag bij Lochan Fuara, een relatief hoog (ca 380m) gelegen meertje. Het is er erg koud, vooral door de harde wind. Tijdens het vullen van mijn waterzak hoor en zie ik een Golden Eagle rondvliegen!
De volgende morgen word ik opnieuw gewekt door een Koekoek (een thema gedurende deze hele trek!). Vandaag wordt een lange dag. Ik ga eerst afdalen naar Strathcarron, dan klimmen naar Bealach Ban en dan afdalen naar Glen Torridon. De omgeving van Torridon is voor mij ook één van de meest magische plekken in Schotland dus ik heb hier echt zin in!
S'morgens begint de afdaling naar Strathcarron al meteen met een schitterend uitzicht op de Achnashellach hills en in de verte zie je al de Liathach Ridge langs Glen Torridon.
Tijdens de klim naar Bealach Ban spot ik een Red-throated Diver (Roodkeelduiker) op één van de lochans. S'morgens had ik ook al een Ring Ouzel (Beflijster) gezien. Redelijk schaarse vogels maar typisch voor dit habitat en altijd weer mooi om te zien!
Liathach Ridge, gezien vanaf Bealach Ban. Deze groothoeklens foto doet geen recht aan de grandeur die het in werkelijkheid heeft.
Nu afdalen naar Glen Torridon.
Glen Torridon met rechts Ling Hut (privé) en dat kleine witte hutje links achter is een (gesloten) vissershut. Daar zette ik mijn tentje neer want verder was er weinig geschikte grond. S'avonds mij nog even lekker gewassen in het riviertje dat het meertje in stroomt. De berg op de achtergrond is Beinn Eighe.
Ik loop nu 2 volle dagen voor op schema en kan mijzelf dus weer belonen met een extra maaltijd (die over is). S'avonds terwijl ik mijn potje kook met op de achtergrond fluitende Oeverlopers, een Watersnip en een paartje Groenpootruiters die voor mijn tent schaamteloos werken aan gezinsuitbreiding, mijmer ik over wat een geweldige trail dit toch is!
De volgende dag weer een lange zware dag, maar ook weer eentje waar ik erg naar had uitgekeken. Want vandaag ga deels Beinn Eighe beklimmen en dan draai ik er achterlangs over zeer ruw padloos terrein. Dit is één van die add-ons voor de CWT die veel hikers (onterecht!) overslaan.
De bijna 600m klim is een makkie over een relatief goed pad en een fenomenaal uitzicht over een landschap met meertjes en rare losstaande bergen.
Eenmaal boven kom je dan bij een meertje (Loch Coire Mhic Fhearcair) waar de berg Sail Mhor als een kathedraal bovenuit torent. Er is hier ook nog een waterval en alles bij elkaar een heel bijzonder landschap. Wel koud en loeiharde wind!
Uitzicht de andere kant op. Echt een bizarre maar erg mooie en speciale plek. Ik ben hier in 2014 al eens geweest toen ik Beinn Eighe beklom.
Nu daal ik af over steil, ruw, padloos terrein tot ik ongeveer de 400m contour bereik. Daarna volgde ik zo goed en zo kwaad als dat ging die 400m contour en draaide zo om de berg heen.
Uiteindelijk kom je dan in dit soort landschap terecht. Ruw, padloos, boggy. Vandaag was waarschijnlijk de zwaarste dag van de hele trek, maar ook schitterend! Echt één van de highlights.
S'middags bereikte ik Kinlochewe, vanaf waar je een relaxte dirt road gaat volgen. Een stuk voorbij Kinlochewe zette ik mijn tentje neer op een mooie plek langs de Abhainn Bruacharg rivier waar ik mij weer lekker kon wassen alvorens in mijn slaapzak te kruipen. Ik doezel langzaam weg terwijl een Fitis achter mijn tent zit te zingen. In de verte hoor ik Red Grouses tussen de heide en in de verte zingt ook weer een Koekoek....
De volgende dag loop ik verder naar Shenavall via Bealach Nan Croise en langs Loch an Nid. Op de hoogste stukken loop ik door mist en motregen maar ik geniet er intens van. Het mistige landschap geef een gevoel van eenzaamheid en isolatie, een gevoel dat ik waardeer op dit soort tochten!
Wheatear (Tapuit), een vogeltje dat je veel tegenkomt in het moorland
De omgeving van Shenavall is een magisch mooie plek en erg geïsoleerd. De lucht hier is gevuld met de geur van de bloeiende gorse. Ik geniet van de geuren, de kleuren, de rivier en het wolkenspel rond de bergen!
Ik zet mijn tentje neer naast de rivier Abhainn Strath na Sealga, omringd door naar kokosnoot geurende gorse. Ik kan het in mijn tent ruiken! S'avonds neem ik weer even snel een bad in de rivier.
De volgende ochtend sta ik op met regen. De eerste keer op de hele trek dat het hard genoeg regent om mijn regenbroek aan te trekken. Nu pas! Maar na de eerste paar honderd meter lopen stoort de regen mij totaal niet meer en ik geniet van de wandeling.
De dag begint met een klimmetje gevolgd door een afdaling naar Corrie Hallie. Voor ik het weet ben ik daar al. Daarna opnieuw een klim en afdaling naar Inverlael, gevolgd door opnieuw een klim en afdaling naar Glen Douchary, waar ik mijn tentje neerzet.
Van twee oude Schotse wandelaars die ik tegenkwam bij Inverlael hoorde ik dat er sneeuw wordt voorspeld voor de heuvels. Geen last van dacht ik, want ik kom niet hoger dan 500-600m. Maar de volgende ochtend werd ik zowaar wakker met een klein beetje sneeuw op mijn tent!
Die ochtend loop ik verder door Glen Douchary, wat een prachtige heerlijk eenzame glen is. Dit is weer ruig padloos terrein en het schiet niet erg op.
De prachtige ruige, eenzame Glen Douchary
Bij Loch an Daimh bereik ik een landrover track die al snel verandert in een erg relaxt pad helemaal naar Oykel Bridge en ver daar voorbij. Heerlijk om weer eens zo'n lang relaxt stuk te hebben voor recuperatie.
In Oykel Bridge Hotel (een up-market lodge die zich richt op hengelaars die in de Oykel River naar zalm vissen) wacht mijn laatste herbevoorradingspakket. Tof dat ze dit (belangeloos) voor mij hebben willen ontvangen en vasthouden want er zijn weinig andere opties in deze omgeving.
Hierna volg ik de Oykel River. Het is een heerlijke relaxte wandeling over een landrover track in afwisselend zon, regen en sneeuwbuien. Ik geniet er intens van.
Op een bepaald moment begon het heel hard te waaien en te sneeuwen en net op dat moment kwam er een landrover met twee locals mij tegemoet rijden. Ze stopten en informeerden bezorgd of ik hier wel op berekend was met tent en dergelijke. Het duurde even voor ik ze had overtuigd.
Maar de rest van de avond en middag klaarde het op. Ik zette mijn tentje neer op een prachtig plekje langs de Oykel en in de avondzon genoot ik van de Meadow Pipits die in de rivier van steen naar steen hopten, op zoek naar insecten.
S'avonds viel ik in slaap met het geluid van hele lichte sneeuw die op mijn tentje viel. S'nachts werd ik wakker en het viel mij op dat het doodstil was. Toen zag ik dat mijn tentje wat was ingezakt: er bleek een dikke laag sneeuw op te liggen! Toen ik dat eraf had geklopt (terwijl aangevroren condensatie kraakte) kon ik de sneeuw weer op mijn tent horen vallen.
S'morgens maakte ik mij zorgen over de sneeuw want ik moest een vrij hoge pas over. Maar toen begon er een heftige regenbui. Mooi! dacht ik. Nu regent de sneeuw weg. Ik bleef expres een uur langer liggen en toen ik mijn tentje uit kwam zag ik dat inderdaad de meeste sneeuw was weg geregend, maar het was nog steeds wit genoeg voor een mooi winterlandschap!
Mijn tentje na de regenbui. Van de sneeuw is nog maar een fractie over van wat er s'nachts lag, maar het blijft (nog even) een prachtig winterlandschap!
Het is nu mooi weer met af en toe wat zon die de sneeuw snel doet smelten. Ik loop nu richting Loch Ailsh en daarna steek ik een pas over richting Inchnadamph.
Visserhutje in dit prachtige winterlandschap langs de River Oykel. Kerstsfeer!
Een heerlijke winterwandeling op 4 mei langs de Oykel. Puur genieten!
In de rivier spot ik twee Dippers (Waterspreeuwen) die naar voedsel zoeken in het wilde water
Na een tijdje bereik ik Loch Ailsh en de subliem gelegen Glenmore Lodge (een private jacht lodge) met op de achtergrond de besneeuwde munro Conival. In 2013 stond ik daar bovenop. Die grote witte bulten geven het geheel een actische vibe. Echt schitterend!
Eerste zicht op Loch Ailsh met Glenmore Lodge en Conival op de achtergrond
Maar de sneeuw smelt nu rap weg
Eenmaal Glenmore Lodge voorbij begin ik geleidelijk aan omhoog te klimmen, in de eerste instantie langs een tak van de Oykel River die steeds kleiner wordt. Dicht bij deze plek leggen de zalmen hun eitjes tussen het grind en dit is ook de plek waar zij vele jaren later zullen terugkeren om zelf voor nageslacht te zorgen.
Een tak van de Oykel River en op de achtergrond de bergen waar ik overheen moet. De sneeuw smelt nu snel, maar hoger in de bergen ligt nog genoeg om het lastig te maken.
Het oversteken van de pas blijkt een vrij steile en glibberige bedoeling met de smeltende sneeuw. Dit deel van de route was toch al padloos en ik stap regelmatig verkeerd omdat je soms niet kunt zien wat er onder de zachte sneeuw ligt (een rotsblok? een gat?). En een rugzak met nieuwe supplies uit Oykel Bridge helpt natuurlijk ook niet.
Maar ik kom er heelhuids overheen (wel met een aantal pijnlijke misstappen) en daal af naar Inchnadamph. Daarna ga ik direct door, gedeeltelijk de volgende berg op, op zoek naar een kampeerplek.
Ik vind een kampeerplekje op (hier zeldzame) droge grond bij Loch Fleodach Coire, gelegen op ca 400m. Het is hier gruwelijk koud met harde wind maar ik slaap als een baby.
De volgende dag zou één van de zwaarste worden van de hele trek. De dag begint met een verder klimmetje naar een pas. Maar zoals meestal is dat niet het probleem. Dat klimmetje gaat snel en voor ik het weet ben ik boven. Het is de afdaling en daarna een lang "vlak" stuk over padloze zeer ruwe grond wat al je energie opzuigt.
Maar eerst wacht mij op de pas nog een mooie verrassing!
Een Ptarmigan ♂ (Alpensneeuwhoen) kruist mijn pad! Deze zie ik regelmatig op Schotse munros maar ik had ze nog nooit onder de 800-900m gezien dus deze had ik niet verwacht op de CWT! Zijn verenkleed geeft hem prachtige camouflage tussen de rotsen. In de winter worden ze helemaal wit. Zijn rode wenkbrauw zwelt op bij opwinding dus je kunt daaraan zien hoe zenuwachtig hij is over jouw aanwezigheid.
En dan spot ik ook het vrouwtje, waarvan het verenkleed juist is afgestemd om goed gecamoufleerd te zijn als ze zit te broeden tussen de vegetatie.
Afdaling en "semi-vlakke" wandeling over ruw padloos terrein richting Loch Glencoul. Echt een aanslag op knieën en enkels door de regelmatige misstappen hier.
Hier terugkijkend naar Glencoul en de bergen waar ik vandaan kom is het ergste voorbij maar het ruwe pad naar Glendhu over een grote bult is ook geen pretje. Het uitzicht is dan wel weer erg mooi.
Vanaf Glendhu kom ik op een relaxte 4x4 track, wat op dat moment een geschenk uit de hemel is want alles doet pijn. Enkele kilometers voorbij Glendhu zoek ik naar een kampeerplek. Gelukkig vind ik die ca 3 km voorbij Glendhu Bothy. Geen moment te vroeg want ik ben echt kreupel nu! Mijn tentje staat net één minuut als de regen losbarst.
Zo word ik s'morgens wakker op deze prachtige kampeerplek, met aan de overkant van het water een afgelegen stuk van de bewoonde wereld.
De volgende dag begint weer met een klim, dit keer naar Ben Dreavie. Hoewel het rustig begint over een makkelijk pad doet de eerste 20 minuten alles nog pijn door de slachting van gisteren. Gelukkig verdwijnt die pijn na een tijdje als sneeuw voor de zon en al snel verandert het in een heerlijk wandeling waar ik echt van geniet!
Wheatear houdt mij gezelschap
Voordat het laatste stuk van de klim begint besteed ik nog wat tijd aan het observeren van een Black-throated Diver (Parelduiker) in één van de meertjes. Daarna begint het genieten van het steeds wisselende spel van onwerkelijke landschappen en het immer veranderende wolkenspel tijdens periodes van zon, regen en natte sneeuw.
Waarom hou ik zo van Schotland? Hierom. Dicht bij de summit van Ben Dreavie. Dramatische lucht en landschap dat steeds maar verandert....
Letterlijk 5 minuten later heb je dan dit....
....en letterlijk 4 minuter daarna weer dit! En dat alles in heerlijke isolatie.
Op de summit nog even een heftige sneeuwbui die de navigatie bemoeilijkte en daarna is een deel van de afdaling (met harde wind en natte sneeuw buien) vervolgens weer ruw en trackloos, maar gelukkig een stuk vergefelijker dan een dag eerder. Uiteindelijk bereik ik een pad dat naar Loch Stack leidt.
Loch Stack
Vanaf hier loop ik door naar Loch a Garbh-bhaid Beag, waar ik mijn tentje neerzet bij de Garb Alt rivier. Het einde van een zeer mooie wandeldag waarin ik flink was opgeschoten.
Een heerlijke zonnige avond bij Loch a Garbh-bhaid Beag
De volgende dag is een stralend zonnige dag. En dat komt goed uit, want vandaag loop ik via Rhiconich en Kinlochbervie naar Sandwood Bay wat een strandlocatie is. Het zou een fantastisch mooie dag worden!
De dag begint meteen al goed met prachtig zicht op deze Black-throated Diver (Parelduiker). Deze vind je soms op Schotse lochs. Ook een paar Dippers langs de waterkant.
Vandaag is een uitzondering in de zin dat een groot deel van de wandeling over de weg gaat (het stuk van Rhiconich tot Blairmore). Oorspronkelijk zag ik wat op tegen een roadwalk door bewoond gebied, maar het is hier wel heel erg mooi en het is ook wel weer eens een leuke afwisseling na al dat eenzame moorland.
Dit is één van de mooiste bewoonde delen van Schotland
Weliswaar een wandeling over een (relatief rustige) weg, maar dus wel met zo'n uitzicht! (Loch Inchard)
We zijn hier in het afgelegen noordwest puntje van Schotland....
Dit gebied heeft een heerlijk "end of the world" sfeertje. Nog iets verder naar het noorden en dan is er niets meer tot aan de noordpool.
Bij Blairmore verlaat ik de weg en kom ik op een goed pad van 6.5 km dat naar Sandwood bay leidt, de eindbestemming voor vandaag. Kort na Blairmore zie ik in de verte ook voor het eerst de top van de vuurtoren van Cape Wrath, het eindpunt van deze trek dat ik een dag later zou bereiken.
Sandwood Bay komt in zicht!
De sublieme Sandwood bay met Am Buachaille (die pilaar in zee). Een magisch mooie plek! Vanaf hier zie ik Gannets (Jan-van-Genten) in zee duiken die op het laatste moment hun vleugels intrekken voordat ze als een speer het water in gaan. Eentje vangt redelijk dichtbij een gigantische vis die hij nauwelijks weg krijgt.
Natuurlijk wilde ik hier kamperen, dus na een flinke tijd op het strand liep ik wat verder door en klom op een heuvel aan het noordeinde, waar ik een mooi vlak door konijnen begraasd stukje gras vond om mijn tentje neer te zetten, met subliem uitzicht op Sandwood Bay! Dit was mijn laatste avond op de trail, en wat een finale!
Pure bliss! Een lange zonnige avond bij mijn tentje, genietend totdat de zon onder ging. Vanaf hier zag ik Gannets in zee duiken, iets zwarts in zee zwemmen (zeehond of zelfs een walvis?) en er kwam ook nog een Zee-Arend overvliegen!
Ik blijf tot zonsondergang genieten van het mooie schouwspel en zie hoe het inkomend tij beneden op het strand mijn eigen voetstappen in het zand langzaamaan uitwist....
De volgende dag wachtte het laatste stukje van de Cape Wrath Trail: naar het eindpunt bij de vuurtoren op Cape Wrath. Dit stuk is echter ruw, boggy en padloos. Ik verwachtte er lang over te doen en vertrok om 7:00am. Echter, voor 11:00am bereikte ik al het einde van de trail! Dit met dank aan (opnieuw) het feit dat de grond veel droger was dan gemiddeld en lage waterstand in de riviertjes.
Cape Wrath is militair terrein en is regelmatig afgesloten als er oefeningen zijn. In 2013 heb ik de Royal Navy vanaf zee landdoelen zien beschieten op Cape Wrath en dat is serieuze shit!
Gelukkig waren de laatste oefeningen voor deze maand 5 dagen geleden geëindigd.
Na 21.5 dagen bereikte ik de vuurtoren van Cape Wrath: het einde van de trail! Dit was 4.5 dagen eerder dan mijn oorspronkelijke (conservatieve) plan. Met dank aan het mooie droge weer!
Victory at last!
Het uiterste puntje (waar de vuurtoren staat) is geen militair terrein en er gaat een busje + ferry vanuit Durness voor dagjesmensen die de uiterste noordwest punt van de UK willen bezoeken. Om 11:15am kon ik dus met een busje naar Durness. Die weg was trouwens nog behoorlijk ruig dus een avontuur(tje) op zich.
In Durness kampeerde ik op een commerciële campsite met onbeperkte warme douche! De volgende dag de lange reis terug naar Glasgow en s'avonds om 22:15 de nachtbus van Glasgow terug naar huis.
Het was weer een fantastisch mooi avontuur! De prachtige herinneringen hieraan zal ik blijven koesteren voor de rest van mijn leven!
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 22-05-2019 00:18:11 ]
Dit is het verslag van mijn wandeltocht, 17 apr – 8 mei 2019, van Milngavie (bij Glasgow) naar Cape Wrath in de uiterste noordwest punt van Schotland. De hele tocht was solo en ik heb gekampeerd in een klein tentje.
Route
De door mij gevolgde route is simpelweg een combinatie van twee bekende routes: de West Highland Way en een variant van de Cape Wrath Trail. Samen vormt dit een schitterende continue route!
West Highland Way (WHW)
Deze route van ongeveer 152 km loopt van Milngavie naar Fort William en is de bekendste en meest populaire meerdaagse wandelroute in Schotland. Het is een relatief makkelijke route over (meestal) goede paden. Naast dat het een prachtige route is, is er ook veel gezelligheid.
Cape Wrath Trail (CWT)
Deze route loopt van Fort William naar Cape Wrath en wordt vaak omschreven als “Britain's toughest backpacking route”. Hierbij loop je soms over landrover tracks, soms over paden/ trails van wisselende kwaliteit en soms domweg over padloos terrein door heide, peat bogs, rotsen of een combinatie van dit alles, waarbij je zelf de beste route moet vinden.
Er is niet één CWT maar er bestaan diverse varianten. Hierbij is de belangrijkste keuze of je de westelijke tak kiest via Knoydart of de oostelijke via de Great Glen (bij Morvich komen ze weer samen). De Knoydart variant is aanzienlijk zwaarder maar ook veel mooier (imo) dus dat is de variant die ik heb gelopen.
Dan zijn er nog een paar kleinere add-ons die extra afstand en tijd toevoegen maar zeer de moeite waard zijn. De eerste is vanaf Glen Torridon achter Beinn Eighe langs (kost ca 1 extra dag over zeer ruw padloos terrein) en de tweede is een kleine omweg via Shenavall (kost enkele uren en wat extra klimmen). Beiden waren hoogtepunten van deze trek!
De door mij gevolgde variant van de CWT kwam op 391 km, waarmee de totale route dus op 543 km kwam. Een schitterende route waar ik enorm veel plezier aan heb beleefd!
Kaartje van de totale route
Hoogteprofiel van de totale route
Herbevoorrading
Alle herbevoorrading heb ik gedaan via mail drops: een doos met eten sturen naar een adres op de route waar je het kunt oppikken. Totaal had ik 3 herbevoorradingsmomenten:
[1] @ km 152: Fort William
[2] @ km 264: Morvich
[3] @ km 423: Oykel Bridge
Op het West Highland Way gedeelte van de route kom je vaak door plaatsjes waar je gewoon eten kunt kopen, maar ik koos ervoor om al mijn eten vanaf het begin mee te dragen zodat ik een extra zware rugzak had, met als doel dat ik dan beter getraind was als ik aan de Cape Wrath Trail begon.
Verslag
Op 16 april vertrok ik om 18:30 met een nachtbus vanuit mijn woonplaats in zuid Engeland naar Glasgow. Ik had natuurlijk ook kunnen vliegen maar ik vond de bus een beter idee want dan kon ik gelijk s'morgens vroeg starten met mijn wandeling. De bus kwam om 6:20am aan in Glasgow en de trein naar het startpunt in Milngavie is maar 23 minuten. Even voor 7:30am was ik dus al op de trail!
Voordeel is ook dat ik in de bus gewoon een gastankje (om te koken) kon meenemen. In het vliegtuig kan dat niet en had ik dus na de latere aankomsttijd ook nog eens eerst de stad in gemoeten om dat te kopen.
Anyway, even voor 7:30am begon ik dus al aan mijn wandeling. Veel zin in!
Het officiële startpunt van de WHW in Milngavie
De eerste dag was al gelijk een mooie wandeling en het werd geleidelijk aan steeds mooier. Ik besloot wel om rustig aan te doen want ik was nog ongetraind en aan het einde van de middag begon ik ook te voelen dat ik de voorgaande nacht in de bus niet super goed had geslapen. Relatief vroeg zette ik na zo'n 26 km mijn tentje neer even buiten Garadhban Forest.
Er stond wel een loeiharde wind maar mijn tentje kan dat goed hebben. Echter, een kerel die bij mij in de buurt kwam kamperen pakte een uurtje later alles weer in omdat zijn tent finaal wegwaaide (ik had hem nog gewaarschuwd...).
Zelf heb ik heerlijk geslapen en de gemiste slaap van de busreis de nacht ervoor was volledig ingehaald.
De volgende dag werd ik wakker met zonnig maar ietwat heiig weer. Na een korte wandeling stond ik op Conic Hill met een schitterend uitzicht op Loch Lomond!
Vandaag wil ik Inversnaid bereiken want een paar km van de WHW af ligt het Inversnaid RSPB reservaat waar deze tijd van het jaar Black Grouses (Korhoen) baltsen. En dat is een vogel die ik nog nooit heb gezien dus dat moet veranderen!
Bij Inversnaid ga ik dus van de trail af en kampeer net buiten het reservaat. De volgende morgen sta ik om 6:00am al volledig ingepakt met mijn verrekijker op de plek waar volgens mijn informatie de Black Grouses zouden baltsen. Maar ze laten zich niet zien.
Dan komt er een man met verrekijker aangelopen die al eerder in het reservaat was. Hallo zegt hij, ik ben de beheerder van het reservaat. Jij bent zeker degene die mij een mail had gestuurd met de vraag over de locatie van de Black Grouses? Ze laten zich hier deze ochtend niet zien, maar als je wilt kunnen we samen even met de auto 5 mijl verderop gaan kijken, daar zijn ze gegarandeerd!
Nou, dat liet ik mij natuurlijk geen 2x zeggen! Dus zijn we samen naar die balts gegaan, met prachtig zicht op maar liefst 10 Black Grouses!
Spectaculaire balts met 10 Black Grouses! De mannetjes sloven zich hier uit in de hoop dat er een vrouwtje komt kijken.
Hierna zette hij mij weer af op de trail. Het was prachtig weer en het beloofde een schitterende dag te worden! Het landschap werd hier ook steeds mooier.
Om 7:26am was ik alweer terug op de trail, met dit schitterende uitzicht op Loch Lomond!
Het laatste stukje van Loch Lomond
Inmiddels is het niet alleen maar mooi weer, het is zelfs behoorlijk heet! Ik kom aardig wat mensen tegen op de trail dus er is veel gezelligheid vandaag.
Zo heb ik Schotland nog niet eerder gezien. Normaal kom ik er altijd later in het jaar en is het veel groener.
Genieten van het schitterende landschap op wat aanvoelt als een zwoele zomerdag!
Aan het eind van de dag zette ik mijn tentje neer op By The Way campsite bij Tyndrum. Misschien een beetje flauw om op een campsite te gaan staan, maar dit is bewoond gebied en als ik hier "wild" kampeer heb ik het gevoel dat ik in iemand's tuin sta!
Verder ken ik de beheerder van de campsite en er heerst hier zo'n lekker WHW-hiker sfeertje, want dit is zo'n typische WHW-campsite en daarom misschien ook wel een deel van de WHW-experience.
Dat hiker sfeertje is wel een leuk aspect van de WHW. De WHW is typisch een "beginners" route: veel mensen die voor het eerst een multi-day backpack doen en super enthousiast zijn want dit is iets spannends buiten hun comfort zone!
Een groepje zwoele Braziliaanse meiden waar ik onderweg al gezellig mee had gekletst kwam bij mij advies vragen over wat ze aan moesten met hun zere voetjes, dus ik heb die arme meisjes maar even getroost en van goed advies voorzien.
De volgende dag vertrek ik alweer rond 7:15am. Ik ken dit gebied goed want zo'n beetje alle munros (heuvels hoger dan 3000ft) die langs de WHW liggen heb ik ooit beklommen.
Op weg naar Bridge of Orchy, met Beinn Dòrain op de achtergrond.
Vandaag is een makkelijke dag over goede paden door glooiend moorland met o.a. Black Mount en Rannoch Moor als backdrop. Ook weer veel gezelligheid onderweg.
Over moorland, met op de achtergrond Black Mount
Na een flink stuk met twee gezellige Zwitserse meiden loop ik het laatste stuk weer alleen. S'middags zet ik mijn tentje neer bij Glencoe Mountain. De volgende dag loop ik verder richting Kinlochleven.
In tegenstelling tot de eerder genoemde Black Grouses zijn deze Red Grouses zeer algemeen. Vaak blijven ze stil zitten tot je er bijna bovenop staat. Maar deze zat op een prominente rots te zingen.
De route in de buurt van Glencoe Pass is één van de mooiste stukjes van de WHW.
Lagangargh Hut aan de voet van Buachaille Etive Mor met op de achtergrond Buachaille Etive Beag. Dit is één van de meest gefotografeerde plekjes in Schotland.
Er volgt een klimmetje over Devil's Staircase en dan een lange afdaling naar Kinlochleven...
Na Kinlochleven loop ik verder naar Tigh-Na-Sleubhaigh, een heerlijk stille glen. Een ideale kampeerplek, dus hoewel ik eigenlijk nog niet wou stoppen zet ik hier toch maar mijn tentje neer. Heerlijk om niet gebonden te zijn aan een vast schema!
Uitzicht vanuit mijn tentje.... De berg kijkt als een evil eye mijn tent binnen. Ik val in slaap bij het geluid van een kabbelend beekje.
De volgende ochtend loop ik vlot verder naar Fort William, waar ik om 10:42am het officiële eindpunt van de WHW bereik. Het is opnieuw een stralende dag en eigenlijk iets te heet! Nu snel naar het postkantoor waar een doos met herbevoorrading op mij wacht. Gelukkig is het netjes aangekomen! Nu begint het tweede (en spannender) deel van mijn tocht: de Cape Wrath Trail!
Fort William. Eindpunt van de WHW en startpunt van de CWT.
De Cape Wrath Trail begint op het Ardgour schiereiland aan de andere kant van Loch Linnhe, dus ik moet eerst met de ferry naar de overkant. Omdat ik lekker vroeg in Fort William aankwam ben ik ruim op tijd voor de 12:20 ferry.
Vanaf de ferry kijk ik nog even terug op Fort William. Ben Nevis op de achtergrond heeft opvallend weinig sneeuw voor de tijd van het jaar.
En zo begin ik dan vroeg in de middag aan de Cape Wrath Trail. Genoeg tijd om alvast een flink stuk te lopen. Het eerste stuk is echt een makkie want dat gaat gewoon over een stille maar geasfalteerde weg. Toch voelt het al heerlijk afgezonderd.
Aan het eind van de middag bereik ik Cona Glen, waar ik mijn tentje naast de Cona River zet. S'avonds ga ik eventjes in mijn poedelnakie de rivier in. Koud, maar daarna voel ik mij heerlijk schoon.
De volgende dag voert mij door aanvankelijk eenzaam terrein, waar ik de hele dag regelmatig koekoeken hoor zingen. Maar na het oversteken van een pas daal ik af naar Glenfinnan, wat een belangrijke toeristenattractie is. Hier is het druk!
Het bekende Glenfinnan monument
Ik rust even uit op deze prachtige plek bij Loch Shiel
Vanaf hier draai ik naar het noorden, onder het Glenfinnan Viaduct door dat tegenwoordig bekend staat als het Harry Potter Viaduct.
Eenmaal weg van Glenfinnan wordt het weer heerlijk rustig. Ik vind een prachtige kampeerplek een stukje voorbij de Corryhully bothy.
De volgende morgen steek ik een pas over en daal af naar Strathan bij Loch Arkaig. Vanaf hier volg ik min of meer Glen Dessary naar het westen.
Even terugkijken naar Strathan en de bergen waar ik vandaan kom
Zo, ik ben nu goed onderweg
Het eerste stuk richting Loch Nevis ben ik in 2016 al eens geweest toen ik een paar munros hier beklom. Toen was het hier heel nat en boggy. Maar nu is het zoveel droger! Als ik Loch Nevis nader (maar nog niet kan zien) voelt het als een heerlijk afgelegen sprookjesland met meertjes en rivieren. Dit is weer echt genieten!
Na een flinke wandeling komt het prachtige Loch Nevis in zicht: een afgelegen sea loch. Daar ga ik kamperen.
Er stond een loeiharde wind, dus ik zette mijn tentje achter een ruïne om de ergste wind te blokkeren. Toen ik in de ruïne keek lag daar een hert uit te rusten dat zich snel uit de voeten maakte!
Inmiddels loop ik een volle dag voor op schema, met dank aan het mooie droge weer. Ik kan mijzelf nu dus belonen met een extra maaltijd die ik over heb.
De volgende dag was één van de dagen waar ik echt naar had uitgekeken. Eerst de Carnach rivier oversteken waar geen brug meer is en dan over trackloos terrein naar een pas klimmen waar je dan een pad tegenkomt naar Barrisdale Bay, één van de mooiste plekjes van Schotland!
Ik had ongelofelijke mazzel met het droge weer van de laatste tijd, want de Carnach River waar ik verhalen over had gehoord van water tot aan je middel en dergelijke kon ik gewoon op m'n boots met droge voeten doorheen lopen! Mijn plan B en C voor als de rivier niet veilig was over te steken konden in de shredder!
De klim naar de pas, het laatste stuk bloedsteil ruw en trackloos, was inspannend maar prachtig!
Boven op de pas kijk ik uit op het ruwe, trackloze landschap. In de verte Lochan Nam Breac en daarachter Loch Quoich, omringd met munros die ik ooit beklommen heb. Schitterend om het nu vanaf deze kant te zien!
Eenmaal de pas over werd al snel Barrisdale Bay zichtbaar! Vanaf hier was het een makkelijk pad omlaag.
Zoals gezegd, één van mijn favoriete plekken in Schotland
Het sublieme seascape van Barrisdale Bay.
Enkele kilometers voorbij Barrisdale vind ik een mooi kampeerplekje aan de oever van Loch Hourn. Terwijl ik mijn potje kook komt er een hert grazen niet ver van mijn tent. Deze foto heb ik genomen vanuit mijn tent!
En zo werd ik s'morgens wakker, in het gouden ochtendlicht!
De zonneschijn duurt echter niet lang. De eerste echte regenbui van deze wandeling is in aantocht. Hier ben ik ongeveer halverwege op weg naar Kinloch Hourn. Het blijft hier schitterend!
Bij Kinloch Hourn draai ik naar het noordwesten en begin aan een lange klim naar The Saddle onder de Forcan Ridge. Maar eerst nog even een laatste blik op Loch Hourn met op de achtergrond Ladhar Bheinn.
Dit boompje heeft veel ontberingen moeten doorstaan
De ruim 700m klim naar The Saddle (het hoogste punt van de hele trek) gaat aanvankelijk over een goed pad (na een steil eerste stuk). Maar het laatste stuk is ruw, steil, padloos terrein en de klim gaat daardoor gevoelsmatig niet snel. Er is afwisselend regen en zonneschijn.
Eindelijk (bijna) boven kijk ik nog even terug naar waar ik vandaan kom. Even later zie ik een Golden Eagle rond de Forcan Ridge vliegen. Een prachtig gezicht! (helaas geen foto)
Nu volgt er een steile afdaling naar Gleann Undalain. Zeer natte, drassige grond, maar mijn schoenen zijn nog nieuw en dus goed waterdicht. Voetjes blijven droog! Ik vraag mij af of er wel droge grond is om op te kamperen. Dan spot ik van bovenaf een eilandje in de Undalain River. De vegetatie (kort groen gras) suggereert dat het waarschijnlijk relatief droog is en als ik daar eenmaal aankom blijkt dat inderdaad het geval. Ondanks de regen heeft de rivier nauwelijks water dus daar loop ik zo doorheen.
Op dit heerlijk eenzame plekje in een fantastisch mooi landschap kook ik mijn pasta, terwijl in de verte een koekoek mij toezingt. Hier doe ik het voor....
Hier kampeer ik op het eilandje in de rivier. Vaak zijn eilandjes de droogste plekken in dit soort landschap omdat er aan beide kanten een rivier is die het water afvoert. Deze foto nam ik de volgende morgen om 6:52am, zoals je ziet met een mooi ochtendzonnetje (na harde regen s'nachts). Dan heb je weer gelijk zin om verder te gaan!
Na heerlijk te hebben geslapen op mijn privé eilandje rest er de volgende morgen nog een klein stukje afdaling over een goed pad (+ stukje weg) naar Morvich, waar ik een nieuwe resupply heb wachten.
Loch Duich bij Invershiel. Veel Schotland gangers zullen dit kennen want de A87 loopt hierlangs.
Toffe vintage benzinepomp in Morvich
Na de resupply in Morvich heb ik 9 dagen eten in mijn rugzak dus dat is opeens weer een stuk zwaarder. En er staat een flinke klim op het programma, want ik ga nu een pas over langs de beroemde Falls of Glomach. Mijn grootste zorg is echter de afdaling na de pas want die staat bekend als een beetje tricky en dus niet ideal met een zware rugzak.
De Falls of Glomach zijn spectaculair! Het water valt meer dan 100 meter omlaag, de diepste val van een waterval in de UK. Voor de schaal: dat uitstekende puntje op de ridge is een persoon.
De afdaling was niet heel fijn maar toch niet half zo lastig als ik had gevreesd. Hier kijk ik terug naar de Falls of Glomach en de bergen waar ik overheen ben gekomen.
Na de afdaling arriveer ik in Glen Elchaig en ik vind een prima kampeerplekje langs de Elchaig River. De volgende dag loop ik in een soort halve cirkel via diverse glens en passen om een aantal bergen heen.
Glen Elchaig s'morgens om 7:29am. Het eerste stuk van de wandeling gaat over een relaxte bijna horizontale 4x4 track door gras en tussen geurende gorse (Gaspeldoorn)
Scottish Red Deer voelt zich hier ook helemaal thuis.
Na een tijdje wordt het landschap wilder, de paden vager en komen er weer stukken ruw trackloos terrein die moeten worden doorkruist. Ook moeten er wat riviertjes worden overgestoken, sommigen met een moeilijke reputatie, maar door de droogte is dat opnieuw totaal geen probleem.
Ik kom ook langs een paar meertjes, waarvan eentje (Loch Calavie) met een onverwacht mooi piepklein zandstrandje
Ik besluit de dag bij Lochan Fuara, een relatief hoog (ca 380m) gelegen meertje. Het is er erg koud, vooral door de harde wind. Tijdens het vullen van mijn waterzak hoor en zie ik een Golden Eagle rondvliegen!
De volgende morgen word ik opnieuw gewekt door een Koekoek (een thema gedurende deze hele trek!). Vandaag wordt een lange dag. Ik ga eerst afdalen naar Strathcarron, dan klimmen naar Bealach Ban en dan afdalen naar Glen Torridon. De omgeving van Torridon is voor mij ook één van de meest magische plekken in Schotland dus ik heb hier echt zin in!
S'morgens begint de afdaling naar Strathcarron al meteen met een schitterend uitzicht op de Achnashellach hills en in de verte zie je al de Liathach Ridge langs Glen Torridon.
Tijdens de klim naar Bealach Ban spot ik een Red-throated Diver (Roodkeelduiker) op één van de lochans. S'morgens had ik ook al een Ring Ouzel (Beflijster) gezien. Redelijk schaarse vogels maar typisch voor dit habitat en altijd weer mooi om te zien!
Liathach Ridge, gezien vanaf Bealach Ban. Deze groothoeklens foto doet geen recht aan de grandeur die het in werkelijkheid heeft.
Nu afdalen naar Glen Torridon.
Glen Torridon met rechts Ling Hut (privé) en dat kleine witte hutje links achter is een (gesloten) vissershut. Daar zette ik mijn tentje neer want verder was er weinig geschikte grond. S'avonds mij nog even lekker gewassen in het riviertje dat het meertje in stroomt. De berg op de achtergrond is Beinn Eighe.
Ik loop nu 2 volle dagen voor op schema en kan mijzelf dus weer belonen met een extra maaltijd (die over is). S'avonds terwijl ik mijn potje kook met op de achtergrond fluitende Oeverlopers, een Watersnip en een paartje Groenpootruiters die voor mijn tent schaamteloos werken aan gezinsuitbreiding, mijmer ik over wat een geweldige trail dit toch is!
De volgende dag weer een lange zware dag, maar ook weer eentje waar ik erg naar had uitgekeken. Want vandaag ga deels Beinn Eighe beklimmen en dan draai ik er achterlangs over zeer ruw padloos terrein. Dit is één van die add-ons voor de CWT die veel hikers (onterecht!) overslaan.
De bijna 600m klim is een makkie over een relatief goed pad en een fenomenaal uitzicht over een landschap met meertjes en rare losstaande bergen.
Eenmaal boven kom je dan bij een meertje (Loch Coire Mhic Fhearcair) waar de berg Sail Mhor als een kathedraal bovenuit torent. Er is hier ook nog een waterval en alles bij elkaar een heel bijzonder landschap. Wel koud en loeiharde wind!
Uitzicht de andere kant op. Echt een bizarre maar erg mooie en speciale plek. Ik ben hier in 2014 al eens geweest toen ik Beinn Eighe beklom.
Nu daal ik af over steil, ruw, padloos terrein tot ik ongeveer de 400m contour bereik. Daarna volgde ik zo goed en zo kwaad als dat ging die 400m contour en draaide zo om de berg heen.
Uiteindelijk kom je dan in dit soort landschap terecht. Ruw, padloos, boggy. Vandaag was waarschijnlijk de zwaarste dag van de hele trek, maar ook schitterend! Echt één van de highlights.
S'middags bereikte ik Kinlochewe, vanaf waar je een relaxte dirt road gaat volgen. Een stuk voorbij Kinlochewe zette ik mijn tentje neer op een mooie plek langs de Abhainn Bruacharg rivier waar ik mij weer lekker kon wassen alvorens in mijn slaapzak te kruipen. Ik doezel langzaam weg terwijl een Fitis achter mijn tent zit te zingen. In de verte hoor ik Red Grouses tussen de heide en in de verte zingt ook weer een Koekoek....
De volgende dag loop ik verder naar Shenavall via Bealach Nan Croise en langs Loch an Nid. Op de hoogste stukken loop ik door mist en motregen maar ik geniet er intens van. Het mistige landschap geef een gevoel van eenzaamheid en isolatie, een gevoel dat ik waardeer op dit soort tochten!
Wheatear (Tapuit), een vogeltje dat je veel tegenkomt in het moorland
De omgeving van Shenavall is een magisch mooie plek en erg geïsoleerd. De lucht hier is gevuld met de geur van de bloeiende gorse. Ik geniet van de geuren, de kleuren, de rivier en het wolkenspel rond de bergen!
Ik zet mijn tentje neer naast de rivier Abhainn Strath na Sealga, omringd door naar kokosnoot geurende gorse. Ik kan het in mijn tent ruiken! S'avonds neem ik weer even snel een bad in de rivier.
De volgende ochtend sta ik op met regen. De eerste keer op de hele trek dat het hard genoeg regent om mijn regenbroek aan te trekken. Nu pas! Maar na de eerste paar honderd meter lopen stoort de regen mij totaal niet meer en ik geniet van de wandeling.
De dag begint met een klimmetje gevolgd door een afdaling naar Corrie Hallie. Voor ik het weet ben ik daar al. Daarna opnieuw een klim en afdaling naar Inverlael, gevolgd door opnieuw een klim en afdaling naar Glen Douchary, waar ik mijn tentje neerzet.
Van twee oude Schotse wandelaars die ik tegenkwam bij Inverlael hoorde ik dat er sneeuw wordt voorspeld voor de heuvels. Geen last van dacht ik, want ik kom niet hoger dan 500-600m. Maar de volgende ochtend werd ik zowaar wakker met een klein beetje sneeuw op mijn tent!
Die ochtend loop ik verder door Glen Douchary, wat een prachtige heerlijk eenzame glen is. Dit is weer ruig padloos terrein en het schiet niet erg op.
De prachtige ruige, eenzame Glen Douchary
Bij Loch an Daimh bereik ik een landrover track die al snel verandert in een erg relaxt pad helemaal naar Oykel Bridge en ver daar voorbij. Heerlijk om weer eens zo'n lang relaxt stuk te hebben voor recuperatie.
In Oykel Bridge Hotel (een up-market lodge die zich richt op hengelaars die in de Oykel River naar zalm vissen) wacht mijn laatste herbevoorradingspakket. Tof dat ze dit (belangeloos) voor mij hebben willen ontvangen en vasthouden want er zijn weinig andere opties in deze omgeving.
Hierna volg ik de Oykel River. Het is een heerlijke relaxte wandeling over een landrover track in afwisselend zon, regen en sneeuwbuien. Ik geniet er intens van.
Op een bepaald moment begon het heel hard te waaien en te sneeuwen en net op dat moment kwam er een landrover met twee locals mij tegemoet rijden. Ze stopten en informeerden bezorgd of ik hier wel op berekend was met tent en dergelijke. Het duurde even voor ik ze had overtuigd.
Maar de rest van de avond en middag klaarde het op. Ik zette mijn tentje neer op een prachtig plekje langs de Oykel en in de avondzon genoot ik van de Meadow Pipits die in de rivier van steen naar steen hopten, op zoek naar insecten.
S'avonds viel ik in slaap met het geluid van hele lichte sneeuw die op mijn tentje viel. S'nachts werd ik wakker en het viel mij op dat het doodstil was. Toen zag ik dat mijn tentje wat was ingezakt: er bleek een dikke laag sneeuw op te liggen! Toen ik dat eraf had geklopt (terwijl aangevroren condensatie kraakte) kon ik de sneeuw weer op mijn tent horen vallen.
S'morgens maakte ik mij zorgen over de sneeuw want ik moest een vrij hoge pas over. Maar toen begon er een heftige regenbui. Mooi! dacht ik. Nu regent de sneeuw weg. Ik bleef expres een uur langer liggen en toen ik mijn tentje uit kwam zag ik dat inderdaad de meeste sneeuw was weg geregend, maar het was nog steeds wit genoeg voor een mooi winterlandschap!
Mijn tentje na de regenbui. Van de sneeuw is nog maar een fractie over van wat er s'nachts lag, maar het blijft (nog even) een prachtig winterlandschap!
Het is nu mooi weer met af en toe wat zon die de sneeuw snel doet smelten. Ik loop nu richting Loch Ailsh en daarna steek ik een pas over richting Inchnadamph.
Visserhutje in dit prachtige winterlandschap langs de River Oykel. Kerstsfeer!
Een heerlijke winterwandeling op 4 mei langs de Oykel. Puur genieten!
In de rivier spot ik twee Dippers (Waterspreeuwen) die naar voedsel zoeken in het wilde water
Na een tijdje bereik ik Loch Ailsh en de subliem gelegen Glenmore Lodge (een private jacht lodge) met op de achtergrond de besneeuwde munro Conival. In 2013 stond ik daar bovenop. Die grote witte bulten geven het geheel een actische vibe. Echt schitterend!
Eerste zicht op Loch Ailsh met Glenmore Lodge en Conival op de achtergrond
Maar de sneeuw smelt nu rap weg
Eenmaal Glenmore Lodge voorbij begin ik geleidelijk aan omhoog te klimmen, in de eerste instantie langs een tak van de Oykel River die steeds kleiner wordt. Dicht bij deze plek leggen de zalmen hun eitjes tussen het grind en dit is ook de plek waar zij vele jaren later zullen terugkeren om zelf voor nageslacht te zorgen.
Een tak van de Oykel River en op de achtergrond de bergen waar ik overheen moet. De sneeuw smelt nu snel, maar hoger in de bergen ligt nog genoeg om het lastig te maken.
Het oversteken van de pas blijkt een vrij steile en glibberige bedoeling met de smeltende sneeuw. Dit deel van de route was toch al padloos en ik stap regelmatig verkeerd omdat je soms niet kunt zien wat er onder de zachte sneeuw ligt (een rotsblok? een gat?). En een rugzak met nieuwe supplies uit Oykel Bridge helpt natuurlijk ook niet.
Maar ik kom er heelhuids overheen (wel met een aantal pijnlijke misstappen) en daal af naar Inchnadamph. Daarna ga ik direct door, gedeeltelijk de volgende berg op, op zoek naar een kampeerplek.
Ik vind een kampeerplekje op (hier zeldzame) droge grond bij Loch Fleodach Coire, gelegen op ca 400m. Het is hier gruwelijk koud met harde wind maar ik slaap als een baby.
De volgende dag zou één van de zwaarste worden van de hele trek. De dag begint met een verder klimmetje naar een pas. Maar zoals meestal is dat niet het probleem. Dat klimmetje gaat snel en voor ik het weet ben ik boven. Het is de afdaling en daarna een lang "vlak" stuk over padloze zeer ruwe grond wat al je energie opzuigt.
Maar eerst wacht mij op de pas nog een mooie verrassing!
Een Ptarmigan ♂ (Alpensneeuwhoen) kruist mijn pad! Deze zie ik regelmatig op Schotse munros maar ik had ze nog nooit onder de 800-900m gezien dus deze had ik niet verwacht op de CWT! Zijn verenkleed geeft hem prachtige camouflage tussen de rotsen. In de winter worden ze helemaal wit. Zijn rode wenkbrauw zwelt op bij opwinding dus je kunt daaraan zien hoe zenuwachtig hij is over jouw aanwezigheid.
En dan spot ik ook het vrouwtje, waarvan het verenkleed juist is afgestemd om goed gecamoufleerd te zijn als ze zit te broeden tussen de vegetatie.
Afdaling en "semi-vlakke" wandeling over ruw padloos terrein richting Loch Glencoul. Echt een aanslag op knieën en enkels door de regelmatige misstappen hier.
Hier terugkijkend naar Glencoul en de bergen waar ik vandaan kom is het ergste voorbij maar het ruwe pad naar Glendhu over een grote bult is ook geen pretje. Het uitzicht is dan wel weer erg mooi.
Vanaf Glendhu kom ik op een relaxte 4x4 track, wat op dat moment een geschenk uit de hemel is want alles doet pijn. Enkele kilometers voorbij Glendhu zoek ik naar een kampeerplek. Gelukkig vind ik die ca 3 km voorbij Glendhu Bothy. Geen moment te vroeg want ik ben echt kreupel nu! Mijn tentje staat net één minuut als de regen losbarst.
Zo word ik s'morgens wakker op deze prachtige kampeerplek, met aan de overkant van het water een afgelegen stuk van de bewoonde wereld.
De volgende dag begint weer met een klim, dit keer naar Ben Dreavie. Hoewel het rustig begint over een makkelijk pad doet de eerste 20 minuten alles nog pijn door de slachting van gisteren. Gelukkig verdwijnt die pijn na een tijdje als sneeuw voor de zon en al snel verandert het in een heerlijk wandeling waar ik echt van geniet!
Wheatear houdt mij gezelschap
Voordat het laatste stuk van de klim begint besteed ik nog wat tijd aan het observeren van een Black-throated Diver (Parelduiker) in één van de meertjes. Daarna begint het genieten van het steeds wisselende spel van onwerkelijke landschappen en het immer veranderende wolkenspel tijdens periodes van zon, regen en natte sneeuw.
Waarom hou ik zo van Schotland? Hierom. Dicht bij de summit van Ben Dreavie. Dramatische lucht en landschap dat steeds maar verandert....
Letterlijk 5 minuten later heb je dan dit....
....en letterlijk 4 minuter daarna weer dit! En dat alles in heerlijke isolatie.
Op de summit nog even een heftige sneeuwbui die de navigatie bemoeilijkte en daarna is een deel van de afdaling (met harde wind en natte sneeuw buien) vervolgens weer ruw en trackloos, maar gelukkig een stuk vergefelijker dan een dag eerder. Uiteindelijk bereik ik een pad dat naar Loch Stack leidt.
Loch Stack
Vanaf hier loop ik door naar Loch a Garbh-bhaid Beag, waar ik mijn tentje neerzet bij de Garb Alt rivier. Het einde van een zeer mooie wandeldag waarin ik flink was opgeschoten.
Een heerlijke zonnige avond bij Loch a Garbh-bhaid Beag
De volgende dag is een stralend zonnige dag. En dat komt goed uit, want vandaag loop ik via Rhiconich en Kinlochbervie naar Sandwood Bay wat een strandlocatie is. Het zou een fantastisch mooie dag worden!
De dag begint meteen al goed met prachtig zicht op deze Black-throated Diver (Parelduiker). Deze vind je soms op Schotse lochs. Ook een paar Dippers langs de waterkant.
Vandaag is een uitzondering in de zin dat een groot deel van de wandeling over de weg gaat (het stuk van Rhiconich tot Blairmore). Oorspronkelijk zag ik wat op tegen een roadwalk door bewoond gebied, maar het is hier wel heel erg mooi en het is ook wel weer eens een leuke afwisseling na al dat eenzame moorland.
Dit is één van de mooiste bewoonde delen van Schotland
Weliswaar een wandeling over een (relatief rustige) weg, maar dus wel met zo'n uitzicht! (Loch Inchard)
We zijn hier in het afgelegen noordwest puntje van Schotland....
Dit gebied heeft een heerlijk "end of the world" sfeertje. Nog iets verder naar het noorden en dan is er niets meer tot aan de noordpool.
Bij Blairmore verlaat ik de weg en kom ik op een goed pad van 6.5 km dat naar Sandwood bay leidt, de eindbestemming voor vandaag. Kort na Blairmore zie ik in de verte ook voor het eerst de top van de vuurtoren van Cape Wrath, het eindpunt van deze trek dat ik een dag later zou bereiken.
Sandwood Bay komt in zicht!
De sublieme Sandwood bay met Am Buachaille (die pilaar in zee). Een magisch mooie plek! Vanaf hier zie ik Gannets (Jan-van-Genten) in zee duiken die op het laatste moment hun vleugels intrekken voordat ze als een speer het water in gaan. Eentje vangt redelijk dichtbij een gigantische vis die hij nauwelijks weg krijgt.
Natuurlijk wilde ik hier kamperen, dus na een flinke tijd op het strand liep ik wat verder door en klom op een heuvel aan het noordeinde, waar ik een mooi vlak door konijnen begraasd stukje gras vond om mijn tentje neer te zetten, met subliem uitzicht op Sandwood Bay! Dit was mijn laatste avond op de trail, en wat een finale!
Pure bliss! Een lange zonnige avond bij mijn tentje, genietend totdat de zon onder ging. Vanaf hier zag ik Gannets in zee duiken, iets zwarts in zee zwemmen (zeehond of zelfs een walvis?) en er kwam ook nog een Zee-Arend overvliegen!
Ik blijf tot zonsondergang genieten van het mooie schouwspel en zie hoe het inkomend tij beneden op het strand mijn eigen voetstappen in het zand langzaamaan uitwist....
De volgende dag wachtte het laatste stukje van de Cape Wrath Trail: naar het eindpunt bij de vuurtoren op Cape Wrath. Dit stuk is echter ruw, boggy en padloos. Ik verwachtte er lang over te doen en vertrok om 7:00am. Echter, voor 11:00am bereikte ik al het einde van de trail! Dit met dank aan (opnieuw) het feit dat de grond veel droger was dan gemiddeld en lage waterstand in de riviertjes.
Cape Wrath is militair terrein en is regelmatig afgesloten als er oefeningen zijn. In 2013 heb ik de Royal Navy vanaf zee landdoelen zien beschieten op Cape Wrath en dat is serieuze shit!
Gelukkig waren de laatste oefeningen voor deze maand 5 dagen geleden geëindigd.
Na 21.5 dagen bereikte ik de vuurtoren van Cape Wrath: het einde van de trail! Dit was 4.5 dagen eerder dan mijn oorspronkelijke (conservatieve) plan. Met dank aan het mooie droge weer!
Victory at last!
Het uiterste puntje (waar de vuurtoren staat) is geen militair terrein en er gaat een busje + ferry vanuit Durness voor dagjesmensen die de uiterste noordwest punt van de UK willen bezoeken. Om 11:15am kon ik dus met een busje naar Durness. Die weg was trouwens nog behoorlijk ruig dus een avontuur(tje) op zich.
In Durness kampeerde ik op een commerciële campsite met onbeperkte warme douche! De volgende dag de lange reis terug naar Glasgow en s'avonds om 22:15 de nachtbus van Glasgow terug naar huis.
Het was weer een fantastisch mooi avontuur! De prachtige herinneringen hieraan zal ik blijven koesteren voor de rest van mijn leven!
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 22-05-2019 00:18:11 ]
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Complete lijst vogels door mij gezien op deze trek:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt."If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Nicequote:Op dinsdag 21 mei 2019 11:52 schreef SeLang het volgende:
Een groepje zwoele Braziliaanse meiden waar ik onderweg al gezellig mee had gekletst kwam bij mij advies vragen over wat ze aan moesten met hun zere voetjes, dus ik heb die arme meisjes maar even getroost en van goed advies voorzien.
Uitvinder van de biersmiley.
Wow wat gaaf 
Sandwood Bay is echt heel mooi 
al kwam ik er met de auto + 10 km lopen ipv het hele stuk lopen. Echt gaaf dat je dit zo effe wandelt! 
Sandwood Bay is echt heel mooi al kwam ik er met de auto + 10 km lopen ipv het hele stuk lopen. Echt gaaf dat je dit zo effe wandelt!
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Even het hele verslag gelezen. Prachtige foto's. Ik vraag mij af wat je eigenlijk allemaal per dag eet.
Uitvinder van de biersmiley.
Schitterend weer SeLang!
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Echt geweldig mooi! 
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Mooi verslag! Wist niet dat Schotland eigenlijk zo mooi is! Het valt me op dat er weinig bomen zijn waardoor je echt van die hele mooie uitzichten hebt.
Gaaf!!
[i]And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music.[/i]
I loved to discover how unique and strange humanity is. How we are all, deep down, nerdy weirdos.
I loved to discover how unique and strange humanity is. How we are all, deep down, nerdy weirdos.
Schitterend verslag weer Selang! En prachtige foto's weer. Ik krijg de indruk dat vooral de cape wraith trail wel bijzonder rustig is, gezien de tamheid van de dieren...
Voor wat foto's, kijk hier
Dank, SeLang. Het is weer prachtig mee-genieten zo .
.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
SeLang
Black swans matter
Dingen met veel energie per gram die ook nog weinig ruimte innemen. S'morgens en door de dag heen trailmix (pinda's, rozijnen, M&M's,...). S'avonds pastamaaltijden (van die dingen voor studenten en vrijgezellen, waar je alleen maar water bij hoeft te doen).quote:
Ik vraag mij af wat je eigenlijk allemaal per dag eet.
De Cape Wrath Trail is inderdaad erg rustig. Herten zijn eigenlijk overal wel redelijk tam. Ptarmigans zijn ook altijd redelijk tam, waarschijnlijk omdat hun voornaamste verdediging camouflage is. Ik had ook mazzel met die Parelduiker. Maar de meeste vogeltjes zijn juist erg schuw.quote:
Ik krijg de indruk dat vooral de cape wraith trail wel bijzonder rustig is, gezien de tamheid van de dieren...
Goed gespot! Ik heb het ff gefixtquote:
De vertrekdatum dat je de bus neemt klopt niet!!!!!!!!!!!!!!!!!
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Dit viel mij ook op. Selang: weet jij waarom er zo weinig bomen in dit gebied zijn ?quote:
Mooi verslag! Wist niet dat Schotland eigenlijk zo mooi is! Het valt me op dat er weinig bomen zijn waardoor je echt van die hele mooie uitzichten hebt.
Man man man Selang, wat een briljante trek. Prachtige foto’s! Hoe navigeer je als er geen paden zijn? GPS?
Hoe navigeer je als er geen paden zijn? GPS?
Heel veel deforestation geweest daar... https://treesforlife.org.uk/forest/deforestation/
Carpe diem, quam minimum credula postero.
SeLang
Black swans matter
Door een lang proces (duizenden jaren) waarin mensen geleidelijk aan bossen kapten ten bate van landbouw. En overbegrazing door vee en later herten (toen de apex predators zoals wolven, lynxen etc waren uitgeroeid). De link die SaskiaR postte legt het goed uit.quote:
[..]
Dit viel mij ook op. Selang: weet jij waarom er zo weinig bomen in dit gebied zijn ?
Op een trek zoals deze kom je ook veel sporen van dit verleden tegen. In boomloos moorland is hier en daar door het water de turf weggespoeld en dan vind je opeens afgehakte boomstronken (vaak wel een meter onder het turf) die soms duizenden jaren oud zijn (het blijft goed gepreserveerd in de zure peat-bog). Dan realiseer je je opeens dat daar vroeger een bos was.
De Highlands waren tot een paar honderd jaar geleden ook veel dichter bewoond dan nu. Je komt op de meest afgelegen plaatsen ruines van oude crofts (kleine boerderijen) tegen. Tijdens de Highland Clearances zijn die mensen (die het land pachtten) door de landeigenaren weggestuurd toen ze ontdekten dat schapen meer opleverden. Velen emigreerden toen (met niets) naar Amerika, Canada en Australië. Een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Schotland. Later verdwenen de meeste schapen ook weer en nu heb je een leeg onbewoond landschap.
Momenteel probeert men op sommige plaatsen het landschap te herstellen door weer de bomensoorten te planten die er vroeger groeiden (voorlopig beschermd tegen grazers). Hopelijk wordt ooit de wolf hier geherintroduceerd. Dat zou enorm helpen om het oude ecosysteem te herstellen want zij houden de grote grazers in check.
Het meeste gewoon met een kaart. Je weet door welk dal je moet of welke ridge je over moet dus de route volgt vrij natuurlijk. Ik had wel een GPS (en kompas) bij me als backup en dat is vooral handig als je een complete whiteout krijgt. Als je maar enkele tientallen meters zicht hebt (paar keer gebeurd op hoger terrein) dan ben je verrassend snel je oriëntatie kwijt.quote:
Hoe navigeer je als er geen paden zijn? GPS?
Op het laatst gebruikte ik mijn GPS steeds vaker, puur uit gemakzucht. In het begin gebruikte ik hem zo weinig mogelijk om batterijen te besparen maar naarmate het einde naderde wist ik dat ik toch veel te veel reservebatterijen bij mij had dus hoefde ik daar niet meer op te letten.
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
@Budapestenaar: De wandelkaarten in de UK (Ordnance Survey) zijn ook wel bijzonder goed. Als je weet hoe ze gelezen moeten worden (hoogtelijnen, muurtjes, water, bebouwing, etc.) is het relatief makkelijk navigeren. Zeker als het mooi weer is. En als er weinig bos is, helpt dat ook, want je kan je dan heel goed orienteren aan het landschap. Natuurlijk maken paden het makkelijker, want dat zijn natuurlijk ook weer aanknopingspunten op de kaart, maar er zijn nog zoveel meer dingen waar je op kan navigeren dat het pas moeilijk wordt als je slecht zicht hebt.
NT650V - XJR1300 - R1100GS - GTR1000 - XL600R - ZZR600
Geweldig verslag en foto's.. Schotland komt steeds hoger op mijn lijstje van must-see landen te staan
“Rather than love, than money, than fame, give me truth.”
Prachtig verslag weer SeLang 
Wat voor camera gebruik je op je hikes? Compacte zoom?
Wat voor camera gebruik je op je hikes? Compacte zoom?
I have a time machine at home. But it only goes forward at regular speed.........
Prachtig! 
Heb echt genoten van het lezen! En lekker veel foto's van je tentje! Ik kan me wel wat voorstellen bij het gevoel dat je daar helemaal in je uppie loopt in zulk geisoleerd landschap, je beschrijft dat ook heel mooi. Gelukkig niet al te lang last gehad van die loeizware dag met al die misstappen. Wat ik me nog afvroeg, doe je bij de herbevoorradings pakketten ook nog iets speciaals wat je super lekker vindt en niet mee gaat sjouwen en dus gelijk mag opeten? Iets waar je je op verheugd zeg maar?
En ik vroeg me af of je ook wel eens vist en het dan op eet?
Bedankt voor het delen.
Heb echt genoten van het lezen! En lekker veel foto's van je tentje! Ik kan me wel wat voorstellen bij het gevoel dat je daar helemaal in je uppie loopt in zulk geisoleerd landschap, je beschrijft dat ook heel mooi. Gelukkig niet al te lang last gehad van die loeizware dag met al die misstappen. Wat ik me nog afvroeg, doe je bij de herbevoorradings pakketten ook nog iets speciaals wat je super lekker vindt en niet mee gaat sjouwen en dus gelijk mag opeten? Iets waar je je op verheugd zeg maar? En ik vroeg me af of je ook wel eens vist en het dan op eet?
Bedankt voor het delen.
Hebben de herten eigenlijk een natuurlijke vijand daar?quote:
Herten zijn eigenlijk overal wel redelijk tam.
Prachtig verslag weer
SeLang
Black swans matter
Die zijn inderdaad heel goed. Ik heb zelf de Harvey mapset gebruikt die specifiek zijn voor de CWT. Die zijn 1:40.000, zeer gedetailleerd en van waterproof polyethyleen. Totale set (2 kaarten) weegt maar 156 gram inclusief beschermhoesjes.quote:
De wandelkaarten in de UK (Ordnance Survey) zijn ook wel bijzonder goed.
Inderdaad een compactcamera met superzoom: Lumix DMC-TZ70quote:Op woensdag 22 mei 2019 14:06 schreef Preston_Marlowe het volgende:
Wat voor camera gebruik je op je hikes? Compacte zoom?
Nee eigenlijk niet. Ik heb al genoeg moeite om alles in een relatief kleine doos te proppen en je weet ook nooit of je ergens tijdens het ophalen van de doos wel direct trek in hebt (je weet niet van tevoren het tijdstip). Tevens wil ik altijd zo snel mogelijk weer weg bij mijn herbevoorradingspunt, aangezien dat meestal ergens in de bewoonde wereld is. Dus in de praktijk ga je het dan toch weer meesjouwen.quote:Op woensdag 22 mei 2019 16:37 schreef liesje1979 het volgende:
Wat ik me nog afvroeg, doe je bij de herbevoorradings pakketten ook nog iets speciaals wat je super lekker vindt en niet mee gaat sjouwen en dus gelijk mag opeten? Iets waar je je op verheugd zeg maar?
Nee maar dat is wel iets wat ik nog eens wil doen. Schotland is daar echter niet de beste plek voor, al heb ik op een andere reis door Schotland wel eens een forel gegeten die door vissers in een klein Schots meertje waren gevangen (heertlijkquote:En ik vroeg me af of je ook wel eens vist en het dan op eet?
).Die stonden naast mij op een camping in Scourie en nodigden mij uit om er eentje te proeven. Misschien volgende keer in Zweden een klein hengeltje mee. Ik kwam daar hikers tegen die dat deden. Vissen is echt een big thing daar.Bijna niet. Pas geboren hertjes zijn waarschijnlijk wel kwetsbaar voor vossen maar die heb je daar bijna niet (vossen wordt meedogenloos op gejaagd door schapenhouders). Ik hoop echt dat ze ooit wolven herintroduceren. Helaas kunnen die de zee niet oversteken dus dat kan niet op een natuurlijke manier zoals in NL momenteel gebeurt. En dat is jammer want in Schotland hebben ze echt een realistische kans.quote:
Hebben de herten eigenlijk een natuurlijke vijand daar?
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Ten eerste : respect wat een reis, en een heerlijk verslag.
Vandaag vanuit Skye naar lancanshire gereden (woont familie van vriend) en zo ontzettend veel verschillende landschappen gezien
en ook ontzettend wisselvallig weer, wat t ook weer bijzonder maakt.
Die boot bij Invershiel idd ook gezien vandaag
wat een reis, en een heerlijk verslag. Dat is dus precies wat mijn vriend en mij ook zo trekt aan dit landquote:Waarom hou ik zo van Schotland? Hierom. Dicht bij de summit van Ben Dreavie. Dramatische lucht en landschap dat steeds maar verandert....
Letterlijk 5 minuten later heb je dan dit....
....en letterlijk 4 minuter daarna weer dit! En dat alles in heerlijke isolatie.
Vandaag vanuit Skye naar lancanshire gereden (woont familie van vriend) en zo ontzettend veel verschillende landschappen gezien
en ook ontzettend wisselvallig weer, wat t ook weer bijzonder maakt. Die boot bij Invershiel idd ook gezien vandaag
Zo jaloers.. Ik zou zo iets ook zo graag willen kunnen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En als bonus een foto van Selang zelfhele bijzondere waarneming
[ Bericht 5% gewijzigd door Sunnythesun op 24-06-2019 22:26:06 ]
Toegevoegd aan TRV / Reisverslagen van FOK!kers
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
@SeLang hoeveel van alle vogels die er bestaan heb je nu gezien? En wat doe je als je ze allemaal gezien hebt? Stop je dan met je avonturen en kun je dan vredig sterven, of blijf je stug doorlopen? 
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Wat fijn dat dit verslag weer boven komt drijven. Nogmaals gelezen en heel erg van genoten! Wat is Schotland mooi!
Ik bedoel alle soorten; niet alle vogels!quote:
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Leuk dat dit verslag van SeLang weer bovenkomt, zeker nu ik zelf vorige maand ook de West Highland Way heb gelopen. In 1 woord geweldig
Overigens ook nog nooit zoveel mensen uit verschillende landen tegengekomen tijdens een meerdaagse hike. erg leuk
Overigens ook nog nooit zoveel mensen uit verschillende landen tegengekomen tijdens een meerdaagse hike. erg leuk
Voor wat foto's, kijk hier
Wat een mooie tocht!
Volgend jaar ga ik ook naar Schotland, mooie foto's als inspiratie. We gaan wel hiken, maar deze tocht is iets teveel van het goede. Hoe lang / veel train je voor een dergelijke reis?
Volgend jaar ga ik ook naar Schotland, mooie foto's als inspiratie. We gaan wel hiken, maar deze tocht is iets teveel van het goede. Hoe lang / veel train je voor een dergelijke reis?
SeLang
Black swans matter
quote:
Leuk dat dit verslag van SeLang weer bovenkomt, zeker nu ik zelf vorige maand ook de West Highland Way heb gelopen. In 1 woord geweldig
Ik moet de balans van mijn laatste reis nog opmaken maar mijn levenslijst gaat momenteel richting 2400 soorten terwijl er een kleine 11000 soorten bestaan. Niemand op de wereld heeft ze allemaal gezien. Velen zijn heel lokaal of moeilijk bereikbaar en van sommige zeldzame soorten is onbekend of ze überhaupt nog bestaan. Hoe dan ook, ik kan de rest van mijn leven nog wel vooruit! En natuurlijk draait het niet alleen om de vogeltjes, maar het is leuk om die onderweg te "verzamelen".quote:Op dinsdag 15 oktober 2019 11:09 schreef vosss het volgende:
@:Selang hoeveel van alle vogels die er bestaan heb je nu gezien? En wat doe je als je ze allemaal gezien hebt? Stop je dan met je avonturen en kun je dan vredig sterven, of blijf je stug doorlopen?
Voor deze specifieke tocht had ik niet getraind want ik beschouwde de (relatief makkelijke) WHW als training voor de zwaardere CWT.quote:
Wat een mooie tocht!
Volgend jaar ga ik ook naar Schotland, mooie foto's als inspiratie. We gaan wel hiken, maar deze tocht is iets teveel van het goede. Hoe lang / veel train je voor een dergelijke reis?
Echter, als ik weet dat een tocht meteen vanaf het begin al zwaar of ruig is (en dus grote kans op blessures) dan probeer ik spieren en ligamenten van tevoren wat te versterken door met een zware rugzak door het park te gaan lopen en aansluitend trappen op en af met ~25kg rijst in mijn rugzak als ballast. Dergelijke training is verrassend effectief gebleken als voorbereiding op de Arizona Trail, Pacific Crest Trail en Larapinta Trail.
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |