Help, ik durf geen oorbellen te dragen

Zo'n 20 jaar geleden heb ik in beide oren een gaatje laten schieten. Dat kwam omdat ik graag oorbellen wilde dragen, iets wat ik al heel erg lang wilde. In mijn pubertijd, het moment dat de meeste jongens oorbellen laten schieten, was ik echter erg onzeker en durfde ik het niet. Daarnaast wilde ik per sé twee oorbellen, in elk oor eentje, maar omdat dit toen bij mannen/jongens nog niet zo normaal was als nu, zou dat erg vreemd overkomen. Tenslotte hadden weinig jongens in mijn omgeving oorbellen in, op school (HAVO/VWO) niemand, en mocht het ook niet van mijn ouders.

Toen ik mijn vriendin, en huidige vrouw, daarna mijn geheim vertelde, gaf zij aan dat ze het afschuwelijk vond als jongens oorbellen in hadden. Dat was volgens haar iets voor vrouwen/meisjes. Toch wilde zij mij ze niet onthouden, onder de voorwaarde dat ik mijn oorbellen niet in het openbaar in zou doen. En dat haar ouders er niet achter kwamen. Dus heb ik, voordat wij samen twee weekjes op vakantie gingen, oorbellen laten schieten. Zodat ik alleen daar met oorbellen rond zou lopen en mijn gaatjes rustig konden genezen.

Nadat ik aan het einde van mijn vakantie de zweerknopjes eruit haalde, en constateerde dat de gaatjes goed waren gelukt, heb ik in het openbaar nooit meer oorbellen in gehad. Tenminste niet op plaatsen waar ik de kans had iemand tegen te komen die ik ken/kende. Dat begint steeds meer aan mij te knagen. Het liefst zou ik de hele dag oorbellen in hebben. Dus heb ik er eigenlijk flink spijt van dat ik destijds niet gewoon eigenwijs ben geweest. En schijt had aan de mening van mijn vriendin, ouders en vrienden. En gewoon oorbellen in had gedaan/gehouden. Immers, hoe ouder je bent, hoe vreemder het is als je ineens oorbellen met oorbellen rond loopt. Zeker als je een goed betaalde baan bij de overheid hebt, waar ze verwachten dat je, omdat ik altijd op kantoor zit, er representatief uit ziet (je ziet hier ook geen mannen met oorbellen in).

Omdat deze reden ben ik mij ook gaan afvragen waar dit gevoel vandaan komt. Waarom ik niet gewoon, net als alle andere mannen die oorbellen willen dragen, oorbellen in heb? En de mening van anderen hierover niet naast mij neer kan leggen.

Nu denk ik dat het een soort van fetisj is. Ik wordt namelijk ook opgewonden van het dragen van oorbellen. Maar ik weet dus niet of dit altijd zo is geweest. En of dit het gevolg is van het feit niemand lijkt te willen dat ik oorbellen draag, zodat het daardoor spannend (en opwindend) is om ze dragen. Immers als ik oorbellen zou dragen, zou ik ook niet de hele dag opgewonden kunnen zijn. Dat lijkt mij zowel fysisch als fysiek onmogelijk.

Zodoende vraag ik mij af of meer mensen hier last van hebben? En of het wellicht een uitvloeisel is van de oorlel-fetisj, iets wat heel gebruikelijk blijkt te zijn. In de oorlel zitten namelijk veel zenuwen, zodat wrijven, samenvouwen, sabbelen en zachtjes bijten aan oorlellen voor veel mensen erg prettig en daardoor ontspannend (en opwindend) aanvoelt. Ik heb namelijk ook geen behoefte om in andere lichaamsdelen een gaatje aan te brengen en wil ook niet meer dan één gaatje in mijn oren.

Nee geen oorhangers, zoals vrouwen die dragen. Het moeten wel mannelijke oorbellen zijn. En ook niet van die BlingBling dingen, met diamantjes en zo.

Ik zou gewoon zilver- of goudkleurige oorknopjes in willen doen. Of oorringen, die vind ik ook wel leuk. Maar dan wel wat dikkere en grotere ringen dan normaal, van 3 cm of zo.

Deze oorbellen heb ik dus ook. Maar ik heb ze bijna nooit in. Alleen thuis, als de kinderen op bed liggen, en in de auto op weg naar het werk.

Ik maak het inderdaad veel te groot, dat gevoel heb ik ook. Maar ik weet niet of dat komt doordat mijn omgeving (vrouw, familie en wellciht ook vrienden) het afkeurt, of dat het iets erotisch is. Al denk ik dat dit laatste een gevolg is van het niet mogen/willen/durven dragen van oorbellen.

Omdat ik het niet meer volhield om nooit oorbellen te dragen, heb ik recent één dag op mijn werk mijn oorknopjes in gehad. Toen ik op een andere locatie werkzaam was.Iedereen sloeg zo wat stijl achterover van verbazing. Ook nadat ik aangaf dat al gaatjes in mijn oren had, want velen dachten dat ik ze zojuist had laten schieten. Toen ik daarna, vlak voordat ik thuis kwam (bij vrouw en kinderen), mijn oorbellen uit deed, voelde ik mij erg schuldig. En heb ik geen oorbellen meer in gehad.

Mijjn vrouw is dus echt helemaal anti-oorbellen. Daar ben ik recent nog achter gekomen, toen ik vanwege valentijnsdag voor haar een paar kleine witgouden oorknopjes had gekocht. Die heb ik terug kunnen brengen, met de mededeling dat alleen mensen uit een achterbuurt oorbellen dragen.

Dat terwijl ze, toen ik haar leerde kennen, haar gaatjes zelf opnieuw doorprikte. En ze, tot ons eerste kind werd geboren, regelmatig oorbellen droeg.Van die kleine oorknopjes die ik dus voor haar had gekocht en ze kwijt was.

Op mijn werk krijg je al commentaar als je kleding niet 'aan de voorschriften' voldoet. Of als je jezelf niet hebt geschoren.

Zelf kreeg ik, toen ik mijn haren iets liet groeien (ze zijn overigens nooit lang geworden want ik kreeg ontzettend last van roos) tijdens een functioneringsgesprek de vraag of ik het leuk vond er onverzorgd bij te lopen. En kreeg ik een slechte beoordeling. Iets wat nu weer verleden tijd is.

quote:

Ging dat ook gepaard met het aankomen van gewicht en het afknippen van haar haar?

MIjn vrouw heeft wel wat gezondheidsproblemen, maar gelukkig niet haar haren afgeknipt.

quote:

Hm, maar deze houding heeft ze pas sinds zij weet dat jij dit graag wil?

Want dan zou ik eerder zeggen dat ze op die manier wil voorkomen dat jij ze draagt omdat jij je wat aantrekt van haar mening, zonder dat ze hoeft te zeggen 'ik wil niet dat jij oorbellen draagt'.

Tenminste, dat gevoel krijg ik erbij.

Ik heb niet het idee dat ze dit vind om te voorkomen dat ik oorbellen in doe. Ze vond oorbellen bij jongens/mannen altijd al niets, maar nu dus ook bij vrouwen. Eigenlijk had ik, op het moment dat ik haar leerde kennen en de gaatjes in haar oren waren dichtgegroeid, al 'onraad moeten ruiken'. Maar ja, toen wist ik ook niet dat mijn drang om oorbellen te dragen zo groot zou worden.

quote:

Maar oorknopjes zijn iets anders dan onverzorgd. Als je je haar laat groeien is het handiger om een kapsel te kiezen waarbij dat passend is. Het lukraak laten groeien kan daarom je haar onverzorgd doen ogen.

Voordat je haren zo lang zijn dat je er een knotje van kunt maken, en het er verzorgt uit ziet, moet je meer dan een jaar wachten. Dit mede omdat ik loshangende lange haren niet zag zitten. Dus ga je door een periode heen dat jij/ouw kapsel er niet uit ziet. Zodoende kwam ik er achter dat toch niets voor mij was. Buiten het feit dat ik ook weinig jongens/mannen met een knotje ken. Dus zou ik in dezelfde situatie terecht komen als met mijn oorbellen.

quote:

Ik vind het ook niet heel gepast om op je werk iets fetisj gerelateerds te dragen, want dat is het blijkbaar voor jou, ipv puur een accessoire. Daarom voelt het misschien ook zo ongemakkelijk voor je in het openbaar.

Dat fetisj-idee weet ik niet zeker, maar schat ik zo in. Oorbellen zijn voor mij in elk geval geen gewoon accesoire, zoal als een ring, ketting, armband of horloge. Die draag ik geen van allen en daar heb ik ook geen behoefte aan.

Dus ja, dat maakt het extra lastig om oorbellen in te hebben. Al is het natuurlijk niet zo dat ik, als ik bijvoorbeeld voor mijn werk onderweg ben en oorbellen in heb, constant aan sex denk. Nee, ik krijg dan eerder een blij/bevrijdend gevoel. En dan komt dat andere gevoel er achteraan/erbij.

quote:

Maar waarom reageer je zo selectief? Waarom wil je per se je oorbellen naar werk dragen? Er zit ook nogal een tussen een latexbroek dragen, omdat dat in de mode is of een latexbroek dragen, omdat dat je fetisj is. Dat laatste hoort ook niet thuis op het werk mi.

Oh, ik hoef niet per sé op mijn werk oorbellen te dragen. Als het gebruikelijk is om dat niet te doen, en dat is nu eenmaal zo, is dat geen probleem. Maar als het zou kunnen, dan zou ik het zeker doen.

Dat geldt ook voor thuis, in het openbaar of bij vrienden. Maar omdat mijn vrouw zich dan voor mij schaamt, mijn familie het afkeurt (dat weet ik gewoon) en mijn vrienden het waarschijnlijk raar vinden (geen enkele man in mijn omgeving draagt oorbellen), lukt het daar/dan al helemaal niet.

Er zijn inderdaad niet veel plekken waar ik oorbellen kan dragen. Dat maakt het ook zo vervelend. En trek ik het soms even niet meer.

Maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje bang dat als ik zou besluiten om oorbellen te dragen, en dan niet per se ook op het werk, ik het op een gegeven moment normaal vind. De kans is dan groot dat ik mijn oorbellen, omdat ik er zelf geen plezier meer aan beleef en al die andere mensen het toch een beetje raar vinden, weer uit doe. En heb ik al die moeite voor niets gedaan. Maar goed, dat weet ik dus niet. Misschien blijf ik het ook wel leuk vinden om oorbellen te dragen.

Ja, je hebt eigenlijk wel gelijk. Wat is er nou mis met een paar oorbellen? In een tijd dat menig man, en vrouw, zijn/haar lijf van tekeningen voorziet. En moet ik mij helemaal niet zo druk maken over wat anderen er van vinden. Ik vind ook zo veel van wat zij doen, maar daar trekken zij zich ook niets van aan. En zeggen ze dat ik gewoon moet accepteren zoals het is.

Maar toch, zo maar ineens, voor mijn gevoel vanuit het niets, oorbellen in doen, jeminee, wat een stap zeg. Het lijkt wel alsof ik uit de kast moet komen. Gelukkig heb ik dat nooit hoeven meemaken.

Hey wat goed zeg. Jij hebt destijds dus wel gewoon met twee oorbellen/oorringen rondgelopen. Dat begon toen inderdaad hip te worden bij mannen. Al keek die vrouw waar ik ze liet schieten wel een beetje verbaasd (en afkeurend) toen in zei dat ik twee oorbellen wilde, maar niet in een oor.

Ik denk dat ik zo eind jaren 80, begin 90 voor het eerst oorbellen wilde. Ook oorringen, want van op glimmers ben I’m nooit zo dol geweest. Toen was het niet hip, zeker niet op de kakkerige HAVO/VWO waar ik op zat. En later op de Technische Hogeschool ook niet. Dus had ik, toen de tijd rijp was om twee oorbellen te dragen, al een nette kantoorbaan. En, of maar, moest ik mezelf in het bedrijfsleven bewijzen.