GIR Giro d'Italia
Gaat Jumbo-Visma het Dumoulin moeilijk maken? Gaat De Gendt zich weer uitsloven voor het bergklassement? Op weg naar Verona valt er genoeg te beleven!
Tappe 1: Bologna - Bologna (San Luca), 8 km (ITT),
Buongiorno, Girini! Wat supergaaf om jullie hier allemaal aan te treffen. We staan namelijk aan de vooravond van de 102e editie van de Giro d'Italia. Echt te gek. Er gaat weer eens drie weken dwars door Italië gefietst worden en deze keer beginnen we warempel zelfs in Italië. Geen uitstapje naar een niet zo sympathiek land als Israël, nee, gewoon een start in het hart van een derdewereldland dat wij Italië plachten te noemen. Nadat we de afgelopen jaren veelvuldig in het zuiden zijn geweest blijven we deze keer vooral in het noorden en het midden van Italië hangen. Het vertrek zal plaatsvinden in Bologna, eigenlijk precies in het midden van de route. Na de start vertrekken de renners richting het zuiden, waarna we met een bocht weer terug naar het noorden gaan. Dit heeft tot gevolg dat het eerste deel van de route niet bijster interessant is. Zodra we het noorden bereiken wordt het pas echt interessant, want daar liggen natuurlijk de bergen.
Beginnen doen we met een korte tijdrit in Bologna. Geen makkelijke tijdrit, want er zal geklommen moet worden naar de legendarische San Luca. De toon zal direct gezet worden, hier komen de jongens die de Trofeo Senza Fine willen winnen meteen bovendrijven. Vervolgens kunnen die jongens wel weer even naar de bodem zinken, want de eerste rit in lijn van Bologna richting het zuiden zal slechts licht heuvelachtig zijn. De sprinters mogen al snel aan de bak, is het niet tijdens de tweede rit dan toch zeker wel tijdens de derde. Deze rit is volledig vlak. Rit vier is er eentje zoals de Italianen het graag zien. Een paar heuveltjes onderweg en vervolgens een lastige aankomst. Een paar kilometer bergop aan het eind, al hebben we het in het verleden wel eens steiler gezien. Een aankomst voor de punchers, de Battaglins van deze wereld. Een dag later is het dan weer voor Viviani en co, volledig vlak. Dan zijn we dus inmiddels vijf dagen onderweg en is er waarschijnlijk nog maar weinig spektakel geweest. Tijdens de zesde rit bereiken we het zuidelijkste puntje van deze Giro en dat vindt plaats op een typisch Italiaanse manier. Een verraderlijke aankomst, met wat klimmetjes aan het eind. Geen dag voor grote tijdsverschillen, wel een dag om attent te zijn. Dat zal ook tijdens rit zeven het advies zijn. We gaan weer terug naar het noorden en dat doen we via L'Aquila. De stad die bekend staat vanwege de aardbevingen. Ook nu zal de stad weer op haar grondvesten schudden, we krijgen weer een aankomst voor de punchers. Ik schrijf Ulissi alvast op. We zijn dan ondertussen alweer een week bezig en gaan op weg naar het tweede weekend van deze Giro. Op de zaterdag zal er de ganse dag langs de kust worden gefietst. Dit heeft een grotendeels vlakke rit tot gevolg, maar af en toe is de kustlijn wat grilliger. Dit merken de renners vooral aan het eind, als ze met wat klimmetjes te maken krijgen. Het eind van de rit kenmerkt zich door een wat langere afdaling, waarna er nog maar een paar vlakke kilometers resteren tot aan de finish. Op papier een rit voor de sprinters, maar het kan alle kanten op. De eerste week sluiten de renners af zoals ze 'm begonnen, met een tijdrit. Ze verlaten Italië tijdelijk voor een tijdrit die ze naar San Marino brengt. Een tijdrit van 35 kilometer die in twee delen te hakken is. Een vlak eerste deel en een stijgend tweede deel. Je krijgt bijna het idee dat de organisatie liefhebber is van Tom Dumoulin.
Na de rustdag krijgen de renners nog een extra rustdag. Een korte en vlakke rit dwars door de Povlakte. Ergens halverwege komen de renners nog langs Bologna, dus dan zijn ze weer terug bij af. Eindigen doen we in Modena, waar de sprinters weer eens aan het feest zullen zijn. Wordt het daarna interessanter? Nee, niet echt. We gaan nog een dag langer door de Povlakte fietsen, ook rit 11 zal dus voor de sprinters zijn. Het is voorlopig wel hun laatste kans, na deze rit gaan we de klimmers aan het werk zien. Al valt rit 12 nog reuze mee. We rijden tijdens die rit van Cuneo naar Pinerolo en dat had een soort van eerbetoon aan Coppi moeten zijn, maar uiteindelijk is het een rit met maar één echt lastige beklimming onderweg. Enfin, het zal alsnog vermakelijker zijn dan een vlakke rit. De volgende rit zal helemaal vermakelijk zijn, we krijgen dan de eerste echte aankomst bergop voorgeschoteld. Twee lastige beklimmingen onderweg en daarna beginnen we aan de Colle del Nivolet, wat best een mooie klim is. Die doen we alleen niet helemaal, we stoppen een paar honderd meter lager bij een meertje. Alsnog prima, toch 20 kilometer aan 6%. Vervolgens duiken we de Aosta-vallei in en daar heb je bijna alleen maar mooie beklimmingen. Een korte rit van 131 kilometer met zes beklimmingen, waaronder de zware Colle San Carlo. Volgens de moderne wetten van het wielrennen zou dit spectaculair moeten worden. Naar goed Italiaans gebruik zal de laatste beklimming een relatief makkelijke loper zijn, na een zware klim vooraf. De tweede week sluiten we vervolgens af met een rit richting Como. Een rit die in het begin vooral vlak is, maar aan het eind doen we nog enkele bekende klimmetjes. De Madonna del Ghisallo, bijvoorbeeld. Na een laatste klim van vier kilometer aan 9% gaat er gedaald worden richting Como, dat kan leuke taferelen opleveren.
De eerste week was dan misschien niet zo bijzonder, de tweede week mag er zijn. Ook de derde week heeft het nodige te bieden. Dat merken we meteen na de rustdag al. Een zware bergrit, met onderweg de Gavia en de Mortirolo. Hier gaat met minuten gesmeten worden, normaal gesproken. Wel weer het typische Italiaanse trucje, na de Mortirolo en de afdaling van de Mortirolo krijgen we weer een finish op een klimmetje dat het best valt te omschrijven als vals plat. Na deze lange bergrit van 226 kilometer krijgen de renners opnieuw een bergrit voorgeschoteld, maar deze is wel een stuk makkelijker. Rit 17 heeft eigenlijk maar vier klimmetjes en die klimmetjes zijn behoorlijk goed te doen, zeker in vergelijking met de Mortirolo. Bij de aankomst in Anterselva (5,5 kilometer aan 7%) moeten de renners opletten dat ze niet worden neergeschoten, finishen doen we bij het lokale biathlonstadion. Vervolgens krijgen we zowaar nog een keer een vlakke rit. Het is maar de vraag hoeveel sprinters er ondertussen nog in koers zijn, maar die dappere overlevers krijgen een laatste kans om een rit te winnen. We sluiten de Giro vervolgens af met twee bergritten en een tijdrit. De voorlaatste bergrit is ietwat tegenvallend. Kort, matige klimmetjes. Wel een aankomst bergop, van 13 kilometer aan 5,5%. Van dat werk waar Tom Dumoulin een strak plassertje van krijgt, dan weet je wel dat het niet echt om over naar huis te schrijven is. Gelukkig hebben we rit 20 nog, om de meubelen te redden. Een bergrit in de Dolomieten van ongeveer 200 kilometer met onderweg onder meer de Passo Manghen en de Passo Rolle. Aan het eind van de rit krijgen we nog twee klimmetjes, waar iedereen zijn duivels zal moeten ontbinden. Eerst 11 kilometer aan 5,5% om vervolgens bergop aan te komen met zeven kilometer aan 7%. Mocht het na deze rit nog niet beslist zijn dan krijgen we een razend spannende slotrit. Eindigen doen we in Verona en dat met een tijdrit van 17 kilometer. De tijdrit heeft onderweg een klimmetje van 4,5 kilometer aan 4,5%. Daarna gaat het in dalende lijn verder. Kort, maar misschien wel heel krachtig. Het is dan inmiddels al juni. Zondag 2 juni gaan we weten wie de 102e editie van de Giro d'Italia wint. Ik kan niet wachten.
De kanshebbers op de eindzege zijn wel even het overlopen waard. Ik was van plan om als eerste Egan Bernal te noemen, maar ik vergat dat Colombiaantjes helemaal niet kunnen sturen. Tijdens een trainingsrondje ter voorbereiding op de Giro kwam Egan ten val en brak hij zijn sleutelbeen. Geen Giro voor de renner die vooraf toch werd gezien als een van de grootste kanshebbers. Een opluchting voor zijn concurrenten, waaronder natuurlijk ONZE Tom Dumoulin. In 2017 won hij en vorig jaar werd hij tweede. Iedereen en zijn moeder probeerde hem naar de Tour te duwen, maar Dumoulin is weer terug in Italië. Ook nu heeft hij weer goede papieren om te winnen, denk ik. Geen idee eigenlijk, Dumoulin zien we amper in beeld rijden. Het zijn jongens als Dumoulin die hun best doen om de sport belachelijk te maken. Driekwart van het jaar spelen ze verstoppertje. Een maand in Zuid-Afrika, een paar weken op de Sierra Nevada, nog even veertien dagen op de vulkaan. Dumoulin is overal te vinden, behalve in koers. Vroeger was koersritme opdoen altijd belangrijk, de hardheid van de koers kan je niet trainen. Dat schijnt nu niet meer zo te zijn. Als je maar lang genoeg op de vulkaan blijft komt alles vanzelf goed. Voor de fans toch een hard gelag, zo slaat Dumoulin al een paar jaar de Amstel Gold Race over. Ook andere koersen hoeven niet op zijn aanwezigheid te rekenen. Tom Dumoulin staat op 16 koersdagen. In de UAE Tour en de Tirreno was hij redelijk goed, in Milaan-San Remo reed hij verdienstelijk en in Luik-Bastenaken-Luik was hij ronduit slecht. We hebben geen idee waar hij staat, maar op basis van de afgelopen jaren zal hij er wel klaar voor zijn. Een andere renner die trainingskampen boven de koers verkiest is Primoz Roglic. De Sloveen van ons aller Jumbo-Visma danst ook wel eens op de vulkaan. Als hij danst in de koers is het vaak meteen raak. Zo'n beetje iedere wedstrijd waar hij aan meedoet wint hij, recent nog de Ronde van Romandië. Van hem weten we in ieder geval met zekerheid dat de vorm dik in orde is. Een andere onzekere factor is Simon Yates. Vorig jaar was Simon Yates verschrikkelijk goed in de Giro, de eerste twee weken maakte hij iedereen belachelijk. Uiteindelijk volgde in de derde week zijn inmiddels fameuze inzinking. Hij ging van alles naar niets. De eerste twee weken verspilde hij veel krachten in een poging om zoveel mogelijk seconden voorsprong bij elkaar te sprokkelen. Hij heeft daarvan geleerd, liet hij later dat jaar in de Vuelta zien. Die koers won hij, daarom is hij nu ook weer een grote favoriet. Hij heeft al aangegeven anders te gaan koersen dit jaar. Niet meer iedere dag in de aanval, het doel zal zijn om zoveel mogelijk krachten te sparen voor de laatste zware bergritten. Dat krachten sparen neemt hij wel serieus, aangezien hij dit jaar nog niet echt heel veel heeft laten zien. Merkwaardig genoeg wel al twee overwinningen, hij kwam een keer solo aan tijdens een bergrit en hij won warempel een tijdrit. De klassementen nam hij verder nog niet echt serieus. Daar zal nu wel verandering in komen, die vervelende Britten zijn toch niet te stoppen.
Dit zijn de grote namen, alles wat daarachter komt valt toch net een stukje minder serieus te nemen. Al blijven er nog genoeg grote namen over. Vincenzo Nibali bijvoorbeeld, niet de eerste de beste. Volgens zijn trainer is hij in bloedvorm en trapt hij vermogens weg als in zijn beste jaren. Enige probleem voor Vincenzo, ten opzichte van zijn beste jaren fietsen ze nu een stuk harder. Daarom heb ik niet het idee dat Nibali echt mee gaat doen met de grote jongens. In dezelfde categorie valt voor mij Miguel Angel Lopez. Hij fietst bij Astana en bij Astana winnen ze dit jaar zowat alles, maar de Giro zal toch nog een ander verhaal zijn. Lopez is goed in orde, hij won onder meer de Ronde van Catalonië dit jaar, maar de strijd tegen de grote drie zal een ongelijke blijken te zijn. Vorig jaar werd hij derde in de Giro, maar dan wel op een minuut of drie van Dumoulin. Dat er dit jaar drie tijdritten zijn opgenomen in het parcours spreekt ook niet direct in zijn voordeel. Het is wel weer in ons voordeel, want als Lopez wat wil zal hij in de bergritten vroeg de knuppel in het hoenderhok moeten gooien. Een ploeg die hem daarbij zal willen helpen is Movistar. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat zij met drie sterke mannen naar Italië zouden trekken, maar eentje is er ondertussen afgehaakt. Alejandro Valverde kan het allemaal niet meer aan, de oude krijger is moe. Eindelijk is het gelukt om wereldkampioen te worden, maar daarna ging eigenlijk alles mis. In Luik-Bastenaken-Luik stapte hij gedesillusioneerd af en daarna besloot hij om een rustperiode in te lasten. Daarom gaat de aandacht bij Movistar nu volledig uit naar Mikel Landa en Richard Carapaz. Carapaz kennen we nog van vorig jaar, hij was toen de verrassing. Hij won een rit en werd vierde in het klassement. Dit jaar loopt het nog een beetje stroef bij hem, maar in aanloop naar de Giro etaleerde hij wel goede vorm in de Ronde van Asturië. Op de Alto del Acebo reed hij samen met Landa een oud record uit de boeken, dan weet je hoe laat het is. Landa heeft overigens ook nog niet echt een lekker jaar, na een valpartij en een sleutelbeenbreuk aan het begin van het jaar is hij eigenlijk continu bezig geweest om de opgelopen achterstand in te halen. Voor beide jongens is het misschien goed dat de koers pas echt in de tweede week begint.
Nu ik deze namen heb genoemd kom ik in de categorie van de vraagtekens terecht. Een van die vraagtekens is Ilnur Zakarin. De Tartaar van Tatarije was ooit iemand om rekening mee te houden, maar 2018 was voor hem een jaar om snel te vergeten. Ook 2019 is nog niet echt een tropenjaar. Slecht is het ook weer niet, maar uitblinken deed hij nog nergens. Alsnog wel een kandidaat voor de top 10. Een man waar we misschien meer rekening mee moeten houden is Rafal Majka, de Pool van Bora-Hansgrohe. Bij Bora zijn ze dit jaar massaal op de brommer en ook Rafal heeft een prima model kunnen leasen. In Catalonië en de Tour of the Alps was hij bergop behoorlijk sterk. Bora neemt ook Davide Formolo mee, die heeft dit jaar ook al straffe stoten laten zien. Tweede in Luik-Bastenaken-Luik bijvoorbeeld, maar ook een indrukwekkende solo tijdens de laatste rit van de Ronde van Catalonië. In een grote ronde is hij meestal wel vrij onzichtbaar en blijkt hij na drie weken ineens tiende te zijn geworden. Deceuninck-Quick Step neemt Bob Jungels mee, in het verleden wel eens goed voor een top 10 in de Giro. Geen idee wat hij dit jaar gaat doen, dit jaar heeft hij zich vooral gericht op de voorjaarsklassiekers en dat toch wel met succes. Tenminste, een overwinning in Kuurne-Brussel-Kuurne is toch best leuk. Sinds de Ronde van Vlaanderen hebben we hem niet meer in koers gezien, dus geen idee wat zijn vorm is. Ambitieus is hij in ieder geval wel, hij denkt dat hij mede door de drie tijdritten die deze Giro rijk is mooie dingen kan laten zien. Als hij niet veel laat zien kan James Knox het altijd nog overnemen, hij laat de laatste tijd zien een aardig eindje te kunnen klimmen.. Bij Trek-Segafredo nemen ze Bauke Mollema mee. Die schijnt wel eens hoog te eindigen in een grote ronde, al moet je dat dan vooral achteraf op teletekst lezen. Bij Sky hebben ze sinds Egan Bernal is uitgevallen ineens een probleem. Al hebben ze nog voldoende troeven achter de hand. In de Tour of the Alps waren Pavel Sivelkov en Tao Geoghegan Hart ineens in topvorm. Dat zouden ze nu ook kunnen zijn. Bovendien maken we het debuut van Ivan Sosa mee, weer een Colombiaan om rekening mee te houden.
Denk dat ik dan wel zo ongeveer alle belangrijke namen heb gehad, al blijkt dan achteraf dat je er toch weer een paar bent vergeten. Daarom noem ik zomaar Hugh Carthy. De jongens van Vaughters zijn dit jaar ook in vorm, al is hun Giroploeg op papier niet zo indrukwekkend. Carthy lijkt dan nog de jongen met de beste papieren. Al mogen we ook Tanel Kangert niet uitvlakken, die schijnt net op tijd in vorm te zijn. Verder is Androni in topvorm, de mannen van Savio staan op punt. Zodra de weg bergop loopt moeten we vooral rekening houden met Mattia Cattaneo en Fausto Masnada, al lijken het me allemaal jongens die toch vooral voor de ritten en de bergtrui moeten gaan. Bij AG2R nemen ze de onvermijdelijke Hubert Dupont mee, die heeft wel een hilarisch rijtje uitslagen in de Giro. Daarnaast Gallopin en Vuillermoz, al weet je nooit wat dat soort gasten gaan uitspoken. Alles of niks, meestal niks. Miguel Angel Lopez wordt gesteund door onder meer Pello Bilbao en Ion Izagirre, al het meezit eindigen die ook wel vrij hoog. En dan hebben ze ook nog de beschikking over Jan Hirt, het is onvoorstelbaar. Nibali heeft Pozzovivo aan z'n zijde, al is kleine Domenico in de Waalse Pijl vrij hard gevallen en is het maar de vraag in hoeverre hij in fatsoenlijke vorm aan de start komt. Caruso is er ook bij, wil nog wel eens hoog eindigen in een grote ronde zonder dat zijn kopman wat aan hem heeft. Bardiani is een kutploeg, maar misschien dat Carboni wat kan laten zien. CCC heeft Antunes en De la Parte bij, dat is niet veel. Bij Groupama-FDJ moeten we kijken naar de verrichtingen van Valentin Madouas, bij de Israhel Cycling Academy lijkt Neilands ineens in topvorm maar dat zal tijdens de Giro ongetwijfeld enorm meevallen. Lotto-Soudal doet niet aan klimmers, bij Jumbo-Visma staat alles in het teken van Roglic en bij Mitchelton-Scott hebben ze met Nieve en Chaves wel wat jongens die je in het verleden kon opschrijven. Bij Chaves is dat inmiddels lang geleden, maar Nieve lijkt wel in orde te zijn. Nippo-Vini Fantini is een lachwekkend slechte ploeg, maar zelf zijn ze van mening dat Ivan Santaromita een rol van betekenis kan spelen. Dimension Data bakt er nooit iets van, hun grote hoop Ben O'Connor zal het ongetwijfeld weer niet lukken om op de fiets te blijven zitten. Amanuel met de moeilijke naam zal de eer hoog moeten houden. Dumoulin krijgt na het uitvallen van Kelderman Oomen mee. Sam werd vorig jaar nog 9e, mogen we dus nu ook weer voorzichtig met potlood noteren. Trek-Segafredo heeft naast Mollema ook nog Brambilla en Ciccone, als alles meezit zouden die twee ook wel binnen de tijdslimiet kunnen blijven. Om het geheel af te sluiten hebben we ook nog UAE-Emirates, maar zij komen niet echt met een interessante ploeg voor de bergen. Conti en Polanc zijn meer jongens voor de vroege vlucht dan mannen die een mooi klassement gaan rijden.
Zo, bijna de hele startlijst doorgenomen ondertussen. We voegen er nog een paar namen aan toe, de mannen die voor het vlakke werk gaan. De sprinters, jawel. De meest in het oog springende naam is die van Elia Viviani. Vorig jaar won Viviani drie ritten in de Giro en daarnaast won hij het puntenklassement. Een tijdje na de Giro werd hij Italiaans kampioen en daarom mag hij nu in een opvallende trui deelnemen aan de Giro. Speciaal voor de Giro hebben ze zijn trui van Italiaans kampioen een update gegeven, al kan ik niet direct zeggen dat het een vooruitgang is. Ongetwijfeld zal het gegeven dat hij in die trui rond mag rijden hem wel motiveren om ook dit jaar weer een paar ritten te winnen. Wel ietwat grieperig afgestapt in Romandië, maar ik twijfel er niet aan dat hij er zal staan. De concurrentie zal moeten komen van Bora-Hansgrohe. Dat was vorig jaar ook al zo, toen bleek Sam Bennett een geduchte concurrent. Bennett won drie ritten. Sindsdien brak Pascal Ackermann door bij Bora en omdat de ploeg Duits is heeft Sam Bennett een dik probleem. Ondanks goede prestaties is Bennett gezakt in de pikorde, wegens het zijn van een Ier. Ackermann is nu de tweede sprinter van de ploeg, na Sagan. Sagan gaat naar de Tour, dus mag de tweede sprinter naar de Giro. Ackermann is dit jaar eigenlijk niet eens zo goed op dreef, maar in aanloop naar de Giro won hij wel in eigen land Eschborn-Frankfurt. Hij gaat in zijn eerste grote ronde meteen meedoen voor de ritzeges. Een andere man die dat moet doen is Caleb Ewan. De kleine Australiër werd naar Lotto-Soudal gehaald als vervanger van Greipel. Een topjaar heeft Ewan nog niet, maar hij won wel drie ritten in de Ronde van Turkije. Een andere sprinter die een transfer maakte en ook nog geen topjaar heeft is Fernando Gaviria. Hij ging van Quick Step naar UAE-Emirates en daar begon hij nog wel goed, maar de laatste tijd is het kommer en kwel. Alsnog een renner die je niet mag afschrijven, waarschijnlijk staat hij er wel weer. Mocht dat niet zo zijn dan hebben ze bij zijn ploeg met Simone Consonni nog een snel alternatief achter de hand, om over Molano nog maar te zwijgen. Groupama-FDJ neemt Arnaud Demare mee. Op papier een grote naam, maar dit jaar is hij tot nu toe echt ranzig slecht. Nog niks gewonnen, helemaal niks. Zal vast zo blijven, tenzij hij weer aan de auto mag hangen.
Dimension Data neemt Giacomo Nizzolo mee. Dat was ooit een sprinter om rekening mee te houden, maar dat is nu niet echt meer het geval. Al won hij dit jaar wel ineens een ritje in Oman. Mocht hij niets presteren dan moet het bij DiData van Ryan Gibbons komen. De afgelopen twee jaar liet Gibbons zien dat hij af en toe zesde of zevende kan worden in een massasprint in de Giro. Joepie. Androni neemt altijd een sloot snelle gasten mee, maar de man die we voor de massasprints moeten noteren is zonder enige twijfel Manuel Belletti. Een andere naam die je moet noemen, al was het maar voor de lol, is die van Jakub Mareczko. Kuba, de parodie op een wielrenner die tegenwoordig in de WT actief is omdat hij Poolse roots heeft. Bij CCC waren ze op zoek naar Poolse renners, maar omdat die nogal schaars waren was ook een Italiaan met Poolse roots van harte welkom. Kuba probeert het al jaren, maar hij verdwijnt iedere keer weer huilend uit de wedstrijd na een dag of 10. Zodra de bergen in zicht zijn stopt deze amateur er meteen mee. Maar goed, de eerste week is vrij makkelijk dus hij zal vast wel ooit een keer bij de eerste tien sprinten als het heel makkelijk is en als alles meezit. Bij Katusha nemen ze Marco Haller mee, waarom mag Joost weten. Nou, dan hebben we nog Modolo. Moet je op basis van het verleden noemen, maar dit jaar sluit hij zich niet echt aan bij zijn ploeggenoten. Bijna iedereen in een roze tenue gaat veel harder dan vorig jaar, maar Sacha gaat juist steeds verder achteruit. Nouja, nu komen we in het mongolenhoekje uit. Bij ICA nemen ze drie 'snelle' jongens mee. Cimolai, Boivin en Sbaragli. Op dit moment moeten we Cimolai noteren als kopman voor de sprinters, maar dat kan zomaar weer veranderen. Bij Nippo hebben ze voor de lastigere aankomsten Lobato en Canola. Als het wat makkelijker is zullen ze wel Damiano Cima en vooral Giovanni Lonardi naar voren schuiven. Veel zin heeft dat niet, maar toch. Bij Bardiani zullen ze dan wel voor Paolo Simion gaan ofzo, want er moet toch iemand 13e worden. Bij Trek moeten we kijken naar het talent Matteo Moschetti. Begon wel veelbelovend aan het jaar, maar is inmiddels ver teruggevallen. Dat was het wel zo'n beetje, hoop ik. Voor de wat lastigere aankomsten heb je natuurlijk nog jongens als Gavazzi, Battaglin, Ulissi en misschien dat Gasparotto wat laat zien. Vendrame mogen we na zijn prestaties dit jaar ook niet onderschatten. Dat vind ik verder wel voldoende. Bij Feltet zijn ze jaloers op de hoeveelheid namen die ik hier heb opgelepeld.
Goed, laten we doorgaan naar de eerste rit van deze nu al fenomenaal legendarische epische prachtige Ronde van Italië. Al wil ik wel nog even graag van deze gelegenheid gebruik maken door het keiharde statement in de ether te slingeren dat het een schande is dat Neri Sottoli hier niet van de partij is. Bardiani en Nippo zijn echt volkomen ruk. Ik heb wel een aantal namen van Nippo-Vini Fantini genoemd, maar gasten als Lonardi en Canola vallen toch wel in het niet bij wat Neri Sottoli in de aanbieding heeft. Etienne van Empel had hier zomaar de bergkoning kunnen worden, het is een schande dat ze hem deze kans ontnemen. Luca Pacioni had zomaar in iedere vlakke rit 10e kunnen worden. Simone Velasco had samen met Davide Gabburo en Giovanni Visconti in iedere vlucht kunnen zitten en Dayer Quintana had zomaar heel eervol 25e kunnen worden in het klassement. RCS, ga je schamen, ga je schamen, ga je schamen. Slechte organisatie, matig. Dit verder geheel terzijde. Het is wat het is. Niets is belangrijker dan iets anders en dus gaan we beginnen met de eerste rit. Een tijdrit, zoals ondertussen bekend mag zijn. Een korte tijdrit, van acht kilometer. Eerst vlak en daarna een lastige klim. Die klim brengt de renners naar een speciale plaats. Het is bijna de moeite van een voorbeschouwing waard.
De Grande Partenza vindt dit jaar plaats in Bologna. Er wonen 390.000 mensen in deze stad, er zijn slechts zes steden in Italië met meer inwoners. Het is een behoorlijk oude stad, al in de zesde eeuw voor Christus werd deze stad gesticht door de Etrusken. In die tijd noemde men deze plek Felsina. Qua naam zijn ze er in al die eeuwen dus wel op vooruit gegaan. Bologna was met name in de middeleeuwen een belangrijke stad, het was op een moment qua bevolkingsomvang zelfs de vijfde stad van Europa. Tegenwoordig is het de hoofstad van de regio Emilia-Romagna, ook wat waard. Dat de stad behoorlijk oud is gaan de renners meteen merken, want ze gaan van start in het oude centrum van Bologna. Er zijn nog veel oude elementen bewaard gebleven, al schijnt het zo te zijn dat de stad een echte publiekstrekker mist. Daardoor blijft het massatoerisme uit, zogenaamd. Volgens de organisatie gelden de Torre degli Asinella en Torre Garisenda als het gezicht van de stad. Deze twee torens staan praktisch naast elkaar, maar de ene is wel een stuk hoger dan de andere. Opvallend is het zeker, mooi allerminst. Nee, dan heeft Bologna toch mooiere dingen in de aanbieding. Zo loop als je toerist wel de hele dag droog, aangezien bijna overal in het centrum enorme bogengalerijen te vinden zijn in de straten. Op de verschillende pleinen kom je dan weer allerlei fraaie gebouwen tegen, zoals de nodige basilieken en talloze paleizen. Vlak bij het startpunt van de rit komen de renners de Piazza Maggiore tegen, het grote plein. Hier kom je mooie gebouwen tegen zoals de Palazzo Re Enzo en de Palazzo Dei Banchi. Bovendien staat hier de Basilica di San Petronio, een basiliek. Om het geheel af te maken is er ook nog een fontein, de fontein van Neptunus. Eigenlijk best wel een fraaie binnenstad, als ik het aantal historische gebouwen moet oplepelen ben ik langer bezig dan met het oplepelen van alle renners die eventueel zouden kunnen gaan sprinten tijdens deze Giro. Enfin, Archiginnasio is nog wel de moeite van het noemen waard. Dat is volgens niet geheel onafhankelijke bronnen een van de mooiste gebouwen van Italië en een van de meest belangrijke gebouwen van Bologna. Vroeger het hoofdgebouw van de universiteit van Bolgona, tegenwoordig zit er een bibliotheek en theater in. De kerk van Stana Maria della Vita krijgt ook nog een eervolle vermelding, want daar hebben ze een indrukwekkend beeldhouwwerkje met de naam Compianto del Cristo Morto. Een stuk of zes gebeeldhouwde personen die ietwat ontredderd kijken naar de overleden Christus. Tijd om die citytrip te boeken dus, je hoort het wel. Aangezien ook de tweede rit van start zal gaan in Bologna kap ik het toeristische praatje hier even af, ik moet nog wat van m'n kruit droog houden. Wel durf ik te vermelden dat het vrij lang geleden is dat er nog eens een rit van start ging in Bologna. We moeten daarvoor zelfs helemaal terug naar het jaar 1994. Ook toen vond de Grande Partenza plaats in deze stad. Grande was het zeker, met liefst drie ritten in en rond Bologna. Op de eerste dag waren er meteen twee ritten. Eerst een korte rit in lijn met aankomst en finish in Bologna, gewonnen door Endrio Leoni. Later op de dag zou er een korte tijdrit van zeven kilometer verreden worden. Deze tijdrit werd gewonnen door Armand de las Cuevas, de Fransman die vorig jaar in het nieuws kwam omdat hij zichzelf op 50-jarige leeftijd van het leven beroofde. Laten we hopen dat het met de winnaar van deze tijdrit beter afloopt.
De korte tijdrit gaat van start op de stenen van de Via Rizzoli, een winkelstraat in hartje Bologna. Geen asfalt in de eerste meters, maar het is ook weer geen plaveisel dat bij het eerste drupje regen spekglad dreigt te worden zoals je in Italië wel vaker ziet. Eigenlijk zijn het stoeptegels, op het feit na dat het geen stoep is. Hoe dan ook, de eerste 1400 meter van deze tijdrit mogen de renners praktisch rechtdoor fietsen. Ze komen direct langs een van de vele paleizen die het stadscentrum rijk is en als ze goed opletten zien ze in hun ooghoeken ook nog de fontein van Neptunus. Ze rijden rechtdoor, maar de straat krijgt wel een andere naam. Het wordt nu de Via Ugo Basso, ook een winkelstraat. Bij de eerste kruising gaan de renners rechtdoor waarna ze in de iets smallere Via San Felice terechtkomen. Hier komen ze voor het eerst asfalt tegen, maar even later bereiken ze een nieuwe straat met een soort van kasseien. Wel zo'n straat die ineens een glijbaan wordt met een beetje regen. Na bijna anderhalve kilometer quasi rechtdoor te zijn gereden botsen de erkende hardrijders op de Porta San Felice, een oude stadspoort die nu midden op een rotonde staat. Hier slaan de renners linksaf, de eerste bocht van de dag. Meteen een verraderlijke bocht, maar dat mag na een grondige verkenning geen problemen opleveren. Na een kleine 200 meter rechtdoor te rijden volgt er een nieuwe bocht, ditmaal naar rechts. Deze bocht is een stuk beter te nemen en vervolgens gaat de weg weer een tijdje rechtdoor. De renners gaan het centrum verlaten via een weg die steeds breder wordt en steeds minder wordt omgeven door huizen. Het gaat een meter of 500 rechtdoor, waarna er een flauw bochtje naar links volgt. Vervolgens moeten de renners nog een keer links aanhouden, waarna ze aan de verkeerde kant van de weg komen te rijden. Al spookrijdend komen ze nu op een soort van snelweg terecht die een kilometer rechtdoor gaat. Het is overigens continu vlak. Na dit stuk rechtdoor komen de coureurs bij een flinke rotonde uit, die ze eigenlijk toch vooral heel erg gaan negeren. Ze houden links aan en draaien via twee lange en lopende bochten terug richting de stad. Het gaat een meter of 600 rechtdoor, waarna er vrij plotseling een scherpe bocht naar links volgt. Men bereikt de Via della Barca, de straat van de boot. Ook hier gaat het weer een meter of 500 rechtdoor, waarna er een redelijk makkelijke bocht naar rechts volgt. Bijna meteen komt de volgende bocht, ditmaal naar links. Vervolgens gaat het weer rechtdoor, de renners rijden langs het stadion van de lokale trots Bologna FC en daarna botsen ze bijna op een poort. Een bekende poort.
De Arco del Meloncello is een boog waaronder de renners in een ander Italiaanse koers nog wel eens passeren, als ze op het punt staan om aan de klim naar San Luca te beginnen. Nu rijden de renners niet onder de boog door, maar maken ze een scherpe bocht van 90 graden en draaien ze rechtsop, waarna de klim meteen begint. Het is zes kilometer vlak geweest, nu is het tijd voor twee kilometer pure ellende. Voor die ellende begint moeten de renners nog wel een keuze maken. Het is tegenwoordig hip om van fiets te wisselen als een tijdrit eerst vlak is en daarna een steile beklimming kent. Normaal gebeurt dat wisselen altijd op een klungelige manier, waarbij de renner tot stilstand komt, van de fiets stapt, de net iets te dikke verzorger bijna op z'n bek vallend uit de auto klautert, met pijn en moeite de reservefiets van het dak pakt, die een seconde of tien later aan de renner geeft waarna er een slap duwtje volgt en de renner op een wegfiets verder gaat. Tijdens het WK in Bergen in 2017 probeerde men dat anders aan te pakken, door een speciale wisselzone in te richten met een rode loper. Daar mocht alvast iemand klaar gaan staan met een reservefiets, waardoor de wissel bij de meeste renners net even wat soepeler ging. Al was dat zeker niet bij iedereen het geval, het bleeft zo nu en dan amateuristisch geklungel. Nou, dat spektakel gaan we nu ook weer meemaken. Vlak voor de scherpe bocht naar rechts gaat de organisatie weer zo'n fantastische strook inruimen, hopelijk ook weer met een rode loper. De renners die willen kunnen hier dus een andere fiets nemen. Voordeel: op een wegfiets kun je beter klimmen dan op een tijdritfiets. Nadeel: je verliest er wel flink wat tijd mee en je komt even volledig tot stilstand, wat geen feest is voor de benen. In dit geval is het wel zo dat de renners door die bocht van 90 graden sowieso bijna tot stilstand komen, waardoor je misschien minder verliest als je wisselt. Wel is het zo dat de klim aan het begin meteen heel steil is, waardoor er niet echt een moment is om even lekker op je gemakje in een goed ritme te komen. Enfin, er moet dus een lastige keuze gemaakt worden. Weegt het tijdsverlies van het wisselen op tegen de tijdswinst die je kan boeken op een andere fiets?
Waarom wordt er überhaupt nagedacht over een fietswissel? Nou, omdat we gaan klimmen naar het heiligdom van de Madonna van San Luca. Een klim van 2100 meter aan 9,7% gemiddeld. Wielerliefhebbers kennen deze klim, omdat deze kuitenbijter altijd een hoofdrol speelt in de Italiaanse najaarsklassieker Giro dell'Emilia. In die wedstrijd komt de klim een aantal keer voor, nu hoeven de renners maar één keer naar boven. Die ene keer is wel erg genoeg, want de weg naar het heiligdom is onregelmatig. Het begint direct met een steile strook van 13%, maar daarna vlakt het wat af richting 9%. Net als je denkt dat het eigenlijk wel meevalt wordt het pas echt steil. Op een kilometer van de streep zit het steilste stukje verstopt, aan 16%. Het blijft na dit steilste stukje nog een paar hectometer steil, nog een paar meter dik boven de 10%, maar in de laatste meters richting de finish wordt het dan toch iets eenvoudiger. Nog een wat steiler strookje voor de finish, maar in de laatste meters is het vals plat. Toch kom je in de laatste 500 meter nog aan 6% gemiddeld, echt op je gemak ben je dus nooit. Al bij al zit het venijn dus vooral in het begin en is het zeker tijdens deze tijdrit de bedoeling om daar niet al meteen jezelf op te blazen. In het laatste iets minder steile stuk naar de streep gaat de meeste tijd gewonnen of verloren worden. Na acht kilometer komen de renners boven op de San Luca en zit de eerste rit van de Giro er alweer op.
Bologna is de stad van de bogen, ook wel arcaden genoemd. Dit was al te zien in het oude centrum, bij de startplaats. Onder al die bogengalerijen blijf je lekker droog als het regent en als de zon schijnt heb je geen factor 50 nodig. Ideaal. In totaal schijn je een tocht te kunnen maken van 35 kilometer onder al deze bogen. Een deel van de bogen begeleiden de weg naar de Madonna van San Luca. De boog die de renners zien vlak voor ze beginnen aan de klim is ook vooral gebouwd voor de voetgangers. Zij kunnen zo de weg oversteken en beginnen aan hun beklimming. Voor voetgangers is de weg naar boven een kleine vier kilometer lang. De weg omhoog is compleet overdekt en zou bestaan uit 666 bogen. De legende wil dat men dit reusachtige bouwwerk uit de grond heeft gestampt voor de jaarlijkse processie. De voorwerpen die men dan mee naar de basiliek op de top wil nemen hebben zodoende geen last van de weeromstandigheden. Op de top van de heuvel vinden we het santuario della Madonna di San Luca, een basiliek die men ergens in de 18e eeuw heeft gebouwd. Niet de eerste basiliek die men op deze plek bouwde, in de loop der jaren hebben hier talloze gebouwen gestaan. Het huidige gebouw dus een jaar of 400. In die jaren is het een bedevaartsoord geworden, onder meer vanwege het icoon dat ze hier hebben. Een schilderijtje van Maria dat men dusdanig bijzonder vond dat ze dus die hele overdekte arcade hebben gemaakt. De weg waar de renners overheen moeten fietsen ligt langs deze arcade, wat de weg toch wel extra speciaal maakt. Vooral van een afstandje is het een apart beeld, een niet ophoudende galerij langs de openbare weg. Een iconisch beeld, dat daarom vrij geschikt is om een grote ronde op een memorabele manier te laten beginnen.
De San Luca is een bekend fenomeen in het wielrennen. Jaarlijks komt hier de Giro dell'Emilia aan, een van de Italiaanse najaarsklassiekers in aanloop naar de Ronde van Lombardije. Tenminste, dat is het tegenwoordig. Vroeger kwam de koers ná de Ronde van Lombardije. Tegenwoordig is het een voorbereidingswedstrijd en sindsdien lijkt de status van de koers toch iets minder te zijn geworden. De erelijst van de Giro dell'Emilia is indrukwekkend. In het redelijk recente verleden komen we namen tegen als Boogerd, Bartoli, Simoni, Ullrich en Ivan Basso. Een jaar of 10 geleden beleefde Robert Gesink zijn gloriejaren, hij won twee keer achter elkaar op de San Luca. Na die twee mooie edities dacht in 2011 Bauke Mollema dat hij won. Juichend kwam hij over de streep, om even later tot de conclusie te komen dat Carlos Betancur al een halve minuut binnen was. Ja, was lachen. Het jaar na Betancur won Nairo Quintana, maar sindsdien is de erelijst niet heel veel indrukwekkender geworden. De oude vos Rebellin won nog eens, Jantje Bakelants mocht een keer de handjes in de lucht steken en Chaves beleefde in 2016 zijn laatste goede jaar. Daarna mochten we het doen met Giovanni Visconti en Alessandro De Marchi, niet direct om heel enthousiast van te worden, al wonnen ze allebei wel op een knappe manier. De Giro kwam voor het laatst aan op de San Luca in 2009. Dat was de Giro van Denis Menchov en Danilo Di Luca. Hilarische duels waren dat. Halverwege droeg Menchov het roze en kreeg Di Luca het maar niet voor elkaar om hem echt te lossen. De aankomst boven op San Luca was een nieuwe mogelijkheid om hem te snel af te zijn en wat bonificatieseconden te pakken, maar dan moest wel eerst de kopgroep bijgehaald worden. De 14e rit, van Campi Bisenzio naar Bologna. Een kopgroep van 14 reed weg, met mannen als Francesco Gavazzi, Rubens Bertogliati, Phil Deignan, Simon Gerrans, Vasil Kiryienka en een schier onbekende renner uit Kenia, Kris Vrome. Nog nooit hadden we van deze Vrome gehoord, maar tijdens deze rit beleefde hij zijn mooiste momenten als renner. In dienst van Barloworld reed Vrome naar de kop van de koers op de San Luca. Na een plaatstootje van Bertogliati nam Vrome de kop over, met alleen Gerrans in zijn wiel. De altijd wieltjesplakkende Gerrans was toen nog net even wat minder een wieltjeszuiger, maar onder het verbluffende tempo van de Keniaan moest hij toch even in het wiel blijven zitten. Helaas, de Keniaan overschatte zichzelf. Op de steilste stroken van de San Luca versnelde Gerrans en Vrome was op. Hij kon amper boven komen. Hij zwalkte, van links naar rechts. Hij had de hele weg nodig om een paar meter vooruit te komen. De glorietocht van de Keniaan duurde maar een paar seconden. Gerrans demarreerde en ze zagen hem niet meer terug, ook het peloton kwam niet meer in de buurt. De laatste dag dat de man uit Australië zichzelf liet zien als een rittenkaper, daarna werd hij een oervervelende coureur. Het was ook de laatste dag dat we Vrome zagen. Zo snel als hij kwam verdween hij ook weer. Na zijn zigzaggende manier van fietsen werd hij nog door een aantal renners ingehaald, waarna hij uiteindelijk pas zesde werd in de rit. De rest van de Giro en dat jaar zagen we Vrome niet meer. Aan het eind van het jaar kreeg hij nog wel een contract aangeboden bij Team Sky, omdat hij dankzij zijn ouders in aanmerking kwam voor een Brits paspoort. Twee jaar lang mocht hij het proberen bij Sky, maar het lukte niet. Na een 85e plaats in de Ronde van Polen in 2011 kreeg hij te horen dat hij mocht vertrekken. Geen enkele andere ploeg wilde de Britse Keniaan nog. Zo blijft het zigzaggen op de San Luca het zeldzame hoogtepunt in de carrière van Kris Vrome, die stopte voor hij goed en wel begonnen was.
Een tijdrit in de Giro die begint in Bologna en op de heuvels buiten de stad eindigt, is dat een unicum? Nee, zeker niet. In 1956 reden de coureurs ook van Bologna naar de Madonna van San Luca. Dat deden ze toen zonder een omweg, waardoor de tijdrit amper drie kilometer lang was. Het was toen eigenlijk puur en alleen klimmen, derhalve kwamen ook de gevreesde klimmers van die tijd bovendrijven. De Luxemburger Charly Gaul won, voor Federico Bahamontes. Charly Gaul zou de Giro van dat jaar ook winnen, degene die hem nu gaat opvolgen maakt ook een aanzienlijke kans om het roze naar Verona te brengen. Dat de favorieten voor deze Giro niets aan het toeval over willen laten blijkt wel uit de starttijden. Tom Dumoulin, volgens de NOS de grote favoriet, zal als allereerste van start gaan, om 16:50. Dit omdat de kans bestaat dat de wind later op de dag gaat draaien, waardoor het gunstiger is om vroeger te rijden. Roglic volgt zijn voorbeeld en gaat om 17:01 van start. Andere grote namen als Zakarin, Lopez en Landa starten ook zo vroeg mogelijk. Sinds een paar jaar beschikt Eurosport over de rechten en we zullen ons ook nu weer tot deze zender moeten wenden. Direct vanaf de start zijn Jeroen en Karsten van de partij en wij als kijkers doen er goed aan om ook meteen in te schakelen, de kans is groot dat de winnaar al vrij snel bekend is. 16:45 inschakelen bij Eurosport dus. Vaak wordt een tijdrit steeds interessanter richting het eind, maar daar zal nu minder sprake van zijn. De enige grote favoriet die schijt heeft aan de weersvoorspellingen is Simon Yates. Volgens hem zijn het maar voorspellingen. Dat zijn teksten. Hij vertrekt zo ongeveer als laatste, om 19:43. Na hem vertrekt Guy Sagiv of all places en daarna mag Salvatore Puccio als laatste vertrekken. Om 19:45 gaat hij er vandoor en dus weten we rond 20:00 wie er gewonnen heeft. Spannend! Om nog even terug te komen op die weersvoorspellingen, de kans is aanwezig dat het richting de avond gaat regenen in Bologna. Het kan dus prima zo zijn dat de latere starters over natte wegen moeten rijden. Dat hoeft geen groot nadeel te zijn aangezien het parcours niet heel erg technisch is, maar je rijdt toch liever droog. De wind neemt wat toe richting de avond, zodra de regenbuien in aantocht zijn. Vroeg starten zou dus een voordeel kunnen zijn, maar het kan ook zomaar zo zijn dat we met z'n allen in de maling worden door Pietro Paolini.
De Giro begint meteen op een stevige manier. Dit is niet zomaar even een rustige proloog, dit is meteen volle bak. De eerste zes kilometer van deze tijdrit zijn vrij eenvoudig, met relatief weinig bochten en vooral brede wegen. Het eerste deel van de tijdrit zal dus snel afgewerkt worden, voor die zes kilometer zullen de echte toppers ook maar een minuut of zes nodig hebben. Misschien een minuut of zeven, zes is vrij optimistisch. Daarna is het nog maar twee kilometer fietsen, maar die twee kilometer zijn enorm lastig en gaan een eeuwigheid duren. De klim naar de Madonna van San Luca is vooral heel onregelmatig en af en toe extreem steil. In de Giro van 2009 hadden de toppers bijna zes minuten nodig om boven te komen op dit ding. In de Ronde van Emilië van 2017 deed Nibali ongeveer 5:45 over deze klim, hij was toen de sterkste van het groepje der favorieten dat een verloren strijd reed achter de ontsnapte Visconti. Volgens Strava heeft dezelfde Nibali het record op deze klim, met een tijd van 5:19. Bij die tijd is het laatste stukje weg voorbij het heiligdom niet meegerekend, maar dat moeten we wel doen want die laatste 150 vlakke meters tellen ook gewoon mee. In koers, na een lange en zware dag, hebben de renners dus een kleine zes minuten nodig voor de klim. Het kan nu sneller, aangezien de rit maar acht kilometer lang is en meteen alles kan worden gegeven. Desondanks zullen de grote kanonnen toch nog wel een minuut of vijf nodig hebben om deze klim te bedwingen. Kom je in totaal dus aan een inspanning van een minuut of 12, bijna evenredig verdeeld tussen vlak en klim. We kunnen dus al voorzichtig de conclusie trekken dat dit geen tijdrit is voor de echte tijdrijders. De inspanning bergop is daarvoor toch net wat te lang, een renner als Campenaerts zal hier waarschijnlijk toch wel zijn meerdere moeten erkennen in de klassementsrenners. Niet dat Campenaerts dit niet kan, in heuvelachtige tijdritten heeft hij vaker laten zien ook wel een aardig eindje te kunnen klimmen. Het kan prima zo zijn dat hij bij de eerste tien eindigt, maar bij de eerste vijf zou wel een verrassing zijn. Voor de overwinning en de eerste roze trui kijk ik naar die klassementsrenners, en dan specifiek de klassementsrenners die ook een aardig eindje kunnen tijdrijden. Toch een voordeel om op het vlakke alvast wat voorsprong te pakken.
1. Roglic. De Roog wint dit jaar alles. En dan te bedenken dat hij nog niet eens in topvorm is, naar eigen zeggen. De Ronde van Romandië reed hij als voorbereiding op de Giro en het was niet de bedoeling dat hij daar een grote rol van betekenis zou spelen. Daar dacht deze voormalig schansspringer (wist u dat al?) duidelijk anders over. Hij won drie ritten en het eindklassement. De laatste rit was een tijdrit, waar hij de tegenstand verpulverde. Dit dus zonder over topvorm te beschikken. De topvorm moet pas tijdens deze Giro komen. Velen vrezen dat hij te vroeg in vorm is. Misschien wel, maar als dat zo is gaat hij in ieder geval wel met deze overwinning aan de haal. Het zwaartepunt van de Giro ligt in de tweede en derde week, het zou zomaar kunnen dat andere favorieten nu nog niet 100% zijn. Als de mensen die zeggen dat Roglic te vroeg in vorm is gelijk hebben is Roglic dus wel 100% en dan schroeit hij hier iedereen van het heiligdom af. Sowieso moet je op zo'n heilige plaats wel winnen als je vrij pontificaal een kruis op je arm hebt laten tatoeëren.
2. Dumoulin. Tom. Dumoulin. Tom Dumoulin. Tom. ONZE Tom. Moeten we daar verder nog woorden aan verspillen?
3. Yates. Simon Yates is normaal gesproken een renner van weinig woorden. Het is lastig om hem te betrappen op een spannende uitspraak. In de koers wil hij nog wel eens wat opvallends doen, maar buiten de koers bestaan er geen grijzere muizen. Simon vond het tijd om daar wat aan te doen, hij heeft vlak voor de Giro begint de spannendste uitspraak uit zijn leven gedaan: hij ziet zichzelf als topfavoriet voor deze Giro. Niks geen indekken, nee, jezelf zomaar bombarderen tot de grote favoriet. Ik zou bijna respect voor hem krijgen. Met de Giro van vorig jaar in het achterhoofd overigens helemaal geen gek verhaal. Hij was, tot zijn legendarische inzinking, met afstand de beste in koers. Hij heeft geleerd van die inzinking, naar eigen zeggen. Wil nu conservatiever koersen, meer energie sparen. Dat het parcours in de eerste week niet zo moeilijk is gaat hem daarbij helpen. Sinds de inzinking van vorig jaar en het mislopen van de eindzege is hij bezig met deze wedstrijd. Beetje gelul natuurlijk, want hij won tussendoor ook gewoon de Vuelta. Buiten dat geloof ik hem wel. Het scheelt ook dat hij hard heeft gewerkt aan het tijdrijden. Normaal een zwak punt, maar dit jaar won hij zowaar een tijdrit. In Parijs-Nice was zijn klassement snel verdwenen en moest hij vroeg van start. Hij zette een goede richttijd neer voor de rest, tot het weer veranderde. Mede daardoor, en omdat hij gewoon hard had gereden, kwam er niemand meer in de buurt van zijn tijd. En dan te bedenken dat zijn tijdritten vorig jaar eigenlijk ook helemaal zo slecht niet waren. Kortom: Dumoulin en Roglic hebben een probleem. Al liet Yates bergop dit jaar relatief weinig zien. Maar dat zou dus bewust moeten zijn geweest, omdat alles afhangt van deze Giro. We gaan het meemaken. Ondanks het feit dat hij niet de hele dag door buienradar checkt en dus laat van start gaat mogen we hem toch noteren voor een podiumplek tijdens deze rit. Vooral de klim naar San Luca is uiteraard in zijn voordeel.
4. Izagirre. Ion, om precies te zijn. Gorka is niet van de partij, Ion wel. Hij zal hier vooral aan de start staan om Miguel Angel Lopez te ondersteunen. Dat is de absolute kopman van de ploeg, maar Miguel zit niet op tijdrijden. Of op sturen. Dus is het voor de andere renners in zijn ploeg geen gek idee om in ieder geval tijdens deze eerste tijdrit volle bak te gaan. Pello Bilbao, nu ook van de partij, liet vorig jaar zien dat hij zo'n korte tijdrit ook wel aankan. Ook hij gaat hoog eindigen, maar op basis van de uitslagen tijdens de tijdritten van dit jaar mogen we in Bologna het meeste verwachten van Ion. Astana is dit jaar massaal op de brommer en daar zal waarschijnlijk niet snel verandering in komen. Ion gaat ook vroeg van start, de ambitie is dus duidelijk aanwezig.
5. Jungels. Volgens mij heb ik nu wel zo ongeveer de meest voor de hand liggende namen genoemd. Al is het gissen naar de vorm van Bob. Na de Ronde van Vlaanderen stopte hij met koersen om de focus te verleggen naar deze Giro. Lang uit koers geweest, maar genoeg tijd gehad om de switch van de voorjaarsklassiekers naar het rondewerk te maken. Bob is in ieder geval een erkende hardrijder, dus dat eerste deel moet hij goed kunnen afwerken. Dat hij kan klimmen heeft hij in het verleden ook vaak genoeg laten zien. We mogen hem dus noteren. Al zie je tijdens zo'n eerste tijdrit in de Giro vaak genoeg verrassingen, dus het kan zomaar zijn dat Valerio Conti ineens vijfde wordt ofzo weet je wel.
Starttijden
Klassementsrenners/favorieten tijdrit:
16.50 uur Tom Dumoulin
16.52 Ilnur Zakarin
16.54 Miguel Angel Lopez
16.55 Davide Formolo
16.56 Bob Jungels
16.57 Victor Campenaerts
16.58 Vincenzo Nibali
17.01 Primoz Roglic
17.02 Mikel Landa
17.11 Tao Geoghegan Hart
17.16 Ion Izagirre
17.33 Pavel Sivakov
17.49 Bauke Mollema
18.01 Rafal Majka
18.14 Tom Bohli
18.15 Luke Durbridge
18.59 Brent Bookwalter
19.43 Simon Yates
Laatste renner: 19.45 Salvatore Puccio
Starttijden Nederlanders:
16.50 Tom Dumoulin
17.34 Sam Oomen
17.43 Ramon Sinkeldam
17.44 Laurens ten Dam
17.45 Jos van Emden
17.49 Bauke Mollema
18.07 Koen Bouwman
18.51 Tom Leezer
19.13 Antwan Tolhoek
https://gallery.mailchimp(...)dine_di_Partenza.pdf
Buongiorno, Girini! Wat supergaaf om jullie hier allemaal aan te treffen. We staan namelijk aan de vooravond van de 102e editie van de Giro d'Italia. Echt te gek. Er gaat weer eens drie weken dwars door Italië gefietst worden en deze keer beginnen we warempel zelfs in Italië. Geen uitstapje naar een niet zo sympathiek land als Israël, nee, gewoon een start in het hart van een derdewereldland dat wij Italië plachten te noemen. Nadat we de afgelopen jaren veelvuldig in het zuiden zijn geweest blijven we deze keer vooral in het noorden en het midden van Italië hangen. Het vertrek zal plaatsvinden in Bologna, eigenlijk precies in het midden van de route. Na de start vertrekken de renners richting het zuiden, waarna we met een bocht weer terug naar het noorden gaan. Dit heeft tot gevolg dat het eerste deel van de route niet bijster interessant is. Zodra we het noorden bereiken wordt het pas echt interessant, want daar liggen natuurlijk de bergen.
Beginnen doen we met een korte tijdrit in Bologna. Geen makkelijke tijdrit, want er zal geklommen moet worden naar de legendarische San Luca. De toon zal direct gezet worden, hier komen de jongens die de Trofeo Senza Fine willen winnen meteen bovendrijven. Vervolgens kunnen die jongens wel weer even naar de bodem zinken, want de eerste rit in lijn van Bologna richting het zuiden zal slechts licht heuvelachtig zijn. De sprinters mogen al snel aan de bak, is het niet tijdens de tweede rit dan toch zeker wel tijdens de derde. Deze rit is volledig vlak. Rit vier is er eentje zoals de Italianen het graag zien. Een paar heuveltjes onderweg en vervolgens een lastige aankomst. Een paar kilometer bergop aan het eind, al hebben we het in het verleden wel eens steiler gezien. Een aankomst voor de punchers, de Battaglins van deze wereld. Een dag later is het dan weer voor Viviani en co, volledig vlak. Dan zijn we dus inmiddels vijf dagen onderweg en is er waarschijnlijk nog maar weinig spektakel geweest. Tijdens de zesde rit bereiken we het zuidelijkste puntje van deze Giro en dat vindt plaats op een typisch Italiaanse manier. Een verraderlijke aankomst, met wat klimmetjes aan het eind. Geen dag voor grote tijdsverschillen, wel een dag om attent te zijn. Dat zal ook tijdens rit zeven het advies zijn. We gaan weer terug naar het noorden en dat doen we via L'Aquila. De stad die bekend staat vanwege de aardbevingen. Ook nu zal de stad weer op haar grondvesten schudden, we krijgen weer een aankomst voor de punchers. Ik schrijf Ulissi alvast op. We zijn dan ondertussen alweer een week bezig en gaan op weg naar het tweede weekend van deze Giro. Op de zaterdag zal er de ganse dag langs de kust worden gefietst. Dit heeft een grotendeels vlakke rit tot gevolg, maar af en toe is de kustlijn wat grilliger. Dit merken de renners vooral aan het eind, als ze met wat klimmetjes te maken krijgen. Het eind van de rit kenmerkt zich door een wat langere afdaling, waarna er nog maar een paar vlakke kilometers resteren tot aan de finish. Op papier een rit voor de sprinters, maar het kan alle kanten op. De eerste week sluiten de renners af zoals ze 'm begonnen, met een tijdrit. Ze verlaten Italië tijdelijk voor een tijdrit die ze naar San Marino brengt. Een tijdrit van 35 kilometer die in twee delen te hakken is. Een vlak eerste deel en een stijgend tweede deel. Je krijgt bijna het idee dat de organisatie liefhebber is van Tom Dumoulin.
Na de rustdag krijgen de renners nog een extra rustdag. Een korte en vlakke rit dwars door de Povlakte. Ergens halverwege komen de renners nog langs Bologna, dus dan zijn ze weer terug bij af. Eindigen doen we in Modena, waar de sprinters weer eens aan het feest zullen zijn. Wordt het daarna interessanter? Nee, niet echt. We gaan nog een dag langer door de Povlakte fietsen, ook rit 11 zal dus voor de sprinters zijn. Het is voorlopig wel hun laatste kans, na deze rit gaan we de klimmers aan het werk zien. Al valt rit 12 nog reuze mee. We rijden tijdens die rit van Cuneo naar Pinerolo en dat had een soort van eerbetoon aan Coppi moeten zijn, maar uiteindelijk is het een rit met maar één echt lastige beklimming onderweg. Enfin, het zal alsnog vermakelijker zijn dan een vlakke rit. De volgende rit zal helemaal vermakelijk zijn, we krijgen dan de eerste echte aankomst bergop voorgeschoteld. Twee lastige beklimmingen onderweg en daarna beginnen we aan de Colle del Nivolet, wat best een mooie klim is. Die doen we alleen niet helemaal, we stoppen een paar honderd meter lager bij een meertje. Alsnog prima, toch 20 kilometer aan 6%. Vervolgens duiken we de Aosta-vallei in en daar heb je bijna alleen maar mooie beklimmingen. Een korte rit van 131 kilometer met zes beklimmingen, waaronder de zware Colle San Carlo. Volgens de moderne wetten van het wielrennen zou dit spectaculair moeten worden. Naar goed Italiaans gebruik zal de laatste beklimming een relatief makkelijke loper zijn, na een zware klim vooraf. De tweede week sluiten we vervolgens af met een rit richting Como. Een rit die in het begin vooral vlak is, maar aan het eind doen we nog enkele bekende klimmetjes. De Madonna del Ghisallo, bijvoorbeeld. Na een laatste klim van vier kilometer aan 9% gaat er gedaald worden richting Como, dat kan leuke taferelen opleveren.
De eerste week was dan misschien niet zo bijzonder, de tweede week mag er zijn. Ook de derde week heeft het nodige te bieden. Dat merken we meteen na de rustdag al. Een zware bergrit, met onderweg de Gavia en de Mortirolo. Hier gaat met minuten gesmeten worden, normaal gesproken. Wel weer het typische Italiaanse trucje, na de Mortirolo en de afdaling van de Mortirolo krijgen we weer een finish op een klimmetje dat het best valt te omschrijven als vals plat. Na deze lange bergrit van 226 kilometer krijgen de renners opnieuw een bergrit voorgeschoteld, maar deze is wel een stuk makkelijker. Rit 17 heeft eigenlijk maar vier klimmetjes en die klimmetjes zijn behoorlijk goed te doen, zeker in vergelijking met de Mortirolo. Bij de aankomst in Anterselva (5,5 kilometer aan 7%) moeten de renners opletten dat ze niet worden neergeschoten, finishen doen we bij het lokale biathlonstadion. Vervolgens krijgen we zowaar nog een keer een vlakke rit. Het is maar de vraag hoeveel sprinters er ondertussen nog in koers zijn, maar die dappere overlevers krijgen een laatste kans om een rit te winnen. We sluiten de Giro vervolgens af met twee bergritten en een tijdrit. De voorlaatste bergrit is ietwat tegenvallend. Kort, matige klimmetjes. Wel een aankomst bergop, van 13 kilometer aan 5,5%. Van dat werk waar Tom Dumoulin een strak plassertje van krijgt, dan weet je wel dat het niet echt om over naar huis te schrijven is. Gelukkig hebben we rit 20 nog, om de meubelen te redden. Een bergrit in de Dolomieten van ongeveer 200 kilometer met onderweg onder meer de Passo Manghen en de Passo Rolle. Aan het eind van de rit krijgen we nog twee klimmetjes, waar iedereen zijn duivels zal moeten ontbinden. Eerst 11 kilometer aan 5,5% om vervolgens bergop aan te komen met zeven kilometer aan 7%. Mocht het na deze rit nog niet beslist zijn dan krijgen we een razend spannende slotrit. Eindigen doen we in Verona en dat met een tijdrit van 17 kilometer. De tijdrit heeft onderweg een klimmetje van 4,5 kilometer aan 4,5%. Daarna gaat het in dalende lijn verder. Kort, maar misschien wel heel krachtig. Het is dan inmiddels al juni. Zondag 2 juni gaan we weten wie de 102e editie van de Giro d'Italia wint. Ik kan niet wachten.
De kanshebbers op de eindzege zijn wel even het overlopen waard. Ik was van plan om als eerste Egan Bernal te noemen, maar ik vergat dat Colombiaantjes helemaal niet kunnen sturen. Tijdens een trainingsrondje ter voorbereiding op de Giro kwam Egan ten val en brak hij zijn sleutelbeen. Geen Giro voor de renner die vooraf toch werd gezien als een van de grootste kanshebbers. Een opluchting voor zijn concurrenten, waaronder natuurlijk ONZE Tom Dumoulin. In 2017 won hij en vorig jaar werd hij tweede. Iedereen en zijn moeder probeerde hem naar de Tour te duwen, maar Dumoulin is weer terug in Italië. Ook nu heeft hij weer goede papieren om te winnen, denk ik. Geen idee eigenlijk, Dumoulin zien we amper in beeld rijden. Het zijn jongens als Dumoulin die hun best doen om de sport belachelijk te maken. Driekwart van het jaar spelen ze verstoppertje. Een maand in Zuid-Afrika, een paar weken op de Sierra Nevada, nog even veertien dagen op de vulkaan. Dumoulin is overal te vinden, behalve in koers. Vroeger was koersritme opdoen altijd belangrijk, de hardheid van de koers kan je niet trainen. Dat schijnt nu niet meer zo te zijn. Als je maar lang genoeg op de vulkaan blijft komt alles vanzelf goed. Voor de fans toch een hard gelag, zo slaat Dumoulin al een paar jaar de Amstel Gold Race over. Ook andere koersen hoeven niet op zijn aanwezigheid te rekenen. Tom Dumoulin staat op 16 koersdagen. In de UAE Tour en de Tirreno was hij redelijk goed, in Milaan-San Remo reed hij verdienstelijk en in Luik-Bastenaken-Luik was hij ronduit slecht. We hebben geen idee waar hij staat, maar op basis van de afgelopen jaren zal hij er wel klaar voor zijn. Een andere renner die trainingskampen boven de koers verkiest is Primoz Roglic. De Sloveen van ons aller Jumbo-Visma danst ook wel eens op de vulkaan. Als hij danst in de koers is het vaak meteen raak. Zo'n beetje iedere wedstrijd waar hij aan meedoet wint hij, recent nog de Ronde van Romandië. Van hem weten we in ieder geval met zekerheid dat de vorm dik in orde is. Een andere onzekere factor is Simon Yates. Vorig jaar was Simon Yates verschrikkelijk goed in de Giro, de eerste twee weken maakte hij iedereen belachelijk. Uiteindelijk volgde in de derde week zijn inmiddels fameuze inzinking. Hij ging van alles naar niets. De eerste twee weken verspilde hij veel krachten in een poging om zoveel mogelijk seconden voorsprong bij elkaar te sprokkelen. Hij heeft daarvan geleerd, liet hij later dat jaar in de Vuelta zien. Die koers won hij, daarom is hij nu ook weer een grote favoriet. Hij heeft al aangegeven anders te gaan koersen dit jaar. Niet meer iedere dag in de aanval, het doel zal zijn om zoveel mogelijk krachten te sparen voor de laatste zware bergritten. Dat krachten sparen neemt hij wel serieus, aangezien hij dit jaar nog niet echt heel veel heeft laten zien. Merkwaardig genoeg wel al twee overwinningen, hij kwam een keer solo aan tijdens een bergrit en hij won warempel een tijdrit. De klassementen nam hij verder nog niet echt serieus. Daar zal nu wel verandering in komen, die vervelende Britten zijn toch niet te stoppen.
Dit zijn de grote namen, alles wat daarachter komt valt toch net een stukje minder serieus te nemen. Al blijven er nog genoeg grote namen over. Vincenzo Nibali bijvoorbeeld, niet de eerste de beste. Volgens zijn trainer is hij in bloedvorm en trapt hij vermogens weg als in zijn beste jaren. Enige probleem voor Vincenzo, ten opzichte van zijn beste jaren fietsen ze nu een stuk harder. Daarom heb ik niet het idee dat Nibali echt mee gaat doen met de grote jongens. In dezelfde categorie valt voor mij Miguel Angel Lopez. Hij fietst bij Astana en bij Astana winnen ze dit jaar zowat alles, maar de Giro zal toch nog een ander verhaal zijn. Lopez is goed in orde, hij won onder meer de Ronde van Catalonië dit jaar, maar de strijd tegen de grote drie zal een ongelijke blijken te zijn. Vorig jaar werd hij derde in de Giro, maar dan wel op een minuut of drie van Dumoulin. Dat er dit jaar drie tijdritten zijn opgenomen in het parcours spreekt ook niet direct in zijn voordeel. Het is wel weer in ons voordeel, want als Lopez wat wil zal hij in de bergritten vroeg de knuppel in het hoenderhok moeten gooien. Een ploeg die hem daarbij zal willen helpen is Movistar. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat zij met drie sterke mannen naar Italië zouden trekken, maar eentje is er ondertussen afgehaakt. Alejandro Valverde kan het allemaal niet meer aan, de oude krijger is moe. Eindelijk is het gelukt om wereldkampioen te worden, maar daarna ging eigenlijk alles mis. In Luik-Bastenaken-Luik stapte hij gedesillusioneerd af en daarna besloot hij om een rustperiode in te lasten. Daarom gaat de aandacht bij Movistar nu volledig uit naar Mikel Landa en Richard Carapaz. Carapaz kennen we nog van vorig jaar, hij was toen de verrassing. Hij won een rit en werd vierde in het klassement. Dit jaar loopt het nog een beetje stroef bij hem, maar in aanloop naar de Giro etaleerde hij wel goede vorm in de Ronde van Asturië. Op de Alto del Acebo reed hij samen met Landa een oud record uit de boeken, dan weet je hoe laat het is. Landa heeft overigens ook nog niet echt een lekker jaar, na een valpartij en een sleutelbeenbreuk aan het begin van het jaar is hij eigenlijk continu bezig geweest om de opgelopen achterstand in te halen. Voor beide jongens is het misschien goed dat de koers pas echt in de tweede week begint.
Nu ik deze namen heb genoemd kom ik in de categorie van de vraagtekens terecht. Een van die vraagtekens is Ilnur Zakarin. De Tartaar van Tatarije was ooit iemand om rekening mee te houden, maar 2018 was voor hem een jaar om snel te vergeten. Ook 2019 is nog niet echt een tropenjaar. Slecht is het ook weer niet, maar uitblinken deed hij nog nergens. Alsnog wel een kandidaat voor de top 10. Een man waar we misschien meer rekening mee moeten houden is Rafal Majka, de Pool van Bora-Hansgrohe. Bij Bora zijn ze dit jaar massaal op de brommer en ook Rafal heeft een prima model kunnen leasen. In Catalonië en de Tour of the Alps was hij bergop behoorlijk sterk. Bora neemt ook Davide Formolo mee, die heeft dit jaar ook al straffe stoten laten zien. Tweede in Luik-Bastenaken-Luik bijvoorbeeld, maar ook een indrukwekkende solo tijdens de laatste rit van de Ronde van Catalonië. In een grote ronde is hij meestal wel vrij onzichtbaar en blijkt hij na drie weken ineens tiende te zijn geworden. Deceuninck-Quick Step neemt Bob Jungels mee, in het verleden wel eens goed voor een top 10 in de Giro. Geen idee wat hij dit jaar gaat doen, dit jaar heeft hij zich vooral gericht op de voorjaarsklassiekers en dat toch wel met succes. Tenminste, een overwinning in Kuurne-Brussel-Kuurne is toch best leuk. Sinds de Ronde van Vlaanderen hebben we hem niet meer in koers gezien, dus geen idee wat zijn vorm is. Ambitieus is hij in ieder geval wel, hij denkt dat hij mede door de drie tijdritten die deze Giro rijk is mooie dingen kan laten zien. Als hij niet veel laat zien kan James Knox het altijd nog overnemen, hij laat de laatste tijd zien een aardig eindje te kunnen klimmen.. Bij Trek-Segafredo nemen ze Bauke Mollema mee. Die schijnt wel eens hoog te eindigen in een grote ronde, al moet je dat dan vooral achteraf op teletekst lezen. Bij Sky hebben ze sinds Egan Bernal is uitgevallen ineens een probleem. Al hebben ze nog voldoende troeven achter de hand. In de Tour of the Alps waren Pavel Sivelkov en Tao Geoghegan Hart ineens in topvorm. Dat zouden ze nu ook kunnen zijn. Bovendien maken we het debuut van Ivan Sosa mee, weer een Colombiaan om rekening mee te houden.
Denk dat ik dan wel zo ongeveer alle belangrijke namen heb gehad, al blijkt dan achteraf dat je er toch weer een paar bent vergeten. Daarom noem ik zomaar Hugh Carthy. De jongens van Vaughters zijn dit jaar ook in vorm, al is hun Giroploeg op papier niet zo indrukwekkend. Carthy lijkt dan nog de jongen met de beste papieren. Al mogen we ook Tanel Kangert niet uitvlakken, die schijnt net op tijd in vorm te zijn. Verder is Androni in topvorm, de mannen van Savio staan op punt. Zodra de weg bergop loopt moeten we vooral rekening houden met Mattia Cattaneo en Fausto Masnada, al lijken het me allemaal jongens die toch vooral voor de ritten en de bergtrui moeten gaan. Bij AG2R nemen ze de onvermijdelijke Hubert Dupont mee, die heeft wel een hilarisch rijtje uitslagen in de Giro. Daarnaast Gallopin en Vuillermoz, al weet je nooit wat dat soort gasten gaan uitspoken. Alles of niks, meestal niks. Miguel Angel Lopez wordt gesteund door onder meer Pello Bilbao en Ion Izagirre, al het meezit eindigen die ook wel vrij hoog. En dan hebben ze ook nog de beschikking over Jan Hirt, het is onvoorstelbaar. Nibali heeft Pozzovivo aan z'n zijde, al is kleine Domenico in de Waalse Pijl vrij hard gevallen en is het maar de vraag in hoeverre hij in fatsoenlijke vorm aan de start komt. Caruso is er ook bij, wil nog wel eens hoog eindigen in een grote ronde zonder dat zijn kopman wat aan hem heeft. Bardiani is een kutploeg, maar misschien dat Carboni wat kan laten zien. CCC heeft Antunes en De la Parte bij, dat is niet veel. Bij Groupama-FDJ moeten we kijken naar de verrichtingen van Valentin Madouas, bij de Israhel Cycling Academy lijkt Neilands ineens in topvorm maar dat zal tijdens de Giro ongetwijfeld enorm meevallen. Lotto-Soudal doet niet aan klimmers, bij Jumbo-Visma staat alles in het teken van Roglic en bij Mitchelton-Scott hebben ze met Nieve en Chaves wel wat jongens die je in het verleden kon opschrijven. Bij Chaves is dat inmiddels lang geleden, maar Nieve lijkt wel in orde te zijn. Nippo-Vini Fantini is een lachwekkend slechte ploeg, maar zelf zijn ze van mening dat Ivan Santaromita een rol van betekenis kan spelen. Dimension Data bakt er nooit iets van, hun grote hoop Ben O'Connor zal het ongetwijfeld weer niet lukken om op de fiets te blijven zitten. Amanuel met de moeilijke naam zal de eer hoog moeten houden. Dumoulin krijgt na het uitvallen van Kelderman Oomen mee. Sam werd vorig jaar nog 9e, mogen we dus nu ook weer voorzichtig met potlood noteren. Trek-Segafredo heeft naast Mollema ook nog Brambilla en Ciccone, als alles meezit zouden die twee ook wel binnen de tijdslimiet kunnen blijven. Om het geheel af te sluiten hebben we ook nog UAE-Emirates, maar zij komen niet echt met een interessante ploeg voor de bergen. Conti en Polanc zijn meer jongens voor de vroege vlucht dan mannen die een mooi klassement gaan rijden.
Zo, bijna de hele startlijst doorgenomen ondertussen. We voegen er nog een paar namen aan toe, de mannen die voor het vlakke werk gaan. De sprinters, jawel. De meest in het oog springende naam is die van Elia Viviani. Vorig jaar won Viviani drie ritten in de Giro en daarnaast won hij het puntenklassement. Een tijdje na de Giro werd hij Italiaans kampioen en daarom mag hij nu in een opvallende trui deelnemen aan de Giro. Speciaal voor de Giro hebben ze zijn trui van Italiaans kampioen een update gegeven, al kan ik niet direct zeggen dat het een vooruitgang is. Ongetwijfeld zal het gegeven dat hij in die trui rond mag rijden hem wel motiveren om ook dit jaar weer een paar ritten te winnen. Wel ietwat grieperig afgestapt in Romandië, maar ik twijfel er niet aan dat hij er zal staan. De concurrentie zal moeten komen van Bora-Hansgrohe. Dat was vorig jaar ook al zo, toen bleek Sam Bennett een geduchte concurrent. Bennett won drie ritten. Sindsdien brak Pascal Ackermann door bij Bora en omdat de ploeg Duits is heeft Sam Bennett een dik probleem. Ondanks goede prestaties is Bennett gezakt in de pikorde, wegens het zijn van een Ier. Ackermann is nu de tweede sprinter van de ploeg, na Sagan. Sagan gaat naar de Tour, dus mag de tweede sprinter naar de Giro. Ackermann is dit jaar eigenlijk niet eens zo goed op dreef, maar in aanloop naar de Giro won hij wel in eigen land Eschborn-Frankfurt. Hij gaat in zijn eerste grote ronde meteen meedoen voor de ritzeges. Een andere man die dat moet doen is Caleb Ewan. De kleine Australiër werd naar Lotto-Soudal gehaald als vervanger van Greipel. Een topjaar heeft Ewan nog niet, maar hij won wel drie ritten in de Ronde van Turkije. Een andere sprinter die een transfer maakte en ook nog geen topjaar heeft is Fernando Gaviria. Hij ging van Quick Step naar UAE-Emirates en daar begon hij nog wel goed, maar de laatste tijd is het kommer en kwel. Alsnog een renner die je niet mag afschrijven, waarschijnlijk staat hij er wel weer. Mocht dat niet zo zijn dan hebben ze bij zijn ploeg met Simone Consonni nog een snel alternatief achter de hand, om over Molano nog maar te zwijgen. Groupama-FDJ neemt Arnaud Demare mee. Op papier een grote naam, maar dit jaar is hij tot nu toe echt ranzig slecht. Nog niks gewonnen, helemaal niks. Zal vast zo blijven, tenzij hij weer aan de auto mag hangen.
Dimension Data neemt Giacomo Nizzolo mee. Dat was ooit een sprinter om rekening mee te houden, maar dat is nu niet echt meer het geval. Al won hij dit jaar wel ineens een ritje in Oman. Mocht hij niets presteren dan moet het bij DiData van Ryan Gibbons komen. De afgelopen twee jaar liet Gibbons zien dat hij af en toe zesde of zevende kan worden in een massasprint in de Giro. Joepie. Androni neemt altijd een sloot snelle gasten mee, maar de man die we voor de massasprints moeten noteren is zonder enige twijfel Manuel Belletti. Een andere naam die je moet noemen, al was het maar voor de lol, is die van Jakub Mareczko. Kuba, de parodie op een wielrenner die tegenwoordig in de WT actief is omdat hij Poolse roots heeft. Bij CCC waren ze op zoek naar Poolse renners, maar omdat die nogal schaars waren was ook een Italiaan met Poolse roots van harte welkom. Kuba probeert het al jaren, maar hij verdwijnt iedere keer weer huilend uit de wedstrijd na een dag of 10. Zodra de bergen in zicht zijn stopt deze amateur er meteen mee. Maar goed, de eerste week is vrij makkelijk dus hij zal vast wel ooit een keer bij de eerste tien sprinten als het heel makkelijk is en als alles meezit. Bij Katusha nemen ze Marco Haller mee, waarom mag Joost weten. Nou, dan hebben we nog Modolo. Moet je op basis van het verleden noemen, maar dit jaar sluit hij zich niet echt aan bij zijn ploeggenoten. Bijna iedereen in een roze tenue gaat veel harder dan vorig jaar, maar Sacha gaat juist steeds verder achteruit. Nouja, nu komen we in het mongolenhoekje uit. Bij ICA nemen ze drie 'snelle' jongens mee. Cimolai, Boivin en Sbaragli. Op dit moment moeten we Cimolai noteren als kopman voor de sprinters, maar dat kan zomaar weer veranderen. Bij Nippo hebben ze voor de lastigere aankomsten Lobato en Canola. Als het wat makkelijker is zullen ze wel Damiano Cima en vooral Giovanni Lonardi naar voren schuiven. Veel zin heeft dat niet, maar toch. Bij Bardiani zullen ze dan wel voor Paolo Simion gaan ofzo, want er moet toch iemand 13e worden. Bij Trek moeten we kijken naar het talent Matteo Moschetti. Begon wel veelbelovend aan het jaar, maar is inmiddels ver teruggevallen. Dat was het wel zo'n beetje, hoop ik. Voor de wat lastigere aankomsten heb je natuurlijk nog jongens als Gavazzi, Battaglin, Ulissi en misschien dat Gasparotto wat laat zien. Vendrame mogen we na zijn prestaties dit jaar ook niet onderschatten. Dat vind ik verder wel voldoende. Bij Feltet zijn ze jaloers op de hoeveelheid namen die ik hier heb opgelepeld.
Goed, laten we doorgaan naar de eerste rit van deze nu al fenomenaal legendarische epische prachtige Ronde van Italië. Al wil ik wel nog even graag van deze gelegenheid gebruik maken door het keiharde statement in de ether te slingeren dat het een schande is dat Neri Sottoli hier niet van de partij is. Bardiani en Nippo zijn echt volkomen ruk. Ik heb wel een aantal namen van Nippo-Vini Fantini genoemd, maar gasten als Lonardi en Canola vallen toch wel in het niet bij wat Neri Sottoli in de aanbieding heeft. Etienne van Empel had hier zomaar de bergkoning kunnen worden, het is een schande dat ze hem deze kans ontnemen. Luca Pacioni had zomaar in iedere vlakke rit 10e kunnen worden. Simone Velasco had samen met Davide Gabburo en Giovanni Visconti in iedere vlucht kunnen zitten en Dayer Quintana had zomaar heel eervol 25e kunnen worden in het klassement. RCS, ga je schamen, ga je schamen, ga je schamen. Slechte organisatie, matig. Dit verder geheel terzijde. Het is wat het is. Niets is belangrijker dan iets anders en dus gaan we beginnen met de eerste rit. Een tijdrit, zoals ondertussen bekend mag zijn. Een korte tijdrit, van acht kilometer. Eerst vlak en daarna een lastige klim. Die klim brengt de renners naar een speciale plaats. Het is bijna de moeite van een voorbeschouwing waard.
De Grande Partenza vindt dit jaar plaats in Bologna. Er wonen 390.000 mensen in deze stad, er zijn slechts zes steden in Italië met meer inwoners. Het is een behoorlijk oude stad, al in de zesde eeuw voor Christus werd deze stad gesticht door de Etrusken. In die tijd noemde men deze plek Felsina. Qua naam zijn ze er in al die eeuwen dus wel op vooruit gegaan. Bologna was met name in de middeleeuwen een belangrijke stad, het was op een moment qua bevolkingsomvang zelfs de vijfde stad van Europa. Tegenwoordig is het de hoofstad van de regio Emilia-Romagna, ook wat waard. Dat de stad behoorlijk oud is gaan de renners meteen merken, want ze gaan van start in het oude centrum van Bologna. Er zijn nog veel oude elementen bewaard gebleven, al schijnt het zo te zijn dat de stad een echte publiekstrekker mist. Daardoor blijft het massatoerisme uit, zogenaamd. Volgens de organisatie gelden de Torre degli Asinella en Torre Garisenda als het gezicht van de stad. Deze twee torens staan praktisch naast elkaar, maar de ene is wel een stuk hoger dan de andere. Opvallend is het zeker, mooi allerminst. Nee, dan heeft Bologna toch mooiere dingen in de aanbieding. Zo loop als je toerist wel de hele dag droog, aangezien bijna overal in het centrum enorme bogengalerijen te vinden zijn in de straten. Op de verschillende pleinen kom je dan weer allerlei fraaie gebouwen tegen, zoals de nodige basilieken en talloze paleizen. Vlak bij het startpunt van de rit komen de renners de Piazza Maggiore tegen, het grote plein. Hier kom je mooie gebouwen tegen zoals de Palazzo Re Enzo en de Palazzo Dei Banchi. Bovendien staat hier de Basilica di San Petronio, een basiliek. Om het geheel af te maken is er ook nog een fontein, de fontein van Neptunus. Eigenlijk best wel een fraaie binnenstad, als ik het aantal historische gebouwen moet oplepelen ben ik langer bezig dan met het oplepelen van alle renners die eventueel zouden kunnen gaan sprinten tijdens deze Giro. Enfin, Archiginnasio is nog wel de moeite van het noemen waard. Dat is volgens niet geheel onafhankelijke bronnen een van de mooiste gebouwen van Italië en een van de meest belangrijke gebouwen van Bologna. Vroeger het hoofdgebouw van de universiteit van Bolgona, tegenwoordig zit er een bibliotheek en theater in. De kerk van Stana Maria della Vita krijgt ook nog een eervolle vermelding, want daar hebben ze een indrukwekkend beeldhouwwerkje met de naam Compianto del Cristo Morto. Een stuk of zes gebeeldhouwde personen die ietwat ontredderd kijken naar de overleden Christus. Tijd om die citytrip te boeken dus, je hoort het wel. Aangezien ook de tweede rit van start zal gaan in Bologna kap ik het toeristische praatje hier even af, ik moet nog wat van m'n kruit droog houden. Wel durf ik te vermelden dat het vrij lang geleden is dat er nog eens een rit van start ging in Bologna. We moeten daarvoor zelfs helemaal terug naar het jaar 1994. Ook toen vond de Grande Partenza plaats in deze stad. Grande was het zeker, met liefst drie ritten in en rond Bologna. Op de eerste dag waren er meteen twee ritten. Eerst een korte rit in lijn met aankomst en finish in Bologna, gewonnen door Endrio Leoni. Later op de dag zou er een korte tijdrit van zeven kilometer verreden worden. Deze tijdrit werd gewonnen door Armand de las Cuevas, de Fransman die vorig jaar in het nieuws kwam omdat hij zichzelf op 50-jarige leeftijd van het leven beroofde. Laten we hopen dat het met de winnaar van deze tijdrit beter afloopt.
De korte tijdrit gaat van start op de stenen van de Via Rizzoli, een winkelstraat in hartje Bologna. Geen asfalt in de eerste meters, maar het is ook weer geen plaveisel dat bij het eerste drupje regen spekglad dreigt te worden zoals je in Italië wel vaker ziet. Eigenlijk zijn het stoeptegels, op het feit na dat het geen stoep is. Hoe dan ook, de eerste 1400 meter van deze tijdrit mogen de renners praktisch rechtdoor fietsen. Ze komen direct langs een van de vele paleizen die het stadscentrum rijk is en als ze goed opletten zien ze in hun ooghoeken ook nog de fontein van Neptunus. Ze rijden rechtdoor, maar de straat krijgt wel een andere naam. Het wordt nu de Via Ugo Basso, ook een winkelstraat. Bij de eerste kruising gaan de renners rechtdoor waarna ze in de iets smallere Via San Felice terechtkomen. Hier komen ze voor het eerst asfalt tegen, maar even later bereiken ze een nieuwe straat met een soort van kasseien. Wel zo'n straat die ineens een glijbaan wordt met een beetje regen. Na bijna anderhalve kilometer quasi rechtdoor te zijn gereden botsen de erkende hardrijders op de Porta San Felice, een oude stadspoort die nu midden op een rotonde staat. Hier slaan de renners linksaf, de eerste bocht van de dag. Meteen een verraderlijke bocht, maar dat mag na een grondige verkenning geen problemen opleveren. Na een kleine 200 meter rechtdoor te rijden volgt er een nieuwe bocht, ditmaal naar rechts. Deze bocht is een stuk beter te nemen en vervolgens gaat de weg weer een tijdje rechtdoor. De renners gaan het centrum verlaten via een weg die steeds breder wordt en steeds minder wordt omgeven door huizen. Het gaat een meter of 500 rechtdoor, waarna er een flauw bochtje naar links volgt. Vervolgens moeten de renners nog een keer links aanhouden, waarna ze aan de verkeerde kant van de weg komen te rijden. Al spookrijdend komen ze nu op een soort van snelweg terecht die een kilometer rechtdoor gaat. Het is overigens continu vlak. Na dit stuk rechtdoor komen de coureurs bij een flinke rotonde uit, die ze eigenlijk toch vooral heel erg gaan negeren. Ze houden links aan en draaien via twee lange en lopende bochten terug richting de stad. Het gaat een meter of 600 rechtdoor, waarna er vrij plotseling een scherpe bocht naar links volgt. Men bereikt de Via della Barca, de straat van de boot. Ook hier gaat het weer een meter of 500 rechtdoor, waarna er een redelijk makkelijke bocht naar rechts volgt. Bijna meteen komt de volgende bocht, ditmaal naar links. Vervolgens gaat het weer rechtdoor, de renners rijden langs het stadion van de lokale trots Bologna FC en daarna botsen ze bijna op een poort. Een bekende poort.
De Arco del Meloncello is een boog waaronder de renners in een ander Italiaanse koers nog wel eens passeren, als ze op het punt staan om aan de klim naar San Luca te beginnen. Nu rijden de renners niet onder de boog door, maar maken ze een scherpe bocht van 90 graden en draaien ze rechtsop, waarna de klim meteen begint. Het is zes kilometer vlak geweest, nu is het tijd voor twee kilometer pure ellende. Voor die ellende begint moeten de renners nog wel een keuze maken. Het is tegenwoordig hip om van fiets te wisselen als een tijdrit eerst vlak is en daarna een steile beklimming kent. Normaal gebeurt dat wisselen altijd op een klungelige manier, waarbij de renner tot stilstand komt, van de fiets stapt, de net iets te dikke verzorger bijna op z'n bek vallend uit de auto klautert, met pijn en moeite de reservefiets van het dak pakt, die een seconde of tien later aan de renner geeft waarna er een slap duwtje volgt en de renner op een wegfiets verder gaat. Tijdens het WK in Bergen in 2017 probeerde men dat anders aan te pakken, door een speciale wisselzone in te richten met een rode loper. Daar mocht alvast iemand klaar gaan staan met een reservefiets, waardoor de wissel bij de meeste renners net even wat soepeler ging. Al was dat zeker niet bij iedereen het geval, het bleeft zo nu en dan amateuristisch geklungel. Nou, dat spektakel gaan we nu ook weer meemaken. Vlak voor de scherpe bocht naar rechts gaat de organisatie weer zo'n fantastische strook inruimen, hopelijk ook weer met een rode loper. De renners die willen kunnen hier dus een andere fiets nemen. Voordeel: op een wegfiets kun je beter klimmen dan op een tijdritfiets. Nadeel: je verliest er wel flink wat tijd mee en je komt even volledig tot stilstand, wat geen feest is voor de benen. In dit geval is het wel zo dat de renners door die bocht van 90 graden sowieso bijna tot stilstand komen, waardoor je misschien minder verliest als je wisselt. Wel is het zo dat de klim aan het begin meteen heel steil is, waardoor er niet echt een moment is om even lekker op je gemakje in een goed ritme te komen. Enfin, er moet dus een lastige keuze gemaakt worden. Weegt het tijdsverlies van het wisselen op tegen de tijdswinst die je kan boeken op een andere fiets?
Waarom wordt er überhaupt nagedacht over een fietswissel? Nou, omdat we gaan klimmen naar het heiligdom van de Madonna van San Luca. Een klim van 2100 meter aan 9,7% gemiddeld. Wielerliefhebbers kennen deze klim, omdat deze kuitenbijter altijd een hoofdrol speelt in de Italiaanse najaarsklassieker Giro dell'Emilia. In die wedstrijd komt de klim een aantal keer voor, nu hoeven de renners maar één keer naar boven. Die ene keer is wel erg genoeg, want de weg naar het heiligdom is onregelmatig. Het begint direct met een steile strook van 13%, maar daarna vlakt het wat af richting 9%. Net als je denkt dat het eigenlijk wel meevalt wordt het pas echt steil. Op een kilometer van de streep zit het steilste stukje verstopt, aan 16%. Het blijft na dit steilste stukje nog een paar hectometer steil, nog een paar meter dik boven de 10%, maar in de laatste meters richting de finish wordt het dan toch iets eenvoudiger. Nog een wat steiler strookje voor de finish, maar in de laatste meters is het vals plat. Toch kom je in de laatste 500 meter nog aan 6% gemiddeld, echt op je gemak ben je dus nooit. Al bij al zit het venijn dus vooral in het begin en is het zeker tijdens deze tijdrit de bedoeling om daar niet al meteen jezelf op te blazen. In het laatste iets minder steile stuk naar de streep gaat de meeste tijd gewonnen of verloren worden. Na acht kilometer komen de renners boven op de San Luca en zit de eerste rit van de Giro er alweer op.
Bologna is de stad van de bogen, ook wel arcaden genoemd. Dit was al te zien in het oude centrum, bij de startplaats. Onder al die bogengalerijen blijf je lekker droog als het regent en als de zon schijnt heb je geen factor 50 nodig. Ideaal. In totaal schijn je een tocht te kunnen maken van 35 kilometer onder al deze bogen. Een deel van de bogen begeleiden de weg naar de Madonna van San Luca. De boog die de renners zien vlak voor ze beginnen aan de klim is ook vooral gebouwd voor de voetgangers. Zij kunnen zo de weg oversteken en beginnen aan hun beklimming. Voor voetgangers is de weg naar boven een kleine vier kilometer lang. De weg omhoog is compleet overdekt en zou bestaan uit 666 bogen. De legende wil dat men dit reusachtige bouwwerk uit de grond heeft gestampt voor de jaarlijkse processie. De voorwerpen die men dan mee naar de basiliek op de top wil nemen hebben zodoende geen last van de weeromstandigheden. Op de top van de heuvel vinden we het santuario della Madonna di San Luca, een basiliek die men ergens in de 18e eeuw heeft gebouwd. Niet de eerste basiliek die men op deze plek bouwde, in de loop der jaren hebben hier talloze gebouwen gestaan. Het huidige gebouw dus een jaar of 400. In die jaren is het een bedevaartsoord geworden, onder meer vanwege het icoon dat ze hier hebben. Een schilderijtje van Maria dat men dusdanig bijzonder vond dat ze dus die hele overdekte arcade hebben gemaakt. De weg waar de renners overheen moeten fietsen ligt langs deze arcade, wat de weg toch wel extra speciaal maakt. Vooral van een afstandje is het een apart beeld, een niet ophoudende galerij langs de openbare weg. Een iconisch beeld, dat daarom vrij geschikt is om een grote ronde op een memorabele manier te laten beginnen.
De San Luca is een bekend fenomeen in het wielrennen. Jaarlijks komt hier de Giro dell'Emilia aan, een van de Italiaanse najaarsklassiekers in aanloop naar de Ronde van Lombardije. Tenminste, dat is het tegenwoordig. Vroeger kwam de koers ná de Ronde van Lombardije. Tegenwoordig is het een voorbereidingswedstrijd en sindsdien lijkt de status van de koers toch iets minder te zijn geworden. De erelijst van de Giro dell'Emilia is indrukwekkend. In het redelijk recente verleden komen we namen tegen als Boogerd, Bartoli, Simoni, Ullrich en Ivan Basso. Een jaar of 10 geleden beleefde Robert Gesink zijn gloriejaren, hij won twee keer achter elkaar op de San Luca. Na die twee mooie edities dacht in 2011 Bauke Mollema dat hij won. Juichend kwam hij over de streep, om even later tot de conclusie te komen dat Carlos Betancur al een halve minuut binnen was. Ja, was lachen. Het jaar na Betancur won Nairo Quintana, maar sindsdien is de erelijst niet heel veel indrukwekkender geworden. De oude vos Rebellin won nog eens, Jantje Bakelants mocht een keer de handjes in de lucht steken en Chaves beleefde in 2016 zijn laatste goede jaar. Daarna mochten we het doen met Giovanni Visconti en Alessandro De Marchi, niet direct om heel enthousiast van te worden, al wonnen ze allebei wel op een knappe manier. De Giro kwam voor het laatst aan op de San Luca in 2009. Dat was de Giro van Denis Menchov en Danilo Di Luca. Hilarische duels waren dat. Halverwege droeg Menchov het roze en kreeg Di Luca het maar niet voor elkaar om hem echt te lossen. De aankomst boven op San Luca was een nieuwe mogelijkheid om hem te snel af te zijn en wat bonificatieseconden te pakken, maar dan moest wel eerst de kopgroep bijgehaald worden. De 14e rit, van Campi Bisenzio naar Bologna. Een kopgroep van 14 reed weg, met mannen als Francesco Gavazzi, Rubens Bertogliati, Phil Deignan, Simon Gerrans, Vasil Kiryienka en een schier onbekende renner uit Kenia, Kris Vrome. Nog nooit hadden we van deze Vrome gehoord, maar tijdens deze rit beleefde hij zijn mooiste momenten als renner. In dienst van Barloworld reed Vrome naar de kop van de koers op de San Luca. Na een plaatstootje van Bertogliati nam Vrome de kop over, met alleen Gerrans in zijn wiel. De altijd wieltjesplakkende Gerrans was toen nog net even wat minder een wieltjeszuiger, maar onder het verbluffende tempo van de Keniaan moest hij toch even in het wiel blijven zitten. Helaas, de Keniaan overschatte zichzelf. Op de steilste stroken van de San Luca versnelde Gerrans en Vrome was op. Hij kon amper boven komen. Hij zwalkte, van links naar rechts. Hij had de hele weg nodig om een paar meter vooruit te komen. De glorietocht van de Keniaan duurde maar een paar seconden. Gerrans demarreerde en ze zagen hem niet meer terug, ook het peloton kwam niet meer in de buurt. De laatste dag dat de man uit Australië zichzelf liet zien als een rittenkaper, daarna werd hij een oervervelende coureur. Het was ook de laatste dag dat we Vrome zagen. Zo snel als hij kwam verdween hij ook weer. Na zijn zigzaggende manier van fietsen werd hij nog door een aantal renners ingehaald, waarna hij uiteindelijk pas zesde werd in de rit. De rest van de Giro en dat jaar zagen we Vrome niet meer. Aan het eind van het jaar kreeg hij nog wel een contract aangeboden bij Team Sky, omdat hij dankzij zijn ouders in aanmerking kwam voor een Brits paspoort. Twee jaar lang mocht hij het proberen bij Sky, maar het lukte niet. Na een 85e plaats in de Ronde van Polen in 2011 kreeg hij te horen dat hij mocht vertrekken. Geen enkele andere ploeg wilde de Britse Keniaan nog. Zo blijft het zigzaggen op de San Luca het zeldzame hoogtepunt in de carrière van Kris Vrome, die stopte voor hij goed en wel begonnen was.
Een tijdrit in de Giro die begint in Bologna en op de heuvels buiten de stad eindigt, is dat een unicum? Nee, zeker niet. In 1956 reden de coureurs ook van Bologna naar de Madonna van San Luca. Dat deden ze toen zonder een omweg, waardoor de tijdrit amper drie kilometer lang was. Het was toen eigenlijk puur en alleen klimmen, derhalve kwamen ook de gevreesde klimmers van die tijd bovendrijven. De Luxemburger Charly Gaul won, voor Federico Bahamontes. Charly Gaul zou de Giro van dat jaar ook winnen, degene die hem nu gaat opvolgen maakt ook een aanzienlijke kans om het roze naar Verona te brengen. Dat de favorieten voor deze Giro niets aan het toeval over willen laten blijkt wel uit de starttijden. Tom Dumoulin, volgens de NOS de grote favoriet, zal als allereerste van start gaan, om 16:50. Dit omdat de kans bestaat dat de wind later op de dag gaat draaien, waardoor het gunstiger is om vroeger te rijden. Roglic volgt zijn voorbeeld en gaat om 17:01 van start. Andere grote namen als Zakarin, Lopez en Landa starten ook zo vroeg mogelijk. Sinds een paar jaar beschikt Eurosport over de rechten en we zullen ons ook nu weer tot deze zender moeten wenden. Direct vanaf de start zijn Jeroen en Karsten van de partij en wij als kijkers doen er goed aan om ook meteen in te schakelen, de kans is groot dat de winnaar al vrij snel bekend is. 16:45 inschakelen bij Eurosport dus. Vaak wordt een tijdrit steeds interessanter richting het eind, maar daar zal nu minder sprake van zijn. De enige grote favoriet die schijt heeft aan de weersvoorspellingen is Simon Yates. Volgens hem zijn het maar voorspellingen. Dat zijn teksten. Hij vertrekt zo ongeveer als laatste, om 19:43. Na hem vertrekt Guy Sagiv of all places en daarna mag Salvatore Puccio als laatste vertrekken. Om 19:45 gaat hij er vandoor en dus weten we rond 20:00 wie er gewonnen heeft. Spannend! Om nog even terug te komen op die weersvoorspellingen, de kans is aanwezig dat het richting de avond gaat regenen in Bologna. Het kan dus prima zo zijn dat de latere starters over natte wegen moeten rijden. Dat hoeft geen groot nadeel te zijn aangezien het parcours niet heel erg technisch is, maar je rijdt toch liever droog. De wind neemt wat toe richting de avond, zodra de regenbuien in aantocht zijn. Vroeg starten zou dus een voordeel kunnen zijn, maar het kan ook zomaar zo zijn dat we met z'n allen in de maling worden door Pietro Paolini.
De Giro begint meteen op een stevige manier. Dit is niet zomaar even een rustige proloog, dit is meteen volle bak. De eerste zes kilometer van deze tijdrit zijn vrij eenvoudig, met relatief weinig bochten en vooral brede wegen. Het eerste deel van de tijdrit zal dus snel afgewerkt worden, voor die zes kilometer zullen de echte toppers ook maar een minuut of zes nodig hebben. Misschien een minuut of zeven, zes is vrij optimistisch. Daarna is het nog maar twee kilometer fietsen, maar die twee kilometer zijn enorm lastig en gaan een eeuwigheid duren. De klim naar de Madonna van San Luca is vooral heel onregelmatig en af en toe extreem steil. In de Giro van 2009 hadden de toppers bijna zes minuten nodig om boven te komen op dit ding. In de Ronde van Emilië van 2017 deed Nibali ongeveer 5:45 over deze klim, hij was toen de sterkste van het groepje der favorieten dat een verloren strijd reed achter de ontsnapte Visconti. Volgens Strava heeft dezelfde Nibali het record op deze klim, met een tijd van 5:19. Bij die tijd is het laatste stukje weg voorbij het heiligdom niet meegerekend, maar dat moeten we wel doen want die laatste 150 vlakke meters tellen ook gewoon mee. In koers, na een lange en zware dag, hebben de renners dus een kleine zes minuten nodig voor de klim. Het kan nu sneller, aangezien de rit maar acht kilometer lang is en meteen alles kan worden gegeven. Desondanks zullen de grote kanonnen toch nog wel een minuut of vijf nodig hebben om deze klim te bedwingen. Kom je in totaal dus aan een inspanning van een minuut of 12, bijna evenredig verdeeld tussen vlak en klim. We kunnen dus al voorzichtig de conclusie trekken dat dit geen tijdrit is voor de echte tijdrijders. De inspanning bergop is daarvoor toch net wat te lang, een renner als Campenaerts zal hier waarschijnlijk toch wel zijn meerdere moeten erkennen in de klassementsrenners. Niet dat Campenaerts dit niet kan, in heuvelachtige tijdritten heeft hij vaker laten zien ook wel een aardig eindje te kunnen klimmen. Het kan prima zo zijn dat hij bij de eerste tien eindigt, maar bij de eerste vijf zou wel een verrassing zijn. Voor de overwinning en de eerste roze trui kijk ik naar die klassementsrenners, en dan specifiek de klassementsrenners die ook een aardig eindje kunnen tijdrijden. Toch een voordeel om op het vlakke alvast wat voorsprong te pakken.
1. Roglic. De Roog wint dit jaar alles. En dan te bedenken dat hij nog niet eens in topvorm is, naar eigen zeggen. De Ronde van Romandië reed hij als voorbereiding op de Giro en het was niet de bedoeling dat hij daar een grote rol van betekenis zou spelen. Daar dacht deze voormalig schansspringer (wist u dat al?) duidelijk anders over. Hij won drie ritten en het eindklassement. De laatste rit was een tijdrit, waar hij de tegenstand verpulverde. Dit dus zonder over topvorm te beschikken. De topvorm moet pas tijdens deze Giro komen. Velen vrezen dat hij te vroeg in vorm is. Misschien wel, maar als dat zo is gaat hij in ieder geval wel met deze overwinning aan de haal. Het zwaartepunt van de Giro ligt in de tweede en derde week, het zou zomaar kunnen dat andere favorieten nu nog niet 100% zijn. Als de mensen die zeggen dat Roglic te vroeg in vorm is gelijk hebben is Roglic dus wel 100% en dan schroeit hij hier iedereen van het heiligdom af. Sowieso moet je op zo'n heilige plaats wel winnen als je vrij pontificaal een kruis op je arm hebt laten tatoeëren.
2. Dumoulin. Tom. Dumoulin. Tom Dumoulin. Tom. ONZE Tom. Moeten we daar verder nog woorden aan verspillen?
3. Yates. Simon Yates is normaal gesproken een renner van weinig woorden. Het is lastig om hem te betrappen op een spannende uitspraak. In de koers wil hij nog wel eens wat opvallends doen, maar buiten de koers bestaan er geen grijzere muizen. Simon vond het tijd om daar wat aan te doen, hij heeft vlak voor de Giro begint de spannendste uitspraak uit zijn leven gedaan: hij ziet zichzelf als topfavoriet voor deze Giro. Niks geen indekken, nee, jezelf zomaar bombarderen tot de grote favoriet. Ik zou bijna respect voor hem krijgen. Met de Giro van vorig jaar in het achterhoofd overigens helemaal geen gek verhaal. Hij was, tot zijn legendarische inzinking, met afstand de beste in koers. Hij heeft geleerd van die inzinking, naar eigen zeggen. Wil nu conservatiever koersen, meer energie sparen. Dat het parcours in de eerste week niet zo moeilijk is gaat hem daarbij helpen. Sinds de inzinking van vorig jaar en het mislopen van de eindzege is hij bezig met deze wedstrijd. Beetje gelul natuurlijk, want hij won tussendoor ook gewoon de Vuelta. Buiten dat geloof ik hem wel. Het scheelt ook dat hij hard heeft gewerkt aan het tijdrijden. Normaal een zwak punt, maar dit jaar won hij zowaar een tijdrit. In Parijs-Nice was zijn klassement snel verdwenen en moest hij vroeg van start. Hij zette een goede richttijd neer voor de rest, tot het weer veranderde. Mede daardoor, en omdat hij gewoon hard had gereden, kwam er niemand meer in de buurt van zijn tijd. En dan te bedenken dat zijn tijdritten vorig jaar eigenlijk ook helemaal zo slecht niet waren. Kortom: Dumoulin en Roglic hebben een probleem. Al liet Yates bergop dit jaar relatief weinig zien. Maar dat zou dus bewust moeten zijn geweest, omdat alles afhangt van deze Giro. We gaan het meemaken. Ondanks het feit dat hij niet de hele dag door buienradar checkt en dus laat van start gaat mogen we hem toch noteren voor een podiumplek tijdens deze rit. Vooral de klim naar San Luca is uiteraard in zijn voordeel.
4. Izagirre. Ion, om precies te zijn. Gorka is niet van de partij, Ion wel. Hij zal hier vooral aan de start staan om Miguel Angel Lopez te ondersteunen. Dat is de absolute kopman van de ploeg, maar Miguel zit niet op tijdrijden. Of op sturen. Dus is het voor de andere renners in zijn ploeg geen gek idee om in ieder geval tijdens deze eerste tijdrit volle bak te gaan. Pello Bilbao, nu ook van de partij, liet vorig jaar zien dat hij zo'n korte tijdrit ook wel aankan. Ook hij gaat hoog eindigen, maar op basis van de uitslagen tijdens de tijdritten van dit jaar mogen we in Bologna het meeste verwachten van Ion. Astana is dit jaar massaal op de brommer en daar zal waarschijnlijk niet snel verandering in komen. Ion gaat ook vroeg van start, de ambitie is dus duidelijk aanwezig.
5. Jungels. Volgens mij heb ik nu wel zo ongeveer de meest voor de hand liggende namen genoemd. Al is het gissen naar de vorm van Bob. Na de Ronde van Vlaanderen stopte hij met koersen om de focus te verleggen naar deze Giro. Lang uit koers geweest, maar genoeg tijd gehad om de switch van de voorjaarsklassiekers naar het rondewerk te maken. Bob is in ieder geval een erkende hardrijder, dus dat eerste deel moet hij goed kunnen afwerken. Dat hij kan klimmen heeft hij in het verleden ook vaak genoeg laten zien. We mogen hem dus noteren. Al zie je tijdens zo'n eerste tijdrit in de Giro vaak genoeg verrassingen, dus het kan zomaar zijn dat Valerio Conti ineens vijfde wordt ofzo weet je wel.
Starttijden
Klassementsrenners/favorieten tijdrit:
16.50 uur Tom Dumoulin
16.52 Ilnur Zakarin
16.54 Miguel Angel Lopez
16.55 Davide Formolo
16.56 Bob Jungels
16.57 Victor Campenaerts
16.58 Vincenzo Nibali
17.01 Primoz Roglic
17.02 Mikel Landa
17.11 Tao Geoghegan Hart
17.16 Ion Izagirre
17.33 Pavel Sivakov
17.49 Bauke Mollema
18.01 Rafal Majka
18.14 Tom Bohli
18.15 Luke Durbridge
18.59 Brent Bookwalter
19.43 Simon Yates
Laatste renner: 19.45 Salvatore Puccio
Starttijden Nederlanders:
16.50 Tom Dumoulin
17.34 Sam Oomen
17.43 Ramon Sinkeldam
17.44 Laurens ten Dam
17.45 Jos van Emden
17.49 Bauke Mollema
18.07 Koen Bouwman
18.51 Tom Leezer
19.13 Antwan Tolhoek
https://gallery.mailchimp(...)dine_di_Partenza.pdf
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Dat zou zo gaaf zijnquote:Op zaterdag 11 mei 2019 17:53 schreef DeeBee het volgende:
[..]
Zouden we binnenkort met biathlon @:heywoodu met geweren in de weer zien in z'n woonkamer op de splitscreen?
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Daar maakt hij hier geen vrienden mee.quote:Op zaterdag 11 mei 2019 18:41 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Karsten maakt Renaat belachelijk.
We schrijven een karmapunt weg.
♫ ~ Je kunt de massa niet beteugelen; het is een monster ~ Marcel van Roosmalen
Over een kleine twintig minuten start Ivan de Verschrikkelijke.
Put these foolish ambitions to rest.
Basso? Die fietst niet meer.quote:
Over een kleine twintig minuten start Ivan de Verschrikkelijke.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik gok op een laatste plaats bij het meetpunt.quote:
Over een kleine twintig minuten start Ivan de Verschrikkelijke.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Denk je dat hij ooit gaat happen?quote:
[..]
Ik gok op een laatste plaats bij het meetpunt.
♫ ~ Je kunt de massa niet beteugelen; het is een monster ~ Marcel van Roosmalen
Dit was niet echt uitlokken, Sos zit niet op tijdrijden.quote:
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Gazprom doet niet mee hoor.quote:
Over een kleine twintig minuten start Ivan de Verschrikkelijke.
Basso is passo?quote:
[..]
Basso? Die fietst niet meer.
Put these foolish ambitions to rest.
Ben Oconner is echt een renner van niks.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
quote:
quote:I'd like to be in the top 10 again. But you can only do the best you can, and if that's 15th, then so be it.
Mij worden ook motiverende teksten verteld op d'n Hogeschool: "Doe wat je moet doen om te bereiken wat je bereiken wil."quote:
♫ ~ Je kunt de massa niet beteugelen; het is een monster ~ Marcel van Roosmalen
Zit jij op speciaal onderwijs?quote:
[..]
Mij worden ook motiverende teksten verteld op d'n Hogeschool: "Doe wat je moet doen om te bereiken wat je bereiken wil."
Put these foolish ambitions to rest.
Klinkt als een Bluf tekst, dus dat zou jou wel aan moeten spreken.quote:
[..]
Mij worden ook motiverende teksten verteld op d'n Hogeschool: "Doe wat je moet doen om te bereiken wat je bereiken wil."
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Verzonnen verhalenquote:
[..]
Mij worden ook motiverende teksten verteld op d'n Hogeschool: "Doe wat je moet doen om te bereiken wat je bereiken wil."
|
|
