[Vraag wat je wil] aan iemand die dakloos is geweest

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 12:21 schreef vogeltjesdans het volgende:

[..]

Maar vond je het niet storend dat asielzoekers voorrang krijgen met allerlei hulp en gratis middelen toegewezen krijgen terwijl jij het maar zelf moet zien te redden?

Nee, daar heb ik mij geen moment over druk gemaakt.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 12:27 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Ik doelde eigenlijk op de opvang zelf, dat het voor jullie als gezin een stuk zwaarder werd toen dat wegviel. Zowel in praktische zin: jouw zieke vrouw die overbelast werd met hele dagen zorgen voor jullie dochter, als ook mentaal: je zat waarschijnlijk een stuk prettiger op het werk toen je wist dat je dochter in ieder geval in goede handen was. Dat het ook financieel een mokerslag is geweest had ik me nog niet gerealiseerd.

Je slaat de spijker op z'n kop!

Ik zal het medische probleem van mijn vrouw uitleggen. Ze is een paar keer opgenomen nadat ze echt niet meer verder kon. Na een lange tijd van niets kunnen vinden was de diagnose bij het eerste bezoek: Te snelle schildklier. Ik had daar nog nooit van gehoord. Toen ben ik gaan praten met mensen die dat ook hebben of die iemand kennen die het heeft gehad. Daarnaast veel gelezen over alles wat daarbij komt kijken. Ik herkende het meteen.

Mijn vrouw was aan de zware kant toen ze naar Nederland kwam. Ik vind dat mooi, maar ze kwam hier veel aan. Bijna 5 jaar geleden wierp ze onze mooie dochter. Na de zwangerschap is ze gegaan voor een maagverkleining. Dat leek even prima te gaan, totdat ze galstenen kreeg. Toen hebben ze haar galblaas weggehaald (3 jaar geleden). De periode ervoor was ze al vaak boos om hele kleine dingen en totaal niet de vrouw die ik getrouwd was. Lag dat aan haar? Was ik naïef? Erover praten was ruzie. Ik heb zelfs een tijd getwijfeld aan haat intenties.

Maar ik had steeds het idee dat er meer aan de hand was. Na een tijd kon ze niet meer zitten of goed praten, maar heel erg snel over de zeik. Momenten dat ze wel even wat kon doen vulde ze gelijk op met bijvoorbeeld de hele dag make-up opdoen en heel lang in de keuken staan. Maar eten en drinken kwam er gelijk uit aan de boven- en onderkant, ze verloor heel veel kilo's, begon haar haren te verliezen, geen zin in sex, emoties gingen alle kanten op. Andere mensen geloofde mij niet, waaronder mijn vrouw. Die zag totaal niet hoe of wat. Wat ze ook deed; of ze zat als een zombie naast je te slapen. Vooruit kijken kon ze niet meer. Geld raakte op, maar als ik daar over wilde praten werd dat of ruzie of dat ik mij niet druk moest maken. Maar ik moest iemand te eten geven dus ging ik mijn spullen verkopen. En al was het 30 graden, ze zat met meerdere lagen kleren aan en de verwarming hoog. Altijd heel erg koud.

Vorig jaar koninginnedag lag ze dan eindelijk in het ziekenhuis. Eindelijk geen dokter of arts die haar naar huis stuurde met diarree-remmers of poepverdunners... Daar kwamen ze tot de conclusie dat mijn vrouw een te snelle schildklier heeft. Die maakt teveel hormonen aan, eten werd niet volledig verteerd voordat het eruit kwam (binnen 5 minuten vaak). Door ondervoeding gingen bepaalde lichaamsfuncties niet meer werken en ze raakte uitgeput. Daar hebben ze het een en ander toegediend zodat ze weer op level was met bepaalde dingen. Veel medicijnen e.d. Maar ook hulp bij voedsel. Daardoor ook weer een lactose-intolerantie ontwikkeld en ze krijgt constant de vraag of ze alcoholist is. Dit omdat haar lever zo groot is en de gevaarlijke waardes die daar vandaan komen. Na een paar weken mocht ze weer terug...de opvang in. Familie kwam soms langs in het ziekenhuis. Probeer maar eens een goed dieet te volgen als dakloze zonder geld... Dus na een tijd kwamen alle problemen weer terug.

Het begint altijd met overdag slapen, ruzies om 1 fout woord die je gezegd heb of juist niet gezegd heb. Geen prikkels meer krijgen van alles om je heen, al liep er een beer in een clownspak in de weg, ze zou het niet gezien hebben. Ineens dingen voor zichzelf willen. Je helpt duidelijk zelf en wilt alles delen en dan is het haar beurt en wil ze niet delen. Dat laat ik soms gaan, maar als het erg veel wordt ga ik er soms heel even tegenin, maar dat wordt nog erger. En zo kwam ze weer in het ziekenhuis. Bijna te laat dit keer, want men zei dat ze op het punt stond een fatale hartaanval te krijgen. Medicatie en vocht toedienen en goed eten en hoppa de oude lieverd is weer even terug. Soms denk je na over opgeven, maar ik zit zo niet inelkaar, zeker omdat ik 100% zeker weet dat mijn vrouw in goede doen een absolute held is.

Sinds een paar weken hebben we soms ruzie over kleine dingen en slaapt ze weer op vele momenten. Vandaag zaten we met 6 nieuwe instanties aan tafel over de toekomst van mijn gezin. Ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik het weer zie gebeuren en dat andere mensen dan aanstoot geven aan haar gedrag. Het gedrag dat zonder goede afstemming qua medicatie en eten zo ontzettend verbonden is aan haar schildklierproblemen.

Long story short: Dit keer zijn we er eerder bij, maar het was weer een zware emotionele dag.

Ik wil overigens niet zielig gevonden worden, maar vooral mijn verhaal kwijt.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 12:48 schreef Vollenhoven het volgende:

[..]

De bijstand in maar ja dat betekent dat je vrouw misschien terug moet. Harde concessie waar niemand voor zou kiezen, maar misschien dat zij daar wel goed kan worden opgevangen en dat er later een andere oplossing gekozen kan worden.

Scheiden ook geen optie? Dan ben je voor de wet niet meer bij elkaar maar volgens mij krijgt je vrouw dan ook weer problemen met haar visum.

Een zieke vrouw naar Amerika sturen waar ze ook geen huis of werk heeft was geen optie voor mij.

Verder was dit precies de strijd in mijn hoofd.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 13:33 schreef Krollie het volgende:
Misschien is dit een rare vraag, maar heb je er spijt van dat je vrouw uit het buitenland komt? Had je dat achteraf misschien liever niet gewild, omdat zij het onmogelijk maakte voor jou om een uitkering aan te vragen?

Nee daar heb ik nooit spijt van gehad. Zoiets wordt zeker onder druk gezet in zo'n situatie en natuurlijk denk je wel eens aan opgeven. Maar ik ben er nog steeds trots op dat ik het niet gedaan heb. Ik werd verliefd op een vrouw uit Amerika, daar kon ze verder niets aan doen haha.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 13:43 schreef loveli het volgende:

[..]

Elke regio heeft een gemeente waar dat wel kan, voor het dorp van TS zal dat Rotterdam zijn geweest.

Klopt helemaal.

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 13:55 schreef g60forced het volgende:

[..]

het is niet aan mijn gericht maar wil even wat ander licht erop schijnen excuses

dat is een zeer tricky vraag ... maargoed weet hoelang ze al samen zijn voordat t kind kwam, maar aangezien die al 4jaar is maakt dat t lastiger... als ze geen kinderen hadden en wellicht 1jaar samen dan hadden ze wellicht de stekker dr uit kunnen trekken, nu hebben ze infeite geen keus omdat ze de andere niet in de steek durven laten om t een zo grof te zeggen ... ik zit met mijn 7jaar ook in een situatie waarvan ik denk dat mijn vriendin soms uit medelijden bij me blijft, terwijl ze inmiddels al paar maandjes dr NL paspoort heeft... je weet t niet, bedoel vraag jezelf af wat zou jij doen... nu heeft zijn vrouw weinig te kiezen omdat ze zowat doodziek is... dus t is compleet anders, maar ik kan me voorstellen dat je veel met elkaar heb gedeeld en niet wilt of kan opgeven... terwijl het soms voor beide partijen misschien toch wel beter is... iets wat misschien zijn familie als semi-buitenstaander zo ziet lijkt me vreselijk, mijn moeder is t enigste wat ik overheb en die is gek op mn meisje alleen begrijpt ze soms ook niet waarom ze bepaalde keuzes maakt... maar ze probeert dat te respecteren

Ook al kiest iemand om in een ander land te gaan wonen, de eerste jaren gaat diegene door allerlei fases heb. Eerst is het een vakantie, dan begin je dingen te zien die in jouw land misschien leuker waren, dan is het nieuwe land het beste dat er is, dan ga je ineens kleine dingen missen uit je oorspronkelijke land, dan komt er eenzaamheid en woede (spreekt taal niet vloeiend, komt moeilijk aan vrienden) en ga zo maar door.

Het klopt ook helemaal met wat je zegt over elkaar niet verlaten om dat soort redenen. Dat zorgt er ook voor dat je meer respect voor elkaar krijgt. Buiten de momenten dat ze op haar ziekst was zijn/waren we echt een team. Ik ben bereid heel ver te gaan als het aankomt op bij elkaar blijven en vergeven. Je hebt het mooi omschreven!

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 17:58 schreef fotostarter het volgende:
Een vraag heb ik niet.
Ik vind wel, dat je samen met je vrouw en je dochter samen 3 toppers zijn.

Vanuit een sleur, terug de maatschappij in. Top!

Heel erg bedankt!!

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 20:25 schreef Thisbe het volgende:
Wat deed de vrouw van de gemeente die jullie hielp beter dan de andere hulpverleners? Was dit een maatschappelijk werker of sociaal raadsvrouw?

Zij deed het werk al bijna 20 jaar, heeft veel gezinnen meegemaakt en hoorde ons verhaal aan en had het gevoel dat zij diegene ging zijn die het verschil voor ons ging maken, omdat ze dit niet kon laten gaan. Daarnaast had ze de macht om partijen aan het werk te zetten. Ze heeft geregeld dat CVD, pleegzorg, jeugdzorg en pleeggezin aan 1 tafel kwamen zitten. Daar kwam ze erachter hoe de vork in de steel zat en wij compleet vast zaten in het systeem.

"Hoi straatadvocaat, ik weet jullie hebben een wachtlijst, maar dit gezin is heel urgent....ja zie ik je vanmiddag". Bij de straatadvocaat ging ze met ons mee en de advocaat kreeg ook het gevoel dat ze wat moest doen. Straatadvocaat: "Toevallig ken ik iemand persoonlijk die gaat over het aanpassen van plannen, ik ga hem nu bellen....He Leo!" Leo: "He Anne, hoe gaat het met je hondjes?" Anne: "Ja geweldig ze zijn bijna zo groot als die van jou. He luister eens ik heb hier een gezin die niet het juiste plan heeft gekregen, maar zoiets aanpassen duurt maanden, maar dit gezin heeft het echt nodig." Leo: "Ja morgen zit ik vol, maar dan neem ik wel een pauze minder".

Volgende dag die mevrouw van de gemeente (B.) weer mee en binnen een dag was ons plan aangepast na wat vragen. B. was officieel niet meer bij ons betrokken maar ging in haar eigen tijd mee en liet het er niet bij zitten. Inmiddels lag mijn vrouw weer in het ziekenhuis en B. kwam bijna dagelijks langs met nieuws en dingetjes. Heeft voor ons geregeld dat de verblijfsvergunning werd verlengd, ondanks dat de zaak de dag ervoor gesloten was. Ze heeft ervoor gezorgd dat we binnen twee weken in een huisje zaten. Soms bellen we elkaar of omhelzen we elkaar als we elkaar tegenkomen op straat. Als we er niet meer uitkomen mogen we haar zo bellen. B. is een heldin!

Bijzonder bedankt voor deze vraag, het deed erg veel met mij om dit eens op te schrijven!

quote:

Op donderdag 21 maart 2019 21:49 schreef Crabapple het volgende:

[..]

Neem het je zuster niet al te kwalijk, ik denk dat ze echt het allerbeste voor heeft met je dochter. Zo'n klein meisje (4 jr?) verdient het om in alle veiligheid en zorgeloos op te groeien. Daar is in een opvang of op straat natuurlijk geen sprake van, dus ik denk dat het voor je dochter goed is geweest om tijdelijk bij je zus te kunnen 'logeren'.

Dat is ook het moeilijke. Ik ben haar zo intens dankbaar dat ze dat gedaan heeft en het blijft mijn zus. De communicatie en contacten zijn voor beide partijen erg zwaar en soms rampzalig.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2019 00:06 schreef Szura het volgende:
Heb je gisteren gestemd en zo ja, welke partij en waarom?

Wat vind je van dit plan?
https://www.google.nl/amp(...)et-kan-zo-niet%3famp

Eerlijk gezegd heb ik mij daar niet mee beziggehouden, maar volgens mij heeft mijn vrouw wel gestemd. Waarop weet ik niet, maar ze vind het leuk zich daar soms in te verdiepen en ook haar Nederlands ermee te verbeteren.

Het plan klinkt aardig, al zal de uitvoering moeilijk worden. Toch heeft de gemeente minder problemen van je als je niet op straat komt, maar hoever ga je? In Rotterdam zijn er wijken waar wij prima in zouden kunnen wonen, maar de gemeente heeft de regels precies op die wijken aangepast. Precies regels om mensen als wij daar te weren. Ergens snap ik dat je ze niet allemaal in een probleemwijk wilt hebben, maar voor andere huizen om je amper in aanmerking en alle daklozen reageren op dezelfde huizen. Na een tijd kun je urgentie aanvragen en dat duurt allemaal maanden. Dan kom je met al die andere mensen met urgentie in een bakje met maar een paar huizen en schiet het nog niet op. Als we allemaal in een pretpark meer betalen om minder lang in de rij te staan, staan we alsnog lang in de rij.

Vrouwen van 21 gezien, gaan zitten in kantine en gelijk meerdere personen gaan naast haar zitten. Voor jongeren is het echt zwaar, of zwangere vrouwen. Die mogen van mij voor gaan.

quote:

Op vrijdag 22 maart 2019 12:53 schreef ViviRAWRS het volgende:

[..]

Ik heb al 3 volle AH spaarkaarten klaarliggen hier.

Efteling doet overigens niet aan gratis kaartjes "voor het goede doel" via dit soort particuliere initiatieven...

...maar dat hoeft ook niet, want het bedrag voor de kaartjes is al opgehaald!!

Bijdragen mag nog steeds, dat gaat dan naar extra's op de dag zelf (denk bijvoorbeeld aan vervoer) en eventueel naar speelgoed voor de dochter van TS.

Wow...!

Ik was even mijn dochter ophalen van school en had dit bericht net gezien voordat ik haar ophaalde. Dit is echt insane gaaf! Hier kom ik later vandaag nog op terug, maar voor mijn vrouw en ik was dit een bijzonder moment en mijn dochter sprong ook een gat in de lucht. Die heeft het al maanden over de Efteling...onbeschrijfelijk.

We gaan even lekker buitenspelen en vanavond kom ik hier op terug..

Bedankt lieve mensen. Wat is Fok een rare plek soms!