quote:
Op zaterdag 2 maart 2019 21:44 schreef TheRedPill het volgende:Hallo allemaal,
Dit is mijn verhaal: ik ben een 25-jarige jongeman, met een vrij saai en eenzaam leven. Mijn dagelijks leven is één repeterend plaatje: naar werk > werk > naar huis > slapen/dineren etc. en weer van vooraf aan. Ik heb geen vrienden, dus ook de weekenden zijn vrij 'eenzaam'. Daarbovenop komt ook nog eens dat ik een maagd ben zonder liefdesleven.
Lange tijd stond ik hier niet bij stil. Waarom niet? Ik had altijd hele andere interesses waar ik plezier uit kon halen dan feesten en daten. Deze interesses waren dan ook weer individueel.. Op de middelbare school was ik introvert en dit werd naar mate de jaren minder, waarna ik mijzelf als extravert kan beschouwen sinds wanneer ik afgestudeerd was op mijn 21ste. Maar ja dan ben je té laat om een vriendenkring op te bouwen of om 'ervaring' op te doen op het 'feest' gedeelte van studeren: van daten/seks tot aan het krijgen van katers.
Het voelt echt alsof je een boot hebt gemist die nooit kunt inhalen door simpelweg erachteraan te zwemmen.
Dat is één kant van wie ik ben, waar ik onzeker over ben en welke ik natuurlijk verberg. De andere kant is die van de succesvolle jongeman die een wo-beta studie heeft afgerond op zijn 21ste, inmiddels op zijn 25ste een afdelingshoofd is met een bovengemiddelde carriere en salaris, afbetaald koophuis en goede investeringen waardoor een vervroegd pensioen voor wanneer ik 45 ben zelfs in de lijn der verwachtingen ligt.
Als er daadwerkelijk iets bestaat als laatbloeier, dan ben ik één van de voorbeelden ervan. In principe heeft mijn introverte oude-ik een deel van mijn leven gevormd. Ik kan ook niet ontkennen dat ik natuurlijk nog steeds hier en daar introverte trekjes heb behouden.
De kern hiervan is: ik kan het financieel allemaal wel goed hebben, maar wat heb je eraan als je eenzaam bent? Het is ook moeilijk om deze cirkel te doorbreken als je 40 uur per week werkt en maar een weekendje hebt om bij te komen.
Het idee dat ik op mijn 30ste of 40ste nog steeds diezelfde seksloze, liefdeloze en vriendloze bestaan zal hebben is klote, maar vermoeden dat de kans zéér waarschijnlijk is, is nog des te meer deprimerend.
Ben benieuwd hoe jullie erover denken. Het voelt wel ontspannend om mijn verhaal kort samen te vatten en te delen. Ook al schrijf ik het eventjes op het internet.
Vervelend maar als je een passieve slachtofferhouding aanneemt waarbij het je allemaal overkomt dan zal dit inderdaad ook je toekomst zijn. Echter zo lang je een gezonde vent bent kun je er wat aan doen. Maar dan moet je ook echt iets doen en je niet gaan verschuilen achter excuses.
Je lijkt te denken dat mensen alleen tot aan hun afstuderen vrienden maken. Maar dat is gewoon onzin. Mensen maken hun hele leven lang vrienden. Al gaat dat in het volwassen leven wat anders. De helft van mijn vrienden heb ik na mijn 25e pas ontmoet. Die ben ik tegengekomen op allerlei plekken waar ik voor werk of hobby bezig was.
Maar wat ook een beetje het probleem is met gevallen als jij is dat men meestal helemaal niet uit de comfortzone wil komen. Het eenzame, saaie kutleventje is blijkbaar zo vertrouwd en verandering is zo eng dat je dan maar niks doet behalve klagen en steeds maar excuses zoekt. Je opmerking over dat je 40 uur werkt is daar al een uiting van. Alsof mensen met een leven allemaal parttime werken. En als je na je werk en in het weekend kennelijk zo gesloopt bent dat je niks meer kan dan heb je blijkbaar toch niet zo'n geweldige baan.
Dus ga wat doen en er komen kansen. Of dat nou reizen, sporten, vrijwilligerswerk, ondernemen of weet ik veel wat is. Om een leven te hebben zul je moeten participeren in sociale verbanden.