Relatiebreuk (kinderwens) en meer..

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:37 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Je bent niet de enige.

Het grootbrengen van kinderen is een enorme verantwoordelijkheid, maar het is ook de enige reden waarom we hier zijn. En het is een prachtig proces. Als ik thuis ben, dan zit ik me eigenlijk constant te verbazen over hoe ze spelen, hoe ze denken, hoe ze zingen, hoe ze schreeuwen, hoe ze huilen, kortom, hoe ze bezig zijn. Prachtig. En ja, er zijn ook dagen dat het allemaal wat minder is. Wij staan er alleen voor. Opa's en oma's en andere familie leven op meer dan 20 uur vliegen.

Overigens, TS, ik heb ook in jouw schoenen gestaan, maar vond de tijd wel rijp om te veranderen van een jochie in een vent. Een kerel, een man.

Het grootbrengen van kinderen is de enige reden dat we hier zijn? Dus alle mensen die geen kinderen hebben, willen hebben of kunnen hebben zijn nutteloos op deze wereld?

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:41 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Enige reden waarom we hier zijn?

Ja Als je voor het eerst zo'n bundeltje nieuw leven in je armen krijgt geduwd, dan realiseer je dat de enige reden waarom wij hier zijn, het creëren van nieuw leven is.

Ik word er bijna religieus van.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:37 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Je bent niet de enige.

Het grootbrengen van kinderen is een enorme verantwoordelijkheid, maar het is ook de enige reden waarom we hier zijn. En het is een prachtig proces. Als ik thuis ben, dan zit ik me eigenlijk constant te verbazen over hoe ze spelen, hoe ze denken, hoe ze zingen, hoe ze schreeuwen, hoe ze huilen, kortom, hoe ze bezig zijn. Prachtig. En ja, er zijn ook dagen dat het allemaal wat minder is. Wij staan er alleen voor. Opa's en oma's en andere familie leven op meer dan 20 uur vliegen.

Overigens, TS, ik heb ook in jouw schoenen gestaan, maar vond de tijd wel rijp om te veranderen van een jochie in een vent. Een kerel, een man.

Ja, jij woont ergens in Michigan toch? Nice. Ik zou heel graag in de US wonen, maar, das een ander onderwerp

Das grappig, ik zeg vaak tegen mijn vrouw dat ik niet snap dat er uit 2 cellen een heel mens kan ontstaan, die dan gaat bewegen, en zoeken, en onderzoeken, en voelen, en emoties heeft, en en en.

Naja, mijn moeder woont op 2 minuten afstand, maar goed, je wil het toch zelf doen, en dat is soms wel eens lastig, maar mijn vrouw is schijnbaar een geboren moeder. Als ik mezelf zie, hoe stuntelig ik soms nog ben, en dan mijn vrouw, waarbij het allemaal als vanzelf lijkt te gaan

Hoe dan ook, alle angst en onzekerheid over het 'hebben van een kind' verdween de seconde dat ik d'r in mn armen kreeg. En dan ben je ineens vader, en dan begint die angst daarna direct opnieuw want nu is ze er, en nu moet je er zijn en de juiste keuzes maken en en en, maar nu, een half jaar verder, ben ik daar toch wel erg aan gewend

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:42 schreef matspontius het volgende:

[..]

Het grootbrengen van kinderen is de enige reden dat we hier zijn? Dus alle mensen die geen kinderen hebben, willen hebben of kunnen hebben zijn nutteloos op deze wereld?

Hmm. Nee, je moet het niet zo somber zien. Iedereen draagt iets bij.

Maar als je mij vraagt, waarom zijn we hier, wat is ons doel hier, dan is dat mijn antwoord.

quote:

Op woensdag 16 januari 2019 22:01 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Ik was bv blij dat mijn vrouw zwanger was (dat probeerden we ook bewust te worden) en toen na 2 maanden proberen bleek dat zwanger was sprong ik een gat in de lucht gevolgd door heel veel zorgen en angst vanwege het onbekende, en de seconde dat men in het ziekenhuis mijn dochter in mijn armen legde was ik om en wilde ik haar niet meer neerleggen.

Wij hadden geen idee waar we aan begonnen maar als ze me met haar grote ogen zo onschuldif en vol vertrouwen aankijkt snap ik niet waar ik bang voor was. Ik vind het ge-wel-dig.

Wat zoetsappig. Ik heb dat bij mijn broer ook gezien, leuk om te zien. Maar uiteindelijk is het allemaal niet zo rooskleurig en komt er heel wat bij kijken, van die kleintjes opvoeden.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:44 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Ja, jij woont ergens in Michigan toch? Nice. Ik zou heel graag in de US wonen, maar, das een ander onderwerp

Michigan kun je binnen een uur of 12 wel halen. Ik heb daar wel in de buurt gewoond trouwens. Tegenwoordig wonen wij Down under.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:46 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Wat zoetsappig. Ik heb dat bij mijn broer ook gezien, leuk om te zien. Maar uiteindelijk is het allemaal niet zo rooskleurig en komt er heel wat bij kijken, van die kleintjes opvoeden.

Het is behoorlijk aanpoten en zowel mentaal als fysiek zwaar.

Maar nogmaals, het zorgt er ook voor dat je een kerel wordt. We hebben weerstand nodig om te groeien.

Een goede collega van mij die heeft geen kinderen, en die doet allerlei dingen waar ik best zin in zou hebben. Z'n deurbel verbinden met Skype, zodat hij thuis kan zien wie er aanbelt. Ik heb daar absoluut geen tijd voor. Maar een meisje op de wereld zetten, of een jongen, daar kan weinig anders aan tippen.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:46 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Wat zoetsappig. Ik heb dat bij mijn broer ook gezien, leuk om te zien. Maar uiteindelijk is het allemaal niet zo rooskleurig en komt er heel wat bij kijken, van die kleintjes opvoeden.

Ja, het is een gigantische verantwoordelijkheid, en je leven verandert ook compleet, want alles staat nu in het teken van haar. Van de ene kant omdat dat er nou eenmaal bij hoort, bij kleine dingen, in de zin van dat je niet 'zomaar' even kunt besluiten om te gaan uit eten, want je moet eerst regelen dat je de kleine ergens heen kunt brengen, maar ook op veel grotere dingen, van kleding/speelgoed/inentingen/zorgen voor naar nog grotere dingen, zoals zorgen dat ze later kan studeren (financieel gezien) mocht ze dat willen/doen.

Alles draait om haar. En toen ik daar vooraf wel eens over nadacht maakte me dat wel nerveus, want hoe gaan we dit allemaal doen, want we hebben 0 ervaring met kinderen.

En zeker, als ze niet ophoudt met huilen, wat ze eens in de zoveel weken heeft, dan word ik daar geïrriteerd van, en dan denk ik 'godverdomme', maar zodra ze m'n vinger grijpt of me aankijkt of een beetje lacht dan verdwijnt die irritatie ook weer acuut. Dat had ik van tevoren niet verwacht, maar dat is wel hoe het in de praktijk bij mij werkt.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:47 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Michigan kun je binnen een uur of 12 wel halen. Ik heb daar wel in de buurt gewoond trouwens. Tegenwoordig wonen wij Down under.

Ohhh je woont tegenwoordig in Australië, OK.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:45 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Hmm. Nee, je moet het niet zo somber zien. Iedereen draagt iets bij.

Maar als je mij vraagt, waarom zijn we hier, wat is ons doel hier, dan is dat mijn antwoord.

Het voortplanten en opvoeden van kinderen is dus het hoofddoel van de mensheid in jouw visie?

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:49 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Het is behoorlijk aanpoten en zowel mentaal als fysiek zwaar.

Maar nogmaals, het zorgt er ook voor dat je een kerel wordt. We hebben weerstand nodig om te groeien.

Een goede collega van mij die heeft geen kinderen, en die doet allerlei dingen waar ik best zin in zou hebben. Z'n deurbel verbinden met Skype, zodat hij thuis kan zien wie er aanbelt. Ik heb daar absoluut geen tijd voor. Maar een meisje op de wereld zetten, of een jongen, daar kan weinig anders aan tippen.

Hey hey, dat kan beiden hoor

Nou ja, ik heb natuurlijk niets op de wereld gezet. Alleen vrouwen hebben de superpower om een nieuw leven te laten ontwikkelen en op de wereld te zetten. Ik heb alleen het leuke deel gedaan

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:51 schreef matspontius het volgende:

[..]

Het voortplanten en opvoeden van kinderen is dus het hoofddoel van de mensheid in jou visie?

Ja, dat is de enige reden waarom wij hier zijn. Kijk ook maar naar mieren, naar vogels, naar muizen. Iedereen doet er aan mee.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:52 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Ja, dat is de enige reden waarom wij hier zijn. Kijk ook maar naar mieren, naar vogels, naar muizen. Iedereen doet er aan mee.

Wel eens over nagedacht over het feit dat er helemaal geen redenen zijn maar dat het puur toeval is dat de aarde en alles wat daar op leeft is ontstaan?

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:43 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Ja Als je voor het eerst zo'n bundeltje nieuw leven in je armen krijgt geduwd, dan realiseer je dat de enige reden waarom wij hier zijn, het creëren van nieuw leven is.

Ik word er bijna religieus van.

Oh ja grappig, kan ik me best voorstellen bij je eigen kind . Ik zie vooral vrouwen echt verliefd worden op eigen kinderen en volgens mij gaat dat nooit meer over.

Ik heb geen kinderen maar ik kan sommige baby’s wel heel mooi en schattig vinden, als in dat ik denk: ah, zo eentje wil ik later ook. Dat ik de hele middag met zo’n slapend baby’tje op m’n buik lig en het heerlijk vind. Maar dat gebeurt heel soms. Meestal vind ik ze mwah. Dan smelt ik niet. Gek is dat.

Maarja ze worden groot. Hebben snot, poepen, kwijlen, hebben veel aandacht nodig, het is druk, nee, dan zie je van die ouders die hun kinderen steeds moeten corrigeren (dat hoort er nou eenmaal bij) en dan weet ik weer: het is niet zo rooskleurig, het is vrij ingrijpend en je bent de tijd voor jezelf wel helemaal kwijt.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:49 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Het is behoorlijk aanpoten en zowel mentaal als fysiek zwaar.

Maar nogmaals, het zorgt er ook voor dat je een kerel wordt. We hebben weerstand nodig om te groeien.

Een goede collega van mij die heeft geen kinderen, en die doet allerlei dingen waar ik best zin in zou hebben. Z'n deurbel verbinden met Skype, zodat hij thuis kan zien wie er aanbelt. Ik heb daar absoluut geen tijd voor. Maar een meisje op de wereld zetten, of een jongen, daar kan weinig anders aan tippen.

Mijn man vindt al die gadgets tof en doet dat gewoon nog steeds, hoor. Net als ik ook nog dingen doe die ik voorheen ook leuk vond. We zijn niet fulltime bezig met kind opvoeden.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:52 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Hey hey, dat kan beiden hoor

Nou ja, ik heb natuurlijk niets op de wereld gezet. Alleen vrouwen hebben de superpower om een nieuw leven te laten ontwikkelen en op de wereld te zetten. Ik heb alleen het leuke deel gedaan

Mannen en vrouwen hebben dat samen. Het zwaarste stuk is en blijft de zorg na de geboorte en daar heeft de man minstens zoveel inbreng in als de vrouw. Neemt de man niet altijd, maar dat is een tweede. Zeker bij dochters is de invloed van de vader zeer groot.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 09:57 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Oh ja grappig, kan ik me best voorstellen bij je eigen kind . Ik zie vooral vrouwen echt verliefd worden op eigen kinderen en volgens mij gaat dat nooit meer over.

Ik heb geen kinderen maar ik kan sommige baby’s wel heel mooi en schattig vinden, als in dat ik denk: ah, zo eentje wil ik later ook. Dat ik de hele middag met zo’n slapend baby’tje op m’n buik lig en het heerlijk vind. Maar dat gebeurt heel soms. Meestal vind ik ze mwah. Dan smelt ik niet. Gek is dat.

Maarja ze worden groot. Hebben snot, poepen, kwijlen, hebben veel aandacht nodig, het is druk, nee, dan zie je van die ouders die hun kinderen steeds moeten corrigeren (dat hoort er nou eenmaal bij) en dan weet ik weer: het is niet zo rooskleurig, het is vrij ingrijpend en je bent de tijd voor jezelf wel helemaal kwijt.

De realiteit is anders, bij iedereen! Kunst is om je daarop in te stellen en je aan te passen. Kleintjes vergen heel veel van je energie en incasseringsvermogen. Je leert wel heel veel over jezelf

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:02 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Mannen en vrouwen hebben dat samen. Het zwaarste stuk is en blijft de zorg na de geboorte en daar heeft de man minstens zoveel inbreng in als de vrouw. Neemt de man niet altijd, maar dat is een tweede. Zeker bij dochters is de invloed van de vader zeer groot.

Na de geboorte? Dan slapen ze nog het grootste deel van de dag. Het wordt pas slopend als je kinderen hebt die moeilijk slapen, s'nachts wakker worden of ziek zijn. Je aanpassingsvermogen wordt dan echt op de proef gesteld

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:01 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Mijn man vindt al die gadgets tof en doet dat gewoon nog steeds, hoor. Net als ik ook nog dingen doe die ik voorheen ook leuk vond. We zijn niet fulltime bezig met kind opvoeden.

Oke maar ik geloof wel dat het allemaal anders wordt en je meer tijd kwijt bent aan kinderen, tenzij je ze vaak dropt bij opa’s oma’s ofzo.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:02 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Mannen en vrouwen hebben dat samen. Het zwaarste stuk is en blijft de zorg na de geboorte en daar heeft de man minstens zoveel inbreng in als de vrouw. Neemt de man niet altijd, maar dat is een tweede. Zeker bij dochters is de invloed van de vader zeer groot.

Ja, dat is de opvoeding ná het op de wereld zetten. Ik bedoel, eerst moet die zwangerschap goed verlopen, en je kunt er als man naast staan en meepuffen en allemaal die dingen, maar de vrouw is degene die pijn heeft, zij is degene die een kind uit haar lichaam moet krijgen etc etc.

Het hoofdstuk daarna is de zorg/opvoeding ja, en daar ben je als man dan 100% mee er in (of niet natuurlijk).

Ik zie wel op tegen de tijd dat ze vriendjes gaat krijgen, dat haar hart gebroken gaat worden, dat ze alleen uit gaat waar ik haar niet breng en haal. Het liefste zou ik dat laatste wel altijd doen, maar op een gegeven moment moet je ze ook los laten, maar dan zeg ik om, weet ik veel, 0.00u thuis en dan sta ik om 22u al uit het raam te kijken of ze er niet toevallig al aankomt, dat soort shit.

Ik heb geen zoon, maar ik kan me ergens wel voorstellen dat ik dat bij een jongen toch iets minder zou hebben. Al weet ik daar dus niets van want ik die ervaring dus niet.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:02 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Mannen en vrouwen hebben dat samen. Het zwaarste stuk is en blijft de zorg na de geboorte en daar heeft de man minstens zoveel inbreng in als de vrouw. Neemt de man niet altijd, maar dat is een tweede. Zeker bij dochters is de invloed van de vader zeer groot.

Het zwaarste stuk lijkt mij het kind eruit krijgen. Met pijnlijke weeën, soms inknippen, uitscheuren en weet ik wat voor ellende. Überhaupt een mens eruit persen. Wat een pijnlijk drama moet dat zijn zeg.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:10 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Het zwaarste stuk lijkt mij het kind eruit krijgen. Met pijnlijke weeën, soms inknippen, uitscheuren en weet ik wat voor ellende. Überhaupt een mens eruit persen. Wat een pijnlijk drama moet dat zijn zeg.

Nee.

Dat is voor de vrouw heel zwaar, maar als het kind er uit is, dan is de pijn ook over, dan wel zal binnen afzienbare tijd ophouden.

Maar het je zorgen maken om je kind, dat blijft voor altijd. Als je kind pijn heeft en je kunt niets voor haar doen (en ik weet dit uit ervaring helaas), dat was voor ons veel, véél zwaarder. Pijn kun je verdoven. Zorgen om je kind kun je niet uitschakelen. Of het nou is omdat ze gevallen is, omdat ze gepest wordt op school of omdat haar/zijn hart gebroken is...als je kind pijn heeft, lichamelijk of geestelijk, dan heb je als ouder ook pijn.

quote:

Op donderdag 17 januari 2019 10:10 schreef Moneyfornothing1 het volgende:

[..]

Het zwaarste stuk lijkt mij het kind eruit krijgen. Met pijnlijke weeën, soms inknippen, uitscheuren en weet ik wat voor ellende. Überhaupt een mens eruit persen. Wat een pijnlijk drama moet dat zijn zeg.

Peanuts, vergeleken met de peuterpuberteit. Zeg ik als moeder van twee

quote:

Op dinsdag 15 januari 2019 09:20 schreef Newssworld het volgende:
Sinds een paar maanden is mijn relatie van 8 jaar uitgegaan, en wel om 1 reden; de kinderwens.

Als je 8 jaar samen geweest bent, en nog steeds geen gezamelijk toekomstbeeld en -verwachting hebt weten op te bouwen, denk ik dat het iets te simpel is te stelle dat het uitgegaan is enkel wegens de 'kinderwens'...

Volgens mij is het dan uitgegaan omdat je geen gedeelde toekomst samen hebt (en dan is het volgens mij ook verder goed dit te erkennen en de relatie te beeindigen; iig sowieso véél beter dan met twijfels wel aan kinderen te beginnen).

Ik denk echter dat de onzekerheid en twijfel los staat van de wens kinderen wel of niet te willen... Maar eerder vooral hangt eraan dat je niet duidelijk kunt aangeven hoe je toekomst samen zal zijn en wat je toekomstverwachting dan wél is.

Dat kan in een prille relatie geen onoverkomelijk probleem zijn, maar als je 8 jaar samen bent, denk ik dat de je wel degelijk een bepaalde ontwikkeling doormaakt zult hebben en zoiets duidelijk zal moeten zijn. Of iig dat een partner daar meer duidelijkheid over kan en mag eisen.
Je bent dan allebei niet meer die persoon die je 8 jaar terug was en vrijwel altijd zul je in een nieuwe leeftijdsfase beland zijn.

Overigens TS, hoe 'vaag' is je toekomstbeeld? Je lijkt een beetje heel onduidelijk te zijn erover, je geeft verder niet aan of je wel of niet kinderen kunt voorstellen, maar lijkt het vooral uit te stellen met je: "ik dacht nog 2 of 3 jaar te wachten, maar kon dit niet met zekerheid zeggen".

Kan het overigens ook zijn dat het verlies van je baan een tijdje terug, en het gegeven dat je dus enige tijd zonder vast werk zat hierin meespeelt qua 'toekomst-onzekerheid' ?