Verliefd zijn op iemand die geen interesse in je toont #2 - de nasleep

Link naar deel 1:
R&P / Verliefd zijn op iemand die geen interesse in je toont

Het is weer bijna twee weken geleden sinds ik voor het laatst op het topic 'Verliefd zijn op iemand die geen interesse in je toont' gereageerd heb, en er hebben zich in de tussentijd wat ontwikkelingen plaatsgevonden, dus vandaar dat ik een deel 2 open!

Even een recap van wat er allemaal gebeurd is:
Ik was dus hevig verliefd op die ene meid waarvan ik bij voorbaat al dacht dat ze me niet zag staan. Dit gevoel kwam gedeeltelijk voort uit een soort onzekerheid over mezelf. Ik wilde wat assertiever worden op romantisch gebied dus ben ik wat meer stappen gaan ondernemen om de aanname dat ze me niet leuk vindt de toetsen. Ik zag haar iedere week op een vast tijdstip bij de bushalte, dus dat was mijn moment om haar beter te leren kennen. In het begin was ze tamelijk gesloten, maar na een aantal keer ontstond er wel leuk contact en kwam de interesse niet alleen van mijn kant. Ik vroeg haar uiteindelijk ook mee uit, waar ze ja op antwoordde, maar ik verwachtte die reactie niet van haar. Zo ver ben ik nooit gekomen, wat moet ik nu doen? Uiteindelijk heb ik dus niet direct om haar nummer gevraagd en nam ik me voor dat de week erna te doen. Afijn, een week later heeft de situatie een 180 gradendraai gemaakt. Ze was opeens heel kil en afstandelijk. Ik stond helemaal perplex. Hoe kan ze me opeens negeren na wat ik haar gevraagd heb? Uiteindelijk sprak ik haar alsnog aan en vroeg ik of ze nog zin had in een afspraakje. Ik moet overigens zeggen dat ik dit niet goed getimed had, aangezien ze toen met iemand anders in gesprek was, maar ik wou op dat moment een antwoord krijgen. En een antwoord kreeg ik: Nee, met een hele grote frons op haar gezicht.

En verder:
Dit viel echt hard. De eerstvolgende dagen lukte het me totaal niet om haar uit mijn hoofd te krijgen. Ik was zo erg verliefd op dat moment en ik zag haar als mijn enige viable optie. Niets van dit alles is waar natuurlijk. Gedeeltelijk was ik verliefd op mijn fantasieën over haar en dat schaarstegevoel creëerde ik in mijn hoofd. De dagen erna voelde ik me echt verschrikkelijk. Het leek wel alsof ik OCD had, want met bijna iedere gedachte die ik had legde ik een link naar haar. Maar, deze gedachten werden steeds minder frequent. Ik was echt bang dat ik hier nog een lange tijd mee rond zou lopen maar het gevoel en die gedachten zijn erg snel weggegaan uiteindelijk. Wat me heel erg hielp was door er met vrienden over te praten. De meeste mensen hebben wel een soortgelijke ervaring meegemaakt, dus ze konden zich wel goed aan mij relateren, wat ik erg fijn vond. Blijkbaar ben ik toch niet zo'n vreemd geval.

Ik ben na die afwijzing een stuk sterker in mijn schoenen gaan staan, want de angst voor een afwijzing is veel kleiner geworden. Blijkbaar is het iets wat ik beter kan verwerken dan ik gedacht had. Ik was bang dat ik nog lang met die gevoelens rond zou lopen, maar dit is dus niet het geval. Ik durf nu veel assertiever te zijn en heb nu ook minder het gevoel dat ik iemand moet pleasen ofzo. Ik ben wel echt blij met deze ontwikkeling.

Ergens ben ik nog wel nieuwsgierig waarom ze opeens zo afstandelijk deed naar mij toe. Ik snapte de manier waarop zij de situatie handelde niet zo goed. Ik kan haar hier wel op aan gaan spreken, maar wat bereik ik hier eigenlijk mee? De ene keer dat ik haar mee uitvroeg was haar ja al niet zó enthousiast (ze was iig niet even blijk als ik was op dat moment), dus de kans zit erin dat het het zei omdat ze me niet wilde kwetsen op dat moment. Echter heeft ze me hierdoor alleen maar met meer onzekerheid achtergelaten. Als zij gewoon nee had durven zeggen was ik al een stuk eerder over haar heen geweest. Echter had ze het natuurlijk ook gewoon een kans willen geven en bedacht ze zich na een week bedenktijd. Ik ben het internet afgegaan en heb veel gelezen over het fenomeen 'flaking' en ik denk dat dit ook zo'n geval is. Shit sucks. Ik heb ook wel eens iemand af moeten wijzen en ik ben veel meer straight-to-the-point dan zij nu geweest is. Maar blijkbaar ligt het voor vrouwen net even anders. Ik ben in ieder geval iemand die eerlijkheid ontzettend kan waarderen.

Dus ja, als afsluiter, om het af te leren, mijn vraag aan jullie: zou ik de eerstvolgende keer dat ik haar zie nog aan haar vragen waarom ze opeens zo afstandelijk deed of zal ik het gewoon laten voor wat het is? Rationeel denk ik dat het het beste is om haar niet meer aan te spreken, aangezien de tijd de wonden zal helen, maar aangezien die gevoelens nog niet compleet verdwenen zijn wil ik haar nog steeds die vraag gaan stellen. Wat denken jullie?

[ Bericht 1% gewijzigd door needlesslylargerod op 06-12-2018 12:03:07 ]

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:28 schreef CoolGuy het volgende:
Nee, ik zou het niet aan haar vragen, en het laten voor wat het is. Anders wordt je al gauw zo'n creep die een afwijzing niet kan handelen en dan gaat gaat vragen 'maar waarom dan niet?!' etc. Moet je niet doen.

Wil je de vraag stellen omdat je oprecht het antwoord wil weten? Zo ja, wat verwacht je dan dat dat antwoord voor jou gaat doen? Ik bedoel, ga je het dan laten rusten, of niet? Je stelt zelf al dat je gevoelens nog niet weg zijn, dus lijkt het er voor mij op dat je het vooral wil vragen omdat je dan een contactmoment met haar forceert, waar het je meer om gaat dan het eigenlijke antwoord.

Want of het antwoord nu A, B of C, is, feit is dat ze geen zin in jou heeft, dus dat gaat niet veranderen. Wat wil je dan met dat antwoord gaan doen?

Ik zie het als een soort van afsluiting voor mezelf, aangezien ik haar daarna toch nauwelijks meer ga zien. De vraag is alleen of ik die afsluiting wel nodig heb. Als ik dit een maandje laat rusten zullen die gevoelens voor haar verdwenen zijn (uit ervaring weet ik dat dit gaat gebeuren).

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:32 schreef KillemWieft het volgende:
Okay, dus je hebt het vermoeden dat ze niet eerlijk antwoordde toen je haar mee uit vroeg, omdat ze je niet wilde kwetsen. Waarom denk je dan dat ze nu wél eerlijk zal zijn als je haar vraagt waarom ze zo afstandelijk doet?

Je had van haar een bepaald beeld en daar was je verliefd op. Dat beeld strookt echter niet met de werkelijkheid. Lekker laten gaan dus.

Exact, dat is de reden dat ik het haar niet moet vragen. Ze is waarschijnlijk niet helemaal eerlijk geweest. Ik zou meer to-the-point geweest zijn als ik niet geínteresseerd was, dus vandaar dat ik er moeite mee heb om het te begrijpen.

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:36 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Op haar of over het hebben van een relatie in het algemeen?

Het was wel echt naar haar toegericht ja. Anders was ik niet alleen maar bezig met haar. Het is meer dat ik verlangde naar het vertrouwen dat ik wel iemand aan kan trekken die ik leuk vind. Zij bezat op het eerste gezicht veel eigenschappen die ik aantrekkelijk vind in een partner, maar deze eigenschappen zijn grotendeels gebaseerd op haar uiterlijk.

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:42 schreef 2NutZ het volgende:
Haar gedrag is denk ik goed te verklaren door dat jij haar mee uitvroeg en daar verder niks mee deed... je nummer niet geven, geen verdere details.. niks van dat... dat is ook wel raar en dat vind zij ook blijkbaar.

Op naar de volgende en kijken of je hieruit wat geleerd hebt zodat de volgende keer beter gaat.

Dus dan ga je iemand compleet negeren? Het kan misschien aan mij liggen, maar ik vind dat best wel vreemd. Het is zeker een leer voor de volgende keer. De volgende keer zal ik niet mijn kalmte verliezen als de gevoelens wederzijds blijken.

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:50 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Maar het ging alleen nog maar over uiterlijk. Voor werkelijk verliefd worden op iemand lijkt mij wel iets meer nodig. Er zijn wel meer vrouwen met vergelijkbaar uiterlijk. Dan zou je haar dus zo kunnen inruilen bij wijze van spreken.

Je zei al dat je zelf in je hoofd dat beeld creëert. In hoeverre is zij dan belangrijke? Is het alleen omdat zij bestaat, zoinwisselbaar voor iemand anders die je aandacht schenkt?

Niet heel erg, maar dat gevoel werd op een gegeven moment zo sterk. Het waren niet alleen maar uiterlijke kenmerken natuurlijk waardoor ik zo hard voor haar viel. Ze is verder een intelligent en rustig iemand en haar uitstraling en manier van doen trokken mij ook erg aan.
Ik weet nooit wat ik met die gevoelens voor iemand aan moet, dus ik krop het op en doe er verder niets mee, waardoor die gevoelens alleen maar sterker worden. Er is net zo goed een ander meisje waar ik net verliefd op kan worden als op haar, dat geloof ik wel, maar eenmaal als ik met die verliefdheidsgevoelens zit opgescheept kan ik die gedachte moeilijk rationaliseren en fixeer ik me op één persoon.

quote:

Op donderdag 6 december 2018 11:51 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Nou, als je dit al weet, dan is het toch stiekem ook gewoon zo dat je dat wil vragen, niet omdat je het antwoord wil weten, want immers, over een maand is het klaar en dan boeit het je toch niet meer, maar omdat je gewoon een contactmoment met haar wil forceren?

Gister had ik echt een dieptepunt wat betreft die gevoelens voor haar en toen wilde ik het ook niet meer vragen, want wat boeit het? Mensen zijn irrationeel en reageren soms raar dus een antwoord krijgen is helemaal niet nodig.

Ik ga haar de komende tijd proberen te vermijden. Daarmee maak ik het het makkelijkst voor mezelf om niet in de verleiding te komen om het wel te gaan doen. De gevoelens zakken langzaam vanzelf wel weg.

[ Bericht 0% gewijzigd door needlesslylargerod op 06-12-2018 12:12:10 ]

quote:

Op donderdag 6 december 2018 12:58 schreef Postbus100 het volgende:
Pas als je er volledig afstand van hebt genomen, kan je zoiets nog een keer vragen. Een paar jaar later dus, als je zelf ook weer verder bent en het niet meer boeit wat ze antwoordt. Zo van : hé, hoe zat dat nou? Maar alleen als je het antwoord puur uit interesse wil weten, niet vanuit bevestiging oid.

Dat duurt nog wel even. In de tussentijd zal ik wel iemand anders op het oog hebben. Misschien dat er dan nog wat vriendschappelijks kan ontstaan tussen ons, wie weet. De toekomst zal het uitwijzen.

quote:

Op vrijdag 7 december 2018 16:19 schreef DaggerOne het volgende:

[..]

Ja, dit. TS zat zo in de modus 'dit mislukt toch wel' dat hij toen ze ja zei zo blij was en gewoon vergat door te pakken.

Dit is wat ik zei over je eigen zelfbeeld TS, en je ziet wat er van komt. Je denkt dat je niet goed genoeg bent voor haar en daardoor mislukte het uiteindelijk ook.

Je hebt ook helemaal gelijk. Als mijn zelfbeeld niet zo laag was had ik hoogstwaarschijnlijk wel om haar nummer gevraagd. Het hebben van een laag zelfbeeld is hetgene wat mij ervan weerhoudt om concretere stappen te durven ondernemen.

Ik had mezelf in een eerder topic voorgenomen om lid te worden van een vereniging maar de angst dat ik het allemaal maar niets vind is de reden dat ik geen concrete plannen heb gemaakt. Het voelt voor mij net als het afstappen op dat ene meisje. Wat nou als het niet blijkt te klikken tussen mij en de leden van de vereniging? Wat nou als er een andere vereniging is die beter aansluit op hoe ik mijn studententijd zou willen doorbrengen? Het kost veel tijd om dit goed uit te zoeken, en als ik dan zie dat veel verenigingen een introductieweek o.i.d. hebben zie ik echt dat ik wel een keuze moet maken. Ik heb al wel een selectie gemaakt van verenigingen die bij mij zouden kunnen passen. Ik vind het belangrijk dat vereniging niet te veel verplichtingen kent en als er aan sport wordt gedaan vind ik dat ook fijn.

quote:

Op vrijdag 7 december 2018 16:21 schreef DaggerOne het volgende:

[..]

Vrouwen doen dit soort dingen. Vergeet niet dat zij compleet anders denken dan wij mannen. Je hebt te weinig ervaring nog.

Als je het ook maar een beetje awkward maakt zijn ze zo verdwenen.

Ergens snap ik haar reactie ook wel. Weet zij veel hoe ik haar nee op zou vatten. Zo goed kent ze me namelijk niet. Misschien heeft zij slechte ervaringen in het verleden gehad waardoor ze wat voorzichtiger geworden is. In dat geval ligt het dus niet aan mij dat het allemaal zo awkward is afgelopen

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 17:37 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Mwah, is een vluchtmechanisme denk ik. Als je alles wil weten eerst hoef je nooit iets concreets te doen want je weet nooit alles. Dit komt allemaal terug op angst bij TS.

Is gedeeltelijk waar. De reden dat ik zo perfectionistisch ben is omdat het op andere vlakken van mijn leven juist van pas komt. Op sociaal gebied echter niet zo.

Okey, inmiddels ben ik over mijn verliefdheid heen. Terugkijkend op de situatie denk ik dat ik na dit alles wel een kogel heb ontweken. Wat nou als alles liep zoals ik wilde dat het ging en zij mijn gevoelens nogmaals positief beantwoorde? Dat zou zoals het er op dat moment voor stond nooit goed aflopen. Ik plaatste haar bij voorbaat al op een voetstuk, omdat ik kampte met een laag zelfbeeld. Hoe kon dit ooit leiden tot een gezonde relatie?

Als ik niet die schaarste voor mezelf had gecreëerd (zij was op dat moment de enige optie in mijn hoofd) had ik hier nooit zo lang bij stil gestaan en was ik hier bij wijze van na 1 dag al klaar mee geweest. Ik deed er goed aan door haar mee uit te vragen en niet zo in mijn hoofd te blijven zitten. Het demystificeerde het hele gebeuren als het ware en ik heb hier van geleerd dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt. Ik was gewoon erg onzeker en durfde dat niet te accepteren.

Zelfacceptatie is iets waar ik om een of andere reden veel moeite mee heb, maar wat ik wel zeker weet is dat ik met een minderwaardigheidscomplex mezelf echt tekort schiet. Ik geloof niet rationeel dat ik niet de moeite waard ben. Ik ben een redelijk persoon, alleen kamp ik soms met onzekerheden en laat ik mij hierdoor te veel leiden. Uiteindelijk is niemand perfect, dus waarom zou ik ooit pretenderen dat te zijn; waarom zou ik denken dat dit nodig is? Ik ben niet perfect, dat moet ik niet verwachten van mezelf.

Wat verder ook een belangrijke les voor me was, is dat liefde niet volledig rationeel is dus iedere situatie tot in het obsessieve uit proberen te denken levert uiteindelijk niets op. Je kan niet perfect zijn en het is ook niet nodig. Het enige wat je nodig hebt is een eigenwaarde dat gelijk staat aan dat van je partner.

Een voornemen voor het nieuwe jaar voor mij is dat ik een sociaal leven voor mezelf creëer waarin ik met regelmaat vrouwen ontmoet, want dat aspect ontbreekt nu kennelijk. Kan ik het mezelf kwalijk nemen dat de huidige situatie is zoals die nu is? Natuurlijk, uiteindelijk heb ik er zelf voor gekozen om hier geen werk van te maken, maar aan de andere kant, de situatie is wel stukken beter dan voorheen. Voorheen, zo'n 2 jaar terug, volgde ik een studie waar ik totaal geen voldoening uit haalde en was ik heel erg zoekende naar wat ik nou precies wilde bereiken op de lange termijn met de dingen die ik nu doe. Volkomen normaal natuurlijk op mijn leeftijd, maar ik liet mij hierdoor opslokken en die onzekerheid en het gevoel van doelloosheid maakte van mij een krampachtig en terughoudend iemand. Ik ondernam ook niet veel sociale activiteiten naast mijn studie. Ik was me hier ook pijnlijk van bewust en wist dat hier verandering in moest komen. Ik had behoefte aan een socialer bestaan en het zou me op de lange termijn ongelukkig maken als ik me op dat vlak niet ontwikkelde. Ik ben mezelf toen in het diepe gaan gooien door de contacten die ik had te onderhouden en deze verder uit te bouwen. Zodoende heb ik een sociaal netwerk opgebouwd, wat voorheen eerder bestond uit wat losse goede vrienden. Waar ik eerst onzeker was over het gebrek aan sociale cohesie in mijn leven, zie ik nu in dat ik gewoon te passief was in mijn contacten en dat ik me daardoor zo alleen en onvoldaan voelde. Ik voelde me altijd zo anders dan de rest maar het was echt altijd die angst die mij terughield. Een groot sociaal netwerk is niet per se een pré voor geluk, dat weet ik ook wel, maar het gebrek eraan zorgde bij mij ervoor dat ik een laag zelfbeeld kreeg, aangezien ik wel naar die sociale contacten verlangde en niet het gevoel kreeg gewaardeerd te worden voor wie ik was.

Op dit moment volg ik een studie waar ik wel voldoening uit haal en ben ik assertiever geworden met de sociale contacten die ik heb. Nu is het voor mij de uitdaging om te beseffen dat ik niet onder doe aan de rest en dat de perfectie waar ik naar streef onbereikbaar is voor mij. Ik moet geregeld nieuwe mensen leren kennen en dan zal de kans groter worden dat het op een gegeven moment met iemand wel klikt! Als ik meer ervaringen op doe op dat vlak zal ik me ook niet zo snel aan 1 iemand vastklampen en zal ik dus van mijn schaarstementaliteit afkomen. Ik weet wat me te doen staat.

quote:

Op zaterdag 22 december 2018 03:18 schreef Jardis het volgende:
Je bent een denker! Een slimme denker. In veel opzichten is dat een voordeel, maar niet altijd. Hierin niet, denk ik. Ik ben redelijk hetzelfde. Lekker over analyseren.

Het is ook wel een reactie op de angst die ik ervaar in dat soort situaties, een angst voor de afwijzing. Mijn eerste instinct is dan ook om te gaan over analyseren. Normaal gesproken zou dat wat ik nu typ gewoon in mijn hoofd blijven en zou ik verlamd worden door mijn besluiteloosheid. Mijn gedachten zwart op wit zijn helpt me in dat opzicht ontzettend…

quote:

Maar ik zou je doel mooier willen maken. Je omschrijft ‘ik wil niet onder doen aan een ander’.

Na ja, mijn doel is meer dat ik het besef heb dat ik niet onder doe aan de rest, op het sociale gebied zeg maar, want voor het grootste deel van mijn leven had ik altijd het gevoel dat ik iets miste ofzo. Waarom lukt het mij niet om een sociaal leven te kunnen onderhouden, dacht ik dan. Achteraf bleek het idee dat er fundamenteel iets mis met mij is gewoon klinkklare onzin te zijn, maar vandaar dus dat lage zelfbeeld.

quote:

[…]
Flauw grapje misschien. Maar je mag volgens mij best hoger in zetten hoor.

Op ieder potje past een dekseltje hè… Uit een gesprek moet inderdaad voortkomen of diegene qua normen, waarden en mindset met jou overeen komt. Maar zoiets achterhaal je natuurlijk niet na 1 gesprek, dat kost meestal wel iets meer tijd.

quote:

Gewoon meer fatsoenlijke gesprekken voeren oid met mensen met dezelfde normen en waarden en mind-set, lijkt me een mooier doel.

Ik moet dat soort mensen zeker vaker op gaan zoeken! Ik zit erover te denken om lid te worden van een politieke jongerenorganisatie, misschien dat ik daar mijn ei kwijt kan.