The World Wide War on Drugs #12 - Legalize not criminalize

quote:

Mexico: president-elect Amlo's party moves toward marijuana legalization

Party has submitted legislation to legalize the possession, public use, growth and sale of marijuana

The party of Mexico’s president-elect has submitted legislation to legalize the possession, public use, growth and sale of marijuana in what would be a major change to the country’s narcotics strategy.

Senator Olga Sánchez Cordero – who has been picked as interior secretary by President-elect Andrés Manuel López Obrador – presented the measure on Thursday, saying that “every person has the right to carry up to 30 grams (one ounce) of cannabis”.

If the bill passes, Mexico would join Canada, Uruguay and a host of US states that permit recreational use of the drug and allow its commercialization.

Mexico, which banned marijuana in the early 20th century, is still a major supplier of illicit weed to the United States. It has been racked by a decade of conflict between cartels over supply routes for heroin, cocaine and synthetic drugs to its northern neighbor.

Sánchez’s bill also would allow every Mexican to grow up to 20 marijuana plants on private property and produce up to 17 ounces (480 grams) a year. Edible marijuana products would be prohibited.

In 2016, Mexico’s government began granting permits for some patients to import medicinal marijuana products. It has also decriminalized small amounts of marijuana and issued several permits for people to cultivate and possess pot for personal use.

López Obrador, who takes office 1 December, has promised major changes to Mexico’s approach to the war on drugs, suggesting a negotiated peace and amnesty for people involved in the narcotics trade.

In the 26-page bill posted on the Congress website, Sánchez wrote that Mexico’s cannabis prohibition has contributed to crime and violence, adding that in the 12 years since Mexico launched a war on cartels, 235,000 people have been killed.

“The policy of prohibition arises from the false assumption that the problem of drugs should be tackled from a penal focus,” wrote Sánchez, a former supreme court magistrate.

“The objective can’t be to eradicate the consumption of a substance that’s as prevalent as cannabis,” she added.

Although the coalition led by the president-elect’s National Regeneration Movement (Morena) party has a majority in both houses, it includes a conservative party that has in the past opposed some socially progressive policies, meaning the bill may face hurdles.

Legislation in Mexico’s two-house Congress often moves slowly, and after being submitted, the bill would have to pass committees before reaching a vote.

The bill would permit companies to grow and commercialize marijuana. Individuals would also be allowed to cultivate plants for private use, as long as they register in an anonymous government listing and produce no more than 480 grams of marijuana a year.

Smoking pot in public places would also be permitted.

Mexico’s supreme court last week ruled that an absolute ban on recreational use of marijuana was unconstitutional, effectively leaving it to lawmakers to regulate consumption of the drug.

Support for legalization has strengthened in Mexico in recent years as violence soars.

Since 2006, Mexico has used military might to fight drug gangs, which have splintered into smaller groups battling over trafficking routes and territory.

The country saw more than 31,000 murders last year, the highest total since modern records began, according to government data.

quote:

Meth-crisis in Azië: 'Een situatie zoals we die nooit hebben gezien'

Crisis. Van de bergen in Thailand tot in de straten van Seoul, autoriteiten vechten tegen de productie en handel van de sterk verslavende drug methamfetamine, beter bekend als meth.

"Een situatie zoals we die nog nooit hebben gezien", zei een vertegenwoordiger van de Verenigde Naties afgelopen week op een crisisbijeenkomst in Myanmar over de boom. "Het is de dominante drug geworden in de regio."

Recordvangsten

Het recordaantal kilo's meth dat in 2017 in de regio werd onderschept, lijkt dit jaar weer te worden verbroken. In augustus wist de politie in Thailand nog een lading van 14 miljoen pillen tegen te houden.

En vorige maand maakten ook de autoriteiten in Zuid-Korea een klapper: daar arresteerden ze zes mensen die meth met een straatwaarde van 325 miljoen dollar het land in probeerden te smokkelen.

De onderschepte drugs zijn allemaal afkomstig uit dezelfde streek: de zogenaamde Gouden Driehoek. Een gebied op de grenzen van China, Laos, Thailand en Myanmar, ter grootte van ongeveer acht keer Nederland.

"Er heerst een soort wetteloosheid in dit afgelegen gebergte", zegt correspondent Michel Maas. Vooral aan de kant van Myanmar, in de staat Shan, is nauwelijks controle. "Daar zijn militairen en rebellen de baas en die delen mee in de winst van de drugshandel. Ze verdienen goud aan meth."

Opium

De Gouden Driehoek was tot de jaren '90 vooral berucht vanwege de enorme productie en smokkel van een andere drug: opium, de grondstof voor heroïne.

Maar de teelt daarvan staat al jaren onder druk. De velden waar boeren de papaverbloemen voor opium kweken, worden vernietigd zodra ze ontdekt worden. "Daar hebben de Verenigde Naties en overheden jarenlang op ingezet", zegt Maas. "En die strategie bleek redelijk succesvol. De afgelopen jaren nam het aantal velden met een kwart af."

Reden voor de boeren in het gebied om zich op een andere goudmijn te storten. Die van meth, dus. De laboratoria voor de productie van de stimulerende drug zijn makkelijker af te dekken of te verplaatsen dan de duizenden hectaren papavervelden.

Bovendien is het maken ervan een stuk goedkoper. Meth is een synthetische drug die van chemische stoffen wordt gemaakt en dat is veel minder arbeidsintensief dan opium verbouwen.

Alarm

Inmiddels is de productie van methamfetamine in de beruchte Aziatische driehoek gestegen tot "een alarmerend niveau, waarschuwen de Verenigde Naties. "De productie is in 10 jaar tijd verzevenvoudigd", zegt correspondent Michel Maas. "Met alle gevolgen van dien."

Het aanbod overtreft de vraag in de regio enorm, met als gevolg dat de prijzen flink dalen. Een yabaa pil (letterlijk vertaald: 'gekke drug') koop je nu al voor 1 tot 5 dollar in de straten van Laos, Thailand en Myanmar.

Ter vergelijking: vier jaar terug betaalde je voor zo'n pil, die een mix van meth en cafeïne bevat, nog 5 tot 15 dollar. En eenzelfde trend is te zien bij meth in kristalvorm, of simpelweg crystal meth. Een drug die in Nederland vooral is bekend van de Amerikaanse hitserie Breaking Bad.

"Dat betekent dat steeds meer mensen meth-pillen en kristallen gaan gebruiken", ziet correspondent Michel Maas.

De sterk verslavende drugs worden niet alleen op straat in Zuidoost-Azië verhandeld, de Gouden Driehoek groeide afgelopen jaren uit tot een belangrijke leverancier voor India, Japan, Nieuw-Zeeland en de meeste landen er tussenin.

Zo deden Australische autoriteiten eind vorig jaar 'de grootste drugsvangst in de geschiedenis': een monsterlading pillen en kristallen ter waarde van 800 miljoen dollar, waarvan justitie gelooft dat ze uit de Gouden Driehoek komen.

"De lokale drugsbazen maken gebruik van hun oude smokkelnetwerk, maar breiden de handel tegelijkertijd flink uit", zegt Maas. "Meth is een stuk makkelijker te smokkelen dan opium. Het stinkt niet zo en is bovendien veel kleiner."

War on drugs

Afgelopen week kwamen delegaties van betrokken Aziatische landen bij elkaar op een crisisbijeenkomst. Wat moeten ze doen tegen de meth boom?

De Verenigde Naties vrezen een crisis in Zuidoost-Azië zoals de opiatencrisis in de Verenigde Staten. In 2016 stierven in dat land 174 mensen per dag aan een overdosis. Meer dan ooit gemeten, blijkt uit een van de week verschenen rapport van de Drug Enforcement Administration. De Verenigde Naties dringen daarom aan op een gezamenlijke aanpak van de betrokken landen in Azië. "Zodat we levens kunnen redden", zegt een vertegenwoordiger.

Maar een geïntegreerde aanpak met verslavingszorg en wetgeving zoals de VN die voor ogen heeft, wordt door enkele landen gedwarsboomd. "Concrete afspraken zijn er niet gemaakt. Indonesië, Cambodja en de Filipijnen - ze kiezen vooral de gemakkelijke weg", zegt Michel Maas. "Ze hebben de war on drugs uitgeroepen en straffen zwaar."

Zo voert president Duterte van de Filipijnen een meedogenloze oorlog tegen drugs. Hij liet duizenden mensen ombrengen die betrokken waren bij de handel of het gebruik van de verboden middelen. "Die aanpak krijgt nu steeds meer navolging in Indonesië en Cambodja", zegt Maas. "Er worden voortdurend recordvangsten gedaan en drugs in brand gezet. Maar daarmee wordt het probleem niet opgelost, het toont enkel aan hoe groot dat is."

quote:

Drugssmokkel op zee bestrijden, ingrijpen op 'foute' vakantieparken en vastgoed uit criminele handen halen. Maar ook meer toezicht op het platteland, de aanwas van jonge drugsdealers stoppen en voorkomen dat gulle criminelen de lokale voetbalclub sponsoren.

Met een veelvoud aan projecten wil het kabinet de komende jaren de georganiseerde drugscriminaliteit in Nederland bestrijden. Minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid stelt vandaag "een breed pakket aan preventieve en repressieve maatregelen" voor aan de Tweede Kamer.

In het regeerakkoord heeft het kabinet 100 miljoen euro vrijgemaakt voor de aanpak van 'ondermijnende criminaliteit'. "Dat is de georganiseerde misdaad die zich in buurten nestelt, bewoners intimideert en groot is in drugshandel en witwassen", zegt Grapperhaus. "We hebben deze problematiek als samenleving onderschat."

Het geld zal volledig worden besteed aan verschijnselen die te maken hebben met de handel in cocaïne, synthetische drugs en wiet. "Het is gek dat wij als klein land zo'n grote criminele industrie hebben", vindt oud-burgemeester Peter Noordanus, die het kabinet adviseerde over de besteding van het geld.

"Drugshandel heeft allerlei neveneffecten: liquidaties, afvaldumpingen, een enorme berg zwart geld die mensen corrumpeert. Kinderen die henneptoppen knippen. Dát is de ondermijning die onze maatschappij aantast."

Plannen
De politie, het Openbaar Ministerie, gemeenten en andere partijen hebben bedacht hoe de drugsindustrie in Nederland moet worden aangepakt. Tientallen projecten moeten de markt gaan verpesten, in de hoop dat criminelen uitwijken naar andere landen en Nederland op drugsgebied niet langer geldt als de handelsvloer van Europa.

Omdat de problemen in Nederland per regio verschillen, verschillen ook de plannen van plek tot plek. Den Haag en Limburg gaan optreden tegen malafide horeca en autobedrijven, terwijl Amsterdam en Utrecht met een wijkgerichte aanpak willen voorkomen dat jongeren worden gerekruteerd door criminelen.

Sommige maatregelen richten zich direct op de productie en verkoop van drugs, andere op de gevolgen of bijverschijnselen. Zo bleek deze zomer uit een rapport dat criminelen zich in veel gemeenten manifesteren als lokale weldoeners, door bijvoorbeeld de voetbalclub te sponsoren. Ook daartegen wil de overheid optreden.

De problemen met georganiseerde misdaad in Nederland op een rij:

-

Behalve op lokaal of regionaal niveau wordt ook een aantal zaken landelijk aangepakt. Zo gaan de opsporingsdiensten achter internationale geldstromen aan om te achterhalen waar de drugswinsten blijven.

Ook zal harder worden opgetreden tegen bijvoorbeeld trustkantoren die criminelen helpen met financiële constructies. Er moet ook een nauwere samenwerking komen met banken om het drugscriminelen lastiger te maken hun geld te stallen.

Rechtbanken kijken hoe ze strafzaken sneller kunnen afhandelen. Sommige drugszaken lopen zeven à acht jaar voor er een definitieve uitspraak ligt. Mogelijk gaan gespecialiseerde rechters 'ondermijningszaken' behandelen.

Nieuwe wetten
Minister Grapperhaus noemt de maatregelen "een forse eerste stap", maar erkent dat met deze investering de problemen niet voorbij zijn. "Ik denk dat we de komende jaren zeker nog meer projecten zouden moeten opzetten." Of daar geld voor is, is afwachten.

Het ministerie werkt ondertussen ook aan nieuwe wetgeving tegen criminelen. Zo moeten burgemeesters meer bevoegdheden krijgen om panden te sluiten, ligt er een voorstel om motorclubs te kunnen verbieden en wil de minister de straffen voor het bezit van automatische vuurwapens verdubbelen.

quote:

‘It can rewire people’s brains’: how traumatised veterans turned to underground MDMA therapy

Dead Dog on the Left isn’t just a documentary about the use of ecstasy in treating PTSD, it’s a story of the lengths one former marine will go to for friendship

The scene, at first, seems to be of two mates reminiscing about the good old days. Relaxing on the porch with a beer, tattoos poking out from under his shirt sleeves, Tyler Flanigan roundly mocks his fellow former marine Nigel McCourry.

“Remember that first patrol we went on, outside the gate, when we went into Condition One?” Flanigan says, barely able to get out the words. “You were like, ‘DEAD DOG ON THE LEFT!’”

McCourry sheepishly protests that he’d been told animal carcasses could be booby-trapped. The laughter dies off.

“That shit was crazy, man,” Flanigan says, searching McCourry’s eyes.

McCourry and Flanigan are the subjects of Dead Dog on the Left, a mini-documentary taken from a forthcoming feature film, MDMA the Movie, which explores the history of the so-called “party drug” more popularly known as ecstasy, its use in therapy, and harm reduction.

Dead Dog on the Left - A Story of War, Friendship and Healing

Both films are directed by Emanuel Sferios, the founder of the educational, pill-testing non-profit DanceSafe, which now has 24 branches across North America. Sferios wants to see MDMA legalised. He believes it would be safer for users if regulated, and he knows that getting it legalised for MDMA-assisted psychotherapy in particular could be a matter of life and death for many sufferers of post-traumatic stress disorder. So he’s released Dead Dog on the Left early, in the hope of challenging the stigma around the drug.

His protagonists may have survived the Iraq war, but only barely. Suicidal thoughts have stalked them both. It was Flanigan’s job to put the body parts of dead marines – his mates – into bags. Then there was the agony of attending the funerals and swallowing down survivor’s guilt to shake the hands of his comrades’ families.

McCourry and others in his unit had accidentally shot and killed two girls. There were many more senseless deaths, such as the farmers mowed down in their fields by machine guns. Back in the States, McCourry’s suffering continued. Sleepless nights. A feeling of disassociation from all the medication prescribed to him by the Veterans Administration. Not recognising himself in the mirror.

“I’d come to see myself as a monster,” he tells Sferios.

When McCourry speaks to the Guardian from his home in Portland, Oregon, he has a measured way of talking and a peacefulness that, in the film, is starkly at odds with Flanigan’s agitation.

McCourry’s journey to healing began back in 2011 when he was watching Drugs, Inc on the National Geographic channel. “They did an hour-long episode on ecstasy,” he says, “and it was mostly a negative viewpoint, but there was this snippet where they said that researchers had been working with MDMA-assisted psychotherapy to help veterans with PTSD.”

MDMA-assisted psychotherapy is not a new practice. It has its roots in the 1970s, before the US Drug Enforcement Administration placed MDMA on the schedule of illicit substances in 1984. In 1986 a trainee therapist, Rick Doblin, founded the Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies (Maps), which now spearheads MDMA research in the US, though it took nearly 30 years to obtain approval from the US Food and Drug Administration for the trials. Trials are also under way in Bristol in the UK, where Dr Ben Sessa is treating alcohol dependence with MDMA. So far in Australia, despite the efforts of organisations such as Psychedelic Research in Science and Medicine, only ketamine trials have got off the ground, and ketamine was already approved for medical use.

At the time McCourry caught Drugs, Inc on television, he was applying for graduate school at Furman University in South Carolina. He realised that the Maps trial featured on the program was in Charleston, just 355km away. He called up, but after a preliminary screening was told there were 150 hopefuls ahead of him. Then he mentioned he had just moved to the area. “They were looking for local participants specifically, so that put me number one on the list.”

In May 2012 McCourry did his first session of five, lying in bed, flanked by two therapists. At the beginning of the session he was given a 75mg dose of MDMA. “During those eight hours you’re addressing the most challenging situations in your life that typically you don’t like to think about,” he says. “It feels very exhausting, like it was some of the most work you’ve ever done in one day.”

The MDMA reduces activity in the amygdala, where fear-based emotions – such as those attached to traumatic memories – are processed. As Doblin, the executive director of Maps, says: “People are able to put things in context and build new neural pathways to these memories, which are recreated without the fear attached. One MDMA session can fundamentally reorder and rewire people’s brains.”

The effects of MDMA increase a feeling of connection with the therapist, particularly vital for veterans who feel their experiences are incomprehensible, which – as McCourry says – can instil in them a feeling of defensiveness. The individual is also flooded with self-compassion, something many veterans have forgotten how to feel.

McCourry calls those trials, now completed, “a transformation of the psyche”. He believed the drug would have profound effects on Flanigan, too. But he was unable to get his friend into the trial. So he took drastic action: he tracked down some underground therapists willing to do the work illegally.

Sferios met McCourry in the spring of 2014 after asking Maps to send out a letter on his behalf to participants prepared to talk to media. A little over a year later, McCourry introduced him to Flanigan. In July 2015, three months before Flanigan’s treatment was to begin, Sferios filmed a barbecue at the Flanigan family home. The scene shows Flanigan getting tanked up and playing Johnny Cash on his acoustic guitar. He tries to do a handstand but fails. Over dinner, discussion centres around him. One of his non-military buddies expresses concern for his wellbeing.

Like an earnest suitor, McCourry works hard to gain the trust of Flanigan’s father, who’s wearing his own US Marines cap, having served in the merchant marines. It seems to work – the older man’s concerns about the illegality of the mission and of the use of MDMA are assuaged. Then Flanigan snaps at Sferios to turn off the camera.

“When we first met Tyler we were very concerned,” Sferios tells the Guardian. “One of the first things he told Nigel is that he had tried to kill himself again just a month previously.”

Earlier, on the day of the barbecue, Sferios had filmed Flanigan feeding ducks at a park, and the depths of Flanigan’s desperation had spilled out. “The date for his first therapy session hadn’t been scheduled yet, and what if he killed himself before then? What if the therapy doesn’t work for him? After all, it doesn’t work for everyone. These were the questions the film crew and I were asking ourselves.”

Shortly after that barbecue, Sferios filmed McCourry and Flanigan heading west towards San Francisco to meet the underground therapists in a country cottage. Sferios contributed to getting Flanigan to California, and paid for his three sessions.

The identity of the man and woman are disguised. Sferios thinks that risks for underground therapists are lessening – especially given the prospect of legalisation – but they are still wary. “There are academic certificate courses now, at some private colleges, in MDMA-assisted therapy, preparing therapists for 2021 when the drug becomes legal,” he says. “So I think the risk is far less that a therapist would get their licence taken away for providing MDMA therapy. At the same time, everyone I know who does it is cautious. Nobody advertises and clients are only referred via word of mouth.”

Now that MDMA-assisted psychotherapy has “breakthrough therapy” designation by the FDA, critics of the practice in the medical community are hard to find. But it’s not a miracle cure – mental health maintenance is likely to be required. A few years after treatment, McCourry noticed he was feeling anxious and overwhelmed. He got back on track by seeing a counsellor. “Since the MDMA therapy I’m able to recognise when something comes up that I need to talk about,” he says.

McCourry hopes that the therapy will be adopted by the Veterans Administration and Department of Defense. “If you look at the amount of money that the United States spends treating PTSD in veterans, it’s enormous,” he says. “If you can cure PTSD after three sessions of MDMA therapy then you don’t have to provide a veteran with medications for the rest of their life and talk therapy once a month and all of these other therapeutic modalities that end up being pretty resource-depleting.”

These days, McCourry lives in Portland. After getting his masters in chemistry – while receiving MDMA treatment – he started making extracts from medicinal plants. He has moved into cannabis science and has been working with a company that extracts cannabidiol from industrial hemp.

Flanigan, who had been self-medicating with alcohol to the point that when he took the MDMA he had to have a beer with it to avoid withdrawal, ends the film in a far calmer, more self-accepting place.

“Tyler is doing well,” Sferios says. “He’s living in Florida, taking care of his grandfather and making music.” Two of his songs are used in Dead Dog on the Left. Crowdfunding is under way to finance the completion of the full-length feature.

“We know MDMA works on a large majority of people suffering from PTSD,” Sferios says. “Our goal was not to prove that to anyone; the FDA studies are the real proof. Rather, I wanted to make an emotional film that told a story. And I think the love and friendship between these two veterans is what really comes across.”

quote:

De verloren oorlog
^{Door: mr. Kaj Hollemans}

Volgens minister van Justitie en Veiligheid Grapperhaus moet de productie en distributie van alle drugs uit de zwaarste categorie in de Opiumwet (cocaïne, amfetamine, xtc en ghb) loeihard worden aangepakt. De minister pleit voor een ‘War on Drugs’ omdat het legaliseren van deze middelen geen optie zou zijn. Als echter de laatste jaren iets duidelijk is geworden, is het dit wel: over de hele wereld faalt de ‘War on Drugs’. Wereldwijd wordt meer dan 90 miljard euro besteed aan deze oorlog. Ondanks de enorme hoeveelheid geld die wordt geïnvesteerd in de bestrijding van drugs, nemen de uitdagingen eerder toe dan af.

Een recent rapport van het International Drug Policy Consortium – een wereldwijd netwerk van maatschappelijke organisaties met meer dan 170 niet-gouvernementele organisaties die zich bezighouden met drugsbeleid – laat zien dat het drugsgebruik niet is afgenomen, maar dat het tussen 2011 en 2016 met 31 procent (!) is gestegen. De illegale drugsmarkten zijn meedogenloos uitgebreid om aan deze groeiende vraag te kunnen voldoen, waarbij tussen 2009 en 2018 de productie van opium is gestegen met 130 procent en de productie van coca met 34 procent.

Kortom, de ‘War on Drugs’ is geen oplossing en werkt contraproductief. Zodra justitie en politie meer druk op de drugsmarkt zetten, worden de risico’s hoger en daarmee stijgt de winstmarge. Dat trekt weer zwaardere criminaliteit aan, met alle gevolgen van dien.

Onlangs bepleitte een Nijmeegse arts, Kees Kramers, dat xtc legaal zou moeten worden. Legalisering zou volgens hem leiden tot minder criminaliteit en minder dumpingen van gevaarlijk chemisch drugsafval. Eerder had hoogleraar verslavingszorg Wim van den Brink ook al aangegeven dat het beter zou zijn als de overheid xtc, net als cannabis, reguleert.

De reactie van het CDA, de partij van minister Grapperhaus, op dergelijke initiatieven is helaas nogal voorspelbaar. Het CDA wil niet erkennen dat de strijd tegen de synthetische drugsindustrie met de miljardenwinsten is verloren. “Wij gaan criminelen niet belonen, maar bestraffen”, aldus een CDA-Kamerlid. Dat inmiddels is aangetoond dat deze aanpak niet werkt, maar alleen maar leidt tot meer drugsgerelateerde criminaliteit en tot meer drugsgebruik, doet blijkbaar niet ter zake in politiek Den Haag.

In 2017 heb ik ook een pleidooi gehouden voor het legaliseren van cannabis en xtc.

Het uitgangspunt van het drugsbeleid is om de risico’s voor de volksgezondheid zoveel mogelijk te beperken en maatschappelijke en sociale schade te voorkomen. Op grond daarvan zou het verstandiger zijn om drugs te reguleren en per middel te bepalen wat wel en niet is toegestaan, net als bij alcohol en tabak.

De prioriteit van het Nederlandse drugsbeleid moet weer komen te liggen bij het beschermen van mensen in plaats van het bestrijden van middelen. Verantwoord gebruik van drugs moet het uitgangspunt zijn, te beginnen bij twee relatief minder schadelijke middelen: cannabis en xtc.

Mensen gebruiken cannabis of xtc om uiteenlopende redenen. In verreweg de meeste gevallen gaat het om volwassen, verantwoordelijke mensen die er bewust voor kiezen. Voor de meesten van hen heeft het gebruik een meerwaarde. Zij ervaren het effect als positief. Sommige mensen komen in de problemen door (overmatig) gebruik van deze middelen. Voor hen is voldoende begeleiding en hulp beschikbaar, net als bij alcohol.

Cannabis en xtc kunnen beter een legale status krijgen en een eigen set van regels. Zodoende kunnen eisen worden gesteld aan het productieproces, de herkomst, de samenstelling en de kwaliteit en weten mensen wat ze roken of slikken. Dat leidt aantoonbaar tot de minste maatschappelijke en sociale schade en tot een laag risico voor de volksgezondheid. Drugsbeleid gebaseerd op onderzoek en op wetenschappelijke inzichten. Je moet er maar op komen.

Voor cannabis komt er straks een experiment, waarbij de teelt onder bepaalde voorwaarden wordt toegestaan. Dat is een eerste stap in de goede richting. Maar verder verandert er voorlopig niets. Politiek Den Haag trekt ten strijde tegen alle synthetische drugs, doof voor de waarschuwingen en blind voor de feiten, in een zinloze oorlog met louter verliezers.

quote:

'Gemeenten teleurgesteld over opzet wietproef'

Het plan voor gelegaliseerde wietteelt zoals het er nu ligt kan niet op unanieme goedkeuring rekenen van Nederlandse gemeenten. Die willen daarom weer om tafel met de verantwoordelijke ministers.

De Vereniging voor Nederlandse Gemeenten (VNG) zegt in Trouw teleurgesteld te zijn over de voorlopige opzet van de wietproef. Stonden gemeenten er eerder nog voor in de rij, nu gaat het volgens de vereniging lastig worden om tien deelnemers te vinden.

Weigershops

Het voornaamste bezwaar van de VNG is dat de proef niet automatisch met vier jaar wordt verlengd als het een succes blijkt te zijn. Het risico bestaat nu dat coffeeshophouders na de proef terug moeten naar illegale telers. "Dat is immoreel", zegt burgemeester Paul Depla van Breda tegen de krant.

Een andere eis van verantwoordelijke ministers Ferd Grapperhaus (Justitie) en Bruno Bruins (Medische Zorg) is dat alle coffeeshops in een gemeente mee moeten doen. Depla zou liever zien dat burgemeesters meer middelen krijgen om weigerende shopeigenaren aan te pakken.

Half-illegaal

Het laatste punt van kritiek dat de VNG met de ministers wil bespreken is het 'ingezetenencriterium'. Dat zou ervoor zorgen dat een coffeeshop in bijvoorbeeld Venlo niet meer aan Duitse klanten mag verkopen. Dat zou illegaal drugstoerisme in de hand kunnen werken, is de angst van de Nederlandse gemeenten.

Het wiet-experiment moet een oplossing opleveren voor een kronkel in het Nederlandse gedoogbeleid. Wiet mag wel legaal worden verkocht, maar niet worden geteeld. Dat zorgt voor problemen: het werkt criminaliteit in de hand en een coffeeshophouder of koper werkt mee aan een half-illegale constructie.

Ontmantelen

De legale wietteelt is al lange tijd een vurige wens van burgemeesters uit het zuiden van het land. Steden als Maastricht, Venlo, Breda, Tilburg en Eindhoven hebben al jaren te maken met de uitwassen van de criminaliteit die de illegale wietteelt oplevert.

Dagelijks worden boerenschuren vol hennepplanten ontmanteld. De bendes die daar achter zitten, deinzen er niet voor terug om boeren, ambtenaren en zelfs burgemeesters af te persen of te bedreigen.

quote:

'Nederlandse drugshandel overspoelt België'

Het aantal wietplantages in België groeit, en de teelt wordt gedomineerd door Nederlandse criminelen. "Nederlandse criminelen hebben vaak een rol bij de financiering, de aanvoer van het materiaal en de afzet van de eindproducties."

"Ook komen de cannabisstekken nog steeds vanuit Nederland", zegt commissaris Marc Vancoillie van de Federale Gerechtelijke Politie tegen Reporter Radio.

Verschuiving

De cannabisteelt in België wordt grotendeels aangestuurd vanuit Nederland. Veel van de Belgische wiet wordt weer naar Nederland geëxporteerd om vervolgens naar andere landen te worden gedistribueerd. Alleen al in Antwerpen zijn dit jaar al 96 Nederlanders aangehouden in verband met drugshandel.

Waar voorheen plantages vooral in de grensstreek werden opgerold, komen ze nu ook in Wallonië voor. De verschuiving zou komen door de harde aanpak in Nederland en het noorden van België.

quote:

Detroit police officers fight each other in undercover op gone wrong

DETROIT (WJBK) - An internal investigation has been launched at the Detroit Police Department after two different precincts got into a turf war as they converged on an east side neighborhood.

Neighbors who live on Andover on Detroit's east side will be the first to tell you this area is known for constant drug activity.

"Definitely a drug problem in our neighbor for years," said one resident, " but I don't think anyone can stop it."

On Thursday Detroit police certainly tried -- but maybe too hard.

Sources say it started when two special ops officers from the 12th Precinct were operating a "push off" on Andover near Seven Mile. That is when two undercover officers pretend to be dope dealers, waiting for eager customers to approach, and then arrest potential buyers and seize their vehicles.

But this time, instead of customers, special ops officers from the 11th Precinct showed up. Not realizing they were fellow officers, they ordered the other undercover officers to the ground.

FOX 2 is told the rest of the special ops team from the 12th Precinct showed up, and officers began raiding a house in the 19300 block of Andover. But instead of fighting crime, officers from both precincts began fighting with each other.

Sources say guns were drawn and punches were thrown while the homeowner stood and watched.

The department's top cops were notified along with Internal Affairs. Each officer involved is now under investigation as the department tried to determine what went wrong.

"You've gotta have to have more communication, I guess," said the resident. "I don't understand what happened about that - communicate."

FOX 2 is told one of the units had body camera video that detailed the entire incident. That is now part of the internal investigation and we are working to get our hands on it.

We're told top brass doesn't plan to comment on this until next week.

quote:

Wetenschappers universiteit Wageningen willen wiet gaan telen

De Wageningen Universiteit (WUR) wil meedoen aan het landelijke experiment om legaal wiet te telen. In een aantal gemeenten worden volgend jaar gecontroleerd hennepplanten verbouwd om zo de teelt te decriminaliseren. De WUR denkt daaraan een belangrijke bijdrage te kunnen leveren, zegt onderzoeksleider Eric Poot tegen actualiteitenrubriek EenVandaag.

"Ik denk ook dat het verstandig is om onderzoeksinstellingen als de onze bij het experiment te betrekken, omdat wij de teelt op een hoger plan kunnen krijgen: duurzamer, veiliger en gezonder", zegt Poot.

Het telen van wiet is nu nog illegaal, maar de verkoop ervan wordt gedoogd. Criminele organisaties zijn steeds vaker betrokken bij de teelt en de overheid grijpt daarom in. Gereguleerde wietteelt zou de oplossing zijn.

Vernietigd

Wetenschappers van de Wageningen Universiteit doen al jaren onderzoek naar het telen van wiet. Ze kijken onder meer naar de medicinale toepassing van hennep.

Soms gaat het daarbij mis; in 2009 werd een groot proefveld met hennepplanten midden in een maïsland in Lelystad door de politie vernietigd, omdat de agenten dachten dat het een hennepveld van criminelen was.

quote:

Een korte geschiedenis van 30 jaar mdma-verbod in Nederland

Nederland is tegenwoordig ’s werelds grootste mdma-producent, en pillen die worden omschreven als ‘Dutch Quality’ zijn sterker dan ooit. Wat is er gebeurd?

Het is deze week precies dertig jaar geleden dat mdma werd verboden. Op 22 november 1988 werd mdma op lijst I van de Opiumwet geplaatst. Vanaf dat moment was ‘ecstasy’ officieel een criminele harddrug. Vrijwel niemand had door wat voor historisch moment dat was. Politici spraken er niet publiekelijk over. Geen krant besteedde er aandacht aan.

Pas een jaar later wordt mdma voor het eerst in de Tweede Kamer besproken. Andrée van Es, Kamerlid voor GroenLinks, vraagt zich af of mdma wel op de lijst van ‘zwaarste verdovende middelen’ thuishoort. De drug is namelijk lang niet zo verslavend als heroïne en niet zo schadelijk als het roken van crack. Maar de toenmalige minister Hirsch Ballin wijst op het gevaar van criminelen in Nederland die zich bezighouden met de productie van mdma ‘voor exportdoeleinden’. Politici wilden voorkomen dat mensen de drug zouden gaan gebruiken, maar het voornaamste doel van het verbod was aanvankelijk dus om de internationale handel tegen te gaan.

Dertig jaar na het verbod is Nederland ’s werelds grootste producent van mdma geworden. Een miljoen Nederlanders hebben weleens een xtc-pil geslikt. Naar schatting wordt er in Nederland elk jaar tussen de 250 miljoen en 3 miljard euro verdiend met de handel in synthetische drugs. Op het darkweb staat ‘Dutch Quality’ synoniem voor ontzettend sterke xtc-pillen.

Hoe de situatie rondom mdma zo gigantisch uit de klauwen heeft kunnen lopen, vertellen journalisten Philippus Zandstra en Wietse Pottjewijd in hun nog te verschijnen boek XTC: een biografie, dat gaat over de geschiedenis van mdma in Nederland.

Ambtenaren hadden aan het begin van de jaren negentig niet echt door hoe populair mdma aan het worden was, legt Philippus uit. “Iedereen zette destijds vol in op de aanpak van heroïneverslaving, wat echt een groot probleem was.”

Zo’n beetje tegelijkertijd met de heroïne-epidemie komt er een nieuwe muziekstijl op: house. De dan nog relatief onbekende drug mdma, met de straatnaam ‘ecstasy’, duikt op, en het spul blijkt ideaal te zijn voor als je in een loods of discotheek staat te raven of te hakken tot de volgende middag. Het geeft een hoop energie en zorgt voor een enorm gevoel aan saamhorigheid.

Criminelen hebben al snel door dat er een enorme vraag is naar het nieuwe roesmiddel en beginnen het steeds meer te produceren. Er valt veel geld mee te verdienen. “In eerste instantie werd de mdma-productie in Nederland door onze bestuurders niet echt als een probleem gezien,” vertelt Philippus. Het waren andere landen, met name Frankrijk en de Verenigde Staten, die Nederland ‘de supermarkt voor drugs’ noemden, met onze coffeeshops, gratis heroïneverstrekking aan verslaafden en de export van xtc-pillen. Ook zond het televisieprogramma Nova een reportage uit waarin ons land ‘het Colombia van de xtc’ werd genoemd, wat de beeldvorming beïnvloedde.

Premier Wim Kok vreesde internationale sancties vanwege het ‘softe’ Nederlandse drugsbeleid. Frankrijk dreigde bijvoorbeeld onderhandelingen over het Schengen-akkoord op te blazen als we niet strenger zouden gaan optreden tegen drugs. “Toen is er een speciale politie-eenheid opgericht die zich echt ging toeleggen op de bestrijding van synthetische drugs,” legt Philippus uit.

De politie had op zich al langer oog voor de groeiende xtc-handel – zo werd er in 1992 een grote xtc-bende opgerold waarbij Willem Endstra betrokken was. Toch was de oprichting van het nieuwe politieteam eigenlijk de eerste keer dat de politie stappen nam om de opsporing van synthetische drugsproductie écht serieus te nemen, door er een speciaal team voor op te leiden.

Na de millenniumwisseling raakt Nederland pas echt op stoom met het bestrijden van synthetische drugs. De politie gaat in de tijd van het eerste kabinet Balkenende samenwerken met veiligheidsdiensten in de Verenigde Staten, die naar eigen zeggen veel last hebben van Nederlandse mdma die het land binnen wordt gesmokkeld. Hoe de twee landen samenwerken om mdma-producenten te lijf gaan, vertellen onderzoeksjournalisten Marian Husken en Freke Vuijst in hun boek XTC Smokkel.

Voor de Amerikaanse Drug Enforcement Agency (DEA) is het toentertijd heel lastig om toestemming te krijgen voor het afluisteren van telefoongesprekken. Maar in dat land mogen wel criminele infiltranten worden ingezet, wat in Nederland weer niet is toegestaan. Beide landen zien de mogelijkheid voor een vruchtbare samenwerking. De Verenigde Staten sturen undercoveragenten die informatie over criminele netwerken verzamelen. Nederland levert informatie uit telefoontaps. Drugscriminelen worden in Nederland gearresteerd en uitgeleverd aan de Verenigde Staten, waar ze berecht worden. Want daar zijn de straffen het hoogst.

“Die aanpak werkte,” zegt Freke Vuijst. “Voor Amerika dan – de levering van mdma uit Nederland aan de VS is daarna vrijwel volledig gestopt.” Nederlandse criminelen keken wel uit. Voor ze het wisten kregen ze celstraffen van tientallen jaren aan hun broek, waarvan ze ook nog een deel in het buitenland moesten uitzitten. Dat Nederlanders hun pillen niet meer naar de VS wilden versturen, betekende overigens niet dat mdma uit de Amerikaanse drugsmarkt verdween, volgens Vuijst. “Daarna werd mdma uit Canada en Azië geïmporteerd.”

Af en toe lukt het om een flinke deuk te slaan in de internationale drugsmarkt. Dat gebeurt bijvoorbeeld vanaf het jaar 2008, als Nederland een internationaal samenwerkingsproject aangaat met Europese en Aziatische landen, met als doel de levering van grondstoffen tegen te gaan. Dat is nog niet zo makkelijk, omdat de grondstoffen voor mdma ook algemene toepassingen hebben, bijvoorbeeld in de parfumindustrie.

Verschillende landen werken vanaf dat jaar samen om alle transporten van grondstoffen nauwlettend in de gaten te houden, zodat er geen druppel safrol of PMK van de vrachtwagen valt. Het project slaagt. Een paar jaar lang hebben criminele netwerken grote moeite om grondstoffen voor mdma te verkrijgen. Het effect daarvan is duidelijk te merken. Gebruikers melden dat het lastig is om aan pillen te komen en het Trimbos-instituut vindt in die periode veel meer versnijdingsmiddelen zoals mCPP en PMMA in xtc-pillen.

Een 21-jarige man uit Den Bosch betaalt de hoogste prijs voor zo’n vervuilde xtc-pil. Als zijn ouders niet thuis zijn, slikt hij samen met een 18-jarig meisje en 3 minderjarige jongens pillen die ironisch genoeg een opdruk met doodshoofd hebben. Het duurt een paar uur, maar ineens voelt hij zich niet lekker. De anderen bellen 112, maar het is al te laat. De 21-jarige is overleden. Pas later blijkt dat de xtc-pillen een gevaarlijk hoge dosering PMMA bevatten.

De politie komt langs en arresteert de overgebleven xtc-slikkers. Agenten willen erachter komen wie de pillen verkocht heeft. Misschien zijn er wel meer jongeren die gevaar lopen. Tijdens het verhoor wordt een van de minderjarige jongens onwel. Hij wordt met spoed naar het ziekenhuis vervoerd en overleeft het voorval ternauwernood.

Grofweg drie jaar lang, van 2008 tot en met en 2011, is het voor gebruikers echt oppassen welke pil je pakt. Er heerst crisis op de xtc-markt vanwege het gebrek aan grondstoffen. Mdma is bijna niet te krijgen en ruim eenderde van de verkrijgbare pillen bevat ongewenste drugs, zoals PMMA.

Maar het duurt niet lang voordat er een nieuw distributienetwerk voor grondstoffen is opgezet. In plaats van de grondstoffen voor mdma, worden nu grondstoffen voor de grondstoffen vanuit China hierheen verscheept. Criminelen maken hun eigen chemicaliën waarmee ze drugs kunnen maken. Er zit wel een flink nadeel aan de nieuwe werkwijze, die nu nog steeds wordt gehanteerd. Bij het verwerken van al die 'pre-precursors' zoals PMK-glycidaat en APAA, blijven veel meer afvalstoffen over, zoals zwavelzuur en aceton. Mede daardoor wordt er nu een veelvoud van de hoeveelheid drugsafval gedumpt als vóór het internationale verbod op de grondstoffen.

Nu de grondstoffen weer beschikbaar zijn, draaien de pillenpersmachines overuren. Dat is de huidige situatie, die voorlopig niet ten einde lijkt. Mdma is nog nooit zo goedkoop geweest: een xtc-pil kan je kopen voor ergens tussen de 50 cent en 5 euro. De drugs worden gemaakt in professionele laboratoria, waar enorme hoeveelheden tegelijkertijd geproduceerd kunnen worden. In Leende werd vorig jaar bijvoorbeeld een productieplaats gevonden waar in één dag 150 kilo mdma en 100 kilo amfetamine kon worden gemaakt. Volgens justitie verdienden de verantwoordelijken daarmee tien miljoen euro, elke dag weer.

Je zou denken dat de drugsmarkt een enorme klap oploopt als zo’n enorme productieplaats door de politie wordt opgerold, maar dat blijkt niet het geval. “Als ergens een grote partij drugs in beslag wordt genomen, dan is het effect op de markt nul,” bevestigt bijzonder hoogleraar Criminal Law, Joep Simmelink, in een telefoongesprek. “Wat we doen met de bestrijding van georganiseerde drugscriminaliteit zet geen zoden aan de dijk.”

Dat de drugsbestrijding niet echt werkt, blijkt ook wel uit de hoeveelheid mdma in xtc-pillen. Die is nog nooit zo hoog geweest. Het Trimbos-instituut heeft meermaals de noodklok geluid vanwege pillen met ‘levensgevaarlijk hoge doses mdma’. De sterke xtc-pillen, die op het darkweb liefkozend met ‘Dutch Quality’ worden aangeprezen, vinden inmiddels ook weer gretig aftrek in de Verenigde Staten. Je kan zelfs pillen kopen in de vorm van het hoofd van president Trump via sterk beveiligde darkwebs, zodat de politie het niet kan afluisteren. Vervolgens wordt het in kleine porties via de post verstuurd naar de VS, zodat het vrijwel onmogelijk is om alle leveringen op te sporen.

Dertig jaar na het intreden van het verbod wordt het tijd om de balans eens op te maken. We weten inmiddels dat het niet gelukt is om mdma de wereld uit te bannen, wat eigenlijk de bedoeling was. Het is wel gelukt om hordes mensen te veroordelen voor drugscriminaliteit. Maar je kunt je afvragen of volle gevangenissen nou een fraai resultaat zijn, of hetgeen waar het verbod ooit voor bedoeld was.

quote:

Hoe cocaïne voor het eerst in Europa terechtkwam

Ooit was coke een drug voor de rijken en beroemdheden. Nu is het betaalbaarder dan ooit en in overvloed verkrijgbaar in Europa. Dat begon allemaal met een groepje Spaanse vissers.

Afgelopen augustus werd in de buurt van de Azoren, in de Atlantische Oceaan, een schip onderschept met meer dan twee ton cocaïne aan boord. Een van de mannen die werd gearresteerd was de 85-jarige Manuel Charlín Gama, een legendarische drugssmokkelaar. Gama is lid van de Charlines-bende, en speelt een rol in de Netflix-serie Cocaïne Coast, die is gebaseerd op mijn boek met dezelfde naam.

Een groot deel van de fariña – de Galicische variant van het Spaanse woord harina, wat “meel” betekent – die uiteindelijk in Europese feestneuzen belandt, heeft een lange weg afgelegd langs de Galicische rivieren en kleine vissersdorpjes. Ik noem ze nu wel ‘vissersdorpjes’ maar het merendeel van deze dorpjes floreert door de cocaïnehandel, en niet per se vanwege de visserij.

De regenachtige regio Galicië, in het linker topje van Spanje, is niet alleen beroemd door het lekkere eten; De streek staat ook bekend vanwege z’n belangrijke rol in de cocaïnesmokkel tussen Zuid-Amerika en Europa. Het waargebeurde verhaal van hoe Zuid-Amerikaanse kartels Europa in de jaren tachtig overspoelden met cocaïne, is ook het verhaal van Galicië.

Er is een verhaal – half feit, half fictie – dat gaat over een man uit Galicië die jarenlang heen en weer reisde langs het noordelijke deel van de Spaans-Portugese grens. Iedere dag ging hij op zijn fiets langs de grenspost – niet meer dan een hutje langs de weg – met een zak steenkool over zijn schouder.

Telkens weer werd hij tegengehouden door de agenten van de grenspolitie, en werd de zak geïnspecteerd. Ze zaten daarna altijd helemaal onder het zwarte stof, maar vonden nooit smokkelwaar. Dit ging jarenlang zo door en iedere keer kon de man gewoon weer verder fietsen. De agenten wisten dat hij iets in zijn schild voerde, maar inspectie na inspectie leverde niets anders op dan steenkool. Pas jaren later kwamen ze erachter: de man smokkelde fietsen.

Dit verhaal zegt veel over Galicië en de Galiciërs. Over hun onverschrokkenheid, en de oplossingen die ze verzonnen om zelfvoorzienend te worden in deze arme, afgelegen regio, die over het hoofd werd gezien door het centrale gezag. Galicië is een aparte plek, zich wel bewust van het verschil met de rest van Spanje.

Dat is niet geheel toevallig. Onder het regime van Generaal Franco (van 1939 tot 1975) was Galicië een onderontwikkeld gebied, waar het leven moeilijk was. Bij afwezigheid van voedelreserves en steun van de overheid in Madrid, voorzag de lokale bevolking – vooral het deel dat aan de grens met Portugal woonde – zichzelf van de benodigde middelen, van medicijnen tot aardolie, van kookolie tot auto onderdelen en van zeep tot oud ijzer.

Smokkelaars werden de leiders van de gemeenschap. Het waren lokale helden die al snel verkozen werden tot burgemeesters, en hoge posities innamen in de regionale politiek. In de jaren vijftig en zestig begonnen ze op grote schaal met tabakssmokkel, en binnen no-time behoorden de bendes van Galicië tot de machtigste criminele organisaties in Europa. Het waren meer dan gewoon bendes, het waren stammen die sterk met elkaar verbonden waren door familiebanden.

De overstap naar cocaïne kwam in de jaren tachtig, en het was in die tijd dat figuren als Sito Miñaco, Laureano Oubinã en de Charlín-familie het toneel betraden. Het beeld onder de gemiddelde Galiciërs bleef hetzelfde: de bendes zorgden voor welvaart en creëerden de broodnodige banen. Ze waren ook op andere manieren invloedrijk. Bendeleden namen niet alleen politieke posities in, maar werden ook advocaten en machtige managers die aan het roer stonden van legitieme ondernemingen. Ze bezaten en financierden lokale voetbalclubs, organiseerden dorpsfeesten en restaureerden kerken als dat nodig was. Mensen keken naar ze op. Het was vrij normaal dat de kinderen op school zeiden dat ze op een dag smokkelaar hoopten te worden, net als papa.

De overstap naar cocaïnesmokkel was verrassend makkelijk. Begin jaren tachtig zochten kartels uit Colombia nieuwe manieren om hun product naar Europa te krijgen. De kartels hadden sterke banden met Panama, waar hun geld wit werd gewassen. De Galicische smokkelaar Sito Miñanco deed hetzelfde. Ze spraken dezelfde taal, letterlijk en figuurlijk. De Colombianen stonden versteld toen ze Galicië bezochten. Ze zagen hoe meegaand het bestuur was en waren verbaasd hoezeer de bendes geaccepteerd werden door de bevolking.

Het bondgenootschap kwam van de grond in 1984, nadat het Medellínkartel de Colombiaanse minister van Justitie Rodrigo Lara Bonilla had vermoord. De Colombiaanse overheid pikte dat niet en de leiders van het kartel moesten het land ontvluchten. Pablo Escobar trok naar Midden-Amerika. Zijn partners, de gebroeders Ochoa en Matta Ballesteros, gingen naar Spanje. De broers kwamen aan in Madrid, waar ze werden gearresteerd. In de gevangenis ontmoetten ze een paar sleutelfiguren uit de Galicische scene. De twee partijen konden het goed met elkaar vinden en Matta Ballesteros vestigde zich in Coruña, de op één na grootste stad van Galicië. De samenwerking kwam iedereen ten goede en bestaat, in hernieuwde vorm, nog steeds.

Galicië was in de jaren tachtig een paradijs voor drugssmokkelaars. De autoriteiten kregen geen grip op de bendes. Ze woonden in pazos (Galicische kastelen op grote landgoederen), reden in de mooiste auto’s, aten gratis in de beste visrestaurants en waren regelmatig te vinden in de kantoren en op de feesten van hoge politiemensen en politici. Narco-corruptie werd normaal in Galicië. De lokale drugssmokkelaars – en die uit Latijns Amerika – voelden zich onaantastbaar. Iedereen zag wat er gebeurde, maar niemand zei iets. Het resultaat was een eigen Galicische omerta. Je had geen andere keuze dan eraan mee te doen.

Er brak een tijd aan waarin een vloedgolf aan witgewassen geld de regio overspoelde. Honderden bedrijven werden opgezet met de winst uit cocaïne, direct of indirect. In Vilagarcía de Arousa, een kuststadje met ongeveer 40.000 inwoners, verschenen showrooms van exclusieve modemerken en autobedrijven.

Wat de Galicische drugshandel onderscheidt, is dat de drugsbazen nooit meer zijn geweest dan ongeschoolde dorpshoofden met een neusje voor smokkelwerk. Zelfs toen ze miljonairen werden, en in de nieuwste Ferrari’s reden, bleven ze in hun trainingspakken rondlopen en op tractors rijden over de velden die ooit zo belangrijk waren voor de inkomsten van hun families. Ze deden alsof ze strandtenten runden, waar de vrouw die de broodjes klaarmaakte een Rolex om haar pols had. De Galicische drugsbaronnen hebben altijd van kitsch gehouden.

Dit verhaal gaat door tot de dag van vandaag, hoewel de meeste opsmuk in de jaren negentig werd afgeschud. In die tijd werden de eerste, goed gecoördineerde invallen door de overheid georganiseerd. Die werden buiten Galicië opgezet door aanklager Baltasar Garzón, die later bekend werd vanwege zijn rol in de uitlevering van generaal Pinochet uit Chili. “We hopen te voorkomen dat Galicië het nieuwe Sicilië wordt,” zei hij destijds. Maar de drugshandel is uiteindelijk nooit verdwenen.

De Galiciërs vormen nog altijd de machtigste drugskartels van Spanje. Ze zijn nu terughoudender, extreem voorzichtig en discreet. Ze doen zich voor als opkomende zakenmannen en het laatste wat ze willen is opvallen. De Colombianen hebben nog steeds het grootste vertrouwen in ze. Ze hebben dan ook tonnen cocaïne uit Colombia naar het Europese vasteland gebracht.

quote:

Dark web dealers voluntarily ban deadly fentanyl

Suppliers, fearing police crackdown, decide opioid is too high-risk to trade

Major dark web drug suppliers have started to voluntarily ban the synthetic opioid fentanyl because it is too dangerous, the National Crime Agency has said.

They are “delisting” the high-strength painkiller, effectively classifying it alongside mass-casualty firearms and explosives as commodities that are considered too high-risk to trade. Fentanyl can be up to 100 times stronger than heroin and can easily cause accidental overdoses, particularly when mixed with heroin.

Vince O’Brien, one of the NCA’s leads on drugs, told the Observer that dark web marketplace operators appeared to have made a commercial decision, because selling a drug that could lead to fatalities was more likely to prompt attention from police.

It is the first known instance of these types of operators moving to effectively ban a drug.

O’Brien said: “If they’ve got people selling very high-risk commodities then it’s going to increase the risk to them. There are marketplaces that will not accept listings for weapons and explosives – those are the ones that will not accept listings for fentanyl. Clearly, law enforcement would prioritise the supply of weapons, explosives and fentanyl over, for example, class C drugs – and that might well be why they do this.

“There are also drug users on the dark web who say on forums that they don’t think it’s right that people are selling fentanyl because it is dangerous and kills a lot of people.”

Fentanyl arrived in the UK around 18 months ago and so far is said to have caused around 160 deaths, with fatalities caused by the opioid rising by nearly 30% last year, according to the Office for National Statistics.

One type of fentanyl, carfentanyl, is thousands of times stronger than heroin and O’Brien confirmed that police had made a number of small seizures of the substance in the UK. In the US, fentanyl has taken a significantly more profound hold on the drugs sector and has replaced heroin in many major US drug markets, precipitating a more deadly phase of the nation’s opioid epidemic. The number of overdose deaths associated with fentanyl and similar drugs has grown to more than 29,000 a year, from 3,000 five years ago. Deaths were up by more than 45% in 2017.

O’Brien said that the NCA is working with US law enforcement agencies to prevent the UK from having a similar fentanyl epidemic, though the number of people dependent on opioids in the UK compared to America means it has a much smaller market.

“We are working closely with international partners in terms of how the threat developed there. It’s an emerging new drug, a threat we’re taken very seriously because of what happened in the US,” said O’Brien. The NCA has had a series of successes against UK fentanyl dealers, who typically source the drug from China and then sell it on the dark web. The first fentanyl case to be sentenced in the UK involved Kyle Enos, 25, from Newport who was jailed for eight years in February. Enos had procured the narcotic from China, selling it worldwide and to customers in 30 UK police areas.

Colin Williams, senior NCA investigating officer on the case, said: “We realised within a number of hours we had to deal with this very quickly.”

Even so, as they tracked down the 160 or so clients who had bought fentanyl from Enos to warn them that the drug was deadly, they learned that four of his customers were already dead. “We can’t say whether they took the drug but they were certainly on his [customer] list,” said Williams.

Enos, himself a fentanyl and heroin user, was aware of the risks and had informed each customer that the substance was liable to kill.

O’Brien added: “Every time we take down a dark web vendor we follow up with customers, and when we have done that, a number are turning up dead – there’s a real cautionary tale there.”

Some of the biggest dark web fentanyl suppliers were closed down last year with the most famous – Alphabay – often described as the largest underground market ever seen - shut following a global police investigation.

quote:

Ministers said a blanket ban on psychoactive substances would solve the ‘legal high’ problem. The Home Office just proved them wrong

A new Home Office report shows the Tories' drug strategy is failing on its own terms.

This week the Home Office released its review of its 2016 Psychoactive Substances Act (PSA) which introduced a blanket ban on the production, distribution, sale and supply of most psychoactive substances including former ‘legal highs’.

quote:

In 2015, Policing Minister Mike Penning said:

. “The landmark Psychoactive Substances Bill will fundamentally change the way we tackle new psychoactive substances – and put an end to the game of cat and mouse in which new drugs appear on the market more quickly than government can identify and ban them.”

And after the Bill became an Act, Karen Brady Minister for Preventing Abuse and Exploitation claimed:

. “This landmark Psychoactive Substances Act will fundamentally change the way we tackle these drugs and put an end to unscrupulous suppliers profiting from their trade.”

Has it done that? Not if the government’s own review is to be believed. True, the headline conclusion of the review tells a seemingly positive story:

“In conclusion, most of the main aims of the PSA appear to have been achieved, with the open sale of NPS [Novel Psychoactive Substances – so-called ‘legal highs’] largely eliminated, a significant fall in NPS use in the general population, and a reduction in health-related harms which is likely to have been achieved through reduced usage.”

But that’s not what the body of the report says… Let’s look at the goals of the Act one by one.

1. To put an end to the open sale of ‘Novel Psychoactive Substances’ (NPS)

“…open sales of NPS in shops and on clearnet websites have been largely eliminated. However, the evidence suggests that the main source of supply for NPS is now likely to be street dealers, particularly for synthetic cannabinoids.”

2. To put an end to the game of ‘cat and mouse’, where new substances appear on the market in response to legislation

“This does not appear to have been achieved…novel drugs which are not controlled under the MDA have continued to emerge since the introduction of the PSA.”

3. To reduce the number of people using NPS

“This appears to have been achieved for the general adult population…the exceptions to this finding are for the use of nitrous oxide among adults and the use of NPS among children, both of which have not changed… The evidence on NPS use among vulnerable users, including the homeless, is mixed, and where use has decreased there appears to have been some displacement from synthetic cannabinoids to ‘traditional’ controlled drugs.

In prisons, the PSA does not appear to have restricted the prevalence of NPS, with use of synthetic cannabinoids in particular appearing to have increased since the Act was introduced.”

“There is insufficient evidence to quantify the extent to which NPS users have substituted to other drugs, so it is not possible to identify whether the Act has led to an overall reduction in drug use.”

4. To reduce the various health and social harms associated with NPS

“This appears to have been achieved in the main, although… while there has been a reduction in NPS-related deaths across England and Wales, there has been a considerable increase in Scotland since the Act has been introduced”

So the review admits the PSA has failed to meet many of its goals – as predicted by experts:

While high street ‘Head Shop’ sales have stopped, the trade has just shifted to street dealers

The ‘cat and mouse’ game of new drugs coming onto the market as others are banned has continued

Use among children and the homeless have not fallen, and the review cannot say if overall drug use has fallen because even where adult use has reduced, people may have shifted to other banned substances instead

In prisons, use of synthetic cannabinoids (‘Spice’) in particular has increased while deaths directly attributable to NPS appear to have fallen in England and Wales, they have risen in Scotland

The review cannot tell if overall social and health harms have fallen because people may have just moved to other drugs – where deaths, for example from cocaine and MDMA use, have been rising sharply

The blanket ban on so-called ‘legal highs’ was supposed to cure the problem – including the substance Spice. But as experts warned before the new law was implemented, beyond the cosmetic success of ending legal sales in head shops, little positive has been achieved.

In many respects the situation has deteriorated. Trade in these drugs has moved from legal shops to criminal street markets, with problematic use a growing problem in UK city centres and prisons. At the same time Class A drug use and deaths have risen, suggesting drug use has just shifted not reduced, so the review can’t say if health and social harms have fallen.

‘Legal highs’ only emerged to replace prohibited drugs like cannabis, and ecstasy. Yet more prohibition was never going to be the answer.

Let’s hope this entirely predictable failure of drug war thinking prompts an extensive review of UK drug laws, including options for responsible legal regulation of drugs.

quote:

OM wil af van briefgeheim op postpakketten

Het Openbaar Ministerie (OM) wil verdachte postpakketten direct kunnen openen. Het gaat om pakketten waar ze drugs of andere illegale goederen in verwachten. Het briefgeheim maakt het openen en de opsporing van de daders lastig en tijdrovend.

Het briefgeheim dat nu op de pakketten van PostNL rust, moet daarom worden opgeheven. Die oproep doet het OM vanavond in Nieuwsuur.

xtc, mdma en cocaïne

Jaarlijks worden 420 miljoen pakketten verzonden vanuit en naar ons land. Sinds twee jaar heeft de politie een speciaal team om drugscriminelen, die handig gebruik maken van de postpakkettenservice, de pas af te snijden.

Tijdens de controles van dit team zijn meer dan 200.000 xtc-tabletten in beslag genomen, enkele tientallen kilo's mdma en amfetamine en enkele kilo's cocaïne en heroïne.

De controles zijn in principe wekelijks en steekproefsgewijs. Die steekproef is niet willekeurig, maar wordt gehouden op basis van signalen die de politie krijgt. Veel pakketten worden helemaal niet gecontroleerd.

.
Weken vertraging

De crime fighters vinden dat de opsporing veel sneller en effectiever zou kunnen als zij niet beperkt zouden worden door het briefgeheim. Nu is allereerst schriftelijke toestemming van de rechter-commissaris nodig om het briefgeheim op te heffen. De pakketten mogen daarna alleen onder toeziend oog van een officier van justitie worden geopend.

Deze gang van zaken neemt soms weken in beslag. Dat bemoeilijkt de opsporing, want tegen die tijd zijn de beelden waarop verdachten hun pakketje bij PostNL inleveren vaak al gewist.

. Postpakketten verstuurd via PostNL vallen onder het briefgeheim. Dit geldt niet voor pakketten verstuurd via andere aanbieders. De reden hiervoor is dat PostNL van oudsher een postbedrijf is en daardoor onder de Postwet valt. De andere aanbieders vervoeren slechts pakketten en geen brieven, en vallen daardoor niet onder de Postwet.

Het briefgeheim staat in de grondwet. Het OM wil dat alleen het briefgeheim op pakketten wordt opgeheven. Hierin zit vaak minder privacygevoelige informatie dan in een brief, zegt officier van justitie Barbara van Unnik.

Zij vindt dat het belang van de opsporing zwaarder telt dan de privacy. "De hele keten van drugs is heel gevaarlijk. Dat begint al bij de productie van xtc, dat met ontploffingen en branden gevaarlijk is voor de omgeving. En de drugs zelf zijn slecht voor de gezondheid."

Daarnaast versturen criminelen het pakket soms naar adressen van mensen die van niks weten. Deze ontvangers zitten vervolgens in angst voor degene die het pakket met drugs weer komt ophalen.

Dat alles maakt, volgens Van Unnik dat de "opsporing van personen die zich bezighouden met verdovende middelen een heel hoge prioriteit moet krijgen".

Politieke reacties

Chris van Dam(CDA): "Ik vind dat er een wezenlijk verschil zit tussen een brief met briefgeheim en een pakje met pakjesgeheim. Dat laatste moet minder beschermd zijn. Ik denk dat we ons enorm moeten verzetten tegen de verspreiding en verkoop van drugs. Ik vind het de moeite waard om te kijken of we hiermee het werk van de politie en OM makkelijker kunnen maken."

Kathalijne Buitenweg(GroenLinks): "Het opsporen van drugs en bijvoorbeeld vuurwerk via pakketjes is heel belangrijk want het kan gevaarlijk zijn, ook voor medewerkers. Maar ik vind het wat te snel om te pleiten voor het aan de wilgen hangen van het briefgeheim. Het is goed om te kijken wat er nu misgaat en wat er misschien nodig is om de opsporing te intensiveren.

Maarten Groothuizen (D66): "Een rechter toetst nu of een gesloten pakket opengemaakt mag worden of niet en dat moeten we zo houden. D66 vindt het belangrijk dat post niet zomaar kan worden geopend, maar dat een rechter dat controleert. Als er andere, slimme manieren zijn om de opsporing te versnellen waardoor het OM tijd bespaart, is het goed daarnaar te kijken."

quote:

Luxemburg wil als eerste land in Europa wiet volledig legaliseren

De productie, verkoop en het gebruik van cannabis legaliseren, ook voor recreatief gebruik. Dat is een van de doelstellingen van de nieuwe regering in Luxemburg. Met die maatregel zou Luxemburg het eerste land in Europa zijn dat wiet volledig legaliseert.

Het plan staat in het regeerakkoord, waar de coalitiepartijen vandaag hun handtekening onder hebben gezet. De nieuwe regering bestaat uit de liberale DP, de sociaal-democratische LSAP en de groene partij Déi Gréng.

Zij willen met het plan drugscriminelen en dealers de wind uit de zeilen nemen. Een ander doel is de fysieke schade voor gebruikers minimaliseren, omdat de staat toezicht krijgt op de kwaliteit van de softdrugs, staat in het regeerakkoord.

Medicinale wiet al legaal

Er is nog weg te gaan voordat het plan werkelijkheid kan worden. Zo moet er een wetsvoorstel worden ingediend, waar het parlement vervolgens akkoord mee moet gaan.

Het land met 600.000 inwoners legaliseerde in juni al het gebruik van cannabis voor medische doeleinden. Deze wiet wordt volgens de Luxembourg Times nu nog geïmporteerd uit Canada, waar de teelt, verkoop en het consumeren van cannabis sinds deze herfst officieel is toegestaan.

De coalitiepartijen willen de huidige wet uitbreiden. Het hoofddoel wordt cannabis decriminaliseren en onder een aantal voorwaarden legaliseren voor binnenlandse productie en recreatief gebruik. Die voorwaarden moeten nog worden vastgesteld. Wel is duidelijk dat de opbrengst van de verkoop zal worden geïnvesteerd in voorlichting en verslavingspreventie.

En in Nederland?

Uruguay was in 2013 het eerste land dat de softdrug volledig legaliseerde. In een aantal Amerikaanse staten is wiet inmiddels ook legaal verkrijgbaar. In Europa zijn er meerdere landen die het gebruik en bezit van kleine hoeveelheden drugs toestaan, waaronder Spanje, Portugal, Tsjechië en Nederland.

In Nederland werkt het kabinet aan een experiment om in een aantal gemeenten legale hennepteelt op te zetten. Steeds meer gemeenten willen er niet aan meedoen, omdat de opzet van de proef volgens hen te beperkt is, met juist meer straathandel tot gevolg.

quote:

https://www.theguardian.c(...)oe-roberts-interview

“It could be argued,” says Joe Roberts, “that the whole world is on one drug or another. I mean, if a plant or a mushroom is a drug it should also be considered that people are high on all sorts of things – power, technology, caffeine, alcohol.”

quote:

How dealing with past trauma may be the key to breaking addiction

Opening up to past trauma is difficult, but self-awareness is key to addressing issues that leave us vulnerable

What’s your poison, people sometimes ask, but Gabor Maté doesn’t want to ask what my poison is, he wants to ask how it makes me feel. Whatever it is I’m addicted to, or ever have been addicted to, it’s not what it is but what it does – to me, to you, to anyone. He believes that anything we’ve ever craved helped us escape emotional pain. It gave us peace of mind, a sense of control and a feeling of happiness.

And all of that, explains Maté, reveals a great deal about addiction, which he defines as any behaviour that gives a person temporary relief and pleasure, but also has negative consequences, and to which the individual will return time and again. At the heart of Maté’s philosophy is the belief that there’s no such thing as an “addictive personality”. And nor is addiction a “disease”. Instead, it originates in a person’s need to solve a problem: a deep-seated problem, often from our earliest years that was to do with trauma or loss.

Maté, a wiry, energetic man in his mid-70s, has his own experience of both childhood trauma and addiction, more of which later. Well-known in Canada, where he lives, he gives some interesting reasons why Britain is “just waking up to me” and his bestselling book In the Realm of Hungry Ghosts. There’s a generational conflict here, he says, around being open about past trauma: he cites Princes William and Harry opening up about their mother’s death, and says it’s something the Queen’s generation would never have done. He applauds the new approach: “I think they [the princes] are right to be leading and validating that sense of enquiry, without which life is not worth living.”

The infamous British stiff upper lip is something Maté has watched with fascination over the years. Born of our imperial past, he says, it was maintained for as long as there was something to show for it. Boarding school culture and traumatic childhoods played out into dominance of other countries and cultures, giving the “buttoned-up” approach inherent value. But once the empire crumbled, lips quavered.

“With rising inequality and all the other problems there are right now,” he says, “people are having to question how they live their lives. People in Britain are beginning to realise they paid a huge price internally for all those suppressed emotions.”

Part of that price was addiction – whether to alcohol or drugs, gambling or sex, overwork or porn, extreme sports or gaming – but essential to understanding it, says Maté, is to realise that addiction is not in itself the problem but rather an attempt to solve a problem. “Our birthright as human beings is to be happy, and the addict just wants to be a human being.”

And addictive behaviour, though damaging in the medium or long term, can save you in the short term. “The primary drive is to regulate your situation to something more bearable.” So rather than some people having brains that are wired for addiction, Maté argues, we all have brains that are wired for happiness. And if our happiness is threatened at a deep level, by traumas in our past that we’ve not resolved, we resort to addictions to restore the happiness we truly crave.

He speaks from experience: Maté is a physician who specialised in family practice, palliative care and, finally, addiction medicine. He became a workaholic and lived with ADHD and depression until, in his 40s and 50s, he began to unravel the root cause – and that took him all the way back to Budapest, where he was born in January 1944. Two months later, the Nazis occupied Hungary: his mother took him to the doctor because he wouldn’t stop crying. “Right now,” the doctor replied, “all the Jewish babies are crying.” This is because, explains Maté, what happens to the parent happens to the child: the mothers were terrified, the babies were suffering, but unlike their mothers they couldn’t understand what the suffering was about.

Later, Maté’s mother, fearing for his survival, left him for a month in the care of a stranger. All this, he explains, gave him a lifelong sense of abandonment and loss which had an impact on his psychological health. It affected his marriage and his own parenting experience. To compensate for his buried trauma, he had buried himself in work and neglected his family.

Opening up to the trauma, exploring it and investigating it, was incredibly difficult. “The problems for me showed up in the dichotomy between my success as a physician and my miseries as a husband and a father,” he recalls. “There was a big gap between them, and it’s taken me a long time to work through what I needed to work through.” As Oscar Wilde believed, pain is the path to perfection; and nearly five decades on from the day of their wedding, Maté says his marriage is better than ever.

“We’re happier, but it’s taken many years of work,” he says. In a few weeks it will be the couple’s 49th wedding anniversary. “We’ll go out for dinner and raise a glass to five happy years,” he quips. He’s already chosen his epitaph: “It’s going to say, this life is a lot more work than I anticipated. Because it takes a lot of work to wake up as a human being, and it’s a lot easier to stay asleep than to wake up.”

For Maté, self-awareness is the bottom line: when we wake up and become properly self-aware, we are able to address the traumatic childhood issues that leave us vulnerable to addiction. But because the process inevitably involves pain, we don’t address the issues until we absolutely have to – until something happens that forces us to face up to the fact that our lives aren’t working as they should. And as with the individual, so too with society: although all around us in politics and the wider world is mayhem and chaos, Maté holds on to the fact that this discomfort – which we are communally aware of – will force us to examine what’s gone wrong in our collective psyche, and to seek to correct it.

Unsurprisingly, given his central message, Maté is in favour of drug decriminalisation. He points to Portugal, where it is no longer illegal to possess a small amount of heroin or cocaine, and says the country has seen a reduction of drug-taking, less criminality and more people in treatment. In his view, it’s not really the drugs that are being decriminalised, it’s the people who are taking them – and given that they are, in his view, always victims of trauma, and never merely “bad” or “dangerous”, that’s entirely logical. But decriminalisation is only the beginning: reform must cut much deeper. “The whole legal system is based on the idea that people are making a choice,” he says. “This is false – because no one chooses to be an addict, or to be violent.”

Everything about Maté seems to be based on a workaday, efficient kindness: his message is about understanding, blue-sky thinking and common sense. However, with any philosophy that references retrospective experiences, there’s the inevitable tendency to parent-bash – the “they fuck you up” mentality. But read on in Larkin, and his approach is not so different from Maté’s: “They may not mean to, but they do.” There’s no room for blame because, says Maté, virtually all parents do their best, and the deepest love they have is for their child. One of the best things that ever happens to him, he says, is when a parent whose child has died of an overdose comes up to him and tells him that, through his book, they can understand why it happened. And when readers tell him – sometimes accusingly, sometimes gratefully – that his work humanises addicts, he can only answer: addicts are human. The only question for him is, why has it taken us so long to realise that?

quote:

Grote internationale actie tegen maffia, ook invallen in Nederland

quote:

Politie en justitie in Nederland, België, Italië en Duitsland zijn bezig met een grote actie tegen de Italiaanse maffiaclan 'ndrangheta. In Nederland vinden verschillende invallen plaats, maar details wil de politie nog niet geven.

Volgens Italiaanse media zijn vanmorgen negentig mensen gearresteerd, ook in enkele landen in Zuid-Amerika. Onder hen zijn belangrijke leden van de maffiafamilies. Ze worden beschuldigd van drugshandel en witwassen.

quote:

Enthousiasme over wietproef zakt weg in Gelderse steden, twijfel groeit

NIJMEGEN/ ARNHEM Gelderse burgemeesters zijn niet meer zo enthousiast om mee te doen aan een proef met legale wietteelt. Voornaamste bezwaren: de proef duurt maar vier jaar én verkoop aan kopers buiten de gemeentes mag niet.

Arnhem, Nijmegen, Wageningen en de Achterhoek hadden zich gemeld als experimentstad. Maar de twijfel groeit.

Het kabinet maakte onlangs de opzet van de wietproef bekend. In Nederland wordt de verkoop van softdrugs in koffieshops gedoogd, maar is de teelt en de levering ervan niet legaal.

Met het experiment moet onderzocht worden of de hele keten legaal gemaakt kan worden. Burgemeesters pleitten daar al langer voor. Zij verwachten dat legalisering leidt tot minder overlast en minder inzet van politie.

Politiecapaciteit

De nieuwe randvoorwaarden zorgen er voor dat het enthousiasme daalt bij de Gelderse gemeenten. Het dreigende beslag op politiecapaciteit en het verbod op de verkoop aan mensen van buiten de eigen gemeenten zijn twee belangrijke kritiekpunten.

Zo is de Achterhoek niet blij met het idee dat er geen wiet meer verkocht mag worden aan Duitsers. ,,Dat werkt niet voor ons”, zegt burgemeester Boumans van Doetinchem die vreest dat de straathandel toeneemt als de Duitse klanten niet meer in de shops zelf geholpen mogen worden.

Ruimte

In Arnhem en Nijmegen storen ze zich vooral aan de korte duur van de proef. Zo zegt burgemeester Marcouch van Arnhem dat de periode van vier jaar die nu is vastgesteld te kort is voor een experiment.

Ook elders in Nederland is er kritiek op de wietproef. De gemeenten Tilburg en Breda hebben dezelfde kritiek als de Gelderse gemeenten. Amsterdam, Rotterdam en Leeuwarden lieten zelfs al weten dat ze onder deze voorwaarden niet mee willen doen.

Het Gelderse D66 Statenlid Antoon Kanis is groot voorstander van de legale wietteelt. Hij snapt de kritiek. ,,Je verwacht ruimte bij een experiment maar Den Haag wil duidelijk de touwtjes in handen houden. Het zou zonde zijn als de proef hierdoor vast loopt.”