[Reisverslag] Pacific Crest Trail (4269 km wildernis trek)

Reisverslag Pacific Crest Trail (26 april – 24 september 2018)

Dit voorjaar en zomer maakte ik een 4269 km (2653 miles) lange voettocht (solo) door de USA vanaf de Mexicaanse grens naar Canada: de Pacific Crest Trail. Vrijwel de hele trek kampeerde ik in een klein tentje in de wildernis. Hierbij het verslag van dit fantastische avontuur!

Zie kaartje hieronder. Ik liep van zuid naar noord.



Route

De PCT loopt door ruwweg 5 regio's. Southern California is droog en woestijnachtig, met op grotere hoogte ook bossen. Na 700 miles bereik je de Sierra Nevada, een alpine landschap met besneeuwde bergtoppen, hoge passen, bossen en meertjes. Rond mile 1020 begint Northern California waar het landschap vooral is gevormd door vulkanische activiteit. Veel bossen, meertjes en uitgedoofde vulkanen. Op mile 1692 begint Oregon met eenzelfde soort landschap maar gemiddeld wat makkelijker en vlakker dan Northern California. Op mile 2147 bereik je Washington waar het halverwege veel natter wordt en dus ander landschap en vegetatie. Uiteindelijk bereik je op mile 2652.6 de Canadese grens bij Manning Park.

Statistiek van de route (2018)(*):

Totale lengte: 4269 km (2653 miles)
Laagste punt: 43m (Cascade Locks)
Hoogste punt: 4009m (Forester Pass) (detour Mt Whitney 4418m)
Totaal klimmen: 144057m
Totaal afdalen: 143853m
(*) Alleen officiele PCT miles. Exclusief detours, resupply, etc


Hoogteprofiel van de PCT

Timing

Het lopen van de PCT is een beetje een race tegen de klok. Je wilt liefst voor oktober Canada bereiken want de eerste sneeuw begint soms al vanaf midden september te vallen in de bergen van Washington. Maar als je te vroeg start dan is er nog teveel sneeuw in de Sierra Nevada en zijn de rivieren daar te hoog om ze veilig te kunnen oversteken. In een typisch jaar wil je daarom niet voor 15 juni aan de Sierra Nevada beginnen. Omstandigheden zijn natuurlijk verschillend per jaar, maar je hebt dus een "veilig" window van ongeveer 5-6 maanden om de trail te lopen.

Zelf startte ik op 26 april, begon op 4 juni aan de Sierra Nevada (relatief vroeg, maar okee vanwege de relatief droge winter) en bereikte Canada op 24 september. Totaal dus 152 dagen over gedaan.

Wildernis ervaring

De PCT is een iconische wereldberoemde trail en daarom zeer populair en relatief druk (voor een wilderness trail – denk aan 5-20 mensen per dag tegenkomen en veel meer op plekken als Yosemite). Om de wildernis ervaring nog een beetje te behouden worden er daarom maximaal 50 permits per dag uitgegeven om te kunnen starten aan de Mexicaanse grens in Campo. In de praktijk vond ik de drukte nog wel meevallen, vooral als je origineel bent met je kampeerplaatsen (zo weinig mogelijk kamperen bij water bijvoorbeeld). De natuur is hoe dan ook schitterend op de hele trail!

Trail angels en support

Het voordeel van zo'n iconische trail is wel dat er een zeer goede support infrastructuur is. Trail angels onderhouden watercaches op lange droge stukken en het was altijd heel gemakkelijk om een lift te krijgen naar een town voor resupply. In de kleine plaatsjes zijn ze gek op PCT-hikers!

Extreme voorbeelden van de gulheid van sommige trailangels en locals zul je tegenkomen in de loop van dit verslag, te beginnen met de legendarische Scout & Frodo aan de start!

Praktische zaken

Navigatie: smartphone (zonder SIM) met offline kaarten en GPS. Kompas als backup (nooit gebruikt). Route is zeer goed gemarkeerd.

Eten: via maildrops. Ik bestelde mijn eten (4-9 dagen per pakket) bij een webshop (gebruikmakend van de wifi op m'n phone) en liet dat naar een locatie sturen zo dicht mogelijk bij de trail.

Water: Uit lokale bronnen, gefilterd met een Sawyer Squeeze filter (chlorine tabletten als backup).

Elektriciteit: Nodig voor m'n navigatie app, vogelgids (op m'n phone), headlight en camera. Voor opladen had ik een zonnepaneelje + powerbank. Ik heb de hele hike volledig off-grid geopereerd.

VERSLAG

De start

De start van de trail werd mij door de legendarische trail angels Scout & Frodo wel heel erg makkelijk gemaakt! Ze halen (met behulp van vrijwilligers) hikers op van het vliegveld en je kunt de nacht voordat je aan de PCT begint slapen in één van de grote tenten in hun tuin in San Diego. Ze zorgen voor eten en hebben verpakkingsmateriaal zodat je (indien gewenst) je eerste resupply pakketjes vanuit San Diego kunt versturen. S'morgens om 6:00am wordt iedereen dan naar het startpunt in Campo geshuttled. En dit alles doen ze belangeloos (en accepteren niet eens donaties)!

Niet alleen maakte dit de start wel heel erg gemakkelijk (vooral voor buitenlanders zoals ik die geen lokale support hebben), ik leerde gelijk wat andere hikers kennen die ik (hoewel ik bijna altijd alleen loop en kampeer) later op de trail steeds weer tegenkwam. Het was ook wel een erg leuk sfeertje daar. Allemaal enthousiaste PCT-hikers die bezig zijn met resupply pakketjes, spullen uittesten, discussies etc.

Toen ik in de tuin rondliep met mijn verrekijker kreeg ik al direct mijn trailname: BIRDMAN!


De hele club vertrekt s'morgens om 6:00am vanaf the huis van Scout & Frodo

Na een uurtje rijden komt de hele groep (ca 25 man/vrouw!) aan bij de Mexicaanse grens. Nu gaat het avontuur echt beginnen!

Southern California


De start van de PCT aan de Mexicaanse grens in Campo (links van het hek is Mexico)


Na een dik uur lopen door de (nu al) bloed hitte met je zware rugzak begint je je te realiseren waar je aan bent begonnen...

De eerste dag begon al meteen met een flinke water carry: de eerstvolgende waterbron is over 20 mijl (32km). Geen probleem voor mij want ik had vorig jaar al ervaring opgedaan in de woestijn van Arizona. Ik droeg 8 liter water bij me. Achteraf bleek dat veel teveel want ik had nog 3 liter over toen ik die waterbron bereikte, maar liever safe than sorry. Een aantal mensen kwam gelijk al de eerste dag in de problemen omdat ze te weinig water mee droegen.


Al snel wordt het landschap erg mooi...


...en zijn er mooie beestjes te bewonderen

De eerste dagen gaan mij verrassend goed af. De weken voor mijn vertrek had ik wat getraind (trappen lopen e.d. met zware rugzak) en dat betaalde zich nu terug. Ik loop bijna altijd alleen en zoek rustige kampeerplekjes waar geen andere mensen zijn. Dan voelde het weer net zo als de Arizona Trail vorig jaar, ondanks dat de PCT een veel drukkere trail is.


Ik loop weer echt te genieten!


Spotted Towhee, één van de vogeltjes die je hier de hele dag hoort en ziet


Op veel plaatsen langs de trail bloeit lilac, een geur die ik altijd zal blijven associëren met de PCT in Southern California


Mile 69.3. Hier had ik een mooi afgeschermd kampeerplekje (er stond een loeiharde wind, zoals vaak in de woestijn). Naast mijn tentje vond ik een Wrentit in de struiken. Dat vogeltje was ik naar op zoek!


De volgende morgen word je dan wakker met mooi ochtendlicht over de woestijn...


...en een zingende Rock Wren!

Het Southern California deel van de PCT wordt meestal "de woestijn" genoemd, maar er is weinig "echte" woestijn met cactussen en dergelijke zoals de Sonora Desert in Arizona. Echter hier in Anza-Borrego Desert State Park heb je dat wel.


Op dit gedeelte heb je de prachtige woestijnflora en fauna


Costa's Hummingbird (♂) is typisch voor dit soort woestijn habitat. Zijn "baard" wordt helder magenta als hij vrouwtjes of concurrenten wil imponeren


Cactussen alom. Maar dit gedeelte duurt niet lang.

Vanaf nu heb ik een paar dagen minder goed weer. Lichte motregen, koude wind. Het is zo koud dat ik de hele dag een regenjas draag tegen de windchill. Maar eigenlijk is dat ook wel even lekker als afwisseling na al die hitte.


Mile 106.2, Eagle Rock. Ja, dat ding lijkt inderdaad op een arend!

De trail loopt langs het plaatsje Warner Springs waar ik een resupply pakket heb wachten op het postkantoor. Ik kampeer op het veldje naast het Community Centre en daar kan ik mij voor het eerst in 7 dagen wassen met een emmer warm water! Bijna alle PCT-hikers stoppen hier en bijna iedereen is in de weer met pleisters, verband, etc. Zelf loop ik fluitend rond want ik heb geen blaren of andere blessures.

De volgende dag is het koud! Motregen, mist en harde wind. Het lijkt wel Schotland! Maar een dag later is het weer zonnig en bloedheet. Pas in het het noorden van Oregon zo'n 3,5 maanden later zou ik voor het eerst weer regen van betekenis krijgen.


Mile 129.2. S'avonds had ik mijn tentje nog opgezet in regen en loeiharde wind, maar s'morgens word ik zo wakker... In de verte hangt er een nevel over de woestijn


Een bloedhete wandeling omringd door prachtige woestijn flora. Hier zag ik mijn eerste Greater Roadrunner! (helaas te snel voor een foto)


Prickly pear cactus in bloei


Ik krijg hier nooit genoeg van. Het licht, de kleuren,...

Aan het eind van de dag was ik wel doodmoe van het lopen en de enorme hitte. Ik kwam echter langs een picknick plaats waar een watertank is en daar had een trail angel ("Mary") een kan met groene citroenlimonade met ijs neergezet voor PCT-hikers! De eerste trail magic op deze hike! Het smaakte als een godendrank en ik liep gewoon 5 mijl extra dankzij die limonade!

S'avonds in mijn tent hoorde ik een Common Poorwill roepen (een soort nachtzwaluw) maar kon hem helaas niet zien in het donker.


California Scrub-Jay

Nu komen de San Jacinto Mountains. Het is bloedheet en ik had (heel a-typisch voor mij) op het laatst wat te weinig water. Ik had namelijk een waterbron overgeslagen omdat die een mijl van de trail af lag en je dan heuvel af, heuvel op moest. Gelukkig vond ik nog wat restjes sneeuw (van de storm een paar dagen eerder) die ik smolt in de zon en dat leverde 700ml water op, genoeg om s'avonds mijn pasta te koken.

Hier was ook de eerste "fire closure" (een deel van de trail die is afgesloten vanwege bosbrand). Na de nacht te hebben doorgebracht op de top van de berg (met uitzicht op de lichtjes van Palm Springs, 2000 meter lager in de woestijn!) volgde een afdaling naar Idyllwild waar weer een resupply pakketje wachtte en dan weer terug omhoog de berg op naar het eindpunt van de fireclosure.

De klim was pittig (ca 2000m omhoog met eten voor 6 dagen en 6 liter water op mijn rug) maar ging door een prachtig bos met veel herten en Mountain Quails.


Mountain Quail

De volgende dag ging 2500m omlaag. Minder vermoeiend (want niet steil) maar nauwelijks schaduw dus gruwelijk heet. Maar ik genoot intens van alle bloemen, geurende planten en de vele vogelsoorten die ik hier zag.


Genieten tijdens de afdaling naar de San Gorgonio Pass, te midden van heerlijk geurende planten, veel wildlife en schitterend uitzicht op de hete woestijn beneden


Er zijn heel veel van deze hagedissen

Beneden in de woestijn heb ik toch nog redelijk geslapen, ondanks dat de grond onder mijn tentje de hele nacht warm bleef (er is geen schaduw dus de zon staat er de hele dag op te branden). Ik was net aan mijn ontbijt bezig toen de grond begon te trillen: een magnitude 4.5 aardbeving! Het voordeel van zo'n vlakke woestijn is in elk geval wel dat er niets op je kan vallen.

Om 5:45am vertrokken want ik wist dat het heet zou worden. Het werd inderdaad 40°C en er was geen schaduw.


Geen schaduw, wel veel (hete) wind


Deze Cactus Wrens trekken zich niets aan van de hitte en gaan lekker door met hun lente dingetjes... Dit paartje had een nest in een cholla cactus


California Thrasher, endemisch voor de woestijnen van Californië

Na meer dan 1000m klimmen in de hitte zet ik uiteindelijk mijn tentje neer op een prachtig uitzichtpunt!


Mile 223.3, mijn meest spectaculaire kampeerplek in Southern California

Opnieuw een super hete dag en 1500m klimmen met nauwelijks schaduw, maar ik blijf intens genieten van al het moois om mij heen!


Dit soort cactussen ken ik nog uit Arizona. De bloemen zijn zo fel gekleurd dat het bijna lijkt alsof ze licht geven! Zo mooi...

De volgende dag is het veel koeler dan de laatste paar dagen, ook omdat ik nu weer op grotere hoogte loop. En de route is relatief vlak. Vandaag loop ik mijn grootste afstand van de hele PCT (44 km).


Makkelijke maar mooie route

De dag erna naar Big Bear City om op het postkantoor een resupply pakket op te halen. Dat moet voor 4:30pm want het is vrijdag en het postkantoor is dicht op za/zo. Maar door de lange dag van gisteren ga ik dat makkelijk halen.

Ik ben s'morgens nog maar net vertrokken en dan vind ik langs de trail... trailmagic! Trail angels zetten soms drinken en snacks langs de trail voor PCT-hikers. Een blikje cola smaakt 100x beter op de trail.


Trailmagic langs de trail bij Big Bear

Tot nu toe had ik nog niet gelift want alle resupply was dicht bij de trail. Ook het postkantoor van Big Bear City is maar 2 mile van de trail af dus ik wilde dat gewoon gaan lopen. Maar halverwege stopte er een auto die een lift aanbood. Hetzelfde gebeurde toen ik terugliep naar de PCT. Vrijwel overal langs de PCT bleek liften naar resupply locaties heel erg makkelijk.


Uitzicht op Big Bear Lake

Hier nog meer trailmagic! Langs de trail stond een man met een grote kan vers geperste orange juice voor PCT-hikers. We stinken een uur in de wind maar worden overal behandeld als celebrities!

De volgende twee dagen gaan o.a. langs een mooie canyon en dan is er Deep Creek Hotspring. Ik had verwacht dat het er druk zou zijn met day-hikers (zondag) maar ik was er redelijk vroeg in de ochtend en toen was het rustig dus ik ben ook even de hotspring in gegaan...heerlijk!


De hele dag door zie je chipmunks langs de trail...


...en veel reptielen zoals deze Gopher Snake


California Towhee, near endemic voor Californië en neder-Californië

De volgende dag gaat o.a. langs Silverwood Lake


Silverwood Lake. Hier kreeg ik wel heel veel zin om te zwemmen maar ik wou toch even doorlopen

Later die dag dicht bij de Cajon Pass toen ik een >1 meter lange gopher snake aan het bewonderen was begon er plotseling een enorme ratelslang te ratelen die dus maar zo'n 5 meter van die andere slang af was. Wel schitterend om te zien!


Veel ratelslangen gezien op de PCT, maar dit was de donkerste en één van de grootste.


Rotsen bij de Cajon Pass

Bij de Cajon Pass ga je interstate 15 onderdoor. En daar is een McDonalds langs de weg! Ik heb daar niet gegeten maar wel water gehaald. Maar liefst 10 liter, mijn grootste water carry van de hele hike. De komende ~30 mile (48km) zijn er geen betrouwbare waterbronnen en de volgende dag is bijna 2000m omhoog met weinig schaduw.

De volgende dag blijkt de hitte echter mee te vallen en ik loop die dag best vlot. Ik zet mijn tentje neer in een mooi hoog (en koud!) conifeer bos.


Mile 376.9. S'morgens word ik wakker met dit uitzicht!


De volgende dag weer een heerlijke wandeling met schitterend uitzicht

De dagen erna resupply in Wrightwood en wandelen door het prachtige Angeles Forest, waarbij ik ook nog eventjes Mt Baden-Powell beklim (korte detour). Ik kampeer tussen bloemen (Indian Paintbrush) en ik hoor s'avonds en s'morgens de kolibries rond mijn tent zoemen! Heerlijk, die onderdompeling in de natuur... Hier doe ik het voor.


Fox Sparrow


Open conifeer bos met steile hellingen en steeds prachtig uitzicht


Veel van de PCT gaat over dit soort trails...


...en na elke bocht opent zich weer een mooie vista

De hele dag door kom je mooie beestjes tegen.


Pygmy Nuthatch


Mooi hagedisje


Rock Wren

Vandaag ga ik naar Hiker Heaven in Aqua Dulce. Hier hebben trailangels een plek gecreëerd waar PCT-hikers kunnen kamperen, douchen en ze wassen je kleren voor je! Tevens kun je hier je resupply pakketjes naartoe sturen en er is wifi, die ik dankbaar gebruikte voor het bestellen van nieuwe resupply en nieuwe tips voor mijn hiking poles.

Maar eerst wordt ik bij aankomst in Agua Dulce nog uitgenodigd voor een gratis lunch in het Community Center! Mexicaans eten met cake en appeltaart toe! In die kleine dorpjes zijn ze gek op PCT-hikers.


Hiker Heaven. Dan zie je pas hoeveel mensen de PCT lopen. Al lijkt het natuurlijk nog meer omdat sommige mensen hier een dagje blijven hangen.

De komende paar dagen loop ik weer door de heuvels maar af en toe is het wat mistig en de uitzichten zijn wat minder goed dan de afgelopen tijd. Uiteindelijk daal ik af richting de Mojave Desert.

In de Mojave Desert wacht het Los Angeles Aqueduct. Je volgt hier ongeveer 20 mijl een grote pijp die door de woestijn loopt (in het noordelijk deel ligt hij onder een betonnen weg). Dit stuk is berucht vanwege de hoge temperaturen en de meeste PCT-hikers lopen deze sectie daarom s'nachts. Zelf heb ik het gewoon overdag gedaan en het viel erg mee want er stond op die dag een lekker fris windje en het is ook zo goed als vlak.


Het Los Angeles Aqueduct


Hier in de Mojave Desert kom ik ook voor het eerst Joshua Trees tegen


En er zijn weer veel vogeltjes te zien, zoals deze Lark Sparrow...


...en Lawrence's Goldfinch, die alleen maar voorkomt in de zuid-west hoek van de USA (en Baja California)

De dag na het L.A. Aqueduct loop ik verder naar Tehachapi. Tijdens de hike geniet ik ook weer van prachtige bloemen en beestjes...


...en de zang van Scott's Oriole, een typische woestijnvogel


Fantastische camouflage van deze Horned Lizard!


Ook deze Leopard Lizard is goed aangepast aan het landschap


De woestijn staat in bloei!


Bloemenpracht alom

Bij Tehachapi is een enorme windfarm, totaal meer dan 4700 windturbines! Op de PCT bij Tehachapi loop je dus gewoon zo'n 3 volle dagen tussen de zoemende windturbines en in loeiharde wind (die windmolens staan daar niet voor niets). Niet mijn favoriete deel van de PCT, maar aan de andere kant ook wel weer indrukwekkend om te zien vanwege de schaal.

In Tehachapi kampeerde ik op het vliegveld, waar ook een warme douche is! De volgende dag haal ik mijn resupply pakket en nieuwe hiking pole tips op van het postkantoor. Tevens bestel ik een ice-axe en bear canister en laat die opsturen naar Kennedy Meadows. Een bear canister (bear-proof container voor je eten) is verplicht op de PCT in de Sierra Nevada.

Daarna vervolgde ik mijn weg op de PCT met een loodzware rugzak (9 dagen eten + 7 liter water)


Enkele van de meer dan 4700 windturbines bij Tehachapi

Op het eerste gedeelte na Tehachapi was de wind zo hard dat ik meerdere keren letterlijk bijna werd weggeblazen. Je backpack werkt ook als een zeil. Een kampeerplek vinden was hier ook een uitdaging vanwege de harde wind maar ik vond uiteindelijk toch een klein plekje achter een struik waar ik m'n tentje durfde neer te zetten.

Eenmaal weg bij de windmolens werd het allemaal weer erg mooi maar ook bloedheet en dus zwaar.


Deze hagedisjes zie je de hele dag door


California Quail in het ochtendlicht


Prachtige piepkleine bloemetjes in het woestijnzand!


De volgende dag opnieuw een loodzare dag. Bloedheet, nauwelijks schaduw en een zware rugzak (5-6 dagen eten, 8 liter water). Maar o zo mooi! Veel wildlife en heerlijke geuren om mij heen.


Ook dit deel van de Mojave Desert is prachtig!


Ik kan de hitte weer voelen als ik naar deze foto kijk!


Mile 630.8. S'avonds lekker moe na een hete 37 km hike door de woestijn

Vanaf hier is het nog zo'n 3.5 dagen lopen naar Kennedy Meadows, de laatste stop voor de Sierra begint. Voor het eerst kon ik in de verte ook al de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada zien.


De laatste dagen voor Kennedy meadows door dit soort landschap. Nog steeds veel bloemen...


...en vergezichten

Uiteindelijk bereikte ik dan Kennedy Meadows na 702 miles (1130 km) op de trail. Hier had ik mijn eerste zero day (de eerste van slechts 4 tijdens de hele hike). Snel naar de General Store/ post office om mijn spullen op te halen. Gelukkig, alles is er! Bear canister, ice-axe, voedsel pakket en een nieuw paar schoenen die ik in San Diego vooruit had gestuurd.

Veel bekenden ook hier. De meeste mensen nemen hier 1 of meer rustdagen. Maar voor mij is het toch een beetje een down day. Juist als je een dag niets doet voel je je opeens doodmoe. Liever loop ik gewoon elke dag en stop eventueel wat vroeger als dat nodig is.

Maar mijn hiking style is ook anders dan die van de anderen. Bijna alle PCT-hikers minimaliseren de tijd op de trail zodat hun rugzak licht kan zijn (eten en slapen in town waar dat kan), terwijl ik juist de tijd op de trail maximaliseer (het gaat mij om de natuur ervaring).

De volgende ochtend vroeg ga ik dus snel weer verder: op naar de Sierra Nevada!

Sierra Nevada

De Sierra is voor de meeste PCT-hikers het hoogtepunt van hun hike. En het stelde inderdaad niet teleur! Hoewel Kennedy Meadows wordt gezien als de gateway naar de Sierra duurt het toch nog een dag of twee voordat je echt in de Sierra komt.


Mile 716.5, Monache Meadow. Onder de brug over de Kern River nesten Cliff Swallows


Green-tailed Towhee

De eerste nacht na Kennedy Meadows kampeer ik in een prachtig bos. Het is even schrikken als er een aantal herten (die kennelijk ergens van zijn geschrokken) rakelings langs mijn tentje rennen. Achteraf zie ik ook dat er een vaag trailtje loopt. Waarschijnlijk is dit hun route en nu staat er opeens onverwacht een tentje op hun pad!


Besneeuwde toppen komen nu dichterbij


Het landschap is nog steeds erg droog


Uitzicht naar het oosten: de droge en hete Owens Valley zo'n 2000m lager

De zuidelijke Sierra Nevada vond ik één van de mooiste en meest karakteristieke delen van de PCT


In de zuidelijke Sierra Nevada loop je door dit soort bossen met rode stammen...


De grond is lichtgrijs dus het licht is heel fel. Bomen met vaak prachtige verweerde rode stammen...


Mile 751, even relaxen bij Chicken Spring Lake...


...en dan weer verder


Voor mij liggen nu besneeuwde toppen


In de Sierra is het makkelijk om mooie stille kampeerplekjes te vinden. Ik kampeer op deze prachtige plek, buiten het zicht een stuk van de trail af

Als ik de volgende morgen wakker word ben ik jarig! Ik loop die dag naar Crabtree Meadows, vanaf waar ik een dag later Mt Whitney (4421m) ga beklimmen (een detour van de PCT).

Wel veel drukte opeens. Mt Whitney is sowieso populair, maar de komende 184 mile loop ik nu op de populaire John Muir Trail die op dit traject samenvalt met de PCT.

Het uitzicht vanaf Mt Whitney is schitterend, maar de klim er naartoe is nog mooier!


Klim naar de top van Mt Whitney. En als je goed kijkt zie je rechts op de rotsen een marmot!


Deze Yellow-bellied Marmot!


Op de summit zijn ook vogeltjes: Grey-crowned Rosy-Finch, die ik later ook veel zou zien op sneeuwvelden!


Teruglopen langs Guitar Lake

Mt Whitney was het hoogste punt op deze hele hike, maar dat was een zij-uitstapje van de PCT af. Het hoogste punt van de PCT zelf is de Forester Pass (4009m) en daar ga ik nu naartoe.


Op weg naar de Forester Pass

Rond de Forester Pass lag veel sneeuw en op sommige stukken was de trail daarom niet zichtbaar. Op die plekken ben ik maar gewoon over de rotsen omhoog geklauterd want je kon wel zien waar je uit moest komen.

Aan de andere kant (de noordkant) lag natuurlijk nog veel meer sneeuw, maar daar liep wel een duidelijke trail door de sneeuw.


Top van de Forester Pass bereikt


Uitzicht naar het noorden vanaf een stukje onder de summit

Omdat ik hier pas s'middags arriveerde was de sneeuw zacht dus af en toe "postholing" (je zakt dan weg in de sneeuw, soms wel tot je middel - heel erg vermoeiend!). Maar achteraf viel het toch allemaal wel mee.


Prachtig landschap na het oversteken van de pas


Dit is Kings Canyon National Park. Dicht bij deze plek zette ik mijn tentje neer

Nu moet ik weer van de trail af voor resupply: een lange detour naar Independence waarbij ik heen en terug de Kearsarge Pass over moest. Ik zag daar tegenop maar ik wist van tevoren niet dat het zo mooi zou zijn! Eén van de mooiste stukken van de hele hike!


Wat is het hier toch mooi...


Tijdens de klim naar de Kearsarge Pass had ik dit schitterende uitzicht op bergen en meertjes


Aan de andere kant van de pas moest er natuurlijk even een cliché foto worden gemaakt van Birdman himself!

Na de afdaling kwam ik bij een trailhead met parkeerplaats en vanaf daar gaf een vriendelijke dame mij een lift naar Independence zo'n 10 mile verderop. Ze gaf mij ook nog een 2 liter fles Canada Dry mee, want zo gul zijn die Amerikanen.

Independence is de enige keer tijdens de hele 152 dagen hike dat ik niet in mijn tentje heb geslapen maar in een bunkhouse met 2 andere PCT-hikers. Maar het was te ver om dezelfde dag nog terug te lopen. Op zich was het ook wel gezellig met een hikerbox vol eten en een koelkast met gratis bier! Maar in een bed slaap je natuurlijk nooit zo lekker als in je eentje in een tentje in de wildernis.

De volgende dag weer terug de pas over. Elke keer kwam ik kennissen tegen die juist afdaalden, want die hadden allemaal een zero-day gedaan in Lone Pine en ik niet. "Hey Birdman!" ging het dan en dan was je weer 5 minuten aan het kletsen. Dat schoot dus niet op, maar wel gezellig natuurlijk.

Na de Kearsarge Pass ben ik de Glenn Pass overgestoken (makkie).


S'avonds gekampeerd hier bij Rae Lakes. Fantastisch mooi hier!

De volgende dag ging ik alweer de volgende pas over: de Pinchot Pass. Dat zou makkelijk moeten zijn maar het was duidelijk de lastigste tot nu toe. Op het lagere stuk was het erg heet en hoger lag er veel zachte sneeuw waardoor ik steeds de trail kwijt raakte en er was veel postholing (dus vermoeiend).

Maar het was wel weer super mooi. Verder was ik al een tijdje op zoek naar een White-tailed Ptarmigan (een soort sneeuwhoen), want die hoge passen waren mijn enige kans om die te zien. Toen ik er eentje hoorde roepen ben ik even flink off-trail gegaan richting het geluid. En vlak voor de summit vond ik haar!


White-tailed Ptarmigan (♀). Deze leven op en rond sneeuwvelden in het hooggebergte, vandaar de gevederde voeten tegen de kou. In de winter worden ze helemaal wit.

Na deze foto bleef de ptarmigan mij nog een tijdje volgen. Waarschijnlijk als afleiding omdat ik te dicht bij haar nest was gekomen?


Uitzicht vanaf de summit. Het is alweer laat in de middag.


Mile 808.2. Ik kampeer hier aan de andere kant van de Pinchot pass op 3400m hoogte

S'nachts nog even mijn hoofd naar buiten gestoken om te genieten van de mooie sterrenhemel hier.

De volgende dag werd een zware. Er moesten veel riviertjes worden overgestoken waarbij de schoenen uit moesten.


De beruchte South Fork Kings River. Rond deze tijd van het jaar is deze bijna heup-diep met zeer sterke stroming. In 2017 (een jaar met abnormaal veel sneeuw en water) is hier een PCT-hiker verdronken tijdens de oversteek. Maar omdat je hem binnen ~ 2 mile 2 keer oversteekt is hij volledig te vermijden door cross-country te gaan. En zoals je ziet was dat nog een fantastisch mooie route ook!

S'middags ging ik de Mather Pass over, wat voor mij uiteindelijk de lastigste pas bleek te zijn van de hele PCT. Omhoog was okee maar aan de andere kant had heel veel sneeuw. Ik stond om 14:00 op de summit dus de sneeuw was al zacht. Dat was dus continue wegzakken, vaak tot mijn middel in de sneeuw.

De lower section van één van mijn hikingpoles begaf het en werd opgeslokt door de sneeuw. Nog geprobeerd om die al liggend op mijn buik uit te graven (want afval moet je meenemen) maar ik kon hem niet meer vinden. Ik moest dus verder met één pole. En dat is niet relaxed midden in de Sierra!

Pas na zo'n 3 uur postholing en scrambling was ik eindelijk uit de sneeuw.


Hier is het ergste achter de rug. Wel weer super mooi!

De volgende dag ga ik alweer op weg naar de volgende pas: De Muir Pass. Ik hoorde dat deze pas de meeste sneeuw heeft en ik heb het inmiddels wel gehad met alle postholing, dus het plan is om vlak voor de pas te gaan kamperen en dan s'morgens vroeg de sneeuw over te steken als die nog bevroren is.


Sooty Grouse (♂) s'morgens vroeg in het bos. In het broedseizoen maakt het mannetje een diep resonant geluid, terwijl hij een geel stuk huid laat zien om vrouwtjes en concurrenten te imponeren. Als je dit voor het eerst hoort denk je dat het geluid wordt gemaakt door een groot zoogdier. Dit is voor mij het karakteristieke geluid van de confeerbossen in de Sierra!


Het loopt niet lekker met maar één hikingpole. Gelukkig blijft het landschap prachtig!


Hier kampeer ik op een schitterende plek (3383m) dicht onder de Muir Pass (3644m) net voordat de sneeuw begint

De volgende dag begin ik om 5:20am te lopen voordat de zon de sneeuw zacht maakt. Maar na enkele tientallen meters kom ik een andere hiker tegen ("Nobo Lobo") die net zijn tent heeft ingepakt. We hebben dicht bij elkaar gekampeerd zonder dat we het van elkaar wisten! Hij stelt voor om samen de pas over te gaan, voor de veiligheid. Okee, goed idee!

Er is inderdaad veel sneeuw maar omdat die nu nog bevroren is gaat het allemaal vlot. Om 7:20am staan we al boven en kan de afdaling beginnen.


Enorm sneeuwveld achter de summit. Maar omdat de sneeuw nog bevroren is lopen we er vlot met onze microspikes overheen.


Prachtig helder meertje tijdens de afdaling

Maar toen de sneeuw achter de rug was en we onze microspikes al hadden afgedaan sloeg het onheil toe. Nobo Lobo gleed uit op een vlak stuk met een heel dun maar spekglad ijslaagje en viel ongelukkig op zijn arm. Hij schreeuwde het uit van de pijn en eerst dacht ik dat zijn arm was gebroken. Later bleek dat gelukkig niet het geval, maar hij kon bijna niets meer met die arm.

We waren in the middle of nowhere en de eerstvolgende weg waar hij eventueel geëvacueerd zou kunnen worden was nog 3 dagen lopen - inclusief over passen en door sneeuw. Ik was bang dat als hij in de sneeuw zou zakken (vaak zak je er tot je middel in) dat hij er met maar één arm niet uit zou kunnen komen, dus ik besloot om de komende dagen bij hem te blijven.

Dat klinkt misschien als een flinke opoffering van mijn kant, maar ik liep zelf ook niet meer zo snel met naar één hikingpole en we konden erg goed met elkaar overweg. Om zachte sneeuw te vermijden kampeerden we ook op prachtige plekken. Ik heb dus erg leuke herinneringen aan de dagen samen met Nobo Lobo.


Weer veilig beneden

Een dag later zag Lobo's arm er gruwelijk uit. Zijn hele arm was blauw-zwart en zijn hand was helemaal opgezwollen. Hiken ging gelukkig zonder problemen.


Mile 864.2. Mijn tentje bij Sallie Keyes Lake, één van onze mooiste kampeerplekjes. Hier zien we twee keer een visarend een vis uit het water plukken! NoBo Lobo's tent staat achter een rots (niet zichtbaar) iets dichter bij het meer

De volgende morgen de Selden Pass over. Dat bleek super makkelijk, nauwelijks sneeuw. Daarna één van de gevaarlijkste rivercrossings van de PCT: Bear Creek. De stroming was op sommige plaatsen erg sterk en het water kwam tot net onder mijn kruis maar toch viel het erg mee.

S'middags kwamen we aan bij Lake Thomas Edison. Hier is een ferry naar Vermilion Valley Resort vanaf waar Lobo evt geëvacueerd had kunnen worden. Maar inmiddels hadden we ervaren dat het hiken gewoon prima ging en we besloten dat ik nog twee dagen bij hem zou blijven tot aan Mammoth Lakes. Vanaf daar kon hij dan gewoon een bus nemen naar het ziekenhuis.

Het toeval wilde dat we in Vermilion Valley Resort een gepensioneerde chirurg tegenkwamen en die heeft even zijn arm bekeken en het resultaat was geruststellend.

De volgende dag de Silver Pass over. Oorspronkelijk wilden we net onder de pas kamperen en s'morgens over harde sneeuw de pas over, maar we besloten om het maar gewoon diezelfde dag te wagen. Ik liep voorop en stampte lekker hard op de sneeuw. Als ik er niet doorheen zakte dan kon Lobo in mijn voetstappen lopen. Dat ging allemaal goed.


Prachtig meertje met ijs in de buurt van de Silver Pass

S'avonds gekampeerd op rotsen een stukje boven Virginia Lake. De hele avond hoor ik kikkers kwaken in de verte! De volgende dag doorgelopen naar Reds Meadow waar ik ging kamperen en Lobo direct een bus pakte naar Mammoth Lakes.

De volgende dag had ik mijn tweede zero-day van deze hike, want ik had veel te regelen in Mammoth Lakes: resupply pakket ophalen, nieuwe pakketjes bestellen via de wifi in de bibliotheek, een permit regelen om later de Canadese grens over te mogen bij Manning Park (is een onofficiële grensovergang) en een nieuwe hikingpole regelen.

Wat betreft de hikingpole: dat viel onder de garantie! De fabrikant stuurde kostenloos een nieuwe lower section naar het postkantoor in South Lake Tahoe die ik dan daar kon oppikken. Voor tot die tijd kocht ik voor $20 (echt een koopje!) een vervangende pole.

De volgende twee dagen ga ik de Island Pass en de Donahue Pass over. Vrijwel geen sneeuw.


Het sublieme Thousand Island Lake


California Ground Squirrel

Bij Tuolumne Meadows bereik ik Yosemite National Park. Wat een enorme drukte! Hier splitst de PCT zich weer van de John Muir Trail.


Tuolumne River


Tuolumne Falls

Mooi als het is, het is hier wel mosquito hell! Daarom kook ik in mijn tent (dat kan omdat hij zoveel mesh heeft voor ventilatie met de zijkanten open en groot genoeg is - ik ben echt gek op dat tentje!).

Vanwege de muggen zet ik mijn bear canister steeds direct naast mijn tent zodat ik er vanuit mijn tent eten uit kan pakken. Maar s'nachts hoorde ik een beer vlak naast mijn tent en toen ben ik (toen de beer weg was) toch maar even mijn tent uit gegaan om de bear canister een stuk verderop te zetten. Dit is Yosemite en beren zijn hier niet zo bang voor mensen.


Alweer een mooi meertje

De laatste pas in de Sierra is de Sonora Pass. Hier zijn zowaar nog een paar tricky stukjes met sneeuw.


Bloemetjes op de Sonora Pass...


....en weer prachtig uitzicht....


...en mooie meertjes

Na de Sonora Pass lift ik naar mijn resupply punt : Kennedy Meadows North. Hier zou een resupply pakket op mij moeten wachten maar ik loop een dagje voor op schema en het pakket is nog niet aangekomen. Noodgedwongen moet ik hier dus mijn derde zero-day nemen.

Tijdens die zeroday verkoop ik mijn ice-axe, bear canister (vanaf hier niet meer verplicht) en mijn microspikers aan dayhikers. De Sierra ligt nu achter mij en ik begin nu aan een nieuw hoofdstuk: Northern California!

Northern California

Northern California wordt door sommige PCT-hikers "saai" gevonden. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Het is misschien minder spectaculair als de Sierra maar nog steeds afwisselend en heel erg mooi.

Wel was voor mijzelf Northern California overall het zwaarste deel van de PCT door een combinatie van fysieke en psychologische factoren. Per afgelegde mile ga je bijna net zoveel op en neer als in de Sierra maar nu zijn het naamloze heuvels in plaats van beroemde bergpassen. Alle ups en downs voelen daarom wat "zinloos". Na de natte Sierra moet je opeens weer met liters water gaan sjouwen en de hitte in de zomer is af en toe ondragelijk. En Northern California is lang... Veel PCT-hikers raken hier gedemotiveerd en geven op.


Ook hier is het weer prachtig en je hoeft opeens niet meer de hele dag tijdens het lopen muggen van je af te slaan zoals in het noordelijke deel van de Sierra!


De eerste dagen voelt het een beetje als een Sierra lite: lager, maar nog steeds uitzicht op besneeuwde bergtoppen....


....en meertjes.


Veel bloemen langs de trail. Het ruikt ook overal heerlijk naar planten, zelfs s'avonds in je tentje.


Schitterende felle kleuren in het zonlicht!

Bij de Ebbetts Pass/ Hwy 4 de meest extreme trailmagic ever! Ik had al gehoord dat er hier trailmagic zou zijn dus ik verwachtte een blikje cola of zo.... maar ze stonden hier gewoon cheeseburgers en pizza's te bakken voor PCT-hikers! Gratis! En salades, muffins, chips, drinken.... En al je vrienden kwam je hier weer tegen.


Mile 1048.4. Extreme trailmagic! Iedereen bleef hier natuurlijk urenlang hangen.


White-crowned Sparrow


Veel van dit soort trailtjes.


Mooie meertjes en af en toe nog wat sneeuwvelden


Een stuk lager dan de Sierra, maar je klimt en daalt hier niet gek veel minder per afgelegde mile dan in de Sierra


Ik schreef het al: Sierra lite!

Ik kom nu in de buurt van South Lake Tahoe waar ik weer een resupply pakketje moest ophalen en mijn nieuwe hikingpole. South Lake Tahoe staat bekend als een lastige plek om een lift te krijgen (vooral terug naar de PCT) maar het lukt mij om binnen 2,5 uur heen en terug te gaan met 4 verschillende lifts, inclusief een lift van 3 jonge dames die diep onder de indruk waren van PCT-hikers en een selfie wilden maken met Birdman!

Terug op de trail heb ik nu opeens 3 hikingpoles, dus de tijdelijke hikingpole verkoop ik bij Echo Lake voor $20 aan een day-hiker, hetzelfde als ik er zelf voor had betaald. Grappig dat dat zo makkelijk gaat.


Echo Lake. Prachtig, maar de klim omhoog over een trail met veel losse stenen vond ik zwaarder dan de meeste dingen in de Sierra.


De besneeuwde toppen zijn nu uit het het zicht en de komende dagen loop ik vaak over dit soort trailtjes met veel bloemenpracht!


Dichte bloemenvelden met de trail erdoor. Soms lijkt het net alsof het is aangeplant maar dit zijn wilde bloemen.


Helaas doen foto's het nooit recht hoe vibrant de kleuren in het echt zijn

Je loopt hier ook heel veel door mooie bossen maar daar valt wat minder aan te fotograferen. Je hebt er vaak mooie kampeerplekjes en natuurlijk veel vogeltjes!


Red-breasted Nuthatch. Deze lijkt op de Boomklever die je in Europa hebt. De nasale zang van dit vogeltje hoor je de hele dag door in de bossen van Northern California en Oregon


De bomen zijn vaak bedekt met een dikke laag droog mos. En die vogel is een White-headed Woodpecker (♂)


Western Tanager (♂) in het late middaglicht


Anna's Hummingbird (♀)

Ondanks het genieten van de mooie natuur beleef ik Northern California wel als behoorlijk zwaar. De trails zijn vaak erg steil en ongelijk onder de voet met veel losse stenen en dergelijke. Kleine blessures en pijntjes stapelen zich nu op omdat er geen tijd is om het te laten herstellen.


De dagen zijn af en toe zwaar maar de omgeving en natuur krijg ik nooit genoeg van

Mile 1346. S'morgens als ik wakker word hoor ik een beer dicht bij mijn tent, maar aanvankelijk kan ik hem niet vinden. Uiteindelijk blijkt hij in een boom te zittten, slechts 20 meter van mijn tent!

Ik ben nu ongeveer halverwege en twee ritsen van mijn tent beginnen het te begeven door al het stof (net als vorig jaar in Arizona). Gelukkig heb ik reserve rits sliders bij me en binnen een uurtje heb ik de ritsen gefixt! (Aan het eind van de PCT zou ik alle 6 ritssliders van mijn tent minimaal één keer hebben vervangen)

Verder is er een gat gesleten in één van de pijpen van mijn (enige) broek. Stuk duct-tape erop, fixed! (geloof het of niet, dit heeft het tot Canada gehouden)


Mile 1390. In de avondschemering liep ik over dit hoge plateau waar het wemelde van de kolibries! Magisch mooi was het hier...

Northern California was af en toe gruwelijk heet, vooral als je door een dal moest. In Belden (mile 1286) en dicht bij Baum Lake (mile ~1405) ging ik bijna van mijn stokje door heat exhaustion, iets wat ik zelfs in de woestijn nog nooit heb meegemaakt!

Later heb ik het nagekeken en ik weet nu dat het toen 42°C was. Inderdaad geen temperatuur om 30km+ per dag heuvel op heuvel af te lopen met een zware rugzak!


American White Pelican in Baum Lake

Gekampeerd bij Burney Mountain Guest Ranch, waar ik eindelijk weer eens kleren en mijzelf kon wassen, een resupply pakketje kon ophalen en nieuwe pakketjes via wifi bestellen.

De volgende dag verder, langs de indrukwekkende Burney Falls!


Mile 1419. Burney Falls, één van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien! En als bonus: American Black Swifts hebben hier nesten en zij vliegen rond bij de waterval.

Na Burney Falls ging ik weer bijna van mijn stokje dus ik stopte al vroeg in de middag met hiken en zette mijn tentje in een bos met een beetje schaduw. Maar zelfs in de schaduw was het bloedheet.

De volgende morgen vroeg vertrokken en toen liep ik gelukkig weer op grotere hoogte en dus koeler. Nu begint de magnifieke Mt Shasta in beeld te komen!


Prachtig zicht op Mt Shasta, een uitgedoofde vulkaan.

Ik kampeer in de uitgestrekte bossen, waar het nog verdraaid moeilijk is om een kampeerplekje te vinden: er is of weelderige vegetatie of steile hellingen. S'morgens word ik wakker gezongen door een Pacific Wren. Naar dat vogeltje was ik nog op zoek!

Nu ga ik verder naar Castella bij Castle Crags State Park


Mile ~1510. Castle Crags State Park

Bij Castella had ik mijn vierde en laatste zero-day van deze hike. S'nachts dacht ik namelijk even dat ik ziek werd en bleef daarom s'morgens lang in mijn tent liggen. Dat bleek gelukkig vals alarm, maar toen was het al te laat om nog te starten. Vanaf hier was het namelijk een 1200m klim, grotendeels in de brandende zon, dus die klim wil je vroeg beginnen.

Maar ik gebruikte mijn tijd toch nuttig door die dag een resupply plan te maken tot aan Canada.


Mile ~1525. Typische Northern California trail. Je loopt veel door uitgestrekte bossen langs een steile helling...

Een paar honderd mile terug heb ik mijn enkel geblesseerd en gedurende de tweede helft van Northern California heb ik daar veel last van. Zolang het niet te steil en oneven is, is er weinig aan de hand. Maar op hele steile stukken en/of als er veel losse stenen op de trail liggen waardoor mijn enkel sterk wordt gebogen dan doet het pijn.


Typisch NorCal landschap met heel vaag in de verte Mt Shasta

Van andere hikers hoorde ik dat een stuk van de PCT in Oregon nu is afgesloten. Bosbranden heb je hier elk jaar en al dagenlang zijn de branden ook te ruiken.

Op een bepaald moment spot ik ook rook langs de trail. Staat hier de boel nu ook al in de fik? Op het zelfde moment zie ik een vliegtuigje rondcirkelen en even later komt er een blushelicopter!


Blushelicopter schept water uit een meertje

Aan het eind van de dag spot ik een enorme wolk in de verte. Iemand vertelt mij dat dit een pyrocumulus is, veroorzaakt door een grote brand. Maar dit is in het zuid-westen, dus niet in Oregon. Pas dagen later hoor ik over de grote branden in Redding, veroorzaakt door een auto met een lekke band - de vonken van de velg over het asfalt zetten het bos in de fik!


Enorme pyrocumulus, veroorzaakt door de branden in Redding.

Het laatste stuk van Northern California zouden de bosbranden in Oregon een belangrijk thema blijven. Kan ik daar straks wel doorheen?


Bruine smog in het noorden door de bosbranden in Oregon


Het landschap blijft schitterend! Northern California saai? No way!

Ik geniet nog steeds met volle teugen van het landschap, de vergezichten, de vele vlinders, de vogeltjes.... Maar wat betreft hiken zit ik hier wel rond het dieptepunt van mijn hike. Mijn enkel gaat steeds meer pijn doen en ik heb zere voeten door verschillende oorzaken. Ik snak naar een wat vergeeflijker trail voor een tijdje. Misschien binnenkort in Oregon?


Smog veroorzaakt door de bosbranden hangt in de valleien. Maar vaak is dat eigenlijk wel een mooi gezicht, zoals hier.


De hele dag door zie je chipmunks rondrennen. Wat een leuke beestjes zijn dat toch!


Mile 1626, 6:18am. Het kamperen in de wildernis is toch elke dag weer een hoogtepunt. De geuren en natuurgeluiden om mij heen... Ik verlangde soms naar een wat relaxtere trail, maar ik verlangde nooit naar huis! En dat bleef zo tot het eind.


Op het laatste stuk van Northern California liep ik vaak door dit soort bloeiende vegetatie. Dat wemelde dan van de kolibries!

De zorgen over de fire closures in Oregon bleken onterecht, want de laatste paar dagen voor Oregon werd de rook steeds minder en de fire closure was opgeheven toen ik Oregon bereikte.

Tijdens mijn laatste nacht in Californië zat er een Great Horned Owl vlak bij mijn tent. Dat gebeurde wel vaker, maar nu weet ik het zeker: een tent trekt muizen aan en die uil weet dat! Alleen jammer dat het mij opnieuw niet lukte om die uil te zien. Zodra ik de rits van mijn tent open deed was hij opeens stil (of gewoon weg), net als voorgaande keren.


De volgende dag, 4 Aug 10:45am bereikte ik eindelijk Oregon!

Oregon

Oregon heeft de reputatie het makkelijkste stuk van de PCT te zijn. Dat bleek inderdaad het geval. Tijdens de hike door Oregon zou mijn enkel geleidelijk aan behoorlijk herstellen. Ook zou ik zelfs weer wat zwaarder worden na veel gewichtsverlies in de Sierra en Northern California (ondanks 7000 kcal per dag eten, het drievoudige van wat ik thuis eet!)


Deze vlinders vlogen overal rond hier in de bergen


S'morgens hingen er vaak hertjes rond bij mijn tent, maar waarom?

Je loopt en kampeert hier tussen de bosbessen. Beren zijn daar ook gek op en s'morgens zag ik vlak bij waar ik had gekampeerd een beer bosbessen eten. Dat was wel mooi om te zien. Helaas rende hij meteen weg toen hij mij zag.

In de bossen zijn de muggen zijn ook weer terug, helaas. Het is weer net zo erg als in de Sierra: tijdens het lopen steken ze je in je gezicht.

Inmiddels heb ik gehoord dat er 4 fire closures zijn in Washington, inclusief eentje die het onmogelijk maakt om Canada via de PCT te bereiken. Ik kan alleen maar hopen dat die nog wordt opgeheven voordat ik daar aankom.


Op de PCT loop je vaak door verbrande bossen. Het bos hier op de foto is alweer wat aan het herstellen met nieuwe jonge boompjes.

De grote highlight van Oregon is Crater lake, iets van de PCT af. Toevallig is de PCT hier afgesloten (fireclosure) en de alternate loopt langs Crater Lake, een route die ik dus sowieso toch had willen lopen!


Mile ~1823 (2.5 miles off trail): Het prachtige Crater Lake! Ik heb geluk want een week eerder kon je de overkant niet eens zien door de rook van de bosbranden.


Crater Lake een stuk verderop


Mountain Bluebird bij Crater Lake


Clark's Nutcracker


Dit soort bomen vind ik altijd erg mooi (bij Crater lake)


In Oregon loop je dagenlang door dit soort uitgestrekte bossen met plukken mos op de stammen.


En net als in Northern California hoor je in de bossen de hele dag Red-breasted Nuthatches zingen - het geluid van de bossen hier!


Mile 1925. In de eindeloze bossen kom je regelmatig langs meertjes zoals deze (Charlton Lake). Erg mooi, en je hebt ze ook nodig voor je drinkwater. Ik dacht altijd dat Oregon nat was maar je moet hier nog verrassend vaak met water slepen!


Bij het bovenstaande meertje vloog een visarend met vis rond en zat deze juvenile Red Crossbill in een boom. Check de gekruisde snavel!

In Shelter Cove Resort haal ik weer een resupply pakket op. En omdat daar betrouwbare wifi is en dat op de rest van de trail mogelijk een probleem kan zijn bestel ik alle 8 pakketjes die ik voor de hele rest van de PCT nog nodig heb vandaag. Geeft wel een fijn gevoel dat ik nu helemaal niets meer hoef te regelen. Alleen nog maar hiken naar Canada.


Lopen door afgebrand bos is meestal vervelend en heet (want geen schaduw). Maar het is niet allemaal slecht. Het heeft toch weer zijn eigen schoonheid en sommige spechten zoals de Black-backed woodpecker worden specifiek aangetrokken door dit soort habitat.


Gray Jay. Dit zijn behoorlijk brutale vogels die vaak rond je campsite rondhangen.


Het gebied rond Three Sisters (uitgedoofde vulkanen) is één van mijn favoriete stukken trail in Oregon


Mile 1972. Het deed mij hier zelfs denken aan de Sierra


En ook hier rennen overal chipmunks rond!

Nu komt er een stuk door zwarte lava velden. Dit stuk is berucht vanwege de hitte: de zwarte lava wordt bloedheet in de zon en er is geen schaduw en geen water. Daarnaast loopt het enorm rot over die scherpe lava stenen.


De beruchte lavavelden


Dit prachtige meertje was de laatste kans om water te halen

Maar zoals vaak: dingen waar je lang tegenop zit te hikken vallen in de praktijk mee. En zo ook deze lavavelden.

S'avonds kampeerde ik bij Big Lake Youth Camp, een super PCT-hiker vriendelijke plek. PCT-hikers mogen hier gratis kamperen, gratis mee eten, gratis douchen, gratis hun kleding wassen. Er is zelfs een hele hiker-hut voor ons ingericht met wifi, douches, wasmachine, droger, koelkast etc. Geen wonder dat ik hier veel oude vrienden tegenkwam waarvan ik sommigen al 500 mile niet meer had gezien!

De volgende dag bereik ik de 2000 mile mark! Gevoelsmatig begint het nu op te schieten!

Twee dagen later beleef ik echter mijn slechtste nacht op de hele PCT. Ik kampeerde in een verbrand bos. Uit de buurt van verbrande bomen natuurlijk (die kunnen elk moment omvallen). Aan het begin van de avond was alles nog okee maar toen stak er een loeiharde wind op!

Mijn tent werd bij elke windvlaag bijna helemaal platgedrukt maar veerde gelukkig steeds weer terug dus dat was geen probleem. Maar bij elke windvlaag werd er hele fijne as naar binnen geblazen en as die al in de tent lag werd bij elke windvlaag omhoog gegooid door wind die onder het grondzeil kwam. Natuurlijk de hele nacht geen oog dichtgedaan en de volgende dag was alles binnen in mijn tent zwart van de as! Slaapzak, rugzak, matrasje, alles!

Gelukkig zijn de dagen erna weer erg plezierig. Verder lijkt het wel alsof vanaf ongeveer 20 augustus plotseling alle muggen dood zijn!


Lopen door prachtig bos met een doorkijkje naar Mt Hood, een uitgedoofde vulkaan


En hier Mt Hood een dag later, terwijl ik over zijn zuidelijke helling loop


S'middags kijk ik nog even terug op Mt Hood, die zich nu in de wolken hult. Slecht weer op komst.

S'avonds kampeer ik bij Wahtum Lake en het voelt gruwelijk koud. Het motregent dan. Maar s'nachts begint het echt hard te regenen. De eerste keer dat ik dat meemaak op de PCT!

De volgende dag daal ik af naar Cascade Locks, het laagste punt (52m) van de hele PCT op de grens met Washington. Hier kampeer ik en haal nog een resupply pakketje op.

De volgende dag een gedenkwaardig moment: Ik steek The Bridge of the Gods over. Aan de andere kant begint Washington!


Mile 2147: The Bridge of the Gods

Washington

Washington is de laatste staat waar je doorheen komt op de PCT. En het werd een prachtige finale! Ik verwachtte hier nat weer (Washington heeft die reputatie) maar tot over de helft had ik bijna elke dag stralend zonnig weer.

De Washington sectie van de PCT heeft het meeste klimmen en dalen per afgelegde mile van de hele PCT (ook meer dan de Sierra). En de trail is bijna zonder uitzondering erg steil. Maar meestal wel goede trails, mooi vlak onder de voet.

Ik vond Washington echt prachtig en vooral het laatste stuk was een bonanza van (herfst)kleuren! Maar wel zwaar, vooral gedurende een periode van constante nattigheid. Al met al toch één van de meest memorabele stukken PCT!


In Washington loop je opnieuw door eindeloze bossen. Maar ze zijn veel vochtiger dan het voorgaande stuk van de PCT met veel weelderige ondergroei.

Het eerste stuk gaat door de Southern Cascades met af en toe prachtig uitzicht op uitgedoofde vulkanen zoals Mt Adams, Mt St Helens en later Mt Rainier.


Uitzicht op Mt Adams. Lokale hikers die ik hier tegenkwam zeiden dat ze Mt Adams nog nooit met zo weinig sneeuw hadden gezien. Het is dit jaar abnormaal droog.


Indian Heaven Wilderness, bossen met veel kleine meertjes.

Tijdens resupply in Trout Lake hoor ik goed nieuws: het laatste stuk van de PCT is weer open, dus Canada is weer bereikbaar!

Op dit moment loop ik al meer dan 2500km op dezelfde schoenen. Het leer is wat opgerekt waardoor de binnenzooltjes iets te klein zijn geworden, met zere voeten als gevolg. In Trout Lake vond ik in een hikerbox iets te grote zooltjes uit Merrell schoenen die iemand kennelijk niet meer wilde en die nam ik mee. S'avonds in mijn tent knipte ik ze op maat zodat ze in mijn eigen schoenen pasten en voila! Probleem opgelost!


Langs de voet van Mt Adams

En toen was er plotseling totaal onverwacht weer trailmagic! Eggs, bacon, cheeseburgers, broodjes met ragout! Gezellig met een paar oude bekenden.


Trailmagic van "Rainbow Café"

Nu komt de Goat Rocks Wilderness, één van de meest iconische stukken PCT in Washington.


In de Goat Rocks Wilderness heb je weer echte bergen. Ik kampeer in een schitterend landschap en vanuit mijn tent kan ik hoog in de bergen een grote groep (20+) wilde berggeiten zien, evenals een Red-tailed Hawk in een boom.


De volgende dag weer verder met voor de laatste keer een schitterend uitzicht op Mt Adams waar ik vandaan kom


Op de rotshellingen rennen pika's heen en weer. Lawaaiige beestjes die makkelijk te spotten zijn. Altijd als je langs rotsachtige hellingen loopt in Washington hoor en zie je ze. Ook s'avonds in mijn tent hoorde ik ze vaak.


En dan verschijnt daar in de verte... Mt Rainier! Vlak na waar deze foto is genomen was voor mij het engste stukje PCT: je moest over een bevroren spekglad sneeuwveld over een steile helling. Hier baalde ik echt dat ik mijn spikes niet meer had. Ik kwam er veilig doorheen maar wel met trillende knietjes.


Wilde berggeiten boven een diep ravijn. Het heet hier niet voor niets Goat Rocks Wilderness!


Schitterende ridge wandeling hier!


Nog even terugkijken naar waar ik vandaan kom...

Nu kom ik weer bij een fireclosure. Je kunt in de verte de rookpluimen uit de bossen zien komen. Er is hier een detour om de bosbranden heen, maar die is erg vermoeiend: heel steil op en neer en het is bloedheet door de felle zon. Veel PCT-hikers cheaten hier en dalen af naar Packwood en liften dan naar White Pass. Maar Birdman doet zoiets natuurlijk niet! Ik heb elke mile tussen Mexico en Canada gelopen.

De mensen die de detour niet zagen zitten hebben wel erg veel gemist want het was fantastisch mooi!


Magnifiek uitzicht op Mt Rainier vanaf hier!


...en hier, vanaf een schitterende hoge promenade

Ik was wel helemaal kapot s'avonds maar dat was het waard. Ik val in slaap bij het geluid van vogeltjes en pika's.

De volgende dag doorgelopen naar White Pass voor resupply en dan weer omhoog de bergen in. Opnieuw fenomenaal uitzicht op Mt Rainier die nu wel heel erg dichtbij is.


Nogmaals Mt Rainier


Mile 2323. Eén van de mooie meertjes waar ik laat in de middag voorbij kom


Het blijft zonnig en droog

Gekampeerd op een veldje. Zoals vaak hoorde ik s'nachts weer herten rond mijn tent maar hier gingen ze direct op de vlucht als ik ook maar een piepklein lampje aan deed in mijn tent. Waarschijnlijk wordt er hier flink op ze gejaagd en zijn ze daarom zo schuw.

De volgende dag loop ik weer door een afgebrand bos. Hier zie ik grote groepen American Robins op migratie naar het zuiden. En een Cooper's Hawk, die naar ik aanneem mee migreert met zijn voedselbron! Dat maakt een lange thru-hike zo mooi: niet alleen de continue verandering van landschap maar ook van seizoenen!


Mile ~2369. Mt Rainier verdwijnt nu in de verte. Ik kijk hier tegen de noordkant aan.

Nu kom ik bij de Northern Cascades. Dit is het natste deel van de PCT en het zal dus snel zijn gedaan met het warme zonnige weer.


Steile trail en geen gebrek aan mooie meertjes


Vanaf hier wordt de PCT echt anders: natter en andere kleuren. Op veel plaatsen groeien er nu mooie gekleurde bessen.

Helaas heb ik de dagen hierna slecht weer en daardoor ook minder goede uitzichten. Vaak is het ook steil, rotsachtig en ongelijk waardoor je gewoon minder afstand kunt afleggen terwijl dat wel moet (anders heb je straks geen eten meer).

De regen is meestal niet heel erg hard, maar de trails zijn vaak overgroeid met planten en als je daar doorheen loopt word je kletsnat. Dit paar schoenen loop ik al op sinds Kennedy Meadows en na meer dan 2700km zijn ze zo lek als een vergiet! Dat is niet zo'n probleem voor 1-2 dagen maar na een week natte voeten beginnen je voeten echt weg te rotten. S'avonds kunnen ze misschien 10-12 uur drogen maar dat is niet genoeg om helemaal te herstellen.


Gelukkig heb je tussen de regenbuien door toch nog af en toe mooi uitzicht


En de herfst is nu echt begonnen. De kleuren zijn prachtig!


Lopen door ruig landschap met regen en mist. Toch weer mooi! Op zich deert de regen mij niet, ware het niet dat mijn voeten eraan gaan en die heb ik nog nodig tot Canada!


En zo gaat het een aantal natte dagen door bossen, langs mooie blauwe meertjes en hellingen met fluitende marmotten en lawaaiige pika's.


De herfstkleuren worden nu steeds mooier en er groeien massa's bosbessen langs de trail! Ze zijn groot en heerlijk fruitig, dus ik stop deze dagen regelmatig om bosbessen te eten.


Deze Hoary Marmot is ook lekker natgeregend. Gedeelde smart is halve smart, heheh!


Ja natte voeten is balen, maar die kleuren hier... ik ben verliefd op Washington!

Na een koude nacht (ca 3°C natte kou) eventjes een drogere periode met s'morgens zelfs eventjes zon. De voetjes kunnen drogen! Duurt helaas niet lang...


Even genieten van deze mooie vallei...


...en als de zon dan eventjes op de rode struiken schijnt... wow!

Vandaag (15 sept) is het jachtzeizoen met vuurwapens geopend en ik kom langs twee kampen met jagers. Bij één kamp mocht ik even in hun (enorme!) tarp kijken en dat was wel interessant om te zien. Deze jagers hebben paarden dus kunnen aardig wat spullen de wildernis in krijgen. Een aantal dagen eerder kwam ik ook diverse bow-hunters tegen. Met kruisboog mag je al eerder in het seizoen jagen.


Deze marmotten overleggen even hoe het nu verder moet, maar zijn hebben niets te vrezen.


Zo zijn de bossen hier: een nat regenwoud met veel mos. Heel anders dan de droge bossen op de rest van de PCT.

De PCT lopen is een beetje een race tegen de klok. Vanaf mid september valt vaak al de eerste sneeuw in Washington werd mij verteld. Vandaag (16 sept 2018) bleek dat daar niets van is gelogen!

De dag begon weer met steil klimmen op een met natte planten overgroeide trail die liters water over mij heen gooiden. Verder veel geglibber in de modder en steeds klauteren over omgewaaide bomen die de trail versperden.

En toen begon het opeens te sneeuwen... Eerst een klein beetje natte sneeuw, daarna grote vlokken. De sneeuw bleef liggen en was op zijn hardst net toen ik een hoge pas over ging.


16 September, het is net begonnen met sneeuwen...

Op de top van de pas kon ik de trail niet meer zien want die lag helemaal onder de sneeuw en er was ook geen zicht dus ik kon niet zien waar ik naartoe liep. Gelukkig had ik GPS en de sneeuw smolt ook heel snel weg. Maar voor hetzelfde geld houdt zo'n storm dagenlang aan.


De sneeuw dooide snel weg en ik daalde af de vallei in, om vervolgens naar de volgende pas te klimmen.

Net achter de pas zette ik mijn tentje neer, vlak voor het donker werd. S'nachts hoorde ik afwisselend regen en sneeuw op mijn tentje vallen. Drie dagen geleden was de weersverwachting dat het weer morgen beter wordt...zou het?


De volgende morgen word ik wakker in een prachtig sneeuwlandschap! De zon schijnt! En langs de trail sprong er een hertje heen en weer in de sneeuw.

Aanvankelijk kon ik mijn tentje niet uit want de ritsen zaten vastgevroren! Maar zodra de zon op mijn tent scheen was dat binnen enkele minuten ontdooid.

Ik geniet van het prachtige sneeuwlandschap dat in de zon razendsnel wegsmelt en begin aan de afdaling.


De sneeuw smelt en verdampt snel in de zon. Er komt "stoom" van de bomen af, wat leidt tot dit prachtige lichtspel!


Het uitzicht op de besneeuwde bergen om mij heen is magnifiek

Die dag hike ik verder naar de Cloudy Pass, het beginpunt van de volgende fireclosure zodat ik de dag erna aan de detour kan beginnen die via Holden leidt naar Stehekin, de locatie van mijn laatste resupply voor Canada. Als ik aan de detour begin is het nog steeds prachtig weer.


Aan het begin van de fireclosure detour heb ik dit uitzicht op een "sea of clouds" boven een vallei.


Deze detour is weer schitterend. Hier kom ik langs het prachtige Lyman Lake


Blauw water en herfstkleuren

Bij Holden vervolgens een super steile klim door een verbrand bos, dus bloedheet in de zon. Net voor zonsondergang zet ik mijn tentje neer bovenop de pas. Andere PCT-hikers kom je hier niet tegen want vrijwel iedereen belazert de boel en neemt gewoon vanaf Holden de bus en dan de ferry naar Stehekin. Behalve Birdman!

De volgende dag daalde ik af naar Stehekin. Doordat de trail hier en daar nogal overgroeid is scheurde plotseling één van mijn broekspijpen: een scheur van zo'n 25cm. Die naaide ik op de trail ter plekke weer dicht (kostte mij 3 kwartier) want dit is mijn enige broek en die moet het dus volhouden tot Canada.


Afdaling vanaf de pas.

In Stehekin haalde ik mijn laatste resupply pakket op en boekte via de wifi daar een vliegticket om over een week vanuit Vancouver terug naar huis te vliegen. Aan het eind van de middag ging ik weer terug naar Stehekin Road om daar in het bos te kamperen.

De volgende morgen vroeg vervolgde ik mijn hike en zag ik langs de rivier een beer en twee bald eagles!


Bald Eagle langs Stehekin River. De beer was helaas weer te snel voor een foto.


Weer een mooi meertje in Northern Cascades National Park

In Stehekin had ik de voorspelling gezien dat de weersomstandigheden de komende dagen steeds slechter zouden worden dus ik ben flink door gaan lopen. S'avonds viel er inderdaad weer regen op mijn tent.

De volgende dagen is het weer genieten van de het landschap en de herfstkleuren.


Prachtig wolkenspel tussen bergen met rood gekleurde bosbessenstruiken


Ik geniet van dit landschap!


...en de weersomstandigheden zijn lang niet zo slecht als werd voorspeld


Op de valreep vind ik nog even een nieuwe vogel: een Spruce Grouse (♀). Mooi gecamoufleerd en heel tam. Dit vrouwtje was eten aan het zoeken samen met haar bijna volwassen chicks.

Vandaag ga ik richting Harts Pass, waar de laatste fireclosure detour voor Canada begint


Mooie regenboog en herfstkleuren!


Meer herfstkleuren!


Herfstkleur bonanza!

Vanaf Harts Pass dus de laatste fireclosure detour. En die was gruwelijk! Het was een enorme blubberzooi, mede doordat de trail kapot was getrapt door paarden en overal lag paardenpoep. Het begon hard te regenen en net toen ik mijn tentje opzette kwam het met bakken uit de hemel.

De volgende dag was het natuurlijk allemaal nog veel erger met de blubber, maar ik had s'nachts lekker geslapen en ik ben er nu bijna.

Toen ik mijn lunch at langs de trail kwam er een groep jagers langs met paarden en één paard was beladen met grote zakken. Ik vroeg of daar een hert in zat. Nee antwoordden ze, een beer!

Toen kwam mijn laatste klim omhoog voor Canada. Daarna zou het alleen nog maar omlaag gaan. Hier begon het weer flink te sneeuwen, maar de sneeuw bleef niet liggen. Het deerde mij ook niet want er kon mij nu niets meer gebeuren!

Ik daalde af naar het prachtige Hopkins Lake voor mijn laatste kampeerplek in de USA!


De afdaling naar Hopkins Lake, mijn laatste kampeerplek in de USA!

S'avonds in mijn tentje checkte ik de kaart: Canada 6.4 miles! Ik heb er een dubbel en onwerkelijk gevoel over. Fijn dat er een einde komt aan die zware fysieke inspanning elke dag. Maar de natuur en het kamperen zal ik heel erg gaan missen.

Na een gruwelijk koude nacht (ca 0°C, maar door de vochtigheid en de wind voelt het veel kouder) begin ik aan het laatste stukje PCT. Na een hike van 4269 km in 152 dagen bereik ik op 24 sept 10:20am de Northern Terminus van de PCT!


CANADA!!!!!

De PCT is nu klaar, maar vanaf hier is het nog een 8.4 miles hike naar Manning Park. Daar aangekomen regel ik wat zaakjes via de wifi, geniet van een (gratis) warme douche (de eerste in 24 dagen) en loop aan het eind van de middag weer terug naar het bos voor mijn laatste wild camp (maar nu dus in Canada!)

Het is weer een koude nacht en de volgende morgen word ik wakker in een tent bedekt met ijs. Na inpakken loop ik naar de weg om te proberen een lift te krijgen. Het duurt nog 2 uur voordat ik een lift krijg naar Hope (er is nauwelijks verkeer). Vanaf Hope krijg ik letterlijk binnen 5 seconden een lift naar Vancouver. In Vancouver heb ik nog een extra dag. De dag daarna vlieg ik terug naar huis. Bij thuiskomst bleek ik nog maar 58.3 kg te wegen, ondanks gemiddeld 7000 kcal per dag eten op de trail!

Wat was dit weer een schitterend avontuur en natuur ervaring!

Wandel statistiek:


Door mij afgelegde afstand per dag

Kosten van dit avontuur:



Appendix: Totale lijst vogels door mij gezien op de PCT:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.