Geen liefdesleven

Zoals ik het hier lees leef je gewoon die leef, TS. Laat het lekker op je afkomen. Ik had ook totaal geen ruimte/tijd voor een relatie, maar nu ik 34 ben past het opeens wel in m'n leven. Heb laatst zelfs een nieuw bed gekocht, want een 1 persoons bed delen is kudt.

Gevalletje nog niet de juiste tegengekomen? Vind het lastig om aan de hand van zo'n korte OP te zeggen waarom dat dan zo bij jou is. Mijn eigen ervaring is dat het ook niet een constant gevoel is van ik MOET nu iemand hebben. Heb ook periodes gehad waarin ik er niet totaal geen behoefte aan had. Maar goed, toen kwam ik mijn vriend tegen en ging 't mis hehe

quote:

Op donderdag 18 oktober 2018 19:35 schreef Belgosome het volgende:
25 hier en eigenlijk maar 1 dame echt gedate.
Mijn passiviteit in het zoeken is denk ik deels ook door het gemak van porno te danken, ik fap de behoefte weg als die er is. Daarnaast leer ik weinig knappe vrouwen kennen, het geluk zit op dat vlak niet aan mijn zijde.

Dit begrijp ik niet helemaal, want naast dat seksuele stuk hebben de meeste mensen toch ook behoefte aan genegenheid, een partner waar je samen je leven mee Verder bouwt. Er is toch meer dan alleen seks?

quote:

Op zondag 14 oktober 2018 21:54 schreef DoubleDip het volgende:

[..]

Een relatie met een partner is dan ook echt iets anders dan de relatie met een familielid of je ouders. Kinderen heb je met je partner, niet met je ouders. Een kinderwens is ook wel iets waar je geen compromis in kan sluiten als het voor beiden anders is. Het is geen kinderen of wel kinderen, niet iets er tussenin. Zijn natuurlijk ook gewoon hormonen die daar mee spelen, waardoor de kinderwens zo sterk kan worden dat die belangrijker wordt dan het leven met de partner. Maar dat zal sowieso wel veranderen als er een kind is, dan staat de partner misschien ook niet meer in alle gevallen op 1.

Een kinderwens is geen 'oerbehoefte'. Laat staan dat het iets hormonaals is.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 00:59 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

Een kinderwens is geen 'oerbehoefte'. Laat staan dat het iets hormonaals is.

....

quote:

Op zondag 21 oktober 2018 20:45 schreef Yoekie het volgende:

[..]

Dit begrijp ik niet helemaal, want naast dat seksuele stuk hebben de meeste mensen toch ook behoefte aan genegenheid, een partner waar je samen je leven mee Verder bouwt. Er is toch meer dan alleen seks?

Denk dat je dat past beseft als je dat gevoelt hebt....

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 01:28 schreef Geerd het volgende:

[..]

Denk dat je dat past beseft als je dat gevoelt hebt....

Gevalletje wat niet weet, wat niet deert?

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 09:26 schreef Yoekie het volgende:

[..]

Gevalletje wat niet weet, wat niet deert?

Ja denk ik wel..als je dat eenmaal gevoeld en meegemaakt hebt...

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2018 16:14 schreef Ruislip het volgende:
Ik vroeg me af hoeveel mensen hier nog meer geen enkele vorm van een liefdesleven hebben.

En daaronder beschouw ik ook daten (ook als het na de 1e keer stukloopt) : ik heb het meer over contact -anders dan op familie/professionele basis- met het andere geslacht of het geslacht waar je op valt in het algeheel.

Het is voor mij niet een halsbrekende zaak. Soms sta ik er een paar minuten wat langer bij stil, maar in het dagelijks leven is het voor mij heel normaal en ben ik er aan gewend. Maar eigenlijk is het volgens mij best wel uitzonderlijk.

Ik date eigenlijk nooit. WhatsApp nooit, Facebook nooit, met vrouwen. Laat staan dat ik met een vrouw zoen, slaap, seks heb. Helemaal niets van dat alles. En niet omdat ik Shrek ben, maar tja, ik weet eigenlijk niet waarom. Op de 1 of andere manier gebeuren dat soort dingen gewoon niet in mijn leven. Ik neem geen initiatief, vrouwen nemen geen initiatief. Heel soms hoor ik links of rechts wel eens in de wandelgangen dat een bepaalde vrouw mij interessant vindt, of vind ik zelf een bepaalde vrouw interessant, maar zowel van de kant van de desbetreffende vrouw als van mij, blijft het daar bij.

Ik val wel op vrouwen, een porno'tje op zijn tijd vind ik wel geil, maar als de druk vervolgens weer van de ketel is, mis ik het ook helemaal niet om seks te hebben ofzo. Sterker nog : Als de geiligheid weer weg is, ben ik eigenlijk wel blij dat ik gewoon lekker alleen in mijn eigen bed lig, mezelf om kan draaien en kan gaan slapen zonder rekening met iemand te hoeven houden.

Wie nog meer?

Ik durf te wedden dat er veel meer mensen zijn zoals jij dan je zou denken, maar dat menigeen daar niet voor uit durft te komen; uit schaamte, of om bijvoorbeeld discussies te voorkomen.

Ik heb zelf al in 6 jaar geen date meer gehad, en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel best eigenlijk. Het is niet zo dat ik nooit meer een date zou willen of niet opensta voor een leuke vriendin o.i.d. Het boeit me alleen gewoonweg nu niet zoveel meer. Eigenlijk alle dates die ik gehad heb liepen toch op niets uit; meestal hoorde je gewoon niets meer (ghosting). Wat ook wel voorkwam is dat een afspraakje al vooraf gewoon niet meer doorging (20min vantevoren afzeggen omdat "de administratie nog moet worden gedaan" ). Waarom het telkens zo liep, geen flauw idee, maar ik heb volstrekt geen kinderwens of wil om te gaan samenwonen dus why bother?

De liefde wordt sowiezo overschat naar mijn mening. Laten we wel wezen; er komt gewoon heel vaak uiteindelijk alleen maar ellende van. Ik zou er daarom ook niet teveel mee zitten dat je geen liefdesleven hebt. Veel van de ellende komt m.i. juist voort uit een diepe wens om toch "vooral niet alleen en/of kinderloos te blijven".

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 22:04 schreef Ruislip het volgende:
ers) functie een intensieve hobby : vrijwel niets wat de moeite waard is komt zonder enige opoffering.

Als je inderdaad risico en gezeur en de kans op 'failure' wilt uitbannen kun je het beste voor een oninteressante baan zonder verantwoordelijkheid gaan en alles in je eentje een beetje uitvogelen en vooral nergens aan beginnen waardoor je op je bek kunt gaan. Vind het ook nogal zwart om relaties/liefde alleen maar te zien als iets dat kan mislukken. De kans is vooral tegenwoordig groot, maar het brengt wel weer nieuwe ervaringen, nieuwe omgevingen, etc. met zich mee.

Ik vind alleen blijven gewoon geen optie. EN niet omdat ik mezelf niet kan vermaken (doe ik al bijna 10 jaar met veel succes), maar dit leven gaat op een gegeven moment ook enorm vervelen.

Wat betreft daten, tja : dat is gewoon een grillige bezigheid. Mensen voelen nu eenmaal weinig ''need to pleasure'' naar mensen die je nog nooit of misschien 1, hooguit twee keer hebt gezien. Derhalve doen we weinig moeite om de ander een beetje te behagen of een voldaan gevoel te geven.

Okee, ik vind zelf "alleen blijven" zeker wel een optie maar dat is natuurlijk een persoonlijk ding.

Mijn opmerking over "ellende" was overigens niet absoluut bedoeld. De liefde (in romantische zin) kan natuurlijk ook goede dingen brengen. Ik vind alleen het idealistische beeld wat veel mensen ervan hebben niet correct. Omdat dat idealistische beeld van de liefde ertoe kan leiden dat mensen "zonder liefdesleven" het gevoel krijgen te falen vind ik het nodig om dit beeld te nuanceren.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 22:42 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Toch denk ik dat het vroeg of laat aangaan van een relatie wel hoort bij het ontwikkelen van jezelf als persoon. Ik ben van mening dat de mens niet 'ontworpen' is om een heel leven alleen te blijven. Vaak zie je toch ook wel dat mensen die op latere leeftijd en langere tijd alleen zijn, iets ''onder de leden'' hebben (dat er ergens iets aan ze mankeert op fysiek/psychisch gebied). Daarmee zijn ze niet minderwaardig ofzo (ben er zelf ook één), maar ik denk wel dat het op bepaalde vlakken je ontwikkeling niet optimaliseert om nooit een serieuze relatie gehad te hebben.

Wat ik zelf bijvoorbeeld merkte toen ik op mijn 20e een relatie had, was dat de relatie met mijn ouders iets afstandelijker werd. Niet slechter, maar afstandelijker. Dat was ook logisch, want ik had toen een partner die deels bepaalde rollen verving die eerst mijn ouders invulden (sparringspartner bijvoorbeeld). Toen de relatie weer over ging, merkte ik weer dat ik meer naar mijn ouders toe trok. Ik ben nu anno mijn 29e een heel zelfstandig persoon, maar soms besef ik nog wel eens dat de band met mijn ouders misschien nog wel iets te intensief is voor een 29 jarige. Ik denk dat dit anders was geweest als ik in een relatie was geweest, om maar een voorbeeld te noemen.

Ik merk het bijvoorbeeld ook aan de manier waarop mijn ouders mij bejegenen. Vaak komen ze toch nog gevraagd/ongevraagd met advies of bemoeien ze zich zijdelings met mij. Ik denk dat als ik een partner had gehad, ze dit niet hadden gedaan. Dat zie ik bijvoorbeeld bij mijn zus. Tegen mij bemoeien ze zich (goedbedoeld) met zaken, waar ze tegen mijn zus niet over zullen beginnen. Niet omdat zij beter in staat is voor zichzelf te beslissen (we bereiken an sich hetzelfde), maar omdat mijn ouders niet tussen mijn zus en haar partner in willen zitten. Bij mij is die obstructie er niet.

Ik geloof daar zelf niet zo in. Ik denk dat het "belang" van het hebben van een partner vooral een cultureel dingetje is, in plaats van een "geprogrammeerd" iets. Misschien klinkt dat een beetje gek omdat menigeen zou denken dat ieder levend wezen erop gericht is om zich voort te planten, en er dus een punt van zou moeten maken om een partner te vinden.

Omdat wij mensen i.t.t. tot dieren echter zelfbewust zijn, kunnen wij ook onafhankelijk van wat onze genen ons ingeven, zélf uitmaken hoe belangrijk wij het vinden om een partner te vinden. Omdat het krijgen van kinderen vroeger nu eenmaal van belang was om "de stam" voort te laten bestaan, is het logisch dat de romantische liefde een belangrijke culturele rol is gaan vervullen.

Echter, er is m.i. niets mis met de ontwikkeling van mensen die de liefde nu eenmaal wat minder belangrijk zijn gaan vinden. Ze wijken hooguit af van de normaal. Ik zie het zelf meer als een hobby waar veel mensen voldoening uit vinden, maar die mij misschien wat minder boeit.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 22:42 schreef Ruislip het volgende:
Toch denk ik dat het vroeg of laat aangaan van een relatie wel hoort bij het ontwikkelen van jezelf als persoon. Ik ben van mening dat de mens niet 'ontworpen' is om een heel leven alleen te blijven. Vaak zie je toch ook wel dat mensen die op latere leeftijd en langere tijd alleen zijn, iets ''onder de leden'' hebben (dat er ergens iets aan ze mankeert op fysiek/psychisch gebied). Daarmee zijn ze niet minderwaardig ofzo (ben er zelf ook één), maar ik denk wel dat het op bepaalde vlakken je ontwikkeling niet optimaliseert om nooit een serieuze relatie gehad te hebben.

Wat ik zelf bijvoorbeeld merkte toen ik op mijn 20e een relatie had, was dat de relatie met mijn ouders iets afstandelijker werd. Niet slechter, maar afstandelijker. Dat was ook logisch, want ik had toen een partner die deels bepaalde rollen verving die eerst mijn ouders invulden (sparringspartner bijvoorbeeld). Toen de relatie weer over ging, merkte ik weer dat ik meer naar mijn ouders toe trok. Ik ben nu anno mijn 29e een heel zelfstandig persoon, maar soms besef ik nog wel eens dat de band met mijn ouders misschien nog wel iets te intensief is voor een 29 jarige. Ik denk dat dit anders was geweest als ik in een relatie was geweest, om maar een voorbeeld te noemen.

Ik merk het bijvoorbeeld ook aan de manier waarop mijn ouders mij bejegenen. Vaak komen ze toch nog gevraagd/ongevraagd met advies of bemoeien ze zich zijdelings met mij. Ik denk dat als ik een partner had gehad, ze dit niet hadden gedaan. Dat zie ik bijvoorbeeld bij mijn zus. Tegen mij bemoeien ze zich (goedbedoeld) met zaken, waar ze tegen mijn zus niet over zullen beginnen. Niet omdat zij beter in staat is voor zichzelf te beslissen (we bereiken an sich hetzelfde), maar omdat mijn ouders niet tussen mijn zus en haar partner in willen zitten. Bij mij is die obstructie er niet.

Wat is daar erg aan? Dan zou je ook kunnen zeggen dat een te intensieve relatie met een partner slecht is, erger zelfs, omdat je mensen die je langer kent en die veel voor je hebben opgeofferd inruilt voor een vaak relatief vreemde Daarnaast zeg je dat je je met veel succes alleen kunt vermaken, maar je verveelt je wel, dus geef dan gewoon toe dat je het niet helemaal kan, hooguit iets beter dan andere mensen die al bijna doodgaan van verveling na 1 dag single te zijn geweest. Is ook niets ergs aan, je vindt immers dat er aan eeuwige singles ook iets mankeert.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 23:01 schreef Frank_van_Putten het volgende:

Ik geloof daar zelf niet zo in. Ik denk dat het "belang" van het hebben van een partner vooral een cultureel dingetje is, in plaats van een "geprogrammeerd" iets. Misschien klinkt dat een beetje gek omdat menigeen zou denken dat ieder levend wezen erop gericht is om zich voort te planten, en er dus een punt van zou moeten maken om een partner te vinden.

Omdat wij mensen i.t.t. tot dieren echter zelfbewust zijn, kunnen wij ook onafhankelijk van wat onze genen ons ingeven, zélf uitmaken hoe belangrijk wij het vinden om een partner te vinden. Omdat het krijgen van kinderen vroeger nu eenmaal van belang was om "de stam" voort te laten bestaan, is het logisch dat de romantische liefde een belangrijke culturele rol is gaan vervullen.

Echter, er is m.i. niets mis met de ontwikkeling van mensen die de liefde nu eenmaal wat minder belangrijk zijn gaan vinden. Ze wijken hooguit af van de normaal. Ik zie het zelf meer als een hobby waar veel mensen voldoening uit vinden, maar die mij misschien wat minder boeit.

Mee eens. Echt zo blij dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Ik krijg het gevoel dat veel mensen via ingesleten patronen of instinct denken. Veel logische redenen voor een relatie zijn ook niet 100% positief. Denk aan: samenzijn, taken kunnen verdelen, seks. Maar ook: ruzie omdat geslachten/genders door rollen vaak te weinig met elkaar gemeen hebben en mensen elkaar nog steeds vaak op uiterlijk uitkiezen en dan de persoonlijkheid aanpassen, het zelf afleren van taken en verminderde zelfstandigheid, druk voelen om seks te hebben als je het niet wilt of zelf seksueel gefrustreerd raken omdat je partner niet wil, tegenstrijdige toekomstplannen die niet te verenigen zijn. Of: een groter huis. Maar wel meer schoon te maken, minder rust want je moet het delen, meer onzekerheid en druk wat betreft hypotheek en huizenmarkt. Of: kinderen. Schijnt een oerdrift van zorgen en genen doorgeven te vervullen, schattig, gezellig, zekerheid dat je niet eenzaam eindigt. Maar ook: Geen minuut vrije tijd meer, onzekerheid of ze goed terecht komen, 24/7 angst dat er iets met ze gebeurt. Nergens zitten echt duidelijk meer of meer zwaarwegende voordelen dan nadelen aan naar mijn mening.
Het leven is een grote schuld bij je ouders en wat ze God noemen en de gebruikelijke manier om die schuld af te lossen is om een partner te vinden en je zelf ook voort te planten, maar ieder alternatief daarvoor grijp ik direct aan.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-10-2018 07:39:31 ]

Herkenbaar, hier ook al een aardige tijd geen enkele vorm van liefdesleven. In het verleden weleens het een en ander gedaan met wat meiden maar nooit een relatie gehad. Zou ook niet weten waar ik momenteel zoiets moet vinden. Heb de looks en de babbel er simpelweg niet voor. Vrouwen kunnen tegenwoordig heel kieskeurig zijn, maar goed dat is nou eenmaal deze tijd.

quote:

Op zondag 21 oktober 2018 13:07 schreef Yiwei het volgende:

[..]

Ik ben ook single, logisch gevolg ook. In me tijd ben ik bezig met dingen doen die ik wil doen, en niet (online) daten.

In me tijd kan ik niet eens alles doen wat ik wil doen, of het nou ontspanning, slapen of versleten schoenen vervangen is. Veel mensen zijn net als ik 40 uur per week bezig met werk/studie/weet ik veel wat, excl. reistijd van 3-4 uur per dag in dit geval.

Vaak vraag ik me af wie nou zoveel tijd heeft om te tinderen, 3x per week af te spreken met je tinder date ofzo. Voor veel mensen lijkt dit geen realistisch beeld.

Tinderen hoeft niet zoveel tijd te kosten. Maar sommige mensen zijn idd niet te porren voor een date of moeten veel moeite doen om iemand over te halen.

quote:

Op donderdag 25 oktober 2018 11:30 schreef Zihuatanejo het volgende:

[..]

Tinderen hoeft niet zoveel tijd te kosten. Maar sommige mensen zijn idd niet te porren voor een date of moeten veel moeite doen om iemand over te halen.

Ik vind tinderen wel echt zo'n enorm ondankbare bezigheid Het is echt alsof je aan het trekken bent aan een dood paard elke keer weer.

Wat dat betreft denk ik wel eens : ik wéét dat we allemaal kritischer zijn tegenwoordig. Op onszelf, op onze carrière, maar ook op waar onze (toekomstige) partner aan moet voldoen.

Als ik naar mijzelf kijk ben ik, objectief gezien, toch een prima partij lijkt me : lang, breed, symmetrisch gezicht, wo opgeleid, baan op wo niveau, eigen auto, eigen koopwoning, fatsoenlijke sociale vaardigheden, psychisch stabiel, stabiele opvoeding. Absoluut niet dat ik mijzelf geweldig vind, maar zelfs voor iemand zoals mij is het best moeilijk om iemand te vinden die wil daten via Tinder.

En ja, natuurlijk ga je bovengenoemde kenmerken niet in je profieltekst zetten of in je eerste chat heen- en weer strooien, maar eerlijk is eerlijk denk ik wel eens : jezus dames, wat wil je nog meer Ben ondertussen toch ook alweer ruim 8 jaartjes vrijgezel, en met name de laatste 6 jaar ook niets beleefd dat ook maar enigszins bij een relatie in de buurt komt.

Ondanks dat ik objectief dus wel weet dat ik oke ben, ben ik subjectief best onzeker over mijzelf. Het gaat érgens niet helemaal goed, maar waar? Ook op tinder: wel matches maar amper tot geen matches met wie je een fatsoenlijk en onderhoudend gesprek kunt voeren. Sommigen openen wel de conversatie maar na een dag haken ze alweer af.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jaume_I op 25-10-2018 22:31:38 ]

quote:

Op donderdag 25 oktober 2018 11:30 schreef Zihuatanejo het volgende:

[..]

Tinderen hoeft niet zoveel tijd te kosten. Maar sommige mensen zijn idd niet te porren voor een date of moeten veel moeite doen om iemand over te halen.

quote:

Op donderdag 25 oktober 2018 22:25 schreef Jaume_I het volgende:

[..]

Ik vind tinderen wel echt zo'n enorm ondankbare bezigheid Het is echt alsof je aan het trekken bent aan een dood paard elke keer weer.

Ondanks dat ik objectief dus wel weet dat ik oke ben, ben ik subjectief best onzeker over mijzelf. Het gaat érgens niet helemaal goed, maar waar? Ook op tinder: wel matches maar amper tot geen matches met wie je een fatsoenlijk en onderhoudend gesprek kunt voeren. Sommigen openen wel de conversatie maar na een dag haken ze alweer af.

De aanname dat het gemakkelijk zou moeten/kunnen gaan is onjuist.

Als je onbekende in het echt tegenkomt, en niet geintroduceerd is door een bekende. Dan start je bij 0. Als je via bezigheid elkaar blijft zien wegens de activiteit, start je al met een voorsprong ver boven 0. Of als iemand door een bekende wordt geintroduceerd start je ook al iets boven 0. Met een scherm start je eigenlijk in het negatief; er zijn gewoon natuurlijke barrieres die dienen om zichzelf te beschermen. En via een scherm zijn mensen gewoon snel klaar met iedereen; kent diegene niet, nooit gezien ook, geen binding, anonimiteit zorgt eerder voor respectloze uitingen, etc.

Als nieuwe manieren niet werken, dan weer terug naar ouderwets toch. Via vrienden, familie, andere kringen, enzo die zeggen wie single is. Of dat ze vinden dat je goed zou kunnen opschieten met een bepaald iemand.

Overigens heeft onderzoek aangetoond dat mensen 38 uur bezig zijn voor een eerste tinder date bij 1 persoon.

quote:

Op zondag 14 oktober 2018 18:47 schreef Newssworld het volgende:

[..]

Klopt. Dit mis ik nu ook het meeste, iemand die er onvoorwaardelijk voor je is.
Dat kunnen ook familieleden zijn of vrienden, maar dat is toch anders.

Maar mijn ervaring van mijn relaties is het echt wel prettig dat er iemand op een andere manier er ALTIJD voor je is. Dat kan nooit op die manier worden ingevuld door familie of vrienden.

Herkenbaar idd. Heb een lange relatie gehad en ben daar wel overheen maar na 2 jaar ben ik het beu om alles alleen te doen en mis ik het doorbespreken van de dag met iemand die geïnteresseerd is en welke trots is op wat ik gedaan heb. Al mijn vrienden hebben ondertussen een vriendin en (bijna) kinderen en komen de deur bijna niet meer uit.

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 11:51 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Herkenbaar idd. Heb een lange relatie gehad en ben daar wel overheen maar na 2 jaar ben ik het beu om alles alleen te doen en mis ik het doorbespreken van de dag met iemand die geïnteresseerd is en welke trots is op wat ik gedaan heb. Al mijn vrienden hebben ondertussen een vriendin en (bijna) kinderen en komen de deur bijna niet meer uit.

Tja ik zit nog net in een andere fase, maar kan me voorstellen dat je er na een aantal jaar klaar mee bent.
Nu als 30+ merk ik ook wel een verschil met voor mijn relatie toen ik in de 20 was. Ja er was wel hyves en facebook, maar had wel het idee dat je toen sneller mensen via via leerde kennen.

Nu is het meer een vaste groep op verjaardagen enzo en idd, de vrienden zijn ook veranderd merk ik nu pas echt, ze komen idd de deur minder vaak uit en gaan meer voor hun eigen levendje.. en dat was in de begin 20 toch wel anders.

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 10:34 schreef Yiwei het volgende:

[..]

[..]

De aanname dat het gemakkelijk zou moeten/kunnen gaan is onjuist.

Als je onbekende in het echt tegenkomt, en niet geintroduceerd is door een bekende. Dan start je bij 0. Als je via bezigheid elkaar blijft zien wegens de activiteit, start je al met een voorsprong ver boven 0. Of als iemand door een bekende wordt geintroduceerd start je ook al iets boven 0. Met een scherm start je eigenlijk in het negatief; er zijn gewoon natuurlijke barrieres die dienen om zichzelf te beschermen. En via een scherm zijn mensen gewoon snel klaar met iedereen; kent diegene niet, nooit gezien ook, geen binding, anonimiteit zorgt eerder voor respectloze uitingen, etc.

Als nieuwe manieren niet werken, dan weer terug naar ouderwets toch. Via vrienden, familie, andere kringen, enzo die zeggen wie single is. Of dat ze vinden dat je goed zou kunnen opschieten met een bepaald iemand.

Overigens heeft onderzoek aangetoond dat mensen 38 uur bezig zijn voor een eerste tinder date bij 1 persoon.

Precies dit.

Op tinder zie je ook best vaak ''bijdehante'' types die bijvoorbeeld extreem arrogant reageren als je een gesprek probeert aan te gaan. Bijna niets wat je zegt lijkt goed (sommigen dan).

Terwijl in het echte leven, word ik eigenlijk nooit zo benaderd maar altijd vriendelijk, voorkomend en respectvol. Dat is inderdaad puur de anonimiteit van zo'n schermpje. Als mensen elkaar nog nooit hebben gezien, is er geen enkele vorm van emotionele of cognitieve binding.

Al zodra je elkaar één keer in het echt gezien hebt, verandert er een gigantische hoeveelheid met hoe mensen elkaar daarna zullen bejegenen. Vandaar dat ik Tinder ook een hopeloze app vind. Ik heb het wel, maar geloof niet dat er iets uit kan voortkomen. De drempel is gewoon te hoog.

Waarbij het wél heel erg kan helpen, is als je dus op tinder mensen tegen komt die je al (vaag) kent ''in het echt''. Dan kan tinder net even dat zetje geven om elkaar te benaderen. Zo had ik laatst een match met een meid die op de basisschool 2 klassen onder mij zat (daarna alleen nog gezien op lokale feesten e.d. in het voorbijgaan). Dan weet je al van elkaar wie je bent en hoe je in het echt over komt/uitstraalt e.d.

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2018 09:59 schreef Scrapyard het volgende:

[..]

Precies dit.

Op tinder zie je ook best vaak ''bijdehante'' types die bijvoorbeeld extreem arrogant reageren als je een gesprek probeert aan te gaan. Bijna niets wat je zegt lijkt goed (sommigen dan).

Terwijl in het echte leven, word ik eigenlijk nooit zo benaderd maar altijd vriendelijk, voorkomend en respectvol. Dat is inderdaad puur de anonimiteit van zo'n schermpje. Als mensen elkaar nog nooit hebben gezien, is er geen enkele vorm van emotionele of cognitieve binding.

Eens.

Dit merk je idd met tinder en andere apps.
Maar zelf merk ik dit ook op mijn werk, waarbij ik echt in contact ben met klanten durven ze niet altijd echt te zeggen wat ze denken of zijn ze veel relaxter.
Maar zodra je ze aan de telefoon hebt of contact hebt via de mail zijn ze veel brutaler.

Dat komt idd door dat schermpje/afstand.
Ik ben ook voorstander van real live contact, sommige zijn juist goed in heel dat geapp en gedoe via de telefoon.. laat mij maar in het echt afspreken met iemand.

Ohja en sarcasme is al helemaal lastig via een schermpje..