[Wielrennen] La Vuelta 2018 #27 Andorra

quote:

Op vrijdag 14 september 2018 22:38 schreef Dale__Cooper het volgende:
Wel jammer van vandaag. Wat mij betreft een beetje een anti-climax, ik had gehoopt op een secondenspel in de bergrit van morgen. Yates lijkt er nu toch wel duidelijk bovenuit te steken. Kruijswijk vooral heel slim gereden. Die mag morgen nog flink aan de bak, want ik denk niet dat Mas of Lopez heel veel minder zijn.

Voor morgen zou het inderdaad misschien beter zijn geweest als we de tijdsverschillen van vanmorgen nog hadden gehad, maar anderzijds was de slotklim van vandaag véél mooier dan ik van tevoren had verwacht, dus ik klaag niet. En wie weet wat er morgen nog allemaal gaat gebeuren.

quote:

Op vrijdag 14 september 2018 23:19 schreef Dale__Cooper het volgende:

[..]

Ja, na al die steile aankomsten is zo'n klim wel een mooi schouwspel.

Ja precies. Dan komt er ineens wat tactiek bij kijken en durven renners ook eerder aan te vallen.

quote:

Op vrijdag 14 september 2018 20:21 schreef TLC het volgende:
En ik kan me zo voorstellen dat we Tom in 2020 ook in de Vuelta gaan zien als de start dan in Utrecht is

Denk dat Dumoulin dat verder niet zoveel boeit, die zal starten in de Vuelta als hij vindt dat het in zijn programma past en hij er ver kan komen (of eventueel als ideale voorbereiding op het WK), niet omdat de ronde toevallig in Nederland start.

Ik snap niet waarom mensen hier zulke hoge verwachtingen hebben van MAL. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Mas heeft ie al best wat ervaring, en daaruit blijkt dat het een laffe wielplakker is, zoals ook Uran en Quintana al in geen 10 jaar meer op een demarrage betrapt kunnen worden. Dus waarom zou hij morgen opeens gaan aanvallen?

Vermoedelijk verwacht men een aanval van MAL, omdat hij in het verleden geregeld op een demarrage werd betrapt, aangezien het geen laffe wielplakker is zoals Uran.

Mas gaat kruijswijk pakken

Etappe 20: Escaldes-Engordany - Coll de la Gallina, 97,3 km

Op twee dagen van het einde lijkt de Vuelta beslist te zijn. Tijdens de voorlaatste bergrit deelde Simon Yates naar alle waarschijnlijkheid de genadeklapt uit, waardoor hij de derde Britse winnaar van een grote ronde in 2018 gaat worden. De rit met een vlakke aanloop begon met een spervuur aan demarrages. Het was niet in beeld, maar naar verluidt deden veel renners hun best om weg te springen en slaagde daar niemand in. Movistar hield alles onder controle, omdat die ploeg toch nog een keer voor de overwinning wilde gaan. Na 40 kilometer reden er drie renners weg, maar een van die drie liet zich niet veel later uitzaken en daarna werden ook de resterende vluchters weer gegrepen. Nieuwe demarrages volgden, wat uiteindelijk opnieuw een kopgroep van drie renners opleverde. Met weer een renner van EF-Drapac die zich niet veel later liet uitzakken, waardoor Benjamin Thomas en Jonathan Castroviejo de ondankbare taak hadden om lang voor het peloton uit te fietsen. Veel ruimte kregen ze nooit, zeker niet toen het op een kilometer of 30 van het eind even los leek te gaan. De wind stond blijkbaar even gunstig en Movistar trok een keer goed door, waarna er waaiers ontstonden. Simon Yates was een van de renners die de slag had gemist en daardoor had het best een epische rit kunnen worden. De mannen van Bora dachten er anders over, zij voelden zich genoodzaakt de 11e plek van Buchmann te beschermen en reden daarom het gat dicht. De orde weer hersteld en dus kon het in gestrekte draf verder richting Andorra. Daar werden meteen aan het begin van de slotklim Thomas en Castroviejo ingerekend, waarna het tempo in het peloton serieus werd opgevoerd. De klim begon met een steile strook en dat komt altijd hard aan na een vlakke dag, dus waren er al snel niet veel renners meer over. Movistar had ook niet veel knechten meer, het was vooral Anacona die het tempo verzorgde. Nadat hij was afgehaakt nam Sjors Bennett het over. Sjors ging volgens Quintana niet hard genoeg en daarom ging de Colombiaan maar in de aanval. Bennett sprong op het wiel, terwijl Kruijswijk dan weer in het wiel van Bennett zat. Met z'n drieën reden ze zo weg van het peloton, onder aanvoering van Jack Haig. De voorsprong liep niet snel op, maar het was toch de moeite waard om door te rijden. In de steeds verder uitdunnende groep der favorieten keek Pinot eens een keer goed naar Valverde. Alejandro zag er niet goed uit, blijkbaar. Daarom ging Pinot maar eens in de aanval en al snel sloot hij aan bij Kruijswijk en Quintana. Aangezien Pinot goede benen had en Haig een beetje aan het sterven was liep de voorsprong nu wel op. Dat was het moment voor Simon Yates om in de aanval te gaan. Hij reed zo naar de koplopers toe, terwijl de rest niet reageerde. Valverde zette snel Carapaz op kop, terwijl Lopez Bilbao in steun had. Eenmaal vooraan begon Yates meteen tempo te rijden. Seconde per seconde reden ze weg van de groep Valverde. Na wat schermutselingen in die groep bleek dat Valverde echt niet beter kon. Hij zou tegen het eind van de rit ook Lopez, Mas en Uran moeten laten rijden. Quintana had zich nog terug laten zakken om wat kopwerk te verrichten, met zelfs nog een lekke band tussendoor, maar ook dat haalde weinig uit. Met Pinot en Kruijswijk in z'n wiel reed Yates een minuut weg van de rest, met alleen Kelderman ergens halverwege. Al viel Kelderman tegen het eind ook weer weg. In de laatste twee kilometer kreeg Kruijswijk het steeds lastiger, waarna hij in de laatste kilometer de andere twee moest laten rijden. Hij zou derde worden, op 13 seconden. In het klassement opgeschoven naar de derde plaats, een fraaie beloning voor opnieuw een gedurfde en aanvallende koerswijze. Pinot spaarde zich aan het eind, waardoor hij in de laatste meters weg kon sprinten van Yates. Zo pakte hij alweer zijn tweede overwinning deze Vuelta, terwijl we hem eigenlijk twee weken zo goed als niet gezien hebben. Yates kan er prima mee leven, hij heeft nu een voorsprong van 1:38 op Valverde en 1:58 op Kruijswijk. Zonder ongelukken is de overwinning binnen. Tijdens de laatste bergrit, een bizar korte, zal vooral de strijd om het podium interessant worden. Ook de Vuelta gaat mee in de trend van de korte en explosieve ritten, ditmaal met een rit van minder dan 100 kilometer. Zes beklimmingen. Kruijswijk moet een voorsprong van 17 seconden op Mas en 31 seconden op Lopez verdedigen, wil hij op het podium eindigen. We gaan nog eens alle bergen van Andorra die we de afgelopen jaren al 100 keer hebben zien verkennen.




De rit gaat van start in Escaldes-Engordany, een stad die ook al voorkwam in de Vuelta van 2017 en 2015. En dan zat dit plaatsje ook nog in de Tour van 2016. Ik word er ondertussen dus een beetje simpel van. Vorig jaar kwamen we hier zelfs twee keer langs. Eerst werd Escaldes-Engordany kort gepasseerd tijdens de derde rit met aankomst in de hoofdstad, Andorra la Vella. Die stad ligt letterlijk tegen Escaldes aangeplakt, het is me in al die jaren nog nooit helemaal duidelijk geworden waarom het niet één grote stad is maar afijn. Escaldes-Engordany is tot nader orde een stad met 16.000 inwoners, waar je meerdere thermen tegenkomt. De bekendste daarvan zijn de thermen van Caldea. Deze zitten in een enorm futuristisch gebouw, dat qua stijl niet echt bij de rest van de stad of überhaupt Andorra past. Op de thermen na is er hier niet veel te beleven. Hoewel er wel jaarlijks een muziekfestival is, waar men zich vooral richt op jazz. Grote namen als Miles Davis, Fats Domino en BB King hebben hier ooit opgetreden, volgens de overlevering. Escaldes ligt aan de hoofdweg van Andorra en dus komt de plaats tijdens iedere rit in Andorra wel een keer voorbij. Meestal start er ook nog eens een rit, zoals tijdens de Tour van 2016. Nadat de negende etappe met aankomst boven op Arcalis werd gewonnen door Tom Dumoulin, zou er een rustdag zijn in Escaldes-Engordany en de dag na de rustdag vertrok hier ook nog eens een rit, met aankomst in Revel. Die rit werd gewonnen door Michael Matthews. Ook in de Vuelta van 2015 was er een vertrek vanuit Escaldes-Engordany. Toen gingen we naar naar Lleida, waar we gisteren nog waren. Weer ouderwets in rondjes aan het fietsen, lekker hoor. Danny van Poppel won die etappe in 2015, maar daar hebben we het eerder al over gehad. Escaldes-Engordany is dus een soort van kuuroord, dankzij de thermen. Voor toeristen bovendien geschikt omdat je hier net als in de hoofdstad even verderop prima kunt winkelen. Ook heb je er nog een leuk parkje in de buurt van het futuristische Caldea. Hier start de koers, net als vorig jaar. In totaal is het blijkbaar de vijfde keer dat de Vuelta hier langskomt, voor mij voelt het eerder aan als de 50e keer. De rit die vorig jaar vanuit Escaldes vertrok zou trouwens eindigen in Tarragona, waar Trentin won. Er zal deze keer voor de verandering geen C-sprinter winnen na vertrek vanuit de stad.



Tijdens de neutralisatie rijden de renners van Escaldes-Engordany naar Andorra la Vella, wat niet zo'n lang stuk is aangezien de twee steden dus naast elkaar liggen. In Andorra la Vella gaat deze veel te korte rit van start en na iets meer dan een kilometer fietsen slaan we gelijk rechtsaf richting de eerste klim van de dag. We gaan voor de zoveelste keer in de historie beginnen aan de Coll de la Comella. Net als de afgelopen jaren is de klim nog steeds 4,3 kilometer lang, maar hij schijnt wel steeds lastiger te worden. In het verleden was ie 8,2% gemiddeld, vorig jaar 8,6% en nu zelfs 8,7%. Over een jaar of tien stijgt het hier dus ook meteen aan 10% gemiddeld, maar oké. Klimmetje van de tweede categorie, met een steil begin. Direct gaat het aan 8,5% omhoog. De kilometer daarna is met 7,5% iets makkelijker, maar er zitten wel weer stroken boven de 10% in. Tot de top blijft de klim lastig, het zit altijd zo'n beetje rond de 8%. Als je het zo bekijkt kan het gemiddelde ook helemaal niet op 8,7% uitkomen, ook omdat het in de laatste meters richting La Comella wat afzwakt, maar we laten die Spanjaarden maar in de waan. Amper zes kilometer onderweg en we hebben de eerste klim al gehad, wat een leuk en explosief begin zeg.



La Comella is een klim die de laatste jaren enorm populair is. Vorig jaar lag ie dus in het parcours en ook in de Vuelta van 2015, in de rit ontworpen door Purito, kwam de klim voor. Tijdens de Tour van 2016 kwam deze klim voor in de rit met aankomst boven op Arcalis, daar waar Tom Dumoulin iedereen naar huis fietste. Iedereen kent dit pukkeltje ondertussen dus wel. Overdaad schaadt maar daar denkt niet iedereen hetzelfde over. Maar goed, daardoor ligt het in ieder geval voor de hand dat iedereen de afdaling kent. Afdalinkje is in principe niet heel lastig, ook een kilometer of vier lang met een behoorlijk steil begin. Het gaat aan een procent of 10 naar beneden, met een aantal haarspeldbochten erbij. Na het steile stuk gaat het even een aantal meter omhoog, daarna is er een kilometer die zo goed als vlak is, voordat het richting Escaldes-Engordany nog even verder daalt. Dan zijn we weer bijna terug bij af. In Les Escaldes is er nog een haarspeldbochtje en even verderop komen de renners uit bij een rotonde, waar ze rechtsaf slaan. We volgen nu even het parcours van de Tourrit van 2016 en dus gaat het over een rechte en brede weg rechtdoor richting Encamp. Deze weg loopt vrij snel weer omhoog, hoewel het eerder een beetje vals plat is. In Encamp wordt het ineens een stuk steiler als we linksaf slaan. We gaan dan beginnen aan de eerste beklimming van de Coll de Beixalis. Dit is een beklimming van de eerste categorie en kwam ook in 2015 voor in de Vuelta, in die ene rit ontworpen door Purito waar deze rit slechts een matige parodie op is. Er zal 6,5 kilometer geklommen worden aan 8,5%, al waren dat de Franse berekeningen. De Spanjaarden houden het op 7,1 kilometer aan 8%. De klim begint nog wel makkelijk, maar al snel wordt het enorm zwaar. Drie kilometer lang komt het niet onder de 10%, met zelfs wat stroken aan 14%. Richting de top wordt het dan wel weer wat eenvoudiger en gaat het richting de 6%. De weg is hier iets minder breed dan de andere wegen die we tijdens deze rit hebben gehad, maar het is nog steeds breed genoeg. Na 20 kilometer komen de renners voor de eerste keer boven op deze klim van de eerste categorie.




De afdaling is ongeveer acht kilometer lang en begint met een scherpe bocht naar rechts. Daarna wordt het eigenlijk een redelijk makkelijke afdaling. Er zitten een aantal haarspeldbochten in, maar deze zijn vrij simpel te nemen. De weg is breed en in een redelijk goede staat, dus dat levert in ieder geval geen problemen op. Alleen als de renners bijna beneden zijn in Anyós wordt het even lastig. Als de eerste huisjes in beeld zijn volgen er kort achter elkaar drie bochten, waarbij vooral de tweede bocht wat lastiger in te schatten is. Als iedereen goed door die bochten komt moet de rest ook wel te doen zijn. Richting Anyós nog wat haarspeldbochten, maar dat is verder allemaal wel goed in te schatten. In Anyós hebben de renners 28 kilometer afgelegd en daalt het nog even verder, tot het dorp achter ons ligt. Beneden begint het gelijk weer omhoog te lopen, richting La Massana. In dit dorpje zal na 30 kilometer de tussensprint plaatsvinden. Van La Massana wordt er richting Ordino gefietst, waar de volgende klim van de dag na 32,5 kilometer gaat beginnen. Je kan vanuit Ordino naar Arcalis fietsen, zoals we in de Tour van 2016 nog deden. Dat werd een leuke dag voor Dumoulin, uiteindelijk. Wel een eenrichtingsweg, terwijl we nu van plan zijn om nog een rondje te fietsen. Daarom slaan de renners rechtsaf en beginnen ze aan de Coll d'Ordino, een beklimming van de eerste categorie. Leuk dorpje trouwens, dat Ordino. La Massana is helaas wat minder boeiend.



Bekende naam dus, dat Ordino. Vooral vanwege de aankomsten bergop in Arcalis, maar ook de klim die we nu aandoen komt wel eens voor in de koers. In 2013 bijvoorbeeld, toen ook tijdens een rit met een aankomst bergop op Collada de la Gallina. Twee jaar later werd deze klim ook opgenomen in de rit van Rodriguez, maar toen zat zo'n beetje iedere pas in Andorra in het parcours. Het is een klim van 10 kilometer lang aan 7% gemiddeld. De klim is op papier wat minder lastig dan de Beixalis, maar deze is toch ook wel de moeite waard. Het is een redelijk regelmatige klim, met vooral aan het eind veel kilometers die gelijk zijn aan elkaar. In het begin is de klim wat lastiger. Na een makkelijk begin van twee kilometer aan 6,5% gaat het een kilometer omhoog aan 8% met stroken tot aan 11%. Daarna volgt er nog een kilometer aan ongeveer 8%, waarna het steeds een beetje minder lastig wordt richting de top. Aan het eind van de klim gaat het omhoog aan 6,5%. Alsnog best een leuk klimmetje, met ook hier een brede en goed onderhouden weg. Na 42 kilometer komen de renners boven op de Coll d'Ordino, een klim waar zeker als tussendoortje weinig op aan valt te merken.




Een opluchting voor de renners als ze boven zijn op de Coll d'Ordino, er volgt nu het langste stuk van de dag waarin er niet geklommen hoeft te worden. In totaal wordt er 15 kilometer afgedaald tot de voet van de volgende klim. Eerst wordt er 10 kilometer afgedaald na de Coll d'Ordino, richting Canillo. Een afdaling die redelijk makkelijk begint en waar het zelfs vrij snel weer even omhoog begint te lopen. Een kilometer lang loopt het nog een beetje vals plat omhoog, voor de afdaling verder gaat. De afdaling is in het begin vrij makkelijk, er zitten redelijk wat stukken bij waar het aardig lang rechtdoor gaat. Af en toe een haarspeldbocht, maar dat mag geen problemen opleveren. Als de renners bijna in Canillo zijn begint de afdaling wat bochtiger te worden. Er zitten een paar bochten bij die wat lastiger zijn, maar over het algemeen is deze afdaling nog steeds prima te doen. Beneden in Canillo slaan de renners rechtsaf en komen ze op een grote weg terecht, terug richting Andorra la Vella. Deze weg brengt de renners ook langs Encamp, waar we voor de tweede keer aan de Beixalis gaan beginnen.



De afdaling van de Ordino is dus aan het eind wat bochtiger, maar de weg is weer een kilometer breed dus het zou me heel erg verbazen als die afdaling iets gaat opleveren. Eenmaal in Encamp rijden we van de andere kant van het dorp naar de Beixalis toe, maar de klim zal verder nog steeds hetzelfde zijn. Opnieuw zeven kilometer aan 8%, of 6,5 aan 8,% afhankelijk van de manier van meten. De weg is hier nog steeds wat minder breed dan we gewend zijn in Andorra en het begint nog steeds makkelijk, maar ook ditmaal wordt het weer zwaar. Drie kilometer lang komt het niet onder de 10%, met zelfs wat stroken aan 14%. Richting de top wordt het dan wel weer wat eenvoudiger en gaat het richting de 6%. De tweede keer dat we boven komen op deze klim zal na 64,5 kilometer zijn, op 33 kilometer van het eind. Verrassend genoeg volgt na deze klim ook weer dezelfde afdaling, wauw. Deze afdaling is ook weer een kilometer of acht lang en begint wederom met een scherpe bocht naar rechts. Daarna wordt het eigenlijk een redelijk makkelijke afdaling. Er zitten een aantal haarspeldbochten in, maar deze zijn vrij simpel te nemen. Zeker als je hier al een keer geweest bent, mag ik hopen tenminste. Alleen als de renners bijna beneden zijn in Anyós wordt het opnieuw wat lastiger. Als de eerste huisjes in beeld zijn volgen er kort achter elkaar drie bochten, waarbij vooral de tweede bocht wat lastiger in te schatten is. Richting Anyós nog wat haarspeldbochten, maar dat is verder allemaal wel goed in te schatten. In Anyós sloegen de renners de vorige keer rechtsaf richting La Massana en Ordino, nu slaan ze linksaf en gaan ze weer op weg naar de startplaats.



Na de bocht naar links in Anyós komen de renners een grote rotonde tegen, met aan het eind van die rotonde een brug en na die brug een tunnel. Dit is de Túnel de les dos Valires en daar gaan we echt mokerhard doorheen fietsen. Tunneltje is drie kilometer lang en aangezien je in Spanje het signaal al verliest als je onder een viaduct doorfietst kunnen we rond deze tijd dus gemakkelijk gaan plassen en daarna een biertje gaan pakken uit de koelkast. Sowieso een goed idee, want we gaan toewerken naar het einde van de rit. Als er licht aan het einde van de tunnel verschijnt komen de renners een rotonde tegen, waar ze naar rechts moeten. In licht dalende lijn fietsen we Escaldes-Engordany binnen, waarna we bij de volgende rotonde linksaf slaan. Hier ligt de voet van de volgende klim. We gaan opnieuw klimmen naar La Comella, maar nu van de andere kant. Een kant die we minder vaak bedwingen, maar toevallig wel in 2012 en 2013 toen we ook aankwamen op Collada de la Gallina. Van deze kant is de klim 3,6 kilometer lang aan 6,3% gemiddeld. Dat gemiddeld wordt wel een beetje verpest door een kilometer die zo goed als vlak is en een kort stuk in dalende lijn. Verder gaat het in Escaldes zelf meteen steil omhoog aan een procent of acht. Ook richting de top wordt het nog steil met een kilometer aan 9%. Na 81 kilometer, op 16 kilometer van de streep, komen de renners boven.



In het begin van de rit reed men nog over deze weg omhoog, maar nu mogen ze naar beneden. Vier kilometer aan een procent of acht, het is in ieder geval een steile afdaling. Ondanks de brede en goede weg is het wel een beetje een kutafdaling. Vooral in het begin enkele lastige bochten, waar je zonder problemen over het vangrailtje kan kukelen, rechtstreeks het skoekeloen in. Gaandeweg wordt de afdaling iets makkelijker, met richting het eind nog één lastige bocht. Daarna rijden we Andorra la Vella weer binnen, de hoofdstad. Hier gaat het bij een rotonde naar links, waarna we een aantal kilometer over de hoofdweg naar het zuiden fietsen. Deze weg loopt een klein beetje vals plat naar beneden. In de omgeving van Sant Julià de Lòria, waar de voet van de Coll de la Rabassa van gisteren ligt, gaan de renners naar rechts. Die bocht naar rechts volgt bij een rotonde op zeven kilometer van de finish. De weg begint na deze bocht meteen omhoog te lopen en dan begint de slotklim. Al denkt de organisatie daar anders over. Volgens Unipublic is de slotklim maar 3,5 kilometer lang en moet je die 3,5 kilometer daarvoor buiten beschouwing laten. Is onzin natuurlijk, want in de eerste 3,5 kilometer gaat het gewoon omhoog aan 6,6%. Beetje bullshit allemaal. Na het dorpje Aixovall begint de klim met een kilometer aan 4%, waarna het omhoog gaat aan bijna 10%. Maar dat is geen klim, blijkbaar. Nee, oké. In de volgende kilometer komen de renners een vlak stukje tegen en ook een paar meter in dalende lijn, waardoor het gemiddelde stijgingspercentage van die kilometer op vier blijft steken. We zijn nu in de buurt van Bixessarri, daar waar de klim volgens de organisatie pas echt begint. Toch gaat het richting dit dorpje ook gewoon aan 8% omhoog, maar afijn. Na een bocht naar links in dit dorp wordt het alleen maar steiler. De weg wordt wat smaller en vooral wat bochtiger. Richting de top van de klim krijgen we met 15 haarspeldbochten te maken. Het gaat een kilometer omhoog aan 9%, met daarna zelfs twee kilometer aan 10%. Pas in de laatste meters van de rit zal het iets makkelijker worden, maar met ongeveer 9% blijft het een bitch van een klim. We zijn weer terug bij de typisch Spaanse percentages. De ronde van de steile muren wordt afgesloten met een steile muur.




De Collada de la Gallina is volgens de organisatie 3,5 kilometer lang en 8,7% gemiddeld. In totaal kun je beter spreken van zeven kilometer aan 8%. De organisatie heeft sowieso een enorme dronken bui gehad, want blijkbaar komen we aan op 1480 meter hoogte. Dat vond ik vrij vreemd, want normaliter ligt de top op 1550 meter. Wat blijkt? Ook nu ligt de top gewoon op 1550 meter, op dezelfde plek als in het verleden. Gewoon even 70 meter verdwenen, foetsie. Nouja, goed, whatever. Oké, nee, nog één punt van verwondering. Het is een klim van de buitencategorie. Een klim die volgens de organisatie maar 3,5 kilometer lang is krijgt gewoon categorie especial opgeplakt. Huh? En dan moet ik er eigenlijk nog aan toevoegen dat de pasovergang vier kilometer verderop ligt. Je zou nog een paar kilometer langer kunnen klimmen aan hogere percentages. Maar goed, de finishlocatie heeft dan weer als voordeel dat er genoeg ruimte is. Tijdens het laatste deel van de klim is de weg smal, maar richting de finish is er naast een kerkje een soort pleintje waar de weg breder is. Santuari de la Mare de Déu de Canòlich ligt naast de streep, een heiligdommetje waar de maagd van Canòlich wordt vereerd. Blijkbaar is dat de patroonheilige van de parochie van Sant Julià de Lòria. Iedere laatste zaterdag van mei gaan alle inwoners naar dit heiligdom toe om het beeld van Maria dat in de kerk staat te vereren. Zoiets. Om de paar jaar komen alle inwoners ook in augustus en september in processie naar de berg, om wat renners te vereren. Zo kwamen we hier in 2012 aan. We zaten toen nog vroeg in de Vuelta en de rit was niet zo lastig, daarom bleven de verschillen redelijk beperkt. Aan het eind van de rit bleven Valverde, Contador en Rodriguez over. Valverde zat nog in zo'n fase dat hij niets deed om pas aan het einde weg te springen en dat was toen niet anders. Hij klopte de rest in de sprint en won de rit. Eén jaar later keerden we terug naar de Collada de la Gallina. Toen wat meer richting het eind van de Vuelta. Het was een miserabele rit. De hele dag regen. Liefst 16 renners zouden de finish niet halen. Een van die renners was Luis Leon Sanchez. Hij begon nochtans voorspoedig aan de dag. Samen met enkele andere renners maakte hij deel uit van de kopgroep van de dag. Maar het weer viel een beetje tegen. Zo erg zelfs dat hij afstapte. Zo verging het eigenlijk bijna iedereen in de kopgroep, waardoor Daniele Ratto in z'n eentje overbleef. Deze jongen, matige sprinter van beroep, reed ineens op kop in een bergrit. Het meest opvallende was nog wel zijn manier van dalen, tijdens iedere afdaling reed hij met zijn voet uit het klikpedaal naar beneden. Hoongelach viel hem ten deel, maar hij won wel mooi de rit. De voorsprong van de koplopers was zo groot dat zelfs een slechte klimmer als Ratto stand kon houden. Hij hield aan de streep drie minuten voorsprong over op Nibali, die verwoede pogingen deed om Chris Horner te lossen. Horner kon er eigenlijk alleen maar om lachen, zoals hij die hele Vuelta aan het lachen was. Hij gaf twee seconden toe, uiteindelijk. De rode trui was daardoor iets steviger in handen van Nibali, maar we weten allemaal nog wel hoe die Vuelta is afgelopen. Ook in de rit in Andorra in 2015 kwam deze klim trouwens nog voor, maar toen werd ie wel van de andere kant beklommen. Dit even voor de volledigheid.



Heel warm gaat het niet worden in Andorra. 's Middags hooguit 22 graden, misschien zelfs wat minder. Klein beetje kans op regen, maar zo slecht als in 2013 gaat het in ieder geval niet worden. Waarschijnlijk blijft het gewoon droog en dat is maar beter ook. Toch een paar lastige afdalingen onderweg die met een droge weg al uitdagend genoeg zijn. Er zal niet veel wind zijn, al speelt dat tijdens zo'n rit sowieso niet echt een rol. Aangezien deze rit maar een kilometer of 10 lang is beginnen we vrij laat, om 14:54 pas. Vanzelfsprekend wordt de rit daardoor integraal uitgezonden. Eurosport en Sporza zijn er meteen bij, al moet je er wel rekening mee houden dat je niet bij één moet zijn als je graag wat Belgisch commentaar wil. De Primus Classic ofzo wordt ook verreden en die koers krijgt op het hoofdkanaal voorrang. Liefhebbers van de echte koers moeten uitwijken naar Canvas. De NOS schijnt er ook bij te zijn, maar dan wel pas om 16:00. Dat boeit niemand, maar toch. Finish wordt verwacht tussen 17:31 en 17:50.



Een korte en explosieve rit. Dan is het meestal voor de klassementsrenners. Zeker aangezien het de laatste kans is. Maar de vorige rit heeft wel duidelijk gemaakt dat Yates met afstand de beste is. Veel renners die nog hoop hadden om te winnen zullen die hoop nu niet meer hebben. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat er niet direct vanaf het begin aangevallen wordt, waardoor een groepje vluchters toch kans maakt om te winnen. Sowieso moet je om weg te rijden al een sterke renner zijn. In 2015 zagen we dat het kan. Mikel Landa won een lichtelijk vergelijkbare rit vanuit de vlucht. Ze reden hard achter hem aan, maar hij was sterk genoeg om stand te houden. Als Movistar en Astana hun ambities begraven hebben kan er tijdens deze rit opnieuw een outsider winnen. Als je van de categorie Kelderman bent kun je maar beter vroeg in de aanval gaan, dan maak je misschien nog een kans ook. Figuren als Majka, Kwiatkowski en fenomeen Oscar Rodriguez zullen het ook van zo'n wat vroegere aanval moeten hebben. Doen we er nog Zakarin bij en dan zit ik al weer aan vijf namen die eventueel in de aanval kunnen gaan. Focus ik me daarna toch nog maar even op de strijd tussen de klassementsrenners, want de strijd voor de laatste twee podiumplaatsen gaat zeker nog interessant worden.
1. Mas. Enrico gaat richting het podium. Antonio Colom zag dat het goed was. Alberto Contador ook.
2. Pinot. Hij kan ook zomaar 23e worden, aangezien hij tijdens deze Vuelta nogal wisselvallig is. Maar goed, het is in ieder geval niet warm, dus dan zou het nog wel goed moeten gaan met Thibaut. Op basis van wat hij gisteren liet zien moet hij nu ook vooraan eindigen.
3. Yates. Komt geen moment meer in de problemen. Hoeft verder niet echt z'n best te doen, dus kan gewoon de rest volgen. Zo'n straffe stoot als tijdens de vorige rit hoeft hij niet meer uit te halen, het zal nu meer consolideren worden.
4. Lopez. Superman is eigenlijk helemaal niet zo super. Het is zelfs een beetje armoedig allemaal. Podium gaat daarom een lastig verhaal worden. Al zal hij er ook niet zomaar doorheen zakken. Als Valverde en Kruijswijk dat wel doen kan het alsnog.
5. Valverde. Piti gaat weer last krijgen van een ontploffend brommertje. Maar het brommertje van Kruijswijk zal nog net wat harder ontploffen.

Bonus:
Perico en Purito, wat leuk.

De vrouwen mogen trouwens ook fietsen in Spanje. Madrid Challenge by la Vuelta, bestaat al een paar jaar. Dit jaar is het evenement twee dagen lang en zal er naast een rit in Madrid ook een ploegentijdrit van 12,6 kilometer worden afgewerkt in Boadilla del Monte. Geen idee eigenlijk of dit ook nog wordt uitgezonden ofzo, maar ik vond toch dat ik nog even een paar woorden moest besteden aan de vrouwen. Weten jullie dat ook weer.

Er wordt hier en daar ook een epische strijd om de bollen verwacht, maar dat zie ik eerlijk gezegd niet meer spannend worden.

Ik denk dat alle GC mannen moe zijn en er niet te vroeg aan gaan beginnen. Bang voor hun eigen plekje in de top 10. Ik schakel pas laat in denk ik.

quote:

Op vrijdag 14 september 2018 22:40 schreef Dale__Cooper het volgende:
En dan de 5e Britse overwinning op rij ja. Ook voor het eerst in de historie van het wielrennen dat drie renners van hetzelfde land een grote ronde winnen. En dat in tijden van de mondialisering. (lol)

Welke mondialisering? (lol)

Krachtwijk staat 2de na vandaag.
(of 12de, het kan raar lopen )

Alleen Yates dus goede keuze gemaakt. Als Steven Giro hd gedaan had ie hier gewonnen. Bijna alle NL'ers verkeerde keuze dit jaar.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 09:35 schreef Jumparound het volgende:
Krachtwijk staat 2de na vandaag.
(of 12de, het kan raar lopen )

Of abandon. Of winnaar.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 11:00 schreef V-for-Vendetta het volgende:

[..]

Of abandon. Of winnaar.

ik zie yates het niet meer weggeven eigenlijk.

Of heel TLJ heeft zitten verzaken tijdens de ITT om vandaag er een soort TTT van te maken

Kelderman gaat winnen vandaag

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 10:58 schreef V-for-Vendetta het volgende:
Alleen Yates dus goede keuze gemaakt. Als Steven Giro hd gedaan had ie hier gewonnen. Bijna alle NL'ers verkeerde keuze dit jaar.

Knap dat V-for-Vendetta nog meer obsessief met vlaggetjes is dan TLC.

Weet nog niet of ik kijk, behalve dan de uitslagen.

Krachtgod zal denk ik stiekem wel alles op alles zetten om plek 2 te houden.

Hoewel hij dat ook in de Tour deed toen hij even op plek 3 stond