SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Nee, hoezo?quote:
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik vind dit een passief-agressieve post.quote:
Op
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ik ga wel zo slapen want ik heb alles wel gezien.quote:
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Altijd al geweten dat je een laf jongetje was...quote:Op maandag 27 augustus 2018 01:28 schreef Masterminded het volgende:
[..]
Ik ga wel zo slapen want ik heb alles wel gezien.
Wat een nare postquote:
[..]
Altijd al geweten dat je een laf jongetje was...
.
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Ik ben er voor nuance, voor hypocrisie en voor relativering.quote:
[..]
Je leert me eigenlijk nu pas kennen, heel gek na 4 jaar FOK!
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
Nu ga ik slapen.
Natuurlijk verliezen wij idealisten wel eens, maar ook de volgende dag komt de zon op en gaan we door met onze droom, met ons ding.
RTquote:
Oké Gianni, leuk geweest.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etappe 3: Mijas - Alhaurín de la Torre, 178,2 km
38 jaar oud is ie, Alejandro Valverde. En toch nog niet versleten. De beste man is weer aan een geweldig seizoen bezig en weet in augustus zijn 12e overwinning van het seizoen te boeken. Na zijn magere Tour had ik hem voor de rest van het seizoen afgeschreven, maar dan blijkt eens te meer dat ik er helemaal niets van begrijp. Piti moet je nooit afschrijven, die weet altijd wel weer te pieken. Door de hitte en een aantal klimmetjes werd een rit die niet lastig had moeten zijn alsnog lastig. Het peloton werd helemaal uit elkaar geslagen en er ontstonden grote tijdsverschillen. Enkele renners die al afgeschreven waren kunnen we nu helemaal afschrijven, zoals Porte en Nibali. Verder ontstonden er weinig verschillen tussen de grote favorieten. Wilco Kelderman, de grote favorieten van George Bennett, blijkt uitermate goed in vorm te zijn. Hij werd vierde, met diezelfde Bennett in z'n wiel. Laurens De Plus, vanaf januari de favoriet van iedere klant van de Jumbo, ging in de aanval en wist bijna te winnen. Een derde plaats, alsnog niet slecht. Dylan Teuns zakte een beetje door het ijs, maar Kwiatkowski was dan wel weer vooraan te vinden. De Pool die niet te slopen is leek even op weg naar de overwinning, toen De Plus gegrepen werd. Valverde dacht daar alleen anders over. Hij liet Kwiatkowski even in de waan dat hij zou gaan winnen en knalde er daarna overheen. Weer eens een overwinning voor Valverde in de Vuelta, zijn tiende rit in deze koers. De eerste sinds 2015, het werd ook wel weer eens een keer tijd. Kwiatkowski nam de leiderstrui over van Dennis, die klaarblijkelijk geen goede benen meer had na de tijdrit. Verder was het eigenlijk weinig verheffend. Lars Boom was bijna buiten tijd, arme Lars. Het is te hopen dat ze bij Roompot zo dronken zijn dat ze hem een contract aanbieden, anders is zijn carrière voorbij. Hij krijgt nu wel een dag om te herstellen, al is het geen makkelijke dag. In het begin van de rit meteen een aantal zware en lange beklimmingen. Richting het eind wordt het steeds makkelijker. Waarschijnlijk een rit voor de sprinters, al weet je dat in Spanje maar nooit.
Na een uitstapje richting het binnenland zijn we weer terug aan de kust, de kust van de zon. De eerste dagen van deze Vuelta rijden we in rondjes. We doen eigenlijk alle plaatsen aan die we ook in 2015 aandeden. Variatie is verboden. Tot mijn verbazing heb ik nu weer dezelfde verbazing als in 2015. We zouden namelijk net als drie jaar geleden van start moeten gaan in Mijas, maar dat was toen niet het geval en ook nu niet. Van start gaan we immers in La Cala de Mijas, een verzameling toeristische gebouwen aan het strand. Hoort blijkbaar wel bij Mijas, ook al ligt die stad 15 kilometer verderop. Het grappige is dat we tijdens deze rit nog door het echt Mijas gaan komen, op 25 kilometer van de streep zal hier de tussensprint zijn. Goed, de start is dus in La Cala de Mijas, een stad met 24.000 inwoners, die in 2015 nog geen historie in de Vuelta had. Nu dus wel wat historie, want in 2015 reden we vanuit deze badplaats richting Málaga, waar Peter Sagan won. Het is een pueblo blanco, een wit dorp, met een Arabische indeling. Al merk je daar tegenwoordig weinig meer van, aangezien je vooral heel veel flats en appartementen ziet. Door de ligging tussen bergen en zee is het een ideale locatie voor toeristen. La Cala de Mijas heeft een lang en groot strand, maar je kan ook bijna direct de bergen in. Voor ieder wat wils, zeker als je bedenkt dat dit een oud vissersdorpje is. De overblijfselen daarvan zijn nog te zien en je kan hier ongetwijfeld prima vis eten. Voor zo'n beetje iedere sport kan je hier in de directe omgeving terecht, van paragliding tot golf. Daarnaast is er nog een mooi torentje te vinden, ook een overblijfsel van vervlogen tijden.
Na de start in La Cala rijden de renners ook nog even langs deze toren, best leuk voor de cultureel geïnteresseerde renners. Wij hebben er verder weinig aan, ook het eerste deel van deze rit gaat aan ons voorbij. Na een rondje door La Cala fietsen de renners richting het westen, ook al moeten ze eigenlijk richting het oosten. Hemelsbreed ligt de finishplaats een kilometer of 30 verderop, maar we kiezen voor een rondje door de omgeving om de rit toch nog enig cachet te geven. Over de brede snelweg A7 zet het peloton koers richting Marbella, de startplaats van de vorige rit. Het is echt in rondjes rijden, de lokale overheden hebben waarschijnlijk echt smerig veel geld op tafel gelegd. Of de rest van Spanje legde niets op tafel, dat kan natuurlijk ook nog. Na 13 kilometer rijden de renners door Marbella en daarna gaat het nog een paar kilometer verder over rechte en brede wegen richting San Pedro de Alcántara. Hier slaat men rechtsaf, waarna we de kustlijn verlaten en koers zetten richting het binnenland. Twee kilometer later is het vlakke aanvangsfase van de rit afgelopen en begint de eerste klim van de dag. Dit is een klim die er mag zijn. Puerto del Madroño, voor het gemak ook wel El Madroño genoemd. 21,2 kilometer lang en 4,7% gemiddeld. Het is jammer dat ze de rit op zo'n manier in elkaar hebben gedraaid dat deze klim uiteindelijk geen rol van betekenis zal spelen. Gooi hem aan het eind van de rit en het wordt een heel ander verhaal. Mooie klim wel verder, meer dan genoeg mooie uitzichten over de omgeving. Best groen, veel bergen en ook veel witte dorpjes die weer creatief op de heuvels zijn gebouwd. Achterlijk zwaar is de klim verder ook weer niet. Vooral heel lang, maar vrij regelmatig. De lastigste kilometer komt pas aan het eind, eentje aan 6,8%. Na 45 kilometer komen de renners boven op deze klim van de eerste categorie.
In het dagelijks leven schijnt deze klim, die wel eens eerder is voorgekomen in de Vuelta, een enorme kutklim te zijn. Het is een van de belangrijke verbinden van de Costa del Sol met het binnenland, dus is het enorm druk. Veel verkeer, niet alleen personenauto's maar ook vrachtwagens. Daar fiets je als wielertoerist dus liever niet eigenlijk. Hebben die profs het toch een stuk beter voor elkaar. Na de top van de klim is het een kilometer of zes min of meer vlak. Het loopt lichtjes naar beneden, maar veel stelt het niet voor. Het is een behoorlijk bochtige weg, die tegelijkertijd heel breed is. Daardoor zouden er geen ongelukkigen mogen gebeuren. Geen vrachtwagens op de weg, dat scheelt. Na het eerste deel van de afdaling, hoewel er nog niet echt gedaald wordt, volgt er een korte klim van twee kilometer aan 5%. Na dit vervelende knikje omhoog gaat het wat serieuzer naar beneden. We gaan op weg naar Ronda, de stad die iedereen wel kent. Duurt nog wel even, want de passage in Ronda volgt pas 27 kilometer na de top van de klim. Na het korte knikje omhoog gaat het dus even echt naar beneden, maar de fases in dalende lijn zullen nog een aantal keer onderbroken worden door wat korte klimmetjes. Niet meer zo lastig als die twee kilometer aan 5%, maar toch. Verder blijft de afdaling goed te doen. De weg blijft breed tot aan Ronda. Het wordt ook steeds minder bochtig, alsof het nog niet makkelijk genoeg was. Aan het eind van de afdaling slaan de renners linksaf richting Ronda. We gaan deze populaire toeristische bestemming uitgebreid verkennen. Uiteraard rijden we ook over de brug der bruggen. De toeristische afdeling laat geen steken vallen. De renners rijden over de steentjes van de straten in de stad waar John Degenkolb in 2014 nog een rit wist te winnen.
De passage in Ronda volgt na 72 kilometer en daarna gaan we snel op weg naar de volgende klim van de dag, de Puerto del Viento. De berg van de wind, het zou hier dus wel eens kunnen gaan waaien. Na 75 kilometer begint de klim en dan gaat het 10 kilometer omhoog aan 3,3%. Na 85 kilometer komen de renners dus boven op deze klim van de derde categorie. De klim is vooral in het begin heel makkelijk. Een paar kilometer vals plat. De meeste sites houden het daarom op zeven kilometer aan 4%, dat klinkt nog steeds niet fantastisch maar wel iets beter. Pas richting de top begint het ergens op te lijken met een kilometer aan 6% gevolgd door een kilometer aan 7%. Maakt verder allemaal weinig uit, want het is nog steeds bijna 100 kilometer tot de finish. Richting de top wordt de klim ook steeds mooier. Af en toe is de omgeving best fraai te noemen. Wel een behoorlijk open terrein, ik kan me bij de naam best wel iets voorstellen. Na de top van de Puerto del Viento gaat het drie kilometer naar beneden over een prima weg door een rotsachtig gebied. Geen lastige bochten, vooral veel rechtdoor terwijl het niet eens zo steil naar beneden gaat. Na een tijdje stopt de afdaling zelfs helemaal, het gaat dan drie kilometer omhoog aan 3% gemiddeld. Van de ene kant een hinderlijke onderbreking, van de andere kant blijft er meer tijd over om te genieten van de omgeving die zeker niet lelijker wordt. Als de renners dit bultje ook hebben gerond gaat het nog eens zeven kilometer naar beneden, richting El Burgo. Dit tweede deel van de afdaling is een stuk bochtiger en het gaat ook wat steiler naar beneden, maar problemen voorzie ik niet. Er ligt een nieuwe laag asfalt, de weg is redelijk breed en zo lastig zijn de bochten ook weer niet. Iedereen zou dus na 99 kilometer heelhuis El Burgo moeten kunnen bereiken.
Voorbij El Burgo loopt de weg meteen weer een aantal kilometer omhoog. We gaan richting het zuiden fietsen en deze weg loopt eerst een kilometer omhoog. Daarna een kort knikje naar beneden, waarna het iets meer dan vier kilometer omhoog gaat aan een procent of vijf. Aardig klimmetje nog wel, al is het ook weer niet heel denderend. De Puerto de las Abejas, noemen we dit klimmetje blijkbaar. Na dit stuk in stijgende lijn gaat het lang naar beneden. Via Yunquera rijden we naar een gebied dat we kennen. We komen na 116 kilometer uit in Alozaina, een plaats die we tijdens de vorige rit ook al passeerden. Alles ligt hier op een postzegel, blijkbaar. De afdaling is niet zo spannend. Het gaat niet echt steil naar beneden en de wegen zijn bovendien breed. We komen ondertussen wel wat watervallen tegen, dat is ook wat waard. Van Alozoina gaat het verder richting Coín, een weg die we een dag eerder nog in tegengestelde richting moesten afwerken. Het gaat grotendeels in licht dalende lijn naar beneden, al is er ergens tussendoor nog een klein knikje naar boven. In de buurt van Coín gaat het pas echt omhoog. Het duurt een kilometer of 20 voor we Mijas bereiken, waar de tussensprint is. In dit stuk van twintig kilometer gaat het een aantal keer omhoog. Paar vlakke stukjes tussendoor en ook wat gedeeltes in dalende lijn, maar grosso modo gaat het omhoog. Nooit heel steil, altijd vrij beschaafd. Het zwaarste werk ligt achter ons. Na 152 kilometer komen de renners dan door Mijas, de plaats die eigenlijk de vertrekplaats van deze rit zou moeten zijn. Het kan raar lopen, ook in Spanje.
Na de doortocht in dit witte dorpje is het nog 26 kilometer fietsen tot de finish. Het grootste gedeelte van deze slotfase wordt afgewerkt in licht dalende lijn, want we gaan terug naar de kust. Over brede en grotendeels rechte wegen wordt er afgedaald richting Benalmadena, de plaats waar de fenomenale voetballer Isco het levenslicht zag. Van Benalmadena gaat het over een brede weg verder richting Torremolinos, wat vooral een plaats is waar dronken Nederlanders zich een slag in de rondte zuipen. In Torremolinos zijn we in de buurt van finishplaats Alhaurín de la Torre, nog een kilometer of 10 te gaan. In deze laatste kilometers van de rit gaat het grotendeels rechtdoor. Over brede wegen verlaten we de kust weer, richitng Alhaurín. Op vier kilometer van de streep is er een bocht naar rechts, waarna het min of meer rechtdoor gaat tot aan de streep. Wel nog wat rotondes onderweg. Bijvoorbeeld op twee kilometer van de streep. Ook in de laatste kilometer krijgen de renners nog te maken met een rotonde, terwijl het stuk tussen kilometer twee en kilometer een ook nog eens verfraaid wordt met twee rotondes. Op al dat bochtenwerk na is het een redelijk makkelijke finale, al ligt Alhaurín de la Torre wel enigszins in het binnenland. Daardoor loopt de weg een beetje omhoog. Tussen kilometer vier en kilometer twee van het eind wordt er lichtjes geklommen, daarna is het min of meer vlak tot aan de finish. Een paar meter hoogteverschil in de laatste kilometer, maar het is niet zo erg als tijdens de vorige rit. Ondanks de beklimmingen eerder in de rit zou dit een finale voor de sprinters moeten zijn.
Alhaurín de la Torre is een stadje met ongeveer 40.000 inwoners, dat in 2015 debuteerde in de Vuelta. Alle plaatsen van de eerste ritten van die Vuelta komen in 2018 terug, alleen dan in een andere volgorde. Alhaurín de la Torre was toen de startplaats van de tweede rit, met aankomst bij Caminito del Rey. Nu dus het eindpunt van de derde rit, ook leuk. De stad ligt in de provincie Málaga, niet al te ver van de gelijknamige stad af. Alhaurín de la Torre is vooral een groene stad, wat in deze streek redelijk opvallend te noemen is. Het ligt niet aan de kust, dus qua toerisme is er net even wat minder te doen. Het schijnt ook de woonplaats te zijn van Antonio Tejero, dat is een voormalig Spaanse luitenant-kolonol die leider was van twee mislukte staatsgrepen in 1978 en 1981. Verder is het een stad waar in principe weinig over te vertellen valt, behalve dat de Torre dan nog wel kicken is. Toch is er sinds vrijdag een heel actueel onderwerp met betrekking tot deze stad.
Alhaurín de la Torre is namelijk de woonplaats van de familie Otxoa. Het is hier dat Javier Otxoa afgelopen vrijdag zijn laatste adem uitblies, na een lang ziekbed. Javier Otxoa werd samen met zijn tweelingbroer Ricardo geboren in een klein dorpje in de buurt van Bilbao. Zijn ouders pendelden steeds op en neer tussen het natte noorden en het zonnige zuiden. Ze werkten een tijdje in de buurt van Málaga en zo kwam de rest van de familie ook in het zuiden terecht. Vooral in de winter was het gebied rond Málaga een stuk prettiger om te trainen, dus verbleven de broers vaak in het tweede tweede huis in Alhaurín de la Torre, dicht in de buurt van het vliegveld van Málaga. Het waren talenten, Javi en Ricardo. Vooral Javi. Vanaf 1997 reed Javi voor Kelme, terwijl Ricardo voor ONCE reed. Javi wilde graag samen met Ricardo rijden, maar dat lukte uiteindelijk pas toen hij besloot om zijn salaris met Ricardo te delen. Daardoor reden ze in 2000 samen bij Kelme. In 2000 zou Javi voor de tweede keer deelnemen aan de Tour de France. Ricardo wilde ook graag mee, maar hij mocht niet. Daarom besloot hij om samen met de rest van de familie de Pyreneeën op te zoeken, dat was toch dicht bij huis. De familie Otxoa verspreidde zich over de flanken van de Hautacam, niet wetende wat er die dag zou gaan gebeuren. 10 juli 2000, een etappe van 200 kilometer met drie zware beklimmingen onderweg. Javier Otxoa ging al vroeg in de aanval en kreeg een aantal renners mee. Die renners liet hij meteen achter zich op de eerste serieuze beklimming. Daarna volgde een lange solo. Aan de voet van de Hautacam had hij 10 minuten voorsprong op Lance Armstrong. Otxoa bleed peddelen, probeerde een ritme te houden, maar hij kreeg het steeds lastiger. Daarachter reed een ontketende Armstrong weg van alles en iedereen. Door de mist en de regen ploeterde Otxao zich een weg naar boven. Hij hield stand. Minder dan een minuut hield hij over op Armstrong, maar het was voldoende. Gesteund door zijn oom, zijn vader en zijn broer boekte hij de mooiste overwinning uit zijn nog prille carrière. Hij was pas 25 en eindigde als 13e in de Tour. Het had het startschot van een lange loopbaan vol mooie overwinningen moeten worden, maar op 15 februari 2001 veranderde alles. Javier en Ricardo bevonden zich in het zuiden van Spanje, in de buurt van Alhaurín de la Torre. Hun traingsrondje zat erop en ze reden, netjes achter elkaar, over de grote weg terug naar huis. Ze reden zelfs over de vluchtstrook, het waren keurige jongens. Maar toen was er ineens een rode Volvo. Met een bestuurder die even niet aan het opletten was. Hij raakte van de weg en schepte beide broers. Ricardo was op slag dood en ook voor Javier had men niet veel hoop. Sterker nog, Javier had dood moeten zijn. Hij had zo'n beetje alles gebroken en dan was er ook nog sprake van ernstig hersenletsel. Twee maanden lag hij in coma en niemand had het idee dat hij ooit nog uit die coma ging komen. Blijkt maar weer dat topsporters geen normale mensen zijn. Hij kwam uit die coma en kon langzaam gaan werken aan zijn herstel. Hoewel hij nooit meer volledig zou herstellen. Een deel van een van zijn longen moest verwijderd worden, om maar wat te noemen. Mentaal zat hij op het niveau van iemand van 7. Door de steun van zijn ouders en zijn andere broer, Andoni, kwam hij er langzaam toch weer een beetje bovenop. De droom om te fietsen verdween nooit. Op professioneel niveau fietsen zou nooit meer lukken, daarvoor waren het lichaam en de geest te ernstig aangetast. Op paralympisch niveau lukte het dan weer wel. Op de Olympische Spelen van 2004 en 2008 pakte Otxoa iedere keer goud en zilver. Javi is een voorbeeld voor iedereen. Hij heeft het nooit opgegeven. Ook niet toen hij voor een tweede keer werd aangereden. Dat was wel meteen de laatste keer dat hij buiten ging trainen, op die manier werd zijn leven weer een stukje beperkter. De man die verantwoordelijk was voor het ongeluk in 2001 leek er in eerste instantie mee weg te komen, aangezien het een belangrijke figuur was in het openbare leven van Málaga. Uiteindelijk kreeg hij een boete van 1800 euro, jaren na het ongeluk. Het heeft de hele familie Otxoa verscheurd. Niet alleen het leven van Ricardo en Javi werd gesloopt, ook dat van hun ouders. Dat Javier ondanks al zijn strijdlust en wilskracht niet oud zou worden stond vrij snel na het ongeluk ook wel vast. De schade was zo enorm dat het knap is dat hij nog 43 heeft kunnen worden. In 2015, toen de Vuelta voor het eerst in Alhaurín de la Torre passeerde, ging het al niet goed met Javier. Hij zat in een rolstoel. Sinds die ene dag in februari 2001 is zijn leven een lijdensweg geweest. Het is misschien maar beter dat het voorbij is.
In Alhaurín de la Torre wordt het ongeveer 28 graden, dat valt nog best mee. Geen kans op neerslag, maar wel wat kans op wind. Al bij al best aangenaam weer, zeker als je bedenkt dat we nog steeds in Andalusië zitten. Had erger gekund. De rit begint om 13:06 en de uitzending van Sporza en Eurosport begint om 15:00. Dan zitten we in de buurt van Ronda, met een beetje geluk krijgen we dat mooie plaatsje nog net te zien. De aankomst wordt verwacht tussen 17:26 en 17:54.
Dit wordt een massasprint. Ondanks de beklimmingen eerder in de rit is dit een kolfje naar de hand van de sprinters. Deze kans zullen ze waarschijnlijk niet laten lopen. Paar kneuzen van Burgos laten ontsnappen in het begin en daarna gecontroleerd over de beklimmingen rijden, zoiets.
1. Viviani. Heeft waarschijnlijk weinig concurrentie als we met een echte sprint te maken krijgen. Staat al op 15 overwinningen dit jaar en met een beetje mazzel gaat dat richting de 20 tijdens deze Vuelta.
2. Sagan. Geen idee of Sagan een beetje in orde is ondertussen. Na de Tour was het niet best, maar misschien dat zijn lichaam nu een beetje hersteld is. Als dat het geval is kan hij het Viviani nog wel moeilijk maken. Anders niet.
3. Trentin. De Europees kampioen. Won vorig jaar een rit of vier tijdens de Vuelta. Wel bij gebrek aan concurrentie, het zal nu iets lastiger worden. Desalniettemin zou hij met zijn huidige vorm toch in de buurt moeten kunnen komen van de overwinning.
4. Consonni. Na de eerste drie namen kom je al snel in een soort van niemandsland uit. Je kan Soto noemen, van Caja Rural. Of Aberasturi, van Euskadi-Murias, maar die heeft dan weer een paar hechtingen in z'n knie. Je kan voor Gibbons, Sarreau of Van Asbroeck gaan. Allemaal vrij armoedig. Puur naar talent gekeken is Consonni dan waarschijnlijk de beste gok. Of hij dat ook in de praktijk kan tonen is dan weer een ander verhaal, maar met de begeleiding van Matxin zou dat toch moeten lukken.
5. Van Poppel. Danny heeft hard getraind. Hij kan nu prima over de heuveltjes komen. Gaat ten koste van zijn snelheid, maar dat geheel terzijde. Op pure snelheid gaat hij nooit meer een sprint winnen. Voor Danny valt het te hopen dat er een keer een lastige aankomst is waar Viviani en co afhaken terwijl hij wel nog van de partij is. Kleine kans, maar je weet nooit. Een van zijn loodsen, Lars Boom, is ziek. Dat is dan wel weer lullig. Nu zal het alleen van Tom Leezer moeten komen. Dat is dan wel weer de kampioen stokbroden halen. Die kan je om een boodschap sturen.
38 jaar oud is ie, Alejandro Valverde. En toch nog niet versleten. De beste man is weer aan een geweldig seizoen bezig en weet in augustus zijn 12e overwinning van het seizoen te boeken. Na zijn magere Tour had ik hem voor de rest van het seizoen afgeschreven, maar dan blijkt eens te meer dat ik er helemaal niets van begrijp. Piti moet je nooit afschrijven, die weet altijd wel weer te pieken. Door de hitte en een aantal klimmetjes werd een rit die niet lastig had moeten zijn alsnog lastig. Het peloton werd helemaal uit elkaar geslagen en er ontstonden grote tijdsverschillen. Enkele renners die al afgeschreven waren kunnen we nu helemaal afschrijven, zoals Porte en Nibali. Verder ontstonden er weinig verschillen tussen de grote favorieten. Wilco Kelderman, de grote favorieten van George Bennett, blijkt uitermate goed in vorm te zijn. Hij werd vierde, met diezelfde Bennett in z'n wiel. Laurens De Plus, vanaf januari de favoriet van iedere klant van de Jumbo, ging in de aanval en wist bijna te winnen. Een derde plaats, alsnog niet slecht. Dylan Teuns zakte een beetje door het ijs, maar Kwiatkowski was dan wel weer vooraan te vinden. De Pool die niet te slopen is leek even op weg naar de overwinning, toen De Plus gegrepen werd. Valverde dacht daar alleen anders over. Hij liet Kwiatkowski even in de waan dat hij zou gaan winnen en knalde er daarna overheen. Weer eens een overwinning voor Valverde in de Vuelta, zijn tiende rit in deze koers. De eerste sinds 2015, het werd ook wel weer eens een keer tijd. Kwiatkowski nam de leiderstrui over van Dennis, die klaarblijkelijk geen goede benen meer had na de tijdrit. Verder was het eigenlijk weinig verheffend. Lars Boom was bijna buiten tijd, arme Lars. Het is te hopen dat ze bij Roompot zo dronken zijn dat ze hem een contract aanbieden, anders is zijn carrière voorbij. Hij krijgt nu wel een dag om te herstellen, al is het geen makkelijke dag. In het begin van de rit meteen een aantal zware en lange beklimmingen. Richting het eind wordt het steeds makkelijker. Waarschijnlijk een rit voor de sprinters, al weet je dat in Spanje maar nooit.
Na een uitstapje richting het binnenland zijn we weer terug aan de kust, de kust van de zon. De eerste dagen van deze Vuelta rijden we in rondjes. We doen eigenlijk alle plaatsen aan die we ook in 2015 aandeden. Variatie is verboden. Tot mijn verbazing heb ik nu weer dezelfde verbazing als in 2015. We zouden namelijk net als drie jaar geleden van start moeten gaan in Mijas, maar dat was toen niet het geval en ook nu niet. Van start gaan we immers in La Cala de Mijas, een verzameling toeristische gebouwen aan het strand. Hoort blijkbaar wel bij Mijas, ook al ligt die stad 15 kilometer verderop. Het grappige is dat we tijdens deze rit nog door het echt Mijas gaan komen, op 25 kilometer van de streep zal hier de tussensprint zijn. Goed, de start is dus in La Cala de Mijas, een stad met 24.000 inwoners, die in 2015 nog geen historie in de Vuelta had. Nu dus wel wat historie, want in 2015 reden we vanuit deze badplaats richting Málaga, waar Peter Sagan won. Het is een pueblo blanco, een wit dorp, met een Arabische indeling. Al merk je daar tegenwoordig weinig meer van, aangezien je vooral heel veel flats en appartementen ziet. Door de ligging tussen bergen en zee is het een ideale locatie voor toeristen. La Cala de Mijas heeft een lang en groot strand, maar je kan ook bijna direct de bergen in. Voor ieder wat wils, zeker als je bedenkt dat dit een oud vissersdorpje is. De overblijfselen daarvan zijn nog te zien en je kan hier ongetwijfeld prima vis eten. Voor zo'n beetje iedere sport kan je hier in de directe omgeving terecht, van paragliding tot golf. Daarnaast is er nog een mooi torentje te vinden, ook een overblijfsel van vervlogen tijden.
Na de start in La Cala rijden de renners ook nog even langs deze toren, best leuk voor de cultureel geïnteresseerde renners. Wij hebben er verder weinig aan, ook het eerste deel van deze rit gaat aan ons voorbij. Na een rondje door La Cala fietsen de renners richting het westen, ook al moeten ze eigenlijk richting het oosten. Hemelsbreed ligt de finishplaats een kilometer of 30 verderop, maar we kiezen voor een rondje door de omgeving om de rit toch nog enig cachet te geven. Over de brede snelweg A7 zet het peloton koers richting Marbella, de startplaats van de vorige rit. Het is echt in rondjes rijden, de lokale overheden hebben waarschijnlijk echt smerig veel geld op tafel gelegd. Of de rest van Spanje legde niets op tafel, dat kan natuurlijk ook nog. Na 13 kilometer rijden de renners door Marbella en daarna gaat het nog een paar kilometer verder over rechte en brede wegen richting San Pedro de Alcántara. Hier slaat men rechtsaf, waarna we de kustlijn verlaten en koers zetten richting het binnenland. Twee kilometer later is het vlakke aanvangsfase van de rit afgelopen en begint de eerste klim van de dag. Dit is een klim die er mag zijn. Puerto del Madroño, voor het gemak ook wel El Madroño genoemd. 21,2 kilometer lang en 4,7% gemiddeld. Het is jammer dat ze de rit op zo'n manier in elkaar hebben gedraaid dat deze klim uiteindelijk geen rol van betekenis zal spelen. Gooi hem aan het eind van de rit en het wordt een heel ander verhaal. Mooie klim wel verder, meer dan genoeg mooie uitzichten over de omgeving. Best groen, veel bergen en ook veel witte dorpjes die weer creatief op de heuvels zijn gebouwd. Achterlijk zwaar is de klim verder ook weer niet. Vooral heel lang, maar vrij regelmatig. De lastigste kilometer komt pas aan het eind, eentje aan 6,8%. Na 45 kilometer komen de renners boven op deze klim van de eerste categorie.
In het dagelijks leven schijnt deze klim, die wel eens eerder is voorgekomen in de Vuelta, een enorme kutklim te zijn. Het is een van de belangrijke verbinden van de Costa del Sol met het binnenland, dus is het enorm druk. Veel verkeer, niet alleen personenauto's maar ook vrachtwagens. Daar fiets je als wielertoerist dus liever niet eigenlijk. Hebben die profs het toch een stuk beter voor elkaar. Na de top van de klim is het een kilometer of zes min of meer vlak. Het loopt lichtjes naar beneden, maar veel stelt het niet voor. Het is een behoorlijk bochtige weg, die tegelijkertijd heel breed is. Daardoor zouden er geen ongelukkigen mogen gebeuren. Geen vrachtwagens op de weg, dat scheelt. Na het eerste deel van de afdaling, hoewel er nog niet echt gedaald wordt, volgt er een korte klim van twee kilometer aan 5%. Na dit vervelende knikje omhoog gaat het wat serieuzer naar beneden. We gaan op weg naar Ronda, de stad die iedereen wel kent. Duurt nog wel even, want de passage in Ronda volgt pas 27 kilometer na de top van de klim. Na het korte knikje omhoog gaat het dus even echt naar beneden, maar de fases in dalende lijn zullen nog een aantal keer onderbroken worden door wat korte klimmetjes. Niet meer zo lastig als die twee kilometer aan 5%, maar toch. Verder blijft de afdaling goed te doen. De weg blijft breed tot aan Ronda. Het wordt ook steeds minder bochtig, alsof het nog niet makkelijk genoeg was. Aan het eind van de afdaling slaan de renners linksaf richting Ronda. We gaan deze populaire toeristische bestemming uitgebreid verkennen. Uiteraard rijden we ook over de brug der bruggen. De toeristische afdeling laat geen steken vallen. De renners rijden over de steentjes van de straten in de stad waar John Degenkolb in 2014 nog een rit wist te winnen.
De passage in Ronda volgt na 72 kilometer en daarna gaan we snel op weg naar de volgende klim van de dag, de Puerto del Viento. De berg van de wind, het zou hier dus wel eens kunnen gaan waaien. Na 75 kilometer begint de klim en dan gaat het 10 kilometer omhoog aan 3,3%. Na 85 kilometer komen de renners dus boven op deze klim van de derde categorie. De klim is vooral in het begin heel makkelijk. Een paar kilometer vals plat. De meeste sites houden het daarom op zeven kilometer aan 4%, dat klinkt nog steeds niet fantastisch maar wel iets beter. Pas richting de top begint het ergens op te lijken met een kilometer aan 6% gevolgd door een kilometer aan 7%. Maakt verder allemaal weinig uit, want het is nog steeds bijna 100 kilometer tot de finish. Richting de top wordt de klim ook steeds mooier. Af en toe is de omgeving best fraai te noemen. Wel een behoorlijk open terrein, ik kan me bij de naam best wel iets voorstellen. Na de top van de Puerto del Viento gaat het drie kilometer naar beneden over een prima weg door een rotsachtig gebied. Geen lastige bochten, vooral veel rechtdoor terwijl het niet eens zo steil naar beneden gaat. Na een tijdje stopt de afdaling zelfs helemaal, het gaat dan drie kilometer omhoog aan 3% gemiddeld. Van de ene kant een hinderlijke onderbreking, van de andere kant blijft er meer tijd over om te genieten van de omgeving die zeker niet lelijker wordt. Als de renners dit bultje ook hebben gerond gaat het nog eens zeven kilometer naar beneden, richting El Burgo. Dit tweede deel van de afdaling is een stuk bochtiger en het gaat ook wat steiler naar beneden, maar problemen voorzie ik niet. Er ligt een nieuwe laag asfalt, de weg is redelijk breed en zo lastig zijn de bochten ook weer niet. Iedereen zou dus na 99 kilometer heelhuis El Burgo moeten kunnen bereiken.
Voorbij El Burgo loopt de weg meteen weer een aantal kilometer omhoog. We gaan richting het zuiden fietsen en deze weg loopt eerst een kilometer omhoog. Daarna een kort knikje naar beneden, waarna het iets meer dan vier kilometer omhoog gaat aan een procent of vijf. Aardig klimmetje nog wel, al is het ook weer niet heel denderend. De Puerto de las Abejas, noemen we dit klimmetje blijkbaar. Na dit stuk in stijgende lijn gaat het lang naar beneden. Via Yunquera rijden we naar een gebied dat we kennen. We komen na 116 kilometer uit in Alozaina, een plaats die we tijdens de vorige rit ook al passeerden. Alles ligt hier op een postzegel, blijkbaar. De afdaling is niet zo spannend. Het gaat niet echt steil naar beneden en de wegen zijn bovendien breed. We komen ondertussen wel wat watervallen tegen, dat is ook wat waard. Van Alozoina gaat het verder richting Coín, een weg die we een dag eerder nog in tegengestelde richting moesten afwerken. Het gaat grotendeels in licht dalende lijn naar beneden, al is er ergens tussendoor nog een klein knikje naar boven. In de buurt van Coín gaat het pas echt omhoog. Het duurt een kilometer of 20 voor we Mijas bereiken, waar de tussensprint is. In dit stuk van twintig kilometer gaat het een aantal keer omhoog. Paar vlakke stukjes tussendoor en ook wat gedeeltes in dalende lijn, maar grosso modo gaat het omhoog. Nooit heel steil, altijd vrij beschaafd. Het zwaarste werk ligt achter ons. Na 152 kilometer komen de renners dan door Mijas, de plaats die eigenlijk de vertrekplaats van deze rit zou moeten zijn. Het kan raar lopen, ook in Spanje.
Na de doortocht in dit witte dorpje is het nog 26 kilometer fietsen tot de finish. Het grootste gedeelte van deze slotfase wordt afgewerkt in licht dalende lijn, want we gaan terug naar de kust. Over brede en grotendeels rechte wegen wordt er afgedaald richting Benalmadena, de plaats waar de fenomenale voetballer Isco het levenslicht zag. Van Benalmadena gaat het over een brede weg verder richting Torremolinos, wat vooral een plaats is waar dronken Nederlanders zich een slag in de rondte zuipen. In Torremolinos zijn we in de buurt van finishplaats Alhaurín de la Torre, nog een kilometer of 10 te gaan. In deze laatste kilometers van de rit gaat het grotendeels rechtdoor. Over brede wegen verlaten we de kust weer, richitng Alhaurín. Op vier kilometer van de streep is er een bocht naar rechts, waarna het min of meer rechtdoor gaat tot aan de streep. Wel nog wat rotondes onderweg. Bijvoorbeeld op twee kilometer van de streep. Ook in de laatste kilometer krijgen de renners nog te maken met een rotonde, terwijl het stuk tussen kilometer twee en kilometer een ook nog eens verfraaid wordt met twee rotondes. Op al dat bochtenwerk na is het een redelijk makkelijke finale, al ligt Alhaurín de la Torre wel enigszins in het binnenland. Daardoor loopt de weg een beetje omhoog. Tussen kilometer vier en kilometer twee van het eind wordt er lichtjes geklommen, daarna is het min of meer vlak tot aan de finish. Een paar meter hoogteverschil in de laatste kilometer, maar het is niet zo erg als tijdens de vorige rit. Ondanks de beklimmingen eerder in de rit zou dit een finale voor de sprinters moeten zijn.
Alhaurín de la Torre is een stadje met ongeveer 40.000 inwoners, dat in 2015 debuteerde in de Vuelta. Alle plaatsen van de eerste ritten van die Vuelta komen in 2018 terug, alleen dan in een andere volgorde. Alhaurín de la Torre was toen de startplaats van de tweede rit, met aankomst bij Caminito del Rey. Nu dus het eindpunt van de derde rit, ook leuk. De stad ligt in de provincie Málaga, niet al te ver van de gelijknamige stad af. Alhaurín de la Torre is vooral een groene stad, wat in deze streek redelijk opvallend te noemen is. Het ligt niet aan de kust, dus qua toerisme is er net even wat minder te doen. Het schijnt ook de woonplaats te zijn van Antonio Tejero, dat is een voormalig Spaanse luitenant-kolonol die leider was van twee mislukte staatsgrepen in 1978 en 1981. Verder is het een stad waar in principe weinig over te vertellen valt, behalve dat de Torre dan nog wel kicken is. Toch is er sinds vrijdag een heel actueel onderwerp met betrekking tot deze stad.
Alhaurín de la Torre is namelijk de woonplaats van de familie Otxoa. Het is hier dat Javier Otxoa afgelopen vrijdag zijn laatste adem uitblies, na een lang ziekbed. Javier Otxoa werd samen met zijn tweelingbroer Ricardo geboren in een klein dorpje in de buurt van Bilbao. Zijn ouders pendelden steeds op en neer tussen het natte noorden en het zonnige zuiden. Ze werkten een tijdje in de buurt van Málaga en zo kwam de rest van de familie ook in het zuiden terecht. Vooral in de winter was het gebied rond Málaga een stuk prettiger om te trainen, dus verbleven de broers vaak in het tweede tweede huis in Alhaurín de la Torre, dicht in de buurt van het vliegveld van Málaga. Het waren talenten, Javi en Ricardo. Vooral Javi. Vanaf 1997 reed Javi voor Kelme, terwijl Ricardo voor ONCE reed. Javi wilde graag samen met Ricardo rijden, maar dat lukte uiteindelijk pas toen hij besloot om zijn salaris met Ricardo te delen. Daardoor reden ze in 2000 samen bij Kelme. In 2000 zou Javi voor de tweede keer deelnemen aan de Tour de France. Ricardo wilde ook graag mee, maar hij mocht niet. Daarom besloot hij om samen met de rest van de familie de Pyreneeën op te zoeken, dat was toch dicht bij huis. De familie Otxoa verspreidde zich over de flanken van de Hautacam, niet wetende wat er die dag zou gaan gebeuren. 10 juli 2000, een etappe van 200 kilometer met drie zware beklimmingen onderweg. Javier Otxoa ging al vroeg in de aanval en kreeg een aantal renners mee. Die renners liet hij meteen achter zich op de eerste serieuze beklimming. Daarna volgde een lange solo. Aan de voet van de Hautacam had hij 10 minuten voorsprong op Lance Armstrong. Otxoa bleed peddelen, probeerde een ritme te houden, maar hij kreeg het steeds lastiger. Daarachter reed een ontketende Armstrong weg van alles en iedereen. Door de mist en de regen ploeterde Otxao zich een weg naar boven. Hij hield stand. Minder dan een minuut hield hij over op Armstrong, maar het was voldoende. Gesteund door zijn oom, zijn vader en zijn broer boekte hij de mooiste overwinning uit zijn nog prille carrière. Hij was pas 25 en eindigde als 13e in de Tour. Het had het startschot van een lange loopbaan vol mooie overwinningen moeten worden, maar op 15 februari 2001 veranderde alles. Javier en Ricardo bevonden zich in het zuiden van Spanje, in de buurt van Alhaurín de la Torre. Hun traingsrondje zat erop en ze reden, netjes achter elkaar, over de grote weg terug naar huis. Ze reden zelfs over de vluchtstrook, het waren keurige jongens. Maar toen was er ineens een rode Volvo. Met een bestuurder die even niet aan het opletten was. Hij raakte van de weg en schepte beide broers. Ricardo was op slag dood en ook voor Javier had men niet veel hoop. Sterker nog, Javier had dood moeten zijn. Hij had zo'n beetje alles gebroken en dan was er ook nog sprake van ernstig hersenletsel. Twee maanden lag hij in coma en niemand had het idee dat hij ooit nog uit die coma ging komen. Blijkt maar weer dat topsporters geen normale mensen zijn. Hij kwam uit die coma en kon langzaam gaan werken aan zijn herstel. Hoewel hij nooit meer volledig zou herstellen. Een deel van een van zijn longen moest verwijderd worden, om maar wat te noemen. Mentaal zat hij op het niveau van iemand van 7. Door de steun van zijn ouders en zijn andere broer, Andoni, kwam hij er langzaam toch weer een beetje bovenop. De droom om te fietsen verdween nooit. Op professioneel niveau fietsen zou nooit meer lukken, daarvoor waren het lichaam en de geest te ernstig aangetast. Op paralympisch niveau lukte het dan weer wel. Op de Olympische Spelen van 2004 en 2008 pakte Otxoa iedere keer goud en zilver. Javi is een voorbeeld voor iedereen. Hij heeft het nooit opgegeven. Ook niet toen hij voor een tweede keer werd aangereden. Dat was wel meteen de laatste keer dat hij buiten ging trainen, op die manier werd zijn leven weer een stukje beperkter. De man die verantwoordelijk was voor het ongeluk in 2001 leek er in eerste instantie mee weg te komen, aangezien het een belangrijke figuur was in het openbare leven van Málaga. Uiteindelijk kreeg hij een boete van 1800 euro, jaren na het ongeluk. Het heeft de hele familie Otxoa verscheurd. Niet alleen het leven van Ricardo en Javi werd gesloopt, ook dat van hun ouders. Dat Javier ondanks al zijn strijdlust en wilskracht niet oud zou worden stond vrij snel na het ongeluk ook wel vast. De schade was zo enorm dat het knap is dat hij nog 43 heeft kunnen worden. In 2015, toen de Vuelta voor het eerst in Alhaurín de la Torre passeerde, ging het al niet goed met Javier. Hij zat in een rolstoel. Sinds die ene dag in februari 2001 is zijn leven een lijdensweg geweest. Het is misschien maar beter dat het voorbij is.
In Alhaurín de la Torre wordt het ongeveer 28 graden, dat valt nog best mee. Geen kans op neerslag, maar wel wat kans op wind. Al bij al best aangenaam weer, zeker als je bedenkt dat we nog steeds in Andalusië zitten. Had erger gekund. De rit begint om 13:06 en de uitzending van Sporza en Eurosport begint om 15:00. Dan zitten we in de buurt van Ronda, met een beetje geluk krijgen we dat mooie plaatsje nog net te zien. De aankomst wordt verwacht tussen 17:26 en 17:54.
Dit wordt een massasprint. Ondanks de beklimmingen eerder in de rit is dit een kolfje naar de hand van de sprinters. Deze kans zullen ze waarschijnlijk niet laten lopen. Paar kneuzen van Burgos laten ontsnappen in het begin en daarna gecontroleerd over de beklimmingen rijden, zoiets.
1. Viviani. Heeft waarschijnlijk weinig concurrentie als we met een echte sprint te maken krijgen. Staat al op 15 overwinningen dit jaar en met een beetje mazzel gaat dat richting de 20 tijdens deze Vuelta.
2. Sagan. Geen idee of Sagan een beetje in orde is ondertussen. Na de Tour was het niet best, maar misschien dat zijn lichaam nu een beetje hersteld is. Als dat het geval is kan hij het Viviani nog wel moeilijk maken. Anders niet.
3. Trentin. De Europees kampioen. Won vorig jaar een rit of vier tijdens de Vuelta. Wel bij gebrek aan concurrentie, het zal nu iets lastiger worden. Desalniettemin zou hij met zijn huidige vorm toch in de buurt moeten kunnen komen van de overwinning.
4. Consonni. Na de eerste drie namen kom je al snel in een soort van niemandsland uit. Je kan Soto noemen, van Caja Rural. Of Aberasturi, van Euskadi-Murias, maar die heeft dan weer een paar hechtingen in z'n knie. Je kan voor Gibbons, Sarreau of Van Asbroeck gaan. Allemaal vrij armoedig. Puur naar talent gekeken is Consonni dan waarschijnlijk de beste gok. Of hij dat ook in de praktijk kan tonen is dan weer een ander verhaal, maar met de begeleiding van Matxin zou dat toch moeten lukken.
5. Van Poppel. Danny heeft hard getraind. Hij kan nu prima over de heuveltjes komen. Gaat ten koste van zijn snelheid, maar dat geheel terzijde. Op pure snelheid gaat hij nooit meer een sprint winnen. Voor Danny valt het te hopen dat er een keer een lastige aankomst is waar Viviani en co afhaken terwijl hij wel nog van de partij is. Kleine kans, maar je weet nooit. Een van zijn loodsen, Lars Boom, is ziek. Dat is dan wel weer lullig. Nu zal het alleen van Tom Leezer moeten komen. Dat is dan wel weer de kampioen stokbroden halen. Die kan je om een boodschap sturen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Bartali en Coppi komen nu tevoorschijn in de vergelijking met Valverde.
quote:..............
Daarnaast won hij al vijftien (!) jaar geleden zijn eerste rit in de Vuelta. In 2003 won hij de negende rit. Daarmee evenaart hij het record van Fausto Coppi en Gino Bartali van de langste tijd tussen ritzeges in grote rondes.
Ik vind het lastig om te zeggen dat dit voor de sprinters is. Het is gewoon heel veel klimwerk en maar 60km met daarin nog wat klimmetjes om achterstand goed te maken. Het kan als er twee nobuddies vooruit blijven maar als er klimmers meegaan is het lastig.
Ja die eerste klim is 1000hm, das toch wel pittig.quote:
Ik vind het lastig om te zeggen dat dit voor de sprinters is. Het is gewoon heel veel klimwerk en maar 60km met daarin nog wat klimmetjes om achterstand goed te maken. Het kan als er twee nobuddies vooruit blijven maar als er klimmers meegaan is het lastig.
Boom krijgt de gratie.quote:Lars Boom staat vandaag toch aan de start van de 3e Vuelta-etappe in Mijas. De Nederlander dook gisteren met buikkrampen een camper binnen en leek 5 seconden buiten tijd aan te komen. Uiteindelijk had hij 3 seconden overschot.
"Grote maagproblemen." Die verklaring gaf Lars Boom op Twitter voor zijn offday in de Vuelta. De Nederlander van LottoNL-Jumbo moest een noodstop maken in een camper en kwam na zijn pitstop nog eens stevig ten val.
Boom kwam als 176ste en laatste over de streep in Caminito del Rey, op 35'21" van etappewinnaar Alejandro Valverde. Boom dacht dat hij 5 seconden te laat was, maar uiteindelijk had hij nog 3 seconden overschot.
"Bedankt aan de eigenaars van de camper, waar ik mijn behoefte kon doen", schreef Boom op de sociale media. "Mijn lichaam was volledig om zeep. Ik ben blij dat ik toch nog de tijdlimiet haal."
