Goedenavond fok,
Deze week is één van mijn beste vrienden vader geworden. Hij is de eerste van mijn goede vrienden die vader wordt.
Ik merk dat ik hierdoor toch ook wel wat serieuzer over mijn eigen (liefdes)leven ga nadenken. Ik ben 29, vrijgezel en hoewel ik nog niet direct haast heb om kinderen te krijgen ofzo, denk ik dat ik het langzaam maar zeker wel wat serieuzer moet gaan nemen, als ik ten minste zelf ook ooit (op een nog enigszins reguliere leeftijd) kinderen wil of überhaupt nog aan een (gezins) leven wil gaan bouwen ooit.
Het gaat natuurlijk niet alleen maar om kinderen. Na 8 jaar vrijgezel en een tussenliggende periode waarin ik nauwelijks aandacht heb besteed aan mijn liefdesleven, zou ik het ook vooral wel weer heel leuk vinden om mijn leven te delen en om niet altijd of alles in mijn eentje te doen of afhankelijk te zijn van vrienden maar ook een partner hebben om dingen samen mee te doen.
Nu kijk ik mbt. dit onderwerp ook kritisch naar mijzelf. Het is namelijk niet zo dat er nooit een dame interesse in mij toont. Sterker nog : ik heb mogelijkheden zat gehad en kan er nu ook zo nog wel een paar opnoemen waarbij ik alleen maar een vinger uit hoef te steken.
Ik heb echter altijd best wel hoge maatstaven gehanteerd waaraan mijn toekomstige vriendin/vrouw/moeder van mijn kinderen moet voldoen. En ik zou liegen als ik zeg dat die maatstaven ook niet voor een groot deel betrekking hebben op het uiterlijk van de desbetreffende dame.
Hoewel ik zelf niet lelijk ben, heb ik al een tijdje door dat het type vrouw dat op mij valt, niet het type vrouw is dat ik in eerste instantie (seksueel) aantrekkelijk / interessant vind. En zo komt het dus dat zich de afgelopen jaren regelmatig 'mogelijkheden' hebben voorgedaan, maar dat ik geen van deze mogelijkheden serieus heb overwogen om een kans te geven, puur omdat die dames qua uitstraling / uiterlijk niet voldeden aan het ideaalplaatje dat ik in mijn hoofd had.
Niet dat die meiden lelijk waren, of dat ik lelijk ben. Maar ik weet van mijzelf dat ik een beetje de uitstraling heb van een ''good guy'' : een vriendelijke, rustige en betrouwbare jongen. Overigens in hoeverre dit klopt valt te betwijfelen want als mensen mij beter leren kennen hoor ik niet zelden ''Dit vind ik helemaal niets voor jou'', maar kennelijk hebben mensen (en ook vrouwen) hun mening / beeld al vrij snel klaar bij mij. En op het type zoals ik, valt ook een bepaald type vrouw ben ik inmiddels wel achter.
Soms installeer ik Tinder, en ik weet al precies van tevoren welke dames mij wel en geen ''like'' hebben gegeven. En diegenen die mij niet liken, zijn juist degenen die ik interessant vind. Degenen die mij wel liken, vind ik juist weer minder boeiend. Vaak zijn dit ook de (op het eerste oog) wat rustigere, sportieve, nuchtere ''hollandse'' meiden. Terwijl ik juist die echte hockey / corps of instagram-meisjes interessant vind, maar die vinden mij dus totaal niet boeiend.
Beetje een warrig verhaal misschien, maar ik begin me toch ook wel eens te beseffen dat ik misschien zelf mijn 'scope' een beetje moet gaan aanpassen. Natuurlijk kun je jaren wachten tot die ene dame die perfect in het plaatje past zich aandient. Maar misschien loont het ook wel de moeite om eens te investeren in een dame waar ik misschien in eerste instantie niet direct op straat mijn hoofd voor zou omdraaien.
Wie van jullie heeft dit (bewust) gedaan? Ik bedoel dus niet echt je ''eisen'' verlagen, maar wel bewust een kans geven aan een dame waar je in eerste instantie niet direct heel erg opgewonden / enthousiast van raakte. Ik ben benieuwd of zoiets kan werken.