R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik had het op zich wel naar mijn zin, het zijn goede jongens en we delen nog altijd dezelfde humor. Maar ik merk wel dat ik minder op mijn gemak ben in het samenzijn met hen dan een paar jaar geleden.quote:Op zaterdag 28 juli 2018 20:53 schreef Lienekien het volgende:
Had je het gisteren wel naar je zin met je vrienden?
Ik vraag me af of je het met ‘afglijden’ niet veel te zwaar maakt. Op zich is het een bekende fase waar je in zit. Opleiding afgerond, baan, huis. En nu? Je vrienden hebben een relatie. Jij niet. Dat is nog niet het einde van de wereld, of een teken dat het met jou niet goed gaat.
We bevonden ons altijd op een gelijk speelveld al die jaren, maar ik heb nu het gevoel dat dit aan het veranderen is.
Ik weet dat dit niet aan hen ligt dat ik dit zo voel, maar aan mijzelf. Ik verbind in mijn hoofd zo veel negatieve conclusies / invulling aan uitspraken van hen, wanneer ik die naast mijn eigen leven leg.
Onder mijn vrienden bevinden zich hele ''popi-jopi'' extraverte figuren, maar ook een paar introverte jongens die bijna alleen maar hebben ge gamed op hun kamer jaren lang. Ik zat daar altijd een beetje tussenin. Nu ik zie dat ieder van hen een serieuze relatie heeft, waar ze het dan ook vaak over hebben. Voel ik me daar dan toch erg buiten staan en brengt me aan het twijfelen of ik niet gewoon een bepaalde skills set mis ofzo waardoor ik dingen niet voor elkaar krijg.
Sowieso is het wel zo dat ik best wel een zwartkijker ben en erg kritisch op mijzelf t.a.v. de dingen die ik niet heb in plaats van positief over de dingen die ik wel heb. Maar juist omdat sommige dingen zo tussen mijn oren gaan zitten, worden ze mentaal voor mij ook echt een obstructie. Terwijl, zoals sommigen hier al zeggen : misschien is het helemaal geen issue, behalve in mijn hoofd.
In zekere zin vind ik het wel prima, maar ik merk wel dat ik mijzelf nu meer afzonder dan een jaar of 5 geleden. Het voelt comfortabel, veilig. Maar ben er nog niet helemaal achter of ik dit nu doe omdat ik het fijn vind, of omdat ik niet helemaal lekker zit de laatste tijd.quote:
Vind je het zelf ook vervelend dat je minder sociale contacten hebt dan de meeste mensen of vind je dat zelf eigenlijk wel prima?
Bedankt voor de tip!quote:Op zondag 29 juli 2018 08:30 schreef Plots het volgende:
Je spreekt meerdere keren over onzeker zijn, maar je hebt wel een baan, koopwoning en studie afgerond.
Het is belangrijk dat je je negatieve zelfbeeld kwijt raakt. Ik kan je het boek aanraden van Manja de Neef: negatief zelfbeeld.
Dat boek heeft mij ook geholpen.
Heb wel ooit een relatie gehad hoorquote:
Heel herkenbaar. Ik heb zelf dat labeltje wel gekregen overigens. Maar alle zaken die je opnoemt hebben mensen zonder label natuurlijk ook. Een carrière, vrije tijd, relatieproblemen, die zaken. Wel begrijp ik uit je verhaal dat je ergens mee zit. Het allemaal niet lekker voelt. Dat kan je natuurlijk proberen om te buigen. Waar zit je nu zelf aan te denken? En doe dat eens concreet, in plaats van dat alle plannen zich in je hoofd afspelen. Dat sociaal angstiger en onzeker, dat kan je bijvoorbeeld prima aanpakken. Met of zonder label.
[..]
Ik kan mij wel voorstellen dat als TS nog nooit een relatie heeft gehad, dat het dan anders binnenkomt dan wanneer hij nu even een (lange) periode geen relatie heeft. Toch dat stukje bevestiging o.i.d. als ik het zo mag noemen. Maar ook dat kan natuurlijk prima geregeld worden middels de vele datingsites en apps. Zeker niet het einde van de wereld.
Maar dat was nog mijn ''oude ik'' om het zo maar te zeggen.Voor dat hele gedoe met die sociale fobie/ angsten en shit dacht ik helemaal niet zo veel na over mijzelf, hoe ik over kwam bij andere mensen. Ik was sociaal toen ook minder geremd, minder onzeker en deed gewoon zoals ik wilde doen. Nu heb ik soms wel eens dat iemand onverwachts iets tegen mij zegt (leuke spontane opmerking in het openbaar ofzo) maar dat ik dan meteen dichtklap omdat ik zo erg na ga denken over wat ik moet gaan terugzeggen en of dit niet raar is enzo, dat ik uiteindelijk maar iets als ''Hmm, jaa inderdaad haha'' ofzo uit sla.
Die geforceerdheid / geslotenheid / onzekerheid en ook wel afstandelijkheid merken vrouwen natuurlijk ook. Ik weet wel dat er oppervlakkig gezien de nodige interesse is, omdat ik er niet lelijk uit zie. Maar echt tot persoonlijk contact komt het zelden, omdat ik zo onbenaderbaar / gesloten ben.
Ik denk beiden.quote:
[..]
Belangrijke vraag: geniet je minder van sociale activiteiten omdat je gewoon daar niet altijd zo op zit te wachten, of vanuit een bepaalde angst?
Zoals ik hierboven ook al aanhaal, was ik een paar jaar geleden (voor die sociale angst shit) veel spontaner / opener. Nu zit ik wat dat betreft zo in een klem en ben ik zo zelfbewust, dat ik in sociaal contact niet echt meer open /vrij ben. Ik zit ook constant te vergelijken met wat anderen wel hebben en ik niet.
Als ik gewoon lekker mijn eigen ding doe, word ik daar niet mee geconfronteerd en voel ik me ook comfortabel. Bepaalde angst dus.
Ok. Dan hou het maar even op dat het primair komt door angst/gebrek aan zelfvertrouwen.quote:
[..]
Ik denk beiden.
Zoals ik hierboven ook al aanhaal, was ik een paar jaar geleden (voor die sociale angst shit) veel spontaner / opener. Nu zit ik wat dat betreft zo in een klem en ben ik zo zelfbewust, dat ik in sociaal contact niet echt meer open /vrij ben. Ik zit ook constant te vergelijken met wat anderen wel hebben en ik niet.
Als ik gewoon lekker mijn eigen ding doe, word ik daar niet mee geconfronteerd en voel ik me ook comfortabel. Bepaalde angst dus.
Ik kan jou nou vertellen dat je dat allemaal niet moet doen en al helemaal niet vergelijken. Maar ik heb het gevoel dat jij hulp hierbij kan gebruiken. Hoe dan ook zal je hieraan moeten werken.
Wat dat betreft heb je vandaag met dit topic openen een belangrijke stap gezet, maar ik zou morgen stap twee zetten en professionele hulp gaan zoeken. Niets mis mee.
Mijn tip zou iig zijn: kastijd jezelf niet omdat het nu allemaal ff wat minder gaat - daarmee versterk je de negatieve spiraal. Iedereen kent wel zulke periodes om wat voor reden dan ook, en het is geen ramp. Iedereen 'faalt' wel eens (voor zijn eigen gevoel). Ik heb ook een periode gehad waarin ik niet vooruit leek te komen en in cirkeltjes rondliep (oa 4 jaar scriptie niet schrijven en intussen alleen werken bij mijn suffe bijbaan). Wat heel averechts werkte is dat ik niet kon accepteren dat t allemaal niet lukte (maar waarom doe ik niet... ik kan toch gewoon...). Heeft vaak ook te maken met verminderd vertrouwen in de toekomst.
Verder: wel tof dat je vrienden vragen of alles ok is, ze zien het dus en willen je helpen waar mogelijk. Hoewel het misschien moeilijk/eng is zou ik die reikende hand aangrijpen en open vertellen waar je mee worstelt. Misschien om te beginnen alleen aan 1 iemand, degene waar je je t meest comfortabel bij voelt. Het helpt a) met je minder rot voelen over deze fase (minder gene oa), b) geeft stukje relativering als anderen het begrijpen of miss ook herkennen, en sowieso door t te benoemen (dingen worden als ze alleen in je hoofd zitten vaak groter), en c) mensen kunnen met je meedenken, miss helpen door met bep dingen rekening te houden.
Btw, je hebt het even over extraverte mensen. Ik ben zo iemand die extravert over komt. Alleen: vaak is mijn geklets deels een zoektocht naar goedkeuring. Ik word ook vaak onzeker van hele ingetogen rustige mensen, omdat ik die minder goed kan peilen terwijl ik uit een soort onzekerheid instinctief geneigd ben mezelf te modelleren naar wat ik denk dat de ander wil zien. Waarmee ik alleen maar wil zeggen: wat misschien overkomt alsof iemand alles voor elkaar heeft en wellicht intimiderend voelt, kan ook een hele andere kant hebben.
Tot slot: misschien is het een idee om weer naar een psycholoog te gaan? (Niet dat het allemaal heel dramatisch klinkt, maar gewoon omdat het een fijn duwtje in de rug kan zijn. Gezien de cirkel waar je in lijkt te zitten - die heel erg gevoed wordt door angst en wat men noemt automatische gedachten kunnen enkele sessies cognitieve gedragstherapie best heilzaam zijn, denk ik)
Enne, wees een beetje lief voor jezelf. Je klinkt als een fijn persoon
Verder: wel tof dat je vrienden vragen of alles ok is, ze zien het dus en willen je helpen waar mogelijk. Hoewel het misschien moeilijk/eng is zou ik die reikende hand aangrijpen en open vertellen waar je mee worstelt. Misschien om te beginnen alleen aan 1 iemand, degene waar je je t meest comfortabel bij voelt. Het helpt a) met je minder rot voelen over deze fase (minder gene oa), b) geeft stukje relativering als anderen het begrijpen of miss ook herkennen, en sowieso door t te benoemen (dingen worden als ze alleen in je hoofd zitten vaak groter), en c) mensen kunnen met je meedenken, miss helpen door met bep dingen rekening te houden.
Btw, je hebt het even over extraverte mensen. Ik ben zo iemand die extravert over komt. Alleen: vaak is mijn geklets deels een zoektocht naar goedkeuring. Ik word ook vaak onzeker van hele ingetogen rustige mensen, omdat ik die minder goed kan peilen terwijl ik uit een soort onzekerheid instinctief geneigd ben mezelf te modelleren naar wat ik denk dat de ander wil zien. Waarmee ik alleen maar wil zeggen: wat misschien overkomt alsof iemand alles voor elkaar heeft en wellicht intimiderend voelt, kan ook een hele andere kant hebben.
Tot slot: misschien is het een idee om weer naar een psycholoog te gaan? (Niet dat het allemaal heel dramatisch klinkt, maar gewoon omdat het een fijn duwtje in de rug kan zijn. Gezien de cirkel waar je in lijkt te zitten - die heel erg gevoed wordt door angst en wat men noemt automatische gedachten kunnen enkele sessies cognitieve gedragstherapie best heilzaam zijn, denk ik)
Enne, wees een beetje lief voor jezelf. Je klinkt als een fijn persoon
|
|
