[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

In mijn recente diagnosetraject voor ASS is me duidelijk geworden dat de dood van mijn vader in '99 PTSS heeft opgeleverd. Dankzij EMDR opgelost (in 2011/2012), ook al wist ik toen niet dat het om PTSS ging.

Heb ik toch ruim tien jaar mee rondgelopen.

Ruim tien jaar lang had ik last van nachtmerries, herbelevingen angstaanvallen die getriggered werden door herinneringen en gerelateerde zaken. Was best heftig, eigenlijk.

Ik postte eerder veel in het depressie en angst topic, maar nu mijn depressie is opgeklaard en mijn angsten minder worden merk ik dat mijn psychische klachten vooral door de ptss komen.

Kort samengevat heb ik een lastige jeugd gehad, mijn ouders waren niet in staat om de opvoeding goed te doen wat resulteerde in langdurige verwaarlozing en mishandeling. Bij mij gaan de herbelevingen op emotie ipv op gebeurtenis, alsin ik beleef niet een herinnering opnieuw maar wel de emoties die ik in bepaalde situaties voelde.

Ik zit hiervoor sinds vorig jaar september in therapie en heb al wat stappen gemaakt. Zo schrik ik me niet meer steeds lam als iemand me onverwacht aanraakt. Maar ook zijn mijn emoties minder heftig als iemand een gevoelig punt triggert.

Waar ik nog best mee worstel is met sociaal contact. Ik vind het heel moeilijk om om te gaan met onrechtvaardigheid, zeker als dat om mensen gaat binnen mijn vriendenkring.

Ook vind ik het lastig om mensen dichtbij te laten komen, een stukje in mij voelt een soort intense walging van mensen, terwijl een ander stukje het juist heel leuk vind om contact te maken en ik ook echt wel graag onder de mensen ben. Het is er allebei tegelijk, en ik ben er nog niet helemaal achter wat er achter die walging zit. Gaat nog wel komen. Ik heb een fijne psycholoog die me echt goed helpt om van de gefragmenteerde puinzooi die ik was weer een geheel te maken.

Welkom in het topic mevrouw, ik zie dat niemand gereageerd heeft, ik ook niet, dat zal wel komen omdat we de hele dag door gespannen en gestresst zijn

Dit is de leven hoor, wat een schijtdag

Misschien donderdag eens inhoudelijk reageren, als ik therapie heb gehad

quote:

Op maandag 20 augustus 2018 17:28 schreef Marsenal het volgende:
Welkom in het topic mevrouw, ik zie dat niemand gereageerd heeft, ik ook niet, dat zal wel komen omdat we de hele dag door gespannen en gestresst zijn

Dit is de leven hoor, wat een schijtdag

Misschien donderdag eens inhoudelijk reageren, als ik therapie heb gehad

Hoe is het Marsenal?

Welkom hier Mevrouw_voor_jou en fijn dat je zo'n goede psycholoog hebt en al wat stappen hebt kunnen maken.

Mijn wereld staat weer op zijn kop
Ik ben altijd behandeld voor depressie/persoonlijkheidsstoornis met daarnaast PTSS. Maar toch val ik steeds terug. Vanochtend bij nieuwe instantie gesprek gehad bij diagnostiek centrum en zij denken dat er dus nóg een laag onder zit. Dat mijn PTSS geen gewone is, maar en complexe. En dat het gedrag van de PS dus ook eigenlijk alleen maar symptoom is.

Het blijkt ook dat ik altijd maar 2 "onderwerpen" onder mijn PTSS geschaard heb (pesten/misbruik) maar dat de gebeurtenissen thuis ook traumatisch waren en er ook onder vallen. En het dus allemaal veel ingewikkelder ligt

Nu dus extra onderzoek naar C-PTSS (interview, testen, levensverhaal updaten en al mn trauma's op rijtje zetten, ook van thuissituatie dus).
En dan dus waarschijnlijk een intensieve traumabehandeling

Inmiddels zijn we 13 jaar verder sinds ik voor het eerst hulp zocht voor mijn PTSS/depressie. Zou ik dan nu eindelijk wel bij de juiste laag zijn?

Volgende week donderdag heb ik mijn eerste deel van het onderzoek C-PTSS. Dit is een interview waarvoor ik dus dat levensverhaal moet updaten en een traumalijst moet maken. Met die laatste ben ik de afgelopen dagen begonnen. Ik zit inmiddels al op meer dan 25 gebeurtenissen, en dat zijn vaak nog alleen de "overkoepelende" gebeurtenissen die ik benoem, en niet daar nog weer alle losse gebeurtenissen van ( bijvoorbeeld "misbruik periode X" is 1 ding, terwijl dat uit meerdere situaties bestond). Ik ben nu maar even gestopt omdat het wel erg confronterend werd om allemaal zo onder elkaar te zien staan

Maar omdat ik tijdens veel gebeurtenissen ben gaan dissociëren heb ik bij veel gebeurtenissen op zich niet de "echte" emoties. Maar nu ik er zo mee bezig ben gaat alle spanning wel in mijn lichaam zitten. Ik loop sindskort ook bij een haptonoom, maar het lijkt echt net alsof ik blokken beton in mijn lichaam heb. Ik kon/kan amper lopen meer door alle spanning in mijn lichaam en had/heb overal pijn. Hebben jullie ook zoveel last van lichamelijke klachten door de (C-)PTSS?
Later in september/oktober heb ik nog 2 andere afspraken.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 11:12 schreef mascara-klodder het volgende:
Hestia wat heftig zeg!

Wat is C-PTSS?

Ik ga na mijn vakantie even wat uitgebreider reageren en ook een update geven.

Ik ga iig aan EMDR beginnen

Dankje
Het verschil met een gewone PTSS is:

-Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
-In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
-De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

Fijne vakantie, hopelijk kun je er een beetje van genieten. En goed dat je met EMDR kunt beginnen

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:28 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Dankje
Het verschil met een gewone PTSS is:

-Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
-In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
-De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

Dit is geen correcte informatie hoor.

Sterkte met je behandeling Hestia. Ik vind het vervelend voor je dat het zo gelopen is.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dit is geen correcte informatie hoor.

Sterkte met je behandeling Hestia. Ik vind het vervelend voor je dat het zo gelopen is.

Huh wat klopt er niet dan? Ik heb dit uit deze blog overgenomen, maar die vrouw van het onderzoek noemde deze dingen o.a. ook als verschil.
Dankje

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 22:08 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Huh wat klopt er niet dan? Ik heb dit uit deze blog overgenomen, maar die vrouw van het onderzoek noemde deze dingen o.a. ook als verschil.
Dankje

Nou ja niet correct is misschien ook wat kort door de bocht. Sorry ik ben moe en ik vind dit eigenlijk een ingewikkeld topic. Maar het geeft alleen wat weer de opbouw van cptss. Terwijl het qua symptomen ook behoorlijk verschil maakt.

Pfoe... Heftig weekje deze week.

Afgelopen week gebeurde er iets dat een stuk oud zeer triggerde en waar ik steeds verder in vastdraaide.

Kort samengevat is een goeie kennis van mij in de afgelopen maanden helemaal afgegleden richting alcoholisme, en afgelopen week heb ik dat even in zijn volledige lelijkheid mogen zien. Onbewust legde dat direct een link naar mijn moeder die heel mijn leven alcohol en gokproblemen heeft en dat triggerde een heleboel oud zeer. Bij mij zijn herbelevingen nooit heel concreet, maar de emoties van toen komen heel intens naarboven.

Gisteren liep ik helemaal vast toen bij m'n vrijwilligerswerk een nieuwe collega die haar plekje aan het veroveren is daarmee bij mij alle knopjes tegelijk indrukte.

Wat goed ging is dat ik m'n leidinggevende heb verteld dat ik volliep en kon vragen om een losse klus die ik tot 't einde kon doen. Die pikte dat meteen fijn op.

Vandaag prikte de therapeut er meteen doorheen en hielp me het stukje trauma dat opspeelde richting verwerking te duwen. En nu voel ik me vooral echt even intens verdrietig en emotioneel beurs.

Maar hopelijk dat dit stukje hierna niet meer zo heftig is. Nu tijd voor thee en m'n fluffy roze dekentje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 02-10-2018 20:13:11 ]

Hoi allemaal,

Ik ben echt helemaal nieuw hier, maar ik ben hier beland toen ik op PTSS zocht. Omdat ik na lange tijd graag wilde weten hoe lotgenoten ermee omgaan. Ik ken jullie niet, maar wil jullie zo erg bedanken voor het delen van jullie verhalen. Het maakt dat ik nu ook steeds eerlijker durf te zijn naar mezelf en te accepteren dat ik nu eenmaal PTSS heb en daarmee moet dealen. Dat is zo'n enorme stap, nogmaals bedankt.

Wat ik mij verder afvroeg is wat voor medicatie jullie krijgen, als dat al zo is. Ik kan niet functioneren zonder.. Ik heb er best wat, waaronder benzodiazepines, antipsychotica en slaapmedicatie.. Ik ben er nogal afhankelijk van, plus blow ik ook nog wel wat. Ik lees overal dat het juist niet goed is om zulke medicatie te krijgen (en om te blowen waarschijnlijk, maar het maakt mij iets rustiger) als je PTSS hebt. Hoe zit dat dus bij jullie?

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 00:24 schreef Josoca het volgende:
Hoi allemaal,

Ik ben echt helemaal nieuw hier, maar ik ben hier beland toen ik op PTSS zocht. Omdat ik na lange tijd graag wilde weten hoe lotgenoten ermee omgaan. Ik ken jullie niet, maar wil jullie zo erg bedanken voor het delen van jullie verhalen. Het maakt dat ik nu ook steeds eerlijker durf te zijn naar mezelf en te accepteren dat ik nu eenmaal PTSS heb en daarmee moet dealen. Dat is zo'n enorme stap, nogmaals bedankt.

Wat ik mij verder afvroeg is wat voor medicatie jullie krijgen, als dat al zo is. Ik kan niet functioneren zonder.. Ik heb er best wat, waaronder benzodiazepines, antipsychotica en slaapmedicatie.. Ik ben er nogal afhankelijk van, plus blow ik ook nog wel wat. Ik lees overal dat het juist niet goed is om zulke medicatie te krijgen (en om te blowen waarschijnlijk, maar het maakt mij iets rustiger) als je PTSS hebt. Hoe zit dat dus bij jullie?

Het is best een grote stap om te erkennen dat je ptss hebt. Goed bezig! Wordt je behandeld voor je trauma?

Zelf gebruik ik een lage dosis antidepressiva en af en toe oxazepam op de hele moeilijke momenten. Maar dat gebeurt steeds minder. Verder helpt mijn therapie veel om het allemaal tot rust te brengen.

Ik heb een complex trauma, dat betekent voor mij dat er niet 1 traumatische situatie is geweest maar heel veel, en mijn herbeleving voor ziet op emoties in plaats van specifieke herinneringen. Bij de therapie worden bepaalde types herinneringen herprogrammeerd, waardoor de verwerking op gang kan komen. Het is super heftig en intens maar het helpt wel goed.

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2018 12:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het is best een grote stap om te erkennen dat je ptss hebt. Goed bezig! Wordt je behandeld voor je trauma?

Zelf gebruik ik een lage dosis antidepressiva en af en toe oxazepam op de hele moeilijke momenten. Maar dat gebeurt steeds minder. Verder helpt mijn therapie veel om het allemaal tot rust te brengen.

Ik heb een complex trauma, dat betekent voor mij dat er niet 1 traumatische situatie is geweest maar heel veel, en mijn herbeleving voor ziet op emoties in plaats van specifieke herinneringen. Bij de therapie worden bepaalde types herinneringen herprogrammeerd, waardoor de verwerking op gang kan komen. Het is super heftig en intens maar het helpt wel goed.

Bedankt voor je reactie en super knap van je dat je daar al zo hard mee bezig bent! Ik denk dat ik dan ook de complexere variant hebt, hoewel dat mij niet expliciet gezegd is. Ik heb niet alleen veel last van angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. De triggers zitten bij mij ook bij emoties (of emoties die er niet zijn/niet voelbaar). Ik krijg sinds juni intensieve behandeling voor mijn trauma's. Ik vind het heel zwaar en heb het idee dat er juist steeds meer naar boven komt, maar misschien is dat wel een proces..

Ik kom even spieken op dit forum. Ook ik heb complexe ptss, heb hiervoor jarenlang diverse soorten medicatie gehad, zowel antidepressiva als antipsychotica, even uit mijn hoofd: amitriptyline, mirtazipine, oxazepam als slaapmiddel, seroquel, en meerdere die ik zo even niet weet. Het leek bij mij nooit echt te helpen, ik had vooral last van de bijwerkingen. Qua therapie heb ik emdr gehad, dat heeft iets geholpen maar vond ik ook te confronterend. Ik heb psychologische ondersteuning gehad middels gesprekken en haptonomie. Dat laatste hielp bijzonder goed om mijn grenzen te ontdekken en bij mijn gevoel te komen, maar uiteindelijk werd ik daar zo door overspoeld dat het in mijn geval leidde tot een zm poging. Niet iets wat ik zou aanraden dus zonder de juiste begeleiding ernaast

Na mijn laatste zwangerschap vier maanden geleden ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan omdat de klachten weer erger werden. Ik deed op dat moment niets (meer) aan de klachten en ben het verschuldigd richting mijn dochters om alles uit het leven te halen, in plaats van te accepteren dat ik het leven gewoon meestal niet zo leuk (meer) vind. Uiteindelijk is geconstateerd dat ik ook kamp met een dysthyme stoornis en heb ik nu AD gekregen in de vorm van SSRI, escitalopram. Ik merk dat ik iets meer rust heb ik mijn hoofd nu ik dit slik, maar het is helaas niet het wondermiddel waar ik op hoopte

Ik heb mij in laten schrijven bij Max Ernst. Voorheen liep ik bij Dimence maar dat is wat lastig daar mijn vader daar werkzaam is. En die is kinda part of the problem, onder andere. Op dit moment sta ik nog op de wachtlijst, die is vrij lang, maar ik twijfel ook of ik het door wil zetten. Ik wacht de intake even af om te kijken wat ze mij kunnen bieden, maar eigenlijk sta ik helemaal niet te springen om psychologische ondersteuning. Ik vind het knap dat jij zo'n intensief traject bent aangegaan Josoca, respect voor jou! Bij mijzelf merk ik vooral angst voor het wat het teweeg brengt, ik ben een enorme opkropper en lach en wuif zaken meestal weg. Dat is enerzijds mijn valkuil, maar anderzijds ook mijn kracht zolang het mij lukt om zo door te gaan. Ik heb zelf de hoop dat ik voldoende gebaat ga zijn bij permanente medicatie en ik op die manier niet hoef te wroeten in wat is gebeurd en hoef te treuren om wat is geweest en had kunnen zijn.

Wel vind ik het heel mooi om te lezen hoe anderen gebaat kunnen zijn bij juist wel psychologische ondersteuning, zoals Mevrouw voor Jou. Ik hoop dat het jullie rust brengt en zorgt dat de pijn draaglijk wordt gemaakt, want volledig wegnemen zal in de meeste gevallen helaas niet mogelijk zijn.

Sterke voor jullie allen!

quote:

Op maandag 8 oktober 2018 22:15 schreef Josoca het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie en super knap van je dat je daar al zo hard mee bezig bent! Ik denk dat ik dan ook de complexere variant hebt, hoewel dat mij niet expliciet gezegd is. Ik heb niet alleen veel last van angstaanvallen, nachtmerries en herbelevingen. De triggers zitten bij mij ook bij emoties (of emoties die er niet zijn/niet voelbaar). Ik krijg sinds juni intensieve behandeling voor mijn trauma's. Ik vind het heel zwaar en heb het idee dat er juist steeds meer naar boven komt, maar misschien is dat wel een proces..

Bij mij zijn de triggers ook vaak oude emoties. En dat is heftig.
Ik heb een periode gehad dat situaties zo heftig konden voelen dat ik soort van 'uit' ging. Dan was ik er nog wel maar buiten mezelf, en voelde ik me meer een toeschouwer dan echt aanwezig. Dat is een manier van je psyche om je te beschermen als iets teveel wordt en dat neemt vanzelf af wanneer je steviger staat.

Dat het nu eerst zwaarder wordt hoort er ook bij denk ik. Zelf had ik dit ook, er kwam zoveel oud zeer naar boven en het verwerken ervan vond ik heel zwaar. Maar ik kan wel zeggen dat onderaan de streep het echt helpt.

Ik hoop dat het jou ook zo gaat helpen.

quote:

Op woensdag 10 oktober 2018 14:01 schreef Schanu het volgende:
Ik kom even spieken op dit forum. Ook ik heb complexe ptss, heb hiervoor jarenlang diverse soorten medicatie gehad, zowel antidepressiva als antipsychotica, even uit mijn hoofd: amitriptyline, mirtazipine, oxazepam als slaapmiddel, seroquel, en meerdere die ik zo even niet weet. Het leek bij mij nooit echt te helpen, ik had vooral last van de bijwerkingen. Qua therapie heb ik emdr gehad, dat heeft iets geholpen maar vond ik ook te confronterend. Ik heb psychologische ondersteuning gehad middels gesprekken en haptonomie. Dat laatste hielp bijzonder goed om mijn grenzen te ontdekken en bij mijn gevoel te komen, maar uiteindelijk werd ik daar zo door overspoeld dat het in mijn geval leidde tot een zm poging. Niet iets wat ik zou aanraden dus zonder de juiste begeleiding ernaast

Ik heb zelf een tijd haptotherapie gedaan, en mij hielp het ook goed weer bij m'n gevoel te komen maar gebeurde hetzelfde als bij jou. Ik werd overspoeld en heb een behoorlijke tijd aan benzo's gezeten om overeind te blijven tot ik adequate hulp erbij kreeg.

quote:

Na mijn laatste zwangerschap vier maanden geleden ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan omdat de klachten weer erger werden. Ik deed op dat moment niets (meer) aan de klachten en ben het verschuldigd richting mijn dochters om alles uit het leven te halen, in plaats van te accepteren dat ik het leven gewoon meestal niet zo leuk (meer) vind. Uiteindelijk is geconstateerd dat ik ook kamp met een dysthyme stoornis en heb ik nu AD gekregen in de vorm van SSRI, escitalopram. Ik merk dat ik iets meer rust heb ik mijn hoofd nu ik dit slik, maar het is helaas niet het wondermiddel waar ik op hoopte

Ik gebruik ook escitalopram. Het ondersteunt me precies genoeg om de behandeling aan te kunnen. Toen ik het een maand of twee slikte had ik wel echt zo'n moment dat 't voelde of er een wolkendek opentrok.

quote:

Ik heb mij in laten schrijven bij Max Ernst. Voorheen liep ik bij Dimence maar dat is wat lastig daar mijn vader daar werkzaam is. En die is kinda part of the problem, onder andere. Op dit moment sta ik nog op de wachtlijst, die is vrij lang, maar ik twijfel ook of ik het door wil zetten. Ik wacht de intake even af om te kijken wat ze mij kunnen bieden, maar eigenlijk sta ik helemaal niet te springen om psychologische ondersteuning. Ik vind het knap dat jij zo'n intensief traject bent aangegaan Josoca, respect voor jou! Bij mijzelf merk ik vooral angst voor het wat het teweeg brengt, ik ben een enorme opkropper en lach en wuif zaken meestal weg. Dat is enerzijds mijn valkuil, maar anderzijds ook mijn kracht zolang het mij lukt om zo door te gaan. Ik heb zelf de hoop dat ik voldoende gebaat ga zijn bij permanente medicatie en ik op die manier niet hoef te wroeten in wat is gebeurd en hoef te treuren om wat is geweest en had kunnen zijn.

Wel vind ik het heel mooi om te lezen hoe anderen gebaat kunnen zijn bij juist wel psychologische ondersteuning, zoals Mevrouw voor Jou. Ik hoop dat het jullie rust brengt en zorgt dat de pijn draaglijk wordt gemaakt, want volledig wegnemen zal in de meeste gevallen helaas niet mogelijk zijn.

Sterke voor jullie allen!

De angst die je noemt heb ik heel sterk gehad. Ik was vooral bang dat ik het niet aan zou kunnen, de emoties te heftig zouden zijn en de herinneringen (waarvan ik er een hoop kwijt was) te intens en te pijnlijk.

Ik heb denk ik een maand of drie van wekelijkse gesprekken nodig gehad voor ik mijn psycholoog genoeg vertrouwde om haar iets te vertellen dat een heel klein beetje in de richting van de narigheid kwam. En als ik mijn psycholoog mag geloven is het echt heel normaal dat je daar heel veel tijd voor nodig hebt, en hoef je ook niet alles te vertellen om alsnog baat bij de behandeling te kunnen hebben.

Kort samengevat: hoewel ik het volkomen snap als je liever alleen met medicatie verdergaat, zou ik een behandeling door een psycholoog niet direct afserveren.

Bedankt voor je reactie Mevrouw voor jou!

Vervelend om te lezen dat de haptonomie bij jou ook zo'n extreme reactie opriep, echt een therapie waar je in bepaalde gevallen dus begeleiding bij moet krijgen om om te leren gaan met de gevolgen die het met zich meebrengt.

Fijn om te horen dat de escitalopram na twee maanden het gevoel gaf dat de wolken verdwenen. Ik slik het nu ongeveer 6 weken en merk wel iets verbetering, maar had gehoopt op meer. Ik vroeg mij al af of het te vroeg is om conclusies te trekken, en als ik het zo lees is dat het inderdaad misschien.

En je hebt gelijk, verwerking heeft heel veel tijd nodig en die moet je jezelf wel gunnen. Ook moet je er doorheen wil je dat het beter wordt, met als gevolg dat het eerst slechter zal moeten gaan. Ik merk echter dat ik steeds afhaak op dat moment, het lukt mij gewoon niet om door te zetten en ik vraag mij af of dat angst is en dus onmacht, of ergens onbewuste onwil omdat ik wel een beetje klaar ben met psychologen, psychiaters en crisisdiensten.

Ik ga bij de intake bij Max Ernst wel even kijken wat ze mij kunnen bieden, misschien kunnen ze met mij meedenken over een mogelijkheid tot psychische ondersteuning zonder dat ik er gelijk vol doorheen hoef. Dat we alleen het bovenste laagje water uit de emmer scheppen in plaats van deze meteen helemaal om te kiepen zeg maar. Ik vind nu, met twee hele jonge kinderen, in ieder geval niet het uitgelezen moment om dingen op te rakelen en te verwerken. Voor de toekomst hou ik die optie nog wel even open.

Ik dacht/had de hoop dat ik nu wel van de PTSS klachten af was, maar ik merk nu het weer kouder wordt en sneller donker dat bepaalde 'oude kwaaltjes' weer de kop op steken. (Incident was twee jaar geleden ook rond deze periode)
Ben nu dus echt geforceerd bezig met de oefeningen die ik destijds bij mijn behandeling ook kreeg zodat het niet weer de overhand neemt, maar ik baal wel dat sommige klachten weer terugkeren nu.

Twijfel ook een beetje of ik alweer aan de bel moet trekken bij de huisarts/POH omdat ik verder wel gewoon volledig functioneer en de klachten beperkt blijven bij het angstige gevoel in het donker en wat argwaan naar vreemden in de buurt.

Lastig Lastpost, maar ook herkenbaar. Ik merk dat ik ook kan reageren op omstandigheden waar ik verder geen invloed op heb (zoals seizoen inderdaad, dag/nacht, etc). Ik heb geaccepteerd dat dit er voor mij een beetje bijhoort, ik denk dat ik mijn hele leven zal kampen met de ups en downs die daarbij komen kijken. Maar juist door het te accepteren merk ik dat ik milder ben voor mijzelf en dat ik bepaalde emoties toesta om te voelen. Het mag er zijn. Er tegen vechten heb ik opgegeven omdat dat het enkel zwaarder maakte voor mij.

Het is heel persoonlijk en dus lastig om te reageren. Als jij het gevoel hebt dat het dieper/verder gaat dan jij aan kan, schroom dan niet om hulp in te schakelen. Je hoeft het niet alleen te doen, de hulp is er niet voor niets. Is dat voor jou (nog) een brug te ver omdat je je verder nog goed (genoeg) voelt, dan zou je kunnen proberen 'lief te zijn voor jezelf' en je angstige gevoel te accepteren. Dat kan soms al genoeg zijn om er wat meer rust in te vinden.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 12:14 schreef Lastpost het volgende:
Ik dacht/had de hoop dat ik nu wel van de PTSS klachten af was, maar ik merk nu het weer kouder wordt en sneller donker dat bepaalde 'oude kwaaltjes' weer de kop op steken. (Incident was twee jaar geleden ook rond deze periode)
Ben nu dus echt geforceerd bezig met de oefeningen die ik destijds bij mijn behandeling ook kreeg zodat het niet weer de overhand neemt, maar ik baal wel dat sommige klachten weer terugkeren nu.

Twijfel ook een beetje of ik alweer aan de bel moet trekken bij de huisarts/POH omdat ik verder wel gewoon volledig functioneer en de klachten beperkt blijven bij het angstige gevoel in het donker en wat argwaan naar vreemden in de buurt.

Het is de vraag hoeveel last jij ervaart en of je denkt dat je het zonder al teveel pijn zelf kunt oplossen.

Als je er ongelukkig van wordt, en het je niet lukt om er zelf gemakkelijker mee om te gaan dan zou ik zeker wat hulp vragen bij de huisarts/poh.

Sterkte ermee!