Sinds mijn nieuwe werk heb ik een collega die de hele dag in een donker hoekje van het kantoor zit, met zijn game-koptelefoon op. Iedere dag eet hij als lunch een broodje met salami, zonder korsten. Ik denk dat zijn moeder die smeert. Hij blijft bovendien tijdens lunchtijd altijd achter zijn bureau zitten, terwijl de rest in de kantine zit. Dit omdat hij het licht daar te fel vindt.

Ik merk dat hij niet echt aanspraak heeft bij de rest van het team, dus ik probeer hem altijd een beetje uit zijn schulp te trekken. Aangezien hij zelf zijn bek niet opentrekt, vertel ik daarom af en toe verhalen over vroeger, rare collega's, feestjes, mijn standpunten over van alles en nog wat, en weet ik veel over wat nog meer. In de hoop dat 'ie een keer zelf over iets begint.
Normaal tetter ik niet zo veel, maar je moet wat. Je ziet echter direct dat er iets misgaat in zijn bovenkamer en dat hij er niet mee om weet te gaan. Een keer is 'ie midden in een van mijn monologen zonder iets te zeggen weggelopen, om drie kwartier later weer terug te keren.
En nu is een derde collega op vakantie, en zit ik dus voor 3 weken alleen met hem opgescheept.