Opgenomen zijn / intramuraal

quote:

Op donderdag 12 april 2018 22:33 schreef Droopie het volgende:

[..]

ik heb 3 weken opgenomen gezeten vroeger, maar hier op Fok zitten slechts een heel klein aantal opgenomen users

hoewel er wel een paar rijp zijn voor opname hoor

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 15:49 schreef Sarasi het volgende:
Ik heb tien jaar geleden (alweer, gaat snel) zeven maanden opgenomen gezeten. Was toen absoluut de juiste beslissing en één van de medebewoners toentertijd is nog steeds één van m'n beste vriendinnen. Maar ik zat open, en op een prachtlocatie (oud herenhuis), dus ik voel me altijd wat bezwaard als ik zeg dat ik "opgenomen" ben geweest. 't Is wel zo natuurlijk, maar 't voelt weleens alsof ik de light versie had.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 15:56 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Mja, leuk zal ik niet zeggen, maar 't was wel prima te doen. Bij vlagen erg gezellig, goede herinneringen aan de kok waar we eens per week mee mochten koken. Sommige leiding was leuk en vriendelijk en kon ik 't goed mee vinden, andere niet. Tja. Eigenlijk een beetje zoals de meeste dingen in 't leven.

Ik ben opgenomen vanwege een zware depressie met bijbehorende andere problematiek, op m'n 15e. Jeugdkliniek dus, en klinisch. Om het weekend naar huis. Ouders mochten wel bellen naar de telefooncel. Sommige dingen weet ik echt nog heel goed, zoals dat we een intekenlijst hadden voor de computer, dan kon je een tijdslot reserveren. Je mocht een halfuur per dag op de pc. Dus vroeg opstaan als je nog andere plannen had, anders had je niet je gewenste tijdslot. Ik heb zeven maanden lang trouw GTST gekeken, waar de dagafsluiting zelfs omheen gepland werd, zoveel mensen volgden dat. En achter 't huis was een vijvertje met eendjes dus daar smokkelde ik weleens oud brood mee naartoe.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 16:07 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Gebruiken ze die "ik ben uniek" of speciaal of whatever mappen nog? Die kreeg ik toen voor m'n autisme, maar ik hoefde m'n schoenmaat niet in te vullen als dat gevoelig lag. Ik had al wel een mobieltje toen, maar zo'n leuke kleptelefoon. En sms'en was nog vet duur.

Ik vond 't in het begin heel eng om minder depressief te zijn. Echt doodeng. Want opeens kon het weer slechter worden en ik wist niet of ik dat wel aankon. Ik ben heel lang heel voorzichtig geweest en heb heel lang niet echt durven genieten van dingen omdat ik bang was weer terug te vallen. Maar die omslag, van elke dag depressiever wakker worden naar elke dag blijer wakker worden, die is nooit weer omgedraaid.

Zelfs nu niet, terwijl ik momenteel stiekem nog wel meer "reden" zou hebben om megadepressief jankend onder de douche te zitten dan toen. Toen ik het nieuws kreeg dat m'n moeder terminaal was heb ik direct een psycholoog gebeld en met spoed een afspraak vastgelegd want ik was ervan overtuigd dat ik weer zou afzakken. Is niet gebeurd.

De angst zit er nog steeds een beetje, maar steeds minder. Kleine stapjes. Van hoe dieper je komt, hoe langer de weg naar boven. Maar wel volhouden, want het kán echt beter! Ook al voelt dat vast niet altijd zo.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 16:07 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Gebruiken ze die "ik ben uniek" of speciaal of whatever mappen nog? Die kreeg ik toen voor m'n autisme, maar ik hoefde m'n schoenmaat niet in te vullen als dat gevoelig lag. Ik had al wel een mobieltje toen, maar zo'n leuke kleptelefoon. En sms'en was nog vet duur.

Ik vond 't in het begin heel eng om minder depressief te zijn. Echt doodeng. Want opeens kon het weer slechter worden en ik wist niet of ik dat wel aankon. Ik ben heel lang heel voorzichtig geweest en heb heel lang niet echt durven genieten van dingen omdat ik bang was weer terug te vallen. Maar die omslag, van elke dag depressiever wakker worden naar elke dag blijer wakker worden, die is nooit weer omgedraaid.

Zelfs nu niet, terwijl ik momenteel stiekem nog wel meer "reden" zou hebben om megadepressief jankend onder de douche te zitten dan toen. Toen ik het nieuws kreeg dat m'n moeder terminaal was heb ik direct een psycholoog gebeld en met spoed een afspraak vastgelegd want ik was ervan overtuigd dat ik weer zou afzakken. Is niet gebeurd.

De angst zit er nog steeds een beetje, maar steeds minder. Kleine stapjes. Van hoe dieper je komt, hoe langer de weg naar boven. Maar wel volhouden, want het kán echt beter! Ook al voelt dat vast niet altijd zo.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 16:19 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Nou ja het is nu tien jaar geleden en ik ben nog steeds weleens bang terug te vallen, dus het blijft wel heel lang een ding voor mij. Maar ik weet ook dat ik hulp moet en mag zoeken als ik twijfel, het gevoel heb af te glijden, of m'n bed niet meer uit wil komen ofzo. Ik weet nu dat therapie helpt en dat is wel een fijn mentaal vangnet om te hebben, vind ik.

Hoe lang het duurde, pfoe. Ik ben op m'n twaalfde begonnen met therapie, ambulant, voor m'n depressie. Dat ging slechter en slechter en op den duur werd ik er echt heel erg moedeloos van. Dus toen ik op m'n 15e de kans kreeg voor opname heb ik die gegrepen en direct gezegd dat ik klinisch wilde, want dat was toen voor mij echt een beetje de laatste optie. Als dat ook niet zou werken, was ik er klaar mee, dan hoefde het niet meer. Dan had ik alles geprobeerd, voor mijn gevoel, en werd het overal alleen maar slechter van. Meer dan een halfjaar opgenomen gezeten en ik voelde me toen nog totaal niet klaar om weg te gaan, eigenlijk. Ik had ook nog geen flauw idee wat het betekende, "het gaat goed met me". Ik wist niet hoe dat moest voelen. Maar ik zat wel in een opwaartse beweging en dat heb ik volgehouden nadat ik weer naar huis ging. Soms denk ik weleens dat ik daar nog steeds in zit.

Als je midden in 't pikkedonker zit, op de bodem van de put, moet je op een gegeven moment stoppen met je krampachtig proberen vast te houden aan de wand. Gewoon gaan zitten. Bedenken hoe je eruit gaat klimmen, en stoppen met bang zijn voor hoe diep de rest van de put is. Voor zover je weet, zit je nu gewoon op de bodem. Klaar. Dus moet je omhoog. En met elk stukje wat je omhoog klimt, wordt het een beetje lichter. Maar je weet nooit of dit "licht" is, of eigenlijk nog steeds donker maar gewoon minder donker. En dan klim je weer wat hoger en oh, toch nog weer wat lichter!

Het hoeft niet "goed" met me te gaan, en ik hoef niet te weten wat dat betekent. Het moet vooral "beter" met me gaan, en "goed genoeg". Ik heb niet drie zonnen nodig om een boek te lezen, één zachte lamp is voldoende. Voldoende is prima.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 16:30 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Tuurlijk is het spannend! En eng! Maar om dapper te zijn móét je het ook eng en spannend vinden. Anders noemen we 't roekeloos. Juist zoiets overwinnen, ondanks dat 't eng is, kost kracht. Dat is het moeilijke eraan. Want stiekem voelt halverwege de wand van die put omhoog soms wel enger dan helemaal op de bodem. Op de bodem kun je tenminste niet meer vallen, en je weet precies hoe het daar voelt en dat er geen spinnen zijn enzo. Halverwege ken je niet. En je kunt dan ook weer vallen. Dat is eng. En dat mag.

Dat je al merkt dat het steeds iets beter gaat is al hartstikke mooi! Eén klein stapje tegelijk hoor, lopen doen we ook niet honderd meter per stap. Dat gaat ook voetje voor voetje en zo lopen idiote mensen hele marathons. Slow and steady wins the race.

Je kunt het. Want ik kon het ook en ik ben de grootste schijterd ooit. Ik heb toen ook EMDR afgeslagen omdat ik dat echt veel te eng vond. Ik twijfel nog weleens of ik dat misschien alsnog wil doen, maar ook dát vind ik eng en durf ik niet zo goed, want het gaat nu eigenlijk wel "goed genoeg".

Heel veel succes en sterkte in ieder geval.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 17:42 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben twee jaar terug negen maanden opgenomen geweest en dit jaar een week en een maand

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 18:18 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik ben nu ongeveer anderhalf maand thuis

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 18:25 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja... ik ben op het goede moment ontslagen. Ik was er echt klaar voor deze keer. Na de negen maanden en de eerste opname dit jaar was het niet zo, maar de afgelopen opname was een schoolvoorbeeld van hoe het moet (bij mij dan natuurlijk).

Ik heb een eetstoornis, schizofrenie, bipolaire stoornis en PTSS. Door stress was het me even niet gelukt om mijn medicijnen te regelen waardoor ik een manie in combinatie met een psychose kreeg. Omwille mijn eigen veiligheid moest ik eventjes opgenomen worden om tot rust te komen

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 18:45 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja, de psychose en de manie zijn over.
Op zich valt de heftigheid mee voor mij (niet voor mijn omgeving) omdat voor mij de wereld weinig verandert. Ja, ik was opgenomen en mensen bemoeide zich met mijn slaap/medicatie/rust/etc, maar voor mijn gevoel was er niks aan de hand. Ja, mijn omgeving deed weer eens moeilijk. Dus tja...ik doe wat ze willen en zal wel even bewijzen dat ik alles onder controle heb. Pas achteraf is een psychose zwaar. Hoe ik dacht dat de wereld in elkaar zat (ineens was ik helder en doorzag ik alles voor mijn gevoel) klopte niet. Ineens sta je met lege handen en begrijp je niks meer. Dat doet echt pijn.

Thuis zijn is heel fijn. In september ga ik weer verder met mijn studie. Hopelijk gaat het ditmaal goed (dat het mis ging kwam door de druk van het studeren), spannend, maar ik heb wel vertrouwen

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:10 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Waarom ben jij opgenomen geweest?

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:11 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik ben weleens opgenomen geweest. De opname is meestal best kut. De nasleep daarna is vele malen kutter. Hier heb ik over de periode dat ik weer thuis ben, maar nog moet herstellen. Suïcidaal gewoon. Overwoog echt om euthanasie aan te vragen.

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:13 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Bestaat dat? Is het daar niet erg stil?

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:14 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Klinkt niet echt als een vakantie paradijs. Zit je er vrijwillig?

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:17 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Serieus? Why?

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:25 schreef madam-april het volgende:

[..]

Zover ik weet is er altijd een overgangsperiode waarin je steeds wat langer met verlof gaat en leert wennen aan het thuis zijn.

Heb je die angst weleens besproken met je begeleiders/behandelaars?

quote:

Op vrijdag 13 april 2018 20:26 schreef Luchtbel het volgende:
Ik woon sinds een paar weken weer zelfstandig. Na bijna acht jaar opgenomen te zijn geweest/ op afdelingen te hebben doorgebracht.

quote:

Op maandag 16 april 2018 10:20 schreef Luchtbel het volgende:
Wat is het verschil in de weekenden met door de week dan voor jou?

quote:

Op maandag 16 april 2018 10:49 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]


[..]

Ontvang je daar geen bezoek of zo?
Ik kan me wel voorstellen dat je na zo'n lange tijd tussen 4 muren, de andere bewoners ook wel weer een keertje gezien hebt?

Zijn ze bang dat je dan misschien gaat weglopen of zo?

Hoe zit je trouwens in je vrienden? Te veel?
Te weinig?
Wel vrienden maar kwalitatief onvoldoende voor je?

quote:

Op maandag 16 april 2018 11:39 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Heel herkenbaar. Bij ons was dan de activiteiten dan dicht. Misschien een hobby zoeken voor in het weekend? Bij ons hielpen ze ons ook bij de AT (activiteiten therapie) met bezigheden voor in het weekend

quote:

Op maandag 16 april 2018 11:55 schreef Sarasi het volgende:
Ik heb in de weekenden eindeloos legpuzzels gemaakt. En mandala's gekleurd, en eendjes gevoerd.

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:07 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat werd bij ons ook wel verwacht, maar je kon bijvoorbeeld een breiring of kleurplaat of een ander knutsel zonder scherpe voorwerpen of duur materiaal mee naar de kamer krijgen

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:22 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Klopt... Kun je geen afspraken met de verpleging maken over hoe vaak je zoiets onderneemt en dat ze je dus een beetje achter de broek kunnen zitten. In het begin is dat heel vervelend, alleen je komt dan wel uit het patroon

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:25 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat snap ik Maar in een opname zit je ook om dingen te leren. Ik (omdat ik een manie en psychose had) moest juist elke zoveel tijd verplicht rusten. Als ik tussen die tijden niet op mijn kamer was, werd ik erheen gestuurd.
Contact met andere patiënten had ik amper, omdat het me teveel prikkels gaf en teveel energie kostte (ik was gillend gek in mijn hoofd en deed m'n best me in te houden. De perikelen van anderen kon ik er echt niet bij hebben)

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:28 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja ik had wel contact met een paar patiënten, maar ik hield letterlijk in de gaten dat ik niet langer dan een kwartier in gesprek met hen was, omdat ik erg de neiging heb in de rol van hulpverlener te kruipen.

Dan was ik op mijn kamer en daar had ik een haakwerkje, laptop, leesboek en kleurboek. Dus die twee uur was ik daarmee bezig. En als ik onrustig of agressief werd, werd ik ook naar mijn kamer gestuurd (bij de laatste opname). Eerdere opnames was rust separeer

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:33 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik heb daar eigenlijk niet zo goed tips voor. Ik maak voor mezelf altijd een lijstje met hoe laat ik wat doe en daar houd ik me aan (klinkt misschien een beetje autistisch, maar dat ben ik niet). Hoe mijn hoofd dat doet weet ik niet, maar zonder lijstje kom ik vast te zitten in mijn hoofd (dan raak ik in de war)

quote:

Op maandag 16 april 2018 14:35 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Bij mij komt het door de schizofrenie en de stemmingsstoornis. Mijn hoofd zit daardoor al zo vol van zichzelf, dat ik hulp nodig heb om te aarden en om in het hier en nu te blijven

quote:

Op maandag 16 april 2018 15:14 schreef Luchtbel het volgende:

[..]


[..]

Oh op die manier. Ik heb zelf door een mengeling van numb, dissociatie en afsluiting, nooit echt een verschil gevoeld tussen weekend en doordeweeks. Die activiteiten deden me ook niks.

Dingen plannen en zo veel mogelijkheden structuur aanhouden van doordeweeks is dan wel verstandig. Maar ja, dan moet je jezelf er wel toe kunnen zetten ja.

quote:

Op maandag 16 april 2018 16:47 schreef madam-april het volgende:

[..]

Weet je wat me een beetje opvalt, je blijft hangen in 'daar kan ik me niet toezetten'. Het gaat niet vanzelf over, je moet dus zelf actie ondernemen. En ja dat is lastig, maar niet onmogelijk. Het is een kwestie van gewoon doen.

Maak een realistische planning, begin met 1 ding per dag en doe het. Ook al heb je geen zin om het te doen, gewoon verstand op 0 en aan de slag. Maak afspraken met je hulpverleners dat ze controleren of je een planning hebt gemaakt en of je je eraan houdt.

quote:

Op maandag 16 april 2018 16:50 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Hier ben ik het mee eens. Ook ik heb zware depressies gekend en daar ben ik uit gekomen door deze houding. En geloof me, ik heb het vervloekt. Alleen het heeft wel geholpen. Tot in de treurnis gesprekken voeren en pillen slikken is een onderdeel van hulp, maar je moet ook echt jezelf een schop geven, hoe moeilijk dat ook is.

(oh, dit komt misschien hard over, maar dat is niet mijn bedoeling. Het is gewoon jammer om te lezen dat je jezelf zo remt)

quote:

Op maandag 16 april 2018 17:08 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Zeker weten? Want je zegt zelf bang te zijn voor hospitalisatie....depressie en hospitalisatie zijn volgens mij inherent aan elkaar. En in dit geval kun je volgens mij aan beide dingen werken door te gaan plannen en te gaan doen. Hoe moeilijk ook.

quote:

Op maandag 16 april 2018 19:32 schreef madam-april het volgende:

[..]

Niemand hier zal beweren dat het makkelijk is. Maar het is een kwestie van doorzetten en uiteindelijk wordt het dan wel echt makkelijker. Maar dat kost wel tijd.

quote:

Op maandag 16 april 2018 20:25 schreef madam-april het volgende:

[..]

Maar dat je het moeilijk vindt om contact te leggen, is toch geen reden om het niet te doen?

Heb je besproken met de verpleging dat je graag hulp wil maar dat je het moeilijk vindt om contact te leggen? Heb je aan hun concreet gevraagd om je hierbij te helpen?

quote:

Op maandag 16 april 2018 20:54 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je enig idee waardoor dit zou kunnen komen?
Eerlijk gezegd zou ik er heel veel moeite mee hebben om niet te kunnen gaan en staan waar ik zou willen. Ik zou me dan denk ik een beetje verloren gaan voelen of zo

[..]

Op zich heb je manieren waarop 't makkelijker voor je is om contact met iemand te leggen en manieren waarbij je zeg maar (compleet) blokkeert, zoiets?

Het is misschien wel een idee om uit te zoeken waardoor dat komt, welke gevoelens daaraan ten grondslag liggen.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 07:22 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het is op zich niet heel ongewoon dat je als autiste stress/angsten ervaart tijdens sociaal contact.

[..]

Vind je 't misschien raar als ik je vraag of je dit niet ook als vernederend ervaart? Het gevoel dat je alles zal verliezen als je faalt waarbij je blijkbaar het idee hebt dat falen wel een reële uitkomst is.
Wat voor ergs heb je allemaal gedaan dat je familie jou blijkbaar zo'n maatregel oplegt?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 16:36 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat is eigenlijk de oorzaak van je somberheid en negativiteit? Heb je daar enig inzicht in?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 20:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat vind je van jezelf?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 21:17 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Welke diagnoses heb je gekregen? Mag ook in DM als privacy etc.
Klinkt ook alsof je wel toe bent aan wat meer wind mee in plaats van wind tegen.
Misschien kan ik je wel helpen jezelf te vinden, of in elk geval een soort van begin maken daarmee. In elk geval zou ik je kunnen vertellen wat ik weet. Dat zou ik je in elk geval kunnen aanbieden, misschien dat je daar wat mee kan.

Dat gevoel verloren te zijn, herken ik wel. Voor mij was het soms alsof ik in een zeilbootje dobberde ergens op een oceaan. Geen land in zicht, geen golven en geen wind, geen idee hebbend welke kant ik op zou moeten. Met een horizon waarbij het water van de zee versmelt met de mist van het wolkendek, de horizon verbergend.
Heb je misschien heel toevallig iets poëtisch? Of schrijf je misschien weleens? Dat kan op zich ook wel helend zijn, om alles neer te pennen. Geeft ook een soort overzicht, ook al lees ik m'n oude schrijfsels meestal niet nog een keer. Je lijkt wel goed te kunnen schrijven, misschien dat dat iets is wat je al vaker gedaan hebt?
Ik houd zelf een dagboek bij (al dan niet sporadisch).
Ik ken ook 1 autistische vrouw die haar gevoel wel op het doek kan zetten, ze is qua schrijven totaal niet begaafd en tijdens gesprekken loopt ze zeg maar ook geregeld vast (waarbij ze zich bezwaard voelt, ook al weet ze dat haar gesprekspartner dat niet erg vindt).

Ik voelde me vaak ook weleens een robot of een schim of zo. Dingen leken ook wel als in een film.

Gezien wat ik wel weet van je opnameverleden neem ik aan dat je zeg maar al wat therapieën hebt gehad, misschien ook iets als creatieve therapie?

--

Wat doe je eigenlijk om te ontspannen? Wat doe je zeg maar in je vrije tijd? Muziek toevallig?
Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van wandelen, ik verzin letterlijk smoesjes om maar een reden te hebben om ergens heen te kunnen lopen

Ik wil verder natuurlijk niet dat je je slechter gaat voelen.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 22:35 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mijne zijn op 't moment autisme, (c)ptss, dysthymie. Ik dacht dat ik een 4e had maar ben 't even vergeten. ADD is misschien zoekgeraakt en dubbele depressie is bij mij al langere tijd weg. Ik heb denk ik nog wel meer diagnoses gehad, maar soms raken ze kwijt.

Wat je beschrijft is een beetje mijn schrijfwijze, met i.d.d. af en toe een gedicht.
Ik verwerk wel relatief veel humor in de gedichten die ik schrijf. Ik had heel toevallig deze heel recentelijk nog teruggevonden, dit is een beetje mijn stijl:

[..]

Ik vind vooral het herkenbare doch absurde wel leuk om te behalen.

Hoe belangrijk is humor voor je?

Ik weet niet of ik zelf een speciaal schrift voor gedichten zou willen gebruiken. Ik wil me tijdens het schrijven zo ongedwongen mogelijk voelen, dus schrijf ik op lege losse vellen. Elke dag een nieuw schoon vel
Soms schrijf ik niet maar maak ik schetsen van concepten of gedachtes of filosofeerspinsels. Soms werkt een schema of een schets 100x beter dan een woord of een uitleg.

Dat mengen van kleuren deed ik met vla's, alleen kon ik na afloop van mijn experimenten het bewijsmateriaal opeten zodat niemand mijn brouwsels zag
Voor mij is humor ook een manier om dingen minder pijnlijk te maken, of om dingen bespreekbaar te maken of het ijs te breken. Ik had altijd al iets met humor en altijd al iets met muziek. Ik bewoog als ielige peuter al mee met de muziek die m'n ouders draaiden (was vooral jaren 60 en 70 muziek).

Damn...ik kan helaas geen gitaar spelen. Ik vond 't te pijnlijk voor m'n vingers...tsja
Er is op fok ook een muziektopic, als je wat luistert kan je een link naar dat nummer in dat topic spammen. En je kunt ook 'kijken' wat anderen luisteren, soms staat er ineens wat interessants bij wat je anders nooit was tegengekomen.
Van sommige mensen luister ik soms stiekem een nummer mee, omdat ik weet dat we een vergelijkbare muzieksmaak hebben of omdat de link me om een andere reden aanspreekt.

Muziek maakt dat ik in een soort flow terecht kan komen, beetje als wegdromen.
Ik denk dat 't ook goed voor je zou zijn als je leert om te ontspannen en als je ontdekt wat jou 'drived' (Engelse woord voor voortdrijven/voortstuwen), wat jou motiveert en wat jouw passies zijn. Je passies zullen je energie geven. Of in elk geval relatief veel.

Ik houd trouwens ook van mooie dingen, bijvoorbeeld ook mooie (avond)luchten.

Lees je trouwens toevallig veel boeken?

quote:

Op woensdag 18 april 2018 13:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klopt
Ik zet er wel een datum boven zodat ik later eventueel nog de volgorde kan reproduceren.

[..]

Misschien dat 't niet klopt, maar dit komt op mij een beetje over alsof je jezelf ook een beetje probeert te forceren naar muziek te luisteren, alsof je jezelf ook een beetje dwingt het beluisteren van muziek leuk te vinden. Klopt dit? Ik weet niet of 't klopt, maar ik vond 't wel belangrijk om te weten dus vandaar dat ik 't je nu even vraag.

[..]

Thanks

quote:

Op woensdag 18 april 2018 13:46 schreef magnetronkoffie het volgende:
Laatste stukje even in aparte post i.v.m. overzicht en zo.

[..]

Hoe ik met m'n diagnoses omga? Lang verhaal. Best wel verschillend eigenlijk.

De 1e diagnose die ik kreeg was volgens mij ADD en dat betekende dat ik methylfenidaat (ritalin) kon gaan gebruiken, wat op mij een positief effect had.

--

Niet lang daarna kwam er asperger uit (is nu A.S.S.) en daar had ik erg veel moeite mee.
Het werd ook een beetje gebracht alsof ik een inferieure levensvorm was en ik vond 't behoorlijk vernederend dingen te horen die achteraf gezien deels onwaar bleken te zijn. Zo zouden autisten minder empathie hebben, maar autisten hebben juist meer empathie en dit hangt denk ik met de snellere prikkeling samen. Autisten zijn ook gevoeliger, helaas ook voor trauma's.

Waar ik denk ik zelf nog de meeste moeite mee had en heb, is de overprikkeling en de klachten die daarmee gepaard gaan, zoals snel oververmoeid zijn, moe worden en hangerig, nukkig, fysiek instorten, depressieve klachten, burn-out klachten, suïcidale gedachten, dissociatieve klachten (dat alles zeg maar aan me voorbij gaat, dat ik in een bubbel verdwijn), vaak niet snel kunnen schakelen, overspoeld worden door emoties en soms daardoor radeloos worden en nog wel meer klachten.
Ook zouden autisten een inferieure vorm van communicatie hebben en zouden communicatieproblemen zeg maar aan mijn autisme te wijten zijn, maar dit is ook niet waar.
Ik heb zelf dit gemerkt (komt een communicatieschema)
Autist en niet-autist --> slechtere communicatie
Niet-autist en niet-autist --> betere communicatie
Niet-autist en autist --> slechtere communicatie
Autist en autist --> betere communicatie

Maar als autisme echt een communicatiestoornis zou zijn, dan had er in dit schema niet dit
Autist en autist --> betere communicatie
maar dit
Autist en autist --> veel slechtere communicatie
moeten staan.
Dit is echter niet het geval en ik merk dat het meer komt doordat ik meestal niet goed begrepen word. Ik heb ook 't gevoel dat ik steeds opnieuw moet uitleggen en dat 't maar niet bij de ander aan lijkt te komen. Maar communicatie is een vak apart en ik wil deze post nu ook niet te lang maken met communicatie. Communicatie is 1 van mijn fascinaties dus ik kan daar lang over doorgaan

M'n behandelaars meenden dat ik niet in groepen zou kunnen werken, maar lotgenotencontact (met andere autisten dus) gaat me juist makkelijker af (ook al ben ik wel nog steeds sneller moe maar dat is aan overprikkeling gerelateerd). En vaak vinden mensen het onwennig omdat ze niet gewend zijn om met alleen maar autisten af te spreken waarbij dingen veel ongedwongener eraan toe gaan..

Maar goed, autisme is wat mij betreft veruit de belangrijkste diagnose geweest, het bepaalt en verandert -alles- en het heeft ook veel mooie kanten vind ik .

--

De depressies hebben een groot deel van m'n leven overheerst (en verpest helaas) en niets leek echt te helpen of aan te slaan. Het ging eigenlijk pas weg zodra ik beter met m'n autistische eigenschappen om kon gaan en ik niet meer chronisch overbelast werd.

--

Verder nog (c)ptss, deze heb ik pas sinds een jaar of zo en ik moest een waar gevecht aangaan met m'n behandelaars om deze erkenning eindelijk eens te krijgen.
Ik heb achteraf gezien jaren een verkeerde behandeling gehad doordat m'n behandelaars ervan uitgingen dat mijn klachten door autisme kwamen (waar dus niks aan te doen was) en niet door trauma's (waar behandeling veel effectiever kan zijn) en het krijgen van deze erkenning heeft me toen compleet uitgeput. Maar het is me wel mooi gelukt en na behandeling gaat dit stukje een heel stuk beter. Scheelt wel dat ik al relatief veel ervaring heb als psychiatrisch patiënt

Was ik nog wat vergeten?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 22:26 schreef Lenny77 het volgende:
Ik zal geen grote toegevoegde waarde zijn, maar als ik alles zo lees dan kan ik eigenijk alleen maar vragen aan jou of je alsjeblieft eens lief voor jezelf wil zijn? Als ik hoor wat je meegemaakt hebt dan is het toch helemaal niet raar dat je daar zit en dat je je zo voelt? Iedere mens met zo een verleden zou zich slecht voelen. Daarom... Wees eens lief en zacht voor jezelf. Voor het kleine kind in jou! Ik wou dat ik een mentaal zacht en warm dekentje over je kon leggen of je onder mijn vleugels zou kunnen steken. Je wonden kon verzorgen en verbinden.
Geef jezelf eens een knuffel en zeg dat ondanks alles je een pracht persoon bent en heel sterk (veel sterker dan jij denkt) en dat je ook hieruit zal raken!
En je gaat hieruit klimmen en terug in het zonlicht lopen!

quote:

Op donderdag 19 april 2018 21:44 schreef _Hestia_ het volgende:
Ik ben verschillende malen opgenomen geweest vanwege depressie (variërend van 1 week tot 3 maanden) en ik heb een klinische behandelopname gedaan voor persoonlijkheidsstoornissen met schematherapie van 4.5 maand (was eigenlijk een jaar).

Diagnoses die ik heb zijn chronische depressie, ptss, gegeneraliseerde angststoornis en persoonlijkheidsstoornis nao met kenmerken van vooral cluster b en c. Sinds ik die behandelopname heb gedaan heb ik geen crisisopnames voor depressie meer gehad
Na de opname nog deeltijd gedaan en momenteel therapievrij. Krijg nog wel ambulante woonbegeleiding en ga misschien nog wel de VERS-training doen.

Ik vind het lastig om zo vanuit het niets een heel verhaal hier neer te zetten omdat ik niet weet waar je behoefte aan hebt? Dus als je vragen hebt of kunt aangeven wat je graag wilt weten dan vertel ik er graag over

En zal ook even de rest van dit topic nog even doorlezen

quote:

Op zaterdag 21 april 2018 19:05 schreef Terminuz het volgende:
Depressie of angst gaat niet weg in de zin dat ze helemaal verdwijnen. Het gaat erom hoe jij met je angst omgaat en er mee leren leven.

Eenmaal die knop gevonden. Gaat het met grote stappen.

quote:

Op zondag 22 april 2018 11:29 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Ja dat vind ik zelf ook erg fijn. Maar ik baal er nog steeds van hoe het gelopen is. Want bij de eerste instantie hebben ze alleen steeds de recidiverende depressies behandeld. Ik zat daar vast in een cirkeltje crisisgroep-crisisopname-structurerende deeltijd-ontslag en na een paar maanden stond ik weer op de stoep. Pas bij de tweede instantie zijn ze uitgebreid onderzoek gaan doen waarom die depressies elke keer terugkwamen. En toen bleek er dus veel meer onder te zitten.

Toen heb ik gekozen om een jaar klinische behandeling met schematherapie te doen. Alleen vanwege mijn lichamelijke conditie toen (heb ook diabetes en dat ging toen ook niet echt goed) was het helaas veel te intensief. Dus na een paar maanden kreeg ik al een rustrooster zodat ik alleen de therapiën hoefde te volgen en geen corvee of commissies hoefde te doen. Dat hielp wel iets, maar toch na 4.5 maand besloten om te stoppen omdat het echt niet meer ging.

Maar na die 4.5 maand ging het al wel een stuk beter en had ik al wel heel veel inzichten op gedaan. Alleen moest ik het natuurlijk nog leren toepassen. Dus toen de 3-daagse deeltijd gaan doen. Dat was wel haalbaar qua energie. Alleen na 2 maand kreeg mijn (nu ex) vriend een ernstig auto-ongeluk waardoor hij weken in coma en maanden in het zkh/revalidatiecentrum heeft gelegen. Dus toen had ik niet de ruimte in mijn hoofd om ook nog aan mezelf te werken. Weer gestopt en later toen het beter ging met mn vriend weer op de wachtlijst voor de dezelfde groep. In de tussentijd kreeg ik individuele PMT. Na een paar maanden wachten was er plek. Maar na 1.5 dag werd ik de groep uit gezet vanwege een kruisverband (ik kende het nichtje van iemand via internet, had diegene nooit irl gezien, maar toch voelde onveilig voor die groepsgenoot).

Dus weer zat ik thuis en moest ik wachten tot er plek was in de andere deeltjdgroep. Maar dat bleek uiteindelijk echt een super fijne groep te zijn. De therapeuten van die groep waren veel fijner dan die van de andere groep en de groepsgenoten ook. Ik voelde me echt al heel snel veilig in de groep waardoor ik me kwetsbaar durfde op te stellen en echt dingen durfde te delen, te verwerken en nieuw gedrag aan te leren. Dit keer de 9 maanden wel afgemaakt en ontzettend veel stappen gezet.

Tijd dus om de laatste puntjes op de i te zetten en de reïntegratiegroep te gaan doen. Dat was nog 1 dag in de week om je te helpen bij je leven weer opbouwen, vrijwilligerswerk te gaan doen etc. Maar ik zat net 1 week in die groep toen mijn vriend het plotseling na een relatie van 10 jaar uitmaakte. Dus mijn hele leven stond weer op zijn kop. Aangezien ik naar een andere stad ging verhuizen daarna had het geen zin om al van alles op te gaan bouwen in mijn oude woonplaats. Dus de reïntegratiegroep heb ik vooral gebruikt als steun en hulp bij de dingen regelen voor de scheiding en verhuizing.

Iedereen had verwacht dat ik daarna wel weer depressief zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Door al die jaren therapie gelukkig veel geleerd en ik kon nu dus blijkbaar wel met zo'n heftig life-event omgaan. Eigenlijk gaat het sinds de scheiding een stuk beter. Ik was bijvoorbeeld heel afhankelijk van mijn ex, cijferde mezelf weg voor hem, had heel veel bevestiging van hem nodig. Nu ben ik veel zelfstandiger, heb ik veel meer zelfvertrouwen, ben ik gezond gaan eten en gaan sporten waardoor ik afgelopen jaar 20 kg ben afgevallen.

Ik zit nu echt goed in mijn vel. Natuurlijk heb ik wel eens mijn mindere dagen, heb ik dan meer bevestiging nodig van anderen, reageer ik wat extremer of zie ik het nogal zwart-wit en pieker ik veel. Maar ik blijf er nu niet meer in hangen. Ik kan mezelf nu na een dag of een paar dagen wel weer een schop onder mn kont geven en de draad weer oppakken. En ik deel veel meer met anderen, houd niet meer alles voor mezelf. Dat helpt ook heel veel.

Dus qua diagnoses ben ik nu eigenlijk al een jaar of 3 niet meer klinisch depressief geweest, is mijn PTSS behandeld en qua persoonlijkheidsstoornis heb ik dus ook heel veel stappen gezet en beperkt het me niet meer heel erg in het leven.

Ik ben nu sinds een paar maanden on mijn nieuwe stad begonnen met vrijwilligerswerk en dat gaat goed. Dus dat wil ik steeds meer gaan uitbreiden, misschien nog een opleiding doen of afmaken en dan naar betaald werk. Want dat is toch wel mijn doel. Om na al die jaren uit de Wajong te komen en gewoon aan het werk te gaan.

Maar dat vind ik ook wel super spannend omdat ik dat dus nog nooit gedaan heb en heel lang buiten de maatschappij heb gestaan voor mijn gevoel. Dus dat levert nog wel veel angsten op, maar ik ga er wel voor.

Poeh heel verhaal haha maar wel eens fijn om het zo allemaal achter elkaar op te schrijven. Als je nog meer wilt weten hoor ik het wel.

En fijn dat jouw begeleid wonen project doorgaat, lekker een eigen plekje voor jezelf! En naar hoe het tijdens je verlof ging. Maar dat herken ik nog wel dat het lastig kan zijn om je dagen zelf helemaal in te moeten vullen.