Wat zijn onder andere de nadelen ervan? Kan je die zo opnoemen of?quote:Op zondag 20 mei 2018 15:56 schreef cafpow het volgende:
[..]
Ik kan hier helaas niks over zeggen. Ik wist nog niet dat ik ass had toen ik rijlessen nam. Diagnose kwam rond 25 en rond 20e heb ik mijn rijbewijst gehaald.
Er zitten aan beide kanten voor en nadelen. Dus je moet goed overwegen wat je doet.
Als nadeel zie ik voornamelijk dat als men niet weet dat je ass hebt, je makkelijker overprikkeld kan raken. Je krijgt vooral tijdens praktijklessen nogal veel op je af, want instructeurs proberen een praatje te maken, je moet kijken naar waar je gaat en je moet tegelijkertijd handelen. En als ze weten dat dat alles tegelijk je teveel kan worden kan alles op een iets rustigeren tempo doen.quote:Op zondag 20 mei 2018 15:58 schreef -Phineas- het volgende:
[..]
Wat zijn onder andere de nadelen ervan? Kan je die zo opnoemen of?
Ik bedoelde eigen meer de nadelen van als je aangeeft dat je de diagnose hebtquote:Op zondag 20 mei 2018 16:08 schreef cafpow het volgende:
[..]
Als nadeel zie ik voornamelijk dat als men niet weet dat je ass hebt, je makkelijker overprikkeld kan raken. Je krijgt vooral tijdens praktijklessen nogal veel op je af, want instructeurs proberen een praatje te maken, je moet kijken naar waar je gaat en je moet tegelijkertijd handelen. En als ze weten dat dat alles tegelijk je teveel kan worden kan alles op een iets rustigeren tempo doen.
En ik weet nog dat bij mij de rijlessen enorm zwaar waren, en ik halverwege(na het 1e uur) de les soms even een paar minuten pauze nodig had, omdat ik het in mijn hoofd niet meer bij kon houden en de informatie/instructies niet meer binnenkwamen.
Een van de nadelen van het vertellen is dat je kans hebt ze je meer lessen gaan 'aanpraten' dan nodig en alles extreem langzaam gaan doen, waardoor je je volledige potentieel niet benut.quote:Op zondag 20 mei 2018 16:10 schreef -Phineas- het volgende:
[..]
Ik bedoelde eigen meer de nadelen van als je aangeeft dat je de diagnose hebt
En die dingen wat jij benoemde had ik inderdaad ook al in gedachten.. mijn moeder zei ook tegen mij dat ik het maar veel beter kon vertellen omdat ik toch wel in bepaalde omstandigheden het beste presteer en in een aantal helemaal niet..
Dankjewel.. ik dacht inderdaad wel zoiets.quote:Op zondag 20 mei 2018 16:25 schreef cafpow het volgende:
[..]
Een van de nadelen van het vertellen is dat je kans hebt ze je meer lessen gaan 'aanpraten' dan nodig en alles extreem langzaam gaan doen, waardoor je je volledige potentieel niet benut.
Een ander nadeel is dat heel veel mensen niet bekend zijn met ass en je daardoor als een (zwaar) 'gehandicapte' gaan behandelen en bij mij wekt dat irritatie op, wat mijn functioneren nooit ten goede komt.
Ik snap heel goed waar je mee zit, en een diagnose is idd dubbel. Ik zelf probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Want ik ben zoals ik ben en dat is ok. Uiteraard irriteer ik me soms aan het feit dat ik anders dan de rest ben en niet hetzelfde ritme kan volgen. Maar dat is wie ik ben.quote:Op zondag 20 mei 2018 17:20 schreef -Phineas- het volgende:
[..]
Dankjewel.. ik dacht inderdaad wel zoiets.
Ik heb trouwens mijn diagnose pas. Ik vind het heel erg vervelend dat ik het heb gekregen. Ik ben heel erg bang dat mensen mij hierdoor nog meer gaan veroordelen. Instanties enzo dus.. en op werk dus, tegen mensen hoef ik het iig niet te vertellen. De mensen die nu weten dat ik het heb kennen mij al zolang en weten wel dat ik (veel) meer ben dat alleen. En ze behandelen mij gelukkig niet anders. Ik wil/ wilde gewoon graag normaal zijn en een normaal leven leiden. Ik wilde dat even hier nog zeggen. Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?
Ik heb er geen gedoe mee, niet meer sinds de diagnose. Wel kies ik er voor om het niet tegen iedereen te zeggen, zoals op mijn werk. Enkele collega's weten het, maar daar ga ik ook buiten het werk mee om. Het probleem is wel dat ik tegen dingen aanloop die ik op zich wel kan uitleggen als ik vertel van de diagnose. Dan zou het makkelijk zijn om dat als reden op te voeren maar ik vrees toch de reactie. Dus ik zie het eerder als een karaktertrekje, en niet iets negatiefs.quote:Op zondag 20 mei 2018 17:20 schreef -Phineas- het volgende:
Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?
Instanties weten dat toch niet? Tenzij je 'gebruik' moet maken van je diagnose.quote:Op zondag 20 mei 2018 17:20 schreef -Phineas- het volgende:
[..]
Dankjewel.. ik dacht inderdaad wel zoiets.
Ik heb trouwens mijn diagnose pas. Ik vind het heel erg vervelend dat ik het heb gekregen. Ik ben heel erg bang dat mensen mij hierdoor nog meer gaan veroordelen. Instanties enzo dus.. en op werk dus, tegen mensen hoef ik het iig niet te vertellen. De mensen die nu weten dat ik het heb kennen mij al zolang en weten wel dat ik (veel) meer ben dat alleen. En ze behandelen mij gelukkig niet anders. Ik wil/ wilde gewoon graag normaal zijn en een normaal leven leiden. Ik wilde dat even hier nog zeggen. Ook met het oog hoe jullie dit ervaren/ of jullie veel gedoe hebben ervaren door de diagnose?
Dat is wat ik nu doe. Fijn dat ik het ook van een ander hoor. Ik dacht "stop ik het dan niet weg ofzo" maar volgens mij valt dat best mee. Ook als ik de reacties in dit topic zo leesquote:Op zondag 20 mei 2018 19:51 schreef cafpow het volgende:
[..]
Ik snap heel goed waar je mee zit, en een diagnose is idd dubbel. Ik zelf probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Want ik ben zoals ik ben en dat is ok. Uiteraard irriteer ik me soms aan het feit dat ik anders dan de rest ben en niet hetzelfde ritme kan volgen. Maar dat is wie ik ben.
Ik probeer gewoon de negatieve dingen van mezelf te erkennen en ermee te leren omgaan,en kijken wat ik kan veranderen en wat niet.
Wat is je vraag?quote:Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.
Heb de post bijgewerkt, was de vraag vergeten te postenquote:
Dit heeft mijns inziens niets met autisme te maken. Misschien kun je het beter vragen in OUD.quote:Op donderdag 24 mei 2018 20:42 schreef lunko1979 het volgende:
Geen idee waar ik het moest posten, maar ik probeer het hier. Stiefzoon heeft PDDNOS en een niet bijzonder hoog iq.
De moeder werkt onregelmatig en zo komt het nogal eens voor dat ik met "onze kinderen(6/7)" en de stiefzoon met PDDNOS (15) aan tafel zit.
Gisteren vertelde stiefzoon dat hij een hekel heeft aan ALLE Turken. Ik heb hem verteld dat ik dat een hele domme opmerking vond aangezien er 100 miljoen Turken zijn, en dat hij onmogelijk al deze mensen over 1 kam kon scheren. Hij vindt echter van wel. Toen ik hem stelde dat als hij ernstig ziek zou worden en bijv met een nier van een Turk zou overleven, stelde hij liever dood te gaan.
Ik heb hier absoluut geen begrip voor en ben daar naast enorm pissig ook erg verdrietig over.
Mijn partner/de moeder van, vindt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen en dat het puberaal gedrag is en dat we dat op een rustige verantwoorde manier bespreekbaar moeten maken.
De moeder kiest (zoals altijd) voor haar zoon, en gaat hier vet aan mijn gevoel voorbij. En ik weet hier even niet goed mee om te gaan. Iemand tips?
Ik heb ook moeite met onduidelijkheden. Hoe ik daarmee omga hangt af van bij wie ik ben. Thuis eis ik duidelijkheid door veel vragen te stellen. Ik krijg daar vaak vage of niet passende antwoorden op, ze begrijpen meestal niet wat het probleem is. Dan laat ik mijn frustratie wel merken.quote:Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.
Hebben anderen hier last van, en hoe gaan jullie ermee om? Want het denken is geen problemeen maar het stoppen wel.
Ik heb exact hetzelfde probleem. Dit is meltdown materiaal voor mij, met name als het om kritieke situaties gaat die veel invloed hebben op mijn leven. De kleinere vaagheden in het leven heb ik ondertussen geleerd om me niet druk om te maken. Ik ben 46 jaar en mijn "diagnose" is in 2017 gesteld. Tussen aanhalingstekens omdat ik geen diagnose op papier heb maar wel genoeg bevestiging heb van personen die veel kennis hebben op het gebied van ASD. En ook ik heb een rouwperiode meegemaakt hierin, inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd.quote:Op woensdag 23 mei 2018 16:43 schreef cafpow het volgende:
een vraagje aan de mede autisten...ik merk de laatste tijd dat ik erg veel moeite heb met het omgaan met onduidelijkheden...dus als wel kans is op iets maar tegelijkertijd ook niet. Ik raak dan totaal van de kaart en raak het overzicht kwijt. waardoor er van alles door mijn hoofd heen gaat en ik zowel doemdenk als postiief denk om mezelf gerust te stellen.
Maar doordat de feiten obtbreken ontkracht ik alles wat ik tegen mezelf zeg, zowel positief als negatief. en daardoor raak ik uiteindelijk enorm overprikkeld door mezelf.
Hebben anderen hier last van, en hoe gaan jullie ermee om? Want het denken is geen problemeen maar het stoppen wel.
Wow, wat een apart gesprek! Hopelijk kan je nu wel normaal rusten. En wel knap als je ptss zelf hebt overleeft!quote:Op vrijdag 29 juni 2018 13:44 schreef bloempjuh het volgende:
Over twee weken heb ik mijn adviesgesprek. Vandaag mijn laatste gesprek van de serie onderzoeksgesprekken. Aan het eind van het gesprek vroeg de psych of ik de komende twee weken kan slapen als ik geen antwoord weet.
Ik: "Nope. Ik word gek van de onzekerheid."
Zij: "Okee. Daar kan ik wel wat aan doen. Over twee weken ga je horen dat je autisme hebt en dat je PTSS hebt overleefd zonder het te weten. En we gaan je hierbij helpen. Het precieze plan hoor je over twee weken."
Ik: "OMG. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen of voelen.."
Zij: "Je hebt een talent voor het stellen van ASS-diagnoses. Hopelijk kun je nu rustiger slapen."
Holy moly.
Ik ging binnen voor een gesprek over comorbiditeit en kom buiten met een zo-goed-als-officiële diagnose.
Over twee weekjes staat het op papier en ligt er een behandelplan.
Ik probeer er zelf inderdaad ook altijd al veel over te praten, maar het scheelt dat ik niet echt iemand heb om 'vrij' over dingen te praten. De meestdichtbijzijnde persoon is één van mijn ouders, maar die is nou net NT'er en snapt mij vaakt niet. En als ik dan in zo'n meltdown moment raak, krijg ik soms naar me toe gesnaaid doe niet zo kinderachtig.quote:Op donderdag 24 mei 2018 23:25 schreef pmf71 het volgende:
[..]
Ik heb exact hetzelfde probleem. Dit is meltdown materiaal voor mij, met name als het om kritieke situaties gaat die veel invloed hebben op mijn leven. De kleinere vaagheden in het leven heb ik ondertussen geleerd om me niet druk om te maken. Ik ben 46 jaar en mijn "diagnose" is in 2017 gesteld. Tussen aanhalingstekens omdat ik geen diagnose op papier heb maar wel genoeg bevestiging heb van personen die veel kennis hebben op het gebied van ASD. En ook ik heb een rouwperiode meegemaakt hierin, inmiddels heb ik het volledig geaccepteerd.
Ermee omgaan, tja, ik heb dan wellicht een meltdown in sommige gevallen, maar kan daarna wel helderder denken, vaak. Misschien niet de meest wijze tip, maar zo werkt het bij mij. En als je een levenspartner / vertrouwenspersoon hebt...PRATEN. Ik weet, niet in onze aard maar ik heb het leren doen en het is absoluut bevrijdend.
Heb je ook zo donker gezeten ?quote:Op zondag 1 juli 2018 02:57 schreef heywoodu het volgende:
Wat het einde van de relatie en het hebben van iets als autisme betreft: ik heb me exact hetzelfde gevoeld. En ja, dat werd uiteindelijk toch echt beter. Sterker nog, nu heb ik iemand ontmoet die eigenlijk op alle vlakken beter is, ook al heeft dat enige jaren geduurd.
Ja, van snel alles veranderen "want dan komt ze terug" naar "godverdomme oetlul je bent te laat". Ze kwam niet terug, maar de veranderingen waren erg positief en uiteindelijk gewoon goed voor het leven.quote:Op zondag 1 juli 2018 02:58 schreef Dr.Mikey het volgende:
[..]
Heb je ook zo donker gezeten ?
Begin me te realiseren dat het echt te laat is.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |