Kensington wil geen concerten doen voor het geld

quote:

De leden van Kensington vinden dat geld geen beweegreden moet zijn om 'ja' te zeggen tegen het doen van een concert. "Volgend jaar weer vaker in de Ziggo Dome spelen was goed geweest voor de portemonnee, maar we willen geen concerten om geld te verdienen."
In gesprek met AD zegt zanger Eloi Youssef dat ze zichzelf willen blijven uitdagen. "Dingen doen die superspannend zijn. Daar past de Johan Cruiff Arena perfect bij."

De band staat dit jaar vijf keer in een uitverkochte Ziggo Dome. In 2018 doen ze de Johan Cruijff Arena aan. "Er kunnen maar weinig bands zeggen dat ze in een stadion hebben gespeeld. Als we dat willen, moeten we het nu doen, vonden we", aldus drummer Niles Vandenberg.

Wat er na de Arena volgt weten de muzikanten nog niet. Youssef: "Je moet een loopbaan vooral niet zien als een parcours waarop het alleen maar groter moet. Ik denk dat we ook van kleinere zalen weer zullen genieten. We maken ons geluk niet afhankelijk van het aantal toeschouwers."

Vandenberg vond "groot, groter, grootst" wel een fijn principe. "Maar als we dit hebben gedaan, kunnen we andere stappen zetten. Misschien een ander stadion. Het Olympisch Stadion in Amsterdam bijvoorbeeld."

quote:

Op dinsdag 21 november 2017 09:38 schreef AgeEll het volgende:
Die gasten staan al jaren in de zomer op elke plek die ze maar willen hebben. Doen ze dat voor de uitdaging?

quote:

Kensington: We willen het internationale randje aanraken
In vijf avonden trekt rockband Kensington deze week 85.000 mensen naar de Amsterdamse Ziggo Dome. Volgend jaar volgt de Johan Cruijff Arena. Zanger Eloi Youssef (30) en drummer Niles Vandenberg (36) over hun ongekende succes aan de hand van vijf thema’s.

ZIGGO DOME
Eloi Youssef : ,,We beginnen topfit. De laatste jaren deden we voorafgaand aan onze Ziggo Dome-show steeds een toertje. Vorig jaar combineerden we dat zelfs met een nieuw album. We wilden niet meer moe aan de start komen.’’

Niles Vandenberg: ,,Ik vond drie shows achter elkaar vorig jaar al best pittig. Nu zijn het er vijf.’’

Eloi: ,,85.000 mensen komen er in totaal. Als je daarbij nog de kaarten optelt die we voor de Amsterdam Arena hebben verkocht, is dat echt surrealistisch. We weten hoe bizar groot een menigte op Pinkpop is. Dit zijn nóg meer mensen.’’

We willen het internationale randje aanraken
Niles
Niles: ,,We gaan meer dan ooit uitpakken. Vanwege de twee extra shows was er meer budget. Nou, dat wilden we uitgeven ook. Het moet elk jaar groter, vernieuwender. We willen het internationale randje aanraken. Daarom komt er voor de visuals iets heel speciaals vanuit Amerika. Sommige bezoekers hebben ons al eerder gezien, maar zullen toch weer verrast zijn.’’

Eloi: ,,We moeten die show nog wel spelen, hè.’’

JOHAN CRUIJFF ARENA
Eloi: ,,Optredens mogen nooit op routine gaan. Volgend jaar weer vaker in de Ziggo Dome spelen was goed geweest voor de portemonnee, maar we willen geen concerten om geld te verdienen. We willen onszelf uitdagen, dingen doen die superspannend zijn. Daar past de Arena perfect bij.’’

Niles: ,,Er kunnen maar weinig bands zeggen dat ze in een stadion hebben gespeeld. Als we dat willen, moeten we het nu doen, vonden we.’’

Eloi: ,,We waren recent met z’n allen bij de Rolling Stones en U2. Indrukwekkend, hoor. We hebben extra goed op het geluid gelet, want we kennen de bedenkelijke reputatie van de Arena op dat vlak.’’

Niles: ,,We investeren echt zoveel als mogelijk om het straks goed te laten klinken.’’

Eloi: ,,Wat er na de Arena volgt? Je moet een loopbaan vooral niet zien als een parcours waarop het allemaal alleen maar groter moet. Ik denk dat we ook van kleinere zalen weer zullen genieten. We maken ons geluk niet afhankelijk van het aantal toeschouwers.’’

Eloi
Niles: ,,Ik hield wel van groot, groter, grootst, moet ik toegeven. Maar als we dit hebben gedaan, kunnen we andere stappen zetten. Misschien een ander stadion. Het Olympisch Stadion in Amsterdam bijvoorbeeld.’’

TOEKOMST
Eloi: ,,Ik weet niet of we dit op ons 40ste nog doen, zei ik eerder. En zo is het ook. In ons beroep ben je toch afhankelijk van of er mensen naar je blijven luisteren. Wat wel altijd kan, is zo goed mogelijke liedjes proberen te maken. Dat zal ik, denk ik, altijd blijven doen.’’

Niles: ,,Als ik de Golden Earring zie. Zoveel vuur nog steeds. Daar kan ik zo van genieten! Dat zijn geen oude mannen die hun geld komen ophalen. Dat is passie. Dat zou ik later ook willen.’’

Niles
Eloi: ,,Wat ik vooral bedoel is dat we ons er steeds beter van bewust zijn hoe bijzonder dit allemaal is. In het begin waren we vooral keihard aan het werk, sloegen het genieten vrijwel over. De laatste twee jaar kijken we beter naar wat we hebben. Vanuit dat trotse gevoel durf ik wel te zeggen dat ik dit mijn hele leven wil blijven doen.’’

Niles: ,,We moeten zorgen het zo lang mogelijk leuk te houden met zijn vieren. In het begin ging letterlijk alles opzij voor de band.’’

Eloi: ,,We durfden niet aan elkaar toe te geven dat ons fanatisme soms te ver ging. Natuurlijk, al dat werken gaf prettige adrenaline, maar we putten ons zelf wel langzaam uit.’’

Niles: ,,Nu permitteren we ons ook de luxe van een eigen leven naast de band.’’

INTERNATIONALE CARRIÈRE
Niles: ,,We hebben een paar toertjes gemaakt. België, Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Polen en Tsjechië; dat zijn onze landen. Elk jaar komen we terug en willen we in weer iets grotere zalen spelen.’’

Eloi: ,,We zijn in New York geweest voor één show. Vlogen er vol naïef enthousiasme heen: zou er een doorbraak komen? Nu beseffen we dat je daar moet wonen om kans te hebben tegen de honderden, misschien duizenden bands die hetzelfde willen. Er moet wel concreet realisme in een droom zitten.’’

Eloi
Niles: ,,En als je daar bent, staat het in Nederland stil, hè. Voorlopig blijven we dus hier. Maar als er echt een goed plan ligt, willen we het best proberen.’’

Eloi: ,,Je moet jezelf ook niet opdringen. We kijken waar mensen ons interessant vinden en investeren dan. Amerika heeft wel een prachtige reputatie, maar in Polen troffen we superenthousiaste mensen met wie we een klik voelden.’’

KRITIEK
Eloi: ,,Ik weet best dat een deel van de Nederlandse pers nogal negatief over ons schrijft, maar ik lees helemaal niets meer. Wat er straks ook over de Ziggo Dome wordt beweerd, het zal mij niet bereiken. Die stukken hebben namelijk helemaal niets met onze show te maken. Prima dat iemand een eigen mening heeft, hoor. Maar die avond laat ik er achteraf niet door veranderen. Vroeger las ik recensies nog om te kijken waar we onszelf konden verbeteren. Maar meestal hebben we dat zelf toch iets beter door, heb ik bemerkt."

Niles: ,,Ik vind die stukken wel interessant om te lezen. Of ze nou positief of negatief zijn, ik probeer me erin te verplaatsen.’’

Eloi: ,,Nee, ik zeg het niet omdat kritiek me pijn doet. Ik heb recensies van ons laatste album Control gelezen. Sommige waren heel negatief. Dat kon ik van me laten afglijden. Die stukjes klopten voor mijn gevoel gewoon niet. Het waren heel persoonlijke aanvallen, puur effectbejag. Daarom denk ik nu: het enige wat belangrijk is, is wat onze fans ervan vinden.’’

quote:

Kensington serveert visueel spektakel in Ziggo Dome
Kensington speelde vanavond het eerste van vijf uitverkochte concerten in de Ziggo Dome. Nederlands populairste - én meest gehate -rockband stelde geen van zijn fans teleur met show vol visueel spektakel.

3/5 Sterren

Ze lijden zonder meer aan alle verschijnselen van het Kane-syndroom. Die formatie was tijden lang Nederlands populairste en meest gehate band tegelijk. Ook de vier mannen van Kensington combineren het uitverkopen van grote zalen moeiteloos met het verzamelen van hatelijke commentaren.

Vanavond gingen die twee uitersten weer zij aan zij in de Amsterdamse Ziggo Dome. Daar speelde het Utrechtse viertal het eerste van vijf uitverkochte concerten. 85.000 mensen komen deze week luisteren. Uniek voor een Nederlandse rockband, die en passant aankondigde volgend jaar in de Amsterdam Arena te spelen.

Het is niet moeilijk de aantrekkingskracht van de vier te duiden. Hun rocksongs zijn episch en pakkend tegelijk. Meeslepend en melodieus bovendien. De vier vormen daarbij een fraai podiumbeeld: zanger Eloi Youssef met die mysterieuze blik onder zijn cap, daarachter Niles Vandenberg die met ontbloot bovenlijf zijn drums afranselt. Op de flanken Jan Haker als stoïcijnse bassist en energiebom Casper Starreveld voor de opzwepende communicatie met het publiek.

Maar ook de volgestroomde loopgraven van de critici zijn te verklaren. Kensington kiest vrijwel permanent voor het grote gebaar, verwart bombast soms met brille en draait de galm op de microfoons vaak tot het hoogste standje open. En - al zullen de felste critici dat vermoedelijk niet snel toegeven - al dat succes roept ook afgunst op.

Memorabel
Langs die lijnen voltrok zich ook de ouverture van Kensingtons recordserie. De band zette vuurwerk, vlammenwerpers en een imponerende vliegende lichtconstructie in om de avond memorabel te maken. Het moet gezegd: qua visueel spektakel deed Kensington nauwelijks onder voor de grote internationale acts die wekelijks langs de Ziggo Dome trekken.

Qua songmateriaal is er ontegenzeggelijk ruimte voor verbetering. De groep bezit met Do I Ever, Streets en War enkele fijne rock anthems, waarop het lekker meespringen en -galmen is. Maar toch mist de band simpelweg een extra paar fijnzinnige rustpunten à la de knappe ballad Sorry. En wie Youssef die song zo overdonderend hoort zingen, vraagt zich ook af waarom hij op andere nummers toch al die vreemde effecten op zijn vocalen laat mixen. Met een beetje echo is niets mis, maar met de stemvervormer doet hij zichzelf te kort.

Eén ding staat na vanavond buiten kijf: Kensington is een buitengewoon vaardige podiumband geworden. Eentje die de stappen van groot, via groter naar grootst schijnbaar achteloos neemt. En eentje die zijn vele fans - ook die op de achterste rijen - moeiteloos de avond bezorgde waarop ze hoopten bovendien.

quote:

KENSINGTON: EEN LEUKE BAND OM FAN VAN TE ZIJN

Op veertienjarige leeftijd won mijn toen nog fangirlende vrouw toegang tot een albumreleaseparty van het destijds zeer populaire bandje Tokio Hotel. Ze moest er helemaal voor naar Hamburg. Na wat handtekeningen te hebben gezet alsof ze voedselbonnen uitdeelden, verkasten zanger Bill Kaulitz en zijn vriendjes naar een afgesloten balkonnetje in de Duitse club, met uitzicht op een dansvloer vol smachtende fans. Die kregen verder geen aandacht meer van de band. Een lesje geleerd. Je kunt maar beter fan zijn van een sympathieke band. Je kunt maar beter fan zijn van een band dichterbij huis. Je kunt maar beter fan zijn van Kensington.

Kensington is namelijk een leuke band om fan van te zijn. Het zijn ten eerste vriendelijk sprekende en fotogenieke gasten. En daarnaast zijn ze echt supertoegankelijk. Ja, ze spelen dit jaar vijfmaal in de Ziggo Dome en volgend jaar in de ArenA. Maar je komt de Utrechters evengoed tegen op een festivalletje in Naaldwijk of een club in Tilburg. Kensington is een band waar je lekker met je OV-jaarkaart achteraan kunt reizen. Je hoeft niet naar Hamburg om ze van dichtbij te zien. Nogmaals: een leuke band om fan van te zijn.

Maar leuke bands om fan van te zijn, maken doorgaans niet de meest boeiende muziek. Om een groot publiek en vele ongetrainde oren te pleasen moet je het immers zo laagdrempelig mogelijk houden. En dat is bij Kensington ook het geval. Veel gehoorde kritiek: de stadionrock van platen Rivals en Control is toch wel een beetje een kopie van internationale stadionbands als Coldplay of Kings Of Leon. gebrek aan ook maar iets van variatie in hun sound. Het is een en al doorzichtige groots- en meeslependheid. ‘Puur effectbejag’, noemde zanger Eloi Youssef de vaak pittige recensies over Kensington onlangs in het Algemeen Dagblad. Puur effectbejag is exact wat de doorgewinterde muziekliefhebber irritant vindt aan een band als Kensington.

Enfin, op naar de Ziggo Dome voor de eerste van vijf megashows die Kensington daar de komende dagen geeft. Over de muziek kunnen we kort zijn. Iedereen weet hoe Kensington op de radio klinkt, en zo klinken ze live ook. Youssefs stem werkt an sich prima, maar hij is een zanger als een simpele koffiezetter: het kan aan, het kan uit, maar het heeft geen andere standen en opties. Onspectaculair. En dat geldt ook voor de instrumentale kant van het verhaal. In twee uur komt er geen moppie drums of gitaarpartij voorbij waarvan je denkt: zo dan! Er valt stiekem weinig te zeiken, maar er valt nóg minder te jubelen. Er is wat dat betreft weinig veranderd sinds de rise van de band die een jaar of vijf geleden begon. Alles op zich best oké, maar ook erg statisch allemaal. Alsof er energie bewaard moet worden voor de shows die nog volgen.

Dat is overigens ook het stomme aan het glunderen om het succes van Kensington, zoals we als Oranjelegioen graag doen. Vijf keer de Ziggo Dome uitverkopen is vet, maar men vergeet dat vijf keer achtereenvolgens je hele hebben en houden geven op zo’n groot podium fysiek en mentaal bijna onmogelijk is. Het is daarom eigenlijk helemaal niet zo vet dat je vijf keer de Ziggo Dome uitverkoopt. Je kunt ‘m beter één keer uitverkopen en die ene keer écht alles geven. Maar goed, als je zo populair bent moet je wel vijf keer spelen om al je fans te bedienen. Misschien daardoor vanavond geen tekenen van grote inspanning, diepe bezieling, echte passie of enorm enthousiasme. Het draait daarom teveel om de pure inhoud van de liedjes. En die stelt gewoon heel erg weinig voor. Na drie nummers die na brullende refreinen eindigen in een op z’n Wes (u weet wel, van Alane) Afrikaans aandoend Mama Appelsapje heb je het wel gehad. Een ‘mening’ die overigens echt niet uitsluitend toehoort aan muzieknerds, ‘kenners’ of zure journalisten. Waar het bij de meeste andere grote concerten altijd rustig is buiten de zaal, zien we bij Kensington continu mensen in en uit lopen. Je hoeft immers niet bang te zijn iets te missen wanneer vrijwel ieder nummer hetzelfde, of op zijn minst ernstig soortgelijk klinkt. Tevens merken we dat er bovengemiddeld veel wordt gekakeld in de zaal, wat bij bands die hun publiek écht inpakken toch echt niet opvalt. Eloi moet de zaal zelfs sussen voorafgaand aan Storms, een van de weinige liedjes met zachtaardige klanken in de show.

Vijf volle Ziggo Dome’s hebben er overigens wel voor gezorgd dat de band heeft kunnen investeren in een uitgebreidere licht- en vuurwerkshow, waarmee de aandacht ietwat moet worden afgeleid van het fast food-gevoel dat opwarm-cheeseburgers als Home Again en Streets je geven. Dat ik hier de twee sterkste Kensington-liedjes noem is overigens geen foutje. Sommige onderdelen van het decor, we vermoeden de vliegende lichtconstructie, werden zelfs overgevlogen vanuit Amerika, aldus drummer Niles Vandenberg. Maar om nou van een groot visueel spektakel te spreken… De eerste doorsnee pijlen worden al bij liedje drie, Do I Ever, uit hun kokers geknald. Maar in het uur dat volgt zien we amper meer dan wat standaard gekleurde lampen en een uitvergroting van wat er op het podium gebeurt op een groot beeldscherm. Ja, later op de avond verschijnen er nog ook andere visuals op dat grote scherm. Een sterrenhemel en gebergten in maanlicht. Explosies en lawines en druppende regen. Gekleurde lijntjes en driehoekjes die, sorry, toch echt lijken op de visualizer van een oude versie van Windows Media Player. Net als de muziek en de uitvoering van die muziek tikt ook het visuele aspect van Kensingtons Ziggo Dome-show het internationale randje niet aan. Veelgemaakte vergelijkingen met een groep als Kings Of Leon gaan stiekem echt niet op. Ze mogen dit jaar dan meer Nederlands publiek trekken dan U2: Kensington is in ieder ander opzicht echt véél kleiner dan de grote internationale stadionbands.

Maar is die vergelijking überhaupt wel eerlijk? Uiteindelijk is Kensington maar een groepje gasten uit Utrecht, toch? Dit succes, dat wanneer je de Ziggo Dome binnenkomt behoorlijk overdonderend is, is ze uiteindelijk ook maar overkomen. En vijf keer deze zaal tot aan de nok toe vullen, is dat niet gewoon een prestatie waar we als Nederlanders supertrots op moeten zijn, ongeacht de muziek die ze spelen en de shows die ze geven? Ja, eigenlijk wel he. Daarom nogmaals: Kensington is een leuke band om fan van te zijn. Een leuke band om voor te juichen. Een band ook die ‘naar bandjes gaan’ leuk maakt voor mensen die dat nooit leuk vonden, zoals Max Verstappen Formule 1 leuk maakte voor mensen die er nog nooit naar hadden gekeken. Goede muziek of niet: Kensington heeft z’n waarde.

quote:

Vijf dagen Ziggo Dome, 85.000 tickets en Kensington speelt beter dan ooit

Twee jaar na de onmachtige vuurdoop van 2015 in de Ziggo Dome staat Kensington opnieuw in de Ziggo. Ook nu is er vanalles op aan te merken, maar ook: Kensington speelde beter dan ooit.

Kensington - 3/5 sterren

22/11, Ziggo Dome, Amsterdam. Herhaling: 23, 24, 25 en 26/11 (uitverkocht).

Wandelend richting Ziggo Dome is er geen ontkomen aan de billboards: '14 juli 2018, Kensington, Amsterdam Arena'. Niet te bevatten eigenlijk: een Nederlandse gitaarband, zó groot.

Enfin, dat is pas in juli. In februari en maart is er nog een clubtournee (acht optredens; uitverkocht) en nu eerst een Ziggo Dome-reeks: vijf dagen op rij in de grootste popzaal van het land, alles uitverkocht, 85.000 tickets. De AFAS Live? Voor bijna alle Nederlandse bands is het een megazaal; Kensington had hem dezer dagen zestien keer kunnen vullen.

ONMACHTIGE VUURDOOP
Je gedachten gaan terug naar november 2015, twee jaar geleden, Kensingtons eerste bezoek aan de Ziggo Dome. Stijf van de zenuwen stonden ze. De band verdwaalde in het enorme klankpaleis. Het geluid was lelijk, de videoschermen liepen een volle tel achter op de werkelijkheid, het vuurwerk sloeg dood. Een kleine ramp, al bij al.

Maar Kensington leert snel, nog sneller dan dat hun populariteit stijgt. Twee jaar na die onmachtige vuurdoop weet je vanaf het eerste liedje (All Before You, van het jongste album Control) dat we vanavond een ander Kensington te zien gaan krijgen. De gitaren klinken perfect, Eloi Youssef is een veel betere zanger geworden, zijn vocalen liggen comfortabel bovenop in de mix en Niles Vandenberg is geen drummertje meer, maar een wegbereider die met zelfverzekerde, bijna paukachtige klappen zijn band voorwaarts stuwt.

Kensington is groot geworden. Hecht. Krachtig. De voormalige schoolband heeft een natuurlijke stage presence ontwikkeld, al zijn de blikvangers Eloi Youssef en Casper Starreveld nog steeds jongens die liever naar beneden of opzij kijken dan in de ogen van de aanbidders. Het is een mooie vriendengroep, Kensington. Uit goed hout gesneden. Keihard gewerkt. Je gunt het ze allemaal.

Meeklappen, meezingen, armzwaaien, telefoontjes omhoog? In het verleden begon Kensington er soms na één liedje al mee en dat was weleens vermoeiend. Nu zijn er beheersing, een uitgekiende setopbouw en een werkelijk uitstekende start met Rely On en wat later Bridges, songs van een volwassen band.

POMPOUS
Je kunt er nog van alles op aanmerken, overigens. Ja, het is erg pompeus. Ja, de eenvormigheid ligt op de loer, er is weinig afwisseling in sfeer en aan het eind van de avond realiseer je je dat je Eloi Youssef eigenlijk maar op één manier hebt horen zingen.

Vooral in de wat oudere composities beklimt Kensington wel heel vaak dezelfde trap naar een stadionjubelrefrein. Het lijkt soms The Lion King wel en daar moet je tegen kunnen. Tijdens Sorry zou je ze even je advies willen sms'en: jongens, dit wordt écht te geëxalteerd, de confetti en het vuurwerk moeten nog komen, oppassen nu.

Het zijn oude vaststellingen. Dit zijn de nieuwe: Kensington speelde beter dan ooit, klonk als een klok, werkte gedegen naar de oudere meezinghits toe (War, Streets) en slaagde nu wél voor het examen 'overeind blijven in de Ziggo Dome'.

Sterker: die Arena, dat gaat ze ook lukken.

quote:

Kensington stort zich in het moeras der clichés

2/5 sterren

Het uitverkochte optreden van Kensington woensdag in de Ziggodome hing aan elkaar van clichés. Het was van een onverschrokkenheid waar menig kamikazepiloot nog een puntje aan kan zuigen.

Over Kensington is al veel gezegd en geschreven, en het grootste deel daarvan komt uiteindelijk altijd op hetzelfde neer.

Critici halen over het algemeen hun neus op voor de risicoloze formulerock van de Utrechtse band, terwijl fans massaal meebrullen met de anthemische refreinen die precies daarvoor ontworpen zijn.

Daar is goedbeschouwd niets mis mee. Maar hoe een band als deze het voor elkaar krijgt om een verbijsterende vijf (!) avonden achter elkaar in een uitverkocht Ziggo Dome te staan (plus volgend jaar zelfs een optreden in de Arena), dat schudt je toch even door elkaar: hoe valt die uitzinnige populariteit in hemelsnaam te verklaren?

Artistieke ontwikkeling
Tijdens het eerste van de vijf optredens houdt het antwoord op die vraag zich angstvallig schuil.

Het is een optreden dat vrijwel identiek is aan, bijvoorbeeld, één van de drie eveneens uitverkochte shows in de Ziggo in 2015: een teken dat artistieke ontwikkeling ergens ver onderaan het prioriteitenlijstje van de band bungelt.

Nogmaals: dat is ook niet iedereen gegeven, en je zou goedmoedig kunnen concluderen dat ieder band zijn eigen doel dient op deze aarde.

Maar godsallemachtig, de manier waarop Kensington zich in het moeras der clichés durft te storten, is van een onverschrokkenheid waar menig kamikazepiloot nog een puntje aan kan zuigen.

Dat wil niet zeggen dat het in de basis allemaal niet goed is gedaan. Het indrukwekkendst is, lullig genoeg, het decor: tegen de achtergrond een imposant videoscherm met spectaculaire visuals (regenstormen, abstract futurisme), en daarboven een steeds van kleur verschietende, bewegende lichtkooi.

Daardoor lijken brave liedjes als Bridges aanvankelijk best nog wat, met die gladgesteven gitaarmuren, donderende drums en het groots opgezette refrein. Het is een nummer waar de juf op de rockacademie een tien met een griffel voor zou geven.

Platgetreden pad
Het vervelende is alleen dat al snel blijkt dat Kensington simpelweg niet van dat platgetreden pad af kan wijken.

Als je erop gaat letten schrijven ze steeds onbeschaamd hetzelfde liedje, soms met een wat schuifelender tempo (Done With It), soms met een mooi teder intro (Control), maar verder frustrerend eenvormig en saai. Tegen de tijd dat hit Riddles wordt ingezet ben je murw gebeukt door al die creatieve armoede.

Zelf doen ze ook niet veel om de sjeu erin te krijgen. Er is het obligate smartphone-zaklampmomentje (tijdens het nummer Little Light, natuurlijk), er zijn vlammen die omhoogspuiten, en serpentineslingers knallen feestelijk bedoeld uit het plafond.

'Hebben we er nog een beetje zin in?', roept Youssef -van alles dat je tegen je publiek kunt zeggen- op een gegeven moment in de microfoon. Het antwoord daarop liet zich tegen het einde eenvoudig raden.

quote:

Op donderdag 23 november 2017 11:43 schreef nogeenoudebekende het volgende:
Kensington vergelijken met Max Verstappen. Die heeft het ook niet helemaal begrepen geloof ik. .