Psychotherapeut dwingt mij om de diagnose autisme te aanvaarden

quote:

Op woensdag 1 november 2017 19:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik zie alleen maar eigenschappen die volgens mij bijna alle normalen mensen ook hebben.
Sorry als ik je problemen bagatelliseer, maar kom op wie heeft er niet wel eens last van deze dingen.

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:

[..]

Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.

Ik begrijp het ook en ik ga ook naar het verhaal luisteren, dus ik val wat dat betreft dus niet enorm uit de toon. Maar in mijn hoofd ga ik rustig verder met de voor- en nadelen afwegen tussen het gebruik van Ubuntu of Fedora bijvoorbeeld. Dat zit nou eenmaal op dat moment in mijn hoofd en dat gaat gewoon door totdat ik ermee klaar ben.

Ik zat ook dingen over handige libraries voor C++ uit te zoeken op mijn telefoon toen mijn vriendin aan het bevallen was. Dat gaf mij ergens ook een beetje rust (vluchtgedrag).

quote:

Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.

Mja, ik stel de vraag dus omdat ik anders weet dat het niet bevorderlijk voor het verdere contact is. Dus ik toon interesse, zodat ik later weer over mezelf kan lullen.

Heel stom en ik vind mensen wel oprecht aardig, ik bedoel het echt wel goed. Maar als mijn focus ergens ligt, dan ligt hij daar en nergens anders.

quote:

Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.

Ik ben vooral in mijn puberjaren mezelf erg tegen gekomen. Toen ging het een aantal keer enorm mis en leerde ik dat het beter was om vooral mijn mond te houden en dan later pas iets te zeggen of doen, omdat mijn gedachten en acties voor anderen volstrekt onacceptabel konden zijn.

In die periode werd ik ook erg onzeker.

Mensen kregen een hekel aan mij, omdat ik elke keer weer ongevoelig en bot uit de hoek kwam. En ze kregen het idee dat ik het expres deed, terwijl dat niet zo was.

Ik kon mij oprecht niet inleven in anderen. Dus als er een proefwerk wiskunde was geweest en de hele klas had gemiddeld een 5, maar ik bijvoorbeeld een 9 of een 10 en ze gingen aan mij vragen of ik het dan niet moeilijk vond. Dan reageerde ik vanuit mijn eigen oogpunt. Dus bijvoorbeeld "nee, het was eigenlijk super simpel", want zo ervoer ik het ook. Niet doorhebbende dat ik daarmee mijn klasgenoten kwetste.

En dat is nog een mild voorbeeld.

Als ik in de pauze nog even snel mijn woordjes voor Frans moest leren, maar de hele school hield een paar minuten stilte, omdat iemand uit mijn jaar zelfmoord had gepleegd dan vond ik dat irritant en lukte het mij ook niet om echt stil te zijn. Ik pakte gewoon mijn boek Frans en ging leren, want dat was ik immers van plan.

Nu weet ik dat ik dat beter niet kan doen

En eerlijk is eerlijk, ik leerde mezelf bewust aan om mensen te begrijpen op het moment dat ik mij eenzaam ging voelen en graag een relatie wou. Toen ging ik heel bewust interesse tonen in mensen, zodat ze mij aardig gingen vinden. En dat werkte als een trein, want zodra iets mijn focus heeft, dan onthou ik ook bijna alles erover.

In het begin van mijn relatie kon ik tot in groot detail vertellen wat mijn vriendin allemaal tegen mij heeft gezegd. Dus als zij zei dat ze het Anaïs geurtje lekker vindt, dan kon ik doodleuk vertellen dat ze dat 6 weken geleden op zaterdagmiddag rond een uur of 3 in de Hema al tegen mij zei.

Ook keek ik series zoals Dawson's Creek om mezelf "gevoeliger" te maken. Ik probeerde te snappen wat er gaande was en mee te leven met de personages. Maar uit mezelf vond ik het eigenlijk alleen maar een hoop gezeik. Alleen je weet dat je moet veranderen, dus maak je er een studie van.

quote:

Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.

Heb je daar een bron van?

Want ik kan mij dat moeilijk voorstellen. Genoeg mensen die multimiljonair zijn die enorm met zichzelf in de knoop zitten en ook zelfmoord plegen.

quote:

Sommige mensen zeggen, je hebt autisme of je hebt het niet, maar er wordt soms ook gesproken over licht autisme, maar volgens de psychologie is licht autisme geen diagnose dus heb je dan ook niets, volgens andere hulpverleners bestaat wel zoiets als licht autisme.

Er is geen licht autisme. Wel is er hoger functionerend autisme.

Dit treedt meestal op als je de beperkingen kunt compenseren op de 1 of andere manier, maar dat neemt niet weg dat je er alsnog elke dag last van hebt. Bovendien kunnen de klachten op latere leeftijd dubbel en dwars terugkomen.

Toen ik jonger was, kon mijn lijf veel meer spanning hebben, dus kon ik mezelf veel langer blootstellen aan situaties die ik onprettig vond en daardoor normaler functioneren. Tegenwoordig heeft mijn lijf er een beetje genoeg van en ga ik meteen aan de schijterij, word ik misselijk, ben ik doodmoe, etc.

[ Bericht 4% gewijzigd door GroteGremlin op 02-11-2017 09:28:16 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Dit heb ik bijvoorbeeld als er ergens een TV of radio aan staat.

Het is dan onmogelijk om nog maar iets te volgen en ik word er ook heel snel moe van o.a. omdat ik onbewust probeer -alles- te volgen, zelfs al wil ik het zelf niet. Ik krijg dan ook de drang om de kamer uit te lopen. Radio in een wachtkamer is dan ook superirritant, want dan kom ik geagiteerd en moe bij m'n afspraak.

quote:

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

En alhoewel dit soort dingen bij elke autist op een andere manier tot uiting komt, zijn er toch best veel raakvlakken. Wat bellen betreft heb ik weer andere problemen.

En wat andere voorbeelden van mij dan:

quote:

Elke dag dezelfde boterhammen eten op dezelfde tijdstippen. Dat soort dingen. Het fijn vinden dat dingen elke dag hetzelfde zijn. Alles moet lekker voorspelbaar blijven. Zijn dingen anders die dag, dan geeft dat onrust.

Ik wissel eigenlijk al jaren dezelfde avondmaaltijden en als er dan plotseling 1 bijvoorbeeld nou net is uitverkocht of (nog erger!!!!!) helemaal uit het assortiment is gehaald, -kan- dit me enorm veel stress opleveren.
Om mezelf dit soort stress te besparen, heb ik mezelf ook aangeleerd om een keuze te hebben uit een aantal dingen (waar ik dan meestal wel een voorkeur heb voor 't 1 of 't ander).

quote:

En dan zitten ze natuurlijk niet lekker. Je moet ze inlopen. Bah. Dat is wekenlang pure misère. Bij elke stap die ik zet, baal ik. En ja, het blijft in mijn hoofd, die schoenen. Had ik toch andere moeten kopen? Klopt de maat eigenlijk wel? Bij het passen wel, maar zodra ze uitrekken zijn ze toch wat te ruim. Hmm. Ondersteunen ze mijn voeten eigenlijk wel goed. Is dit ergonomisch verantwoord? Zou dat leer het wel lang volhouden? Volgens mij droogt het nou al uit.

Ja, herkenbaar
En die waslabeltjes dan in je nek bij zeg maar torsokleding
Of naden of draden aan de binnenkant. Maar kleding is dan sowieso ook bijna hel om echt goed te krijgen. Bij strakke broeken krijg ik dat stukken van m'n beenhuid gaan tintelen, dus spijkerbroeken heb ik allang al opgegeven.
Eindig dan ook vaak bij slobberkleding

quote:

Extrapoleer dat dan maar even naar een nieuw huis kopen

Verhuizen is pure hel! 1 keer ben ik binnen de gemeente verhuisd maar dan naar de andere kant. Ik heb letterlijk ruim een jaar -elk moment dat ik me aan het oriënteren was-, in m'n hoofd alle aangewende routes moeten omdraaien. Anders liep ik (als ik bijvoorbeeld moe was van de dag) automatisch de verkeerde kant op of ging ik aan de verkeerde kant van de bushalte op de bus staan wachten

Vaak worden deze dingen dan als gezeik afgedaan en dat gezeik gaat bij veel autisten op de eigenwaarde zitten. Maar als je uitlegt, krijg je vaak weer "maar dat heeft iedereen toch?" of "Ach, het is gewoon een kwestie van wennen!" en dit uitleggen kost dan ook weer bergen energie.
Dus ik ga gewoon helemaal niet meer met dat soort mensen om en het ergste is dat ik me nog nooit beter heb gevoeld!

Dus ja, ik heb er echt wel last van!

quote:

Barst je bij mij in tranen uit, dan zal ik je in eerste instantie vooral aanstaren. Totdat ik van de schok bekomen ben en dan ineens denk van "oh ja, misschien is het handig als ik je probeer te troosten". De automatische piloot ontbreekt.

En dit trekje herken ik ook bij mezelf, alleen uitte zich dit bij mij als ik weereens bij m'n moeder of zus in de auto zat en ze weereens de weg waren kwijtgeraakt (dit was voor de tomtom, dus alles moet met een papieren kaart of uit m'n hoofd of door logisch te beredeneren (en dan bijvoorbeeld me aan de zon oriënteren)). Zij helemaal in panier en ik bleef dan altijd kalm, dus gingen ze op dat soort momenten op mij vertrouwen en namen ze me zelfs graag mee. Want ik was als een rots in de (wegbewijzerings)branding

Als er iets anders was en ze begonnen weereens te huilen, vond ik het maar aanstelleritisgejank of ik wist niet wat ik daar nou mee moest. En vaak vond ik ze te serieus als het onderwerpen betreft die helemaal niet belangrijk zijn (zoals wat voor schoenen ze aanmoeten als ze daar naar de wc willen gaan-niveau)

Maar ik heb 't ook een keer meegemaakt dat we op een raststätte waren en er net een heel gezin een aanrijding had gehad. Ik met 1 van die dochters praten over....m'n eigen dingetjes dus maar dat meisje zat daar helemaal niet op te wachten.

En het is dan normaal dat het zo gaat. Gelukkig ben ik wel opgegroeid sindsdien

[ Bericht 5% gewijzigd door magnetronkoffie op 02-11-2017 09:39:05 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:33 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Maar ik heb 't ook een keer meegemaakt dat we op een raststätte waren en er net een heel gezin een aanrijding had gehad. Ik met 1 van die dochters praten over....m'n eigen dingetjes dus maar dat meisje zat daar helemaal niet op te wachten.

En het is dan normaal dat het zo gaat. Gelukkig ben ik wel opgeroeid sindsdien

Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.

Dus wij (ik en mijn speelkameraden, ik was toen 11 ofzo) gingen natuurlijk kijken. Hoop mensen stonden vol afschuw langs de weg. Kom ik weer met mijn opmerkingen

"Kijk, haar ogen staan nog open"
"Zo, die is een eind door de lucht gevlogen"

Naja, dat soort shit. Ik vond het hele tafereel hartstikke interessant. Ook vanuit wiskundig oogpunt. Dus hoe hard moet je iemand raken voordat die zover vliegt.

Maar dat werd allemaal niet echt gewaardeerd zeg maar...

En het is niet dat ik echt ongevoelig ben, want het maakte echt wel indruk op mij. Ik zat toch echt een tijd in haar ogen te staren, maar ik dacht toen nog niet echt na over het gevoelsaspect.

Als ik het nu zou zien, dan zou ik veel emotioneler reageren. Ik zou enorm letten op wat ik zeg, ik zou het oprecht zielig vinden en boos zijn op de bestuurder die met zijn dronken kop iemand doodrijdt. Wat een klootzak.

Maar toen had ik dat dus allemaal niet. Het kwam niet eens in mij op.

Ik kreeg ook enorm ruzie met een jongen uit de buurt wiens kat was platgereden. "Tsja, dan neem je toch een nieuwe?"

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:40 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Tsja, ik heb ooit gezien hoe een dronken bestuurder een overstekende vrouw van haar fiets had gereden. Ze vloog een paar meter door de lucht en eindigde dood op straat.

Dus wij (ik en mijn speelkameraden, ik was toen 11 ofzo) gingen natuurlijk kijken. Hoop mensen stonden vol afschuw langs de weg. Kom ik weer met mijn opmerkingen

"Kijk, haar ogen staan nog open"
"Zo, die is een eind door de lucht gevlogen"

Naja, dat soort shit. Ik vond het hele tafereel hartstikke interessant. Ook vanuit wiskundig oogpunt. Dus hoe hard moet je iemand raken voordat die zover vliegt.

Maar dat werd allemaal niet echt gewaardeerd zeg maar...

En het is niet dat ik echt ongevoelig ben, want het maakte echt wel indruk op mij. Ik zat toch echt een tijd in haar ogen te staren, maar ik dacht toen nog niet echt na over het gevoelsaspect.

Als ik het nu zou zien, dan zou ik veel emotioneler reageren. Ik zou enorm letten op wat ik zeg, ik zou het oprecht zielig vinden en boos zijn op de bestuurder die met zijn dronken kop iemand doodrijdt. Wat een klootzak.

Maar toen had ik dat dus allemaal niet. Het kwam niet eens in mij op.

Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.
Het drong volgens mij nieteens tot me door dat er meerdere mensen daar overleden waren.

Ik heb zelf ook een aanrijding gezien waarbij de vrouw bebloed op de grond zat. Zij leefde overigens wel nog.
Ik bleef alleen niet staan kijken, want was onderweg naar de supermarkt en wilde daar niet van afwijken

Een andere keer was een vechtpartij tussen een paar mannen waar een hele kring mensen omheen stond. 1 jongen was alles met z'n mobiel aan het filmen, maar ik kan me voorstellen dat niemand die kleerkasten in die veel te dure sportwagen durfden te trotseren. Ze leken als bezetenen.
De hond van 1 van die mannen werd even door een ander opgelet en ik zat (tussen de vechtpartij door) ook andere details te bestuderen, zoals het afvoerputje voor regenwater.
Wat ik nog weet is dat ik niet wist wat er gebeurd was, ik viel er middenin. "Ineens" was het daar.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit had ik toen bij de Bijlmerramp! Het drong idd niet tot me door, al zag ik al die mensen daar staan. Tegenwoordig zou ik ook heel anders gereageerd hebben dan toen, het leek toen meer een soort "ontdekkingsreis" of zo.
Het drong volgens mij nieteens tot me door dat er meerdere mensen daar overleden waren.

In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.

Het hielp alleen niet hoe mijn vader erover deed (die toch ook wel autistische kenmerken had). Die zei dan van die dingen als "mooie locatie, zijn we meteen van al die allochtonen af, scheelt weer wat subsidies en uitkeringen".

Naïef dat ik was, praatte ik hem vaak na. Toen ben ik een keer door een stel Molukkers uit de buurt in elkaar getrapt.

Maar dat is dus ook een aspect ervan. Je bent makkelijk te beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat ik niet wist wie ik was, want ik werd altijd min of meer de persoon waarmee ik omging.

Helaas maakte mijn vader daar misbruik van.

Mijn zusje was erg gehecht aan onze hond destijds, maar hij was oud en ziek. Mijn ouders hadden besloten dat hij moest worden ingeslapen. Mijn zusje werd toen heel kwaad en wou dat niet. Dus wat deed mijn pa? Die gaf mij de opdracht om die hond te laten inslapen terwijl mijn zusje op school zat.

En in mijn domme kop voerde ik die opdracht gewoon uit. Het moest immers gebeuren, het beest was ziek.

Maar omdat ik totaal niet stilstond bij de gevoelens van mijn zusje, heeft zij dus nooit de kans gehad om afscheid te nemen van haar hond.

Geen hersencel in mijn hoofd die van tevoren dacht "misschien is dit niet handig"

Uit mezelf had ik het waarschijnlijk nooit zo gedaan. Maar opdracht was opdracht destijds.

Overigens stond ik ook niet stil bij hoe het voor mij zou zijn. Daar kwam ik pas achter toen het zover was en het beest niet vredig insliep bij de dierenarts, maar begon te schuimbekken en zich verzette (en dus meer spuitjes kreeg). Ik was daar de rest van de dag kotsmisselijk van.

Enige lichtpuntje was dat ik beide mijn ouders heb zien janken toen ik dat vertelde. Zat er toch nog emotie in hun. Maar ja, ik was weer de lul die het moest gaan doen en meemaken.

[ Bericht 3% gewijzigd door GroteGremlin op 02-11-2017 10:07:21 ]

quote:

Op woensdag 1 november 2017 23:30 schreef kzomba het volgende:

[..]

Wel interessant dat de overheid dit probleem onderkent, maar tegelijkertijd vreemd dat de tak van de psycho analyse hier nooit ruchtbaarheid geeft aan behandelingen behalve een deel van deze groep betuttelend toe te spreken dat ze beter kunnen werken.

Het zou de mensen meer troosten als ze beseften dat hun stoornis voor een deel relatief is wat in bepaalde situaties onlosmakelijk is verbonden met de sociale klasse waarin je leeft.

Veel van de stoornissen ligt niet vast in het DNA en de genen, maar is meer verwikkeld in het opgroeien in een bepaalde omgeving.

Ja, als je mensen met een dwarslaesie een zak geld geeft, gaan ze vanzelf weer lopen en kunnen ze weer aan het werk in plaats van een uitkering te trekken

[ Bericht 4% gewijzigd door Lunatiek op 02-11-2017 10:23:25 ]

quote:

Op donderdag 2 november 2017 09:14 schreef GroteGremlin het volgende:

Want ik kan mij dat moeilijk voorstellen. Genoeg mensen die multimiljonair zijn die enorm met zichzelf in de knoop zitten en ook zelfmoord plegen.

Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.
Hij gebruikte van die trucjes die jij ook al noemde om zich sociaal voor te doen. Maar omdat dat gedrag voor iemand met ASS tegennatuurlijk is, kost het veel energie en dat maakt je ziek.

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Het is denk ik eerder zo dat arbeidsintegratiebureaus een reden moeten opgeven waarom hun klanten niet aan de slag komen. Dan wordt je overal op gecheckt om het label "met afstand tot de arbeidsmarkt" te krijgen (zodat je subsidie mag geven).
Daarom komt dat negatieve veel meer onder de aandacht.
Er wordt geen onderzoek gedaan naar mensen die (al dan niet onbewust, zoals die diplomaat) ASS hebben en succesvol zijn, dus zijn daar geen cijfers van. Er is geen reden het te onderzoeken, want er is geen probleem om op te lossen.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:00 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

In 1992 was ik 11 jaar oud, dus misschien ook nog iets te jong ervoor.

We zijn een beetje dezelfde leeftijd

quote:

Het hielp alleen niet hoe mijn vader erover deed (die toch ook wel autistische kenmerken had). Die zei dan van die dingen als "mooie locatie, zijn we meteen van al die allochtonen af, scheelt weer wat subsidies en uitkeringen".

Naïef dat ik was, praatte ik hem vaak na. Toen ben ik een keer door een stel Molukkers uit de buurt in elkaar getrapt.

Maar dat is dus ook een aspect ervan. Je bent makkelijk te beïnvloeden. Ik had altijd het idee dat ik niet wist wie ik was, want ik werd altijd min of meer de persoon waarmee ik omging.

Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.

quote:

Helaas maakte mijn vader daar misbruik van.

Mijn zusje was erg gehecht aan onze hond destijds, maar hij was oud en ziek. Mijn ouders hadden besloten dat hij moest worden ingeslapen. Mijn zusje werd toen heel kwaad en wou dat niet. Dus wat deed mijn pa? Die gaf mij de opdracht om die hond te laten inslapen terwijl mijn zusje op school zat.

En in mijn domme kop voerde ik die opdracht gewoon uit. Het moest immers gebeuren, het beest was ziek.

Maar omdat ik totaal niet stilstond bij de gevoelens van mijn zusje, heeft zij dus nooit de kans gehad om afscheid te nemen van haar hond.

Geen hersencel in mijn hoofd die van tevoren dacht "misschien is dit niet handig"

Uit mezelf had ik het waarschijnlijk nooit zo gedaan. Maar opdracht was opdracht destijds.

Overigens stond ik ook niet stil bij hoe het voor mij zou zijn. Daar kwam ik pas achter toen het zover was en het beest niet vredig insliep bij de dierenarts, maar begon te schuimbekken en zich verzette (en dus meer spuitjes kreeg). Ik was daar de rest van de dag kotsmisselijk van.

Kan me goed voorstellen dat je daar heel erg van schrok.
Dat van die opdracht herken ik wel. Tegenwoordig leef ik naar m'n eigen principes en die volg ik ook best streng op. Wel heb ik bepaalde flexibiliteiten ingebouwd.

quote:

Enige lichtpuntje was dat ik beide mijn ouders heb zien janken toen ik dat vertelde. Zat er toch nog emotie in hun. Maar ja, ik was weer de lul die het moest gaan doen en meemaken.

Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Mja, ik ben software ontwikkelaar en mijn vader was werktuigbouwkundig ingenieur.

Waarschijnlijk geen toeval...

Kennis van mij met ASS had ook een vader met ASS, beiden technische functies in de IT.

Helaas balanceer ik al een tijdje tussen succesvol zijn en compleet instorten. De afgelopen 2 jaar zijn niet goed voor mij geweest. Burnout gehad toen mijn vriendin zwanger was. Maar ik merk ook gewoon dat mijn ASS gerelateerde klachten erger zijn geworden.

1 jaar bij de specialistische GGZ gelopen en tegenwoordig bij de generalistische om terugval te voorkomen.

Al met al zijn mijn verantwoordelijkheden ook enorm gegroeid sinds ik vader ben, maar mijn draagkracht niet zeg maar. Dus ik heb nu ook meer last van mijn ASS, omdat ik minder tijd voor mezelf heb om bij te komen.

Dus laat het een waarschuwing zijn voor andere mensen met ASS. Veel dingen die je nu misschien wil (een relatie, een gezin, etc), kosten ook veel energie. Het betekent niet automatisch dat je je beter zal voelen en het kan er zelfs voor zorgen dat je juist in de knel komt te zitten.

Tot op zekere hoogte zijn we er gewoon niet voor geschikt.

Ik hou hartstikke veel van mijn gezin. Echt met alles dat ik heb. Maar soms verlang je toch terug naar dat zolderkamertje waar je lekker urenlang met je computers zat te rotzooien en verder niemand kwam. Dat je je nergens druk om hoefde te maken. Dat je niet per se hoefde te presteren de hele tijd door. Dat je niet normaal hoefde te zijn. Dat je gewoon weg kon kruipen in jouw eigen wereld. Dat het enige waar je aan dacht was hoe je die Linux installatie verder kon optimaliseren. En dat je trek had in een kopje chocolademelk.

Het lijkt zo kut, dat alleen zijn. Maar onderschat de tijd niet die je voor jezelf nodig hebt om bij te tanken met ASS.

Ik hoop gewoon dat ik met de tijd aan de situatie wen en dat ik nieuwe manieren vind om met alles om te gaan. De reden dat ik hier nu post, is ook omdat het minder goed met mij gaat. Geen idee of ik er iets mee opschiet, maar soms wil je het gewoon kwijt.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:22 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ik ken iemand die met ASS is gediagnosticeerd en een hoge functie in diplomatieke dienst had. Veel lullen met buitenlandse attaché's zeg maar. Totaal geen geschikte functie voor een autist, maar dat hij ASS had werd pas tegen zijn pensioen ontdekt.
Hij gebruikte van die trucjes die jij ook al noemde om zich sociaal voor te doen. Maar omdat dat gedrag voor iemand met ASS tegennatuurlijk is, kost het veel energie en dat maakt je ziek.

Zo zijn er ook zat mensen in een hoge technische functie met ASS. ASS is in Delft en Eindhoven vaker voorkomend dan elders.

Het is denk ik eerder zo dat arbeidsintegratiebureaus een reden moeten opgeven waarom hun klanten niet aan de slag komen. Dan wordt je overal op gecheckt om het label "met afstand tot de arbeidsmarkt" te krijgen (zodat je subsidie mag geven).
Daarom komt dat negatieve veel meer onder de aandacht.
Er wordt geen onderzoek gedaan naar mensen die (al dan niet onbewust, zoals die diplomaat) ASS hebben en succesvol zijn, dus zijn daar geen cijfers van. Er is geen reden het te onderzoeken, want er is geen probleem om op te lossen.

Mooie post wel

Ben blij dat iemand vetgedrukte -ein-de-lijk!- ook ziet! Ik word er dan ook letterlijk ziek van en het ziek zijn gaat pas weer weg als het probleem ook weer weg is. Maar mensen als Pabst en kamina en nog een hele sloot andere mensen/fokkers snappen dit niet. Die zien dit als een oplosbaar probleem en mijn verzet daartegen is uiteraard niks anders dan koppigheid en het niet willen erkennen van problemen. Maar de energiekosten zijn het probleem en dat wordt niet begrepen omdat ze zelf dit probleem niet hebben. Niet op mijn manier.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 10:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Als een kameleon!!! Ik nam zelfs het accent over van de mensen waar ik mee omging en mijn Duits was om die reden soms zelfs accentloos (naja, vroeger dan want tegenwoordig kom ik daar bijna niet meer). Dit kameleongebeuren is trouwens een algemeen kenmerk van autisme bij vrouwen.

Toen ik een Britse manager had, nam ik ook zijn accent over als ik Engels met hem sprak. Hij was toen onder de indruk hoe snel ik het oppakte. Het leek net alsof ik ook uit zijn oude buurt kwam.

Terwijl ik vroeger juist meer Amerikaans praatte. Maar ja, toen hadden we Amerikaanse buren.

quote:

Tegenwoordig leef ik naar m'n eigen principes en die volg ik ook best streng op. Wel heb ik bepaalde flexibiliteiten ingebouwd.

Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.

quote:

Ik was altijd al het pispaaltje. Werd te gemakkelijk misbruikt voor andermans agenda's. Ze stonden nooit stil bij de eventuele langetermijngevolgen denk ik. Maar gezien ik altijd gemerkt heb dat mensen in het algemeen de grootst mogelijke moeite hebben me te begrijpen, denk ik niet dat zij het ooit zullen kunnen. En ik ga niet wachten tot ik zelf al bejaard ben, dat offer is me simpelweg te groot. Dus ga ik niet meer met dat soort mensen om.

Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.

Grootste issue was eigenlijk mijn vader die vrij dominant was. Pas toen ik mij daarvan losmaakte, begon ik echt mijn eigen meningen te vormen. Toen werd ik ineens ook veel toleranter. Een hoop dingen waar hij altijd op zat te schelden, doen mij vrij weinig.

quote:

Op woensdag 1 november 2017 22:19 schreef kzomba het volgende:

Ja, iik ben pas ook de vierde keer geslaagd, ik houd er niet van als er tegen mij gepraat wordt op het examen, maar nu ik ervaren ben met rijden maakt mij dat helemaal niets meer uit.

Ja, met ervaring heb je minder concentratie nodig, dus kun je meer energie steken in zo'n gesprek. En bij een examen slorpt de spanning al een hoop energie op.
"Ik hou niet van..." kan ook een aangeleerde reflex zijn omdat je wéét dat je afgemat bent na afloop van datgene waar je niet van zegt te houden. Vermoedelijk omdat dat als kind al zo was, en dan heb je daarbij geen benul van "energie" of zo.

quote:

Wel hebben alle mensen de eigenschap dat ze beter in iemand in kunnen leven als ze dezelfde ervaring hebben gehad. Maar wat ik wel begrijp is wanneer iemand zijn vader in het ziekenhuis ligt die persoon even centraal staat voor mij en eventjes belangrijker is als ik als ik met diegene naar de kroeg ga, ik zou het dan niet steeds over mijzelf hebben.

Bij iemand met hoogfunctionerend ASS is er een discrepantie tussen het rationele weten en het eigen gevoel. Ja, je weet dat die ander belangrijker is, en dat het zeer gewaardeerd wordt daarover te spreken omdat die ander ermee zit. En dat lukt ook prima, in elk geval kunnen de hoogfunctionerende prima de schijn ophouden met hun trucjes. Maar dat zo iemand met ASS na zo'n gesprek uitgeput thuiskomt omdat hij zich de hele tijd anders heeft moeten voordoen dan hoe hij zich voelde, dat zie je niet.

quote:

Met het niet in kunnen leven in een ander kan ook gebrek aan interesse zijn, dan is het weer niet perse een symptoom van autisme maar eerder dat je niet zoveel om dat persoon geeft, dus waarde hecht aan dat persoon. gaat het om je vrouw dan zou het een heel ander verhaal kunnen zijn....

Het gaat niet om "niet geïnteresseerd zijn", maar je moeite hebt te beseffen dat een ander andere dingen weet dan jij, of dingen anders ervaart dan jij. Daar zijn tests voor ontwikkeld. Dan maakt het het zelf ervaren een stuk makkelijker, want dan komt het weer overeen.
Uiteraard is dat bij mensen met hoogfunctionerend ASS een stuk makkelijker, want die kunnen nog enigszins beredeneren dat de ander toch echt anders is. Die ontwikkelen ook trucjes, weten het beter te verdoezelen, maar uiteindelijk kost die omweg om "normaal" gevonden te worden weer extra energie. En het belangrijkste: het gevoel is er niet bij. Combineer dat met de neiging niet te liegen (botheid), dan krijg je de indruk van een gevoelloos iemand.

quote:

Maar ik merk ook dat ik vaak veel over mijzelf praat in vriendschappelijke settings, maar daarbij toon ik ook altijd oprecht interesse in de andere persoon, als ik een tijdje aan het woord ben geweest ga ik de ander ook vragen wat hem of haar zoals bezighoudt. Maar dan ben ik ook oprecht geïnteresseerd, als ik dat niet ben stel ik die vraag ook gewoonweg niet.

Het gaat niet om over jezelf praten, maar over een bepaald onderwerp dat je op dat moment bezig houdt, zoals Linux in dat voorbeeld. En zo'n gesprek gaat prima als die ander ook een enorme Linux-nerd is. Of van de modelbouwtreintjes. Of wat dan ook. Dan is er echte interactie, omdat wat die ander over dat onderwerp heeft te zeggen natuurlijk reuze interessant is.

quote:

Het blijft ook een apart verhaal dat je alles zo rationeel opschrijft alsof dat niet normaal is welk gedrag je vertoont want voor jou moet het juist van nature normaal gedrag zijn, je kan dat alleen weten doordat andere mensen je erop wijzen dat zij het anders doen en door erover te lezen.

Psycho-educatie kan daar inzichten hebben gegeven. Daar is sowieso veel van de therapie op gericht: inzicht krijgen in je eigen kwaliteiten en beperkingen, zodat je niet steeds over de grens gaat en jezelf uitput, of in lastige situaties komt. Therapie is niet gericht op genezing, want het is geen ziekte en er is dus niets te genezen.

quote:

Autisme kan zich ook in zovele gradaties openbaren en op zovele manier, maar waar ligt de grens? waar moet je bepalen dat het geen noemenswaardig autisme is en waar kun je stellen dat er wel sprake is van een autistische beperking?

Zie DSM. De grens is wanneer het je negatief in je dagelijkse handelingen beïnvloed. Bijvoorbeeld in je relatie, of op je werk (of om werk te krijgen), of op school.

quote:

Als je rijk en succesvol bent heb je automatisch al volgens vele diagnoses in de DSM 5 al geen bepaalde trekken meer van een bepaalde stoornis, gewoonweg omdat je rijk en succesvol bent.

Onzin. Ook daar geldt dat je een diagnose krijgt omdat als je er last van krijgt.
Alleen, als je even naar ASS kijkt, ben je als rijk en succesvol al snel veel beter af: villa in rustige omgeving met grote ruime kamers en een kamer voor jezelf is een stuk vrijer van prikkels dan een kamer met je broer moeten delen, drie hoog achter in een volksbuurt.
Ook is productiewerk een stuk lastiger qua prikkels dan in je eentje in een kantoorkamer de boekhouding controleren, waarbij je misschien zoveel verdient dat je het part-time kunt doen, en bovendien kun je ook nog thuiswerken, dit in tegenstelling tot een fabrieksarbeider.
De minder succesvolle persoon met ASS moet naar een rumoerige snackbar of bistro als die uit eten wil, de succesvolle kan naar een duur restaurant waar ze molton op tafel hebben en de prikkels zeer beperkt zijn. Rust is een luxe in deze wereld, een persoon met ASS die rust nodig heeft en dat kan betalen is stukken beter af dan degene met ASS die dat niet kan.

Verder is het zo dat wanneer een ruimte is ingericht zodat mensen met ASS beter kunnen functioneren, dit in veel gevallen ook weldadig is voor mensen zonder ASS, in elk geval op momenten dat ze zich (zouden) moeten concentreren. Daarom zou het veel beter zijn om die "luxe" breder toegankelijk te maken, en niet alleen vanwege ASS.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 11:31 schreef GroteGremlin het volgende:

[..]

Mja, tegenwoordig probeer ik altijd eerst de voor- en tegens af te wegen en neem ik het liefst niet te snel beslissingen. Dit kan soms voor mensen frustrerend zijn, omdat ik dan passief overkom. Maar ik probeer dan gewoon te voorkomen dat ik iets doms doe.

Klopt. Ik plan een beetje mijn activiteiten en zeg maar m'n menselijke interacties...soort van
Ik zal wel moeten, want ik kan nooit de hele wereld te vriend houden.

Je komt dan passief over naar hun maatstaven. En anders ben je arrogant of koppig of close-minded of lui en zo gaat dat rijtje nog wel even door.

quote:

[..]

Tsja, ik ben vroeger ook gepest natuurlijk. Te makkelijk slachtoffer. Dat hield wel op toen ik een jaar of 15 was en mijn groeispurt had gehad. Toen was ik ineens een kop groter dan de rest. Niet dat ik nou zoveel deed, maar de drempel werd gewoon groter voor ze denk ik.

Grootste issue was eigenlijk mijn vader die vrij dominant was. Pas toen ik mij daarvan losmaakte, begon ik echt mijn eigen meningen te vormen. Toen werd ik ineens ook veel toleranter. Een hoop dingen waar hij altijd op zat te schelden, doen mij vrij weinig.

Naarmate ik meer juk van mezelf afgooide, kon ik mezelf ook steeds beter ontplooien. Het zelfstandig woonruimte vinden was daarbij van essentieel belang
Dat bepaalde dingen me weinig doen, herken ik ook wel. En wat je vader betreft die probeerde van zijn probleem jouw probleem te maken....iemand kan nog zo vaak onjuiste beweringen blijven doen die ik simpelweg niet op zie gaan, ik kan er moeilijk bij om iets voor waar aan te nemen wat niet waar is tenzij ik heel slecht in m'n vel zit of zo. Alleen denk ik dat sommigen dus gingen proberen me psychisch te slopen zodat ik vatbaarder voor hun manipulaties werd. Pure logica biedt hier een beschermende factor en ik denk dat veel manipulatieve mensen daarom niet van pure logica houden. Keerzijde is natuurlijk wel dat als je een supernuchter iemand bent, je ook minder open staat voor de niet-voor-jou-negatieve behoeftes van anderen.

quote:

Op vrijdag 3 november 2017 15:48 schreef kzomba het volgende:
Is deze man volgens de definitie ook een autist?

Terminator 2 Quote: I know now why you cry. But it's something I can never do [HQ]

Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.

quote:

Op donderdag 2 november 2017 08:50 schreef GroteGremlin het volgende:

Het hele punt is dat ik niet "wel eens" last van deze dingen heb, maar dat het dermate is dat het ontwrichtend werkt op mijn functioneren.

Neem bijvoorbeeld zoiets simpels als telefoneren. Als ik op kantoor zit en ik ben met iemand aan het bellen, en er komt iemand anders het kantoor binnen en gaat met een collega van mij staan praten, dan begrijp ik de persoon aan de telefoon niet meer.

Het lukt mij dan simpelweg niet om mij daar nog op te focussen.

Probeer dat maar eens aan mensen uit te leggen. Het is niet iets dat geaccepteerd wordt zeg maar. Het lukt de persoon aan de andere kant van de lijn dan gewoon niet meer om tot mij door te dringen, want hij kan wat mij betreft net zo goed Chinees praten dan.

Dus als ik met iemand wil bellen, dan moet het stil zijn in de kamer. Of ik moet ergens apart ervoor gaan zitten.

Dat is geen kwestie van "wel eens" last ervan hebben, dat is gewoon altijd zo.

Nu weten ze op kantoor van mijn diagnose en wordt er op mijn werk gelukkig niet zo zwaar aan getild, maar bij veel andere bedrijven zou zoiets simpels al een groot probleem kunnen zijn.

Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".
Voor zover ik weet waren dat geen autisten. Ikzelf heb 'officieel' geen autisme, hoewel het niet helemaal uitgesloten is, maar ook niet bevestigd. En ik moet mij echt afzonderen met oordopjes in wil ik concentratie hebben. Volgens mij is dat hartstikke normaal en willen mensen veel te veel multitasken dan ze eigenlijk aankunnen. Maar goed, ik snap dat het dus een combinatie van factoren is. Als jij zegt dat het je functioneren ernstig beperkt, dan is dat zo. Ik kan mij alleen niet voorstellen dat jij in jouw omgeving zo'n uitzondering bent met deze klachten.

Van wikipedia:
Er is veel experimenteel onderzoek gedaan naar stimulus- of omgevingscondities die een negatief effect hebben op cognitieve prestaties. Enkele bekende voorbeelden zijn: lawaai, gebrek aan slaap, te veel informatie, bepaalde drugs zoals alcohol en een hoge omgevingstemperatuur (hitte). Men noemt dit ook wel het stimulusmodel van stress. Het model staat het dichtst bij de oorspronkelijke natuurkundige betekenis van stress als een kracht die op een lichaam inwerkt. Critici van het stimulusmodel van stress hebben naar voren gebracht dat stress niet louter een functie is van de objectieve gebeurtenissen om ons heen, maar ook van de interne beleving en subjectieve factoren zoals het wel of niet kunnen controleren van de lawaaibron, ergernis e.d. Desondanks lijkt het toch mogelijk om condities te vinden die voor de meeste mensen als stressvol worden ervaren.

En dat sociale gebrek van mensen met autisme. Als ik de ervaringen hier zo lees, was de omgeving ook niet het toppunt van empathisch bij sommige autisten. Ik heb zelf het gevoel dat dit wordt onderschat. Als je het niet op jonge leeftijd hebt geleerd, kun je later moeilijk sociaal zijn. Dan is dat eerder normaal dan iets afwijkends.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-11-2017 19:27:53 ]

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou, vandaag zei nog iemand op het werk "niet zo hard praten, er zijn mensen aan het bellen".
Voor zover ik weet waren dat geen autisten.

Natuurlijk kunnen neurotypische mensen last hebben van hard praten als ze telefoneren. Het maakt ook een onprofessionele indruk bij de mensen met wie je belt.
Verschil is dat het neurotypische mensen niet per se extra energie kost en ze van de "hinder" dus niet moe worden.
En zoals ik schreef: een voor mensen met ASS geoptimaliseerde omgeving heeft ook voordelen voor neurotypische mensen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 00:59 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
En dat sociale gebrek van mensen met autisme. Als ik de ervaringen hier zo lees, was de omgeving ook niet het toppunt van empathisch bij sommige autisten. Ik heb zelf het gevoel dat dit wordt onderschat. Als je het niet op jonge leeftijd hebt geleerd, kun je later moeilijk sociaal zijn. Dan is dat eerder normaal dan iets afwijkends.

Je vergeet dat intelligente mensen met ASS heel goed kunnen aanleren hoe in sociale situaties te gedragen (vooral vrouwen). Het is een probleem omdat de manier waarop hun hersenen werken anders is (alles komt ongefilterd binnen, o.a.) waardoor ze veel meer moeite moeten doen en dus eerder uitgeput zijn. Ze zullen uit zelfbehoud daarom zelf niet snel kiezen voor sociale situaties.
Ook andere fysiek/biologisch dingen maken het moeilijk, zoals dat veel mensen met ASS zelf van nature geen duidelijke emoties tonen ("vlakke gezichtsexpressie"), waardoor anderen hen moeilijk kunnen peilen wat een gesprek lastig kan maken. Zeker als degene met ASS ook moeite heeft met het lezen van emoties.

[ Bericht 21% gewijzigd door Lunatiek op 04-11-2017 06:14:43 ]

quote:

Op vrijdag 3 november 2017 20:31 schreef Kamina het volgende:

[..]

Ik zou zeggen nee, aangezien het geen mens is.

Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?
In de ontknoping

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 06:04 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Als je Do Androids Dream of Electric Sheep? leest, van Phil K. Dick, dan lees je een verhaal dat daar om draait. De hoofdpersoon moet androïden vangen die als kenmerk "autistische trekjes" hebben (gebrek aan inlevingsvermogen met name en het niet tonen van emoties). Geen emoties/inlevingsvermogen betekent: geen mens, dus vangen en terug naar de eigenaar. De schrijver laat de lezer twijfelen: klopt dat wel? Zijn er ook echte mensen met die trekjes? En: wat maakt een mens mens?
In de ontknoping

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Relevant voor de autisme discussie? Ik denk dat de neiging om mensen met ASS als "mislukt" weg te zetten en de diagnose te vrezen overtrokken is. Het blijven uiteindelijk wel mensen.

Een androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.

De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).

Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 06:27 schreef Kamina het volgende:

[..]

Een androide is iets anders dan een cyborg, dus dan voer je een andere discussie. Die overigens op zichzelf ook heel interessant is.

De bladerunner androids zijn robots, terwijl de terminator cyborgs kunnen doorgaan als mensen (vanwege de menselijke huid) met robotische onderdelen (de rest).

Maar ik zou ASSers niet wegzetten als "mislukt" mens, eerder mensen die buiten de norm vallen, ofwel de middenmoot.

Ik had het niet over Bladerunner, maar over het oorspronkelijke boek.

Na een jaar GGZ gehad te hebben in Nederland kan ik ook niet anders zeggen dan dat het zeer amateuristisch geregeld is. In ieder geval op de 2 locaties waar ik gezeten heb en de 2 verschillende psychologen en 2 verschillende psychiaters die ik gesproken heb.

Maandenlange wachtlijsten keer op keer.(Tussen huisarts-psycholoog, dan weer opnieuw tussen psycholoog-psychiater en dan weer opnieuw tussen psychiater-dag opname).Volgeboekte tijdschema's waardoor je vaak 2-3 weken tussen afspraken zit. Onderzoeken die zich hierdoor ook over meerdere maanden uitspreiden, waardoor er 0 voortgang in de behandeling zit.

Ook in de behandeling zelf zat weinig progressie en 0 vooruitgang. Beginnen ze op een gegeven moment maar allerlei testen te doen: autisme-onderzoek, intelligentie-onderzoek, etc. Dan komen de resultaten binnen en verandert er nog niks aan de behandeling, dus nog altijd 0 progressie.

Waardeloos gewoon.