Het peutertopic (2-4 jaar) deel 222

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 23:07 schreef kwakz0r het volgende:
Don’t feed the troll mensen.

Verder veel herkenbare verhalen. Goed om te lezen en dingen om over na te denken.

Sorry? Op vierjarige leeftijd en net begonnen op school zou van je af bijten serieus kunnen helpen, lijkt me.

Zal geen juf kunnen zeggen, maar wellicht zien anderen dat anders.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 20:45 schreef Franny_G het volgende:
Ja, die grenzen he. I heeft sinds vorige week ook iets nieuws, ze roept af en toe als wij iets van haar verlangen (niet aan het armpje van haar broer trekken bijvoorbeeld): "Ik mag doen wat ík wil" en het lastige daaraan is, dat je al snel in een soort machtsstrijd zit. Nee, je mag niet altijd doen wat jij wil, je moet naar papa en mama luisteren.
Terwijl ik niet op zo'n autoritaire manier wil communiceren. Het lijkt wel alsof je daar toch gewoon niet aan ontkomt. Of wel?

Ik herken veel van je dochter in mijn zoon, inmiddels 5,5. Het welbespraakte in combinatie met een enorme drang naar autonomie, vrijheid en zelf bepalen (en dan ook nog eens een shitload aan energie ) . Ik probeer me er maar bij neer te leggen dat er geen quick fix is en dat iedere stap eentje is in de vorming. Dat lukt steeds beter omdat ik de laatste tijd echt merk dat wat ik er de laatste jaren ingestopt hebt, begint te landen.(waarover later meer )

Mijn kind is ook absoluut niet voor rede vatbaar als hij boos. Hysterische driftbuien zijn er nog steeds regelmatig, helaas. Dus praat ik daarbuiten met hem en dan kan hij echt goed reflecteren. Na afloop van een ruzie, maar ook in het algemeen hebben we gesprekken over de baas zijn, verantwoordelijkheid nemen, rekening houden met elkaar, etc. Niet alleen binnen ons gezin maar ik bespreek ook de samenleving in het algemeen en hoe we als mensen met elkaar omgaan. Het is het type kind dat voortdurend om zijn of haar gedrag wordt aangesproken dus probeer op rustige momenten de focus van hem af te halen en zaken meer algemeen te bespreken. En veel belonen voor momenten waarop hij eieren voor zijn geld koos, toegaf of ontspannen reageerde.

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg. Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 22:37 schreef BrrrKoud het volgende:
Kleutertje gaat drie weken naar school nu. En helaas, vandaag beetje drama want hij wordt gepest door ander jongetje dat anderhalf jaar ouder is (groep 1/2 samen). En ook geslagen. Juf greep wel in, maar emotioneel kan hij het nog niet goed aan.

Hij is wel groot voor zijn leeftijd. Ik wil hem adviseren de volgende keer dat het jongetje hem pest, zo hard mogelijk terug te slaan. Liefst met een schep of een stoel. Vrouwlief is echter pacifiste. Wat vinden jullie?

Honkbalknuppel mee geven.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 01:47 schreef BrrrKoud het volgende:

[..]

Sorry? Op vierjarige leeftijd en net begonnen op school zou van je af bijten serieus kunnen helpen, lijkt me.

Zal geen juf kunnen zeggen, maar wellicht zien anderen dat anders.

Mijn vriend zegt precies hetzelfde. Als ze later gepest wordt mag ze van mij een tik uitdelen.


Ik weet niet of dit de juiste oplossing is, omdat jouw kind dan vaak de boeman is.

Sterkte met de situatie, kids kunnen erg gemeen zijn onder elkaar, ook al op die leeftijd.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 08:27 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Mijn vriend zegt precies hetzelfde. Als ze later gepest wordt mag ze van mij een tik uitdelen.

Ik weet niet of dit de juiste oplossing is, omdat jouw kind dan vaak de boeman is.

Sterkte met de situatie, kids kunnen erg gemeen zijn onder elkaar, ook al op die leeftijd.

Ik denk dat met één goede klap in het begin, een hoop problemen vermeden kunnen worden. Maar hij heeft geleerd dat slaan niet mag, en slaat niet terug.

Maar hij is natuurlijk net vier jaar, en is emotioneel nog niet zo ver. En boeman, ach een pestkop die een klap krijgt is niet zo erg dacht ik. Juf zit er bovenop, dat helpt in ieder geval.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 07:43 schreef Clubsoda het volgende:

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg.

Nou zeg, je beschrijft echt precies wat ik bij I zie gebeuren. Dan zie je dat ze zichzelf helemaal vastdraait eigenlijk en daar zelf ook ongelukkig bij is, maar zichzelf gewoon niet kan helpen, niet uit die negatieve spiraal komt. Ze roept dan die dingen, maar met een verstikte stem, omdat ze er heel verdrietig om is.

quote:

Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

Dank voor je reactie, ik vind echt veel herkenning in je verhaal. Ik herken ook best veel van mezelf in I, dat is aan de ene kant fijn, want ik snap haar best goed, aan de andere kant is het daarom ook lastig omdat je steeds spiegelt aan elkaar. Die vrijheidsdrang/autonoom willen zijn, het kritische, het verbale. Al werd dit bij mij als kind enorm de kop ingedrukt.

Ik vind het ook fijn dat ik met de twee vaste leidsters van het kdv goed kan praten over haar gedrag. Zij zien dit ook allebei bij haar, maar kunnen gelukkig goed met haar omgaan. De laatste tijd waren die twee echter om en om op vakantie en waren er invallers en dan merk je meteen dat I dat slecht trekt. Ze neemt sommige invalsters niet 'serieus' als die losser met de regels omgaan, luistert niet naar ze, maar raakt vervolgens wel met zichzelf in de knoop want die duidelijkheid, zoals jij ook schrijft, weten waar je aan toe bent, is zo belangrijk.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 09:35 schreef AwayTL het volgende:
Brr, slaan in het algemeen heb ik altijd af gehouden, maar heb wel gesproken over dat hij van mij terug mag doen wat de ander ook bij hem doet. Nooit als eerst, maar om elk duwtje naar de juf te rennen vind ik ook geen tactiek om groot mee te worden.

Hij weet wel dat de juf dan boos op hem kan worden en dat hij dat dan ook moet accepteren.

Dit zou ik niet in de eerste weken al zo uiten overigens. Er kan nog zo veel gebeuren. Laat hrm eerst even wennen aan de situatie alvorens voor te stellen er met een gestrekt been in te gaan.

Dank je, we kijken het eerst even aan hoe het gaat met de juf die ingrijpt. Een kordate tante, die direct de ouders aanspreekt van de pestkop.

Het concept van "terugslaan mag", dat komt later wel..

Ik zal wel een zacht ei zijn, maar terugslaan mag van mij dus niet.

Als lerares ben ik ook heel duidelijk: het maakt niet uit wie er begon, als ik je zie slaan ben je fout bezig. Dan kan er best dan pas uitkomen dat iemand pest, en dan dealen we daarmee, maar geweld is nooit te billijken. Echt nooit.

Dat betekent heus niet over elk wissewasje naar de docent komen, je kunt namelijk ook leren om zonder oog-om-oog tand-om-tand dingen op te lossen. En dat zeg ik als iemand die zelf gepest is.

Als je fysiek aangevallen wordt, mag je je (ook fysiek) verweren, wat mij betreft. Wel binnen proportie uiteraard.

Maar verder hoort bij pestgedrag ook naar de groepsdynamiek te worden gekeken en met de groep als geheel afspraken gemaakt te worden over wat de juiste reactie is op bepaald gedrag. Dat is dus aan de juf.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 11:42 schreef AwayTL het volgende:

[..]

Hm ja ik ben dan weer geen voorstander van het doorklikken naar de ouders van een 'pestkop'. Het bestempelen van een kind op deze leeftijd als pestkop vind ik al niet reeel. Ik bekijk het meer vanuit de invloed die mijn kind zelf heeft in de gegeven situatie, zodat hij later ook handvatten heeft voor als het leven even niet is als op een roze wolk met glitterponies.

Het ingrijpen gebeurt op initiatief van de juf zelf, die heeft het namelijk waargenomen. En andere juf van de BSO ook. "Pestkop" is overigens mijn woordje nu, om het makkelijk te houden - en hij is een jaar ouder.

Ik zie zelf ook meer in zelf dealen met de wereld die niet altijd meer leuk is. Pestkop negeren en uit de buurt blijven, samenwerken met andere kinderen, of direct terugvechten.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 11:41 schreef kwakz0r het volgende:
Ik zal wel een zacht ei zijn, maar terugslaan mag van mij dus niet.

Als lerares ben ik ook heel duidelijk: het maakt niet uit wie er begon, als ik je zie slaan ben je fout bezig. Dan kan er best dan pas uitkomen dat iemand pest, en dan dealen we daarmee, maar geweld is nooit te billijken. Echt nooit.

Dat betekent heus niet over elk wissewasje naar de docent komen, je kunt namelijk ook leren om zonder oog-om-oog tand-om-tand dingen op te lossen. En dat zeg ik als iemand die zelf gepest is.

Je weet hoe meedogenloos kinderen kunnen zijn. Ik snap dat je niemand aan zal raden terug te slaan, vanuit je rol als lerares. Lost voor de klas ook niets op (want dan is iemand anders het slachtoffer). Maar voor jongetje kan het zeker helpen, denk ik.

Ik ben toen ik veertien was eens aangevallen door een jaloers meisje bij mij op school die me vanuit het niets in mijn gezicht begon te slaan. Ze gooide ook een keer eieren tegen mijn slaapkamerraam en belde me thuis om me over de telefoon verrot te schelden. Ik bleef zo ontzettend keurig. Maar heb er ook spijt van gehad dat ik haar niet teruggeslagen heb en dit maar over me heen liet komen (zij interpreteerde dat als arrogantie en werd alleen maar nog fanatieker). Ook meisjes onderling zijn dus niet altijd alleen maar verbaal bezig. (Even inhakend op de opmerking over jongens.)

Toch wel eens met bovenstaande posts.

Het komt denk ik niet binnen als je als kind zijnde zegt, 'ik wil niet meer dat je dat doet.' oid. Sterker nog, het boeit diegene geen ruk en zal het later wrs gewoon weer gaan doen.

Het hangt natuurlijk heel erg van de pester af of iets uberhaupt indruk maakt, ik heb genoeg kinderen wel zien terugmeppen en dat helpt ook vaak niet.

Ik zeg niet tegen mijn kinderen sla maar terug, ze doen het wel eens hoor knokken met anderen. ik zeg ze wel dat ik begrijp waarom ze het hebben gedaan als het voorkomt en dan hoe ze het ook op hadden kunnen oplossen. Ik ben voor een gedoogbeleid

Jezelf verdedigen vind ik ok, maar dat betekent w.m.b. afweren en weglopen, een volwassene opzoeken.

Dat heeft misschien met mijn rol te maken. Maar ik ben ook iemand die vind dat je een inbreker niet in elkaar mag slaan, bijvoorbeeld.

Ik weet het niet hoor. Ik was er voorheen vrij stellig in: niet terug slaan, gewoon de juf opzoeken, stop hou op, blabla. Maar nu hebben we er een schooljaar op zitten en ik kan me meer vinden in wat Away zegt.

S is met name bij kinderen die net wat ouder of groter zijn meestal niet zo'n held _{(bij kleinere kinderen kan hij zelf ook goed etteren in een slechte bui)} en er zitten in zijn klas enkele jongens die behoorlijk fysiek zijn, ook op een niet-speelse manier. Dat resulteerde in blauwe plekken en best wel wat verdriet. Hij ging er telkens mee naar de juf, en die deed ook haar best om de jongens erop aan te spreken etc etc, maar na de zoveelste keer was ik er ook wel klaar mee en heb gezegd dat hij de volgende keer maar gewoon een keer een duw terug moest geven En dat heeft geholpen.

Het is toch een beetje een zoo, zo'n schoolklas en ik ga regelmatig in gesprek met hem over conflicthantering, maar om hem nou het kleinste jongetje van de klas te laten zijn (want dat is hij zo ongeveer wel) dat telkens naar de juf loopt, zat me ook niet meer lekker.

Snap ik ook wel, en misschin stel ik mijn mening tegen die tijd wel bij

Interessant zeg dit! Ik leerde R ook steeds van stop, dat doet me pijn, zeggen. Ik was zelf de pineut op school en had de hoop op redding bij de juffen. Die kwam nooit. Wel geleerd van mijn oude pa om bij schoppen de voet van de schopper te pakken en dat vond ik geniaal (en doodeng) en maakte de kids vaak woedend maar ik had zelf wel een enorm sterk gevoel. Beter was misschien iets hardere aanpak maar die van voet vastpakken vind ik wel geniaal en zelfverdediging. Beginnen met geweld mag nooit, vind ik. Maar wat away zegt vind ik ook een goede. Zelfde mogen doen als 'aanvaller' als dat nodig is. Eerst maar vooral stop zeggen.

Ik vind geweld/slaan in sommige gevallen echt wel te verdedigen. Als iemand te ver gaat, niet luistert en over jouw grenzen gaat en niemand helpt, sla of schop maar.

Ik heb in mijn hele leven 1x iemand geslagen en toen was ik volwassen (en past prima in de Twitter trend van nu). Ik zou in die situatie exact weer hetzelfde doen.

B is best groot en erg fysiek, hij stoeit graag bijvoorbeeld. We proberen hem te leren dat slaan niet mag. En zover ik weet, heeft ie dat nog nooit gedaan. Mijn ervaring is wel dat jongens graag duwen, dat heeft B ook heel erg. (sorry genderneutrale Hema) Dat is voor hem fysieke uiting van 'ik wil met je spelen' of 'kom we gaan stoeien'. We vertellen hem dat niet elk kindje dat leuk vindt en dat ie dat wel tegen kindjes van zijn eigen leeftijd moet doen. En uiteraard dat 'Stop!' altijd betekent dat je moet stoppen.

Toch beetje plot twist. De juf mocht het eerst proberen op te lossen vandaag, en dat deed ze heel kordaat. Pestkop (5 jr) heeft ook echt straf gehad, na nieuwe pesterij. Mocht niet mee met gym.

's middags is pestkop geprezen omdat hij zo leuk aan het spelen was met zoontje (4). Kennelijk zoeken ze elkaar een beetje op. Misschien moeten we zoontje leren - "jij gemeen doen, oke, dan ga ik met andere kinderen spelen. Doei."

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 20:39 schreef BrrrKoud het volgende:
Toch beetje plot twist. De juf mocht het eerst proberen op te lossen vandaag, en dat deed ze heel kordaat. Pestkop (5 jr) heeft ook echt straf gehad, na nieuwe pesterij. Mocht niet mee met gym.

's middags is pestkop geprezen omdat hij zo leuk aan het spelen was met zoontje (4). Kennelijk zoeken ze elkaar een beetje op. Misschien moeten we zoontje leren - "jij gemeen doen, oke, dan ga ik met andere kinderen spelen. Doei."

Goed dat de juf er zo mee omgaat!

Ach die boze peuters. Lastig soms, als ze zichzelf overschreeuwen.

Vandaag heb ik met J een heerlijke ontspannen dag gehad met een uitje naar een speeltuin die we nog niet kenden en ik had beloofd om als afsluiting pannenkoeken te bakken. Maar helaas kon hij daar niet van genieten, want toen het klaar was, moest hij spugen. En daarna nog twee keer. Zielig vogeltje op de bank, uiteindelijk zo slapend in bed kunnen leggen. Hopelijk gaat het morgen beter.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 21:23 schreef Franny_G het volgende:
Zoals je het zo opschrijft, klinkt dat als rustige en nette opvoedkundige handelingen. Maar als ik een dergelijke time-out geef, dan gaat dat dus heel vaak met enorme hysterie gepaard. Krijsen, gillen en sinds kort begint ze op deuren te rammen. Van de week met een paraplu tegen dekeukendeur. Weer terugzetten op de trap en weer x 10. Ze wordt dan zo verschrikkelijk boos. En dan constructief zijn en blijven. Goed een grens aangeven zonder op een gegeven moment ook te gaan schreeuwen: het valt niet mee. En het autoriteitsargument of haar inpeperen dat ze naar me moet luisteren, waar ze dan ook nog eens schreeuwend over in 'discussie' wil gaan (nee dat hoef ik niet!!) , voelt voor mij als een zwaktebod.

Nouja, we doen ons best en zo heel slecht gaat het nu ook weer niet. Maar vanavond ben ik er even echt verdrietig van.

Ik heb heel veel gehad aan het boek 'Het Hoogstimulatieve kind'. Dat biedt ook heel praktisch een stappenplan bij grenzen opzoeken/ overschrijden. Het is gebaseerd op het idee dat dit soort gedrag voortkomt uit het missen van bepaalde vaardigheden en hoe je het ontwikkelen daarvan bij een kind kan trainen. In dat stappenplan staat bijvoorbeeld ook hoe je je niet moet laten verleiden om in zo'n machtsdiscussie terecht te komen.

Ik vond het veel prettiger en vooral praktischer dan bijvoorbeeld het boek van Eva Bronsveld. Al zijn er wel raakvlakken.

quote:

Op dinsdag 17 oktober 2017 07:43 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik herken veel van je dochter in mijn zoon, inmiddels 5,5. Het welbespraakte in combinatie met een enorme drang naar autonomie, vrijheid en zelf bepalen (en dan ook nog eens een shitload aan energie ) . Ik probeer me er maar bij neer te leggen dat er geen quick fix is en dat iedere stap eentje is in de vorming. Dat lukt steeds beter omdat ik de laatste tijd echt merk dat wat ik er de laatste jaren ingestopt hebt, begint te landen.(waarover later meer )

Mijn kind is ook absoluut niet voor rede vatbaar als hij boos. Hysterische driftbuien zijn er nog steeds regelmatig, helaas. Dus praat ik daarbuiten met hem en dan kan hij echt goed reflecteren. Na afloop van een ruzie, maar ook in het algemeen hebben we gesprekken over de baas zijn, verantwoordelijkheid nemen, rekening houden met elkaar, etc. Niet alleen binnen ons gezin maar ik bespreek ook de samenleving in het algemeen en hoe we als mensen met elkaar omgaan. Het is het type kind dat voortdurend om zijn of haar gedrag wordt aangesproken dus probeer op rustige momenten de focus van hem af te halen en zaken meer algemeen te bespreken. En veel belonen voor momenten waarop hij eieren voor zijn geld koos, toegaf of ontspannen reageerde.

Ik herken ook het expres dingen zeggen waarvan ze weet dat het je kwetst. Mijn theorie is dat het iets te maken heeft met schaamte en controle. Uit opwinding iets doen of zeggen wat niet ok was en dan natuurlijk NIET toegeven dat dat zo was en daarom er keihard nog 10 keer overheen gaan met iets stouters. Om het zelf in de hand te hebben ofzo. Ik weet niet of ik dat duidelijk uitleg. Ik probeer dan een uitweg te bieden: 'ik doe eben net alsof ik dat niet gehoord heb en dan kun je even opnieuw beginnen'. Dat wil nog wel eens helpen. Door juist niet op iedere slak zout te leggen, kan ik het doorbreken, en ze weten heus dondersgoed waar het misging.

Ik moet ook vaak autoritairder communiceren dan ik zou willen. Anders dan ik zelf opgevoed ben (ik was wel temperamentvol als kind maar ook enorm gefocust op gezelligheid en een goede band, en ik vind het moeilijk dat mijn kind dat echt ondergeschikt vindt aan zijn autonomie). Maar ook anders dan hier in OUD bijvoorbeeld 'gepredikt' wordt en dat maakte me best onzeker. Maar het werkt gewoon niet, onduidelijkheid=onzekerheid=strijd. Dus dan maar op een manier waarmee we wel uit de voeten kunnen.

En cliché, cliché, het wordt echt beter. Met de leeftijd maar zeker ook met school, de cognitieve uitdaging en de omgang met andere kinderen en juf. De laatste tijd kan mijn zoon opeens dingen zeggen als 'goed, omdat jij het zegt', 'ok, als jij dat wil' of 'daar heb je gelijk in mama' Hij wil vaker spontaan knuffelen en ook onze band herstellen door een knuffel na een akkefietje. Hij geeft me ook regelmatig aan dat ik hard praat als ik boos ben en dat dat niet fijn is, wat weer ruimte geeft om te kijken naar onze rollen in een conflict en het zo op te lossen zonder dat het een machtsstrijd wordt.

Shall I say it again? Herkenbaar!

Ook dat het beter wordt gelukkig. Ik merk heel erg dat wij ook (tegen de meeste gangbare adviezen in) duidelijk het woord NEE moeten gebruiken. Als hij vraagt of hij tv mag kijken, en ik zeg dan iets als 'nou, dat kan nu niet omdat we over 5 min weg moeten en we nog tanden moeten poetsen', volgt standaard de vraag: 'maar mag het, mama?' De impliciete boodschap komt gewoon niet aan. Dus zeg ik tegenwoordig gewoon kort en bondig NEE. Daarna volgt altijd de vraag waarom niet?, en kan ik alsnog uitleg geven. Vaak is hij dan alsnog boos, maar ik werd altijd heel geïrriteerd van de vraag 'maar mag het?' Dan reageerde ik vanuit emotie, klonk bozer dan bedoeld en dan was de verbinding ook meteen weg.

Beterschap hupje. Hier was het na een keer spugen klaar bij peuter en baby. Wel daarna nog heel weinig gegeten. Peuter eet nu al 3 dagen niet of weinig en baby nu ook al een dag niet.
Drinken doen ze beide wel gelukkig

Bedankt voor de boekentip, Phaidra!

Beterschap Hupje Als het hetzelfde virus is al dat wij hadden, dan heb je het ergst al gehad. Hier was het spugen snel over, maar gezien het gebrek aan eetlust voelde ze zich een paar dagen ook nog niet helemaal goed.

Oh.. ik zie nu de reactie van Snoenk. +1 dan maar

Ah wat naar Hupje, hoe gaat het nu?
Ik begreep ook al dat er een virusje rondgaat....hopelijk blijft die ons bespaard met de geplande operatie van B volgende week.

Zojuist is de officiële mail de deur uit gedaan, per 1 januari stop ik met mijn massagepraktijk. Het werd gewoon teveel, nou ja dat was het al een tijdje. De omslag kwam toen ik mezelf tegen een vriendin hoorde vertelde dat ik een rustige werkweek had gehad waarin ik 50 uur had gewerkt. Dat is mijn referentiekader blijkbaar geworden. Ik twijfel al best lang omdat ik het zo ontzettend leuk vind, maar de afgelopen maanden masseer ik alleen nog maar om de kosten (oa de huur van de ruimte) te betalen. Lastig.....maar vrije tijd here I come! (ik werk nog steeds 32 uur dat gaat waarschijnlijk naar 36 uur....maaar jaaaa vrije avonden)

Het is gelukkig bij die 2x spugen gebleven. Goed geslapen vannacht en vandaag wel weer praatjes, maar nog wel warm en snel mopperig. Nu net eindelijk in slaap gevallen voor een middagdut.

Spannend, zo'n besluit, exode! Het zal wel veel rust geven.

Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:35 schreef Burdie het volgende:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

Dank!
Die gaat even op de opname

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:35 schreef Burdie het volgende:
Om 13 uur komt de nieuwe Woezel en Pip film op tv, misschien een tip voor wie vanmiddag thuis is met peuter .

Goede tip! Wij gaan volgende week voor het eerst naar een theatervoorstelling met J. van Woezel en Pip en hij kent W&P nog niet Dus deze week maar eens laten kijken.

Ik vond er wel een paar "enge" stukken in zitten trouwens. Tip voor bange peuters: "de sloddervos" bestaat niet echt.

Ik postniey meer zo veel want tijd en gebrek enzo. Maar ik moet even van me afschrijven.
Ik ben zo verdrietig. O is de laatste maand zo veranderd dat ik het niet meer bij kan benen, en zij zelf ook niet heb ik het idee.
Ze is altijd een lief, geduldig en zorgzaam meisje geweest. Zelfstandig en kalm en «voorspelbaar». Ik ben in september met haar en S naar NL geweest en we zijn met zijn drietjes elke dag op touw geweest en dat verliep vlekkeloos. De vlucht heen met 2,5 uur vertraging, de hele dag in Rotterdam lopen (lopen ja, naar alles kijken, wijzen en in zich opnemen). Zo is ze altijd geweest.

Toen we thuiskwamen was het ineens moeilijk om haar mee te krijgen naar het kdv. Ze wilde niet, en schreeuwde tot ze hees was. Ze was vreselijk aan mijn been aan het hangen en toen ik zelf in haar kdv ging werken werd het niet echt beter. Papa was nergens goed voor en ze wilde alleen mij. Logisch dachten we, na een week 24/7 met mij te zijn geweest. Maar het gaat niet over. Ze raakt volledig van de flos om de kleinste dingen. Ze slaat en gilt. Slaat. Gillen, zomaar.

Haar groep op het kdv heeft 2 jongetjes met (ernstige) problemen met emotiecontrole en aggressie. Die kunnen uit het niets gaan gillen en schreeuwen en pislink worden. Ik heb het idee dat dat haar onveilig laat voelen en dat ze oa daardoor zelf ander gedrag is gaan vertonen. Dit in combinatie met de andere veranderingen (nieuw kdv, mijn werk etc).

Deze week wsten we een paar daagjes in Londen met zn 4en. Gezellig een paar daagjes met de familie er op uit. Viel dat ff tegen. De vlucht heen was ze wild en druk. Wil niets zelfs geen taartjes. Rent bij ons vandaan (fijn als je op station Gatqick staat), gillen in de bus, slaan, boos, speelgoed van S afpakken. We hadden van tevoren afgesproken dat ze een cadeautje voor S zn verjaardag uit mocht zoeken. Dat wilde ze ineens niet. Het was niet allemaal een hel maar als je vraagt of we het fijn hadden moet ik eerlijk zijn. Niet echt. Het was stress, wanhoop. En ik snap het niet. De grote stad is ze gewend, ze liep een maand geledennog door Rotterdam.
Ik snap het niet.
Zoals ze écht is, vindt ze dit soort dingenjuist heel leuk. Ik dacht echt dat ik haar een plezier zou doen met dit reisje. Ik had er zelf ool vooral veel zin in. En erg egoistisch, maar ik had er zelf ook zin in. Banjeren met haar aan mn hand, de wereld ontdekken. Had me zo verheugd.

We hebben nu afgesproken dat we met kerst niet naar NL gaan zoals gepland en we gaan de komende tijd een voorspelbaar en saaie tijd plannen. Kijken of we haar echte ik weer terug kunnen vinden. :’(

Sorry voor de tikfouten :’)

voor Roomsnoes

Wat naar zeg! Is een ander kdv een optie?

Dat klinkt heel erg moeilijk Room! Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt en dat er verdriet is. Hopelijk doet een periode van saaiheid haar goed.

Wij zijn vanochtend naar het Spoorwegmuseum geweest samen met een logee, ons neefje van 14. B is zo trots dat zijn grote neef er is. En nu is hij flink aan het bouwen met de Duplo

En ik ben aan het werk in mijn vakantieweek.....want er zijn 3 grote calamiteiten en aangezien er nog steeds geen backup voor mij is, moet ik dan dus aan de bak. Dat soort dingen gebeuren altijd in mijn vakantie....ze doen het erom.

Room. . Er spreekt wanhoop uit je post. Ik hoop voor jullie dat het gaat helpen om de komende tijd wat rust in te bouwen met elkaar.

Room .
Volgens mij is het leven ook knap ingewikkeld als je 3,5 bent. Hopelijk vinden jullie elkaar snel weer terug!

Ohh Room, zo verdrietig als je je kind zo ziet veranderen
Heb het ook vaak (maar niet zo extreem) bij mijn oudste, en een time out helpt dan echt goed. Dus even niks anders dan leven en dagelijkse structuur, of zonder structuur lekker keutelen thuis. Veel samen zijn, veel kletsen, lekker basic.
Dus letterlijk en figuurlijk thuiskomen. Ik hoop dat 't voor jullie ook goed doet!

Ach jeetje room wat een nare tijd zo voor jullie. Heel veel sterkte met vinden van de oplossing bij jullie

Helaas herken ik het wel, wij hebben dat gedrag 3-4 maanden lang gehad en dan Jan en Teun tegelijk. Het gaat sinds een paar weken eindelijk beter

Wij hebben afgelopen dinsdag de hond in laten slapen. De Jongens zijn er bij geweest en ze hebben het super goed gedaan maar Teun heeft er wel wat meer moeite mee (lijkt wat meer op mij hierin) dus gisteren bij de gastouder uit het niets zomaar huilen dus ze heeft even met hem zitten praten en ging het wel weer en ze hebben samen een steen gezocht en die mocht hij schilderen als herinnering aan Zita dus die ligt hier nu op het tv meubel met haar halsbandje er om heen. Foto moet ik nog even zoeken en afdrukken.

En helaas vanmorgen uit bed met koorts.. dus zetpil 2 er in voor vandaag

Mochten er nog mensen willen meedoen aan Secret Santa: Opgeven kan nog tot morgenavond 18:00!

OUD / Secret Santa 2017 interessepeiling

He, wat naar Room. Vooral als je ook het idee hebt dat het kdv haar geen fijne omgeving nu kan bieden.

Wat me opvalt, is dat je het hebt over haar 'echte ik'. Waarbij je duidelijk onderscheid maakt tussen het fijne, rustige gedrag van haar zoals je haar tot nu toe kende, en haar gedrag nu. Ik snap denk ik wel wat je bedoelt, omdat ik dat enerzijds herken: je ziet je kind worstelen en hebt het gevoel dat ze zichzelf enorm in de weg zit. Toch is dit ook haar echte ik, dit is wie ze óók is, of kan zijn. Dit hoort ook bij haar, leuk of niet. Dit maakt haar tot het veelkleurige en niet altijd eenduidige mens dat ze is. Zoals wij zelf ook zijn... toch?

Hopelijk werkt de saaiheid en de structuur en het met elkaar zijn. Bij I is dat meestal ook de 'oplossing'. Soms ook niet trouwens. .

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 14:14 schreef Razztwizzle het volgende:
Dat lijkt me moeilijk inderdaad Room, als je je kind zo ziet veranderen. Ik las je verhaal en herken veel van wat je schrijft, maar voor mij valt dat in de categorie ‘normaal’ want Annie is altijd zo geweest. Als je kind eerst heel kalm en rustig was dan snap ik je verdriet. voor jou.

Ik ben me er erg van bewust dat het heel normaal peutergedrag is inderdaad. Had ze altijd zo geweest, dan had ik er geen moeite mee gehad. Maar het kwam zó plotseling dat ik me er geen raad mee weet :S

Lastig hoor Roomsnoes. Bij M gaat dit gedrag op en af, momenteel weer iets minder heftig.

Zij het niet ook ‘gewoon’ ontwikkeling kunnen zijn? Ik vond Franny’s woorden erg mooi, dit is ook haar ik... al snap ik dat het heel erg lastig is om te zien dat ze worstelt.