Wie las ook stiekem de seksblaadjes van je ouders?

Candy is een Nederlands pornografisch tijdschrift, waarvan de eerste editie verscheen in oktober 1968. Het was een van de eerste pornografische tijdschriften in Nederland. Het blad werd (evenals bijvoorbeeld Hitweek) uitgegeven door Peter J. Muller en concurreerde met het blad Chick, dat in dezelfde tijd verscheen.



"Candy doorbrak een taboe", aldus Muller. "Seks was voor velen toch een probleem vanwege het geloof. Candy toonde dat seks mocht, dat het lekker, normaal en leuk was." Niet dat hij zo idealistisch was: "Ik wilde gewoon geld verdienen." Na een uitspraak van de Hoge Raad in 1970 over pornografie mocht Candy gewoon openlijk verkocht worden. In de jaren zeventig bereikte het maandblad oplagen van 130.000 exemplaren.








En ze dan precies zo in het nachtkastje terugleggen zoals je ze eruit haalde.

quote:

Op woensdag 27 september 2017 16:13 schreef Rocket Ride het volgende:
Aan de oorverdovende stilte te horen/zien, denk ik dat je de enige was Tong.

Van rukken word je doof.

quote:

Op woensdag 27 september 2017 17:35 schreef B.R.Oekhoest het volgende:

[..]

Wat een perverseling die tong80. Zoiets zou ik nou nooit gedaan hebben

* Proest*

quote:

Op donderdag 28 september 2017 15:10 schreef B.R.Oekhoest het volgende:

[..]

Wa zeggie?

Bassie & Adriaan.

quote:

Op vrijdag 29 september 2017 20:33 schreef jekomterwelhinter het volgende:
Ik las alleen het keurige blad van de NVSH de Sexstant
Met de rubriek WWW.
Weet iemand nog wat dat is WWW?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Geen idee. De Sextant kwam ik ook pas tegen toen ik plaatjes zocht voor dit topic.

Mijn ouders kochten de Candy. En kregen van buren andere blaadjes.

Of ze ruilden ze.

Ik las ze dus, vaak eigenlijk. Wat doe je anders dan rukken als puber?

Op een gegeven moment was ik uitgerukt en rukte ertussen uit.

'Herm, ik vind het niet erg als je ze "leest" maar leg ze de volgende keer wel terug in het nachtkastje.'

quote:

Op zaterdag 30 september 2017 12:30 schreef n00biedoobiedoo het volgende:
Nee, mijn ouders hadden die niet.
Soms was de Panorama de moeite waard. Of bepaalde pagina's van de Wehkamp.

Godzijdank kregen we kabel op een gegeven moment. RTL + met Tutti Frutti en Tiroler films.

Ik ken ook generatiegenoten die op het zenderoverzicht naar dat wisselende schermpje zaten te kijken voor de porno op Filmnet, maar dat was me teveel moeite.

Ik had Klimbim en Wim T. Schippers.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2017 21:20 schreef NeverThought het volgende:
Dit doet me ook denk aan het ouderwets doctortje spelen.

Gebeurt dat niet meer ?

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 16:18 schreef B.R.Oekhoest het volgende:

[..]

WTF is/was Klimbim?

Het basisconcept van Klimbim baseert zich op het Amerikaanse format Rowan & Martins Laugh-In. Enkele elementen werden overgenomen, waaronder de wand met de vele kleine vensters, waaruit moppen werden verteld. Andere elementen gingen over het oorspronkelijke concept uit. Dus werd de inrichting gecompleteerd met elementen van een sitcom. In iedere aflevering werden meerdere episoden uit het absurde leven van de Klimbim-familie getoond. De stamacteurs van de groep speelden het tegenovergestelde van wat men eigenlijk van een doorsneefamilie zou verwachten: een oorlogsverliefde grootvader, de volledig onverantwoordelijke moeder Jolante, die slechts aan haar eigen plezier dacht, een werkschuwe playboy als haar minnaar en de ontembare dochter Gaby, die een schorpioen, Charly genaamd, als huisdier had. Een running gag was de grootvader, die zich steeds weer beklaagde over een hardgekookt ontbijtei.

De sketches hadden veelvuldig niet slechts binnen een programma een thematisch verband, vaak kruisten zich ook twee verschillende sketch-reeksen in een programma. Ook filmtechnisch ontwikkelde Michael Pfleghar Klimbim tot zelfstandigheid. Stilistisch vertoonden veel van de films in muziek, kleur, filmsnede en agogiek overeenkomsten met stomme films, talrijke kostuums imiteerden de mode van de jaren 20. Pfleghar zette vroeg de toendertijd weinig gebruikelijke Bluescreen-techniek in om acteurs voor apart opgenomen achtergronden te tonen.

De humor bewoog zich tussen slapstick en onzinnigheid en werd vaak frivool en provocerend gepresenteerd. Vroeger, toen het medialandschap als veeleer preuts werd ondervonden, behoorde de provocatie door een sterke sexualisering van het begin af tot het basisconcept. Daarbij behoorden erotische zinspelingen, verleidelijke kleding van de vertolksters en openlijk getoonde naaktheid, maar ook de selectie van de stamacteurs, die voorheen grotendeels hun geld hadden verdiend met erotische films. Juist deze anti-preutse instelling leidde niet alleen tot een publiekelijk succes, maar werd ook beloond met een onderscheiding door de toentertijd als conservatief geldende jury van de Adolf-Grimme-prijs.

Het muzikale handelsmerk van Klimbim was het door Heinz Kiessling gecomponeerde herkenningslied Klimbim ist unser Leben en eindigt met de versregel "und ist es mal nicht wahr" met de door Ingrid Steeger gefluisterde woorden "dan mach ich mir 'nen Schlitz ins Kleid und find es wunderbar", die voortkomen uit een schlager van Evelyn Künneke uit 1961. Na 30 afleveringen eindigde de serie op 22 maart 1979.







1973-1979 Duitsland 3.