Vrijdag 25 augustus 2017: Van Givet naar Huy.Laten we er niet omheen draaien. Wat een waardeloze nacht heb ik achter de rug. Een kleine, warme kamer, waar wel een airco hangt, maar de afstandsbediening ervan in geen velden of wegen te bekennen is. Een smal dubbelbed dat toch bestaat uit twee matrassen, waardoor je constant op een naad ligt. En een maag die van streek is. Desalniettemin heb ik trek in een ontbijtje. Voor ¤ 11 kan ik gebruik maken van het ontbijt in het hotel, maar dat vind ik te duur en dus loop ik de deur uit. Een paar straten verder vind ik een kleine salon de thé genaamd P’tite Fringale. Deze is kennelijk net een maand open. Ze serveren mij in ieder geval een pot uitstekende thee, een verse croissant en een triangle aux amandes voor ¤ 6.
Na het ontbijt ga ik terug naar het hotel om mij in mijn schone fietsoutfit te hijsen. De rit van vandaag, dag 3 van mijn Ardennen-offensief, is ook weer zo’n 85 kilometer. Gelukkig kan ik mijn oude ondergoed, t-shirt en sokken lozen. Die hoeven niet meer mee. Zo is de tas toch weer wat lichter.
.
Voor de geïnteresseerden de inhoud van de rugtas:
• 1 oude onderbroek
• 1 oud t-shirt
• 1 paar oude korte sokken (voor tijdens het fietsen)
• 1 paar oude lange sokken (voor ’s avonds)
• 1 dunne, lange broek
• 1 trui
• 1 paar schoenen
• toilettas met minimale inhoud
• 2 nieuwe binnenbanden
• 1 fietsslot
• 2 Snelle Jelles
• 1 redelijk gevuld pakje sigaretten
• mijn zonnebril en mijn leesbril
• 1 dwarsligger (Herman Koch – Zomerhuis met zwembad) om ’s avonds te lezen
• een nog verder uitgedunde map met printjes van de komende reserveringen en de komende route
Elk item dat ik niet mee hoef te sjouwen, voelt aan als winst. Een velletje papier weegt natuurlijk niks, maar wat voelt het goed om de geprinte reserveringen en de geprinte routes in de prullenbak te pleuren. Zelfs het gebruikte wattenstaafje dat ik weggooi, gaat gepaard met een triomfantelijk gevoel.
.
Een nieuwe dag op de fiets en ik heb er zin in. Als ik de fiets uit de garage haal, pomp ik snel nog wat extra lucht in de banden en fiets dan weg in noordelijke richting. Op naar België!
Het Franse deel van België is niet de enige plek met vergane industriële glorie. Dit is nog net in Frankrijk.
Op de valreep in Frankrijk spot ik nog mijn favoriete auto. Ze doen het nog! Deze Renault 4 heeft overigens wel Zwitserse kentekenplaten. De pret is er zeker niet minder om. Ooit zal ik er één bezitten.
België! Het fietspad rechts begint gelijk met kasseien. Heel fijn. Gelukkig begint 5 meter later een redelijk goed asfalt fietspad. Waalse humor, hoop ik.
Na een paar kilometer moet ik een brug over. Daar fiets ik weer op een fietspad langs de Maas, tot ik voor een bord kom dat zegt dat ik niet verder mag vanwege wegwerkzaamheden. Uiteraard is er een omleiding, maar die houdt na het eerste bord op. Waalse humor, denk ik. Een paar kilometer verder kom ik toch weer terug op het fietspad. Al is het nu een grindpad geworden.
Na 10 km fietspad langs de Maas moet ik toch de provinciale weg op waar vrachtwagens met 80 km per uur langs scheuren. Niet heel fijn, maar gelukkig is het wel asfalt en niet grind.
In de verte een mooi kasteel. Een paar kilometer terug was het nog armoe troef met vergane hotels en leegstaande fabrieken.
België. Het mooie land waar de bewoners alles uit de kast trekken om het lelijker te maken. #1.
Na 22 kilometer fietsen vanaf Givet bereik ik Dinant. Waar Adolphe Sax van de saxofoon vandaan komt. Het is er behoorlijk druk met verkeer.
Daar zit ie dan. Monsieur Sax. Voor zijn huis.
België. Het mooie land waar de bewoners alles uit de kast trekken om het lelijker te maken. #2. Dit lijkt een mooi plaatje, maar dat ligt aan de invalshoek. Of het feit dat de camera op het oude centrum gericht staat en niet op datgene aan weerszijden, of op de lelijke gebouwen achter me.
De abdij van Leffe. Naast Dinant. Speciaal voor Yvonne.
Leffe dus. Speciaal voor Yvonne dus.
Vanaf Dinant naar Namur/Namen: Kasseien. Afgewisseld met straatstenen, met stoeptegels, met grind, met betonblokken, met losliggende stoeptegels, met zand en met waardeloos tot redelijk asfalt. Deze foto is gemaakt bij het dorp met de toepasselijke naam: Ahnee. Waalse humor, me dunkt.
Af en toe denk ik beter af te zijn op de provinciale weg met langs scheurende vrachtwagens. Het stuk van Dinant naar Namur gaat zeker niet de boeken in als het fijnste stukje fietspad. En een frietkot of terrasje zijn er bijna niet te vinden.
België. Het mooie land waar de bewoners alles uit de kast trekken om het lelijker te maken. Al kan het soms ook heel mooi zijn als je dus maar de juiste kant op kijkt. Zoals bij dit terrasje, het eerste in vele kilometers, van een Indiaas restaurant. Op zich heb ik wel trek in een mango lassi, maar de prijs weerhoudt mij ervan. Dan maar een fanta.
Het kan soms dus best wel mooi zijn in België. Bijvoorbeeld naar de overkant van de Maas. Dan vliegen er een paar straaljagers over van de Belgische luchtmacht. Gelijk schiet een liedje door m'n gedachten:
What could it be, it's a mirage
You're scheming on a thing, that's sabotage!Het zal de rest van de dag bij me blijven.
.
Sluis/barrage nummer zoveel die ik over moet. Met op de achtergrond de citadel van Namen/Namur.
Inmiddels heb ik er zo’n 50 km opzitten en de trek in iets hartigs is sterk. Het liefst zou ik nu een stokbrood dikbelegd met Pain d’Ardenne naar binnen werken, maar ik kom geen bakker of slager tegen. Dan zie ik Pitta Planet! Dan toch de dönner kebab op een Turkse pizza! Al heeft hij geen Turkse pizza’s en neem ik de dönner kebab mee in een dürüm. Wat geeft het? Op een bankje in de schaduw ga ik zitten genieten van mijn lunch. Met een enorme knoflookwalm om me heen besluit ik een sigaret te roken. Zo is de tas toch weer wat lichter.
.
Nu beter zichtbaar de citadel van Namen/Namur. Dit is het uitzicht vanaf mijn bankje als plotseling een stel naast mij gaat zitten en met me beginnen te babbelen. Ze blijken uit Weesp te komen en fietsen door naar hun vakantiehuisje in het noorden van Frankrijk. De vrouw laat gelijk haar route zien op de kaart. Ze zijn net verkeerd afgeslagen en moeten naar Dinant in plaats van in de richting van Huy. Aardig als ik ben, bereid ik ze alvast voor op het horrorfietspad dat gaat komen. Vriendelijk vraagt ze me nog of ik geen moeite heb met het vinden van mijn route. Ik wijs naar de Maas. Als ik die volg, kom ik vanzelf wel in Maastricht.
.
Na het afscheid fiets ik in oostelijke richting naar Huy. Nog 30 km te gaan. Tot het fietspad opeens weer wegens wegwerkzaamheden ophoudt. Een bordje ‘Omleiding’ kennen ze hier niet. Waalse humor, weet ik.
Na een zelfgevonden omleiding vervolg ik weer het fietspad langs de Maas. Het wegdek is een stuk beter, maar het uitzicht laat te wensen over:
Ook hier industrieel erfgoed dat zijn beste tijd wel gehad heeft. Onderweg zijn er ook veel laadpunten voor boten. Kennelijk worden ze hier volgeladen met stenen. Helaas voor de fietser langs de Maas gaat dat gepaard met veel gruis en stofwolken. De lol van het fietsen neemt zo wel zienderogen af.
Zo'n 10 km voor het eindpunt denk ik net aan het renpaard dat de stal ruikt. Kom ik een kilometer later dit tegen ...
. Vol goede moed rij ik de laatste kilometers.
Eindpunt Huy. Met de Muur van Huy. Niet beklommen. Mij kon je inmiddels wel oprapen. Het was een lange dag. Ondanks de gelijke afstand met de dag ervoor, doe ik er vandaag een uur langer over qua fietstijd. Onderweg naar mijn verblijfadres, kom ik erachter dat het kermis is in Huy. Ik heb alleen op dat moment geen behoefte aan schiettenten en botsauto’s. Ik wil gewoon even in bad liggen. Na boodschappen te hebben gedaan, ontmoet ik mijn host. Nadat hij mij het geweldige appartement heet laten zien en een restaurant heeft aangeraden, laat ik het bad vollopen. Het komende uur even helemaal niets.
Ontdaan van alle vuiligheid en met schone kleren aan begeef ik mij met een ruime boog om de kermis naar het centrum van Huy.
Boeuf Rossini bij de O’Malley Pub. Volgens de host was dit misschien wel een Ierse Pub, maar ze hadden hier de beste friet van de stad. Of dat zo was, kan ik natuurlijk niet beoordelen. De patat van O’Malley smaakte in ieder geval goed.
Na het eten loop ik nog een rondje door het centrum, daarbij de kermis vermijdend. Dan duik ik het heerlijke bed in.
Van de rit is natuurlijk ook een relive-video gemaakt:
https://www.relive.cc/view/1151425209En een mooi routekaartje met strava, inclusief profiel:
Vreemd genoeg laat ook dit profiel allerlei beklimmingen en afdalingen zien, terwijl het volledig vlak was. Op een enkele brug of sluis na uiteraard. En vanaf de grens met België tot een kilometer of tien verder had ik geen strava connectie. Zie de rechte streep op de kaart en het profiel.
[ Bericht 1% gewijzigd door UIO_AMS op 15-09-2017 17:12:44 ]