12 uur? Na een jaar opgenomen te zijn geweest, en een jaar herstel, terwijl je nu voor het eerst weer begint met werken, is dat gewoon te veel op één dag. Maximaal 8 uur per dag. Maximaal 5 dagen in de week (beter 3 of 4 zou ik eigenlijk zeggen, maar goed, dat is misschien niet makkelijk te regelen nu nog). Leg je situatie uit aan die begeleider en zeg dat dat je max is, stel dit ook als harde grens voor jezelf!quote:Op zondag 10 september 2017 22:19 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen weer twaalf uur aan de bak
Meestal slaap ik 's nachts wel lang genoeg. Alleen ik was echt klaar en klaar wakker en dus al op Komend weekend ga ik op hetzelfde moment naar bed en eruit als door de week, dan slaap ik waarschijnlijk ook beterquote:Op maandag 11 september 2017 07:18 schreef amaranta het volgende:
Probeer snachts ook te slapen. Laat je telefoon/tablet desnoods beneden liggen.
Kijk hoe ver je al bent nu en leef van dag tot dag.quote:Op zondag 10 september 2017 22:19 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hoi allemaal,
(het is allemaal een beetje warrig, sorry)
Op dit moment moet ik echt even van me afschrijven en ik hoop op wat tips. Op dit moment hang ik enorm tegen een paniekaanval aan en ik weet niet waar ik het kwijt moet. Iedereen in mijn omgeving heeft hoge verwachtingen en hoop. Denken dat alles goed gaat, maar dat is zeker niet het geval.
Na een jaar van opname en daarna een jaar van "rehabilitatie/geïntegratie" (wat eigenlijk betekende heel rustig extra colleges volgen) ben ik nu, na de zomervakantie, begonnen met een fulltime stage. Begeleidster is tevreden, school is tevreden, iedereen denkt dat het goed gaat (wat op stage zeker het geval is), alleen elke avond ben ik compleet gesloopt, huilerig en paniekerig. Ik trek het gewoon niet. Het is te zwaar.
Dit jaar wil ik afstuderen, dus dit moet ik twintig weken zien vol te houden, waarna ik twee weken vrij ben en dan weer twintig weken op een andere plek. Het beroep is fantastisch, stage is heel erg leuk, alleen het is te zwaar.
Volgens mijn vriend is het doemdenken. Volgens mijn vrienden is het een kwestie van wennen. En iedereen denkt dat ik met twee/drie weken wel gewend ben. Dus ik wacht af tot oktober totdat ik aan de bel trek (als het nodig is). Alleen bij mijn vorige poging tot stage lopen eindigde ik binnen twee weken in de kliniek.
Daarvoor heb ik een andere opleiding gedaan, waarmee ik moest stoppen omdat ik een burn-out kreeg (twee keer geprobeerd om toen een fulltime stage te lopen en ik trok het niet). Ik weet niet of het nu faalangst is of de eerste tekenen van weer mislopen.
Dinsdag is mijn psych terug van vakantie en dan ga ik dit zeker bespreken. Alleen ik weet niet wat ik met mijn leven moet / wat mijn leven me waard is, als ik dit weer niet ga redden. Ik ben zo bang. Met andere woorden dikke paniek (het liefst zeg ik morgen/maandag af en bespreek ik het eerst met mijn psych).
Morgen weer twaalf uur aan de bak en dan zie ik wel weer verder. Alleen ik moet gewoon huilen bij de gedachte
Ik vind je grens niet zo laag. 12 uur per dag werken is voor een 'normaal' mens al niet te doen.quote:Op maandag 11 september 2017 07:08 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dank je wel
Blijkbaar is mijn grens lager dan verwacht, dat is jammer. Alleen ik ben blij dat ze tevreden zijn. Je hebt gelijk, mijn begeleidster wil (en gunt het me) dat het nu goed gaat en wil daar ook veel aan doen om me te helpen. Dus tijd om mijn mond open te trekken
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |