Kut. M'n ouders zijn op vakantie en ik heb het er toch moeilijker mee dan ik dacht. Eerste keer sinds m'n moeders diagnose (terminaal) dat ik ze zo lang niet zie of spreek. Ze zitten ook in een gebied zonder wifi of überhaupt telefoonontvangst, dus dat maakt het ook niet makkelijker. Ik voel me ook zo'n aanstellerig mietje als ik dit aan vrienden probeer uit te leggen ofzo.
En verveeld/geïrriteerd. Ik ben aan het wachten op een telefoontje van de motorzaak. Motor zou voor vrijdag klaar zijn, als dat niet lukte zouden ze ook bellen. Ik gisteren bellen. Ohnee zou niet lukken en vergeten te bellen. Oké, kan gebeuren, even overlegd, en hij zou 't vandaag afmaken. Ik moet vandaag ook op dat ding naar Brabant (lang weekendje weg), en als ie niet af is, moet ik met de trein. Dus ik heb nu vol optimisme m'n zadeltassen voor de motor ingepakt, maar ik heb er een hard hoofd in. Sowieso ook niet zo'n zin om echt heel laat nog te moeten vertrekken, maar soit.
Ook een beetje boos. Op mezelf. Ik weet niet wat het is, maar ik heb echt moeite met communicatie de laatste paar dagen ofzo. Ik lijk iedereen op de tenen te trappen en zeg steeds net de verkeerde dingen, terwijl ik zo m'n best doe om erop te letten.
Wrrrrruughhh.