Hulphond en kosten advocaat

Maar als je moeite hebt om naar buiten te gaan hoe laat je nu dan de hond uit?

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 21:57 schreef Robynn87 het volgende:
Wat al geschreven is, hulphond zit in de verzekering, er is een oude sok, ik bespaar zelf op leefgeld om te sparen en te zorgen.
Ik heb beschermd gewoond maar dat is geen optie, ik ben geen groepsmens en word zwaar agressief als iemand anders beslist over het feit wanneer ik de wasmachine mag gebruiken en waar ik mijn was op moet hangen. Ik heb een nieuwbouw seniorenwoning met aanpassingen en 2 tuinen en een zolder en dat gaat met woonbegeleiding prima.

Een kant en klaar pakket als hulphond zie ik niks in, dan is het geen maatje maar een hulpmiddel, daarom koos ik voor een stichting die hielp met het uitzoeken van de pup en daarin qua ras mij vrij laat. Het voordeel van het meemaken van het eerste levensjaar is dat je er een band mee opbouwt en vanuit die band verder kan gaan werken. Ik en Dakota vormen straks een team, daar is de gehele opleiding opgericht om samen te gaan ondernemen en uit je comfortzone te stappen.

Maar het is wel ontzèttend duur op deze manier.
Kan je nog onder je cursus uit en deze hond voor de leuk houden?

Met een "hulpmiddel" had je ook een band op kunnen bouwen maar een pup is natuurlijk veel leuker.

2 honden, 1 kat en een wahjong uitkering, ik hoop dat een van je dieren nooit geopereerd hoeft te worden.

In ieder geval hoop ik dat het je lukt het geld bij elkaar te krijgen en dat de hond geschikt is voor wat jij nodig hebt.

Succes en sterkte.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 21:57 schreef Robynn87 het volgende:
Wat al geschreven is, hulphond zit in de verzekering, er is een oude sok, ik bespaar zelf op leefgeld om te sparen en te zorgen.
Ik heb beschermd gewoond maar dat is geen optie, ik ben geen groepsmens en word zwaar agressief als iemand anders beslist over het feit wanneer ik de wasmachine mag gebruiken en waar ik mijn was op moet hangen. Ik heb een nieuwbouw seniorenwoning met aanpassingen en 2 tuinen en een zolder en dat gaat met woonbegeleiding prima.

Een kant en klaar pakket als hulphond zie ik niks in, dan is het geen maatje maar een hulpmiddel, daarom koos ik voor een stichting die hielp met het uitzoeken van de pup en daarin qua ras mij vrij laat. Het voordeel van het meemaken van het eerste levensjaar is dat je er een band mee opbouwt en vanuit die band verder kan gaan werken. Ik en Dakota vormen straks een team, daar is de gehele opleiding opgericht om samen te gaan ondernemen en uit je comfortzone te stappen.

Sorry, maar voor mij valt brood met het plastic erom in de oven doen (en de oven aanzetten) niet onder 'dat gaat prima'. Ik vind dat ronduit gevaarlijk (brandgevaar voor jou, je dieren én je buren), maar jij vindt dat niet?

Ik vind het echt heel naar voor je, maar ik heb het idee dat je de gevaren/risico's bagatelliseert omdat je het alternatief (begeleid wonen) niet ziet zitten/vreselijk vindt.

Ik ben trouwens erg benieuwd of de andere kandidaten ook hun honden al hadden aangeschaft en die betrokken in de fondswerving vóórdat zij het bedrag voor de opleiding bij elkaar hadden. Het zou namelijk een verklaring kunnen geven waarom het bij jou nu niet lukt.

Er waren enkele inderdaad die hun hond al hadden. De mogelijke redenen dat het bij mij niet slaagt is 1. omdat ik in een kleine woonplaats woon en de rest aan de rand van de randstad. 2. omdat mijn hulphond een psychiatrische hulphond word en er dus aan de buitenkant niks te zien is. 3.door mijn aandoening een klein sociaal netwerk heb waar ik een beroep op moest doen om de olievlek te verspreiden maar dat loopt dood als je netwerk vooral bestaat uit lotgenoten.

Ik laat Dakota nu uit omdat het moet met zo nodig medicatie, niet ideaal maar ik wil een hond dus ik moet hem uitlaten. En met frisser weer vind ik het heerlijk om in de regen de fiets + kar te pakken en richting bos te fietsen. Voel mij veilig bij Dakota. Mij zal ze nooit geen kwaad doen en ze is trouw. Alleen buiten vind ik vreselijk maar soms lukt het zelfs om een complimentje in ontvangst te nemen als iemand zegt wauw wat een mooie hond! Ook vaak zat draai ik om als ik een kliekje zie met hun honden op het uitlaatveld, dan lopen wij een ander rondje. Gelukkig is er op de Veluwe voldoende wandel gelegenheid.

Mijn woonbegeleider zegt zelf dat ik absoluut niet meer beschermd moet gaan wonen, dat is voor mij 1 rechte streep richting het einde. Ja dat incident met dat brood is gevaarlijk en wat denk je dat mij dat koud laat? Echt niet, net als alle andere dingen die in huis gebeuren of de dingen die ik mijzelf aan doe waar ik later niks van weet. Opnames, beschermd wonen, intensievere zorg. Het zijn allemaal vormen van schijnveiligheid want die dissociaties komen toch vaak op momenten dat er niemand is. Ik ben overigens al 10 jaar in zorg en nu bezig aan mijn laatste therapie. Is dit klaar dan is het voor de derde keer "uitbehandeld".. Daarom juist dat ik zo vecht voor Dakota en de opleiding. De stichting is erg betrokken bij mij en ik ben als familie ontvangen, kan ze altijd appen of bellen als er wat is met mij of Dakota. En dat terwijl er nog niks is gestart.

En inmiddels dus ook een advocaat die het stukje met de gemeente oppakt en vanmiddag in de live stream bij Giel Beelen gezeten om er iets over te vertellen. Volgende week word dit vervolgt want hij wil mij graag volgen en gaat mij helpen.

quote:

Op woensdag 19 juli 2017 00:41 schreef Robynn87 het volgende:
Er waren enkele inderdaad die hun hond al hadden. De mogelijke redenen dat het bij mij niet slaagt is 1. omdat ik in een kleine woonplaats woon en de rest aan de rand van de randstad. 2. omdat mijn hulphond een psychiatrische hulphond word en er dus aan de buitenkant niks te zien is. 3.door mijn aandoening een klein sociaal netwerk heb waar ik een beroep op moest doen om de olievlek te verspreiden maar dat loopt dood als je netwerk vooral bestaat uit lotgenoten.

Ik laat Dakota nu uit omdat het moet met zo nodig medicatie, niet ideaal maar ik wil een hond dus ik moet hem uitlaten. En met frisser weer vind ik het heerlijk om in de regen de fiets + kar te pakken en richting bos te fietsen. Voel mij veilig bij Dakota. Mij zal ze nooit geen kwaad doen en ze is trouw. Alleen buiten vind ik vreselijk maar soms lukt het zelfs om een complimentje in ontvangst te nemen als iemand zegt wauw wat een mooie hond! Ook vaak zat draai ik om als ik een kliekje zie met hun honden op het uitlaatveld, dan lopen wij een ander rondje. Gelukkig is er op de Veluwe voldoende wandel gelegenheid.

Mijn woonbegeleider zegt zelf dat ik absoluut niet meer beschermd moet gaan wonen, dat is voor mij 1 rechte streep richting het einde. Ja dat incident met dat brood is gevaarlijk en wat denk je dat mij dat koud laat? Echt niet, net als alle andere dingen die in huis gebeuren of de dingen die ik mijzelf aan doe waar ik later niks van weet. Opnames, beschermd wonen, intensievere zorg. Het zijn allemaal vormen van schijnveiligheid want die dissociaties komen toch vaak op momenten dat er niemand is. Ik ben overigens al 10 jaar in zorg en nu bezig aan mijn laatste therapie. Is dit klaar dan is het voor de derde keer "uitbehandeld".. Daarom juist dat ik zo vecht voor Dakota en de opleiding. De stichting is erg betrokken bij mij en ik ben als familie ontvangen, kan ze altijd appen of bellen als er wat is met mij of Dakota. En dat terwijl er nog niks is gestart.

En inmiddels dus ook een advocaat die het stukje met de gemeente oppakt en vanmiddag in de live stream bij Giel Beelen gezeten om er iets over te vertellen. Volgende week word dit vervolgt want hij wil mij graag volgen en gaat mij helpen.

Maar loopt je behandeling af dan? Wat verwacht je anders voor een resultaat van een advocaat en de gemeente?
Als deze gemeente aangeeft pas bij te gaan springen als je uitbehandeld bent? Nu ben.je toch nog in behandeling?

Ik snap niet helemaal hoe je straks 3 keer uitbehandeld kunt zijn? Mijn vriendin is straks ook uitbehandeld en dan ligt de weg open naar euthanasie als ze dat wil. Wellicht heb jij een andere definitie? Of is er toch steeds weer een nieuwe therapie?

quote:

Op maandag 17 juli 2017 22:17 schreef Linda_Billy het volgende:
Casus: Mijn beste vriendin loopt al tien jaar bij de GGZ wegens chronische complexe PTSS, borderline en o.a. dissociaties waarin zij enorm destructief gedrag vertoont. Zij heeft al jaren last van meerdere trauma's, is al twee maal uitbehandeld geweest en vecht nog iedere dag voor haar leven. Om even te laten zien hoe erg het is: Vandaag heeft zij in een dissociatie brood met plastic en al in de oven gezet en kwam zij 'bij' toen alles onder de rook stond. Al een tijdje is zij bezig met de aanvraag voor een hulphond. De stichting heeft haar aangenomen voor een leertraject, de hulphond heeft zij al en de opleiding moet 21000 euro gaan kosten wat nergens vergoed wordt. De hulphond zal er onder andere voor zorgen dat zij weer de deur uit durft, gebruik durft te maken van het openbaar vervoer en zal haar uit een dissociatie kunnen halen, rustig krijgen bij paniekaanvallen etcetera.
Ik kijk nu naar een huilende vriendin die compleet uit haar doen is. Uitgeleefd en doodmoe van het gevecht elke dag. Van de nodige 21000 euro heeft zij ongeveer 2500 euro bij elkaar gekregen, door middel van donaties, markten etcetera. Bij de andere kandidaten heeft gemeente oid een grote bijdrage gedaan. De gemeente waar mijn vriendin woont weigert echter medewerking omdat zij van mening is dat client uitbehandeld moet zijn voor de gemeente in moet springen. Dat dit reeds twee maal is uitgesproken doet er voor de gemeente niet toe. de Stichting wil haar ondersteunen en heeft een pro deo advocaat geregeld die de beslissing van de gemeente aan wil vechten. Echter moet zij hiervoor een bedrag van 143 euro aan eigen bijdrage betalen. Waarvan? Van die wajong waarvan zij slechts 100,00 euro over houd voor een maand lang boodschappen? Mijn vriendin is moe gestreden en ziet het allemaal niet meer zitten.
Heeft iemand van jullie nog een idee? Wij zijn compleet wanhopig en ik zie mijn vriendin hieraan kapot gaan.
Ik ben het kotsbeu om toe te kijken hoe mijn vriendin doodziek op de markt staat om geld op halen voor die hulphond. Ze is al een jaar zo enorm hard bezig en het lukt gewoon niet..

Gezien de situatie en al haar aandoeningen lijkt het mij beter om een aanvraag te doen voor een beschermde woongroep ipv een hulphond.Daar woon je wel op jezelf, maar met controle.

Mvg