De jongen/kok die altijd kookt is er vandaag niet. Degenen die hem soms helpen hebben een andere taak of zijn met verlof. Sommigen zijn tijdens de avondmaaltijd weer terug. Er was gisteren niemand die kon koken of het wilde proberen vanavond.Ik stak m'n hand uit plichtsbesef op. Dat krijg je als je vlak bij Duitsland geïnterneerd bent. Er meldden zich daarna twee leerling koks aan om me te assisteren. De één is bekend met het fenomeen gekookt eitje. De ander met het gehakt maken van zijn tegenstanders. Als geboren leider zal ik zoveel mogelijk uit handen geven en gedoseerd delegeren. Ze moeten het natuurlijk ook allemaal nog leren.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !