Genderdysforie #55: Hormoonhorror

N.a.v.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Vraag me trouwens af hoe de mensen die ik hierboven aanhaalde (die al jaren bezig zijn) hierover denken dat het nu zo 'trending' is. Zien jullie het als een positieve ontwikkeling, of voel je je ook minder serieus genomen?

Mensen geloven de meest vreemde dingen, dus wat jij wel of niet gelooft is niet boeiend. Ik heb wat posts van je in dat andere topic gelezen en jij bent een schoolvoorbeeld van een xenofoob.

Jouw verhaaltje (waarom is het aan jou om te bepalen wat normaal is, waarom zijn homo's ok als je er mee kan lachen) rammelt aan alle kanten. Je begint te veronderstellen dat jouw genetische info moet bepalen hoe je je de rest van je leven (omdat jij blijkbaar iets anders niet kan ervaren) moet gedragen.Op deze eerste aaname komen nog een heleboel andere aannames ingegeven door jouw onderbuikgevoel.

Je klinkt een beetje als een voetbaltrainer die weet dat homo's niet voetballen of een Tsjetsjeen die denkt dat homo zijn geografisch bepaald is.

Kan je je misschien voorstellen dat je gemakkelijker uit de kast komt als je weet dat je niet de rest van jouw leven als outcast moet slijten met een uitkering en zonder vrienden. Kan je je echt niet voorstellen dat maatschappelijke acceptatie mensen er toe beweegt niet hun rottige leven te accepteren en hun toekomst in eigen hand te nemen. Wie ben jij om te bepalen wat mensen wel of niet aan tegenslagen moeten accepteren? De enige die bepaalt wat er aan de hand is, is de trans, homo, non-binair, lesbo, panseksueel etc zelf. Als je daar moeite mee hebt zijn er genoeg therapeuten die je met deze tegenslag kunnen helpen. Kortom,mind your own business.

Ikzelf vindt het alleen maar leuk voor de jongeren onder ons dat ze weten dat je niet alleen bent. Voor mijzelf als ik 30 jaar geleden beter wist van hoe en wat, wie weet hoe mijn leven er dan had uitgezien.

Tja en waar er dus meer mensen nu weten, door internet, wat mogelijk is. Helaas heb je daar dan ook per direct de negatieve commentaren bij.

Zo op facebook (op facebook heb ik het er niet over dat ik crossdress) zijn er nu opeens ook collega's die er een mening over hebben. Voornamelijk negatief trouwens, zucht, maar ja ik ken ze allemaal en stuk stuk voor stuk vallen ze allemaal in het wat conservatievere gedachten goed zullen we maar zeggen.

quote:

Op woensdag 29 maart 2017 18:52 schreef IDontEvenKnow het volgende:
Hallo!

....

Er werd aangeraden om bijvoorbeeld lager uitgesneden shirtjes of skinny jeans o.i.d. te dragen.

Hoop dat ik je iets mag vragen!? Kreeg een beetje een naar gevoel bij de opmerking dat je werd aangeraden om laag uitgesneden shirtjes en skins jeans te dragen. Jouw gevoelens betreffen toch je lichaam, hoe jij je wilt uitdrukken als vrouw staat daar toch los van!?

Vind het nogal tegenstrijdig dat anderen gaan bepalen wanneer jij vrouwelijk genoeg gekleed gaat, terwijl de maatschappij aan het ont-genderen is. Ik ken zat vrouwen die niet rondlopen in "uitdagende" kleding, zijn die minder vrouw!?

Is dit een normale gang van zaken, dat doktoren en psychologen gaan vertellen wanneer jij genoeg vrouw bent voor een overgang? En wat zijn dan criteria die bepalen of het vrouwelijk genoeg is? Waarom mag je niet een dertien-in-een-dozijn-vrouw worden, waarom moet het een overdreven stereotypering zijn van een vrouw? Het voelt zo tegenstrijdig allemaal.

Verder wil ik je veel sterkte wensen in je traject!

quote:

Op zondag 30 juli 2017 13:05 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik ben juist blij dat het nu "trending" is en dat er meer acceptatie en informatie beschikbaar is, zodat meer mensen hun leven op de manier kunnen leven zoals zij dat willen in plaats van wat de maatschappij hen opdringt. Dat types als jij last krijgen van een geimplodeerd brein en dit soort posts maken, neem ik dan maar voor lief.

Trending is wel een heel positief woord. Dat transgenders in het openbaar kunnen en mogen gaan leven van de medemens vind ik een beter gezegde dan 'trending' het is wel trending maar goed. In opkomst ja. Het mag en word zowaar maatschappelijk steeds beter geaccepteerd onder de mensheid.

Zelf twijfel ik een beetje om m'n verhaal hier op te hangen. Ben er domweg pas op latere leeftijd achter gekomen alszijnde: what the neuq, ik kan verdomme in m'n leven een keer gelukkig worden. Enkel en alleen als ik die vinkentering buitenkant verander .

Ben er zelf wel goed vanaf gekomen zacht uitgedrukt. Zag door de bomen het bos niet meer en ik wilde maar al te graag in een kistje belanden na verloop van tijd. Het leek allemaal mooi op het moment van inslag maar naderhand kreeg ik er wel flink de zenuwen van.

Hoe om te gaan met de operatie die nog op het spel staat? Hoe om te gaan met m'n werk? Had net een huis gekocht als vrijgezel en een auto van de zaak en als ik mezelf ombouw oftewel het traject in ga. Dan verlies ik dus m'n werk, m'n auto, m'n familie, m'n collega's... Alles. En het is mannen werk en ik ben dan ook een liefhebber van autosport.

Dus aan de ene kant heb ik er enorm veel zin in. Maar aan de andere kant blijf ik me erover verbazen hoe mooi het leven kan zijn. Ik leef en gedraag me nu als man (kostte 2-6 maanden om dat weer onder de knie te krijgen wat een ellende was dat) maar nu kan ik ook weer als de oude ik persoon door het leven. Oftewel, mij interesseert het leven geen bal meer. Ik kan toch niks. Ik hou en haat van koken ik hou en haat van smerig worden op m'n werk ik haat en hou ervan om te verven tot ik er dood bij neer val. Ik wil gewoon werken en nuttig bezig zijn principe. Evenals dat dat een leidraad is van m'n leven.

Dus ik haat het dan ook om als vrouw gezien te worden. Ik haat het als mensen mij anders gaan aanspreken tot een andere buitenkant. In de zin van reacties die ik dan verwacht en waarschijnlijk veel te verduren zal krijgen. Van: lekker kontje. En lekker bekkie en al dat soort gekut wat ik nu niet hoor. Nog nooit heb ik een enkele positieve opmerking over m'n uiterlijk verkregen. Enkel van bekenden die me mooiboy en knap noemden soms. Maar meer niet. En al dat soort reacties elke dag over me heen krijgen. Walgelijk. Nu stel ik me gewoon op als een harde man. Als een vechtersbaas. Ik knal en werk gewoon door, uren facturen en als iemand scheld (een man) dan scheld ik hem ook helemaal de tyfus in. Heerlijk wat dat betreft het leven als man. Maar ik krijg het niet voor elkaar. Constant had ik pijn (nu niet meer) omdat ik elke keer weer werd teruggeworpen op mijn innerlijke van een vrouw. Net als savonds voor het slapen gaan. Dat ding verwoest me om het zomaar te zeggen. Blij als die eraan gaat.

Want dan voel ik me alleen rustig en alleen in bed kan ik me zo voelen. En dat ding moet echt eens volledig slaap krijgen. Overdag niet. Dan maak ik me druk en gooi ik er wat stress en spanning bij en zo lukt het me om daadwerkelijk te werken en met plezier. Muziek erbij en klaar is Kees.

Had ook nog wat last van een brein breuk grofweg gesproken maar dat lost zich vanzelf wel op. Lag 3 dagen te ijlen en heel m'n leven raasde aan me voorbij als een film. Knotsgekke dagen en nachten beleefd. Opnieuw geboren worden ofzo psychisch gezien. Wat een ellende was dat zeg. Na 3 maanden was dat geëtter voorbij en ik moest compleet de controle over mezelf weer zien te verkrijgen. M'n stem deed zeer in m'n hoofd omdat het een mannenstem was en is. In het begin kon ik enkel fluisteren naderhand oefenen en nu kan ik weer brullen als een man en heel m'n hoofd lag aan diggelen door zo'n gespleten brein verhaal en ik moest alles zelf oplossen van binnen. (Maar 6-7 keer naar een psycholoog gegaan, wist niet wat me bezielde want dat was echt niet nodig naar mijn idee) Mezelf volledig gaan begrijpen anders was ik echt maar dan ook echt gek of doorgedraaid geworden. Ik had 1 keer bijna de macht over mezelf verloren van binnen. En dat was echt dieptriest... Janken kon ik niet want ik was zo dom om te gaan werken. Ellendig...Zo ook een keer onderweg naar huis. Ik ging werken net na dat proces ik droeg wat vrouwelijke lingerie omdat ik er niet volledig afstand van kon doen (nu eindelijk wel ben ik blij, troep dat het is ) maar goed. M'n brein en m'n persoon kon ik er zo van overtuigen dat ik een vrouw was. (Anders verloor ik dat vrouw zijn en dat is echt kanker) En plotsklaps was dat gevoel weg. Ik voelde me weer een man worden. Snel m'n knopen losgemaakt van m'n mouwen zodat het er wat vrouwelijker uitzag (m'n armen en handen) en ik voelde me weer de oude worden. Wat draaide ik toen door in de oude. Woest pissig en tieren en schelden en slaan in de auto. Alles kapot schelden. Ik wilde niet de oude man worden (een hels gevoel) ik wilde naar huis (2 uur rijden) en zag een afslag die ik moest maken vlak bij m'n woonplaats. Net op tijd voor de vangrail was ik afgeslagen want ik had geen eens het besef waar ik reed. Anders moest ik een omweg maken dus uit schrikreactie gewoon aan m'n stuur getrokken. Eenmaal thuis voelde me weer rustig maar ik voelde me zo ziek als een hond. Toen besloten om mezelf om te kleden en tadaa. Ik was weer gelukkig en voelde me in 1 keer gezond worden. Weg ziek gevoel. Vaag gedoe allemaal. Wat een belevenis was dat geweest. Maar ik ben blij dat ik dat gevoel wat ik 14 jaren had nu niet meer kan voelen. 1 keer weer gevoeld in de auto en soms in m'n ouderlijk huis. Alsof ik de hel betrad qua gevoel. En dat had ik 14 jaar gevoeld. En 14 jaar was dat normaal .

Kunnen jullie wel nagegaan zijn hoe gelukkig ik was na die 3 dagen. Bizar. Eindelijk had ik rust in m'n hoofd. En dat is zo merkwaardig. Het went zo snel. Na een halfuur was dat gevoel weer normaal. Over dat proces van wedergeboren zijn kan ik ook nog wel een verhaal van schrijven. Aan het eind van het proces had ik met schuld en schaamte te maken. Ik voelde me toen enorm gelukkig. Toen ik dat had opgelost waarom ik schuld en schaamte had kon ik me van dat vraagstuk ontdoen en ik had weer de rust te pakken. Maar daarover meer als er iemand zich hier in wil verdiepen. Vragen staat open. Voor mij ook fijn om m'n verhaal wat kwijt te raken. Soms zit het nog allemaal in m'n hoofd en als ik erover ga schrijven dan komt alles weer tot rust en op ordnung. En met dat laatste ben ik nog steeds bezig. Na 2 jaar ongeveer. Om nog steeds orde te verkrijgen in m'n hoofd. Dat werk is nog steeds niet klaar wat dat betreft. Constant zaken van vroeger en nu opnieuw uit vinden en doktoren. Maar ach alles went en het is tijdverdrijf. Ook een vent maar die hoef ik niet. Alleen ben ik gelukkig genoeg met familie en vrienden bemoei ik me niet meer. Niet in de steek gelaten maar ik heb er niks aan. Ik kan toch niet leven. So what?? Optyfen dan maar. Ik ben toch gelukkig? Maar goed. Misschien ooit eens onder het mes om echt gelukkig te worden. Maar eerst wil ik complete rust en controle over mezelf ervaren. Pas dan hak ik de knoop door. Eerder niet. Stap voor stap is mijn principe. Niet meer zoals eerst uitzoeken hoe ik een man kan zijn. Neuh. Rustaaagh tijd zat wat dat betreft.

Ook het verhaal hoe ik erachter ben gekomen. Wat schaam ik me daarvoor kapot. Wat ik mezelf qua seksualiteit en geslachtvoorkeur mezelf ging aanpraten? Homo? Neuh. Bi? Nee. TS? Mjah maar dan ben ik een smeerpijp. Vrouw? Nee, dan ben ik verlegen en zo onzeker als de pest. Wat moet ik met een vrouw? Drang tot lingerie aan trekken had ik op jonge leeftijd al. Kwam weer terug tot ik op mezelf ging wonen en na wat dates snapte ik niks meer van mezelf. De keuze gemaakt om lingerie aan te schaffen en verrek. Ik voel me voor het eerst niet schuldig en zondig ofzo en ik ervaar voor het eerst een gelukkig gevoel in m'n leven.. Dat voelt goed aan dacht ik binnen 2 maanden kon ik me compleet omtoveren tot een vrouw voor de spiegel. En nog steeds vloekte ik mezelf de tering in. Ik ben geen wijf cq vrouw. En toen zag ik me voor het eerst opgemaakt en al in de spiegel. Wat er toen door me heen ging... Dat is verrekte een bekende dacht ik! Fuck! Ik ben toch geen vrouw! En dat was het eerste besef in m'n brein waardoor er geen weg terug meer te vinden was om mezelf ervan te overtuigen dat ik een man was. Wat heb ik gevochten om er niet aan toe te geven. Bizar. Alles en heel mezelf de pleuris in gescholden. En dan opeens lig je 3 dagen te ijlen op de bank triest was dat... Was dan ook nooit lief geweest voor mezelf. Ik moest iemand zijn-principe. In de auto naar m'n werk mezelf toegesproken: je bent lief. Voor het eerst in m'n leven. Na 3 keer dat ik dat had gezegd sneed er een kankergevoel door m'n hoofd. Van voor tot achter ofzo. En dat zie ik als begin van m'n gespleten brein. Ik kon 10 maal beter denken en doen. (Misschien ook wel m'n redding geweest, ik kon toen veel sneller denken bij wijze van om alles daadwerkelijk op te lossen met m'n verbeterend begrijpend vermogen, kon toen echt snel heen en weer jakkeren in m'n hoofd cq brein) Nog steeds. Ideaal wat dat betreft. Echt enorm veel controle over m'n persoon gekregen. Janken hoeft niet en doe ik niet. Boos worden soms. Omdat het lekker is. En pijn is maar pijn aan m'n lichaam. Dat komt niet tot m'n bovenste kamer. Kan ik nu volledig onderdrukken. Enkel pijn van mezelf cq ziel. Dat is niet tegen te houden. Af en toe ene huilbui en meer niet. Erg? Tja. Ik wilde niet leven omdat ik niet kon leven nu kan ik leven maar ik weet niet hoe. Als een man? Graag. Maar dat lukt niet. Als een vrouw? Nee. Ik kan sterker zijn dan dat gevoel maar dat win ik nooit. Vroeg of laat bouw ik mezelf wel om crux gesproken. Ik ben dan ook niet zo snel op m'n tenen getrapt. Zelf ben ik grofgebekt en het leven intereseert me niet veel meer. Vandaar dat ik die (ouderwetse) termen en zinnen nog gebruik. Mij maakt het niet uit hoe iemand me noemt. Omgebouwde transgender transseksueel dan bek ik wel. Dat teringding moet eraf en ik ben een vrouw. Viespeuk .

Maar goed. Gelovig ben ik opgegroeid en ben dat dan nog steeds. Kerkelijk niet meer (kerkgang en ik ga nooit meer naar een kerk, al die mensen zien me al aankomen )maar ik geloof gewoon in God ofzo en meer dan dat ook echt niet. Die moet gewoon bestaan redenatie en daar kan ik niet omheen. Was er al dan van overtuigd in m'n jonge jaren. Zo is het leven eenmaal. En veranderen doe ik het niet. Jammergenoeg van: was ik maar normaal geboren. Dan had ik al een vrouw en een kind en was ik al aan het werk als zzper. Respect heb ik dan ook voor mannen die werken. Een genot om naar te kijken. Zelf lukt het me nooit om te werken zoals hun. Ik haal er teveel bij soort van. Mannen zijn simpeler. Die doen gewoon wat ze doen en klaar is Kees. Mij lukt dat immers niet. Nooit mogelijk geweest btw.

Maar vraag maar raak. Aangezien ik toch m'n verhaal hier gepost heb. Wilde eerst in andere fora m'n verhaal een beetje uit de doeken wikkelen maar dit lijkt me het juiste subforum. Ben nog de 30 niet gepasseerd. Hou het maar op 12 jaar plus 14 jaar zo moeten leven met de overtuiging: ik ben gewoon een man en ik moet niet zeiken gedoe in m'n hoofd. Een gokje dus

Aufwiedersehen

Ik hoef dan ook geen advies over hormonen en operaties. Dat ken ik al van a-z. Ook de mindere kanten van de daadwerkelijke transformatie (hormonengevoel gezeik uit balans zijn wat ik niet wil zijn) ik heb me al genoeg verdiept over heel dat 'genezingsproces' psychisch gesproken dan omdat ik weet dat een transgender van binnen gebroken is door dat kankerleven. En dat leed van binnen is op te lossen. Ik heb geen verdriet meer nog ervaar ik woede en boosheid.(soms, ideaal niet hele dagen of weken meer) Ik heb mezelf goed onder controle verkregen. En dat is geen flikker aan. Of wel. Ik ben dan snoei en snoeihard voor mezelf. Werken en hypotheek staan voorop en ik ga dan nooit en dan ook nooit m'n hypotheek opgeven. In de zin van: die wil ik zelf betalen. Een uitkering wil ik niet. Wel even gehad (4-5 weken) maar wat voelde dat ellendig aan. Blij ben ik als ik werk. Niet als ik me thuis zit op te freten. Moeilijk is het dan zeker maar tis beter dan dat thuiszitten goed of gezond schijnt te zijn. Daar geloof ik niet in. Niet dat ik zeg dat het niet heurt. Nee, ik ben altijd hard en streng voor mezelf geweest. En dat geef ik niet op. Werkt enkel voordelig in mijn situatie waar ik me in verkeer. Werk gaat mooi door en niemand weet op m'n werk dat ik een vrouw ben van binnen. Ideaal mezelf kunnen zijn. En dat ontwikkel ik stukkie bij beetje. Niet teveel als een vrouw willen lopen. Hoe verdomd goed dat voelt xD ik zie die flikkers soms wel kijken. Geweldig doe ik niet teveel. Soms probeer ik eff iets als 'vrouw' zijn. (Geeft ruimte aan m'n persoon en dat voelt echt goed aan) Beetje experimenteren en rotzooien in m'n gedrag, heerlijk

Maar goed ik ben een man van buiten en zo gedraag ik me ook. Zo ook op dit forum probeer ik dat zoveel mogelijk te doen. De andere kant van mezelf hou ik voor mezelf. Eff knop om en hard en streng zijn. Dan voel ik me weer een man. En die ben ik ook. Maar niet helemaal, dat ding daar kan ik niks mee en doe ik niks mee

Tis maar een buitenkant meer niet. Zo zie en zeg ik het vaak tegen mezelf. Niet om hooghartig te zijn maar ik weet dat ik een man en vrouw kan zijn. Maar vrouw volledig. Niet als man, kutleven heb ik dan.

Eventueel meer mensen hier op dit forum met een hersensplijting cq breinbreuk / breinspleet?

Als ik 1 oog blijvend sluit dat schijnt te werken. Tenminste. Dat denk ik. Beide ogen zijn in goede conditie vanaf de geboorte. Eentje niet. Die ziet wat minder door een ongeluk ofzo. Misschien een tip of whatever om te experimenteren? Lijkt me vreemd om 2 breinen te hebben. Totaal geen last van. Integendeel. Hij werkt als een tierelier grofgesproken. Heb er soms nog wel last van. Overwerken van binnen. Kon in het begin maar 4 uur wakker zijn. De rest moest ik slapen. Toen proberen om te buigen en nu volstaat 4-7 uur slaap. Meestal 7-8 en 4 in noodgeval qua werktijden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Faz3D op 30-07-2017 15:24:45 ]

quote:

Op zondag 30 juli 2017 13:06 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ja.

Ook niet mals maar goed. Kan me voorstellen dat het uiterst frustrerend kan zijn. Ik zou ze slaan als ze dat aan mij durven vragen. Woest zou ik worden. Begrijpen doe ik het wel, daar niet van. Maar hoeveel spijtgevallen zijn er? Oftewel spijtoptanten? Amper. Volgens mij 5-6 per jaar. Laat ons gewoon met rust stelletje gekken. Transseksuelen verdenk ik ervan dat hun wel een psychische knoop hebben. Niet om minder te doen tegen hun. Zo'n ding heb ik er ook nog aan hangen. Maar begrijpen doe ik ze niet. Het is niet natuurlijk en daarom vat ik het niet. Ik ben gewoon een vrouw. En dat ben ik daadwerkelijk nadat ik mezelf er volledig van overtuigd had. Dus fantaserenderwijze als een vrouw zonder ding kreeg ik dat voor elkaar. Het was geen pretje om toe te geven maar goed. Minderwaardig voel ik me wel als vrouw. En dat is kut. En ook weer niet. Mooi lijkt het me eens om alles aan een man te kunnen geven grofgesproken want dan zoekt die het maar uit. Zijn verantwoording. Ik denk er nog teveel bij ma en ik zoek er nog teveel achter. Achter een man het voortouw laten nemen. Nooit gedaan. Daarom twijfel of zinspeel ik nog een beetje of het wel wijs voor me is om een man te willen als vrouw zijnde. Al die jaren ben ik al zelfstandig geweest. Waarom dan veranderen? Ik ben verantwoordelijk voor alles. Waarom zo'n vent vraagstukken die in m'n hoofd zich heel vaak laten zien.

Het is dan ook een persoonlijke keus. Zo moeilijk of erg is dat toch niet om mezelf te laten opereerden? Begrijpen doe ik dat hele vumc gezeik dan ook niet. En maar bezuinigen. vooral die wachtlijsten wat een grap heel dat spul. Beter naar Thailand of marocco als d'r buroux/baroux (naam ben ik eff kwijt) z'n praktijk nog in stand is. Krijg je beter waar voor je geld die je nu aan de verzekering slijt. En nog is dat niet voldoende voor zorg die echt heel hoog in het vaandel hoort te staan. Om daadwerkelijk elke transgender rust te kunnen geven aan het uiterlijk cq innerlijk. Innerlijke rust heb ik al. (Van mijn kant bezien. Dus nogal een subjectief oordeel)Nu nog ooit de rest.

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Georges_Burou

Ooit een documentaire over die held gezien.

Gevonden

https://decorrespondent.n(...)00884800510-3527b420

Echt een mooie film, aanrader wat dat betreft. Trieste verhalen komen erin voort. Echt erg en niet normaal wat sommige mensen meemaken. En ook mooie verhalen en vrouwen komen er ook in voor.

[ Bericht 3% gewijzigd door Faz3D op 31-07-2017 21:38:53 ]

quote:

Op zondag 30 juli 2017 13:05 schreef wonderer het volgende:

[..]

Ik ben juist blij dat het nu "trending" is en dat er meer acceptatie en informatie beschikbaar is, zodat meer mensen hun leven op de manier kunnen leven zoals zij dat willen in plaats van wat de maatschappij hen opdringt. Dat types als jij last krijgen van een geimplodeerd brein en dit soort posts maken, neem ik dan maar voor lief.

Wow. Heb je m'n post wel goed gelezen? Ik zei net dat ik reuze respect en waardering had voor mensen zoals jij. Jouw reactie doet dat met grote sprongen afnemen

Ik volg dit topic al zeker 6 jaar (onder verschillende namen, maar altijd als lurker) en heb jullie strijd altijd met veel ontzag gevolgd. Er is nogal doorzettingsvermogen voor nodig.

quote:

Op zondag 30 juli 2017 16:38 schreef Sotchi2014 het volgende:

[..]

Wow. Heb je m'n post wel goed gelezen? Ik zei net dat ik reuze respect en waardering had voor mensen zoals jij. Jouw reactie doet dat met grote sprongen afnemen

Ik volg dit topic al zeker 6 jaar (onder verschillende namen, maar altijd als lurker) en heb jullie strijd altijd met veel ontzag gevolgd. Er is nogal doorzettingsvermogen voor nodig.

Was eigenlijk gewoon een kutpost van je.

Centraal gezet. Sorry voor de late reactie .

quote:

Op zondag 30 juli 2017 16:41 schreef Kaas- het volgende:

[..]

Was eigenlijk gewoon een kutpost van je.

Zo was het in ieder geval niet bedoeld, al heb ik het een an ander wellicht wat grof verwoord. Mijn excuses daarvoor.

Waarmee schop ik het meest tegen het verkeerde been? Omdat ik het een modetrend noem? Hoe zien jullie dat, want zoals ik al zei heb ik alle respect en bewondering voor jullie en de strijd diejullie voeren, maar geloven jullie dat daadwerkelijk een dusdanig percentage van de bevolking zó ontevreden is met hun aangeboren geslacht?

Als ik bij mijn geboorte had mogen kiezen, was ik liever man geweest. Maar dat ben ik nu eenmaal niet _{buiten de mannelijke hoofdrol in de eindmusical van groep 8 en mijn cosplay als Thor op de stripbeurs} en daar heb ik me bij neergelegd. Ik vind het mooi dat genderdysforie 'normaler' wordt, maar ik kan me toch echt niet aan de indruk onttrekken dat het gros van de pubers zich alleen cis, trans, of agender noemt omdat het 'in' is. Hoe zien jullie dat?

Ik kom niet op middelbare scholen, maar ik geloof niet dat daar nu hordes pubers een beetje trans lopen te doen omdat ze daar heel populair van worden. Vind je analyse niet zo nuchter eigenlijk.

Lijkt mij ook niet nee, kom laat ik als jongen een jurk aandoen omdat iedereen het zo geweldig vindt.
Wel is het wat ik al eerder zei, iedereen weet nu meer de mogelijkheden die er zijn in NL en de rest van de wereld.

quote:

Op zondag 30 juli 2017 21:04 schreef Tikbalang het volgende:
Lijkt mij ook niet nee, kom laat ik als jongen een jurk aandoen omdat iedereen het zo geweldig vindt.
Wel is het wat ik al eerder zei, iedereen weet nu meer de mogelijkheden die er zijn in NL en de rest van de wereld.

Ach iedereen heeft toch wel eens getwijfeld? Ook seksueel bezien. Denk dat iedereen wel eens getwijfelt heeft over zijn of haar sekse. Als dit een blijvend probleem is dan is het wel raad om eens er wat aan te doen. Zelf geloof ik dan meer dat het een spreekwoordelijke hype is. Neemt niet weg dat er een hele serieuze kant aan zit want agenders, androgynen, oftewel onzijdigen kunnen inderdaad. ( hou ik voor mogelijk) geen geslacht merkbaar ervaren cq voelen. Alszijnde: geen weet hebben van seksuele fantasieën (het deert niet) en een gebrek aan een seksuele relatie of sfeer totaal niet missen. Puur omdat er genoeg van dit soort mensen zijn die walgen en een afkeur hebben van seks. Ik denk zodra seks er wel toe gaat doen. Dat men dan wel een geslacht daadwerkelijk heeft omdat men datgene in de uitvoering ervan wel nodig heeft. Anders is 'seks' een waardeloos prulleria die die mensen geen eens nodig hebben. In de zin van: agender kan wel bestaan.

Genderfluid is wat anders. Kan er wel een hoofdstuk aan toedoen maar het komt op het volgende neer; die mensen hebben het geslacht man vrouw en cirkelvormig bezien verloopt dat geslacht. Dus enkele weken maanden vrouw. En dan plots voelt men zich een man. Voor hoogstens een paar dagen of weken. Nooit gelezen dat het 50/50 was. Altijd 70/30 of 80/20 % tijdsverdeling. Tenminste, voor zover ik weet. En die mensen hebben daadwerkelijk mannen en vrouwenkleding en wisselen van kleding op het moment dat ze ervaren 1 van de 2 genders te zijn. Vinden het overigens geen last. Integendeel. Enkel wat de omgeving ervan vind. Want raar he. (Totaal niet te vergelijken met travestie, die mannen lees cq 'vrouwen' zijn niet wijs. Evenals crossdressers en allerhande soort volk. Niet beledigend. Word puur en alleen gebruikt voor lust)

Al die non binary apache zooi is onzin volgens mij. 76 genders

Ik hou het er op 3. Man vrouw onzijdig. Meer niet.

En ik denk dat kinderen dit totaal niet moeten onderzoeken. De kans dat je daadwerkelijk verkeerd geboren of transgender bent is al onnoemelijk klein. Daar zijn ouders voor en een school heb je om te leren. Niet om je geslacht uit te dragen of tentoon te stellen.

(Puur een mening, en ja erg voor kinderen maar pas na hun 12e jaar kunnen verdere stappen ondernomen worden aangaande het levensverloop van een kind, dus wat maakt het uit? Niks me dunkt. Ik had tot mijn 12e jaar totaal geen moeite om mezelf als man te gedragen. Ik wist niet beter.)

Waarom zouden kinderen dat niet kunnen doen dan, ik deed dat op mijn 8e al. Nooit publiekelijk maar wel snuffelen in de kast van zus en moeder. Later werd dat natuurlijk ook sexueel want spannend en je lichaam reageert daar natuurlijk op.

Nu is voor mij crossdressing meestal niet sexueel meer. Ben nu op mijn werk (zeevarende) en voor de helft gekleed als vrouw. Leuke capri broek, enkel kettingkje. Kan mooi als je op zee bent. Maar liggen we in de haven met niet boot personeel aan boord dan meer mannelijk.

Zo als jij je voelt heb ik zelf dus totaal niet, transitie hoeft voor mij helemaal niet. Gewoon vrouwelijke dingen kunnen doen en kleden als is voor mij voldoende.

Een deel van het punt dat Sotchi maakt is overigens volgens mij wel waar. Hoewel zaken als genderdysforie, seksualiteit etc. aangeboren zijn, zit er ook een hele kleine maatschappelijke component in. Ik wil het niet gelijk stellen aan geaardheid, maar daarvan is het wel zo dat er in een samenleving waarin homoseksualiteit volledig genormaliseerd en geaccepteerd is, er ook iets meer homo's/bj's zijn doordat het dan normaler en eenvoudiger is om daaraan toe te geven en/of in die richting te experimenteren.

Wellicht geldt dat voor genderdysforie ook. Ik ben geen kenner en weet dat niet. Maar ik weet wel dat ik dat niet erg zou vinden als het zo is. Wat is er immers fijner dan een samenleving waarin iedereen in alle vrijheid kan ontdekken op welke manier je gelukkig kan worden? Om meer acceptatie en bekendheid te framen als "hype" vind ik nogal negatief. Wellicht zijn er straks dan inderdaad iets meer transgenders. Maar wellicht heb je dan dus exact hetzelfde aantal minder ongelukkige mensen, omdat de noodzaak om het te verbergen dan niet langer ervaren wordt. Tel uit je winst.

My 2 cents.

Dat, plus dat je er als kind wel toe gedwongen word om over jezelf na te denken. Als jij al niet als genderdysfoor kind weet dat je anders bent, dan zien je klasgenoten het wel. Je valt hoe dan ook op in het lokaal..

En alhoewel ik het pesten heb weg kunnen relativeren, dat ging niet met de worsteling wie/wat ik was. Ja ik voelde mij meer een meisje dan een jongen, maar buitenkant zei dat ik jongen was en tot ca m'n 18e nooit geweten wat er allemaal mogelijk was.. Ja ik wist dat ik een ***hekel had aan dat ding tussen mjjn benen en vaak gedroomd dat ik een keer wakker werd zonder, maar gelukkig kwam het nooit iets van mijn 'hakkietakkiewegzakkie pogingen' terecht. Ze hadden het ding blijkbaar nodig. Elk nadeel hep z'n voordeel

En net als Fazed hier bove , ik ben ook gek op autosport, auto's en autorijden.. Hoop binnenkort weer meer te kunnen racen met het stuurtje.. Voel ik mij 100% vrouw? Nope, nooit gehad en volgens anderen word ik het ook nooit. Maar daar heb ik ook best wel maling aan. Wel moet er wat ballast uit, dus om in autosport termen te blijve , moet ik iets meer weer richting Chapman zijn principe gaan.. 'Add lightness' (simpel ben ik al)

quote:

Op maandag 31 juli 2017 12:56 schreef Meike26 het volgende:
Dat, plus dat je er als kind wel toe gedwongen word om over jezelf na te denken. Als jij al niet als genderdysfoor kind weet dat je anders bent, dan zien je klasgenoten het wel. Je valt hoe dan ook op in het lokaal..

Vind ik nogal te betwijfelen omdat ik denk dat een kind cq leerkracht het nog niet kan begrijpen. Puur omdat het kind nog van binnen zichzelf ontwikkelt tot zijn of haar 12e jaar. Na het 12e jaar komen pas de hormonen op gang waarna het kind weet dat het een man cq vrouw is. Dus om een kind al te 'verpesten' met overbodige ranculeuze twijfel vind ik nogal grof en misselijkmakend puur omdat het kind zelf zich nog niet kan begrijpen. Dus om hier echt de nadruk op te leggen op school vind ik persoonlijk te ergerlijk voor woorden. Ouders en leerkrachten kunnen het kind ondersteunen als het tekenen en wonderen laat zien van: wtf doe eens normaal gedrag. Op ouderavonden lijkt het mij dan beter imo om dit gedrag te bespreken met leerkrachten. Ouders voeden het kind op. Niet de staat. Zo komt dat nogal vaak op me over Pas na hun 16e cq 18e levensjaar is het mogelijk om te begrijpen waarom je je zo voelt. Daarvoor niet echt. Je leeft lukraak. En die tijden moesten wij missen bareuuu maar ach, ik sta niet te boek alszijnde: hoertje.

quote:

En alhoewel ik het pesten heb weg kunnen relativeren, dat ging niet met de worsteling wie/wat ik was. Ja ik voelde mij meer een meisje dan een jongen, maar buitenkant zei dat ik jongen was en tot ca m'n 18e nooit geweten wat er allemaal mogelijk was.. Ja ik wist dat ik een ***hekel had aan dat ding tussen mjjn benen en vaak gedroomd dat ik een keer wakker werd zonder, maar gelukkig kwam het nooit iets van mijn 'hakkietakkiewegzakkie pogingen' terecht. Ze hadden het ding blijkbaar nodig. Elk nadeel hep z'n voordeel

Tering. Dan ben je opgegroeid met zussen cq zusjes of niet? Vandaar dat je 'erachter' was gekomen en zelf wat 'spoort niet' gedrag vertoonde? Een rolmodel qua vrouw aangehangen? Zo komt het op me over tenminste Ik niet. Alleen maar broers en dergelijke troep. Vandaar zo laat erachter gekomen denk ik. M'n moeders lingerie durfde ik niet aan te trekken. Had ik maar... Of niet?

Zou het niet fijner zijn zonder? Lekker in de bikini op een strand? Lijkt me verschrikkelijk zo'n schurend geval in m'n boxer cq slip Als ik jou was zou ik mezelf zowat kastijden om dat ergerlijke ding toch weg te krijgen. Mannen willen toch maar 1 ding: neuken. Mij krijgen ze niet. Al zat animo vernomen (zat in de ontkenning en kleur beken fase nog op vage datingsites van: waarom doe ik dit? Een beetje mezelf leren kennen en ook wel leuke mensen en gesprekken gehad toen ik het wist niet meer, gelijk alles verwijdert. Echt een vrouw zijn. Daarvoor was het nog 'spannend' of 'vreemd' wat ik aan het 'onderzoeken' was) maar krijg de pleuris maar. Alleen omdat ik zo'n ding heb? Optyfen gespuis kan mezelf wel opmaken als het andere geslacht. Maar dat doe ik niet meer. Heb geen zin om elke keer van m'n stokkie te gaan voor de spiegel. En dan weer: werken (als man)

quote:

En net als Fazed hier bove , ik ben ook gek op autosport, auto's en autorijden.. Hoop binnenkort weer meer te kunnen racen met het stuurtje.. Voel ik mij 100% vrouw? Nope, nooit gehad en volgens anderen word ik het ook nooit. Maar daar heb ik ook best wel maling aan. Wel moet er wat ballast uit, dus om in autosport termen te blijve , moet ik iets meer weer richting Chapman zijn principe gaan.. 'Add lightness' (simpel ben ik al)

Blijft inderdaad een leuke bezigheid. Ook op de weg in een normale auto. Maar het blijft me keer op keer verbazen als ik zie hoe ik heb gereden. Tenminste, in het verleden. Compleet gestrest en gefocust op de weg. Dat gedrag cq gevoel is nu in geen velden of wegen gelukkig meer te bekennen. Echt bewust op een dag sochtends worden als de wekker gaat: ik ben een vrouw. En dan gaan rijden. Dat heeft me enorm geholpen op de weg

Hoe ik als sport dat kan bedrijven weet ik nog niet, ik zie het wel. Was eerst het geval soort van maar nu niet meer. Alles weg gedaan en klaar. Geen overbodige poespas en zaken van me waar ik anders teveel aandacht aan zou schenken. Neemt niet weg dat ik blijf trappen in het openbare leven

[ Bericht 2% gewijzigd door Faz3D op 31-07-2017 19:10:56 ]

quote:

Op maandag 31 juli 2017 18:59 schreef Faz3D het volgende:

[..]

Vind ik nogal te betwijfelen omdat ik denk dat een kind cq leerkracht het nog niet kan begrijpen. Puur omdat het kind nog van binnen zichzelf ontwikkelt tot zijn of haar 12e jaar. Na het 12e jaar komen pas de hormonen op gang waarna het kind weet dat het een man cq vrouw is. Dus om een kind al te 'verpesten' met overbodige ranculeuze twijfel vind ik nogal grof en misselijkmakend puur omdat het kind zelf zich nog niet kan begrijpen. Dus om hier echt de nadruk op te leggen op school vind ik persoonlijk te ergerlijk voor woorden. Ouders en leerkrachten kunnen het kind ondersteunen als het tekenen en wonderen laat zien van: wtf doe eens normaal gedrag. Op ouderavonden lijkt het mij dan beter imo om dit gedrag te bespreken met leerkrachten. Ouders voeden het kind op. Niet de staat. Zo komt dat nogal vaak op me over Pas na hun 16e cq 18e levensjaar is het mogelijk om te begrijpen waarom je je zo voelt. Daarvoor niet echt. Je leeft lukraak. En die tijden moesten wij missen bareuuu maar ach, ik sta niet te boek alszijnde: hoertje.

[..]

Tering. Dan ben je opgegroeid met zussen cq zusjes of niet? Vandaar dat je 'erachter' was gekomen en zelf wat 'spoort niet' gedrag vertoonde? Een rolmodel qua vrouw aangehangen? Zo komt het op me over tenminste Ik niet. Alleen maar broers en dergelijke troep. Vandaar zo laat erachter gekomen denk ik. M'n moeders lingerie durfde ik niet aan te trekken. Had ik maar... Of niet?

Zou het niet fijner zijn zonder? Lekker in de bikini op een strand? Lijkt me verschrikkelijk zo'n schurend geval in m'n boxer cq slip Als ik jou was zou ik mezelf zowat kastijden om dat ergerlijke ding toch weg te krijgen. Mannen willen toch maar 1 ding: neuken. Mij krijgen ze niet. Al zat animo vernomen (zat in de ontkenning en kleur beken fase nog op vage datingsites van: waarom doe ik dit? Een beetje mezelf leren kennen en ook wel leuke mensen en gesprekken gehad toen ik het wist niet meer, gelijk alles verwijdert. Echt een vrouw zijn. Daarvoor was het nog 'spannend' of 'vreemd' wat ik aan het 'onderzoeken' was) maar krijg de pleuris maar. Alleen omdat ik zo'n ding heb? Optyfen gespuis kan mezelf wel opmaken als het andere geslacht. Maar dat doe ik niet meer. Heb geen zin om elke keer van m'n stokkie te gaan voor de spiegel. En dan weer: werken (als man)

[..]

Blijft inderdaad een leuke bezigheid. Ook op de weg in een normale auto. Maar het blijft me keer op keer verbazen als ik zie hoe ik heb gereden. Tenminste, in het verleden. Compleet gestrest en gefocust op de weg. Dat gedrag cq gevoel is nu in geen velden of wegen gelukkig meer te bekennen. Echt bewust op een dag sochtends worden als de wekker gaat: ik ben een vrouw. En dan gaan rijden. Dat heeft me enorm geholpen op de weg

Hoe ik als sport dat kan bedrijven weet ik nog niet, ik zie het wel. Was eerst het geval soort van maar nu niet meer. Alles weg gedaan en klaar. Geen overbodige poespas en zaken van me waar ik anders teveel aandacht aan zou schenken. Neemt niet weg dat ik blijf trappen in het openbare leven

Ik had het niet over opvoeding of begeleiden etc, maar omdat jij het er wel over hebt, even een verduidelijking

Genderdysfore kinderen onder de 12 jaar 'weten' ook nog niet wat gender is, maar ze zijn wie zij zijn in hun hoofd. Dat is wat genderdysforie is, de buitenkant zegt jongen, maar hebben de hersenkenmerken van een meisje (of andersom). Dus dat dan iemand zegt "Hoe kan een kind van 3 a 4 jaar oud nu weten dat ze van andere geslacht is?" Kan je beantwoorden door 'hoe' en 'weten' uit de vraag weg te nemen, ze ZIJN van het andere geslacht OF zitten in een fase dat ze zich zo van het andere geslacht voelen.. Totaal onschuldig iets en daarom belangrijk dat zij vrij gelaten worden in hun doen en laten en niet gevangen worden gehouden in het uiterlijk wat de buitenkant van hen zegt. Tegelijkertijd lopen ouders + kind nog net niet de deur plat bij ge derteam om te zien of hij/zij echt van het 'andere' geslacht is, of dat het een fase betreft. Nogmaals, zou je bij elk genderdysfoor kind of kind in zo'n fase moeten vertellen dat zij tot hun 12e moeten wachten, dan ga je wel wat meer ongelukkige ouders + kinderen zien. Kind presteert slecht, raakt opstandig, heel gezin dat ontwricht waar niet alleen het kind zelf de dupe van word, maar ook broers en zusjes en mogelijk ook het gezin in algemeen.. Ziekteverzuim bij ouders, scheiding door verschil van inzicht etc etc etc.


Wat betreft school bedoelde ik niet de begeleiding of coming-out, maar als ik naar mijn eigen profiel kijk in die tijd en hoe ik mij voelde, wist ik dat ik anders was dan de andere jongens. Er klopte iets niet. En net zoals dat honden kunnen ruiken dat je bang bent voor honden, weten je klasgenoten ook snel genoeg dat je anders bent en dat is dan al voldoende om het pispaaltje van de klas te worden.

En nee, die dinges van mij heb ik niet meer Even beter lezen Faz3d.. Ze hadden hem nog nodig schreef ik als in 'word hergebruikt ' bij operatie. Nu ook alweer bijna 10 jaar geleden

Ik ben geen tutje, heb niet zoveel met makeup etc etc. Over spijtoptanten zoals begin dit topic, nee geen spijt at all. Enige spijt gevoel dat mij nog wel eens bekruipt is dat ik eerder aan bel had moeten trekken, maar anderzijds had ik mijn vriend dan weer niet ontmoet. Komend weekend 12 jaar samen

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 07:46 schreef Meike26 het volgende:

[..]

Ik had het niet over opvoeding of begeleiden etc, maar omdat jij het er wel over hebt, even een verduidelijking

Genderdysfore kinderen onder de 12 jaar 'weten' ook nog niet wat gender is, maar ze zijn wie zij zijn in hun hoofd. Dat is wat genderdysforie is, de buitenkant zegt jongen, maar hebben de hersenkenmerken van een meisje (of andersom). Dus dat dan iemand zegt "Hoe kan een kind van 3 a 4 jaar oud nu weten dat ze van andere geslacht is?" Kan je beantwoorden door 'hoe' en 'weten' uit de vraag weg te nemen, ze ZIJN van het andere geslacht OF zitten in een fase dat ze zich zo van het andere geslacht voelen.. Totaal onschuldig iets en daarom belangrijk dat zij vrij gelaten worden in hun doen en laten en niet gevangen worden gehouden in het uiterlijk wat de buitenkant van hen zegt. Tegelijkertijd lopen ouders + kind nog net niet de deur plat bij ge derteam om te zien of hij/zij echt van het 'andere' geslacht is, of dat het een fase betreft.

Ik snap wat je ermee wil zeggen. Ik wil niet een discussie ontwaren maar zelf zie ik het een beetje zo aan de hand van wat jij me net verteld:

Het kind in kwestie kan ook claimend gedrag vertonen. Toverij wat dat betreft van: ma ik ben nu eenmaal zo waarom niet? Kan het een heel geldig advies vinden worden om zo bepaalde zaken teniet te doen onder de noemer van: zo ontkom ik aan m'n moeder. Deels zie ik het ook zo dat een kind z'n geslacht waardering moet krijgen. Maar 'vrij' zijn en laten en worden en zijn, vind ik dan zelf wel een heel groot begrip. Alsof een kind ruimte moet hebben om vrij te zijn. Nee een kind moet weten in welke ruimte hij of zij iets mag doen. Dan ondervind het kind in kwestie ook geen hinder van 'pijn' zoals te lezen is in m'n vorige post is het dan de zaa lk en taak van de ouder (eveneens leerkracht) om hier echt even goed voor te gaan zitten. Wat is toelaatbaar en wat niet. Zoals gedrag en het eigen lees vooral: goedpraterige gedrag. Kinderen weten dondersgoed hoe ze iemand kunnen misleiden. Niet lullig bedoeld maar juist dat misleiden is vaak te humoristisch voor woorden. Dat kinderen zo op zoek gaan naar een uitweg om enkel maar onder moeders pyjama vandaan te kunnen komen

quote:

Nogmaals, zou je bij elk genderdysfoor kind of kind in zo'n fase moeten vertellen dat zij tot hun 12e moeten wachten, dan ga je wel wat meer ongelukkige ouders + kinderen zien. Kind presteert slecht, raakt opstandig, heel gezin dat ontwricht waar niet alleen het kind zelf de dupe van word, maar ook broers en zusjes en mogelijk ook het gezin in algemeen.. Ziekteverzuim bij ouders, scheiding door verschil van inzicht etc etc etc.

Klopt dat is niet best. Vooral als dat net een sprankje hoop aan het desbetreffende kind in kwestie heeft gegeven. Hoop doet leven. Maar als het kind in kwestie nog nergens op heeft gehoopt cq hoopt. Dan zie ik niet in waarom het verkeerd is om te vertellen: je moet wachten. Zo word het kind ook wat gebekter en wie weer komt het daadwerkelijke 'probleem' dan ook echt boven tafel. Er kan meer spelen dan genderdysforie. We leven nu anno 2017 in een informatietijdperk. Kinderen zoeken handvaten. En dat kan ook een nadeel zijn voor een kind zijn of haar ontwikkeling (uitsluitend voor hun 12e) die 'moeten' kind zijn. Volwassen worden ze vanzelf wel een keer.

quote:

Wat betreft school bedoelde ik niet de begeleiding of coming-out, maar als ik naar mijn eigen profiel kijk in die tijd en hoe ik mij voelde, wist ik dat ik anders was dan de andere jongens. Er klopte iets niet. En net zoals dat honden kunnen ruiken dat je bang bent voor honden, weten je klasgenoten ook snel genoeg dat je anders bent en dat is dan al voldoende om het pispaaltje van de klas te worden.

Ellendig bestaan ja. Ook voor mij. Geen bal aan heel m'n schoolgaande jeugd. Echt te triest voor woorden... Constant een opgejaagd gevoel en het moeten bewijzen van je gedaante. Ik doe er meestal luchtig over maar ondertussen

quote:

En nee, die dinges van mij heb ik niet meer Even beter lezen Faz3d.. Ze hadden hem nog nodig schreef ik als in 'word hergebruikt ' bij operatie. Nu ook alweer bijna 10 jaar geleden

Ah zo inversie of incisie of het omdraaien ervan ofzo. Wel bizar hoe ze dat voor elkaar kunnen krijgen. En nog steeds alles kunnen doen? Geweldig

quote:

Ik ben geen tutje, heb niet zoveel met makeup etc etc. Over spijtoptanten zoals begin dit topic, nee geen spijt at all. Enige spijt gevoel dat mij nog wel eens bekruipt is dat ik eerder aan bel had moeten trekken, maar anderzijds had ik mijn vriend dan weer niet ontmoet. Komend weekend 12 jaar samen

Mooi verhaal, fijn dat je al 12 jaar iemand hebt die je in bezit heeft

Klopt. Spijtoptanten doen het dan ook in een opwelling. Een rooskleurig plaatje en het komt wel goed. Meer bedoeld van: een idee. Net zoals mij of ons het soms leuk lijkt om het met 5 man in bed te doen bij wijze van. (Niet dat ik of vrouwen dat überhaupt datgene daadwerkelijk willen, tgaat om het idee cq voorbeeld ik nooit iig )Als we gaan fantaseren is het leuk en goed en wel en als we het eenmaal doen en hebben gedaan dan is het geen flikker aan. Ik denk dat spijtoptanten hun innerlijk zichzelf aan hebben gepraat. Leren is het niet. Ik heb menig verhaal gelezen en daar komt altijd heel sterk naar voren dat die mensen enorm positief en rozen en maneschijn zagen.

(Echt puur een vrouw willen zijn, lees: ervaren! Zonder de psychische nasleep die transgenders van binnen ervaren. End at gezeik houden wij ten diepste (als ik uit mezelf spreek) altijd voor ons. Wij laten geen pijn of verdriet zien. We walsen eroverheen voor de buitenwereld. Vandaar misschien het geval: vumc zeikt en ouwehoert over transgenders. Ik ben er nog niet geweest maar ik zie er enorm tegenop. Dan lijk het net of mensen aan je innerlijke bestaan gaan twijfelen. Krijg de pleuris en alles komt dan naar boven bij mij. Woedend en ziedend kan ik dan worden. Hallo!! Ik leef ook nog van binnen en ik ben niet gek!! Rare gedachtes krijg je ervan als mensen aan je persoon gaan trekken en dat word dan een psychisch gemaal op zo'n gesprek stel ik me voor. En als het klaar is eenmaal thuis zie ik nergens een probleem meer in en van. Zo stel ik het me dan eff voor bij wijze van. Zo moeilijk is het toch niet om ons te doen begrijpen cq te bevatten? Heel m'n leven al gezocht. Antwoorden en alles gevonden en dan weer twijfelen? Vandaar dat ik aan Thailand zit te denken. Veel makkelijker. Geen gezeur van mensen die aan m'n innerlijke zelf gaan twijfelen en horen te twijfelen. (Zo kan ik me nu goed voorstellen hoe het voor een kind moet zijn om elke keer onnodig daar aandacht op te leggen als het heen daadwerkelijke transgender is) Als ik hulp nodig heb. Dan vraag ik erom. En dat doe ik pas op een moment als ik het leven even niet meer zie zitten. Maar zover is het nog nooit gekomen bij mij. Nooit heb ik hulp nodig gehad. Ik kan en doe alles zelf wel, ik ben oud en wijs genoeg om zelf m'n boontjes te doppen en te telen. Telen lukt niet meer maar goed. Tgaat meer om het idee)

In de zin van: zo mooi kan het leven zijn als vrouw en fantaseren zich compleet suf. Die mensen zijn niet wijs. Maar deels snap ik die mensen denk ik ook wel want je moet het maar als fantasiegedachte beginnen. Van wat nu als ik een vrouw ben. En die gedachte kan later omgevormd worden naar: ik wil een vrouw zijn. En dat kan enorm en faliekant misgaan psygologisch bezien. Vandaar ook dat ik vind dat kinderen zich echt niet in moeten laten met gedachten van: ben ik wel een man of een vrouw voor hun 12e jaar. Dat moet pertinent gestopt worden of tegeengehouden worden. Ik zie zoveel gevaar voor dat kind je moet maar net even op je verkeerde been worden geplaatst. Voor niks zoveel jaar je druk en zorgen gemaakt. Kon je beter leven denk ik dan. (Neemt niet weg dat kinderen wel mogen cq te horen twijfelen maar dat verhaal staat dan in m'n eerste zinnen bovenaan, ik zie gelijkenissen meer niet, ik bedoel niet zuiver: een kind mag niet twijfelen over zichzelf en het als een heilig wezen verklaren )

Ik durf misschien daarom ook niet vooral een kind te willen. Ik zie veel te veel zorgen nooit wil ik dan ook een kind hebben. Ik zou gek worden of manisch depressief. Maar dat ben ik niet. Mooi dat ik nooit in een staat verkeerd dat ik kinderen geen kan baren Maar wel ooit altijd in een staat zijn zonder voorbehoedsmiddel. Genius

[ Bericht 4% gewijzigd door Faz3D op 01-08-2017 10:36:17 ]

@Faz3D

Veel success met het vumc traject, en hopelijk zal het eea je wat duidelijker worden daar :3

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 10:40 schreef wonderer het volgende:
Bij genderdysfore kinderen is het proces niet "wil ik een jongetje/meisje zijn?" maar "ik ben een jongetje, waarom denkt iedereen dat ik een meisje ben? (of vice versa)"

Genderteams weten prima hoe ze dat moeten begeleiden, hoe ze erachter moeten komen of het werkelijk genderdysforie is of "slechts" gender-nonconform gedrag, en wat de volgende behandelstappen zullen zijn.

Maar ongeacht de oorzaak, waarom zou het kwalijk zijn om een kind de vrijheid te gunnen zich te gedragen op de manier die hem of haar het gelukkigst maakt?

Helemaal mee eens met je eerste twee alinea's.

Welnu. Je kan als ouder het kind of een kind alle ruimte en vrijheid geven van zoek het maar uit. Maar ik denk dat het beter is om een bepaalde vrije bewegingsruimte voor een kind te kunnen creeeren zodat het kind zichzelf veilig kan onderzoeken in de zin van: in het weekend proberen we het weer okee? Ipv elke dag iets leuks doen en dergelijk. Dus om ruimte en vrijheidsgevoel bij een kind te stimuleren. Dan krijgt het kind ook de indruk dat mama altijd kijkt. En dat is alleen maar plezant naar mijn inziens voor het kind in wording. Om op een goede manier structuur en regelmaat te geven aan het kind. Niet alledag van sochtends vroeg tot savonds laat mario kart spelen enkel op tijden waarop het gewenst is. Zo blijft het voor het kind en de ouders ook leuk om samen te zijn. Een minder fijne sfeer moet altijd vermeden of uitgeroeid worden naar mijn idee. Ten minste, proberen om de sfeer om te zetten naar een sfeer waar iedereen zichzelf kan zijn en kan leven met elkaar. En dan zijn er regels en structuren voor nodig om dat te doen waarborgen. Een vrij gezin zijn flierefluiters imo. Het zal wel en laat maar mentaliteit.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 11:03 schreef Ferinia het volgende:
@Faz3D

Veel success met het vumc traject, en hopelijk zal het eea je wat duidelijker worden daar :3

Dankje Thailand ligt ook nog om de hoek. Nog even de route uitstippelen wat dat betreft Vumc zie ik niet echt zitten. Krijg ik echt de zenuwen van. Vumc vind ik als ik sommige verhalen lees mensonterend. Zie er daarom enorm tegenop om hetgene in Nederland te volbrengen. Maar ik kijk nog wel even. Alle tijd. Ahum Aan geld geen gebrek. Desnoods m'n huis verkopen dan heb ik ook weer 20-33k buit binnen. Als dat mag van de bank dan een huurhuis en ik vind het dan wel best. Misschien kopen. Ook een optie maar dan zit ik met het volgende probleem me dunkt. Werken als vrouw. En mijn 'studiekeuze' is een mannentaal. Enkel voor mannen. Dus hoe ik als vrouw ergens een normaal beroep kan uitoefenen? Dan ga ik gewoon 1000 euro netto achterlopen. Nu aan geld geen gebrek. Ik worstel daarom nog met de vraag. Is het wel wijs om voor altijd een vrouw te zijn? Ik heb geen idee. Wat dan als ik een vrouw ben? Moet het nog zien of het merkbaar is qua gevoel zegt m'n verstand

Het is mij wat dat betreft al compleet duidelijk. Ik ben een vrouw. Maar het toegeven op het gevoel zelf is het 'probleem' niet echt. Het is een worsteling. Extreem gelukkig ben ik als ik me een 'vrouw voel' op z'n tijd. Dwz als ik zie dat ik een vrouw ben. Dan gaan alle deuren open en wil ik gelijk alles doen. Winkelen naar het strand familie en shit nu niet. Nu is het home alone en ik doe niks qua leven en in m'n leven. Savonds mezelf wat stevigs geven en mezelf in muziek op laten gaan qua gevoel ed. Meer niet.

Omkleden of het kleden doe ik niet meer. Teveel pijn in m'n hart als ik weer die man tevoorschijn zie komen. Kankerlijer zeg ik dan altijd als ik m'n oude kop weer zie nu niet. Blijf een man en m'n kast is op slot. En dat blijft die verdorie! Ben me er ten dele niet meer bewust van het feit dat ik een man ben van buiten. Kostte even wat pijn en moeite maar het is me gelukt. Ik had het dan ook voor mogelijk kunnen houden dat het niet mogelijk was. Maar waarempel, ik kan ook als man leven zonder allerlei poespas qua kleding ed. Een beetje hard moest ik dan zijn voor mezelf. Dat wel. Maar ach. Ik kan weer werken en ik verdien weer m'n centen en niemand ziet iets in m'n omgeving. Zeggen allemaal dat ik veranderd ben. Positiever en spraakzamer en inhoudelijker meer niet. Sommigen hebben wel al de link gemaakt: joh, ik dacht altijd al dat je een homo bent maar je laat je haar angstvallig groeien. Ga je nu jezelf ombouwen ofzo? moeilijk is het dan wel om m'n bek te houden en af te bekken: joh ik ben geen flikker en een vrouw! Wtf denk je wel niet? Ik wil gewoon een langer model qua haar. Mafkees. Maar goed. Vandaag schijnt de zon morgen ook wel weer.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 11:10 schreef wonderer het volgende:
Ik heb het niet over de vrijheid om een hele dag mario cart te spelen, maar over de vrijheid om een jurk te dragen ook al denkt de hele wereld dat je een jongetje bent. Vrijheid van genderexpressie.

Komt denk ik op hetzelfde neer. Het is geen primaire levensbehoefte. Zo zie ik het tenminste. Niet negatief bedoeld oid. Ik kan het als persoon ook daarmee vergelijken. Ik heb niks nodig qua genderexpressie (openbaar) en gamen doe ik dan wel als kansloze zinloze bezigheidstherapie. Want ik word pas een vrouw als ik het kan zijn. Kan in 1 keer overschakelen naar het lopen doen en handelen van een vrouw. Dat moest ik even mezelf aanleren maar het kan. Dus om gedrag te bevorderen stimuleren in de zin van: zo lukt het je wel heel goed om jezelf te zijn Als volkomen duidelijk geworden is dat het kind een ander gender heeft dan men verwacht had. (100% zekerheid hebben en dat is mogelijk om als ouder dat te doen besluiten) Dat werkt louter positief. Zo leert het kind zichzelf te gedragen naar de aangeboren sekse van binnen. En dat is moeilijk voor een kind denk ik maar ach het is nog jong en leert retesnel.

Ik acht het dan voor mezelf niet noodzakelijk om daadwerkelijk mezelf er toe te zetten om het wel te doen. Namelijk: ik weet dat ik het ben. Meer niet. Ertoe gezet cq gedwongen worden is hetzelfde in mijn geval (vergelijking) lesbisch gevoel ontwikkelen. Ik kan ook mezelf er toe zetten om lesbisch te zijn. Dan moet ik enkel daarmee beginnen om erover te gaan fantaseren. En dat doe ik nooit meer. Vandaar dat ik enorm veel last had om mezelf ertoe te dwingen om met bepaalde fantasieën daadwerkelijk abrupt te beindigen. Eerst was ik wel 'lesbisch' tenminste: het was maakbaar. Nu niet meer. 0,0 affiniteit gevoel richting een vrouw. Zo werkt het brein eenmaal crux gesproken. Tenminste, zo ervaar ik dat. Homo zijn geboren is puur natuur, zo zie ik dat. Bi zijn vind ik moeilijk om daarover te spreken ik denk dat elk mens en wezen dat wel is ten diepste. Maar het komt schijnbaar wel op hetzelfde neer ongeveer zoals ik eerder aangaf.

En vrijheid van genderexpressie is een nogal misplaatst begrip. Het is wel noodzakelijk tuurlijk. Maar hoe kan de maatschappij daar beter mee om gaan? Als ze mij nu bij wijze van spreken (voorbeeld) zien lopen als dame. Dan word ik uitgekotst en nagekeken omdat ik er ten dele nog niet op lijk van buiten. (Hormonen nog niet gehad) Hoe kan ik die mensen dan ooit ervan overtuigen dat het normaal is. En dat het gewoonweg kut is dat die mensen er zoals mij zijn? Nooit mogelijk. Je bent altijd een slachtoffer op straat als transgender en ook als vrouw. Daarom blijf ik liever man. Dan heb ik dat gedoe niet aan m'n hoofd. Als vrouw word je als grofvuil weggezet door mannen. Echt belachelijk hoe mannen btw omgaan met vrouwen waar de echte mannen gebleven zijn die opkomen voor hun vrouw? Geen idee. Lijkt er meer op dat de man van nu geen man meer wil zijn imo. Allemaal balletjes. Zielepieten. Slampampers. Alleen op m'n werk, echte mannen

Genderexpressie is dus misschien beter om dat in een ander perspectief te zien: algemeen maatschappelijk. Hoe mannen cq vrouwen zichzelf beter kunnen etaleren zeg: beter zichzelf kunnen zijn. Vrouwen blijven niet voor niets angstvallig savonds thuis. Ook naar een Club doen ze denk ik niet. Allemaal geile rukkers op straat en dergelijke. De echte vrouwen zitten binnen en de echte mannen zijn aan het werk. Daar komt het denk ik wel weer eens een keertje op neer Maar net even wat anders bedoeld dan een vrouw en aanrecht gezeik.

[ Bericht 1% gewijzigd door Faz3D op 01-08-2017 12:08:10 ]

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 13:18 schreef wonderer het volgende:

[..]

Dat is het wel, voor veel mensen. Niet voor niks dat het aantal depressies en zelfmoord(poging)en onder genderdysfore kinderen en jongeren sterk afnemen zodra ze zichzelf mogen zijn.

Klopt. Het is een schaduwzijde nevenzijde. En dat komt puur omdat ouders van transgenders het niet kunnen begrijpen van hun kind. Evenals de omgeving waar hun in geboren en getogen zijn de uitspraken en gevoelens van de transgender niet goed kunnen plaatsen cq begrijpen. Een transgender beleeft cq ervaart zelf enorm veel twijfel van binnen van hoe zit ik nu in elkaar? Zus of zo? En hun zoeken dan begrip en steun die ze dan niet kunnen vinden omdat die gedachten cq uitspraken totaal niet overeenkwamen met hoe hun eerder waren. Heel de omgeving snapt er geen moer meer van als de transgender in kwestie zich niet duidelijk uit woorden kan spreken en daar bedoel ik mee: zolang een transgender het echt als een last van binnen ervaart. Hoe is het dan mogelijk om als transgender hierover te praten? Nooit per defintie want de transgender weet zichzelf geen raad meer. Alles en alles ligt overhoop van binnen en men weet in zo'n situatie niet meer wat nu goed is om te doen. Ik verkeerde ooit ook in zo'n situatie. En om dan eenmaal alleen maar HOOP van binnen te verkrijgen... M'n tranen lopen weer. HOOP dat ik of de transgender toen voor het eerst zag in haar/het leven dat het kon leven. Echt fucking triest. En dat verkreeg ik wel om naar een psycho te gaan. Ik vatte wat logica van mezelf. (Alles zwierf los, had geen houvast en kunde van mezelf van binnen die ik altijd ervoer. Los als een stuk vergiet. Niks werkt. Alles kapot soort van) En toen ik dat stukje begreep. Toen dramde ik van binnen er op los. Toen leek het weer als vanouds te worden maar sindsdien zag ik altijd HOOP in m'n leven. Vandaar dan ook elders beschreven dat een kind enkel wat hoop nodig heeft. Meer niet. Dan leert het kind ook om zelfstandig cq geduldig te zijn. Om enkel het kind ondersteunend te beantwoorden/bevragen: gaat het wel goed met je? Nee mammie. En wat als we dat aanstaand weekend gaan doen? Vind je dat dan goed? En als het kind dan (eerlijk) antwoord ja. Dan weet men genoeg. Het komt wel goed. Het is niet noodzaak naar mijn inziens om genderexpressie als bittere noodzaak zoals elke dag te aanschouwen. Een kind moet leren leven.

En hoho! In my opinion. Een ander kan het anders zien en het ook op een andere manier 'goed' doen' er is geen juiste weg cq manier. Enkel een zienswijze van: zoiets ongeveer. En dat probeer ik soort van te verwoorden elke ouder cq gezin doet het op een eigen manier. Want geen mens is hetzelfde.

Zelfmoord krijgt men als men het leven haat (had ik ook last van) op den duur komen dan zelfmoordneigingen. En dat is echt afschuwelijk. Het pure daadwerkelijk willen om jezelf te vermoorden. Maar 1 neiging gehad gelukkig. Gedachtes wat vaker. En daar hou ik zo nu en dan wel van. Gewoon van: tjoh, fijn om is een keer te verongelukken. In 1 keer van alles af. (Dat denk ik dan om te relativeren) niet alszijnde joh ik ga mezelf nu echt eens van kant maken en als het kan per ongeluk dan doe ik het bewust ik en mezelf vermoorden? Never. Iedereen heeft wel eens zelfmoordgedachtes allemaal niet zo boeiend. Maar een zelfmoordneiging is totaal wat anders. Totaal niet te vergelijken met simpele hersenscheten van: nu wil ik dood. (Gedachte dan, als relativering een uitspraak zonder inhoud voor een persoon) Dat zegt niks. Enkel van: wat kut allemaal. Ja het is allemaal wat ja....Een neiging staat in een schril contrast met... Hoe kan ik dat verwoorden. Daar zijn dan ook geen woorden voor wat een zelfmoordneiging is. Het is nergens mee te vergelijken. Echt absurd.

Vandaar dan ook dat mensen die zelfmoord hebben gepleegd en willen plegen echt in de rats zitten en zaten en niet zomaar zitten. Daar geloof ik niet meer in dat ze het zomaar doen. En dat die mensen niet sporen. Als mensen dat zo benoemen dat zijn hebben ze geen idee waar ze over spreken. Toevallig een leven bezitten waarin geluk normaal is? Voor de meeste niet. Het daadwerkelijk willen vermoorden van je eigen persoon. Om daar alleen al toe te komen. Om die daadkracht alleen al in bezit te hebben. Tot wanhoop gedreven. Geen hoop meer zien. Triest dat wel. Ben ik even blij dat ik wat hoop zag Want als een mens die zelfmoord wil plegen en die daadkracht al bijna in bezit heeft dan kan men nog terug bij wijze van, hoop ziet hij dan in zijn of haar leven als dat mogelijk is om over te kunnen brengen (overtuigen met iets logisch, hoe? Geen idee.) en als dat lukt dat het leven kan voor het eerst soort van na een ellindigr periode dan komt het wel meestal goed. Denk ik.

Maar uitspraken als: nogal dom om zelfmoord te plegen. Die mensen zijn stekeblind en nog blinder dan blind kan zijn.

Conclusie: transgenders in nood hebben geen bezit meer van binnen over eigen logica. Hoe is het dan mogelijk om iets van jezelf te begrijpen? Nooit. Schuiven en puzzelen en onderzoeken van binnen. (Transgender in kwestie kan dat alleen over zichzelf, die moet stappen maken van binnen cq keuzes maken. Progressie boeken van binnen) Als dat volledig lukt. Dan zijn er geen zelfmoordgevallen meer nodig. Maar hoe is dat te voorkomen? Al die honderdduizenden transgenders wereldwijd die zelfmoord hebben gepleegd? Niet tot nauwelijks naar mijn inziens. Want hoe kan je zo'n persoon helpen? Enkel om voor die persoon er te zijn. En als de omgeving er de brui aan geeft dan zijn de rapen gaar. Hun bekokstoven dan gedachtegoed: doe eens normaal je wist immers toch al nooit wat je wilde. Letterlijk. En: ach, het valt wel mee en stel je niet zo aan je bent toch een man van buiten? Zout toch op stel je niet aan. Dat soort uitspraken en gedachten brengen een transgender echt in 'gevaar'. Zo'n persoon bezit en verkrijgt dan geen eigenwaarde. Nogal gek of niet? Even zelfmoord plegen? Toch geen waardering voor je leven. Je best gedaan voor wat? Voor niks. En dan gaat er een lampje uit in zo'n persoon.

[ Bericht 9% gewijzigd door Faz3D op 01-08-2017 15:26:04 ]

Een kind hoeft niet te leren leven, die hoef je alleen te beschermen tegen dingen die gevaarlijk zijn (even kort door de bocht). Een jurk aan trekken (als jongen) valt niet onder iets gevaarlijks, daar doe je jezelf geen schade mee en anderen ook niet.

Helaas dat sociale conventie daar net iets anders over denkt, want oh mijn ogen smelten eruit als ik dingen zie die ik niet doe. Dus vanuit die hoek is wel wat problematisch aanwezig, wat ook door gebruikers hier wordt gemeld en ikzelf ook mee te maken heb gehad.

Maar dat is geen reden voor ouders om je transgender gevoelens te negeren. Ook niet te overdrijven maar laat je kind zijn ding doen . Hoe heel het transgender gebeuren zich dan verder ontwikkelt is latere zorg of eerder als het zich heel duidelijk toont.

Ik ben dan maar een crosdresser en daar zeer content mee. Mijn ouders dachten het ergste toen ze mijn setje kleding vonden op mijn 15e. Probleem was voor hun meer dat ik alles gestolen had en dachten dat mijn tv gevoelens wel van voorbije aard zouden zijn (moest alles weggooien zucht) nou ja dus niet.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 17:31 schreef Tikbalang het volgende:
Een kind hoeft niet te leren leven, die hoef je alleen te beschermen tegen dingen die gevaarlijk zijn (even kort door de bocht). Een jurk aan trekken (als jongen) valt niet onder iets gevaarlijks, daar doe je jezelf geen schade mee en anderen ook niet.

Indererdaad, voor het kind zorgen (onderhouden) is al leren leven. En het voorkomen van ziektes gebreken en gevaren inderdaad. Zo kan het kind het gedrag nabootsen van de ouder op ten duur. Ook even kort door de bocht

Met dat tweede ben ik het deels mee eens. Zodra de jongen in kwestie zich maar geen travestie aan laat smeren. Die jongens cq mannen zijn er ook veel die kleding van het tegenovergestelde geslacht dragen om zich uit te dragen postuleren als vrouw. Om het vrouw zijn te ervaren. Welnu, als een transgender die zich eenmaal bekeerd heeft tot de ware sekse. Zal die ooit nog kleding dragen van de andere sekse? Integendeel. Niet of nauwelijks. Daarom vind ik een uitspraak: een jurk dragen als man onbeschoft. Je zou het maar blijvend willen doen als man en ook nog eens een vrouw hebben die met de haren in het hoofd zichzelf afvraagt; is mijn man gek geworden? Travestie en fetisjisme staan nauw op elkaar aangesloten. Die doorkruisen zich zelfs. In een donkere taboe hoek is het zelfs normaal om zo gekleed te zijn. Niet de bedoeling van de natuur imo.

quote:

Helaas dat sociale conventie daar net iets anders over denkt, want oh mijn ogen smelten eruit als ik dingen zie die ik niet doe. Dus vanuit die hoek is wel wat problematisch aanwezig, wat ook door gebruikers hier wordt gemeld en ikzelf ook mee te maken heb gehad.

Vind ik een lastige om hierop te antwoorden. Komt denk ik snel over alszijnde: stel je niet aan. Ik denk dat ik enkel even zeg: ik heb geen last van smeltende ogen cq zelfmedelijden. Dat laat ik me aanpraten. Doe ik niet. Ik ben. (Leidend) Niet gevoel. Gevoelsmatig handelen roept problemen op. Aangezien jij al meld dat jij hier las van 'had' dan is dit een tijdelijk fenomeen wat enkel de desbetreffende persoon in kwestie zelf kan oplossen. Het is mogelijk. Omdat ik er gewoon vanuit ga dat elke transgender gelukkig kan zijn. We hebben met 3 zaken enkel te maken: irritant verleden: onzijdig karakter wat doet twijfelen: vrouw zijn gevoel wat we zowat helemaal kassei wijle kunnen maken en van binnen onder de tafel kunnen geven. Deze 3 zaken spelen zich vaak af in de bewustwording van het 'volledig' vrouw zijn. De weg of stap daarnaartoe van bewustwording. En met volledig bedoel ik dan innerlijke rust. Dat het ook zo aanvoelt. Niet als gemaakt. Maar echt 'normaal' (geen rollenspel in het openbare leven meer, echt gevoelsmatig leren luisteren etc) ben ik ook nog mee bezig maar goed transgenders leren denk ik altijd wel wat zo ook met mijn uiterlijk. Nog genoeg te doen

quote:

Maar dat is geen reden voor ouders om je transgender gevoelens te negeren. Ook niet te overdrijven maar laat je kind zijn ding doen . Hoe heel het transgender gebeuren zich dan verder ontwikkelt is latere zorg of eerder als het zich heel duidelijk toont.

Klopt. Niet volledig negeren maar gewoon meekijken non actief. Een passieve houding aannemen en als blijkt dat het kind iets beter its niet of wel dient te doen. Dan actief luisteren en praten en dergelijke. Dan is het geen 'negeren' maar zien hoe het kind zich ontwikkeld qua gedrag. En inderdaad joh. Voordat een kind 18 is en het lichaam in de ontwikkelingsfase gaat kon die ontwikkeling altijd afgeremd worden. Dus wat dat betreft. Dat komt wel goed.

quote:

Ik ben dan maar een crosdresser en daar zeer content mee. Mijn ouders dachten het ergste toen ze mijn setje kleding vonden op mijn 15e. Probleem was voor hun meer dat ik alles gestolen had en dachten dat mijn tv gevoelens wel van voorbije aard zouden zijn (moest alles weggooien zucht) nou ja dus niet.

Okee. Vreemde gewaarwording omdat ik dacht dat ik ook zo was. Vrouw willen zijn heb ik dan ook letterlijk kapot gemaakt. (Gevoelsmatig gelimineerd, ook weer opgelost) Stuur me desnoods een pm enkel een tip meer niet

Wat ik enkel over mezelf kan zeggen:

Crossdresser zijn cq tv was voor mij een eye opener. Er ging een wereld open qua gevoel en alles.

Vrouw willen zijn vermeed ik als de pest, wilde er dan ook nooit aan toe geven maar ik moest op ten duur. Kom het gevoel cq deur niet meer tegenhouden (vandaar die psychische ellende ervaren) maar eenmaal zover om bewust te gaan leren denken: ik ben een vrouw. Heeft me enorm geholpen. Maar let op (aangezien jij het al op jongere leeftijd bezigde, ik pas voor het eerst rond m'n 25e) en dat bedoel ik als een waarschuwing: toen ik daarmee bezig was merkte ik duidelijke verschillen op. (Zoek ook een vertrouwenspersoon op met wie je je verhaal kan 'delen' een huisarts was voor mij genoeg) Dwz als ik me ervan bewust maakte dat ik een vrouw was. Enorm veel geluk spoelde door me heen. En zodra ik me daarvan ontdaan had (slapen) viel het leven als man me keer op keer vies tegen als ik weer wakker werd. Een roes oid. Onnoemelijk veel klappen kreeg ik te verduren wat dat betreft. Ziende keer na keer dat ik als vrouw gelukkig kon zijn en daadwerkelijk kon leven. Het is dan ook een keuze: tv cd zijn. Of man zijn. Of vrouw zijn. Meer niet. Mannen die het puur evenals vrouwen voor 'lust' gebruiken zijn niet wijs imo. Hoop niet dat ik een gevoelige snaar heb aangeraakt. Mijn welgemeende excuses als dat zo misschien was. Heb er enkel waardering voor want hoe moeilijk is het wel niet om constant beklaagd te worden door gevoelens die niet volledig te ontwaren zijn? Zelfontwakening is mogelijk. Maar dat duurt even. Neemt niet weg dat veel mensen net als jij en ik btw gewoon lukraak kunnen leven als man zijnde. Genoeg verhalen gelezen over mannen cq vrouwen die pas op latere leeftijd icm familie relationele problemen cq zaken de knoop door hakte om pas op latere leeftijd gelukkig te worden. Evenals Kaythlin Jenner die dat op één of andere manier schijnbaar toch nog normaal kon leven. Mij lukt dat niet, hoe die transgender het voor elkaar gekregen heeft om toch als man te leven? Bizar. Die heeft wel wilskracht wat dat betreft. Getuige zijn cq haar sport carrière. En daadkracht. Spreekwoordelijke ballen voor een dame

quote:

Op zondag 30 juli 2017 07:48 schreef Jopie78 het volgende:

[..]

Hoop dat ik je iets mag vragen!? Kreeg een beetje een naar gevoel bij de opmerking dat je werd aangeraden om laag uitgesneden shirtjes en skins jeans te dragen. Jouw gevoelens betreffen toch je lichaam, hoe jij je wilt uitdrukken als vrouw staat daar toch los van!?

Vind het nogal tegenstrijdig dat anderen gaan bepalen wanneer jij vrouwelijk genoeg gekleed gaat, terwijl de maatschappij aan het ont-genderen is. Ik ken zat vrouwen die niet rondlopen in "uitdagende" kleding, zijn die minder vrouw!?

Is dit een normale gang van zaken, dat doktoren en psychologen gaan vertellen wanneer jij genoeg vrouw bent voor een overgang? En wat zijn dan criteria die bepalen of het vrouwelijk genoeg is? Waarom mag je niet een dertien-in-een-dozijn-vrouw worden, waarom moet het een overdreven stereotypering zijn van een vrouw? Het voelt zo tegenstrijdig allemaal.

Verder wil ik je veel sterkte wensen in je traject!

Ik vond het inderdaad zelf ook raar....
Alsof ik niet op mijn eigen manier, op mijn eigen snelheid dingen mag aanpassen.
Het voelt ook echt alsof ik mij moet bewijzen tegenover het VU... met commentaar als: Je komt hier altijd zo jongensachtig. Wat moet ik dan? Ik kan wel een lading make-up op doen, een pruik op en een beetje verkleedje spelen. Maar daar voel ik mij alleen nog maar ellendiger door. Ik wil juist mijn lichaam veranderen en jammer genoeg heb ik hun daarbij nodig. Als het alleen kleding was, dan waren we snel klaar.
Binnenkort moet ik weer langs, ben benieuwd of ze mij waardig achten voor oestrogenen.

Dankjewel tot nu gaat het nog

quote:

Op woensdag 2 augustus 2017 20:19 schreef IDontEvenKnow het volgende:

[..]

Ik vond het inderdaad zelf ook raar....
Alsof ik niet op mijn eigen manier, op mijn eigen snelheid dingen mag aanpassen.
Het voelt ook echt alsof ik mij moet bewijzen tegenover het VU... met commentaar als: Je komt hier altijd zo jongensachtig. Wat moet ik dan? Ik kan wel een lading make-up op doen, een pruik op en een beetje verkleedje spelen. Maar daar voel ik mij alleen nog maar ellendiger door. Ik wil juist mijn lichaam veranderen en jammer genoeg heb ik hun daarbij nodig. Als het alleen kleding was, dan waren we snel klaar.
Binnenkort moet ik weer langs, ben benieuwd of ze mij waardig achten voor oestrogenen.

Dankjewel tot nu gaat het nog

Ik blijf het bizar vinden dat ze daar zo verschillend over doen. Ik ben daar voor dat groene licht nooit in een jurk of met meer make-up dan wat mascara (en zelfs dat vaak niet eens) binnen gelopen. Ik heb daar nooit enige opmerking over gehoord.

quote:

Op donderdag 3 augustus 2017 00:37 schreef Fixers het volgende:

[..]

Ik blijf het bizar vinden dat ze daar zo verschillend over doen. Ik ben daar voor dat groene licht nooit in een jurk of met meer make-up dan wat mascara (en zelfs dat vaak niet eens) binnen gelopen. Ik heb daar nooit enige opmerking over gehoord.

Het is wel raar ja, maar ergens begrijp ik het ook wel, het is mij toen ook wel eens gevraagd en ik ben 1 keer in spijkerrok en blousje gekomen, volkomen rot gevoel die dag, je loopt erg onzeker en voor je gevoel met neonreclame om je nek de tram in 'kijk hier, een transgender'.

En ik geloof zelfs dat ik nog eens een gesprek gehad heb met Jos Megens hierover, dat het niet gaat om wat je draagt of wat je smaak is, maar dat je durft uit je comfortzone te gaan, veel lotgenoten (de meesten toendertijd) begonnen zogezegd laat met hun transitie, als in, na je 20e en we weten allemaal wat voor een invloed heeft op de 'passabiliteitsmeter'.

Dus ja, eind van die middag Amsterdam, express niet met de auto gegaan, voelde dat wel als een dikke win, ook al voelde ik mij niet prettig met dat rokje etc..

#categorievlagenmodderschuit

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:41 schreef Poes. het volgende:
Ik had even een vraag, voel je alsjeblieft niet aangevallen of iets dergelijke, het is puur nieuwsgierigheid;

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Waar haal je dat vandaan? Zover ik weet identificeert ze zich als biseksueel. Daarbuiten: geaardheid kan evolueren gedurende je leven, zeker als je een beetje in het centrum van het spectrum zit komt verandering nogal eens voor.

Wat een rust hier, iedereen tevreden met zijn gevoelens ??

Ikzelf afgelopen laatste zaterdag van feb, eindelijk als vrouw naar buiten gegaan en een dagje besteed bij Mariposa. Leuk om daar andere travestieten te ontmoeten en zeker voor herhaling vatbaar. Jammer alleen dat dat pas denk ik laatste zaterdag van Augustus wordt, alle andere laatste zaterdagen weet ik al dat ik niet kan. Is wel lang wachten want was een heerlijk vrij gevoel om vrouwelijk te zijn buiten en bij Mariposa.

De wachtlijst bij het VUmc loopt wel erg op en is nu al 780 dagen.

Onlangs is er door de kwartiermaker transgenderzorg een voorlopige aanbeveling gedaan. Dat is basically alles wat er vanuit de gemeenschap wordt gezegd: spreiding van zorg, decentralisatie van zorg, meer zorgaanbieders, meer zorginkoop door verzekeraars en dat het VUmc zijn trots moet inslikken en diagnoses van andere behandelaars accepteren.

Kickje. FaB, ben of ga niet in transitie omdat ik niet de wens heb om 'mijn lijf te veranderen in iets anders'. Identificeer me helemaal niet met F/V in mijn paspoort en zou graag een X aannemen als die keuze overal voor handen was (en als ik het gevoel zou hebben dat dat in mijn omgeving geaccepteerd zou worden, want niet het geval is). Nu er op teveel plekken nog maar keuze uit 'man of vrouw' is, kies ik overal consequent voor 'vrouw'.

Ik ben biologisch gezien vrouw, maar ik had het prima gevonden als ik geen borsten of andere vrouwelijke onderdelen had gehad. Maar nu ze er zijn, laat ik ze zitten. Ik heb er geen gruwelijke last van.

Als ik mezelf omschrijf, benoem ik eigenlijk nooit vrouwelijke woorden. Ik ben autist, ik ben ex-docent, ik ben geliefde van mijn geliefde, ik ben chaoot. Maar nooit 'zus, dochter, meisje', zo heb ik mezelf ook nooit gezien.

Anyways, ik lees hier mee.

Hee Bloemjuh, ja jammer dat het hier zo stil is geworden. Maar ja ook genoeg andere plekken waar je tegenwoordig terecht kunt met je gevoelens en soortgelijken kunt tegenkomen.

Zou zeker leuk zijn dat X in paspoort. In mijn werk kom ik dat zo heel af en toe wel eens tegen, elke haven een crewlijst insturen en soms hebben ze dan de 3e optie erbij staan. Maar toch meestal alleen M/V. Nu sta ik op tinder, helemaal mooi gekleed als vrouw maar krijg dan toch in sommige landen de waarschuwing van "wat jij doet is in dat land verboden" min of meer wil je hier nog gezien worden.

Nou ja ik kleed mij voornamelijk als vrouw, tegenwoordig ook helemaal uit de kast. Bijna iedereen die ik ken weet het en zo ook lekker stappen en doen.

Wel jammer ik had een vrouw (getrouwd) waarvan ik dacht die accepteert het. Maar werd steeds minder dus nu gescheiden sinds begin dit jaar. Nu nog even wachten tot ik thuis ben, papier tekenen en dan ook voor de burgerlijke staat gescheiden. Nadeel van varen, duurt even voor je weer thuis bent en dat soort dingen kan niet via de mail met een gescande pdf ofzo.

Nee transititie is voor mij ook niet nodig. Dat slurfje stoort mij niet als zodanig. Alleen soms jammer van de bobbel moet nog steeds heel erg oefenen met tucken. Ach meestal gewoon een super strak slipje en dan komt het ook wel goed.

Nou hoop dat er weer wat meer reacties komen hier.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 16:58 schreef bloempjuh het volgende: Identificeer me helemaal niet met F/V in mijn paspoort en zou graag een X aannemen als die keuze overal voor handen was (en als ik het gevoel zou hebben dat dat in mijn omgeving geaccepteerd zou worden, want niet het geval is).

De kans dat je omgeving je paspoort ziet is niet heel groot, toch?
Het zou eens tijd worden dat de 'x' een valide optie is.

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 04:28 schreef Tikbalang het volgende:
Nou ja ik kleed mij voornamelijk als vrouw, tegenwoordig ook helemaal uit de kast. Bijna iedereen die ik ken weet het en zo ook lekker stappen en doen.

Goed bezig

quote:

Wel jammer ik had een vrouw (getrouwd) waarvan ik dacht die accepteert het. Maar werd steeds minder dus nu gescheiden sinds begin dit jaar. Nu nog even wachten tot ik thuis ben, papier tekenen en dan ook voor de burgerlijke staat gescheiden. Nadeel van varen, duurt even voor je weer thuis bent en dat soort dingen kan niet via de mail met een gescande pdf ofzo.

Jammer dat je (ex-)vrouw het niet accepteert. Ik kan het wel begrijpen, voor haar verandert haar man ineens in een vrouw. Aan de andere kant zou ze ook zien dat je beter in je vel zit en dat je waarschijnlijk een stuk gelukkiger wordt. Hopelijk komt die scheiding er snel door!
Is het niet lastig om te werken in landen waar transgender personen minder geaccepteer worden?

quote:

Op dinsdag 10 maart 2020 16:55 schreef BillDauterive het volgende:

[..]

De kans dat je omgeving je paspoort ziet is niet heel groot, toch?
Het zou eens tijd worden dat de 'x' een valide optie is.
[..]

Goed bezig
[..]

Jammer dat je (ex-)vrouw het niet accepteert. Ik kan het wel begrijpen, voor haar verandert haar man ineens in een vrouw. Aan de andere kant zou ze ook zien dat je beter in je vel zit en dat je waarschijnlijk een stuk gelukkiger wordt. Hopelijk komt die scheiding er snel door!
Is het niet lastig om te werken in landen waar transgender personen minder geaccepteer worden?

Nou wat ik doe is alles paspoort paspoort. Zeker jammer dat wereldwijd het X er zeker lang nog niet gaat komen.

Ach ja mijn ex vrouw, ben nu 2 week thuis en heb haar nog niet gesproken of gezien (wonen nog in zelfde dorp).

En ach lastig, kijk als bijna alle dagen crossdresser, is het niet heel moeilijk om low key vrouwelijk gekleed te zijn. Eigenlijk nu sinds 3 maand dus uit elkaar en sinds die tijd in ieder geval geen mannelijke broek meer aangehad. Bij sommige van die broeken, niemand die het ziet, het gaat toch om je eigen gevoel.

Zelfde (viva forum) als die thuiswerkende vrouwen (Corona Social Distancing) nu die in een slobberig huispak rondlopen, doe ik ook niet. Altijd netjes gekleed en vrouwelijk.

Ik ben aan het zoeken naar de ''juiste'' chirurg voor mijn mastectomie operatie. Het valt me op hoe weinig informatie er is over de doktoren en er is ook amper fotomateriaal te vinden van de borst resultaten . Tot zo ver hoor ik veel over Dr.Loenen, maar ik wil toch wat meer rondkijken. Bouman is een overweging, maar helaas is er ook zeer weing info over hem.

Het voelt nu alsof ik blind een keuze moet maken, mannen hebben jullie tips? Hoe hebben jullie besloten welke doktor jullie willen?

Ik zag een maandje geleden dat er ineens weer leven was in dit topic, en dat ik toen maar eens moest posten. Inmiddels zijn we nog een maand verder, maar beter laat dan nooit Mijn origin story:

Lees al een tijdje mee, eerst vanuit 'och joh, het is een beetje crossdressing, geen full-blown genderdysforie, maar allemaal wel interessant'. Dat is ook jaren zo geweest, af en toe een jurk aantrekken was voldoende. Verder gaan was ergens wel interessant, maar ik was niet ongelukkig als man en dus dacht ik dat ik er niet verder in hoefde te gaan. Een paar jaar geleden kwam ik uit een lange relatie en begon ik me thuis toch steeds vaker om te kleden zodra ik thuis kwam van mijn werk. Na een paar keer voor de grap een rok te hebben gedragen op mijn werk heb ik diezelfde avond besloten om de volgende dag ook in een rok te gaan, en collega's te laten weten dat het voor mij allemaal iets meer is dan een geintje tussendoor. Doodsbenauwd uiteraard, maar niemand die raar opkeek. De helft had al wel zo hun vermoedens, bleek achteraf

Hoe meer ik daar de vrijheid kreeg om wat dingen te proberen, hoe meer ik ook de behoefte begon te voelen om toch eens serieus uit te zoeken wat ik nu wel en niet wilde. Een vriend van de familie is psycholoog en 'toevallig' (we kennen die gast niet voor niets) hierin gespecialiseerd, dus ik mailde hem wat inmiddels mijn staat was en dat ik vond dat we maar eens serieus moesten gaan babbelen. Dat was mei 2019, en ik was net begonnen om op mijn werk de hele tijd als vrouw rond te lopen. Niet wanneer ik contact zou hebben met klanten, maar als ze toevallig bij ons op kantoor langskwamen schoot ik niet weg naar het toilet om me om te kleden of iets. Voorzichtig ook steeds meer zo naar buiten, boodschappen doen, nagellak continu laten zitten, en gewoon uitzoeken wat wel en niet juist voelde hierin. Vlieguren maken, zoals mijn psycholoog zegt, en daarmee jezelf een beetje over de angst heen dwingen.

Nou, dat is best gelukt, want begin dit jaar heb ik een mooi haarwerk gekregen om die nogal aanwezige invloed van testosteron op mijn hoofd ietwat te bedekken, ben ik zowaar op TV geweest voor een programma over niet weten of je je nou mannetje of vrouwtje voelt, heb ik mijn naam veranderd (in gebruik dan, nog niet voor de wet) en een paar weken geleden het hele gebeuren om te beginnen met hormonen in gang gezet. Met een beetje geluk kan ik dit jaar nog beginnen. Waar ik twee jaar geleden nog dacht 'ik ben niet ongelukkig als man', zou ik nu absoluut niet terug kunnen naar hoe ik me toen kleedde en presenteerde. Blijkt toch niet helemaal te zijn wie ik ben.

Tegelijkertijd zijn de 30 jaar die ik 'gewoon' als man geleefd heb niet ineens weg, of dat ik het er niet over wil hebben of iets dergelijks. Alles wat ik heb meegemaakt heeft me gemaakt tot wie ik ben, en zonder al die ervaringen had ik dit allemaal niet kunnen doen. Mijn ouders hebben nog gewoon foto's van mij als klein jongetje aan de muren hangen, en dat is voor mij geen probleem. Ik was ook een jongetje, en besefte me pas later dat dat niet helemaal klopt. Wat dat betreft zie ik mezelf wat meer als buitenbeentje, dat ik niet het stereotype transgender ben die vanaf kinds af aan al weet dat er eigenlijk wat anders tussen mijn benen hoort te zitten. Ik heb het allemaal op een heel rustig tempo aangepakt, niks haasten, niks doen wat ik niet zelf wilde tot ík er aan toe was. Natuurlijk denk ik nu wel 'jezus, had dit allemaal even vijftien jaar geleden bedacht, dan had je nu dat gezeik met je stem en scheren niet en een leuke set tieten', maar ik was er toen gewoon niet aan toe.

Nu wel, dus laat het nu ook allemaal maar beginnen, en dan zie ik wel waar het schip strandt. Want ook daarin hoeft het niet meteen allemaal gedaan te worden; ik heb nu geen problemen met het gereedschap, behalve dat het af en toe zo'n storende bobbel oplevert zoals een paar post eerder ook genoemd werd. Doe me eerst maar die hormonen, hopen dat de paar mannelijke trekken die ik heb op zijn minst minder worden (en dat mijn haar wat voller en langer wordt), dat zou al een hoop doen. Borstgroei is mooi meegenomen, maar ik probeer daar niet te veel van te verwachten om teleurstelling te voorkomen. Wat daarna komt zie ik over een jaar wel.

Nou dat. Ik kijk uit naar de volgende reactie van iemand in dit topic, over een maand of vier