Tour de France 2019
Op naar Parijs. Wie gaat er winnen? Wie gaat er gepakt worden met doping? Genoeg te bespreken dus. :)
Om onzinnige dopingdiscussie (daar zijn andere topics voor) te voorkomen in dit topic alleen renners/ploegen die ook daadwerkelijk betrapt zijn of waarvan later bekend is geworden dat ze doping hebben gebruikt.
En als het even kan een klein beetje duiding (al zijn het maar een paar zinnen) bij een voorbeeld/foto/video zodat het niet enkel een oneindige lijst van filmpjes wordt.
Bij voorbaat dank
En als het even kan een klein beetje duiding (al zijn het maar een paar zinnen) bij een voorbeeld/foto/video zodat het niet enkel een oneindige lijst van filmpjes wordt.
Bij voorbaat dank
Om te beginnen het meest briljante dat ik ooit gezien heb binnen het wielrennen. Iets waar ik echt de hele dag met open mond naar heb zitten kijken.
Na een dag eerder in de gele trui door het ijs te zijn gezakt leek de Tour verloren voor Floyd Landis.
Er reed al snel in bovenstaande etappe een grote kopgroep weg, met daarin goden als Pavel Padrnos (neverforget), David De La Fuente (neverforget), Joost Posthuma, Philippe Gilbert, Pieter Weening en De Tank. Al snel later zette Landis echter zijn gehele Phonak-ploeg op kop. Alsof ze een massasprint aan het aantrekken waren waarvan de streep een paar kilometer na de start van de beklimming van de Saisies lag reden ze op kop. Eén voor één gingen de ploegmaats overboord en alles en iedereen vroeg zich af waar Phonak en Landis mee bezig waren. Ondertussen sleurde Miguel Angel Martin Perdiguero verschroeiend hard op kop (kennelijk dermate hard dat hij in die etappe zelf nog opgaf), met van Phonak alleen nog onze Koos Moerenhout en Landis zelf in zijn wiel.
Het peloton brak in stukken en na even overgeschakeld te zijn naar de kopgroep zagen we bij het volgende beeld van het peloton opeens Landis zelf op kop beuken. De werken van Koos hebben we, als die er al geweest zijn, dus niet gezien. In eerste instantie konden er nog een man of 10 zijn wiel houden, waaronder gele trui Pereiro met ploegmaat Arroyo. Voor Pereiro ging het al snel te hard en een minuutje later zaten alleen Klöden en Rogers nog in het wiel. Sastre en Menchov keerden nog even terug en Rogers nam nog een keertje over. Maar met nog een kilometer of 125 te gaan werd iedereen uit het wiel gereden door Landis.
Zonder om te kijken reed Landis door en op de top van de Saisies lag Landis 3 minuten voor op het peloton. Niks aan de hand, want hij stond meer dan 8 minuten achter op Pereiro. De andere teams lieten het werk dan ook over aan Caisse d'Epargne. Op volgende klim, de Aravis, haalde Landis de kopgroep bij (op Patrice Halgand, die uit de kopgroep was weggesprongen, na) en op de top had Landis al 5:45 op het peloton. Onder meer Patrik Sinkewitz deed nog een poging om het wiel te houden.
Dat lukte hem nog een tijdje heel aardig. Landis, die ondertussen nog een nieuwe fiets nodig had gehad en constant volle bidons over z'n hoofd goot, liet zich er geen moment door afleiden en bleef maar door stampen. Op de top van de Colombière bedroeg de voorsprong van Landis op het peloton al een minuutje of 8 en in het peloton had Pereiro nog maar één ploegmaat (Arroyo) over. Toen de voorsprong ongeveer 9 minuten bedroeg gingen CSC en T-Mobile eindelijk meehelpen.
Er was nog een flink stuk vallei voor de Joux-Plane, de laatste klim van de dag. Maar of het nou Jens Voigt was die zich leeg reed of Serguei Honchar die de brommer aanslingerde, het peloton kwam nauwelijks dichterbij en per kilometer die verstreek nam de paniek toe.
Bij het aanvatten van de Joux-Plane bedroeg de voorsprong nog altijd ruim 7 minuten en Landis leek niet te verslappen. Uit het overgebleven pelotonnetje reed na wat schermutselingen uiteindelijk Carlos Sastre nog weg en ook RiniMichael Boogerd kende, in de nationale driekleur, een uitstekende dag. Sastre pakte stukje bij beetje secondes terug en hij kwam uiteindelijk boven op een achterstand van 5:08 van Landis.
Wellicht kon Sastre nog meer tijd goedmaken op een vermoeide Landis in de afzink en zichzelf tot topfavoriet voor de eindzege bombarderen. Niets bleek echter minder waar en Landis pakte in de laatste kilometers weer ruim een halve minuut extra op Sastre. Cyril Dessel (neverforget) ging overigens nog zonder erg onderuit in deze afdaling en Markus Fothen (neverforget) hield knap stand in de strijd om de witte trui. Op de streep volgde een gebalde vuist van Landis. Die dus in twee dagen van geel, naar kansloos, naar favoriet voor geel in Parijs was gegaan.
Na een dag eerder in de gele trui door het ijs te zijn gezakt leek de Tour verloren voor Floyd Landis.
Er reed al snel in bovenstaande etappe een grote kopgroep weg, met daarin goden als Pavel Padrnos (neverforget), David De La Fuente (neverforget), Joost Posthuma, Philippe Gilbert, Pieter Weening en De Tank. Al snel later zette Landis echter zijn gehele Phonak-ploeg op kop. Alsof ze een massasprint aan het aantrekken waren waarvan de streep een paar kilometer na de start van de beklimming van de Saisies lag reden ze op kop. Eén voor één gingen de ploegmaats overboord en alles en iedereen vroeg zich af waar Phonak en Landis mee bezig waren. Ondertussen sleurde Miguel Angel Martin Perdiguero verschroeiend hard op kop (kennelijk dermate hard dat hij in die etappe zelf nog opgaf), met van Phonak alleen nog onze Koos Moerenhout en Landis zelf in zijn wiel.
Het peloton brak in stukken en na even overgeschakeld te zijn naar de kopgroep zagen we bij het volgende beeld van het peloton opeens Landis zelf op kop beuken. De werken van Koos hebben we, als die er al geweest zijn, dus niet gezien. In eerste instantie konden er nog een man of 10 zijn wiel houden, waaronder gele trui Pereiro met ploegmaat Arroyo. Voor Pereiro ging het al snel te hard en een minuutje later zaten alleen Klöden en Rogers nog in het wiel. Sastre en Menchov keerden nog even terug en Rogers nam nog een keertje over. Maar met nog een kilometer of 125 te gaan werd iedereen uit het wiel gereden door Landis.
Zonder om te kijken reed Landis door en op de top van de Saisies lag Landis 3 minuten voor op het peloton. Niks aan de hand, want hij stond meer dan 8 minuten achter op Pereiro. De andere teams lieten het werk dan ook over aan Caisse d'Epargne. Op volgende klim, de Aravis, haalde Landis de kopgroep bij (op Patrice Halgand, die uit de kopgroep was weggesprongen, na) en op de top had Landis al 5:45 op het peloton. Onder meer Patrik Sinkewitz deed nog een poging om het wiel te houden.
Dat lukte hem nog een tijdje heel aardig. Landis, die ondertussen nog een nieuwe fiets nodig had gehad en constant volle bidons over z'n hoofd goot, liet zich er geen moment door afleiden en bleef maar door stampen. Op de top van de Colombière bedroeg de voorsprong van Landis op het peloton al een minuutje of 8 en in het peloton had Pereiro nog maar één ploegmaat (Arroyo) over. Toen de voorsprong ongeveer 9 minuten bedroeg gingen CSC en T-Mobile eindelijk meehelpen.
Er was nog een flink stuk vallei voor de Joux-Plane, de laatste klim van de dag. Maar of het nou Jens Voigt was die zich leeg reed of Serguei Honchar die de brommer aanslingerde, het peloton kwam nauwelijks dichterbij en per kilometer die verstreek nam de paniek toe.
Bij het aanvatten van de Joux-Plane bedroeg de voorsprong nog altijd ruim 7 minuten en Landis leek niet te verslappen. Uit het overgebleven pelotonnetje reed na wat schermutselingen uiteindelijk Carlos Sastre nog weg en ook RiniMichael Boogerd kende, in de nationale driekleur, een uitstekende dag. Sastre pakte stukje bij beetje secondes terug en hij kwam uiteindelijk boven op een achterstand van 5:08 van Landis.
Wellicht kon Sastre nog meer tijd goedmaken op een vermoeide Landis in de afzink en zichzelf tot topfavoriet voor de eindzege bombarderen. Niets bleek echter minder waar en Landis pakte in de laatste kilometers weer ruim een halve minuut extra op Sastre. Cyril Dessel (neverforget) ging overigens nog zonder erg onderuit in deze afdaling en Markus Fothen (neverforget) hield knap stand in de strijd om de witte trui. Op de streep volgde een gebalde vuist van Landis. Die dus in twee dagen van geel, naar kansloos, naar favoriet voor geel in Parijs was gegaan.
quote:Op woensdag 14 juni 2017 23:25 schreef wimderon het volgende:
Om te beginnen het meest briljante dat ik ooit gezien heb binnen het wielrennen. Iets waar ik echt de hele dag met open mond naar heb zitten kijken.
Na een dag eerder in de gele trui door het ijs te zijn gezakt leek de Tour verloren voor Floyd Landis.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
De legendarische brommeraanval van Riccò in 2008 mag natuurlijk ook niet ontbreken. Hij was niet al te scheutig met de CERA geweest en werd een paar dagen later dan ook betrapt op de rustdag.
Daar was overigens niet iedereen over te spreken:
De drietrapsraket van Ugrumov.
We spreken 1994, de Tour de France. Een Tour die voor de zoveelste keer gedomineerd wordt door Indurain, die halverwege al 32 minuten voor staat op de nummer 2. We komen er in bij etappe 17, de Tour is inmiddels in de Alpen beland en we kijken naar een Let, een Let? Ja, ook DAAR wordt gefietst. Piotr Ugrumov is de naam, dat zegt u verder niks en u kent hem ook niet maar dat maakt niet uit. 33 jaar is dit macabere kale oostblokproduct.
Nog even terug naar begin jaren '90, na de val van de muur had Ugrumov eindelijk de kans om zijn grote wielerdromen uit te laten komen. Maar de tijd drong, hij was inmiddels de 30 genaderd en veel tijd om een succesvolle carriere op te bouwen was er dus niet. Gelukkig kwam daar in '93 opeens Mecair-Ballan op zijn pad. De trainingsschema's van ene Michele Ferrari deden wonderen voor zijn prestaties, in de Giro van '93 vloog hij de bergen over en in de laatste grote bergrit was hij zelfs in staat een tot de nek toe opgevoerde Indurain te lossen en zijn roze trui te bedreigen, dat was in die tijd ongehoord. Hij werd uiteindelijk tweede.
Het jaar daarop reed hij in de schaduw van zijn ploeggenoot Berzin een redelijk anonieme Giro. Een Giro die ze met Berzin wel wonnen natuurlijk, want het team heette inmiddels Gewiss-Ballan en elke renner uit die ploeg had dat jaar een straaljager uit zijn reet hangen. In de Tour van dat jaar reed hij redelijk anoniem rond, een paar keer eindigde hij bergop met de beste mannen maar hij stond op lichtjaren van Indurain. Maar toen kwamen de Alpen. In rit 17 besloot hij dat hij wel genoeg had gezien van het peloton en begon gelijk met aanvallen. De enige 2 die konden volgen waren zijn ploeggenoot en verloren tweelingbroer Bjarne Riis en een of andere rottige Colombiaan genaamd Nelson Rodriguez.
Riis en Ugrumov beulden 2 klimmen lang op kop terwijl deze laffe Colombiaan van 2 turven hoog in het wiel aan het profiteren was. Op de slotklim moest Riis laten gaan en begon Ugrumov een verzet te stampen waar Tony Martin later tijdritten mee zou winnen. Er gebeurde alleen iets geks, die Colombiaanse vlo met zijn homofiele haarband achter hem wilde maar niet lossen, terwijl de streep steeds dichterbij kwam. Nog verontrustender was dat de klim op het einde uitvlakte en deze oude kale Let een sprint had waar een strijkijzer nog om moest lachen. Needless to say verloor Ugrumov de sprint met 3 lichtjaren en sloeg hij zijn stuur in 20 stukken.
Wat Piotr die avond en nacht heeft uitgespookt weten we niet, maar een anonieme ploeggenoot die een kamer naast hem sliep wist te vertellen dat hij die nacht zeker 20 keer de wekker heeft horen afgaan waarna hij iemand op een hometrainer hoorde fietsen. Hoe dan ook, etappe 18 werd een bloedbad. Nog voor de rode vlag van de auto van de neutralisatie had gewapperd sprintte Ugrumov weg uit het peloton, ze zagen hem die dag niet meer terug. De finish lag die dag wel na een afdaling, vlak dus. Maar dat maakte voor Ugrumov niet uit, zelfs als hij op het laatste rechte stuk met de Hubble telescoop had omgekeken had hij niemand meer kunnen zien. Indurain kwam veel later als een lijk op zijn fiets als tweede binnenrollen, de rest heeft de uitzending niet eens meer gehaald.
Was de honger van dit Letse monster inmiddels gestild? Neen. Er restte nog een klimtijdrit naar Avoriaz. Maar er stond inmiddels meer op het spel, het podium kwam in zicht. Derde stond hij inmiddels, maar hij stond slechts 2 seconden voor op Marco Pantani, een Italianse olifant. Pantani had zich de rit hiervoor koest gehouden en deze klimtijdrit was perfect voor hem. Het was aan de finish apocalyptisch hard beginnen regenen toen Pantani als een van de laatste renners op de finish afstevende, Luc LeBlanc had inmiddels een smerig harde tijd van 1:26:49 neergezet. Pantani zweefde richting de finish, met zijn markante oren wapperend in de wind als engelenvleugeltjes die hem richting de finish begeleide.™ 1:24:37 bleef er op de klok staan, 2 minuten en 26 seconden knalde hij van de tijd van Leblanc af. Ongehoord.
Maar net toen de kleine Italiaan de finish passeerde draaiden de hoofden van het publiek de andere kant op, een luid gebulder doemde op van ergens verder terug op de klim. Net toen het publiek dekking begon te zoeken, vrezend voor een vreselijke onweersbui, denderde daar ineens een lichtblauwe straaljager de hoek om, bovenop die straaljager een grote glimmende bol die deed denken aan de zon die het donkere wolkendek doorkliefde. Nog voordat men met de ogen kon knipperen stopte de tijd opnieuw, 1:22:59 een of ander opperwezen had nog eens een dikke anderhalve minuut van de tijd van Pantani afgeschroeid.
Omdat de grote Franse hoop die dag buiten tijd werd gereden belande onze Letse God uiteindelijk nog op het eennahoogste treetje van het podium. 5 en een halve minuut kwam hij uiteindelijk te kort om Indurain naar de kroon te steken.
We spreken 1994, de Tour de France. Een Tour die voor de zoveelste keer gedomineerd wordt door Indurain, die halverwege al 32 minuten voor staat op de nummer 2. We komen er in bij etappe 17, de Tour is inmiddels in de Alpen beland en we kijken naar een Let, een Let? Ja, ook DAAR wordt gefietst. Piotr Ugrumov is de naam, dat zegt u verder niks en u kent hem ook niet maar dat maakt niet uit. 33 jaar is dit macabere kale oostblokproduct.
Nog even terug naar begin jaren '90, na de val van de muur had Ugrumov eindelijk de kans om zijn grote wielerdromen uit te laten komen. Maar de tijd drong, hij was inmiddels de 30 genaderd en veel tijd om een succesvolle carriere op te bouwen was er dus niet. Gelukkig kwam daar in '93 opeens Mecair-Ballan op zijn pad. De trainingsschema's van ene Michele Ferrari deden wonderen voor zijn prestaties, in de Giro van '93 vloog hij de bergen over en in de laatste grote bergrit was hij zelfs in staat een tot de nek toe opgevoerde Indurain te lossen en zijn roze trui te bedreigen, dat was in die tijd ongehoord. Hij werd uiteindelijk tweede.
Het jaar daarop reed hij in de schaduw van zijn ploeggenoot Berzin een redelijk anonieme Giro. Een Giro die ze met Berzin wel wonnen natuurlijk, want het team heette inmiddels Gewiss-Ballan en elke renner uit die ploeg had dat jaar een straaljager uit zijn reet hangen. In de Tour van dat jaar reed hij redelijk anoniem rond, een paar keer eindigde hij bergop met de beste mannen maar hij stond op lichtjaren van Indurain. Maar toen kwamen de Alpen. In rit 17 besloot hij dat hij wel genoeg had gezien van het peloton en begon gelijk met aanvallen. De enige 2 die konden volgen waren zijn ploeggenoot en verloren tweelingbroer Bjarne Riis en een of andere rottige Colombiaan genaamd Nelson Rodriguez.
Riis en Ugrumov beulden 2 klimmen lang op kop terwijl deze laffe Colombiaan van 2 turven hoog in het wiel aan het profiteren was. Op de slotklim moest Riis laten gaan en begon Ugrumov een verzet te stampen waar Tony Martin later tijdritten mee zou winnen. Er gebeurde alleen iets geks, die Colombiaanse vlo met zijn homofiele haarband achter hem wilde maar niet lossen, terwijl de streep steeds dichterbij kwam. Nog verontrustender was dat de klim op het einde uitvlakte en deze oude kale Let een sprint had waar een strijkijzer nog om moest lachen. Needless to say verloor Ugrumov de sprint met 3 lichtjaren en sloeg hij zijn stuur in 20 stukken.
Wat Piotr die avond en nacht heeft uitgespookt weten we niet, maar een anonieme ploeggenoot die een kamer naast hem sliep wist te vertellen dat hij die nacht zeker 20 keer de wekker heeft horen afgaan waarna hij iemand op een hometrainer hoorde fietsen. Hoe dan ook, etappe 18 werd een bloedbad. Nog voor de rode vlag van de auto van de neutralisatie had gewapperd sprintte Ugrumov weg uit het peloton, ze zagen hem die dag niet meer terug. De finish lag die dag wel na een afdaling, vlak dus. Maar dat maakte voor Ugrumov niet uit, zelfs als hij op het laatste rechte stuk met de Hubble telescoop had omgekeken had hij niemand meer kunnen zien. Indurain kwam veel later als een lijk op zijn fiets als tweede binnenrollen, de rest heeft de uitzending niet eens meer gehaald.
Was de honger van dit Letse monster inmiddels gestild? Neen. Er restte nog een klimtijdrit naar Avoriaz. Maar er stond inmiddels meer op het spel, het podium kwam in zicht. Derde stond hij inmiddels, maar hij stond slechts 2 seconden voor op Marco Pantani, een Italianse olifant. Pantani had zich de rit hiervoor koest gehouden en deze klimtijdrit was perfect voor hem. Het was aan de finish apocalyptisch hard beginnen regenen toen Pantani als een van de laatste renners op de finish afstevende, Luc LeBlanc had inmiddels een smerig harde tijd van 1:26:49 neergezet. Pantani zweefde richting de finish, met zijn markante oren wapperend in de wind als engelenvleugeltjes die hem richting de finish begeleide.™ 1:24:37 bleef er op de klok staan, 2 minuten en 26 seconden knalde hij van de tijd van Leblanc af. Ongehoord.
Maar net toen de kleine Italiaan de finish passeerde draaiden de hoofden van het publiek de andere kant op, een luid gebulder doemde op van ergens verder terug op de klim. Net toen het publiek dekking begon te zoeken, vrezend voor een vreselijke onweersbui, denderde daar ineens een lichtblauwe straaljager de hoek om, bovenop die straaljager een grote glimmende bol die deed denken aan de zon die het donkere wolkendek doorkliefde. Nog voordat men met de ogen kon knipperen stopte de tijd opnieuw, 1:22:59 een of ander opperwezen had nog eens een dikke anderhalve minuut van de tijd van Pantani afgeschroeid.
Omdat de grote Franse hoop die dag buiten tijd werd gereden belande onze Letse God uiteindelijk nog op het eennahoogste treetje van het podium. 5 en een halve minuut kwam hij uiteindelijk te kort om Indurain naar de kroon te steken.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Mooi verhaal! 1994 was toch echt wel het gloriejaar van Gewiss-Ballanquote:
De drietrapsraket van Ugrumov.
[ afbeelding ]
Ik heb beelden teruggezien van de Waalse Pijl dat jaar. Voor mijn tijd natuurlijk, maar man, wat volkomen bizar 
Een goed teken dat dat soort dingen nu niet meer kunnen.
Maar ook dit decennium heb je nog wel flinke dopeurs hier en daar, zoals een compleet onbekende Bulgaar die ineens het hele peloton aan gruzelementen rijdt:
Jammer dat ik Foliforov hier niet kan posten, want dat is nog steeds niet bewezen. Duurt lang.
[ Bericht 39% gewijzigd door DecoAoreste op 16-06-2017 12:57:33 ]
Een goed teken dat dat soort dingen nu niet meer kunnen.
Maar ook dit decennium heb je nog wel flinke dopeurs hier en daar, zoals een compleet onbekende Bulgaar die ineens het hele peloton aan gruzelementen rijdt:
Jammer dat ik Foliforov hier niet kan posten, want dat is nog steeds niet bewezen. Duurt lang.
[ Bericht 39% gewijzigd door DecoAoreste op 16-06-2017 12:57:33 ]
Episch slecht kan natuurlijk ook en daarom schakelen wij nu over naar Panama. Naar Ramon Carretero om precies te zijn.
Ramon kon er niet zoveel van, zeg maar helemaal niks, maar dankzij centjes van papa had hij al drie jaar lang een plaatsje in een vrij grote Italiaanse procontinentale ploeg (Vini Fantini/Neri Sottoli/Southeast). Echt veel koerste hij niet, en de koersen die hij afwerkte werkte hij meestal niet volledig af.
2013:
2014:
Nadat hij in 2014 dus al een plaatsje in de Giro had gekocht en dat niet echt een succes was geworden moest en zou 2015 zijn jaar worden. Het grote doel was wederom de Giro, lekker een ritje pakken ofzo. Het jaar begon echter in mineur met een DNF in de Tour de San Luis, de GP Lugano en de altijd lastige Tour de Langkawi.
Niets aan de hand echter, want de Giro was nog een maand of 2 weg en er was dus nog genoeg tijd om in topvorm te komen. Als voorbereiding voor de Giro koos Ramon voor de gezellige Ronde van Turkije. De vorm van Ramon stond op punt. Hij wist Theo Bos in het eindklassement voor te blijven en had zijn topvorm keurig verborgen gehouden voor de rest van het peloton, zodat hij in de Giro niet geviseerd zou worden.
Een week later was het dan zover: De Giro. In de eerste etappe, een ploegentijdrit, kon Ramon zijn ploeggenoten net niet bijhouden en het resultaat was een allerlaatste plaats. Dat was natuurlijk een fraai staaltje tactiek om vrijheid te krijgen om in ontsnappingen mee te mogen. Het heeft echter niet mogen zijn. Koorts noopte hem al vroeg in de tweede etappe tot afstappen.
Precies een maand na zijn laatste etappe barstte de dopingknalerwt: Ramon had EPO tot zich genomen en was betrapt vlak voor zijn succesvolle ronde van Turkije.
Tot nader order is de laatste uitslag van Ramon Carretero dus de laatste plaats in de ploegentijdrit van de Giro van 2015.
Geniet u nog even mee van een interview met Ramon:
Een niet nader te noemen persoon heeft ooit nog een stukje aan hem gewijd, in zijn kenmerkende manier van schrijven die iedereen op FOK! waardeert.
Ramon kon er niet zoveel van, zeg maar helemaal niks, maar dankzij centjes van papa had hij al drie jaar lang een plaatsje in een vrij grote Italiaanse procontinentale ploeg (Vini Fantini/Neri Sottoli/Southeast). Echt veel koerste hij niet, en de koersen die hij afwerkte werkte hij meestal niet volledig af.
2013:
2014:
Nadat hij in 2014 dus al een plaatsje in de Giro had gekocht en dat niet echt een succes was geworden moest en zou 2015 zijn jaar worden. Het grote doel was wederom de Giro, lekker een ritje pakken ofzo. Het jaar begon echter in mineur met een DNF in de Tour de San Luis, de GP Lugano en de altijd lastige Tour de Langkawi.
Niets aan de hand echter, want de Giro was nog een maand of 2 weg en er was dus nog genoeg tijd om in topvorm te komen. Als voorbereiding voor de Giro koos Ramon voor de gezellige Ronde van Turkije. De vorm van Ramon stond op punt. Hij wist Theo Bos in het eindklassement voor te blijven en had zijn topvorm keurig verborgen gehouden voor de rest van het peloton, zodat hij in de Giro niet geviseerd zou worden.
Een week later was het dan zover: De Giro. In de eerste etappe, een ploegentijdrit, kon Ramon zijn ploeggenoten net niet bijhouden en het resultaat was een allerlaatste plaats. Dat was natuurlijk een fraai staaltje tactiek om vrijheid te krijgen om in ontsnappingen mee te mogen. Het heeft echter niet mogen zijn. Koorts noopte hem al vroeg in de tweede etappe tot afstappen.
Precies een maand na zijn laatste etappe barstte de dopingknalerwt: Ramon had EPO tot zich genomen en was betrapt vlak voor zijn succesvolle ronde van Turkije.
Tot nader order is de laatste uitslag van Ramon Carretero dus de laatste plaats in de ploegentijdrit van de Giro van 2015.
Geniet u nog even mee van een interview met Ramon:
Een niet nader te noemen persoon heeft ooit nog een stukje aan hem gewijd, in zijn kenmerkende manier van schrijven die iedereen op FOK! waardeert.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ow, Tour de France 2003, wat was je mooi. Alleen het startveld al, die teams, jongons toch: US Postal, ONCE, Telekom, Banesto, CSC, Rabobank, Kelme, Euskaltel en ook Team Bianchi. Met een viesdikke Jan Ullrich die in een schitterend shirt zichzelf opnieuw mocht bewijzen na wat akkefietjes met amfetamine en dronken achter het stuur zitten. Enfin, achteraf bleek dit allemaal een groot circus te zijn, maar wat een potje hogeschool wielrennen werd ons voorgeschoteld deze 3 weken zeg.
Der Jan schroeide zelfs al in de proloog, de Sky train , US Postal heerste in de ploegentijdrit en omdat de ASO nog geen laffe organisatie was hadden ze gewoon 100km tijdrijden, 70km ploegentijdrit en een stuk of 10 bergritten in het parcours geplempt. Uiteindelijk gingen we in rit 8 dus gewoon al de Galibier over om te finishen op Alpe d'Huez:
En op de HOLLANDSE berg werd het toch wel een topshowtje! Ik denk dat US Postal die ochtend een DROOMPLAN had besproken waar zelfs Jan Boven niet aan had durven denken. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar was het idee om de befaamde trein eens even helemaal op te roken in de eerste kilometer van de Alpe:
Een van de US Postal nobuddies dacht flink door te trekken, maar Manual Beltran gaf geen fuck en besloot even bergop de motor voor hem te gaan imiteren. Bergop remmen in de bochten, dit dat alles. Na een kilometer het volgende beeld:
Wat een stelletje boeven bij elkaar: Heras, Armstrong, Hamilton, Vino en het oranje gevaar, Iban Mayo.
Een paar shots later:
We zien Bauke Mancebo, Boogie en nog wat andere helden, allemaal nog voor Ullrich die er na een kilometer klimmen uit zag alsof hij 14 weken nonstop door had gebracht in Oost-Duitse mijnen:
De sprint onderaan de berg vind ik het meest memorabele moment, omdat het een epische demonstratie van de US Postal hegemonie was en het ultieme bewijs van de opgevoerde brommers en het fantastische programma voor het team. Het mooie van de rest van de beklimming is dat er met minuten werd gesmeten en Lance eigenlijk helemaal niet zo goed was.
Beloki viel al snel aan, maar werd weer binnengeharkt en toen zette Mayo even de afterburners aan rond 3:25 in het filmpje. Hij legt hem op het buitenblad lijkt het wel, pakt in 100 meter 100 meter voorsprong en ze zien hem pas weer terug na de finish. De rest gedegradeerd tot figuranten, met het opengeritste oranje godenshirt van Euskaltel.
Lachwekkend genoeg finisht Vino als tweede en verliest Lance bijna 2 minuten op Mayo in de laatste 6/7 kilometer van de beklimming. De beklimming van Mayo is misschien wel de meest epische performance uit het filmpje, maar de sprint van Manuel Beltran is een sportherinnering die ik nooit, maar dan ook nooit zal vergeten.
De rest van deze Tour was ronduit legendarisch, want een dag later was er al de befaamde Beloki val, waarbij Armstrong nog aan wat veldrijden deed. Ullrich moet een van de beste rustdagen ooit gehad hebben, want reed een werkelijk legendarische tijdrit waarin hij met minuten strooide t.o.v. de rest en uiteindelijk hier op de Alpe de Tour toch wel verloor. Geniale Tour.
Der Jan schroeide zelfs al in de proloog, de Sky train , US Postal heerste in de ploegentijdrit en omdat de ASO nog geen laffe organisatie was hadden ze gewoon 100km tijdrijden, 70km ploegentijdrit en een stuk of 10 bergritten in het parcours geplempt. Uiteindelijk gingen we in rit 8 dus gewoon al de Galibier over om te finishen op Alpe d'Huez:
En op de HOLLANDSE berg werd het toch wel een topshowtje! Ik denk dat US Postal die ochtend een DROOMPLAN had besproken waar zelfs Jan Boven niet aan had durven denken. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar was het idee om de befaamde trein eens even helemaal op te roken in de eerste kilometer van de Alpe:
Een van de US Postal nobuddies dacht flink door te trekken, maar Manual Beltran gaf geen fuck en besloot even bergop de motor voor hem te gaan imiteren. Bergop remmen in de bochten, dit dat alles. Na een kilometer het volgende beeld:
Wat een stelletje boeven bij elkaar: Heras, Armstrong, Hamilton, Vino en het oranje gevaar, Iban Mayo.
Een paar shots later:
We zien Bauke Mancebo, Boogie en nog wat andere helden, allemaal nog voor Ullrich die er na een kilometer klimmen uit zag alsof hij 14 weken nonstop door had gebracht in Oost-Duitse mijnen:
De sprint onderaan de berg vind ik het meest memorabele moment, omdat het een epische demonstratie van de US Postal hegemonie was en het ultieme bewijs van de opgevoerde brommers en het fantastische programma voor het team.
Het mooie van de rest van de beklimming is dat er met minuten werd gesmeten en Lance eigenlijk helemaal niet zo goed was.Beloki viel al snel aan, maar werd weer binnengeharkt en toen zette Mayo even de afterburners aan rond 3:25 in het filmpje. Hij legt hem op het buitenblad lijkt het wel, pakt in 100 meter 100 meter voorsprong en ze zien hem pas weer terug na de finish.
De rest gedegradeerd tot figuranten, met het opengeritste oranje godenshirt van Euskaltel.Lachwekkend genoeg finisht Vino als tweede en verliest Lance bijna 2 minuten op Mayo in de laatste 6/7 kilometer van de beklimming. De beklimming van Mayo is misschien wel de meest epische performance uit het filmpje, maar de sprint van Manuel Beltran is een sportherinnering die ik nooit, maar dan ook nooit zal vergeten.
De rest van deze Tour was ronduit legendarisch, want een dag later was er al de befaamde Beloki val, waarbij Armstrong nog aan wat veldrijden deed. Ullrich moet een van de beste rustdagen ooit gehad hebben, want reed een werkelijk legendarische tijdrit waarin hij met minuten strooide t.o.v. de rest en uiteindelijk hier op de Alpe de Tour toch wel verloor. Geniale Tour.
Jack does it in real time...
Prachtig topic!
Tour de France 2007 - Foix › Loudenvielle-Le-Louron (196km)
Rasmussen - Contador (en de rest, eigenlijk heel de Tour van 2007)
Juli 2007, de hoogtijdagen van Rabobank en Rasmussen. De graatmagere Deen had in 2005 al flink lopen lolleren in de Tour de France met onder andere een epische solo door de Vogezen. Daar moest hij in de vlakke finale tegen twee brommers Jens Voight en Christophe Moreau opnemen, maar ondanks dat reed hij op het vlakke alleen maar verder weg van Voight, Moreau en ook het peloton. Rasmussen deed doordat zelfs mee om het podium, totdat hij een van de meest lachwekkende vertoningen ooit opvoerde in de afsluitende tijdrit, waar hij met 63 valpartijen en lekke banden maar liefst 7.47 minuten verloor en naar de zevende plaats in het algemeen klassement zakte. Een jaar later deed hij ook zijn ding en veroverde hij een bergrit, plus het bolletjesklassement.
Maar goed, terug naar 2007, toen het feest echt losbarstte. Rabobank verscheen met onder anderen Menchov, Boogerd, Rasmussen en Thomas Dekker (de Weense connectie) aan de start. Menchov moest het klassement gaan maken en Rasmussen zou weer voor de etappes en het bolletjesklassement zorgen. In de eerste echte bergrit was het meteen prijs. Rasmussen ging halverwege de rit op avontuur, nadat hij een aanval volgende van nog een fantastische loller-coureur Bernhard Kohl. Een dag eerder overigens had Linus Gerdemann het geel veroverd na een aanval en dat was een grote overwinning voor het nieuwe wielrennen, oh ironie.
Rasmussen was echter te goed voor Kohl en reed solo naar de overwinning. Nogal een fout van de mannen die aanvankelijk om het geel zouden gaan strijden, want nu hadden ze plots een serieuze concurrent extra. Dat werd namelijk een dag later al duidelijk. Over de Col de l'Iseran, Col du Telegraph en Col du Galibier werd Rasmussen gelijk flink bestookt, maar hij verloor geen tijd en dus bleef hij stevig in het geel. Die dag leverde overigens een ritzege op voor Maurico Soler, die helaas wegens zware valpartijen zijn carrière al te vroeg moest beëindigen.
Maar goed, na een paar nietszeggende etappes moest Rasmussen het gaan laten zien in een tijdrit. Dat deed hij al verrassend goed met een 10e plaats, wel op geruime afstand van een stel mutanten bij Astana die op plaats 1-3-4 eindigen. Uiteraard hebben we het dan over Alexandre Vinokourov, Andrei Kashekin en Andreas Kloden. Vinokourov en Kashekin waren niet alleen teamgenoten, maar hadden ook buiten de koers een uitstekende band. Zo tapten ze elkanders bloed af om het vervolgens zelf te gebruiken. Goed voorbeeld doet volgen, hè Michael?
Maar goed, terug naar Rasmussen. Hij hield de schade redelijk beperkt en ging met een voorsprong van een minuut op Cadel Evans en twee minuten op Contador de slotweek in. En met een individuele tijdrit van 56 kilometer op de voorlaatste dag was de eindzege dus zeker nog niet binnen. We beginnen het slotweekend met een zware bergrit naar Plateau-de-Beille. Cadel Evans werd hier door Rasmussen en Contador geëlimineerd, want de Australiër verloor bijna twee minuten op de twee beste klimmers van de Tour. Niet dat het bij die twee allemaal van harte ging, want ook daar werd veel gesproken en uiteindelijk geruzied om de dagzege.
En dan nu etappe 15. De reden waarom ik deze post begonnen ben. Contador stond dus circa twee minuten achter op Rasmussen en had een betere tijdrit en had dus nog alle kans op de eindwinst. Daarvoor moest er aangevallen worden en wel op de slotklim van de dag, de Col de Peyresourde. Dat was overigens niet de eerste klim, want met de Col de Port, Col de Portet-d'Aspet, Col de Menté en de Port de Balès was er al serieus geklommen. In deze gouden tijden zat de kopman nog niet na een berg geïsoleerd, want Menchov, Thomas Dekker en Boogerd schroeiden de bergen op.
Op de Peyresourde was het Boogerd die een dusdanig tempo reed dat bijna alle klassementsrenners al blij waren dat ze het wiel konden volgen. Bertje niet, want die moest nog tijd goed maken. Een paar kilometer van de top trok Contador in zijn prachtige stijl ten aanval. Een keer proberen en Rasmussen harkte zijn terug naar het wiel. Een paar honderd meter later was het weer prijs, aanval Contador. Weer rammen op de pedalen en weer haalde Rasmussen hem terug. Even naast elkaar rijden en vervolgens weer gaan, ditmaal duurt enkele seconden maar Rasmussen werkt zich weer terug naar het wiel. Een half minuutje later, boem weer een aanval van Contador. Ondertussen een lawaai aan toeterende auto's, zo erg zelfs dat Contador zijn vijfde en laatste aanval moest staken door de motors en auto's. Niet dat uitmaakte overigens, want Rasmussen zat alweer in het wiel.
Kijk en geniet:
Een dag later stond de laatste bergrit op het programma. En na deze reeks aanvallen van Contador moest Rasmussen toen wel even de puntjes op de i zetten en liet hij Contador voor dood achter op de Aubisque. Zijn overwinning werd vervolgens groots gevierd. Ruim drie minuten voorsprong op Contador en ruim vijf minuten op Cadel Evans dat kon met alleen nog een individuele tijdrit toch niet meer mis.
En uiteraard kijken 'we' die avond met zijn allen naar Mart Smeets en de avondetappe. Die avond zou onder andere gaan over Jans Koers, die bekende doping gebruikt te hebben. Zeven minuten voor de uitzending kregen ze bij de NOS alleen even door dat Rasmussen door Theo de Rooij uit de Tour de France gegooid was. Hij was niet in Mexico wezen trainen, maar in de Dolomieten, waar een Italiaanse journalist hem had zien trainen. In alle rust, ver weg van de de onaangekondigde dopingcontroles. Die avond was toch wel de meest legendarisch aflevering van de avondetappe. Jans Koerts wist het ook niet meer.
En zo verdween Rasmussen uit de Tour en was Alberto Contador de nieuwe leider. El Pistolero had het moeilijk in de laatste tijdrit maar hield uiteindelijk 23 en 31 seconden over op respectievelijk Cadel Evans en Levi Leipheimer. Het was de eerste grote ronde-overwinning van de toen pas 24-jarige Contador. Uiteindelijk zouden er nog acht volgen en daarmee staat hij op drie keer de Tour, drie keer de Vuelta en drie keer de Giro, wat een erelijst. Wat zou het mooi zijn als Contador nog een keer zo kan schroeien als tien jaar geleden in de Tour deed en we wederom van La Decima kunnen spreken.
Tour de France 2007 - Foix › Loudenvielle-Le-Louron (196km)
Rasmussen - Contador (en de rest, eigenlijk heel de Tour van 2007)
Juli 2007, de hoogtijdagen van Rabobank en Rasmussen. De graatmagere Deen had in 2005 al flink lopen lolleren in de Tour de France met onder andere een epische solo door de Vogezen. Daar moest hij in de vlakke finale tegen twee brommers Jens Voight en Christophe Moreau opnemen, maar ondanks dat reed hij op het vlakke alleen maar verder weg van Voight, Moreau en ook het peloton. Rasmussen deed doordat zelfs mee om het podium, totdat hij een van de meest lachwekkende vertoningen ooit opvoerde in de afsluitende tijdrit, waar hij met 63 valpartijen en lekke banden maar liefst 7.47 minuten verloor en naar de zevende plaats in het algemeen klassement zakte. Een jaar later deed hij ook zijn ding en veroverde hij een bergrit, plus het bolletjesklassement.
Maar goed, terug naar 2007, toen het feest echt losbarstte. Rabobank verscheen met onder anderen Menchov, Boogerd, Rasmussen en Thomas Dekker (de Weense connectie) aan de start. Menchov moest het klassement gaan maken en Rasmussen zou weer voor de etappes en het bolletjesklassement zorgen. In de eerste echte bergrit was het meteen prijs. Rasmussen ging halverwege de rit op avontuur, nadat hij een aanval volgende van nog een fantastische loller-coureur Bernhard Kohl. Een dag eerder overigens had Linus Gerdemann het geel veroverd na een aanval en dat was een grote overwinning voor het nieuwe wielrennen, oh ironie.
Rasmussen was echter te goed voor Kohl en reed solo naar de overwinning. Nogal een fout van de mannen die aanvankelijk om het geel zouden gaan strijden, want nu hadden ze plots een serieuze concurrent extra. Dat werd namelijk een dag later al duidelijk. Over de Col de l'Iseran, Col du Telegraph en Col du Galibier werd Rasmussen gelijk flink bestookt, maar hij verloor geen tijd en dus bleef hij stevig in het geel. Die dag leverde overigens een ritzege op voor Maurico Soler, die helaas wegens zware valpartijen zijn carrière al te vroeg moest beëindigen.
Maar goed, na een paar nietszeggende etappes moest Rasmussen het gaan laten zien in een tijdrit. Dat deed hij al verrassend goed met een 10e plaats, wel op geruime afstand van een stel mutanten bij Astana die op plaats 1-3-4 eindigen. Uiteraard hebben we het dan over Alexandre Vinokourov, Andrei Kashekin en Andreas Kloden. Vinokourov en Kashekin waren niet alleen teamgenoten, maar hadden ook buiten de koers een uitstekende band. Zo tapten ze elkanders bloed af om het vervolgens zelf te gebruiken. Goed voorbeeld doet volgen, hè Michael?
Maar goed, terug naar Rasmussen. Hij hield de schade redelijk beperkt en ging met een voorsprong van een minuut op Cadel Evans en twee minuten op Contador de slotweek in. En met een individuele tijdrit van 56 kilometer op de voorlaatste dag was de eindzege dus zeker nog niet binnen. We beginnen het slotweekend met een zware bergrit naar Plateau-de-Beille. Cadel Evans werd hier door Rasmussen en Contador geëlimineerd, want de Australiër verloor bijna twee minuten op de twee beste klimmers van de Tour. Niet dat het bij die twee allemaal van harte ging, want ook daar werd veel gesproken en uiteindelijk geruzied om de dagzege.
En dan nu etappe 15. De reden waarom ik deze post begonnen ben. Contador stond dus circa twee minuten achter op Rasmussen en had een betere tijdrit en had dus nog alle kans op de eindwinst. Daarvoor moest er aangevallen worden en wel op de slotklim van de dag, de Col de Peyresourde. Dat was overigens niet de eerste klim, want met de Col de Port, Col de Portet-d'Aspet, Col de Menté en de Port de Balès was er al serieus geklommen. In deze gouden tijden zat de kopman nog niet na een berg geïsoleerd, want Menchov, Thomas Dekker en Boogerd schroeiden de bergen op.
Op de Peyresourde was het Boogerd die een dusdanig tempo reed dat bijna alle klassementsrenners al blij waren dat ze het wiel konden volgen. Bertje niet, want die moest nog tijd goed maken. Een paar kilometer van de top trok Contador in zijn prachtige stijl ten aanval. Een keer proberen en Rasmussen harkte zijn terug naar het wiel. Een paar honderd meter later was het weer prijs, aanval Contador. Weer rammen op de pedalen en weer haalde Rasmussen hem terug. Even naast elkaar rijden en vervolgens weer gaan, ditmaal duurt enkele seconden maar Rasmussen werkt zich weer terug naar het wiel. Een half minuutje later, boem weer een aanval van Contador. Ondertussen een lawaai aan toeterende auto's, zo erg zelfs dat Contador zijn vijfde en laatste aanval moest staken door de motors en auto's. Niet dat uitmaakte overigens, want Rasmussen zat alweer in het wiel.
Kijk en geniet:
Een dag later stond de laatste bergrit op het programma. En na deze reeks aanvallen van Contador moest Rasmussen toen wel even de puntjes op de i zetten en liet hij Contador voor dood achter op de Aubisque. Zijn overwinning werd vervolgens groots gevierd. Ruim drie minuten voorsprong op Contador en ruim vijf minuten op Cadel Evans dat kon met alleen nog een individuele tijdrit toch niet meer mis.
En uiteraard kijken 'we' die avond met zijn allen naar Mart Smeets en de avondetappe. Die avond zou onder andere gaan over Jans Koers, die bekende doping gebruikt te hebben. Zeven minuten voor de uitzending kregen ze bij de NOS alleen even door dat Rasmussen door Theo de Rooij uit de Tour de France gegooid was. Hij was niet in Mexico wezen trainen, maar in de Dolomieten, waar een Italiaanse journalist hem had zien trainen. In alle rust, ver weg van de de onaangekondigde dopingcontroles. Die avond was toch wel de meest legendarisch aflevering van de avondetappe. Jans Koerts wist het ook niet meer.
En zo verdween Rasmussen uit de Tour en was Alberto Contador de nieuwe leider. El Pistolero had het moeilijk in de laatste tijdrit maar hield uiteindelijk 23 en 31 seconden over op respectievelijk Cadel Evans en Levi Leipheimer. Het was de eerste grote ronde-overwinning van de toen pas 24-jarige Contador. Uiteindelijk zouden er nog acht volgen en daarmee staat hij op drie keer de Tour, drie keer de Vuelta en drie keer de Giro, wat een erelijst. Wat zou het mooi zijn als Contador nog een keer zo kan schroeien als tien jaar geleden in de Tour deed en we wederom van La Decima kunnen spreken.
Landis en 2006 en de Tour van 2007 kan ik wel mee leven qua Tours toen ik ook op deze aardkloot was
Bij Landis dacht ik zoals zovelen eigenlijk gelijk aan doping
Bij Landis dacht ik zoals zovelen eigenlijk gelijk aan doping
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Al die filmpjes en duels, zoveel genot. De Tour is de laatste jaren eigenlijk maar een zielige non-wedstrijd... 
De Tour is de laatste jaren eigenlijk maar een zielige non-wedstrijd...
Jack does it in real time...
Uit het boek van Jeff D'hont:
quote:Al jaren hoor ik dat Bjarne Riis een bijnaam had in het peloton", schrijft D'hont. "Mister Zestig Procent, omdat zijn hematocrietwaarde na een zware epokuur ooit zestig gehaald zou hebben. Maar het klopt niet. Hij was Mister Vierenzestig Procent. Bjarne Riis was bij momenten een toffe kerel, maar hij kon niet van de epo afblijven. Hij overdreef. Het epogebruik was al aanwezig, maar door Riis is de zaak geescaleerd. Het was gewoon niet mooi meer."
Tijdens de Tour van 1996 was Riis' EPO-gekte op zijn hoogtepunt, aldus D'hont.
"Riis kon nauwelijks nog zijn vingers bewegen. Zijn lichaam was helemaal verkrampt. Het was helemaal ontregeld door alle overdosissen. Te veel epo, te veel groeihormoon, te veel testosteron, te veel bloedverdunners. Zijn bloed was slijmige stroop geworden, zo dik dat hij elk moment kon overlijden aan een hartstilstand. Die krampen in Riis' handen, dat was zo overdreven. De dokter heeft hem toen tientallen spierontspanners toegediend, en ook flebitisspuiten in zijn buikvlies gegeven, om bloedklonters tegen te gaan en zijn bloedcirculatie te bevorderen. Níets kon hij nog, zo erg was het. Maar goed, het is toen nog goed afgelopen. Riis won de Tour en was de grote held."
Ullrich gebruikte beduidend minder dan Riis, schrijft D'hont. Eigenlijk had Ullrich de Tour de France van 1996 moeten winnen, en niet Riis.
Bij Hoevelaken linksaf
Echt bizar hoe Riis hier met de concurrentie speelt, die allemaal ook al tjokvol doping zatenquote:
Die Tour van 1996 was sowieso wel bizar, kijk al die opgespoten dopingkoppen de berg op racen
Paar keer hardop gelachen, bedankt jongens.
De reden van mijn username, deze legendarische beklimmingquote:Wat een stelletje boeven bij elkaar: Heras, Armstrong, Hamilton, Vino en het oranje gevaar, Iban Mayo.
Als we het over epische voorstellingen hebben dan kunnen we natuurlijk niet om de Deutschland Tour van 2003 heen.
De Deutschland Tour, best wel een aansprekende wedstrijd, vond ongeveer een maandje voor de Tour de France plaats. Een ideaal moment voor Manolo Saiz om alles nog eens op punt te zetten. De Deutschland Tour kent in 2003 slechts één bergetappe en de aankomst ligt op de niet eens zo zware Feldberg.
Jan Hruska, van de ploeg van Saiz, slaagde erin om samen met Kurt-Asle Arvesen en onze Bram Schmitz weg te geraken in de vroege vlucht. Ze fietsten samen 12 minuten bij elkaar, maar omdat Arvesen maar op 2 minuten stond in het klassement ging het peloton toch rijden. Onder invloed van Bianchi liep de voorsprong terug en toen Hruska stopte met meewerken begon de voorsprong drastisch terug te lopen. Met nog 50 kilometer te gaan bedroeg de voorsprong nog een kleine 4 minuten.
Toen het verschil overbrugbaar was kwam er een tegenaanval van Rene Haselbacher, Gorazd Stangelj, Santiago Botero en Jorg Jäksche. Het peloton hield gewoon haar eigen tempo aan en hield de aanvallers binnen bereik. Terwijl in aanloop van de slotklim nog aanvallen volgden van onder meer Matthias Kessler en Fabian Cancellara (die uiteindelijk 18e zou worden in de etappe) had Jaksche vooraan iedereen gelost.
Voor het aanvatten van de slotklim rijdt Jaksche, door de Duitse commentatoren nog beschreven als 'te intelligent om te winnen', in z'n eentje op kop, voor een peloton dat naar de voet van de slotklim stormt. Ondanks het tempo van Bianchi volgt er nog een aanval: Jan Verstraeten springt er vandoor. Hij wordt gecounterd door, jawel, Jan Hruska, die dus al in de vroege vlucht had gezeten. Vlak voor het aanvatten van de daadwerkelijke slotklim probeert een piepjonge Stijn Devolder er nog vanonder te muizen.
Niet veel later valt Alexander VInokourov, de kopman van Telekom, aan. Hij wordt binnen de kortste keren bijgehaald door José Azevedo, van het ONCE van Manolo Saiz. Diens mannen kunnen zich nauwelijks bedwingen, want met Jaksche nog altijd aan de leiding en Azevedo daarachter met Vinokourov is Igor Gonzalez de Galdeano, die na z'n carrière uitmuntend leiding heeft gegeven aan Euskaltel-Euskadi, de volgende die aanvalt. Hij sprint het gat op Vinokourov en Azevedo dicht, waarna Azevedo zich direct op kop zet. Honderd meter later ziet Vinokourov al sterretjes en moet hij lossen bij Azevedo en Gonzalez de Galdeano.
Met Vinokourov gelost was de weg vrij voor Azevedo om ook het gat naar Jaksche dicht te sprinten. Waar Der Jan ondertussen loste uit het peloton was Azevedo al snel bij Jaksche. In het peloton, waar nog wat stoorzenders van ONCE aanwezig waren, was het Quick-Step dat nog wat probeerde met Patrik Sinkewitz, Jurgen van Goolen en Michael Rogers. Nadat de knechten opgesoupeerd waren gooide Rogers de grote plaat er nog een keer op. Alleen Isidro Nozal, tegenwoordig vrachtwagenchauffeur, kon nog volgen.
Vooraan moest Jaksche dan eindelijk lossen bij Azevedo en Gonzalez de Galdeano en hij zakte terug tot bij Rogers en Nozal. Azevedo, die bijna de hele klim kopwerk had verricht, pakte de dagzege en moest nog omkijken om Gonzalez de Galdeano niet op wat secondes te rijden.
Achter de twee sprong Nozal nog weg bij Rogers en ook Jaksche zette de turbo er nog maar een keer op en sprong nog weg. Het resultaat was een 1-2-3-4 voor de mannen van de blindenloterij, Rogers was op plek 5 de eerste niet-ONCE. Daar weer achter dook nóg een geel shirt op. Het was Alberto Contador die naar plek 6 sprintte.
1 José Azevedo (Por) ONCE-Eroski 4.49.49 (39.542 km/h)
2 Igor Gonzalez De Galdeano (Spa) ONCE-Eroski
3 Isidro Nozal Vega (Spa) ONCE-Eroski 0.24
4 Jörg Jaksche (Ger) ONCE-Eroski 0.25
5 Michael Rogers (Aus) Quick Step-Davitamon 0.32
6 Alberto Contador Velasco (Spa) ONCE-Eroski 0.46
7 Patrik Sinkewitz (Ger) Quick Step-Davitamon 0.48
8 Alexandre Vinokourov (Kaz) Team Telekom 0.52
9 Geoffrey Demeyere (Bel) Vlaanderen-T Interim 0.58
10 Davide Rebellin (Ita) Gerolsteiner
11 Paolo Savoldelli (Ita) Team Telekom
12 Jens Voigt (Ger) Credit Agricole
13 Jurgen Van Goolen (Bel) Quick Step-Davitamon 1.09
14 Steffen Wesemann (Ger) Team Telekom
15 Jorgen Bo Petersen (Den) Team fakta 1.11
16 Niki Aebersold (Swi) Phonak Hearing Systems
17 Fabian Cancellara (Swi) Fassa Bortolo 1.18
18 Jan Ullrich (Ger) Team Bianchi 1.22
19 Wim Van Huffel (Bel) Vlaanderen-T Interim 1.59
20 Ivan Basso (Ita) Fassa Bortolo 2.01
Deze redelijk opvallende prestatie moest de voorbode vormen voor een Tourzege voor Manolo Saiz. Niet Gonzalez de Galdeano (die betrapt was op Salbutamol en door de Franse bond voor een half jaar verbannen werd uit Franse wedstrijden en die uiteindelijk vierde zou worden in de Vuelta dat jaar), niet Nozal (die voor en na 2003 niets gepresteerd heeft en in 2003 ei zo na de Vuelta zou winnen), niet Jaksche (die als knecht naar Frankrijk ging), niet Azevedo (die als meesterknecht naar Frankrijk ging), niet Contador (die nog te jong was en een jaar later onder leiding van Saiz bijna dood ging in de Subida Urkiola) zouden daarvoor moeten gaan zorgen, maar wel Joseba Beloki. Beloki was al 3x achter elkaar op het podium geëindigd in de Tour en Saiz ging nu full retard om de gele trui te pakken. Lance Armstrong leek te pakken en het zou een knotsgekke Tour kunnen worden met hele mooie dingen in het verschiet voor Joseba. In de negende etappe naar Gap ging Beloki echter zwaar onderuit en hij zou nooit meer in de buurt komen van z'n oude niveau, maar dit geheel terzijde in dit verhaal over de legendarische beklimming van de Feldberg in de Deutschland Tour.
De Deutschland Tour, best wel een aansprekende wedstrijd, vond ongeveer een maandje voor de Tour de France plaats. Een ideaal moment voor Manolo Saiz om alles nog eens op punt te zetten. De Deutschland Tour kent in 2003 slechts één bergetappe en de aankomst ligt op de niet eens zo zware Feldberg.
Jan Hruska, van de ploeg van Saiz, slaagde erin om samen met Kurt-Asle Arvesen en onze Bram Schmitz weg te geraken in de vroege vlucht. Ze fietsten samen 12 minuten bij elkaar, maar omdat Arvesen maar op 2 minuten stond in het klassement ging het peloton toch rijden. Onder invloed van Bianchi liep de voorsprong terug en toen Hruska stopte met meewerken begon de voorsprong drastisch terug te lopen. Met nog 50 kilometer te gaan bedroeg de voorsprong nog een kleine 4 minuten.
Toen het verschil overbrugbaar was kwam er een tegenaanval van Rene Haselbacher, Gorazd Stangelj, Santiago Botero en Jorg Jäksche. Het peloton hield gewoon haar eigen tempo aan en hield de aanvallers binnen bereik. Terwijl in aanloop van de slotklim nog aanvallen volgden van onder meer Matthias Kessler en Fabian Cancellara (die uiteindelijk 18e zou worden in de etappe) had Jaksche vooraan iedereen gelost.
Voor het aanvatten van de slotklim rijdt Jaksche, door de Duitse commentatoren nog beschreven als 'te intelligent om te winnen', in z'n eentje op kop, voor een peloton dat naar de voet van de slotklim stormt. Ondanks het tempo van Bianchi volgt er nog een aanval: Jan Verstraeten springt er vandoor. Hij wordt gecounterd door, jawel, Jan Hruska, die dus al in de vroege vlucht had gezeten. Vlak voor het aanvatten van de daadwerkelijke slotklim probeert een piepjonge Stijn Devolder er nog vanonder te muizen.
Niet veel later valt Alexander VInokourov, de kopman van Telekom, aan. Hij wordt binnen de kortste keren bijgehaald door José Azevedo, van het ONCE van Manolo Saiz. Diens mannen kunnen zich nauwelijks bedwingen, want met Jaksche nog altijd aan de leiding en Azevedo daarachter met Vinokourov is Igor Gonzalez de Galdeano, die na z'n carrière uitmuntend leiding heeft gegeven aan Euskaltel-Euskadi, de volgende die aanvalt. Hij sprint het gat op Vinokourov en Azevedo dicht, waarna Azevedo zich direct op kop zet. Honderd meter later ziet Vinokourov al sterretjes en moet hij lossen bij Azevedo en Gonzalez de Galdeano.
Met Vinokourov gelost was de weg vrij voor Azevedo om ook het gat naar Jaksche dicht te sprinten. Waar Der Jan ondertussen loste uit het peloton was Azevedo al snel bij Jaksche. In het peloton, waar nog wat stoorzenders van ONCE aanwezig waren, was het Quick-Step dat nog wat probeerde met Patrik Sinkewitz, Jurgen van Goolen en Michael Rogers. Nadat de knechten opgesoupeerd waren gooide Rogers de grote plaat er nog een keer op. Alleen Isidro Nozal, tegenwoordig vrachtwagenchauffeur, kon nog volgen.
Vooraan moest Jaksche dan eindelijk lossen bij Azevedo en Gonzalez de Galdeano en hij zakte terug tot bij Rogers en Nozal. Azevedo, die bijna de hele klim kopwerk had verricht, pakte de dagzege en moest nog omkijken om Gonzalez de Galdeano niet op wat secondes te rijden.
Achter de twee sprong Nozal nog weg bij Rogers en ook Jaksche zette de turbo er nog maar een keer op en sprong nog weg. Het resultaat was een 1-2-3-4 voor de mannen van de blindenloterij, Rogers was op plek 5 de eerste niet-ONCE. Daar weer achter dook nóg een geel shirt op. Het was Alberto Contador die naar plek 6 sprintte.
1 José Azevedo (Por) ONCE-Eroski 4.49.49 (39.542 km/h)
2 Igor Gonzalez De Galdeano (Spa) ONCE-Eroski
3 Isidro Nozal Vega (Spa) ONCE-Eroski 0.24
4 Jörg Jaksche (Ger) ONCE-Eroski 0.25
5 Michael Rogers (Aus) Quick Step-Davitamon 0.32
6 Alberto Contador Velasco (Spa) ONCE-Eroski 0.46
7 Patrik Sinkewitz (Ger) Quick Step-Davitamon 0.48
8 Alexandre Vinokourov (Kaz) Team Telekom 0.52
9 Geoffrey Demeyere (Bel) Vlaanderen-T Interim 0.58
10 Davide Rebellin (Ita) Gerolsteiner
11 Paolo Savoldelli (Ita) Team Telekom
12 Jens Voigt (Ger) Credit Agricole
13 Jurgen Van Goolen (Bel) Quick Step-Davitamon 1.09
14 Steffen Wesemann (Ger) Team Telekom
15 Jorgen Bo Petersen (Den) Team fakta 1.11
16 Niki Aebersold (Swi) Phonak Hearing Systems
17 Fabian Cancellara (Swi) Fassa Bortolo 1.18
18 Jan Ullrich (Ger) Team Bianchi 1.22
19 Wim Van Huffel (Bel) Vlaanderen-T Interim 1.59
20 Ivan Basso (Ita) Fassa Bortolo 2.01
Deze redelijk opvallende prestatie moest de voorbode vormen voor een Tourzege voor Manolo Saiz. Niet Gonzalez de Galdeano (die betrapt was op Salbutamol en door de Franse bond voor een half jaar verbannen werd uit Franse wedstrijden en die uiteindelijk vierde zou worden in de Vuelta dat jaar), niet Nozal (die voor en na 2003 niets gepresteerd heeft en in 2003 ei zo na de Vuelta zou winnen), niet Jaksche (die als knecht naar Frankrijk ging), niet Azevedo (die als meesterknecht naar Frankrijk ging), niet Contador (die nog te jong was en een jaar later onder leiding van Saiz bijna dood ging in de Subida Urkiola) zouden daarvoor moeten gaan zorgen, maar wel Joseba Beloki. Beloki was al 3x achter elkaar op het podium geëindigd in de Tour en Saiz ging nu full retard om de gele trui te pakken. Lance Armstrong leek te pakken en het zou een knotsgekke Tour kunnen worden met hele mooie dingen in het verschiet voor Joseba. In de negende etappe naar Gap ging Beloki echter zwaar onderuit en hij zou nooit meer in de buurt komen van z'n oude niveau, maar dit geheel terzijde in dit verhaal over de legendarische beklimming van de Feldberg in de Deutschland Tour.
Die klimtijdritquote:
De drietrapsraket van Ugrumov.
[ afbeelding ]
We spreken 1994, de Tour de France. Een Tour die voor de zoveelste keer gedomineerd wordt door Indurain, die halverwege al 32 minuten voor staat op de nummer 2. We komen er in bij etappe 17, de Tour is inmiddels in de Alpen beland en we kijken naar een Let, een Let? Ja, ook DAAR wordt gefietst. Piotr Ugrumov is de naam, dat zegt u verder niks en u kent hem ook niet maar dat maakt niet uit. 33 jaar is dit macabere kale oostblokproduct.
Nog even terug naar begin jaren '90, na de val van de muur had Ugrumov eindelijk de kans om zijn grote wielerdromen uit te laten komen. Maar de tijd drong, hij was inmiddels de 30 genaderd en veel tijd om een succesvolle carriere op te bouwen was er dus niet. Gelukkig kwam daar in '93 opeens Mecair-Ballan op zijn pad. De trainingsschema's van ene Michele Ferrari deden wonderen voor zijn prestaties, in de Giro van '93 vloog hij de bergen over en in de laatste grote bergrit was hij zelfs in staat een tot de nek toe opgevoerde Indurain te lossen en zijn roze trui te bedreigen, dat was in die tijd ongehoord. Hij werd uiteindelijk tweede.
Het jaar daarop reed hij in de schaduw van zijn ploeggenoot Berzin een redelijk anonieme Giro. Een Giro die ze met Berzin wel wonnen natuurlijk, want het team heette inmiddels Gewiss-Ballan en elke renner uit die ploeg had dat jaar een straaljager uit zijn reet hangen. In de Tour van dat jaar reed hij redelijk anoniem rond, een paar keer eindigde hij bergop met de beste mannen maar hij stond op lichtjaren van Indurain. Maar toen kwamen de Alpen. In rit 17 besloot hij dat hij wel genoeg had gezien van het peloton en begon gelijk met aanvallen. De enige 2 die konden volgen waren zijn ploeggenoot en verloren tweelingbroer Bjarne Riis en een of andere rottige Colombiaan genaamd Nelson Rodriguez.
Riis en Ugrumov beulden 2 klimmen lang op kop terwijl deze laffe Colombiaan van 2 turven hoog in het wiel aan het profiteren was. Op de slotklim moest Riis laten gaan en begon Ugrumov een verzet te stampen waar Tony Martin later tijdritten mee zou winnen. Er gebeurde alleen iets geks, die Colombiaanse vlo met zijn homofiele haarband achter hem wilde maar niet lossen, terwijl de streep steeds dichterbij kwam. Nog verontrustender was dat de klim op het einde uitvlakte en deze oude kale Let een sprint had waar een strijkijzer nog om moest lachen. Needless to say verloor Ugrumov de sprint met 3 lichtjaren en sloeg hij zijn stuur in 20 stukken.
Wat Piotr die avond en nacht heeft uitgespookt weten we niet, maar een anonieme ploeggenoot die een kamer naast hem sliep wist te vertellen dat hij die nacht zeker 20 keer de wekker heeft horen afgaan waarna hij iemand op een hometrainer hoorde fietsen. Hoe dan ook, etappe 18 werd een bloedbad. Nog voor de rode vlag van de auto van de neutralisatie had gewapperd sprintte Ugrumov weg uit het peloton, ze zagen hem die dag niet meer terug. De finish lag die dag wel na een afdaling, vlak dus. Maar dat maakte voor Ugrumov niet uit, zelfs als hij op het laatste rechte stuk met de Hubble telescoop had omgekeken had hij niemand meer kunnen zien. Indurain kwam veel later als een lijk op zijn fiets als tweede binnenrollen, de rest heeft de uitzending niet eens meer gehaald.
Was de honger van dit Letse monster inmiddels gestild? Neen. Er restte nog een klimtijdrit naar Avoriaz. Maar er stond inmiddels meer op het spel, het podium kwam in zicht. Derde stond hij inmiddels, maar hij stond slechts 2 seconden voor op Marco Pantani, een Italianse olifant. Pantani had zich de rit hiervoor koest gehouden en deze klimtijdrit was perfect voor hem. Het was aan de finish apocalyptisch hard beginnen regenen toen Pantani als een van de laatste renners op de finish afstevende, Luc LeBlanc had inmiddels een smerig harde tijd van 1:26:49 neergezet. Pantani zweefde richting de finish, met zijn markante oren wapperend in de wind als engelenvleugeltjes die hem richting de finish begeleide.™ 1:24:37 bleef er op de klok staan, 2 minuten en 26 seconden knalde hij van de tijd van Leblanc af. Ongehoord.
Maar net toen de kleine Italiaan de finish passeerde draaiden de hoofden van het publiek de andere kant op, een luid gebulder doemde op van ergens verder terug op de klim. Net toen het publiek dekking begon te zoeken, vrezend voor een vreselijke onweersbui, denderde daar ineens een lichtblauwe straaljager de hoek om, bovenop die straaljager een grote glimmende bol die deed denken aan de zon die het donkere wolkendek doorkliefde. Nog voordat men met de ogen kon knipperen stopte de tijd opnieuw, 1:22:59 een of ander opperwezen had nog eens een dikke anderhalve minuut van de tijd van Pantani afgeschroeid.
Omdat de grote Franse hoop die dag buiten tijd werd gereden belande onze Letse God uiteindelijk nog op het eennahoogste treetje van het podium. 5 en een halve minuut kwam hij uiteindelijk te kort om Indurain naar de kroon te steken.
[ afbeelding ]
Zoiets episch moeten ze herintroduceren
Ik denk dat de Brammeiers van deze wereld zouden gaan staken bij het zien van dit profiel.quote:
[..]
Die klimtijdrit
Zoiets episch moeten ze herintroduceren
Die verschillen ook.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Heb ik hier de geestelijk vader van Wim van Huffel gespot? Wat een wereldprestatie om tussen dat geweld 9de te worden.quote:
9 Geoffrey Demeyere (Bel) Vlaanderen-T Interim 0.58
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Hier werd de fakkel doorgegeven:quote:
[..]
Heb ik hier de geestelijk vader van Wim van Huffel gespot? Wat een wereldprestatie om tussen dat geweld 9de te worden.
quote:
[..]
Hier werd de fakkel doorgegeven:
[ afbeelding ]
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Nog maar eens een klassiekertje erin gooien, we gaan daarvoor terug naar de Ronde van Romandië van 1998. Voor Festina en Willy Voet dé wedstrijd om nog eens de puntjes op de i te zetten voor de aankomende Tour:
Als omschrijving bij het filmpje heeft de oploader het volgende geplaatst:
Quite possible the most impressive doped up performance in cycling history. Two months after this race, Willy Voet was arrested for transporting EPO, Steroids, HGH, over the boarder from Belgium into France. No such problems in this race. Voet later admitted the Romandie this year was a testing ground for the Festina doping program.
Nou is meest indrukwekkend wellicht wat overdreven, maar alleraardigst was het wel.
In deze zelfde Ronde van Romandie overleed Mauro Gianetti (jawel, die Mauro Gianetti) bijna omdat hij had geëxperimenteerd met een nieuw middel (PFC). Na drie dagen coma en enkele weken op de intensive care kwam hij er weer bovenop en klaagde de behandelende dokter, die wat details uit de doeken had gedaan, aan voor het toebrengen van schade aan zijn imago.
Als omschrijving bij het filmpje heeft de oploader het volgende geplaatst:
Quite possible the most impressive doped up performance in cycling history. Two months after this race, Willy Voet was arrested for transporting EPO, Steroids, HGH, over the boarder from Belgium into France. No such problems in this race. Voet later admitted the Romandie this year was a testing ground for the Festina doping program.
Nou is meest indrukwekkend wellicht wat overdreven, maar alleraardigst was het wel.
In deze zelfde Ronde van Romandie overleed Mauro Gianetti (jawel, die Mauro Gianetti) bijna omdat hij had geëxperimenteerd met een nieuw middel (PFC). Na drie dagen coma en enkele weken op de intensive care kwam hij er weer bovenop en klaagde de behandelende dokter, die wat details uit de doeken had gedaan, aan voor het toebrengen van schade aan zijn imago.
Wat een godentopicquote:
[..]
Ik denk dat de Brammeiers van deze wereld zouden gaan staken bij het zien van dit profiel.
[ afbeelding ]
Die verschillen ook.
[ afbeelding ]
Indurain 3 minuten aansmeren in een tijdrit...hardop lachen, alles.
Ik zal nog even de spelonken van mijn brein induiken voor mooie demonstraties. Moest eerst aan de koffiemolen op de Ventoux denken, maar dat valt in het niet bij al dit geweld natuurlijk.
Fitter. Happier. More productive
---------------------------------------------------
If you think in terms of a year, plant a seed; if in terms of ten years, plant trees; if in terms of 100 years, teach the people. - Confucius
---------------------------------------------------
If you think in terms of a year, plant a seed; if in terms of ten years, plant trees; if in terms of 100 years, teach the people. - Confucius
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |