Feit is echter wel dat ik mij gewoon nauwelijks interesseer in mensen waar ik geen band mee heb. Mijn vrienden en veel van mijn sociale contacten stammen voor 95% nog uit mijn jeugd, waar ik dus heel veel mee heb meegemaakt van de brugklas tot foute eindexamenvakanties in Chersonissos en noem het maar op.
Die mensen interesseren mij heel erg, en ik verheug me er ook op om hen weer te zien.
Op mijn werk echter, vind ik het alweer een heel stuk lastiger. Ik heb sinds 3 maanden een nieuwe baan, en op de afdeling waar ik nu zit is men vrij hecht met elkaar. Op zich word ik er wel bij betrokken, alleen het kost me wel veel moeite. Morgen wil men bijvoorbeeld na werk nog weer even de stad in. Ik vind het allemaal prima, en ga wel mee, maar ik vraag mezelf eigenlijk af waarom.
Ik vind het ook best wel kut als ik op een borrel één op één in gesprek kom met een collega. Voor vijf minuutjes is niet erg, maar daarna interesseert die persoon me niet meer. Ik heb immers geen behoefte aan nieuwe vrienden, als die collega een anekdote vertelt, gaat het over mensen die ik verder niet ken, hij komt uit een omgeving waar ik niet bekend ben : Het interesseert me niet, en ik denk dan alleen maar constant : Hoe kan ik dit gesprek zo snel mogelijk subtiel beëindigen?
Dat is ook zo op mijn sport die ik sinds kort doe. De sport vind ik zelf leuk, alleen wordt er vaak nog wat gedronken daarna met het team. Regelmatig knijp ik er dan tussenuit, maar soms vind ik dat ik het echt niet kan maken om voor de derde keer (als enige) op rij weg te sneaken. Vervolgens zit ik weer met mijn nieuwe teamgenoten aan de bar, en beginnen ze ook wel dingen aan me te vertellen, of gaat het over de wedstrijden in de eredivisie van het afgelopen weekend, maar het boeit me allemaal gewoon niet. Terwijl als ik diezelfde gespreksonderwerpen met een vriend zou bespreken, zou het me wel boeien.
Hebben jullie dit ook soms? Kun je het misschien ook ontwikkelen / trainen ofzo?
Ik heb leuke collega's, maar zoiets zou ik denk ik niet snel doen.
Oh en het is op zich wel belangrijk, jezelf bekendmaken bij mensen zodat zij weten dat ze jou moeten hebben voor die en die zaken, dat merk ik nu ook. Lastig wel, maar bijv. in een kort gesprek kan je al veel vragen stellen en meer over iemand te weten komen.
Is ook hoofdzakelijk de reden dat het op relatie gebied gewoon allemaal niet echt wil lukken.quote:
Mis gewoon op de één of andere manier de interesse die je in een (potentiële) partner zou moeten hebben. Daten kan / wil ik bijvoorbeeld ook absoluut niet. Een op een tegenover iemand zitten waar je verder niets mee deelt. Dat wordt praten om het praten zodat er geen stiltes vallen. Erg ongemakkelijk dus.
Heb echt wel met regelmaat mijn kansen (gehad), maar ik kan er zo weinig mee.
Het wordt bij mij al snel een interview.quote:Op donderdag 1 juni 2017 23:13 schreef DoubleDip het volgende:
Na het werk de stad in? Het zijn toch je collega's, en niet je vrienden?
Ik heb leuke collega's, maar zoiets zou ik denk ik niet snel doen.
Oh en het is op zich wel belangrijk, jezelf bekendmaken bij mensen zodat zij weten dat ze jou moeten hebben voor die en die zaken, dat merk ik nu ook. Lastig wel, maar bijv. in een kort gesprek kan je al veel vragen stellen en meer over iemand te weten komen.
Met collega's vind ik het op de een of andere manier ook moeilijk om het gesprek een bepaalde wending te geven. Op een borrel begint het bijvoorbeeld vaak werk-inhoudelijk, maar na een minuut of wat wil ik zelf graag de overstap maken naar iets luchtigs. Dat vind ik lastig.
Vind sowieso een op een gesprekken best kut. Als je bijvoorbeeld met zijn drieen staat te praten, en één zegt opeens ''Ik ga even naar de WC'' denk ik meteen : Kut nu staan we nog met zijn tweeën en moet ik het gesprek wel op gang houden, anders wordt het awkward.
Ja ehhh, daten wil je niet. Wat denk je, dat een vriendin zich spontaan aan je deur meldt en dat het vanaf dan gewoon allemaal loopt of wat?quote:
[..]
Is ook hoofdzakelijk de reden dat het op relatie gebied gewoon allemaal niet echt wil lukken.
Mis gewoon op de één of andere manier de interesse die je in een (potentiële) partner zou moeten hebben. Daten kan / wil ik bijvoorbeeld ook absoluut niet. Een op een tegenover iemand zitten waar je verder niets mee deelt. Dat wordt praten om het praten zodat er geen stiltes vallen. Erg ongemakkelijk dus.
Heb echt wel met regelmaat mijn kansen (gehad), maar ik kan er zo weinig mee.
Ben ook niet iemand die zin heeft om met veel mensen te praten, of überhaupt veel te praten, maar zo nu en dan kom ik toch wel iemand tegen waarmee ik niet raak uitgeluld.
Niks mis met gezond filterenquote:Op vrijdag 2 juni 2017 03:20 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik herken het wel. Bij mij is het ook heel zwart-wit. Of ik mag iemand of diegene kan bij wijze van spreken naast me dood neervallen.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-06-2017 07:42:48 ]
Ik wil best graag nieuwe vrienden, geen problemen met borrelen na werktijd (helaas doen we dat zelden) of sportmaatjes leren kennen.
Alleen, ik heb gewoon überhaupt weinig interesse in mensen
Helpt niet echt.
Idd, typisch weer dit. Heb trouwens niet echt tips.quote:
Dus je hebt geen zin om nieuwe mensen te leren kennen, want geen interesse en indien geen interesse in iemand leer je iemand ook nie tkennen, maar je wil wel een relatie (uit andere topics). Dat gaat natuurlijk niet samen.
Interesse faken. Dat doet de halve wereld.quote:
Maar dat is nogal zwaar voor TS zo te lezen.quote:
[..]
Interesse faken. Dat doet de halve wereld.
natuurlijk kun je het ontwikkelen,quote:
Kun je het misschien ook ontwikkelen / trainen ofzo?
Ook bv zaken als motivatie en instelling laten zich goed trainen ...
Het is echter vooral een kwestie van de moeite die je zelf bereid bent erin te steken...
Het hang echter volledig aan wat je jezelf voorhoud..
als jij blijft herhalen dat je dat niet wil, dat je je niet vor anderen intersseert en dat je ook geen behoefte hebt nieuwe mensen te leren kennen, blijft dat ook zo.
Dat te veranderen begint ermee dat je voor jezelf bepaald dat dus eigen wél bereid bent wat energie te steken in het leren kennen van anderen, dat je bereid bent navraag te doen naar anderen...
Als je je eigen instelling daartoe verandert, volgt het 'gevoel' vanzelf... het is niet andersom, dat als je geen 'motivatie' hebt dat nooit kan komen, maar volledig afhankelijk van wat je zelf doet.
Ook als je in het begin 'tegenzin' ervaart bij een sociaal treffen met nieuwe mensen, verandert dat snel in zin als je zelf je ook positief en open opstelt..
Als je echter voor jezelf blijft herhalen dat je geen zin hebt en het allemaal niks vind, blijft dat ook uit.
Een self-fullfilling prophecy.
Vraag is dus wat jij nu wil.
Mn moeder zei altijd "Zin kun je maken" en daarin had ze groot geljk, hoe onprettig het ook voor iedereen is dat te moeten en uiteindelijk is het voor iedereen een drempel waar je overheen moet.
Iedereen ervaart ook in meer of mindere zin die initiele 'tegenzin';
De wereld bestaat echter uit twee soorten personen, de ene groep stapt uiteindelijk met meer of minder gemak over die drempel en zal zich ook na een tijdje (langzaam) integreren...
en een andere groep blijft voor die drempel staan en gaat er nooit over en vraagt zich later af waarom anderen plezier hebben
En dan gaan mensen je interessant vinden omdat ze jouw (genepte) interesse boeiend vinden. Wanneer ze je echt leren kennen dan laten ze je keihard vallen.quote:
[..]
Interesse faken. Dat doet de halve wereld.
Vooral als het om iets als een relatie gaat moet je je afvragen of je zo'n verstandhouding wel met iemand wil, en of ze geen relatie wil hebben met jouw 'toneelstukje' in plaats van met jou als persoon.
Gewoon niet aan meedoen.
Collega's zijn ook niet allemaal geïnteresseerd in jou of mij of Piet. Sterker nog, voor veel mensen is het denk ik een verplicht praatje. Je hebt geluk als al die praatjes je wel oprecht interesseren, dan wordt het gewoon wat makkelijker. Maar je bent toch wel capabel om gewoon small talk met iemand te voeren?
Als je het echt een ontzettend vervelende bezigheid vindt, dan blijf je fijn weg bij je teamgenoten
. Ik lees het een beetje als "goh wat lullig als ik er niet bij ben voor hun" maar tbh denk ik dat je teamgenoten ook niet echt erom geven of je er bent of niet. Oprecht no offense trouwens. Maar ik denk dat je er gewoon niet zo zwaar aan moet tillen en als je dat wel doet, dan blijf fijn weg .Voor 1 gesprek is dit niet erg nee, maar als je ze regelmatig ziet / spreekt. |Ïs het soms wel eens handig als je bepaalde zaken onthoud en op terug kan komen.quote:Op vrijdag 2 juni 2017 11:01 schreef vera166 het volgende:
Het hoeft je toch ook allemaal niet te interesseren? Dat maakt toch niet uit voor het gesprek? Tenzij je probleem is dat je niet weet hoe je met mensen in gesprek moet komen/blijven lijkt me dit niet echt een probleem.
Maar vooral dat je het ook zelf interessant vindt, waardoor het niet elke keer een last is.
Ik meld dan gewoon dat ik het allemaal niet kan onthouden hoor hi hi hi wat ben ik toch vergeetachtig. De meeste mensen zeggen dan "ja ik ook, geeft niets hoor!!". Het zou idd wel optimaal zijn als je een en ander kan onthouden, komt alleen maar ten goede aan je imago en alles maar ik vind het niet noodzakelijk. Tenzij mensen je ernstige dingen vertellen maar dat onhoud ik dan vaak ook weer wel.quote:Op vrijdag 2 juni 2017 11:04 schreef Cue_ het volgende:
[..]
Voor 1 gesprek is dit niet erg nee, maar als je ze regelmatig ziet / spreekt. |Ïs het soms wel eens handig als je bepaalde zaken onthoud en op terug kan komen.
Maar vooral dat je het ook zelf interessant vindt, waardoor het niet elke keer een last is.
Dat doe ik ook altijd, want het is ook echt zo. Aangezien ik interessante verhalen van vriendinnen ook niet op lijk te slaan vaak.quote:
Ik meld dan gewoon dat ik het allemaal niet kan onthouden hoor hi hi hi wat ben ik toch vergeetachtig. De meeste mensen zeggen dan "ja ik ook, geeft niets hoor!!". Het zou idd wel optimaal zijn als je een en ander kan onthouden, komt alleen maar ten goede aan je imago en alles maar ik vind het niet noodzakelijk. Tenzij mensen je ernstige dingen vertellen maar dat onhoud ik dan vaak ook weer wel.
Daardoor kom je er altijd wel mee weg.
Maar het is verder gewoon lastig als je veel mensen/verhalen niet interessant vindt.
En nog eens meer als je het erg lastig vindt om te faken (van dit laatste heb ik soms problemen, maar dat is meer afhankelijk van m'n stemming, dan dat ik het echt niet kan)
Allemaal herkenbaar iddquote:
[..]
Dat doe ik ook altijd, want het is ook echt zo. Aangezien ik interessante verhalen van vriendinnen ook niet op lijk te slaan vaak.
Daardoor kom je er altijd wel mee weg.
Maar het is verder gewoon lastig als je veel mensen/verhalen niet interessant vindt.
En nog eens meer als je het erg lastig vindt om te faken (van dit laatste heb ik soms problemen, maar dat is meer afhankelijk van m'n stemming, dan dat ik het echt niet kan)
.Vind mijn collega's vrijwel allemaal ook hele aardige gasten, ook met al die mannen van mijn leeftijd kan ik prima omgaan. Lach me altijd dood op mijn werk. Maar heb totaal geen behoefte om buiten werktijd met die mensen om te gaan eerlijk gezegd. Heb er ook helemaal geen tijd voor eerlijk gezegd. Sowieso als je een vriendin, meerdere andere vriendengroepen, sporten enz. hebt, houd je weinig tijd over.quote:
Dat met collega's herken ik wel hoor, allemaal prima mensen maar die zie ik dan ook de godganse dag, vijf dagen per week. Daar wil ik in m'n vrije tijd dus echt niet mee om gaan.
Waarom vertel je niet aan die collega's, dat je slechts op die werkplek bent om te werken en dat je de collega's nooit als vriend wil? En dat je niet zit te wachten op dom gelul?quote:
Dat klinkt misschien vrij lullig, en zo is het absoluut niet bedoeld.
Feit is echter wel dat ik mij gewoon nauwelijks interesseer in mensen waar ik geen band mee heb. Mijn vrienden en veel van mijn sociale contacten stammen voor 95% nog uit mijn jeugd, waar ik dus heel veel mee heb meegemaakt van de brugklas tot foute eindexamenvakanties in Chersonissos en noem het maar op.
Die mensen interesseren mij heel erg, en ik verheug me er ook op om hen weer te zien.
Op mijn werk echter, vind ik het alweer een heel stuk lastiger. Ik heb sinds 3 maanden een nieuwe baan, en op de afdeling waar ik nu zit is men vrij hecht met elkaar. Op zich word ik er wel bij betrokken, alleen het kost me wel veel moeite. Morgen wil men bijvoorbeeld na werk nog weer even de stad in. Ik vind het allemaal prima, en ga wel mee, maar ik vraag mezelf eigenlijk af waarom.
Ik vind het ook best wel kut als ik op een borrel één op één in gesprek kom met een collega. Voor vijf minuutjes is niet erg, maar daarna interesseert die persoon me niet meer. Ik heb immers geen behoefte aan nieuwe vrienden, als die collega een anekdote vertelt, gaat het over mensen die ik verder niet ken, hij komt uit een omgeving waar ik niet bekend ben : Het interesseert me niet, en ik denk dan alleen maar constant : Hoe kan ik dit gesprek zo snel mogelijk subtiel beëindigen?
Dat is ook zo op mijn sport die ik sinds kort doe. De sport vind ik zelf leuk, alleen wordt er vaak nog wat gedronken daarna met het team. Regelmatig knijp ik er dan tussenuit, maar soms vind ik dat ik het echt niet kan maken om voor de derde keer (als enige) op rij weg te sneaken. Vervolgens zit ik weer met mijn nieuwe teamgenoten aan de bar, en beginnen ze ook wel dingen aan me te vertellen, of gaat het over de wedstrijden in de eredivisie van het afgelopen weekend, maar het boeit me allemaal gewoon niet. Terwijl als ik diezelfde gespreksonderwerpen met een vriend zou bespreken, zou het me wel boeien.
Hebben jullie dit ook soms? Kun je het misschien ook ontwikkelen / trainen ofzo?
Westlanders of West Friezen ?
Ofzo..
Niet iedere regio is zo sociaal en open.
Lijkt me verder niet echt iets wat je kan trainen. Je moet het gewoon doen. Jij hebt jezelf wijsgemaakt dat niemand boeiend is, behalve de mensen die je al kent. Dat is gewoon een instelling.