Giro d'Italia 2017 #45: Ebolasport.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 22:26 schreef Mykonos het volgende:
Ook gewoon einde seizoen inderdaad, heftig, en ook weer precies bij die ploeg ja

quote:

Op zondag 21 mei 2017 21:13 schreef showtimer het volgende:

[..]



[..]

quote:

Op zondag 21 mei 2017 18:49 schreef showtimer het volgende:

[..]



Chad zelf valt trouwens ook niet mee. Dumoulin noemde hem toch al een paar keer als beste klimmer na LTD, maar aan Simoni en Preidler heeft hij voorlopig duidelijk meer.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 01:21 schreef skysherrif het volgende:

[..]

Zou het kunnen dat een team als sunweb hem krachten laat sparen voor 3e week of slaat dat nergens op

quote:

Op maandag 22 mei 2017 08:35 schreef Koffieplanter het volgende:
Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco. Marco, Marco, overal Marco. Marco op tv. Marco in de krant. Marco op het asfalt. De Italianen konden over niemand anders praten dan Marco.

Dat er afgelopen zaterdag ook nog een uitslag werd opgemaakt was van secundair belang. De rit naar Oropa was allereerst en vooral een eerbetoon aan de artiest Marco Pantani. De organisatie van de Giro wilde dat we met z'n allen kaarsjes voor hem op staken en liefdevol mijmerden over die keer dat hij op de klim naar Oropa een heel peloton voor schut zette. Marco, o Marco. Wat was je goed.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 09:38 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Inderdaad. Jammer dat Festina niet meer bestaat.

quote:

Op maandag 22 mei 2017 09:39 schreef Bugno het volgende:

[..]

Ik denk dat Movistar vandaag toch wel een druk dagje heeft hoor..intensief uitrusten voor gevorderden

quote:

"Tom wint de Giro als Quintana niét demarreert op de Stelvio"

DUMOULIN-WATCHER EN EX-PROF THIJS ZONNEVELD SCHAT KANSEN IN

Thijs Zonneveld (36) is een Nederlandse ex-beroepsrenner die achteraf journalist werd. Hij volgt rozetruidrager Tom Dumoulin al twee jaar op de voet. In 2015, toen de Limburger in extremis de Vuelta verloor, schreef Zonneveld aan de hand van de cijfers van zijn vermogensmeter een uitgebreide analyse van zijn ronde. Na twee weken Giro analyseert Zonneveld voor ons hoe groot de kans is dat Dumoulin de 100ste Ronde van Italië op zijn naam schrijft.

Thijs, ben je onder de indruk van de Tom Dumoulin die we de voorbije twee weken aan het werk zagen?
"Nee, niet echt. Het is knap wat hij doet. Maar het lag ook in de lijn der verwachtingen. De Giro was tot gisteren een ronde die Dumoulin op het lijf geschreven is. In het tijdrijden is hij wereldtop, altijd geweest. De twee ritten waarin de klassementsrenners het verschil maakten, waren vergelijkbaar: een makkelijke aanloop met één klim richting finish. Daarop is hij - ook al dankzij zijn tijdrijderscapaciteiten - op zijn best. Eén inspanning van een half uur. Dan trapt hij zijn hoogste vermogens. Dat bevestigden zijn trainers mij eerder. Als je zijn prestaties uit het verleden analyseert, geen verrassing dus."

Even terug naar de Vuelta 2015. Toen was het in de slotdagen óp.
"Klopt. Dumoulin zelf wil trouwens niet dat we die Ronde van Spanje zien als een poging om een grote ronde te winnen. Het 'overkwam' hem. Al was het niet gepland dat hij zou meedoen voor eindwinst, achteraf deed het wel een lichtje branden. Toen is hij voor het eerst gaan samenzitten met zijn entourage en werd de vraag gesteld of hij effectief een klassementsrenner kon worden. Het antwoord was positief, waarna een weg is uitgestippeld."

Ondertussen zijn we anderhalf jaar later. In hoeverre is Dumoulin een andere renner geworden?
"Niet zo veel. Ik herinner met dat hij in 2015 - tijdens die bewuste Vuelta - 69 kilogram woog. De plannen om een grote ronde te winnen werden met een jaartje uitgesteld omdat hij vorig jaar wilde focussen op de olympische tijdrit in Rio. Daarom ook woog hij toen 71 kilogram. Nu weegt hij 68 kilo, een tikje lichter dan in die bewuste Vuelta dus. Daarnaast is hij uiteraard anderhalf jaar ouder en sterker geworden."

Hij heeft wel een andere voorbereiding achter de rug.
"Omdat hij wilde werken aan dat klimmen, laste hij een paar hoogtestages in en koerste hij in het voorjaar minder. Hij reed ook geen klassiekers. Maar of dat het gewenste resultaat zal opleveren, zullen we pas morgen zien. De rit naar Bornio, met onder meer de Mortirolo en de Stelvio, wordt de ultieme test. Alles boven de 2.000 meter is voorlopig onbekend terrein."

Hoe typeer je Dumoulin?
"Een beetje de Sven Kramer (de bekende Nederlandse schaatser, red.) van het wielrennen. Iemand met heel veel zelfvertrouwen, maar wel met de nodige zin voor realisme. Een perfectionist ook, die weinig fouten maakt. Zijn grootste kwaliteit is zelfreflectie. Hij kan precies zeggen hoe hij ervoor staat. Hij weet exact wat hij kan. Zo reed hij zaterdag niet zomaar rond: het eerste stuk van de klim naar Oropa reed hij aan een egaal tempo, dicht tegen zijn omslagpunt, in de finale ging hij erover. Typisch kenmerk van een tijdrijder: die kennen hun lichaam en kunnen op de limiet koersen. Hij werkt ook zeer planmatig. En, niet onbelangrijk als rozetruidrager: hij is evenwichtig en relaxed."

Waarom wil hij tijdens deze Giro zijn eigen data niet zien?
"Zo beschermt hij zichzelf. Stel dat hij zijn waardes ziet en ze zijn minder dan verhoopt, dan bestaat de kans dat hij te snel de handdoek gooit. Zijn ze beter, dan zou het zomaar kunnen dat hij wat nonchalant wordt. Dus neemt hij wat dat betreft geen risico. Hij weet wanneer hij niet té veel moet nadenken. (lacht)"

Hoe schat je zijn kansen op eindwinst in?
"Vrijdag had ik wellicht 60/40 in het voordeel van Quintana gezegd. Na Oropa maak ik er 50/50 van. Hij heeft een bonus van 2:47. Maar ik gok dat hij in de tijdrit op de slotdag in Milaan nog eens één tot anderhalve minuut pakt op de Colombiaan. Dat betekent een - weliswaar virtuele - voorspong van dik vier minuten. Dat lijkt comfortabel. Maar ik benadruk nog eens: noch wij, noch hij weten wat Tom waard is boven de 2.000 meter. Als Movistar en Quintana op de voorlaatste klim het peloton in rep en roer zetten en Dumoulin kent een mindere dag, kan hij zomaar meerdere minuten verliezen. En hij heeft geen Wilco Kelderman meer aan zijn zijde. Wilco maakte mee onderdeel uit van het project Giro 2017. Dumoulin was niet zomaar 'pissed' toen Kelderman op Blockhaus ten val kwam door die motor."

Is Sunweb wel voldoende sterk om Dumoulin in de bergen bij te staan?
"Zo slecht is Sunweb niet. Ten Dam moet de taak van Kelderman proberen over te nemen. En ze mogen het tactische aspect niet uit het oog verliezen. Stel dat Movistar Amador vooruitstuurt en Quintana maakt de sprong, dan is Dumoulin de lul."

Is Quintana wel goed genoeg om de 100ste Giro te winnen?
"Die kreeg zaterdag een mentaal tikje. Opvallend was dat. Ook in de tijdrit verloor hij meer tijd dan verwacht. Dumoulin schrok ook. Dat de wind in het nadeel blies, speelde daar in de Colombiaan zijn nadeel. Maar eerlijk gezegd vind ik ook zijn team niet indrukwekkend. Ik doe een voorspelling: als Quintana dinsdag (morgen, red.) niét demarreert op de Stelvio, dan wint Dumoulin de Giro."

quote:

Op maandag 22 mei 2017 10:33 schreef Chiappucci het volgende:
Die Visbeek van Sunweb zei het wel treffend. "Waarom Quintana en Nibali in de 3e week altijd goed zijn? Geen idee, misschien trainen ze 's avonds extra rondjes op het parkeerterrein."

quote:

Op maandag 22 mei 2017 01:21 schreef skysherrif het volgende:

[..]

Zou het kunnen dat een team als sunweb hem krachten laat sparen voor 3e week of slaat dat nergens op

quote:

Op maandag 22 mei 2017 10:46 schreef Sked het volgende:
Tom zal er wel weer enorm doorheen zakken ergens deze week

quote:

Precies een jaar geleden schreef ik op deze plek:
Steven Kruijswijk wint de Giro.
Nog een keertje, anders leest de argeloze lezer eroverheen.
Steven Kruijswijk wint de Giro.
En dan nog een voor alle sombermannen en –vrouwen die zeker denken te weten dat Nederlandse wielrenners geen grote wielerrondes kunnen winnen.
Steven Kruijswijk wint de Giro.
Enzovoort. Het was geen grap. Ik wist het zeker. En ik was de enige niet.
Drie dagen na die column lag Steven als een verschrompelde Ötzi ondersteboven in een sneeuwwand. Hij werd die Giro vierde, wat voor iemand die zo goed reed als hij ongeveer gelijkstond aan Helemaal Niks. Weg rondvaart, weg legende, toedeloe zaligverklaring. Steven Kruiswijk was weer gewoon een toffe, verdacht veel op Kuifje lijkende wielrenner met een goed verhaal.
Stond ik dan, met mijn voorspellingen. Plots was ik een van die jokers die de boel willens en wetens had gejinxt. “Typisch Nederlands,” zeiden mensen, wat ik een typisch Nederlandse reactie vond. En nu is er dus Tom Dumoulin.

Tom rijdt in het roze. De hele wereld is bang voor Tom. Tom koerst op dit moment een beetje zoals Messi dribbelt: je weet als tegenstander wat er gaat gebeuren en het beste is om je maar bij voorbaat gewonnen te geven, om verdere vernedering te voorkomen.
Mensen die mij kennen, weten van mijn lichte obsessie voor de Dumoumeister. Sinds een dag of vijf informeren die mensen voorzichtig ‘of het nog wel gaat’.
Alles pico bello, antwoord ik dan kalm. Van binnen kookt het.
(Aan hen die mij niet kennen: hallo, hier spreekt de grondlegger van het Dumoulisme, een vreedzame, mild-religieuze stroming die gelooft dat Tom Dumoulin door Eddy Merckx op aarde is gezet om het Nederlandse wielrennen van zijn zwachtels te ontdoen.)
Of, om met de paus te spreken: “Io sono dumoulisto.”
“Gaat ie het halen?” vragen ze. “Jij bent met hem bevriend.”
Ik heb Tom een keer geïnterviewd, bij hem thuis, wat nu niet meer bij hem thuis is, omdat hij verhuisd is. Hij smeerde boterhammen in mijn bijzijn en sprak me aan bij mijn voornaam. Je zou dus best kunnen zeggen dat we bevriend zijn. Aan de andere kant: wat is bevriend? Waren de apostelen bevriend met-…? Lastig.

In de Volkskrant stond dit weekend een profiel van mijn vriend. Profielen worden over het algemeen alleen geschreven als een vraaggesprek niet tot de mogelijkheden behoort. Het profiel is voor de journalist wat het purschuim is voor de presentator van Eigen Huis en Tuin. Het was een licht vreeswekkend portret. Ik leerde dat Tom geen biografie hoeft. Dat hij alle journalisten in een hotelletje in Maastricht bijeendrijft en al hun vragen er dan binnen twee uur doorheen jast – zonder te verklappen hoe zijn hond heet, want dat hoeft van Tom niet in de krant.

Dat hij geen fanclub wil, en dat de man die niets liever wil dan de voorzitter van Toms fanclub zijn – Jannie Dreesen uit Eijsden – al jaren tevergeefs wacht op een bevestiging van zijn Facebook-vriendschapsverzoek aan de Maastrichtse tank. Eerst waren Tom en hij namelijk wel bevriend, maar toen die digitale amicaliteit door een foutje in Huize Zuckerberg nogmaals bevestigd diende te worden, bleef het stil. (Jannie, in een Dumoulist-shirt aan de toog: “Maar ik ken hem echt! Echt! Er was alleen een storing!’ De andere mannen: ‘Jaja Jannie, haal nog maar een rondje.”)
Was Jannie maar een Italiaan. Dan heette hij Gianni, en kon hij zijn Facebook-profiel overrulen en mompelen: “Io sono dumoulisto.”
Nog even over dat Volkskrant-profiel. Mijn oog bleef haken aan een passage over het Preuvenemint, een grande bouffe Maastrichter wijze. Schransen tot je je zachte g vergeet. Op dat evenement was Tom vorig jaar te gast, maar hij vertrok er ‘voortijdig’, omdat hij werd aangestaard. Ik heb daar over nagedacht. Stel: je bent op het Preuvenemint en stel: voor je in de rij voor de huzarensalade staat Tom Dumoulin. Fucking Tom Dumoulin. Wat doe je? Kijken of niet kijken? En als je niet kijkt, kijk je dan heel expliciet niet, zo erg niet dat je eigenlijk beter wel kunt kijken. Persoonlijk zou ik al in de war raken als ik bij een ontbijtbuffet achter Twan Castelijns zou staan, laat staan als ik op een internationaal gekend vreetfeest direct achter de Orlando Bloom van de koers zou belanden.

Sowieso, Tom Dumoulin in de rij voor een lopend buffet. Wat een beeld. Ik kan me Bauke Mollema in de rij voor een lopend buffet voorstellen, ik kan me Steven Kruijswijk voorstellen terwijl hij op sponsorslippers een glas grapefruitsap uit zo’n typische hotelvruchtensapjukebox perst en van Bram Tankink kan ik me zelfs voorstellen dat hij de hele rij voor het buffet ophoudt omdat hij met een korstje stokbrood de bak satésaus staat leeg te vegen, maar Tom Dumoulin in de rij voor het buffet? Nee. Misschien belt Tom op die momenten een journalist en belooft hem een exclusief interview, en dat die journalist dan op weg naar Toms tafeltje eerst even langs het buffet moet. En dat hij, om in het VIP-gedeelte te komen, het wachtwoord moet kennen.
Io sono Dumoulisto.

En nu gaat Tom dus misschien de Giro winnen.
Wie weet. Mogelijk. Deo volente.
Milaan is nog ver. Er komen nog meer bergen dan vlakke kilometers, er komen nog ravijnen, gemiste etenszakjes, ententes tussen Italiaanse en Spaanse ploegen, er komen nog trucs en speciale trucs en levensgevaarlijke afdalingen. Er komen nog mindere momenten en slechte momenten en momenten waarvan je achteraf zult zeggen: daar had ie zomaar de Giro kunnen verliezen, die Tom.

Maar kijk hem iedere dag zitten, met die lipstickmondjes op zijn wang. Droge rijst grazend uit een Tupperwarebakje. Zie hem Quintana voorsprong geven, terughalen en achterlaten. (In jeugdverhalen over beroemde voetballers is vaak sprake van eindeloze solo’s waarbij op de doellijn de keeper nog twee keer wordt omspeeld, alvorens de bal op de lijn wordt stilgelegd en het supertalent de bal geknield met het hoofd in het net aait. Zoiets gebeurde zaterdag op Oropa.)

Intussen gelooft iedereen dat Tom Dumoulin de Giro wint. Erik Breukink – berucht bijna-Girowinnaar – werd gebeld door Bureau Sport en dacht dat het ging lukken – dat was een paar miraculeuze Dumoumoves geleden. Mark Cavendish dacht dat Tom de komende jaren ook de Tour wel een paar keer zou gaan winnen. En de onvolprezen Rob Harmeling geloofde er ook in. Olumpies-zegger Harmeling was vooral onder de indruk van Toms non-verbale uitstraling. Ik ook. Er gaat een soort wonderlijke gloed uit van Dumoulin. Alsof hij zoveel energie over heeft dat hij tussen de wedstrijden door ook nog als gloeilamp dienst kan doen.
Maar misschien zie ik dingen die er niet zijn en is het gewoon Toms alledaagse aureool.
En Laura Pausini zingt: “Io sono Dumoulista.”

Tom Dumoulin doet me denken aan het buurjongetje met wie de kleine Tim Krabbé ooit een hardloopwedstrijdje deed. Na afloop van de door Tim gewonnen race, zei hij de buurjongen verontwaardigd: “Dat is niet eerlijk. Jij loopt harder.”
Milaan is nog ver. Maar al moesten ze nog naar Nizjni Nowgorod, dan nog geloof ik dat de Dumoumaestro met de uitgestreken kop van een Gomorra-huurmoordenaar naar de finish zou boemelen.

Zelfs de vriendin – Beëdigd Sporthaatster – informeerde gisteren of ik over Tom ging schrijven.
“Natuurlijk,” zei ik.
“Wat dan?”
“HET.”
“Nee.”
“Ja.”
“Zou je dat nou wel doen?”
“Ja. Ik ga het schrijven.”
“Kijk in godsnaam uit.”
“Ik moet wel.”
“Het is eerder misgegaan.”
“Let op.”
“O God…”
“Komt-ie!”
“…”
“Tom Dumoulin wint de Giro.”
“Wat?”
“Tom Dumoulin wint de Giro!”
“Ik versta je niet.”
“Tom. Dumoulin. Wint. De. Giro.”
“…”
“Althans: dat denk ik. Io sono Dumoulisto!”

http://www.hpdetijd.nl/2017-05-22/tom-dumoulin-wint-giro/

quote:

Op maandag 22 mei 2017 11:20 schreef Slobeend het volgende:
Frank Heinen .

[..]