R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Als FOK!ker van het eetste uur zal ik vast ook een mentale aandoening hebben. Maar ben niet autistisch gelukkig, noch borderline oid.
Afijn, de zelfverwonding ben ik onderhand wel kotsbeu. Snijden werd al gauw branden en die littekens zijn hardnekkig. Gevolg is dat ik ook onzeker wordt met daten (seks in het bijzonder) omdat de littekens op m'n heupen/dijen zitten zegmaar.
GGZ is een achterlijke puinhoop en snapt geen zak van welke diagnose ik nou wel of niet heb. De een wil me aan de antipsychotica, de ander aan de ritalin
Zijn er meer op FOK! die hier mee strugglen, en wat zijn goede manieren om het af te leren? T is gewoon erg verslavend. Ben blij dat ik alcohol en drugs ed heb kunnen stoppen, maar nu is het alsof branden nog de enige uitlaatklep is die ik heb
Afijn, de zelfverwonding ben ik onderhand wel kotsbeu. Snijden werd al gauw branden en die littekens zijn hardnekkig. Gevolg is dat ik ook onzeker wordt met daten (seks in het bijzonder) omdat de littekens op m'n heupen/dijen zitten zegmaar.
GGZ is een achterlijke puinhoop en snapt geen zak van welke diagnose ik nou wel of niet heb. De een wil me aan de antipsychotica, de ander aan de ritalin
Zijn er meer op FOK! die hier mee strugglen, en wat zijn goede manieren om het af te leren? T is gewoon erg verslavend. Ben blij dat ik alcohol en drugs ed heb kunnen stoppen, maar nu is het alsof branden nog de enige uitlaatklep is die ik heb
Wel sterkte. Geen lotgenoten forum waar je terecht kunt?
[ Bericht 29% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 17:20:12 ]
[ Bericht 29% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 17:20:12 ]
Ja denk ik wel. Maar vaak vrouwen, en borderliners of anorexia. Prima, maar gewoon compleet andere situaties dan de mijne.quote:Op zondag 21 mei 2017 15:27 schreef -Strawberry- het volgende:
Wel sterkte. Geen lotgenoten forum waar je terecht kunt?
[ Bericht 13% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 17:20:32 ]
Nou ja, het motief om te beschadigen kan wel hetzelfde zijn, namelijk: omgaan met moeilijke emoties. Ontlading.quote:Op zondag 21 mei 2017 15:29 schreef maffehenkie het volgende:
[..]
Ja denk ik wel. Maar vaak vrouwen, en borderliners of anorexia. Prima, maar gewoon compleet andere situaties dan de mijne.
Nja op naar n slotje dan maar
Zie bericht hieronder 
[ Bericht 74% gewijzigd door Droopie op 21-05-2017 17:18:48 ]
[ Bericht 74% gewijzigd door Droopie op 21-05-2017 17:18:48 ]
Hell To The Liars
Dit topic gaat weer open. Gelieve in het oog te houden dat dit topic constructief blijft in hoe te stoppen met automutilatie.
Verheerlijking van en vooral belachelijk maken van mensen die automutileren en andere offtopic zooi gaat weg en resulteert in een note.
[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 18:05:58 ]
Verheerlijking van en vooral belachelijk maken van mensen die automutileren en andere offtopic zooi gaat weg en resulteert in een note
.[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 21-05-2017 18:05:58 ]
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Wat ik eerder zei: bron van de stress/onrust aanpakken. Dan vermindert ook de neiging tot automutilatie. En jezelf andere manieren van coping aanleren, anders met stress omgaan. Dat zal niet meteen goed gaan, maar na verloop van tijd... bijvoorbeeld sporten, of iets anders.
En jezelf andere manieren van coping aanleren, anders met stress omgaan. Dat zal niet meteen goed gaan, maar na verloop van tijd... bijvoorbeeld sporten, of iets anders.
Ik heb van alles geprobeerd, van aan elastiekjes trekken tot met viltstift dingetjes schrijven/tekenen als reminder bij de plekken waar je snijdt/brandt. In combinatie met therapie (eerst groepstherapie, daarna individuele therapie) en medicatie en het feit dat ik het zó zat was dat ik de rest van m'n leven met die littekens rond bleef lopen (wat ik ook doe, inmiddels wel vrede mee hoor maar blijft zonde), ben ik achteraf gezien 'gewoon' gestopt. Ineens hield ik het gewoon vol. Daarna ook nog wel depressief geweest maar zonder automutilatie, mijn nieuwe uitlaatklep was 'praten' geworden, met vrienden/familie/therapeut/random internetmensen, etc. Werkte echt 
TS, zou je jezelf ook snijden en branden als je op een onbewoond eiland zat? Waar je een bent met de natuur en je de hele dagen vult met overleven, eten, slapen, etc? Serieuze vraag dit.
Als het antwoord 'nee' is, dan zou het kunnen zijn dat de zelfbeschadiging eigenlijk iets 'sociaals' is, met daarbij misschien wel een richting met welke kant je leven nog meer op kan.
Als het antwoord 'nee' is, dan zou het kunnen zijn dat de zelfbeschadiging eigenlijk iets 'sociaals' is, met daarbij misschien wel een richting met welke kant je leven nog meer op kan.
Wat voor medicatie dan moira?
En nee, zou dolgraag op onbewoond eiland leven en zou mezelf daar niets aandoen. Verslaving speelt mee ja, maar als je de vraag zo stelt is het niet het hele antwoord. Vooral emotieregulering, dus bij huilbuien, stress, etc, dat zijn wel echt triggermomenten
En nee, zou dolgraag op onbewoond eiland leven en zou mezelf daar niets aandoen. Verslaving speelt mee ja, maar als je de vraag zo stelt is het niet het hele antwoord. Vooral emotieregulering, dus bij huilbuien, stress, etc, dat zijn wel echt triggermomenten
Ik heb risperidon gekregen, waarschijnlijk omdat ik ook zogeheten 'randpsychotische verschijnselen' had (soms hoorde/zag ik dingen die er niet waren, dingen ritselen of schaduwen). Hielp me hand-in-hand ook gelijk van de depressie af. In combinatie met therapie uiteraard. Maar ik zweer erbij hoor. Als je erin zit denk je dat je er nooit meer uit komt, totdat je ineens aan de andere kant staat en erop terug kijkt en denkt 'wat ben ik blij dat ik me erin mee heb laten gaan want het heeft me echt geholpen'.quote:
Wat voor medicatie dan moira?
En nee, zou dolgraag op onbewoond eiland leven en zou mezelf daar niets aandoen. Verslaving speelt mee ja, maar als je de vraag zo stelt is het niet het hele antwoord. Vooral emotieregulering, dus bij huilbuien, stress, etc, dat zijn wel echt triggermomenten
Hou er overigens ook rekening mee dat het echt een onbegrijpelijk fenomeen is voor mensen die er nooit mee te maken hebben gehad, en het uit proberen te is soms echt een lastige klus, soms is het beter om jezelf die moeite te besparen
Op een forum is het iig ook lastiger dan als je het iemand in real life uit probeert te leggen.Hier overigens een topic waarin ik dat eerder samen met anderen heb proberen uit te leggen, voor de geïnteresseerden: R&P / Snijden
Er is een heel lange tijd geweest dat ik mezelf beschadigde, maar het is me gelukt om ermee te stoppen. De drang zal altijd blijven bestaan, maar het wordt gemakkelijker
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Hier was de oplossing na ruim 5 jaar AM; uit de situatie stappen.
Ik ben het huis uit gegaan, kreeg de juiste hulp en de behoefte werd minder. Oh en het feit dat ik ging roken speelde ook wel mee, de ene verslaving ingeruild voor de ander
Ik ben het huis uit gegaan, kreeg de juiste hulp en de behoefte werd minder. Oh en het feit dat ik ging roken speelde ook wel mee, de ene verslaving ingeruild voor de ander
Chapeau hoor, hoe lang ben je gestopt?quote:
Er is een heel lange tijd geweest dat ik mezelf beschadigde, maar het is me gelukt om ermee te stoppen. De drang zal altijd blijven bestaan, maar het wordt gemakkelijker
Ik heb namelijk totaaaal geen drang meer, ook niet in depressievere periodes. Een half jaar later nog wel eens een terugval gehad hoor, en niet lang daarna ook nog wel eens drang ervaren. Maar inmiddels toch al jaren niet meer.
Herkenbaarquote:
Oh en het feit dat ik ging roken speelde ook wel mee, de ene verslaving ingeruild voor de ander
Roken en nagelbijten ben ik nog steeds niet vanaf 
Ik ben ongeveer een jaar geleden gestopt, na zeventien jaar.quote:
[..]
Chapeau hoor, hoe lang ben je gestopt?
Ik heb namelijk totaaaal geen drang meer, ook niet in depressievere periodes. Een half jaar later nog wel eens een terugval gehad hoor, en niet lang daarna ook nog wel eens drang ervaren. Maar inmiddels toch al jaren niet meer.
[..]
Knap dat je het al zo lang niet meer doet! Het geeft me hoop om te lezen dat de aandrang weggaat
Dank je wel
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Hier ook een nagelbijterquote:
[..]
Chapeau hoor, hoe lang ben je gestopt?
Ik heb namelijk totaaaal geen drang meer, ook niet in depressievere periodes. Een half jaar later nog wel eens een terugval gehad hoor, en niet lang daarna ook nog wel eens drang ervaren. Maar inmiddels toch al jaren niet meer.
[..]
Herkenbaar
Maar dat herstelt zich wel weer. De littekens en de verkoolde longen niet.
Boh, wel wat langer dan ik. Ik heb 't ruim 2 jaar gedaan maar inmiddels al bijna 10 jaar gestoptquote:
[..]
Ik ben ongeveer een jaar geleden gestopt, na zeventien jaar.
Knap dat je het al zo lang niet meer doet! Het geeft me hoop om te lezen dat de aandrang weggaat
Dank je wel
Ik denk idd wel dat de drang nog wel weg zal gaan over tijd (kan haast niet anders), maar des te knapper dat je inmiddels al een jaar die drang weet te weerstaan
Verkoolde longen wel toch? Als je voor je 35e stopt zijn al die cellen weer vernieuwd na 5 jaar ofzo?quote:
[..]
Hier ook een nagelbijter
Nja, zelfdestructie blijft dan maar, maar roken is toch een maatschappelijk wat meer geaccepteerde vorm van 'automutilatie'
Boh, tegenwoordig niet meer hoorquote:
[..]
Verkoolde longen wel toch? Als je voor je 35e stopt zijn al die cellen weer vernieuwd na 5 jaar ofzo?
Nja, zelfdestructie blijft dan maar, maar roken is toch een maatschappelijk wat meer geaccepteerde vorm van 'automutilatie'
Voel me regelmatig een paria. Vraag voor de mensen met zichtbare littekens; hoe dealen jullie er mee?
Ikzelf heb ze jarenlang bedekt, ook zomers. (Armen). De laatste jaren ben ik er relaxter mee omgegaan en verberg ik ze niet meer. Vaak valt het mensen niet eens op. Of ze zeggen er gewoon niks van
Als ik ooit een berg geld over heb wil ik er wel iets overheen laten tatoeëren.
Samequote:
[..]
Boh, tegenwoordig niet meer hoor
Vraag voor de mensen met zichtbare littekens; hoe dealen jullie er mee?
Ikzelf heb ze jarenlang bedekt, ook zomers. (Armen). De laatste jaren ben ik er relaxter mee omgegaan en verberg ik ze niet meer. Vaak valt het mensen niet eens op. Of ze zeggen er gewoon niks van
Als ik ooit een berg geld over heb wil ik er wel iets overheen laten tatoeëren.
Hoewel ik niet aan de tattoo zou gaan. Als ik ooit al een tattoo zou nemen wil ik 'm echt niet zo groot Ik heb het het eerste jaar vooral veel verborgen. Armwarmers en lange mouwen in de zomer
Maar toen waren de littekens ook wat 'verser' en opvallender. Inmiddels vallen ze alsnog op, want witte strepen, maar ik heb er echt schijt aan gekregen. Veel te warm in de zomer en als je dan lange mouwen/armwarmers gaat dragen valt het alleen maar meer op dan als je er gewoon zo bij loopt als iedereen. Niemand kijkt zomaar naar je armen, en als 't iemand wel opvalt en mensen vragen ernaar dan geef ik gewoon antwoord (afhankelijk van de situatie, of 't om een kind of volwassene gaat, een vage kennis of een vriend, een kort of lang antwoord). Heb er gewoon vrede mee, ga mezelf niet nog eens extra slachtoffer laten zijn van die periode omdat ik toevallig letterlijk met littekens daarvan leef.
Heb aan kinderen die 't vroegen wel eens verteld dat ik stiekem zebra-bloed had, of dat ik heb gevochten met een beer/tijger, of dat ik in het prikkeldraad ben gevallen. Geloofden ze direct
De korte versie is iets van "Ohja, zelf gedaan, dom he? Was geen leuke tijd" en dan houdt de conversatie daarbij meestal ook gelijk op, en als ik 't gevoel heb dat ik dat wel kwijt kan/wil vertel ik gewoon het hele verhaal en hebben we een gesprek daarover.Toen ik erachter kwam dat het niet verbergen de hele situatie veel makkelijker maakte dan het wel krampachtig proberen te verbergen gaf dat me echt een bevrijdend gevoel
Het is ook te gebruiken als makkelijk 'beoordelingsmiddel' of je wel met mensen wil om gaan. Als mensen er veroordelend of kortzichtig tegenover staan weet ik ook gelijk dat ik die niet meer in m'n omgeving hoef te hebben. Partners om die reden ook gelijk verteld, als ze van je houden boeit 't ze niet, en als 't ze wel boeit wil je ze niet als partner.
Herkenbaarquote:
[..]
Same
Ik heb het het eerste jaar vooral veel verborgen. Armwarmers en lange mouwen in de zomer
Inmiddels vallen ze alsnog op, want witte strepen, maar ik heb er echt schijt aan gekregen. Veel te warm in de zomer en als je dan lange mouwen/armwarmers gaat dragen valt het alleen maar meer op dan als je er gewoon zo bij loopt als iedereen. Niemand kijkt zomaar naar je armen, en als 't iemand wel opvalt en mensen vragen ernaar dan geef ik gewoon antwoord (afhankelijk van de situatie, of 't om een kind of volwassene gaat, een vage kennis of een vriend, een kort of lang antwoord). Heb er gewoon vrede mee, ga mezelf niet nog eens extra slachtoffer laten zijn van die periode omdat ik toevallig letterlijk met littekens daarvan leef.
Heb aan kinderen die 't vroegen wel eens verteld dat ik stiekem zebra-bloed had, of dat ik heb gevochten met een beer/tijger, of dat ik in het prikkeldraad ben gevallen. Geloofden ze direct
Toen ik erachter kwam dat het niet verbergen de hele situatie veel makkelijker maakte dan het wel krampachtig proberen te verbergen gaf dat me echt een bevrijdend gevoel
Het is ook te gebruiken als makkelijk 'beoordelingsmiddel' of je wel met mensen wil om gaan. Als mensen er veroordelend of kortzichtig tegenover staan weet ik ook gelijk dat ik die niet meer in m'n omgeving hoef te hebben. Partners om die reden ook gelijk verteld, als ze van je houden boeit 't ze niet, en als 't ze wel boeit wil je ze niet als partner.
Ik noem het altijd tijgerstreepjes bij kinderen. Ik was een beetje gothic/punk vroeger, dan valt het niet zo op als je met panty's / armwarmer rondloopt.
Op de middelbare school zei ik dat ik zonneallergie had en me daarom moest bedekken, nooit problemen mee gehad gelukkig.
En wat de tattoo betreft, ik doelde meer op iets sierlijks wat er dwars overheen gaat. Ik heb vrij nette horizontale streepjes.
Mooie verhalen! Zal gelinkte topic straks ook nog even doornemen.
Afleiding helpt idd, maar voelt alsof dat "straks" pas mogelijk is. Eerst studiestress afronden, dán kan ik weer normaal leven, zoiets.
En ik moet het maar eens als probleem gaan zien. Twee exen van me hadden allebei littekens, destijds had ik nooit mezelf beschadigd, en bij allebei brak ik in tranen uit toen ze 't vertelden. Kon me niet voorstellen hoe diep je moest zitten om zoiets jezelf aan te doen! Maar het voelt helemaal niet alsof mn dips nou echt heel diep zijn, kan altijd erger denk je dan. Als ik naar mezelf 'kijk' voelt het haast als een redelijk normale uitlaatklep ipv als een probleem.
Afleiding helpt idd, maar voelt alsof dat "straks" pas mogelijk is. Eerst studiestress afronden, dán kan ik weer normaal leven, zoiets.
En ik moet het maar eens als probleem gaan zien. Twee exen van me hadden allebei littekens, destijds had ik nooit mezelf beschadigd, en bij allebei brak ik in tranen uit toen ze 't vertelden. Kon me niet voorstellen hoe diep je moest zitten om zoiets jezelf aan te doen! Maar het voelt helemaal niet alsof mn dips nou echt heel diep zijn, kan altijd erger denk je dan. Als ik naar mezelf 'kijk' voelt het haast als een redelijk normale uitlaatklep ipv als een probleem.
Jessica Villerius heeft een aantal jaar terug een mooie (heftige!) docu gemaakt; Beschadigd.
Misschien is het ergens terug te zien op the webz?
Misschien is het ergens terug te zien op the webz?
|
|
