R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Why are you wearing that stupid man suit?
Op den duur kan ik mij voorstellen dat als alle lessen, wetenschap en evt. medicatie op een patient losgelaten zijn je uitbehandeld bent.
Ja je kan vragen bij een andere dokter of hij nog wat weet.
Maar anders wordt het herhaling van lessen en behandelingen.
Soms is opgeven en accepteren dat iets niet mogelijk is in je hoofd een gezondere optie dan jarenlang onder behandeling zijn met weinig resultaat.
Maar ja, dit is geschreven vanuit mijn perspectief, zal voor andere mensen anders zijn.
Second opinion is trouwens altijd aan te bevelen als je ontevreden bent.
Ja je kan vragen bij een andere dokter of hij nog wat weet.
Maar anders wordt het herhaling van lessen en behandelingen.
Soms is opgeven en accepteren dat iets niet mogelijk is in je hoofd een gezondere optie dan jarenlang onder behandeling zijn met weinig resultaat.
Maar ja, dit is geschreven vanuit mijn perspectief, zal voor andere mensen anders zijn.
Second opinion is trouwens altijd aan te bevelen als je ontevreden bent.
Hell To The Liars
Regelmatig is de route zo: een patient heeft een doodswens en ziet geen andere uitweg. Een onafhankelijke psychiater moet dan beoordelen of er inderdaad een uitzichtloze situatie is. Vaak kan je daar niet van spreken als je niet alle behandelingen in de richtlijnen gehad hebt. Dus als een depressieve patient geen ECT heeft gehad zou het kunnen dat de arts vindt dat het niet uitzichtloos is, totdat deze behandeling ook gedaan is.
Ik maak hier uit op dat jij zelf te horen hebt gekregen dat je uitbehandeld bent verklaard. Herinner ik mij het goed dat jij persoonlijkheidsproblematiek hebt?
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Allereerst ben je niet walgelijk. Iemand met psychische problemen is niet minder dan een ander. Iemand die psychotische klachten heeft of lijdt aan depressies of angsten of een persoonlijkheidsstoornis heeft, heeft daar zelf niet om gevraagd. Mensen die in het ziekenhuis liggen vanwege een medische oorzaak zijn toch ook niet minder waard?quote:Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt.
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Ik ken iemand die uitbehandeld is in de psychiatrie. Voor haar is geen behandeling meer mogelijk, want geen enkele behandeling helpt (meer)/medicijnen in combinatie met behandeling(en) helpen niet. Ze zit in een traject voor euthanasie. Maar haar lichaam is al aan het opgeven door het vechten tegen de stoornis die ze heeft.
Wow. Wat heftig. Over wat voor stoornis hebben we het dan?quote:Op zondag 21 mei 2017 18:56 schreef Krollie het volgende:
Ik ken iemand die uitbehandeld is in de psychiatrie. Voor haar is geen behandeling meer mogelijk, want geen enkele behandeling helpt (meer)/medicijnen in combinatie met behandeling(en) helpen niet. Ze zit in een traject voor euthanasie. Maar haar lichaam is al aan het opgeven door het vechten tegen de stoornis die ze heeft.
Bij mij zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Dat dit niet zo was, zeiden ze wsl uit eigenbelang (of uit hun luiheid, wat ook weer een soort meer egoïstische vorm van eigenbelang is), want zo bleef ik lekker stil en kon ik hun behandelingen blijven volgen en hun medicatie blijven gebruiken....zoiets.quote:Op zondag 21 mei 2017 15:05 schreef kuolema het volgende:
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
Verder ben ik benieuwd naar meningen over het volgende.
Ik denk dat er geen consensus is over wanneer iemand uitbehandeld is en sommigen zullen vinden dat dit nooit het geval kan zijn.
Als een arts denkt dat er niets meer te doen is, zou hij dit dan (moeten) zeggen?
Zou hij doorgaan met wat niet werkt en liegen om de patiënt in de waan te laten dat het nog wel goed kan komen om te voorkomen dat hij zelfmoord pleegt (alsof dat het belangrijkste is)? Dat is in mijn ogen onethisch, maar waarschijnlijk gebeurt het wel.
Is het niet net zo onethisch om als hulpverlener te stoppen met hulp bieden? De toekomst staat immers niet vast.
Wat zou beter zijn voor de cliënt?
Een arts die wil blijven doorgaan ondanks dat de zoveelste behandeling niet lijkt te werken kan je het gevoel geven dat je er alleen voor staat, niet serieus wordt genomen, als je er zelf anders over denkt. Maar het kan mogelijk ook het lijden iets draaglijker maken door een sprankje hoop te geven. Er is altijd een kans dat er dan toch nog een moment komt dat het ('vanzelf') beter gaat, maar dat kun je niet weten. Is die kleine kans het lange lijden waard?
Het lijkt me heel heftig om te horen dat ze niets meer voor je kunnen doen. Dan is het echt, kun je het niet meer ontkennen, jezelf voor de gek houden dat er nog hoop is, uit angst. Maar het kan ook rust geven. Erkenning dat er genoeg is geprobeerd, dat je genoeg hebt gevochten misschien. Of juist erkenning dat je inderdaad zo walgelijk bent dat er gewoon niets met je te beginnen valt. Au.
Het lijkt me moeilijk voor de hulpverlener om, los van zijn of haar persoonlijke waarden, te bepalen wat de juiste manier is om te handelen.
Een voordeel van uitbehandeld verklaard zijn is dat artsen bereid zouden kunnen zijn je te begeleiden met een doodswens als je die hebt. Maar dat hoeft niet, want misschien vinden ze je leed niet erg genoeg. In dat geval sta je er echt helemaal alleen voor. Maar dat doe je eigenlijk sowieso al.
Het is natuurlijk raar dat je dood zou moeten, alleen maar omdat je niet aan eigen woonruimte zou kunnen komen.
Dat mensen maar niet kunnen begrijpen hoe fakkin essentiëler dit voor sommigen is dan voor het gros van de rest, dat kunnen ze niet begrijpen.
Misschien is het niet een kwestie van dat ze je leed niet erg genoeg vinden, maar een kwestie van dat ze simpelweg niet -kunnen- snappen wat jouw leed is. Ze "denken" dat ze het snappen, maar ze zijn niet capabel genoeg om dit -echt- te kunnen snappen, kijken vooral naar de buitenkant en naar wat er in de rapporten staat.
Voor mij was het zo dat ik een eigen plek nodig had en BAM, helft van alle problemen waar ik m'n hele leven al mee kampte, weg was 't.
Ik vertrouw artsen en veel andere mensen allang al niet meer op hun woord. Dit is een belangrijke oorzaak geweest dat ik meer voor mezelf ben gaan nadenken.
"We willen je alleen maar helpen!" ja ja, bullshit is 't
Als ze jou maandenlang dagbesteding laten zoeken terwijl je totaal niet met mensen wilt werken...waarom gaan ze dan maanden daarmee door?
Dan kan je toch beter iets gaan doen in een achterafkamer? Ik ben ook dagbesteding gaan doen waarbij ik ergens letterlijk in een achterafkamer zat. Kon ik lekker m'n eigen ding doen en hoefde ik niet steeds naar dat gelul van al die ego's te luisteren die altijd wel bezig waren om een vriendschappelijke band met me te forceren.
Maar er hoeft geen sprake te zijn van een doodswens. Het kan zijn dat een hulpverlener vindt dat zijn niet-suïcidale cliënt is uitbehandeld en dat dan uit zichzelf meldt. Of dat dus voor zich houdt. Misschien leidt het uitspreken wel tot een doodswens, omdat de laatste hoop van de cliënt verdwijnt.quote:
Regelmatig is de route zo: een patient heeft een doodswens en ziet geen andere uitweg. Een onafhankelijke psychiater moet dan beoordelen of er inderdaad een uitzichtloze situatie is. Vaak kan je daar niet van spreken als je niet alle behandelingen in de richtlijnen gehad hebt. Dus als een depressieve patient geen ECT heeft gehad zou het kunnen dat de arts vindt dat het niet uitzichtloos is, totdat deze behandeling ook gedaan is.
Nee, dat heb ik niet te horen gekregen. De OP gaat niet over mij, maar over het algemeen - hoewel ik me hier wel mee bezig houd vanwege mijn eigen situatie.quote:
Ik maak hier uit op dat jij zelf te horen hebt gekregen dat je uitbehandeld bent verklaard. Herinner ik mij het goed dat jij persoonlijkheidsproblematiek hebt?
[..]
Allereerst ben je niet walgelijk. Iemand met psychische problemen is niet minder dan een ander. Iemand die psychotische klachten heeft of lijdt aan depressies of angsten of een persoonlijkheidsstoornis heeft, heeft daar zelf niet om gevraagd. Mensen die in het ziekenhuis liggen vanwege een medische oorzaak zijn toch ook niet minder waard?
Als een behandelaar zijn cliënt verklaard als uitbehandeld terwijl de problemen nog niet weg zijn, denkt hij dat meer therapie alleen maar belastend is. Als bijvoorbeeld nare herinneringen zo traumatisch zijn dat je er enkel door van streek raakt, zal een therapeut jou niet behandelen. Hij doet dat alleen als hij denkt dat jij je emoties beter kan hanteren wanneer jij je de herinneringen durft aan te gaan.
Mensen die uitbehandeld zijn, kunnen nog altijd ondersteunende hulp krijgen. Maar dat jij nu vastloopt wil niet zeggen dat je nooit m,eer verder komt in het leven. Misschien dat een paar jaar geen therapie je toch iets sterker maakt en kan je het in de toekomst weer proberen
Ik was inderdaad gediagnosticeerd met persoonlijkheidsstoornissen, maar dat werd veranderd naar ASS.
Maar als je geen hulp meer krijgt, waarom zou je dan nog jaren doorgaan als het echt niet te doen is terwijl je maar een kleine kans hebt dat er iets veranderd? Mijns inziens is doorgaan terwijl je wel hulp krijgt makkelijker, omdat je dan theoretisch gezien een grotere kans op verbetering hebt, als de problemen al een lange tijd aanwezig zijn. Behalve als de hulpverleners je aan het lijntje houden.
Wat bedoel je? Ze vonden dat je uitbehandeld was, maar zeiden dat niet?quote:
[..]
Bij mij zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Dat dit niet zo was, zeiden ze wsl uit eigenbelang (of uit hun luiheid, wat ook weer een soort meer egoïstische vorm van eigenbelang is), want zo bleef ik lekker stil en kon ik hun behandelingen blijven volgen en hun medicatie blijven gebruiken....zoiets.
Wat is volgens jou dan precies hun belang daarbij?
Op de rest van je post ga ik hier niet inhoudelijk reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 21-05-2017 20:23:29 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
quote:
[..]
Ik ga hier niet inhoudelijk op reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
Bij mij zeiden ze dus dat mijn klachten (dat ik concentratieproblemen had, dat ik chaotisch was, later ook dat ik slechter begon te slapen, dat ik snel moe was en snel terugviel, dat ik snel geïrriteerd was) alles veroorzaakt werd door autisme en ze hebben er meermalen, herhaaldelijk en jarenlang op aangestuurd opdat ik maar ging beseffen dat hier niks aan te doen was, dat ik er maar mee moest leren leven, dat ik maar symptoomdempende medicatie moest gebruiken als mijn "autismeklachten" te erg zouden worden.quote:
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die uitbehandeld zijn verklaard in de psychiatrie. Hoe is dat gegaan, wat is er allemaal geprobeerd?
Hoe zit het met second opinions in die gevallen, is daar behoefte aan en hoe is het om tegenstrijdige meningen te krijgen als je het zelf allemaal niet weet?
En jarenlater bleek dat bleek dat die klachten goeddeels door onverwerkte jeugdtrauma's veroorzaakt/getriggerd werden. Niks autisme dus en niks onbehandelbaar dus. Maar tegen mij zeiden ze dus van wel.
Een second opinion vragen werd tegengewerkt, vooral door m'n wil te ondermijnen.
Ik zie eerlijk gezegd niet echt in hoe dit offtopic is...of ik moet iets niet goed gezien hebben ofzo.
Edit: Bij mij hebben ze dus simpelweg nooit schema's of EMDR of iets dergelijks aangeboden. Het is simpelweg nooit ter sprake gekomen, het is me nooit voorgesteld, ik werd er nooit van op de hoogte gebracht.
Je vroeg om ervaringen van anderen die "uitbehandeld" waren, die geef ik je nu dus.
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 21-05-2017 20:39:35 ]
reactie op edit
Zie mijn bovenstaande post.quote:
[..]
Wat bedoel je? Ze vonden dat je uitbehandeld was, maar zeiden dat niet?
Wat is volgens jou dan precies hun belang daarbij?
Op de rest van je post ga ik hier niet inhoudelijk reageren hier want dat gaat de intentie van dit topic te buiten.
Ik ben een paar keer in aanraking gekomen met de psychiatrie. Ik wilde bepaalde pillen proberen, daar kwam het op neer.
Dus ik probeerde mijn psychiater de pillen laten voor te schrijven die ik voor ogen had (SSRI's en antipsychotica/quetiapine ondanks dat ik nooit psychotisch ben geweest). De diagnose was depressie, maar depressie was niet mijn hoofdklacht. Mijn hoofdklacht was vreemder maar daar had ik nooit een diagnose voor gekregen.
Dus, toen ik klaar was met het experimenteren met die pillen (om te zien of het werkte tegen mijn klachten want ik had wel echte klachten namelijk) ben ik gestopt. Want? Geld, eigen risico + een duurdere verzekering. Het heeft me klauwen met geld gekost die grap uiteindelijk
Het werkte wel aardig, maar gaf ook bij effecten. Toen ik wat stabieler werd besloot ik pillenloos te leven.
Dus ik probeerde mijn psychiater de pillen laten voor te schrijven die ik voor ogen had (SSRI's en antipsychotica/quetiapine ondanks dat ik nooit psychotisch ben geweest). De diagnose was depressie, maar depressie was niet mijn hoofdklacht. Mijn hoofdklacht was vreemder maar daar had ik nooit een diagnose voor gekregen.
Dus, toen ik klaar was met het experimenteren met die pillen (om te zien of het werkte tegen mijn klachten want ik had wel echte klachten namelijk) ben ik gestopt. Want? Geld, eigen risico + een duurdere verzekering. Het heeft me klauwen met geld gekost die grap uiteindelijk
Het werkte wel aardig, maar gaf ook bij effecten. Toen ik wat stabieler werd besloot ik pillenloos te leven.
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.quote:
[..]
[..]
Bij mij zeiden ze dus dat mijn klachten (dat ik concentratieproblemen had, dat ik chaotisch had, later ook dat ik slechter begon te slapen, dat ik snel moe was en snel terugviel) alles veroorzaakt door autisme en ze hebben er meermalen, herhaaldelijk en jarenlang op aangestuurd opdat ik maar ging beseffen dat hier niks aan te doen was, dat ik er maar mee moest leren leven, dat ik maar symptoomdempende medicatie moest gebruiken als mijn "autismeklachten" te erg zouden worden.
En jarenlater bleek dat bleek dat die klachten goeddeels door onverwerkte jeugdtrauma's veroorzaakt/getriggerd werden. Niks autisme dus en niks onbehandelbaar dus. Maar tegen mij zeiden ze dus van wel.
Een second opinion vragen werd tegengewerkt, vooral door m'n wil te ondermijnen.
Ik zie eerlijk gezegd niet echt in hoe dit offtopic is...of ik moet iets niet goed gezien hebben ofzo.
Edit: Bij mij hebben ze dus simpelweg nooit schema's of EMDR of iets dergelijks aangeboden. Het is simpelweg nooit ter sprake gekomen, het is me nooit voorgesteld, ik werd er nooit van op de hoogte gebracht.
Je vroeg om ervaringen van anderen die "uitbehandeld" waren, die geef ik je nu dus.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose. Maar er bestaan zoveel meer behandelingen die, ook al zijn ze niet ontwikkeld voor, niet bewezen effectief bij of nooit getest voor de betreffende aandoening, toch effectief zouden kunnen zijn. Het is niet gek als de ene behandelaar het tijd vindt om op te geven, terwijl de ander nog mogelijkheden ziet.
Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Why are you wearing that stupid man suit?
Probleem was dat ze -alles- probeerden te verklaren vanuit het autisme, maar -niks- probeerden vanuit andere "diagnoses" te verklaren, ook al hadden ze aanwijzingen genoeg en bracht ik dit wel geregeld naar voren. Ze hoorden me gewoon niet. Ze wisten ook dat bepaalde dingen niks met autisme te maken zouden kunnen hebben (zoals paniekaanvallen op de wijze zoals ik die had) en ze leken nog liever het niet te willen weten of er gewoon niet over na te willen denken...maar de optie dat ze wellicht nog een 2e probleem bij me hadden gemist? Dat kwam blijkbaar niet in ze op, ook al wisten ze al meer dan 10 jaar van mijn kindertijd en m'n jeugd en heb ik dit altijd al aan willen kaarten (1e paar jaar ging nog extreem moeizaam, ik kreeg 't letterlijk niet door m'n strot heen).quote:
[..]
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose. Maar er bestaan zoveel meer behandelingen die, ook al zijn ze niet ontwikkeld voor, niet bewezen effectief bij of nooit getest voor de betreffende aandoening, toch effectief zouden kunnen zijn. Het is niet gek als de ene behandelaar het tijd vindt om op te geven, terwijl de ander nog mogelijkheden ziet.
Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Ze wilden het gewoon niet zien.
Wat je overige vragen betreft, die skip ik nu ff (weet ook niet of dit ontopic is ofzo).
Ik ben behoorlijk brak en wil nu ff ontspannen.
Heel herkenbaar, ik had hetzelfde probleem met de spv die ik had en nu weer ga krijgen.quote:
[..]
Probleem was dat ze -alles- probeerden te verklaren vanuit het autisme, maar -niks- probeerden vanuit andere "diagnoses" te verklaren, ook al hadden ze aanwijzingen genoeg en bracht ik dit wel geregeld naar voren. Ze hoorden me gewoon niet. Ze wisten ook dat bepaalde dingen niks met autisme te maken zouden kunnen hebben (zoals paniekaanvallen op de wijze zoals ik die had) en ze leken nog liever het niet te willen weten of er gewoon niet over na te willen denken...maar de optie dat ze wellicht nog een 2e probleem bij me hadden gemist? Dat kwam blijkbaar niet in ze op, ook al wisten ze al meer dan 10 jaar van mijn kindertijd en m'n jeugd en heb ik dit altijd al aan willen kaarten (1e paar jaar ging nog extreem moeizaam, ik kreeg 't letterlijk niet door m'n strot heen).
Ze wilden het gewoon niet zien.
Wat je overige vragen betreft, die skip ik nu ff (weet ook niet of dit ontopic is ofzo).
Ik ben behoorlijk brak en wil nu ff ontspannen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Een heel heftige borderline.quote:
[..]
Wow. Wat heftig. Over wat voor stoornis hebben we het dan?
Vorig jaar heb ik heel erg diep in een heel erg duistere periode gezeten. Niemand dacht dat het nog goed zou komen en ze wilden me zelfs doorverwijzen naar een levenseindekliniek. Mijn partner werd daar ontzettend boos van en heeft toen een klacht ingediend bij de kliniek. De doorverwijzing ging (godzijdank) niet door en nu gaat het weer goed. Ik ben wel volop in behandeling en soms zijn er duistere periodes, maar ik heb wel geleerd dat die ook weer weg kunnen trekken.
quote:
Niemand dacht dat het nog goed zou komen en ze wilden me zelfs doorverwijzen naar een levenseindekliniek.
Ik heb meerdere slechte behandelinstanties meegemaakt, maar dit slaat alles.
Ik hoop echt dat je een grap maakt of hen verkeerd had begrepen. Want ik vind het wel heel kwalijk als ze jou naar een levenseindekliniek wilden sturen terwijl je niet eens dood wil. Misschien toen omdat je het niet meer zag zitten, maar het is in dat soort situaties juist aan de psychiatrie om je tegen suicide te beschermen.
Ik ken ook zo'n iemand. Ik ben zelf behandeld voor borderline. De meesten zie je tijdens de behandeling langzaam maar zeker veranderen: ze worden wat relaxter en socialer. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces. Maar bij sommigen komt dat niet. Die kunnen de confrontatie met zichzelf niet handelen.quote:
Ik ken een vrouw die nu over de 30 is maar ze is eigenlijk een klein meisje. Ze heeft echt met alles problemen. Ze heeft geen borderline, ze is borderline. Dat is haar identiteit. Als je bij haar de borderline zou kunnen weghalen, dan is ze helemaal leeg van binnen. Ze zou zich geen raad weten als ze geen drang meer heeft tot zichzelf snijden. Ze zegt al jaren dat ze euthanasie wil laten plegen, maar so far leeft ze nog.
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.quote:
[..]
Ik heb meerdere slechte behandelinstanties meegemaakt, maar dit slaat alles.
Ik hoop echt dat je een grap maakt of hen verkeerd had begrepen. Want ik vind het wel heel kwalijk als ze jou naar een levenseindekliniek wilden sturen terwijl je niet eens dood wil. Misschien toen omdat je het niet meer zag zitten, maar het is in dat soort situaties juist aan de psychiatrie om je tegen suicide te beschermen.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
Ik vind dit echt waanzin (niet jij hoor, maar wat je hulpverleners voor je deden door je met o.a. verkeerde diagnose op te zadelen, typisch gevalletje onbegrip). En *highfive!* voor je partner! Ik neem aan dat je nu al helemaal blij met hem bent?quote:
[..]
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
Misschien herinner ik 't me niet helemaal goed, maar in het begin wist je niet zo goed wat je zeg maar met hem aanmoest enzo?
Je hebt volgens mij sowieso veel steun aan hem gehad, ik ben blij voor je
.OT: Bij mij hadden ze blijkbaar ook besloten. Diagnoses die "verdwenen" en diagnoses die "er opeens bij stonden".
Zelf heb ik zoiets van "Als je al weet dat je zelf niet goed genoeg bent om iemand te kunnen helpen, dan weet je toch dat je een ander moet gaan zoeken die die persoon wel kan helpen?"
Het gaat hier niet om "kruiswoordpuzzels" die je in je 1tje moet oplossen, het gaat hier om psychiatrisch patiënten die bij de juiste hulp gebaat zijn en daarin op de juiste wijze begeleid worden. Als je deze "kruiswoordpuzzel" niet kunt oplossen, geef die kruiswoordpuzzel dan door aan iemand die dat wel kan.
(sorry ik ben een beetje van de beeldspraak
).
Wellicht hebben we het over dezelfde vrouw? Zou heel toevallig zijn, maar het kan.quote:
[..]
Ik ken ook zo'n iemand. Ik ben zelf behandeld voor borderline. De meesten zie je tijdens de behandeling langzaam maar zeker veranderen: ze worden wat relaxter en socialer. Iedereen heeft daarin zijn eigen proces. Maar bij sommigen komt dat niet. Die kunnen de confrontatie met zichzelf niet handelen.
Ik ken een vrouw die nu over de 30 is maar ze is eigenlijk een klein meisje. Ze heeft echt met alles problemen. Ze heeft geen borderline, ze is borderline. Dat is haar identiteit. Als je bij haar de borderline zou kunnen weghalen, dan is ze helemaal leeg van binnen. Ze zou zich geen raad weten als ze geen drang meer heeft tot zichzelf snijden. Ze zegt al jaren dat ze euthanasie wil laten plegen, maar so far leeft ze nog.
Het ding is dus dat ze wisten dat ik psychisch mishandeld en emotioneel verwaarloosd was -voordat- ik ook maar -een- diagnose had gehad (of in elk geval was mij nog geen diagnose medededeeld, ook al vroeg ik daar al maanden om want zat al een jaar in die groep).quote:
[..]
Ja sorry, ik had het nog even aangepast, zie hierboven. Het ging om een gedeelte van je post. Dit is ontopic ja.
Dit is dus inderdaad een kwestie: je bent uitbehandeld als er geen behandelingen zijn die geïndiceerd zijn bij je diagnose.
Ze wisten dit dus ook voor m'n diagnose autisme. Zodra dan die diagnose kwam (en alleen maar omdat mijn psychologe dus alleen maar luisterde en niks voorstelde/zei/ondernam), werd ik gelijk naar een FACT gestuurd en daar was de behandeling feitelijk op alleen dat autisme gericht. Bijkomende problemen waren uiteraard symptomen die behandeld werden door structureren en medicatie en meer gesprekken etc enz.
Maar de hoofddiagnosen waren iets van autisme en dubbele depressie.
Zij willen mij nu nog steeds psycho-educatie geven over autisme, maar ondertussen weet ik nu zo'n beetje alles wel wat met autisme te maken heeft. Mijn klachten kwamen elders vandaan, maar ik denk dat ze me nog liever voor gek en voor antisociaal zouden willen verklaren dan mij daadwerkelijk niet als een dwarsliggende uitbehandelde te behandelen en zich te focussen op de hulp die ik al veel langer nodig had.quote:Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken. Ze gaan ook niet alle mogelijke behandelingen voor alle stoornissen opnoemen, want de meeste zullen niet effectief zijn dus dat heeft geen zin. Niet zo gek dus dat jij niet hoorde van schema's en EMDR - dat is namelijk geen standaard, bewezen behandeling bij ASS (voor zover ik weet). Het probleem bij jou was dat ze niet zagen dat er meer was dan alleen ASS - niet dat ze bepaalde behandelingen niet voorstelden (dat is daar namelijk een gevolg van).
Het heeft flinke averij aangericht aan m'n sociale kring ook en nog steeds kwam alles door autisme...yeah right
Ik had toen al op de PAAZ gezeten, dus dat ik ook depressieklachten had (en paniekaanvallen, want die had ik geregeld voor hun neus), dit wisten ze allang al.
Ze wisten ook dat ik klachten had die op "alexithymie" leken (dat ik niet bij m'n gevoel kon komen).
Als ze diagnoses gaan stellen, moeten ze wel zorgen dat ze geen andere belangrijke diagnoses over het hoofd zien en dat deden ze dus wel.
En vooral dit stukje:
dit doen/deden ze dus wel. Willen ze me -nog- meer psychoeducatie geven over autisme. Op een gegeven moment weet ik dat wel, een cursus emotieregulatie voor getraumatiseerden zou ik veel meer aan hebben. Of hoe ik met die spanningen om moet gaan zonder dat ik bijvoorbeeld meteen aan de drank ga ofzo. hebben ze me ook nooit aangeboden.quote:Maar je kunt ook niet eindeloos doorgaan met behandelingen proberen die waarschijnlijk toch niet werken
Als er een probleem was, dan had ik gewoon meer psychoeducatie nodig voor autisme, wnt voor hun zat het probleem blijkbaar daar.
Nou, jij kreeg tenminste nog CGT. Ik kreeg NIKS wat ook maar iets met schema's te maken had. niks....quote:Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
Sinds dit jaar voor 't eerst schema's gedaan sinds ik in de hulpverlening zit (je weet zelf ook wel hoe lang) en ja hoor, meteen werden bepaalde klachten die echt slopend waren (bijvoorbeeld m'n overbezorgdheid en het feit dat ik nergens gehoord werd en wat enorm veel chronische stress veroorzaakte) een stuk milder. Ineens wordt alles hanteerbaar.
Privé gaat het op 't moment nu ook een stuk beter dan vorig jaar...en dan was ik uitbehandeld? Onzin.
Ik vind 't trouwens wel heel storend dat je niet alle opties kreeg. Wel kan ik dit ergens wel begrijpen, je kunt niet altijd direct van de buitenkant zien wat er scheelt.
Als je uitlegt wat je voelt en alles is een warboel, de meeste mensen snappen dan niet wat je bedoelt en ...ze begrijpen het gewoon niet. -Dat- vind ik al enorm frustrerend.
Dat ze me eerst als een klein kind behandelen (want voor autisten moet je heel duidelijk zien) maar ze doen niet altijd genoeg moeite om te -luisteren- en om tussen de woorden door te kijken.
Dit is wat ik geleerd heb, zeker ook omdat ik dit als cliënt en als "behandelaar" heb meegemaakt (dat "behandelaar" stukje is natuurlijk niet officieel etc, maar weet er even geen betere term voor te bedenken. Gaat erom dat ik 't van beide kanten heb gezien, dus ik snap beide kanten wel).
Het is soms heel moeilijk om te zien wat er bij de ander leeft, ook omdat de ander dit zelf ook niet goed weet.
Maar de essentie zie ik wel. Ik kwam pas tot rust toen ik -niemand- om me heen had. Daarom had ik het ook over het krijgen van eigen woonruimte. Je hebt geen idee hoe belangrijk dat voor je is.
edit:
Nog een keer even hierop (en niet te duidelijk ivm privé etc), had je nieteens ook iets met oxytocine ofzo gevraagd? Of daaraan gedacht of zo?quote:Ik merk trouwens ook dat ik niet vaak heb gehoord wat mijn opties nog zijn. Ik heb er eens naar gevraagd. Het enige aanbod lijkt cognitieve gedragstherapie, wat ik al twee keer heb gehad, niet geeft geholpen en naar mijn idee niet geschikt is voor mij.
En hoe zit 't met die eenzaamheid waar je het in D&A over had? Blijkbaar zit daar ook nog een probleem waar je duidelijk last van hebt en eenzaamheid is ook een duidelijk probleem dat los staat van autisme (maar er natuurlijk wel -iets- mee te maken -kan- hebben).
Wat dat betreft ben je ook niet uitbehandeld. Er zijn dus nog wel aanknopingspunten, nieuwe richtingen om te proberen. Wat dat betreft ben je dan nog niet uitbehandeld.
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 22-05-2017 10:56:22 ]
Welke behandelingen had je daarvoor geprobeerd en hoeveel soorten medicijnen?quote:
[..]
Ze waren erg serieus toen. Ze hadden besloten dat ik depressief was en ze hadden besloten dat ik borderline had. Beide heb ik laten onderzoeken en het klopt niet, ik was (ben) psychotisch en daardoor was ik een gevaar voor mezelf.
De medicatie die voorgeschreven werd, hielp me niet en ze zagen niet wat verder te doen.
Op dat moment raakte ik natuurlijk erg in paniek, want ik werd bevestigd in mijn waan. Gelukkig werd mijn partner boos en toen was het eind goed, al goed. Passende medicatie gekregen en inmiddels weer helemaal gelukkig (en nog lange niet uitbehandeld)
Goede partner heb je
Ik had trouwens ooit ergens gelezen dat een hulpverlener nooit uit zichzelf mag beginnen over euthanasie. Weet niet of dat zo is, maar misschien had je er zelf al uitspraken over gedaan.
Why are you wearing that stupid man suit?
Wanneer je er als patiënt zijnde de neus van vol hebt! Want je beslist nog altijd zelf of je verder behandeld wilt worden, en niet de GGZ.
Ik ben ja onder behandeling voor mijn autisme, maar volgende jaar kap ik er gewoon mee. Veel te duur allemaal, dus doe dit jaar gewoon wat behandelingen en klaar.
Ik ben ja onder behandeling voor mijn autisme, maar volgende jaar kap ik er gewoon mee. Veel te duur allemaal, dus doe dit jaar gewoon wat behandelingen en klaar.
|
|
