Hélène Hendriks ligt niet meer wakker van stalkerBloed, heel veel bloed. Hélène Hendriks moest direct naar het ziekenhuis toen ze zich in 2004 als hockeyster van Push op een strafcorner van tegenstander Kampong stortte.
De bal kwam zo hard tegen haar pink dat het topje van de vinger eraf vloog. 
Joep Schreuder kwam namens Studio Sport op ziekenbezoek en vroeg na haar te hebben geïnterviewd of Hendriks voor NAC TV wilde komen werken. Het was het onverwachte startschot van haar journalistieke loopbaan.
Zonder die horrorblessure hadden we nu niet in de kantine van Fox Sports gezeten?Ik denk het niet. Destijds was ik totaal niet bezig met een televisiecarrière. Ik was docent Lichamelijk Opvoeding op het CIOS en deed ik aan topsport. Dat laatste was voor mij het belangrijkst. Ik wilde naar de Olympische Spelen, dat was mijn ultieme doel. Uiteindelijk was ik te blessuregevoelig. Behalve die pinkblessure heb ik twee hernia’s gehad en nog veel meer van dat soort dingen. Als kind heb ik op hoog niveau geturnd, waardoor mijn rug zo goed als kapot is. Ik was ook gewoon te eigenwijs. Als ik twee dagen niet had getraind vanwege pijn aan mijn rug, dacht ik een dag voor een belangrijke wedstrijd: ik moet een stuk gaan hardlopen, want ik moet fit blijven. Sloeg nergens op.
Joep Schreuder opende een nieuwe deur voor je.
Hij had een lokale, commerciële tv-zender en zocht iemand voor NAC TV. Dat ging ik een dag per week doen, verder bleef ik gewoon lesgeven en hockeyen. Maar ik wilde wel iets anders, dus zei ik ja tegen Joep. Om elke dag aan de slag te gaan in de tv-wereld heb ik mezelf dagen en nachten aangeleerd hoe ik video’s moet monteren. Daardoor kwam ik terecht bij RaboSportTV en ging ik de wereld over naar grote toernooien in het hockey, wielrennen en paardrijden. Daarna heb ik Omroep Brabant gebeld om te zeggen dat ik daar kwam werken. Haha, beetje bluffen.
Bij Endemol deed je hetzelfde, toch?Ja, maar dan in de vorm van een mailtje. Ze bleken een vrouw te zoeken, maar dat wist ik niet eens. Ik werd aangenomen, terwijl er natuurlijk heel veel mensen zijn die een baan in de voetbalwereld willen. Live televisie was totaal nieuw voor mij. Voorheen nam ik itempjes op: Hallo, welkom bij NAC TV. Ik heb dan ook een lange aanloopperiode gehad. Mijn eerste live klus was de Europa Leaguewedstrijd tussen Vitesse en Anzhi Makhachkala, waar Guus Hiddink toen trainer was. Mijn analist was Gerald Sibon en voor hem was het ook een van de eerste keren. Hij was ook doodnerveus.
Toen was je ineens een BN’er.Zo zie ik mezelf totaal niet. Bovendien keken er toen nog niet zo veel mensen naar Eredivisie Live, zoals Fox Sports toen heette.
Nu kijken er meer dan een half miljoen mensen naar bijvoorbeeld FC Twente-Feyenoord. Het aantal reacties is flink toegenomen, neem ik aan?Als ik in een stadion loop, wordt er altijd wat geroepen. En niet alleen maar slechte dingen, hoor! Bij Feyenoord ben ik ooit het Rivella-meisje genoemd: een beetje vreemd, maar wel lekker. Maar ze kunnen ook grof zijn, ook op Twitter. Maar ik ben er immuun voor, denk ik. Als ze schrijven dat ik een domme snol ben, lach ik dat weg. Het is toch ongelooflijk dom om zoiets te sturen? En als ze ‘daar moet een piemel in’ zingen, denk ik: verzin eens iets originelers. Of hier, moet je deze tweet lezen: Staat dat ongelooflijk dom zeg, die bontkraag, bevestiging van het stereotype: blond en dom. Haha, wat moet ik daar nou mee? Dan ben je wel heel simpel, zeg.
Je vertelt dit allemaal lachend, maar heb je weleens gedacht: dit gaat veel te ver?Ik heb lange tijd een stalker gehad. Via verschillende prepaid-telefoons stuurde hij berichtjes en hij was vaak in stadions aanwezig om foto’s te maken, terwijl ik aan het werk was. Ik heb er echt mee gezeten, want op een gegeven moment werd ik achtervolgd toen ik vanaf het stadion terug naar mijn huis in Breda reed. Soms stond hij drie keer per dag in mijn straat. Dat was heel freaky. Op een dag wilde ik hem in de auto afschudden en toen kreeg ik bijna een ongeluk. Het was geen fijne periode, waarin ik best af en toe wakker heb gelegen.
Hoe lang heb je last van hem gehad?Vier jaar en het is nog niet helemaal voorbij. Ik krijg af en toe nog een berichtje met een kwetsende tekst. Ik hoop dat je dit en dat krijgt, kijk maar goed achterom op straat, dat soort dingen. Inmiddels ben ik totaal niet meer bang en lig ik er niet meer wakker van.
Maakt dat je werk minder leuk?Nee, dat zie ik er totaal los van.
Maar zoiets heeft toch invloed op je leven?Ik doe sommige dingen wel bewust anders, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat iedereen tegenwoordig overal foto’s van je maakt. Op vakantie werd ik een keer vastgelegd terwijl ik in mijn bikini iets van het strand raapte. Dat doe ik volgende keer dus anders, terwijl je daar normaal gesproken niet over nadenkt.
Topless rondlopen doe ik ook niet meer,

dan maar een wit bandje op mijn huid. Verder ben ik niet heel anders gaan leven.
Als BN’er heeft iedereen een mening over je. Bij Voetbal Inside hebben René van der Gijp en Johan Derksen het vaak over jouw uiterlijk.Als ze over mij beginnen krijg ik het eerst heel warm en voel ik dat ik een rood hoofd krijg. Maar al snel, denk ik: dat is nergens voor nodig. Ze zeggen nooit dat ik een lelijk mormel ben, dat scheelt. Voor iedere vrouw is het leuk om te horen dat je er leuk uitziet. Ik krijg soms ook te horen dat ik een paardenkop heb, dat is minder prettig.
Toen ik op de redactie zei dat ik jou ging interviewen, begonnen de mannen gelijk over jouw voetbalkennis. Of beter gezegd: het gebrek daaraan.Veel mensen zijn in de loop der jaren aan mij gewend geraakt en ‘geloven’ wat ik doe. Maar ik hoor nu nog steeds dat vrouwen niet thuishoren in het voetbal. Ik word vaak genoeg uitgemaakt voor domme koe. Dat kan me echt geen reet schelen. Ik weet wat ik kan. Naar aanloop van een wedstrijd bereid ik me tot bijna het maniakale toe voor. Ik ben zelf topsporter geweest, dus weet wat er in kleedkamers speelt, hoe iemand met blessures omgaat, et cetera. Toen ik begon met het programma De Eretribune moesten de gasten aan tafel ook aan mij wennen. Ze keken vooral de mannen aan tafel aan, mij niet. Ze waren niet gewend aan een vrouw die meepraat over voetbal. Overigens is mijn rol vooral die van aangever, ik moet de vragen stellen. Ik hoef zelf niet uit te wijden over tactiek ofzo.
Maar je moet wel kunnen doorvragen.Zeker, dus ik moet volledig op de hoogte zijn. En soms denk ik zelf ook: ja, dat was inderdaad niet zo’n slimme vraag. Als de kritiek gegrond is, kan ik er iets mee. Dan doe ik het volgende keer anders. Ik heb op de sportacademie gezeten, lesgegeven op het CIOS en zelf aan topsport gedaan, dus ik weet hoe het eraan toe gaat in de sportwereld. Maar de voetbalwereld is natuurlijk wel een echte mannenwereld, daar moet je tegen kunnen.
Hoe lukt jou dat?
Tegen harde kritiek kunnen, het niet erg vinden dat ik vaak op uiterlijk word beoordeeld en mijn schouders ophalen omdat bijna alle mannen denken: die kan er geen reet van. Als vrouw in de voetbalwereld sta je altijd met 3-0 achter. Dat is niet gemakkelijk, maar ik heb nooit overwogen om ermee te stoppen. Deze baan is veel te leuk. Al zit er natuurlijk wel een houdbaarheidsdatum aan.
Al enige idee wat die datum is?Als ik zo oud ben als Kees Jansma nu is, ben ik niet meer op tv, denk ik. Er komen bijna geen oudere vrouwen meer in beeld. Misschien ga ik hierna iets op de achtergrond doen. Bij een betaald voetbalclub of UEFA of FIFA, ik roep maar wat. In ieder geval niet meer op televisie, want mensen willen op een gegeven moment liever een jonger exemplaar op de buis zien. Maar voorlopig vind ik het nog veel te leuk om langs de lijn te staan en in de studio te zitten.
http://www.metronieuws.nl(...)r-wakker-van-stalker